ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံနဲ႔ မယ္ေကာ့မုိင္ ေဒသ ခရီးစဥ္
ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး သမုိင္းမွာ မကဲြဘူးတဲ့ နုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္း မရွိသေလာက္ ရွားတယ္ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔အညီ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ဟာလည္း နယ္စပ္ေဒသ ႏိုင္ငံေရးအရွိန္ အေကာင္းဆုံးကာလ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ၀န္းက်င္ မွာ စတင္ကဲြၿပဲ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကဲြၿပဲခ်ိန္ကစၿပီး ဗဟုိ ၂ ခု ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရး အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္း ၂၀၁ တပ္ရင္း ဘက္မလုိက္အဖြဲ႕ အပါအ၀င္ အဖြဲ႕အစည္းတခ်ဳိ႕၊ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ဳိ႕က ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ ေပးခဲ့ၾကေပမယ့္ အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔လား မသိပါဘူး၊ ဗဟုိ ၂ ဘက္စလုံးက ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းက ေပါင္းစည္း ခ်င္တဲ့ လကၡဏာ မျပခဲ့ပါဘူး။
ညီလာခံဖြင့္ပဲြေန့မွာေတြ့ရတဲ့ ၂-ဖက္ဗဟုိ ဥကၠဌ ကုိနုိင္ေအာင္နဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္
“အခ်ိန္က စကားေျပာလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့စကားကုိ ဒီေနရာမွာ သုံးသင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္မလုိက္အဖြဲ႕က ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ေပးတုန္းက သိပ္ စိတ္၀င္စားမႈမျပတဲ့ ၂ ဘက္ ဗဟုိ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၁၉၉၆ မွာ DAB တပ္ေပါင္းစုက ၾကား၀င္ေစ့စပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေရး အဆုိကုိ လက္ခံ လုိက္ပါတယ္။
ၾကား၀င္ ညိႇနႈိင္းေပးတဲ့ DAB အဖြဲ႕၀င္ေတြထဲမွာ KNU က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာ (လက္ရွိ KNU ဥကၠ႒) က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ တပ္ေပါင္းစု (NDF) နဲ႔ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္း အစိုးရ (NCGUB) က ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ပါ၀င္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညိႇႏႈိင္းမႈအရ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းဖုိ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရခဲ့ၿပီး ၁၉၉၆ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ ေန႔မွာ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံ က်င္းပမယ္ဆုိတဲ့ ဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီး စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ စစ္အာဏာ သိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာ စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ABSDF ဟာ တေပါင္းတစည္းတည္း ၃ ႏွစ္ပဲ ေနရၿပီး အကဲြအၿပဲ ကာလနဲ႔ ၅ ႏွစ္ၾကာေနၿပီးမွ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္ က်ဆုံးၿပီးကာစ၊ ကိုႏိုင္ေအာင္တုိ႔ ဗဟုိနဲ႔ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိ ၂ ခု စလုံးလည္း တပ္တည္ေနရာ အတည္တက် မထုိင္ႏိုင္ဘဲ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဒီလုိ ျပန္ေပါင္းႏိုင္ေအာင္ ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ ေပးသူေတြအထဲမွာ KNU နဲ႔ DAB ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဓိက ေနရာက ပါေနတဲ့အတြက္ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံ က်င္းပမယ့္ ေနရာကုိ KNU ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ ယာယီရံုး ထုိင္ေနတဲ့ တပ္မဟာ ၆ ခြင္ထဲက ထီးကပလယ္ သုိ႔မဟုတ္ ပိေတာက္ၿမိဳင္စခန္းကို ေရြးခ်ယ္ လုိက္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ေျမပုံကို ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ျမ၀တီနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူ အၾကား ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အခၽြန္ေလး ထြက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ထီးကပလယ္ သုိ႔မဟုတ္ ပိေတာက္ၿမိဳင္စခန္း အေျခစိုက္တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ရင္း အသီးသီးက ကုိယ္စားလွယ္ေတြဟာ ၁၉၉၆ စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္၊ ၄ ရက္ေန႔ေတြမွာ ထီးကပလယ္္ စခန္းဆီ ေရာက္လာၾကၿပီး စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ကေန ၁၅ ရက္ေန႔ အထိ ၁၆ ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္တန္းေတြမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ ေပါင္းစည္းေရးညီ လာခံအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အမွတ္ ၁ တပ္ရင္း မင္းသမီး စခန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္ ပါသြားသူေတြ ကေတာ့ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္တို႔ ဗဟုိဘက္မွာ ဥကၠ႒ ကုိနုိင္ေအာင္၊ ဒုဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ အေထြ ေထြအတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း၊ အတြင္းေရးမႉး ၂ ကုိေဌးေအာင္၊ ျပန္ၾကားေရး ဌာန ကိုခင္ေမာင္၀င္း၊ စစ္ေရးဌာန ကိုေက်ာ္ထင္၊ ေတာင္ပုိင္း စစ္ေဒသေကာ္မတီက ကုိေသာင္းထြန္း၊ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္၊ တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကုိကိုတုိ႔ ပါ၀င္ပါတယ္။
