Monday, March 26, 2018

ရန္-ငါ စည္းမရွိေတာ့ေပမယ့္ Moral စည္းေလးေတာ့ ရွိေစခ်င္

The Voice Daily, 
26-Mar-2018 

အနာဂတ္ေကာင္းဖို႔ အတိတ္ကိုေမ့စို႔

အတိတ္ကအမွားေတြအေၾကာင္း ျငင္းခံုေနရင္ အနာဂတ္ဆီ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ အတိတ္မွာပဲ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိတ္ကိုေမ့ထားၿပီး အနာဂတ္ကိုသာ ဦးတည္ရမယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕က လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပိုင္းအတြင္း စတင္ေျပာဆိုလို႔လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတဲ့ အသံေတြက်ယ္ေလာင္လာၿပီး အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြ၊ အာဏာရွင္သစ္ေတြ၊ ခ႐ိုနီ၊ ခ႐ိုျပာေတြ အားလံုးနဲ႔ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ဒီလူေတြ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။


ဒီသေဘာတရားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြအတြင္း ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ ေၾကာင္ျဖဴ-ေၾကာင္မည္းက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ ႂကြက္ခုတ္ဖို႔သာ အဓိကဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က စံေတြ၊ မူေတြက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ျဖစ္ေရးက အဓိကဆိုတဲ့ဘက္ကို ဦးစားေပးလာတဲ့သေဘာပါ။

စံခ်ိန္စံၫႊန္းကို အေလးထားသူေတြက ဒီအဆိုကို လက္ခံဖို႔ ဝန္ေလးေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ သေဘာတရားအျငင္းပြားေရးထက္ ျပည္သူေတြ ထမင္းဝေရးက ပိုအေရးႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူသာ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုရင္ အရင္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ မွားတာ၊ မွန္တာကို ခဏထား။ လူဆိုးေရာ သူခိုးပါ အားလံုးနဲ႔လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မွ တိုင္းျပည္တိုးတက္လာမွာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလာၾကပါတယ္။ 

ကဲ... ၂၀၁၅ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအလြန္မွာ စတင္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ သီအိုရီ အခု ဘယ္ေလာက္အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ၊ ခ႐ိုနီစီးပြားေရးသမားေတြက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတိုးတက္မႈ၊ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေနၿပီလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမူဝါဒက ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေပၚ Backfire (ေျပာင္းျပန္ရလဒ္) ျဖစ္လာေနၿပီလား။ ၅ ႏွစ္တာ အစိုးရသက္တမ္းရဲ႕ တစ္ဝက္ခရီးမွာ ဒါေတြကို ေမးခြန္းထုတ္သင့္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

လူ႔အခြင့္ေရးဆုေတြ ျပန္႐ုပ္သြားျခင္း

၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အသိသာဆံုးျမင္ရတဲ့ Backfire ကေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႏိုင္ငံတကာကေပးထားတဲ့ ဆုလာဘ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းသြားျခင္းပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မ်က္စိမွိတ္ေထာက္ခံေနသူေတြကေတာ့ ဒါဟာ အေရးမႀကီးဘူး။ ဆုရဖို႔လုပ္ေနတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာက ႀကိဳက္သလိုေျပာ၊ ျပည္တြင္းမွာ အမ်ားစုေထာက္ခံၿပီး အလုပ္ျဖစ္ေနရင္ၿပီးတာပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ 


ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ေဝဖန္ဆန္းစစ္သူေတြၾကားမွာေတာ့ ဒီကိစၥေပၚ ေမးခြန္းထုတ္မႈေတြ ရွိလာေနပါတယ္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအသြင္ေျပာင္းမႈလုပ္ငန္းစဥ္ဟာ ႏိုင္ငံတကာက သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြနဲ႔ လြဲလာေနလို႔ ဒီလိုဆုေတြ ျပန္႐ုပ္သိမ္းခံေနရတာလား။ တစ္ခ်ိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သည္းသည္းလႈပ္ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ အေနာက္ကမၻာကလူေတြ ဘာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး သေဘာထားေျပာင္းသြားၾကတာလဲ။ စဥ္းစားစရာေတြက တသီတတန္းႀကီးပါပဲ။

