Monday, December 30, 2019

ခ်င္းေတာင္တန္းသိုု႔ခရီးသြားျခင္း (၄)

မင္းတပ္မွ ဟားခါးသိုု႔...

ေအးလိုု႔လားမသိဘူး။ မနက္အေစာၾကီးနိုုးလာပါတယ္။ တည္းခိုုေဆာင္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖက္ ေတာင္တန္းေပၚ မွာ ျမူေတြဆိုုင္းလိုု႔။ ေအာက္ဆင္းျပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔ျပင္ေတာ့ အေအးဒဏ္ကိုုမခံနိင္။ အေႏြးထည္ပါးပါး အျပင္  ေခါင္းစြပ္နဲ႔ လည္စြပ္ကိုု အေသခ်ာျပန္၀တ္ရပါတယ္။ (၇)နာရီေလာက္မွာေတာ့ မေန႔က လႊတ္ေတာ္ အမတ္က ကားနဲ႔ေရာက္လာျပီး နံနက္စာစားဖိုု႔ လာေခၚပါတယ္။ အေပၚဖက္တက္လိုုက္ေတာ့ မင္းဒပ္ျမိုု့ လယ္။ ေတာင္တက္လမ္းၾကမ္းခဲ့ေပမယ့္ ျမိ့လယ္မွာေတာ့ နိင္လြန္ကတၱရာခင္းထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီျမိံုုကလည္း တျခားေတာင္ေပၚျမိံေတြလိုုပါပဲ။ ေတာင္ထိပ္ေက်ာတေလ်ာက္မွာ ျမိ့တည္ထားတာဆိုုေတာ့ အိမ္ေတြ ဆိုုင္ေတြက လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္ဆီမွာ။



( မင္းတပ္ျမိဳ့အ၀င္မွာ တည္ေဆာက္ေနဆဲ ဦး၀မၼသူးေမာင္း ပန္းျခံ)
ေစ်းသစ္ၾကီးေရွ႔မွာကားရပ္ျပီး အဲဒီနားက လဖက္ရည္ဆိုုင္မွာ ထိုုင္ပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ခ်င္းအစားစာ အခုုထိမစားရေသး။ အဲဒီဆိုုင္မွာလည္း အညာကဆိုုင္ေတြလိုုပဲ လဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ (ရက္ဒီမိတ္) စမူဆာ၊ အီၾကာ၊ ပလာတာ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း စသျဖင့္ရပါတယ္။ (မုုန္႔ဟင္းခါးေတာ့ ခ်င္းျမိုု႔အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မေတြ႔ရဘူး) လူေတြအားလံုုးက အေနြး ထည္ေတြနဲ႔၊ ကားေတြကလည္း (၄) ဘီးယက္ေတြခ်ည္း။ (အရင္ေခတ္ကဆိုုရင္ေတာ့ ဂ်စ္ကားနဲ႔မွ အဆင္ေျပ မယ့္ ေနရာမ်ိးထင္ပါတယ္)။ ဆိုုင္ကယ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။ 

တယ္လီဖုုန္းက အပူခ်ိန္ကိုု ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ (၁၄) ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္တဲ့။ အေအးၾကီးမဟုုတ္။ ဒါေပ မယ့္ ပင္လယ္ေရျပင္ရဲ႕ အျမင့္ေပ (၄၆၂၀) အျမင့္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚမွာဆိုုေတာ့ ေလတဟူးဟူး နဲ႔ ေအးတာေပါ့။ ေစ်းကိုုေက်ာ္ျပီး နည္းနည္းဆက္ ေမာင္းလာေတာ့ အမတ္ၾကီးရဲ့အိမ္ သိုု႔မဟုုတ္ NLD ဆိုုင္းဘုုတ္တင္ထားတဲ့ အိမ္ဆီေရာက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက သစ္ပင္ေတြကိုု စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုုေတာ့ ဒီမွာေတြ႔လား ေထာပတ္သီးအပင္။ ဒါစိုုက္ထားတာမဟုုတ္ဘူး။ သဘာ၀အတိုုင္းေပါက္လာတာ ဆိုုျပီး ျပူတင္းေပါက္ကေန လွမ္းခူးလိုု႔မီေနတဲ့ ေထာပတ္သီးပင္ကိုု ျပပါတယ္။ ဟိုုဖက္ျခံထဲမွာေတာ့ လိမ္ေမာ္ပင္တခ်ိ႔ဳ။ 

ျမိ့ုုျပစီမံကိန္း (မင္းတပ္က ခရိုုင္ျမိ့ျဖစ္လာလိုု႔) အတြက္ လမ္းေတြခ်ဲ႔ေနလိုု႔ အိမ္ေတြ ေနာက္နည္းနည္းဆုုတ္ ျပီး ေဆာက္ေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိ႔ကလည္း ေနာက္မဆုုတ္ခ်င္လိုု႔ အခုုထိ တင္းခံေနဆဲ။ ေနာက္ ဆုုတ္ျပီး အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ တိုုက္အိမ္ေတြက စိတ္၀င္စားဖိုု႔ေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူတိ႔ုု ေနာ္ေ၀က အိမ္ေတြလိုုမ်ိး။ ေျမကိုုမညွိပဲ တိုုင္ကိုုညွိေဆာက္တဲ့အိမ္ေတြ။ ရန္ကုန္နဲ႔ ေျမျပန္႔မွာေတြ႔ဖူးတဲ့ အင္ဂ်င္နီ ယာအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အိမ္ (အေဆာက္ဦ)မေဆာက္ခင္ ေျမကိုုညီေအာင္ အရင္ရွင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ရွိသမွ်သစ္ပင္ၾကီးေတြကိုု အကုုန္ခုုတ္လဲွပါတယ္။

ခ်င္းျပည္မွာေတာ့ အဲလိုုမဟုုတ္။ နည္းနည္းအေနာက္ဆန္တယ္ေျပာရမလား။ Enviromental friendly ျဖစ္တယ္လိုု႔ ဆိုုရမယ္။ ေရွ႔အခန္းတခုုမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးက ရႏၱာပိုု ဟိုုတယ္လိုုေပါ့။ သစ္ပင္ၾကီးေတြကိုု မခုုတ္လွဲပဲ သစ္ပင္နဲ႔လိုုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ အိမ္ကိုုေဆာက္လိုုက္တာမ်ဳိး။ လမ္းမ ေပၚကေန ၾကည့္လိုုက္ရင္ အိမ္က ေျမညီထပ္တခုုနဲ႔ အေပၚထပ္ နွစ္ခုုသာျမင္ရေပမယ့္ ေျမေအာက္မွာ ေနာက္ နွစ္ထပ္ေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ လမ္းမေပၚကေန အဲဒီအထပ္ဆီ တိုုက္ရိုုက္၀င္ေပါက္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေနာက္ ေဖးျပဴတင္းေပါက္ကေနတ ေတာင္ျပာတန္းေတြကိုု ျမင္နိင္တဲ့ျမင္ကြင္းနဲ႔ ေဘးမွာလည္း ျပဴတင္းေပါက္ရွိတဲ့အတြက္ ဒီေအာက္အဆင့္ ႏွစ္ထပ္ကလည္း ေနလိုု႔အဆင္ေျပပါတယ္။

မင္းတပ္က မထြက္ခြာခင္ ေတာင္ကုုန္းတခုုမွာရပ္ျပီး ဒီေဒသရဲ့အထင္ရွားဆံုုး (ဒီျမိဳံကိုုလာလယ္သူ အားလံုုးနီးပါး သြားလယ္တဲ့ေတာင္) နတ္မေတာင္ကိုု အမတ္ၾကီးက လွမ္းျပပါတယ္။ ဟိုုးခပ္ေ၀းေ၀းက မဟာေတာင္တန္းၾကီး တခုု။ ဟားခါးက ျပန္လာမွ လိုုက္ပိုု႔မွာတဲ့။ (အဲဒီေတာင္ကိုု မင္းတပ္ဖက္ကေန သြားလိုု႔ရသလိုု ကန္ပက္လက္ဖက္ကေန လည္း တက္လိုု႔ရပါတယ္)။

မနက္ (၈)နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ မင္းတပ္ကေန ဟားခါးကိုု က်ေနာ္တိုု႔ကား စတင္ထြက္ခြာပါတယ္။ မိုုင္ (၂၀၀) ၀န္းက်င္ေမာင္းရမွာတဲ့။ ရန္ကုုန္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းလိုု တနာရီ ကီလိုုတရာနဲ႔ဆိုုရင္ေတာ့ ၃ နာရီ အတြင္း ေရာက္မွာေပါ့။ အခုုက ေတာင္ေပၚလမ္းၾကမ္းဆိုုေတာ့ မိုုးမခ်ပ္ခင္ ဟားခါး၀င္နိင္ရင္ ကံေကာင္း။ ျမိ့အထြက္နား မွာ ပထမ ဆံုုးကားရပ္ျပီး က်ေနာ္ကိုုျပတဲ့ေနရာက ဦး၀မၼသူးေမာင္း ပန္းျခံ။ လြတ္လပ္ေရးၾကိုုးပန္းစဥ္ကာလက ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ လက္တဲြေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ကိုု ဂုုဏ္ျပဳဖိုု႔ ဒီပန္းျခံကိုုေဆာက္ေနတာ အခုုမွ ရက္ပိုုင္းပဲရွိပါေသးတယ္။

ေရွ႔မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေနာ္ေ၀းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ပန္းျခံ လုုပ္တဲ့အဖြဲ႔က လူေတြ မင္းဒပ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့ သီတင္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ဒီပန္းျခံကိုု အုုတ္ျမစ္ခ်ပဲြလုုပ္ခဲ့တာပါ။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ တိုုင္းရင္းသားေခါငး္ေဆာင္ေတြ ဂုုဏ္ျပုုပဲြကလည္း ဗိုုလ္ခ်ပ္ရုုပ္တုုေတြလိုုပဲ NLD အစိုုးရလက္ထက္က်မွ လုုပ္ခြင့္ရၾကတာမ်ဳိးမဟုုတ္လား။ 

ထူးျခားတာကေတာ့ ခ်င္းျပည္နယ္ခရီးစဥ္အတြင္း ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ရုုပ္တုု ျပသာနာအေၾကာင္းမၾကားခဲ့ရပါဘူး။ (တျခားျပည္နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ရုုပ္တုုစိုုက္လိုု႔ တိုုင္းရင္းသားေတြက ကန္႔ကြက္တာ။ အဲလိုု ကန္႔ကြက္သူေတြကိုု NLD အစိုုးရ ၀န္ၾကီးခ်ပ္ေတြက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာေတြရွိေန)။ ပန္းျခံဆိုုလိုု႔ အခုု က်ေနာ္တိုု႔ရဲ့ ဟားခါခရီးစဥ္မွာ ေနာက္ထပ္ပါလာသူတဦးက ေရွ႔မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ပန္းျခံကိုု ဦးစီးေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ကိုုဂြ်န္မန္းရဲ့အေဖ (ဒီဇင္ဘာလအေစာပိုုင္းက ေနာ္ေ၀ပန္းျခံအဖြဲ႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္စုုၾကည္ ေတြဆံုုစဥ္ပါ၀င္ခဲ့သူ)။ သူ႔အသက္က (၈၀)ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ေျမျပန္႔က အဖိုုးၾကီးေတြလိုုမဟုုတ္။ ျဖတ္ လတ္ တက္ၾကြေနဆဲ။


ဘုုလက္လွေဆြျမိ့ဳမွာ ခဏတာ

ေတာင္အဆင္းမွာေတာ့ ဟုုိးခမ္းေ၀းေ၀းမွာ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ တိမ္တိုုက္ေတြကိုု လွမ္းျမင္ေနရပါ တယ္။ မေန႔ညက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ဘာမွမျမင္ရတဲ့လမ္းကိုု အခုုမွ အေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ အနွစ္ ခ်ဳပ္ရရင္ မေန႔က လာလမ္းအတုုိင္း ေက်ာက္ထုုအထိျပန္ဆင္း၊ အဲဒီကမွ ဘယ္ဖက္ကိုုခ်ဳိးျပီး ထီးခ်ဳိင့္လမ္းခဲြ ဖက္ ေကြ႔ပါတယ္။ (တည့္တည့္ဆက္ေမာင္းရင္ ပခုုကၠဴေရာက္မယ္)။ မေကြးတိုုင္းထဲ မဆင္းပဲ မင္းတပ္ကေန ဟားခါးအထိ ေတာင္ေပၚလမ္းရွိေပမယ့္ လမ္းဆိုုးတာေၾကာင့္ ခ်င္းေတာင္ကေန မေကြးတိုုင္းက ျမိ့ဳေတြ ကိုု ျဖတ္၊ ျပီးမွ ခ်င္းေတာင္ျပန္တက္တဲ့ လမ္းကိုုေရြးရတာျဖစ္တယ္လိုု႔ အမတ္ၾကီးကရွင္းျပပါတယ္။

(ထီးခ်ဳိင့္ျမိဳ့မွာေတြ႔ရတဲ့ ဒီးဒုုတ္ဦးဘခ်ဳိေက်ာက္တိုုင္ေနရာ)

(ခရီးအတူသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီးမ်ား)

