Wednesday, October 30, 2013

ကေျမာကင္း လယ္ယာေျမကိစၥ လယ္သမား၊ လူထုအေျချပဳအဖဲြ႕ႏွင့္ ေထြ/အုပ္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕

Dawei Watch၊ ထား၀ယ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၃၀
 
ကာလၾကာရွည္စြာ မေျပလည္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနသည့္ ကေျမာကင္း လယ္ယာေျမကိစၥ လယ္သမား၊ လူထုအေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္း ႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း အေထြေထြ အုပ္ခ်ဴပ္ေရး ဦးစီးဌာနတို႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕လာသည္ဟု ထား၀ယ္အေျခစိုက္ လူထု အေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား ႏွင့္ လယ္သမားမ်ားထံမွ သိရသည္။ 
ေအာက္တိုဘာလ ၂၇ ရက္ေန႕က စပါးရိတ္သိမ္းခါနီး လယ္ေျမကို ျခံခတ္သည့္အတြက္ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ထား၀ယ္ခရိုင္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွဴး အပါအ၀င္ ဌာနဆိုင္၀န္ထမ္းမ်ား အျငင္းပြားကာ စကားအေျခအတင္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း လယ္သမားမ်ားထံမွ သိရသည္။
ယင္းသို႕ စကားအေျခအတင္ျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္ေန႕တြင္  ရိတ္သိမ္းခါနီး စပါးမ်ားရွိေနသည့္ လယ္ေျမေပၚတြင္ ေျမဖို႕သည္ကို လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ေဒသခံ လူထုအေျချပဳအဖဲြ႕အစည္းမ်ားက တားဆီးရာက ထိပ္တိုက္ေတြ႕ကာ တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီး အေထြေထြအုပ္ခ်ဴပ္ေရး ဦးစီးဌာနမွ တိုင္းေဒသႀကီး အတြင္းေရးမွဴး ဦးတင္သိန္းအပါအ၀င္ အဖဲြ႕က ႀကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု လူထုအေျချပဳအဖဲြ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ေဒသခံ လယ္သမားမ်ားက ေျပာဆိုသည္။ 
လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လူထုအေျချပဳအဖဲြ႕အစည္းမ်ားက ေျမလာဖို႕သည့္ ကားကို တားျပီး တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို ဆက္သြယ္ခုိင္းရာ တိုင္းေဒသၾကီး အတြင္းေရးမွဴး ဦးတင္သိန္းပါ အဖဲြ႕ႏွင့္ ရဲတပ္ဖဲြ႕၀င္မ်ား ေရာက္လာျပီး ထိပ္တိုက္ေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လယ္သမားမ်ား၏ ဗီဒီယို မွတ္တမ္းအရ သိရသည္။  
လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လူထုအေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္းမ်ားကို ႀကမ္းတမ္းစြာ ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လူထုအေျချပဳ အဖဲြ႕မ်ား ေနရိပ္ခိုေနသည့္ ထန္းရည္တဲကို ဖ်က္ဆီးရန္ အမိန္႕ေပးျခင္း၊ လူထူအေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုမွ မွတ္တမ္းကင္မရာ တစ္လံုးကို ဖ်က္ဆီးျခင္းတို႕စသျဖင့္ ႀကမ္းတမ္းစြာ ျပဳမူခဲ့သည္ဟု ေဒသခံ လယ္သမားမ်ားက ေျပာသည္။
“ႏိုင္ထက္ စီးနင္းဆန္လြန္းတယ္။ လက္ရွိ ဆႏၵျပခြင့္ တင္ဖို႕ လုပ္ေနတယ္။ ဘက္ေပါင္းစံုကေန လုပ္သြားမယ္” ဟု အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့သည့္ ထား၀ယ္ေဒသခံ လူအခြင့္ေရး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူ ဦးသန္း၀င္းက ဆိုသည္။
လက္ရွိ ျပဳစုထားသည့္ စာရင္းအရ ေျမသိမ္းဆည္းခံထားရသည့္ လယ္သမား ၆၄ ဦးအနက္ ၁၀ ဦးသာ ေလ်ာ္ေၾကးယူရန္ သေဘာတူထားျခင္းျဖစ္ျပီး အမ်ားစုက သေဘာမတူေသးဟု ဦးသန္း၀င္းက ေျပာသည္။
သို႕ေသာ္ တိုင္းအစိုးရအဖဲြ႕မွ ဦးတင္သိန္းကမူ ေလွ်ာ္ေၾကးယူထားသည့္သူ ၃၀ ဦးခန္႕ရွိသည္ဟု အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ေနရာတြင္ ေျပာဆိုခဲ့သည္ကို ဗီဒီယို မွတ္တမ္းအရ သိရသည္။
အခင္းျဖစ္ပြားမႈႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အတည္ျပဳႏိုင္ရန္ ေအာက္တိုဘာလ ၃၀ ရက္ေန႕ ညေနပိုင္းက တိုင္းအတြင္းေရးမွဴး ဦးတင္သိန္းကို ၂ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းရာ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ ရုံးခန္းသြားေနသည္ဟု တိုင္းအတြင္းေရးမွဴး ရုံးခန္းမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။
အဆိုပါ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တနသၤာရီတိုင္းေဒသၾကီး ၀န္ႀကီးခ်ဴပ္ထံ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းရာ မိမိအေနျဖင့္ အဆင္ေျပဆံုး ျဖစ္ေအာင္စဥ္းစားကာ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးရန္ ကမ္းလွမ္းထားျပီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိန္မေရႊးယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယူသည့္သူမ်ားလည္း ယူေနျပီ ျဖစ္ျပီး မယူတာကိုေတာ့ မိမိအေနျဖင့္ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။
သက္ဆိုင္ရာမ်ား၏ ႀကမ္းတမ္းစြာ ေျပာဆိုမႈအေပၚ မွတ္ခ်က္ေမးျမန္းရာ
“ဒီက စည္းန႕ဲကမ္းနဲ႕ ဥပေဒနဲ႕ အညီလုပ္ေနတာကို သူတို႕ အုပ္စုဖဲြ႕ျပီး ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး တားဟယ္ ဆီးဟယ္လုပ္ေနတာကိုေရာ”ဟု တနသၤာတိုင္းေဒသႀကီး ၀န္ႀကီးခ်ဴပ္ ဦးျမတ္ကိုက ျပန္လည္ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့သည္။
မိမိတို႕အေနျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္သည့္အတြက္ ႀကမ္းတမ္းစြာ ကိုင္တြယ္သည္ဟု မေျပာသင့္၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ျဖစ္ရန္ တာ၀န္အရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ဧကကို က်ပ္သိန္း ၃၀ ဆယ္ခန္႕သာ တန္သည့္ လယ္ကြက္အစား က်ပ္ သိန္း ၁၀၀ ခန္႕ တန္သည့္ ေျမကြက္မ်ားကို အစားထိုးေပးရန္ ကမ္းလွမ္းထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ ဦးျမတ္ကိုက ေျပာသည္။
“အျငင္းပြားမွဳျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပလည္မႈရဖို႕ မႀကိဳးစားဘဲ ေအာ္ေန ေငါက္ေနတာ၊ လူေတြကို ရွင္းလည္း မရွင္းျပ၊ စကားေျပာခြင့္လည္းမေပးဘဲ အာဏာသံုးၿပီး ေမာင္းထုတ္တာ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္တာက ယဥ္ေက်းတဲ့ လုပ္ရပ္လား”ဟု အခင္းျဖစ္ပြားေနရာသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္ ထား၀ယ္ေဒသ ဖံြ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအဖဲြ႕၏ ထား၀ယ္ ညွိႏိႈင္းေရးမွဴး ဦးသန္႕ဇင္က တန္ျပန္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
သက္ဆိုင္ရာ၏ ေျဖရွင္းပံုသည္ ျပႆနာ ေျပလည္ရန္ ဟူသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဦးတည္ကိုင္တြယ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိတို႕တြင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ အာဏာရွိသည္၊ မည္သူေက်နပ္မေက်နပ္ လုပ္ကိုလုပ္မည္ဟူသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ကိုင္တြယ္သလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ၎ ေျပာသည္။
“ျပီးခဲ့ ႏွစ္ရက္စလံုးကျဖစ္တဲ့ ကိစၥအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ကိုင္တြယ္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမင္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကံဳခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကိုေတာင္ ညင္ညင္တာတာ မကိုင္တြယ္ႏိုင္တဲ့ အစိုးရ ဘာအစိုးရလဲ။ ျပည္သူ႕ လစာ ယူထားတာ မေမ့ပါနဲ႕။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္ကေတာင္ ဒါမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးဘူး” ဟု ဦးသန္႕ဇင္က ဆိုသည္။
ယင္းလယ္ယာေျမကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး လယ္သမားမ်ားႏွင့္ လူထုအေျချပဳ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား အားလံုး ပူးေပါင္းတိုင္ပင္ျပီး ေရွ႕ဆက္ လုပ္ကိုင္သြားမည္ဟု လယ္ဧက ၁၄ ဧက ပိုင္ဆိုင္သည္ ဦးထြန္းထြန္း၀င္းက ေျပာသည္။
 “ဒီေနရာမွာ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက ေနလာခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ေလေနျပီ။ ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္တာလည္း ေျမနဲ႕ ေျခေထာက္ မထိေတာ့ဘူး။ အလုပ္သမားေတြလည္း ေပါက္တူးေတြ ဘာေတြ လႊင့္ပစ္ျပီး စားမႏိုင္ ေသာက္မႏိုင္ျဖစ္ေနျပီ” ဟု လယ္ေျမဧက ၇ ဧက ပိုင္သည့္ ဦးၾကည္လြင္က ဆိုသည္။
အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ စီမံကိန္းေနရာျဖစ္သည့္ ထား၀ယ္ျမိဳ႕၊ ဆန္းခ်ီရပ္ကြက္ ၀န္ၾကီးမ်ားအိမ္ယာ အေနာက္ဖက္ လယ္ကြက္ေျမေနရာတြင္ ျမိဳ႕ရြာနွင့္ အုိးအိမ္ ေဆာက္လုပ္ေရး ဦးစီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာ စီမံကိန္းအျဖစ္ ၆ခန္းတဲြ နွစ္ထပ္တုိက္ ၁၀လုံးႏွင့္ ၆ခန္းတဲြ တစ္ထပ္တုိက္ ၃လုံး တည္ေဆာက္မည္ဟု ကန္ထရုိက္တာမ်ားထံမွ သိရသည္။
စီမံကိန္းေဖာ္ေဆာင္မည္႔ေနရာႏွင့္ အနီး၀န္းက်င္၌ရွိေသာ လယ္ေျမတြင္ နွစ္စဥ္စပါးစုိက္ပ်ဳိးလာခဲ့ျပီး ၂၀၁၁ခုနွစ္အထိ နွစ္စဥ္ ေျမအခြန္မ်ား ေပးေဆာင္ကာ လုပ္ကုိင္လာေသာ လယ္ေျမမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၂၀၁၂ ခုနွစ္တြင္ ေျမအခြန္ေျပစာမ်ား ဆက္မထုတ္ ေပးေတာ႔ေသာ္လည္း လယ္ယာမ်ားကုိ ဆက္လက္ လုပ္ကုိင္လာျပီး ယခုနွစ္ စပါးထြက္ေတာ႔မည္႔အခ်ိန္တြင္  လယ္ေျမကုိ ျခံစည္းရုိးခတ္ျခင္း ေျမဖို႕ျခင္းခံခဲ့ရသည္ဟု လယ္သမားမ်ားက ေျပာဆုိသည္။
အစုိးရႏွင့္ ပုဂၢိဳလိက စီမံကိန္းမ်ား ေဖာ္ေဆာင္ေနသည့္ အျငင္းပြားမႈ ၾကဳံေတြ႔ေနရေသာ ဆန္းခ်ီရပ္ကြက္၊ ကေျမာကင္း လမ္းမၾကီး၏ ေတာင္ဖက္ရွိ လယ္ေျမ ကြက္မွာ ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္ဟု လယ္သမားမ်ားထံမွ သိရသည္။
Dawei Watch

Saturday, October 26, 2013

''ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္'' ဘယ္ေတာ့ေျပာင္းမလဲ

သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဧရာ၀တီ။
 
စီးပြားေရး, ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး, အေျပာင္းအလဲ, ယဥ္ေက်းမႈ
(ဓာတ္ပံု – neverendingvoyage.com)

ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔ဟာ ဥေရာပတုိက္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီ စံေတာ္ခ်ိန္ကုိ ေျပာင္းတဲ့ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ အခုရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေနာက္ တနာရီ ျပန္ဆုတ္ၿပီး မတ္လ ၃၀ ရက္က်မွ ေရွ႕ကုိ တနာရီျပန္တုိး (အခု မူလအတုိင္း) မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေျမာက္အေမရိကတုိက္၊ ေတာင္အေမရိကတုိက္နဲ႔ ၾသစေတးလ် တုိက္ေတြမွာလည္း အလားတူ အခ်ိန္ေရွ႕တုိး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေလ့ရွိၿပီး တတုိက္နဲ႔တတုိက္ အခ်ိန္ေျပာင္းတဲ့ကာလ မတူပါဘူး။ အေမရိကန္နဲ႔ ကေနဒါဘက္မွာ နုိ၀င္ဘာ ၃ ရက္ေန႔က်ရင္ ေဆာင္းရာသီ နာရီေျပာင္းၿပီး ၾသစေတးလ်မွာေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၆ ရက္ေန႔ကတည္းက ေႏြရာသီနာရီကို ေျပာင္းသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္ ေရွ႕တုိး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္တာကို DST (Daylight Saving Time) လုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။

စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသား လက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း ျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္
ေဆာင္းရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားေတြအားလုံး ေဆာင္းတြင္းသံုး တာရာ ေျပာင္းရပါတယ္။ စက္ဘီးဆုိင္ေတြေပၚ စကီး (ေရခဲျပင္ေလွ်ာစီးကိရိယာ) ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ လူေတြအားလုံး အေႏြးထည္ အထူႀကီး၀တ္၊ အေ၀းက ျမင္နုိင္ေအာင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္နုိင္တဲ့ အ၀ါေရာင္ အမွတ္သားေတြ အက်ႌမွာကပ္ၿပီး ေနေရာင္မရတဲ့ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ေနအိမ္ေတြ၊ ရံုးေတြ၊ အလုပ္ရံုေတြြအားလုံးလည္း အေႏြးေပးစက္ေတြဖြင့့္။ ဒီလုိနဲ႔ ဥေရာပရဲ႕ နာရီလက္တံ မိနစ္ ၆၀ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ သြားခဲ့တာကုိ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကေပ့ါ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကမွာ အေျခစိုက္တဲ့ BBC, DVB, VOA, RFA ေရဒီယုိ ၄ ခုစလုံးရဲ႕ မီတာလႈိင္းေတြလည္း ေအာက္တုိဘာ ၂၇ မွာ ေဆာင္းရာသီ လႈိင္းသစ္ေတြဆီ ေျပာင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အီေကြတာနဲ႔နီးတဲ့ အာရွတုိက္ထဲက ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ ေႏြနဲ႔ေဆာင္း ေန၀င္ ေနထြက္ခ်ိန္ သိပ္မကြာတဲ့အတြက္ ဥေရာပမွာလုိ အခ်ိန္ေျပာင္းစရာ မလိုပါဘူး။

ဒါျဖင့္ ျမန္မာေတြနဲ႔မဆုိင္တဲ့ ဥေရာပက နာရီေျပာင္းတဲ့ကိစၥကုိ ဘာေၾကာင့္ ဒီမွာ လာေျပာေနတာလဲ ဆုိၿပီး ေမးစရာရွိပါတယ္။ ဒီလုိပါ။ အခ်ိန္မမွန္ဘဲ အၿမဲတမ္းေနာက္က်ၿပီးမွ လာေလ့ရွိတဲ့၊ ေနာက္က်ၿပီးမွ အစည္းေ၀း စေလ့့ရွိတဲ့၊ ေနာက္က်ၿပီးမွ အလုပ္ စေလ့့ရွိတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာေတြၾကားမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ အခ်ိန္ေလးစားတဲ့၊ အခ်ိန္ေျခြတာတဲ့ ဥေရာပသားေတြ နာရီေျပာင္းခ်ိန္မွာ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” ကိစၥကုိေျပာရင္ ေကာင္းမလားဆုိၿပီး စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။

အရင္ ေနာ္ေ၀ အေျခစုိက္ DVB (ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ) မွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္ကဆုိရင္ နံရံေပၚက နာရီကုိ အၿမဲတမ္း ၁၀ မိနစ္ ေစာထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ထားတာလဲဆုိၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ အသံမလႊင့္ခင္ “၁၀ မိနစ္ ႀကိဳျပင္ခ်ိန္ ရေအာင္” အခ်ိန္ခုိးထားတာလုိ႔ အယ္ဒီတာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ၁၀ မိနစ္ ခုိးထားတယ္ ဆုိတာကုိ သတင္းသမား အားလုံးက သိေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ “၁၀ မိနစ္ေတာင္ လုိေသးတာပဲ” ဆုိၿပီး အခ်ိန္ဆဲြေနၾကတဲ့အတြက္ သိပ္မထူးခဲ့ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဒါက စကၠန္႔ပုိင္းကအစ ေနာက္က်လုိ႔မျဖစ္တဲ့ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းခြင္က သတင္းသမားေတြရဲ႕ နာရီလက္တံနဲ႔ နပမ္းလုံးခဲ့ရတဲ့ အေျခေနပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွအပ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတုိင္း သြားေနဆဲျဖစ္္ပါတယ္။ ေနာ္ေ၀းေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ့ နုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိစၥျဖစ္ျဖစ္၊ ေမြးေန႔ပဲြကိစၥျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲတမ္းေနာက္က်ေလ့ရွိတာကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းၾကား ဒီလုိေနာက္က်လုိ႔ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေပါ့” ဆုိၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆုိေနတာ ရုိးေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ နုိင္ငံျခားသားေတြကပါ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ဆုိတာ ဒီလုိလားဆုိၿပီး သေဘာေပါက္သြားရင္ေတာ့ ျပႆနာရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