ဒီလိုဆုေတြ ျပန္႐ုပ္သိမ္းျခင္းအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘဂၤါလီ (ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာအေခၚ ႐ိုဟင္ဂ်ာ) ေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီထြက္ေျပးေနရတဲ့ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာဘက္က ဒီကိစၥကို လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈလို႔ ျမင္ထားၿပီး ျမန္မာအမ်ားစုဘက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ျပႆနာ၊ အမ်ိဳးဘာသာျပႆနာလို႔ ျမင္ထားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံၫႊန္းနဲ႔ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ စံခ်ိန္စံၫႊန္း ကြာဟေနတဲ့ သေကၤတတစ္ခုေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက ဒီေလာက္နဲ႔ ၿပီးမသြား။ လူ႔အခြင့္အေရး စံျပပုဂိၢဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ေနမႈေတြကို ဘာမွဝင္ေရာက္မတားဆီးဘူး။ လက္ေတြ႔မတားႏိုင္ရင္ေတာင္ သေဘာတရားအရ ဝင္ေရာက္တားဆီးတာေတာင္ မလုပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳး ေဖာက္ေနသူေတြနဲ႔ ႀကံရာပါျဖစ္တယ္။ အာဏာရွင္ေတြကိုအေရးယူရင္ သူ႔ကိုပါအေရးယူရမယ္ဆိုတဲ့အထိ ႏိုင္ငံတကာဘက္က ေျပာလာေနပါတယ္။

ရန္-ငါ စည္း ဆက္ထားဖို႔မလိုေတာ့ေပမယ့္ Moral စည္းေတာ့ ေတာင့္ထားဖို႔လိုေသးတယ္

တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုရင္ လူဆိုးေရာ၊ သူခိုးပါ အားလံုးနဲ႔ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးဆိုတဲ့ မူဝါဒကိုခ်မွတ္ၿပီးကတည္းက ရန္-ငါ စည္းဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္တဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ သူ႔ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ခံယူခ်က္၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြက အခုခ်ိန္ထိ ခိုင္ခိုင္မာမာက်န္ ေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။ 


တစ္ေလာက လူထုေ႐ြးခ်ယ္ခံ တိုင္းအစိုးရဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ဦးနဲ႔ အာဏာရွင္ေဟာင္းရဲ႕ေျမးတစ္ဦး တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံု ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူသံုးအမ်ားဆံုး လူမႈကြန္ရက္မီဒီယာ Facebook ေပၚ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီဓာတ္ပံုကို တင္လိုက္မွန္းမသိေပမယ့္ တိုင္းအတြင္းမွာေတာ့ ေဝဖန္မႈဂယက္ အေတာ္ထသြားခဲ့ပါတယ္။ NLD ပါတီဝင္ ေ႐ြးေကာက္ခံဝန္ႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ အာဏာရွင္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအၾကား ဒီလိုပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္သင့္ပါသလားဆိုၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါတယ္။

တိုင္းအစိုးရဘက္က ျပန္ရွင္းတာကေတာ့ အာဏာရွင္မ်ိဳးဆက္သစ္ကို အားေပးတာမဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးက တိုင္းအတြင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ တျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလို ပံုမွန္ေတြ႔ဆံုျခင္းသာ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အလုပ္သေဘာအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီရွင္းလင္းခ်က္ဟာ လံုေလာက္ပါတယ္။ အားလံုးနဲ႔ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္မယ္လို႔ မူဝါဒခ်ထားတဲ့အတြက္ ဒီလိုေတြ႔ဆံုမႈဟာ ဘာျပစ္မႈမွမေျမာက္ပါ။ ဘာအမွားအယြင္းမွ မရွိပါ။

ဒါေပမဲ့ သာမန္ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲကပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ စံခ်ိန္စံၫႊန္းဆိုင္ရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာဆိုင္ရာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ ဒါမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူး၊ ဒါမ်ိဳးလုပ္တာဟာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အသက္ေပးသြားသူေတြကို ေစာ္ကားရာေရာက္တယ္ဆိုၿပီး ခံစားေနၾကပါတယ္။

