God Army (ေခၚ) ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ ေပၚေပါက္လာျခင္း
၁၉၉၇ ကေန ၂၀၀၂ ခုနွစ္အၾကား နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ God Army (ေခၚ) ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ ဆုိတာကုိ မင္းသမီး စခန္းကေန ခြာစစ္ဆင္တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္ပုိင္းေလာက္အထိ က်ေနာ္ တခါမွ မၾကားဖူးပါ။ ဒီအမည္ကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ္ စၾကားဖူးတာဟာ ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေရာက္ေနစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားသခင္တပ္မေတာ္မွ တပ္မႈး ၂-ဦးအပါ၀င္ ကေလးငယ္တခ်ဳိ့ ထုိင္းစစ္တပ္ဆီ လက္နက္ခ်စဥ္
ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ တပ္မႉး အမႊာညီေနာင္၊ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ ၂ ဦးဟာ လွ်ာအနက္ေရာင္ရွိၿပီး တန္ခုိးရွင္လုိလုိ၊ ဓားၿပီး၊ လွံၿပီး၊ က်ည္ၿပီးတဲ့လူေတြလုိလုိ၊ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ စတင္ၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ ဒီကေလးငယ္ ၂ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ေန႔တ၀က္စာ ခရီးအကြာက တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ေမာထာရြာနဲ႔ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳးရြာ အၾကားေဒသက ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
မင္းသမီးစခန္းအက် KNU နဲ႔ ABSDF တပ္ေတြ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ဆုတ္ေျပးေနရခ်ိန္မွာ ဒီဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ စတင္ေပၚလာၿပီး န၀တ တပ္ေတြကုိ အလစ္အငုိက္ ၀င္တုိက္ရာက ခ်က္ခ်င္း နာမည္ႀကီးလာတာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ပထမပုိင္းမွာ ေထာမေမာေဒသက ခရစ္ယာန္ တရားေဟာဆရာတဦးက ဒိီကေလးငယ္ ၂ ဦးကုိ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္ျခား-ပုေလာေဒသမွာ ပူးတြဲ တာ၀န္ယူဖူးတဲ့ ဗုိလ္ေရႊဖ်ား အပါအ၀င္ KNU က နည္မည္ႀကီး တပ္မႉးတခ်ိဳ႕နဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ပါ ပါလာၿပီး အင္အား ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိလာတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
KNU နဲ႔ ABSDF တပ္ေတြ ဆုတ္လာတဲ့ မင္းသမီးစခန္းအနီးက အမရာရြာ ၀န္းက်င္အထိ ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္က ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီပဲြမွာ န၀တဘက္က တပ္စုတစုစာ လူအင္အား ၃၀ ေက်ာ္အထိ တႀကိမ္တည္း က်သြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ေရာက္လာသူေတြက ေျပာျပပါတယ္။
ဒ႑ာရီဆန္လွတဲ့ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ဘာသာေရး အေတာ္ကုိင္းရႈိင္းၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးမွ စစ္ထြက္တုိက္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အရက္မေသာက္ရ၊ ၀က္သားမစားရ၊ ၾကက္ဥမစားရ၊ ေတာေကာင္မပစ္ရ စသည္ျဖင့္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိၿပီး အဲဒီကန္႔သတ္ခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရွိေနတဲ့ ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲအထိ ေရာက္လာပါတယ္။
ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ စစ္ပဲြ ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း ၀က္သားမစားရ၊ ၾကက္ဥ မစားရဆုိၿပီး အမိန္႔ ထြက္လာတဲ့အျပင္ စစ္ေအာင္ႏိုင္ေရး ဆုေတာင္းပဲြေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ အေၾကာင္းကုိ မီဒီယာက မသိေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း သတင္းၾကားရံုက လဲြၿပီး ဒီအဖြဲ႕ကို မေတြ႔ဖူးးေသးပါဘူး။ ဘန္ေကာက္က ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြရွိရာ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳးဘက္ ၀င္ႏိုင္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ကန္ခ်နပူရီ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးနဲ႔ ခ်ိတ္မိၿပီး ရတ္ခ်ပူရီခရုိင္ ဆုုန္ဖြန္း ၿမိဳ႕နယ္ (ျမန္မာေတြကေတာ့ ကရင္ေတြ အေနမ်ားတဲ့ ဘန္းပုံရြာကိုအစြဲျပဳၿပီး ဘန္းပုံၿမိဳ႕လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္) ဘက္ဆီ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ KNU တပ္မဟာ ၄ က တပ္ဖြဲ႕၀င္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ နယ္စပ္ေဒသ (အခု ထန္ဟင္း ဒုကၡသည္ စခန္းဆီ၀င္ရာ လမ္းေပါက္ အနီးကရြာ) တဂုိလန္း ေက်းရြာဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီရြာကိုမေရာက္ခင္ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳး ေဒသကေန ထြက္္ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ခုိလုံရာစခန္းႀကီး တခုကုိ ေတြ႔ရၿပီး ဖုမ၀မ္ စခန္းထက္ေတာင္ လူဦးေရ ပုိမ်ားမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေမာထာရြာမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ ကရင္ရြာသားေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြကို ဒီစခန္းမွာ ေတြ႔ရၿပီး ပလစတစ္ ယာယီအမိုး၊ ၀ါးတဲေတြနဲ႔ ေနထုိင္ေနၾကပါတယ္။
