Saturday, December 15, 2012

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၁

December 8, 2011 7:44 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂၤဇင္း။
 
တပ္ရင္းနံပါတ္မ်ား သတ္မွတ္ျခင္း


ညီလာခံအတြင္းေဆြးေနြးတဲ့ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ABSDF
စခန္းေတြအတြက္ တပ္ရင္းနံပါတ္ေတြ သတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကုိင္နယ္ေျမ အလုိက္ တပ္ရင္း
နံပါတ္ေတြကို သတ္မွတ္လုိက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမ အ တြက္ အမွတ္ ၁ နဲ႔ စဖုိ႔။ ကရင္နယ္ေျမကုိ
အမွတ္၂။ ကရင္နီနယ္ကုိ အမွတ္ ၃။ ရွမ္း၊ ရလလဖ၊ ပအုိ႔ ၊ ပေလာင္နယ္ေတြကုိ အမွတ္ ၄။
၅။ ၆။ ၈။ ကခ်င္ နယ္ကို အမွတ္ ၇။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ကုိ အမွတ္ ၉ နဲ႔ စဖုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။


သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံက်င္းပေနပုံ

အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ေတြေပၚလာပါတယ္။ KNUနယ္ေျမ ဘိတ္(ၿမိတ္) ေဒသရွိ ေမာေတာင္စခန္းမွာ ၂၀၃။ ထား၀ယ္ေဒသ မင္းသမီးမွာ ၂၀၁။ သီေဘာဘုိးမွာ ၂၀၄။၂၀၅။၂၀၆ တပ္ရင္းမ်ား။ ေရေက်ာ္မွာ၂၀၇။ သံလြင္မွာ၂၀၈ နဲ႔ ၂၀၉။ ေစာထမွာ ၂၁၀။ ၀မ္ခမွာ ၂၁၁ စသျဖင့္ ေပၚလာပါတယ္။ ကရင္နီေဒသ ေဟြေစတီ စခန္း မွာ ၃၀၃ တပ္ရင္း ေပၚလာပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ၅၀၁။ ပအုိ႔နယ္ေျမမွာ ၆၀၁။ ရလလဖ နယ္ေျမမွာ ၈၀၁ တပ္ရင္း ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ကခ်င္ နယ္ေျမကိုေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းအျဖစ္ သီးျခား သတ္မွတ္ၿပီး ၇၀၁ တပ္ရင္းေတြေပၚလာပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ဘက္မွာ ၉၀၁ တပ္ရင္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗဟုိိေကာ္မတီ ေရြး ခ်ယ္တဲ့ေန႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ (မွတ္မိသမွ်ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာရင္းရနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိသုေတသနဌာနဆီ ေတာင္းခံ ထားေပမယ့္ အခုထိမရေသးပါ။ လူစာရင္း အမွားအယြင္းရွိပါက ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္)
အေရးေပၚညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ဥကၠဌ အျဖစ္ မူလ ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ဒု ဥကၠဌေတြအျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္က လာတဲ့ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္(စီမံ)နဲ႔ ေကာ့မူးရာမွ ဦးယုႏြယ္(စစ္ေရး) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ မူလ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္း။ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ေဟြေစတီ စခန္း(ကရင္နီ) ဘက္ကလာတဲ့ စုိင္းဆုိင္ေခး။ တြဲဖက္အတြင္း ေရးမႈး ၂ အျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ကုိတင္စိုးေနာင္ တုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။


ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ေတာ့ မူလစည္းရံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုထြန္းဦး(က်ဆုံး)နဲ႔ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ကိုကိုေလးတုိ႔ကုိ မူလတာ၀န္ေတြ ဆက္ေပးပါတယ္။
အသစ္တက္လာတဲ့ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့
ေကာ့မူးရာစခန္းက ေဒါက္တာ ေသာင္္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး(လက္ရွိ အေ၀းေရာက္
ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ)။ ကလက္ေဒး သို႔မဟုတ္ ေရေက်ာ္စခန္း က ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်န္းမာေရး။

ေဟြေစတီစခန္းက ကုိဆန္နီက စစ္ေရး(လက္ရွိ ABSDF အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနဆဲ)။ ေဟြေစတီကပဲ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး။ ေစာထစခန္းက ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး။ သီေဘာဘုိးက ကိုေအာင္သန္း(နႈတ္ခမ္းေမြး)က စာရင္းစစ္ အျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။
ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းက ကုိတုိက္ေမာင္း။ ေစာထစခန္းက ကုိတင္စိုး။ ေရေက်ာ္က ကုိေအာင္ဟိန္းနဲ႔ ကုိ ထြန္းသိန္း။ မင္းသမီးစခန္းက ကိုခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ထင္။ ေမာေတာင္စခန္းက ကုိေက်ာ္ေဇယ် တုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္ အမွတ္ ရေနပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ တုန္းက စခန္းတခုခ်င္းစီရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြစုံေအာင္မပါတဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့စခန္းတခုစီက အနည္းဆုံး ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးစီ ပါေစရမယ္ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုိေကာ္မတီအမ်ားဆုံး ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ ညီလာခံတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

