Thursday, January 31, 2013

ထား၀ယ္ရုိးရာ သီခ်င္းမ်ား







......................



.........................


 ............................................


.......................................................
ရွင္ေတာင္းပုံ


.................................................................

ေရြ၀ယ္သူ အပ်ဳိျဗန္း..


................................................................
ဂ်န္တတ္ပဲြ-

.................................................................
ပန္းဒတ္အမ္း-


...............................................................
ေညာင္ပင္ကေသ-


............................................
ဘုန္းဘုန္းလားကိုးတြန္-


...............................................
ရဟယ္ရွင္-


.........................................................
မြန္းကန္သူ-


.......................................................

ရသမွ် စုထားတာျဖစ္ပါတယ္။ တျခားသီခ်င္းေတြကုိ ရွာေနဆဲပါ။ ရွိတဲ့လူ-သိတဲ့လူေတြ ပုိ႔ေပးၾကပါ။ လင့္ ရွာ ေပးၾကပါရန္။
...............................................



.................................


............

Wednesday, January 30, 2013

ထား၀ယ္သတင္းစဥ္ ၅/ ၂၀၁၃

Pyrrhic victory in Myanmar

By Anthony Davis
(http://www.atimes.com/atimes/Southeast_Asia)

The armies separated; and, it is said, Pyrrhus replied to one that gave him joy of his victory that one more such victory would utterly undo him. For he had lost a great part of the forces he brought with him, and... there were no others there to make recruits. - Plutarch
 

The apparently relentless advance of the Myanmar military eastwards towards the town of Laiza, headquarters of the insurgent Kachin Independence Army (KIA), has involved some of the heaviest sustained fighting in the country since independence in 1948.

Predictably, international news coverage has focused on two salient elements of the conflict: the sheer weight of force, including newly acquired air-power, brought to bear by the government; and the yawning gulf between the conciliatory statements emanating from the office of President Thein Sein and the actions of the military, or Tatmadaw, on the ground .

However, reports of air-strikes and cease-fires-that-never-happened have tended to obscure another less obvious but arguably more important aspect of the war: the striking battlefield failings and losses of the Tatmadaw, which over the past 20 years has benefited from the lion's share of government spending, a dramatic increase in manpower and a transformational modernization of its weaponry.

Pitting a conventional army equipped with artillery, armor and air-power against guerrilla forces attempting to defend a fixed position, the battle for Laiza should have been nasty, brutish and short. In the event, it unfolded as a drawn-out, meat-grinder campaign which at best marks a painfully pyrrhic victory for the government.

At worst, the costly failures of the war in Kachin state - and they are probably not yet over - will have significant political repercussions in addition to the substantial military losses incurred. Both in terms of the future relations between the central government and the armed ethnic minorities, and no less importantly the standing of the military as a national institution, the battle for Laiza and the Kachin war more generally may well mark a watershed in the nation's politics.

Targeted broadly at the KIA's Laiza headquarters on the Chinese border, the Tatmadaw campaign, code-named "Operation Thunderbolt", appears to have been aimed either at bludgeoning the insurgents back to the cease-fire agreement which collapsed in June 2011, or, failing that, decapitating the KIA by neutralizing its command center and logistics hub in a manner that would permit a declaration of victory over its scattered residual forces.

After a year-and-a-half of mounting government losses in Kachin state, the offensive also reflected real impatience in the upper echelons of the Tatmadaw over both the intransigence of the KIA - estimated to field a main force of some 7,000 to 10,000 fighters - and the prospect of an open-ended guerrilla war.

The insurgents' political wing, the Kachin Independence Organization (KIO), has made any renewed cease-fire conditional on the promise of politically substantive, national-level negotiations between the government and the ethnic minorities. Such a position almost certainly implies significant changes to the military-scripted, centralist constitution of 2008.

An optimum scenario for the both government and Tatmadaw would have been a KIO decision last year to renew the cease-fire. But it was also clear that contingency planning and preparations for a major offensive in the current dry season (November- April) - which also served to increase psychological pressure on the Kachins - were in train since at least early 2012.

In March, the Tatmadaw staged a major divisional-level exercise near Meiktila in central Myanmar. Attended by commander-in-chief Vice Senior General Min Aung Hlaing, the exercise involved all 10 battalions of the Meiktila-based 99th Light Infantry Division, supported by armored and artillery units, while reportedly using a command post sand-table modeled on the Laiza area. Significantly, the usually secretive military ensured the war-games were given wide media coverage, not least on television.

In April, the military began a protracted build-up of forces deployed in the northern regional command area, moving men, armor and artillery north both by rail to the Kachin state capital at Myitkyina, north of the Laiza area of operations, and by boat up the Irrawaddy river to Bhamo, to the south. Aviation assets, notably light strike jets and a range of helicopters including the Air Force's new Mi-35 Hind-E gunships, were forward-based at Myitkyina, a few minutes flying time from Laiza. Almost certainly the largest single operational build-up in the history of the Tatmadaw, these deployments were closely monitored by the KIA, which saw them as a direct threat.

Significantly, the bulk of the manpower reinforcements were from light infantry divisions (LIDs). Well-trained mobile formations, of which the Tatmadaw fields 10, these divisions operate independently of various regional commands and essentially constitute a large strategic reserve force answering direct to the War Office in Naypyidaw.

Battalions from the 33rd, 66th, 88th, 99th and 101st LIDs - none of which are home-based in Kachin State - are now operating under a theater-level Bureau of Strategic Operations in Myitkyina, headed by Lieutenant General Myint Soe. A tactical military operations command (MOC 21) overseeing the Laiza campaign specifically is based at Bhamo and headed by northern region commander Brigadier General Tun Tun Naung.

Despite this build-up, the KIA failed to blink and the Operation Thunderbolt offensive around Laiza began in mid-December. Since then, one of the most noteworthy aspects of the war has been the striking disconnect between the nine-month lead-time for planning and preparations enjoyed by the Tatmadaw command on the one hand, and the tactically disjointed and frequently inept execution of operations on the other.

Particularly in its opening phases, Operation Thunderbolt, touted in advance as an exercise in "shock and awe", might more accurately have been dubbed "Operation Heavy Drizzle".

Tactical confusion

Broadly, the battle for Laiza unfolded as two overlapping phases in different sectors of the area of operations. Opening on December 14, the first phase focused squarely on the area around Laja Yang. Often described as the gateway to Laiza, Laja Yang is a cluster of villages just north of the Tapin river astride the main two-lane highway between Myitkyina and Bhamo. At the northern end of the bridge across the river, a turn-off from the highway leads east along the Tapin valley leads towards the Chinese border and the KIA headquarters some 15 kilometers away.

From December 14, it was immediately apparent that an army with significant conventional capabilities had neither a plan nor the assets to launch a concerted offensive up the most direct axis of advance to Laiza and the Chinese border. Typically this would have involved a combined-arms operation involving armor and mechanised infantry, preceded by artillery bombardments and air-strikes and backed by close air support, breaking through Kachin defences at Laja Yang and pushing as rapidly as possible along the Tapin valley to the border.

Such a thrust would have posed a direct threat to the KIA's nerve-center while at the same time splitting the insurgents' Laiza-based 3rd Brigade from their 5th Brigade based near Maija Yang on the Chinese border to the south.

This would have been the "shock and awe" option. Indeed, it is difficult to exaggerate the impact of such a combined-arms advance involving intense fire-power along a relatively narrow corridor of advance, particularly against lightly-armed guerrillas. As this writer witnessed during Soviet offensives in Afghanistan's Panjshir valley in the 1980s, the combination of armor and mechanised infantry backed by air-strikes and low-flying helicopter gunships is both unnerving and generally decisive.

Rather than seizing the initiative in the battle for Laiza, however, the Tatmadaw appeared to back into the fighting in tactical confusion and with a striking lack of preparation. Reports indicate that the fighting on December 14 escalated as government forces attempted to resupply posts in the Laja Yang area and were then ambushed in strength. On that day alone, the KIA claimed the government had lost 50 dead, a figure which, even if exaggerated, suggests significant casualties.

Despite the swift commitment of air-strikes, the fighting at Laja Yang then bogged down in protracted, piece-meal engagements that remarkably lasted until January 24, when government forces eventually secured the area after taking control of the high ground on both sides of the valley. Despite relatively flat terrain, it appears armor was never seriously committed. 

The second phase of the campaign began around New Year. Blocked on the most direct axis of advance to Laiza, Tatmadaw forces began pushing into the KIA's rugged mountain redoubt to the north and east of Laja Yang. This multi-pronged advance then became by default the focus of operations and involved a series of bitter, meat-grinder contests for the various heights on which the KIA was dug in. As they inched forward, Tatmadaw infantry came to rely less on air power and increasingly on intense bombardments from 105mm artillery and 120mm mortars.

The first key height to fall was Bumre Bum (feature 771) on January 3, followed by the Tibet Post and the Wai Maw Post. From these features, government forces moved into the Hka Ya Hkyet valley then launched a brutal uphill assault on the high ground of Hka Ya Bum. Under heavy artillery fire, the KIA were
finally forced to withdraw from Hka Ya Bum on January 26, bringing Tatmadaw forces to positions effectively dominating Laiza town.

Curiously, the government advance on Laiza played to the few advantages the KIA enjoyed in an otherwise entirely unequal contest: intimate knowledge of the terrain, initial control of the heights and far shorter lines of communication and resupply. For this, the Tatmadaw evidently paid heavily in term of casualties. According to one well-placed local analyst, the capture of Hka Ya Bum cost over 120 government dead and nearly 400 wounded.

The second surprise in the Laiza campaign was the Tatmadaw's failure to exploit air-power effectively. While repeated sorties by both jets and helicopters marked a sharp escalation of the war and attracted widespread international criticism, Kachin reports suggest the actual battlefield impact was fairly ineffectual. Indeed, by the second week in January there was a clear shift away from the near-daily air strikes seen earlier in favor of sustained artillery bombardments - which certainly did have a lethal effect.

The lack of effective air support is likely to have stemmed from two factors. First, close tactical coordination between front-line ground forces and supporting air assets is critical, particularly in rugged, wooded terrain where the lines are often fluid and difficult to see from the air. The nature and location of the air strikes suggests this coordination was inadequate, if not entirely lacking. Unconfirmed reports of a friendly fire incident in December at Pangwa to the north of Laiza, where Mi-35s were first committed, may have contributed to uncertainty in operations near Laiza.

The second factor is the altitude at which air support assets are prepared to operate. Video footage from the battlefield invariably showed both jets and helicopters bombing and rocketing from considerable altitude and suggests that Tatmadaw close air support (CAS) was in fact never that close. It also appears that many air strikes were directed at suspected KIA positions well behind the front lines. As a result, the local forests and wild life appears to have suffered far more damage than the Kachin insurgents.

Fear of ground-fire may also have pushed inexperienced pilots to higher altitudes. But the 12.7mm heavy machine-guns fielded by the Kachin pose only a minor threat to fast-flying jets and heavily-armored, titanium-bellied Mi-35 gunships; and losses were in any case slight. Battlefield reports indicated that one Mi-8 helicopter was damaged on December 14 and seen flying back to Myitkyina trailing smoke. On January 11, both sides confirmed the crash of an Mi-35 over KIA territory.

According to the government, the loss was the result of mechanical failure rather than ground-fire, an account which is entirely credible given the Mi-35's capacity to absorb small-arms fire on the one hand and servicing by newly trained, inexperienced ground crew on the other. Video footage shot on December 31 or January 1 and aired in international news broadcasts also appeared to show one K-8 jet hit by ground fire, catching fire, and dropping in a vertical, uncontrolled descent. But this loss, if indeed there was one, was never confirmed by either side.