တကယ္ဆို သာမန္လူထုတင္မကပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္းေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔။ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ေတြအတြင္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက လက္ရွိ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ အာဏာရွင္ေတြ၊ ခ႐ိုနီေတြ စံႏႈန္းမဲ့ နီးနီးကပ္ကပ္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနတဲ့အေပၚ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အသက္ေပးသြားတဲ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြကို ေစာ္ကားရာေရာက္ေနတယ္ဆိုၿပီး သူတို႔က ေျပာၾကပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔လက္တြဲၿပီး ဒီမိုကေရစီကိုေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါ ရန္-ငါ စည္းဆက္ထားဖို႔ မလိုေတာ့ေပမယ့္ Moral (အက်င့္သိကၡာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား) စည္းေလးေတာ့ ျခားထားဖို႔ လိုေနဦးမယ္ထင္ပါတယ္။

အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလႏွင့္ Moral ျပႆနာ

Moral စည္းမရွိတဲ့ျပႆနာက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးေလာကမွာတင္ မကပါဘူး။ လူမႈေရးကိစၥမွာပါ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္တာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ လတ္တေလာျမင္ေနရတဲ့ သာဓကတခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ NLD ပါတီရဲ႕ ဥပေဒအႀကံေပးအရာရွိ ဦးကိုနီ လုပ္ႀကံခံရမႈအတြက္ တရား႐ံုးမွာစစ္ေဆးေနစဥ္ လူသတ္သမားကို ေထာက္ခံပါတယ္ဆိုတဲ့ စာေတြေရးထားတဲ့ တီရွပ္ေတြဝတ္ၿပီး လူတခ်ိဳ႕က ေပၚတင္လာေရာက္ ဆႏၵျပတာမ်ိဳး၊ လူသတ္သမားရဲ႕ ဆရာေတာ္ပါဆိုၿပီး ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္တစ္ပါးက Facebook ေပၚ ေျပာဆိုတာမ်ိဳးေတြဟာ Moral ျပႆနာ ႀကီးမားလာေနျခင္းကို သက္ေသျပေနပါတယ္။


တစ္ေန႔က ေနျပည္ေတာ္မွာ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ေတာ့ ကားသမားက ရပ္မေပးဘဲ ဆက္ေမာင္းေျပးတဲ့အတြက္ ခ်ိတ္မိတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမား ပြဲခ်င္းၿပီး ေသသြားတယ္ဆိုပါတယ္။ ကားသမားက စစ္မႈထမ္းျဖစ္ေနလို႔ ေ႐ြးေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ စစ္မႈထမ္းမဟုတ္တဲ့ တျခားလူေတြလည္း ဒီလိုပဲ တိုက္ၿပီးရင္ ေမာင္းေျပးၾကတာ သတင္းေတြထဲ မၾကာခဏဖတ္ေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ 

ၿပီးခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ လမ္းျဖတ္ကူးေတာ့ ကားေတြက ရပ္မေပးဘူး။ ဟြန္းအသားကုန္တီးၿပီး ေသသြားခ်င္လားလို႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းက်ားေပၚကူးေနတဲ့လူက အမွားလား၊ စည္းကမ္းမဲ့ေမာင္းတဲ့ ကားသမားက အမွားလား။ ယာဥ္ထိန္းရဲကလည္း ဒါေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ တျခားတစ္ဦးႏွစ္ဦးမွအပ ဘယ္သူကမွ မ်ဥ္းက်ားမွာကူးတာမေတြ႔၊ အားလံုးႀကံဳတဲ့ေနရာမွာကူး။ ကားေတြလည္း ႀကံဳသလိုေမာင္းနဲ႔ အမွားအမွားခ်င္း အဆင္ကိုေျပလို႔။ အမွန္ကိုေျပာရင္ေတာင္ လူေတြက လက္မခံခ်င္ေတာ့တဲ့အဆင့္အထိ Moral ျပႆနာက ရွိလာေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသားဘဝကဆို “ျခေသၤ့မွန္ရင္ ျမက္မစားဘူး”၊ “မိုးခါးေရ မေသာက္ဘူး”၊ “လူဆိုးေတြနဲ႔ေတာ့ မေပါင္းႏိုင္ဘူး”...စသျဖင့္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါေသးတယ္။ အခု ဒါေတြမရွိေတာ့ပါ။ ျမက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘားစားစား ဗိုက္ျပည့္ဖို႔က အဓိကျဖစ္လာေနပါတယ္။ လူဆိုးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူခိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာရွိသူ၊ ေငြရွိသူဆိုရင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ဝန္မေလးေနေတာ့ပါ။ အာဏာရွင္ေတြ၊ ခ႐ိုနီေတြဆီမွာ အခစားဝင္ေနၾကတဲ့ တစ္ခ်ိန္က ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူေတြ မ်ားလာေနတဲ့အထိ Moral ျပႆနာ ႀကီးမားလာေနပါတယ္။

ဒီျပႆနာေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ တိုင္တန္းရမွာလဲ၊ ဒီျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္ ဘယ္သူေတြက ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မွာလဲ။ ဒီေဆာင္းပါးေရးေနစဥ္ ၾကားလိုက္မိတဲ့ ဘီဘီစီသတင္းတစ္ပုဒ္မွာေတာ့ ေက်းလက္ေဒသက ျပည္သူတခ်ိဳ႕ဟာ အစိုးရကိုလည္း အားမကိုးရဲ၊ တပ္မေတာ္ကိုလည္း ေၾကာက္ေနရဆဲျဖစ္တာမို႔ တပ္သိမ္းေျမေတြ ျပန္ရေရးအတြက္ ႐ိုးရာနတ္ဆီမွာ ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုပါတယ္။ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေျမနီကုန္း႐ြာမွာ အခုလို ဆုေတာင္းပြဲ လုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ဒီသတင္းဟာ အဲဒီေန႔အတြက္ Facebook မွာ လူစိတ္ဝင္စားမႈ အမ်ားဆံုးရေနတဲ့သတင္း ျဖစ္တယ္ဆိုပါတယ္။

ကဲ... အမ်ားျပည္သူဘဝ အားကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနၿပီလား။ အမွန္တရားေပၚ ရပ္တည္လိမ့္မယ္လို႔ အမ်ားက ယံုထားတဲ့လူေတြက အတိတ္မွာ အမွား က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးသူေတြနဲ႔ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ေနၾကတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြကိုပါ ျပည္သူက အားကိုးယံုၾကည္ဖို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကတာမ်ိဳးလား။ ေ႐ြးေကာက္ခံအစိုးရနဲ႔စာရင္ ႐ိုးရာနတ္ကမွ တပ္သိမ္းေျမကို ျပန္ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္မလားဆိုၿပီး လူထုက အ႐ြဲ႕တိုက္ျပေနတာမ်ိဳးလား။ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလမွာ ဒီမိုကေရစီအင္စတီးက်ဴးရွင္းေတြ ဘာမွ အခိုင္အမာ မတည္ေဆာက္ႏိုင္လို႔ အခုလိုျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလား။

အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ႏွစ္ ၆၀ နီးပါး စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ အဆက္ဆက္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ေနခဲ့ရတဲ့ အမ်ားျပည္သူဘဝ တစ္စံုတစ္ရာ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိလာေစေရးအတြက္ အာဏာရွိသူ၊ ေငြရွိသူနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရမယ္၊ အတိတ္ကအမွားေတြအတြက္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ မူဝါဒကို နားလည္ေပးလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမူဝါဒရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တင္မကပဲ အမ်ားျပည္သူအၾကားအထိ Moral က်ဆင္းမႈျပႆနာ အေတာ္ဆိုးဝါးလာေနၿပီဆိုတာကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အခ်ိန္မီ ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ။


ထက္ေအာင္ေက်ာ္

Monday, March 12, 2018

ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္နားမွာ

The Voice Daily.
12-Mar-2018 

ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ ဖုန္းေမာ္ေန႔

မနက္ျဖန္က်ေရာက္မယ့္ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးျခင္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ ကာလက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ စတင္ခဲ့တဲ့ ၈ ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရး - ဒီမိုကေရစီရရွိေရးလႈပ္ရွားမႈစတင္ျခင္း ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ေန႔ေပါ့။



