Friday, August 25, 2017

ေအာ္စလုုိ-ဒူဘုုိင္း-ဘန္ေကာက္-ရန္ကုုန္

The Voice Daily, 20-Aug-2017. 

ေအာ္စလုုိမွ ဒူဘုုိင္းသုုိ႔

ဥေရာပရဲ႕ ေႏြရာသီေဟာလီးေဒးကာလ ဇြန္လေႏွာင္းပိုင္းကေန ၾသဂုတ္လ အေစာပိုင္းအထိ ေက်ာင္းေတြပိတ္၊ အလုပ္ (တခ်ဳိ႕) ေတြ နားေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဒီကာလအတြင္း ဘယ္မွမသြားဘဲ အိမ္မွာထိုင္ေနမယ္ဆို ပ်င္းစရာႀကီး။ တစ္ေဆာင္းလုံး ေရခဲအမွတ္ေအာက္မွာ ေကြးေနရတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကလူေတြကလည္း ေဟာလီးေဒး ရာသီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ထြက္လာၾကတဲ့ခရီး။ ေအာ္ စလိုၿမဳိ႕ထဲမွာ လူေတြ၊ ကားေတြ၊ ဘတ္စ္ေတြ၊ ေျမေအာက္ ရထားေတြေတာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။

(ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ရွိ Baiyoke စကုုိင္းတာ၀ါေပၚမွ ျမင္ကြင္း)

ေနာ္ေဝႏိုင္ငံရဲ႕ အလွပဆုံး ေနရာေတြကိုသြားမလား။ ဥေရာပတိုက္ရဲ႕ ေျမထဲ ပင္လယ္ဘက္ျခမ္းက ကမ္းေျခေတြဆီ သြားမလား။ ဘယ္သြားသြား ခရီးစရိတ္နဲ႔ ဟိုတယ္စရိတ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံခရီးစဥ္ တစ္ေခါက္စာ ရွိတာမို႔ သြားမယ့္သြား ျမန္မာျပည္သြားတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ခရီးသြား အေတြ႔အႀကံဳအျပင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနယ္က ေနာက္ဆုံး ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာခြင့္ရႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလိုနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ လိုက္ရွာေတာ့ ႀကီးလိုက္တဲ့ေစ်းေတြ။ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေအာက္ ရွာမေတြ႔ေတာ့ပါ။ မေတြ႔ဆို ဒီကလူေတြ အားလုံးက ဒီႏွစ္ဇြန္မွာ ခရီးသြားမယ့္ကိစၥကို မႏွစ္ဇြန္ေလာက္ကတည္းက ႀကဳိတင္လက္မွတ္ ဝယ္ထားၾကတာ။ အဲလိုႀကဳိဝယ္ထားႏိုင္ရင္ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္တန္ကို ငါးရာနဲ႔ရတာေပါ့။ ကိုယ္က အခုမွ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထဝယ္ေတာ့ ႏွစ္ဆေပးရမွာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ေအာက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ သိပ္ႀကဳိက္တဲ့ Thai Airway ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္စလို-ဘန္ေကာက္-ရန္ကုန္ ဒါ႐ိုက္လည္း မဟုတ္ပါ။ ကီလို ၃၀ လည္း မရပါေပါ့။ (ျမန္မာေတြက အျပန္မွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ စားစရာေတြ နင္းကန္ဝယ္လာေလ့ ရွိတဲ့အတြက္ ကီလို ၃၀ မွ ေတာ္ကာက်ပါတယ္။ အျခားလိုင္းေတြက ကီလို ၂၀ ပဲ ခြင့္ျပဳပါတယ္)။ ေအာ္စလို-ဒူဘိုင္း-ဘန္ေကာက္တဲ့။

အားနည္းခ်က္က ထိုင္းေလေၾကာင္းလို ဇိမ္မရွိ။ ဇိမ္မရွိဆိုတာ ဒူဘိုင္း-ဘန္ေကာက္အပိုင္းကို ေျပာတာပါ။ ေအာ္စလို-ဒူဘိုင္းေျပးတဲ့ Emirates က ထိုင္းေလေၾကာင္းလို ၁၀ ခုံပါ ေလယာဥ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အေကြၽးအေမြးကလည္း ထိုင္းနီးနီးေကာင္းပါတယ္။ ထိုင္းထက္သာတာက (အခု ထိုင္းအဲေဝးမွာလည္း ရေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါ) ေလယာဥ္ေပၚမွာ on board wifi တစ္နာရီေလာက္ အခမဲ့ သုံးခြင့္ရျခင္းပါပဲ။ စာေရးသူ အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ပထမဆုံး ေလယာဥ္ေပၚမွာ အင္တာနက္ သုံးခြင့္ရျခင္းပါ။

