Sunday, December 2, 2012

ေမ့ေပ်ာက္ခံမ်ဳိးဆက္တခုျဖစ္သြားျပီလား။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ (၀၁-၁၁-၂၀၁၂)

ဒီေန႔ နုိ၀င္ဘာလ ၁-ရက္ေန႔ဟာ ABSDF (All Burma Students' Democratic Front) ေခၚ ျမန္မာ နုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦးရဲ့ ၂၄-နွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္း အားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိ စစ္တပ္အစိုးရက ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီစစ္တပ္ကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္မွ ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္နယ္ေျမက ေက်ာင္းသားေတြ၊ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၀န္၊ ေရွ႔ေန၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေစ်းသည္၊ လယ္သမားအပါ၀င္ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးက တက္ၾကြတဲ့ျပည္သူေတြ ေထာင္-ေသာင္းခ်ီျပီး ေတာခုိခဲ့ တဲ့ေန႔၊ သူတုိ႔ဘ၀အတြက္ အေရးပါဆုံး ေန႔တေန႔ပါ။


၁၉၈၈ ခုနွစ္ မတ္လကေန စက္တင္ဘာလအထိ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီမုိကေရစီရရွိေရး လမ္းမေပၚဆႏၵျပ ပဲြေတြကုိ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြဲတဲ့အတြက္ လူေပါင္း (၃၀၀၀)- သုံးေထာင္ခန္႔ ေသဆုံးခဲ့တယ္လုိ႔ ေလ့ လာသူေတြက ခန္႔မွန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ တိက်တဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ အေထာက္ထားေတြ ထြက္မလာနုိင္ေသးပါဘူး။ အခုလုိ ပြင့္လင္းစ နုိင္ငံေရးအေျခေနမွာ ဒီလုိစာရင္း ဇယားေတြ၊ အေထာက္ ထားေတြကုိထုတ္ျပန္ၿပီး သမုိင္းမွတ္တမ္းအေနနဲ႔ အေသခ်ာျပဳစုထားဖုိ႔ လုိေနၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေရးေတာ္ပုံမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူတခ်ဳိ႕ဟာ ဒီလုိအေရးႀကီးလွတဲ့ အေထာက္ထားေတြ၊ မွတ္ တမ္းမွတ္ရာေတြကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ အေရးယူဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ေတာခုိ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ၁၉၉၂-၀န္းက်င္ကအျဖစ္ပ်က္တခုကိုေတာ့ အႀကီးက်ယ္ မီး ေမာင္းထုိးျပၿပီး ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ အဆုိးရြားဆုံး လူ႔အခြင့္ေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈတခုအသြင္ ေျပာဆုိေနၾကပါ တယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္သြားရတာလဲ။ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြဘက္က အေျခေနမွန္ေတြကို အခ်ိန္မီ အ ေသခ်ာမရွင္းျပနုိင္ခဲ့လုိ႔လား။ သတင္းအေမွာင္ခ်ခံခဲ့ရလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သမုိင္းဆုိတာက စစ္နုိင္သူ ေတြဘက္ကေရးတဲ့ မွတ္တမ္းဆုိတဲ့ စကားလုိ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ ေအာင္ပဲြမရေသးလုိ႔ ဒီလုိ ေစာ္ ကားခံလုိက္ရတာလား။

တကယ္ကေတာ့ ၁၉၉၂-မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေျမာက္ပုိင္းကိစၥဟာ အဲဒီကာလက ဗဟုိေကာ္မတီနဲ႔ ေျမာက္ ပုိင္းေကာ္မတီ တာ၀န္ရွိသူတစုနဲ႔သာ သက္ဆုိင္ၿပီး က်န္တဲ့ရဲေဘာ္အမ်ားစုႀကီးနဲ႔ မသက္ဆုိင္ပါ။ သိ လည္း မသိၾကပါ။ ဒီေတာ့ ျဖစ္သင့္တာက အဲဒီတာ၀န္ရွိသူေတြကိုသာ ေဖာ္ထုတ္အေရးယူသင့္ပါ တယ္။

အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ABSDF တခုလုံးကုိ ျခံဳံျငံဳအပစ္ေျပာေနျခင္းဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥတခုအျဖစ္ ျမင္မိပါ တယ္။ ဒီလုိ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ ရုိက္ခတ္ေျပာဆုိေနျခင္းဟာ ဘ၀တခုလုံးကို စြန္႔လြတ္ၿပီး ရုိးသားစြာ ေတာ္ လွန္တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူေတြ၊ ၀င္ေနဆဲျဖစ္သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ၂၄-နွစ္တာ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြ ေတာ္ လွန္ခရီးရွည္အတြင္း လူမသိ သူမသိနဲ႔ က်ဆုံးသြားရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ''ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း'' ၆၂၅-ဦးနဲ႔ ေျချပတ္လက္ျပတ္အပါ၀င္ ဒုကၵိတျဖစ္သြားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ ၃၉၉-ဦးအေပၚ ေစာ္ကားေျပာဆုိ ေနၾက သလုိ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ခံစားေနရပါတယ္။


ေတာထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

ေရွ႕မွာ စကားခံခဲ့တဲ့အတုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္လုိမ်ဳိး တုိင္းျပည္ကုိ စစ္အာဏာ ရွင္ လက္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပဲြ၀င္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈနဲ႔ ေတာခုိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္ဟာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားမထားတဲ့ ျဖစ္စဥ္အမ်ားႀကီးကုိ ေတာထဲမွာ ၾကံဳခဲ့ရ ပါတယ္။

 
ပထမ-ဆုံးႀကဳံရတာကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအခက္ခဲနဲ႔ ငွက္ဖ်ားပါဘဲ့။ ေရွ႕မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ က်ဆုံးစာ ရင္း ၆၀၀-ေက်ာ္ထဲမွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ က်ဆုံးသြားသူ စာရင္း သိပ္မနည္းလွပါဘူး။ ဒုတိယ ၾကံဳရတာက ေတာ့ လူမ်ဳိးေရး အျမင္မၾကည္မႈနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား သံသယႀကီးမႈပါဘဲ့။

ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ၿမိဳ႕ျပေဒသက ဗမာမ်ဳိးႏြယ္စုေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဌာေနတုိင္း ရင္းသားမဟုတ္ဘူး။ ''ဗမာေတြ'' သာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အရင္ေစာၿပီး နယ္စပ္မွာ အေျခ စိုက္္စခန္း ေဆာက္ထားတဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြက ျမင္ၾကပါတယ္။

''က်ေနာ္တုိ႔ထဲမွာ ဗမာလည္း ပါရင္ပါမယ္၊ ကရင္လည္း ပါရင္ပါမယ္၊ ကခ်င္လည္း ပါရင္ပါမယ္၊ မြန္ လည္း ပါရင္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လူမ်ဳိးစုအခြင့္ေရးအတြက္၊ နယ္ေျမရရွိဖုိ႔အတြက္ တုိက္ ပဲြ၀င္မယ့္လူေတြမဟုတ္ဘူး။ တနုိင္ငံလုံးက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတရပ္လုံး လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္မယ့္ ေက်ာင္းသားေတြသာျဖစ္တယ္။ စစ္အစိုးရျပဳတ္က်ၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တာ၀န္ေက်ၿပီ။ က်န္တာ နုိင္ငံေရးသမားေတြ ဆက္လုပ္ပါလိမ့္မယ္'' ဆုိၿပီး ေတာခုိေက်ာင္သားေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီရွင္းျပခ်က္အေပၚ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ပုိင္းတခ်ဳိ႕က နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ေပမယ့္ သူတုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေဒသတြင္းရွိ ျပည္သူတရပ္လုံး သူတို႔နားလည္သလုိ နားလည္လာေအာင္ မေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့ပါ ဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗမာမုန္းတီးေရး အေျခခံေပၚမွာ တည္ ေဆာက္ထားတဲ့ သူ႔တုိ႔ရဲ့အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ကုိဖယ္ရွားဖုိ႔ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ေတြက လုိေလာက္စြာ မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။