ဒီစခန္းဟာ ကားလမ္းေဘးမွာတင္ ရွိတဲ့အတြက္ ဆက္သြယ္ေရး အလြန္လြယ္ကူၿပီး ျပင္ပကမၻာရဲ႕ အကူညီကုိ ဖုမ၀မ္ထက္ ပုိရထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္းေဘး စမ္းေခ်ာင္းေလးက ေသးလြန္းတဲ့အတြက္ ေသာက္ေရ၊ သုံးေရ မေလာက္မငွ ျဖစ္ေနၿပီး ၀မ္းေလွ်ာေရာဂါ စတင္ျဖစ္ပြား ေနပါတယ္။ ဒီစခန္းရဲ႕ အေပၚဘက္ ဆုန္ဖုန္းၿမိဳ႕ အနီးက ေဘာ္၀ီရြာဘက္မွာလည္း ဖယ္ဖ်ားခီးေဒသ၊ ေအာင္သာ၀ရ ေဒသဘက္ကေန ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေဘာ္၀ီ၊ ေထာမေမာနဲ႔ ဖုမ၀မ္စခန္း ၃ ခုစလုံးကုိ ေပါင္းၿပီး ထန္ဟင္ေဒသမွာ စခန္းသစ္တခုအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ အခုခ်ိန္အထိ ဒုကၡသည္ ၈ ေထာင္ေလာက္ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
ေထာမေမာ – ေထာမၿဖိဳးေဒသသုိ႔
ထုိင္းနယ္ေျမထဲကရြာကုိ ေထာမေမာအျဖစ္ ဆက္ေခၚ ေနၾကတဲ့ ေထာမေမာ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ေက်ာ္ၿပီး တဂုိလမ္းရြာကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း KNU တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႔ ေမာထာမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရြာသားေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ တဂုိလမ္းရြာကေန ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္ ပထမ ေရာက္သြားတဲ့ေနရာဟာ ေထာမေမာဆီ ၀င္တဲ့ နယ္စပ္ဂိတ္ တည့္တည့္ျဖစ္ေပမယ့္ တုိက္ပဲြျဖစ္ေနလုိ႔ ေရွ႕ကုိ ဆက္သြားခြင့္ မရပါဘူး။
စစ္ေဒသတာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္။ တပ္ရင္း ၇-မႈး ဆလုိင္းေယာေအာင္နဲ့ တပ္ဖြဲ့၀င္တခ်ဳိ့ကို ကမာ့ပုေလာ စခန္းမွာေတြ့ရစဥ္
ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္လုိ႔ ေရးထားတဲ့ သြပ္ျပားဆုိင္းဘုတ္ႀကီးနားအထိ ကားေမာင္းသြားၿပီး အဲဒီဆုိင္းဘုတ္မွာ က်ည္ေဖာက္သြားတဲ့ ေနရာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ျမန္မာနယ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ၀င္လုိက္ေတာ့
အိမ္အိုတလုံးေပၚမွာ ကရင္အဖုိးအဖြား ၂ ဦးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးထဲက တဦးက ထုိင္း-ကရင္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကရင္ဘာသာနဲ႔ စကားေျပာ ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က တလုံးမွ နားမလည္ပါ။ ကရင္လုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမရ၊ ထုိင္းလုိကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရဘဲ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔အတူ စစ္ေျမျပင္ဆီ သြားေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မ်က္စိကန္း တေစၦမေၾကာက္ ဆုိသလုိ
ျဖစ္ေနမလားပါပဲ။
ဒီလုိစစ္ပူေဒသမွာ ဘာသာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ရင္ စကားတလုံး ဘာသာျပန္လြဲရံုနဲ႔ ေသေစ၊ ရွင္ေစ အဓိပၸာယ္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္မေရြး အသက္ေပ်ာက္သြားႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္အထိ မစဥ္းစားျဖစ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။
ကံေကာင္းတာ တခုကေတာ့ အဲဒီ ထိုင္း-ကရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အတြက္ ကရင္လုိနဲ႔ ထုိင္းလုိကုိ သူက အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ျပၿပီးမွ က်ေနာ္က နားလည္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သူလည္း ဘာသာျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရတဲ့အတြက္ Body Language လက္ဟန္ ေျခဟန္ကို မွန္းၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရပါတယ္။
အဲဒီ ကရင္အဘိုးႀကီး လက္ညိႇဳးျပတဲ့ဘက္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး တက္လာၿပီး ထုိင္း-ကရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက ကရင္ ဘာသာနဲ႔ တခုုခု ေအာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ျဗဳန္းဆုိ မ်က္ႏွာဖုံး စြပ္ထားတဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္တဦး လွံစြပ္ပါတဲ့ AK 47 ကုိင္ၿပီး ကားလမ္းေပၚ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ကရင္လုိ ေျပာေနတာကို က်ေနာ္က နားမလည္ျပန္ပါဘူး။
“သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က သတင္းေထာက္လား။ ဒီမနက္ပဲ တုိက္ပဲြျဖစ္ၿပီး ရန္သူခဏဆုတ္သြားလုိ႔ ငါတုိ႔ တပ္ေတြ ဒီမွာေရာက္ေနတာ” လုိ႔ အဲဒီ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ ကရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားလမ္းေဘး ၿခံဳထဲက ေသြးေပေနတဲ့ န၀တ စစ္ယူနီေဖာင္းေတြကို လက္ညိႇဳး ထုိးျပပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ န၀တ တပ္ေတြ အက်အဆုံး မ်ားစြာနဲ႔ ဆုတ္သြားတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ ဒီေနရာကေန ကားလမ္းအတုိင္း ေထာမေမာနဲ႔ ေမာထာဘက္ သြားဖုိ႔လြယ္ေပမယ့္ ေရွ႕မွာ န၀တ တပ္ေတြ ပိတ္ေနတာေၾကာင့္ သြားခြင့္မရဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လွည့္ လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တဂုိလမ္းရြာကေန မုိင္းေဟာင္းတခုကို ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ သြားရတဲ့ လမ္းကေန ေတာစီးဆုိင္ကယ္ ၂ စီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦး တက္လာျပန္ပါတယ္။ တနာရီေလာက္ တက္ၿပီးတဲ့အခါ အလြန္ျမင့္တဲ့ နယ္စပ္ေတာင္ထိပ္ဆီ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီမွာ အင္အား ၂၀ ခန္႔ရွိတဲ့ ေတာခ်ေတာ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္စခန္းတခု ရွိပါတယ္။
ဒီစခန္းကေန ျမန္မာဘက္ ေတာတန္းနဲ႔ ရြာပ်က္တခုလုံးကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီး အဲဒါဟာ ေထာမေမာ ေဒသလုိ႔သိရပါတယ္။ နက္ေစာက္လွတဲ့ အဲဒီကုန္းဆင္းကေန နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းလုိက္ေတာ့ ေထာမေမာရြာ အ၀င္ဆီေရာက္လာၿပီး မီးေလာင္ထားတဲ့ အိမ္ ၁၀ လုံး ခန္႔နဲ႔ မီးေလာင္ေနဆဲ စပါးပုံႀကီး တခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာသား တဦးစ ႏွစ္ဦးစက မီးေလာင္ေနတဲ့ စပါးထဲက မေလာင္ေသးတဲ့ စပါးေတြကို ရသမွ်ယူၿပီး ထုိင္းဘက္ သယ္ဖုိ႔ျပင္ေန တာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းတဲ့အခါ ေထာမေမာ-ေမာထာ ကားလမ္းေပၚ ေရာက္လာၿပီး KNU စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ တုိးပါတယ္။ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ KNU တပ္ေတြအၾကား စက္နဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ အားလုံး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကရင္စစ္သားေတြဟာ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္ အရင္က က်န္ေနပုံရတဲ့ ယာယီ၀ါးတဲေလးေတြမွာ ခရီးပန္းလုိ႔ ခဏ ထုိင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီစစ္ေၾကာင္းေရွ႕က အိမ္တလုံးမွာေတာ့ ခရိုင္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိနီးနီနဲ႔ အဖြဲ႔ကို က်ေနာ္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားကေတာ့ သတင္းေထာက္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ အေျခအေနကေတာ့ ဒီမွာ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ” ဆုိၿပီး ေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ ၀တ္စုံက ထုိင္းအရပ္သား ၀တ္စုံျဖစ္ၿပီး Pentax ကင္မရာကုိ လည္ပင္းမွာဆဲြ၊ ေရဒီယုိ၊ ရီေကာ္ဒါ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အေသးစားနဲ႔ တုိလီမုိလီပါတဲ့ စစ္ေရာင္ အိတ္အေသးစား တလုံးကုိ စလြယ္သုိင္း၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္း ေခတ္က က်န္ေနတဲ့ လက္ကုိင္ တယ္လီဖုန္း တလုံးကုိ ခါးၾကား ခ်ိတ္ထားတယ္ဆုိေတာ့ ပဒုိနီးနီ မ်က္စိ ေနာက္ေနပုံရပါတယ္။
ပဒုိနီးနီနဲ႔ စကားေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ တပ္ဖြဲ႔ရွိတဲ့အရပ္ဆီ က်ေနာ္လုိက္ရွာေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘး တေနတရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔အတူ ကုိဆလုိင္း ေယာေအာင္တုိ႔တပ္ဖြဲ႕၊ မဟာမိတ္ ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ခံ ကိုေအာင္သန္းႀကီး၊ ေနာက္ ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ေဆးတပ္ဖြဲ႔ ပါ၀င္တဲ့ ရံုးအဖြဲ႔ တခုလုံး အင္အား ၃၀ ၀န္းက်င္ ရွိေနဆဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဗလဖ အဖြဲ႕၀င္ ကိုေသာင္းထြန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၃၀ ခန္႔ပါ စစ္ေၾကာင္းတခု ေစာ္လ၀ ေခ်ာင္းဖ်ားဘက္ဆီ ခ်ီတက္ၿပီး
စခန္းေနရာသစ္ ရွာေနတယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ တခါ တပ္ရင္း ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ကိုေဇာ္သန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၂၀ ေက်ာ္ စစ္ေၾကာင္းတခုနဲ႔ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ကို၀င္းေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၃၀ ၀န္းက်င္ ေနာက္ထပ္ စစ္ေၾကာင္း တခုတုိ႔က တနသၤာရီ ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ကစီထာကေန ငါးတက္-ျပည္ျခား (အရင္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္တဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ သြားခဲ့တဲ့ လမ္းအတုိင္း) ဘက္ ဆင္းသြားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ကိုေဌးေအာင္နဲ႔ ရံုးအဖြဲ႕ကေတာ့ KNU တပ္မဟာ ၄ က ဌာနခ်ဳပ္ တပ္ေတြနဲ႔အတူ တျဖည္းးျဖည္းခ်င္း ေအာက္ဘက္ဆီ ဆုတ္ဆင္းေနၿပီး မယ္ဖ်ာခီးေဒသ သုိ႔မဟုတ္ ေစာလ၀ ေခ်ာင္းဖ်ားေဒသ ၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ေနရာသစ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားဖုိ႔ ျပင္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ဟာ ၁၉၉၇ ဧၿပီလ အေစာပုိင္း သႀကၤန္မက်ခင္ေလးလုိ႔ မွတ္တမ္းထဲမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ God Army နဲ႔ နာမည္ႀကီးတပ္မႉး ၂ ဦးကေတာ့ ေထာမေမာဘက္ကေန အမာရာဘက္ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ခြင့္ မရလုိက္ပါဘူး။