အရင္ကဆိုရင္ ေလယာဥ္ မတက္ခင္ကတည္းက ပိတ္ထားလိုက္ရတဲ့ တယ္လီဖုန္းေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို ေလယာဥ္ေပၚမွာ တစ္ခါမွျပန္မဖြင့္ျဖစ္။ အခုေတာ့ ေပ ၃၀၀၀၀ (သုံးေသာင္း) ေလာက္အျမင့္ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ရွိ ကမၻာတစ္လႊားက မိတ္ေဆြေတြကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကေန လွမ္းစကားေျပာလို႔ရေနၿပီ။ တိုးတက္လိုက္တဲ့ နည္းပညာ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေလယာဥ္တိုင္းလိုလို ဒီလိုနည္းစနစ္ေတြ ထည့္သြင္းလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။

နုုိ႔မို႔ဆို ၁၀ နာရီေလာက္ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိဘဲ အတင္းႀကဳိးစားအိပ္ေနရတာ ပ်င္းစရာႀကီး မဟုတ္ပါလား။
ဒါက ေအာ္စလိုနဲ႔ ဒူဘိုင္းၾကား ၆ နာရီၾကာစီး ရတဲ့ Emirates အေျခအေန။ ဒါေပမဲ့ ဒူဘိုင္း-ဘန္ေကာက္ ေျပးတဲ့ Fly Dubai က်ေတာ့ Emirates နဲ႔ေျပာင္းျပန္။ ၆ ခုံပဲပါၿပီး ဘာမွမေကြၽးပါ။ ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအုံးေတြလည္း မေပးပါ။ မေပးဆို ကိုယ္က အဲဒါကိုသိရဲ႕နဲ႔ ေစ်းေပါတဲ့လိုင္းကို ေ႐ြးဝယ္လာတာေလ။ ပထမ အေခါက္ ခရီးစဥ္တုန္းက စီးဖူးတဲ့ ေနာ္ေဝအဲလိုင္းနဲ႔ လုံးဝ တူပါတယ္။ ေရေတာင္ ဝယ္ေသာက္ရပါတယ္။

ဒါက အားနည္းခ်က္ေတြေပါ့။ ဒါျဖင့္ အားသာခ်က္ေကာ ရွိေသးလို႔လားလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက အစားအေသာက္ ကိစၥနဲ႔ မဆိုင္ပါ။ ေအာ္စလို-ဘန္ေကာက္ တန္းၿပီး ၁၂ နာရီ စီးရမယ့္အစား ဒူဘိုင္းမွာ တစ္ဆင့္ခံတာေၾကာင့္ ၁၂ နာရီစလုံး ဖင္ေညာင္းေအာင္ ထိုင္စရာ မလိုဘဲ ၆ နာရီတစ္ခါနားၿပီး စီးခြင့္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အရင္ ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္ ၄ ေခါက္ေရာ၊ ဒီအရင္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ခြင့္ မရခင္က) ထိုင္းကို သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာပါ ဒူဘိုင္းလမ္းကိုတစ္ခါမွ မစီးဖူးေသးပါ။ ဒါဟာ စာေရးသူအတြက္ ပထမဆုံး ဒူဘိုင္းခရီးစဥ္ပါပဲ။

ဒူဘိုင္းဆိုတာ သဲကႏၲာရထဲက အိုေအစစ္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီး။ ကမၻာ့အျမင့္ဆုံး အေဆာက္အအံုေတြ၊ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြ၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြနဲ႔ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာသူေတြ အနားယူ အပန္းေျဖတဲ့ေနရာ၊ ျမန္မာ အပါအဝင္ ေတာင္အာရွသားေတြ အမ်ားအျပား အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာ။ တြမ္ခ႐ုရဲ႕ Misson impossible ႐ုပ္ရွင္ထဲကလို သိပ္လွပေနတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးတစ္ခုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က အဲဒီၿမဳိ႕မွာ သြားေရာက္ အပန္းေျဖမွာ မဟုတ္။ Transit အေနနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျဖတ္သြား႐ုံေလးမွ်သာ။


