Wednesday, May 22, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ (၄)

ဧရာ၀တီ။
S
ရန္ကုန္ျမိဳ႕လည္က လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ (ဓာတ္ပံု – Reuters)


မနက္ခင္းတခင္းမွာ ၂၅ နွစ္အတြင္း ပထမဆုံး ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ မနက္စာကုိ သုံးေဆာင္ဖုိ႔ ျမိဳ႕လယ္က နာမည္ၾကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တခုဆီ က်ေနာ္ ေရာက္ပါတယ္။ ဘာ စားရင္ေကာင္းမလဲဆုိျပီး ဆုိင္နံရံကိုၾကည္လုိက္ေတာ့ စားစရာ စာရင္းကုိ မေတြ႔ပဲ ဘုန္းၾကီးပုံနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြရဲ့ အဆုိအမိန္႔ေတြကို နံရံ အျပည့္ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဥေရာပမွာေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္လုိေနရာေတြမွာ ဘာသာေရးကိစၥေရးေလ့မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းနုိင္ငံက နယ္ျမိဳ႕တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ တခါတေလ ဘုန္းၾကီးပုံေတြ႕ရတတ္တဲ့အတြက္ ထုိင္းနဲ႔ ဆင္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ စားပဲြေပၚမွာေတာ့ စမူဆာ၊ ၾကက္ၾကြပ္ေၾကာ္နဲ႔ တျခားမုန္႔ ၄-၅ မ်ဳိး တင္ထားပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကားလုိ အစားအေသာက္ေတြကို စံခ်ိန္မွီ မမွီ စစ္ေဆးတဲ့စနစ္ မရွိေသးဘူး၊ ရန္ကုန္က ဆီေတြ မသန္႔ဘူး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာလည္း ဓာတုေဆးပါတယ္ဆုိျပီး နာမည္ၾကီးေနတဲ့အတြက္ မေန႔ညက ဘာမွမစားရဲလုိ႔ ဗုိက္ကလည္း အေတာ္ဆာေနပါျပီ။

စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသား လက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း ျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္
ဆာေပမယ့္ ေလွ်ာက္စားလုိ႔ မျဖစ္ေသး။ က်ေနာ့္အရင္ ရန္ကုန္ေရာက္ဖူးတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြဆုိ ၀က္သားတုတ္ထုိးေတြ၊ အသုတ္စုံေတြ၊ ၾကံရည္ေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ ၀မ္းေလွ်ာ ၀မ္းပ်က္ျဖစ္ျပီး ေဆးရံုတင္ရတဲ့အထိ အေျခအေန ဆုိးသြားတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကားမတုိ္က္ေအာင္ ”သြား” သတိထားရသလုိ၊ ၀မ္းမေလွ်ာေအာင္ ”စား” သတိလည္း ထားေနရပါတယ္။ အျပင္မွာ အေနၾကာသြားတာေၾကာင့္  ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႕လွ်ာေတြ အရသာခံခ်င္တိုင္း က်ေနာ္တို႕ ဗိုက္ေတြက ခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။

”လက္ဖက္ရည္ပဲ အရင္ေပးပါ” လုိ႔ စားပဲြထုိးကုိေျပာေတာ့ ခ်ဳိေပါ့၊ ခ်ဳိဆိမ့္၊ ေပါ့က် ဘယ္ဟာလဲ လုိ႔ထပ္ေမးပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာ ကာဖယ္ခ်ီနုိ၊ ကာေဖးလာေတး၊ အေမရိကာႏို၊ အက္စပရက္ဆုိ စသျဖင့္ မွာေနၾကေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္တာ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္လုိ႔ ဘာမွာရမွန္း က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း မဆုံးျဖတ္နုိင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေသာက္တဲ့ ”ေပါ့က်” ကုိပဲ မွာပါတယ္။

စမူဆာသုတ္မွာျပီး စားဖို႔ျပင္ေနတုန္း ေဘးစားပဲြမွာ ထုိင္ေနတဲ့ စားသုံးသူတဦးရဲ့ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ခံတြင္းရွင္းသံ ၾကားရလုိ႔ လွည့္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္နဲ႔ ပလုပ္က်င္းျပီး စားပဲြေအာက္က အမႈိက္ပုံးထဲ ”ဗ်စ္” ဆုိျပီး ကြမ္းေသြးနဲ႔ တျခားအညစ္အေၾကးေတြကို ေထြးခ်လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သလိပ္ဟန္႔ျပီး တံေတြးပါ ထပ္ေထြးလုိက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ကုိ က်ေနာ္က အထူးအဆန္း ၾကည့္ ေနေပမယ့္ တျခားစားပဲြက လူေတြအတြက္ေတာ့ မထူးေတာ့တဲ့ ေန႔စဥ္ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနပုံပါ။

နဂုိကတည္းကမွ မသန္႔တဲ့ အစားအေသာက္ဆုိျပီး အားရပါးရ မစားရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဆက္မစားနုိင္ေတာ့ပဲ ရပ္သြားတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္လုံးကို သံသယနဲ႕ ၾကည့္ေနတုန္း ေဆးလိပ္မီးခုိးက က်ေနာ့္ နွာေခါင္း၀ထဲ ၀င္လာတယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ စားေသာက္ဆုိင္အတြင္း ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူက ေဘးက တျခား စားသုံးသူေတြကုိ လုံး၀ ဂရုမစိုက္ပါ။ ကုိယ့္အျပဳအမူဟာ တျခားလူ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မလား စဥ္းစားဖို႔ ျမန္မာေတြ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ျပီလဲ။

တကယ္ဆုိရင္ လူထုက်န္းမာေရး အေရးတယူလုပ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကား ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။ ဘန္ေကာက္မွာ ျမိဳ႕လည္ေကာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေသာက္၊ ျပီးရင္ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲပစ္ခဲ့၊ မဟုတ္ရင္ ဒဏ္တပ္ခံထိမယ္။ ေနာ္ေ၀းမွာေတာ့ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆုိင္တဲ့ေနရာတင္မက ကုိယ့္အိမ္ထဲမွာေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိ။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေတြေရွ႕မွာဆုိ လုံးဝ မေသာက္ရပါ။ ရန္ကုန္မွာကေတာ့ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကိုယ္တုိင္ ေဆးလိပ္ေရာင္းတာ ေသာက္တာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးဆိုတာ အေတြးက ေရာက္သြားမိျပန္တယ္။

ျပီးေတာ့ ကြမ္းတံေတြး။ ကြမ္းစားတာ ထား၊ ေထြးတာက ရန္ကုန္တျမိဳ႕လုံး ရဲရဲနီ။ ေတြ႕တဲ့ေနရာ ကြမ္းတံေတြး ေထြးတာေတြကုိလည္း မယဥ္ေက်းတဲ့ လုပ္ရပ္တခုအျဖစ္ အစိုးရက ကန္႕ကြက္မယ့္ပံု မေတြ႕ရေသးပါ။ က်ေနာ္ငွားစီးဖူးတဲ့ တကၠစီသမားတုိင္းလုိလုိ မီးပိြဳင့္လုိေနရာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကားက်ပ္လို႕ ခဏတျဖဳတ္ နားတာျဖစ္ျဖစ္ တံခါးဖြင့္ျပီး လမ္းမေပၚ ကြမ္းတံေတြး ေထြးခ်လုိက္တာပါပဲ။ ဘတ္စ္ကားေတြအပါအ၀င္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ”ကြမ္းေသြးမေထြးရ” ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိယ္တုိင္ ကြမ္းတံေတြး ေပေနပါတယ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္တာ၊ ကြမ္းစားတာကို အျပစ္မျမင္ၾကေပမယ့္ အရက္ေသာက္တာကိုေတာ့ ျမန္မာေတြ မေကာင္းမႈလုိ႕ ျမင္ၾကပါတယ္။ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့ အလုပ္၊ ၅ ပါးသီလမွာ သူရာေမရိယ ဆုိျပီး ပညတ္ထားလို႕ ထင္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရင္ေတာ့ အရက္ေသာက္သုံးမႈကို က်န္းမာေရးရႈေဒါင့္ကေန မၾကည့္ဘဲ ဘာသာေရးရႈေဒါင့္နဲ႔ ခ်ည္းကပ္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးလုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
မနက္စာစားျပီး ဟုိတယ္ျပန္ အင္တာနက္သုံးေတာ့ လုိင္းက မခ်ိတ္။ ေကာင္တာမွာ သြား ေျပာေတာ့ ”ဒီက ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး အကုိ။ ျမန္မာတယ္လီပုိ႔စ္က ျဖစ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမွ မတတ္နုိင္ဘူး” လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမတတ္နုိင္။ ဒါ ျမန္မာျပည္၊ ဒီတိုင္းျပည္အတြက္ ငါတို႕ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္ေနရတယ္။

ေနာက္တေန႔ တစ္ရက္ကို ေဒၚလာ ၃၀ တန္ သို႔မဟုတ္ က်ပ္ေငြ ၃ ေသာင္းတန္ ေပးငွားရတဲ့ ဟုိတယ္ခန္းကေန အလကားေနလုိ႔ရမယ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့ အိမ္ခန္းဆီ ေျပာင္းပါတယ္။ မေျပာင္းလို႔ မျဖစ္။ ေဒၚလာ ၃၀ ဆုိတာဟာ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကားက လူေတြအတြက္ သိပ္မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းဆရာတဦးရဲ့ တလ၀င္ေငြက က်ပ္ ၆ ေသာင္းသာ ရွိပါတယ္။ သူမ်ား တလဝင္ေငြနဲ႕ ညီမွ်ေသာေငြကို က်ေနာ္က ၂ ရက္တည္းနဲ႕ သုံးလိုက္ရတာ စိတ္မသန္႔ျဖစ္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြရဲ့အခန္းက ျမိဳ႕လယ္လမ္းၾကား တေနရာက ၆ ထပ္တုိက္ အေပၚဆုံးထပ္။ (အလႊာလုိ႔ ရန္ကုန္သားေတြက အသုံးမ်ားတယ္)။ ၆ ထပ္ကေန ၂ ထပ္အထိ ရွိသမွ် အခန္းအားလုံး နုိင္လြန္ၾကိဳးေတြ တဲြေလာင္းခ်ထားျပီး ဧည့္သည္လာရင္ အဲဒီၾကိဳးကုိ ဆဲြရပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အေပၚမွာ ေခါင္းေလာင္းမည္ျပီး အိမ္ရွင္က ၀ရံတာကိုထြက္လာ၊ တရပ္ကြက္လုံး ၾကားေအာင္ ေအာက္ကိုေအာ္ေျပာ၊ ေသခ်ာျပီဆုိေတာ့မွ အဲဒီၾကိဳးကေနတဆင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ျပီး ခ်ေပး။ ”ေၾသာ္… မင္းသုိက္ရဲ့ ၾကိဳးဆုိတာ ဒီလုိကုိး” ဆုိျပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။


ဒါ႐ိုက္တာ မင္းသုိက္ရဲ့ ၾကိဳးဆုိတာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ဖလင္ပြဲမွာ ပထမ ဆုရသြားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တိုပါ။ ရန္ကုန္က ဓာတ္ေလွကားမရွိ၊ လူေခၚတဲ့ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းနဲ႕ စကားေျပာစက္ မရွိတဲ့ တုိက္ခန္းေတြမို႕ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ၾကိဳးဆဲြစနစ္သုံးတာကို ထိထိမိမိ တင္ျပထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပါ။

အဲဒီေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္း ေကာက္ေကြ႕ ညစ္ေထးလွတဲ့ ေလွကားကုိ ေခြ်းျပန္တဲ့အထိ တက္ေပေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္တုိ႔နဲ႔ သန္႔ျပန္႕မႈ အေတာ္ကြာလို႕ နယူးေဒလီနဲ႔ တူတယ္လို႕ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က က်ေနာ္ ေျပာမိတာပါ။ လူေနတုိက္တန္းတင္မက ရံုးခန္းေတြေပၚတက္တဲ့ ေလွကားေတြမွာလည္း ကြမ္းတံေတြးေတြ၊ ေဆးလိပ္တုိေတြ၊ ဖုံေတြ၊ အမႈိက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေထးေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ရန္ကုန္က တိုက္ေတြ ၆ ထပ္အထိ ဓာတ္ေလွကား ဆင္စရာမလုိဘဲ ၆ ထပ္ေက်ာ္မွ ဓာတ္ေလွကားဆင္ေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္လို႕ ေခၚတဲ့ တုိက္အမ်ားစုဟာ ၆ ထပ္ပဲ ေဆာက္ၾကတယ္လို႕ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ေလေအးစက္ဟာ ရန္ကုန္မွာ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းလုိ႕လည္း သူက ဆုိပါတယ္။ ”ဓာတ္ေလွကားကေတာ့ မရွိတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဓာတ္ေလွကားစီးရင္ မီးပ်က္သြားရင္ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္”တဲ့။

ရန္ကုန္မွာ တေန႔ ႏွစ္ခါေလာက္ မီးပ်က္တာကို က်ေနာ္ ၾကံဳပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲက တုိက္တန္းေတြမွာတင္ ပ်က္တာမ်ဳိး မဟုတ္။ မဂၤလာဒံု အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္မွာေတာင္ ပ်က္တယ္လို႕ ၾကံဳဖူးသူေတြက ေျပာေတာ့ အံ့ဩရတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံရဲ့ အေျခခံအေဆာက္ဦေတြက ဘာမွ တုိးတက္မႈ မရွိေသးလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိပါတယ္။ မီးက မမွန္၊ ေရက မလာ။ ျမိဳ႕ပတ္ရထားန႔ဲ ဘတ္စ္ကားေတြက ေဟာင္းႏြမ္း။ လိုရာ အလြယ္တကူ ဝယ္ႏိုင္မယ့္ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းလို ဆုိင္ေတြ ရန္ကုန္မွာ မရွိေသးပါ။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးရ့ဲ လြဲေခ်ာ္မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျငီးျငဴျပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက အဲဒီလြဲေခ်ာ္မႈေတြကို ျပင္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD ရံုးခန္းပါ။ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အင္တာဗ်ဳးလုပ္ဖုိ႔ သြားျခင္းမဟုတ္။ တခ်ိန္က DVB မွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္က ေန႔စဥ္ တယ္လီဖုန္းေခၚ သတင္းေမးရင္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလုိ ရင္းနွီးေနတဲ့ ရံုးအဖြဲ႕မႉးနဲ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြကို ေတြ႔ဆုံနႈတ္ဆက္ဖုိ႔ပါ။


”အဲဒီ ဖုန္းေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေန႕စဥ္ေခၚျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးခဲ့တာ” လုိ႔ ရံုးအဖြဲ႔မႈး ဦးသိန္းဦးက က်ေနာ့္ကုိ လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္တဦးသဘြယ္ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးသိန္းဦး၊ ဦးစုိး၀င္း၊ ေဒၚလဲ့လဲ့၊ ေဒၚေအးေအးမာ အပါ၀င္ NLD ရံုးမွာ ေတြ႔တဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆယ္နွစ္ဆယ္မုိးေလာက္ ေန႔စဥ္ဖုန္းေခၚျပီး သတင္းေမးဖူးေပမယ့္ အခုမွ ပထမဆုံးအၾကိမ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ NLD ဟာ လြန္ခဲ့ တဲ့ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ ဒီပဲယင္းကာလကလုိမ်ဳိး အပိတ္ဆုိ႔ခံ အဖမ္းဆီးခံ ပါတီတခု မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အလားတူ DVB ကလည္း အရင္လုိ ျပည္ပအေျခစိုက္ အတုိက္အခံ သတင္းဌာန မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါကုိပဲ တုိးတက္မႈတခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမလား။

NLD နာယကလည္း ျဖစ္ သတင္းစာဆရာၾကီးလည္း ျဖစ္သူ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ NLD အလံနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ ကပ္ထားတဲ့ ဖုိး၀ွိးကား အနီေရာင္ၾကီးနဲ႔ ဦး၀င္းတင္ရွိရာ ေက်ာက္ေျမာင္းကို လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ “ၾကည့္လုပ္ေနာ္ ကားဆရာ။ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႕ လမ္းမွာ တုိးေနပါဦးမယ္” ဆုိျပီး က်ေနာ္က ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ကားဆရာက ရယ္ျပီးေျပာပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္က ဗီဒီယိုရီပို႕ေတြမွာ ျမင္ဖူးေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ”ပါတီထဲမွာလည္း ေျပာရဲဆုိရဲသူ သိပ္မရွိဘူးဗ်ာ။ နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြက က်ေနာ့္ဆီခ်ည္းပဲ လာ ေမးေနၾကတယ္” ဆုိျပီး က်ေနာ့္ကုိ သတင္းသမားတဦးအျဖစ္ သူက ရႈျမင္ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရွ႕မွာ ဘယ္သူကမွ ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားမေျပာရဲဘူးဆိုတဲ့ နုိင္ငံျခားသတင္းစာပါ သူ႕မွတ္ခ်က္ စကားေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ”က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အျမင္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနတာပဲဗ်ာ။ သူတုိ႔မၾကိဳက္လည္း မတတ္နုိင္ဘူး” လုိ႔ စစ္သားတပိုင္း အစိုးရ လုိ႔ သူေခၚတ့ဲ့ လက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရအေၾကာင္းလည္း ဦး၀င္းတင္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ေနဆဲပါ။

တေန႕တည္းပဲ ညေန ၆ နာရီမွာ အမ်ဳိးသားသတင္းဆု ခ်ီးျမွင့္တဲ့ အမ်ဳိးသားကဇာတ္ရံုဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အ၀င္၀မွာ ကင္မရာ တကားကားနဲ႔စေတြ႔တာက DVB သတင္းအဖြဲ႕။ ဟုိဖက္ေဘးမွာေတာ့ စကုိင္းနက္ရုပ္သံက လုိက္ဖ္လႊင့္တဲ့ အသံလႊင့္ကားေတြနဲ႔။ တရုတ္အစိုးရက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဇာတ္ရံုထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ”ေလလႈိင္းေပၚကလူသတ္သမား”ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘီဘီစီ၊ ဗီအုိေအ၊ ဒီဗီြဘီက ၫႊန္ၾကားေရးမႉးေတြအပါအဝင္ မီဒီယာအသီးသီးက တာ၀န္ရွိသူေတြ တန္းစီေနရာယူလုိ႕။


”ဆင္ဆာမရွိေတာ့ဘူးဆုိေပမယ့္ မီဒီယာေတြကို ဘယ္သူပုိင္သလဲ။ မီဒီယာ အံုနာရွစ္ ေပၚလစီ မရွိပဲနဲ႔ ေတာ့ လြပ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရေနျပီလုိ႔ မေျပာနုိင္ေသးပါဘူး” လုိ႔ အေကာင္းဆုံး အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ ဆုရသြားတဲ့ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ့ စကားသံက အားလုံးကုိ လႈပ္နႈိးလုိက္ပါတယ္။ အရင္က ဒါမ်ဳိး ဘယ္ေျပာလို႕ ရပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေရးတဲ့ ”အသြင္မတူမႈနွင့္ ပဋိပကၡအသြင္ေျပာင္းျခင္း” ဆုိတဲ့ အယ္ဒီတုိရီရယ္ ဆုေပးတယ္ဆုိကတည္းက ဒါ မီဒီယာေလာက တုိးတက္မႈတခုလုိ႔ ဆုိသင့္တာေပါ့။

ျပီးေတာ့ အေကာင္းဆုံး သတင္းဆု၊ အေကာင္းဆုံး ေဆာင္းပါးဆု၊ အေကာင္းဆုံး ကာတြန္းဆု၊ အေကာင္းဆုံး သတင္းဓာတ္ပုံဆု၊ အေကာင္းဆုံး ရုပ္သံဆု စသျဖင့္ ေၾကျငာပါတယ္။ ”ဘာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အသံလႊင့္ဆုနဲ႔ အေကာင္းဆုံး အြန္လိုင္းဆု မေပးတာလဲ” ဆုိျပီး က်ေနာ္က ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕နွစ္က်ရင္ျဖစ္လာမွာပါလုိ႔ ေဘးနားမွာထုိင္တဲ့ သတင္းေထာက္တဦးက ေျပာပါတယ္။ အေကာင္းဆုံး ရုပ္သံဆုကုိ ဒီနွစ္မွ စေပးတဲ့အတြက္ ေရွ႕နွစ္က်ရင္ အေကာင္းဆုံး အသံလႊင့္ဆုနဲ႔ အြန္လုိင္းဆု ပါလာနုိင္တယ္လို႔ သူက တြက္ပါတယ္။

တကယ္ဆုိ ဘီဘီစီနဲ႔ ဗီြအုိေအ အပါအ၀င္ လုိင္းတုိေရဒီယုိေတြကုိ နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္က ဂ်ာနယ္နဲ႔ သတင္းစာ ဖတ္တဲ့ ပရိတ္သတ္ထက္ ဆယ္ဆမက မ်ားတယ္ဆုိတာ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔၀င္ေတြ မသိပဲေနပါ့မလား။ Facebook အပါ၀င္ အြန္လုိင္းအသုံးျပဳျပီး သတင္းရယူေနတဲ့ ျမန္မာပရိတ္သတ္လည္း တုိးလာေနတယ္ဆုိတာကုိလည္း သူတို႔သိမွာပါ။


ပဲြျပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ မသီတာေျပာတဲ့ ဒီေန႕ ျမန္မာမီဒီယာေတြကို ဘယ္သူေတြက ပုိင္ဆုိင္ထားပါသလဲဆိုတဲ့ မီဒီယာ အံုနာရွစ္ကိစၥက က်ေနာ္ ေခါင္းထဲ ကပ္ပါလာပါတယ္။သူပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ဆုိေတာ့ သိကၡာကုိ ရိကၡာလဲရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နုိင္။

အစိုးရျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ လုံး၀စိတ္ကူးမရွိ။ ခရုိနီ၊ ခရုိျပာေတြပုိင္တဲ့ မီဒီယာမွာလည္းလုပ္ဖုိ႔ စိတ္မ၀င္စား။ ဒုိနာေတြ ေၾကာ္ညာေတြေပၚ မွီခုိေနရတဲ့ မီဒီယာသမား ဘ၀မ်ဳိးကိုလည္း စိတ္က သိပ္မလုိလား။ ကုိယ္ပုိင္မီဒီယာေထာင္ဖုိ႔ေတာ့ ေဝလာေဝး အရင္းအနွီးက မရွိေသး။ လြတ္လပ္တဲ့ ဖရီးလန္႕စ္ ဂ်ာနယ္လစ္တဦးအျဖစ္ ရန္ကုန္မီဒီယာေလာကမွာ ရပ္တည္ဖုိ႔ ဆုိတာေရာ က်ေနာ့္အတြက္ ေနရာရွိေနေသးသလား။

Wednesday, May 15, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ (၃)

 

အင္းလ်ား ကန္ေစာင္းက အရင္လုိ တကၠသိုလ္ အေငြ႔အသက္ မရွိေတာ့ (ဓာတ္ပံု – wikimedia.org)



အခုေတာ့ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလယာဥ္ကြင္းဟာ အသစ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္က မထြက္ခင္ ဒီေနရာမွာ ဘာမွမရွိေသး။ တုိးခ်ဲ႕ရံုးေဆာက္မယ္ဆုိျပီး ေျမေနရာရွင္းေနတုန္း။ အျပင္ဖက္ ထြက္လုိက္ေတာ့မွ အရင္က က်ေနာ္ ရန္ကုန္-ထား၀ယ္ သြားေနၾက၊ ျပည္တြင္းရံုးေဟာင္းကုိ ဟုိဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လွမ္းျမင္ရပါတယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းကေန ျမိဳ႕ထဲထြက္လာေတာ့ ထပ္ခ်ဲ႕ထားတဲ့ လမ္းမနဲ႔ ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြကုိ တုိးတက္မႈအျဖစ္ သတိထားမိပါတယ္။ ”ရန္ကုန္ လမ္းေတြက ပုိေကာင္း ပုိ က်ယ္လာသလုိပဲ” လုိ႔ က်ေနာ္က ေျပာမိပါတယ္။ ”ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ သိပ္ ဆႏၵမေစာနဲ႔ေလ၊ ျပည္လမ္းေလာက္ပဲ ေကာင္းတာ။ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားေတြ႕ပါလိမ့္မယ္” လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေကာက္ခ်က္ေပးပါတယ္။

စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသား လက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း ျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္
“သစ္ပင္ေတြ မ်ားတာကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာပဲဗ်။ ဒီတခ်က္ တည္းနဲ႔တင္ ရန္ကုန္က ဘန္ေကာက္ထက္ သာသြားျပီ” လုိ႔ က်ေနာ္က ထပ္ေျပာ မိျပန္ပါတယ္။ ”ဒါေတာင္ နာဂစ္တုန္းက အပင္ၾကီးေတြ ကုန္သြားလို႔” ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းက တံု႕ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၈ မုိင္လမ္းဆုံ၊ အင္းလ်ား ကန္ေဘးက တံတားနီကုိ ျဖတ္ျပီး တကၠသုိလ္ေရွ႕ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ဂ်က္ဆင္ကို ေငးေနတုန္း ကားက လွည္းတန္း ကုန္းေက်ာ္ တံတားေပၚ ေရာက္လာပါတယ္။

“ဒါ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ရဲ့ ပထမဆုံး ကုန္းေက်ာ္ တံတားေပါ့” လုိ႔ ကားဆရာက ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီတံတား သစ္ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်ာ ပိတ္ဆုိ႔မႈ အေတာ္ သက္သာ သြားတယ္ လို႔လည္း သူက ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဒီတံတားဖြင့္ကာစ ျပီးခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ကာလ အတြင္း တံတားေပၚ ကားပိတ္ရပ္ျပီး ဂီတာတီး အရက္ေသာက္ေနတဲ့ Facebook ေပၚက ဓာတ္ပုံကုိ ေျပးျမင္မိတယ္။ ”လြတ္လပ္ေရး ရတယ္ဆုိျပီး လမ္းမေပၚေဆးလွန္းတဲ့ လူေတြ” လုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလုံးကုိလဲ သြားသတိရမိ ပါတယ္။

”ဒါ ေဆး ၁ ေလ။ လိပ္ခုံးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး” လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေဆးတကၠသုိလ္ေဟာင္းကို လက္ညႈိးထုိးျပီး ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဦး၀ိစာရလမ္း။ ”ဒီ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံက ပိတ္ထားတာ ၾကာျပီ။ အာဇာနည္ကုန္းလည္း အမ်ားျပည္သူ ၀င္ခြင့္မရေသးဘူး” လုိ႔ သူက ဆက္တုိက္ ရွင္းျပေနပါတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ လက္ရွိအစိုးရေခတ္မွာ ျပန္မရႏိုင္မယ့္ ေပ်ာက္ဆုံးမႈေတြ၊ ပိတ္ထားတာေတြ၊ မရေသးတာေတြ အမ်ားၾကီးပါလားလုိ႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကားက ျမိဳ႕ထဲေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ သူ႕အေရွ႕အရပ္က ဘန္ေကာက္နဲ႔မတူပဲ သူ႕အေနာက္က နယူးေဒလီနဲ႔ ပုိတူေနသလုိပဲ။ အေဆာက္အဦေတြက ေဟာင္းႏြမ္းေခ်းထူ။ ကြမ္းေသြးေတြက ေနရာတကာ။ ကားဟြန္းသံကတညံညံ၊ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြက စည္းကမ္းမရွိ။ လမ္းမေပၚႏြားရွိတာနဲ႔ မရွိတာပဲ ကြာတယ္ဆုိျပီး က်ေနာ္က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေတာ့ ”ဒါေတာင္ ဟြန္းမတီးရ ဇုံလုပ္ထားတာ” ဆိုျပီး ကားဆရာက ၀င္ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္ပဲ ဥေရာပမွာ အေနၾကာသြားလုိ႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ရန္ကုန္က လူေတြ လမ္းကူးတာ တကယ့္ကုိ ေၾကာက္စရာ။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားရွိေပမယ့္ ကားေတြက ရပ္ေပးတာမဟုတ္။ လူကူး မ်ဥ္းက်ားေပၚအထိ တက္ရပ္တာမ်ဳိး။ လုံး၀ ရပ္မေပးပဲ ေရွာင္ေမာင္းတာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ”ေအာ္စလုိက လူေတြကို ရန္ကုန္မွာ လမ္းကူးခုိင္းရင္ေတာ့ အားလုံး ကားတုိက္ေသကုန္မယ္” လုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေအာ္စလုိမွာ လမ္းကူးသူေတြက ကားလာ မလာကုိေတာင္ မၾကည့္ပါ။ မ်ဥ္းၾကား ေတြ႔တာနဲ႔ ဒီတုိင္း ကူးခ်လုိက္တာပါပဲ။ သက္ဆုိင္ရာကားက မ်ဥ္းၾကားနဲ႔ ၃ ေပအကြာေလာက္ကေန ရပ္ေစာင့္ေပေတာ့။ အဲဒီလုိမေစာင့္ရင္ ကားသမား လုိင္စင္အသိမ္းခံရျပီသာ မွတ္။


အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ ကြာျခားမႈေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္းပြားရင္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္းေပၚက က်ေနာ္တည္းမယ့္ ဟုိတယ္တလုံးဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ဟုိတယ္ ေလာ္ဘီနဲ႔ ကားရပ္ေနရာ အပါအ၀င္ ဓာတ္ေလွကားေစာင့္တဲ့ အင္အားပါေပါင္းလုိက္ရင္ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းဦးေရက ထုိင္းရဲ့ႏွစ္ဆ၊ ေနာ္ေ၀ ရဲ့ ၅ ဆေလာက္ရွိမယ္။ အခန္းထဲေရာက္ျပီး ေလေအးစက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း ဖုန္နံ႔ အလာဂ်ီ ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ ႏွာေခါင္းက ဒီအခန္း မသန္႔ဘူးဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္ ဖြင့္ျပီး ရန္ကုန္ျမစ္ဖက္ လွမ္းၾကည့္မယ္ျပင္ေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္နံရံေပၚမွာ ဖုန္ေတြအမ်ားၾကီး။ လုိက္ကာကလည္း အနက္ေရာင္နဲ႔။ တီဗီြ၊ ေရခဲေသတၱာနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းက ေရပူ-ေရေအး စက္ေတြ အားလုံးမွာ ၀ုိင္ယာၾကိဳးေတြ၊ အဒပ္ပတာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနပါတယ္။

ေဒၚလာ ၃၀ တန္ အခန္းဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ရမွာေပါ့ေလဆုိျပီး စိတ္ထဲေျဖရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္တည္းခဲ့တဲ့ ဘတ္ ၉၀၀ တန္ (ေဒၚလာ ၃၀ တန္) အခန္းက ဒီထက္သာတယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္သိေနတာပဲေလ။ ေနာက္ ”ျမန္မာနုိင္ငံက ဟုိတယ္ေတြက ေစ်းၾကီးျပီး ဘာ ဆားဗစ္မွ မရွိဘူး” လုိ႔ တျခားလူေတြ ျငီးတာၾကားဖူးေနတာ အခုေတာ့ က်ေနာ္သိျပီ။

ဟုိတယ္မွာ အထုပ္အပိုးထားျပီး က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံးသြားဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာက ေရႊတိဂံုေစတီ။ တကၠစီငွားေတာ့ ၁၅၀၀ တဲ့။ ေစ်းအေတာ္ၾကီးတယ္လုိ႔ ထင္လုိက္ေပမယ့္ ဘတ္နဲ႔တြက္ေတာ့ ၅၀ (၂ ေဒၚလာ) ထက္မပုိ။ တံခါးဆဲြဖြင့္ျပီး ၀င္ထုိင္မယ္ျပင္ေတာ့ တံခါးက အလြယ္တကူမပြင့္။ ေနကလည္း ပူလုိက္တာ ၄၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ အပူခ်ိန္ ၅ ဒီဂရီေလာက္သာရွိတဲ့ ေအာ္စလုိကုိ ေမ့ထားလုိက္ေတာ့။ အပူခ်ိန္ ၃၅ ရွိတဲ့ ဘန္ေကာက္ထက္ေတာင္ ရန္ကုန္က ပုိပူေနပါလား။


ရန္ကုန္ေနပူပူမွာ ေလေအးစက္မရွိတဲ့ တကၠစီေပၚ တံခါးကုိ ခဲရာခဲဆစ္ဖြင္ျ့ပီး တက္လုိက္ေတာ့ ထုိင္ခုံမွာ ခါးပတ္မရွိ။ ကားသမားကုိေျပာေတာ့ သူကုိယ္တုိင္လည္း ခါးပတ္ မရွိ။ ဒါ ျမန္မာျပည္ပဲေလ။ ”အဲကြန္းဖြင့္ရင္ ၅၀၀ ပုိေပးရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္လား” လုိ႔ က်ေနာ္က ကားသမားကို ေနာက္ျပီးေမးေတာ့ ”ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကားက ဖြင့္စရာ အဲကြန္း မရွိဘူး။ သဘာ၀အတုိင္းေပါ့” တဲ့။