တေလာက ေနာ္ေ၀ ေရြးေကာက္ပဲြကို ေလ့လာဖုိ႔ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ အေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ ေနာ္ေ၀နုိင္ငံသားေတြ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးနုိင္ဖုိ႔ ေနာ္ေ၀း-ျမန္မာ ေကာ္မီတီက အခမ္းအနားတခု လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ အစည္းေ၀းစမယ္လို႔ ေၾကညာထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူမစုံေသးတဲ့အတြက္ မိနစ္ ၃၀ ခန္႔ ေနာက္က်ၿပီးမွ စျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ေနာ္ေ၀း-ျမန္မာ ေကာ္မတီ ၀န္ထမ္းတဦးက ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေပါ့” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

တျခားလူေတြစိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမွန္း က်ေနာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလုိ အေျပာခံရတာကို သိပ္ဘ၀င္မက်လွ။ နည္းနည္း ရွက္မိသလုိလည္း ျဖစ္သြားါပတယ္။ ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြ အခ်ိန္မေလးစားတာကုိ နုိင္ငံျခားသားေတြပါ သိသြားၿပီလားဆုိၿပီး ေတြးေနမိပါတယ္။

ျပည္တြင္းက လူအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အခ်ိန္ကုိ အေလးအနက္ သိပ္မထားၾကေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလ ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးတဲ့လူေတြထဲမွာ သတင္းသမားနဲ႔ NGO ၀န္ထမ္းကလြဲရင္ က်န္လူအေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ ကြက္တိ ေရာက္မလာၾကပါဘူး။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အမီ မေရာက္နုိင္တဲ့အတြက္ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာမ်ဳိးလည္း လုပ္ေလ့ မရွိေသးပါဘူး။

ပုိဆုိးတာက အမ်ားျပည္သူ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့ ေလယဥ္ခ်ိန္၊ ရထားခ်ိန္၊ ဘတ္စကားခ်ိန္၊ သေဘၤာခ်ိန္ေတြလည္း မမွန္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္-ထား၀ယ္ ေလယာဥ္ဆုိရင္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ မိနစ္ ၃၀ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အထူးေလယာဥ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သာမန္ေလယာဥ္ဆုိရင္ ဘယ္အခ်ိန္ကို ထြက္မယ္မွန္း ခရီးသည္က ႀကိဳသိခြင့္မရ။ မနက္ ၇ နာရီမွာ ကြင္းခ်ိန္းခ်ိန္ဆုိၿပီး အေစာႀကီးကတည္းက ေလယာဥ္ကြင္းဆီ သြားေစာင့္ေန၊ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ၿပီး ေလယာဥ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာသာ တက္လုိက္သြားေပေတာ့။

ရထားအခ်ိန္ေတြလည္း ဒီလုိ ေနာက္က်ေနဆဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အတြင္း ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေလာက္ပဲ စီးဖူးၿပီး အေ၀းေျပးရထား မစီးျဖစ္ခဲ့့ပါ။ ဘတ္စကားကေတာ့ အခ်ိန္ေလးစားမႈ အနည္းဆုံး ယာဥ္ေတြျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက လူအမ်ားဆုံး ေန႔စဥ္အသုံးျပဳေနတဲ့ယာဥ္ဟာ ဘတ္စ္ကားျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံက ၿမိဳ႕တြင္းေျပး ဘတ္စကားေတြမွာ အခ်ိန္ဇယား မရွိေသးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာကားစီးရင္ ဘယ္ေနရာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္ဆုိၿပီး တြက္ထားလုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေသးတဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ျမန္မာနုိင္ငံ ပါေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အေ၀းေျပးကားေတြ ထဲမွာေတာ့ နာမည္ႀကီး အေကာင္းစားလုိင္းေတြက အခ်ိန္ အေတာ္မွန္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အတြင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ေျပးတဲ့ အထူးဘတ္စ္ကားနဲ႔ ပုဂံ-ရန္ကုန္ ေျပးတဲ့ အထူးဘတ္စ္ေတြဟာ အခ်ိန္အေတာ္မွန္ၿပီး ၀န္ေဆာင္မႈလည္း အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္ကေန ပုဂံအသြား လမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္စီးဖူးတဲ့ ရုိးရုိးဘတ္စ္ကားေတြကေတာ့ အခ်ိန္ေမးတာကိုေတာင္ မႀကိဳက္ပါဘူး။

မိတၳီလာကေန ပုဂံကုိျဖတ္ၿပီး ေရစႀကိဳဘက္သြားမယ့္ကားဟာ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်သလဲဆုိၿပီး ဂိတ္တာ၀န္ခံ ကုိေမးၾကည့္ေတာ့ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေလ ဆရာ” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ သူေနာက္ေနတယ္ထင္ၿပီး သူ႔ မ်က္နွာကုိ အေသခ်ာၾကည့္ေပမယ့္ သူကေတာ့ အၿပဳံးအရယ္မရွိ၊ ပုံမွန္အတုိင္းပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ “ပုဂံကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲ” ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ထပ္ေမးမိပါတယ္။ သူက က်ေနာ္ကို “ဘယ္ကမၻာက ၿဂိဳလ္သားလဲ” ဆုိတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္ျပီး ဘာမွျပန္မေျပာပါ။

“အဲလုိ မေမးရဘူးေလ ဆရာ။ ဒီဘက္ကလူေတြက အခ်ိန္ေမးတာကုိ မၾကဳိက္ၾကဘူး။ နိမိတ္မေကာင္းဘူးလုိ႔ ထင္ၾကတယ္” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကို ကားဂိတ္လုိက္ပုိ႔တဲ့ မိတ္ေဆြက ၀င္ေျပာပါတယ္။ အခ်ိန္ေမးတာနဲ႔ နိမိတ္မေကာင္းတာ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ။ ကားထြက္ခ်ိန္နဲ႔ ကားဆုိက္ခ်ိန္ကုိသိမွ ကုိယ္သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ကုိ တြက္လုိ႔ရမွာေပါ့။ ဒါက အညာဘက္မွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေမးခြင့္မရတဲ့ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” ဆုိပါေတာ့။

ထား၀ယ္ေဒသက က်ေနာ္တုိ႔ရြာဘက္မွာေတာ့ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” က ပုံစံတမ်ဳိး၊ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အင္တာနက္ပါတဲ့ လက္ကုိင္ဖုန္း သုံးေနၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္နာရီအတြက္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံကုိ နားစြင့္ေနရဆဲပါ။ မနက္ ၄ နာရီ၀န္းက်င္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံ ၾကားရင္ အိပ္ရာကထ၊ အရုဏ္တက္ခ်ိန္အမီၾကြလာမယ့္ “ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕” အဖြဲ႔အတြက္ ဆြမ္းထခ်က္၊ အေရွ႕ေကာင္းကင္က ေနေရာင္ပ်ဳိးစအခ်ိန္မွာ လယ္ထဲဆင္း၊ ေနထန္းတဖ်ား ေရာက္ခ်ိန္မွာ မနက္စာစား၊ ကြမ္းတယာညက္ခန္႔၊ တေအာင့္ေလာက္ အနားယူၿပီးရင္ အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္ စသျဖင့္ ေရွးရုိးနည္းေတြနဲ႔ ခရီးနွင္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကမာၻႀကီးက အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ေရွ႕သုိ႔ခ်ီတက္ေနစဥ္မွာ ျမန္မာအမ်ားစုကေတာ့ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” နဲ႔ ခရီးဆက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ၊ ရထားေတြ၊ သေဘာၤေတြ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ ေနာက္က်ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစည္းေ၀းေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္းဆုိတာေတြ ေနာက္က်ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာနုိင္ငံ အခုလုိ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့တာလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြရေတာ့မလား။

ဒီလုိ အတိအက်ေျပာဖုိ႔ေတာ့ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ နွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ အဆက္သြယ္ ျဖတ္ခံခဲ့ရလုိ႔ ဒီလုိျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခု ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာေတာ့ ျပင္ပကမၻာကလူေတြ ျမန္မာနုိင္ငံအတြင္း ၀င္လာေနၾကၿပီ ျဖစ္သလုိ ျမန္မာနုိင္ငံက လူေတြလည္း ျပင္ပကမၻာဆီ ထြက္ခြာေလ့လာခြင့္ ရေနၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တုိးတက္တဲ့ ကမၻာႀကီးကို အမီလုိက္နုိင္ဖို႔ အခြင့္အခါေကာင္း တခုေပါ့။

ဒီလို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္လာတဲ့ အခြင့္အခါေကာင္းကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္” ဆုိတာကုိ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး တိက်တဲ့အခ်ိန္ဇယားေတြနဲ႔ ေရွ႕ကုိ ခ်ီတက္နုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြအားလုံး အစြမ္းကုန္ ႀကိိဳးစားဖုိ႔ လုိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။    ။

ABSDF ေငြရတု ေမြးေန႔ အမွတ္တရ...။

လာမဲ့ ေသာၾကာေန႔မွာက်ေရာက္တဲ့ နုိ၀င္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ဟာ ABSDF ေခၚ ျမန္မာနုိင္ငံလုံးဆုိင္ ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ရဲ့ ၂၅ နွစ္ျပည့္ ေငြရ တု ေမြးေန႔ျဖစ္ပါတယ္။
 


လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ နွစ္အတြင္း ေမြးေန႔အခန္းနားေတြကို နယ္စပ္ေဒသအေျခစုိက္စခန္းေတြနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြရွိရာေနရာေတြမွာ က်င္းပၾကေပမဲ့ ဒီနွစ္ေတာ့ ျပည္တြင္းေဒသအသီးသီးမွာပါ က်င္းပ မယ္လို႔သိရပါတယ္။

ေမြးေန႔အခန္းနားအျပင္ ၂၅ နွစ္တာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္းအတြင္း က်ဆုံးသြားခဲ့တဲ့၊ ေပး ဆပ္သြားခဲ့တဲ့ ''ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း'' ေတြအတြက္ ဆြမ္းသြပ္အမွ်ေ၀ပဲြေတြကိုလဲ ေဒသအသီးသီးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာက်င္းပမယ္လို႔သိရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ က်ဆုံးရဲေဘာ္ ၃၅၀ ေက်ာ္၊ ေသဆုံးရဲေဘာ္ ၂၇၀ ေက်ာ္နဲ႔ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ ၄၀၀ ေက်ာ္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တန္းလႊာေတြကိုလဲ အဲဒီ ဆြမ္းသြပ္ပဲြအတြင္းေပးအပ္သြားဖုိ႔စီစဥ္ထားေၾကာင္း ABSDF တာ၀န္ ရွိသူေတြကေျပာပါတယ္။


တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုတရပ္လံုး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေရး၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ေပၚ ထြန္းေရးဆုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ ၄ ရပ္အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ရင္းက်ဆုံးသြားသူေတြ၊ အခုခ်ိန္ထိ ဆက္လက္တုိက္ပဲြ၀င္ေနဆဲရဲေဘာ္ေတြ၊ အေျခေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေဒသအသီးသီးမွာျပန္နွံ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြအားလုံးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ...

၁၉၉၅ ခုနွစ္ေနွာင္းပုိင္းက မင္းသမီးစခန္းဆီ (အခု ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ကားလမ္းအနီး) ေရာက္လာတဲ့  ၾသစေတ လ် သတင္းေထာက္တဦး ရုိက္ကူးထားတဲ့ Knife to Knife, Lance to Lance ရုပ္သံမွတ္တန္း၊ ၂၀၁၁ အေစာပုိင္း ကာလက ထုိင္း-ျမန္နယ္စပ္ရွိ နုိပုိးဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်ေနာ္ရုိက္ထားတဲ့ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္း မိသားစုတခ်ဳိ႔ ရဲ့ ဘ၀ရုန္းကန္မႈမွတ္တန္းနဲ႔ ၁၉၉၈ ၀န္းက်င္က တပ္ရင္း ၂၀၁၊ မင္းသမီးစခန္းက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ထုတ္ေ၀လုိက္တဲ့ ''ေၾကြလြင့္သြားေသာၾကယ္ပြင့္မ်ား'' စာအုက္ကုိပါ ေဖၚျပလုိက္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ တတိယ နုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ လက္ရွိနုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကုိ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္နုိင္ဖို႔ အတြက္  ေအာက္တုိဘာလ အေစာပုိင္းမွာထုတ္ေ၀တဲ့ The Voice သတင္းစာပါ ''နုိင္ငံျခားသားခံယူျခင္းနွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပႆနာ'' ေဆာင္းပါးကိုပါ ပူးတြဲတင္ျပလုိက္ပါတယ္။

တုိက္ပဲြ၀င္ရဲေဘာ္မ်ားအားလုံးကို အေလးျပဳရင္း...။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
.......................................................................





......................................................................
နုိ္င္ငံျခားသားခံယူျခင္းနွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပႆာနာ

Written by  ထက္ေအာင္ေက်ာ္၊  Thursday, 03 October 201,The Voice Daily.


ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔က ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား ခံယူျခင္း အခမ္းအနားတစ္ခု ေအာ္စလို ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒီၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ကမာၻတစ္လႊားက ထင္ရွားတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ေတြကို ဆုခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ေနရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ ကိုယ္တက္ရမွာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုဘယ္လ္ ဆုရွင္ေတြကို ႀကဳိဆိုတဲ့ အခမ္းအနားမဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဘဝကေန ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူရမယ့္ အခမ္းအနားဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ဘဝင္မက်လွပါ။

 (ေအာ္စလုိ ျမိဳ့ေတာ္ခန္းမ)
“ယူခ်င္လြန္းလို႔ ယူလိုက္တာမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အခမ္းအနား မတက္ခဲ့ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္လို ႏိုင္ငံသား ခံယူထားၿပီး မႏွစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားဟာ မျဖစ္မေန တက္ရမယ့္ ပြဲမဟုတ္တဲ့အတြက္ အခမ္းအနား မတက္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ႏိုင္ငံသား ခံယူထားမႈက ဘာမွထိခိုက္စရာ မရွိဘူးလို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြကို သိပ္မသိ။ ေနာ္ေဝႏိုင္သား ခံယူႏိုင္ဖို႔ ေနာ္ေဝစာနဲ႔ စကားကို သတ္မွတ္နာရီ ျပည့္ေအာင္ သင္ထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္၊ ေျပာတတ္တာ မဟုတ္ေသးပါ။ “အခမ္းအနားတက္ရင္ ကိုယ္ကပါ အလိုတူအလိုပါ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳသလို ျဖစ္သြားမလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ မတက္တာဗ်ဳိ႕” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ တက္သင့္မသင့္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူရဲ႕အိုင္ဒီယာကို ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခမ္းအနားဆီ မတက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ‘အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ’ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္၊ အခုလို စက္တင္ဘာလအတြင္း စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းခ်ိန္မွာ အဲဒီစစ္တပ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ သြားၿပီး ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူဖို႔ အစီအစဥ္ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ မူလအစီအစဥ္က စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ ေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အသက္စြန္႔တိုက္ေန႐ုံနဲ႔ ဘယ္လုံေလာက္ပါ့မလဲ။ တျခား အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုဦးမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေနက် စကားအတိုင္း ‘ကာလေ႐ြ႕လ်ားလာတာ နဲ႔အမွ်’ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာခိုေက်ာင္းသား ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ ေတြဟာလည္း တိုက္ပြဲမွာ က်သူက်၊ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆုံးသူဆုံး၊ အိမ္ျပန္သူျပန္၊ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သူထြက္၊ ဆက္တိုက္သူတိုက္ စသျဖင့္ လမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရင္း အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ေတာခိုေက်ာင္းသားေဟာင္း တခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူရတဲ့ အေျခအေနအထိ ဆိုက္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြ ေနာက္ပိုင္း ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရၿပီး အမ်ားစုဟာ ေတာခိုေက်ာင္းသား ေဟာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာ္ေဝ ဥပေဒအရ သူ႔ႏိုင္ငံဧရိယာ ထဲမွာ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာ ဆက္တိုက္ေနထိုင္ၿပီးသူတိုင္း ေနာ္ေဝ ဘာသာစကားကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ နာရီျပည့္ေအာင္ သင္ထားၿပီးသူတိုင္း ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိ တဲ့အတြက္ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး သူတိုင္းနီးပါး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါက ေနာ္ေဝက အေျခအေနပါ။ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ နယ္သာလန္၊ အိုင္ယာလန္၊ အဂၤလန္ အပါအဝင္ တျခားဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထြက္လာသူေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနပါတယ္။ တစ္ခါ ျမန္မာေတြ အမ်ားဆုံး ေရာက္ေနတဲ့ အေမရိက၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ နယူးဇီလန္ တို႔မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားခံယူမႈက ဥေရာပထက္ေတာင္ ပိုလြယ္၊ ပိုျမန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ၊ တျခား နယ္စပ္စခန္း ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ သုံးေသာင္း ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ အေသအခ်ာစာရင္း ျပဳစုထားတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ရေသးပါ။