အဲဒီေန႔မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ သိပ္ရွင္းျပေနဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါ။ အားလံုးဆိုတာ ၈၈ ကို မီခဲ့သူ၊ ၈၈ ကေန ဒီေန႔အထိ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေလ့လာေနသူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမြးသူေတြေတာင္ အခု အသက္ ၃၀ ရွိေနၿပီမို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္က အမွန္တကယ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို အသက္ ၃၀ ေအာက္ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ သိပါ့မလား။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေကာ ၈၈ သမိုင္းကို (NLD အစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာေတာင္) သင္ၾကားေပးေနရဲ႕လား။

အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၂၆ ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ မဆလ (ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ စီးပြားေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြအေပၚ မေက်မလည္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားထုဟာ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာမွာ ပထမအႀကိမ္ ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ အစိုးရက ႐ုတ္တရက္ ေၾကညာလိုက္တဲ့အတြက္ သံုးစရာမရွိ၊ စားစရာမရွိျဖစ္သြားလို႔ပါ။ အဲဒီလို အခံရွိေနရာကေန ၁၉၈၈ မွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေပါက္ကြဲမႈျမင့္မားလာတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

သာမန္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အင္းစိန္ဘက္က အရပ္သားေတြၾကား မေက်လည္မႈကေန စတင္ခဲ့တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ေနာက္ခံအခ်က္အလက္က ႏိုင္ငံေရးမေက်လည္မႈပါ။ ဒါကို အဲဒီကာလအစိုးရက စနစ္တက်မကိုင္တြယ္ဘဲ လက္နက္နည္းနဲ႔ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္နဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီး တျခားေက်ာင္းသားေတြ ဒဏ္ရာရ၊ တခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရ၊ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ဒီသတင္းဟာ ရန္ကုန္ရွိ တျခားေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျပည္နယ္တိုင္းအသီးသီးရွိ ေက်ာင္းေတြ ဆီပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ေက်ာင္းသားဆူပူမႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကိုပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေျခအေနေတြဟာ ထိန္းမရေတာ့ဘဲ ဆႏၵျပပြဲဆက္တိုက္ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုး ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအျဖစ္ လူသိမ်ားတဲ့ ဩဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးဆီ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ မတ္လ ၁၃ ကေန စက္တင္ဘာ ၁၈၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခ်ိန္အထိ ပစ္ခတ္မႈေတြအတြင္း က်ဆံုးသူဦးေရ ၃၀၀၀ အထိရွိႏိုင္တယ္လို႔ သမိုင္းဆရာေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္အထိ အစိုးရဘက္က တရားဝင္ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္း မရွိေသးပါ။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က ၈ ေလးလံုးသမိုင္းျပတိုက္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္မွာလုပ္ေနတယ္လို႔ သတင္းေတြၾကားရေပမယ့္ လူ ၃၀၀၀ စလံုးရဲ႕အမည္စာရင္းေတြရရဲ႕လား၊ ေက်ာင္းသံုးသမိုင္းစာအုပ္မွာ ၈၈ သမိုင္းကို ဘယ္လိုေရးသားေဖာ္ျပထားသလဲ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမသိရေသးပါ။

ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၃၀ က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါ။ စာေရးသူ တကယ္ေျပာခ်င္တာက သမိုင္းေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီသမိုင္းျဖစ္စဥ္အစပိုင္းမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ အခု ႏွစ္ ၃၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေတြေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတဲ့အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ က သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သလို စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီလား၊ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ ရေနၿပီလား။ လက္ရွိႏို္င္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ အဲဒီကာလက သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့အတိုင္း ဟုတ္ပါရဲ႕လား...။

လမ္းသံုးသြယ္ႏွင့္ ၈၈

၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္း ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္အရ စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို လမ္းသံုးသြယ္ခြဲၿပီးလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါတယ္။ တစ္ဖြဲ႔က ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္) အျဖစ္ဆက္ရွိၿပီး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈလုပ္မယ္။ တစ္ဖြဲ႔က လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီအျဖစ္ ထူေထာင္ၿပီး ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္၊ တစ္ဖြဲ႔က ေတာခိုၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။