Given the failure to use either armor or airpower effectively, it is extremely unlikely that Tatmadaw commanders even contemplated the possibility of air assault operations - the use of helicopters to insert company or even battalion-sized infantry forces behind enemy lines. A regular and highly effective feature of Soviet, and to a lesser extent, US counter-insurgency operations in Afghanistan, the tactic permits attacks on enemy positions from the rear, cuts lines of communication and supply, and, not least, sows panic and confusion in enemy ranks.

Low military morale

While incomplete, the evidence emerging over the past month from Laiza suggests strongly that the Tatmadaw is still an army coming to grips with modern war-fighting. A force that has rapidly acquired a wide array of new equipment including armor, artillery, helicopters and jets, it has yet to develop the doctrine, training, logistical support capabilities or operational experience required to use them. In short, the Tatmadaw is still fighting its last major war, which took place over 20 years ago and was quintessentially about light infantry and artillery.

The difficulties of integrating and adapting to new equipment have undoubtedly been compounded by persistent problems of manpower and morale. Despite the rapid expansion of the military's order of battle over the past two decades, it is no secret that Tatmadaw units in the field are woefully undermanned, underpaid and under-supported.

Battalions that typically should number 700 or more troops divided into three or four companies are in the Tatmadaw the size of reinforced companies at best, generally with 200-250 men or less. Unsurprisingly, reports from international human rights organizations of forced recruitment and the use of child soldiers emerge from this terrain.

Equally unsurprising is that higher than acceptable desertion rates have been a focus of documented concern within the Tatmadaw command for years. An internal document obtained by IHS-Jane's in 2007 pinpointed false reporting, haphazard inspections and poor record-keeping as chronic problems, while battalion commanders were criticized for excessive drinking, womanizing, and pursuing private business activities. Morale among enlisted ranks was low, noted the document, contributing to high rates of desertion.

The spiralling human cost of the war can only exacerbate problems of morale and desertion. According to statistics released on pro-government blog-sites, between June 2011 and early December at least 5,000 troops were killed in Kachin state - or more than the combined total of US combat deaths (4,977) in over a decade of war in both Iraq and Afghanistan. The Laiza campaign will have contributed a grim addition of several hundred more to that number.

By any standards, such a toll in 19 months of essentially guerrilla conflict is a sobering statistic. While much of the carnage speaks to the resilience and determination of the KIA, there can also be no doubt that shortcomings in Tatmadaw equipment, training, competence and morale are also responsible.

Video footage posted on YouTube in the aftermath of a December ambush of a government convoy on the Bhamo-Myitkyina road provided a bleak insight into this situation. Bodies of dead Tatmadaw troops lie scattered in and around small, burnt-out pick-up trucks: after a year-and-a-half of war, armoured vehicles are nowhere to be seen.

Short of agreeing to national-level negotiations with the still-loose ethnic alliance of the United Nationalities Federation Council (of which the KIO is a member), it remains unclear how the Tatmadaw can extricate itself from the Kachin quagmire. A KIA call for a renewed cease-fire is probably less likely after the capture or neutralization of Laiza than it might have been before. Indeed, the most likely short-term scenario is a reversion to classic guerrilla tactics including the possibility of urban attacks and sabotage beyond Kachin state.

Entirely clear, however, is that the Tatmadaw's operational performance will have been monitored by other armed minority groups. In notable contrast to the military's swift foray into the Kokang Special region in August 2009, the Kachin war will almost certainly embolden rather than intimidate other ethnic guerrilla outfits. This is especially true of the Wa, based along the Chinese border in northeastern Shan state.

Fielding 20,000 regular troops backed by local militia forces, the United Wa State Army is over twice the size of the KIA, generally better trained and certainly better equipped. Since the Tatmadaw takeover of Kokang, it has upgraded an already impressive arsenal, not least with new armored vehicles and Chinese HN-5 series man-portable air defence systems (MANPADS). It is also closely allied to the National Democratic Alliance Army in eastern Shan State and more loosely with the Shan State Army-North.

Given that the military and political costs of the Kachin conflict would be dwarfed by a war against this powerful insurgent combine, any major new Tatmadaw campaigns in eastern Shan State in the coming three years are virtually inconceivable. From the perspective of the Wa and other ethnic forces, the Tatmadaw may now be seen as a giant with feet of clay. The implications for negotiations over Myanmar's new political shape are likely to be profound.

Anthony Davis is a Bangkok-based security analyst for IHS-Jane's.

(Copyright 2013 Asia Times Online (Holdings) Ltd. All rights reserved. Please contact us about sales, syndication and republishing.)
.............................................................................



..............................................................................
 http://www.first-11.com

ယမ္းေငြ႕ေ၀ဆဲ ကခ်င္ေျမ (၃)       PDF Print
 Written by ေနထြန္းႏိုင္   
Monday, 21 January 2013 10:43
AddThis Social Bookmark Button
ha-21-1-4
KIA စစ္သားတစ္ဦး၏ နာေရးအခမ္းအနား မတိုင္မီ ေတြ႔ရေသာ KIA စစ္သားႏွစ္ဦးအား ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔က ေတြ႔ရစဥ္။

(၇)
ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထဲကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အခ်ိန္တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ သြားၿပီးခ်ိန္မွာ ကူယံုးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕လြန္ရင္ေတာ့ ေမွာင္ခိုလမ္းကို အသံုးျပဳၿပီး လိုင္ဇာကို ခရီးဆက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကူယံုးမွာ ခဏနားမယ္လို႔ တ႐ုတ္ယာဥ္ေမာင္းက ေျပာပါတယ္။ ေမွာင္ခိုလမ္းမွာ ရဲေတြေရာက္ေနလို႔ ရဲရွင္းမွ ဆက္သြားႏိုင္မယ္လို႔ သူကဆက္ေျပာပါတယ္။

ကူယံုးလြန္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေမွာင္ခိုလမ္းကို ျဖတ္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ လက္မွတ္ဆိုတာ ထိန္ခ်ံဳး-ေရႊလီ အစရွိတဲ့ တယ္ဟုန္တိုင္းအတြင္းထဲပဲ ျဖတ္သန္းခြင့္ရွိပါတယ္။ ကန္ပိုက္တီးကေန ရင္က်န္း၊ ေရႊလီ သြားသူတိုင္း ေမွာင္ခိုလမ္းကို ျဖတ္ရပါတယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး႐ံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔အတြက္ ေမွာင္ခိုလမ္းကို အသံုးျပဳခဲ့ရတာပါ။

လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုးက ေပါက္ဆန္းခ႐ိုင္ ျဖတ္သန္းခြင့္ကို စိစစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပါက္ဆန္းခ႐ိုင္ကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားေတြပဲ ျဖတ္သန္းခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေပါက္ဆန္းခ႐ိုင္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႐ံုးကို ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွာင္ခိုလမ္းကို သံုးရတာပါ။ ေမွာင္ခိုလမ္းက ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ တစ္ခုက သစ္၊ ေက်ာက္စိမ္း အစရွိတာေတြကို ခိုးထုတ္တဲ့ ေတာလမ္းျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္လမ္းက တ႐ုတ္-ရွမ္းေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေက်းရြာအတြင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ယာဥ္ေမာင္းက ေတာလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ရက္ ည ၇ နာရီေက်ာ္ခ်ိန္မွာ ရင္က်န္းကို ေရာက္ပါတယ္။ လိုင္ဇာကို ဆက္သြားဖို႔အတြက္ ပံုမွန္ေျပးဆြဲေနတဲ့ လိုင္းကားေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မို႔ ကားငွားၿပီး သြားရပါတယ္။ ည ၁၀ နာရီ ၀န္းက်င္အခ်ိန္မွာ လိုင္ဇာ (တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္း) ကို ေရာက္ပါတယ္။ လိုင္ဇာ (တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္း) က တ႐ုတ္လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး႐ံုး ပိတ္သြားၿပီမို႔ တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္းမွာပဲ တစ္ညအိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

(၈)
ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔၊ နံနက္ပိုင္းမွာေတာ့ လိုင္ဇာကို ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ KIO က ဖြင့္ထားတဲ့ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဌာန ေရာက္ခ်ိန္မွာ "ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို တာ၀န္က် KIA စစ္သားတစ္ဦးက ေမးပါတယ္။ "ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ ရန္ကုန္က လာခဲ့တာပါ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂ်ီးေနာင္ဆီကို ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္" လို႔ ေျပာၿပီးခ်ိန္မွာ ခဏေစာင့္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။  ခဏအၾကာမွာ KIA စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။  ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ မူလက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဂ်ာနယ္လစ္ေတြပါ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂ်ီးေနာင္ကို အေၾကာင္းၾကားထားပါတယ္လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂ်ီးေနာင္တို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတယ္" လို႔ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားဟိုတယ္-၂ ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ လိုင္ဇာကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ လက္နက္ႀကီးက်သံေတြကို ဆက္တိုက္နီးပါး ၾကားလာရပါတယ္။

ျမစ္ႀကီးနားဟိုတယ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္အထိ KIO ဘက္က ဘာမွတုံ႔ျပန္တာ မရွိေသးပါဘူး။ ဟိုတယ္မွာပဲ ေစာင့္ခိုင္းထားပါတယ္။ လိုင္ဇာၿမိဳ႕တြင္း အေျခအေန သိရဖို႔ အျပင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လိုင္ဇာေခ်ာင္းနံေဘး ေရထြက္ေပါက္ေတြမွာ ၀င္ေရာက္ခိုလံႈေနတဲ့ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ခံေတြ၊ ကေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔က လိုင္ဇာၿမိဳ႕ေပၚ ပ်ံ၀ဲၿပီး လဂ်ားယန္ကို ပစ္ခတ္သြားတဲ့ တပ္မေတာ္တိုက္ေလယာဥ္ေတြကို ထိတ္လန္႔ေနပံု ရပါတယ္။ လိုင္ဇာကို ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈ လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါတယ္။

လိုင္ဇာမေနာကြင္းနား ေရာက္ခ်ိန္မွာ KIO ျပန္ၾကားေရးဌာနက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြကို ျပထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ တိုက္ပြဲေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ စစ္တိုက္ေနရတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဘာေတြကို ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္ အစရွိတာေတြအျပင္ ဘိန္းျဖဴေရာင္းခ်တဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့သူေတြရဲ႕ သတင္း၊ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း ျပသထားခဲ့ပါတယ္။

လိုင္ဇာဟိုတယ္အနီးကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ KIA ျပန္ၾကားေရး အရာရွိတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚၿပီး ေတြ႕ပါတယ္။ "ဘာေၾကာင့္ လိုင္ဇာကို ေရာက္လာခဲ့သလဲ" ဆိုတာကို ေမးပါတယ္။ "လိုင္ဇာမွာ သတင္းယူဖို႔ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂ်ီးေနာင္နဲ႔ ဆက္သြယ္ထားပါတယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ သူက "ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂ်ီးေနာင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီးရင္ ျပန္မွာလား" လို႔ ေမးပါတယ္။ "တိုက္ပြဲအေျခအေနေတြကို သတင္းယူခ်င္ပါေသးတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု၊ မွတ္ပံုတင္မိတၱဴနဲ႔ သတင္းေထာက္ကတ္ မိတၱဴလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