ဒီလူေတြထဲက ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူေတြအေျပာတိုင္း ဆိုရင္ ‘ႏိုင္ငံျခားသား’ အျဖစ္ ခံယူထားသလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုတစ္ေလာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လည္တဲ့လူေတြ မ်ားလာေနတဲ့အတြက္၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူၿပီးမွ ဒီလိုျပန္လည္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူၿပီးသူ ေထာင္ဂဏန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ရွိေနေလာက္ၿပီ ဆိုတာကိုေတာ့ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဧၿပီလကုန္ပိုင္းမွာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား စာအုပ္ ရတဲ့အတြက္ ေမလထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ သြားလည္ခြင့္ Visa ရခဲ့ၿပီး ဒါဟာ ၂၅ ႏွစ္တာအတြင္း ပထမဆုံးေသာ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားလူေတြထဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္လို ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ခ်င္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူလိုက္ရသူေတြ ရွိႏိုင္သလို အျခားအေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ခံယူလိုက္ရသူေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔၊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မျဖစ္ခ်င္ေတာ့လို႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မခ်စ္ေတာ့လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္သူကေတာ့ မရွိသေလာက္ နည္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုရွည္လ်ားေထြျပား နိဒါန္းခ်ီ ေနရသလဲဆိုရင္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္ရသူေတြကို မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိ သူေတြ၊ အေမေက်ာ္ေဒြးေဒၚ လြမ္းသူေတြအျဖစ္ ေဝဖန္သံေတြ ၾကားလာေနရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ေဝဖန္သူ ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ မခံယူဘဲ PR (Permanent Resident- အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္) အျဖစ္ပဲ ယူထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမးျမန္း သိရွိသေလာက္ကေတာ့ PR သမားေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူထားသူလို ပုံမွန္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း Social Visa နဲ႔ မသြားႏိုင္ေသးဘဲ သံ႐ုံးအရာရွိေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက အစိုးရအရာရွိေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေစာင့္ရေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားလက္မွတ္ (Travel Document) ကိုင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ အဝင္အထြက္ လုပ္ေနသူ ေတြဟာလည္း အလားတူ သက္ဆိုင္ရာ သံ႐ုံးနဲ႔ အစိုးရ အရာရွိေတြဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးမွ သီးျခားစာ႐ြက္မွာ အထူး Visa စာ႐ြက္ကပ္ၿပီး သြားေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုလိုတာကေတာ့ သံ႐ုံးေတြ၊ အစိုးရအရာရွိေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ဘာမွစကားေျပာစရာ မလိုဘဲ သာမန္ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးအေနနဲ႔ ခရီးသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ရွိသူေတြက အေကာင္းဆုံး အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အခုျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လည္ခြင့္ရၿပီဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္မွ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူသူေတြရဲ႕အေျခအေနကို ေျပာတာပါ။

ဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက ေနာ္ေဝမွာ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသူေတြ၊ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးမွာ သတ္မွတ္အခ်ိန္နဲ႔ သတ္မွတ္ ဘာသာစကားရၿပီးလို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူလိုက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူတာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ခြင့္ရဖို႔ တစ္ခုတည္း အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူၾကတာလဲ။ တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ တစ္ခုခ်င္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ ... ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူၿပီးသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူးလား။ ဒါကလည္း တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ တစ္ခုခ်င္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္တာပါပဲ။ ဒီလူေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လာရင္ PR (Permanent Resident - အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္) အျဖစ္နဲ႔ ေနၾကမွာလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ျပန္ေလွ်ာက္ရမွာလား။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြက ဘယ္လိုရွိမလဲ။ ဒါကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ကို ျပန္လက္ခံမယ့္ အစိုးရေတြ၊ ပါလီမန္ေတြနဲ႔ ဆိုင္သြားပါၿပီ။ ဒီအတြက္ PR စနစ္နဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို ငါးႏွစ္တာ ေနထိုင္ခြင့္ေပးမယ့္ ဥပေဒတစ္ရပ္ ပါလီမန္မွာ အတည္ျပဳဖို႔ ျပင္ေနတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။

ဒီလိုျပန္လာတဲ့ လူဦးေရက ဘယ္ေလာက္အထိ ရွိမွာမို႔လို႔လဲ။ သူတို႔အတြက္ ဒီေလာက္အထိ စဥ္းစားေပးစရာ လိုလို႔လားဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ သူလည္းရွိရင္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါ ဒီလူေတြက ျပန္လာမယ္ဆိုလည္း အၿပီးျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ထြက္သြားတယ္ေျပာၿပီး ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေကာင္းေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အၿပီးျပန္မလာရဲ ေသးတာလဲ ဆိုၿပီးလည္း ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာသြားလို႔ ဆင္းရဲတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ မေနႏိုင္ေတာ့ ဘူးလား။ ဒီလူေတြက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိေတာ့လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္မလာေတာ့ တာလားေပါ့။

‘ဘဝဟာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္’ ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိလြန္းလို႔ တစ္မ်ဳိးသားလုံး စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ဟာ အခုေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူသူေတြအျဖစ္ စြပ္စြဲခံ ေနရပါေရာ့လား။ ၂၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ လူေတြရဲ႕စဥ္းစားပုံနဲ႔ ေတြးေခၚပုံေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္သလား။
အတိတ္မွာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြက ယူနီေဖာင္း လဲလိုက္႐ုံနဲ႔ အာဏာကို ဆက္ကိုင္ထားႏိုင္တဲ့အခါ အဲဒီလူေတြကိုပဲ ေအာင္ပြဲရသူေတြအျဖစ္၊ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ ၾကေတာ့မွာလား။ အဲဒီလို အမွားက်ဴးလြန္ ခဲ့သူေတြကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ႀကဳိးစားခဲ့သူေတြ၊ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြ၊ ဘဝတစ္ခုလုံး ေပးဆပ္ခဲ့ရ သူေတြကိုေတာ့ ေအာင္ပြဲရေအာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သူေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိလို႔ ျပည္ပထြက္သြားသူေတြ အျဖစ္ စြပ္စြဲၾကေတာ့မလား။

အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူမႈဆိုတာ အေျခအေနအရ၊ သက္ဆိုင္ရာ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေနထားလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလကို သြားေနၿပီလို႔ ဆိုေပမယ့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အာမခံခ်က္ ဘာမွမရွိေသးပါ။ ျပန္လာသူေတြကို မဖမ္းပါဘူးလို႔ အာမခံခ်က္ ေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြ၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ ဘာမွမေတြ႕ရေသးပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးနဲ႔ပိုင္မွ၊ သမၼတ႐ုံးဝန္ႀကီးနဲ႔ သိမွ၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မွ၊ သံအမတ္နဲ႔ခင္မွ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါ။

ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ အၿပီးျပန္လာရဲသူ ဘယ္ရွိပါ့ဦးမလဲ။ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူထားမႈကိုလည္း ဘယ္စြန္႔လႊတ္ရဲဦးမလဲ။ လႊတ္ေတာ္က ျပ႒ာန္းေပးမယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ PR ဥပေဒ၊ အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္ ဥပေဒ ထြက္လာၿပီး ငါးႏွစ္တာ ေနထိုင္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေနသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္လာၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အတြင္း-အျပင္၊ ႏိုင္ငံသား-ႏိုင္ငံျခားသား စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားမႈကို အဆုံးသတ္ၿပီး ႏိုင္ငံ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ အားလုံးပါဝင္ လက္တြဲ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာယူမယ့္ လူေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ဆိုတဲ့ ေဘာင္ေတြနဲ႔ စည္းျခားထားတာကို သဘာဝက်တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာအတြက္ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ျပန္လာသူေတြ ကိုေတာ့ ဒီလိုစည္းေဘာင္ မျခားထားသင့္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ နယ္စည္းျခားၿပီး ဘာလူမ်ဳိး၊ ဘာႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့ ခြဲျခား သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တဲ့ေခတ္၊ လူသားအားလုံးကို ကမာၻသူ ကမာၻသားအျဖစ္ အားလုံးတန္းတူ ခံယူႏိုင္တဲ့ ေခတ္မ်ဳိး အျမန္ေရာက္လာေစဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
....................................................


  ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အမွတ္ ၂၀၁ တပ္ရင္း၊ မင္းသမီးခစန္းမွ ၁၉၉၈ မွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ ''ေၾကြလြင့္သြားေသာ ၾကယ္ပြင့္မ်ား'' စာအုပ္။





Tuesday, October 22, 2013

Myanmar's economic growing pains

တနႆၤရီဂ်ာနယ္ အမွတ္စဥ္ ၂၀ ။

ထား၀ယ္ျမိဳ့က မီးပုံးပ်ံလႊတ္ပဲြနဲ႔ သပိတ္ေမွ်ာပဲြ...



Saturday, October 19, 2013

လက္ဖက္ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျပႆနာ

သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဧရာ၀တီ။
 
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ, တရားဥပေဒ စိုမိုးေရး, မီဒီယာ 

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာနုိးတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ၿပီး မနက္စာ စားၾကတာဟာ ၿမိဳ႕ျပေဒသက ဓေလ့တခုပါ။ မနက္စာအျပင္ ေန႔လည္ဖက္မွာလည္း ဒီလူေတြဟာ အလုပ္ခ်ိန္နည္းနည္း အားတာနဲ႔ လဖက္ရည္ဆုိင္ ေျပးထုိင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာဟာ အစာစားဖုိ႔ ေနရာတင္မကဘဲ စကားထုိင္ေျပာဖုိ႔၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံဖုို႔၊ ေလကန္ဖုိ႔ ေနရာတခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

 လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီအဆင့္အထိကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေပမယ့္ “လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေတာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈ” ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာသလဲ ဆုိတာကေတာ့ သိပ္မရွင္းလွပါ။ ဒီလုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္းကေန ဒီေ၀ါဟာရ ေပၚလာတာလား၊ ဌာနဆုိင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြက သူတုိ႔ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေခၚၿပီး ေကြ်းေမြးခုိင္းရာကေန ဒီစကားလုံး ေပၚလာတာလား၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ဒီေ၀ါဟာရ ေပၚလာမွန္းမသိေပမယ့္ ဒီစကားလုံး အခုခ်ိန္အထိ ေခတ္စားေနဆဲဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ 

ၿပီးခဲတဲ့ေမလက ရန္ကုန္ကေန ထား၀ယ္အသြား ေလယာဥ္ကြင္း ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး အေတာင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ “ညီေလး လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလး” လုိ႔ ၀န္ထမ္းတဦးကေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မၾကားဖူးတာ ၂၅ နွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို လုိက္ပုိ႔တဲ့ မိတ္ေဆြက ၅၀၀ တန္တရြက္ကုိ ထုတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေပးလုိက္မွ “ေၾသာ္ … ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာလည္း ဒါေတြရွိေနဆဲကုိး” လုိ႔ နားလည္ လုိက္ရပါတယ္။

စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသား လက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း ျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္
ျပန္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္အတြင္း ဒီီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္က ျပန္ေရးျပေတာ့ ေငြ ၅၀၀ ေလာက္ ေပးရတာကုိမ်ား စာဖြဲ႔ေနတယ္၊ အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ Negative အျမင္ေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ဆုိၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္တဦးက ေ၀ဖန္ပါတယ္။ “ပံုမွန္ ခရီးသြားေနၾကသူေတြ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ပံုမွန္ မုန္႔ဖိုး၊ ပဲဖိုးေလး ေပးသြားၾကတာပဲ။ ဒါကို လာဘ္ေတာင္းတယ္လို႔ ေခၚမလား” ဆုိျပီး အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ျငင္းခ်က္ထုတ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာေငြ ၅၀၀ ဆုိတာဟာ ေဒၚလာနဲ႔တြက္ရင္ တေဒၚလာေတာင္ မရွိပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၃၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၅၀၀ ကုိ ထည့္တြက္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “ျမန္မာလူမ်ဳိး အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ပုံမွန္ မုန္႔ဖုိးပဲဖုိးေလး ေပးသြားၾကတာပဲ” ဆုိတဲ့ အယူအဆနဲ႔ “ဒီလုိေတာင္းတာကို လာဘ္ေတာင္းတယ္လို႔ ေခၚမလား” ဆုိတဲ့ အယူအဆေပၚမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးစရာ ရွိလာပါတယ္။

ဒါကုိ လာဘ္ေတာင္းတယ္လုိ႔ မေခၚရင္ ဘယ္လိုေခၚမလဲ။ ဒါကို အလႉေပးလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ အလြယ္ သေဘာထားၾကမလား။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ေတာင္းေနတာလဲ။ သူ႔မွာ အဲဒီလုိ ေတာင္းပုိင္ခြင့္ရွိသလား။ သူ ေတာင္းတုိင္း က်ေနာ္က ေပးရမွာလား။ ဒီလုိ အလြယ္တကူ ေပးလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာႏိုင္သလဲ။ ၅၀၀ ေပးရတာကို စာမဖြဲ႔ခ်င္ေပမယ့္ ၅၀၀ ေပးလုိက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆက္ျဖစ္လာႏိုင္တာေတြကိုသာ က်ေနာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ေနတာပါ။

ဒီေမးခြန္းကို မေျဖခင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လဖက္ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြကို နည္းနည္းျဖည့္ေျပာ ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ဆီ၀င္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ တုန္းက တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စတုတၱႏွစ္ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ သြားယူေတာ့ “ဒီဆရာက နုိင္ငံျခားျပန္ဆုိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိး အမ်ားႀကီး ပါမယ္ထင္တယ္” ဆုိတဲ့ စာေရးမေလးေတြရဲ့ တီးတုိးစကားသံကို မသဲမကြဲ ၾကားလုိုက္ရပါတယ္။

တခါ ရန္ကုန္က ထြက္ခါနီး ျမန္မာနုိင္ငံ စာစစ္အဖြဲ႔ရံုးဆီသြားၿပီး ၁၀ တန္းေအာင္လက္မွတ္ သြားေတာင္းပါတယ္။ ဒီရံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သိသူ တဦးမွမရွိ။ သိသူေတြ၊ ရင္းနွီးသူေတြနဲ႔တဆင့္ ၀င္ရေကာင္းမွန္းလည္း က်ေနာ္က မသိပါ။ ဒီတုိင္း ရုိးရုိးပဲ သြားေတာင္းေတာ့ မရပါဘူး။ “မင္းကလည္းကြာ ေရတပုံးေလာက္ ေလာင္းလုိက္ရင္ ရပါတယ္။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္လုပ္ၿပီး သြားမွေပါ့” လုိ႔ ရန္ကုန္ေန မိတ္္ေဆြေတြကေျပာေတာ့မွ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ယဥ္ေက်းမႈကုိ နားမလည္ရင္ ေခတ္ေျပာင္းစ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔မလြယ္ေသးဘူး ဆုိတာကုိ နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။

“အရပ္ဖက္၀န္ထမ္းေတြ လစာမေလာက္လို႔ လာဘ္စားတာ အျပစ္လားကြာ။ ေရွ႕တန္းက စစ္သားေတြဆုိ က်ည္ဆံကုိေတာင္ ေရာင္းစားေနရတာ မင္းသိတာပဲ” လုိ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ သူပုန္ေဟာင္းတဦးက ေျပာပါတယ္။ သူအေျပာ ပုိတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္ေတြက ေရွ႕တန္းမွာ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတာပါ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ထုတ္တဲ့ စစ္ပစၥည္းေတြကို မဂၤလာဒုံေစ်းနဲ႔ တျခား စစ္စခန္းရွိတဲ့ တပ္ၿမိဳ႕ေတြက ေစ်းေတြမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္ႏိုင္တာ လူတုိင္းသိပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္း အမ်ားစုဟာ စစ္သားေတြ လစာ မေလာက္လုိ႔ ျပန္ေရာင္းစားထားတယ္ ဆုိတာကုိလည္း သူတုိ႔သိၾကပါတယ္။

ေရွ့တန္းမွာေတာ့ ဖိနပ္ေတြ၊ အီးေကြးမင္းေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ေရာင္းစရာမရွိေတာ့လုိ႔ ကာဘုိင္က်ည္ (အဲဒီကာလက သူပုန္နဲ႔ အစိုးၾကား လက္နက္ခ်င္း၊ က်ည္ခ်င္း သိပ္မတူဘဲ ကာဘုိင္တမ်ဳိးပဲ တူပါတယ္) ကိုေတာင္ ေရာင္းထုတ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ သူပုန္ေတြဆီ တုိက္ရုိက္ေရာင္းတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီက်ည္ေတြ သူပုန္ေတြဆီ ေရာက္သြားၿပီး သူတုိ႔ကုိ ျပန္လာတုိက္မယ့္အထဲ ပါလာနုိင္တယ္ဆုိတာကုိ အသက္ေပးတုိက္ေနတဲ့ စစ္သားေတြ မသိဘဲ ဘယ္ေနပ့ါမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ တကယ္ျဖစ္ ပ်က္ခဲ့တာေတြပါ။

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိရင္ ေလယာဥ္ကြင္း၀န္ထမ္း၊ ပညာေရး၀န္ထမ္း၊ စစ္ဖက္၀န္ထမ္း အားလုံးဟာ လစာမေလာက္လို႔ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေတာင္းတယ္။ လစာမေလာက္လို႔ က်ည္ဆံနဲ႔ စစ္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းစားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြကေတာ့ လစာမေလာက္လုိ႔ က်ဳရွင္သင္ေနၾကရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ လစာေလာက္တဲ့ သူေတြကေရာ လက္ဖက္ရည္ဖုိး မေတာင္းေတာ့ဘူးလား။ ၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိတဲ့ သူကုိ လစာေလာက္ငွတယ္လုိ႔ ေျပာမလဲ။ အနိမ္႔ဆုံးလစာ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္လို႔ အစိုးရက သတ္မွတ္ေပးထားၿပီးၿပီလား။ ၀င္ေငြနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း မွ်တေအာင္ အစိုးရက ဘယ္လုိ စီမံေပးထားသလဲ။ စသည္ျဖင့္ ေနာက္္ဆက္တဲြ ေမးခြန္းေတြက ေပၚလာျပန္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မတ္လထဲမွာ အစုိးရဝန္ႀကီးဌာန ၆ ခုေလာက္ က်ပ္သိန္းေထာင္ခ်ီတဲ့ ေငြအလြဲသံုးစားလုပ္မႈ သတင္းေတြ ျပည္ေထာင္စု စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္႐ုံး ဘက္ကေန ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျပန္ၾကားေရး၊ စက္မႈ (၁)၊ စက္မႈ (၂)၊ လယ္ယာႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၊ သတၱဳတြင္း နဲ႔ စစ္တပ္အတြက္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမိတက္တို႔ ပါ၀င္တယ္လို႔ သတင္ေတြက ဆုိပါတယ္။