မေကြးနဲ႔ ခ်င္းေတာင္ေျခအစပ္မွာ ေျမျပန္႔ကအက်ယ္ၾကီး။ လမ္းေတြကလည္း သိပ္မဆိုုးဘူး။ အိမ္စီးကားေသး ေလးေတြအပါ၀င္ မီနီဘတ္စ္ေတြ၊ ကုုန္ကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလမ္းမွာသြားေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ထီးခ်ဳိင့္ ေရာက္ေတာ့ စည္-ပင္ ျခံ၀င္းလားမသိဘူး။ ၀န္ထမ္းအိမ္တန္းေတြရဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ျပိုုပ်က္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ဒီးဒုုတ္ ဦးဘခ်ဳိရဲ့ ေက်ာက္တိုုင္ကိုု သြားေရာက္အေလးျပဳၾကပါတယ္။ ေရွ႔မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဦး၀မၼသူးေမာင္းဟာ အဂၤလိပ္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဗမာအစိုုးရကိုုယ္စားလွယ္ ဒီးဒုုတ္ဦးဘခ်ဳိနဲ႔ ဒီေနရာမွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေရးေပၚ အေျခအေနအရ အမွတ္အသားကိုု ကပ္ထူစကၠဴနဲ႔ပဲ ေက်ာက္တိုုင္လုုပ္ခဲ့ရလိုု႔ မူလေက်ာက္တိုုင္က မရွိေတာ့ဘူး။ အခုုေနရာကိုုေတာင္ မနည္းျပန္လည္ေဖၚထုုတ္ထားရတယ္လိုု႔ မင္းတပ္သားနွစ္ဦးက က်ေနာ္ကိုု ရွင္းျပပါတယ္။ (မင္းတပ္က ပန္းျခံလိုုပဲ ဒီးဒုုတ္ဦးဘခ်ဳိေက်ာက္တိုုင္ေနရာကိုုလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ သီတင္းႏွစ္ ပတ္ခန္႔ကမွ ျပန္လည္ ေဖၚထုုတ္ ထားတာပါ)။

ထီးခ်ဳိင့္ကထြက္ေတာ့ ဂန္႔ေဂါျမိ့ဳကိုု ဦးတည္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုုထီးခ်ိင့္က ထြက္လာတဲ့အထိ ခ်င္းေတာင္ တက္မယ္ဆိုုရင္ ဂန္႔ေကာျမိ့ဳကိုုျဖတ္သြားရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္မသိေသး။ အင္း- ဘုုလက္လွေဆြနဲ႔ အင္တာ ဗ်ဳးရရင္ မဆိုုးဘူးေပါ့။ ဂန္႔ေကာကိုုကိုုယ္သိတာက ဘူးလက္လွေဆြနဲ႔ တဲြျပီးသိထားတာ။ ထီးခ်ဳိင့္နဲ႔ ဂန္႔ေကာ လမ္းက အေတာ္သာယာတယ္ေျပာရမယ္။ ကားလည္းသိပ္မမ်ား၊ ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြကလည္းလွပ၊ အပူ ခ်ိန္ကလည္း သိပ္မမ်ားဘူးဆိုုေတာ့ ကားျပဴတင္းဖြင့္ျပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ရႈခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ (အပူခ်ိန္က မင္းတပ္မွာ (၁၄) ဒီဂရီရွိေပမယ့္ ေက်ာက္ထုုကေန ထီးခ်ဳိင့္၊ ဂန္႔ေကာလမ္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ (၂၄) ေလာက္ ရွိပါတယ္)။

လမ္းမွာေတြ႕ရတဲ့ရြာႀကီးတရြာက မင္းရြာဆိုလား။ ေယာနယ္ကျပဳစားမႈမ်ားထဲက နာမည္ႀကီးတဲ့ရြာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေျခအေနသိရေအာင္ လဖက္ရည္ဆိုင္၀င္ထိုင္ၾကည့္မလားဆိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ အခုေတာ့ အားလုံးပုံမွန္ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အရင္က အေၾကာင္းေတြေလ်ာက္ေျပာမိတဲ့ ဘုလက္လွေဆြေတာင္ ဒီရြာကေန တရားစဲြမယ္ဆိုၿပီး သတိေပးတာ ခံရဖူးတယ္ ဆိုပါတယ္။

ေျပာရင္းနဲ႔ ဂန္႔ေဂါၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာၿပီ။ သူက ေရွ႕မွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ထု၊ ထီးခ်ဳိင့္တို႔ထက္ ပိုႀကီးပါတယ္။ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဟားခါးကိုသြားမယ္ဆိုရင္ ဒီၿမိဳ႕ကိုျဖတ္ရပါတယ္။ ကေလးၿမိဳ႕အထိ ေလယဥ္နဲ႔သြားသူေတြ ေတာင္ ဒီၿမိဳ႕ကိုျဖတ္ၿပီးမွ ဟားခါးကို သြားရတယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးကေန ဖလမ္းဖက္သြားၿပီး အဲဒီ ကေန ဟားခါး၀င္လည္းရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပခုကၠဴ၊ ေခ်ာက္ဖက္ကေန ဒီၿမိဳ႕ဆီလာၿပီး ဟားခါးကိုသြားလည္း ရပါတယ္။ ဒီလိုနာမည္ႀကီးတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕အ၀င္ဆိုင္းဘုတ္ေနာက္ခံနဲ႔ selfie ေလးေတာ့ဆဲြဦးမွဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ လိုက္ရွာတာ ကေလးဖက္သြားတဲ့ ဟိုၿမိဳ႕ျပင္အထိ ထြက္လိုက္ရပါေသးတယ္။



(ဂန္႔ေကာျမိဳ့လယ္က လမ္းခြဲဆိုုင္းဘုုတ္မ်ား)

ေတာင္ေပၚလမ္းမတက္ခင္ ေန႔လယ္စာေတာ့စားသြားမွဆိုၿပီး လမ္းဆုံက ထမင္းဆိုင္ကို၀င္ေတာ့ ထား၀ယ္က ေန ဘုရားဖူးလာတဲ့ ဘုန္းႀကီးကားတစီးနဲ႔ေတြ႕ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဒီလိုေ၀းလံေခါင္းဖ်ားတဲ့ေဒသဆီ လူ အသြားအလာ သိပ္မရွိဘူးလို႔ထင္ထားတဲ့ေနရာမွာ ထား၀ယ္ကေန ဘုရားဖူးလာသူေတြေတာင္ မုံရြာဖက္က ပတ္ဆင္းၿပီး ကေလးၿမိဳ႕ကတဆင့္ ဂန္႔ေကာကိုေရာက္လာတာတဲ့။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းလာေတာ့ အညာနဲ႔ အေက်နဲ႔အတူတူျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ ထမင္းဆိုင္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ထမင္းေအး၊ ဟင္းေအးပဲ ရပါ တယ္။ အငတ္ခံမလား၊ အဆာေျပစားမလား။ သင္ႀကိဳက္ရာေရြးပါပဲ။

ဘူးလက္လွေဆြလား။ သူက ဒီမွာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္မွာေနတာ၊ ဒီၿမိဳ႕နယ္ကေန လႊတ္ေတာ္အမတ္ အျဖစ္လာအေရြးခံတဲ့အတြက္ ဂန္႔ေကာက ဘူးလက္လွေဆြဆိုၿပီး နာမည္တြင္ေနတာ။ အခုေတာ့ ေဟာေျပာ ပဲြတခုမွာ ဘရိတ္မအုပ္ပဲ ေလ်ာက္ေျပာမိလို႔ ရဲကေန ဖမ္း၀ရမ္းအထုတ္ခံထားရတဲ့အတြက္ တိမ္းေရွာင္ေနတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ ဘူးလက္တို႔ၿမိဳ႕ကအထြက္မွာေတာ့ တခါ မေကြးတိုင္းက နႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏။ ခ်င္းျပည္နယ္ မွႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကို တခါေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဟားခါးသို႔ေတာင္အတက္က မင္းတပ္သို႔ အတက္နဲ႔ မတူဘူး။ အေတာ့္ကိုရွည္လ်ားေထြျပားပါတယ္။ မင္းတပ္အတက္က (၇)မိ္္ုင္သာရွိေပမယ့္ ဒီမွာ (၇၀)ေလာက္ ရွိ မယ္ထင္ပါတယ္။

အညာရဲ႕အေငြ႕အသက္ကေန ေတာင္ေပၚအေငြ႕အသက္ေတြရလာၿပီ။ ျမဴခိုးေတြကိုစျမင္ရၿပီ။ ထင္းရႈးပင္ေတြ ကိုစျမင္ရတဲ့ေနရာက လုံးေကြ်းရြာ။ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြက က်ဥ္းတဲ့အျပင္ အေကာက္အေကြ႕ကလည္း မ်ား လြန္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ လမ္းျပင္တာ၊ လမ္းခ်ဲ႕တာလုပ္ေနတဲ့အတြက္ မၾကာခင္လပိုင္း အတြင္း ဒီလမ္းဟာ အေတာ္ေလး တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ အေကြ႕ အေကာက္မ်ားတဲ့လမ္းမွာ မွန္လုံဘတ္စ္ကားအႀကီးႀကီးေတြေျပးေနတာ အံ့ၾသစရာ။ တကယ္ဆို အိမ္စီးကား ေလးေတြေတာင္ သိပ္ေတြ႕ရတာမဟုတ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက (၄)ဘီးယက္ ကားေတြခ်ည္းပါပဲ။


တိမ္ေတြေပၚကၿမိဳ႕ေတာ္ ဟားခါး

မိုင္ (၇၀)သာရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ တနာရီမွ မိုင္ (၃၀)ေလာက္ပဲခရီးေပါက္သလားမသိပါ။ လမ္းကလည္းၾကမ္း ေတာ့ ဗိုက္ဆာျပန္ၿပီ။ ကားကိုလည္းအနားေပးဖို႔လိုေသးတယ္မို႔လား။ ဒီလိုနဲ႔ ဟားခါးနဲ႔မိုင္ (၄၀)အလို လမ္တုန္႔ ရြာမွာ ထမင္းစားျပန္ေပါ့။ ထမင္းေအး-ဟင္းေအးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဒသထြက္ ေကာ္ဖီေသာက္ခြင့္ရအတြက္ မဆိုး ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေတာင္အလုံးမ်ားစြာကိုေက်ာ္၊ အေကြ႕ေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ ညေန (၄) နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ‘’ဟားခါးၿမိဳ႕မွ ႀကိဆိုပါ၏၊ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ (၆၁၂၀) ေပ’’ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ ကို ေတြ႕ရပါတယ္။












(မနက္ ၆ နာရီခြဲခန္႔ View Point ကေနျမင္ရတဲ့ တိမ္ေတြေပၚက ဟားခါးျမိဳ့)
ဆိုင္းဘုတ္ေဘးနား ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေတာ့ တပ္စခန္းတခု။ ဟားခါးၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေနျမင္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ ကုန္း၊ မနက္ပိုင္းက်ရင္ တိမ္ပင္လယ္ကိုလာၾကည့္ရမဲ့ေတာင္ကုန္းလို႔ အမတ္ႀကီးကေျပာပါတယ္။ ဟားခါးက မင္းတပ္ထက္ေတာ့ ေျမျပန္႔ပိုမ်ားပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ဧရိယာပိုက်ယ္တယ္ေျပာရမလား။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ လြတ္ ေတာ္အေဆာက္ဦသစ္နဲ႔ အစိုးရရံုးေတြကိုလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဟိုဖက္ေတာင္ထိပ္မွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္း လိုလို ႁပြတ္ၫွပ္ေနတဲ့အိမ္ေတြအမ်ားႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရေနပါတယ္။ (လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြက ဟားခါးမွာေျမၿပိဳ လို႔ အဲဒီကေနလူေတြကို အခုျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ထိပ္က အိမ္အသစ္ေတြမွာ ေနရာခ်ေပး ထားတယ္လို႔သိရပါ တယ္)။

ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္မွာမတည္းပါနဲ႔၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဧည့္ရိပ္သာမွာပါမွာပဲ တည္းပါဆိုၿပီး အမတ္ႀကီး က အတင္းေခၚတာနဲ႔ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း VIP ထပ္ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒီရိပ္သာက ေဆာက္ထားတာမၾကာေသးဘူး ဆိုပါတယ္။ ၾကယ္သုံးပြင့္အဆင့္ ဟိုတယ္ေလာက္ရွိတဲ့အတြက္ ေနျပည္ေတာ္က စည္ပင္ရိပ္သာမွာေနရတဲ့ အမတ္မင္းေတြထက္ ခ်င္းျပည္နယ္က အမတ္မင္းေတြက ပိုသားနားတာေပါ့ဆိုၿပီး ေနာက္ျဖစ္လိုက္ပါေသး တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသမွ် ၿမိဳ႔ေတာ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပါလီမန္ေတြ၊ အစိုးရရံုးေတြက ၿမိဳ႕ျပင္ လယ္ ကြက္ေတြထဲမွာ။ (အထူးသျဖင့္ တနသာၤရီတိုင္းဆို သိသာပါတယ္)။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အစိုးရရံုးေရာ၊ လႊတ္ေတာ္ေရာ ၿမိဳ႕လယ္မွာ။ ဒီဇိုင္းကလည္း မိုက္တယ္။ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္ ကယ္ပီတယ္ စတိုင္နဲ႔။