အက်အဆုံး မ်ားလြန္းတဲ့ မင္းသမီးခြာစစ္
စစ္တုိက္တယ္ဆုိတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္၊ သူေသကိုယ္ေသ ႏႊဲရတဲ့ပဲြမွာ အတြက္အခ်က္ တကြက္မွားတာနဲ႔ ခံသြားရ ႏိုင္ပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း မင္းသမီးစခန္းခြာစစ္ လမ္း ၃ သြယ္ စီမံကိန္းအရ ျဖန္႔ခဲြလုိက္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြဟာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားၿပီး န၀တ တပ္ေတြရဲ႕ ၀ုိင္း၀န္း ပိတ္ဆုိ႔ တုိက္ခုိက္မႈကို အႀကီးအက်ယ္ ခံလုိက္ၾကရပါတယ္။
ပထမဆုံး ခံလုိက္ရတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ စစ္ပဲြ မျဖစ္ခင္ ေလးမွာတင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ဆင္းသြားတဲ့ တပ္ရင္းမႉး ကိုခ်စ္ကိုကိုတုိ႔ စစ္ေၾကာင္းကေန ေရွ႕တန္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ တပ္စုမႉး ေစာပုိလုိ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ တနသၤာရီျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းသြားတဲ့ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ေကာ့မျပင္း၊ သက်က္ကေန တပ္ရင္းမႉးနဲ႔အဖြဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ဆင္းသြားေပမယ့္ ေစာပုိလုိနဲ႔ တပ္စိတ္တစိပ္က တျခားတာ၀န္တခုနဲ႔ ပျပင္ခြင္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးစက္က တပ္ရင္းမႉးနဲ႔အတူ ပါသြားတဲ့အတြက္ စက္မရွိျဖစ္ေနတဲ့ ေစာပုိလုိဟာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ ရမယ္ဆုိၿပီး ပျပင္ကေန ကစီထာဘက္ တက္လာစဥ္ ေစာ္လ၀ေခ်ာင္း၀ အနီးရွိ ေက်ာက္လုံးႀကီးရြာမွာ ပစ္သတ္ ခံလုိက္ရတယ္လို႔ မွတ္တမ္းတခုမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေစာပုိလုိဟာ မင္းသမီးခြာစစ္အတြင္း ပထမဆုံး က်ဆုံးသူျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ မတ္လအတြင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယ က်ဆုံးတဲ့အုပ္စုကေတာ့ တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကိုကုိ ကုိယ္တုိင္ဦးေဆာင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ တပ္ခဲြျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ပဲြျဖစ္တဲ့ ေနရာက ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ ကပကၽြန္းမွာျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ ေမလ အတြင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကုိကုိနဲ႔အတူ ဒု တပ္စုမႉး ကိုသန္းၾကည္၊ ဆက္သြယ္ေရးမႉး ကိုစစ္ႏုိင္၊ ပါးမဲ ေခၚ ဘုန္ႀကီးသိန္းေရႊ၊ ဘျမင့္ ေခၚ ဦးရင္၊ သီဟ၊ စုိးစိုး၊ အာႏုိး၊ ေရႊတင္၊ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၉ ဦး က်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။
န၀တရဲ႕ထုိးစစ္ဟာ အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး အင္အားအလြန္အကၽြံ သုံးခဲ့တယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့သလုိ န၀တတပ္ေတြဟာ ဆင္ျဖဴတုိင္နဲ႔ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္ကေန စစ္ေၾကာင္း ၂ ေၾကာင္းတည္း ဆင္းလာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ တနသၤာရီနဲ႔ ၿမိတ္ဘက္ကေနလည္း တနသၤာရီျမစ္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ စစ္ေၾကာင္းႀကီးတခု တက္လာၿပီး KNU တပ္မဟာ ၄ ေဒသကုိ အေပၚ ေအာက္ ညႇပ္ၿပီး အျပတ္ရွင္းတဲ့ သေဘာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကမ္းဦး ေရတိမ္ပုိင္းနဲ႔ ပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းေတြကိုလည္း တၿပိဳင္တည္း စစ္ဆင္ေရး ၀င္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
မင္းသမီးခြါစစ္အတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးမႈး ကိုေဇာ္သန္းနဲ့ တပ္စုမႈး ေစာပုိလုိ တုိ့ကုိ သင္တန္း ဆင္းပြဲတခုမွာေတြ့ရစဥ္။
“ရန္သူအေနနဲ႔ တနသၤာရီ တိုင္းတခုလံုးကို တၿပိဳင္နက္တည္း ပိုက္စိပ္တိုက္ ထိုးစစ္ မဆင္ႏုိင္ဘူးလို႔ ငါသံုးသပ္ခဲ့တာ မွားသြားတယ္” လုိ႔ စစ္ေဒသ တာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္က ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ေမး ျမန္းစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပပါတယ္။
အက်အဆုံး စာရင္းကို ဆက္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ကုိေဇာ္သန္း ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔ဟာ ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ မုိးမလင္းကၽြန္းမွာ ပိတ္ဆုိ႔တုိက္ခုိက္ ခံလုိက္ရျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၉၇ ေအာက္တုိဘာလ အတြင္းျဖစ္ၿပီး ကိုေဇာ္သန္းနဲ႔အတူ တပ္စုမႉး ကိုေလး၊ ကုိတိတ္၊ ဘၿငီး ေခၚ ထြန္းသိန္း၊ အရွည္ႀကီး ေအး၀င္း၊ ေဆးမႉး ေအာင္ေက်ာ္မုိးနဲ႔ ေစာလြင္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၇ ဦး က်ဆုံးသြားပါတယ္။
