ေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕သစ္အနီးရွိ လယ္သမားတဦးႏွင့္ အေဝးမွ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ပံုတူ (ဓာတ္ပံု – ထက္ေအာင္ေက်ာ္)
ေမြးေျမရပ္နဲ႔ ေ၀းေနသူ တဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ လျပည့္ေန႔ေတြ၊
ဥပုသ္ေန႔ေတြကို သိပ္မသိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးသမား (အခု
ဒုိင္လူႀကီး) ကေတာ့ ဘာသာေရးကို အေတာ္အေလးနက္ ထားသူျဖစ္ပါတယ္။
အိပ္ယာမ၀င္ခင္နဲ႔ အျပင္ကုိ မသြားခင္မွာ ပုံမွန္ ဘုရားထုိင္
ကန္ေတာ့ေလ့ရွိသူပါ။ ေနာက္တခါ သူဟာ ေန႔စဥ္ စက္ဘီးစီးေလ့က်င့္ခန္း မပ်က္မကြက္
လုပ္ေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ ေတာထဲမွာေနတဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း
စက္ဘီးနဲ႔လုံး၀ ကင္းကြာသြားခဲ့
ပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူ႔အသက္က က်ေနာ့္ထက္ ၅ နွစ္ေလာက္ ႀကီးတာေတာင္ လက္ရွိအသက္ ၂၀ တန္း
လူငယ္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ယွဥ္စီးႏိုင္ဆဲျဖစ္ပါတယ္။ စက္ဘီးၿပိဳင္ပြဲက မနက္ ၁၀
နာရီမွ စမယ္ဆုိေပမဲ့ ၇ နာရီ ေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး
အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ “လယ္ေ၀းက မာခ်က္စတာ ယူနုိက္တက္မွာ ဆုံမယ္။ ငါတုိ႔
ဘုရားဆီ အရင္၀င္ၿပီးရင္ အဲဒီကိုလာခဲ့မယ္” လုိ႔ ဒုိင္လူႀကီးအဖြဲ႔
ေခါင္းေဆာင္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းက က်န္တဲ့ လူေတြကို ေအာ္ေျပာၿပီး ဆုိင္ကယ္နဲ႔
ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္မွာက ခပ္ဆင္ဆင္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ ဘယ္လမ္းကထြက္ၿပီး
ဘယ္ကုိသြားေနမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ တဖက္ ၄ လမ္းသြား
ကြန္ကရစ္လမ္းရဲ့ အတြင္းဖက္ ၂ လမ္းကို ကတၱရာခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚကေန
က်ေနာ္တုိ႔ဆုိင္ကယ္ ျဖတ္လာၿပီး ၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲရွိ
ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီရံုးခန္းကို ေက်ာ္လာပါတယ္။ “ဒါ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားေလ။
ငါတုိ႔ေကာင္ေတြ ေအာင္ပဲြရဖုိ႔ ခဏဆုေတာင္းလုိက္ဦးမယ္” လုိ႔
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာၿပီး နံ႔သာတုိင္ေတြ၊ ဖေရာင္းတုိင္ေတြနဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီဘုရားသစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ကို နႈိင္းယွဥ္ရင္း
ၿမိဳ႕သစ္စီမံကိန္းထဲမွာ ဘုရားတည္ေရးပါ တခါတည္း ပါလာသလားလုိ႔
စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါဆုိင္ရင္ တျခားဘာသာေတြအတြက္ေရာ ၿမိဳ႕သစ္တည္
ဗိသုကာဆရာေတြ ထည့္သြင္း စဥ္းစားခဲ့တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူးလား၊
တျခားဘာသာေတြအတြက္ ဘာသာေရး အေဆာက္ဦေတြလည္း မေတြ႔မိပါလား။ ဒီဘုရားကေန
ျပန္ထြက္ၿပီး ႀကံခုိင္ေရးပါတီ ရံုးခန္းေဘးနားရွိ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ
ရံုးေဘးကေန ျဖတ္၀င္လုိက္တာနဲ႔ “လယ္ေ၀းၿမိဳ႕” ထဲေရာက္သြားပါတယ္။
ရႈတင္ခန္းထဲကေန တကယ့္ သဘာ၀ကြင္းထဲ ေရာက္သြားသလုိပါပဲ။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ
အပါ၀င္ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ မီးႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ဓာတ္မီးတုိင္ေဟာင္းေတြ၊
အသစ္အေဟာင္း ေရာေနတဲ့ လူေနအိမ္ေတြ၊ ေစ်းဆုိင္ေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆုိက္ကားေတြ၊
ျမင္းလွည္းေတြြကုိ ျမင္ခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။
ကားလမ္းကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကလုိ ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီး မဟုတ္ေတာ့။ သာမန္
ကတၱရာလမ္းျဖစ္သြားၿပီး ေတြ႔ရတဲ့လူေတြကလည္း တကယ့္အရပ္ထဲက သူလုိ
ကုိယ္လုိလူေတြပါပဲ။ ေနျပည္ေတာ္ကလူေတြက သာမန္လူေတြ မဟုတ္သလုိလုိ