မင္းသမီး၊ ထီးခီး၊ ဖုနန္းလြန္၊ ကန္ခ်နပူရီ၊ ဘန္ေကာက္၊ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ မယ္ေကာ့မုိင္ေဒသဆီ ကားအဆင့္ဆင့္စီးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဘက္က တပ္ဖြဲ႕၀င္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ DAB၊ NDF၊ NCG၊ NLD-LA၊ DPNS စတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား မယ္ေကာ့မုိင္မွာ ရံုးခန္းေတြ ဖြင့္ထားၿပီး တပ္မဟာ ၆ ခြင္က တဆင့္ ျပည္တြင္း လႈပ္ရွားမႈေတြကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။
မယ္ေကာ့မုိင္ကေန ထီးကပလယ္ကုိ ၃၊ ၄ နာရီေလာက္ပဲ ကားေမာင္းရၿပီး ကားလမ္းေဘး သစ္စက္ႀကီးတခုဆီ မေရာက္ခင္ ကၽြန္းေတာႀကီးထဲ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၀င္သြားေတာ့ ညီလာခံက်င္းပမယ့္ ခန္းမေဆာင္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တည္းရမယ့္ ဘားတုိက္တလုံးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
အေဆာက္အဦေတြက မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။
ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ဦးပုိင္းကာလ အေဆာက္အဦ ေတြလုိ အင္ဖက္မုိး ၀ါးတဲေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေဆာင္ကေန ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ တက္သြားေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႕ ေနအိမ္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေရွ႕ပုိင္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ မာနယ္ပေလာက အိမ္ျဖဴေတာ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ ကရင္ရြာေတြမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ၀ါးတဲတလုံးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ေဘးမွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးရံုး၊ လုံၿခံဳေရး ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကုိသာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ဥကၠ႒ရဲ႕ သီးျခားရံုးခန္း ျဖစ္ၿပီး ဗဟုိလုံၿခံဳေရး တပ္နဲ႔ တပ္မဟာ ၆ တပ္ေတြကေတာ့ အေရွ႕ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ကေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ကားလမ္းေဘးက သစ္စက္ရွိရာ၊ ပရိေဘာဂ ထုတ္လုပ္ေရး အလုပ္ရံုေတြရွိရာ ရြာငယ္ေလးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလာက္ပဲ ေရာက္ဖူးၿပီး တျခား ေနရာေတြဆီ သြားေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္မရလုိက္ပါ။
၁၆ ရက္အၾကာ ထီးကပလယ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အဲဒီညီလာခံ ကာလအတြင္း မုိးကအဆက္မျပတ္ ရြာေနတဲ့ အတြက္ သြားေလရာမွာ ဗြက္ထေနၿပီး ဒီေဒသကဗြက္ဟာ တျခားစခန္းေတြက ဗြက္ထက္ ပုိ လမ္းေလွ်ာက္ရ ခက္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကုိျဖတ္ၿပီးလာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဆုိေတာ့ စစ္ ဖိနပ္လည္းမပါ၊ မုိးေရထဲ စီးတဲ့ လည္ရွည္ေရာ္ဘာဖိနပ္လည္းမပါ၊ ၿမိဳ႕ေပၚစီးတဲ့ အလွျပ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ဆုိေတာ့ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဘားတုိက္ေဘးက အိမ္သာထဲမွာ ေရေတြျပည့္ေနလုိ႔ အိမ္သာတက္တုိင္း အဲဒီေရ ျပန္စင္တဲ့ ဒုကၡကလည္း အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ပါတယ္ဆုိမွ ဒါေတြကို ဂရုစုိက္စရာလားလုိ႔ ေမးရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ အရင္ မာနယ္ပေလာ ေခတ္နဲ႔ ကြာတာကိုသာ အဓိက တင္ျပလုိတာပါ။
စစ္ေရး တိုက္ပဲြအဓိကလား၊ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပဲြ အဓိကလား
အခင္းအက်င္းဘက္ကေန သေဘာတရားဘက္ကုိ လွည့္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျငင္းခုံပဲြကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကအတုိင္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၅ ရက္ၾကာ ျငင္းခုံမႈအတြင္း ဗဟုိေကာ္မတီ ေနရာခဲြေ၀မႈ ျပႆနာအျပင္ စစ္ေရးအဓိကလား၊ ႏိုင္ငံေရး အဓိကလား ဆုိတဲ့ အခ်က္အတြက္လည္း အခ်ိန္ အေတာ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီညီလာခံ အေၾကာင္း မွတ္တမ္း ေရးထားသူ တဦးရဲ႕ အေျပာအတုိင္းဆုိရင္ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ဘက္က “စစ္ေရးတုိက္ပဲြအဓိက” လုိ႔တင္ျပၿပီး ကိုႏိုင္ေအာင္တုိ႔ဘက္ ကေတာ့ “ႏုိင္ငံေရး တုိက္ပဲြကုိ အဓိကထားၿပီး စစ္ေရးတုိက္ပဲြနဲ႔ ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ရန္” ဆုိၿပီး တင္ျပခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိအႀကိတ္အနယ္ ျငင္းခုန္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဘက္က ႏိုင္ငံျခားေရး တာ၀န္ခံ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦးက ၀င္လာၿပီး “ႏိုင္ငံေရးနည္း သက္သက္” ကုိ ဦးစားေပးလုပ္မွသာ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ေန႔ဘက္မွာ ဒီလုိျငင္းၾကသလုိ ညဘက္ ဘားတုိက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း အေၾကာင္းမ်ဳိးစုံကုိ က် ေနာ္တုိ႔ၾကား ျငင္းခုံေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲက က်ေနာ္ မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ၁၀၂ တပ္ရင္းမႉး ကုိျမတ္စိုးေခၚ ပါပါႀကီး (အခု ေနာ္ေ၀) ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပညာတတ္ လူငယ္ေတြ ကြန္ပ်ဴတာကိုကၽြမ္းလြန္းလုိ႔ ကီးဘုတ္ကုိ ေနာက္ျပန္ရုိက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တတိယ ႏိုင္ငံေတြဆီ ထြက္သြား ၾကတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ တညလုံး အဲဒီလုိ ျငင္းခုံၿပီး အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဘုရားရွိခုိးတတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ တဦးေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ တာေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ ကိုယ္စားလွယ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသက္နည္းနည္း ပုိႀကီးတဲ့အျပင္ ဘုရာရွိခုိး ေနတာဆုိေတာ့ အသံမထြက္ဘဲ ရွိခုိးပါလုိ႔ သြားတားလုိ႔ကလည္း မသင့္ပါဘူး။