ဒီအေဆာင္မွာေတာ့ ေရ-ပူ ေရေအးရတဲ့အတြက္ ေရအျမန္ခ်ဳိးလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေအးဓာတ္က (၁၀) ဒီဂရီပဲရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္မွာပါလာတဲ့ အေႏြးထည္ပါးပါးေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပေတာ့ပါ။ ညစာလိုက္ ေကြ်းတဲ့ ကိုဂြ်န္မန္းရဲ႕ အကိုဆီကေန အေႏြးထည္တထည္ကို အတင္းယူငွားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ေတာ့ ခ်င္းေတာင္သြားရင္ အေႏြးထည္ေမ့လို႔မျဖစ္။ ဒါက ညေနပိုင္းအေအးခ်ိန္ပဲရွိပါေသးတယ္။ မနက္ အေအး ခ်ိန္က (၈) ဒီဂရိီစင္တီဂရိတ္ပဲရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္ေအးေပမယ့္ တည္းခိုေဆာင္မွာ Heater မရွိပါ။ အဲကြန္းကို (၃၁) အထိတင္ထားရင္ အဲဒါ Heater ပဲတဲ့၊ အမတ္ႀကီးကေျပာပါတယ္။

ခ်င္းေတာင္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ရက္စလုံး အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ မနက္ (၄) ခဲြေလာက္ဆို ႏိုးေနၿပီ။ (ရန္ကုန္မွာတုန္းက ည(၁၂) နာရီေက်ာ္မွအိပ္ေလ့ရွိၿပီး မနက္ (၇) နာရီေက်ာ္မွ ထေလ့ရွိေပမယ့္ ဒီခရီး စဥ္အတြင္းမွာေတာ့ ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထျဖစ္ပါတယ္)။ ျပဴတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး အ႐ုဏ္တက္ၿပီလားဆိုၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုေအာက္က လြင္ျပင္တခုလုံး ျဖဴေဖြးေနေလရဲ႕။ ငါတို႔အေဆာင္က ဧရာတီျမစ္ ေဘးမွာလားလို႔ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသး။ အဲဒါ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ တိမ္ပင္လယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကဲ…အမတ္ႀကီး ျမန္ျမန္ထ၊ မေန႔ညေနကျမင္ခဲ့ရတဲ့ View Point ဆီ အျမန္ေျပးမွာျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ သူက ေအးေဆးပါပဲ။ ဒီ တိမ္ေတြက ေနေရာင္လာမွ ႂကြလာမွာ အဲဒီအခ်ိန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္တဲ့။

ကိုယ္ကေတာ့ မရဘူး။ View Point မွ View Point ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ဗ်ဳးပြဳိင့္ေရာက္ေတာ့ မနက္ (၆) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးပဲရွိဦးမယ္။ အေနာက္မွာ ေတာင္ေက်ာႀကီးတခုခံေနတဲ့အတြက္ ေနေရာင္က ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ထိပ္ဆီ ကေန ၿမိဳ႕ထဲဆင္းမလာေသး။ ရသမွ်ပုံေတြ႐ိုက္ၿပီး တာဝါဆီတက္မယ္ျပင္ေတာ့ ဟင္နရီဗန္ထီးယူ တာဝါလို႔ ေရး ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ စာကိုအေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ (၂၀၁၉) ခုႏွစ္ ဇန္နာဝါရီလ (၂၁) ရက္ေန႔ကမွ ႏိ္ုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ လာဖြင့္ေပးသြားတာ။ တာဝါေပၚတက္လိုက္ ေတာ့ အဲဒီဖြင့္ပဲြတုန္းက ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းေတြကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗ်ဳးကေတာ့ ရွယ္ပါပဲ။ တိမ္ေတြေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနရသလိုလို၊ ဒါေပမယ့္ ေနေရာင္က တိမ္ပင္လယ္ဆီမေရာက္ေသးတဲ့အတြက္ တိမ္ေတြက ႂကြမလာပဲ ေသေသႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။   




(ဟားခါးေတာင္တန္းေပၚမွာ ျပန္လည္ခ်ထားတဲ့ ျမိဳ့သစ္ရပ္ကြက္)

ဗိုက္ကလည္း ဆာလာၿပီ၊ ၿမိဳ႕ထဲလည္း ေလ်ာက္လည္ခ်င္ေသးတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ထန္တလန္ဖက္လည္း သြားလိုက္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေနေရာင္ကိုေစာင့္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ပါ။ တခါ အမတ္ႀကီးတို႔ကလည္း လႊတ္ ေတာ္အစည္းအေ၀းတက္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ အမတ္ႀကီးမအားေတာ့ ကိုဂြ်န္မန္းရဲ႕အကို မိတ္ေဆြတဦးက သူ႔ ကားနဲ႔ ဟားခါးၿမိဳ႕တဝိုက္ က်ေနာ္ကိုလိုက္ျပပါတယ္။ ထန္တလန္ဖက္အထြက္လမ္းက တိမ္ပင္လယ္နဲ႔ စေတာ္ ဘယ္ရီစိုက္ခင္းကသိပ္လွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေန႔ညေနကျမင္ထားတဲ့ ဟားခါးၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟိုဖက္ေတာင္တန္းေပၚက ဒုကၡသည္စခန္းလိုလို အိမ္ယာေတြ။ အနီးကပ္သြားၾကည့္ေတာ့မွ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးလုပ္ငန္းစဥ္က တကယ့္အႀကီးႀကီး။

ဒါေပမယ့္ ျပသာနာက ေနအိမ္ေတြပဲေဆာက္ေပးထားၿပီး အလုပ္အကိုင္ကို ဖန္တီးမေပးႏိုင္။ ဒီေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ေနၿပီး ဘာနဲ႔စားမလဲ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေနရာေဟာင္းမွအလုပ္ျပန္လုပ္၊ ညေနက်ရင္ ဒီမွာျပန္အိပ္တယ္လို႔ဆိုပါ တယ္။ နာဂစ္ေဒသဖက္က ေနရာျပန္လည္ခ်ထားေရးေတြ၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္ေတြေနရာျပန္ လည္ခ်ထားေရးကိစၥေတြမွာ ၾကံဳေတြေနရတဲ့ျပသာနာေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ထား၀ယ္က ေရနက္ဆိပ္ကမ္းမွာ ေနရာခ်ေပးထားတာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အိမ္ဒီဇိုင္းေတြက ၿမိဳ႕ျပအိမ္ယာ။ လာေနမယ့္သူက ရြာကမွာ လည္းနဲ႔ ႏြားနဲ႔၊ ငါးဖမ္းေလွေတြနဲ႔ေနလာတဲ့လူေတြ။ ၿမိဳ႕ျပက ဒီအိမ္ေတြမွာေနၿပီး သူတို႔က ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရမွာလဲ။


Saturday, December 28, 2019

ခ်င္းေတာင္တန္းသို႔ ခရီးသြားျခင္း (၃)

ပခုကၠဴၿမိဳ႕မွာ ခဏတာ

ေခါင္းစဥ္ကို ‘’ခ်င္းေတာင္တန္းသို႔ ခရီးသြားျခင္း’’ လို႔အမည္ေပးထားေပမယ့္ ခရီးထြက္လာတာ (၃)ရက္ၾကာ ၿပီးတဲ့အထိ ခ်င္းေတာင္ေျခကိုေတာင္မေရာက္ေသး။ ပထမ တရက္က ပုဂံဘုရားေတြၾကား အီး-ဘိုက္တစီးနဲ႔ လမ္းသလား၊ ဒုတိယေန႔က မထင္မွတ္ပဲ ေတာင္သာ၊ ျမင္းျခံကေန ဧရာတီျမစ္ေဘးက ရႏၲာရြာအထိေရာက္ သြား။ အခု တတိယေန႔ေတာ့ ခ်င္းေတာင္ခရီး မစလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ပုဂံကေန ခ်င္းေတာင္ကို ဘယ္လိုသြားရ မလဲဆိုၿပီး လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ပခုကၠဴကိုအရင္သြား၊ အဲဒီကေန မီနီဘတ္စ္ေတြ ရွာစီးရမယ္ဆိုပါတယ္။ တကယ္က ခ်င္းေတာင္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔မၿပီးေသး။ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ကန္ပက္လက္-မင္းတပ္ဖက္က နတ္မေတာင္ဆီသြားမွာလား။ ခ်င္းေျမာက္ပိုင္းက ဟားခါး-ထန္တလန္-ဖလန္းဖက္သြားမွာလား။




(ပုဂံရဲ႕  ေန၀င္ခ်ိန္ အလွ..)

မင္းတပ္-ကန္ပက္လက္ဖက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီနီဘတ္စ္က မနက္ (၇) နာရီတစီး၊ ေန႔လည္ (၂)နာရီတစီး ပခုကၠဴကေနထြက္တယ္ဆိုပါတယ္။ ပုဂံကေန ပုခုကၠဴကိုေတာ့ အေ၀းေျပးဘတ္စ္ေတြေပၚ တက္လိုက္သြားလို႔ ရ ပါတယ္။ ဒါဆို မနက္ (၇)နာရီမီဖို႔ ဘယ္လြယ္မလဲ။ ေန႔လည္ (၂)နာရီကားေတာ့ မီေလာက္ပါတယ္ေပါ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ မင္းတပ္လာရင္ သူ႔ဆီအရင္၀င္ပါ။ သူ မျပန္ခင္ ေရာက္ေအာင္လာပါလို႔ ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ ေနာ္ေ၀းျပန္ မိတ္ေဆြ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပန္းျခံကိစၥ ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနသူ) ကို ဆက္သြယ္ရပါတယ္။

‘’ခင္ဗ်ားက မေန႔ကမလာပဲ ဘာလို႔ ဒီေန႔မွလာတာလဲ၊ က်ေနာ္က ဒီမွာ ေခါင္ရည္နဲ႔ ဧည့္ခံဖို႔ေစာင့္ေနတာ။ အခု ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္၊ ပခုကၠဴမွာပဲ ေစာင့္ေနပါ’’ တဲ့။ တကယ္က သူနဲ႔ခ်ိန္းထားၿပီးမွ ဒီ မွာ ကားၾကံဳရွိတုန္း (ကိုယ္ပိုင္ကားရွိတဲ့လူ လာတုန္း) ဟိုနား-ဒီနားေလ်ာက္သြားလိုက္တာ။ ႏို႔မိုဆို တခါလာ လည္း ပုဂံဘုရား၀န္းက်င္-နဲ႔ ပုပၸါးတဝိုက္မွာပဲ လုံးခ်ာ္လည္ေနမွာ။ ပုဂံေရာက္တာ -၄-၅ ေခါက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတေခါက္က်မွ သြားေနၾကစက္၀န္းကိုနည္းနည္းေက်ာ္ႏိုင္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္စာ စားၿပီးခ်ိန္မွာ ကားပိုင္ရွင္ မိတ္ေဆြႀကီးကိုပဲ ပခုကၠဴလိုက္ပို႔ခိုင္းရပါတယ္။

မေန႔ကေရာက္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့ ရထားလမ္းကုန္းေက်ာ္ေဘးကေန ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားကိုျဖတ္လိုက္ေတာ့ ပခုကၠဴကိုေရာက္ပါၿပီ။ ပုဂံနဲ႔ (၁၅)မိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတယ္ဆိုေပမယ့္ အခင္းအက်င္းက ပုဂံနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈၿမိဳ႕ေဟာင္းကေန စီးပြား-ကုန္သည္ၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္လာတယ္ေျပာရမလား။ ပုဂံလိုအပန္းေျဖၿမိဳ႕မဟုတ္ တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အဲေနာက္ထပ္ထူးျခားခ်က္က ခုနက ျဖတ္လာတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ဟာ မႏၲေလးတိုင္းနဲ႔ မေကြးတိုင္းကို စည္းျခားထားတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္လုံးလုံး မႏၲေလးတိုင္းထဲမွာလည္ေနရာကေန အခုေတာ့ မေကြးတိုင္းထဲေရာက္ၿပီ။ ခ်င္းေတာင္တန္းနဲ႔ တိုင္းတခုစာ ပိုနီးလာၿပီေပါ့။