မင္းသမီးခြါစစ္အတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ တပ္စုမႈးကုိေလး တပ္ရင္းညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးေနစဥ္
ပင္လယ္ျပင္ဘက္မွာ ဒီလုိ တုိက္ပဲြေတြ ျပင္းထန္ေနသလုိ တနသၤာရီ ျမစ္နဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္တေက်ာ အၾကားမွာလည္း တုိက္ပဲြေတြက ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။
ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ေထာမေမာ-ေထာမၿဖိဳးေဒသ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ ရံုးအဖြဲ႕ကေန ထြက္ၿပီး ေနရာသစ္ ရွာဖို႔အတြက္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရသူ ဗလဖ အဖြဲ႕၀င္ ကိုေသာင္းထြန္းနဲ႔ အင္အား ၃၀ ခန္႔ စစ္ေၾကာင္းတခုဟာ တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ေစာ္လ၀ ေခ်ာင္းဆုံရာ ေက်ာက္လုံးႀကီးရြာ ၀န္းက်င္မွာ န၀တ စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ပိတ္ဆုိ႔ တုိက္ခုိက္မႈကုိ အႀကီးအက်ယ္ ခံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီ တုိက္ပဲြအတြင္း ကုိတင္ထြန္း ဒဏ္ရာနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ခြဲအရာခံဗုိလ္ ကိုဖုိးခ်ဳိကေတာ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ အရွင္ဖမ္း ခံလုိက္ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရိကၡာကလည္းျပတ္၊ ခဲယမ္းကလည္း ျပတ္၊ မဟာမိတ္နဲ႔လည္း အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမလြယ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေသနတ္ေတြကို ေျမႀကီးထဲ တြင္းတူးျမႇဳပ္ထားခဲ့ၿပီး ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အရဲစြန္႔ ထြက္လာစဥ္ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို အင္အား ၂၃ ဦးရွိတဲ့ သူတုိ႔တဖြဲ႔လုံး ခံလုိက္ရတယ္လုိ႔ ကုိေသာင္းထြန္းနဲ႔ ကိုရဲမင္းေအာင္တုိ႔က ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔အတူ က်န္ေနတဲ့ ရံုးအဖြဲ႔က ေဆးမႉး ကုိမုိးေဇာ္ေအာင္နဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္တဦးဟာလည္း ထုိင္းနယ္ေျမထဲက ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ ဆရာေအာင္ျမင့္တုိ႔အဖြဲ႕နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ထြက္လာစဥ္ ထုိင္း နယ္ျခားေစာင့္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံလုိက္ရျပန္ပါတယ္။
=====================================================
(အပိုင်း ၄၆)
ထက်အောင်ကျော်| September 12, 2012 | ဧရာဝတီ။
God Army (ခေါ်) ဘုရားသခင် တပ်မတော် ပေါ်ပေါက်လာခြင်း
၁၉၉၇ ကနေ ၂၀၀၂ ခုနှစ်အကြား နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ God Army (ခေါ်) ဘုရားသခင် တပ်မတော် ဆိုတာကို မင်းသမီး စခန်းကနေ ခွာစစ်ဆင်တဲ့ ဖေဖော်ဝါရီ လကုန်ပိုင်းလောက်အထိ ကျနော် တခါမှ မကြားဖူးပါ။ ဒီအမည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော် စကြားဖူးတာဟာ ဖုမဝမ် ဒုက္ခသည်စခန်းမှာ ရောက်နေစဉ်က ဖြစ်ပါတယ်။
ဘုရားသခင်တပ်မတော်မှ တပ်မှုး ၂-ဦးအပါဝင် ကလေးငယ်တချို့ ထိုင်းစစ်တပ်ဆီ လက်နက်ချစဉ်
ဘုရားသခင် တပ်မတော်ရဲ့ တပ်မှူး အမွှာညီနောင်၊ အသက် ၁၂ နှစ် အရွယ် ကလေးငယ် ၂ ဦးဟာ လျှာအနက်ရောင်ရှိပြီး တန်ခိုးရှင်လိုလို၊ ဓားပြီး၊ လှံပြီး၊ ကျည်ပြီးတဲ့လူတွေလိုလို၊ ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် စတင်ကြားဖူးခဲ့တာပါ။ ဒီကလေးငယ် ၂ ဦးဟာ ကျနော်တို့ မင်းသမီးစခန်းရဲ့ အောက်ဘက် နေ့တဝက်စာ ခရီးအကွာက တနင်္သာရီ မြစ်ကမ်းဘေးမှာရှိတဲ့ မောထာရွာနဲ့ ထိုင်း-မြန်မာနယ်စပ်က ထောမမော-ထောမဖြိုးရွာ အကြားဒေသက ဖြစ်တယ်လို့ သိရပါတယ်။
မင်းသမီးစခန်းအကျ KNU နဲ့ ABSDF တပ်တွေ ပုံပျက်ပန်းပျက် ဆုတ်ပြေးနေရချိန်မှာ ဒီဘုရားသခင် တပ်မတော် စတင်ပေါ်လာပြီး နဝတ တပ်တွေကို အလစ်အငိုက် ဝင်တိုက်ရာက ချက်ချင်း နာမည်ကြီးလာတာလို့ ဆိုပါတယ်။ ပထမပိုင်းမှာ ထောမမောဒေသက ခရစ်ယာန် တရားဟောဆရာတဦးက ဒီကလေးငယ် ၂ ဦးကို ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့တာပါ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ ကျနော်တို့ ကျောင်းသားတွေနဲ့ ပြည်ခြား-ပုလောဒေသမှာ ပူးတွဲ တာဝန်ယူဖူးတဲ့ ဗိုလ်ရွှေဖျား အပါအဝင် KNU က နည်မည်ကြီး တပ်မှူးတချို့နဲ့ ရဲဘော်တချို့ပါ ပါလာပြီး အင်အား ရာနဲ့ချီ ရှိလာတယ်လို့ သိရပါတယ်။
KNU နဲ့ ABSDF တပ်တွေ ဆုတ်လာတဲ့ မင်းသမီးစခန်းအနီးက အမရာရွာ ဝန်းကျင်အထိ ဘုရားသခင် တပ်မတော်က ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ခဲ့ပြီး အဲဒီပွဲမှာ နဝတဘက်က တပ်စုတစုစာ လူအင်အား ၃၀ ကျော်အထိ တကြိမ်တည်း ကျသွားခဲ့တယ်လို့ ဒုက္ခသည်စခန်းဆီ ရောက်လာသူတွေက ပြောပြပါတယ်။
ဒဏ္ဍာရီဆန်လှတဲ့ ဒီအဖွဲ့ဟာ ဘာသာရေး အတော်ကိုင်းရှိုင်းပြီး ဘုရားဝတ်ပြုပြီးမှ စစ်ထွက်တိုက်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဒါ့အပြင် အရက်မသောက်ရ၊ ဝက်သားမစားရ၊ ကြက်ဥမစားရ၊ တောကောင်မပစ်ရ စသည်ဖြင့် ကန့်သတ်ချက်တွေ များစွာရှိပြီး အဲဒီကန့်သတ်ချက်ဟာ ကျနော်တို့ ရှိနေတဲ့ ဖုမဝမ် ဒုက္ခသည် စခန်းထဲအထိ ရောက်လာပါတယ်။