ညီလာခံ ေနာက္ဆုံးေန႔ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ထဲမွာေတာ့ “စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ႏွင့္ နဝတ စစ္အုပ္စုကို စစ္ေရးတိုက္ပဲြ အဓိကထား၍ ႏိုင္ငံေရး တိုက္ပဲြမ်ားႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီ ေပါင္းစပ္ တိုက္ပဲြဝင္သြားၾကရန္ ဤ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံ ႀကီးမွ သံဓိဌာန္ျပဳခဲ့သည္” လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္၊၊
ဒါ့အျပင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဘက္ေပါင္းစံု အက်ယ္အျပန္႔ စစ္မ်က္ႏွာျဖန္႔ တိုက္ပဲြဆင္သြားႏိုင္ေရး အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ား၊ တိုင္ရင္းသား အင္အားစုမ်ားကို အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး အင္အားစုႀကီးအျဖစ္ စုစည္း တိုက္ပဲြဝင္သြားဖို႔ တပ္ေပါင္စုမူကိုလည္း ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ရိွရင္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္ေရး အတြက္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္ခ်မ္းေရးဆိုင္ရာ သေဘာထား တရပ္ကိုလည္း ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ အဲဒီ ေၾကျငာခ်က္မွာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ညီလာခံ ေနာက္ဆုံးေန႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ပဲြကေန တက္လာတဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ အသစ္ထဲမွာေတာ့ ကုိႏိုင္ေအာင္က ဥကၠ႒၊ ကိုမုိးသီးဇြန္က ဒု ဥကၠ႒၊ ကုိေအာင္သူၿငိမ္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး၊ ကုိစုိင္းျမင့္သူက အတြင္းေရးမႉး ၁၊ ကုိမ်ဳိး၀င္းက အတြင္းေရးမႉး ၂ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗဟုိ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မီတီ၀င္ ၈ ဦးကေတာ့ ကုိေဌးေအာင္။ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကုိ၀င္းမင္း၊ ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၊ ကုိ၀င္းႏိုင္ဦး။ ကုိေအာင္ႏိုင္နဲ႔
ကုိေအာင္ခုိင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ၁၇ ဦးကေတာ့ ကုိေက်ာ္ကိုကိုဝင္း၊ ကုိလြမ္းဏီ၊ ကုိေဇာ္မင္း၊ ကုိေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ကုိေက်ာ္မုိး၊ ကုိေဇာ္ဝင္းလြင္၊ ကုိ၀င္းခ်ဳိ၊ ကုိေက်ာ္ထင္၊ ကုိဆလိုင္းေယာေအာင္၊ ကုိေမာင္ဒီ၊ ကုိရဲလင္းထြန္း၊ ကုိလွေဌး၊ ကုိဆန္နီ၊ ကုိမင္းေအာင္၊ ကုိေအာင္ထူး၊ ကုိခင္ေက်ာ္နဲ႔ ကုိသက္ႏိုင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြၿပီးတဲ့အထိ အရန္ခုံမွာ ထုိင္ေနရသူလုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ခံခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း အရန္ဗဟုိ ေကာ္မတီကေန ေရွ႕ကုိ မတက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အရန္ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ တျခား ၂ ဦးကေတာ့ ကိုဘေစာထြန္းနဲ႔ ကုိသူရိန္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီညီလာခံဆီ တပ္ရင္း အသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ ၆၀ တက္ေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ညီလာခံ ထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ညီလာခံ ပိတ္ပဲြညမွာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဂီတပဲြေတြဆင္ႏႊဲၿပီး “ဆုံးရံႈးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေန၊ ေက်ာင္းေတာ္ေျမနဲ႔ တမ္းတခ်စ္သူ ခ်န္ကာေလ၊ တုိင္တည္ပါတယ္ အသက္ေသြး စေတးခဲ့ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း ေရ …” ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ ၀ုိင္းဖြဲ႕ သီဆုိၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ “ေသြးမုန္တုိင္း” “အေရးႀကီးၿပီ” “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” “ဂ်က္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ” “အေမ့အိမ္” အပါ၀င္ တကၠသိုလ္အလြမ္း၊ အိမ္အလြမ္း သီခ်င္းေတြဆိုၾကတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
ဂစ္တာ အတီးေကာင္းတဲ့ ကိုဘေစာထြန္း၊ ကို၀င္းခ်ဳိတုိ႔က ဒီပဲြကို ဦးေဆာင္တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ သီခ်င္းေတြ ဆုိေနရင္းကေန “Take me Home, Country Road” သီခ်င္းဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီ ညီလာခံကုိ သတင္း လာယူၾကတဲ့ Bangkok Post သတင္းစာက ရတ္ဘခ်ဳိနဲ႔ ထုိင္း သတင္းေထာက္ ေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဂီတ၀ုိင္းမွာ ၀င္ေရာက္ အားေပးၾကပါတယ္။
အိမ္မျပန္နုိင္ေသးတဲ့ ေတာထဲက ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားေတြအေၾကာင္း “Take me Home, Country Road” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစည္းနဲ႔ အထူးေဆာင္းပါးရွည္ တပုဒ္ Bangkok Post မွာ ရတ္ဘခ်ဳိ ေရးသားခဲ့တာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါေသးတယ္။
ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား
ျမန္မာနယ္ဘက္က ေက်ာင္းသားစခန္းေတြနဲ႔ ထုိင္းနယ္ဘက္ က ဒုကၡသည္စခန္းျပ ေျမပုံအၾကမ္း
အဲဒီအစည္းေ၀းကို သြားဖုိ႔အတြက္ ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အလွပဆုံး စာရင္း၀င္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး မယ္ေဟာင္ေဆာင္ကုိ ပထမဆုံး အႀကိမ္ က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ဘိန္းဘုရင္ ခြန္ဆာ အင္အားေကာင္းဆဲ အခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ၿမိဳ႕အထိ သူ႔ရဲ႕ၾသဇာ က လႊမ္းမုိးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီကာလ ABSDF ရံုးစုိက္တဲ့ ေနရာက မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေလယဥ္ကြင္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလး ေပၚက ၿခံ၀န္းၾကယ္ႀကီးထဲက လုံးခ်င္းအိမ္ ခပ္ေသးေသးေလး။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ဒီအခန္းေသးေသးနဲ႔ မလုံေလာက္တဲ့အတြက္ အဲဒီအိမ္ေဘးမွာ ယာယီတဲထုိး၊ စားဖုိေဆာင္နဲ႔ တည္းခုိေဆာင္အျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ျပင္ဆင္ေပါ့။ ၿခံ၀န္းက အေတာ္က်ယ္တဲ့အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရထားတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေစ်းထဲ ၀င္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိင္းေစ်းထဲ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ မထင္ရဘဲ ရွမ္းျပည္က ေစ်းတခုခုကို ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။
တုိ႔ဟူးေႏြး အပါအ၀င္ ရွမ္းစားစရာေတြ၊ ပေလာင္လဖက္ေတြ၊ ရွမ္းျပည္က ၀တ္စုံေတြ စသျဖင့္ အေတာ္ကို စုံစုံ လင္လင္ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေစ်းကေန ဘုရားေတာင္ေပၚ တက္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သပၸာယ္လွတဲ့ ေစတီ ပုထုိးေတြကို ေတြ႕ရၿပီး အဲဒီကေန မယ္ေဟာင္ေဆာင္ တၿမိဳ႕လုံးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းက အေတာ္ လွပပါတယ္။
အဲဒီလုိ လွပတဲ့ၿမိဳ႕ကေန အစည္းအေ၀း က်င္းပမယ့္ ေနရာဆီအသြား လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရတဲ့ အဓိက ရြာႀကီးတခုက နန္းဆြယ္ရြာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေျမနီလမ္းၾကမ္း အဆင့္သာ ရွိေသးေပမယ့္ အခုေတာ့ အေကာင္းစား ကတၱရာလမ္းႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီရြာကအထြက္ ေခ်ာင္းေလးကိုေက်ာ္၊ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ ဂိတ္နဲ႔ ပေဒါင္ လည္ပင္းရွည္ ရြာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေတာထဲ တနာရီနီးပါး ဆက္၀င္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ ရံုးစုိက္ရာ ထတေမာ္လဲ ဆုိတဲ့ စခန္းကုိ ဒုကၡသည္ စခန္းအလြန္ ရပ္ကြက္တခုမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ABSDF အမွတ္ ၄ တပ္ရင္းကေတာ့ အဲဒီအေရွ႕ ျမန္မာနယ္ေျမထဲမွာ အေျခစိုက္ထားတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံသက္တမ္း ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းေ၀း က်င္းပတဲ့ေနရာကေတာ့ မယ္စရီးယန္း ၿမိဳ႕ကေန ေတာထဲ၀င္ရတဲ့ မယ္ရယ္ ဒုကၡသည္စခန္း ၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္း၀န္းက်င္ ဆုိေပမယ့္ ထတေမာလဲလုိ ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ဆက္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေရာင္နီဦးစခန္းလုိ ဒုကၡသည္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း သီးျခားေနရာေလး ျဖစ္ပါတယ္။
ေခ်ာင္းႀကီးတခုကို ႀကိဳးတံတားနဲ႔ ျဖတ္သြားရၿပီး အဲဒီမွာ ဗဟုိရံုး စိုက္ထားပါတယ္။ ကိုမုိးသီးဇြန္၊ ကုိေအာင္သူ ၿငိမ္း၊ ကုိလြဏ္းနီ အပါအ၀င္ ေတာင္ပုိင္းကေန ေရာက္လာၾကတဲ့ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္ အစုံအလင္ကို ေတြ႕ရၿပီး လူအေတာ္စုံတဲ့ အစည္းေ၀းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါးရံုပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ တဲအိမ္ေတြမွာ အေ၀းကလာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ တည္းခုိၾကရပါတယ္။
က်ေနာ္တည္းတဲ့အိမ္က မင္းသမီးခစန္းကေန ဗဟုိရံုး အဖြဲ႔မႉးျဖစ္လာသူ ကိုျမင့္ေအာင္ (အခုနယူးဇီလန္) ရဲ႕ တဲအိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ သူတဲေဘးကအိမ္က DVB သတင္းေထာက္ ကိုေမာင္တူး (အခုထိ DVB မွာတာ ၀န္ထမ္းေနဆဲ) ရဲ႕ တဲအိမ္ျဖစ္ပါတယ္။
မယ္ရယ္စခန္း အစည္းေ၀းအတြင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာ စစ္ေရးကိုဦးစားေပးၿပီး တုိက္ပဲြ ြသတင္းေတြကို ေဒါင္းအုိးေ၀မွာ ဆက္တုိက္ေဖာ္ျပေနလုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အလွဴေငြေတြ ျဖတ္ပစ္မယ္ဆုိၿပီး အေမရိကန္ အေျခစုိက္ အလွဴရွင္ အဖြဲ႕ႀကီးတခုက သတိေပးတဲ့ ကိစၥုကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေနာက္တခါ အစည္းအေ၀း က်င္းပတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၈ ေလးလုံး ၉ ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတဲ့ အတြက္ ၈ ေလးလုံး အခမ္းအနားကိုပါ အစည္းအေ၀း ခန္းမထဲမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ မယ္ရယ္ ေက်ာင္းသား စခန္းကေန တနာရီေလာက္ ေတာဆက္တုိး သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မယ္ရယ္ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီး (အခု မယ္လဥ) ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီကာလ ဒုကၡသည္စခန္း အေျခအေနေတြကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေျမာက္ပုိင္း မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ခရိုင္ ကရင္နီ ေဒသမွာ စခန္း ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကရင္နီ ဒုကၡသည္စခန္း ၄ ခုရွိပါတယ္။ မယ္စရီးယန္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ မယ္ရယ္ (ေနာက္ပုိင္း မယ္လဥ) နဲ႔ ဇလား (ေနာက္ပုိင္း မယ္လမေမာင္) လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ စခန္း ၂ ခုရွိပါတယ္။