ပခုကၠဴမွာ ဒီညတည္းဖို႔ ဟိုတယ္လိုက္ရွာေတာ့ ပုဂံလိုမ်ဳိး သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ၿမိဳ႕ထဲလမ္း တေလ်ာက္ ၃-၄ လုံးေလာက္လိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အ၀င္လမ္းအတိုင္းျပန္လွည့္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပန္းျခံေရွ႕က ေရကူးကန္ ပါတဲ့ ဟိုတယ္ကိုေရြးလိုက္ပါတယ္။ ေစ်းနည္းနည္းမ်ားေပမယ့္ ေရကူးကန္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚမတက္ ခင္ အေက်ာ္အျမင္ေလး နည္းနည္းေလ်ာ့မယ္ေပါ့။ အခန္းမွာအထုပ္အပိုးထားၿပီးတာနဲ႔ ခုနက မင္းတပ္ကပုဂၢဳိလ္ ရဲ႕စီစဥ္ေပးမႈအရ သူ႔မိတ္ေဆြတဦး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေရာက္လာၿပီး ပခုကၠဴတဝိုက္လိုက္ျပမယ္ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္ လည္း ပုဂံလိုထင္ၿပီး တၿမိဳ႕လုံးကို အေပၚစီးကေန ျမင္ရတဲ့ နန္းျမင့္တာ၀န္လိုမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္ေပၚတန္း လိုေနရာမ်ဳိး ရွိလားေပါ့။ သူေခၚသြားတဲ့ ေတာင္ေပၚေစတီကေန ၿမိဳ႕ထဲကိုၾကည့္ေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြကြယ္ ေန လို႔ ဘာမွမျမင္ရ။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းက ဧရာ၀တီျမစ္ကူး တံတားကိုသာ ခပ္ေရးျမင္ျမင္ရပါတယ္။

ဒါဆို ေရႊဂူႀကီးဘုရားသြားရေအာင္တဲ့။ တကယ္ဆို က်ေနာ္က ဘုရားဖူး လာတာမဟုတ္၊ ဘာသာေရးနဲ႔ခပ္ေ၀း ေ၀းေနခ်င္သူ။ ဒါေပမယ့္ ထုတ္ေျပာလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ အိမ္ရွင္ကလိုက္ပို႔မွေတာ့ တာ၀န္ေက်ေတာ့ လိုက္ ၾကည့္ ရမွာေပါ့။ တကယ္ေရာက္သြားေတာ့ တကယ့္စိတ္၀င္စားဘြယ္ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပုလက္ရာ၊ (တကယ္က ပန္းပုမဟုတ္ပဲ တံကဲ လို႔ေခၚတယ္ဆိုပါတယ္)။ ဗုဒၵ႐ုပ္ပြားေတာ္ေနာက္က ပုလႅင္ကို သစ္သားကိုထြင္းၿပီး အႏု စိတ္ပန္းပုထုထားပုံက တကယ္လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါတယ္။ တကယ့္ရွားပါးလက္ရာေပါ့။ တကမ႓ာလုံးမွာ တခုပဲ ရွိတယ္လို႔ လိုက္ပို႔သူနဲ႔ ဘုရားမွာတာ၀န္ရွိသူေတြကေျပာပါတယ္။


ခ်င္းေတာင္တန္းခရီးစဥ္ တကယ္စပါၿပီ

အဲဒီက အထြက္မွာေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနားက ေစတီတခုဆီသြားရင္း စိမ္းစိုေနတဲ့ ေရလယ္ကြ်န္းက စိုက္ ခင္းေတြကို ေငးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက်ခ်ိန္မွာ ေပၚလာတဲ့ ကြ်န္းေတြက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္ပဲ။ မ်က္စိတဆုံးရွိတယ္လို႔ေတာင္ေျပာႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိုက္ခင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြကိုသာျမင္ေန ရေပမယ့္ ဟိုဖက္ ေတာအုပ္ထဲမွာ ရြာေတြပါရွိတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးတြင္းမွာေတာ့ အဲဒီကြ်န္းတခုလုံး ေရလႊမ္းသြားတဲ့အတြက္ ရြာကလူေတြ ၿမိဳ႕ေပၚခဏတက္ေရွာင္ရတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ အဲလိုေရွာင္ရတဲ့အခ်ိန္ က တႏွစ္မွာ ႏွစ္လေလာက္ပဲဆိုေတာ့ က်န္ (၁၀)လစာ ဒီမွာ ေအးေဆးေပ့ါ။ ဧရာ၀တီျမစ္႐ိုးတေလ်ာက္မွာ ဒီလို ေျမႏုကြ်န္းေတြအမ်ားႀကိးရွိၿပီး ဒီကြ်န္းေတြကထြက္တဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးထုတ္ကုန္ေတြက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါ တယ္။


(ပုဂံရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ ဖုန္လုံးေတြနဲ႔ ခ်င္းေတာင္တန္းရဲ႕ ေတာင္ျပာတန္းေအာက္က တိမ္တိုက္မ်ား)

ပခုကၠဴတခြင္ ရသေလာက္အခ်ိန္ယူၾကည့္ရႈၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ညေန (၅)နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေတာင္ေပၚက ဧည့္သည္ ေတြေရာက္မလာခင္၊ ညစာမစားခင္ ေရကူးကန္ထဲသြားၿပီး ေရစိမ္ဦးမွ။ အ၀တ္လဲၿပီး ကန္ထဲဆင္းဖို႔ ခုံတန္းမွာ တယ္လီဖုန္းခ်လိုက္ရံုရွိေသး။ ေတာင္ေပၚက ပုဂၢိဳလ္ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ‘’အစီစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ခင္ဗ်ား အဲမွာ ညမအိပ္နဲ႔ေတာ့၊ က်ေနာ့္ကိုလာပို႔တဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ကားနဲ႔ တခါတည္းလိုက္သြားမွ အဆင္ေျပမယ္’’ တဲ့။ ဒီမွာက ေရစိုအ၀တ္နဲ႔ တန္းလန္းႀကီး။ ဖုန္းေျပာလို႔ေတာင္မၿပီးေသး။ သူတို႔ကားက ဟိုတယ္ေရွ႕ ေရာက္ လာပါတယ္။

နဂိုအစီအစဥ္အရက ပခုကၠဴမွာတညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွ ေအးေဆးတက္ဖို႔ျဖစ္ေပမယ့္ ဟားခါးက အေရး ေပၚဖုန္း၀င္လာတယ္။ သဖက္ခါ လႊတ္ေတာ္မွာအေရးေပၚေဆြးေႏြးပဲြရွိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ကိုလိုက္ပို႔မယ့္ (သူ႔ကို လာပို႔တဲ့) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ရဲ႕ကားက ဒီည မင္းတပ္ကိုျပန္တက္မွရမယ္။ မင္းတပ္နဲ႔ ဟားခါးက တေန ကုန္ေမာင္းရတယ္။ ဒီညထြက္မွ သဖက္ခါ ဟားခါးေရာက္မယ္ဆိုပါတယ္။ ဟိုတယ္ေကာင္တာမွာ အေၾကာင္း အက်ဳိးရွင္းျပေပမယ့္ ေငြျပန္အပ္ျခင္း၊ တစုံတရာအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးျခင္း ဘာမွမရွိ။ ေျပေျပလည္လည္ ေတာင္ ဆက္ဆံေျပာဆိုျခင္းမရွိတဲ့ ျမန္မာ့ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အံ့ၾသဘြယ္ ဆာ့ဗစ္ေတြပါပဲ။ ေရေတာင္မ ကူးရေသးပဲနဲ႔ တရက္စာေပးခဲ့ရေပါ့။

ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ သူနဲ႔လိုက္မသြားပဲ မနက္မွ ကိုယ့္အစီစဥ္နဲ႕ကိုယ္ လိုင္းကားစီးသြားမယ္ဆိုရင္လည္း မင္းဒပ္ ေလာက္ပဲေရာက္မွာ။ ဟားခါးဖက္ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူၾကံဳ-ကားၾကံဳရွိတုန္း ဒုံးေပါ့။ ေနာ္ေ၀ ျပန္ပုဂၢဳိလ္ရဲ႕အမ်ဳိးေတြအိမ္မွာ ညစာစားၿပီး ခ်င္းေတာင္ကိုတက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ည (၇)နာရီနီးေနၿပီ။ ဒီလမ္းက ေတာင္တက္လမ္း၊ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းတယ္လို႔ၾကားဖူးထားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တခါ မွမသိဖူးတဲ့ လူတေယာက္ေမာင္းတဲ့ကားနဲ႔ ညဖက္ေမွာင္ေမွာင္ထဲ တခါမွမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာသစ္တခုဆီ လိုက္သြားရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ေရြးစရာက သိပ္ရွိတာမွမဟုတ္တာ။

ၿမိဳ႕ထဲကေန ေတာင္ေပၚတက္တဲ့လမ္းဖက္ထြက္လိုက္ေတာ့ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ျပင္ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြရွိတဲ့လမ္းက ေဟာ လီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း ဘားေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြနဲ႔ အေတာ့္ကိုစည္ကားေနတာေတြ႕ရ ပါတယ္။ ဒီလမ္းေဖာက္က မၾကာေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ လမ္းကလည္းအသစ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေကာင္းပါ တယ္။ လမ္းမီးကေတာ့ အဲဒီဆိုင္ေတြရွိတဲ့ေနရာကိုေက်ာ္တာနဲ႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကားမီးကိုပဲ အားကိုးၿပီး ေမာင္း ရမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္အလွကိုျမင္ခ်င္လို႔ ခ်င္းျပည္ကိုလာပါတယ္ဆိုမွ ညေမွာေမွာင္ထဲ ဘာမွျမင္ခြင့္မရဘူးျဖစ္ ေနပါတယ္။

ပထမ ဆုံးေတြ႕ရတဲ့ရြာက ကံမတဲ့။ ဒီကံမက အရင္ကၾကားဖူးေနၾက ကံမ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဟိုကၿမိဳ႕၊ ဒီကရြာျဖစ္မယ္။ အဲဒီရြာကိုေက်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္နည္းနည္းစတက္ၿပီ။ ေတာင္မတက္ခင္အထိ ကားမီး ေရာင္ထဲျမင္ေနရသေလာက္ကေတာ့ တလမ္းလုံးဟာ ထေနာင္းပင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြဆို လမ္းတခု လုံးရဲ႕အေပၚမွာ ထေနာင္းပင္အကိုင္းေတြက ဖုံးထားတဲ့အထိ။ ေတာင္ေပၚစတက္ေတာ့ အပင္အေနအထားက နည္းနည္းေျပာင္းသြားၿပီး ကြ်န္းပင္ေတြလို႔ ထင္ရတဲ့အပင္အခ်ဳိ႔ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေမာင္းခ်ိန္ တနာရီေက်ာ္ လာတဲ့အခါ ထမင္းဆီရစ္ၿပီး အိပ္ငိုက္စျပဳလာတဲ့အတြက္ ကားဆရာမငိုက္ေအာင္ ရွိသမွ်စကားေလွ်ာက္ေျပာေန ရပါတယ္။ စကားနည္းသူျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာစရာ မ်ားသား။

‘’ဒီက အင္ဂ်င္နီယာေတြကလည္းဗ်ာ။ လမ္းကို ဘယ္လိုေဖာက္လဲမသိဘူး’’ ဆိုၿပီး ကားေမာင္းသူ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္က လမ္းမွာလႈိင္းမ်ားလြန္းတယ္ဆိုၿပီး ၿငီးပါတယ္။ က်ေနာ္က လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေျမျပန္႔ရွိ ထေနာင္းပင္ကေန ေတာင္ေပၚက ကြ်န္းပင္ေတြလား၊ အညာနဲ႔မတူတဲ့ အပင္ေတြကို သတိ ထားမိပါတယ္။ ဒီလိုေမာင္းလို႔ေကာင္းတုန္း ေယာေခ်ာင္းမျဖတ္ခင္မွာ ပုသိမ္-မုံရြာလမ္းနဲ႔ အခု က်ေနာ္တို႔သြား ေနတဲ့ ပခုကၠဴ-မင္းတပ္လမ္း လာဆုံပါ တယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းပါပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်င္း ေတာင္ေပၚတက္ပါတယ္ဆိုမွ မုံရြာ-ပုသိမ္ လမ္းေပၚ ေရာက္လာသလဲေပါ့။ အေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွာ မံုရြာ ကလာတဲ့ ဒီလမ္းဟာ ခ်င္းေတာင္ေျခ၊ ရခိုင္ ႐ိုးမေတာင္ေျခ၀န္းက်င္ကေန မင္းဘူး-အမ္းလမ္းမကို ငဖဲ ၀န္းက်င္ ကေနျဖတ္ၿပီး ပုသိမ္ဖက္ကိုဆင္းသြားတယ္လို႔သိရပါတယ္။

‘’ေတြ႕လားခင္ဗ်ား ဟိုမွာ၊ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေတြရဲ႕လက္ယာစစ္စစ္ စံျပတံတား’’ အိႏၵိယနယ္စပ္ မုံရြာဖက္က ေန ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ပုသိမ္အထိေဖာက္ထားတဲ့ ကားလမ္းအေၾကာင္းေျပာရင္း ေယာေခ်ာင္းတံတားေပၚ ေရာက္ လာ ပါတယ္။ သူေျပာမွအသေခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ တံတားက ပထမ တ၀က္ေလာက္မွာ ေပ (၂၀)ေလာက္ အက်ယ္ ရွိရာကေန ေရလယ္ လမ္းတ၀က္အေရာက္မွာ (၁၆)ေပေလာက္ပဲက်န္ပါတယ္။ ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ထားမွန္း ကိုယ္လည္းမသိ။ ည (၉)နာရီေလာက္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလည္းျမင္ရတာမဟုတ္ ဘူး။ အဲလိုေျပာလို႔မွမဆုံးခင္ ေနာက္အလားတူတံတားတခုကို ထပ္ျဖတ္ရျပန္ပါတယ္။ ေကြ႕ေကာက္ေနတဲ့ ေရာေခ်ာင္းကို ႏွစ္ ႀကိမ္ျဖတ္ရတာလို႔ဆိုပါတယ္။