 ဥကၠဌ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါ၀င္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေသြးသစၥာဆုိဖုိ႔ျပင္ေနစဥ္

ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ က်မ္းသစၥာဆုိတ့ဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္လုိ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသြးေသာက္ သစၥာဆုိမယ္လို႔ ကုိယ္စားလွယ္တဦးက အဆုိျပဳပါတယ္။ ဒီအဆုိ ျပဳခ်က္ကုိ အားလုံးနီးပါးက လက္ခံၾကေပမယ့္ ေဟြေစတီ ဘက္က လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ နုိင္ငံေရးအရမွန္ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္နုိင္တဲ့အတြက္ သူလက္ မခံဘူးဆုိၿပီး ထ ကန္႔ကြက္တာကိုလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ညီလာခံအတြင္း ဒီလုိအဆင္မေျပမႈေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ရက္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္စဥ္က မယ္ညား- ပါသားနဲ႔ ဘယ္ညာနင္းေနတဲ့ သင္တန္းသားေတြရဲ့ သင္တန္းဆင္းပဲြေန႔လား မသိပါ။ အဲဒိီတရက္မွာ KNU တပ္ရင္း ၂၀ နယ္ေျမ။ ဥသုထ ေဒသအႀကီးအကဲနဲ႔ ခရုိင္ ဥကၠဌ ပဒုိေနာ္ေတာ့က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အားလုံးကို သူ႔အိမ္ဆီဖိတ္ၿပီး ႏြား တေကာင္ ေပၚေႂကြးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ထမင္းစားပဲြမွာ သူေျပာတဲ့ အဓိကစကားလုံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညြတ္ေရးအတြက္ အခုလုိ ထမင္းဖိတ္ေႂကြးတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ထမင္းစားပဲြမတုိင္မီလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုေတာင္းပဲြ ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစ။ “အာမင္” ကိုျမန္ျမန္ၾကားရပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းေနတဲ့အတြက္ သူ႔စကားကုိ သိပ္နားမ၀င္။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ တဲ့ အမဲသားတုံးကိုသာ အလုအယက္ ၀ုိင္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။


ရန္သူနဲ႔မတိုက္ခင္ ငွက္ဖ်ားကို အရင္တုိက္

သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚညီလာခံတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရကို မႀကိဳမခ်က္ဘဲ ဒီတုိင္း ေသာက္မိလုိ႔လား။ အေအးဓာတ္မ်ားတဲ့ ေဒသမုိ႔လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တကုိယ္လုံးေအးစက္ တုန္ရီျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ေဘးနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရးေပၚ ေဆးခန္းဆီ ေဆးသြားေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္လုိ႔ ငွက္ဖ်ား မိေနသူေတြအမ်ားႀကီး။ ေဆးခန္း ခုတင္ေပၚမွာ လူနာ ၂၀ ေက်ာ္ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမွေရာက္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေစာင္ကုိေခါင္းျမီးၿခံဳကာ တအီးအီးညည္း ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒရစ္ ပုလင္းေတြတန္းလန္းနဲ႔ ေခြေပ်ာ့လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခုတင္ေပၚထုိင္။ ေဆးခန္းနံရံ ကိုမီွၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေမာၿပီး ငူငူငုိင္ငုိင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပုံစံ ေတြနဲ႔။