က်ေနာ့္္စိတ္ထဲ ခံစားမိပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ လယ္ေ၀းျမိဳ႕ထဲ ၅ မိနစ္ေလာက္
၀င္ျပီးတာနဲ႔ စက္ဘီးျပိဳင္ပဲြ တာထြက္ဖုိ႔ျပင္ထားတဲ့ေနရာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီမွာ စကားနည္းနည္း ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုကၠိဳပင္တန္းေအာက္ရွိ မာခ်က္စတာ
ယူနိက္တက္ လဖက္ရည္ဆုိင္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ သြားပါတယ္။ ပရီးမီးယားလိဂ္ေတြ
ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ၾသဇာႀကီးပုံမ်ားကေတာ့ ဆုိင္အမည္ေတာင္ မာခ်က္စတာ
ယူနိုက္တက္ဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္ ေပးထားတဲ့အထိပါပဲ။
လမ္းေဘးက ဆုိင္ေသးေသးလုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ တကယ့္ ဧရာမဆုိင္ႀကီးပါ။
လယ္ေ၀းၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရဆုိင္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မနက္စာ
စားၿပီးတဲ့ေနာက္ စက္ဘီးပဲြ တာထြက္မဲ့ေနရာဆီ ျပန္အလာ။ ဒုိင္အဖြဲ႔က
လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ခက္ေနတာက က်ေနာ္။ စက္ဘီးသမားေဟာင္း ဆုိေပမယ့္
သူမ်ားေတြလုိ ဒုိင္လူႀကီးအဖြဲ႔၀င္လည္း မဟုတ္။ ဒီၿပိဳင္ပဲြမွာ
လုိက္ပါႏိုင္ဖုိ႔ အား/ကာ ခြင့္ျပဳခ်က္ သက္ေသ အေထာက္ထား ဘာကတ္ျပားမွလည္း
မရွိ။ မွတ္ပုံတင္ေတာင္ မရွိဘူးဆုိေတာ့ အဲဒီ ကတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ဖုိ႔ကလည္း
မလြယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မီဒီယာကားဆီေျပးၿပီး ဒီပဲြကို သတင္းယူခ်င္တဲ့အေၾကာင္း
သြားေျပာရပါ တယ္။
သတင္းယူဖုိ႔ဆုိျပန္ေတာ့ သတင္းေထာက္ကတ္လည္း မရွိ။ Freelance
လုိ႔ေျပာတာကိုလည္း မီဒီယာကား တာ၀န္ရွိသူေတြက နားမလည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့
စက္ဘီးသမားေတြနဲ႔ ျပန္ညွိၿပီး စက္ဘီးသမားေဟာင္း၊ DVB
သတင္းေထာက္ေဟာင္းဆုိတဲ့ စကား ၂ လုံးနဲ႔ မီဒီယာကားေပၚ လုိက္ပါ သတင္းယူခြင့္
ရသြားပါတယ္။ မီဒီယာကား ဆုိေပမယ့္ ျမန္မာတီဗီ၊ စကုိင္းနက္နဲ႔
အားကစား၀န္ၾကီးဌာနက သတင္းသမား၊ ကင္မရာသမားေတြကလဲြရင္ လြတ္လပ္တဲ့ တသီးပုဂၢလ
သတင္းသမား တဦးမွမပါ။ ဘာမွ မတတ္နုိင္။ သူတုိ႔လဲ လခစား သတင္းသမားေတြပဲေလ။
ေခတ္ေျပာင္းကာလမွာ ဒီလူေတြနဲ႔လက္တဲြ ေဆာင္ ရြက္ၾကရမွာ
ျဖစ္တယ္လုိ႔ေျပာေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။
အမ်ဳိးသားကီလုိမီတာ ၁၅၀ (မုိင္ ၁၀၀ နီးပါး) အတြက္ ၀င္ၿပိဳင္တဲ့
အသင္းေတြကေတာ့ ဘရူနုိင္းက ၄ ဦး။ မေလးရွားက ၄ ဦး။ ထုိင္းက ၄ ဦး။
စင္ကာပူကတဦးနဲ႔ ျမန္မာက အသင္း (က) နဲ႔ (ခ) မွ ၄ ဦးစီ။ အား လုံး ၂၁
ဦးေပါ့။ တာစထြက္တာနဲ႔ ထုိင္းနဲ႔ မေလးရွားက စက္ဘီးသမားေတြ
အရိွန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဖာက္ထြက္လုိက္တာ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ ရံုးေရွ႕မွာတင္
ျမန္မာစက္ဘီးသမားေတြက ၁၀ မီတာေလာက္ ျပတ္က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
အိမ္ရွင္ဆုိေတာ့လည္း အားတင္းၿပီး လုိက္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့
ျမန္မာတဦး ပထမ အုပ္စုကုိ ျပန္မီလာပါတယ္။
မုိးတဖြဲ႔ဖြဲ႔ရြာေနတဲ့ၾကားထဲ အႀကိတ္အနယ္ ရွိလွတဲ့ၿပိဳင္ပဲြက
ေနျပည္ေတာ္လမ္းမေပၚမွာ ၾကည့္ေကာင္းလွပါတယ္။ တုိင္းျပည္ဘ႑ေငြ
အမ်ားအျပားသုံးၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေဖာက္ထားတဲ့ ဒီကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးေတြကို
အေတာ္မ်ားမ်ားက ေ၀ဖန္ေနေပမဲ့ အခု စက္ဘီးၿပိဳင္ပဲြ အတြက္ကေတာ့ ဒီလမ္းေတြက
ကြက္တိပါပဲ။ ရန္ကုန္ – ျပည္လမ္း တေလွ်ာက္ စီးရင္ေတာင္ စက္ဘီးအရွိန္က
ဒီေလာက္ေကာင္းမွာ မဟုတ္။ ဒီအတြက္ ေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ႕တည္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေတြကို စက္ဘီးသမားေတြက ေက်းဇူးေတာင္ တင္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အထူးသျဖင့္
ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းပုိင္းမွာ ျမန္မာ့စက္ဘီးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာမွမျပည္စုံေသး။
နုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ စက္ဘီးပဲြ က်င္းပေနတယ္ ဆုိေပမဲ့ ၿပိဳင္စက္ဘီးတင္တဲ့ကား
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိေသးပါ။ ဒီေတာ့ ဖိုး၀ီွးကားေပၚ စက္ဘီးနဲ႔
အပုိပစၥည္္းေတြကို ဒီတုိင္းတင္ၿပီး Service ကားအျဖစ္ စာေရး ကပ္ထားရပါတယ္။
ေနာက္တခါ အသင္းတခုခ်င္းစီ အတြက္လည္း ကားမေပးႏိုင္ေသး။ ဒီေတာ့
အသင္းနည္းျပေတြက မီနီဘတ္စ္လုိ ဗင္ကားႀကီးတစီးစီ စီးၿပီး လုိက္ၾကရပါတယ္။
ျပသာနာက အသင္းတခုခ်င္းစီ အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ၀ုိင္ယာလက္လမ္းညြန္၊ အနီးကပ္
အႀကံေပးမႈနဲ႔ ေသာက္ေရ၊ အစားစာ၊ ေဆး၀ါးကအစ ပံ့ပိုးေပးဖုိ႔ မလြယ္ပါ။
ဗင္ကားႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ တျခား စက္ဘီးသမားေတြကို ေက်ာ္ၿပီး
ကုိယ့္စက္ဘီးအသင္းဆီ ေက်ာ္တက္သြားဖုိ႔ဆုိတာ မသင့္ေတာ္။ ဒီေတာ့
ျမန္မာဒုိင္အဖြဲ႔၀င္ ဆုိင္ကယ္သမားေတြက တဆင့္ေပးတဲ့ ေသာက္ေရဗူးနဲ႔ပဲ
နုိင္ငံတကာ အားကစားသမားေတြ ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ပုံပါပဲ။
ဆုိလုိတာက ဥေရာပက နာမည္ႀကီး Tour de France ၿပိဳင္ပြဲကိုသာ
ျမင္ေနၾကျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႔ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္က စက္ဘီးၿပိဳင္ပဲြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့
၂၅ နွစ္ေက်ာ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္ကနဲ႔ ဘာမွမထူး ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျမင္ကုိ
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဒုိင္လူႀကီးက လက္မခံပါ။ “အဲလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ
ထား၀ယ္ႀကီး။ ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ Speed က ကီလုိ ၄၀ အထက္မွာ အၿမဲရွိတယ္။
ခ်စ္ကုိတုိ႔ စီးေနတဲ့ ကာဗြန္ဘီးေတြဆုိရင္ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္တန္တယ္။ အဲဒါ
အား/ကာ က ေပးထားတာ။ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ေခတ္ကလုိ ၂၅ လမ္းက ပစၥည္းေတြနဲ႔
ျဖစ္သလုိ ဆင္ထားရတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ခ်စ္ကုိကို ဆုိတာကေတာ့ ဒီေန႔ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ စက္ဘီးသမား ၈ ဦးထဲက
အေကာင္းဆုံးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူေျပာတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ မ်ဳိးဆက္သစ္
လူငယ္ေတြရဲ႕ စက္ဘီးေတြ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီလာၿပီး Speed ေတြ တက္လာတာ၊
နည္းစနစ္ေတြ ေကာင္းလာတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥက ကိုယ့္အသင္း တခုတည္း
ေကာင္းေန႐ံုနဲ႔မၿပီး။ ႏိုင္ငံတကာ ျပိဳင္ပဲြတခုကို ကိုယ္က တာ၀န္ယူက်င္းပေနတာ
မဟုတ္ပါလား။ ဒီလုိၿပိဳင္ပဲြႀကီး တခုအတြက္ ျမန္မာ့စက္ဘီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ၂၇
ႀကိမ္ေျမာက္ ေနျပည္ေတာ္ SEA Games ၿပိဳင္ပြြဲတာ၀န္ခံေတြ အဆင္သင့္
ျဖစ္ေနရဲ့လား ဆုိတာကိုသာ က်ေနာ္က ေမးခြန္း ထုတ္ေနတာပါ။
ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းျဖစ္တဲ့ စက္ဘီးတင္ကား၊ ဒုိင္လူႀကီးကား၊ မန္ေနဂ်ာကားေတြ
မရွိေသးတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဦးေဆာင္တာ၀န္ယူေနတဲ့
ဒုိင္လူႀကီးအဖြဲ႔ကလည္း ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ကုိယ္ဆုိင္ကယ္နဲ႔
ကုိယ္လာၿပီး အခမဲ့၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနသူေတြ။ အနွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့
အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ၅ လေတာင္ မလုိေတာ့ေပမဲ့ အေျခအေန
အရပ္ရပ္ဟာ အဆင့္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္
ေျပာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံတကာ ၿပိဳင္ပဲြတခုကို ျပည္နယ္၊ တုိင္း