ဒူဘိုင္းမွ ဘန္ေကာက္သို႔

ကံကဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒူဘိုင္းကို ေလယာဥ္ဆိုက္တဲ့အခ်ိန္က ည ၁၁ နာရီခြဲ။ ေလယာဥ္ကြင္းက ၿမဳိ႕ျပင္မွာဆိုေတာ့ ၿမဳိ႕ကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ခြင့္မရလိုက္ပါ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္လိုပဲ မီးေရာင္စုံေတြ လင္းေနတာကို ေလယာဥ္ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကံထပ္ဆိုးခ်င္ေတာ့ ေလယာဥ္က ျပြန္ေခ်ာင္းနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ေလယာဥ္ဆိုက္ေရာက္ေဆာင္ဆီ တန္းသြားႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္တာမဟုတ္။ ဒီတိုင္းရပ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔တစ္ဆင့္ သြားရပါတယ္။

(ဒူဘုုိင္းျမိဳ့က ကမၻာ့အျမင့္ဆုုံး တာ၀ါ)

ေလယာဥ္ကြင္းကေတာ့ ဘန္ေကာက္ သုဝဏၰ ဘုမိကြင္းနဲ႔ အေတာ္ ဆင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ကြင္း တိုးခ်ဲ႕ေနတာလား။ ဘာေတြ ျပင္ေနလဲ မသိဘူး။ (ဘာေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာကို ေလယာဥ္လိုင္းက ရွင္းျပျခင္းမရွိပါ။ ဒါဟာ ဥေရာပနဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ကြာျခားခ်က္ပါပဲ) လမ္းေၾကာင္းေတြက ပုံမွန္ မဟုတ္ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြကို ႏွစ္အုပ္ခြဲလိုက္ၿပီး ဘန္ေကာက္သြားမယ့္လူေတြဘက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုက္သြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးသည္ထဲမွာ ဘန္ေကာက္ခ်ည္းမဟုတ္။ ကဘူးသြားမယ့္ လူေရာ၊ ကာရာခ်ိသြားမယ့္ ေနာ္ေဝ-အာရပ္ေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ကားဆိုက္ၿပီး ၁၅ မိနစ္ ေစာင့္ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ေနရာ ထပ္သြားရမယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ Transit အခ်ိန္က ၂ နာရီနီးပါး ရလို႔။ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ပဲ ရတဲ့အေခါက္မ်ဳိးဆို သြားၿပီ။ ေနာက္ တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ၿပီးမွ ကိုယ္စီးရမယ့္ အမွတ္ ၂ အေဆာင္ဆီ ပို႔ေပးပါတယ္။ 

အဲဒီမွာ Check in တစ္ခါ ထပ္ျဖတ္ရျပန္ပါတယ္။ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက နည္းတာမဟုတ္။ ေဆာ္ဒီကို ဘုရားဖူးသြားမယ့္လူေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ဝတ္႐ုံျဖဴ ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသားေတြခ်ည္း တစ္ရာေလာက္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တန္းစီတိုးေနပါတယ္။ အာရပ္ေတြတန္းစီတာက ဥေရာပသားေတြနဲ႔မတူ။ အာရွနဲ႔တူတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ စီခ်င္သလိုစီၿပီး တိုးခ်င္သလို တိုးေနၾကတာ။ သူတို႔ ျဖတ္ေက်ာ္တိုးတာကို ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္ေတြက ေလယာဥ္ ေနာက္က်ေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ လုံၿခံဳေရးကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေကာင္တာဆီ အျမန္ေရာက္ေရး ႀကဳိးစားရပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒူဘိုင္းဟာ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ သိပ္လွပ။ အားက်စရာ ေကာင္းသေလာက္ ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈကေတာ့ (စာေရးသူစီးမိတဲ့ေန႔မွာ) သိပ္အားရစရာ မရွိေသးပါ။