မင္းဒပ္ၿမိဳ႕မွာ ေအးလိုက္တာ

အဲလို ထူးဆန္းလွတဲ့ တံတားကိုျဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေဒသရဲ႕အထင္ကရၿမိဳ႕လို႔ဆိုႏိုင္တဲ့ ေပါက္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မွာရပ္ၿပီး ထမင္းစား-ဆီျဖည့္လုပ္ၾကတယ္ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကား (ေနရင္းထိုင္းရင္း VIP ျဖစ္သြား) ဆိုေတာ့ ဆက္ေမာင္းေပါ့။ အခ်ိန္ကလည္း (၉)နာရီေက်ာ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ မင္းတပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္မွန္းမသိ။ ဒီမွာမရပ္ေတာ့ေတာ့ဘူး။ ေတာင္ေပၚတက္ခင္ ေနာက္ဆုံးရြာမွာ အဆာေျပတခုခုစားတာ ေပါ့တဲ့၊ ကားဆရာမိတ္ေဆြႀကီးကေျပာပါတယ္။ သူကသာ ေတာင္ ေပၚမတက္ေသးဘူးေျပာေန။ ကိုယ့္အတြက္ ေတာင္ေပၚအေတာ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ထင္ထားတာ။



(မင္းတပ္ၿမိဳ႕က ပန္းျခံနဲ႔ ဟားခါးအ၀င္ တိမ္ပင္လယ္)
လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြကလည္းေျပာင္းသြားၿပီေလ။ ထေနာင္းပင္ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ ေပါ့။ အဲဒီလိုေျပာရင္ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရတဲ့ၿမိဳ႕က ေက်ာက္ထု၊ ဒီအမည္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာအေတာ္လူႀကိဳက္မ်ား တဲ့ အမည္ျဖစ္မယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ အမည္တူေက်ာက္ထုၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္ထုရြာေတြမနည္းဘူး။ ေက်ာက္ထုက ထြက္ ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ရြာငယ္ေလးတခုမွာေတာ့ ေဆာ-ကန္ပက္လက္ဖက္သြားတဲ့ လမ္းခဲြကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ိန္ က ည (၁၀)နာရီ နီးေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေျမျပန္႔ရြာ သို႔မဟုတ္ မေကြးတိုင္းထဲက ေနာက္ဆုံးရြာလားမသိပါဘူး။ အဲဒီရြာက ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေတြမွာအဆင္မေျပတဲ့အခ်က္က ပူပူေႏြးေႏြး ထမင္း-ဟင္းမရတဲ့ျပသာနာ။ ကိုယ္ေတြက ဘိလပ္ျပန္ဆိုေတာ့ ပန္းသီးတယ္လီဖုန္းလိုပဲ။ ဖြန္မက္ခ်ထားၿပီးသား အစားအစာကလြဲၿပီး က်န္တာကို လက္ မခံ။ ေအးေနတဲ့ထမင္းနဲ႔ အသုတ္ေတြကို ဘယ္လိုမွစားလို႔မရေတာ့ပါ။ စားၿပီးတာနဲ႔ ၀မ္းေလ်ာ-၀မ္းကိုက္ ျဖစ္ ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္အပါ၀င္ အဲလို နယ္ဖက္သြားတဲ့လမ္းခရီးက အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ဆိုင္ေတြမွာ ပူပူ ေႏြးေႏြးဘာမွမရပါ။ အားလုံး ရက္ဒီမိတ္။ ထိုင္းမွာလည္း ရက္ဒီမိတ္ေတြရွိေပမယ့္ လွ်ပ္စစ္မီး မျပတ္လို႔လား မသိ။ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္၀င္စား ပူပူေႏြးေႏြးပါပဲ။ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ကစြန္းရြက္ေၾကာ္၊ ေခ်ာက္ဆဲြေၾကာ္ေတြရမလား ဆိုေတာ့လည္း မေသခ်ာဘူး၊ အၾကာႀကီးေစာင့္ရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ကဲ-ရွိတာသာ ခ်ေပေတာ့ဆိုေတာ့ ၀က္ သားဟင္း၊ ၾကက္သားဟင္းေတြေပါ့။ အဆီကမ်ား၊ အေႏြးဓာတ္ကပ်ယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ခံစားလို႔မရ။

ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်ဳိခြက္မွာ ဇြန္းတေခ်ာင္းတည္းခ်ေပးတာကလည္း ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးေတြရဲ႕ထုံးစံ။ ႏွစ္ေခ်ာင္းေပးပါ ဆိုၿပီးေတာင္းေတာ့ သူတို႔က ကိုယ့္ကို အထူးအဆန္းၾကည့္။ ဒါကလည္း ျပသာနာတခုပဲ။ ဇြန္းတေခ်ာင္းကို တဦးထက္ပိုသုံးတာ၊ ဖန္ခြက္တခြက္တည္းကို တဦးထက္ပိုသုံးတာေတြဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔မကိုက္ညီဘူးမို႔လား။ ထားေတာ့။ ေတာထဲလာၿပီး ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ၊ မစားခ်င္လဲေန၊ ဒါပဲရမယ္ဆိုၿပီး အေျပာခံေနရဦးမယ္။ ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာဦးမွဆိုၿပီး စားပဲြထိုး ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလုံးက Myanmar Idol ကို ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။

အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္ေတာင္ လက္က်န္ (၁၁)ဦးစလုံးရဲ႕အမည္ကိုမသိေသး။ ခ်င္းေတာင္ေျခက ေက်းရြာေလးရွိ ေကာင္မေလးေတြက အကုန္သိေနတယ္။ အယ္စတာက ဘယ္လို၊ ေအးျမတ္ျဖဴက ဘယ္ပုံ၊ ဘင္ဂ်မင္က ခ်င္း မို႔ အားေပးတယ္။ မူးလာအသံက မိုက္တယ္၊ ေယာကီးစတိုင္ကိုႀကိဳက္တယ္…စသျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။ ကဲ-ဆရာ။ (၁၀)နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒိုးမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ကေနထြက္လာေတာ့ မေကြးတိုင္းနဲ႔ ခ်င္းျပည္နယ္ နယ္စပ္ ဆိုင္း ဘုတ္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္ကို အခုမွတက္ရမွာတဲ့။ (၇)မိုင္ပဲရွိတယ္ဆိုလား။ ကားေတာင္ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္က်မလား ထင္ရေအာင္ ေတာင္ကမတ္ပါတယ္။ ကားအေသးေတြဆိုမလြယ္ဘူး။ အခု ေလးဘီးယက္ကား ဆိုေတာ့ ဒီလိုလမ္းမ်ဳိးနဲ႔ ကြက္တိပါပဲ။

ေတာင္တက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ထင္း႐ူးပင္ေတြကို စေတြ႕ရပါတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ၊ ဟိုမွာ မင္းဒပ္ၿမိဳ႕အ၀င္။ ေတာင္ေပၚက မင္းတပ္ဟိုတယ္ေဘးနားရွိ တည္းခိုခန္း ေသးေသးေလးတခုမွာ က်ေနာ္ကိုခ်ထားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ဒီည စခန္းခ်ရမယ့္ေနရာေပါ့။ ဝိုး-ေအးလိုက္တာ။ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အေအးလိုင္းထိသြားသလိုလို။ တယ္လီဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပူခ်ိ္န (၁၂)ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ လိုလိုမယ္မယ္ဆိုၿပီး ေနာ္ေ၀းလက္က်န္ အေႏြးထည္ပါးပါးေလးတထည္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ေတြ၊ လည္စြပ္ေတြယူလာမိလို႔။ ေနာ္ေ၀ကေန ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ၿပီး တႏွစ္ခဲြေလာက္အတြင္းမွာ ဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အေႏြးထည္၀တ္ရျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေႏြးထည္ေလာက္နဲ႔ ျဖစ္ပုံမရဘူး။ ေနာ္ေ၀ ေဆာင္ဦးမွာ၀တ္သလိုမ်ဳိး ခပ္ထူထူအေႏြးထည္နဲ႔မွျဖစ္မွာ။

ပခုကၠဴမွာ ေရကူးဖို႔ျပင္ေနတုန္း ထထြက္လာေတာ့ဆိုေတာ့ ေရေတာ့ ခ်ဳိးဦးမွေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းမွာက ေရပူ ေရေအးစက္မရွိ။ ေရပူခြက္ကိုယူၿပီး ေရေအးခြက္ထဲ စပ္ၿပီးခ်ဳိးရမွာဆိုေတာ့ အဲေလာက္အထိ ဝိရိယမထည့္ခ်င္။ အခ်ိန္ကလည္း (၁၁)နာရီရွိေနၿပီ။ ပ်င္းလို႔ေရမခ်ဳိးျဖစ္တာကို ဘာ-ညာ သလာကာ ကိုယ္ဘာသာ လက္ခံႏိုင္ ေအာင္ အေၾကာင္းျပရပါေသးတယ္။ လူဆိုတဲ့သတၱဝါကလည္းခက္သား။ သူမ်ားလက္ခံေအာင္ အေထာက္ အထားနဲ႔တင္ျပရသလို ကိုယ္ဘာသာလက္ခံေအာင္လည္း ၾကဳိးေၾကာင္းစီေလ်ာ္မႈရွိတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပ ရေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုနဲ႔ ေရမခ်ဳိးျခင္းအႏုပညာကို ခ်င္းေတာင္ေရာက္တဲ့ ပထမေန႔မွာပဲ စတင္ အ ေကာင္ထည္ေဖၚျဖစ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

Tuesday, December 24, 2019

ခ်င္းေတာင္တန္းသို႔ ခရီးသြားျခင္း (၂)

ေတာင္ေတြၾကားက အညာၿမိဳ႕


ျမင္းၿခံမဝင္ခင္ ပထမ ဆုံးေတြ႕ရတာက အမွိုက္ပုံႀကီးတခု။ ‘’အမွိုက္ပုံနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အဲဒါ ၿမိဳ႕ဝင္ဖို႔ နီးၿပီ’’ ဆိိုၿပီး က်ေနာ္မိတ္ေဆြ ကားေမာင္းသူကေျပာပါတယ္။ သူက ျမန္ျပည္တလႊား ကားတစီးနဲ႔ ေလ်ာက္သြား (ဓာတ္ပုံရိုက္) ေနသူဆိုေတာ့ ဘယ္နား ဘာရွိတယ္ဆိုတာ အေတာ္သိေနၿပီ။ ေနာက္မိတ္ေဆြတေယာက္ကို ေတာင္သာမွာ ဝင္ေခၚရမွာဆိုေတာ့ ျမင္းၿခံကေန ညာဖက္ခ်ိဳးၿပီး ေတာင္သာဖက္လွည့္ရပါတယ္။ တကယ္ဆို ပုဂံ-ေက်ာက္ပေတာင္းဖက္ေနေမာင္းလာရင္ ေတာင္သာကိုအရင္ေရာက္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီဖက္က လမ္းဆိုး တယ္ဆိုလို႔ မသြားျဖစ္။

(ေတာင္သာျမိဳ့က ေတာင္တန္းတခုု)
ျမင္းၿခံအထိ ဘာမွအထူးအျခားမေတြ႕မိေပမယ့္ ေတာင္သာဖက္ေရာက္တာနဲ႔ အေတာ္သာယာတဲ့ ေတာင္တန္း ႀကီးေတြကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေတာင္သာလို႔ေခၚလား မသိပါ။ အညာကေန ရွမ္းျပည္ေရာက္သြားတဲ့ ခံ စားခ်က္မ်ိဳး။ လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြကလည္း နည္းနည္းေျပာင္းသြားသလိုလို၊ ပုဂံကေန ျမင္းၿခံအထိက ထ ေနာင္း၊ တမာ၊ မက်ီး၊ ထန္းပင္နဲ႔ အမ်ိဳးအမည္မသိအပင္ငယ္တခ်ိဳ႕၊ ထေနာင္းနဲ႔ တမာက အပူကို အေတာ္စုပ္ယူ နိုင္ပုံရပါတယ္။ ပုဂံမွာဆို ထေနာင္းရိပ္၊ တမာရိပ္ေအာက္ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ေအးသြားတာပါပဲ။

ေတာင္သာဖက္မွာေတာ့ ထေနာင္းတို႔၊ တမာတို႔ကို ၿမိဳ႕ထဲမွာျမင္ရေပမယ့္ ခုနကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေတာင္ေပၚတန္းမွာ ေတာ့ ဒီအပင္ေတြမရွိပါဘူး။ ေတာင္ေပၚဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚအပင္ေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ကိုယ္ကလဲ ႐ုကၡေဗဒ အေၾကာင္းေလ့လာထားသူမဟုတ္ေတာ့ အပင္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္အခင္းအက်င္း နည္းနည္းကြာသြားတာကို သတိ ထားမယ္ဆိုတာကိုေျပာခ်င္တာသက္သက္ပါ။ ထူးထူးျခားျခား ကားလမ္းေဘးတေလ်ာက္မွာေတာ့ ဆူးေတြပါတဲ့ ျခဳံပင္ေတြကအမ်ားႀကီး။ ေတာင္သာက မိတ္ေဆြႀကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဦးႏု ေခတ္က အာဖရိကဖက္ကေန မ်ိဳး ေစ့ယူလာတဲ့ ‘ကႏၲရအပင္’ ေတြလို႔ေျပာပါတယ္။ အေတာ္အမ်ိဳးပြားတဲ့အပင္ျဖစ္ပုံရတယ္။ ေနရာတိုင္း ဒီအပင္ ေတြခ်ည္းပဲ။