ဘုရားသခင် တပ်မတော် စစ်ပွဲ အောင်နိုင်ရေးအတွက် ဒုက္ခသည်စခန်းအတွင်း ဝက်သားမစားရ၊ ကြက်ဥ မစားရဆိုပြီး အမိန့် ထွက်လာတဲ့အပြင် စစ်အောင်နိုင်ရေး ဆုတောင်းပွဲတွေလည်း လုပ်ခဲ့ကြတာကို ကျနော် အမှတ်ရနေပါတယ်။
အဲဒီအချိန်အထိ ဘုရားသခင် တပ်မတော် အကြောင်းကို မီဒီယာက မသိသေးပါဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သတင်းကြားရုံက လွဲပြီး ဒီအဖွဲ့ကို မတွေ့ဖူးးသေးပါဘူး။ ဘန်ကောက်က ပြန်ရောက်ပြီး နောက်မှာတော့ ကိုဌေးအောင်နဲ့ ကျနော်တို့ တပ်တွေရှိရာ ထောမမော-ထောမဖြိုးဘက် ဝင်နိုင်ဖို့ ကျနော် ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီလိုကြိုးစားရင်းနဲ့ ကန်ချနပူရီ ထောက်လှမ်းရေး ၂ ဦးနဲ့ ချိတ်မိပြီး ရတ်ချပူရီခရိုင် ဆုန်ဖွန်း မြို့နယ် (မြန်မာတွေကတော့ ကရင်တွေ အနေများတဲ့ ဘန်းပုံရွာကိုအစွဲပြုပြီး ဘန်းပုံမြို့လို့ခေါ်ကြပါတယ်) ဘက်ဆီ ကျနော် ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီမြို့မှာ KNU တပ်မဟာ ၄ က တပ်ဖွဲ့ဝင်တချို့ကို တွေ့ရပြီး သူတို့ရဲ့ အကြံပေးချက်အရ နယ်စပ်ဒေသ (အခု ထန်ဟင်း ဒုက္ခသည် စခန်းဆီဝင်ရာ လမ်းပေါက် အနီးကရွာ) တဂိုလန်း ကျေးရွာဆီ ကျနော် ရောက်သွားပါတယ်။
အဲဒီရွာကိုမရောက်ခင် ထောမမော-ထောမဖြိုး ဒေသကနေ ထွက်ပြေးလာတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေ ခိုလုံရာစခန်းကြီး တခုကို တွေ့ရပြီး ဖုမဝမ် စခန်းထက်တောင် လူဦးရေ ပိုများမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ မောထာရွာမှာ ကျနော်တွေ့ဖူးတဲ့ ကရင်ရွာသားတွေ၊ ဈေးသည်တွေကို ဒီစခန်းမှာ တွေ့ရပြီး ပလစတစ် ယာယီအမိုး၊ ဝါးတဲတွေနဲ့ နေထိုင်နေကြပါတယ်။
ဒီစခန်းဟာ ကားလမ်းဘေးမှာတင် ရှိတဲ့အတွက် ဆက်သွယ်ရေး အလွန်လွယ်ကူပြီး ပြင်ပကမ္ဘာရဲ့ အကူညီကို ဖုမဝမ်ထက် ပိုရထားတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စခန်းဘေး စမ်းချောင်းလေးက သေးလွန်းတဲ့အတွက် သောက်ရေ၊ သုံးရေ မလောက်မငှ ဖြစ်နေပြီး ဝမ်းလျှောရောဂါ စတင်ဖြစ်ပွား နေပါတယ်။ ဒီစခန်းရဲ့ အပေါ်ဘက် ဆုန်ဖုန်းမြို့ အနီးက ဘော်ဝီရွာဘက်မှာလည်း ဖယ်ဖျားခီးဒေသ၊ အောင်သာဝရ ဒေသဘက်ကနေ ထွက်ပြေးလာကြတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေ ထောင်နဲ့ချီ ရှိနေတယ်လို့ သိရပါတယ်။
နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဘော်ဝီ၊ ထောမမောနဲ့ ဖုမဝမ်စခန်း ၃ ခုစလုံးကို ပေါင်းပြီး ထန်ဟင်ဒေသမှာ စခန်းသစ်တခုအဖြစ် ဖွင့်လှစ်ခဲ့တာ အခုချိန်အထိ ဒုက္ခသည် ၈ ထောင်လောက် ရှိနေဆဲဖြစ်ပါတယ်။
ထောမမော – ထောမဖြိုးဒေသသို့
ထိုင်းနယ်မြေထဲကရွာကို ထောမမောအဖြစ် ဆက်ခေါ် နေကြတဲ့ ထောမမော ဒုက္ခသည်စခန်းကို ကျော်ပြီး တဂိုလမ်းရွာကို ရောက်တဲ့အခါမှာလည်း KNU တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့ မောထာမှာ ကျနော်တွေ့ဖူးတဲ့ ရွာသားတွေ၊ ဈေးသည်တွေ အတော်များများကို တွေ့ရပြန်ပါတယ်။ တဂိုလမ်းရွာကနေ ထောက်လှမ်းရေး ၂ ဦးနဲ့အတူ ကျနော် ပထမ ရောက်သွားတဲ့နေရာဟာ ထောမမောဆီ ဝင်တဲ့ နယ်စပ်ဂိတ် တည့်တည့်ဖြစ်ပေမယ့် တိုက်ပွဲဖြစ်နေလို့ ရှေ့ကို ဆက်သွားခွင့် မရပါဘူး။
စစ်ဒေသတာဝန်ခံ ကိုဌေးအောင်။ တပ်ရင်း ၇-မှုး ဆလိုင်းယောအောင်နဲ့ တပ်ဖွဲ့ဝင်တချို့ကို ကမာ့ပုလော စခန်းမှာတွေ့ရစဉ်
ထိုင်း-မြန်မာနယ်စပ်လို့ ရေးထားတဲ့ သွပ်ပြားဆိုင်းဘုတ်ကြီးနားအထိ ကားမောင်းသွားပြီး အဲဒီဆိုင်းဘုတ်မှာ ကျည်ဖောက်သွားတဲ့ နေရာတွေကို တွေ့ရပါတယ်။ အဲဒီကနေ မြန်မာနယ်ထဲ လမ်းလျှောက် ဝင်လိုက်တော့
အိမ်အိုတလုံးပေါ်မှာ ကရင်အဖိုးအဖွား ၂ ဦးကို တွေ့ရပါတယ်။
ကျနော်နဲ့ပါလာတဲ့ ထောက်လှမ်းရေး ၂ ဦးထဲက တဦးက ထိုင်း-ကရင် ဖြစ်တဲ့အတွက် ကရင်ဘာသာနဲ့ စကားပြော နေကြပါတယ်။ ကျနော်က တလုံးမှ နားမလည်ပါ။ ကရင်လိုလည်း ကောင်းကောင်းမရ၊ ထိုင်းလိုကလည်း ကောင်းကောင်း မရဘဲ ထိုင်းထောက်လှမ်းရေးတွေနဲ့အတူ စစ်မြေပြင်ဆီ သွားနေတဲ့ ကျနော်ဟာ မျက်စိကန်း တစ္ဆေမကြောက် ဆိုသလို
ဖြစ်နေမလားပါပဲ။
ဒီလိုစစ်ပူဒေသမှာ ဘာသာစကားကို ကောင်းကောင်းနားမလည်ရင် စကားတလုံး ဘာသာပြန်လွဲရုံနဲ့ သေစေ၊ ရှင်စေ အဓိပ္ပာယ်ပြောင်းပြန်ဖြစ်ပြီး အချိန်မရွေး အသက်ပျောက်သွားနိုင်တဲ့ အခြေအနေမျိုးပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်တုန်းကတော့ ဒီလောက်အထိ မစဉ်းစားဖြစ်ပါဘူး။ ကြောက်ရကောင်းမှန်းလည်း မသိခဲ့ပါဘူး။
ကံကောင်းတာ တခုကတော့ အဲဒီ ထိုင်း-ကရင် ထောက်လှမ်းရေးက အင်္ဂလိပ်လို ကောင်းကောင်းရတဲ့ အတွက် ကရင်လိုနဲ့ ထိုင်းလိုကို သူက အင်္ဂလိပ် ဘာသာပြန်ပြပြီးမှ ကျနော်က နားလည်ခွင့် ရခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နေရာ အတော်များများမှာတော့ သူလည်း ဘာသာပြန်ဖို့ အချိန်မရတဲ့အတွက် Body Language လက်ဟန် ခြေဟန်ကို မှန်းပြီး ကိုယ့်ဘာသာ နားလည်နိုင်အောင် လေ့ကျင့်ထားရပါတယ်။
အဲဒီ ကရင်အဘိုးကြီး လက်ညှိုးပြတဲ့ဘက်ဆီ ကျနော်တို့ ၃ ဦး တက်လာပြီး ထိုင်း-ကရင် ထောက်လှမ်းရေးက ကရင် ဘာသာနဲ့ တခုခု အော်ပြောလိုက်ပါတယ်။
ဗြုန်းဆို မျက်နှာဖုံး စွပ်ထားတဲ့ ကရင်ရဲဘော်တဦး လှံစွပ်ပါတဲ့ AK 47 ကိုင်ပြီး ကားလမ်းပေါ် ရောက်လာပါတယ်။ သူတို့ အချင်းချင်း ကရင်လို ပြောနေတာကို ကျနော်က နားမလည်ပြန်ပါဘူး။