က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အယင္ဆုံး ျပဒါးတုိင္တခုေပးၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က အေတာ္မ်ားေနပုံရေပမယ့္ အတိအက် က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း။ အေပၚေသြး။ ေအာက္ေသြးကိုမွတ္။ ေဟာဒီေဆးေတြကို အယင္ေသာက္ လုိက္။ ၈ နာရီျခား တႀကိမ္စီ ဆရာမေတြ က ေဆးလာေပးလိမ့္မယ္ လုိ႔ သရမူ (ဆရာမကို ကရင္လုိအေခၚ) တဦးက ေဆးတဆုပ္နဲ႔ ေရတခြက္ ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ “အားပါးပါး မနည္းပါလား”ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ ေဆးေတြက အမ်ားႀကီး။ ကီြီနီး (ကလုိကြင္းလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္) က၂ လုံး။ ပါရာစီတေမာက ၂ လုံး။ တက္ထရာ ဆကလင္း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ္က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ္ထဲတႀကိမ္တည္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရမယ္လုိ႔ သရမူက ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေပမယ့္ ေဆး ေၾကာက္တဲ့ က်ေနာ္ အံထြက္ပါေလေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ကရင္ သရမူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ အန္လုိ႔ မရဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ေသာက္ဆုိၿပီး ထပ္ တုိက္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ရုိးရုိးေရအစား လိေမၼာ္ရည္လား။ ကုိကာကုိလာလားမသိ တခြက္ ေလာက္နဲ႔တုိက္ေတာ့ မအန္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး ၈လုံး စလုံး တၿပိဳင္တည္း မပစ္ထည့္ဘဲ မခါးတဲ့ ေဆး ၄ လုံးကို တႀကိမ္။ ခါးလြန္းတဲ့ ကြီနီးနဲ႔ ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဘီဆစ္ကုိ တျကိမ္ေသာက္ လုိက္ေတာ့ အုိေက သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သရမူက ဟာလဲေဂ ေျပာၿပီး တျခားလူနာဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သရမူရဲေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕“ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလး”ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ က သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သံလြင္စခန္းကဆရာမ ဘာမ်ားကြာသလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနမိပါတယ္။


ငွက္ဖ်ားမိေနေသာ ေတာခုိေက်ာင္းသားမ်ား

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ နယ္စပ္ကေတာထဲလာၿပီး တကၠသုိလ္ေဆးခန္းက သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ဆရာမေလးကို စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိ႔မရ။ တက္ေနတဲ့ငွက္ဖ်ား အခ်ိန္မီအပူခ်ိန္မက်ဘူးဆုိရင္ ျပာလားေဂ(မူလ ကရင္စကားလုံးေတြျဖစ္တဲ့ ေ၀ါလဲေဂ။ နီလဲ ေဂ။ ဟာလဲေဂ။ နာလဲေဂ-ေတြကို တုၿပီး အဆင္မေျပ။ ျပာယာခတ္တဲ့အခ်ိန္။ ဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြၾကား သုံးေလ့ရွိတဲ့ ဘန္းစကားျဖစ္ပါတယ္) ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡမ်ားသြား နုိင္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပုိး ဦးေနွာက္ထဲ၀င္လုိ႔ေသသြားသူေတြ။ ေဂါက္
ေၾကာင္ သြားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဆီးထဲေသြးပါတဲ့ Black Water နဲ႔ ေသသြားသူေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ငွက္ ဖ်ားဟာ တကယ္ေၾကာက္စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။

ဒီေဆးခန္းမွာထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုကေတာ့ ဒီက ကု-ထုံးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔မတူ။ ျမန္မာနုိ္င္ငံမွာ တုန္းက က်ေနာ္ပဲတခါမွ လူနာမျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လားမသိ။ ဒရစ္သြင္းတဲ့လူဆုိရင္ အေျခေန အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ေသဖုိ႔မ်ားေနၿပီ လုိ႔နားလည္ထားေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ ေဆးရံုတက္တာနဲ႔ ဒရစ္ အရင္ ခ်ိတ္တာပါပဲ။ ေနာက္တခု ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာတုန္းက အေအးမိ။ အပူရွပ္ၿပီး အဖ်ားတက္တယ္ဆုိရင္ တခါးေတြအလုံပိတ္။ ေစာင္ၿခံဳအိပ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားက်ရင္လည္း ဘာ မစားရ။ ညာမစားရဆုိတာေတြရွိေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အပူသိပ္မ်ားရင္ ေရခဲနဲ႔ရုိက္မယ္။ ေရခဲ မရွိရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ထဲဆင္းခုိင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခုိင္းမယ္။ ၿပီးရင္ အားရွိတဲ့အစာေတြ ေပးစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ သံလြင္ေရနဲ႔ ပဲ တုိးေနရၿပီး အားရွိတဲ့အစာအတြက္ေတာ့ မုိက္မီသန္ (ပိုက္ဆံမရွိတာကို ထုိင္းလုိအေခၚ) အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနလုိ႔ မစားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ အေျခေနေတြၾကားမွာ ဒရစ္ တလုံးသြင္း။ ကီြနီး-ပါရာ-တက္ထရာေတြနဲ႔ ၃ရက္ေလာက္ နွစ္ပါးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရပါတယ္။ ကီြနီး တန္ခိုးျပလုိ႔ မူးေ၀ေ၀ျဖစ္ေနၿပီး နားထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ရဟတ္ယဥ္အသံ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ယင္ေကာင္ေတြ။ ပိတုန္းေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲပ်ံံေနသလုိလုိ တခ်ိန္လုံးၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပုံေတြကုိ အခုခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္မိရင္ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ပုံေတြမွန္း သိပ္သိသာပါတယ္။ အဲ သံလြင္က ေပးလုိက္တဲ့ ငွက္ဖ်ားလက္ေဆာင္ဟာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ တလတခါ နွစ္လတခါနီးပါး ငွက္ဖ်ားကျပန္ျပန္ေပၚလာ ေန တဲ့အတြက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာ ေဆးခန္းမွာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္တက္လုိက္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္းဘက္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာအၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနၿပီး ဘန္ေကာက္ ေရာက္တဲ့အထိ မျပတ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အနုစာ၀ါရီ ေက်ာက္တုိင္အနီးရွိ မဟိေဒါ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ငွက္ဖ်ားသုေတသနာေဆးရံုႀကီးမွာေတာင္ သတင္းတပတ္ၾကာ တက္ေရာက္ ကုသခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားက အျမစ္မျပတ္ဘဲ တခါတရံျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၿပီး အခု ေနာ္ေ၀းကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ငွက္ဖ်ား ဇာတ္လမ္း တခန္းရပ္သြားပါတယ္။