၈၈ ေက်ာင္းသားမွန္ရင္ ဒီသံုးခုထဲက တစ္ခုခုမွာ ပါဝင္ခဲ့ဖူးမွာပါ။ စာေရးသူကေတာ့ တတိယအုပ္စုထဲမွာ ပါခဲ့သူတစ္ဦးေပါ့။ ဒီလမ္းသံုးသြယ္ကိုသိၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ပါဝင္ခဲ့တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နက္နဲ႔ပစ္ခတ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကို လမ္းေပၚထြက္ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပေန႐ံုနဲ႔ အေျပာင္းအလဲက ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ လက္နက္ရွိသူကို လက္နက္ကိုင္ၿပီးေတာ္လွန္မွရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြနဲ႔အတူ တျခားေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတာထဲေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ေရာက္သြားသည္ျဖစ္ေစ ေတာထဲေရာက္သြားတဲ့ အင္အားတစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ရွိ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ABSDF ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးကို ဖြဲ႔ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ကာလအတြင္း က်ဆံုးသူ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ABSDF ဗဟိုက စာရင္းထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့အထိ ျပည္တြင္း - ျပည္ပမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသူေတြဟာ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး မေသပဲက်န္ေနသူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ ေျမေပၚေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတဲ့ တျခားလမ္းႏွစ္သြယ္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရတာ မနည္းလွပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေလာက္ မမ်ားေပမယ့္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘဝပ်က္ခဲ့ရသူ ရာနဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပကိုထြက္ခြာခဲ့ရသူ ရာနဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ပါတယ္။

ေဟာအခု ႏွစ္ ၃၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ABSDF ဟာ အစိုးရတပ္မေတာ္နဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြထဲ ပါဝင္ေနပါၿပီ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီလည္း နယ္စပ္ကေန ျပည္ေတာ္ျပန္ဝင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ဆက္လႈပ္ရွားေနပါၿပီ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြလည္း NLD ပါတီထဲ ဝင္သူဝင္၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္သူျဖစ္၊ ပါတီသစ္ေထာင္သူေထာင္၊ ၈၈ အမည္နဲ႔ ဆက္ရပ္သူရပ္ စသျဖင့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသစ္မွာ ပါဝင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ပန္းတိုင္ေရာက္ၿပီလား၊ အားလံုးပါဝင္ခြင့္ရၿပီလား

စာေရးသူ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာမိသေလာက္ ၈၈ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ၾကားရသမွ်ကေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ပန္းတိုင္အျဖစ္ ခံယူထားသူမရွိပါ။ ပန္းတိုင္ဆီခ်ီတက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေနၿပီလို႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာၿပီး အမ်ားစုကေတာ့ ဒီနည္းဟာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔အက်ဆံုးနည္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ရွိအေနအထားဟာ အေရးႀကီးတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔သာ မယုတ္မလြန္ ေျပာပါတယ္။ 


အဲ... တခ်ိဳ႕ အနည္းစုကေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေနတာမဟုတ္ပဲ လမ္းမွားထဲက်သြားၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီရေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတာဟာ သီအိုရီအရကို မွားေနတယ္။ အေတြးအေခၚအရ ေဖာက္ျပန္သြားတာျဖစ္တယ္။ ဘာမူဝါဒမွ မရွိေတာ့ဘဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေပးသမွ်ယူရမယ့္အေျခအေန ေရာက္သြားၿပီလို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ၾကပါတယ္။