“သူငယ်ချင်းက ကျောင်းသားအဖွဲ့က သတင်းထောက်လား။ ဒီမနက်ပဲ တိုက်ပွဲဖြစ်ပြီး ရန်သူခဏဆုတ်သွားလို့ ငါတို့ တပ်တွေ ဒီမှာရောက်နေတာ” လို့ အဲဒီ မျက်နှာဖုံးစွပ် ကရင် တပ်ကြပ်ကြီးက ပြောပါတယ်။ ပြီးတော့ ကားလမ်းဘေး ခြုံထဲက သွေးပေနေတဲ့ နဝတ စစ်ယူနီဖောင်းတွေကို လက်ညှိုး ထိုးပြပါတယ်။ အဓိပ္ပာယ်ကတော့ နဝတ တပ်တွေ အကျအဆုံး များစွာနဲ့ ဆုတ်သွားတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပါ။ ဒီနေရာကနေ ကားလမ်းအတိုင်း ထောမမောနဲ့ မောထာဘက် သွားဖို့လွယ်ပေမယ့် ရှေ့မှာ နဝတ တပ်တွေ ပိတ်နေတာကြောင့် သွားခွင့်မရဘဲ ကျနော်တို့ ပြန်လှည့် လာခဲ့ပါတယ်။
နောက်တနေ့ မနက်မှာတော့ တဂိုလမ်းရွာကနေ မိုင်းဟောင်းတခုကို ကျော်ပြီး တောင်ပေါ်တက် သွားရတဲ့ လမ်းကနေ တောစီးဆိုင်ကယ် ၂ စီးနဲ့ ကျနော်တို့ ၃ ဦး တက်လာပြန်ပါတယ်။ တနာရီလောက် တက်ပြီးတဲ့အခါ အလွန်မြင့်တဲ့ နယ်စပ်တောင်ထိပ်ဆီ ရောက်လာပြီး အဲဒီမှာ အင်အား ၂၀ ခန့်ရှိတဲ့ တောချတော နယ်ခြားစောင့် တပ်စခန်းတခု ရှိပါတယ်။
ဒီစခန်းကနေ မြန်မာဘက် တောတန်းနဲ့ ရွာပျက်တခုလုံးကို လှမ်းမြင်နေရပြီး အဲဒါဟာ ထောမမော ဒေသလို့သိရပါတယ်။ နက်စောက်လှတဲ့ အဲဒီကုန်းဆင်းကနေ နာရီဝက်လောက် ဆက်မောင်းလိုက်တော့ ထောမမောရွာ အဝင်ဆီရောက်လာပြီး မီးလောင်ထားတဲ့ အိမ် ၁၀ လုံး ခန့်နဲ့ မီးလောင်နေဆဲ စပါးပုံကြီး တခုကို တွေ့ရပါတယ်။ ရွာသား တဦးစ နှစ်ဦးစက မီးလောင်နေတဲ့ စပါးထဲက မလောင်သေးတဲ့ စပါးတွေကို ရသမျှယူပြီး ထိုင်းဘက် သယ်ဖို့ပြင်နေ တာကိုလည်း တွေ့ရပါတယ်။
နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက် ဆက်မောင်းတဲ့အခါ ထောမမော-မောထာ ကားလမ်းပေါ် ရောက်လာပြီး KNU စစ်ကြောင်းတွေနဲ့ တိုးပါတယ်။ ထိုင်းထောက်လှမ်းရေးတွေနဲ့ KNU တပ်တွေအကြား စက်နဲ့ အချိတ်အဆက် လုပ်ထားပြီး ဖြစ်ပုံရပါတယ်။ အားလုံး အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ကရင်စစ်သားတွေဟာ လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကြီးတွေအောက် အရင်က ကျန်နေပုံရတဲ့ ယာယီဝါးတဲလေးတွေမှာ ခရီးပန်းလို့ ခဏ ထိုင်နေကြတာ တွေ့ရပါတယ်။
အဲဒီစစ်ကြောင်းရှေ့က အိမ်တလုံးမှာတော့ ခရိုင်အတွင်းရေးမှူး ပဒိုနီးနီနဲ့ အဖွဲ့ကို ကျနော် တွေ့ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။
“ခင်ဗျားကတော့ သတင်းထောက်ကြီး ဖြစ်နေပြီပေါ့။ ကျုပ်တို့ အခြေအနေကတော့ ဒီမှာ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ” ဆိုပြီး ပြောပါတယ်။
အဲဒီအချိန် ကျနော် ဆင်မြန်းထားတဲ့ ဝတ်စုံက ထိုင်းအရပ်သား ဝတ်စုံဖြစ်ပြီး Pentax ကင်မရာကို လည်ပင်းမှာဆွဲ၊ ရေဒီယို၊ ရီကော်ဒါ၊ လက်နှိပ်ဓာတ်မီး အသေးစားနဲ့ တိုလီမိုလီပါတဲ့ စစ်ရောင် အိတ်အသေးစား တလုံးကို စလွယ်သိုင်း၊ ပြီးတော့ ပင်လယ်ပြင်စစ်ကြောင်း ခေတ်က ကျန်နေတဲ့ လက်ကိုင် တယ်လီဖုန်း တလုံးကို ခါးကြား ချိတ်ထားတယ်ဆိုတော့ ပဒိုနီးနီ မျက်စိ နောက်နေပုံရပါတယ်။
ပဒိုနီးနီနဲ့ စကားပြောပြီးတဲ့နောက် ကိုဌေးအောင်တို့ တပ်ဖွဲ့ရှိတဲ့အရပ်ဆီ ကျနော်လိုက်ရှာတော့ စမ်းချောင်းဘေး တနေတရာမှာ တွေ့ရပါတယ်။ ကိုဌေးအောင်နဲ့အတူ ကိုဆလိုင်း ယောအောင်တို့တပ်ဖွဲ့၊ မဟာမိတ် ဆက်ဆံရေး တာဝန်ခံ ကိုအောင်သန်းကြီး၊ နောက် ဆက်သွယ်ရေးနဲ့ ဆေးတပ်ဖွဲ့ ပါဝင်တဲ့ ရုံးအဖွဲ့ တခုလုံး အင်အား ၃၀ ဝန်းကျင် ရှိနေဆဲလို့ ထင်ပါတယ်။
ဗလဖ အဖွဲ့ဝင် ကိုသောင်းထွန်း ဦးဆောင်တဲ့ အင်အား ၃၀ ခန့်ပါ စစ်ကြောင်းတခု စော်လ၀ ချောင်းဖျားဘက်ဆီ ချီတက်ပြီး
စခန်းနေရာသစ် ရှာနေတယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။ တခါ တပ်ရင်း ထောက်လှမ်းရေးမှူး ကိုဇော်သန်း ဦးဆောင်တဲ့ အင်အား ၂၀ ကျော် စစ်ကြောင်းတခုနဲ့ တပ်ရေးဗိုလ်ကြီး ကိုဝင်းအောင် ဦးဆောင်တဲ့ အင်အား ၃၀ ဝန်းကျင် နောက်ထပ် စစ်ကြောင်း တခုတို့က တနင်္သာရီ မြစ်ကိုဖြတ်ပြီး ကစီထာကနေ ငါးတက်-ပြည်ခြား (အရင် နိုင်ငံခြား သတင်းထောက်တဦးနဲ့အတူ ကျနော်တို့ သွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း) ဘက် ဆင်းသွားတယ်လို့ သိရပါတယ်။
ကိုဌေးအောင်နဲ့ ရုံးအဖွဲ့ကတော့ KNU တပ်မဟာ ၄ က ဌာနချုပ် တပ်တွေနဲ့အတူ တဖြည်းးဖြည်းချင်း အောက်ဘက်ဆီ ဆုတ်ဆင်းနေပြီး မယ်ဖျာခီးဒေသ သို့မဟုတ် စောလ၀ ချောင်းဖျားဒေသ ဝန်းကျင်က သတ်မှတ်နေရာသစ်ဆီ ရောက်အောင် သွားဖို့ ပြင်နေတယ်လို့ ကျနော်နားလည်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်ဟာ ၁၉၉၇ ဧပြီလ အစောပိုင်း သင်္ကြန်မကျခင်လေးလို့ မှတ်တမ်းထဲမှာ တွေ့ရပါတယ်။ God Army နဲ့ နာမည်ကြီးတပ်မှူး ၂ ဦးကတော့ ထောမမောဘက်ကနေ အမာရာဘက် ရောက်နေတဲ့အတွက် ကျနော် တွေ့ခွင့် မရလိုက်ပါဘူး။
အကျအဆုံး များလွန်းတဲ့ မင်းသမီးခွာစစ်
စစ်တိုက်တယ်ဆိုတာ လွယ်တဲ့အလုပ်မဟုတ်၊ သူသေကိုယ်သေ နွှဲရတဲ့ပွဲမှာ အတွက်အချက် တကွက်မှားတာနဲ့ ခံသွားရ နိုင်ပါတယ်။ ရှေ့ပိုင်းမှာ တင်ပြခဲ့တဲ့အတိုင်း မင်းသမီးစခန်းခွာစစ် လမ်း ၃ သွယ် စီမံကိန်းအရ ဖြန့်ခွဲလိုက်တဲ့ ကျနော်တို့ တပ်တွေဟာ တကွဲတပြားစီ ဖြစ်သွားပြီး နဝတ တပ်တွေရဲ့ ဝိုင်းဝန်း ပိတ်ဆို့ တိုက်ခိုက်မှုကို အကြီးအကျယ် ခံလိုက်ကြရပါတယ်။
မင်းသမီးစခန်းမှ ခွာစစ်အတွက်ပြင်ဆင်နေစဉ်တွေ့ရတဲ့ တပ်ရင်းမှုးချစ်ကိုကိုနဲ့ တပ်ဖွဲ့ဝင်များ