မဲေဆာက္ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မယ္လနဲ႔ အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္း ၂ ခုရွိၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ႏိုပုိး ဒုကၡသည္ စခန္း ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ က်ေနာ္ အေနမ်ားတဲ့ မင္းသမိး ေဒသမွာေတာ့ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ထုိးစစ္အၿပီး ကန္ခ်နပူရီ ခရိုင္ စန္ခရပူရီ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ဘန္းတုံယန္း စခန္းနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီခရိုင္ ေစြဖီးၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ထန္ဟင္း ဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။
TBBC လို႔ေခၚတဲ့ ထုိင္း – ျမန္မာနယ္စပ္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႕က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ စာရင္းေတြအရ ဆုိရင္ ဒီစခန္းေတြထဲက မူလ မယ္လ စခန္းဟာ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ မတုိင္ခင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ မေရာက္ခင္ ၁၉၈၄ ကတည္းက စတင္ ေပၚေပါက္လာတာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ၁၉၉၄ ေႏွာင္းပုိင္း မာနယ္ပေလာ စခန္းက်ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ စခန္းေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
အခုေနာက္ဆုံး စာရင္းေတြအရ ဆုိရင္ တရား၀င္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စခန္း ၉ ခုရွိေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡသည္ ဦးေရ ၁ သိန္း ၄ ေသာင္းေလာက္ ခုိလႈံေနၾကတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
=================================================
(အပိုင်း ၄၂)
ထက်အောင်ကျော်| August 11, 2012 | ဧရာဝတီ။
ပြန်လည် ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံနဲ့ မယ်ကော့မိုင် ဒေသ ခရီးစဉ်
မြန်မာ့တော်လှန်ရေး သမိုင်းမှာ မကွဲဘူးတဲ့ နိုင်ငံရေး အဖွဲ့အစည်း မရှိသလောက် ရှားတယ်ဆိုတဲ့ စကားနဲ့အညီ ကျနော်တို့ ABSDF ဟာလည်း နယ်စပ်ဒေသ နိုင်ငံရေးအရှိန် အကောင်းဆုံးကာလ ၁၉၉၁ စက်တင်ဘာ ဝန်းကျင် မှာ စတင်ကွဲပြဲ ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီလို ကွဲပြဲချိန်ကစပြီး ဗဟို ၂ ခု ပြန်လည်ပေါင်းစည်းရေး အတွက် ကျနော်တို့ မင်းသမီးစခန်း ၂၀၁ တပ်ရင်း ဘက်မလိုက်အဖွဲ့ အပါအဝင် အဖွဲ့အစည်းတချို့၊ ပုဂ္ဂိုလ် တချို့က ကြားဝင် စေ့စပ် ပေးခဲ့ကြပေမယ့် အချိန်မတန်သေးလို့လား မသိပါဘူး၊ ဗဟို ၂ ဘက်စလုံးက ခေါင်းဆောင်ပိုင်းက ပေါင်းစည်း ချင်တဲ့ လက္ခဏာ မပြခဲ့ပါဘူး။
ညီလာခံဖွင့်ပွဲနေ့မှာတွေ့ရတဲ့ ၂-ဖက်ဗဟို ဥက္ကဌ ကိုနိုင်အောင်နဲ့ ကိုမိုးသီးဇွန်
“အချိန်က စကားပြောလိမ့်မယ်” ဆိုတဲ့စကားကို ဒီနေရာမှာ သုံးသင့်တယ်လို့ထင်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုရင် ၁၉၉၃ ခုနှစ် ကျနော်တို့ ဘက်မလိုက်အဖွဲ့က ကြားဝင် စေ့စပ်ပေးတုန်းက သိပ် စိတ်ဝင်စားမှုမပြတဲ့ ၂ ဘက် ဗဟို ခေါင်းဆောင်တွေဟာ ၁၉၉၆ မှာ DAB တပ်ပေါင်းစုက ကြားဝင်စေ့စပ်ပေးတဲ့ အချိန်မှာတော့ ပြန်လည် ပေါင်းစည်းရေး အဆိုကို လက်ခံ လိုက်ပါတယ်။
ကြားဝင် ညှိနှိုင်းပေးတဲ့ DAB အဖွဲ့ဝင်တွေထဲမှာ KNU က ဗိုလ်ချုပ်ကြီး တာမလာဘော (လက်ရှိ KNU ဥက္ကဋ္ဌ) က အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဖြစ်ပြီး အမျိုးသားဒီမိုကရေစီ တပ်ပေါင်းစု (NDF) နဲ့ အမျိုးသားညွန့်ပေါင်း အစိုးရ (NCGUB) က ကိုယ်စားလှယ်တွေ ပါဝင်တယ်လို့ သိရပါတယ်။ လပေါင်းများစွာ၊ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ညှိနှိုင်းမှုအရ ပြန်လည် ပေါင်းစည်းဖို့ သဘောတူညီချက် ရခဲ့ပြီး ၁၉၉၆ စက်တင်ဘာ ၅ ရက် နေ့မှာ ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံ ကျင်းပမယ်ဆိုတဲ့ ဖိတ်စာ ကျနော်တို့ မင်းသမီး စခန်းဆီ ရောက်လာပါတယ်။
တနည်းအားဖြင့် ပြောမယ်ဆိုရင်တော့ ၁၉၈၈ စက်တင်ဘာ စစ်အာဏာ သိမ်းပြီးချိန်မှာ စတင်ဖွဲ့စည်းခဲ့တဲ့ ABSDF ဟာ တပေါင်းတစည်းတည်း ၃ နှစ်ပဲ နေရပြီး အကွဲအပြဲ ကာလနဲ့ ၅ နှစ်ကြာနေပြီးမှ ပြန်လည် ပေါင်းစည်းနိုင်ခဲ့တဲ့ သဘော ဖြစ်ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်ဟာ မာနယ်ပလော ဌာနချုပ် ကျဆုံးပြီးကာစ၊ ကိုနိုင်အောင်တို့ ဗဟိုနဲ့ ကိုမိုးသီးဇွန်တို့ ဗဟို ၂ ခု စလုံးလည်း တပ်တည်နေရာ အတည်တကျ မထိုင်နိုင်ဘဲ ရွှေ့ပြောင်းနေရတဲ့ ကာလဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တခါ ဒီလို ပြန်ပေါင်းနိုင်အောင် ညှိနှိုင်းဆောင်ရွက် ပေးသူတွေအထဲမှာ KNU နဲ့ DAB ခေါင်းဆောင်တွေ အဓိက နေရာက ပါနေတဲ့အတွက် ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံ ကျင်းပမယ့် နေရာကို KNU ဥက္ကဋ္ဌ ဗိုလ်ချုပ်မြ ယာယီရုံး ထိုင်နေတဲ့ တပ်မဟာ ၆ ခွင်ထဲက ထီးကပလယ် သို့မဟုတ် ပိတောက်မြိုင်စခန်းကို ရွေးချယ် လိုက်တယ်လို့ ထင်ပါတယ်။