 ‘ဒါနဲ႔ ဦးေအာင္ေသာင္းအိမ္က ဘယ္နားလဲဗ်’ ဆိုၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ၿမိဳ႕ေပၚက မဟုတ္ဘူး၊ ခပ္လွမ္း လွမ္းက ရြာမွာေနခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္က ဦးေအာင္ေသာင္းကို ေတာင္သာၿမိဳ႕ ေပၚကလို႔ပဲ ထင္ထားတာ။ ေတာင္သာကိုသိတာေတာင္ ဦးေအာင္ေသာင္းနဲ႔တြဲၿပီး သိထားတာမို႔လား။ အခုေတာ့ သူကြယ္လြန္သြားတာ ေတာင္ ၅ ႏွစ္နီးပါးရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာပလာဇာဖက္က ဘီယာဘား သြားထိုင္တိုင္း ဦးေအာင္ေသာင္း အေၾကာင္း စကားစပ္မိေနတုန္း။ ထားေတာ့။ ေတာင္ေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ေတာင္ေပၚအညာၿမိဳ႕ ေတာင္သာကေန ျပန္ထြက္။ ျမင္းၿခံကိုျဖတ္၊ ရႏၲပိုဖက္သြားမယ္ဆိုေတာ့ လမ္းညြန္ ဆိုင္းဘုတ္က ဘာမွမရွိ။ ‘တလုတ္ၿမိဳ႕ကိုအရင္သြားရမယ္၊ အဲဒီကေန ဆည္ေဘာင္လမ္းအတိုင္းဝင္ရမယ္လို႔ က်ေနာ္မိတ္ေဆြကေျပာ တယ္ဗ်’ လို႔ ဒီခရီးစဥ္ရဲ့ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းၿပ ကားေမာင္းသူကေျပာပါတယ္။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အားလုံးဟာ နယ္ေျမအသစ္၊ ေတာင္သာနဲ႔ ျမင္းၿခံကို အမည္ၾကားဖူးၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ တလုတ္ ၿမိဳ႕ဆိုတာကို အခုမွ ၾကားဖူးတာ။ အမွိုက္ပုံတခုကို ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ထြက္သေကၤတလို႔ သိလိုက္ၿပီ။ တလုတ္ၿမိဳ႕အသြားလမ္းက က်ဥ္းေပမယ့္ ေဘးပတ္လည္ စိုက္ခင္းေတြက ရွမ္းျပည္ဖက္က ေအာင္ဘန္းနဲ႔ ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္။ ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လင္းေခးက ဗာဂ်ီနီးယားေဆးရြက္ႀကီးစိုက္ခင္းလိုမ်ိဳး စိုက္ခင္း ေတြကိုလည္း တလုတ္ၿမိဳ႕အသြားလမ္းေဘးမွာေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ေရသြင္းစိုက္ထားတဲ့ ပဲနဲ႔ႏွမ္းခင္းေတြ၊ ေရဘယ္ကရလဲဆိုေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔သြား မယ့္ ရႏၲာပိုရြာရွိ ဧရာဝတီျမစ္တြင္းကေန သြယ္ယူထားတဲ့ ရႏၲပို ေရသြယ္ေျမာင္းကေနရတာတဲ့။ တလုတ္ၿမိဳ႕ ကိုေက်ာ္ၿပီး ဒီဖက္ထြက္လာေတာ့ လမ္းက ေျမနီလမ္းျဖစ္သြားၿပီ။ တံတားေတြကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္က ၿမိတ္-ထားဝယ္ဖက္မွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ သစ္သားတံတားမ်ိဳး။ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂ်က္ဂ်က္မည္ေနတဲ့ အဲဒီတံတား ေပၚက က်ိဳးေနတဲ့ သစ္သားစနဲ႔ ထိုးမိၿပီး ကားတာယာေပါက္သြားရင္ေတာ့ ဒုကၡ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ ႀကီးက ဒီလိုစြန႔္စားသြားရတာကို သေဘာက်ပုံရပါတယ္။



ရႏၲာပိုလမ္းခြဲေတြ႕ၿပီ


ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုေရွ႕မွာေတာ့ ႏြားေစ်းလို႔ယူဆရတဲ့ ႏြားခ်ည္တိုင္းအမ်ားႀကီးကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီက အ ထြက္မွာေတာ့ ႏြားလွည္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ စပါးေတြသယ္ယူေနၾကတုန္း။ ႏြားလွည္းေတြ၊ ႏြားေတြဆိုတာက လည္း အညာေရာက္မွပဲ ျမင္ဖူးတာ။ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ၊ အထူးသျဖင့္ မြန္-ကရင္-တနသာရႌဖက္မွာ ႏြား မရွိေတာ့ဘူး။ အားလုံး စက္မႈလက္ယာျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီလို ဖုန္ထူထူ လမ္းမေပၚ စြန႔္စားေမာင္းၿပီး ေန႔လည္ (၁၂) နာရီေလာက္မွာေတာ့ ရႏၲာရြာသို႔ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ကို လွပတဲ့ ေရသြယ္ေျမာင္းတခုေဘးမွာေတြ႕ရပါတယ္။
ရႏၱာပုုိ ေရသြင္းေျမာင္း

ေတြ႕ဖူးသေလာက္ ေရသြယ္ေျမာင္းေတြထဲမွာေတာ့ အခုေတြ႕ရတဲ့ ရႏၲာပိုေျမာင္းက အလွပဆုံး၊ အသပ္ရပ္ဆုံး၊ စနစ္အက်ဆုံးပါပဲ။ အဲဒီလိုလွပၿပီး စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ေရေျမာင္းေဘးရွိ (၆)ေပေလာက္သာ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေျမနီလမ္း ေပၚကေန ကားေမာင္းသြားရမွာတဲ့။ အင္း- တျခားလမ္းမရွိဘူးလားဆိုေတာ့ မရွိဘူး။ ေလွလမ္းပဲ ရွိတယ္တဲ့။ ဒီ ဖက္မဝင္ပဲ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားရင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ေရာက္လဲဆိုေတာ့ ဆီးမီးခုံဆိုလား၊ ၿမိဳ႕သာဆိုလား၊ ကိုယ္တခါမွ မၾကားဖူးေသးတဲ့ေနရာေတြ။ ဒီအထိေရာက္ၿပီးမွေတာ့ လွည့္ျပန္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဆက္ေမာင္း ကားဆရာ။


ေရေျမာင္းေဘးလမ္းက က်ဥ္းတဲ့အျပင္ တဖက္မွာ ေရေျမာင္း၊ ေနာက္တဖက္မွာ လယ္ကြင္းဆိုေပမယ့္ ကန္ ေဘာင္ကိုအျမင့္ႀကီးဖို႔ထားေတာ့ (၁၀)ေပေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ျမင့္မယ္ထင္တယ္။ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ့ မသက္ သာဘူး။ စက္ဘီးစီးသလိုေပါ့၊ ျပဳတ္က်တာကိုေၾကာက္ေနရင္ ဘယ္စီးတတ္ေတာ့မလဲ။ အေျဖကေတာ့ ဆက္ ေမာင္းကားဆရာပါပဲ။ ေရေျမာင္းအရွည္က (၅) မိုင္ေလာက္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္၊ (၅) မိုင္စလုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကလာတဲ့ ကားတစီးမွမေတြ႕ပဲ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ႏြားေတြ၊ ဆိတ္အုပ္ေတြ ေလာက္သာ ေတြ႕လို႔။


ကိုယ္ေတြက အိမ္စီးကားေသးေသးေလးနဲ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ကုန္ကားတစီးကိုေတြ႕မိ ေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒီကားကို ရြာအဝင္ လမ္းခြဲေရာက္မွ ေတြ႕လို႔။ ကန္ေဘာင္ ေပၚေတြ႕လို႔ကေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။ ကန္ေဘာင္အဆုံး သို႔မဟုတ္ ဧရာတီျမစ္ေဘးရွိ ေရစတင္တဲ့ေနရာေရာက္ ေတာ့ - ဆီးမီးခုံ တိုးခ်ဲ႕လၽွပ္စစ္ျမစ္ေရတင္စက္႐ုံ အမွတ္(၁) လို႔ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ျမစ္ စပ္ကေဘာမွာ စက္ႀကီးေတြထားၿပီး ျမစ္ေရတင္ေပးေနတဲ့စနစ္က အားက်စရာ။ ျမန္မာနိ္ုင္ငံတဝွမ္း ဒီလိုေရေပး တဲ့စနစ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိသလဲ။ ေရခ်ိဳရတဲ့ ျမစ္ႀကီး (၄)သြယ္ကေန ဒီလိုသာ ေရတင္ေပးနိုင္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဒီထက္အမ်ားႀကီးျဖစ္ထြန္းလာနိုင္ပါတယ္။


ကန္ေဘာင္ကေန ရြာထဲဝင္မယ္ဆိုမွ ကားက ျပန္ေကြ႕လို႔မရဘူးျဖစ္ေန။ ေတာ္ေသးတယ္။ စက္႐ုံေဘးမွာ ကားေကြ႕လို႔ရတယ္ဆိုသာ႐ုံေလး ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရွိလို႔။ အဲဒီကေန ရြာထဲကိုျဖတ္ၿပီး ရႏၲာပို ေက်ာက္ တိုင္ရွိတဲ့ဖက္ကိုေမာင္း၊ ရြာလမ္းကလည္း ကားတစီးလြတ္တယ္ဆို႐ုံ လွည္းလမ္းကေလး။ ေတြ႕ၿပီ- ဟိုမွာ ဧရာ ဝတီျမစ္ေဘးက ၿခံဝင္းထဲမွာ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္တိုင္တခု။ ဒါဟာ အဂ္လိပ္-ျမန္မာ ပထမ စစ္ကိုအဆုံးသတ္ ေစခဲ့တဲ့ ရႏၲာပိုစာခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ေနရာ။ တကယ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာက ဟိုး…မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္လယ္က သေသာေပၤၚမွာ။


ရႏၲာပိုစာခ်ဳပ္ ေက်ာက္တိုုင္
အဲဒီ သေဘာအၤခုေတာ့ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ အခု ကမ္းစပ္မွာဆိုက္ထားတဲ့သေဘာကၤ ဒီရြာကထြက္တဲ့ အိုးေတြ ကိုလာသယ္တဲ့သေဘာၤ၊ ဟိုျမစ္လယ္မွာျမင္ေနရတာက မႏၲေလးကေန ပုဂံကိုေျပးေနတဲ့ အျမန္သေဘာေတၤြ။ ၿပီးေတာ့ သဲတင္တဲ့ေလွေတြလားမသိဘူး။ ဆြဲေလွနဲ႔ဆြဲသြားတဲ့ သဲေလွႀကီးေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ဧရာဝတီ ျမစ္ထဲ အဲလိုေငးေနတုန္း မႏၲေလး-ပုံဂံေျပးတဲ့ သေဘာဟၤာ အရွိန္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး နိ္ုင္ငံျခားသား လူျဖဴ (၁၀)ဦး ခန႔္ သေဘာေပၤၚကေနဆင္း၊ ေဘးက ေလွငယ္ေလးေပၚေျပာင္းတက္လာတာေတြ႕ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေလွ က က်ေနာ္တို႔ရပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္တိုင္ေဘးနားရွိ ေတာအုပ္ထဲရွိ အိမ္ေလးတလုံးဆီ။ အေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အိမ္ ေလး ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေရွ႕မွာနိဒါန္းခ်ီထားတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးရွိ ရႏၲာပိုေက်ာက္တိုင္နားက ဒႏၲာရီဆန္တဲ့ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာ။

(ဓာတ္ပုုံ Yandabo Home)

(ဓာတ္ပုုံ Yandabo Home)


မသိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကၾကားဖူးတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက သိုက္နန္းထဲေရာက္သြားသလိုလို။ ဒီလိုရြာငယ္ေလး ရဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ ဟိုတယ္ႀကီးတလုံးရွိေနလိမ္မယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ထင္ထားစရာမရွိပါ။ လက္ရွိ ျမစ္ေရျပင္ထက္ ေပ (၃၀)ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲက ဒီဟိုတယ္ေျခရင္းအထိ မိုးတြင္းဆိုေရတက္ တဲ့အတြက္ ဟိုတယ္ကို ေျခတန္ရွည္ေဆာက္ထားတယ္ဆိုပါတယ္။ ကြန္ကရစ္တိုင္ေတြနဲ႔အခိုင္အမာေဆာက္ ထားၿပီး အေပၚထပ္မွာေတာ့ တကယ့္ကိုၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ရွိတဲ့ Resort၊ အခန္းက (၁၂)ခန္းသာရွိၿပီး လာ တည္းသူက မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ ႀကိဳတင္ ဘိုကင္မလုပ္ထားရင္ ဘယ္လိုမွအခန္းမရနိုင္ဘူးလို႔ ဟိုတယ္ တာဝန္ ရွိသူတဦး ကေျပာပါတယ္။

...