ဒါက အစိုးရဖက္ကလူေတြ လာဘ္စားမႈပါ။ ဒါျဖင့္ အတုိက္ခံဘက္က လူေတြကေရာ လာဘ္ေငြကုိ မခုံမင္ၾကဘူးလား။ အေတာ္ အေျဖရက်ပ္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လပုိင္းအတြင္းကေတာ့ ခရုိနီ၊ ခရုိျပာေတြ လႉတဲ့ေငြကုိ လက္ခံသင့္၊ မသင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဓိက အတုိက္ခံေတြျဖစ္တဲ့ NLD ပါတီနဲ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔စည္းေတြၾကားမွာ ေမးခြန္းေတြ ထြက္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဆင္ေျခ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၿပီး ခရုိနီေတြကုိ စည္း႐ံုးရမယ္ဆုိတဲ့ မူနဲ႔လက္ခံလုိက္တာပါပဲ။

တခါ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေတာခုိေက်ာင္းသား အဖြဲ႔ျဖစ္တဲ့ ABSDF ကလည္း အစိုးရဖက္ကေပးတဲ့ ကားအစီးေရ ၆၀ ရဲ႕ ပါမစ္ကုိ မၾကာေသးခင္က လက္ခံလုိက္တယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို အစိုးရက သူပုန္ေတြဆီ လာဘ္ထုိးတယ္လို႔ ေျပာမလား၊ ေစတနာအေလ်ာက္ လႉတန္းေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ ေက်းမႈလုိ႔ ဆုိမလား၊ နုိင္ငံေရးအရ အေပးအယူ လုပ္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္မလား။

ဒီျဖစ္စဥ္အေပၚ ၾကည္ရႈသူက ဘယ္ေနရာမွာရပ္ေနၿပီး ၾကည့္ေနသလဲဆုိတဲ့ “ကုိယ့္ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္” ေပၚ မူတည္ျပီး အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ ကြဲျပားသြားႏိုင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အလႉေပးတယ္လို႔ ျမင္ခ်င္ျမင္ႏိုင္သလုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ လုပ္တယ္လို႔ ျမင္ခ်င္လည္း ျမင္နုိင္ပါတယ္။ သင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရပ္ေနသလဲဆုိတဲ့အခ်က္က သင့္အျမင္ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။

အစိုးရ၊ အတုိက္ခံနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကုိ ခဏထားလုိက္ပါဦး။ ဒီအမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ အဓိက တာ၀န္ရွိတဲ့ မီဒီယာသမားေတြ ကုိယ္တုိင္က သမၼတေပးတဲ့ ေငြ သိန္း ၅၀၀ ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာမိတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ေျပာေတာ့မလဲ။ ယူလာသူေတြနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ နီးစပ္သူေတြကေတာ့ ဒါဟာ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ ရန္ပုံေငြအတြက္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ မသုံးဘဲ အဖြဲ႔အတြက္သုံးရင္ အက်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ လာဘ္ယူတယ္လို႔ မယူဆသင့္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စတုတၱမ႑ိဳင္ဟာ လုံး၀လြတ္လပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အျမင္ရွိသူ သတင္းသမား အမ်ားစုကေတာ့ ဒါကုိ လက္မခံၾကပါဘူး။ သမၼတက စာနယ္ဇင္းေကာင္စီကို လာဘ္ထုိးတယ္လို႔ အျမင္ရွိၾကပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ သမၼတကိုယ္တုိင္ လာဘ္ေပးသူ ျဖစ္ေနၿပီလား။ မီဒီယာသမားေတြကိုယ္တုိင္ လာဘ္စားသူ ျဖစ္ေနၿပီလား။

ဒီလုိ လက္ဖက္ရည္ဖုိး က်ပ္ ၅၀၀ ကအစ အလႉေငြ သိန္း ၅၀၀ အထိ ေပးျခင္းဟာ ေစတနာအေလ်ာက္ လႉတန္းျခင္းလား။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ အထေျမာက္သလားဆုိၿပီး အျငင္းပြားလို႔ေကာင္းတုန္းမွာ “အဂတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒ” ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔ကစၿပီး အာဏာတည္ေစရမည္လုိ႔ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။

ကဲ … ဒီဥပေဒ အတည္ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကုိ ဘယ္လို “မူ” ေတြနဲ႔ အေရးယူမွာလဲ …။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ အသြင္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြ ထြန္းကားရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ျပေဒသက လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထုိင္ရင္း အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္သစ္မွာ ျခစားမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ ျငင္းခုန္ၾကရဦးမွာပါ။

Thursday, October 17, 2013

အာဏာျပန္သိမ္းမွာစိုးလို႔ ဖက္ဒရယ္ကိစၥမေျပာဘဲ ေနရမွာလား

Thu Oct 17, 5:20 pm, The Voice Daily.
By ထက္ေအာင္ေက်ာ္

per_anpthsl_hak“တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ရွိအေနအထားမွာ စိုးရိမ္ရဆုံးအခ်က္ကို ေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးမႈကို အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္တပ္က ဖြဲ႕စည္းပုံအရ အာဏာျပန္သိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈပါပဲ” လို႔ မင္းစိုးလင္းက ေျပာပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့တဲ့ မြန္အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (MNDF) မွ အတြင္းေရးမွဴး အခုလို စကားေျပာေနတဲ့ ေနရာက ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုၿမဳိ႕မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့စကားကို ေနျပည္ေတာ္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မေျပာဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့အရပ္မွာ ဘာေၾကာင့္ သြားေျပာေနတာလဲ ဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္သူေတြ ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါ။ စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့တဲ့ ေနာ္ေဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ေလ့လာဖို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ ၁၃ ဦးကို ျမန္မာ့အေရး စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနာ္ေဝ ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သုေတသီေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ NGO ဝန္ထမ္းေတြက ေမးျမန္းစဥ္ မင္းစိုးလင္းက အခုလို ေျပာသြားတာပါ။

ေနာ္ေဝနဲ႔ ျမန္မာဟာ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ ေဝးတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရွိန္အေကာင္းဆုံး လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ ကိစၥေတြကို အဓိက အကူအညီ ေပးေနသူဟာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ Myanmar Peace Center (MPC) ျမန္မာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာကို အဓိက ကူညီေပးေနတာျဖစ္ၿပီး ဒီအကူအညီေတြနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို ျမန္မာအစိုးရက ဆက္တိုက္ လုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ေဝဖန္သူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေနာ္ေဝနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ အကူအညီေတြဟာ MPC နဲ႔ အစိုးရ ဝန္ႀကီးဌာနေတြဆီပဲ ေရာက္ေနၿပီး ပဋိပကၡရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ျဖစ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြဆီ မေရာက္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ MPC အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးကေတာ့ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕ေတြဆီကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ Nippon Foundation က ေထာက္ပံ့ေပးေနတာ ရွိပါတယ္လို႔ တုံ႔ျပန္ခ်က္ေပးပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြဟာ အရင္မဆလေခတ္၊ နဝတေခတ္ကလို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ အရာရွိနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား တီးတိုးစကား ေျပာတဲ့အဆင့္ မဟုတ္ေတာပါ့။
ျပည္တြင္းေရး ကိစၥသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြကပါ ထဲထဲဝင္ဝင္ ဆက္စပ္လာေနၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ပိုမိုဆက္စပ္လာခ်ိန္မွာ၊ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရး အျမင္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚထားစဥ္မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံကိုေတာင္ ျပန္ျပင္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ဖြဲ႕ထားေပးစဥ္မွာ ဖက္ဒရယ္ကိစၥ သိပ္ေျပာရင္ စစ္တပ္က အာဏာျပန္သိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ဘာေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာတာလဲ။

၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံကို ျပန္ျပင္ေရး၊ သို႔မဟုတ္ အသစ္ျပန္ေရးဖို႔ လိုတယ္ဆိုၿပီး အဖြဲ႕အေတာ္မ်ားမ်ားက အထူးသျဖင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြက ေျပာဆိုေဆြးေႏြးမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းလာတာေၾကာင့္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဒီလိုေျပာဆိုမႈ အရွိန္ေကာင္းလာသလို အဓိက အတိုက္အခံ ပါတီျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ၂၀၀၈ ကို ျပန္ျပင္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ျပန္ေရးဖို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ တိုးၿပီးေဆာင္႐ြက္လာတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။

“လက္ရွိအေနအထားမွာ အစိုးရက ျပဳျပင္ေျပာင္လဲေရး တကယ္လုပ္ေနၿပီလို႔ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္” လို႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ကိုျမေအးက ေျပာပါတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တကယ္လုပ္ၿပီဆိုရင္ လတ္တေလာ လုပ္ေနတဲ့ တင္းက်ပ္မႈေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရး လုပ္ငန္းစဥ္အျပင္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ေရးကအစ ႏိုင္ငံေရးအရ အေရးႀကီးတဲ့ ျပဳျပင္မႈေတြကို အစိုးရဘက္က ေဆာင္႐ြက္ေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ သူကေထာက္ျပပါတယ္။

ဒါက လက္ရွိသြားေနတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတဲ့ စကားလုံးသက္သက္ကို အားမရဘဲ တကယ့္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးဆီ သြားခ်င္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ဆႏၵပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိအေျခအေနမွာ စစ္တပ္နဲ႔ အစိုးရက ေပးထားသေလာက္ကိုပဲ ယူၿပီး အဲဒီထက္ ပိုမေတာင္းသင့္ေသးဘူး၊ ပိုေတာင္းရင္ စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက အာဏာျပန္သိမ္းသြားႏိုင္တယ္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ သြားႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး စိုးရိမ္ေနသူေတြလည္း အေတာ္မ်ားလာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္သူေတြဘက္က မမွားသလို ဖက္ဒရယ္ေတာင္းသူေတြ ဘက္ကလည္း မမွားပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာမွားေနတာလဲ။ မွားေနတာက ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေဟာင္း လက္က်န္နဲ႔ သမား႐ိုးက် စဥ္းစားပုံေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ တပ္မေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ သို႔မဟုတ္ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေနလာရသူေတြဆိုေတာ့ စစ္တပ္ျပန္လာမွာကို အၿမဲတမ္း စိုးရိမ္ေနတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဲဒီစစ္တပ္က တစ္ခ်ိန္လုံး အႏိုင္က်င့္ထားလို႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္၊ မဆိုႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵကို ဒီလိုပြင့္လင္းလာခ်ိန္မွာမွ ထုတ္မေျပာရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သြားေျပာရမွာလဲ။

အေရးႀကီးတာက တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြၾကားမွာ ဒီထက္မက ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈ ရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးဟာ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလို တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္ေနတယ္။ တစ္ခုမရွိရင္ တျခားတစ္ခုလည္း ရွင္သန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တည့္တည့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ ေျပာေနတဲ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး သို႔မဟုတ္ အသစ္ေရးဆြဲေရး ဆိုတာနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ ေျပာေနတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံ ျပန္ျပင္ေရး ဆိုတာေတြဟာ တစ္ထပ္တည္း မက်ေသးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလ့လာဆန္းစစ္သူေတြရဲ႕အေျပာအတိုင္းဆိုရင္ ႀကံ့ခိုင္ေရးပါတီ ဦးေဆာင္တဲ့ လက္ရွိလႊတ္ေတာ္ထဲက လူအမ်ားစု ေျပာေနတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံ ျပင္ဆင္ေရး သို႔မဟုတ္ ဖက္ဒရယ္စနစ္ ဆိုတာဟာ ဗဟိုအစိုးရရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ျပည္နယ္-တိုင္းအစိုးရေတြရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို နည္းနည္း တိုးေပးလိုက္ဖို႔ေလာက္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ NLD နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုတခ်ဳိ႕ ေျပာေနတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံျပင္ေရး ဆိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ခြင့္ရွိေရးနဲ႔ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အာမခံခ်က္ရေရး ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕အားလုံးနီးပါး တင္ျပေနတာကေတာ့ လူမ်ဳိးကို အေျခခံတဲ့၊ လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဗမာကလည္း ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ ပါဝင္တဲ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလို မူကြဲသံုးခု ျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြၾကား အခ်င္းခ်င္း သေဘာထား ကြဲေနၾကၿပီ၊ ဒါကိုညႇိရင္းနဲ႔ စစ္တပ္က ၾကားကဝင္လာၿပီး အာဏာသိမ္းသြားႏိုင္တယ္။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းတုန္းကလည္း ဒီလို ဖက္ဒရယ္မူ ေဆြးေႏြးမႈကိုပဲ အေၾကာင္းျပၿပီး သိမ္းသြားတာ မဟုတ္လားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြ လြန္ကဲလာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအျမင္မတူတာကိုက ဒီမိုကေရစီရဲ႕သဘာဝပဲ ဆိုတာကို မ်ဳိးဆက္သစ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လက္ခံဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုမတူတဲ့ အျမင္ေတြကို ေဆြးေႏြးျငင္းခုံဖို႔ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာ ေပၚလာတာေပါ့။ စီမီနာေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဆိုတာ ဒါေတြကို ျငင္းခုံဖို႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ေဆြးေႏြးတာကိုပဲ စစ္တပ္ျပန္လာမွာကို ဖိတ္ေခၚေနသူေတြအျဖစ္ ျမင္လာတာမ်ဳိးကေတာ့ ‘စစ္တပ္ေပးသေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့’ ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ ရရင္ေတာ့ အခုလို ႏိုင္ငံေရး ပြင့္လင္းစကာလဟာ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီလိုထုတ္ေျပာတာဟာ နည္းလမ္းတက် ျဖစ္ဖို႔လိုၿပီး အေျဖတစ္ခုခု ရတဲ့ဘက္ဆီ ဦးတည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ၾကား မတူတဲ့ သေဘာထားေတြကိုညီေအာင္ အတင္းညႇိတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ မတူကြဲျပားတာေတြကို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔၊ အျပန္အလွန္ ေလးစားနားလည္မႈ ရဖို႔ဆီ ဦးတည္သင့္ပါတယ္။

ဒီေဆြးေႏြးခ်က္ေတြအေပၚ တပ္မေတာ္ဘက္က စိုးရိမ္တယ္ဆိုရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ စိုးရိမ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း တပ္မေတာ္ဘက္ကလူေတြ ကိုယ္တိုင္ဝင္ေရာက္ ေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကေန ျပည္နယ္-တိုင္းလႊတ္ေတာ္ အသီးသီးအထိ ရွိေနတဲ့ တပ္မေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက တပ္ရဲ႕အျမင္ကို ပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြးဖို႔ လိုပါတယ္။ အရပ္ဘက္ကလူေတြ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ တပ္မေတာ္ဘက္က ဘာမွဝင္မေျပာဘဲနဲ႔ (ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္) လူကြၽံေဘာ ေထာင္ဖမ္းၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေဘာရေအာင္ လုပ္တာမ်ဳိး။ အာဏာျပန္သိမ္းႏိုင္ဖို႔ က်ားေခ်ာင္းသလို အကြက္ေခ်ာင္းေနတာမ်ဳိးကေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အဲဒီလိုေခ်ာင္းတဲ့ ေခတ္လည္း ကုန္သြားၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂၀၁၃ ဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ၂၀၁၃ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ၁၉၆၂ က ဇာတ္ေကာင္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ၂၀၁၃ ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ၁၉၆၂ က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ မဟုတ္ေတာ့သလို ၂၀၁၃ စစ္သားေတြဟာလဲ ၁၉၆၂ တပ္မေတာ္သားေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အတိတ္မွာ တစ္ခါျဖစ္ခဲ့ဖူးတာနဲ႔ အၿမဲတမ္း အဲဒီလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး ဖက္ဒရယ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးဖို႔ ေၾကာက္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ‘စစ္တပ္က ေပးသေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့’ ဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုေက်ာ္ဖို႔ ခက္ခဲေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

Sunday, October 13, 2013

၀ါကၽြတ္ခ်ိန္ ထီးခီးနယ္စပ္ဂိတ္မွ ခရီးသည္ ၀င္ေရာက္မႈ တစ္ရက္ ၁၀၀ ဦးခန္႕ရွိ

Dawei Watch၊ ထား၀ယ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၃


ျမန္မာ-ထိုင္း နယ္စပ္ဂိတ္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ထီးခီးနယ္စပ္ဂိတ္
၀င္ေပါက္မွတစ္ဆင့္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႕ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း တစ္ေန႕လွ်င္
ခရီးသည္ ၁၀၀ခန္႕အထိ ၀င္ေရာက္လာေၾကာင္း ထား၀ယ္ - ထီးခီး
ခရီးသည္ပို႕ေဆာင္ေရး ယာဥ္လိုင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ သိရသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ႀကသည့္ ထား၀ယ္ေဒသခံမ်ား သီတင္းကၽြတ္အမွီ
ေနရပ္ျပန္လာႀကျခင္းေၾကာင္း ခရီးသည္ ၀င္ေရာက္မႈ မ်ားလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
အထက္ပါ ယာဥ္လိုင္းမ်ားက ေျပာသည္။

"ထီးခီး လ.၀.က ေျပာတာေတာ့ တစ္ေန႕ကို ၁၀၀ ေလာက္ ၀င္ေနတယ္လို႕ ေျပာတယ္" ဟု
ေရႊမင္းသမီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းမွ ဦးမင္းေအာင္က ဆိုသည္။
ယခင္က တစ္ေန႕လွ်င္ ထီးခီး - ထား၀ယ္ အသြား အျပန္ ကားတစ္စီးခန္႕သာ
ပံုမွန္ေျပးဆဲြရေသာ္လည္း ယခုအပတ္အတြင္း တစ္ေန႕လွ်င္ သံုးစီးခန္႕စီ
ပံုမွန္ေျပးဆဲြေနရေၾကာင္း ယာဥ္လိုင္းမ်ားထံမွ သိရသည္။

" ၁၀၀ မွာ  ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္" ဟု ထီးခီး နယ္စပ္ေပါက္မွ
၀င္လာသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ေဒသတြင္း
လိုက္လံပို႕ေဆာင္ေပးေနသူတစ္ဦးက ဆိုသည္။
ယခု ရက္ပိုင္းမွ စၿပီး သီတင္းကၽြတ္ကာလအထိ ခရီးသည္၀င္ေရာက္မႈ
ေတာက္ေလ်ာက္မ်ားလာႏိုင္သည္ဟု ၎က မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

ထား၀ယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာသည့္ ခရီးသည္ အမ်ားစုသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေရႊ႕ေျပာင္း
အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္သည္ဟု ထီးခီးယာဥ္လိုင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ သိရသည္။
ထား၀ယ္ေဒသခံ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားသည္ ယခင္က
ေကာ့ေသာင္းနယ္စပ္၀င္ေပါက္ကိုသာ အဓိကထား သြားလာၾကရသည္။

Thursday, October 10, 2013

The Armstrong Lie



Film out in November
In 2009 documentary filmmaker Alex Gibney set out make a film about Lance Armstrong's return to professional cycling. Gibney’s project was shelved in the wake of the doping scandal that erupted in the months and years that followed. But it's now been turned into The Armstrong Lie, a two hour film that will premiere in the USA on November 8.
Armstrong’s doping confession in an interview with Oprah Winfrey earlier this year opened the doors for the project to move forward with a much different narrative, one that appears to focus as much on the power and cult of personality surrounding Armstrong as the doping itself.
Sony Pictures has just released the first trailer for The Armstrong Lie. The film chronicles Armstrong’s rise to power and glory and examines the fallout from one of the greatest scandals in the history of sport.