ၿပိဳင္ပဲြလုုိ သေဘာထားၿပီး က်င္းပေနသလားလုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ထင္ေနမိပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စက္ဘီးပဲြက လယ္ေ၀းကေန တာထြက္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္
လမ္းႀကီးေတြေပၚျဖတ္။ အဲဒီကတဆင့္ ပ်ဥ္းမနားကေန မႏၱေလး ကားလမ္းေဟာင္းေပၚ
ျဖတ္သန္း၊ တပ္ကုန္းၿမိဳ႕ကေန ကီလုိ ၁၀၀ ေလာက္ ခရီးႏွင္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့
တပ္ကုန္း လမ္းေပၚကေန ေနျပည္ေတာ္ ဥတၱရသီရိဘက္ကုိ ျပန္၀င္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဆီ
၀င္တဲ့ လမ္းေပါက္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုေတာင္ရွိမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ အားလုံးဟာ
ခပ္ဆင္ဆင္ေတြျဖစ္ၿပီး ၆ လမ္းသြား ကြန္ကရစ္လမ္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ရတဲ့ယာဥ္ေတြထဲမွာေတာ့ အေကာင္းစား ကားက
ခပ္နည္းနည္းျဖစ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ သုံးဘီး ဆုိင္ကယ္ေတြ၊
ေထာ္လာဂ်ီေတြနဲ႔ ျမင္းလွည္းေတြကိုသာ အမ်ားဆုံးေတြ႔ရပါတယ္။
ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ ဒီဘက္လမ္းခြဲ ထူးျခားခ်က္က ေတာင္ကုန္းေလးေတြနဲ႔ လမ္းအေကြ႔
အေကာက္ေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စက္ဘီးပဲြကို
ဓာတ္ပုံရုိက္လုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီလုိ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ကြက္
ေကာင္းေကာင္းရဖုိ႔ ေရွ႕ကေနေျပးလာတဲ့ မီဒီယာကားဟာ မေန႔က က်ေနာ္ေျပာဖူးတဲ့
ပံုစံတူ ဗုဒၶဂါယာ ဘုရားရွိရာ ေတာင္ကုန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ “အားပါးပါး လူေတြ
မ်ားလွခ်ည္းလား” လုိ႔ က်ေနာ္ႏႈတ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ မ်ားလုိက္တဲ့ ပရိသတ္ေတြ။
တေသာင္းေက်ာ္ ႏွစ္ေသာင္းမက ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕ လမ္းမေပၚက ၆
လမ္းသြား ကားလမ္းအျပည့္။ လုိင္းကားေတြ၊ ဖုိး၀ီွးကားေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ၊
သံုးဘီးဆုိင္ကယ္ေတြ ရပ္ထားလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စက္ဘီးပဲြအတြက္ေတာင္ လမ္းေၾကာင္း
မက်န္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္သိရတာက လူေတြ
မမ်ားမ်ားေအာင္ တရြာကို သတ္မွတ္လူဦးေရ မလာမေနရဆုိၿပီး
အတင္းဆင့္ေခၚထားတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အင္း … ျမိဳ႕ေတာ္သစ္နဲ႔
အစိုးရသစ္ဆုိေပမဲ့ အက်င့္ေဟာင္းေတြက မေပ်ာက္ေသးပါလား။
ကံကဆုိးခ်င္းေတာ့ အဲဒီလူေတြၾကားက ေတာင္ထိပ္မွာ မီဒီယာကား ခဏရပ္ၿပီး
ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ရုိက္ကြင္းရွာေကာင္းတဲ့ က်ေနာ္ ကားေပ်ာက္
က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မီဒီယာကားေပၚ ပါလာသူေတြထဲမွာ က်ေနာ္မွအပ အားလုံးနီးပါး
ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီယူနီးေဖာင္းဟာ ျမ၀တီ တီဗီ
ယူနီေဖာင္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါကို မသိတဲ့က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဂါယာပြဲကုိ
တီဗီ႐ိုက္ေနတဲ့ ျမ၀တီအဖြဲ႔နဲ႔ စက္ဘီးပဲြ႐ိုက္တဲ့ ျမ၀တီအဖြဲ႔ကို မွားၿပီး
ကုိယ့္ေဘးမွာ ဒီလူေတြရွိေသးတယ္ ဆုိၿပီး ေနလုိက္တာ ကားဆီျပန္လာေတာ့
မီဒီယာကားက မရွိေတာ့ပါ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ အငွားဆုိင္ကယ္စီးၿပီး
လုိက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဒီေနရာက ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ မုိင္ ၂၀ ေလာက္ ေ၀းေသးတဲ့အတြက္
ဘာဆုိင္ကယ္မွ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ စကားေျပာဖုိ႔ အတြန္႔ဆုတ္ဆုံး စာရင္းထဲမွာပါတဲ့
လက္နက္ကုိင္ရဲေတြကို အကူအညီေတာင္းၿပီး စက္ဘီးပဲြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးကားကုိတားကာ
က်ေနာ့္ကို ထည့္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိရပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔တားၿပီး
ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ကားက ျမန္မာအသင္း တာ၀န္ရွိသူ၊ အရင္စက္ဘီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္
အတြင္းေရးမႈး ဦးေဇာ္ျမင့္ ပါလာတဲ့ကား။ “ေဟ့ေကာင္ မင္း ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
ဆိုၿပီး သူက က်ေနာ့္ကုိ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က စက္ဘီး၀တ္စုံနဲ႔
မဟုတ္ဘဲ ကင္မရာႀကီး လြယ္ထားတဲ့ သတင္းေထာက္ပုံ ေပါက္ေနေတာ့ တခ်ိန္က သူတပည့္
စက္ဘီးသမားကို ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ရွင္းျပမွ
ပိုရႈပ္မွာစိုးတာနဲ႔ ဘာမွမေျပာပဲ ၿပံဳးၿပီးသာ ေနလုိက္ပါတယ္။
အား/ကာ တာ၀န္ရွိသူ ကားဆုိေတာ့ မီဒီယာကားလုိ ေရွ႕တုိးေနာက္ဆုတ္
သြားခ်င္သလုိ သြားလုိ႔မရ။ ေနာက္ဆုံးအုပ္စု စက္ဘီးအဖြဲ႔နဲ႔အတူ
ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ေမာင္းလာရတဲ့အတြက္ ပထမ ဆုံးပန္း၀င္သြားတဲ့အဖြဲ႔ကို
ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ မမီေတာ့ပါ။ သတင္းသမားဘ၀ဆုိတာ ဒီလုိပါပဲ။
အခြင့္ေရးဆုိတာ နွစ္ခါ မရနုိင္ဘူးဆုိတာကုိ ေနာက္တႀကိမ္
သင္ခန္းစားယူရံုမွတပါး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ ဒီလုိနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္ဦရွိတဲ့
လမ္းေပၚျဖတ္၊ အဲဒီအလြန္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ပံုတူရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ
ပန္း၀င္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ၀င္လာတဦးကုိသာ ဓာတ္ပုံ ရုိက္ခြင့္ ရပါေတာ့တယ္။
စာရင္းခ်ဳပ္လုိက္ေတာ့ ထုိင္းႏွစ္ဦးက ပထမနဲ႔ ဒုတိယ ရသြားၿပီး မေလးရွားက
တတိယ ရသြားပါတယ္။ ျမန္မာကေတာ့ ပန္း၀င္ခါနီးမွ စက္ဘီးတာယာေပါက္လုိ႔ ဆုိၿပီး
ဘာမွမရလုိက္ပါ။ ပန္း၀င္ပဲြကိုမမီလုိ႔ ဆုေပးပဲြကုိ အေသအခ်ာ
ဓာတ္ပုံရုိက္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္က ျပင္ေနေပမဲ့ က်န္တဲ့မီဒီယာသမားေတြက
စက္ဘီးသမားေတြထက္ အားကစား ဒု၀န္ႀကီးကုိ ပုိစိတ္၀င္စားေနတာ ေတြ႔မိပါတယ္။
ဒါကလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။
ႏိုင္ငံတကာ ၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ က်ေနာ္ ေတြ႔မိသေလာက္ကေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ
အျဖည့္ခံသေဘာသာျဖစ္ၿပီး တကယ့္ဇာတ္ေကာင္က အားကစားသမားေတြ။ ပထမရသူ၊ ဒါမွမဟုတ္
တာယာေပါက္လုိ႔ ပန္းမ၀င္နုိင္သူ၊ ဒဏ္ရာရလုိ႔ ေသြးေပေနသူေတြဟာ ကင္မရာေတြ
၀ုိင္းခံေနရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ေသး။
ခရီးပမ္းလွတဲ့ အားကစားသမားေတြက သာမန္ ပလတ္စတစ္ခုံေတြေပၚ ထုိင္ေနရၿပီး
တာ၀န္ရွိ လူႀကီးမင္းေတြက ဆုိဖာခုံေတြနဲ႔။ “မင္းကလည္းကြာ။ ၀န္ႀကီးပုံမပါရင္
သူတို႔ အေထာင္းခံရမွာေပါ့” လုိ႔ စက္ဘီးသမားတဦးက ေျပာေတာ့မွ ဟုတ္သားပဲလုိ႔
က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။
စက္ဘီးပဲြမွာ လာဘ္မေကာင္းလုိ႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီေနညမွာေတာ့
ေနျပည္ေတာ္မွာ မီးပ်က္တဲ့ အထူးသတင္းပုဒ္ကုိ ရလုိက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊
တႏိုင္ငံလုံးမွာ မီးပ်က္တာ သတင္း မဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ၂၄ နာရီ
မီးထိန္ထိန္လင္းေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ ၾကားဖူးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ည ၁၁
နာရီကေန မနက္ ၇ နာရီအထိ ေနျပည္ေတာ္မွာ (က်ေနာ္တုိ႔ ဧည့္ရိပ္သာ
တခုတည္းလားေတာ့ မသိပါ) မီးပ်က္တာကို က်ေနာ္ ႀကံဳလုိက္ရပါတယ္။
မနက္ပုိင္းေရာက္ေတာ့ ဒုိင္လူႀကီး အဖြဲ႔ေတြအားလုံးက ေမာ္လၿမိဳင္ကို
ျပန္ဖုိ႔ျပင္။ က်ေနာ္ကလည္း ပုဂံဘက္ ဘုရားဖူး ဆက္သြားဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ပုဂံဘက္သြားတဲ့ ကားေတြက မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညေနပုိင္းသာရွိတယ္လုိ႔
ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္က မနက္ပုိင္းမွာ ေနျပည္ေတာ္တခြင္ ေလ့လာေရးလုပ္ၿပီးမွ