ေတာင္ဖက္မုခ္မွာ ဖိနပ္အပ္ျပီး ဘုရားေပၚတက္လာေတာ့ ”Please camera fee” ဆုိျပီး အက်ီအျဖဴေရာင္ ေကာ္လာကတုံး ၀တ္ထားတဲ့လူငယ္ ၂ ဦးက က်ေနာ္ကို တားျပီး ဝင္ေၾကး ေတာင္းပါတယ္။ ”နုိင္ငံျခားသား မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာပဲေလ” လုိ႔ ေျပာျပီး စည္း႐ုံးေပမယ့္ မရ။ နုိင္ငံျခားသား မွတ္ပုံတင္ကုိင္ထားလုိ႔ နုိင္ငံျခားသားလို႔ အဲဒီအလႉခံပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆုိပါတယ္။ ”ဘုရားအတြက္ လႉတာပဲ အကုိရာ၊ ကုသုိလ္ ရပါတယ္” လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ကုိ ခ်ည္လုိက္တယ္။

”ဒီေငြေတြ ဘုရားဆီေရာက္တာ ေသခ်ာရဲ့လား” ဆုိျပီး က်ေနာ္က ေနာက္သလုိလုိေျပာလုိက္တာကိုေတာ့ သူတုိ႔ သိပ္ၾကိဳက္ပုံမရ။ ဒီအရပ္မွာ ဒီလုိေမးခြန္းေမးေလ့ရွိပုံ မရပါ။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္က ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ဘုရားေပၚတက္လာသူတုိင္းကုိ အလႉေငြထည့္ဖုိ႔၊ ဘုရားဖူးဖုိ႔ လာသူခ်ည္းလုိ႔ ပုံေသတြက္ထားလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ နုိင္ငံျခားသားအမ်ားစုက ခရစ္ယာန္ေတြ၊ ဘာသာမဲ့ေတြ၊ ဘာသာကြဲေတြ ဆုိေတာ့ ဘုရားဖူးဖုိ႔လာတယ္ ဆုိတာထက္ ထူးျခားတဲ့ သမုိင္း၀င္ေနရာတခုကုိ ေလ့လာခ်င္လုိ႔ လာၾကတာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မထားသင့္ဘူးလား။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွမတတ္နုိင္။ သူတုိ႔ေတာင္းတဲ့အတုိင္း ၅ ေဒၚလာ ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႔မရွိဘူးဆုိတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကပဲ က်ပ္ေငြ ၅၀၀၀ ထုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ ဘန္ေကာက္က ျမဘုရား၀င္ေၾကး ဘတ္ ၂၀၀ နဲ႔ယွဥ္ျပီး ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ၅ ေဒၚလာဆုိတာ ဘတ္ ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္တုိင္း ျမဘုရားကို ဘတ္ ၂၀၀ ေပးျပီးဖူးစဥ္က ေစ်းမ်ားတယ္လို႔ တခါမွ မထင္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္ ေရႊတိဂံုမွာ ဘတ္ ၁၅၀ ေကာက္တာကုိ ဘာလုိ႔ေစ်းၾကီးတယ္လို႔ ထင္ေနပါလိမ့္။

ဘန္ေကာက္က ျမဘုရား၀င္းထဲမွာ နုိင္ငံျခားသား ေထာင္နဲ႔ခ်ီ တုိးေ၀ွ႔၀င္ေနတာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ေရႊတိဂံုေပၚမွာေတာ့ နုိင္ငံျခားခရီးသည္ သိပ္မမ်ားဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ေအာင္ပဲြမပါပဲ ျပန္လာတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေအာင္ေျမနင္းဖုိ႔ေတာ့ သတိရသား။ ေအာင္ေျမနင္းျပီး အာဇာနည္ကုန္းနဲ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္(အခု ရန္ကုန္တုိင္း လႊတ္ေတာ္) ဖက္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ၾကီးလာလုိ႔ျဖစ္မယ္ အရင္လုိ မျမင္ရေတာ့ပါ။

တပတ္ျပည့္လုိ႔ ေတာင္ဖက္မုခ္နား ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ သမုိင္း၀င္ေက်ာက္တုိင္ ဝင္ၾကည့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရႊတိဂံုဆုိတာဟာ ဘာသာေရးျပယုဂ္ သက္သက္မဟုတ္။ ကုိလုိနီေခတ္ကစျပီး ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ေတြအထိ ဖိနွိပ္သူေတြကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ လူစုခဲ့တဲ့ေနရာပါ။


ေတာင္ဖက္မုခ္ေစာင္းတန္းက အဆင္း ေခါင္မုိးေဆးေရး ပန္းခ်ီေတြကုိ ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက “နွေမ်ာဖုိ႔ သိပ္ေကာင္းတာဗ်ာ။ မူလေရွးလက္ရာ ဗုဒၶ၀င္ခန္းေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အားလုံး အသစ္လုပ္ ေဆးသုတ္ထားတာပဲ က်န္ေတာ့တယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲလုိ႔ ဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ၁၉၈၈ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးစအခ်ိန္မွာ ေရႊတိဂံုေစာင္းတန္းေပၚက နံရံပန္းခ်ီေတြကို ျဖဳတ္လဲပစ္ခဲ့တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။

ေရႊတိဂံုကေန ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆီ တကၠစီငွားေတာ့ ၂၅၀၀ ေတာင္းပါတယ္။ တကယ္က ပထမ ငွားစဥ္က တကၠသိုလ္ကုိ မဟုတ္။ တကၠသိုလ္ေနာက္က အင္းလ်ားကန္ေစာင္း စားေသာက္ဆုိင္ေတြကိုပါ။ ကားသမားနဲ႔ စကားစပ္ရင္း တကၠသိုလ္ထဲ ၀င္ခြင့္ေပးေနျပီဆုိလုိ႔ အေရးေပၚလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ့တယ္။ ”၀င္ခြင့္ရတာ မၾကာေသးဘူးဗ်။ အုိဘားမား မလာခင္ေလးကမွ ရတာ” ဆုိျပီး ကားသမားက ရွင္းျပပါတယ္။ အဓိပတိလမ္းအတုိင္းေမာင္း ဘြဲ႔နွင္းသဘင္ေရွ႕မွာ ရပ္ျပီး က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္တလွည့္ က်ေနာ္တို႔ တက္ခြင့္မရလုိက္တဲ့ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္ၾကီးနဲ႕ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကတယ္။

ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လူတဦးစ နွစ္ဦးစထက္ မပုိ။ သစ္ပုတ္ပင္အပါအ၀င္ သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ျဖတ္ျပီး ဥဩတြန္သံက လြင့္လာတယ္။ ရန္ကုန္ေနေတာင္ အဓိပတိလမ္းေပၚ အပူခ်ိန္ေလွ်ာ့က်သြားတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။ ၀ိဇၨာခန္းမဖက္ကေန ဂ်က္ဆင္ဖက္ကုိျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး သီရိေဆာင္ေရွ႕က ေရတမာပင္ေတြေအာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္တယ္။ ”ဂ်က္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ”နဲ႔ ”ေမာင့္သီရိေမ” သီခ်င္းေတြကို သြားသတိရမိပါတယ္။


ျပည္လမ္းဖက္ ထြက္လာေတာ့ မာလာေဆာင္က ေက်ာင္းသူေတြ ေနတဲ့အေဆာင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္တဲ့ အေဆာင္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခံလုိက္ရျပီ။ ”အေဆာင္သရဲလည္း ဘုံေပ်ာက္ျပီ ထင္ပါရဲ့” လုိ႔စဥ္းစားရင္း တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ဆီ တမ္းတမိပါတယ္။ မာလာေဆာင္ေရွ႕ကေန အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ဖက္ တက္မယ္ျပင္လုိက္ေတာ့ အရင္လို ထီးကာထားတဲ့အတြဲေလးေတြ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတုန္း။

အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက အရင္လုိ တကၠသိုလ္အေငြ႔အသက္ မရွိေတာ့။ မဟာဆန္သူေတြ၊ ဣေျႏၵရွင္ေတြကုိ မျမင္ရေတာ့။ ထမိန္တုိတုိေခတ္ကုိေတာင္ ေက်ာ္ျပီး ဒီေန႔ေခတ္သစ္ ေဘာင္းဘီတုိတုိ ေခတ္ကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္သင့္ မသင့္ အျငင္းပြားခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ဟာ အေဝးၾကီး က်န္ခဲ့ျပီပဲ။ ေၾသာ္ အခုေတာ့လည္း ေဘာင္းဘီတုိ ေကာင္မေလးေတြက ဘီယာ၀ုိင္းမွာ ထုိင္လုိ႔။

လူေတြရဲ့ တန္ဖုိးထားမႈ၊ စံသတ္မွတ္မႈ ဆုိတာေတြဟာ ေခတ္နဲ႔အညီ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွမဟုတ္ တစုံတဦး၊ တဖြဲ႔ဖြဲ႔က အတင္းအၾကပ္ ေျပာင္းလဲလုိက္တာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ခံလုိက္ရတာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အင္းလ်ားကန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္ကလုိ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အရင္ကရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ဆုိင္မွာ ဘီယာဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ အခုိင္အမာ ေနရာယူထားလုိက္ပါျပီ။


ဒီနားက ဆုိင္မွာထုိင္ေနသူေတြ၊ ကန္ေဘာင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြထဲမွာ အင္းလ်ား ရာဇ၀င္နဲ႔ တံတားနီ ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ သိသူ ဘယ္နွစ္ဦးရွိလဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္ရဲ့ တုိက္ပဲြ၀င္မႈေတြ၊ ေပးဆပ္မႈေတြကို ဒီကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ အသက္ ၂၀ တန္း လူငယ္ေတြ တကယ္ပဲ ေမ့ကုန္ၾကျပီလား။

သမုိင္းေခတ္ မ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္း ခဲ့ဖူးတဲ့ အင္းလ်ားရဲ့ ကန္ေဘာင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တခါက တကၠသုိလ္ ညေနခင္းေတြ၊ တြဲေလွ်ာက္ ခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ၃/၈၈ အင္းလ်ား သီခ်င္းထဲက ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ျပီးေတာ့ … ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ျပန္ခြင့္ မရနုိင္ေတာ့ဘဲ တကၠသုိလ္ နယ္ေျမနဲ႔ အေဝး ေတာေတာင္ ေတြထဲ ထာ၀ရ လမ္းခဲြသြား ရရွာတဲ့ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားစြာကို က်ေနာ္ လြမ္းေန မိေတာ့တယ္။

Friday, May 10, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ (၂)

ဧရာ၀တီ။
 

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလယာဥ္က ”ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္” ကို ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၿပီ (ဓာတ္ပံု- ထက္ေအာင္ေက်ာ္)


ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး အျပင္ေရာက္လို႔ စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဗီဇာ ၂၈ ရက္ရတယ္လုိ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔႔ရပါတယ္။ ဒါဆုိ ေသခ်ာသြားျပီ၊ ၂၅ ႏွစ္တာ ေ၀းကြာေနရတဲ့ အမိေျမဆီ ျပန္ခြင့္ရၿပီေပါ့။ ဒီလုိေသခ်ာၿပီဆုိမွ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲက ကင္မရာကိုထုတ္ လုိအပ္မယ္ ထင္တာေတြကို ႐ိုက္ရပါတယ္။ ဗီဇာ မရခင္ ကတည္းက ကင္မရာတကားကား လုပ္ေနရင္ သတင္းေထာက္ဆုိၿပီး ဆုိရွယ္ဗီဇာ မေပးရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ဗီဇာ ကိစၥျပီးလုိ႔ သံရုံးရွိရာ ဆုန္ထြန္လမ္းမႀကီးဖက္ကေန ဆီလုံလမ္းမႀကီးဖက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါမွာ Myanmar Visa Service ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုကုိ လမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ျမန္မာခရီးသြား ကုမၸဏီတခုကို ေတြ႔ရၿပီး ဆုိရွယ္ဗီဇာအပါ၀င္ ဗီဇာေပါင္းစုံကို သူ႔ဆုိင္က လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆုိရွယ္ဗီဇာဆုိရင္ ဘတ္ေငြ ၃၅၀၀ ယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘာလက္မွတ္မွ ယူစရာမလုိ။ လူကုိယ္တုိင္လည္း သံ႐ံုးသြားစရာမလုိပဲ ေန႔ခ်င္းၿပီးရေအာင္ သူလုပ္ေပးနုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိင္မန္ေနဂ်ာက ေျပာပါတယ္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေစ်းႏႈန္းေတြ၊ ရန္ကုန္က ဟုိတယ္ေစ်းႏႈန္းေတြ အေၾကာင္း ေမးျမန္းလုိ႔ ေကာင္းတုန္း တယ္လီဖုန္းျမည္လာလုိ႔ ေကာက္ကုိင္လုိက္ေတာ့ သတင္းဆုိးတခု ၀င္လာပါတယ္။ “ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း” တဦးျဖစ္သူ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး ဒီမနက္ပုိင္းက မဲေဆာက္မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီဆုိတဲ့ သတင္းပါ။ ဒီေတာ့ မဲေဆာက္ကုိ ဆင္းၿပီး အဲဒီက ရဲေဘာာ္ေတြန႔ဲေတြ႔ၿပီးမွ ရန္ကုန္ကုိ၀င္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ် လုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႕ မနက္ ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္မွာ မဲေဆာက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး စ်ာပန အခမ္းအနားက စတင္ေနပါၿပီ။ ABSDF ဥကၠဌ ကုိသံခဲနဲ႔ တျခားအဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးက ရဲ ေဘာ္တခ်ဳိ႕ကုိ ခန္းမေရွ႕က ခုံတန္းမွာ ထုိင္ေနတာေတြ႕ရၿပီး အခမ္းအနားတြင္းမွာေတာ့ ဒု ဥကၠဌ ကုိမ်ဳိး၀င္းက ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီးအတြက္ အမွတ္တရ စကားေျပာေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီက ကုိေငြလင္း၊ NDD (ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး အင္အားစု) က ကုိစုိင္းျမင့္သူ၊ AAPP (နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေရးအဖြဲ႔) က ကုိတိတ္ႏိုင္၊ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စသျဖင့္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ နုိင္ငံေရးအင္အားစု အသီးသီးရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက အမွတ္တရ စကားေျပာတာ၊ သ၀ဏ္လႊာ ဖတ္တာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း သူတို႔ေျပာတာေတြထဲမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ၾကီးအတြက္ အမွတ္တရ စကားလုံးေတြအျပင္ လက္ရွိနုိင္ငံေရးအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “ရန္သူရဲ႕လွည့္ကြက္၊ ရန္သူရဲ့ ကစားကြက္” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ မၾကာခဏ ၾကားရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔မွာ ရန္သူရွိေနဆဲ၊ ရန္သူ မေပ်ာက္ေသးဘူးလုိ႔ နားလည္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ အမွာစကား ေျပာေနသူေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ အဲဒီရန္သူလုိ႔ သူတို႔ေခၚေနဆဲျဖစ္တဲ့ လက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးႏိုင္ဖုိ႔ ရန္ကုန္အထိ သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္တရ စကားေျပာၿပီးလုိ႔ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ စကားလုိက္ေျပာၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ “ရန္သူရဲ့ လွည့္ကြက္၊ ရန္သူရဲ႕ကစားကြက္” ဆုိတဲ့ လက္ရွိအစိုးရကလုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပုံသ႑န္ေတြအေပၚ မယုံၾကည္တဲ့ စကားလုံးကုိပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

“အေျခအေနက မလြယ္ေသးဘူးဗ်။ KIA နဲ႔လည္း တုိက္ပဲြက မၿပီးေသးဘူး။ အခုဆုိရင္ ရွမ္း-ေျမာက္မွာေတာင္ ေသနတ္ျပန္ေပါက္ေနၿပီ။ ၀ ကလည္း ျပင္ေနၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေတာ္လွန္ေရးသတိ ရွိဖို႔ လိုလိမ့္မယ္” ဆုိျပီး ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္တဦးက ေျပာပါတယ္။

မဲေဆာက္နဲ႕ ခ်င္းမုိင္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြ၊ သတင္းနယ္ပယ္က လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမလ ၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ကုိ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့  ႏွစ္ ၂၀ ကာလေတြအတြင္း ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားဆီ ခရီးသြားဖူးျပီးျဖစ္ေပမယ့္ အခု ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ကေတာ့ တကယ့္ကုိ ရင္ခုန္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလယာဥ္ေကာင္တာ ျဖတ္ေတာ့လည္း သံ႐ံုးဗီဇာဌာနလုိ ဘာမွကုိ အေမးအျမန္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါဟာ က်ေနာ္ကုိင္ထားတဲ့ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံသား (Passport) စာအုပ္ ေၾကာင့္မ်ားလားလုိ႔ ေတြးမိၿပီး အရင္တုန္းက ျမန္မာစာအုပ္အတုနဲ႔ ခရီးသြားစဥ္က ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္ေဆးေမးျမန္းမႈေတြကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာစာအုပ္ဆုိရင္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္း ထူလွတဲ့ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ကြင္း ၀န္ထမ္းေတြဟာ အခုေတာ့ ဘာမွ အေမးအျမန္း မလုပ္ေတာ့ဘဲ “ဆရာ၀ါဒီခပ္” ေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ္။ တနည္း လူတေယာက္ရဲ႕ Identity ဆုိတာဟာ အဲဒီလူကုိင္ထားတဲ့ စာအုပ္၊ ေနထုိင္တဲ့ႏိုင္ငံဆီ လုိက္ၿပီး တန္ဖုိးေျပာင္းသြားတဲ့သေဘာ ရွိသလား။

ဒီလုိစဥ္းစားရင္း ရန္ကုန္ပ်ံမယ့္ D 4-5 ဂိတ္ေတြဆီ ေရာက္လာေတာ့ နုိင္ငံျခားခရီးသည္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ အာရွေဒသကျဖစ္ၿပီး အေနာက္တုိင္းသား တခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာ စကားေျပာေနတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ထဲမွာေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးလာကုတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ၃-၄ ဦးကုိ ဘီးတပ္ ကုလားထုိင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးသမားလုိ႔ ယူဆရတဲ့ လူတခ်ဳိ႕နဲ႕ လူငယ္တခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕ရတယ္။

“အဲဒါက အပုိေတြပါဗ်ာ။ အရင္က ဒီေဖာင္ေတြ ျဖည့္စရာ မလုိဘူး” ဆုိၿပီး အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ လူငယ္တဦးက က်ေနာ္ ဟုိလွန္ဒီလွန္ လုပ္ရင္း ေခါင္းစားေနတဲ့ ကာစတန္ေဖာင္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္က ဒီေဖာင္ကုိ ျဖည့္စရာ လုိတယ္လို႔ က်ေနာ္က မထင္။ ကာစတန္ေဖာင္ဆုိတာ ကုိယ့္မွာေၾကညာစရာ ပစၥည္းပါမွ ျဖည့္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဖာင္ထဲမွာေတာ့ ကုိယ့္မွာ ႏိုင္ငံျခားေငြ ပါလာရင္ မပ်က္မကြက္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပရမယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။

“သူတုိ႔ပဲ ေဒၚလာအသစ္ေတြ ယူလာရမယ္လုိ႔ ေျပာထားၿပီး ဘာေၾကာင္တာလဲ” လုိ႔ အဲဒီလူငယ္နဲ႔ သေဘာတူေၾကာင္း က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖာင္ကုိ အေသအခ်ာ ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ခရီးသည္အားလုံးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ကိုင္ထားသူေတြကိုသာ ဆုိလုိၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ႏိုင္ငံျခားေငြကုိင္တာ ေၾကညာစရာ မလုိပါ။
“အင္း … ကိုယ္က နုိင္ငံျခားသား ျဖစ္ေနၿပီပဲေလ”

မၾကာခင္ ဘန္ေကာက္ေန ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ စတယ္။ အရင္ ျမန္မာစာအုပ္အတု ကုိင္တုန္းကဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အတင္းအက်ပ္ ဖမ္းဆီးျပီး ရန္ကုန္သြားမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ အတင္းတင္ေပးလုိက္မွာကုိ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုေတာ့ အဲဒီေလယာဥ္ကုိ အခေၾကးေငြေပးၿပီး ေက်နပ္စြာ လုိက္ပါစီးနင္းလုိ႔ေပါ့။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားတာလား။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ခံလုိက္ရတာလား။ သိပ္မကြဲျပားလွ။

“စြန္တန္ အရြဳိင္မုိင္”။ က်ေနာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတုန္း ထုိင္းေလေၾကာင္း ေလယာဥ္မယ္ေလးက သူတုိ႔ ေကြ်းတဲ့ သေဘာၤသီးသုပ္ စားေကာင္းလားလုိ႔ ထုိင္းဘာသာနဲ႔ ေမးပါတယ္။ “အရိြဳင္ဒီး” လုိ႔ လက္မေထာင္ျပရင္းနဲ႔ ထုိင္းေတြရဲ့ သူတုိ႔႐ိုးရာကုိ လူသိမ်ားေအာင္ ေၾကာ္ျငာတတ္တဲ့ ပညာကုိ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိျပန္ပါတယ္။ သိပ္စပ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ဘန္ေကာက္ လမ္းေဘးဆုိင္ေတြက သေဘၤာသီးသုပ္ဟာ အခု ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြ စားႏိုင္ေအာင္ အစပ္ေတြကို ေလွ်ာ့ထားပါတယ္။

အေတြးစကုိ ခဏနားၿပီး ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထုိင္းနယ္စပ္ကုိေက်ာ္ျပီး ျမန္မာနယ္ေျမ မြန္ျပည္နယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မုတၱမပင္လယ္ေကြ႔ကုိျဖတ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆီ ဦးတည္လုိ႔။ ရန္ကုန္ ဆင္းကာနီး ေလယာဥ္ကြင္း၀န္းက်င္ အခင္းအက်င္းက ဘန္ေကာက္နဲ႔ တျခားစီ။ လယ္ကြင္းေတြ၊ ခပ္နိမ့္နိမ့္ အိမ္ေလး၊ တဲေလးေတြကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး ျမိဳ႕ျပလကၡဏာကုိ မေတြ႕မိ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလယာဥ္က “ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္” ကို ဆိုက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အခင္းအက်င္းက ခ်င္းမုိင္ ေလယဥ္ကြင္းေလာက္ေတာင္ မသားနား။ အထုတ္အပုိး ဆြဲၿပီး အမ်ားနည္းတူ လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ အေစာင့္ေတြ သိပ္မေတြ႕ရ။ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ အိမ္သာထဲမွာ အေစာင့္၀န္ထမ္းက ႏွစ္ေယာက္။ အိမ္သာထဲက ထြက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ Arrival အခန္းကုိ ေရာက္ၿပီ။ မွန္နံရံ အျပင္ဖက္မွာ က်ေနာ့္ကုိ လာႀကိဳတဲ့ ေတာျပန္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕၊ ထား၀ယ္သားတခ်ဳိ႕နဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ အနည္းအက်ဥ္းကို ေတြ႕ရတယ္။