==================================================

(အပိုင်း ၁၁)

ထက်အောင်ကျော် December 8, 2011 7:44 pm
အောက်မေ့ဖွယ်။ ဧရာဝတီမင်္ဂဇင်း။
  
တပ်ရင်းနံပါတ်များ သတ်မှတ်ခြင်း


ညီလာခံအတွင်းဆွေးနွေးတဲ့ နောက်ထပ်အရေးကြီးတဲ့အချက်တခုကတော့ ABSDF
စခန်းတွေအတွက် တပ်ရင်းနံပါတ်တွေ သတ်မှတ်နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။
ကျောင်းသားတွေရောက်နေတဲ့ လူမျိုးစုလက်နက်ကိုင်နယ်မြေ အလိုက် တပ်ရင်း
နံပါတ်တွေကို သတ်မှတ်လိုက်ပြီး မွန်နယ်မြေ အ တွက် အမှတ် ၁ နဲ့ စဖို့။ ကရင်နယ်မြေကို
အမှတ်၂။ ကရင်နီနယ်ကို အမှတ် ၃။ ရှမ်း၊ ရလလဖ၊ ပအို့ ၊ ပလောင်နယ်တွေကို အမှတ် ၄။
၅။ ၆။ ၈။ ကချင် နယ်ကို အမှတ် ၇။ အိန္ဒိယနဲ့ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နယ်စပ်ကို အမှတ် ၉ နဲ့ စဖို့ သတ်မှတ်လိုက်ပါတယ်။



သံလွင်စခန်းမှာ အရေးပေါ် ညီလာခံကျင်းပနေပုံ 

အဲဒီသတ်မှတ်ချက်တွေအရ မွန်ပြည်သစ်နယ်မြေ ဘုရားသုံးဆူဒေသမှာ ၁၀၁ နဲ့ ၁၀၂ တပ်ရင်း တွေပေါ်လာပါတယ်။ KNUနယ်မြေ ဘိတ်(မြိတ်) ဒေသရှိ မောတောင်စခန်းမှာ ၂၀၃။ ထားဝယ်ဒေသ မင်းသမီးမှာ ၂၀၁။ သီဘောဘိုးမှာ ၂၀၄။၂၀၅။၂၀၆ တပ်ရင်းများ။ ရေကျော်မှာ၂၀၇။ သံလွင်မှာ၂၀၈ နဲ့ ၂၀၉။ စောထမှာ ၂၁၀။ ဝမ်ခမှာ ၂၁၁ စသဖြင့် ပေါ်လာပါတယ်။ ကရင်နီဒေသ ဟွေစေတီ စခန်း မှာ ၃၀၃ တပ်ရင်း ပေါ်လာပါတယ်။ ပလောင်နယ်မြေမှာ ၅၀၁။ ပအို့နယ်မြေမှာ ၆၀၁။ ရလလဖ နယ်မြေမှာ ၈၀၁ တပ်ရင်း တွေ ပေါ်လာပါတယ်။ ကချင် နယ်မြေကိုတော့ မြောက်ပိုင်းအဖြစ် သီးခြား သတ်မှတ်ပြီး ၇၀၁ တပ်ရင်းတွေပေါ်လာပါတယ်။ အိန္ဒိယနဲ့ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ် နယ်စပ်ဘက်မှာ ၉၀၁ တပ်ရင်းတွေ ပေါ်လာပါတယ်။

ဒီလိုအရေးကြီးတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ။ ငြင်းခုံမှုတွေပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဗဟိုကော်မတီ ရွေး ချယ်တဲ့နေ့ဆီရောက်လာပါတယ်။ ကျနော်မှတ်မိသလောက် (မှတ်မိသမျှရေးထားခြင်းသာဖြစ်ပါတယ်။ မူရင်းစာရင်းရနိုင်ဖို့ ABSDF ဗဟိုသုတေသနဌာနဆီ တောင်းခံ ထားပေမယ့် အခုထိမရသေးပါ။ လူစာရင်း အမှားအယွင်းရှိပါက တောင်းပန်အပ်ပါတယ်)
အရေးပေါ်ညီလာခံကနေ ရွေးချယ်လိုက် တဲ့ ဗဟိုကော်မတီ စာရင်းကတော့ ဥက္ကဌ အဖြစ် မူလ ဥက္ကဌ ကိုထွန်းအောင်ကျော်။ ဒု ဥက္ကဌတွေအဖြစ် ဘုရားသုံးဆူ ဘက်က လာတဲ့ ဒေါက်တာ နိုင်အောင်(စီမံ)နဲ့ ကော့မူးရာမှ ဦးယုနွယ်(စစ်ရေး) တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ အထွေထွေ အတွင်းရေးမှူး အဖြစ် မူလ အတွင်းရေးမှူး ကိုသန်းဝင်း။ တွဲဖက်အတွင်းရေးမှူး ၁ အဖြစ် ဟွေစေတီ စခန်း(ကရင်နီ) ဘက်ကလာတဲ့ စိုင်းဆိုင်ခေး။ တွဲဖက်အတွင်း ရေးမှုး ၂ အဖြစ် ဘုရားသုံးဆူဘက်ကလာတဲ့ ကိုတင်စိုးနောင် တို့ ဖြစ်လာပါတယ်။


ဗဟိုဦးစီး ကော်မတီဝင်တွေ အဖြစ်တော့ မူလစည်းရုံးရေးတာဝန်ခံ ကိုထွန်းဦး(ကျဆုံး)နဲ့ ပြန်ကြားရေးတာဝန်ခံ ကိုကိုလေးတို့ကို မူလတာဝန်တွေ ဆက်ပေးပါတယ်။
အသစ်တက်လာတဲ့ ဗဟိုဦးစီး ကော်မတီဝင်တွေထဲမှာတော့
ကော့မူးရာစခန်းက ဒေါက်တာ သောင်းထွန်းက နိုင်ငံခြားရေး(လက်ရှိ အဝေးရောက်
ညွန့်ပေါင်းအစိုးရရဲ့ ကုလသမဂ္ဂ ကိုယ်စားလှယ် အဖြစ်တာဝန်ထမ်းနေဆဲ)။ ကလက်ဒေး သို့မဟုတ် ရေကျော်စခန်း က ဒေါက်တာ ကျော်သက်ဦးက ကျန်းမာရေး။

ဟွေစေတီစခန်းက ကိုဆန်နီက စစ်ရေး(လက်ရှိ ABSDF အထွေထွေအတွင်းရေးမှူးအဖြစ် တာဝန်ယူနေဆဲ)။ ဟွေစေတီကပဲ ကိုမန်းထွန်းက ဘဏ္ဍာရေး။ စောထစခန်းက ကိုဆန်းလင်းက ထောက်ပံ့ရေး။ သီဘောဘိုးက ကိုအောင်သန်း(နှုတ်ခမ်းမွေး)က စာရင်းစစ် အဖြစ် ကျနော်မှတ်မိနေပါတယ်။
ဗဟိုကော်မတီဝင်တွေထဲမှာတော့ ၆၀၁ တပ်ရင်းက ကိုတိုက်မောင်း။ စောထစခန်းက ကိုတင်စိုး။ ရေကျော်က ကိုအောင်ဟိန်းနဲ့ ကို ထွန်းသိန်း။ မင်းသမီးစခန်းက ကိုခင်မောင်ဝင်းနဲ့ ကိုကျော်ထင်။ မောတောင်စခန်းက ကိုကျော်ဇေယျ တို့ကိုလည်း ကျနော် အမှတ် ရနေပါတယ်။ ပထမ အကြိမ် ဗဟိုကော်မတီ တုန်းက စခန်းတခုချင်းစီရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေစုံအောင်မပါတဲ့အတွက် ဒီတကြိမ်မှာတော့စခန်းတခုစီက အနည်းဆုံး ဗဟိုကော်မတီ တဦးစီ ပါစေရမယ်ဆိုတဲ့ စဉ်းစားချက်ကြောင့် ဗဟိုကော်မတီအများဆုံး ရွေးချယ် ခဲ့တဲ့ ညီလာခံတခုလည်း ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။