ေန႔လည္ပုိင္းေလာက္ ခရီးထြက္ခ်င္သူ။ ညေနပုိင္း ကားစီးမယ္ဆုိရင္လည္း
လမ္းတေလွ်ာက္ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ႔ ဘာမွ ျမင္ခြင့္ရမွာမဟုတ္။ ဒီေတာ့
ပုဂံအသြား ၾကားခရီးမွာ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ မိတၳီလာမွာ တညအိပ္မယ္လို႔ အေရးေပၚ
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြကို စည္ပင္ဧည့္ရိပ္သာရံုးမွာ
အပ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္တခြင့္ ေလ့လာေရးလုပ္ဖုိ႔ ႀကံပါတယ္။
“ကားေတာ့မရွိဘူးဆရာ။ ဟုိလမ္းေဘးက ဆုိင္ကယ္တကၠစီေတြကိုသာ ငွားသြားေလ”
လုိ႔ စည္ပင္၀န္ထမ္းက အႀကံေပးေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒီေလာက္
ေတာေခါင္တဲ့ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိုယ္တခါမွ မသိဖူးတဲ့ လမ္းေဘး ဆုိင္ကယ္သမားကို
ငွားသြားလုိ႔ ဘယ္စိတ္ခ်ရပါ့မလဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနျပည္ေတာ္ဆုိတာ က်ေနာ္ တခါမွ
ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္။ အရင္ေန႔ကအထိ စက္ဘီးသမား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူေနလုိ႔
အုိေကေနေပမဲ့ အခုတကိုယ္ေတာ္ ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလုံၿခံဳလွ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ စည္ပင္၀န္ထမ္း လူငယ္တဦးက သူ႔ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္။
၅၀၀၀ က်ပ္ ေပးပါဆုိတဲ့နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားပါတယ္။
အဲဒီလုိေစ်းတည့္ၿပီး ပါလီမန္ေရွ႕ကို ခ်ီတက္ေတာ့မွ လူေနရပ္ကြက္
စည္ပင္ရိပ္သာနဲ႔ ပါလီမန္က ၁၀ ကီ လုိမီတာ ေ၀းမွန္း သိလုိက္ရပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ ၁၀
လမ္း၊ ညာဘက္ ၁၀ လမ္း၊ အလယ္မွာ မ်ဥ္း၀ါလုိင္း တားထားတဲ့ ပါလီမန္ေရွ႕က
လမ္းမႀကီးက တကယ့္ဧရာမ။ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္ေလယဥ္ကြင္းထက္ အမ်ားၾကီး
ပုိက်ယ္ေနပါတယ္။ ဘုိးရင္း ဂ်က္ေလယာဥ္ ဆင္းမယ္ဆုိ ဆင္းႏိုင္တဲ့
လမ္းႀကီးမ်ဳိးပါ။ ေဘးတဖက္စီမွာ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔ ဓာတ္မီးတုိင္ေတြ ရွိေပမဲ့
အလယ္မွာ မ်ဥ္း၀ါလုိင္းမွအပ ဘာအတားအဆီးမွ မရွိ။ အဲဒီ လမ္း ၂၀ သြား
ကားလမ္းေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစီးမွ တျခား ဘာယာဥ္မွ
မေတြ႔မိ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ တစီးတေလ ေပၚလာတဲ့ ဌာနဆုိင္ရာကားနဲ႔
ဆုိင္ကယ္တခ်ဳိ႕။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့
ေလယာဥ္ကြင္းနဲ႔တူတဲ့ ပါလီမန္ လမ္းမၾကီးေပါ့။
ေပ ၂၀၀ လမ္းမက်ယ္ႀကီးကို ေက်ာ္၊ ပါလီမန္ေရွ႕က ဂိတ္ေပါက္၀ဆီီ သြားၿပီး
“ပါလီမန္ထဲ ၀င္ေလ့လာလုိ႔ရလား” လုိ႔ က်ေနာ္က ႐ိုးသားစြာ သြားေမးမိပါတယ္။
“ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ၊ ဘာကိစၥလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီကုိ ေရာက္လာတာလဲ” စသျဖင့္
ေမးခြန္းမ်ားစြာကုိ ဂိတ္တာ၀န္ခံလုိ႔ ယူဆရသူ အရပ္၀တ္အရာရွိတဦးက
ဆက္တုိက္ေမးလုိက္ပါတယ္။
“ဘယ္အဖြဲ႔ကမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကုိ ခဏေရာက္တုန္း အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ
႐ိုက္သြားခ်င္လုိ႔ပါ” လုိ႔ေျပာေတာ့ အဲဒီအရာရွိေဘးက ၀ါကီေတာ္ကီ ကိုင္ထားတဲ့
စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ အရာရွိတဦးက က်ေနာ္ကုိ သတင္းသမားမွန္း
တြက္ဆမိသြားပုံရပါတယ္။ ေလသံကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္း လုိက္ျပီး
“အထဲ၀င္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက ခြင့္ျပဳခ်က္ စာရြက္စာတမ္း လုိတယ္ဆရာ၊
အဲဒါကလည္း မခက္ပါဘူး။ ဟုိေတာင္ထိပ္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ရံုးမွာ
သြားယူလုိက္႐ံုပါပဲ” လုိ႔ ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ တုန္႔ျပန္ခ်က္ေပးပါတယ္။
“အာ … အဲေလာက္အထိ က်ေနာ္ အခ်ိန္မရဘူးဗ်။ လြတ္ေတာ္အေဆာင္ထဲ မ၀င္ဘဲ