လိုင္ဇာၿမိဳ႕ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ သူတို႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ Press Card ထုတ္ေပးမယ္။ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ေပးမယ္။ သူတို႔ ထုတ္ေပးတဲ့ Press Card မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြကို သူတို႔ တာ၀န္မယူႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ Press Card လုပ္ဖို႔အတြက္ ရွင္းျပတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္မွာျပန္ၿပီး ေစာင့္ေနပါ။ သူျပန္ၿပီး ဆက္သြယ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ၿပီး ဆက္သြယ္မလာပါဘူး။ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီလားဆိုတဲ့ အေတြးက ၀င္လာပါတယ္။

(၉)
ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ လိုင္ဇာကိုလာတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္တိုင္းက ေရႊလီဘက္က လာၾကတာပါ။ ျမစ္ႀကီးနား-ကန္ပိုက္တီး လမ္းဘက္က လာေလ့မရွိပါဘူး။ ျမစ္ႀကီးနား-ကန္ပိုက္တီး လမ္းဘက္က ၀င္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြကို သူတို႔ဘက္က ယံုၾကည္ပံု မရွိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စစ္ရွိန္ျမင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရာက္လာျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ သိဖို႔အတြက္ သူတို႔ဘက္က စိစစ္မႈကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လုပ္လိုက္ရပါတယ္။

မြန္းလြဲ တစ္နာရီေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ KIA ျပန္ၾကားေရးဗိုလ္ႀကီး ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ Press Card ေတြ ကိုင္လာပါတယ္။ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း ျမစ္ႀကီးနားကိုေရာ၊ ရန္ကုန္ဘက္ကိုပါ လွမ္းစံုစမ္းၿပီးၿပီလို႔ သူက ထုတ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေစာင့္ေနရတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ "ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကင္မရာေတာင္ ကိုင္ခြင့္မရွိတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိထားၿပီးပါၿပီ" လို႔ သူကေျပာပါတယ္။

"ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ပါတယ္၊ ဒါမွ စီစဥ္ေပးလို႔ရမယ္" ဆိုၿပီး သူကဆက္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္က အခ်က္သံုးခ်က္ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ေရွ႕တန္းစခန္း သြားခ်င္တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကို သြားခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ (ဒါမွမဟုတ္) စစ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္မယ့္သူကို ေတြ႕ခ်င္တယ္။ အစရွိတဲ့ သံုးခုကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ 

"လိုင္ဇာမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လို႔ မရတဲ့ ေနရာဆိုတာ မရွိဘူး။ ေမးလို႔ မရတဲ့ ေမးခြန္းဆိုတာ မရွိပါဘူး"
ha-21-1-5
KIO ႏွင့္ Jade Land ကုမၸဏီတို႔ ပူးေပါင္းေဖာက္လုပ္ထားသည့္ ျမစ္ႀကီးနား ဗန္းေမာ္လမ္းပိုင္း စီမံကိန္းမွတ္တိိုင္ကို ေတြ႔ရစဥ္။

KIA ျပန္ၾကားေရး အရာရွိက ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူအသံုးျပဳေနတဲ့ ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေတြကို KIO က ဘာေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေဆာက္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ စစ္ေရးအရ ဒါေတြကို မလုပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဌာနခ်ဳပ္ကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္တိုက္လိမ့္မယ္"
ဒီလိုအရာေတြကို သူတို႔ မလႊဲမေရွာင္သာ လုပ္ခဲ့ရတယ္၊ လုပ္တဲ့အခါမွာ အလံုးစံု ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အစိုးရတပ္ယာဥ္တန္း၊ ရိကၡာပို႔ေဆာင္မႈ ရက္အနည္းငယ္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေအာင္ တံတားတစ္ျခမ္းတည္းကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္တယ္လို႔ သူကေျပာပါတယ္။ စစ္ဗ်ဴဟာအရ သူတို႔လုပ္ရတယ္လို႔ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ေစာဒကတက္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆဒံုးလူသတ္မႈကိစၥ အတြက္လည္း သူတို႔မွာ အေျဖရွိေနခဲ့ပါတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ နယ္ေျမထဲကို ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေၾကာင္းေရးရမယ္လို႔
မေျပာခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ပါ။ မီဒီယာဆိုတာ အမွန္တရားကိုပဲ ေရးရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္ပါတယ္။ သမၼတႀကီးလည္း စတုထၴမ႑ိဳင္ဆိုၿပီး ေျပာထားတာပဲ" လို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လဂ်ားယန္ စစ္ေျမျပင္ ေခၚသြားတဲ့ KIA ျပန္ၾကားေရး စစ္ဗိုလ္တစ္ဦးက ေျပာခဲ့တာပါ။


လဂ်ားယန္ကို သိမ္းျပီးျဖစ္လို႔ လဂ်ားယန္ စစ္ဆင္ေရးကိုသာ ရပ္ျခင္းလား။ ပန္၀ါဘက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမလား။ ဖားကန္႔ဘက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမလား။ ကခ်င္ျပည္နယ္ တစ္ခုလံုးအတြက္ ထိုးစစ္ရပ္ျခင္း မဟုတ္ဘူးလား။ ေဒသခံေတြက သိခ်င္ေနပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့ ယမ္းေငြ႔ေတြဟာ လြင့္ျပယ္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး  .  .  .

ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မွာေတာ့ လဂ်ားယန္ စစ္ေျမျပင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈကိုလည္း ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ KIA ရဲ႕ ေရွ႕တန္းတပ္စခန္း ပိြဳင့္ ၇၇၁ ကို တပ္မေတာ္တပ္ေတြက သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။ ပြိဳင့္ ၇၇၁ လက္လႊတ္လိုက္ျခင္းက လိုင္ဇာလံုျခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစိုးရိမ္မႈက ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လိုင္ဇာကေန ထြက္ခြာေပးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါတယ္။ "ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ အာမခံၿပီး ေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နယ္ေျမထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ တာ၀န္ရွိေနပါတယ္။ အခုခ်ိန္က စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားပါျပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ဆက္ျပီး မကူညီႏိုင္တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မီဒီယာကို အားကိုးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ မီဒီယာတစ္ခုတည္းကပဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္" လို႔ KIO ျပန္ၾကားေရးအရာရွိက ထပ္ခါတလဲလဲ ေတာင္းပန္ရင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

အစိုးရဘက္က တိုက္ပြဲသတင္းေတြကို ဘာမွမေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုင္ဇာဘက္ကို သတင္းေထာက္ေတြ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အေျခအေနေတြကို ထိေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေရးတဲ့သတင္းေတြက ဘက္လိုက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ "မမွား သို႔ေသာ္ မမွန္" ဆိုတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ဘက္ႏွစ္ဖက္စလံုးက အမွန္တကယ္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရးသားမႈေတြက ပိုၿပီး သက္ေရာက္မႈ ရွိမွာပါ။ တစ္ဖက္က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိၿပီး တစ္ဖက္က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနပါပဲ။

ဇန္န၀ါရီလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ တပ္မေတာ္တပ္ေတြက လဂ်ားယန္ကို သိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ညပိုင္းမွာေတာ့ သတင္းထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႕က သတင္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။
ကခ်င္စစ္ပြဲ စစ္ရွိန္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာ လဂ်ားယန္၊ ပန္၀ါ၊ ဖားကန္႔ စတဲ့ေနရာေတြမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လဂ်ားယန္နဲ႔ ပန္၀ါဘက္မွာျဖစ္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြက ပိုၿပီး အရွိန္ျမင့္ခဲ့တယ္။ ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈေတြ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။

လဂ်ားယန္ကို သိမ္းျပီးခ်ိန္မွာ လဂ်ားယန္ေဒသ နယ္ေျမရွင္းလင္းမႈ စစ္ဆင္ေရးကို ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔ နံနက္ ၆ နာရီအခ်ိန္မွာ ရပ္ဆိုင္းမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ လဂ်ားယန္ကို သိမ္းျပီးျဖစ္လို႔ လဂ်ားယန္စစ္ဆင္ေရးကိုသာ ရပ္ျခင္းလား။ ပန္၀ါဘက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမလား။ ဖားကန္႔ဘက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနမလား။ ကခ်င္ျပည္နယ္တစ္ခုလံုးအတြက္ ထိုးစစ္ရပ္ျခင္း မဟုတ္ဘူးလား။ ေဒသခံေတြက သိခ်င္ေနပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့ ယမ္းေငြ႕ေတြဟာ လြင့္ျပယ္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။



ဆက္စပ္ေဆာင္းပါးမ်ား
ယမ္းေငြ႕ေဝဆဲ ကခ်င္ေျမ
ယမ္းေငြ႕ေဝဆဲ ကခ်င္ေျမ(၂)

Tuesday, January 29, 2013

Blackberry to Burma?

Burma's generals are afraid of telephones and the internet
By HTET AUNG KYAW
Published on March 24, 2009

LAST WEEKEND, the Paris-based media watchdog, Reporters Without Borders (RSF) published a report entitled "Enemies of the Internet", which named Burma as one of 12 countries that actively practices censorship and restricts freedom of speech on the Internet.


"The 12 enemies of the Internet � have all transformed their internet into an intranet in order to prevent their populations from accessing 'undesirable' online information," the RSF report said.

As I work for a daily news service, this report is nothing surprising for me. But I was surprised when I learned that a group of hackers from the jungle capital of the low-speed intranet country attacked high-speed websites in the world's richest country.

"Yes, this cyber attack was made by Russian technicians. However, they are not in Moscow but in Burma's West Point cyber city", claimed Aung Lin Htut, the former deputy ambassador to Washington and a former spy for ousted Burmese prime minister Gen Khin Nyunt. (Many Burmese observers compare the country's Maymyo Academy of Defence Services to the US Army's West Pont academy).

Last September, which was the anniversary of the "saffron revolution" led by Buddhist monks, the Oslo-based Democratic Voice of Burma (DVB) website and two others leading websites (of the Chiang Mai-based Irrawaddy magazine and Delhi-based Mizzima) were attacked by unknown hackers.

"We can easily say that the Burmese government is behind this attack," said a DVB statement. They used DdoS, or distributed denial-of-service, which overloads websites with an unmanageable amount of traffic."

But the DVB technicians doubt that the attackers are government-backed hackers who are based in Russia. "Technically, it is of course difficult to say who is behind the attack," the statement said.

According to Aung Lin Htut, thousands of Burmese army officers are studying Defence Electronic Technology at the Moscow Aviation Institute (MAI), and hundreds of them return to Burma each year to work in Maymyo after they receive the four-year Masters Degrees. The subjects for Burmese officers studying there are computer software programs, nuclear technology, short range and long range missiles, and aeronautics and engineering.

"There is full-scale electricity supply and hi-speed Internet connections at Napyidaw (the country's official capital city) and the West Point cyber city. The cyber attack is just the beginning of their plan to attack the democracy movement," the former spy told this correspondent in an electronic conversation from Washington.

I asked how these officers would be able to apply their knowledge in Burma, where the electricity supply is intermittent.

Although the two VIP locations are very advanced in IT, the rest of the country is still in the dark. There is not enough electricity, telephone lines, or hi-speed Internet connections for the general population.

"Our office telephone line has been cut for over two years. There is no response from the authority whenever we ask the reason," said Nyan Win, a spokesman for the opposition National League for Democracy.

"To open an e-mail address for the NLD may lead me to Insein (prison)" he added.

The junta recently arrested dozens of students and activists, including Min Ko Naing's 88 Generation students' group, which took part in the September 2007 uprising and who were involved in distributing relief after Cyclone Nargis ripped through the country last year. A number of the students and activists were sentenced to 65 years in prison for violations of the electronic law, meaning that they had used cellphones, cameras, e-mail and the internet without permission from the authorities.