 ဥက္ကဌ ကိုထွန်းအောင်ကျော်အပါဝင် ကိုယ်စားလှယ်များ သွေးသစ္စာဆိုဖို့ပြင်နေစဉ်

ဗဟိုကော်မတီအသစ် ကျမ်းသစ္စာဆိုတဲ့အခါမှာတော့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းတို့ ရဲဘော်သုံးကျိပ်လို လက်မောင်းသွေးဖောက် သွေးသောက် သစ္စာဆိုမယ်လို့ ကိုယ်စားလှယ်တဦးက အဆိုပြုပါတယ်။ ဒီအဆို ပြုချက်ကို အားလုံးနီးပါးက လက်ခံကြပေမယ့် ဟွေစေတီ ဘက်က လာတဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တဦးကတော့ ဒီကိစ္စဟာ နိုင်ငံရေးအရမှန်ပေမယ့် ကျန်းမာရေး ရှုထောင့်ကကြည့်ရင် ကျန်းမာရေး ထိခိုက်နိုင်တဲ့အတွက် သူလက် မခံဘူးဆိုပြီး ထ ကန့်ကွက်တာကိုလည်း ကျနော်အမှတ်ရနေပါတယ်။

ညီလာခံအတွင်း ဒီလိုအဆင်မပြေမှုတွေ။ ငြင်းခုံမှုတွေရှိခဲ့ပေမယ့် ညီလာခံပြီးတဲ့ရက်လား။ ကျနော်တို့ ရောက်စဉ်က မယ်ညား- ပါသားနဲ့ ဘယ်ညာနင်းနေတဲ့ သင်တန်းသားတွေရဲ့ သင်တန်းဆင်းပွဲနေ့လား မသိပါ။ အဲဒီတရက်မှာ KNU တပ်ရင်း ၂၀ နယ်မြေ။ ဥသုထ ဒေသအကြီးအကဲနဲ့ ခရိုင် ဥက္ကဌ ပဒိုနော်တော့က ကျနော်တို့ ကျောင်းသားကိုယ်စားလှယ်အားလုံးကို သူ့အိမ်ဆီဖိတ်ပြီး နွား တကောင် ပေါ်ကြွေးခဲ့ပါတယ်။

အဲဒီ ထမင်းစားပွဲမှာ သူပြောတဲ့ အဓိကစကားလုံကတော့ ကျောင်းသားတွေ ညီညွတ်ရေးအတွက် အခုလို ထမင်းဖိတ်ကြွေးတာပါတဲ့။ ဒါပေမယ့် ငတ်ပြတ်နေတဲ့ ကျနော်တို့ကတော့ ထမင်းစားပွဲမတိုင်မီလုပ်လေ့ရှိတဲ့ ဆုတောင်းပွဲ မြန်မြန်ပြီးပါစေ။ “အာမင်” ကိုမြန်မြန်ကြားရပါစေလို့သာ ဆုတောင်းနေတဲ့အတွက် သူ့စကားကို သိပ်နားမဝင်။ မစားရတာကြာပြီဖြစ် တဲ့ အမဲသားတုံးကိုသာ အလုအယက် ဝိုင်းအားပေးခဲ့ပါတယ်။


ရန်သူနဲ့မတိုက်ခင် ငှက်ဖျားကို အရင်တိုက်

သံလွင်စခန်းမှာ အရေးပေါ်ညီလာခံတက်နေစဉ်အတွင်း ကျနော်ငှက်ဖျားစဖြစ်ပါတယ်။ သံလွင် မြစ်ရေကို မကြိုမချက်ဘဲ ဒီတိုင်း သောက်မိလို့လား။ အအေးဓာတ်များတဲ့ ဒေသမို့လား။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ တကိုယ်လုံးအေးစက် တုန်ရီဖြစ်ပြီး ငှက်ဖျားတက်ပါလေ ရော။ အဲဒါနဲ့ ရှေ့မှာပြောခဲ့တဲ့ စစ်ရေးပြကွင်း ဘေးနားမှာဖွင့်ထားတဲ့ အရေးပေါ် ဆေးခန်းဆီ ဆေးသွားတောင်းတော့ ကျနော်လို့ ငှက်ဖျား မိနေသူတွေအများကြီး။ ဆေးခန်း ခုတင်ပေါ်မှာ လူနာ ၂၀ ကျော်ရှိမယ် ထင်ပါတယ်။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမှရောက်လာ တဲ့ ကျောင်းသားလူငယ်တွေဖြစ်ကြပြီး တချို့က စောင်ကိုခေါင်းမြီးခြုံကာ တအီးအီးညည်း နေပါတယ်။ တချို့က ဒရစ် ပုလင်းတွေတန်းလန်းနဲ့ ခွေပျော့လို့။ တချို့ကတော့ ခုတင်ပေါ်ထိုင်။ ဆေးခန်းနံရံ ကိုမှီပြီး သံလွင်မြစ်နဲ့ ဟိုဘက်ကမ်းက တောင်တန်းကြီးဆီ ငေးမောပြီး ငူငူငိုင်ငိုင် ခပ်ကြောင်ကြောင် ပုံစံ တွေနဲ့။