မြန်မာပြည် မြေပုံကို ကြည့်လိုက်မယ်ဆိုရင် မြဝတီနဲ့ ဘုရားသုံးဆူ အကြား ထိုင်းနယ်မြေထဲ အချွန်လေး ထွက်နေတဲ့ နေရာဟာ ထီးကပလယ် သို့မဟုတ် ပိတောက်မြိုင်စခန်း အခြေစိုက်တဲ့ နေရာဖြစ်ပါတယ်။
တပ်ရင်း အသီးသီးက ကိုယ်စားလှယ်တွေဟာ ၁၉၉၆ စက်တင်ဘာလ ၃ ရက်၊ ၄ ရက်နေ့တွေမှာ ထီးကပလယ် စခန်းဆီ ရောက်လာကြပြီး စက်တင်ဘာ ၅ ရက်နေ့ကနေ ၁၅ ရက်နေ့ အထိ ၁၆ ရက်ကြာ ကျင်းပခဲ့တယ်လို့ မှတ်တန်းတွေမှာ တွေ့ရပါတယ်။
ကျနော် မှတ်မိသလောက် ဆိုရင် ပေါင်းစည်းရေးညီ လာခံအတွက် ကျနော်တို့ အမှတ် ၁ တပ်ရင်း မင်းသမီး စခန်း ကိုယ်စားလှယ်တွေအဖြစ် ပါသွားသူတွေ ကတော့ ဒေါက်တာ နိုင်အောင်တို့ ဗဟိုဘက်မှာ ဥက္ကဋ္ဌ ကိုနိုင်အောင်၊ ဒုဥက္ကဋ္ဌ ကိုကျော်ကျော်၊ အထွေ ထွေအတွင်းရေးမှူး ကိုမျိုးဝင်း၊ အတွင်းရေးမှူး ၂ ကိုဌေးအောင်၊ ပြန်ကြားရေး ဌာန ကိုခင်မောင်ဝင်း၊ စစ်ရေးဌာန ကိုကျော်ထင်၊ တောင်ပိုင်း စစ်ဒေသကော်မတီက ကိုသောင်းထွန်း၊ကိုမင်းအောင်နဲ့ ကျနော်၊ တပ်ရင်းမှူး ချစ်ကိုကိုတို့ ပါဝင်ပါတယ်။
မင်းသမီး၊ ထီးခီး၊ ဖုနန်းလွန်၊ ကန်ချနပူရီ၊ ဘန်ကောက်၊ မဲဆောက်ကနေတဆင့် မယ်ကော့မိုင်ဒေသဆီ ကားအဆင့်ဆင့်စီးပြီး ကျနော်တို့အုပ်စု ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ဟာ ကိုမိုးသီးဇွန်တို့ ဗဟိုဘက်က တပ်ဖွဲ့ဝင် တချို့နဲ့ DAB၊ NDF၊ NCG၊ NLD-LA၊ DPNS စတဲ့ တော်လှန်ရေး အဖွဲ့အစည်း အသီးသီးက ကိုယ်စားလှယ် အတော်များများ မယ်ကော့မိုင်မှာ ရုံးခန်းတွေ ဖွင့်ထားပြီး တပ်မဟာ ၆ ခွင်က တဆင့် ပြည်တွင်း လှုပ်ရှားမှုတွေကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ဆောင်ရွက်နေတဲ့ ကာလဖြစ်ပါတယ်။
မယ်ကော့မိုင်ကနေ ထီးကပလယ်ကို ၃၊ ၄ နာရီလောက်ပဲ ကားမောင်းရပြီး ကားလမ်းဘေး သစ်စက်ကြီးတခုဆီ မရောက်ခင် ကျွန်းတောကြီးထဲ ၁၅ မိနစ်လောက် ဝင်သွားတော့ ညီလာခံကျင်းပမယ့် ခန်းမဆောင်နဲ့ ကျနော်တို့ ကိုယ်စားလှယ်တွေ တည်းရမယ့် ဘားတိုက်တလုံးကို တွေ့ရပါတယ်။
အဆောက်အဦတွေက မာနယ်ပလော ဌာနချုပ်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။
တော်လှန်ရေး ခေတ်ဦးပိုင်းကာလ အဆောက်အဦ တွေလို အင်ဖက်မိုး ဝါးတဲတွေသာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျနော်တို့ အဆောင်ကနေ တောင်ကုန်းလေးပေါ် တက်သွားတော့ ဗိုလ်ချုပ်မြရဲ့ နေအိမ်ကို တွေ့ရပါတယ်။
ရှေ့ပိုင်းမှာ ကျနော်တင်ပြခဲ့ဖူးတဲ့ မာနယ်ပလောက အိမ်ဖြူတော်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။ ကရင်ရွာတွေမှာ တွေ့ရလေ့ရှိတဲ့ ခပ်ကြီးကြီး ဝါးတဲတလုံးမျှသာ ဖြစ်ပါတယ်။ သူ့အိမ်ဘေးမှာတော့ ဆက်သွယ်ရေးရုံး၊ လုံခြုံရေး ရဲဘော်တချို့ကိုသာ တွေ့ရတဲ့အတွက် ဒါဟာ ဥက္ကဋ္ဌရဲ့ သီးခြားရုံးခန်း ဖြစ်ပြီး ဗဟိုလုံခြုံရေး တပ်နဲ့ တပ်မဟာ ၆ တပ်တွေကတော့ အရှေ့ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိလိမ့်မယ်လို့ ယူဆရပါတယ်။
ကျနော်တို့ ကိုယ်စားလှယ်တွေ ကတော့ ရှေ့မှာပြောခဲ့တဲ့ ကားလမ်းဘေးက သစ်စက်ရှိရာ၊ ပရိဘောဂ ထုတ်လုပ်ရေး အလုပ်ရုံတွေရှိရာ ရွာငယ်လေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လောက်ပဲ ရောက်ဖူးပြီး တခြား နေရာတွေဆီ သွားလေ့လာဖို့ အချိန်မရလိုက်ပါ။
၁၆ ရက်အကြာ ထီးကပလယ်မှာ ကျင်းပခဲ့တဲ့ အဲဒီညီလာခံ ကာလအတွင်း မိုးကအဆက်မပြတ် ရွာနေတဲ့ အတွက် သွားလေရာမှာ ဗွက်ထနေပြီး ဒီဒေသကဗွက်ဟာ တခြားစခန်းတွေက ဗွက်ထက် ပို လမ်းလျှောက်ရ ခက်တယ်လို့ ကျနော်ထင်ပါတယ်။ မြို့ကိုဖြတ်ပြီးလာတဲ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေ ဆိုတော့ စစ် ဖိနပ်လည်းမပါ၊ မိုးရေထဲ စီးတဲ့ လည်ရှည်ရော်ဘာဖိနပ်လည်းမပါ၊ မြို့ပေါ်စီးတဲ့ အလှပြ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ ဆိုတော့ အတော် ဒုက္ခများခဲ့ပါတယ်။ နောက်တခါ ဘားတိုက်ဘေးက အိမ်သာထဲမှာ ရေတွေပြည့်နေလို့ အိမ်သာတက်တိုင်း အဲဒီရေ ပြန်စင်တဲ့ ဒုက္ခကလည်း အတော်ဆိုးပါတယ်။ တော်လှန်ရေး လုပ်ပါတယ်ဆိုမှ ဒါတွေကို ဂရုစိုက်စရာလားလို့ မေးရင်လည်း ခံရမှာပါပဲ။ အရင် မာနယ်ပလော ခေတ်နဲ့ ကွာတာကိုသာ အဓိက တင်ပြလိုတာပါ။
စစ်ရေး တိုက်ပွဲအဓိကလား၊ နိုင်ငံရေးတိုက်ပွဲ အဓိကလား
အခင်းအကျင်းဘက်ကနေ သဘောတရားဘက်ကို လှည့်ရမယ် ဆိုရင်တော့ အားလုံးသိပြီး ဖြစ်တဲ့အတိုင်း ကျောင်းသားတွေရဲ့ ငြင်းခုံပွဲကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၈ နှစ်ကအတိုင်း အားကောင်းမောင်းသန် ရှိနေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။
တပ်ပေါင်းစုခေါင်းဆောင်တွေဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်တာမလာဘောအပါဝင် ခေါင်းဆောင်တချို့နဲ့ ဗဟိုကော်မီတီသစ်တချို့ကိုတွေ့ရစဉ်။
၁၅ ရက်ကြာ ငြင်းခုံမှုအတွင်း ဗဟိုကော်မတီ နေရာခွဲဝေမှု ပြဿနာအပြင် စစ်ရေးအဓိကလား၊ နိုင်ငံရေး အဓိကလား ဆိုတဲ့ အချက်အတွက်လည်း အချိန် အတော်ကုန်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီညီလာခံ အကြောင်း မှတ်တမ်း ရေးထားသူ တဦးရဲ့ အပြောအတိုင်းဆိုရင် ကိုမိုးသီးဇွန်တို့ဘက်က “စစ်ရေးတိုက်ပွဲအဓိက” လို့တင်ပြပြီး ကိုနိုင်အောင်တို့ဘက် ကတော့ “နိုင်ငံရေး တိုက်ပွဲကို အဓိကထားပြီး စစ်ရေးတိုက်ပွဲနဲ့ ပူးတွဲ ဆောင်ရွက်ရန်” ဆိုပြီး တင်ပြခဲ့တယ်လို့ သိရပါတယ်။
ဒီလိုအကြိတ်အနယ် ငြင်းခုန်နေတဲ့ ကြားထဲ ကိုမိုးသီးဇွန်တို့ ဗဟိုဘက်က နိုင်ငံခြားရေး တာဝန်ခံ ကိုအောင်နိုင်ဦးက ဝင်လာပြီး “နိုင်ငံရေးနည်း သက်သက်” ကို ဦးစားပေးလုပ်မှသာ အလုပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ဆွေးနွေးခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