"I'm very interested in IT and so I learned something about it on the Internet. This is only my guilt that will send me to Insein," said one activist named Zagana as a judge sentenced him to jail.

A recent UN report says that 6 out of every 10 people in the world use a mobile phone.

"But I think the NLD is the only political party in the world that has no telephone, no Internet or website in the 21st century," Nyan Win lamented to me during a cellphone (which he rents from friends) conversation from Rangoon. The NLD members and activists have no permission to buy a cellphone, and are not permitted to own or even use an Internet line or a laptop computer in Burma. If you live in Burma, you need permission from the authorities to buy a cell or land phone, a fax machine, an Internet line, computer, camera, satellite TV, or short-wave radio.

"This is an unacceptable condition for the party that won the 1990 election, while the junta allows everything for the USDA - the pro-government Union Solidarity Development Association - for the 2010 election campaign," said Soe Aung, a spokesman for exiled 88 Generation students and the Forum for Democracy in Burma.

"Cellphones and the Internet are daily basic necessities for politicians and the party," he said to this correspondent in a text message from his Blackberry. "This is very useful and you will see how US President Obama does his daily job using this phone," he added from Bangkok.

But in Burma, the ageing NLD leadership in Rangoon and the army generals in Napyidaw have no Blackberry or cellphone. The generals have banned cellphones in the capital for security reasons, while the NLD leaders have not been able to get either a land phone, a cellphone or an e-mail account.

"This is not just the nature of a generation gap between Obama and Than Shwe. Burma's politics is wrong indeed," Soe Aung added.


Htet Aung Kyaw is a senior journalist for the Oslo-based Democratic Voice of Burma.

ကခ်င္စစ္ပဲြ ရုပ္-သံနဲ႔ ေနာက္ဆုံးရသတင္းမ်ား




ကခ်င္အေရး ဝအဖဲြ့ရဲ့ ဖိတ္ေခၚခ်က္ အစိုးရလက္ခံ

ဝျပည္ ေသြးစည္း ညီညြတ္ေရး အဖဲြ့ UWSA နယ္ေျမထဲ လာျပီး၊ ေကအိုင္အိုနဲ့ အစိုးရ အျကား ျပန္လည္ ေဆြးေနြး မႈေတြ ျပုလုပ္ ျကဖို့ ဝအဖဲြ့ရဲ့ ဖိတ္ေခၚ ခ်က္ကို အစိုးရ ဘက္က လက္ခံ လိုက္ပါတယ္။ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး အဖဲြ့ ေကအိုင္အိုနဲ့ အစိုးရ အျကား ရပ္တန့္ ေနတဲ့ ေဆြးေနြး မႈေတြ ျပန္စ နိုင္ေအာင္၊ UWSA ကေန ျပီးခဲ့တဲ့ ၅ ရက္ေလာက္က နွစ္ဘက္ စလံုးကို အခုလို ဖိတ္ေခၚ လိုက္တာ ျဖစ္တယ္လို့ UWSA အဖဲြ့က ဦးေအာင္ျမင့္က ဘီဘီစီကို ေျပာပါတယ္။



ဆက္စပ္သတင္းနဲ့ အစီအစဉ္မ်ားဝ၊မိုင္းလားအဖဲြ့တို့နဲ့အစိုးရ အပစ္ရပ္ေရး ပဏာမ သေဘာတူ
ဝတပ္က ျပည္တြင္းစစ္အန0x081တရာယ္ သတိေပး
ဝ တပ္ဖဲြ့ ကို ျမန္မာအစိုးရ ရာဇသံရက္ေစ့ဆက္စပ္အေျကာင္းအရာမ်ားကခ်င္လြတ္လပ္ေရးအဖဲြ့နွစ္ဘက္ စလံုးကို တိုက္ရိုက္ ဖိတ္ျကား လိုက္တာ ျဖစ္ျပီး၊ ေအအိုင္အို ဘက္က ျပန္ျကား လာမယ့္ သတင္းကို အစိုးရက ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနတယ္ လို့လည္း ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆန0x081ဒ ရိွတာေျကာင့္ ဝ ေဒသ ပန္းဆန္း ျမို့မွာ လာေဆြးေနြးဖို့ ကမ္းလွမ္း လိုက္တာ ျဖစ္တယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ေဆြးေနြးပဲြ ေပၚေပါက္ လာေရး အတြက္ ျဖစ္နိုင္ေခ် ရိွတဲ့ ေနရာကို အကူ အညီေပး တာသာ ျဖစ္ျပီး၊ ေဆြးေနြးပဲြကို ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မွာ မဟုတ္ဘူး လို့လည္း သူက ေျပာပါ တယ္။ေကအိုင္အို ဘက္ကလည္း မျကာခင္ အေျကာင္း ျပန္လာ မယ္လို့ ေမွ်ာ္လင့္ ထားေျကာင္းကို သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
.......................................................................................................................

ဝ'တပ္ဖြဲ႔၏ ဖိတ္ေခၚမႈ KIO လက္ခံေၾကာင္း ျပန္ၾကား
အီးေမးလ္ပုိ႔ရန္ ပရင့္ထုတ္ရန္ PDF ဖုိင္ရယူရန္

ခ်င္းမုိင္(မဇိၥ်မ)။   ။ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းေကာ္မတီႏွင့္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ KIO တုိ႔ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ ဝ'ျပည္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရး တပ္မေတာ္ UWSA ၏ ဖိတ္ေခၚခ်က္ကုိ KIO ဘက္မွ လက္ခံေၾကာင္း အဂၤါေန႔တြင္ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည္ဟု UWSA ေျပာေရးဆုိခြင့္ရသူ ဦးေအာင္ျမင့္ က ေျပာ
သည္။

ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔က ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္းရွိ UWSA ဌာနခ်ဳပ္ ပန္ဆန္းၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ဖက္ ေတြ႔ဆံုမႈကုိ UWSA က ၾကားဝင္ ကူညီေပးမည့္ အဆုိျပဳခ်က္အေပၚ လက္ခံေၾကာင္း KIO ဘက္မွ စာျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ 

“KIO တို႔ဘက္ကေန ျပန္ဆက္သြယ္လာပါတယ္။ ပန္ဆန္းမွာ လာေတြ႔ဖုိ႔ သူတုိ႔ သေဘာတူပါတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ဒီေန႔
ေန႔လည္ေလာက္က သတင္းပုိ႔လာတယ္။ အစုိးရဘက္က ဒီမွာေဆြးေႏြးဖုိ႔ လက္ခံတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ပုိ႔လုိက္ပါ
ၿပီ။ ဆုိေတာ့ အစုိးရဘက္ကုိလည္း အခုပဲ သတင္းပုိ႔ေနတယ္” ဟု မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

အစိုးရ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းေကာ္မတီဘက္မွလည္း KIO မွ လက္ခံပါက ၎တို႔လည္း လက္ခံႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာထား ေပးပို႔ထားၿပီးျဖစ္သည္ဟုလည္း ၎က ဆိုသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းေကာ္မတီ ဒု-ဥကၠ႒ ဦးေအာင္မင္း အေနႏွင့္ KIO ဘက္မွ လက္ခံပါက ေတြ႔ဆံု
ရန္ရွိေၾကာင္းလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ ဦးလွေမာင္ေရႊ က မဇၥ်ိမကို အဂၤါေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းက ေျဖၾကားထားၿပီး
ျဖစ္သည္။

ျမန္ႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘက္ ဦးတည္ေနေသာ္လည္း KIO ႏွင့္ အစုိးရအၾကား တုိက္ပြဲမ်ား မရပ္စဲဘဲ တုိက္ပြဲ ဆက္လက္
ျဖစ္ပြားေနသျဖင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ၾကားဝင္ကူညီခြင့္ရသျဖင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမည္ဟု ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာသည္။

“ႏွစ္ဖက္စလံုးက ယံုၾကည္မႈ နည္းေနတယ္၊ စစ္ေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြလည္း ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီရွိေနၿပီ။ အေျခအေနက မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ ေတြ႔ဆံုႏုိင္ေအာင္၊ အခုအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ကုိ အစုိးရက လာပါဆုိရင္လည္း ဘယ္သြား
မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔qီမွာ ျဖစ္ႏုိင္မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ပန္ဆန္းမွာလာၿပီး ေတြ႔ဆံုပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ကူညီပ့ံပုိးေပးပါ့
မယ္ဆုိတဲ့ ဆႏၵမ်ဳိးပါ” ဟု ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ကတည္းက အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားသည့္ UWSA ေျပာခြင့္ရ ပုဂၢိဳလ္ ဦးေအာင္ျမင့္ က မဇိၥ်မကုိ ေျပာသည္။

မည္သည့္ေန႔ ေတြ႔ဆံုမည္ကုိ ညွိႏႈိင္းေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး ထိုသို႔ေတြ႔ဆံုႏိုင္ေရးအတြက္ KIO သို႔ မဇၥ်ိမက ၾကိဳးစားဆက္သြယ္ခဲ့
ေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ ...................................................................

 “ကခ်င္ကုိ ဒီေလာက္တုိက္ရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာစိတ္မေက်နပ္တာ ရွိလဲ” 

အီးေမးလ္ပုိ႔ရန္ ပရင့္ထုတ္ရန္ PDF ဖုိင္ရယူရန္

ဟုိဝါး ဒူဝါေဇာ္ဂမ္ ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

Howa-Duwa-Zau-Gamခ်င္းမုိင္(မဇိၥ်မ)။      ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ဟုိဝါး ဒူဝါ ခြန္ဖုန္း Howa Duwa M.Hkun Hpung ၏ သား ဟုိဝါး ဒူဝါေဇာ္ဂမ္ Howa Duwa Zau Gam အား ကခ်င္ျပည္နယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎၏ အျမင္မ်ားကို သိရွိႏိုင္ရန္ မဇိၥ်မက ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခဲ့သည္။

ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း မဟာမိတ္အဖြဲ႔တြင္ ပါဝင္တိုက္ခိုက္ခဲ့သူ ဟုိဝါး ဒူဝါေဇာ္ဂမ္မွာ ယခု အသက္ ၈၅ ႏွစ္ရွိၿပီၿဖစ္ၿပီး ျမစ္ၾကီးနားၿမိဳ႕၊ စီတာပူ ရပ္ကြက္တြင္ ဘာသာေရး လုပ္ငန္းမ်ား
ေဆာင္ရြက္ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။

KIO နဲ႔ အစိုးရ တုိက္ပြဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘာေတြ ၾကားေနရလဲ။

ေျဖ။   ။ တုိက္ပြဲေတြ ရပ္စဲသြားမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ၾကားရလုိ႔ က်ေနာ္ ဝမ္းသာတယ္။ အသံလုိင္း သတင္းေတြမွာ ၾကားရ
တာက အခု ေဆြးေႏြးမႈေတြမွာ UNFC ကေန အဆုိတင္သြင္းမယ္ဆုိတာ ၾကားရလုိ႔ ဝမ္းသာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္
ေရရွည္တုိက္ပြဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ အခုက လူမ်ဳိးေရး တုိက္ပြဲျဖစ္ေနသလုိ က်ေနာ္တို႔ ခံစားရတယ္။

တုိက္ပြဲေတြက တႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လေက်ာ္လာၿပီ။ ဒီတုိက္ပြဲမ်ားက ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရလဲ
ရွင္။