ကျနော့်ကိုတော့ အယင်ဆုံး ပြဒါးတိုင်တခုပေးပြီး ပါးစပ်ထဲငုံခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အပူချိန်က အတော်များနေပုံရပေမယ့် အတိအကျ ကျနော်မမှတ်မိတော့။ ပြီးတော့ သွေးပေါင်ချိန်တိုင်း။ အပေါ်သွေး။ အောက်သွေးကိုမှတ်။ ဟောဒီဆေးတွေကို အယင်သောက် လိုက်။ ၈ နာရီခြား တကြိမ်စီ ဆရာမတွေ က ဆေးလာပေးလိမ့်မယ် လို့ သရမူ (ဆရာမကို ကရင်လိုအခေါ်) တဦးက ဆေးတဆုပ်နဲ့ ရေတခွက် ပေးပြီး ပြောပါတယ်။ “အားပါးပါး မနည်းပါလား”ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးစပ်က အော်မိတဲ့အထိ ဆေးတွေက အများကြီး။ ကွီနီး (ကလိုကွင်းလဲဖြစ်နိုင်ပါတယ်) က၂ လုံး။ ပါရာစီတမောက ၂ လုံး။ တက်ထရာ ဆကလင်း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ်က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ်ထဲတကြိမ်တည်း ပစ်ထည့်ပြီး သောက်ရမယ်လို့ သရမူက ပြောပါတယ်။ သူပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ပေမယ့် ဆေး ကြောက်တဲ့ ကျနော် အံထွက်ပါလေရောပေါ့ ခင်ဗျာ။

ကရင် သရမူကတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပါပဲ။ အန်လို့ မရဘူး။ နောက်တခါ ထပ်သောက်ဆိုပြီး ထပ် တိုက်ပါတယ်။ ဒီတခါမှာတော့ ရိုးရိုးရေအစား လိမ္မော်ရည်လား။ ကိုကာကိုလာလားမသိ တခွက် လောက်နဲ့တိုက်တော့ မအန်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဆေး ၈လုံး စလုံး တပြိုင်တည်း မပစ်ထည့်ဘဲ မခါးတဲ့ ဆေး ၄ လုံးကို တကြိမ်။ ခါးလွန်းတဲ့ ကွီနီးနဲ့ ချဉ်စပ်စပ် ဘီဆစ်ကို တကြိမ်သောက် လိုက်တော့ အိုကေ သွားပါတယ်။ ဒီတော့မှ သရမူက ဟာလဲဂေ ပြောပြီး တခြားလူနာဆီ ပြောင်းသွားပါတယ်။ ကျနော်လည်း သရမူရဲနောက်ကျောကို ငေးကြည့်ရင်း စိုင်းထီးဆိုင်ရဲ့“ခွဲစိတ်ခန်းက ဆရာမလေး”ကို သွားသတိရမိပါတယ်။ မန္တလေး တက္ကသိုလ် က သူနာပြုဆရာမနဲ့ သံလွင်စခန်းကဆရာမ ဘာများကွာသလဲဆိုပြီး စဉ်းစားရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေမိပါတယ်။



ငှက်ဖျားမိနေသော တောခိုကျောင်းသားများ

ဒါပေမယ့် သေချာတာကတော့ နယ်စပ်ကတောထဲလာပြီး တက္ကသိုလ်ဆေးခန်းက သာယာနာပျော်ဘွယ် ဆရာမလေးကို စိတ်ကူး ယဉ်နေလို့မရ။ တက်နေတဲ့ငှက်ဖျား အချိန်မီအပူချိန်မကျဘူးဆိုရင် ပြာလားဂေ(မူလ ကရင်စကားလုံးတွေဖြစ်တဲ့ ဝေါလဲဂေ။ နီလဲ ဂေ။ ဟာလဲဂေ။ နာလဲဂေ-တွေကို တုပြီး အဆင်မပြေ။ ပြာယာခတ်တဲ့အချိန်။ ဒုက္ခနဲ့ တွေ့တဲ့အချိန်တွေမှာ ကျောင်းသားတွေကြား သုံးလေ့ရှိတဲ့ ဘန်းစကားဖြစ်ပါတယ်) ဖြစ်ပြီး ဒုက္ခများသွား နိုင်ပါတယ်။ ငှက်ဖျားပိုး ဦးနှောက်ထဲဝင်လို့သေသွားသူတွေ။ ဂေါက်
ကြောင် သွားသူတွေ။ ပြီးတော့ ဆီးထဲသွေးပါတဲ့ Black Water နဲ့ သေသွားသူတွေ ကျနော့်ရှေ့မှာ ဒါဇင်နဲ့ချီရှိခဲ့ပြီးဖြစ်တဲ့အတွက် ငှက် ဖျားဟာ တကယ်ကြောက်စရာဖြစ်လာနေပါတယ်။