 The Armstrong Lie opens in New York and Los Angeles November 8, with other cities to follow.


စက္ဘီးအားကစားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း...။

( ကမၻာေက်ာ္ Tour de France စက္ဘီးစီးျပုိင္ပဲြ နွစ္ပါတ္လည္အခ်ိန္ေရာက္လာျပီမုိ့ မနွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာေရး ထားတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။ မနွစ္က ခ်န္ပီယံျဖစ္ခဲ့တဲ့ Cadel Evans နဲ့ ဒုတိယ-နဲ့ ေက်နပ္ခဲ့ ရသူ Andy Schleck တုိ့ ဒီနွစ္မွာလဲအျကိတ္အနယ္ ထပ္ျပိုင္ရမယ္လုိ့ခန့္မွန္းရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Sky အသင္းမွ  Bradley Wiggins နဲ့ Edvald Boasson Hagen တုိ့ဟာလဲ ဒီနွစ္အတြက္ အလားလာေကာင္းေနသူေတြျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒီေန့ကစပီး သတင္း ၃-ပါတ္ျကာက်င္းပမဲ့ ဒီပဲြကုိ ျကည့္ရႈေ၀ဖန္သုံးသပ္ျကပါစုိ့)

...အခုေနာက္ဆုံးရရွိတဲ့ သတင္းေတြအရ Sky အသင္းမွ ျဗိတိန္နုိင္ငံသား  Bradley Wiggins က Tour de France 2012 ကုိ အနုိင္ရရွိသြားျပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ-ကိုလဲ Sky အသင္းကဘဲ့ ျဗိတိန္သားတဦးျဖစ္သူ Christopher Froome. ကဘဲ့ရသြားျပီး တတိယကိုေတာ့ အီတလီနုိင္ငံသားတဦးျဖစ္သူ Liquigas-Cannondale အသင္းမွ Vincenzo Nibali ကရရွိသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေန့ ပါရီျမုိအ၀င္ ျပုိင္ပဲြမွာလဲ Sky အသင္းမွ ျဗိတိန္နုိင္ငံသားတဦးျဖစ္သူ Mark Cavendish..ကဘဲ့ရရွိသြားပါတယ္။ မနွစ္ကလဲ သူဘဲ့ရပါတယ္။
...သတင္း ၃-ပတ္ ၂၁-ရက္ျကာ ၈၇-နာရီခြဲ ျပုိင္ပဲြတခုလုံးအတြက္ ပထမ-ဆု အ၀ါေရာင္အက်ီကုိ Sky အသင္းမွ  Bradley Wiggins ရရွိသြားျပီး ေတာင္တက္သမားဆု အနီးေရာင္ကြက္ျကားကုိ ျပင္သစ္နုိင္ငံသား တဦးျဖစ္သူ Thomas Voeckler ။ လူငယ္ဆု အျဖူေရာင္အက်ီကို အေမရိကန္နုိင္ငံမွ အသက္ ၂၃-နွစ္အရြယ္ Tejay van Garderen မွရွျပီး အမွတ္အမ်ားဆုံးဆု အစိမ္းေရာင္အက်ီကုိ အသက္ ၂၂-နွစ္သာရွိေသးတဲ့ စလုိဗက္ကီးယားနုိင္ငံသား Peter Sagan မွရရွိသြားပါတယ္။

...........................................................................................

စက္ဘီးစီးပီး ရံပုံေငြရွာျခင္းနဲ့ စက္ဘီးေလာကအေျကာင္း တေစ့တေစာင္း
၂၃၀၇၁၁ (ထက္ေအာင္ေက်ာ္)



ေဘာ္လုံး။ တင္းနစ္နဲ့ အျခားအားကစားအေျကာင္းေတြ ျပည္တြင္း-ျပည္ပ မီဒီယာေတြမွာ အလးေပး ေဖၚျပေနတာေတြ့ရေပမဲ့ စက္ဘီးအားကစားအေျကာင္း ေဖၚျပတာမေတြ့မိသေလာက္ပါဘဲ့။
အထူးသျဖင့္ Tour de France ေခၚ ျပင္သစ္နုိင္ငံတပါတ္ သတင္း ၃-ျကာ ကမၻာေက်ာ္ စက္ဘီးစီး ျပုိင္ပဲြပန္း ၀င္ခါနီးခ်ိန္မွာေတာင္ အေလးေပးေဖၚျပတာမေတြ့မိေသးပါ။ ဒါဟာ စက္ဘီးအားကစား အ ေျကာင္း လူေတြစိတ္စားမႈနဲလုိလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအားကစားအေျကာင္း ေျပာနုိင္ဆုိနုိင္ သတင္းတင္ ျပနုိင္သူ နဲေနလုိ့လား စဥ္းစားရင္းနဲ့ ဒိေဆာင္းပါးေရးဖုိ့စိတ္ကူးေပၚလာတာပါ။


တကယ္ကေတာ့ စက္ ဘီးစီး အားကစားအေျကာင္း ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးမလားဆုိပီး က်ေနာ္စဥ္းစားေနတာ ျကာပါပီ။ အခု ေတာ့ Tour de France ျပုိင္ပဲြ ပန္း၀င္ခါနီးခ်ိန္။ ေနာက္တခါ အဲဒီျပုိင္ပဲြအတြင္း ထူးထူးျခားျခား ေနာ္ေ၀း နုိင္ငံသား ၂-ဦးကလဲ ေျခစြမ္းျပေနခ်ိန္။ ေနာက္တခါ ကေနဒါေရာက္ က်ေနာ္တုိ့ရဲေဘာ္ျကီးတဦးျဖစ္တဲ့ ကုိစုိးနုိင္ကလဲ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ရဲ့ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းအတြက္ ကီလုိမီတာ ၅၈၀၀- ကေနဒါ တပါတ္ စက္ဘီးစီးပီး ရံပုံေငြရွာေနခ်ိန္နဲ့ တုိက္ဆုိင္ေနတဲ့တြက္ အခုလုိေရးဖုိ့ တြန္းအားျဖစ္လာေစခဲ့ တယ္ဆုိပါေတာ့။


ကုိစုိးနုိင္ ဘာေျကာင့္ စက္ဘီးစီးသလဲ။ အလႈေငြက ဘယ္ေလာက္ရနုိင္မလဲ


Tour de France အေျကာင္းမေျပာခင္ ကေနဒါက ကုိစုိးနုိင္ရဲ့ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းရံပုံေငြ ရွာေရး စက္ဘီးစီးပဲြအေျကာင္းကိုအယင္ဆုံးတင္ျပလိုပါတယ္။ ကုိစုိးနုိင္ဟာ ထား၀ယ္ခရုိင္ ကံေပါက္ ေဒ သကျဖစ္ပီး က်ေနာ္တုိ့နဲ့အတူ မင္းသမီးစခန္းမွာ ၁၀-နွစ္နီးပါး တာ၀န္ထမ္းခဲ့တဲ့ ABSDF ေဆးမႈးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အသားျဖူျဖူ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ့ အားကစားသမားပုံေပါက္တဲ့ ကုိစုိးနုိင္ဟာ က်ေနာ္တုိ့နဲ့အတူ တပ္ရင္းက ျခင္းလုံးပဲြ။ ေဘာ္လုံးပဲြေတြမွာ ေျခစြမ္းျပခဲ့သူျဖစ္ေပမဲ့ စက္ဘီးစီး အားကစားကုိ သူစိတ္ ၀င္စားမွန္းက်ေနာ္မသိခဲ့။ ျပိးခဲ့တဲ့လအတြင္းကေတာ့ ကေနဒါတပါတ္ ကီလုိမီတာ ၅၈၀၀-ကုိ ကေနဒါ မိတ္ေဆြ တဦးနဲ့အတူ စက္ဘီးစီးပီး မယ္ေတာ္ေဆးခန္းအတြက္ရံပုံေငြရွာမယ္ဆုိပီး သူ Facebook မွာ က်ေနာ္ေတြ့လုိက္ေတာ့ အေတာ္အံျသသြား ပါတယ္။

ဒါနဲ့ ဘယ္လုိကေနဘယ္လို ဒီလုိစက္ဘီးစီးရံပုံေငြရွာဖုိ့ စိတ္ကူးရလာသလဲဆုိပီး သူကို က်ေနာ္ ေမးျကည့္ျဖစ္ပါတယ္.. "ေဒၚစု-ရဲ့ မိန့္ခြန္းတခုမွာပါတဲ့ အတၱဟိတ။ ပရဟိတ။ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္လဲ သိတတ္ ရမယ္။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္လဲ သိတတ္ဖုိ့လုိတယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကိုျကားမိရာကေန အခု လုိစက္ဘီး စီးဖုိ့ျဖစ္လာတာပါ" လို့ ကုိစုိးနုိင္ကေျပာပါတယ္။ ထုိင္းနယ္စပ္ကေန က်ေနဒါကုိ ထြက္ လာတာ ၁၅-နွစ္ရွိ ေနပီ။ ဒီကာလတေလ်ာက္လုံးမွာ ကုိယ့္ပညာေရး။ ကုိယ့္စား၀တ္ေနေရး။ ကုိယ့္အိမ္ ေထာင္ေရး။ ကုိယ့္ မိသားစုေရး...စတဲ့ "ကုိယ္ေရးေတြဘဲ့လုံးပန္းေနရင္းက ပရဟိတ-အမ်ားအက်ဳီး ဖက္မွာ မသိမသာ လင့္ဟင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚစု-ရဲ့သတင္းစာရွင္းပဲြတခုမွာေျပာသြားတဲ့ စကားကုိျကားမိပီး လင့္ဟင္းမႈကုိ ျပန္ဆင္ျခင္မိပါတယ္" လုိ့ ကိုစုိးနုိင္ကေျပာပါတယ္။





သူဒီလုိဆင္ျခင္မိခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့အေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ အသက္ ၆၅-နွစ္အရြယ္ ကေနဒါလူမ်ဳိး Mr Rod Germaine က ေဒါက္တာစင္သီယာေဆးခန္းအတြက္ စက္ဘီးစီးပီးရံပုံေငြရွာဖုိ့စိတ္ကူးေနေျကာင္း စကားစပ္မိရာကေန အခုလုိ ကေနဒါနုိင္ငံတပါတ္ ကီလုိမီတာ ၅၈၀၀-စီးဖုိ့ျဖစ္လာတာလုိ့သိရပါတယ္။ ဇူလုိင္ ၂၂-အထိဆိုရင္ စက္ဘီးစီးေနတဲ့ရက္ေပါင္း ၄၇-ရက္ျကာေနပီျဖစ္ပီး ကီလုိမီတာ ၄၄၅၇- သုိ့မ ဟုတ္ ခရီးစဥ္ရဲ့ ၃-ပံု ၂-ပုံေက်ာ္ ခရီးေပါက္ေနပီလုိ့ သိိရပါတယ္။ အလႈေငြကေတာ့ ကေနဒါေဒၚ လာ ၂-ေသာင္းေလာက္ရေနပီျဖစ္ပီး ကေနဒါနုိင္ငံသားေတြနဲ့ ျမန္မာေတြက လႈဒန္းေနဆဲလုိ့ကုိစုိးနုိင္ကေျပာ တယ္။ ဒီခရီးစဥ္စတင္တဲ့ေန့က ဘီဘီစီ-ျမန္မာပုိင္းနဲ့လုပ္တဲ့ (အခုခ်ိန္ထိ ဘီဘီစီ-တခုကဘဲ့ ေမးျမန္း သတင္းလုပ္တာျကားမိပါေသးတယ္) အင္တာဗ်ဳးတခုမွာ Mr Rod ေျပာသြားတဲ့ အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ အလႈေငြ ေဒၚလာ ၂-သိန္းအထိမွန္းထားတယ္လုိ့သိရပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ကုိ စိတ္၀င္ စားသူေတြ။ အလႈ ေငြထည့္ခ်င္သူေတြအေနနဲ့ http://www.justride2011.com ကုိဆက္သြယ္ပီး http://www. justaid.ca မွာ အလႈေငြထည့္နုိင္တယ္လုိ့ ကုိစုိးနုိင္က တုိက္တြန္းသြားခဲ့ပါတယ္။

ကုိစုိးနုိင္ကိုအားက်ပီး ျမန္မာနုိင္ငံမွာေကာ စက္ဘီးစီးပီးရံပုံေငြရွာလုိ့ရနုိင္မလားလုိ့ က်ေနာ္စဥ္း စားမိေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဒီလုိစီးတာ တခါမွမျကားမိေသး။ က်ေနာ္တုိ့မင္းသမီးစခန္း ၂၀၁-တပ္ရင္း မွာ ဒုရင္းမႈးအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းခဲ့သူ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ကေတာ့ သူျမန္မာနုိင္ငံမွာရွိစဥ္တုန္းက ထား ၀ယ္ကေန မႏွၱေလး-မုံရြာေတြအထိ နွစ္စဥ္လုိလုိ စက္ဘီးနဲ့အုပ္စုလုိက္သြားဖူးေပမဲ့ ရံပုံေငြရွာတာမ်ဳိး ေတာ့ တခါမွမလုပ္ျဖစ္။ လုပ္ရင္လဲခြင့္ျပုဘြယ္ခ်က္ရဘြယ္မရွိဘူးလုိ့ေျပာပါတယ္။

တံခြန္စုိက္နဲ့ ျပည္ နယ္တုိင္း တာတုိျပုိြင္ပြဲတခုမွာေရြတံဆိပ္ရဖူးပီး တာေ၀းပဲြမွာ နံပါတ္ ၆-ေနရာရခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္ တုိင္ကေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ရံပုံေငြ-ရွာတာ တခါမွမလုပ္ဖူးေသး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္က်ဳိး အတြက္ ေတာ့ ေလ့က်င့္စရိတ္ကာမိေအာင္ဆုိပီး သံျဖူဇရပ္ကေန ေမာ္လျမုိင္အထိ ေမွာင္ခုိပစၥည္းေတြကုိ ျပုိင္ ဘီးနဲ့ သယ္ဖူးပါတယ္လုိ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၈၇-မတ္လေလာက္မွာလုိ့ထင္ပါတယ္။ ေမာ္လ ျမုိင္နဲ့ မြန္ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္စက္ဘီးသမားေတြနဲ့အတူ သံျဖူဇရပ္ေစ်းက အခ်ဳိမုန့္အပါ၀င္ ထုိင္းက လာတဲ့ ေမွာင္ခုိပစၥည္းတခ်ဳိ့ကိုသယ္ပီး ေမာ္လျမုိင္ေစ်းထဲသြင္းဖူးပါတယ္။


ျမန္မာ့စက္ဘီးေလာကအေျကာင္း တေစ့တေစာင္း


က်ေနာ္ဟာ ျပည္နယ္နဲ့တုိင္းနဲ့ တံခြန္စုိက္ျပုိင္ပဲြေတြမွာ ေရြတံဆိပ္ရခဲ့ဖူးတယ္ဆုိေပမဲ့ ျမန္မာ့ စက္ဘီးေလာကသမုိင္းေျကာင္းကုိဘာမွမသိ။ ဘယ္ေလာက္အထိ မသိလဲဆုိရင္ ၁၉၈၄-မွာ စက္ဘီး စစီးပီး တနသာၤရီတုိင္းလက္ေရြးစင္အျဖစ္အေရြးမခံရမီွအထိ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ျပည္နယ္နဲ့တုိင္း စက္ဘီးစီး ျပုိင္ပဲြရွိမွန္းမသိ။ တခြန္စုိက္ပဲြရွိမွန္းမသိ။ စက္ဘီးစစီးခ်ိန္အထိ က်ေနာ္သိတာက လြတ္လပ္ေရးေန့မွာ ျပုိင္ပဲြရွိတယ္။ အဲဒီျပုိင္ပဲြကို၀င္ျပုိင္မယ္ဆုိပီး စစီးျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ကံေကာင္းတာလား။ တုိက္ဆုိင္ တာလား မေျပာတတ္။