ေျဖ။   ။ ခုတုိက္ပြဲေတြက ျပည္သူလူထု နာေနၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းမွာ စီမံခန္႔ခြဲတဲ့ေနရာမွာ လြဲမွားေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္ရတယ္ေလ။ အေကာင္းဆံုးက စားပြဲေပၚမွာ ဘာမေက်နပ္တာရွိလဲ၊ ကခ်င္ကုိ ဒီေလာက္တုိက္ရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာစိတ္မေက်နပ္တာ ရွိလဲ၊ ဘာမွားတာ ရွိလဲ၊ ဘာအျပစ္ရွိလဲ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေမးရမွာ။ အခု က်ေနာ္
တို႔ သိသေလာက္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကို လက္မခံလို႔ တုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီဟာကုိလည္း ဘာျဖစ္လို႔ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ကုိ ဖြဲ႔ရသလဲ၊ အဲဒါ မဖြဲ႔ေရာ ဘာျဖစ္လဲဆုိတာကုိ အေျဖရွာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုေတာင္ အေျဖ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းက ျဖည္းျဖည္းေဆြးေႏြးလုိ႔ ရတယ္။

ဒူဝါ အေနနဲ႔ ဒီတုိက္ပြဲေတြ ရပ္ဆုိင္းသြားဖုိ႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကုိ ဘာအၾကံျပဳခ်င္လဲ။

ေျဖ။   ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးရမယ္။ ေျပလည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးေပးရမွာေပါ့။ အမိန္႔ခ်လုိ႔ မရဘူး။ တဖက္ေစာင္းျဖစ္
မွာစုိးလုိ႔ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေခၚပါ။ က်ေနာ္က အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။ အတတ္ႏုိင္
ဆံုး ညွိႏႈိင္းမွာပါ။

ခုေနာက္ပုိင္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကိစၥကုိ သိပ္ေျပာဆုိလာတာ မရွိဘူး။ အဲဒီအေပၚ ဒူဝါအေနနဲ႔ ဘာေျပာခ်င္လဲ။

ဒါေပမယ့္ အခုလက္ရွိ အစုိးရက ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ သိပ္ဂရု မစုိက္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီစာခ်ဳပ္ကုိ ဖ်က္လုိက္မယ္ဆုိရင္၊ အေလးမျပဳဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဝမ္းနည္းစြာ ဆုတ္ခြာရမွာ ျဖစ္တယ္။
ေျဖ။   ။ က်ေနာ့္အျမင္က ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဖုိ႔အေရးဆုိတာက အဲဒီ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကေန ျပန္စရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္။ က်ေနာ္အခု စာေတြ ဖတ္ေနတဲ့အခါ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တုန္းက လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ အဆင့္အတန္းမေရြး စုစည္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လုပ္တာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ အစည္းအေဝး
လုိ ျဖစ္မွေကာင္းမွာပါ။

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ တုိင္းရင္းသားေတြက ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကုိ ရုိေသတယ္။ ေလးစား၊ လုိက္နာတယ္ဆုိ လက္ခံထားတယ္။ မဖ်က္ခ်င္ဘူး။ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ လက္ခံထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလက္ရွိ အစုိးရက ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ သိပ္ဂရု မစုိက္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီစာခ်ဳပ္ကုိ ဖ်က္လုိက္မယ္
ဆုိရင္၊ အေလးမျပဳဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဝမ္းနည္းစြာ ဆုတ္ခြာရမွာ ျဖစ္တယ္။ ေပါင္းခ်င္လ်က္သားနဲ႔ မေပါင္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္တာက ေပါင္းဖုိ႔ မလုိဘူး၊ လူမ်ဳိးျပဳန္းတီးေအာင္လုပ္ ဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္တာကုိ ျမင္ရ
တယ္။ ဝမ္းနည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပင္လံုစာခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

အခုက ေအာက္ေျခ ရာဇဝင္ကုိ၊ ျပည္တြင္း အစျဖစ္လာတဲ့ ရာဇဝင္ကုိ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘဲ အေပၚယံ လုိခ်င္တာပဲ လုပ္သြားရင္ေတာ့ မွားသြားမယ္ေလ။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအရ က်ေနာ့္အေဖက ႏုိင္ငံေရး
လုပ္ခဲ့တဲ့ လူျဖစ္ေတာ့ သူေျပာျပတာ အကုန္လံုး မွတ္ထားတာ ရွိတယ္။ “ငါတုိ႔ ပင္လံုမွာ လက္နဲ႔ ထုိးထားတဲ့ဟာကုိ မင္းတုိ႔ သားသမီးေတြ၊ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ေျခေထာက္နဲ႔ မဖ်က္နဲ႔” လုိ႔ ႏွစ္ခါေတာင္ ေျပာထားတာ ရွိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က အျမဲတမ္း ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေျပာျပတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကခ်င္တုိက္ပြဲကိစၥေတြမွာ ဘာမွ ေျပာဆုိလာတာ မရွိတဲ့အေပၚမွာေရာ ဒူဝါအေနနဲ႔ ဘယ္လို သံုးသပ္လုိ႔ ရမလဲ။

ေျဖ။   ။ ကာတြန္းတခုမွာ တြန္းလွည္းမွာ ဦးသိန္းစိန္က သူ႔ကုိ တြန္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္က “ေအးေအး အဘ ဟုိးမွာ ေရွ႕မွာ က်င္းႀကီး အနက္ႀကီး”လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဆုိေတာ့ သူ႔ကုိ က်င္းထဲ တြန္းခ်မလား ဆုိတဲ့ဟာမ်ဳိး သူ သံသယ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူတယ္။ လူအမ်ား ျမင္တာေပါ့ေလ။ သူက တုိင္းရင္းသား အေရးမွာ ဘာေျပာလုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ သူေျပာရင္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ၃၄ ျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္ရတယ္ေလ။ သူ႔ကုိလည္း ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္
ေပါ့ေလ။ ခုက အပယ္ခံရမယ့္ အဆင့္မွာလည္း ရွိတယ္။ အသံုးခံရမယ့္ အဆင့္မွာလည္း ရွိတယ္။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ လက္ရွိ အစုိးရရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ သူကေတာ့။ အသံုး ခ်ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။

ကခ်င္ျပည္နယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လုိ႔ ယူဆလဲ။

သူက တုိင္းရင္းသား အေရးမွာ ဘာေျပာလုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ သူေျပာရင္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ၃၄ ျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္ရတယ္ေလ။ သူ႔ကုိလည္း ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ေပါ့ေလ။ ခုက အပယ္ခံရမယ့္ အဆင့္မွာလည္း ရွိတယ္။ အသံုးခံရမယ့္ အဆင့္မွာလည္း ရွိတယ္။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ လက္ရွိ အစုိးရရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။
ေျဖ။   ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စားပြဲေပၚမွာပဲ စကားေျပာရမွာေပါ့။ အစုိးရက ဖိတ္ေခၚၿပီးမွ အကုန္လံုးေဆြးေႏြးရင္ေတာ့ ရမွာေပါ့။ မေဆြးေႏြးဘဲ အခုက တပ္မေတာ္က ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိဘူးဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ရတယ္။ အျပတ္ ရွင္းခ်င္တယ္။ လက္နက္နဲ႔ပဲ အေျဖ ရွာခ်င္တယ္ေပါ့။ လက္နက္နဲ႔ အေျဖရွာခဲ့တယ္ဆုိတာက ေခတ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္ဟာမွ စားပြဲေပၚမွာ မေျဖရွင္းဘဲ ရပ္တန္႔လုိ႔ မရဘူး။ လူမ်ဳိး တမ်ဳိး ျပဳန္းတီးသြားေအာင္ တုိက္ရမယ္ ဆုိတာက အရင္တုန္းက ဟစ္တလာ၊ နာဇီတုိ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးက လက္နက္ကုိပဲ အားကုိးတဲ့လူေတြက
အရံႈးေပးသြားရတယ္။

ျမန္မာအစုိးရ သတင္းစာမွာ ၾကားရတဲ့အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ တပ္မေတာ္က ထုိးစစ္ဆင္တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူတုိ႔
စခန္းမွာ သူတုိ႔ ရိကၡာပုိ႔တာ အဲဒီမွာ KIA က လာတုိက္တယ္။ အရင္တုန္းက အစုိးရစခန္းေတြ မရွိတာ၊ ခုရွိလာတာက ဘယ္သူက ထုိးစစ္ဆင္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာလဲ။ KIA က ဖိတ္ေခၚလုိ႔လား။ တဖက္သတ္ႀကီးလည္း စဥ္းစားလုိ႔ မရဘူး
ေလ။ အခုက ထုိးစစ္ဆင္တယ္လို႔ ေျပာရမွာက တပ္မေတာ္က ထုိးစစ္ဆင္တာလား။ KIA က ထုိးစစ္ဆင္တာလားဆုိ
တာ က်ေနာ္တုိ႔ ေဝဖန္ၾကည့္ရမယ္။ KIO ကလည္း ခံစစ္သေဘာနဲ႔ပဲ တက္လာတဲ့ စစ္ရန္ကုိေတာ့ လမ္းျဖတ္တာတုိ႔ သူတုိ႔ ရန္သူ မလာႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ ခုက ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ငံု႔ခံေနရတာေပါ့။
ေလေၾကာင္းနဲ႔ တုိက္ေနတာက ျပည္သူေတြကုိပဲ ထိခုိက္တယ္ဆုိတာ ဒါက KIA ခံစစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရွာင္စစ္
ျဖစ္ေနတာ။ ဆုိေတာ့ ေရွာင္တဲ့လူေတြက ထုိးစစ္ဆင္တာလား။ ပစ္တဲ့လူေတြက ထုိးစစ္ဆင္တာလား။ က်ေနာ္တုိ႔
ေဝဖန္တာထက္ ကေလးကုိ ေမးၾကည့္ရင္ေတာင္ သိပါတယ္။

ခုျဖစ္ေနတဲ့ တုိက္ပြဲေတြက ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆလဲ။

ခုက ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ငံု႔ခံေနရတာေပါ့။ ေလေၾကာင္းနဲ႔ တုိက္ေနတာက ျပည္သူေတြကုိပဲ ထိခုိက္တယ္ဆုိတာ ဒါက KIA ခံစစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရွာင္စစ္ျဖစ္ေနတာ။ ဆုိေတာ့ ေရွာင္တဲ့လူေတြက ထုိးစစ္ဆင္တာလား။ ပစ္တဲ့လူေတြက ထုိးစစ္ဆင္တာလား။
ေျဖ။   ။ အခု တုိက္ပြဲေတြက အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ၁၇ ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ စစ္ျပန္တုိက္ဖုိ႔ ဆုိတာက သမၼတ ကပဲ အၾကံျပဳတယ္လုိ႔ ထင္တယ္ေလ။ က်ေနာ့္အျမင္က ဦးသိန္းစိန္လို႔ မေခၚခ်င္ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သိန္းစိန္လုိ႔ပဲ ေခၚခ်င္တယ္။

ဒီလက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္၊ ေလေၾကာင္း၊ ကုန္းေၾကာင္း ေန႔စဥ္ ပစ္ခတ္ေနတာက က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားလုိ႔ေတာင္ သေဘာမေပါက္ဘူး။ လက္နက္နဲ႔ ေျဖရင္းလုိ႔ မရဘူးဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ ျမင္မိတယ္။

ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚရင္ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ စစ္ေရးအရေရာ က်ေနာ္ စစ္ထဲမွာ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ ဆုိရင္လည္း အေဖက အျမဲတမ္းေျပာျပလို႔ က်ေနာ္ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ က်ေနာ္နားမလည္တာ က်ေနာ္ေမးမယ္။ က်ေနာ္ေျဖဖုိ႔လည္း အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။