အျမင္ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္တာမို႔ ဘယ္သူကမွန္ၿပီး ဘယ္သူက မွားတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ကာလတစ္ခုျဖတ္သန္းၿပီးရင္ အေျဖေပၚလာပါလိမ္မ့ယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမင္မတူရင္ အတိုက္အခံပါတီေထာင္ၿပီး လက္ရွိအစိုးရကို ေဝဖန္ေထာက္ျပၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ တျခားအဖြဲ႔ေတြကေန လက္ရွိအစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပထိန္းေက်ာင္းၾကေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ သန္း ၅၀ စလံုးက အစိုးရကို ကန္႔ကြက္သူမရွိ ေထာက္ခံေရးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သန္း ၅၀ စလံုးက အစိုးရကိုေထာက္ခံေနပါတယ္လို႔ ေျပာရင္းလည္း မဆလေခတ္ကေျပာသလို ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေထာက္ခံပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ တူသြားႏိုင္ပါတယ္။

အေရးႀကီးတာက ဘယ္လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အမ်ားျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ အခု NLD အစိုးရတက္လာခ်ိန္မွာ အမ်ားျပည္သူဘဝ အရင္ကထက္ ပိုအက်ိဳးရွိလာသလား။ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ တရားဝင္ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကေန အခု ၂၀၁၈ အၾကား ၆ ႏွစ္တာကာလအတြင္း အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အမ်ားျပည္သူဘဝဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ကေန နည္းနည္းခ်င္းစီေတာ့ သက္သာလာေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသက္သာလာျခင္းဟာ ဥပေဒအရ၊ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြအရ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ အခိုင္အမာရလာေနျခင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြက သနားၾကင္နာစိတ္ဝင္လာၿပီး ယာယီေပးလိုက္တဲ့ “က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာ” ခြင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြမ်ိဳးလား ဆိုတာကေတာ့ သိပ္မရွင္းလွေသးပါ။

တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ အင္စတီက်ဴးရွင္းအရ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းေရးဆီ စနစ္တက်သြားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အာဏာရွင္ေတြကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းသင္းေနရတဲ့ အေနအထားမွာရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေခ်ာ့ေပါင္းရင္းနဲ႔ ဒီမိုကရက္ေတြဘက္က အေျပာအေဟာေကာင္းလြန္းလို႔ အာဏာရွင္ေတြ ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္လာေလမလား၊ အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြဘက္က ျပန္စည္း႐ံုးလို႔ ဒီမိုကရက္ေတြပဲ အာဏာရွင္စတိုင္ ဝင္သြားေလမလား။ အခုအစိုးရသစ္သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာေတာ့ ၅၀ - ၅၀ နဲ႔ အျပန္အလွန္ အားၿပိဳင္ေနဆဲလို႔ ယူဆရပါတယ္။

ဒီလို အႀကိတ္အနယ္အားၿပိဳင္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေရွ႕မွာ နိဒါန္းခ်ီခဲ့တဲ့၊ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာ ဒီမိုကေရစီခရီးလမ္းကို စတင္ေဖာက္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဒီအေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္မွာ ဒီလူေတြအားလံုး ပါဝင္ခြင့္ အျပည့္အဝရၾကပါရဲ႕လား၊ ေဘးဖယ္ ခံထားရသူေတြ ရွိေနဆဲလား၊ တကယ္လို႔ အားလံုးကို ပါဝင္ခြင့္ေပးပါ့မယ္လို႔ အစိုးရဘက္ကေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီလူေတြ အစိုးရပါတီထဲ ဝင္ၾကမွာလား၊ မဟာမိတ္ပါတီေထာင္မွာလား၊ အတိုက္အခံပါတီေထာင္မွာလား၊ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြအျဖစ္ ဆက္လႈပ္ရွားၾကမွာလား၊ သာမန္အရပ္သားေတြအျဖစ္ပဲ ေနၾကေတာ့မလား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံေရးထဲပါဝင္ခြင့္ရသည္ျဖစ္ေစ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အရပ္ဘက္ - စစ္ဘက္ အားၿပိဳင္ပြဲ၊ သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြရဲ႕အားၿပိဳင္ပြဲမွာ အရပ္ဘက္အုပ္စု အင္အားေကာင္းလာၿပီး စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု လံုးဝ အျမစ္ျပဳတ္သြားေရးအတြက္ ၈၈ အင္အားစုအားလံုး ဝိုင္းလုပ္ရမယ့္၊ ဝိုင္းလုပ္ခြင့္ေပးရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ။


ထက္ေအာင္ေက်ာ္

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More