သူတုိ႔ကုိ လက္ျပနႈတ္ဆက္ရင္း မွန္နံရံ နားကပ္သြားေတာ့ ေတာျပန္ရဲေဘာ္တဦးက က်ေနာ့္ကုိ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ သေကၤတ လုပ္ျပၿပီး ေနာက္ပါတယ္။ သူက ေနာက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္က ခပ္လန္႔လန္႔။ မေတာ္ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရင္ ဒုကၡလုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မ်က္စိ ေနာက္ႏိုင္တဲ့ လည္ပင္းက ကင္မရာကုိ ျဖဳတ္သိမ္းၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Passport Control မွာ တန္းစီေပါ့။

ေႏွးသလား မေမးနဲ႕။ တကယ္က စက္ေတြေႏွးတာ ျဖစ္ဖို႕ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္ တန္းစီတဲ့ ေကာင္တာမွာ Passport ေကာ္ပီကူးတဲ့ စက္ပ်က္သြားလို႔ ၀န္ထမ္းတဦး ညည္းညဴေနျပီး ဟုိျပင္ ဒီျပင္ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္လို လူေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ၀င္လာတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာသာဆို ေသျပီဆရာပဲ။ ထူးျခားတာကေတာ့ နုိင္ငံျခားသား Passport ကုိ စစ္တဲ့ ၀န္ထမ္းအားလုံးက အမ်ဳိးသမီးေတြျဖစ္ေနျပီး ျမန္မာ Passport စစ္တဲ့ဖက္က ၀န္ထမ္းေတြက အမ်ဳိးသားေတြပါ။

က်ေနာ္ဟုိေငး ဒီေငးလုပ္ေနတုန္း “ေက်းဇူးျပဳျပီး သတ္မွတ္ေနရာမွာ ရပ္ေပးပါ” လုိ႔ လဝက အရာရွိ အမ်ဳိးသမီးက ေျပာပါတယ္။ အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ရန္ကုန္ေလဆိပ္လည္း ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ေတြလုိ ဗီဒီယုိ ကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ မွတ္တမ္းတင္တာမ်ဳိး ရွိေနမွန္း သတိျပဳမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လ၀က ၀န္ထမ္းကလည္း သံရံုး၀န္ထမ္းလို ဘာမွမေမး။ သူ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ျပီး “ဒုန္း” ကနဲ “တုံး” ထုေပးလုိက္ပါတယ္။

အထုတ္အပုိး ေရြးတဲ့ေနရာဆီေျပး တြန္းလွည္းေပၚ ပစၥည္းေတြတင္ျပီး ထြက္လာေတာ့ ကာစတန္ျဖတ္ရပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ Xray ရုိက္၊ လက္ဆဲြအိတ္ကုိ စစ္ေဆးေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ျပႆနာ တက္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္က ဘာမွေၾကညာစရာ ပစၥည္းမပါဘူးဆုိျပီး ကာစတန္ ေဖာင္မွာ ဘာမွေရးမထားေတာ့ “ေၾကညာစရာရွိရွိ မရွိရွိ လူတုိင္းျဖည့္ရတယ္ အစ္ကို” ဆုိျပီး ကာစတန္၀န္ထမ္းက ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ ကတုိက္ကရုိက္နဲ႔ ေဖာင္ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိမွ ေရြးျပီး တကူးတက ရစ္ေနတဲ့ပုံမ်ဳိး မဟုတ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ ရွည္လ်ားေထြျပားမႈေတြက တျခားနုိင္ငံက လူေတြအဖုိ႔ ရစ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလို႕ ထင္ပါတယ္ ။ ျပီးေတာ့ အျပင္ထြက္လုိ႕ ရပါျပီ။

“ေအာင္ပြဲမပါပဲ ျပန္လာသူေပါ့ဗ်ာ” လို႔ အျပင္ကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္ရဲ့ ေတာျပန္ရဲေဘာ္ေတြကို ေအာ္ျပီး နႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရြာကေန လာၾကိဳေနသူေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္း နားလည္ပုံ မရ။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ရြာက မိတ္ေဆြေတြက အေမ့ဆီကုိ ဖုန္းေခၚျပီး လွမ္းနႈတ္ဆက္ခုိင္းပါတယ္။ “မီးေ၀း… ဖစု နန္ ကြန္းပဲ ပလႅန္လာပီလာ” (ေၾသာ္ သားေလး နင္တကယ္ပဲ ျပန္လာျပီ ေနာ္) လုိ႔ က်ေနာ့္အေမက ထား၀ယ္လုိေျပာျပီး ဖုန္းထဲမွာ ငုိပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့္အေမ ဝမ္းသာသလို တနုိင္ငံလုံးက သားနဲ႕ေဝးေနခဲ့တဲ့ တျခား အေမေတြေရာ ၀မ္းသာဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္ျပီလား။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့တဲ့ သားသမီးမ်ားစြာ အေ၀းတေနရာမွာ က်န္ေနဆဲဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္သိေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ လုံး၀ အိမ္ျပန္လာခြင့္မရေတာ့တဲ့…

ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ျပန္ မလာနုိင္ေတာ့တဲ့ သားသမီးေတြ… ၂၅ နွစ္တာ ေတာ္လွန္ေရး ခရီးရွည္အတြင္း ဒီမုိကေရစီေရး အတြက္ အသက္ေပးသြားတဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း ၆၀၀ ေက်ာ္။ အဲဒီလုိ သားေပ်ာက္ သမီးေပ်ာက္ မိခင္ေတြထက္စာရင္ က်ေနာ္တို႕က ဇာတ္ျပန္ေပါင္း ႏိုင္ပါေသးတယ္ အေမလုိ႔ စိတ္ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖေပမယ့္ အလြမ္းေတြ တပံုတပင္နဲ႕ ရန္ကုန္ေျမကို က်ေနာ္ နင္းခဲ့ျပီ။

Friday, May 3, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ (၁)

ဧရာ၀တီ။
  

အရင္ေခတ္က လူသြားနည္းလွတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံဟာ အခုေတာ့ ဗီဇာတန္းစီ လာေလွ်ာက္သူ မနည္းလွ (ဓာတ္ပံု – ထက္ေအာင္ေက်ာ္)

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ျဖိဳခဲြခံရျပီးေနာက္ပုိင္း လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မယ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေတာခုိခဲ့သူေတြထဲက တခ်ဳိ႕ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္အတြင္း ျပည္ေတာ္ျပန္ ေလ့လာေရးခရီးစဥ္ေတြလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြျပီးကတည္းက ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ျပန္ခဲ့ၾကျပီး ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ အျပီးမွာေတာ့ ရာနဲ႔ခ်ီ ေလ့လာေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အဖြဲ႔စည္းအလုိက္ေရာ၊ တဦးခ်င္းအရပါ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာခုိေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အေျခေနအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ သူတုိ႔နဲ့အတူ လုိက္မပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးဆုိတဲ့အထဲ အဓိက အခက္ခဲကေတာ့ က်ေနာ္ေနထုိင္တဲ့ ေနာ္ေ၀နုိင္ငံက ထုတ္ေပးထားတဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္မွာ Except Myanmar ”ျမန္မာနုိင္ငံမွ အပ” တကမၻာလုံး သြားနုိင္သည္လုိ႔ ေရးထားတဲ့အတြက္ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံသား မျဖစ္မခ်င္း မိခင္နုိင္ငံကုိသြားခြင့္မရတဲ့ သေဘာ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံျခားသားအျဖစ္ အရင္ခံယူျပီးမွ အမိျမန္မာနုိင္ငံဆီ တရား၀င္ျပန္လည္ခြင့္ရတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။

ထပ္ရွင္းေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာ္ေ၀ခရီးသြားလက္မွတ္နဲ႔ အမိျမန္မာနုိင္ငံဆီ ျပန္ခြင့္မရဘူး ဆုိတာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံဆီ အျပီးအပုိင္ မျပန္ရဲေသး၊ မျပန္သင့္ေသးဘူး ထင္လို႔ ေျပာတာပါ။ တကယ္ အျပီးျပန္ရဲရင္ေတာ့ ဘယ္နုိင္ငံက ဘာခရီးသြားလက္မွတ္၊ ဘာနုိင္ငံသားလက္မွတ္မွ မလုိပါ။ ဒီတုိင္း ထျပန္ သြားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္အျပီး မျပန္ရဲေသးလဲ။ အျပီး မျပန္သင့္ေသးဘူးလုိ႔ ထင္သလဲ ဆုိတာကုိေတာ့ ေနာက္ပုိင္းက်မွ ေခါင္းစဥ္တခုနဲ႔ သီးျခားေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ တတိယ နုိင္ငံေရာက္ ေတာခုိ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး၊ DVB သတင္းေထာက္ေဟာင္းတဦးအေနနဲ႔ ၂၅ နွစ္ၾကာ အမိေျမနဲ႔ခြဲခြာခဲ့ျပီး မွ အိမ္ျပန္လည္နုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပုံ အဆင့္ဆင့္ကုိသာ ဦးစားေပး တင္ျပလုိပါတယ္။

ပထမဆုံး ျပင္ဆင္မႈကေတာ့ ေနာ္ေ၀နုိင္ငံသားျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရျခင္းပါပဲ။ နုိင္ငံျခားသားတဦး ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ျမန္မာနုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရဖုိ႔ ဘယ္လုိ သတ္မွတ္ အရည္အခ်င္းေတြ လုိအပ္သလဲဆုိတာ က်ေနာ္ တခါမွ မေလ့လာဖူးပါ။ ေနာ္ေ၀နုိင္ငံမွာေတာ့ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခ်င္ရင္ ၇ နွစ္ ဆက္တုိက္ေနျပီး ဘာျပစ္မႈဆုိင္ရာ ဥပေဒ ခ်ဳိးေဖာက္မႈ မရွိဘူး။ ေနာက္တခါ ေနာ္ေဝဘာသာစကားကိုလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာသင္ခ်ိန္ နာရီျပည့္ထားျပီးေၾကာင္း လက္မွတ္ျပနုိင္ရင္ နုိင္ငံျခားသားတုိင္း နုိင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလုိေလွ်ာက္တာကုိ စိစစ္တာက ၁၂ လခန္႔ ၾကာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံသားလက္မွတ္ က်ေနာ္ရလာခဲ့တယ္။ ရျပီဆုိတာနဲ႔ နဂုိကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေရးလက္စ ”သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး” စာအုပ္ကုိ ရန္ကုန္မွာ ထုတ္ေ၀ေရး၊ ခြဲခြာေနရတာ ၂၅ နွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေရး။ ျပီးေတာ့ အားလုံး ေျပာေနၾက တဲ့အတုိင္း စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ႔ နုိဘဲလ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ”စိန္-စု” နုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ေလ့လာေရးေပါ့။