ဒီအတြက္ ေတာ္လွန္ေရး အေစာပုိင္းကာလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ လူေပ်ာက္စာရင္း ၀င္သြားခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေစာေစာစီးစီး ျပည္တြင္းျပန္၀င္သြားၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေစာေစာစီးစီး နုိင္ငံျခား ထြက္သြားၾကပါတယ္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ တကယ္မတုိက္ရေသးခင္မွာ ''စစ္မျဖစ္ခင္ ကုန္ဆုံးသြား တဲ့ ျမား'' ေတြပါဘဲ့။

တတိယ ႀကံဳရတဲ့အခက္ခဲကေတာ့ လက္နက္ခဲယမ္း မလုံေလာက္မႈပါ။ မလုံေလာက္ဘူးဆုိတာ သံတ မန္ဆန္တဲ့ စကားလုံး ျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္အဖြဲ႔စည္း၊ ဘယ္အစိုးရ ကမွ က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္နက္အကူအညီ မေပးၾကပါဘူး။

စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေတာခုိခဲ့သူေတြပီပီ နယ္စပ္ေရာက္တာနဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္နုိင္ငံေတြက M 16 ေသနတ္ေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြ၊ ေမာ္တာေတြ လာေပးလိမ့္မယ္။ နယ္စပ္မွာ အေျခခံစစ္သင္တန္း ၂-၃ ပတ္ တက္ၿပီးတာနဲ႔ ျပည္တြင္းကုိျပန္၀င္ၿပီး စစ္တပ္ကုိ ျပန္တုိက္လုိ႔ရၿပီဆုိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြဟာ နယ္စပ္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။

နုိင္ငံတကာဘက္က မကူညီတဲ့အျပင္ မဟာမိတ္တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြကလည္း လုိ အပ္သေလာက္ အကူညီမေပးခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔မွာလည္း မျပည့္မစုံမုိ႔လုိ႔ မကူညီႏုိင္တာပါလုိ႔ အေစာပုိင္း ကာလေတြက ဆင္ျခင္ေပးၾကေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း KNU စခန္းေတြက်တဲ့အခါ မသုံးရေသးဘဲ ဂုိေထာင္ထဲ သိမ္းထားတဲ့ လက္နက္ေတြအမ်ားႀကီးကိုေတြ႔ရျခင္းက ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးစု မဟာမိတ္ေတြၾကား တခုခုလြဲေနခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ သိနုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိကြာဟမႈေတြကို ေမ့ထားၿပီး အားလုံးနဲ႔ လက္တဲြေဆာင္ရြက္နုိင္ဖုိ႔ တပ္ေပါင္းစုေတြျဖစ္တဲ့ DAB (၁၉၈၈-မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဒီမုိကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ကေန NCUB (အခုခ်ိန္ထိ ရွိေနဆဲ တပ္ေပါင္းစု) အထိ ေက်ာင္းသားေတြက ပါ၀င္ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက အဓိက ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ ခြဲထြက္ေရးကုိမေျပာေတာ့ဘဲ ဖက္ဒရယ္မူကုိအားလုံး လက္ခံလာေအာင္စည္းရံုး နုိင္ခဲ့ျခင္းနဲ႔ ဗမာနဲ႔ ဗမာမဟုတ္တဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြၾကား နားလည္မႈတစုံတရာရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ နုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီနွစ္ခ်က္မွအပ တျခားေနရာေတြမွာေတာ့ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ခဲ့ပါ ဘူး။

တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တပ္ေပါင္းစုေတြဟာ စုေပါင္းတပ္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အေျခ ေနအရ တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔ထားေပမယ့္ သူ႔နယ္ေျမနဲ႔သူ၊ ကုိယ့္နယ္ေျမနဲ႔ကုိယ္။ သူ႔နယ္ ကိုယ္နယ္ အထိမခံ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ၁၉၉၂-က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ မာနယ္ပုေလာစခန္း ခုခံစစ္ပဲြကလြဲရင္ တပ္ေပါင္းစုက တပ္ေတြ အားလုံး ေပါင္းၿပီး စုေပါင္းခုခံတုိက္ခုိက္ခဲ့တဲ့ စစ္ပဲြမ်ဳိး မေတြ႔မိေသးပါ။

စစ္ေရးဘက္မွာ ဒီလုိ တပ္ေပါင္းစုကေန စုေပါင္းတပ္ မလုပ္နုိင္ခဲ့သလုိ နုိင္ငံေရးဘက္မွာလည္း အျမင္ ေတြက မတူၾကျပန္ပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြ အားလုံးၾကားမွာ တန္းတူေရးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ အတြက္ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနၾကတာခ်င္း တူေပမယ့္ ဘယ္လိုအဆင့္တန္းမ်ဳိးရွိတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ျပ ဌာန္္းခြင့္လဲ။ အားလုံးလက္ခံႏုိင္တဲ့ ဘုံရပ္တည္ခ်က္က ဘာေတြလဲဆုိတဲ့အေပၚ မတူညီၾကပါဘူူး။

ဒီလိုမတူညီတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၁၉၉၂-မာနယ္ပုေလာ ခုခံစစ္ပဲြအၿပီးမွာပဲ KNU မွအပ ကခ်င္၊ မြန္၊ ပအုိး၀္၊ ပေလာင္ စသျဖင့္ အဖြဲ႔အေတာ္မ်ားမ်ား စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္လုိက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပုိင္နယ္ေျမမရွိဘဲ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ အေျခစုိက္ၿပီး မဟာမိတ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲတုိက္ ပဲြ ၀င္ေနတဲ့ ABSDF တပ္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။

တခ်ဳိ႕ ABSDF တပ္ေတြက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဘက္တံဆိပ္ကို ျဖဳတ္ျပီး သက္ဆုိင္ရာေဒသ မဟာမိတ္တပ္ေတြရဲ့ ဘက္တံဆိပ္ကုိတပ္ကာ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေနလုိက္ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေဒသေတြမွာေတာ့ သူတုိ႔နယ္ေျမကေန ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ ထြက္သြားၾကဖုိ႔ အပစ္ရပ္တုိင္း ရင္းသား အဖြဲ႔ေတြက ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီအေတာတြင္းမွာပဲ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးမလုပ္ပဲ တင္းခံေနတဲ့ KNU ကို၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိ ရင္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ေတြ အမ်ားဆုံးအေျခစုိက္ထားတဲ့၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အဓိက မဟာမိတ္ျဖစ္တဲ့ KNU နယ္ေျမကို စစ္အစိုးရက အၾကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၅-ကေန ၁၉၉၇ အထိ ၂-နွစ္ေက်ာ္ထုိးစစ္အတြင္း မာနယ္ပုေလာဌာနခ်ဳပ္အပါ၀င္ KNU ရဲ့ အေရးႀကီးစခန္းေတြ၊ တပ္မဟာ၊ ခရုိင္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းေတြ အားလုံးနီးပါး က်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ၂-နွစ္တာကာလ ခုခံစစ္အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက်ဆုံးခဲ့ၿပီး ထုိင္းနယ္ စပ္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီ ဆုတ္ခြာလာခဲ့ၾကရပါတယ္။ နယ္စပ္ရွိ ယာယီစစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္း ေတြမွာ ေခတၱာဆုိျပီး ခုံလႈံလုိက္ရာကေန အခု ၂၄-နွစ္ ၾကာျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ တကယ့္ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္သြားလုိ႔ တတိယနုိင္ငံဆီ ေရာက္ေနသူဦးေရက ABSDF ရဲ့ မူလအင္အား ၅-ေထာင္ေက်ာ္ရဲ့ ၈၀- ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔ ရွိသြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလူေတြ အခုဘာလုပ္ေနလဲ၊ ျပည္ေတာ္ျပန္တဲ့အထဲ သူတုိ႔မပါဘူးလား


နုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲဆုိတာ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ ခက္တယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခံၿပီး နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္လုံးလုံး တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့စဥ္က ဘာမွမေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ နုိင္ငံေရးဟာ ေဟာ...အခုေတာ့ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားပါျပီ။


''မင္းကိုႏုိင္အပါ၀င္ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး လႊတ္ေပးပါ'' ဆုိတဲ့ ႏွစ္ ၂၀-ေက်ာ္လုံးလုံး ေအာ္ခဲ့တဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံ အခုမလုိေတာ့ပါဘူး။ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြအပါ၀င္ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလုံးနီးပါး လႊတ္ၿပီးလုိ႔ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ တာ၀န္ထမ္းေနၾကပါျပီ။

"ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးညွိနႈိင္းပါ'' ဆုိတဲ့ ႏွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ ေၾကြးေၾကာ္သံကိုလည္း က်ေနာ္ တုိ႔ ဆက္ေအာ္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္တုိင္ စစ္တပ္ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ ပါလီမန္ ထဲ ေရာက္ေနပါျပီ။

''တနုိင္ငံလုံး အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး'' ဆုိတဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ ေၾကြးေၾကာ္သံကုိလည္း အယင္ေလာက္ ေအာ္စရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အဓိကမဟာမိတ္ KNU ေတာင္ အစိုးရသစ္နဲ႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထုိးၿပီးသြားပါျပီ။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္က သူ႔နယ္ေျမထဲကေန ေက်ာင္းသားေတြကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ KIA ကခ်င္လြတ္ လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကေတာ့ ေမာင္းထုတ္ခံ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပန္လည္မဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး အစိုးရတပ္ ေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ခုခံတုိက္ခုိက္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

နုိင္ငံတကာမ်က္နွာစာဘက္မွာဆုိရင္လည္း တမၻာလုံးက ရႈတ္ခ်ထားတဲ့ ျမန္မာအစိုးရဟာ အခုေတာ့ အေမရိကန္နဲ႔ေတာင္ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေပါက္ေနပါၿပီ။ နုိင္ငံျခားရင္းနွီးျမွဳပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာေနပါၿပီ။ စီးပြား ေရး ပိတ္ဆုိ႔မႈလုပ္ေရး၊ စစ္အစိုးရ ရႈတ္ခ်ေရး ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေအာ္ၿပီး နုိင္ငံတကာရွိ ျမန္မာသံရံုး ေတြေရွ႕ ဆႏၵျပၾကတဲ့ အသံေတြလည္း မၾကားရေတာ့ပါဘူး။

သံရံုးေရွ႔ဆႏၵျပပဲြကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြကိုယ္တုိင္က စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔မႈရုပ္သိမ္းေပးဖုိ႔ ေျပာင္းျပန္ လွန္ေျပာဆိုလုိက္ၿပီး အစိုးရသစ္ရဲ့ ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ ေနျပည္ေတာ္ဆီေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၉၀-ေရြး ေကာက္ပဲြရလဒ္အေပၚ အေျခခံဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ (စင္ျပိဳင္အစိုးရ) ကို ဖ်က္ သိမ္းလုိက္ပါၿပီ။ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္ေနၾက ပါၿပီ။

ဒီလုိျပည္ေတာ္ျပန္သြားၾကတဲ့အထဲမွာ ေတာခုိေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္ဦး၊ ကုိ ေအာင္နုိင္ဦး၊ ကိုေအာင္သူျငိမ္းတုိ႔လုိ ပညာရွင္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ျပန္သြားသူေတြ။ ကုိေအာင္ေဇာ္၊ ကုိစုိးျမင့္၊ ကုိေအးခ်မ္းနုိင္၊ ကိုခင္ေမာင္၀င္းတုိ႔လုိ မီဒီယာေခါင္းစဥ္နဲ႔ ျပန္သြားသူေတြ။ အခုေနာက္ဆုံး တသီး ပုဂၢလဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ျပန္သြားတဲ့ ABSDF ဥကၠ႒ေဟာင္း ၃-ဦးျဖစ္သူ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကုိမုိး သီးဇြန္နဲ႔ ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္တုိ႔ ပါ၀င္ပါတယ္။