ဒူဘိုင္းကေန ဘန္ေကာက္ကို ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ နာရီဝက္ေက်ာ္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဂိတ္ေတြ ခဏခဏ ေျပာင္းေနရတာနဲ႔ ေရေတြ၊ အစာေတြ ဝယ္ဖို႔ေတာင္ သတိမရလိုက္။ ဒီေတာ့ အစာကိုေလွ်ာ့ၿပီး ေရတစ္လုံးေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ဝယ္လိုက္ရပါတယ္။ ၂ ေဒၚလာတည္းဆိုေတာ့ ေအာ္စလိုထက္ သက္သာပါေသးတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားရမွာေပါ့။ ဒီလို ဘတ္ဂ်က္အဲလိုင္းေတြဟာ ခရီးတို ၂ နာရီေလာက္အတြက္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ အခုလို ၆ နာရီ ညအိပ္ခရီးမွာက်ေတာ့ အေကြၽးအေမြးေလးနဲ႔ဧည့္ခံမွ ပိုအဆင္ေျပမယ္လို႔ ထင္မိတာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အေကြၽးအေမြးေတြ၊ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုံးေတြ ထည့္လိုက္ရင္ ေစ်းက တက္သြားမွာေပါ့။ ေစ်းတက္သြားရင္ စီးသူနည္းသြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္ဆိုတာက လူတိုင္း ႀကဳိက္တာမဟုတ္။ တခ်ဳိ႕က နည္းနည္းေလးပဲ စားၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ အစာ ေရစာ ငတ္မြတ္ေနသူေတြကို ငဲ့ရာမေရာက္ဘူးေပါ့။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘတ္ဂ်က္ အဲလိုင္းေတြဟာ ေငြကို Save လုပ္ေပးတဲ့အျပင္ ကမၻာႀကီးကိုပါ Save လုပ္ေပးေနတယ္ေပါ့။

ပထမပိုင္း ခရီးစဥ္တုန္းက ဥေရာပ-အေရွ႕ အလယ္ပိုင္းဆိုေတာ့ ေန႔တစ္ဝက္-ညတစ္ဝက္ ခရီးမို႔ ဥေရာပရဲ႕ ေႏြလယ္အလွကို ေလယာဥ္ေပၚကေန ေငးခြင့္ ရခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုက အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကေန အေရွ႕ေတာင္အာရွဆိုေတာ့ ညတစ္ဝက္-ေန႔တစ္ဝက္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကေန ပါကစၥတန္၊ အိႏၵိယနယ္စပ္အထိက ညဘက္ျဖစ္ၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္နား ေရာက္မွ မနက္ခင္းျဖစ္မယ့္သေဘာ။ ဒါေပမဲ့ အာရွမွာက မိုးရာသီဆိုေတာ့ တိမ္ေတြဖုံးေနလို႔ ဘာကိုမွျမင္ခြင့္မရ။ ပထမ ၆ နာရီအတြင္း အိပ္ဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အခု ၆ နာရီမွာ သူ႔အလိုလို အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။

မနက္ ၉  နာရီေလာက္ ႏိုးလာေတာ့ ေလယာဥ္က အိႏၵိယ-ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ကေန ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ဝင္ခါနီးေနၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္ကြင္းရွိရင္ (ဘန္ေကာက္ သုဝဏၰဘုမိလို၊ စင္ကာပူ ရွန္ဂီလို) ဘန္ေကာက္အထိ သြားစရာမလိုဘဲ ဒီမွာပဲ ဆင္းလိုက္လို႔ျဖစ္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ကို ေက်ာ္သြားၿပီးမွ ေနာက္ေလယာဥ္ငယ္ တစ္စီးနဲ႔ ဘန္ေကာက္-ရန္ကုန္ တစ္ခါျပန္လာရဦးမယ္။

ေနျပည္ေတာ္ အပါအဝင္ ေနရာတခ်ဳိ႕မွာ ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ ေဆာက္ေနတယ္လို႔ေတာ့ သတင္းစာထဲ ဖတ္ေနရတာပါပဲ။ အခုထိေတာ့ ေလယာဥ္ငယ္ေတြ ဆင္းလိုရတဲ့ကြင္းမွအပ ကြန္မာရွယ္ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ ဆင္းႏိုင္တဲ့အဆင့္ မေတြ႔ရေသး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္ လြတ္သြားရင္ ထိုင္းနဲ႔ စင္ကာပူကိုေက်ာ္ၿပီး အာရွေဒသရဲ႕ အဓိက စီးပြားေရး Hub ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြ မွန္းထားတာ လြဲမ်ား လြဲကုန္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ အခုခ်ိန္ထိ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ေသးလို႔ ဒီလိုျဖစ္ေနတာလို႔ပဲ ယူဆရေတာ့မလား။