က်ေနာ့္ရြာကစက္ဘီးသမားသူငယ္ခ်င္းတဦးနဲ့အတူ (ရြာက စက္ဘီးဆုိင္မွာ ျဖစ္သလုိျဖတ္ေတာက္-ဆက္စပ္ထားတဲ့) ျပုိင္ဘီးတစီးစိီနဲ့ ရြာျပင္လမ္းေပၚမွာေလ့က်င့္ရာကေန တရက္ မွာေတာ့ ထား၀ယ္ျမုိေပၚက လက္၀ဲက်ြန္းရပ္ကြက္ကိုေက်ာ္ပီး ေလယဥ္ကြင္းဖက္ကုိေရာက္သြားပါ တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုထိန္၀င္းဆုိတဲ့ လူတဦးနဲ့ေတြပီး "မင္းတုိ့က လူသစ္ေတြလား။ ျမုိနယ္မွာျပုိင္ပဲြ၀င္ ျပုိင္မွာလား" ဆုိပီးေမးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ့က ျမုိနယ္ျပုိင္ ပဲြဆိုတာဘာမွန္းမသိ။ လြတ္လပ္ေရးေန့ ျပုိင္ပဲြကိုေျပာတာလားဆုိပီးျပန္ေမးေတာ့မွ... မျကာခင္ ထား၀ယ္ျမုိနယ္ လူေရြးပဲြရွိေျကာင္း။ ျပီးရင္ တန သာၤရီတုိင္းလူေရြးပဲြရွိေျကာင္း။ အဲဒီမွာအေရြးခံရရင္ ရန္ကုန္မွာသြားျပုိင္ရမယ္လုိ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ ေတာသား က်ေနာ္တုိ့ ၂-ဦးလဲ စိတ္အားထက္သက္လာပီး သူကုိဆရာတင္လုိက္ ပါတယ္။ တကယ္က သူဟာ တနသာၤရီတုိင္း လက္ေရြးစဥ္ျဖစ္ဖူးပီး ေလာေလာဆယ္္ ထား၀ယ္ ျမုိနယ္ စက္ဘီးနည္းျပ။ သူေျပာျပေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ့ထား၀ယ္မွာ အေရွ့ေတာင္ရွျပုိင္ပဲြေတြအထိ သြားျပုိင္ဖူးခဲ့ တဲ့ ''ေနာင္ဖား" ဆုိတဲ့ နာမည္ျကီးစက္ဘီးသမားနဲ့ ေအာင္သိန္းဆိုတဲ့ စက္ဘီးသမားေတြ ရွိေနတယ္ ဆုိတာကုိသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀-၀န္းက်င္က နာမည္ျကီးခဲ့တဲ့ ေနာင္ဖား-ဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္း ထိမ္ခတ္တာကလဲြပီး အားကစားမလုပ္ေတာ့တဲ့အတြက္ သူ့ကုိိ့ဆရာတင္လုိ့မရေတာ့။ ဒါေပမဲ့ လက္၀ဲ က်ြန္းမွာေနတဲ့ ဦးေအာင္သိန္းကေတာ့ တခါတေလ စက္ဘီးစီးေနဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ သူအိမ္ကုိသြားပီး ဆရာတင္ပါတယ္။ အမွန္တုိင္း၀န္ခံရရင္ သူ့ရဲ့ျပုိင္ဘီးကိုေတြ့ေတာ့မွဘဲ့ ျပုိင္ပဲြ၀င္ျပုိင္ဘီးဆုိတာ ဒီလုိပါ လားဆုိပီး က်ေနာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တေသာင္းနီးပါးတန္တဲ့ သူ့ဘိန္းလုိမ်ဳီးက်ေနာ္တုိ့မ၀ယ္နုိင္။ (အဲဒီကာလက လူတဦး ၀င္ေငြက တေန့ ၈-က်ပ္နဲ့ ၁၀-ျကားဘဲ့ရွိပီး က်ေနာ္ရဲ့တလတာ ေက်ာင္းစရိတ္သုံးစြဲခြင့္က က်ပ္ ၃၀၀-ဘဲ့ရွိပါတယ္) တေထာင္ေက်ာ္တန္၀န္းက်င္ လက္လုပ္စက္ဘီးနဲ့ဘဲ့ သူဦးေဆာင္ရာေနာက္ကုိ မနုိင္ မနင္းနဲ့လုိက္ျကရပါတယ္။ ဆရာျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ဦးေအာင္သိန္း ပညာေပးလုိက္ပုံကလဲျကည့္ပါဦး။ ထား ၀ယ္နဲ့ ေလာင္းလုံ ၁၀-မုိင္၀န္းက်င္ကုိသာ စီးဖူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ့ ၂-ဦးကို ထား၀ယ္ျမုိနဲ့ ၃၂-မုိင္ေ၀းပီး ေတာင္ဆင္း-ေတာင္တက္မ်ားလွတဲ့ ေတာင္သုံးလုံး (အခု ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ကားလမ္းေပၚကရြာ) ရြာအထိ ေခၚသြားပီး အသြားအျပန္ ၆၄-မုိင္စီးခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္အတက္မွာျပတ္ က်န္ ခဲ့တဲ့အျပင္ ကုန္းအဆင္းမွာလဲ အရွိန္နဲ့မဆင္းရဲ။ ပီးေတာ့လမ္းကလဲ က်ဥၤးပီး အေကြ့အေကာက္မ်ား တာေျကာင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မရဲဘူးဆုိရင္ ကားနဲ့တုိက္တာ။ ေဂ်ာက္ထဲက်တာ အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္နုိင္တဲ့ ခရီး စဥ္မ်ဳိးပါ။


သူမ်ားနာမည္နဲ့ ေရြတံဆိပ္ရတဲ့ က်ေနာ္



ဆရာေအာင္သိန္းရဲ့ ပညာေပးမႈ။ ကုိထိန္လင္းရဲ့လမ္းျပမႈေတြေျကာင့္ အဲဒီနွစ္ တနသာၤရီတုိင္း လူေရြးပဲြမွာ နံပါတ္ ၆-ေနရာကေန က်ေနာ္ကပ္ပီးပါသြားပါတယ္။ စက္ဘီးဟာလဲ ေျပးခုန္ပစ္ျပုိင္ပဲြလုိဘဲ့ ေဘာလုံးကြင္းကုိပတ္ပီး စီးနင္းရတဲ့ပဲြက ၆-မ်ဳိးရွိပါတယ္။ အဲဒိီထဲက တာအတုိဆုံးပဲြကေတာ့ မီတာ ၈၀၀။ ကြင္း ၂-ပါတ္။ ဒုတိယက မီတာ ၁၀၀၀- တဦးခ်င္းစံခ်ိန္ျပု။ တတိယ-က မီတာ ၁၆၀၀။ စတုတၱ က မီတာ ၄၀၀၀-တဦးခ်င္းအမွီလုိက္။ ပဥၥမက မီတာ ၄၈၀၀။ ဆဌမက မီတာ ၁၀၀၀၀- ကြင္း ၂၅-ပါတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပဲြေတြအားလုံးအပီးမွာေတာ့ ကီလုိမီတာ ၁၀၀-သို့မဟုတ္ က်ေနာ္တုိ့အေခၚ ၆၂-မုိင္ လမ္းေပၚပဲြလုပ္ပီး ဒီ ၇-ပဲြစလုံးက တပဲြခ်င္းအလုိက္အေကာင္းဆုံးလူ ၆-ဦးကို လက္ေရြးစင္အျဖစ္ေရြး တာပါ။

မီတာ ၁၆၀၀-တန္းမွာ လူသစ္တန္းမွက်ေနာ္က မထင္မွတ္ဘဲ ပထမ-ရသြားတဲ့အတြက္ တုိင္း လက္ေရြးစင္အျဖစ္အေရြးခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေမပဲ့ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္။ မန္းတေလး။ မြန္ျပည္နယ္ကလာသူေတြကုိ ဘယ္လုိမွ ယွဥ္မစီးနုိင္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မြန္ျပည္နယ္က ပုဂုိေတြဆီ မွာအနီးကပ္သင္ျကားရင္းနဲ့ ၁၉၈၆-မွာ သူတုိနဲ့အျပုိင္ယွဥ္စီးနုိင္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္လာပီး ၈၇-မွာ ေရြ တံဆိပ္ရတဲ့အထိ တုိးတက္လာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တုိ့ အတုနဲ့အက်ဳိးေပးပုံကေတာ့ အဲဒီ ပထမ-ဆုံးရတဲ့ ေရြတံဆိပ္ဟာ က်ေနာ္အမည္နဲ့မဟုတ္။ ေမာ္လျမုိင္အသင္းက လူတဦးရဲ့အမည္နဲ့။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ အျပင္းအ ထန္ေလ့က်င္ထားတဲ့က်ေနာ္ဟာ ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မုိးမိပီးအဖ်ားတက္ သြားတဲ့အတြက္ ျပုိင္ပဲြမ၀င္နုိင္ေတာ့ဘူးထင္ကာ စာရင္းေပးမထားေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ျပုိင္ပဲြေတြစတဲ့ေန့မွာ အဖ်ားနဲ့နဲသက္သာလာလုိ့ ကြင္းထဲသြားျကည့္ရာကေန စိတ္အားထက္သန္လာပီး ၀င္စီးျဖစ္သြား တာပါ။

ခက္တာက ျပုိင္ပဲြအတြက္ျကုိစာရင္းေပးထားရပီး ျကားေန့က်မွ၀င္စီးလုိ့မရ။ အဲဒီခ်ိန္မွာ... "ဒီလုိ လုပ္ ထား၀ယ္ျကီး။ ငါတုိ့ဆီကစာရင္းေပးထားပီး လာမျပို္င္နုိင္တဲ့ ကိုစုိးေ၀-ေနရာမွာ မင္း၀င္သာျပုိင္ လုိက္" ဆုိပီး မြန္ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္ တဦးျဖစ္သူ မင္းေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္က က်ေနာ္ကိုအျကံျပုပါ တယ္။

ဒီလုိနဲ့မီတာ ၁၆၀၀-ျပုိင္ပဲြမွာ ကိုစုိးေ၀-အျဖစ္ တာ၀န္ေက်၀င္စီးလုိက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ မထင္ မွတ္ဘဲေျခစြပ္ေကာင္းေနပီး ဘားမားလက္ေရြးစင္ေဟာင္း ဦးေက်ာ္ေဇာလင္းနဲ့ လက္ရွိ ပဏမ လက္ ေရြးစင္ ကာစတန္မွ ကိုထိန္လင္းတုိ့ကုိ ေနာက္ဆုံးပါတ္မွာ တမီတာေက်ာ္ေက်ာ္အထိ အျပတ္ျဖတ္ပီး ပန္း၀င္သြားရာကေန ေရြတံဆိပ္ရသြားပါတယ္။ ဒါေမပဲ့ နာမည္ကုိျပန္ျပင္ခုိင္းလုိ့မရေတာ့တာမုိ့ စုိးေ၀-အမည္နဲ့ဘဲ့ ေနာက္တေန့ထုတ္သတင္းစာေတြမွာ မွတ္တန္း၀င္သြားခဲ့ေပါ့။


Tour de France နဲ့ ျမန္မာျပည္ကျပုိင္ပြဲ ဘာေတြကြာသလဲ



တလုံးတည္းေျဖရရင္ေတာ့ ကြာတာကမွ ဘာမွမဆုိင္ေအာင္ ဆီနဲ့ေရလုိ့ ကုိကြာတာေပါ့ကြ -လုိ့ ေျဖရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေမပဲ့ တာေ၀းပဲြေတြရဲ့အေျခခံနည္းနာေတြကေတာ့ အတူတူလုိ့ဆုိနုိင္ ပါတယ္။ ေရွ့မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေဘာလုံးကြင္းပတ္စီးရတဲ့ တာတုိျပုိင္ပဲြ ၆-မ်ဳီးနဲ့ လမ္းေပၚျပုိင္ပဲြတမ်ဳိးကို မွတ္ မိျကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေရွ့ေတာင္အာရွ။ အာရွနဲ့ အုိလံပစ္ပြဲေတြမွာ က်င့္သုံးေနတဲ့ပုံစံနဲ့ အ တူတူျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြားျခားခ်က္ကေတာ့ နုိင္ငံတကာပဲြေတြမွာ ျပုိင္ပဲြပုံစံက ၆-မ်ဳိးမကေတာ့ဘဲ မီတာ ၈၀၀-ေ နာက္ခ်န္ထြက္တာနဲ့တျခားျပုိင္ပဲြတခ်ဳိ့တုိးလာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ နုိင္ငံတကာမွာ စက္ဘီးျပုိင္ပဲြကို ေဘာလုံးကြင္းမွာမလုပ္ဘဲ သီးျခား စက္ဘီးကြင္းေတြရွိပါတယ္။ က် ေနာ္တုိ့အေခၚ ဒယ္အုိးကြင္းလုိ့ေခၚျပီး က်ြန္းသစ္သားေတြနဲ့အေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့အတြက္ ေဘာ္လုံး ကြင္းပါတ္စံခ်ိန္နဲ့ အဲဒီသစ္သားကြင္းစံခ်ိန္ ဘာမွမဆုိင္။ ထုိင္းနုိင္ငံမွာေတာင္ အဲဒီသစ္သားကြင္းရွိေနပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ့ျမန္မာနုိင္ငံက အမ်ားျကီးက်န္ေနေသးတယ္ဆုိတာ သိသာနုိင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကြာျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းပတ္ တာတုိ စီးတာနဲ့ လမ္းေပၚက တာေ၀း ပဲြဆုိတာဟာ မီတာ ၁၀၀-တာတုိေျပးတာနဲ့ ၂၆-မုိင္ မာရသြန္ေျပးသလုိကြာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ့ျမန္မာနုိင္ငံက လူေတြကေတာ့ မီတာ ၁၀၀-ေရာ။ မာရသြန္ေရာအကုန္ေျပးတဲ့လူေတြဆုိ ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့စက္ဘီးသမားေတြလဲအကုန္စီးပါတယ္။ နုိင္ငံတကာမွာေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ မဆုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုတဲြလုပ္ေလ့မရွိ။ ေလ့က်င့္ပုံ။ နည္းစနစ္။ လူေဘာ္ဒီအခ်ဳီးအစားနဲ့ စက္ဘီးအခ်ဳီးအစားက အစ ဘာမွမဆုိင္။ အဲဒါေတြကုိအေသခ်ာနားမလည္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ တာတုိစီးဖုိ့ဆင္ထားတဲ့ ဖရီးအေသ စက္ဘီးနဲ့ ကီလုိ ၁၀၀။ ၁၅၀-ျပုိင္ပဲြေတြကို ၀င္ျပုိင္မိတယ္ဆုိရင္ Tour de France ကလူေတြ ၀ုိင္းဟား ျကမလားဘဲ့။

ထားပါေတာ့။ အရုိးသားဆုံး၀န္ခံရရင္ ၈၇-တံခြန္စုိက္မွာေရာ။ ၈၈-ျပည္နယ္-တုိင္းမွာေရာ ေရာ ေရြတံဆိပ္ ၂-ခါ ရဖူးပီးသည္အထိ Tour de France ျပုိင္ပြဲကုိ ဗီြဒီယုိ-မွာတခါဘဲ့ျကည့္ဖူးပါတယ္။ ဒါ ေတာင္ အား-ကာ တာ၀န္ရွိသူေတြကျပသျခင္းမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ့နဲ့ ေမာ္လျမုိင္မွာေလ့က်င့္ေဖၚတဦး ျဖစ္တဲ့ ေရြဆုိင္ပုိင္ရွင္ ကုိတင့္လြင္-ကျပလုိ့ ျကည့္ဖူးတာပါ။ သူတုိ့ဟာ ေငြေျကးအဆင္ေျပသူေတြျဖစ္တဲ့ အတြက္ ၀ါသနာအေလ်ာက္ စက္ဘီးအေကာင္းစားေတြကုိစီး။ အပုိပစၥည္းအေကာင္းစားေတြကို စုေနသူေတြျဖစ္ပီး ရုိရာ-လုိေခၚတဲ့ အိမ္ထဲမွာေလ့က်င့္လုိ့ရတဲ့ အပုိပစၥည္းကိုလဲ ကုိတင့္ လြင္-အိမ္မွာဘဲ့ က်ေနာ္တုိ့ အုပ္စုစီးက်င့္ခဲ့ဖူပါတယ္။ ရန္ကုန္က ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ အေလးမခန္းကလဲြပီး စက္ဘီး အတြက္ ေလ့က်င့္ေရးပစၥည္းဘာမွမရွိ။


ေလယဥ္ေျပးလမ္းေပၚစက္ဘီးစီးပီး ၆၂-မုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျခင္း




အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ Tour de France လုိ နုိင္ငံတကာ ေျကးစားျပုိင္ပဲြကို၀င္ဖုိ့မဆုိထားနဲ့ အိမ္နီးခ်င္း အေရွ့ေတာင္အာရွျပုိင္ပဲြကိုေတာင္ ၀င္ဖုိ့အနုိင္နုိင္က်ဳီးစားေနရတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံအေျခေနပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္-ျပည္။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အသြားအျပန္ တာေ၀းျပုိင္ပဲြေတြလုပ္ ေနတာကိုသတင္းစာထဲမွာေတြ့ရပီး ပထမ-ဆုရသူကုိ ေငြတသိန္းနဲ့ ျပုိင္စက္ဘီးတစီး (ကုပၸဏီီေတြက) ေပး တာမ်ဳီးအထိ တုိးတက္လာေနတာကုိေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ့ေခါတ္ကဆိုရင္ေတာ့ သံနဲ့လုပ္ထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္တခု။ ေရြ၀ါဆပ္ျပာတတုံး။ မုဒုံေစာင္တထည္ထက္ပုိပီး ဘာမွမရ။ ပုိဆုိး တာကေတာ့ ဓါတ္ဆီေစ်းျကီးလုိ့ဆုိပီး တာေ၀းပဲြအတြက္ ကားမလုိက္နုိင္တဲ့ နွစ္ေတြနဲ့ေတာင္ ထား၀ယ္ မွာျကုံရဖူးပါတယ္။ ဒီလုိအေျခေနေအာက္မွာ အနူေတာထဲ လူေခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ့ေခါတ္ တာေ၀း သမားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္းက အတာနဲ့ ေမာင္ေမာင္စုိး။ မႏၱေလးတုိင္းက စိန္ပန္းသန္းေဌးနဲ့ စုိးေနာင္။ ေမာ္လျမုိင္က မင္းေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ့မင္းသိန္းခ်စ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ဖက္က စုိင္းတင္ေမာင္ တုိ့ျဖစ္ပါတယ္။