ေနာ္ေ၀နုိင္ငံသားရျပီး သတင္းနွစ္ပတ္အတြင္း ခရီးထြက္လာတဲ့က်ေနာ္ ပထမ ဆုံးၾကံဳရတာကေတာ့ အရင္က ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေလွ်ာက္ထားေနရတဲ့ ထုိင္း ဗီဇာ မလိုေတာ့ပါ။ ထုိင္းနဲ႔ဥေရာပအၾကား သေဘာတူညီခ်က္အရ သတင္း ၄ ပတ္ေက်ာ္ေအာင္ မေနဘူးဆုိရင္ ဥေရာပသားေတြ ထုိင္း၀င္ဖုိ႔ ဗီဇာ မလုိ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္သြားေရးအတြက္ ထုိင္းနိင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုး မွာ ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့ကိစၥက အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္း မသိတဲ့အတြက္ လုိလုိမယ္မယ္ ထုိင္း ဗီဇာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကီလုိမီတာ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ေအာ္စလိုနဲ႔ ဘန္ေကာက္အၾကား ဒီတေခါက္ခရီးစဥ္က အရင္လုိ မဟုတ္။ အရာရာဟာ နလုံးတုန္ ရင္ခုန္စရာ ျဖစ္ေနသလုိလုိ။ ေအာ္စလုိ၊ ဟယ္လ္စင္ကီ၊ ေမာ္စကိုကေန အာရွအလယ္ပုိင္း ေတာင္တန္းေပၚကေန ပ်ံသန္းလာတဲ့ေလယာဥ္ နယူးေဒလီျမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ နီးလာျပီဆုိတဲ့အသိ ၀င္လာပါတယ္။ အရင္က ဒီခရီးစဥ္ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္သြားဖူးျပီးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလုိမ်ဳိး ခံစားခ်က္ မျဖစ္မိ။

ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီလုံး အိပ္ရင္အိပ္၊ မအိပ္ရင္လဲ ရုပ္ရွင္ထုိင္ၾကည့္ ေပ့ါ။ အခုေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ရင္ခုန္ခ်င္ေနတယ္ဆုိရမလား။ နယူးေဒလီကေန ကလႅကတၱားကုိ ျဖတ္ျပီး ကပၸလီပင္လယ္ထဲ ျဖတ္ပါတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က ေကာ့ဘဇားျမိဳ႕ရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ရခုိင္ရုိးမကိုေက်ာ္ ပဲခူးကုိ ေက်ာ္ေတာ့ ”ဒါ ျမန္မာျပည္ထဲ ေရာက္ေနျပီပဲ” လုိ႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မုတၱမပင္လယ္ကိုျဖတ္ က်ေနာ္ တခ်ိန္က စာသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသုိလ္ရွိရာ ေမာ္လျမိဳင္တည့္တည့္က ျဖတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားသုံးဆူနဲ႔ ေ၀ါေလ စခန္း၀န္းက်င္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တခ်ိန္က လႈပ္ရွားခဲ့ဖူး တဲ့ KUN နယ္ေျမေတြကိုျဖတ္ျပီး ေလယာဥ္က ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ၀င္လာပါတယ္။


ဘန္ေကာက္ သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ဆင္းျပီး ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ျမင္ေတာ့ အခင္းအက်င္းက အေတာ္ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနပါျပီ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းကလုိ တကၠစီသမားေတြနဲ႔ ေစ်းညွိစရာမလုိ၊ တကၠစီသမား ေစ်းညစ္တာကုိ ခံစရာမလုိေတာ့။ ေလဆိပ္က မုိးပ်ံရထားကုိ ၄၅ ဘတ္ေပးျပီး စီးလုိက္တာနဲ႔ ျမိဳ့လယ္က ပရာထုိင္း ဘူတာအထိ ေရာက္မယ္။ အဲဒီကေန မိုးပ်ံရထား ေျပာင္းစီးျပီး ကုိယ္တည္းမယ့္ ေနရာဆီသြားလုိက္ရင္ ဘတ္ ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ လုိရာခရီးကုိ ေရာက္ေနပါျပီ။

ဒါေပမယ့္ ေနာ္ေ၀ရာသီဥတုအေျခေနနဲ႕ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ အပူခ်ိန္က ေခြ်းျပန္ေစပါတယ္။ အနႈတ္ျဖစ္လုိက္ အေပါင္း ၁-၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ျဖစ္လုိက္ အေျခအေနမွာ ေခြ်းမထြက္လို႔ စိတ္ညစ္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ေႏြရဲ့ အပူက အဲကြန္းရထားထဲမွာ ထုိင္ေနရင္းနဲ႔ ေခြ်းေတြထြက္လို႔။ ကုိယ္ေခြ်းနံ႔ ကုိယ္ ျပန္နံလာလုိ႔ ေဘးကလူေတြကို အားနာလာလို႕ ၾကည့္မိေတာ့ ထူးဆန္းတာ နုိင္ငံျခားကလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြပဲ ကိုယ့္လိုေခြ်းျပန္ေနတာ ေတြ႔ရျပီး ေဒသခံ ထုိင္းေတြက ေခြ်းတစက္မွ မထြက္ၾကပါ။

ေကာ္ဖီေသာက္ေတာ့လည္း ထုိင္းေတြက ”ကာဖယ္ယင္” ေခၚ ေကာ္ဖီအေအးကို ၾကိဳက္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ေလ မိေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာ္ဖီဆုိရင္ အပူမွ။ ျပီးေတာ့ ဒီက 7-Eleven ဆုိင္ေတြမွာ ေကာ္ဖီစက္ မရွိ။ မတက္နုိင္။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိ က်င့္ေပေတာ့။ ေရခဲစိမ္ေကာ္ဖီကုိ ေရခဲေရလုိသေဘာထားျပီး ေသာက္။ ဘန္ေကာက္ေနပူပူေအာက္မွာ မုိးပ်ံရထားတဆင့္၊ ကုန္းေၾကာင္းတဆင့္ေလွ်ာက္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဆထြန္ လမ္းမၾကီးေဘး၊ ဆြိဳင္ ထနန္ပန္ထဲက ျမန္မာသံရုံး ဗီဇာ ဌာနဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာပါတယ္။

ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆုံး ဗီဇာဟာ Social Visa ဆိုရွယ္ဗီဇာ လုိ႔ၾကားရတဲ့အတြက္ အဲဒါ ဘယ္လုိေလွ်ာက္ရသလဲဆုိျပီး အရင္ဆုံး လာစုံစမ္းတာပါ။ အဲဒီ ဗီဇာနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံဆီ သြားဖူးတဲ့ ေအာ္စလုိက မိတ္ေဆြတဦးရဲ့အေျပာတုိင္းဆုိရင္ ျမန္မာနုိင္ငံက ေဆြမ်ဳိးတဦးဦးရဲ့ဖိတ္စာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ့ နုိင္ငံသားစိစစ္ေရးကဒ္ မိတၱဴေတြလုိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာစာမွ မလုိဘူး၊ ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာပဲြစားေတြကုိ လိုင္းဝင္လုိက္ရင္ လူကုိယ္တုိင္ေတာင္ သံရံုးသြားစရာမလုိဘူး။ ဗီဇာ ေန႔ခ်င္းရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။

သူပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ဆုိေတာ့ ပဲြစားကုိ ပိုက္ဆံေပးလုပ္ရတဲ့အလုပ္မ်ဳိး၊ စည္းမ်ဥ္းအတုိင္းမလုပ္ပဲ ”ဂြင္” ဖန္တဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႔ ညာဥ္ဆုိးကုိ က်ေနာ္က သိပ္သေဘာမေတြ႔လွ။ ျပီးေတာ့ ခဲရာခဲဆစ္ အေတြ႔အၾကံဳကုိလည္း သိခ်င္ေသး။ စတုိရီလည္း လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ဆုိေတာ့ သံရံုးဆီ ကုိယ္တုိင္ သြားေမးတာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး ဗီဇာ ဌာနဆီ က်ေနာ္ ေရာက္လာတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဒီသံရုံးဟာ ထုိင္းနုိင္ငံမွာေနခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားတိုင္းနီးပါး မေရာက္ဖူးသူ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကြာတာဆုိလုိ႔ အရင္ကေရာက္ဖူးတာဟာ ဒီသံရံုးကို ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပပဲြလုပ္ဖုိ႔ျဖစ္ျပီး အခုတေခါက္ကေတာ့ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒါဟာ အမ်ားေျပာေနသလုိ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားတဲ့သေဘာလား။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေျပာင္းသြားတဲ့ သေဘာလား၊ အေျပာင္းခံလုိက္ရတဲ့ သေဘာလား။ ”တံတားက ေရြ႕ေနတာလား၊ ေရက စီးေနတာလား။”

ဘာကုိ ဘ၀င္မက်မွန္း အေသအခ်ာ မသိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလုိနည္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးကို သိပ္သေဘာမက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နုိင္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီနည္းမွတပါး တျခားနည္း မရွိေသးတဲ့အတြက္ ဗီဇာဌာနထဲ က်ေနာ္ အရဲစြန္႔၀င္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဒီအေပါက္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ နွစ္ ၁၉၉၉ ေအာက္တုိဘာလ ၁ ရက္ေန႔တုန္းက ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ကုိေဂ်ာ္နီတုိ႔ ”စြမ္းအားျမင့္စစ္သည္ေတာ္” ေတြ ၀င္ခဲ့တဲ့အေပါက္ပါလား ဆုိျပီး ရင္ခုန္မိပါေသးတယ္။ အထဲမွာ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ ၀င္လုိက္ ထြက္လုိက္လုပ္ေနေပမယ့္ အေပါက္၀မွာ အေစာင့္တေယာက္မွမရွိ။ မ်က္နွာက်က္ေပၚမွာေတာ့ CCTV တလုံး တပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အမ်ားစုက ထုိင္းနဲ႔ နုိင္ငံျခားသားျဖစ္ေနျပီး ျမန္မာနုိင္ငံသား သိပ္မေတြ႔ရ။ သံဃာ၂ ပါးကို ေတြ႔ရ တဲ့အတြက္ ျမန္မာလုိနဲ႔ နႈတ္ဆက္ျပီး ဗီဇာဘယ္လုိေလွ်ာက္ရသလဲ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ”တကာၾကီးက ဗမာျဖစ္ျပီး ကုိယ့္နုိင္ငံကိုယ္ျပန္တာ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖုိ႔လုိေသးလား” ဆုိျပီး ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေနလို႔ ျပည္ပေရာက္ေတြအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းစုံ ရွင္းျပေနရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဘာမွမသိ။ ေကာင္တာမွာ သြားေမးတာ အေကာင္းဆုံးဆုိျပီး လူတန္းရွည္ကုိ တန္းစီေစာင့္ရျပန္ပါတယ္။