ဘန္ေကာက္မွာ ခဏတာ

ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က လြတ္ေျမာက္ျခင္း ရွိ မရွိ မေသမခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေလဆိပ္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး ေရာက္လာပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ကြင္းက အရင္ေခါက္ေတြကလိုပါပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲ။ ဆိုလိုတာက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားတဲ့ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အရိပ္လကၡာ ဘာမွမေတြ႔ရပါ။ ဒါေပမဲ့ Passport ကြန္ထ႐ိုးမွာ တန္းစီသူ ပိုမ်ားလာသလိုေတာ့ ခံစားမိပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတြကပဲ တစ္ၿပဳိင္တည္း ဆိုက္တာလား။ အၿမဲတမ္း ဒီလိုလူတိုးေနတာလားေတာ့ မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၁၆ အတြင္း ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ ၃၃ သန္းလာတယ္ဆိုေတာ့ သံုးေထာင္ေလာက္ တန္းစီတိုးေနရတာကို မ်ားတယ္လို႔ မဆိုသာဘူးေပါ့ေလ။

(ေအာ္စလုုိ-ရန္ကုုန္ လမ္းေၾကာင္းအသစ္)

ထိုင္းႏိုင္ငံက ေအးေဆး။ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ဗီဇာ ယူစရာမလို။ ဥေရာပသားေတြ၊ ဖြံ႔ၿဖဳိးၿပီးႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံသားေတြ အားလုံး သူ႔ႏိုင္ငံထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ ေလးပတ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ေလးပတ္ထပ္တိုးလို႔ ရေသးတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းၾကားမွာ ဗီဇာမပါဘဲ ၁၄ ရက္ သြားလို႔ရၿပီဆိုေပမယ့္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား အားလုံးကိုေတာ့ ျမန္မာက ဗီဇာကင္းလြတ္ခြင့္ မေပးေသးပါ။ ဒါလည္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္ မလြတ္ေျမာက္ေသးလို႔ပဲလား။ ဗီဇာေလွ်ာက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနနဲ႔တင္ မၿပီးဘဲ စစ္တပ္ေအာက္ရွိ ျပည္ထဲေရးဌာနကိုပါ တင္ျပေနရဆဲမို႔လို႔လား။

ပုံမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘန္ေကာက္ကိုဝင္စရာ သီးျခားကိစၥမရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြတစ္ဦး ဘန္ေကာက္က ေဆး႐ုံမွာ လူနာလာျပတာကို လိုက္ကူရင္း၊ မေရာက္တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က ဘန္ေကာက္ အေျခအေနကို ေလ့လာရင္းနဲ႔ ဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ 

“ေငြေစ်းက အရမ္းက်ေနလား မသိဘူး။ ျမန္မာေငြ သိန္း ၄၀ ကို ဘတ္တစ္သိန္းပဲရတယ္”ဆိုၿပီး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္။ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ဘာလို႔ ဒီလိုယူလာတာလဲ။ ဒီေရာက္မွ ကတ္နဲ႔ထုတ္လို႔ရတယ္မို႔လားဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကတ္သုံးသူ သိပ္နည္းေနေသးတယ္။ သူ႔မွာ ကတ္လုပ္ထားတာ အဆင္သင့္မရွိဘူး။ ခရီးထြက္ခါနီးမွလုပ္ေတာ့ အခ်ိန္မမီလိုက္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။