အိုးသူေဌးရြာမွာ ခဏတာ


အဲဒါဆို ခုနကေလွေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူတဒါဇင္ေလာက္က ဘယ္လိုတည္းမွာလဲဆိုၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ အဲလူ ေတြက ဒီမွာမတည္းဘူး။ ေန႔လည္စာစားၿပီးရင္ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ေမာင္တိန္းဘိုက္ေတြကိုစီးၿပီး ျမင္းၿခံ ကို ျပန္မွာတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေမာင္တိန္းဘိုက္တစီးနဲ႔ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ တိုးလ္ဂိုက္ျဖစ္ပုံရသူကိုေမးၾကည့္မိတယ္။ ဂိုက္က (၂) ဦး၊ စက္ဘီးနဲ႔ ပစၥည္းေတြတင္တဲ့ ကားတစီးနဲ႔ ကားဆရာအျပင္ အကူက (၂)ဦး။ ခုနက စက္ဘီးစီး မယ့္နိုင္ငံျခားသားက (၇)ဦးတဲ့။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔စကားမေျပာျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေလသံက အဂ္ လိပ္အသံမဟုတ္ပဲ ျပင္သစ္လို႔ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္က အီတလီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကိုလာတဲ့ နိုင္ငံျခားသားအမ်ားစုဟာ အီတလီေတြျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီဟိုတယ္မွာတည္းေနတဲ့ အီတလီ တိုးလ္ဂိုက္က က်ေနာ္ကိုရွင္းျပပါတယ္။



ဟိုတယ္သုံးပစၥည္းေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဟိုတယ္ အိပ္ခန္း၊ အိမ္သာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းသုံးပစၥည္းေတြမွာ အီတလီက နာမည္ရထားပါတယ္။ အီတလီလုပ္ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ခြက္၊ ေရခ်ိဳးတဲ့ခြက္ေတြေတြ႕ရင္ ဥေရာပသားအေတာ္မ်ား မ်ားက ႀကိဳက္မွႀကိဳက္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေဝးလံတဲ့ ေတာရြာကဟိုတယ္မွာ ဘိုကင္မလုပ္ရင္ အခန္းမရဘူး ဆိုတဲ့အေနအထားအထိျဖစ္ေနတာေပါ့။ အစားအေသာက္ကလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္သိလဲဆို ဟို တယ္မွာ မတည္းျဖစ္တဲ့က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီဟိုတယ္မွာ ေန႔လည္စာစားဖူးသည္ရွိေအာင္ စားသြားဦးမွဆိုၿပီး အား ေပးခဲ့လို႔ျဖစ္ပါတယ္။


ဒီဟိုတယ္မွာက အားလုံး ႀကိဳတင္ ဘိုကင္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းဝင္စားလို႔မရဘူး။ ဘိုကင္လုပ္ထားစဥ္ တနာရီ ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုလို႔ ဟိုတယ္ေနာက္ေက်ာက ရြာထဲဝင္ၿပီး အိုးလုပ္ငန္းကို ေလ့လာေရးဆင္းရပါတယ္။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကလာတဲ့သူေတြအတြက္ အိုးလုပ္တာ၊ အိုးဖုတ္တယ္ဆိုတာ တကယ့္အထူးအဆန္း ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဝါးတားတကၠစီစီးၿပီး တြံေတးကိုသြားလည္ဖူးထားတယ္ဆိုေတာ့ အိုးလုပ္ငန္းအေျခခံသေဘာကိုေတာ့ သိထားၿပီးသားဆိုပါေတာ့။ အဲဒီမတိ္ုင္ခင္အထိဆိုရင္ ေရအိုး၊ ပန္းအိုး ေတြအားလုံးကို ဒီဇိုင္းဆြဲ၊ ပုံစံသြင္းၿပီး ထုတ္ထားတယ္လို႔ပဲ ထင္ထားခဲ့တာ။


ရႏၲာပိုရြာတြင္းက အိုုးလုုပ္ငန္း

ဒီဆရာေတြက တသက္လုံး ဒါပဲလုပ္လာတာဆိုေတာ့ သူ႔တို႔လက္မွန္းက ကြန္ျပဴတာနဲ႔တြက္တာနဲ႔ ကြက္တိ ေလာက္နီးနီးဝင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမ ဆုံးေတြ႕တဲ့အိမ္က ဆရာႀကီးက မီးေသြးမီးဖိုေတြလုပ္ေနတာေတြ႕ရ ပါတယ္။ အေတာ္လက္ဝင္မယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ သူ႔လုပ္သြားတာ လြယ္လြယ္ေလး။ အေရးႀကီးတာက လိုအပ္ တဲ့ ရြံေစးကို ရေအာင္ရွာဖို႔ပါပဲ။ ဒီရြံေစးကိုတျခားကေန မွာရတယ္ဆိုေပမယ့္ အေသးစိပ္ေတာ့ သူက ရွင္းမျပပါ။ ဟိုဖက္လမ္းဆုံနားက အိမ္မွာေတာ့ အိုးေတြကို မီးဖုတ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့ ပန္းအိုး၊ ေရးအိုး၊ (စဥ့္အိုးေတာ့မပါဘူး။ အဲဒါက သီးျခားေခါင္းစဥ္နဲ႔ သီးျခားေနရာေတြက ထုတ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္) မီးဖိုေတြကို ေနေရာင္မထိေစပဲ အမိုးအကာေအာက္မွာေျခာက္ေအာင္ထားၿပီး (၃)ရက္ခန႔္ မီးဖုတ္ရတယ္ဆိုပါတယ္။ မီးဖုတ္ တယ္ဆိုတာ အလြယ္ေျပာတာ။ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ အုတ္ဖုတ္သလိုမ်ိဳး (၃)ရက္ေလာက္ေလာ စပါးခြံေတြ၊ လႊစာမုန႔္ေတြနဲ႔ မီးနဲ႔ဖုတ္တာမ်ိဳးပါ။


ေနာက္တေနရာမွာေတာ့ ေရွ႕မွာျမင္ခဲ့ရတဲ့ ကုန္တင္ကားထက္ပိုႀကီးတဲ့ (၁၀)ဘီးပါ ကုန္တင္ကားႀကီး၊ အိုးေပါင္း စုံကို အဲဒီကားေပၚစနစ္တက် (ေကာက္ရိုးေတြၾကားညႇပ္ၿပီး) တင္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ခုနက တာရိုးေပၚ ဒီ ကားဘယ္လိုေမာင္းလဲ၊ ကားႏွစ္စီးေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုလြဲမလဲမသိပါ။ ဒီအိုးေတြအမ်ားႀကီး ဘယ္ကိုသယ္သြားမွာ လဲဆိုၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ အညာဘုရားပြဲမွာ သြားေရာင္းမွာတဲ့။ အညာက ဘုရားပြဲေတြမွာေတြ႕သမၽွအိုးအားလုံး နီးပါးဟာ ဒီရႏၲပိုရြာက ထြက္တယ္လို႔ သူတို႔ကဆိုၾကပါတယ္။ အိုးေလးတလုံးေလာက္ လက္ေဆာင္ဝယ္သြားပါ ဦးလားတဲ့။ ကိုယ္ေတြက ပလစတစ္ဗူးေတြ၊ သတၱဳဗူးေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီေျမအိုးကိုဝယ္ၿပီး ဘယ္နားသြားထားရမွန္းမသိ။

Saturday, December 21, 2019

ခ်င္းေတာင္တန္းသို႔ ခရီးသြားျခင္း (၁)

ေဟာလီးေဒးမန္းနီးစနစ္ မရွိေသးတဲ့ေဒသမွာ
ဥေရာပမွာေတာ့ ေဟာလီးေဒးမန္းနီးက ေမလအကုန္ ဇြန္လဆန္းေလာက္၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတာ္မ်ား မ်ားက ဇူလိုင္လ (ဥေရာပရဲ႕ေႏြရာသီ) မွာခရီးထြက္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီလို စနစ္မရွိေသး။ စနစ္မရွိေသးဆိုတာ ေဟာလီးေဒးမန္းနီးျပန္ေပးတာနဲ႔ တျခားအခြင့္အေရးေတြျပန္ေပးတဲ့စနစ္မရွိေသးဘူးလို႔ ေျပာတပါ။ ဒါေပမယ့္ အခြန္ေကာက္တဲ့စနစ္ကေတာ့ အခိုင္အမာရွိေနၿပီ။ စာေရးသူဆို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ တာ၀န္စထမ္းကတည္းက အခြန္ေငြ (၁၀)% ေပးေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာတြန္းေတြထဲ ေျပာင္ထားသလို လက္ခံရရွိပါသည္ဆိုတဲ့ျဖတ္ပိုင္းေလးမွအပ ဘာခံစားခြင့္မွ ျပန္မေပးေသးပါဘူး။ 
(တိမ္ပင္လယ္လိုု႔ေခၚၾကတဲ့ ဟားခါးျမိုု႔ မနက္ခင္း)
ဥေရာပမွာေတာ့ အခြန္ေငြထဲ ပိုေကာက္မိတဲ့ေငြနဲ႔ တႏွစ္စာ၀င္ေငြရဲ႕ (၁၂)% ခန္႔ကို ေမလဆန္းမွာ ေဟာလီးေဒးမန္းနီးအျဖစ္ အလုပ္ရွင္က (အစိုးရက) အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘဏ္ထဲျပန္ထည့္ေပးပါတယ္။ (အဲဒီေငြ ႏွစ္ခုေပါင္းဟာ ႏွစ္လစာ ၀င္ေငြ လာက္ရွိတဲ့အတြက္ တလတာခရီးသြားစရိတ္ ကာမိပါတယ္)။
ဒါက အမ်ားျမင္သာတဲ့ ေဟာလီးေဒးမန္နီးအေၾကာင္း ဥပမာ ထုုတ္ျပတာပါ။ အခြန္ေကာက္ျခင္းရဲ့ တကယ့္သေဘာတရားက ေဟာလီးေဒးမန္းနီးမဟုုတ္။ လူမႈဖူလံုုေရးစနစ္သာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ ေရွာက္မႈ၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္၊ အလုုပ္လက္မဲ့ခံစားခြင့္၊ မိသားစုုခံစားခြင္တြေဟာ အေရးၾကီးလွပါတယ္။ ျမန္မာနိင္ငံ မွာ ေရာဂါတခုုခုုျဖစ္ျပီဆိုု ေဆးဖိုုးနဲ႔ ကုုသမႈစရိတ္မတက္နိင္တာနဲ႔ေသဖိုု႔မ်ားပါတယ္။ ေနာ္ေ၀မွာေတာ့ အဲဒီလိုု စိတ္ ပူေနစရာမလိုု။ ခရိုုနာ (၂၀၀၀) ေဒၚလာ (၃၀၀-ခန္႔) ထက္ပိုုတာနဲ႔ က်န္စရိတ္အားလံုုးကိုု အစိုုးရက တာ၀န္ယူတယ္။ ေဆာင္ထားတဲ့အခြန္ေတြက ဒီေနရာမွာ အသံုုးတည့္တာေပါ့။
အလုုပ္လက္မယ့္ေထာက္ပံ့မႈကလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ လစာရဲ့ (၆၂)%နဲ႔ (၂)နွစ္အထိ ခံစားခြင့္ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ပညာသင္ၾကားခြင့္နဲ႔တျခားကိစၥေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ။ ထားေတာ့။ အခြန္ကိစၥေဟာရင္းနဲ႔ ခရီးထြက္ဖိုု႔ကိစၥ ေခါင္းစဥ္လြဲသြားဦးမယ္။
ေဟာလီးေဒးေကာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေပးထားသလဲ။ ကိုယ္လည္းအေသခ်ာမသိဘူး။ တခ်ဳိ႔က (၁၀) ရက္လို႔ေျပာၿပီး တခ်ဳိ႔က (၁၄) ရက္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ဥေရာပမွာ ေတာ့ (၂၈) ရက္သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႔ေ၀ဖန္သူေတြက သၾကၤန္ပိတ္ရက္ (၁၀)ရက္နဲ႔ တျခား ရာသီအလိ္ုက္ပိတ္ရက္ေတြေပါင္းရင္ ျမန္မာျပည္ေဟာလီးေဒးက ဥေရာပထက္ေတာင္ မ်ားႏိုင္တယ္လို႔ဆိုပါ တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဥေရာပသားေတြလို ေဟာလီးေဒး (၂၈)ရက္ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၿပီး ကမ႓ာပတ္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ပါ။
ထားေတာ့။ ျမန္မာက အခုမွ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီအသြင္းေျပာင္းဆဲ ဖားတပိုင္း ငါး တပိုင္းႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြလို စဥ္းစားေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။  ဒီလိုနဲ႔ ရသ မွ်ခြင့္ (၁၀)ရက္ကိုယူၿပီး ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ပါတယ္။ ခရီးထြက္တယ္ဆိုလည္း ခုနကေရွ႕မွာေျပာသလို ဘယ္အခ်ိန္ မွာ ျမန္မာေတြ ေဟာလီးေဒးယူတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတိအက်အလည္း မရွိျပန္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ေတာ့ ႏွစ္ကုန္ခါနီး ဒီဇင္ဘာမွာ ခြင့္ယူခရီးသြားေနၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။