ပညာရွင္နဲ႔မီဒီယာသမားေတြ ျပန္စဥ္က သိပ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမျဖစ္ေပမယ့္ တသီးပုဂၢလဆုိတဲ့ ဥကၠ႒ ေဟာင္း ၃-ဦး ျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေနက အေတာ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ တသီးပုဂၢလျဖစ္တဲ့အတြက္ အဖြဲ႔စည္းနဲ႔ ဆုိင္တာေတြ မေျပာနုိင္ဘူးလုိ႔ အေစာပုိင္းမွာ သတင္းထုတ္ျပန္ ခဲ့ ေပမယ့့္ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့အမႈကုိေတာ့ အေတာ္ႀကီးကုိ သူတုိ႔ေျပာဆုိခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ABSDF တဖြဲ႔လုံးရဲ့ ထိခုိက္က်ဆုံးစာရင္း လူ ၁၀၀၀-ေက်ာ္ကိစၥ ကုိေတာ့ တလုံးမွ ေျပာဆုိရွင္းျပျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ေတာခုိလာခဲ့တဲ့ ေထာင္ ေသာင္းခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အခု ဘယ္ေရာက္ေနၾကလဲ။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ ဆုိတာကုိ လည္း ဒီ ဥကၠ႒ေဟာင္း ၃-ဦးက ရွင္းျပတာမ်ဳိး က်ေနာ္မၾကားမိပါဘူး။

ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ ဆုိရွယ္မီဒီယာေတြရဲ့ ေရးသားမႈေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ရွင္းျပလုိက္မွ ေျမာက္ပုိင္းကိစၥက ပုိရႈပ္ေထြးလာျပိး ABSDF တဖြဲ႔လုံးအေပၚ မေကာင္းျမင္ေရးသားမႈေတြ ပုိတုိးလာ သလုိေတာင္ က်ေနာ္ခံစားမိပါတယ္။ ရွင္းျပပုံရွင္းျပနည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြ အားနည္းခဲ့သလဲ။

ေမ့ေပ်ာက္ခံမ်ဳိးဆက္ကေန အပယ္ခံမ်ဳိးဆက္ေတာင္ ျဖစ္သြားေတာ့မလား။


ဥကၠ႒ေဟာင္း ၃-ဦးရဲ့ ခရီးစဥ္အေပၚ တုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြကို ဆုိရွယ္မီဒီယာေတြေပၚမွာ ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အေကာင္းေျပာသူ အေတာ္နည္းလွၿပီး အျပစ္ေျပာသူေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ နည္းနည္းထပ္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီေန႔ ဆုိရွယ္မီဒီယာသုံးေနသူ အမ်ားစုဟာ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ ကာလ ေနာက္ပုိင္းမွ ေမြးဖြားၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြက အမ်ားစုျဖစ္ၿပီး သမုိင္းေနာက္ခံ တစုံလုံးကို မမီလုိက္သူေတြက မ်ားေနပါတယ္။


ဆုိလုိတာကေတာ့ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ABSDF ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းကို တနုိင္ငံလုံး သိပါ တယ္ဆုိၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆ တြက္ဆထားလုိ႔မရ။ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအားလုံး တစုံလုံးရဲ့ အေျခေန ကုိသိေအာင္ ရွင္းျပေပးဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္မွာ တာ၀န္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေသခ်ာ မရွင္းျပ တတ္ရင္၊ မရွင္းျပနုိင္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔အေျခေနဟာ ေမ့ေပ်ာက္ခံမ်ဳိးဆက္ကေန အပယ္ခံမ်ဳိးဆက္ ဘ၀ ကိုေတာင္ ေရာက္သြားနုိင္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဆုိရွယ္မီဒီယာေပၚမွာ ေရးေနသူအမ်ားစုဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ နွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ေတာေတာင္ေတြထဲ အေသခံတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတာေတြကို သိပ္မသိၾက။ နုိင္ငံျခားမွာေန သူေတြ၊ ေဒၚလာစားေတြ။ ပရုိပုိဆယ္သမားေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိဘဲ နုိင္ငံျခားသား ခံယူထားသူေတြ စသျဖင့္ အေကာင္းတစက္မွမျမင္ဘဲ အဆုိးခ်ည္းျမင္ေနတာကုိသာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

''နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္လုံးလုံး က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္ေတြ အေသခံတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့တာ ဒီလုိ အေျပာခံရဖုိ႔လားဗ်ာ'' လုိ႔ တတိယနုိင္ငံေရာက္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတဦးက ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။ "တကယ္ ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ နုိင္ငံျခားကို ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ဖုိ႔ ေတာခုိ လာတာ၊ ေတာထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ေနမရေတာ့လုိ႔ ဒီကိုေရာက္လာၾကတယ္ဆုိတာ ဒီလူေတြ မသိၾကဘူး လားဗ်ာ" လုိ႔ ေနာက္တဦးက ထပ္ေျပာပါတယ္။

''တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြပဲဗ်ာ။ ကိုယ္နုိင္ငံမွာကိုယ္ေနခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီထက္သာတဲ့ အလုပ္တခု ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရနုိင္တာေပါ့'' လုိ႔ ဘြဲ႔ရ သန္႔ရွင္းလုပ္သားျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္တဦးက ၀င္ေျပာပါ တယ္။

ဆုိလုိတာကေတာ့ ဆုိရွယ္မီဒီယာေပၚက မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ျမင္ေနၾကသလုိ တတိယနုိင္ငံ ေရာက္ ေတာခုိေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြဟာ ပရုိပုိဆယ္စားေနသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္သာေဆး ရင္း၊ ၾကမ္းတုိက္ရင္း၊ ကူလီထမ္းရင္း၊ သတင္းစာပုိ႔ရင္းနဲ႔ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ဘ၀ကိုခက္ခဲစြာ ရုန္းကန္ ေနရသူေတြပါ။ အသက္ေတြကလည္း ၄၀-ေက်ာ္ ၅၀-နားနီးလာျပီဆုိေတာ့ ဘာသာစကား အသစ္ တခုကို ေတာ္ရုံနဲ႔ မတတ္ေတာ့ပါ။ စကားကလည္း မတတ္၊ အသက္ကလည္း ႀကီးလာဆုိေတာ့ မိေ၀းဘေ၀း တတိယနုိင္ငံမွာ ရွင္သန္ေရးဆုိတာဟာ ဆုိရွယ္မီဒီယာေပၚက လူငယ္ေတြျမင္သလုိ ဇိမ္ခံ ေနတယ္ဆုိတဲ့ဘ၀နဲ႔ တကယ့္ကို တျခားစီပါ။

ေနာက္ နုိင္ငံျခားသား ခံယူထားတာနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပႆနာ။ တကယ္ကေတာ့ ဘယ္သူကမွ နုိင္ငံျခား သားအျဖစ္ မခံယူခ်င္ပါဘူး။ နုိင္ငံကုိခ်စ္လြန္းလုိ႔ အသက္စြန္႔လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူေတြပါ။ ဒါ ေပမယ့္ အေျခေနအရ ခရီးသြားနုိင္ဖုိ႔အတြက္ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံရဲ့ အျမဲတမ္းေနထုိင္ခြင့္ေတြ၊ နုိင္ငံသား လက္မွတ္ေတြ လုိပါတယ္။ အခု ျမန္မာနုိင္ငံကို ျပန္လည္ရင္ေတာင္ အဲဒီနုိင္ငံျခားသားခံယူထားတဲ့ လက္မွတ္ မရွိရင္ ျပန္လုိ႔မရပါဘူး။