ဒီဆေးခန်းမှာထူးထူးခြားခြား ကျနော်သတိထားမိတာတခုကတော့ ဒီက ကု-ထုံးတွေက ကျနော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံနဲ့မတူ။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ တုန်းက ကျနော်ပဲတခါမှ လူနာမဖြစ်ခဲ့ဘူးလို့လားမသိ။ ဒရစ်သွင်းတဲ့လူဆိုရင် အခြေနေ အတော်ဆိုးနေပြီ။ သေဖို့များနေပြီ လို့နားလည်ထားပေမယ့် ဒီမှာကတော့ ဆေးရုံတက်တာနဲ့ ဒရစ် အရင် ချိတ်တာပါပဲ။ နောက်တခု ကွာခြားချက်ကတော့ ကျနော့်အိမ်မှာတုန်းက အအေးမိ။ အပူရှပ်ပြီး အဖျားတက်တယ်ဆိုရင် တခါးတွေအလုံပိတ်။ စောင်ခြုံအိပ်။ ပြီးတော့ အဖျားကျရင်လည်း ဘာ မစားရ။ ညာမစားရဆိုတာတွေရှိပေမယ့် ဒီမှာကတော့ အပူသိပ်များရင် ရေခဲနဲ့ရိုက်မယ်။ ရေခဲ မရှိရင် အေးစိမ့်နေတဲ့ သံလွင်မြစ် ထဲဆင်းခိုင်းပြီး ရေချိုးခိုင်းမယ်။ ပြီးရင် အားရှိတဲ့အစာတွေ ပေးစားမယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ ကျိုးဖိုးတွေကတော့ သံလွင်ရေနဲ့ ပဲ တိုးနေရပြီး အားရှိတဲ့အစာအတွက်တော့ မိုက်မီသန် (ပိုက်ဆံမရှိတာကို ထိုင်းလိုအခေါ်) အမြဲတမ်း ဖြစ်နေလို့ မစားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလို အခြေနေတွေကြားမှာ ဒရစ် တလုံးသွင်း။ ကွီနီး-ပါရာ-တက်ထရာတွေနဲ့ ၃ရက်လောက် နှစ်ပါးသွားပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကျနော် ဆေးရုံကဆင်းခွင့်ရပါတယ်။ ကွီနီး တန်ခိုးပြလို့ မူးဝေေ၀ဖြစ်နေပြီး နားထဲမှာ တချိန်လုံး ရဟတ်ယဉ်အသံ ကြားနေရသလိုလို။ ယင်ကောင်တွေ။ ပိတုန်းတွေ ခေါင်းပေါ်မှာ ဝဲပျံံနေသလိုလို တချိန်လုံးကြားနေရပါတယ်။

အဲဒီကာလက ကျောင်းသားတွေရဲ့ပုံတွေကို အခုချိန်ပြန် ကြည့်မိရင် ငှက်ဖျားမိနေတဲ့ပုံတွေမှန်း သိပ်သိသာပါတယ်။ အဲ သံလွင်က ပေးလိုက်တဲ့ ငှက်ဖျားလက်ဆောင်ဟာ တော်ရုံနဲ့ မပျောက်တော့ပါဘူး။ တလတခါ နှစ်လတခါနီးပါး ငှက်ဖျားကပြန်ပြန်ပေါ်လာ နေ တဲ့အတွက် မဲဆောက်က ဒေါက်တာစင်သီယာ ဆေးခန်းမှာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ်တက်လိုက်ရပါသေးတယ်။

နောက်ပိုင်း မင်းသမီးစခန်းဘက်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာလည်း ငှက်ဖျားဟာအမြဲလိုလိုဖြစ်နေပြီး ဘန်ကောက် ရောက်တဲ့အထိ မပြတ် ပါဘူး။ ဘန်ကောက်မြို့လယ် အနုစာဝါရီ ကျောက်တိုင်အနီးရှိ မဟိဒေါ တက္ကသိုလ် ရဲ့ ငှက်ဖျားသုတေသနာဆေးရုံကြီးမှာတောင် သတင်းတပတ်ကြာ တက်ရောက် ကုသခံလိုက်ရပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငှက်ဖျားက အမြစ်မပြတ်ဘဲ တခါတရံပြန်ပြန်ပေါ်လာတတ်ပြီး အခု နော်ဝေးကို ရောက်တော့မှပဲ ငှက်ဖျား ဇာတ်လမ်း တခန်းရပ်သွားပါတယ်။

0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More