ေကာင္တာ နံပတ္ ၁ မွာထုိင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ဆက္ဆံေရး သိပ္မဆုိး။ ေမာက္မာမႈ မရွိ။ ဆုိရွယ္ဗီဇာေလွ်ာက္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္က ဖိတ္ေခၚစာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ့ နုိင္ငံသား  စိစစ္ေရးကဒ္ မိတၱဴေတြလုိတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြ ေလွ်ာက္ေနတဲ့အတုိင္း ပုံမွန္ပါပဲလုိ႔ အေသအခ်ာ ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီဖိတ္စာက ဘယ္လုိေရးရမွာလဲ။ နမူနာရွိလားဆုိျပီး ထပ္ေမးေတာ့ ”ဟုိမွာေလ၊ နံရံမွာ ကဒ္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား” တဲ့။ နံရံကစာဆီသြားျပီး အေသအခ်ာၾကည့္။ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ျပီး ျပန္ထြက္လာရပါတယ္။

ျပီးေတာ့မွ ျမန္မာနုိင္ငံ ေက်းလက္ေတာရြာက က်ေနာ့္အိမ္ဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး ဖိတ္စာနမူနာကို အီးေမးလ္နဲ႔ ပုိ႔ထားေၾကာင္း၊ ေဖာင္ျဖည့္ျပီး နုိင္ငံသားကဒ္ မိတၱဴပုိ႔ေပးဖုိ႔ ေျပာရပါတယ္။ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ နည္းပညာေျပာင္းလဲတုိးတက္မႈအရ ေက်းလက္ေဒသက က်ေနာ္ရြာ့မွာလည္း ၂ သိန္းတန္ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြ ရွိေနပါျပီ။ (အဲဒီေန႔အထိ ၁၅၀၀ တန္ဖုိးကဒ္ ခဲြတန္းမရေသးပါ)။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ေတာ့ မရွိေသး။ ဒီေတာ့ ရြာကေန ၅-၆ မုိင္ေ၀းတဲ့ ျမိဳ႕ေပၚတက္ျပီး အင္တာနက္ဆုိင္ကတဆင့္ က်ေနာ္ မွာထားတာေတြ ပို႔နုိင္ဖုိ႔ တေနကုန္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရပါတယ္။



ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တေန႔မနက္ ဗီဇာသြားေလွ်ာက္ေတာ့ ဘာမွ အေမးအျမန္းမရွိ။ ေကာင္တာ အမွတ္ ၁ မွာ တုိကင္ယူျပီး ေကာင္တာ အမွတ္ ၄ က အမွတ္စဥ္ေခၚတာကို ထုိင္ေစာင့္ေနရံုပါပဲ။ ေကာင္တာဆုိ လို႔ အခန္းထဲမွာ ေကာင္တာ ၄ ခုရွိပါတယ္။ ေကာင္တာ ၁ က သတင္းေမးျခင္း၊ ေဖာင္ျဖည့္ျခင္း၊ တုိကင္ယူျခင္း အပါအ၀င္ ပထမ အဆင့္ကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။ ေကာင္တာ ၂ ကေတာ့ ထုိင္း နုိင္ငံသားေတြခ်ည္းအတြက္ သီးျခားလုပ္ေပးတဲ့ေကာင္တာ။ ေကာင္တာ ၃ ကေတာ့ တုိးရစ္ဗီဇာ လုပ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုိရွယ္ဗီဇာသမားေတြကေတာ့ ေကာင္တာ ၄ Business ဘဇ္နက္ ဗီဇာေကာင္တာမွာ ၀င္တန္းစီရပါတယ္။

အရင္ေခတ္က လူသြားနည္းလွတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံဟာ အခုေတာ့ ဗီဇာတန္းစီလာေလွ်ာက္သူ မနည္းလွ။ ထုိင္းေကာင္တာမွာ ေပၚေနတဲ့ နံပါတ္ေတြအရ လူဦးေရ ၅၀၀ ၀န္းက်င္။ တုိးရစ္ေကာင္တာက ၄၀၀ ၀န္း က်င္။ က်ေနာ္ တန္းစီေနတဲ့ ဘဇ္နက္ေကာင္တာမွာေတာ့ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ရွိတဲ့အတြက္ တရက္ တရက္ကုိ လူ ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ ဗီဇာ ထုတ္ေပးေနရတဲ့သေဘာပါ။

”ခင္ဗ်ားက ဆုိရွယ္ဗီဇာေလွ်ာက္မွာလား” ဆုိျပီး ေကာင္တာထုိင္ အရာရွိကေမးေတာ့ နည္းနည္းတြန္႔ခ်င္သြားတယ္။ ‘ဇာတ္လမ္းေတာ့ စျပီ။ ထုံးစံအတုိင္း အရစ္ခံရေတာ့မယ္ လို႔ ထင္လုိက္ပါတယ္။ ”ဟုတ္ပါတယ္။ ဆုိရွယ္ဗီဇာေလွ်ာက္ရမယ္ဆုိျပီး ဟုိဖက္ေကာင္တာက ေျပာလုိက္လုိ႔ပါ” လုိ႔ က်ေနာ္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက က်ေနာ့္ မ်က္နွာကို အေသအခ်ာၾကည့္ျပီး…”ခင္ဗ်ားက ရန္ကုန္ကုိ ဘယ္ေန႔သြားခ်င္တာလဲ” လုိ႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ ”ဗီဇာရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ဗီဇာက ေန႔ခ်င္းျပီးရတယ္ဆုိတာ ဟုတ္လား” လုိ႔  leading question ျပန္ေမးလုိက္ပါတယ္။

”ရပါတယ္။ ေန႔ခ်င္းျပီးဆုိရင္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္။ တရက္ျခားဆုိရင္ တေထာင္ေက်ာ္။ တပတ္တြင္းဆုိရင္ ၈၀၀ ေလာက္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေန႔လုိခ်င္လဲ” လုိ႔ သူကေျဖပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္ကို ဘယ္ေစာင့္ေနပါ့မလဲ။ ေန႔ခ်င္းျပီး လုိခ်င္ပါတယ္ဆုိျပီး ဘတ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေပး လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေငြလက္ခံျဖတ္ပုိင္းေပး၊ ညေန ၃ နာရီခဲြၾကမွ တေခါက္ျပန္လာပါလုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ သံရံုးထဲကေန က်ေနာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။


ဗီဇာေလွ်ာက္ ရခက္တယ္။ ေဆြ ၇ ဆင့္၊ မ်ဳိး ၇ ဆင့္ေဖာင္ ျဖည့္ရတယ္။ သံရံုးအရာရွိေတြက သိပ္အရစ္ ရွည္တယ္ ဆုိျပီး သတင္းၾကီးေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမေမးပဲ ဒီလုိ လက္ခံလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္မထားခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက ေလွ်ာက္လႊာကုိ လက္ခံထားျခင္းသာျဖစ္ျပီး ဗီဇာကုိ ထုတ္မေပးေသးတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေသခ်ာေသး။ ဒီလုိနဲ႔ ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ သံရံံုးေရွ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အရင္ တန္းစီေနသူေတြ ၁၀၀ ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေနပူတဲ့ၾကားထဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ထုိင္ေစာင့္ေနသူေတြ။ အေနာက္တုိင္းသူတခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ကေလး တြန္းလွည္းေတြနဲ႔။

သံရံုးတံခါးဖြင့္တာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ သံရံုးထဲ အေသအခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ျမန္မာအလံကုိ မေတြ႔မိ။ အနီးကပ္ တံခါးနား ကပ္ၾကည့္ေတာ့မွ ခပ္နိမ့္နိမ့္ စုိက္ထားတဲ့ အလံတုိင္ ၂ ေခ်ာင္းမွာ ျမန္မာအလံနဲ႔ အာဆီယံ အလံေတြကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ သတင္းလိုက္ခဲ့ဖူးလို႕ မွတ္မိေနတာက ၁၉၉၉ ခု ကုိေဂ်ာ္နီတုိ႔အဖြဲ႔ သံရံုးစီးနင္းစဥ္တုန္းက ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းမရလုိ႔ဆုိျပီး ခုတ္လဲွလုိက္တဲ့ အလံတုိင္ေဟာင္းဟာ အခုထိ ျပန္မထူနုိင္ေသး။ အဲဒီအစား အလံတုိင္ငယ္နဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ေနတဲ့သေဘာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

၃ နာရီခဲြမွာ တံခါးဖြင့္လုိ႔ အားလုံး တုိးေ၀ွ႔၀င္သြားျပီးေနာက္မွာလည္း ဘာအစစ္အေဆး အေမးျမန္းမရွိ။ ”ေဟာဒီမွာ လက္မွတ္ထုိး” လုိ႔ေျပာျပီး က်ေနာ္ ေနာ္ေဝ ႏိုင္ငံကူးစာအုပ္ကို ျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သံရံုးအရာရွိ တခုခု ေမးဦးမယ္ထင္လို႕ ေၾကာင္ျပီး ရပ္ေနမိေတာ့ ”ျပီးျပီေလ၊ ဒါပဲေလ” ဆုိျပီး အဲဒီအရာရွိက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ေတာင္ ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ သံရံုးထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဖို႕ ဗီဇာ ရခဲ့ျပီ။




Wednesday, May 1, 2013

သူပုန္ေက်ာင္းသား ရန္ကုန္ေရာက္ျပီ။

ABSDF ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားနဲ႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားသို႔ အသိေပးတင္ျပခ်က္

ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းနဲ႔ DVB သတင္းေထာက္ေဟာင္းျဖစ္ျပီး ေလာေလာဆယ္ အလြတ္သတင္း ေထာက္၊ စာေရးသူအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့ က်ေနာ္ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (ေခၚ) ၀င္းထိန္ဟာ ၂၈ ရက္ စာ ဆုိရွယ္ဗီဇာနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံဆီ ဒီေန႔ (ေမလ ၁ ရက္ေန႔) ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။



ဒီခရီးစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ေရးသားခဲ့တဲ့ ''သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး'' ေဆာင္းပါးေတြကို စု စည္းျပီး (ေမလ ၅ ရက္ေန႔မွာထုတ္နုိင္ဖို႔စီစဥ္ေန) စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး၊ ABSDF သမုိင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လုပ္နုိင္တာေတြ လုပ္ေဆာင္ေရး၊ ၂၅ နွစ္ တာ ခဲြခြာေနရတဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ဆုံေရး၊ လက္ရွိျဖစ္ ေပၚ တုိးတက္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ နုိင္ငံေရး အေျခေနေတြကို ေလ့လာဖုိ႔ရွိပါတယ္။

ဒီခရီးစဥ္အတြင္း ေတြ႔ရွိရတဲ့ ထူးျခားခ်က္ေတြကိုလဲ ခရီးသြားမွတ္တန္းပုံစံနဲ႔ အခန္းဆက္ ေရးသားတင္ ျပသြားဖုိ႔စီစဥ္ထားပါတယ္။


ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံးကို ေလးစားလွ်က္

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (ခ) ၀င္းထိန္
ေမလ ၁- ရက္ေန႔။ ရန္ကုန္ျမိဳ့။
...........................................................................................................................

Dear all,

I was arrived Rangoon today, 1 May 2013. During 28 days of my social visa, I plan to publish a book called, ''Marathon journey of a student rebel'' about 10-years of my life with the ABSDF.

I also plan to visit my family in Tavoy, southern Burma. And I will also to learn so called ''Burmese Style Reform''.

I will report you weekly about my trip in this blog and some media.

Best

Htet Aung Kyaw @ Win Htein

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More