ျမန္မာအစိုးရက လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ဥပေဒထုတ္ျပီး ေခၚတာမ်ဳိးမဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္ ABSDF သာ မန္ရဲေဘာ္ေတြ အိမ္မျပန္ရဲေသးပါ။ နုိင္ငံျခားသားလက္မွတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတခ်ဳိ့နဲ႔ တျခားေခါင္းစဥ္တပ္နုိင္တဲ့ လူနဲစုေလာက္သာ ျပန္လည္တဲ့အဆင့္မွာဘဲ့ရွိပါေသးတယ္။

ဒီလုိဒီလုိ အေျခအေနေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ အေမ့ခံမ်ဳိးဆက္ေတြက အေသခ်ာရွင္းျပဖုိ႔ လုိသလုိ ဆုိရွယ္ မီဒီယာနဲ႔ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္တခ်ုဳိက မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြလည္း အေသခ်ာေလ့လာသင့္တယ္လုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။

တဆက္တည္းမွာပဲ လက္ရွိနုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းသစ္မွာ ေနရာရေနတဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ၈-ေလး လုံးကာလတုန္းက လက္တဲြတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းရွိ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ေတြကလည္း အေျခအေနမွန္ ေတြကို ကူညီရွင္းျပသင့္တယ္လုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။

ေနာက္တခါ တသီးပုဂၢလေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆီ ထြက္လုိက္ ၀င္လုိက္ လုပ္ခြင့္ရေနတဲ့ ေခါင္း စဥ္ေျပာင္းထားတဲ့ ေတာခုိေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အေနနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ့ပေရာဂ်က္ အလုပ္ျဖစ္ေရး တခု တည္းကိုမၾကည့္ဘဲ ေမ့ေပ်ာက္ခံ မ်ဳိးဆက္တခုလုံးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေျခေနမွန္ေတြကို အခြင့္ေရးရရင္ ရသလုိ ရွင္းျပေပးေစခ်င္ပါတယ္။

အားမနာတမ္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ေတာခုိခဲ့တဲ့ မ်ဳိးဆက္ နွစ္ခုရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၄၈-က တည္းက ေတာခုိခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆီ ၁၉၆၂-နဲ႔ ၁၉၇၄-ေတြမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ထပ္မံ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္မွာ ေတာခုိခဲ့တဲ့ ဦးနုရဲ႕ပါတီ သုိ႔မဟုတ္ ျပည္သူ႔ျပည္ခ်စ္ပါတီမွာလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမ်ဳိးဆက္ နွစ္ခုကို ဒီေန႔ နုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ၊ ဘယ္လုိမွတ္မိေနသလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေလ့လာသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔မ်ဳိဆက္ကိုေကာ ဒီေန႔နုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ၊ ဘယ္ လုိ သိထားသလဲ။ အေျခေနမွန္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ အေသခ်ာေလ့လာၿပီး ေတာထဲကျဖစ္စဥ္ေတြ၊ တတိ ယနုိင္ငံက ျဖစ္စဥ္ေတြကို အျဖစ္မွန္အတုိင္း အားလုံးသိရွိနုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ ၈၈-ေတာခုိေက်ာင္း သားအားလုံးမွာေရာ၊ တဦးခ်င္းစီမွာေရာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဒီတာ၀န္အတြက္ သက္ဆုိင္ရာေဒသ အလုိက္ျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ႕အလုိက္ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းအလုိက္ျဖစ္ေစ၊ မိ သားစုအသိုင္း၀ုိင္းအလုိက္ျဖစ္ေစ ရတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ရွင္းလင္းတင္ျပၾကဖုိ႔ ABSDF ၂၄-နွစ္ျပည့္ေန႔ မွာ တုိက္တြန္းတင္ျပအပ္ပါတယ္။    ။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
(၀၁-၁၁-၂၀၁၂)  
(နုိ၀င္ဘာလ ၁၂-ရက္ေန႔ထုတ္ The Voice Weekly Vol. 8/ No. 45မွာလဲ ဖတ္ရႈနုိင္ပါတယ္။)

0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More