အျပင္ကေန ရုိက္မယ္ဆုိရင္ေရာ ရမလား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္က
ေစ်းဆင့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ “မရဘူးဆရာ။ တာ၀န္အရ လုပ္ရတာပါ။
ဒီလုိင္းကုိေက်ာ္ၿပီး အထဲ၀င္လုိ႔မရပါဘူး” လုိ႔ အဲဒီစစ္အရာရွိက ေျဖပါတယ္။
အဲဒါမွ ဒုကၡ။ လူေနအရပ္နဲ႔ ပါလီမန္က ၁၀ ကီလုိမီတာ ေ၀းတဲ့အျပင္
ၿခံစည္းရိုးနဲ႔ ပါလီမန္အေဆာက္ဦကလည္း ကီလုုိ၀က္ေလာက္ ေ၀းေနျပန္ပါတယ္။
ပါလီမန္ဆီ ေရာက္ဖုိ႔ ဒီဂိတ္ကေန ဧရာမတံတားၾကီးတခုကို ျဖတ္သြားရဦးမွာ ျဖစ္ပါ
တယ္။
တျခားေန႔ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ လႊတ္ေတာ္အစည္းေ၀း ရွိတဲ့ေန႔ေတြဆုိရင္ေရာ
အထဲ၀င္လည္ခြင့္ရလားလို႔ က်ေနာ္က ထပ္ေမးမိျပန္ပါတယ္။ “လႊတ္ေတာ္အစည္းေ၀း
ရွိတဲ့ေန႔ဆုိ ဒီလမ္းမႀကီးတခုလုံး ပိတ္ထားတာဗ်” လုိ႔ စစ္အရာရွိကေျဖေတာ့
က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးတဲ့ေနရာမွာပဲ ရပ္ၿပီး
ဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တျခားဖက္ကေနလည္း အလားတူရုိက္လုိ႔ ရနုိင္ပါတယ္လို႔
အဲဒီစစ္အရာရွိက အႀကံေပးလုိက္တဲ့ အတြက္ ပါလီမန္ၿခံ၀င္းကို တပတ္ပတ္ၿပီး
ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ က်ေနာ္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ပါလီမန္ၿခံ၀င္းက
အက်ယ္ႀကီးဆုိေတာ့ တပတ္ပတ္ေရးက သိပ္မလြယ္။ ဝကၤဘာ၀င္ေနရသလုိပါပဲ။
လမ္းေတြကလည္း ရႈပ္တာနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ စည္ပင္၀န္ထမ္း ဆုိင္ကယ္သမားေတာင္
အလဲြလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္။ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ လမ္း ၂ ခုကုိ
ႀကံဳခဲ့ရျပီးေနာက္မွာေတာ့ အေနာက္ဘက္ ၀င္ေပါက္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္လာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္ ဂိတ္ေစာင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက က်ေနာ့္ကုိ လမ္းညႊန္လုိက္တဲ့
စစ္ဗုိလ္ေလာက္ သေဘာမေကာင္း။ ဆက္ဆံေရးက က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ။ ဓာတ္ပုံရုိက္တာကုိ
သိပ္ႀကိဳက္ပုံမရ။ အမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ပါလီမန္ကုိ သူတုိ႔စစ္ရံုးခ်ဳပ္က
လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ဆင္ေရးခန္းလုိ႔မ်ား ထင္ေနသလားမသိပါ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပါလီမန္ေရွ႕ေရာက္ေနတာနဲ႔မတူပဲ စစ္တပ္၀င္းတခုအတြင္း
ေရာက္ေနသလုိလုိ၊ ထြက္ေပါက္ ပိတ္မိေနသလုိလုိ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္ ေန႔စဥ္လုိလုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေနၾက
ေအာ္စလုိၿမိဳ႕က ပါလီမန္ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ အလြယ္တကူ
လာနုိင္တဲ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ပါလီမန္ကို ေဆာက္ထားၿပီး
ဓာတ္ပုံႀကဳိက္သေလာက္ရုိက္။ အေစာင့္ေတြကိုပါ ေခၚၿပီး ကုိယ္နဲ႔တြဲရုိက္ရင္
သူတို႔က သေဘာေတြက်လုိ႔။ ဓာတ္ပုံမ်ားမ်ားရုိက္ေလ သူတို႔ပါလီမန္ကုိ
လူသိမ်ားေလေပါ့။ အခု ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိးမဟုတ္။
အေစာင့္စစ္သားေတြကို နုိင္ငံတကာ ပါလီမန္ ေလ့လာေရးခရီးစဥ္အျဖစ္ ပုိ႔ေပးဖုိ႔
လုိေနေလမလား။
ထားပါေတာ့။ စစ္တပ္ကေန အရပ္သားအစိုးရဆီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ
အစပုိင္းဆုိေတာ့ ဒိီေလာက္ေတာ့ သီးခံစိတ္ရွည္ရမွာေပါ့ေလ။ ဆက္ဆံေျပာဆုိရတာ
ခက္ခဲၿပီး လူထုနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလွတဲ့ ပါလီမန္ကုိ အေ၀းျမင္ ေလ့လာမႈအၿပီးမွာေတာ့
၀န္ႀကီးဌာနေတြကို လွ်ပ္တျပက္ အၾကည့္နဲ႔ လုိက္ေလ့လာရပါတယ္။ ေတာင္တလုံးစီမွာ
၀န္ႀကီးဌာနတခုစီ ေဆာက္ထားတာေတြ႔ရၿပီး ဌာနတြင္း၀င္ၿပီး ေမးျမန္းစုံ
စမ္းဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္။ အမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ပါလီမန္ကေတာင္ ဒီလုိ ေမးခြန္းေတြ
ေမးေနရင္ ၀န္ႀကီးဌာနဆုိ ပုိဆုိးမွာေပါ့။