Tour de France ပဲြကိုျကည့္ရင္း ေနာက္ထပ္သတိထားမိတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို့ သုံးတဲ့ စက္ဘီးနဲ့ သူတုိ့သုံးတဲ့စက္ဘီးေတြကလဲ ဆီနဲ့ေရ လုိကြာေနတာပါ။ ဒီကပုဂုိလ္ေတြက ေဒၚလာ ၃-၄ ေထာင္တန္ စက္ဘီးစီးေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ့က က်ပ္ေငြ တေသာင္းမျပည့္တဲ့ စက္ဘီးေတြနဲ့။ ပီး ေတာ့ စက္ဘီးပစၥည္းေတြကလဲ ပစ္ဆံရွိတုိင္း၀ယ္လုိ့မရ။ အား-ကာ ကထုတ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ကုိေစာင့္နုိင္ ရင္ေစာင့္။ ဒါမွမဟုတ္ ၂၅-လမ္းက စက္ဘီးတန္းမွာ ေမွာင္ခုိေစ်းေပးပီး ၀ယ္ရင္၀ယ္။ တျခား၀ယ္စရာ ေနရာမရွိ။ ပီးေတာ့ ဒီေန့ Tour de France ကလူေတြ ၀တ္စားဆင္ရင္ထားပုံ ကလဲျကည့္ပါဦး။ ဦးထုပ္ ကေန ဖိနပ္အထိ တမ်ဳီးကိုအနဲဆုံးေဒၚလာ ၅၀၀-၀န္းက်င္။

က်ေနာ္တုိ့ဆီမွာေတာ့ ေက်ာ္စိန္ေဘာလုံး ကန္ဖိနပ္ကုိ ဘားေတြျဖုတ္ပီး စက္ဘီးစီးလုိ့ရေအာင္ျပင္။ ေမာင္ေသာင္းဆုိင္ကို၀င္ပီး နုိင္ငံျခားက စက္ ဘီးစီးအက်ီပုံစံအတုိင္းခ်ဳပ္ခုိင္း။ ေျမာက္ဥကၠလာဆီသြားပီး လက္ခ်ဳပ္ေဖာ့ဦးထုပ္ကို ကုိယ္စရိတ္နဲ့ ကိုယ္မွာနဲ့ တကယ့္ကုိရင္နာဘြယ္ပါဘဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ နႈိင္းယွဥ္ခံစားမိဆုံးျဖစ္ စဥ္တခုကေတာ့ Tour de France ကလူေတြ ေရဗူးကိုတခါသုံးပီးလြင့္ပစ္လုိက္တဲ့ျမင္ကြင္းပါဘဲ့။ က်ေနာ္တုိ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ တုန္းကေတာ့ တလမွ က်ပ္ ၃၀၀-သာ ေက်ာင္းစရိတ္ရတဲ့ထဲက ေရဗူးတလုံးကုိ ၁၅၀ -နဲ့ မနဲျဖစ္ညွစ္ ၀ယ္ ထားရတာကိုသာသိရင္ ဒီလူေတြ ျမန္မာစက္ဘီးသမားေတြအတြက္ အလႈေငြမ်ား ထည့္ျကေလ မလားမသိ။

ဒီေဆာင္းပါးေရးရင္းနဲ့ ထူးထူးျခားျခားသတိရလာတဲ့အခ်က္ ၂-ခုကေတာ့ ေလယဥ္ေျပးလမ္း ေပၚ စက္ဘီးစီးျပုိင္ပဲြလုပ္တာနဲ့ ျပုိင္ပဲြကာလအတြင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိရင္ စာဖတ္ပရိ သတ္ယုံပါ့မလားဘဲ့။

ေလယဥ္ေျပးလမ္းေပၚစက္ဘီးစီးဖူးတာက ၁၉၈၅-ကပါ။ ထား၀ယ္ ေဘာ္လုံးကြင္း မွာ ျပည္ေထာင္စုပဲြေတာ္အတြက္ စင္ေဆာက္တာ။ ဘာ ညာနဲ့ရႈပ္ေနလုိ့ စက္ဘီးစီးဖုိ့မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒါ ေျကာင့္ ရန္ကုန္ေလယဥ္ျပန္ပီးတဲ့အခ်ိန္ ေနလည္ ၃-နာရီမွာ ထား၀ယ္ေလယဥ္ကြင္းမွာ ျပုိင္ပဲြလုပ္မယ္ လုိ့ အား-ကာ ကေျပာပါတယ္။ အဲဒီနွစ္ပဲြမွာ က်ေနာ္ရံႈးူတာပါဘဲ့။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ ေတာလမ္းမွာ သာစီးဖူးတဲ့က်ေနာ္ကုိ ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ ေလယဥ္ေျပးလမ္းေပၚတင္ေပးလုိက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမစီးတတ္။ အဲဒီကြင္းထဲမွာ ၂-ရက္ဆုိက္တုိက္စီးရင္းနဲ့ ၁၉၈၅-မွာ က်ေနာ္လက္ေရြးက်န္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

စက္ဘီးစီးရင္း လက္ဖက္ရည္ထုိင္ေသာက္တာကေတာ့ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ပထမ-ဆုံး ေရွြ ရတဲ့ ၁၉၈၇- တခြန္စုိက္ျပုိင္ပဲြမွာပါ။ ျပည္နယ္တုိင္းပဲြေတြကို ေဖေဖၚ၀ါရီမွာလုပ္ပီး တံခြန္စုိက္ကိုေတာ့ ေမလမွာလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မပီး ေရွြတံဆိပ္တခုရထားတဲ့က်ေနာ္ဟာ တျခားပဲြေတြ မွာလဲ ေရွြထပ္ရဦးမလားဆုိပီး က်ဳိးစားခဲ့ေပမဲ့ က်န္လူေတြအားလုံးကို ၀ါ-ခ်င္းမယွဥ္နုိင္။ ဒီလုိနဲ့ေနာက္ ဆုံးေန့ လမ္းေပၚပဲြ မုိင္ ၁၀၀-သုိ့မဟုတ္ ကီလုိမီတာ ၁၅၀-ေန့မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ၁၆-ဦးျပုိင္တဲ့အထဲ ၁၆-ေနရာနဲ့ပန္း၀င္သြားပါတယ္။

ပန္း၀င္ပုံကလဲျကည့္ပါဦး။ ေအာင္ဆန္းကြင္းကေန ေမွာ္ဘီဖက္ကုိ ျပည္လမ္းအတုိင္းသြား။ ေမာ္ဘီအလြန္ကေနျပန္ေကြ့ပီး ဗုိလ္ေရြးေတာင္မွာပန္း၀င္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ေရွ့မွာက်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ တာေ၀းဆရာျကီး အတာ။ ေမာင္ေမာင္စုိးနဲ့ တျခားတဦးတုိ့ဟာ ေျခစြပ္ ေကာင္းေနပီး ၃-ဦးတည္းလြတ္ေအာင္ ေဖါက္ထြက္သြားနုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဟာင္းျကီး ဦးေက်ာ္ေဇာလင္းကေန..."First to third ကေတာ့ ပီးသြားပိီ။ အဲေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ့ က်ဳပ္နဲ့အတူ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ထုိင္ရဲလား" ဆုိပီးေမးပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ့အတူပါေနတဲ့ မြန္နဲ့မႏၱေလးကပုဂုိလ္ေတြကလဲ လူေနာက္ေတြဆုိေတာ့ အားလုံး အုိေကေပ့ါ။

အဲဒါနဲ့ "တုိ့လူေတြညီေစေနာ္။ ေသာက္ေနတုန္းထေျပးတဲ့ေကာင္ေတာ့ သစၥေဖာက္ဘဲ့" လုိ့ ေျပာပီး ဗိုလ္ေရြးေတာင္မေရာက္ခင္ မုိင္ ၂၀-ခန့္အကြာက (ရြာအမည္က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့) လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ျကိီးတခုမွာ က်ေနာ္တုိ့ ၁၃-ဦး ထုိင္ေသာက္ပါေလေရာ။ မွာတာနဲ့ေသာက္တာနဲ့ဆုိ ရင္ ၁၅-မီနစ္ မီနစ္ ၂၀-ေတာ့ျကမယ္ထင္တာပါဘဲ့။ လမ္းရွင္းေပးတဲ့ေရွ့ေျပးကားနဲ့ ရဲေတြကလဲ ပထမ- ၃-ဦးနဲ့အတူပါသြားပီျဖစ္လုိ့ က်ေနာ္တုိ့နဲ့အတူ ေနာက္ဆုံးကားတစီးဘဲ့က်န္ခဲ့တယ္လုိ့ထင္ပါတယ္။ အဲ ဒီလုိ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး စက္ဘီးစီးတာမ်ဳီးကေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာဘဲ့ ရွိခဲ့ ဖူးမယ္ထင္ပါတယ္။


အ၀ါေရာင္အက်ီလုပြဲနဲ့ ခ်န္ပီယံဘယ္သူျဖစ္မလဲ




အခုဆုိရင္ Tour de France ပဲြပန္း၀င္ဖုိ့ တရက္ဘဲ့လုိပါေတာ့တယ္။ ခ်န္ပီယံ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ ဆုိတာ အတိအက်ေျပာဖုိ့ေစာေနေသးေပမဲ့ BMC Racing Team မွ ျသစေတလ်နုိ္င္ငံသား Cadel Evans ရဖုိ့ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါတယ္။ တကယ္လုိ့သူသာရမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ျသစေတလ်တဦး ပထမ-ဆုံးအျကိမ္ Tour de France ခ်န္ပီယံျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ သူရမယ္လုိ့ ေသခ်ာေပါက္ေျပာလုိ့မျဖစ္ေသး။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီနွစ္ပြဲဟာ ရလာဒ္ေတြေန့စဥ္ေျပာင္းလဲေနပီး မ ေန့ကအထိ Leopard အသင္းမွ လူဇင္းဘတ္နုိင္ငံသား Andy Scheck ရမယ္လုိ့ က်ေနာ္ထင္ထားလုိ့ပါ ။ သူဟာ အယင္တေန့ကအထိ အ၀ါေရာင္အက်ီပုိင္ရွင္ Europcar အသင္းမွ ျပင္သစ္နုိင္ငံသား Thomas Voeckler ကုိ တမီနစ္ ၄၈-စကန့္ျပတ္ေနရာကေန ၁၈-စကန့္ျပတ္တဲ့အထိလုိက္လာပီး ေနာက္တေန့မွာ အက်ီအ၀ါကုိ ရေအာင္ယူနုိင္ခဲ့လုိ့ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီေန့ တဦးခ်င္းစံခ်ိန္ျပုပဲြမွာေတာ့ Andy ဘာျဖစ္သြား လဲမသိ။ Cadel Evans က ပထမ-ရပီး အက်ီအ၀ါရသြားပါတယ္။ တကယ္တန္းေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Evans ကလဲေခသူမဟုတ္။ One to Ten စာရင္းထဲမွာအျမဲတန္းရွိေနပီး Andy-ပထမ-ရတဲ့ေန့ကဆုိရင္ သူရဲ့ေျခကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရပီး အဆုံးအျဖတ္မွားခဲ့လုိ့သာ ၂-မီနစ္ခဲြေလာက္ ျပတ္က်န္ခဲ့တဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိဘဲ့ ျဖစ္ျဖစ္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ရက္ ၂၀-စီးပီးတဲ့အထိအကြာအေ၀း ၃၃၂၃-ကီလုိမီတာကုိ Cadel Evans က 83-နာရီ။ 45.မီနစ္နဲ့ 20 စကန့္ ရထားပါတယ္။ Andy Schleck က 0:01:34 ျပတ္ပီး ဒုတိယ။ သူရဲ့ညီ Fränk Schleck က 0:02:30 ျပတ္ပီး တတိယ။ Thomas Voeckler က 0:03:20 ျပတ္ပီး စတုတၱ။ လက္ရွိ ခ်ိန္ပီယံ Saxo Bank အသင္းမွ စပိန္နုိင္ငံသား Alberto Contador Velasco က 0:03:57 ျပတ္ပီး ပဥၥမေနရာ ေတြမွာရွိေနပါတယ္။ ျပုိင္ပဲြဟာ မနက္ျဖန္တရက္သာက်န္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေျခရည္ တူသူ အခ်င္းခ်င္းျကား တမီနစ္ခဲြျပတ္ ေအာင္စီးဖုိ့မလြယ္ေတာ့တဲ့အတြက္ Evans-ဘဲ့ ပါရီမွာ ခ်န္ပီယံ-ဆု ရဖုိ့ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတယ္ လုိ့ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တဦးခ်င္းစံခ်ိန္ျပု တာတိုစီးတဲ့ ၂-ရက္မွာ ကီလုိ ၂၀-ေက်ာ္နဲ့ ၄၀-ေက်ာ္စီးတာမွအပ သတင္း ၃-ပါတ္လုံးလုံးမွာ ကီလုိ ၁၀၀-ေက်ာ္ကေန ၂၂၆-ကီလုိအထိစီးခဲ့ရသူေတြမုိ့ ဒီပဲြကုိ၀င္ျပုိင္ ဖုိ့ဆုိတာ။ အထူးသျဖင့္ ဒီပဲြမွာ ခ်န္ပီယံျဖစ္ဖုိ့ဆုိတာ အေတာ့္ကိုမလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒီလုိမလြယ္တဲ့ပြဲကို ေတာင္မွ အေမရိကန္နုိင္ငံသား Lance Armstrong -က ၇-ျကိမ္ဆက္တုိက္ ခ်န္ပီယံဆဲြသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ စပိန္ မွ Alberto Contador ကလဲ ၂-ျကိမ္ဆက္တုိက္ရထားပီး လူဇင္းဘတ္မွ Andy Schleck ကလဲ ၂-နွစ္ဆက္တုိက္ ဒုတိယ-ရထားတာမုိ့ ဒီနွစ္မွာေတာ့ သူတုိ့ ၂-ဦးထဲက တဦးဦးဘဲ့ရလိမ့္မယ္လုိ့ အမ်ားက ထင္ေနစဥ္မွာ ရလာဒ္ေတြက အခုလုိမေမ်ာ္လင့္ဘဲ့ ေျပာင္းလဲကုန္တာျဖစ္ပါတယ္။






(အခု ၂၄-ရက္ေန့သတင္းေတြအရေတာ့ အ၀ါေရာင္ ဂ်က္စီပုိင္ရွင္ evans ကဘဲ့ ပထမ-ရ သြားပိီျဖစ္ပီး Schleck တုိ့ညီ အကိုက ဒုတိယ-နဲ့ တတိယ-ရသြားျကပါတယ္။ ဒီေန့အတြက္ တေန့တာ အနုိင္ဆုကိုေတာ့ (HTC-Highroad) အသင္းမွ ျဗိတိန္နုိင္ငံသား Mark Cavendish က ရသြားပါတယ္ ။ သူဟာ တာတုိျပုိင္ပဲြေတြကေန တာေ၀းပဲြဆီေျပာင္းလာသူတဦးျဖစ္တဲ့အတြက္ Sprint သိပ္ေကာင္းပီး အစိမ္းေရာင္အက်ီကုိအခ်ိန္မ်ားစြာပုိင္ဆုိင္နုိင္ခဲ့သူတဦးလဲျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးေတာင္ တက္သ မားဆု အနီေရာင္ကြက္က်ားအက်ီကိုေတာ့ Euskaltel-Euskadi အသင္းမွ စပိန္နုိင္ငံသား Samuel Sanchez Gonzalez က ရရွိသြားပါတယ္။ အသက္ ၂၅-နွစ္ေအာက္လူငယ္ေတြထဲက အေကာင္းဆုံးဆု အျဖူေရာင္အက်ီကိုေတာ့ Team Europcar အသင္းမွ ျပင္သစ္နုိင္ငံသား Pierre Rolland က ရရွိသြား ပါတယ္)