တျခား ဘာေျပာခ်င္တာ ရွိေသးလဲ။

ေျဖ။   ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေခါင္းျပားေအာင္ အိပ္ေနလို႔ေတာ့ မရဘူး။ တုိင္းျပည္က ဒီလုိ ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းတာေပါ့။ ဝမ္းနည္းေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လုိ ဝင္ပါၿပီးမွ လုပ္ေဆာင္ရမလဲ၊ အၾကံေပးရမလဲ ဆိုတာ အျမဲတမ္း သတိ ဝီရိယနဲ႔ ေနေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခၚတဲ့အခါ ဘယ္မွာဘဲ ေခၚေခၚ အခ်ိန္မေရြးတုိင္းမွာေခၚေခၚ၊ ျပည္နယ္မွာဘဲ ေခၚေခၚ၊ ဗဟုိမွာဘဲ ေခၚေခၚ က်ေနာ္က သြားဖို႔ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။  

Sunday, January 27, 2013

အေပါင္းလား၊ အႏုတ္လား ၊ အေျပာင္းအလဲလား



ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ပါလီမန္ေရွ႕ရင္ျပင္ဆီ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အႏုတ္ ၁၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ရွိတဲ့အျပင္ ဆီးနွင္းေတြလည္း ထူထပ္စြာ က်ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ လူ ၅၀ ေလာက္က ပုိစတာေတြေထာင္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ေနတာ ျမင္လုိက္ ရပါတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒါးႏွစ္လက္ ၾကက္ေျခခတ္ပုံပါတဲ့ အနီ အစိမ္း KIA(ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္) အလံေတြ၊ ကခ်င္စစ္ပဲြရပ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိထားတဲ့ ပုိစတာေတြ။


ကခ်င္ စစ္ပြဲရပ္ရန္ ေနာ္ေ၀း ပါလီမန္ေရွ႕ ဆႏၵျပေနသူမ်ား(ဓာတ္ပုံ – ထက္ေအာင္ေက်ာ္/ဧရာ၀တီ)

“သိန္းစိန္…လူလိမ္၊ သိန္းစိန္…လူလိမ္။ လူသတ္အစိုးရ…အလုိမရွိ၊ လူသတ္အစိုးရ…အလုိမရွိ။ ကခ်င္ စစ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္…ျပည္ တြင္းစစ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္…”

တကယ္ဆုိရင္ ေအာ္စလုိ ပါလီမန္ေရွ႕မွာ ဒီလုိ အသံမ်ိဳး မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၁၂ အေစာပုိင္း ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ၿပီးကတည္းကလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ကလုိ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ျပန္ၾကားလာရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အဖုိ႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

“မင္းကုိနုိင္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…လႊတ္ ေတာ္ အမတ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…”

ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၂၀ အတြင္း ဒီပါလီမန္ေရွ႕မွာ ၾကားေနၾက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြပါ။ အခုေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံက နည္းည္းေျပာင္းသြားၿပီ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လြတ္လာၿပီး ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရး အနည္းအက်ဥ္း ရလာၿပီဆုိေပမယ့္ လူမ်ဳိးစုျပႆနာက မေျပ လည္ေသး၊ စစ္ပဲြေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံအသစ္က သတိေပးေနပါတယ္။

ပါလီမန္ရင္ျပင္ကေန လက္၀ဲဘက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ Grand Hotel ။ ဒါဟာ မႏွစ္က ဇြန္လ ႏုိဗဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာတည္းသြားတဲ့ေနရာ။ ေနာ္ေ၀းေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေစာင့္ႀကိဳခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ အေမစု က်န္းမာပါေစ…”ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို က်ေနာ္ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။

“ေဟ့လူ။ မင္းကုိႏုိင္တုိ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇ မွာ ဒီကုိေရာက္မယ္္ဗ်။ ဒီပါလီမန္ကိုလည္း ေလ့လာမယ္လုိ႔ သိရ တယ္”လို႔ ဆႏၵျပပဲြထဲ ကေန ထြက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးက လက္ပုတ္ၿပီးေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ ပါလီမန္ န႔ဲ Grand Hotel ကုိေငးေမာၿပီးေတြးေတာေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြးစ ျပတ္သြားပါတယ္။


ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ အလြန္ ပါလီမန္အသစ္ လက္ထက္မွာ ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ


ဆႏၵျပပဲြၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရခဲျပင္ေဒသေရာက္ ေတာထြက္၊ ေထာင္ထြက္(ေတာခုိေက်ာင္းသား ေဟာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေဟာင္းမ်ား) ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ေကာ္ဖီဆုိင္တခုမွာစုထုိင္ၿပီး လက္ရွိအေျခအေနေတြအေပၚ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

“ဒီလူေတြ ဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္က သိပ္ေစာလြန္းတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စေန ႐ုံးပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္သတင္းေထာက္မွ မလာဘူး။ မီဒီယာေတြ ကာဗာ မလုပ္ရင္ သိပ္မမုိက္ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဒီဗီဘီ-ကလည္း တေယာက္မွ သတင္း လာယူတာ မေတြ႔ပါလား”

“ဒီဗီဘီ က ဒီမွာ မရွိေတာ့ဘူးေလဗ်ာ။ အားလုံး ထုိင္းနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဆီ ေျပာင္းသြားၿပီ”

“ဒီဗီဘီ ကုိမေျပာနဲ႔ေလ၊ ABSDF(ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး) နဲ႔ DPNS (လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ)ေတာင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ ဗ်ာ။ အျပင္က လူေတြက အထဲကုိ၀င္လည္၊ အထဲကလူေတြက အျပင္ကုိ ထြက္လည္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္သြားၿပီ”

တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ရင္း သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့“ေျပာင္းလဲမႈ” န႔ဲ “တုိးတက္မႈ”ဟာ သီးျခား စီ လား၊ “ေျပာင္းလဲတုိးတက္မႈ” အျဖစ္ တတြဲတည္း ျဖစ္သင့္သလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒီလုိျငင္းခုံလုိ႔ ေကာင္းတုန္း ျပည္ေတာ္ျပန္တဦး က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းထဲ ေရာက္လာပါတယ္။“ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုိယ္တုိင္ မေရာက္ဘူး ေသး ပဲ နဲ႔ ထင္ေၾကးေတြပဲ ေျပာေနတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တကယ္ေျပာင္းလဲေနၿပီ၊ မယုံမရွိနဲ႔ ကုိယ္ေတြ႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္လာတာ”ဆုိၿပီး အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ က အခုိင္အမာ ေျပာထည့္လုိက္ပါတယ္။

“ျမ၀တီကေန ရန္ကုန္အထိ ဘာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ါးတားဂိတ္ေတြလည္း မရွိဘူး။ မွတ္ပုံတင္ စစ္တဲ့လူလည္း မရွိဘူး။ လုံး၀လြတ္လပ္ေနၿပီ”လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ဒီ လမ္းကုိ သူသြားခဲ့ရစဥ္က ဆုိရင္ ၀ါးတားဂိတ္ အဆင့္ဆင့္ကုိျဖတ္၊ လမ္းမွာ၂ ည ေလာက္ အိပ္ရတဲ့အျပင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အဖြဲက လာပစ္မလဲနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ စုိးရိမ္ ေနရ တယ္။ အခု အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ကာလမွာ ဒါမ်ဳိး လုံး၀မရွိေတာ့လုိ႔ ခရီးသြားရတာ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“အရင္ကဆုိရင္ တပ္ရင္းမႉးကား လာရင္ေတာင္ ရွိသမွ်ကားေတြ၊ လူေတြအားလုံး လမ္းရွင္းခံရတယ္မုိ႔လား။ အခု သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ လာရင္ေတာင္ လမ္းဖယ္ေပးဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ သူ႔လမ္း သူသြား၊ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေလွ်ာက္ပဲ။ လုပ္အားေပး ေခၚခုိင္း တာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ လူေတြက စစ္သားေတြကုိ အရင္လုိ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး”လုိ႔ အဲဒီျပည္ေတာ္ျပန္က သူျမင္ခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ ပုိင္း စိတ္ပုိင္း တုိးတက္မႈေတြကုိ အေသအခ်ာ ရွင္းျပေနပါတယ္။

“ျပည္တြင္းမွာတင္ မကဘူးေနာ္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာင္ ျမန္မာေတြက အရင္လုိ အႏွိမ္္ခံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လုံခ်ည္၀တ္ၿပီး၊ ထဘီ၀တ္ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္းသြားေနၾကၿပီ။ Western Union နဲ႔ တရား၀င္ ပိုက္ဆံ လႊဲလုိ႔ရေနၿပီ”လို႔လည္း သူက ဆုိပါေသးတယ္။


ကခ်င္ စစ္ပြဲရပ္ရန္ ေနာ္ေ၀း ပါလီမန္ေရွ႕ ဆႏၵျပေနသူမ်ား(ဓာတ္ပုံ – က္ေအာင္ေက်ာ္/ဧရာ၀တီ)

ကုိယ္ေတြ႔ျမင္လာတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ တဦးရဲ႕ ေျပာဆုိခ်က္ေတြဟာ သူ႔လုိျပည္ေတာ္ မျပန္ရဲေသး ဘဲ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေလွ်ာက္ ေျပာေန ဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ ထြက္၊ ေထာင္ထြက္ လူတစုကုိ အေတာ္ စိတ္၀င္စား စရာျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

“အဲဒါ ေျမျပင္သတင္းေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရထားတဲ့ ၾကားျဖတ္သတင္း၊ အင္တာနက္သတင္း။ မ်က္ႏွာစာအုပ္ သတင္းေတြထက္ ပုိမွန္ တယ္”လို႔ ဆုိၿပီး ေတာထြက္တေယာက္က အရႊန္း ထေဖာက္ပါတယ္။


တုိးတက္လာတာလား၊ ေရညီအမွတ္ကို ေရာက္လာတာလား

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ျငင္းခုံပဲြက ပုိမုိအရွိန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ျငင္းေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကုိ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလားဆုိၿပီး ေဘးလူေတြက ၀ုိင္းၾကည့္လာတဲ့အတြက္ ေနရာေျပာင္းဖုိ႔စီစဥ္ရပါတယ္။

ဒီမွာက ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြလုိ ေရေႏြးတအုိးမွာ၊ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး တေနကုန္ ထုိင္ျငင္းေနလုိ႔မရ။ ၁၅ မိနစ္ ၀န္းက်င္ ေလာက္ပဲ ဆုိင္ထုိင္ေလ့ရွိၾကၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ လုံး၀မရွိပါ။ နီးစပ္ရာ ရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ခန္းဆီ ခ်ီတက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပဲြကို ဆက္ၾကျပန္ပါတယ္။

အခု က်ေနာ္တုိ႔ေဆြးေႏြးပဲြမွာပါ၀င္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ“လူေနက ခ်ဳံၾကား စိတ္ေနက ဘုံဖ်ား”လုိ႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ လက္ရွိအေျခေနအရ သူတုိ႔ဟာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သား၊ လူအုိ႐ုံ လုပ္သား။ မူႀကိဳေက်ာင္း လုပ္သား။ ေစ်းဆုိင္လုပ္သားေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြက သူတုိ႔ေန႔စဥ္အလုပ္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေတြထက္ ပုိအရည္ခ်င္းရွိသူေတြလုိ႔ ထင္ေနသူေတြေတာင္ ပါေနပါေသး ပါတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြက ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား ေဖာ္ထုတ္ေရး ေကာ္မရွင္ထက္ေတာ့ ပုိအက်ဳိးရွိပါတယ္ဗ်”လုိ႔ တေယာက္က ဟာသ ေႏွာၿပီး ေျပာပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကခ်င္မွာ စစ္ျဖစ္ေနတာကလဲြရင္ တႏုိင္ငံလုံး တုိက္ပဲြမရွိေတာ့သေလာက္ပဲ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြလည္း မက်န္ေတာ့ သေလာက္ပဲ။ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလည္း ၀င္စျပဳေနၿပီ ဆုိေတာ့ လူေတြက ဒီအစိုးရအေပၚ အေတာ္အေကာင္းျမင္ေနတာ”ဆုိၿပီး ေတာထြက္တဦးကလည္း အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။