နေ့ဘက်မှာ ဒီလိုငြင်းကြသလို ညဘက် ဘားတိုက် ရောက်တဲ့အခါမှာလည်း အကြောင်းမျိုးစုံကို ကျ နော်တို့ကြား ငြင်းခုံလေ့ ရှိပါတယ်။ အဲဒီထဲက ကျနော် မှတ်မိနေတဲ့ အချက်တခုကတော့ ၁၀၂ တပ်ရင်းမှူး ကိုမြတ်စိုးခေါ် ပါပါကြီး (အခု နော်ဝေ) ပြောလေ့ရှိတဲ့ ပညာတတ် လူငယ်တွေ ကွန်ပျူတာကိုကျွမ်းလွန်းလို့ ကီးဘုတ်ကို နောက်ပြန်ရိုက်နိုင်တဲ့ အကြောင်း၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီလူတွေ အတော်များများ တတိယ နိုင်ငံတွေဆီ ထွက်သွား ကြတဲ့ အကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။ တညလုံး အဲဒီလို ငြင်းခုံပြီး အိပ်လို့ကောင်းတုန်း မနက် ၄ နာရီလောက်မှာ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ဘုရားရှိခိုးတတ်တဲ့ ကိုယ်စားလှယ် တဦးကြောင့် အိပ်ရေးပျက်ခဲ့ တာတွေကိုလည်း မှတ်မိနေပါတယ်။ အဲဒီ ကိုယ်စားလှယ်ဟာ ကျနော်တို့ထက် အသက်နည်းနည်း ပိုကြီးတဲ့အပြင် ဘုရာရှိခိုး နေတာဆိုတော့ အသံမထွက်ဘဲ ရှိခိုးပါလို့ သွားတားလို့ကလည်း မသင့်ပါဘူး။
ညီလာခံ နောက်ဆုံးနေ့ ထုတ်ပြန်ချက် ထဲမှာတော့ “စစ်အာဏာရှင် စနစ်နှင့် နဝတ စစ်အုပ်စုကို စစ်ရေးတိုက်ပွဲ အဓိကထား၍ နိုင်ငံရေး တိုက်ပွဲများနှင့် ဟန်ချက်ညီ ပေါင်းစပ် တိုက်ပွဲဝင်သွားကြရန် ဤ ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံ ကြီးမှ သံဓိဌာန်ပြုခဲ့သည်” လို့ ဖော်ပြထားတာ တွေ့ရပါတယ်၊၊
ဒါ့အပြင် စစ်အာဏာရှင် စနစ်ကို ဘက်ပေါင်းစုံ အကျယ်အပြန့် စစ်မျက်နှာဖြန့် တိုက်ပွဲဆင်သွားနိုင်ရေး အတွက် ဒီမိုကရေစီ အင်အားစုများ၊ တိုင်ရင်းသား အင်အားစုများကို အမျိုးသားနိုင်ငံရေး အင်အားစုကြီးအဖြစ် စုစည်း တိုက်ပွဲဝင်သွားဖို့ တပ်ပေါင်စုမူကိုလည်း ချမှတ်ခဲ့ပါတယ်။
ပြီးတော့ နိုင်ငံရေး ပြဿနာတွေကို နိုင်ငံရေးနည်းအရ ဖြေရှင်းဖို့ အခွင့်အလမ်း ရှိရင် ဖြေရှင်းသွားနိုင်ရေး အတွက် ပြည်တွင်း ငြိမ်ချမ်းရေးဆိုင်ရာ သဘောထား တရပ်ကိုလည်း ချမှတ်နိုင်ခဲ့တယ်လို့ အဲဒီ ကြေငြာချက်မှာ ဖော်ပြထားတာ တွေ့ရပါတယ်။
ညီလာခံ နောက်ဆုံးနေ့ ရွေးချယ်တင်မြှောက်ပွဲကနေ တက်လာတဲ့ ဗဟိုကော်မတီ အသစ်ထဲမှာတော့ ကိုနိုင်အောင်က ဥက္ကဋ္ဌ၊ ကိုမိုးသီးဇွန်က ဒု ဥက္ကဋ္ဌ၊ ကိုအောင်သူငြိမ်းက အထွေထွေအတွင်းရေးမှူး၊ ကိုစိုင်းမြင့်သူက အတွင်းရေးမှူး ၁၊ ကိုမျိုးဝင်းက အတွင်းရေးမှူး ၂ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဗဟို အလုပ်အမှုဆောင် ကော်မီတီဝင် ၈ ဦးကတော့ ကိုဌေးအောင်။ ကိုကျော်ကျော်၊ ကိုဝင်းမင်း၊ ကိုခင်မောင်ဝင်း၊ ကိုအောင်နိုင်ဦး၊ ကိုဝင်းနိုင်ဦး။ ကိုအောင်နိုင်နဲ့
ကိုအောင်ခိုင်တို့ ဖြစ်ပါတယ်။
ဗဟိုကော်မတီဝင် ၁၇ ဦးကတော့ ကိုကျော်ကိုကိုဝင်း၊ ကိုလွမ်းဏီ၊ ကိုဇော်မင်း၊ ကိုမောင်မောင်တိတ်၊ ကိုကျော်မိုး၊ ကိုဇော်ဝင်းလွင်၊ ကိုဝင်းချို၊ ကိုကျော်ထင်၊ ကိုဆလိုင်းယောအောင်၊ ကိုမောင်ဒီ၊ ကိုရဲလင်းထွန်း၊ ကိုလှဌေး၊ ကိုဆန်နီ၊ ကိုမင်းအောင်၊ ကိုအောင်ထူး၊ ကိုခင်ကျော်နဲ့ ကိုသက်နိုင်တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ပွဲပြီးတဲ့အထိ အရန်ခုံမှာ ထိုင်နေရသူလို့ နောက်ပြောင်ခံခဲ့ရတဲ့ ကျနော်ကတော့ ဒီတကြိမ်မှာလည်း အရန်ဗဟို ကော်မတီကနေ ရှေ့ကို မတက်ပါဘူး။ ကျနော်နဲ့အတူ အရန် ဗဟိုကော်မတီဝင် ဖြစ်လာသူ တခြား ၂ ဦးကတော့ ကိုဘစောထွန်းနဲ့ ကိုသူရိန်တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီညီလာခံဆီ တပ်ရင်း အသီးသီးက ကိုယ်စားလှယ် ၆၀ တက်ရောက်ခဲ့တယ်လို့ ညီလာခံ ထုတ်ပြန်ချက်မှာ ဖော်ပြထားပါတယ်။
မယ်ရယ်ကျောင်းသားစခန်းမှာကျင်းပတဲ့ ၈-လေးလုံး အခန်းနားတခု
ညီလာခံ ပိတ်ပွဲညမှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဂီတပွဲတွေဆင်နွှဲပြီး “ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ လူ့အခွင့်ရေးအတွက် တော်လှန်နေ၊ ကျောင်းတော်မြေနဲ့ တမ်းတချစ်သူ ချန်ကာလေ၊ တိုင်တည်ပါတယ် အသက်သွေး စတေးခဲ့ ရဲဘော် သူငယ်ချင်း ရေ …” ဆိုတဲ့သီချင်းကို ဝိုင်းဖွဲ့ သီဆိုကြပါတယ်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ “သွေးမုန်တိုင်း” “အရေးကြီးပြီ” “ပျံသာပျံပါ ခွပ်ဒေါင်းနီ” “ဂျက်ဆင်ထိပ်က လရိပ်ပြာ” “အမေ့အိမ်” အပါဝင် တက္ကသိုလ်အလွမ်း၊ အိမ်အလွမ်း သီချင်းတွေဆိုကြတာကို ကျနော် မှတ်မိနေပါတယ်။
ဂစ်တာ အတီးကောင်းတဲ့ ကိုဘစောထွန်း၊ ကိုဝင်းချိုတို့က ဒီပွဲကို ဦးဆောင်တာဖြစ်ပြီး မြန်မာ သီချင်းတွေ ဆိုနေရင်းကနေ “Take me Home, Country Road” သီချင်းဆီ ရောက်သွားပါတယ်။ ဒီ ညီလာခံကို သတင်း လာယူကြတဲ့ Bangkok Post သတင်းစာက ရတ်ဘချိုနဲ့ ထိုင်း သတင်းထောက် တွေလည်း ကျနော်တို့ရဲ့ ဂီတဝိုင်းမှာ ဝင်ရောက် အားပေးကြပါတယ်။
အိမ်မပြန်နိုင်သေးတဲ့ တောထဲက တော်လှန်ရေး ကျောင်းသားတွေအကြောင်း “Take me Home, Country Road” ဆိုတဲ့ ခေါင်းစည်းနဲ့ အထူးဆောင်းပါးရှည် တပုဒ် Bangkok Post မှာ ရတ်ဘချို ရေးသားခဲ့တာကို ကျနော် အမှတ်ရနေပါသေးတယ်။
ဗဟိုကော်မတီ အစည်းအဝေးနဲ့ ဒုက္ခသည်စခန်းများ
မြန်မာနယ်ဘက်က ကျောင်းသားစခန်းတွေနဲ့ ထိုင်းနယ်ဘက် က ဒုက္ခသည်စခန်းပြ မြေပုံအကြမ်း
ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံကို ဗိုလ်ချုပ်မြ အိမ်ဘေးနားက လွတ်မြောက်နယ်မြေမှာ ကျင်းပနိုင်ခဲ့ပေမယ့် အဲဒီ နောက်ပိုင်းကျင်းပတဲ့ ဗဟိုကော်မတီ အစည်းအဝေး တွေကိုတော့ ဒုက္ခသည်စခန်း ဝန်းကျင်မှာသာ လုပ်ခွင့် ရခဲ့တာကို ကျနော်မှတ်မိနေပါတယ်။ တကယ်ကတော့ ပေါင်းစည်းရေး မတိုင်မီ ရောင်နီဦး စခန်းမှာ ကျင်းပတဲ့ ကိုနိုင်အောင်တို့ဘက်က စတုတ္ထအကြိမ် ညီလာခံလုပ်တဲ့ နေရာဟာလည်း ဒုက္ခသည် စခန်း ဝန်းကျင်မှာပါပဲ။ အဲဒီညီလာခံ သက်တမ်းအတွင်း ကျင်းပတဲ့ ဗဟိုကော်မတီ အစည်းအဝေး တခုကတော့ ကရင်နီနယ်မြေ ထတမောလဲ စခန်းမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
အဲဒီအစည်းဝေးကို သွားဖို့အတွက် ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ အလှပဆုံး စာရင်းဝင် တောင်ပေါ်မြို့လေး မယ်ဟောင်ဆောင်ကို ပထမဆုံး အကြိမ် ကျနော် ရောက်ဖူးခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်ဟာ ဘိန်းဘုရင် ခွန်ဆာ အင်အားကောင်းဆဲ အချိန်ဖြစ်ပြီး မယ်ဟောင်ဆောင် မြို့အထိ သူ့ရဲ့သြဇာ က လွှမ်းမိုးခဲ့တယ်လို့ သိရပါတယ်။