ျပည္ပသြားမလား ျပည္တြင္းပဲလား

ေဟာလီးေဒးယူသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခရီးစရိတ္ ဟိုတယ္စရိတ္ရွိမယ္ဆိုရင္ ျပည္ပကို ခရီးသြားတာေတြ႕ ရပါတယ္။ ေမးခြန္းေမးကတည္းက ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္ၿမိဳ႕ေတြကိုေရာက္ၿပီးၿပီလဲ။ အနိမ့္ဆုံး ဘန္ေကာက္၊ စင္ ကာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္ကေန ကိုးရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ ၾသစီ၊ ဥေရာပ၊ အေမရိကားက ထင္ရွားတဲ့ေနရာေတြ … ဒီလို လာတာ။ ျပည္နယ္-တိုင္း (၁၄)ခုက ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြကို စုံေအာင္ေရာက္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးသူသိပ္မရွိ။ ကိုယ္ေတြက ေတာ့ ျပည္ပမွာအၾကာႀကီးေနလာသူဆိုေတာ့ ျပည္ပသြားခ်င္စိတ္မရွိ။ ျပည္တြင္းက မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာ ေတြကိုသြားမယ္ေပါ့။
(ကန္ပက္လက္ျမိ့နယ္ထဲက နတ္မေတာင္)
ဘယ္ေတြကိုေရာက္ဖူးၿပီးၿပီလဲဆိုၿပီး ဇယားဆြဲၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳျပဧရိယာ (ၿမိဳ႕ျပင္ဆိုလို႔ တြံေတးေလာက္ပဲ ေရာက္ဖူးေသး)၊ ပဲခူးျမဳိ႔၀န္းက်င္၊ ဧရာ၀တီတိုင္းထဲက ေခ်ာင္းသာကမ္ေျခအသြား လမ္းတေလ်ာက္၊ မႏၲေလး ၿမိဳ႕၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းက အင္းေလးေဒသနဲ႔ ကယားျပည္နယ္က ေဒသအခ်ဳိ႔၊ ဒီထက္မပိုဘူး။ ရန္ကုန္က ေန ထား၀ယ္အျပန္ ျဖတ္သြားဖူးတဲ့ မြန္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ပါေပါင္းမွ တိုင္းေဒသႀကီး (၄)ခုနဲ႔ ျပည္နယ္ (၄)ခုပဲ ေရာက္ဖူးပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕တ၀က္ေလာက္ေတာင္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့သေဘာ။
ဒါေတာင္ အခု ျပည္ေတာ္ျပန္ၿပီးမွ ေလ်ာက္သြားေနလို႔။ အရင္ကဆို ထား၀ယ္မွာေနၿပီး ၿမိတ္ကိုေတာင္ ေရာက္ ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းတာ၊ နယ္ေျမ မၿငိမ္းခ်မ္းတာ၊ စီးပြားေရးအဆင္မေျပတာ ေတြနဲ႔လည္း ခရီးသြားလာမႈမ်ားျခင္း မမ်ားျခင္းက ဆက္စပ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။
ကဲ- ေရြးလိုက္ၿပီ၊ တခါမွမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းဆီ။ ဘာေၾကာင့္ေရြးလဲဆိုေတာ့ ေရာက္ဖူးသူေတြ ေျပာသေလာက္က ခ်င္းေတာင္ရဲ႕အခင္းအက်င္းဟာ ေျမျပန္႔နဲ႔ လုံး၀ကဲြလြဲသြားတယ္။ အဲ…ဥေရာပမဲဇာ (ေနာ္ ေ၀)နဲ႔ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြအေတာ္တူတယ္ဆိုၿပီး အသိတေယာက္က ၫႊန္းလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မွာ လိုက္ေသးတယ္။ ခ်င္းေတာင္ဆိုေပမယ့္ ပလက္၀ဖက္ေတာ့ မသြားနဲ႔ေပါ့ကြာ။ သတင္းေထာက္ကေန ဓားစာခံ ျဖစ္ေနဦးမယ္တဲ့။

ရႏၲာပို ေက်းရြာက ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ဆီသို႔
ခ်င္းေတာင္သြားမယ္ေျပာၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ရႏၲာပိုရြာေရာက္သြားတာလဲဆိုၿပီး ေမးမလို႔လား။ ဒီလိုေလ- ခ်င္း ေတာင္နဲ႔ ရန္ကုန္က တိုက္႐ိုက္ ေလယဥ္လိုင္းမရွိဘူးေလ။ အခုေတာ့ ဖလန္းျမဳိ႔မွာ ေလယာဥ္ကြင္းေဆာက္ ေနတာ အေတာ္ၿပီးေနၿပီလို႔ဆိုပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ခ်င္းေတာင္နဲ႔အနီးဆုံးေလယာဥ္ကြင္းက ကေလးၿမိဳ႕။ ေလယာဥ္နဲ႔ မသြားခ်င္ဘူး (ေစ်းကလည္းႀကီးတာကိုး) ဆိုရင္ေတာ့ ပုဂံ၊ ပခုကၠဴ၊ မႏၲေလးဖက္ကေန လိုင္းကား ေတြနဲ႔ သြားလို႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခ်င္းေတာင္သြားဖို႔ ပုဂံမွာတညခိုရင္း အေဖၚေကာင္းတာနဲ႔ ရႏၲာပိုရြာဖက္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
(ပုုဂံျမိ့ရဲ့ မနက္ခင္းတခုု)
တကယ္က ရႏၲပိုရြာဆိုတာ ပုဂံ၊ မႏၲေလး ကားလမ္းေဘးမွာရွိတာမဟုတ္။ ပုဂံဟိုတယ္ေတြမွာ ေမးၾကည့္တာ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ပုဂံသားမေျပာနဲ႔ အနီးဆုံးၿမိဳ႕ ျမင္းျခံက လူေတြေတာင္ ရႏၲပို ဘယ္နားရွိမွန္း မသိဘူး။ အဲလို ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ေနရာကို ခင္ဗ်ားက ဘာသြားလုပ္မွာလဲ။ ခင္ဗ်ားအဖိုးက ရႏၲပို စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးတုန္းက ပါ၀င္ခဲ့တာလားလို႔ မေမးပါနဲ႔။ 
ရႏၲပိုစာခ်ဳပ္ဆိုတာကို အလယ္တန္းစာအုပ္ထဲဖတ္ဖူးတာကလဲြၿပီး ဘာမွမသိဘူး။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမ စစ္ လား၊ ဒုတိယ စစ္လားေတာင္မမွတ္မိလို႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးမွ ဂိုဂယ္လိုက္ေခါက္ေနရတာ။ (ပထမ စစ္ပဲြအၿပီး ၁၈၂၆ မွာ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တယ္လို႔ ေက်ာက္တိ္ုင္မွာ ေရးထားပါတယ္)။ ဒီလို ကိုယ္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ေနရာတခုဆီ ဘာ သြားလုပ္မွာလဲ။ အေမးရွိေပမယ့္ အေျဖက အတိအက်မရွိဘူး။ က်ေနာ္ ပုဂံမွာ အီး-ဘိုက္တစီးနဲ႔ ေလ်ာက္သြား လို႔ေကာင္းေနတုန္း ကိုယ္ပိုင္ကားပါတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ခ်င္းေတာင္ကျပန္ဆင္းလာၿပီး ပုဂံကိုေရာက္ လာပါတယ္၊ ျမင္းျခံ-ေတာင္သာမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ကလည္း အဲဒီဖက္သြားရင္ သူလည္းလိုက္မယ္ ဆိုတယ္။
မိတ္ေဆြဆိုလို႔ အခုမွေတြ႕သူေတြမဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ မိုးထဲေရထဲကာလေတြတုန္းက DVB (ေနာ္ေ၀)မွာ အတူတာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးသူေတြ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံးက ကိုကိုၾသစီေတြ။ ကိုယ္က ေနာ္ေ၀။ ဆိုေတာ့ အားလုံး ျမန္မာျပည္ဖြား ႏိုင္ငံျခားသားေတြေပါ့။ ပုဂံကေန စထြက္ကတည္းက အားလုံးဟာ ကိုယ့္အတြက္ နယ္ ေျမအသစ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကိုယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာက ပုဂံေလယဥ္ကြင္း ဟိုဖက္ကို မ ေက်ာ္ေသးဘူး။ ၿမိဳ႕သစ္ဖက္ေနထြက္လာေတာ့ ပထမ ဆုံးေတြ႕ရတဲ့ဆိုင္းဘုတ္က ငါသေရာက္ျမဳိ႕လမ္းခြဲ၊ ၾကားဖူးသလိုလို ရွိ ေပမယ့္ ဒီနားမွာ ဒီၿမိဳ႕ရွိမွန္းႀကိဳမသိဘူး။ နည္းနည္းဆက္ေက်ာ္လာေတာ့ ေညာင္ဦးဖက္က လာတဲ့ လမ္းနဲ႔ဆုံပါတယ္။
လမ္းဆုံေက်ာ္ေတာ့ စဥ့္အိုးထဲ အခန္းဖြဲ႔ထားတဲ့ အျမင္ဆန္းဒီဇိုင္းနဲ႔ ေဆာက္လက္စ ဘန္ဂလိုေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ထန္းေတာေတြ၊ ေငးလို႔ေကာင္းတုန္း ဝုန္းဆိုၿပီး နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ ေရေက်ာ္။ ေရေက်ာ္ဆိုလို႔ေျပာရဦးမယ္။ အညာကိုမေရာက္ခင္က ေရေက်ာ္ဆိုတာ ပဇြန္ေတာင္ေရေက်ာ္ေစ်းနဲ႔ ေသာရင္းျမစ္ေဘးရွိ ၀မ္ခစခန္းအေပၚ နားက ေရေက်ာ္စခန္းေလာက္ပဲ ကိုယ္ကသိတာ။ ရန္ကုန္မွာအလုပ္ျပန္၀င္ေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕က ေရေက်ာ္မွာ ကုန္ကားႀကီးေတြေမ်ာပါသြားတယ္ ဆိုတဲ့ မိုးတြင္းကာလ ေရႀကီး သတင္း၀င္လာပါတယ္။ သတင္းေထာက္က အညာသားဆိုေတာ့ ေရေက်ာ္ဆိုတာ သူသိၿပီးသား။ မသိတဲ့ကိုယ္က ေရေက်ာ္ေနတဲ့ေနရာဆိုၿပီး သတင္းကိုျပင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ျပင္တာကို အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ေရေက်ာ္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ အ ညာေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိတယ္တဲ့။ ေအာက္ျပည္ကလာတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕အျမင္ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အညာက ေရေက်ာ္ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ တံတားေဆာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ တံတားမေဆာက္ပဲ ေရကို လမ္းေပၚကေန ဒီတိုင္း (လမ္းကို မၿပိဳေအာင္ ကြန္ကရစ္ခင္းထားၿပီး) ေက်ာ္ခိုင္းတဲ့ေနရာပါပဲ။ အညာမွာ မိုး သိပ္မရြာတဲ့အတြက္ ဒီေခ်ာင္းထဲေရစီးတဲ့ကာလကလည္း တႏွစ္လုံးေနမွ တလေလာက္ပဲရွိပုံရပါတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းေတြ (ေရေက်ာ္ေတြ) ကိုသာ တံတားလိုက္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဘတ္ဂ်က္အေတာ္ကုန္မလား မသိပါဘူး။
စာေရးသူအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အညာေဒသရဲ႕အထူးအဆန္းပါပဲ။ ေရေက်ာ္အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ပခုကၠဴအ၀င္၀ က ရထားလမ္းကုန္းေက်ာ္တံတားႀကီးေအာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါ ခင္ဗ်ား မနက္ဖန္ ခ်င္းေတာင္တက္ရင္ ဒီ ကေန လိုင္းကားလာစီးရမွာ-တဲ့။ က်ေနာ္မိတ္ေဆြကေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမ၀င္ေသး။ ေညာင္ဦး-ျမင္း ျခံ လမ္းအတိုင္းဆက္ေမာင္း။ ဧရာ၀တီျမစ္ကူးတံတားတစင္းကိုျဖတ္၊ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ျမင္းျခံကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီဖက္ကလမ္းေတြက မြန္-တနသာၤရီဘက္က ေလာက္မေကာင္းေပမယ့္ ဧရာ၀တီတိုင္းက ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခ ဖက္သြားတဲ့လမ္းထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။
………………
အပိုုင္းလိုုက္ ဆက္လက္တင္ျပေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။


မည္သည့္မီဒီယာမဆိုု ဒီဘေလာ့ သိုု႔မဟုုတ္ FB ကိုု ခရက္ဒစ္ေပးျပီး အသံုုးျပုုနိင္ပါတယ္။



Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More