စက္ဘီးစီးပီး ရံပုံေငြရွာေပးနုိင္တဲ့ ျမန္မာဦးေရ တုိးလာဘြယ္ရွိမလား



Tour de France -အေျကာင္း ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ပီး ျမန္မာ့စက္ဘီးေလာက အားနဲခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပေနေပမဲ့ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာတင္မက ဘယ္အာရွသားတဦးတေယာက္ကုိမွ Tour de France -မွာ က်ေနာ္မေတြ့မိ။ ေနာက္တခါ ေျပးခုန္ပစ္နဲ့တာေ၀းပဲြေတြမွာနာမည္ျကီးတဲ့ အာဖရိကတုိက္ က လူမဲေတြကုိလဲ တဦးမွမေတြ့မိ။ ဥေရာပ။ ေျမာက္အေမရိကားနဲ့ ျသစေတလ်တုိက္သား သက္သက္ သာျပုိင္ရတဲ့ ပဲြတခုလုိျဖစ္ေနတာကေတာ့ သိပ္မမုိက္ေသး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ့အာရွသားေတြက ဥေရာပ တုိက္သားေတြကုိ ယွဥ္မစီးနုိင္ေသးလုိ့လား။ နည္းစနစ္ပုိင္းေရာ။ ရုပ္၀တၱဴပစၥည္းေရာ။ ခႏၵာကုိယ္ဖြဲ့စည္း ပုံအရပါ အားနဲေနေသးလုိ့လား။ ဆက္ပီးစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအေနနဲ့ အျကံျပုနုိင္တာကေတာ့ ျမန္မာနုိင္ငံလုိ စက္ဘီးအစီးမ်ားတဲ့ အာရွနုိင္ ငံတခုအေနနဲ့ ဒီလုိနုိင္ငံတကာစက္ဘီးစီးျပုိင္ပဲြ က်င္းပခ်ိန္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူပီး ျမန္မာေတြ စက္ဘီး အားကစားအေျကာင္း ပုိသိလာေအာင္။ ပုိစိတ္၀င္စားလာေအာင္ ျမန္မာနုိင္ငံ စက္ဘီးအဖြဲ့ခ်ဳပ္နဲ့ အား-ကာ တာ၀န္ရွိသူေတြကလုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ျပည္တြင္း-ျပည္ပ မီဒီယာေတြကလဲ အားကစားမ်ဳီးစုံကုိ အဆင့္တန္းမခြဲဘဲ တေျပးညီေဖၚျပသင့္တယ္လုိ့ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာတနုိင္ငံလုံးမွာ စက္ဘီးစီးသူဦးေရ နဲ့ စက္ဘီးအေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း က်ေနာ္အတိအက် မသိနုိင္ေပမဲ့ ေဘာ္လုံးကန္သူဦးေရ။ ေဘာ္လုံး အေရအတြက္ထက္ေတာ့ ပုိမ်ားမယ္လုိ့ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘာလုံးကြင္းဆီ စက္ဘီးစီးပီး သြားျကည့္သူေတြ။ ေဘာ္လုံးပဲြေလာင္းဖုိ့အေရး စက္ဘီးတစီးနဲ့ အလုပ္ရႈပ္ေနသူေတြဟာ ေဘာ္လုံးကို ဘဲ့စိတ္၀င္စားေနပီး ကိုယ္စီးေနတဲ့ စက္ဘီးကို စိတ္မ၀င္စားတာကေတာ့ တခုခုလဲြေနသလားလုိ့ က် ေနာ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒါေျကာင့္ Tour de France ကမၻာေက်ာ္ျပုိင္ပြဲကုိ အခြင့္ေကာင္းယူပီး မီဒီယာေတြကေန စက္ဘီးအားကစားအေျကာင္းကုိ လူထုသိေအာင္ မ်ားမ်ားလုပ္ေပးနုိင္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီကတဆင့္ စက္ ဘီးအားကစားကို လူေတြပုိစိတ္၀င္စားလာမယ္ဆုိရင္... ကုိစုိးနုိင္လုိမ်ဳိး အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ စက္ဘီး စီးပီးရံပုံေငြရွာေပးနုိင္တဲ့လူေတြ။ စက္ဘီးစီးပီး နုိ္င္ငံေရးကမ္ပိန္းလုပ္နုိင္တဲ့လူေတြ။ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ့ ျမန္ မာေတြ အေျခခ်ေရာက္ရွိေနတဲ့ တတိယ-နုိင္ငံေတြမွာ တုိးပါြးလာမယ္လုိ့ေမ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္... ဒီေဆာင္းပါးကို ေသာျကာေန့မွာတင္နုိင္ဖုိ့က်ဳိးစားခဲ့ေပမဲ့ အင္တာနက္လုိင္ျပတ္တာ။ ေအာ္စလုိမွာ ဗုံးကြဲတာ ေတြေျကာင့္ တရက္ေနာက္က်သြားတဲ့အေပၚ စာဖတ္ပရိသတ္အား ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္၊ ၀န္ခံခ်က္အေနနဲ့ ကေတာ့ ဒီထဲက ဓါတ္ပုံေတြကို http://www.cyclingnews.com/tour-de-france ကယူထားပါတယ္)

Tuesday, October 8, 2013

တႏိုင္ငံလုံး ၾကားရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတးသံေတြ ျဖစ္ဖို႔

သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဧရာ၀တီ။
  
MPC, ၿငိမ္းခ်မ္းေရး, အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး
ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားတြင္ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ က်င္းပေသာ ကခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပုံ – ေမခ / ဧရာ၀တီ)

အခုတေလာ သတင္းေတြထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ သတင္းေတြ အေတာ္မ်ားေနတာကို သတိျပဳမိ ပါတယ္။ ေလယာဥ္စင္းလုံး ငွားၿပီးသြားေနၾကတ့ဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ေတြရဲ့ခရီးစဥ္၊ လက္နက္နဲ႔ ကားပါမစ္ အလဲအလွယ္လုပ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေပးအယူ၊ ေအာက္တုိဘာလ မကုန္ခင္မွာ တနုိင္ငံလုံး အပစ္ရပ္ လက္မွတ္ထုိးပဲြ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြ စသည္ျဖင့္ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားမႈ အမ်ားဆုံး လုိ႔ထင္ပါတယ္။

ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သတင္းေတြ ၾကားရတာဟာ စစ္ပဲြသတင္း ၾကားရတာနဲ႔ စာရင္ပုိ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ရင္ ၂ ဖက္ စစ္သားေတြ ေသမယ္၊ ဒဏ္ရာရမယ္၊ ေဒသခံေတြ၊ အမ်ားျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမယ္၊ တုိင္းျပည္ ဆင္းရဲမယ္။ စစ္ပဲြေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီ ဆုံးရံႈးမႈေတြ မရွိေတာ့ဘဲ အမ်ားျပည္သူေတြ အဆင္ေျပ ၿငိမ္းခ်မ္းလာမယ္၊ တုိင္းျပည္လည္း ခ်မ္းသာလာမယ္ေပါ့။

စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ အေျခစိုက္ေသာ ေက်ာင္းသား လက္နက္ကိုင္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း ျဖစ္ျပီး DVB ၏ သတင္းေထာက္ ေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္
ဒါေပမယ့္ အခုအထိေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေသး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ေတြက စင္းလုံးငွား ေလယဥ္ေတြနဲ႔ လြန္းပ်ံ ခရီးနွင္ေနခ်ိန္မွာ ေဒသခံျပည္သူေတြ၊ စစ္ေဘးေရွာင္ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ေနစရာမရွိ၊ စားစရာမရွိ ျဖစ္ေနဆဲလုိ႔ သတင္းေတြ ၾကားေနရ ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး အဖြဲ႔၀င္ေတြက ကားနဲ႔ လက္နက္ အလဲလွယ္လုပ္ေနစဥ္မွာ ေဒသခံျပည္သူေတြ၊ ဒုကၡသည္ ေတြက စီးစရာ ဖိနပ္ေတာင္ မရွိ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားေနရဆဲပါ။

ဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္၊ လူအမ်ား လိုလားေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ဘာေတြမ်ား အားနည္းေနပါသလဲ။ ဒီေန႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ႔ၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ။ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သက္သက္လား။ အစိုးရစစ္ဗုိလ္နဲ႔ သူပုန္စစ္ဗုိလ္ၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သက္သက္လား။ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မပါဘူးလား။ ဒါမဟုတ္ အမ်ားျပည္သူဆီ အကူညီေပးတဲ့ အဆင့္ဆီ မေရာက္ေသးဘူး၊ အခုမွ အပစ္ရပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားဆဲ အဆင့္မွာပဲ ရွိေသးတယ္ လုိ႔ ဆင္ေျခ ေပးၾကမလား။

ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးစဥ္ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ နွစ္ေတြတုန္းက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းကို သြားသတိရမိ ပါတယ္။ “သားတုိ႔က အေမတုိ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေန တာပါ” ဆုိၿပီး ေရွ႕တန္းေရာက္ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြက ေဒသခံလူထုကို စည္း႐ံုးေရးစကား ေျပာပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ နုိင္ငံေရး အေၾကာင္း ဘာမွမသိတဲ့ ေဒသခံ အဖြားအုိတဦးက “ေၾသာ္ သားတုိ႔အတြက္ သားတုိ႔ လုပ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ။ အေမတုိ႔ အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲေလာက္ ပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္မေနပါနဲ႔ သားတုိ႔ရယ္” လုိ႔ ျပန္ေျဖတယ္ လို႔ဆုိပါတယ္။ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ အေျခေနေကာ အဲဒီလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။ စဥ္းစားစရာပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္လုိ႔ လူသိမ်ားေနတဲ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ကိစၥ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ နည္းနည္း ျပန္ၾကည့္ရ ေအာင္ပါ။ ၁၉၄၈ ၿဗိတိသွ်ဆီကေန လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက စတင္ျဖစ္ပြား လာခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ အခုခ်ိန္ထိ အဆုံးမသတ္ နုိင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ အဆုံးသတ္နုိင္ဖုိ႔ အစိုးရ အဆက္ဆက္ ႀကိဳးစားလာ ခဲ့တာလည္း အခု ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရအထိ ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္ လက္လွမ္း မမီခဲ့တဲ့ ဖဆပလ ေခတ္၊ မဆလ ေခတ္က ႀကိဳးပမ္းမႈေတြကို ထားလုိက္ပါေတာ့။

အခု ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္း န၀တ ေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလအစိုးရေခတ္ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြ ကိုပဲ တင္ျပခ်င္ ပါတယ္။ သမုိင္း မွတ္တမ္းေတြ အရ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္း ပထမဆုံး အပစ္ရပ္တဲ့ အဖြဲ႔ဟာ ကုိးကန္႔ (MNDAA) နဲ႔ ၀ UWSA အဖြဲ႔ ျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၉ မတ္လနဲ႔ ေမလကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးတာ့ မုိင္းလား (NDAA)၊ ရွမ္း-ေျမာက္ (SSA-North)နဲ႔ ဒီမုိေကရစီသစ္ တပ္မေတာ္-ကခ်င္ (NDA-K) အပါ၀င္ တ႐ုတ္နယ္စပ္ရွိ ကြန္ျမဴနစ္ ခဲြထြက္အဖြဲ႔အားလုံး ၁၉၈၉ တနွစ္ထဲမွာတင္ အပစ္ ရပ္လုိက္ၾက ပါတယ္။

၁၉၉၁ ကေန ၁၉၉၅ အတြင္းမွာေတာ့ တ႐ုတ္နယ္စပ္ အေျခစိုက္ သူပုန္အဖြဲ႔ေတြ အျပင္ ထုိင္းနယ္စပ္ မာနယ္ပုေလာ အေျခစိုက္ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ တပ္ေပါင္းစု NDF (National Democratic Front) ထဲ က အဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ပါ အပစ္ရပ္ လုိက္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႔ေတြကို အခ်ိန္ကာလ အလုိက္တန္းစီ ေျပာရမယ္ ဆုိ ရင္ KIA တပ္မဟာ ၄ (KDA)၊ ပအုိ႔အမ်ဳိးသား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (PNO)၊ ပေလာင္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ (PSLA)၊ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ (KIO)၊ ကရင္နီ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္လပ္ေရး တပ္ဦး (KNPLF)၊ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီ (KNLP)၊ ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔ (SSNPLO)၊ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ (NMSP) နဲ႔ ဒီမုိကရက္တစ္ ဗုဒၵဘာသာကရင့္တပ္မေတာ္ DKBA တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကရင္နီ အမ်ဳိးသားတုိးတက္ေရး ပါတီ KNPP ကေတာ့ ၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ အပစ္ရပ္ၿပီး ၃ လအတြင္းမွာ ျပန္ ပ်က္သြား ပါတယ္။ ပုိရွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ KNPP, KNU (ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္းရံုး), SSA-South, (ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္-ေတာင္ပုိင္း) ABSDF နဲ႔ အဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ဟာ အခု ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ အလြန္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရတက္လာတဲ့ အထိ အပစ္မရပ္ဘဲ ဆက္တုိက္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၀ အလြန္မွာ တက္လာတဲ့ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရေခတ္ ထူးျခားတဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ ကေတာ့ ဆက္တုိက္ေနဆဲ KNPP, KNU, SSA-South, ABSDF အပါ၀င္ အဖြဲ႔အားလုံးနီးပါးကို ဆက္မတုိက္နုိင္ေအာင္ စည္း႐ံုးနုိင္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ ၁၉၉၄ ကတည္းက အပစ္အခတ္ ရပ္ထားတဲ့ KIO နဲ႔ေတာ့ တုိက္ပဲြေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိ ပါပဲ။ အလားတူ DKBA ထဲက အဖြဲ႔ တခ်ဳိ႕ဟာလည္း အပစ္ရပ္ သေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြ ေန႔မွာကို ျမ၀တီနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူ ၿမိဳ႕ေတြကို ၀င္တုိက္ခဲ့တာ ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ ဆက္တုိက္ေနဆဲ KIO နဲ႔ ေဆြးေႏြးနုိင္ဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ေတြ၊ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ အသီးသီးက ကုိယ္စားလွယ္ေတြ၊ တပ္မေတာ္ အရာရွိေတြ၊ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြဟာ စင္လုံးငွားေလယာဥ္နဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ KIO ကုိ ၀ုိင္း၀န္းနားခ်ၿပီး ေအာက္တုိဘာ မကုန္ခင္ တနုိင္ငံလုံး အပစ္ရပ္ လက္မွတ္ထုိးနုိင္ဖုိ႔ သူတုိ႔ ႀကိဳးစား ပါလိမ့္မယ္။

ဒါက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာရဲ့ ဒီေန႔ လုပ္ငန္းစဥ္ပါ။ အရင္ န၀တ ေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္ လူေတြ၊ မူေတြ စဥ္းစားပုံေတြ ဘာကြာသလဲ။ အရင္ ၁၉၈၉ ၀န္းက်င္က န၀တ ဘက္ကေန တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ကေတာ့ အတြင္းေရးမႈး ၁၊ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ပါပဲ။ “မူ၀ါဒ” အားျဖင့္ကေတာ့ တုိ႔တာ၀န္ အေရး ၃ ပါးကုိ လက္ခံဖို႔နဲ႔ က်န္တဲ့ နုိင္ငံေရး ကိစၥအားလုံးကို ေရြးေကာက္ခံ အစိုးရသစ္ တက္လာမွ ဆက္ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အရင္နဲ႔အခု ပါ၀င္တဲ့ လူေတြ မတူေတာ့ပါဘူး။ အရင္ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ေနရာမွာ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး ဒုတိယ ဥကၠ႒၊ ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္း ဦးေဆာင္တဲ့ နုိင္ငံျခားျပန္ ပညာတတ္ေတြ၊ သူပုန္ေဟာင္းေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ ပါ၀င္တဲ့ MPC ေခၚ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာက ဦးစီးေဆာင္ရြက္ ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အရင္ န၀တ ေခတ္က ဘယ္ကရတဲ့ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ လုပ္ကိုင္မွန္း မသိရေပမယ့္ အခု ဦးေအာင္မင္း ေခတ္မွာေတာ့ နုိင္ငံတကာက အလႉရွင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က အေရးႀကီးလာ ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေဆာင္ ေတြနဲ႔ နုိင္ငံတကာ သံတမန္ေတြပါ ပါ၀င္လာတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္ကလည္း အရင္ေခတ္ထက္ ပုိထူးျခား လာပါတယ္။

ျပန္ၿပီး အနွစ္ခ်ဳပ္ရရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေဖာ္ေဆာင္ေရး “မူ၀ါဒ” အားျဖင့္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း မရွိလွေပမယ့္ စဥ္းစားပုံ အားျဖင့္ ကေတာ့ အရင္ န၀တ ေခတ္ထက္ နည္းနည္းတုိးတက္ လာတဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထား႐ံုနဲ႔ မရ၊ နုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပဲြေတြ ဆက္လုပ္ၿပီး အေျဖရွာဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ထဲမွာ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြ အျပင္ လူထု လူတန္းစား အသီးသီး ပါ၀င္ဖုိ႔ လုိတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြဆီ ထည့္သြင္း စဥ္းစားလိုတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလို စဥ္းစားခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ ျဖစ္လာမွာလဲ။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္တာ ေတြေၾကာင့္ ထြက္ေျပးေနၾကရတဲ့ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ အေျခေနေကာ ဘယ္လိုရွိသလဲ။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ ရွိတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ေျပးဒုကၡေတြ အေရး အျပင္ ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ တေလွ်ာက္ရွိ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ တသိန္းေက်ာ္ အေရးကိုလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားဖို႔ လုိပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ နွစ္ခုၾကား အပစ္ရပ္လုိက္႐ံုနဲ႔ ကိစၥက ၿပီးမသြားပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္း မသြားႏိုင္ေသးပါ။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ ရသူ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀အတြက္ပါ စဥ္စားေပးဖုိ႔လိုပါတယ္။

ကုိယ္စားလွယ္ တခ်ဳိ႕က စင္လုံးငွား ေလယာဥ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပဲြေတာ္ဆီ သြားေနခ်ိန္မွာ ကခ်င္ဒုကၡသည္ စခန္းက ကေလးငယ္ေတြမွာ စီးစရာ ဖိနပ္ေတာင္မရွိ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး Seminar တခုအတြက္ ေဒၚလာ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ သုံးစြဲ ေနခ်ိန္ မွာ ကခ်င္ဒုကၡသည္ ကေလးေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း မရွိျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဆီမီနာ ၿပီးလုိ႔၊ လက္မွတ္ထုိးပဲြၿပီးလုိ႔ နွစ္ဖက္ စစ္ဗုိလ္ေတြက ေဒၚလာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ အကုန္အက်ခံ စီစဥ္ရတဲ့ ညစာစားပဲြ က်င္းပေနခ်ိန္ မွာ ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ေတြမွာ ညစာ ဆန္မရွိလို႔ ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ အခုလို ေျပာရတာက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္း အေနနဲ႔က တကယ့္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာ ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတးသံသာ ဆုိတာဟာ သီခ်င္းေရးတဲ့လူ၊ သီခ်င္းဆုိတဲ့လူ အနီး၀န္းက်င္ေလာက္ ၾကားေနရ႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါ။ တနုိင္လုံး ၾကားရဖုိ႔ လုိပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ နွစ္ဦးၾကား လက္ဆြဲ နႈတ္ဆက္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါ။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားေတြအထိ အဆင္ေျပဖုိ႔ လုိပါတယ္။ လက္ရွိသြားတဲ့ေနလမ္း ေၾကာင္းထဲမွာ အမ်ားျပည္သူေတြပါ၀င္ခြင့္ရေအာင္၊ ေအာက္ေျခ လူထုရဲ့ဘ၀ ပုိမုိအဆင္ေျပ လာေအာင္ပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေပးသူေတြ အေနနဲ႔ ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးဖုိ႔ လိုေနပါေၾကာင္း။ ။

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More