ပထမဆုံး ခံလိုက်ရတဲ့ အဖွဲ့ကတော့ စစ်ပွဲ မဖြစ်ခင် လေးမှာတင် ပင်လယ်ပြင်ထဲ ဆင်းသွားတဲ့ တပ်ရင်းမှူး ကိုချစ်ကိုကိုတို့ စစ်ကြောင်းကနေ ရှေ့တန်းမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ တပ်စုမှူး စောပိုလို ဦးဆောင်တဲ့ တပ်စိပ်ဖြစ်ပါတယ်။ စစ်မဖြစ်ခင် တနင်္သာရီမြစ်အတိုင်း စုန်ဆင်းသွားတဲ့ ဒီအဖွဲ့ဟာ ကော့မပြင်း၊ သကျက်ကနေ တပ်ရင်းမှူးနဲ့အဖွဲ့ ပင်လယ်ပြင်ထဲ ဆင်းသွားပေမယ့် စောပိုလိုနဲ့ တပ်စိတ်တစိပ်က တခြားတာဝန်တခုနဲ့ ပပြင်ခွင်မှာ ကျန်နေခဲ့တယ်လို့ သိရပါတယ်။
ဆက်သွယ်ရေးစက်က တပ်ရင်းမှူးနဲ့အတူ ပါသွားတဲ့အတွက် စက်မရှိဖြစ်နေတဲ့ စောပိုလိုဟာ ဆက်သွယ်ရေးစက် ရမယ်ဆိုပြီး ပပြင်ကနေ ကစီထာဘက် တက်လာစဉ် စော်လဝချောင်း၀ အနီးရှိ ကျောက်လုံးကြီးရွာမှာ ပစ်သတ် ခံလိုက်ရတယ်လို့ မှတ်တမ်းတခုမှာ တွေ့ရပါတယ်။ စောပိုလိုဟာ မင်းသမီးခွာစစ်အတွင်း ပထမဆုံး ကျဆုံးသူဖြစ်ပြီး အချိန်ကတော့ ၁၉၉၇ မတ်လအတွင်းမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒုတိယ ကျဆုံးတဲ့အုပ်စုကတော့ တပ်ရင်းမှူး ချစ်ကိုကို ကိုယ်တိုင်ဦးဆောင်တဲ့ ပင်လယ်ပြင် တပ်ခွဲဖြစ်ပါတယ်။ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့ နေရာက ကျွန်းစုမြို့နယ် ကပကျွန်းမှာဖြစ်ပြီး အချိန်ကတော့ ၁၉၉၇ မေလ အတွင်းမှာဖြစ်ပါတယ်။
တပ်ရင်းမှူး ချစ်ကိုကိုနဲ့အတူ ဒု တပ်စုမှူး ကိုသန်းကြည်၊ ဆက်သွယ်ရေးမှူး ကိုစစ်နိုင်၊ ပါးမဲ ခေါ် ဘုန်ကြီးသိန်းရွှေ၊ ဘမြင့် ခေါ် ဦးရင်၊ သီဟ၊ စိုးစိုး၊ အာနိုး၊ ရွှေတင်၊ အပါအဝင် ရဲဘော် ၉ ဦး ကျဆုံးသွားခဲ့ပါတယ်။
နဝတရဲ့ထိုးစစ်ဟာ အလွန်ပြင်းထန်ပြီး အင်အားအလွန်အကျွံ သုံးခဲ့တယ်လို့ ကျောင်းသားတွေက ပြောပါတယ်။ ရှေ့ပိုင်းမှာ တင်ပြခဲ့သလို နဝတတပ်တွေဟာ ဆင်ဖြူတိုင်နဲ့ ဘန်းချောင်းဘက်ကနေ စစ်ကြောင်း ၂ ကြောင်းတည်း ဆင်းလာတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ တနင်္သာရီနဲ့ မြိတ်ဘက်ကနေလည်း တနင်္သာရီမြစ်ကြောင်း တလျှောက် စစ်ကြောင်းကြီးတခု တက်လာပြီး KNU တပ်မဟာ ၄ ဒေသကို အပေါ် အောက် ညှပ်ပြီး အပြတ်ရှင်းတဲ့ သဘောလို့ ယူဆရပါတယ်။ တချိန်တည်းမှာပဲ ကမ်းဦး ရေတိမ်ပိုင်းနဲ့ ပင်လယ်ထဲက ကျွန်းတွေကိုလည်း တပြိုင်တည်း စစ်ဆင်ရေး ဝင်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
မင်းသမီးခွါစစ်အတွင်း ကျဆုံးသွားတဲ့ ထောက်လှမ်းရေးမှုး ကိုဇော်သန်းနဲ့ တပ်စုမှုး စောပိုလို တို့ကို သင်တန်း ဆင်းပွဲတခုမှာတွေ့ရစဉ်။
“ရန်သူအနေနဲ့ တနင်္သာရီ တိုင်းတခုလုံးကို တပြိုင်နက်တည်း ပိုက်စိပ်တိုက် ထိုးစစ် မဆင်နိုင်ဘူးလို့ ငါသုံးသပ်ခဲ့တာ မှားသွားတယ်” လို့ စစ်ဒေသ တာဝန်ခံ ကိုဌေးအောင်က ဒီဆောင်းပါးရေးဖို့ မေး မြန်းစဉ်အတွင်း ကျနော့်ကို ပြောပြပါတယ်။
အကျအဆုံး စာရင်းကို ဆက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ထောက်လှမ်းရေး အရာရှိ ကိုဇော်သန်း ဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့ဟာ ကျွန်းစုမြို့နယ် မိုးမလင်းကျွန်းမှာ ပိတ်ဆို့တိုက်ခိုက် ခံလိုက်ရပြန်ပါတယ်။ အချိန်ကတော့ ၁၉၉၇ အောက်တိုဘာလ အတွင်းဖြစ်ပြီး ကိုဇော်သန်းနဲ့အတူ တပ်စုမှူး ကိုလေး၊ ကိုတိတ်၊ ဘငြီး ခေါ် ထွန်းသိန်း၊ အရှည်ကြီး အေးဝင်း၊ ဆေးမှူး အောင်ကျော်မိုးနဲ့ စောလွင်အပါအဝင် ရဲဘော် ၇ ဦး ကျဆုံးသွားပါတယ်။
မင်းသမီးခွါစစ်အတွင်း ကျဆုံးသွားတဲ့ တပ်စုမှုးကိုလေး တပ်ရင်းညီလာခံမှာ ဆွေးနွေးနေစဉ်
ပင်လယ်ပြင်ဘက်မှာ ဒီလို တိုက်ပွဲတွေ ပြင်းထန်နေသလို တနင်္သာရီ မြစ်နဲ့ ထိုင်းနယ်စပ်တကျော အကြားမှာလည်း တိုက်ပွဲတွေက ပြင်းထန်ခဲ့ပါတယ်။
ရှေ့မှာ တင်ပြခဲ့တဲ့ ထောမမော-ထောမဖြိုးဒေသ ကိုဌေးအောင်တို့ ရုံးအဖွဲ့ကနေ ထွက်ပြီး နေရာသစ် ရှာဖို့အတွက် တာဝန်ပေးခြင်း ခံရသူ ဗလဖ အဖွဲ့ဝင် ကိုသောင်းထွန်းနဲ့ အင်အား ၃၀ ခန့် စစ်ကြောင်းတခုဟာ တနင်္သာရီမြစ်နဲ့ စော်လ၀ ချောင်းဆုံရာ ကျောက်လုံးကြီးရွာ ဝန်းကျင်မှာ နဝတ စစ်ကြောင်းရဲ့ ပိတ်ဆို့ တိုက်ခိုက်မှုကို အကြီးအကျယ် ခံခဲ့ရပြန်ပါတယ်။
အဲဒီ တိုက်ပွဲအတွင်း ကိုတင်ထွန်း ဒဏ်ရာနဲ့ လွတ်မြောက်လာပြီး ခွဲအရာခံဗိုလ် ကိုဖိုးချိုကတော့ ဒဏ်ရာနဲ့ အရှင်ဖမ်း ခံလိုက်ရပါတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ရိက္ခာကလည်းပြတ်၊ ခဲယမ်းကလည်း ပြတ်၊ မဟာမိတ်နဲ့လည်း အဆင်မပြေ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွက် ရှေ့ဆက်သွားဖို့ ဘယ်လိုမှမလွယ်တော့တဲ့ အခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာတယ်လို့ ကျောင်းသားတွေက ပြောပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သေနတ်တွေကို မြေကြီးထဲ တွင်းတူးမြှုပ်ထားခဲ့ပြီး ထိုင်းနယ်မြေထဲ အရဲစွန့် ထွက်လာစဉ် ထိုင်းနယ်ခြားစောင့် တပ်ရဲ့ ဖမ်းဆီးခြင်းကို အင်အား ၂၃ ဦးရှိတဲ့ သူတို့တဖွဲ့လုံး ခံလိုက်ရတယ်လို့ ကိုသောင်းထွန်းနဲ့ ကိုရဲမင်းအောင်တို့က ပြောပြခဲ့ပါတယ်။
တချိန်တည်းမှာပဲ ကိုဌေးအောင်နဲ့အတူ ကျန်နေတဲ့ ရုံးအဖွဲ့က ဆေးမှူး ကိုမိုးဇော်အောင်နဲ့ တခြား ရဲဘော်တဦးဟာလည်း ထိုင်းနယ်မြေထဲက ဖုမဝမ် ဒုက္ခသည်စခန်းရောက် ဆရာအောင်မြင့်တို့အဖွဲ့နဲ့ ဆက်သွယ်ဖို့ဆိုပြီး ထွက်လာစဉ် ထိုင်း နယ်ခြားစောင့်တပ်ရဲ့ ဖမ်းဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရပြန်ပါတယ်။
0 comments:
Post a Comment