ေနာက္တဦးကလည္း သူေျပာတာကို ေထာက္ခံတယ္လုိ႔ဆုိၿပီး အရာရာကို ႏုိင္ငံေရးေပတံနဲ႔ခ်ည္း တုိင္းေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ အမ်ားျပည္ သူ ေတြက ဘယ္လုိျမင္သလဲ ဆုိတာကုိပါ ထည့္စဥ္းစားဖုိ႔ လုိတယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ၊ လက္လုပ္လက္စား သာမန္ႏုိင္ငံသား တဦး ဘက္ကေနၾကည့္ရင္ ဒီအစိုးရေခတ္မွာ အရင္အစိုးရေခတ္ထက္ သူတုိ႔ဘ၀ နည္းနည္းပုိအဆင္ေျပလာတာအမွန္ပဲလုိ႔ ေထာက္ျပပါတယ္။

“အဲဒါေၾကာင့္ သမၼတေထာက္ခံပဲြ ဆုိတာေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေပၚလာတာေပါ့ဗ်။ သမၼတနဲ႔ ေဒၚစု လက္တဲြ အလုပ္လုပ္ရင္ အားလုံး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ”လုိ႔ ေနာက္တဦးကလည္း ဆက္ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရနဲ႔ ေဒၚစုကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ကလူေတြကုိ ေဘးထုိင္ ဘုေျပာေနသူေတြ အျဖစ္၊ ဒီေန႔ ေခတ္စားေနတဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆိုရင္ “ကီးဘုတ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ”အျဖစ္ လူအမ်ားစုက အဆုိးျမင္ ျမင္လာေနတယ္လုိ႔ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဆုိပါတယ္။

“ဒီမုိကေရစီ ေခတ္ပဲ ဗ်ာ။ ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ရွိရမွာေပါ့”လုိ႔ ေနာက္တေယာက္ က ၀င္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ရဲေဘာ္တဦးက ထလာၿပီး“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုံျပင္တခု ၾကားဖူး လား”လုိ႔ ေမးရင္းနဲ႔ ေက်ာက္တုံး ထမ္းလာတဲ့ လူတဦးရဲ႕ ပုံျပင္ကုိ ေျပာပါေတာ့တယ္။

ဒီပုံျပင္ကုိ စာဖတ္ပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၿပီးသားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ရဲဘက္ စခန္းတခုမွာ ေက်ာက္တုံးႀကီး သုံး-ေလး တုံး ကုိ ထမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚ ေမာေမာပန္းပန္း တက္လာေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးကုိ ေထာင္၀ါဒါ တဦးကေန သိပ္ေမာေန သလားလုိ႔ေမးၿပီး အေပၚက ခပ္ေသးေသး ေက်ာက္တုံးငယ္ကုိ ဖယ္ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဥ္းသားက အဲဒီ ေထာင္၀ါဒကုိ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တေနရာေရာက္ေတာ့ ေနာက္ေထာင္၀ါဒါ တေယာက္က အလားတူ ေနာက္တတုံးကုိ ထပ္ဖယ္ ေပးျပန္ပါတယ္။ အက်ဥ္း သား ကလည္း ေက်းဇူးတင္ျပန္တယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေထာင္၀ါဒဟာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားရဲ့ ေက်းဇူးတင္ထုိက္သူလုိလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ ပုံျပင္ပါ။

အခု က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနတဲ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ေနာက္ပုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံက တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈဆုိတာေတြဟာ ဒီပုံျပင္လုိမ်ားျဖစ္ေန ေလမလား။

နွစ္ ၆၀ နီးပါး ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြ ထမ္းထားရတဲ့ သန္း ၆၀ ေသာ အမ်ားျပည္သူေတြဟာ ေက်ာက္တုံး ဖယ္ ေပး သူကို ေက်းဇူးရွင္ အျဖစ္ ျမင္ေနၿပီး ဒါကုိ တုိးတက္မႈအျဖစ္ ျမင္ေနမိတာမ်ဳိးလား။ အရင္ အစိုးရေခတ္က တင္ေပးထားတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ ဖယ္ေပးေနတဲ့ ဒီေန႔ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက ေက်းဇူးရွင္ေတြလား။

တကယ္လုိ႔ အခု ေနာ္ေ၀း ပါလီမန္ေရွ႕မွာ ေလကန္ေနသူေတြ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ေက်ာက္တုံးထမ္းေနရတဲ့ အမ်ားျပည္သူေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္တုံးကုိ ဖယ္ရွားေပးေနတဲ့ အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြ၊ လြတ္ေတာ္ အမတ္ေတြေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေနမယ္ဆုိရင္ ေက်းဇူးတင္သူနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ ခံရသူျဖစ္ေနၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္မျပန္ႏုိင္ေသးတဲ့ ဒီေတာထြက္၊ ေထာင္ထြက္ ျပည္ပေရာက္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ အဲဒီ ၂ ေနရာမွာ မဟုတ္ဘဲ တတိယႏုိင္ငံေတြကို ေရာက္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ျမန္မာ မ်က္စိနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ဖြ႔ံံ႔ျဖဳိးၿပီး ႏုိင္ငံေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ တုိင္းတာေနတဲ့အတြက္ လက္ရွိအေျခေန ကုိ တုိးတက္မႈလုိ႔မျမင္ဘဲ နဂုိကတည္းက ရွိရမယ့္ ေနရာ၊ အခုမွ အႏုတ္လကၡဏာ ကေန ေရညီအမွတ္ သုံညအဆင့္ဆီ ေရာက္ လာတယ္လုိ႔ ျမင္ေနမိတာမ်ဳိးလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။   ။

ပင္လုံစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါသလဲ။

လာမဲ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ဟာ ၆၆ ၾကိမ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္း အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကိုလုိနီနယ္ခ်ဲ့ဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔အတြက္ ျပည္မနဲ႔ ေတာင္တန္းသားေတြ ပူးေပါင္းျပီး ပင္လုံျမိဳ့မွာ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့တာ ၆၆ နွစ္ရွိသြားခဲ့ပါျပီ။


အခု အဲဒီစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္လက္ေတြက ဘယ္နွစ္ခ်က္ကုိ အေကာင္ထည္ေဖၚျပီးျပီလဲ။ ေဖၚဖုိ႔လုိေနဆဲလဲ။ အဲဒီစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါသလဲ...။ ျပည္ေထာင္စုေန႔မွာ ဒါေတြကို ေဆြးေႏြးသင့္တယ္ထင္လုိ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ပါ အခ်က္လက္ေတြကို ရွာေဖြ (ကူးယူ) တင္ျပလိုက္ပါတယ္။


 
 
The Panglong(Pinlon) Agreement was reached between the Burmese government under General Aung San and the Shan, Kachin, and Chin peoples on 12 February 1947. The agreement accepted "Full autonomy in internal administration for the Frontier Areas" in principle and envisioned the creation of a Kachin State by the Constituent Assembly. It continued the financial relations established between the Shan states and the Burmese Federal Government, and envisioned similar arrangements for the Kachin Hills and the Chin Hills. The day is celebrated in Myanmar as Union Day each February 12.

The Panglong Agreement, 1947

Text of the Agreement signed at Panglong on the 12th February, 1947 by Shan, Kachin and Chin leaders, and by representatives of the Executive Council of the Governor of Burma

A conference having been held at Panglong, attended by certain Members of the Executive Council of the Governor of Burma, all Saohpas and representatives of the Shan States, the Kachin Hills and the Chin Hills, the members of the conference, believing that freedom will be more speedily achieved by the Shans, the Kachins and the Chins by their immediate co-operation with the Interim Burmese Government, have accordingly, and without dissentients, agreed as follows:

(I) A representative of the Hill peoples, selected by the Governor on the recommendation of representatives of the Supreme Council of the United Hill Peoples, shall be appointed a Counsellor to the Governor to deal with the Frontier Areas.

(II) The said Counsellor shall also be appointed a member of the Governor's Executive Council without portfolio, and the subject of Frontier Areas brought within the purview of the Executive Council by constitutional convention as in the case of Defence and External Affairs. The Counsellor for Frontier Areas shall be given executive authority by similar means.

(III) The said Counsellor shall be assisted by two Deputy Counsellors representing races of which he is not a member. While the two Deputy Counsellors should deal in the first instance with the affairs of the respective areas and the Counsellor with all the remaining parts of the Frontier Areas, they should by Constitutional Convention act on the principle of joint responsibility.

(IV) While the Counsellor in his capacity of Member of the Executive Council will be the only representative of the Frontier Areas on the Council, the Deputy Counsellor(s) shall be entitled to attend meetings of the Council when subjects pertaining to the Frontier Areas are discussed.

(V) Though the Governor's Executive Council will be augmented as agreed above, it will not operate in respect of the Frontier Areas in any manner which would deprive any portion of these Areas of the autonomy which it now enjoys in internal administration. Full autonomy in internal administration for the Frontier Areas is accepted in principle.

(VI) Though the question of demarcating and establishing a separate Kachin State within a Unified Burma is one which must be relegated for decision by the Constituent Assembly, it is agreed that such a State is desirable. As first step towards this end, the Counsellor for Frontier Areas and the Deputy Counsellors shall be consulted in the administration of such areas in the Myitkyina and the Bhamo District as are Part 2 Scheduled Areas under the Government of Burma Act of 1935.

(VII) Citizens of the Frontier Areas shall enjoy rights and privileges which are regarded as fundamental in democratic countries.

(VIII) The arrangements accepted in this Agreement are without prejudice to the financial autonomy now vested in the Federated Shan States.

(IX) The arrangements accepted in this Agreement are without prejudice to the financial assistance which the Kachin Hills and the Chin Hills are entitled to receive from the revenues of Burma and the Executive Council will examine with the Frontier Areas Counsellor and Deputy Counsellor(s) the feasibility of adopting for the Kachin Hills and the Chin Hills financial arrangements similar to those between Burma and the Federated Shan States.

SIGNATORIES
Burmese Government:
Aung San

Kachin Committee:
Sinwa Naw, Myitkyina
Zaurip, Myitkyina
Dinra Tang, Myitkyina
Zau La, Bhamo
Zau Lawn, Bhamo
Labang Grong, Bhamo

Chin Committee:
Pu Hlur Hmung, Falam
Pu Thawng Za Khup, Tiddim
Pu Kio Mang, Haka

Shan Committee:
Saohpalong of Tawngpeng State.
Saohpalong of Yawnghwe State.
Saohpalong of North Hsenwi State.
Saohpalong of Laihka State.
Saohpalong of Mong Pawn State.
Saohpalong of Hsamonghkam State
Representative of Hsahtung Saohpalong. Hkun Pung
U Tin E
U Htun Myint
U Kya Bu
Hkun Saw
Sao Yape Hpa
Hkun Htee

Reference: This text is taken from pp404–405 of Hugh Tinker's Burma: The Struggle for Independence 1944-1948 (Vol. II) London, HMSO 1984.
The Panglong Agreement, 1947 in Burmese Language
...................................................................................