အဲဒီကာလ ABSDF ရုံးစိုက်တဲ့ နေရာက မယ်ဟောင်ဆောင် လေယဉ်ကွင်းနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ တောင်ကုန်းလေး ပေါ်က ခြံဝန်းကြယ်ကြီးထဲက လုံးချင်းအိမ် ခပ်သေးသေးလေး။
ကျောင်းသားတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဒီအခန်းသေးသေးနဲ့ မလုံလောက်တဲ့အတွက် အဲဒီအိမ်ဘေးမှာ ယာယီတဲထိုး၊ စားဖိုဆောင်နဲ့ တည်းခိုဆောင်အဖြစ် တိုးချဲ့ပြင်ဆင်ပေါ့။ ခြံဝန်းက အတော်ကျယ်တဲ့အတွက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့်ရထားတဲ့ သဘောလည်း ဖြစ်နေပါတယ်။ မယ်ဟောင်ဆောင် ဈေးထဲ ဝင်လိုက်မယ် ဆိုရင်တော့ ထိုင်းဈေးထဲ ရောက်နေတယ်လို့ မထင်ရဘဲ ရှမ်းပြည်က ဈေးတခုခုကို ရောက်နေတယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။
တို့ဟူးနွေး အပါအဝင် ရှမ်းစားစရာတွေ၊ ပလောင်လဖက်တွေ၊ ရှမ်းပြည်က ဝတ်စုံတွေ စသဖြင့် အတော်ကို စုံစုံ လင်လင် တွေ့ရပါတယ်။ အဲဒီဈေးကနေ ဘုရားတောင်ပေါ် တက်လိုက်မယ် ဆိုရင်တော့ သပ္ပာယ်လှတဲ့ စေတီ ပုထိုးတွေကို တွေ့ရပြီး အဲဒီကနေ မယ်ဟောင်ဆောင် တမြို့လုံးကို လှမ်းမြင်ရတဲ့ ရှုခင်းက အတော် လှပပါတယ်။
အဲဒီလို လှပတဲ့မြို့ကနေ အစည်းအဝေး ကျင်းပမယ့် နေရာဆီအသွား လမ်းပေါ်မှာတွေ့ရတဲ့ အဓိက ရွာကြီးတခုက နန်းဆွယ်ရွာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီခေတ်က မြေနီလမ်းကြမ်း အဆင့်သာ ရှိသေးပေမယ့် အခုတော့ အကောင်းစား ကတ္တရာလမ်းကြီး ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။ အဲဒီရွာကအထွက် ချောင်းလေးကိုကျော်၊ ထိုင်းနယ်ခြားစောင့် ဂိတ်နဲ့ ပဒေါင် လည်ပင်းရှည် ရွာတွေကိုကျော်ပြီး တောထဲ တနာရီနီးပါး ဆက်ဝင်လာတဲ့ အခါမှာတော့ ကျနော်တို့ ABSDF ဗဟိုဌာနချုပ် ရုံးစိုက်ရာ ထတမော်လဲ ဆိုတဲ့ စခန်းကို ဒုက္ခသည် စခန်းအလွန် ရပ်ကွက်တခုမှာ တွေ့ရပါတယ်။
ABSDF အမှတ် ၄ တပ်ရင်းကတော့ အဲဒီအရှေ့ မြန်မာနယ်မြေထဲမှာ အခြေစိုက်ထားတယ်လို့ သိရပေမယ့် ကျနော် မရောက်ဖြစ်ခဲ့ပါ။
ပေါင်းစည်းရေး ညီလာခံသက်တမ်း ပထမ အကြိမ် ဗဟိုကော်မတီ အစည်းဝေး ကျင်းပတဲ့နေရာကတော့ မယ်စရီးယန်း မြို့ကနေ တောထဲဝင်ရတဲ့ မယ်ရယ် ဒုက္ခသည်စခန်း ဝန်းကျင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒုက္ခသည် စခန်းဝန်းကျင် ဆိုပေမယ့် ထတမောလဲလို ဒုက္ခသည်စခန်းနဲ့ ဆက်နေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ရောင်နီဦးစခန်းလို ဒုက္ခသည်နဲ့ ခပ်ဝေးဝေး သီးခြားနေရာလေး ဖြစ်ပါတယ်။
ချောင်းကြီးတခုကို ကြိုးတံတားနဲ့ ဖြတ်သွားရပြီး အဲဒီမှာ ဗဟိုရုံး စိုက်ထားပါတယ်။ ကိုမိုးသီးဇွန်၊ ကိုအောင်သူ ငြိမ်း၊ ကိုလွဏ်းနီ အပါအဝင် တောင်ပိုင်းကနေ ရောက်လာကြတဲ့ ဗဟိုကော်မီတီဝင် အစုံအလင်ကို တွေ့ရပြီး လူအတော်စုံတဲ့ အစည်းဝေးတခု ဖြစ်ပါတယ်။ ဝါးရုံပင်တွေ၊ သစ်ပင်ကြီးတွေ အောက်မှာ ဆောက်ထားတဲ့ ရဲဘော်တွေရဲ့ တဲအိမ်တွေမှာ အဝေးကလာတဲ့ ကျနော်တို့ ဗဟိုကော်မတီဝင်တွေ တည်းခိုကြရပါတယ်။
ကျနော်တည်းတဲ့အိမ်က မင်းသမီးခစန်းကနေ ဗဟိုရုံး အဖွဲ့မှူးဖြစ်လာသူ ကိုမြင့်အောင် (အခုနယူးဇီလန်) ရဲ့ တဲအိမ်ဖြစ်ပါတယ်။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ သူတဲဘေးကအိမ်က DVB သတင်းထောက် ကိုမောင်တူး (အခုထိ DVB မှာတာ ဝန်ထမ်းနေဆဲ) ရဲ့ တဲအိမ်ဖြစ်ပါတယ်။
မယ်ရယ်စခန်း အစည်းဝေးအတွင်း ဆွေးနွေးဖြစ်တဲ့ အကြောင်းအရာ တွေထဲမှာ စစ်ရေးကိုဦးစားပေးပြီး တိုက်ပွဲ ွသတင်းတွေကို ဒေါင်းအိုးဝေမှာ ဆက်တိုက်ဖော်ပြနေလို့ သူတို့ရဲ့ အလှူငွေတွေ ဖြတ်ပစ်မယ်ဆိုပြီး အမေရိကန် အခြေစိုက် အလှူရှင် အဖွဲ့ကြီးတခုက သတိပေးတဲ့ ကိစ္စုကို ကျနော် မှတ်မိနေပါတယ်။ နောက်တခါ အစည်းအဝေး ကျင်းပတဲ့ အချိန်ဟာ ၈ လေးလုံး ၉ နှစ်မြောက် နှစ်ပတ်လည်နေ့နဲ့ တိုက်ဆိုင်နေတဲ့ အတွက် ၈ လေးလုံး အခမ်းအနားကိုပါ အစည်းအဝေး ခန်းမထဲမှာ ကျင်းပခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီ မယ်ရယ် ကျောင်းသား စခန်းကနေ တနာရီလောက် တောဆက်တိုး သွားမယ်ဆိုရင်တော့ မယ်ရယ်ဒုက္ခသည် စခန်းကြီး (အခု မယ်လဥ) ကို ရောက်နိုင်ပါတယ်။
အဲဒီကာလ ဒုက္ခသည်စခန်း အခြေအနေတွေကို ပြောရမယ်ဆိုရင် မြောက်ပိုင်း မယ်ဟောင်ဆောင် ခရိုင် ကရင်နီ ဒေသမှာ စခန်း ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ လို့ အမည်ပေးထားတဲ့ ကရင်နီ ဒုက္ခသည်စခန်း ၄ ခုရှိပါတယ်။ မယ်စရီးယန်း မြို့နယ်ထဲမှာ မယ်ရယ် (နောက်ပိုင်း မယ်လဥ) နဲ့ ဇလား (နောက်ပိုင်း မယ်လမမောင်) လို့ အမည်ပေးထားတဲ့ ကရင်ဒုက္ခသည် စခန်း ၂ ခုရှိပါတယ်။
မဲဆောက် ဝန်းကျင်မှာတော့ မယ်လနဲ့ အုန်းဖြန် ဒုက္ခသည်စခန်း ၂ ခုရှိပြီး သိပ်မကြာခင်မှာ နိုပိုး ဒုက္ခသည် စခန်း ထပ်ပေါ်လာပါတယ်။ ကျနော် အနေများတဲ့ မင်းသမိး ဒေသမှာတော့ ၁၉၉၇ ဖေဖော်ဝါရီ ထိုးစစ်အပြီး ကန်ချနပူရီ ခရိုင် စန်ခရပူရီ မြို့နယ်ထဲမှာ ဘန်းတုံယန်း စခန်းနဲ့ ရတ်ချပူရီခရိုင် စွေဖီးမြို့နယ်ထဲမှာ ထန်ဟင်း ဒုက္ခသည် စခန်းတွေ ပေါ်လာပါတယ်။
ဇလား ဒုက္ခသည်စခန်းမှာကျင်းပတဲ့ ၈-လေးလုံး အခန်းနားတခု။
TBBC လို့ခေါ်တဲ့ ထိုင်း – မြန်မာနယ်စပ် ကယ်ဆယ်ရေး အဖွဲ့က ထုတ်ပြန်ထားတဲ့ စာရင်းတွေအရ ဆိုရင် ဒီစခန်းတွေထဲက မူလ မယ်လ စခန်းဟာ ၈ လေးလုံး အရေးတော်ပုံ မတိုင်ခင်၊ ကျောင်းသားတွေ နယ်စပ် မရောက်ခင် ၁၉၈၄ ကတည်းက စတင် ပေါ်ပေါက်လာတာလို့ သိရပါတယ်။ ၁၉၉၄ နှောင်းပိုင်း မာနယ်ပလော စခန်းကျပြီး နောက်မှာတော့ စခန်းတွေ အတော်များလာတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
အခုနောက်ဆုံး စာရင်းတွေအရ ဆိုရင် တရားဝင် ဖွင့်လှစ်ထားတဲ့ စခန်း ၉ ခုရှိနေဆဲ ဖြစ်ပြီး ဒုက္ခသည် ဦးရေ ၁ သိန်း ၄ သောင်းလောက် ခိုလှုံနေကြတယ်လို့ ဖော်ပြထားတာ တွေ့ရပါတယ်။
0 comments:
Post a Comment