ကိုယ္နဲ႔စာရင္ သူက သူေဌး။ ကိုယ္က လက္ထဲမွာ ေငြပိုေငြလွ်ံ တစ္ျပားမွရွိတာမဟုတ္။ ခရက္ဒစ္ ကတ္နဲ႔သုံးေနၿပီး အဲဒီအေႂကြးကို တစ္ႏွစ္လုံး တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆပ္ရမွာ။ ဒီေတာ့ သူ႔ေငြထုပ္ႀကီး ခါးပိုက္ႏိႈက္ ခံရရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲဆိုတဲ့ အေတြးက တစ္ခ်ိန္လုံးဝင္ေနေလရဲ႕။ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူၿပီး စီးေနၾက Airport Link ရထားကိုမစီးဘဲ တကၠစီကို ငွားစီးရပါတယ္။ လူက အားလုံး ေျခာက္ေယာက္။ တကၠစီက ေလးေယာက္ပဲ ဆံ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေျခာက္ေယာက္စီးႏိုင္တဲ့ ေနာက္ခုံပါတဲ့ တကၠစီေတြေပၚေနၿပီ။ တကၠစီေတြကို အေတာ္ အဆင့္ျမႇင့္ထားပုံပဲ။ ေအာ္စလိုနီးနီး တကၠစီေတြ အဆင့္ျမင့္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ခါးပတ္လား။ ဘန္ေကာက္က လူေတြလည္း ရန္ကုန္လိုပဲ ခါးပတ္ မပတ္သူက မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ ခုံမွာဆို ခါးပတ္ေတာင္ မပါဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေအာ္စလိုမွာေတာ့ ေနာက္ခုံမွာ ခါးပတ္ မပတ္ရင္ေတာင္ ဒဏ္ေၾကး ၁၅၀၀ ခ႐ိုနာ (ေဒၚလာ ၂၀၀ ဝန္းက်င္) ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခါးပတ္မပတ္ဘဲ မေနရဲ။ ကားေပၚတက္တာနဲ႔ သူ႔အလိုလို ပတ္ၿပီးသား။ မပတ္ေသးရင္ ကားက အလိုလို သတိေပးေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ကားခက ေျခာက္ေယာက္မွ ၁၀၀၀ ဘတ္ဆို ေတာ့ မဆိုးဘူး။ ႏွစ္စီးငွားရင္ တစ္စီး ၅၀၀ ေပးရတဲ့အျပင္ ဟိုက္ေဝးေၾကးကလည္း ၁၀၀ ေက်ာ္ထပ္ေပးရဦးမယ္။ ျမန္မာေတြၾကား လူသိမ်ားေနတဲ့ (ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ေက်ာ္သူတက္တဲ့ ေဆး႐ုံလို႔ အေသ မွတ္ထားပါတယ္) ေဆး႐ုံရွိတဲ့ေနရာကေန ဆူခြန္ဗစ္ ဆိြဳင္ ၁ နဲ႔ ၃ ၾကားမွာဆိုေတာ့ နီးနီးနားနား ဆိြဳင္ ၄ ထဲက ေစ်းသိပ္မဆိုးတဲ့ ဟိုတယ္တစ္လုံးမွာ ဝင္တည္းၾကပါတယ္။ ဆိြဳင္ ၄ ဆိုတာ နာနာႏိုက္ကလပ္ေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနရာေပါ့။ ၄ နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကေခ်သည္ေတြေရာ၊ ဘားမယ္ေတြေရာ၊ တတိယ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြပါ လူျဖဴ အဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းထိပ္မွာ တ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနၿပီ။

ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ၃၃ သန္းေသာ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ဒီကိစၥအတြက္လာသူ ဘယ္ေလာက္ရွိေနမွန္းမသိ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းမိတ္ေဆြ တစ္ဦးကေတာ့ ဒါကို သေဘာမတူပါ။ဒီကိစၥအတြက္လာသူ တျဖည္းျဖည္း နည္းလာေနၿပီး ဘန္ေကာက္အဝင္နဲ႔ မျပန္ခင္ ရက္ေလးေတြမွာသာ ဒီလိုကဲေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကမ္းေျခေတြ၊ ေတာေတာင္ ေရေျမ သဘာဝအလွေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေရွးေဟာင္းဌာနေတြ၊ ေက်းလက္ေတြဆီ သြားလည္သူ အေတာ္ မ်ားလာေနၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။


သူေျပာမွပဲ တစ္ေလာက ျမန္မာ့အလင္း ေဆာင္းပါးရွင္ ဟိုတယ္/ခရီးဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕ အျမင္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ တစ္ေန႔အတြက္ ဟိုတယ္ အခန္းခ သံုးေဒၚလာပဲ သုံးႏိုင္သူ တစ္သန္းလာတာကို ေမွ်ာ္မယ့္အစား တစ္ေန႔ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ အခန္းခ သုံးႏိုင္သူ တစ္သိန္းလာဖို႔ကိုသာ ေမွ်ာ္ထားတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ခရီးသည္ေတြအစား Package Tour ေတြကိုသာ လက္ခံသင့္တယ္။ ထိုင္းကို ၃၃ သန္းလာတာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ျမန္မာဆီ သံုးသန္းပဲလာလည္း ေက်နပ္တယ္ဆိုၿပီး အဲဒီပုဂိၢဳလ္က ေျပာထားပါတယ္။ ဆိုေတာ့ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စဥ္းစားပုံက ေရွ႕ကိုေျပးေနၿပီး ဒီမိုကေရစီရေနပါၿပီဆိုတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕စဥ္းစားပုံက ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က် က်န္ေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါပဲ။       ။


(မွတ္ခ်က္... ဒူဘုုိင္းနဲပတ္သက္ျပီး အသြားနဲ႔အျပန္ၾကားအေတြ႔အၾကံဳက အေတာ္ကြာပါတယ္။ အျပန္ခရီး စဥ္အတြင္း အေကာင္းၾကံဳခဲ့တာေတြကိုု ေနာက္ဆုုံးပုုိင္းမွာ ဆက္လက္ေဖၚျပပါ့မယ္)။

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More