................................................

၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား ေခၚယူေရး အေမရိကန္ ရပ္ဆိုင္းမည္


၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား ေခၚယူေရး အေမရိကန္ ရပ္ဆိုင္းမည္
ဇန္နဝါရီလ ၂၅ ရက္၊ ၂၀၁၃ခုႏွစ္။ ဖိုးခြါးေလး (ေကအိုင္စီ)

ယခု ၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၅ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား ေခၚယူေရးကိစၥ ရပ္ဆိုင္းေတာ့မည္ဟု ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ အေမရိကန္ အႀကီးအကဲ (Principal Deputy Assistant Secretary for Bureau of population refugees and migration US Department of state) ေဒးဗစ္ေရာဘင္ဆန္ (Mr.David Robinson)က ယေန႔ ေျပာၾကားလိုက္သည္။

ဒုကၡသည္မ်ားအား ေခၚယူျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတခုတည္းသာ ရပ္ဆိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဒးဗစ္ေရာဘင္ဆန္ ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း မယ္လစခန္း ဒု-ဥကၠဌ ေစာသာကဲက ေကအိုင္စီသို႔ ယခုလို ျပန္လည္ေျပာဆိုသည္။

“သူလာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို အသိလာေပးတဲ့သေဘာပဲ။ ဒါဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံအတြက္ပဲ သူ လာေျပာသြားတာျဖစ္တယ္။ က်န္ႏုိင္ငံေတြကေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ကေန ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔အထိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ သြားလိုသူaတြကို နာမည္စာရင္းလာေပးရမယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ မလက္ခံေတာ့ဘူး။ စာရင္းပိတ္ေတာ့မယ္ေပါ့” ဟု ေစာသာကဲက ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ အေမရိကႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္အေျခခ်လိုသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားသည္ နာမည္စာရင္းလာသြင္းပါက ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာမဟာမင္းႀကီး႐ံုး (UNHCR) မွ အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာသူျဖစ္ၿပီး UNCHR မွ တရား၀င္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရေသးသည့္ PAB လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား မပါ၀င္ေၾကာင္း သိရသည္။

သို႔ေသာ္ PAB လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသူ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ နာမည္စာရင္း ျပန္လည္စိစစ္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ ျပန္လည္လုပ္ေပးသင့္မသင့္ကို UNHCR အေနျဖင့္ ျပန္လည္ျပဳလုပ္ေပးသြားရန္ ရွိေၾကာင္းလည္း ေစာသာကဲက ျဖည့္စြက္ေျပာဆိုသည္။

ဆက္လက္၍ စခန္းအတြင္းရိွ ဒုကၡသည္လက္မွတ္မရိွေသာ လူသစ္မ်ားအား အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္အေျခခ်ႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္းမရိွသလို ၎ႏုိင္ငံအေနျဖင့္လည္း လက္ခံသြားမည့္ အစီအစဥ္ ရိွေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ဒုကၡသည္အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ မရွိေသးသူ မယ္လစခန္းေန ေအာင္ခိုင္ထြန္းက “က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ လူေဟာင္းအျဖစ္ အခြင့္အေရးရခ်င္တယ္။ အခု လာရွင္းျပတာက လူသစ္အတြက္ ဘာမွေျပာသြားတာ မရိွဘူး။ တကယ္လို႔ မသြားျဖစ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကိုေတာ့ ျပန္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔စီစဥ္တဲ့အတိုင္း၊ ထားတဲ့အတိုင္း ေနသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခိုလံႈခြင့္ ရက္သတ္မွတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယေန႔မနက္တြင္ မယ္လစခန္း ေဘာလံုးကြင္း၌ ဒုကၡသည္မ်ားအား လာေရာက္ရွင္းလင္းေျပာဆိုရာတြင္ US Embassy, UNHCR, IOM ႏွင့္ RSC ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

ယခုလ ဇန္န၀ါရီ ၁၆ ရက္ေန႔ကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး (ႏုိင္က်ာ႐ုဖုန္ ေရယန္ဆုဝမ္)က မယ္လဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း ဒုကၡသည္၏ အေျခအေနမ်ားကို လာေရာက္ေလ့လာခဲ့ၿပီး ထိုင္းအစိုးရအေနျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားကို အတင္းျပန္ခိုင္းမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသြားခဲ့သည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ မယ္လ၊ မယ္ရာမို၊ မယ္လအူး၊ ႏို႔ဖိုး၊ အုန္းဖ်န္၊ ဘန္႔ဒံုယမ္းႏွင့္ ထမ္းဟင္ စသည့္ UNHCR မွ အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ ကရင္ဒုကၡသည္စခန္း ၇ ခုရွိၿပီး ၂၀၀၆ခုႏွစ္မွစ၍ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက ဒုကၡသည္မ်ားကို ၎တို႔ ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္အေျခခ်ေနထိုင္ရန္ ေခၚယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ အဆိုပါဒုကၡသည္စခန္းမ်ားရွိ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ားကို အေမရိကန္အျပင္ ၾသစေၾတးလ်ား၊ ကေနဒါ၊ အဂၤလန္၊ ေနာ္ေ၀၊ ဆြီဒင္၊ နယ္သာလန္၊ ဖင္လန္၊ နယူးဇီလန္၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယံႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမ်ားမွလည္း ေခၚယူလ်က္ရွိသည္။ 

......................................................................................................


BBC, 17-01-2013.

ထိုင္း ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြက ျမန္မာနိုင္ငံသား ဒုကၡသည္ေတြကို ၂ နွစ္ အတြင္း ေနရပ္ရင္း ျပန္နိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ သြားမယ္လို႔ ထိုင္းျပည္ထဲေရး ဝန္ၾကီးက ေျပာပါတယ္။

ဇန္နဝါရီ ၁၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန့တုန္းက ထိုင္းနိုင္ငံ၊ တာခ္ ခရိုင္၊ ထာ့ေဆာင္းယန္ ျမို့နယ္ထဲက မဲလဒုကၡသည္ စခန္းကို လာေရာက္ ၾကည့္ရႈစဉ္ ထိုင္း ျပည္ထဲေရး ဝန္ၾကီး နိုင္က်ာရုဖုန္ ေရယန္ဆုဝမ္ က ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။



ထိုင္းျပည္ထဲေရး ဝန္ၾကီးဟာ ထိုင္း၊ ျမန္မာနယ္စပ္က ျမန္မာဒုကၡသည္ စခန္းေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ထိုင္းတာဝန္ ရိွသူေတြ၊ နိုင္ငံတကာ အင္ဂီ်အိုေတြနဲ့လည္း မဲလဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေနြး ခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္းဘက္က အရင္ကတည္းက ဒုကၡသည္ေတြ ျပန္ပို႔ဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ မျဖစ္ခဲ့ပဲ အခုအခါမွာေတာ့ နိုင္ငံေရး ျပုျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ သူတို႔ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ ပိုျပီး ဆႏၵရိွေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အာဆီယံအတြင္း လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ေရး၊ လြတ္လပ္စြာ အလုပ္သမားေတြ ေရွြ့ေျပာင္း သြားလာ အလုပ္လုပ္နိုင္ေရး စတဲ့ စနစ္ကို က်င့္သံုးေတာ့မွာ မို့လို့ ၂၀၁၅ ခုနွစ္ နွစ္ကုန္ပိုင္းအတြင္းမွာ ျမန္မာ နိုင္ငံသား ဒုကၡသည္ေတြကို ေနရပ္ရင္း ျပန္နိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္လို့ ဝန္ၾကီးက သတင္းေထာက္ ေတြကို ေျပာပါတယ္။

''ေနရပ္ရင္းျပန္မယ့္ ဒုကၡသည္ေတြ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ကုလသမဂရဲ့ စံခိ်န္စံညွြန္းအတိုင္း ျဖစ္ မွာပါ။ ျပီးေတာ့ ေနရပ္ရင္း ျပန္မယ္သူေတြဟာ အရည္ခ်င္းရိွသူေတြျဖစ္ေအာင္ ပညာေရးကို အဓိက ေဆာင္ရြက္ထားတယ္။ သူတို့ဟာ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ ဝန္ထုတ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစရ ေအာင္လည္း၊ သူတို့ကို သက္ေမြးဝမ္းေျကာင္း ပညာေတြကို ပို့ခ်ေပးထားတယ္'' လို့ ဝန္ျကီးက ေျပာပါတယ္။

ထိုင္းက ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ျမန္မာနိုင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြ သိန္းနဲ့ခီ်ျပီး ရိွပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အမ်ားစုက တိုက္ပဲြေတြေျကာင့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ရိွလာသလို တခို့်က နိုင္ငံေရး ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုက0x081ခသည္ေတြ ဆန0x081ဒကို စစ္တမ္းေကာက္ယူရာမွာေတာ့ ၆ % ပဲ ေနရပ္ရင္း ျပန္ခ်င္ေျကာင္း၊ ၆၁.၅၁ % က တတိယ နိုင္ငံေတြကို သြားျပီး အေျခခ် ခ်င္ျကတယ္၊ ၃၇. ၃၁ % ထိုင္းနိုင္ငံ မွာ ေနလိုျကျပီးေတာ့ ၀. ၄ % ေဝခဲြမရသူေတြ ျဖစ္တယ္လို့ စစ္တမ္း ေကာက္ထားတဲ့ ထာ့ေဆာင္းယန္ျမို့ အုပ္ခု်ပ္ေရးမႉးက ျပည္ထဲေရး၀န္ျကီးနဲ့ ေဆြးေနြးပဲြမွာ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။

ေနရပ္ရင္း ျပန္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုလည္း အသက္ေမြးဝမ္းေျကာင္းျဖစ္တဲ့ ပရုပ္ဆီ၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမွြးတိုင္နဲ့ ဆပ္ျပာခ်က္ လုပ္နည္းေတြကို သင္တန္းပို့ခ် ေပးထားတယ္လို့ ကိုးဝါးလို့ေခၚတဲ့ နိုင္ငံတကာ အင္ဂီ်အိုတခုက ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရးမွာ ထိုင္းနဲ့ ျမန္မာအစိုးရအျပင္ ကုလသမဂ0x081ဂ ဒုက0x081ခသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာ မင္းျကီးရံုးတို့ သံုးပြင့္ဆိုင္ ညိွုနိွုင္းမႈေတြ လုပ္ဖို့ အမ်ားျကီး လိုေနေသးသလို ဒီဒုက0x081ခသည္ေတြကို ေနရာခ် ထားေပးမယ့္ အိုးအိမ္ေတြ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာေတြကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္တာေျကာင့္ ဝန္ျကီးေျပာတဲ့ အခိ်န္ထက္ ပိုျကာ သြားနိုင္တယ္လို့ နိုင္ငံတကာ ေရွြ့ေျပာင္း ေနထိုင္သူမ်ား အေရးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ IOM လို့ေခၚတဲ့ အင္ဂီ်အို တာဝန္ရိွသူ Mr Pierre King က ေထာက္ျပပါတယ္။

.........................................................................................................................

ဒီသတင္းကိုေတြ႔ေတာ့ တတိယနုိင္ငံဆီထြက္ဖုိ႔ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကို သြားသတိရမိပါ တယ္။ သူတုိ႔တေတြအားလုံး ျပန္ပုိ႔တဲ့အထဲမပါဘဲ တတိယ နုိင္ငံဆီအျမန္ထြက္ခြင့္ရပါေစ။



..........................................................

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More