၀န္ႀကီးဌာန ရံုးခန္းေတြေရွ႕ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ပတ္ေနစဥ္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး
ဦးစုိးသိန္းနဲ႔ ျပန္ၾကားေရး ဒု၀န္ႀကီး ဦးရဲထြဋ္တုိ႔ ေနာ္ေ၀ေရာက္စဥ္က
သူတုိ႔ရဲ႕ လိပ္စာကတ္ ေပးထားခဲ့ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔ဆီလာဖုိ႔
ဖိတ္ၾကားထားတာကို သတိရလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တတိယ နုိင္ငံတခုမွာ သူလုိကုိယ္လုိ
မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ေတြ႔တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္က
၀န္ႀကီးဌာနအထိ၀င္ၿပီး သြားေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။
အင္တာဗ်ဳးလုပ္ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာလည္း မဟုတ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ဗီဇာနဲ႔ ၀င္လာတာလည္း
မဟုတ္။ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးစရာ ကိစၥကလည္း အတိအက် ဘာမွမရွိ။ ဒီေတာ့
၀န္ႀကီးမင္းမ်ားရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကုိ ျပန္သိမ္းၿပီး အမ်ားျပည္သူအေျခေနကုိ
ေလ့လာဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
“ေနပူေတာ္” လုိ႔ ေနာင္ေျပာင္ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိတဲ့အတုိင္း ေနအလြန္ပူလွတဲ့
ကြန္ကရစ္ လမ္းမေတြေပၚ သာမန္ အရပ္သားေတြ ဘယ္လုိ သြားလာေနၾကသလဲ။ ၀န္ႀကီးဌာန
ရံုးခန္းေတြေရွ႕နားမွာ ရန္ကုန္ထက္ ဆယ္ဆေလာက္ သန္႔ျပန္တဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္
အေကာင္းစားေတြကို ေတြ႔မိေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ
တစီးမွမေတြ႔မိပါ။ ရန္ကုန္မွာ ဆုိင္ကယ္စီးခြင့္ မရွိလုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားသလုိ
ေနျပည္ေတာ္မွာလည္း ဘတ္စ္ကားေမာင္းခြင့္ မရွိလုိ႔ အမိန္႔မ်ား ထုတ္ထားေလသလား။
သာမန္ျပည္သူေတြ ဘယ္လုိခရီး သြားၾကသလဲ။
“၀န္ႀကီးေတြက ကုိယ္ပုိင္ကားေတြနဲ႔၊ သာမန္ျပည္သူက စက္ဘီးေတြ၊
ဆုိင္ကယ္တကၠစီေတြ။ သုံးဘီးေတြနဲ႔ေပါ့ အစ္ကုိရာ” လုိ႔ တကၠစီသမားက ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြကို ေနျပည္ေတာ္လမ္းမေပၚမွာ က်ေနာ္မေတြ႔မိပါ။
စည္ပင္၀န္ထမ္း တံဆိပ္ပါ ယူနီေဖာင္း၀န္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ကုိေတာ့
လမ္းမသစ္ႀကီးေဘးက အလွစုိက္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းထဲ ေပါင္းနႈတ္ေနတာကို
ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ပုိင္ကားနဲ႔ ဆုိင္ကယ္သာမရွိရင္
ေနျပည္ေတာ္မွာ ခရီးသြားဖုိ႔ သိပ္မလြယ္။ လူေနရပ္ကြက္နဲ႔ ပါလီမန္က ၁၀ ကီလုိ။
၀န္ႀကီးဌာန တခုနဲ႔တခုက တကီလုိနီးပါးစီ ေ၀းကြာ။ ေတာကလဲနက္၊ လမ္းကလဲက်ယ္။
လူကလဲျပတ္ ဆုိေတာ့ ဥယ်ဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ေတာတြင္းၿမိဳ႕ေတာ္တခုထဲ
ေရာက္ေနသလုိ က်ေနာ္ခံစားမိပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မုႉးႀကီးေရာ အခုဘယ္မွာလဲ။
“ခင္ဗ်ား ေနပူေတာ္ေရာက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ အိမ္ကုိ
ဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ့ေပးစမ္းပါဗ်ာ” ဆုိတဲ့ ေအာ္စလိုက မိတ္ေဆြတဦးရဲ႕ အမွာ စကားက
က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆုိင္ကယ္သမားကို ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕
အိမ္ ဘယ္နားလဲ၊ သြားၾကည့္လုိ႔ရလား ဆုိၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ တခါမွမၾကားဖူးတဲ့
ေမးခြန္းတခုကို ၾကားရတဲ့ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ဆုိင္ကယ္သမားက က်ေနာ့္ကုိ
ျပန္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အရုပ္ႀကီး ၃ ခုရွိတဲ့ေနရာေရာ
သြားၾကည့္လုိ႔ရလားဆုိေတာ့ “အဲဒါလည္း က်ေနာ္ မသိဘူး၊ စစ္တပ္၀င္းထဲမွာလုိ႔
ထင္ပါတယ္” လုိ႔သာ ဆုိင္ကယ္သမားက ေျဖပါတယ္။
သူေျဖမွ က်ေနာ္လည္း အေသအခ်ာ သတိထားမိပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကုိ
မေရာက္ဖူးခင္ကဆုိရင္ ေနျပည္ေတာ္ ၀င္္တာနဲ႔ အဲဒီ ရာဇ၀င္ထဲက သူရဲေကာင္း ၃
ဦးရဲ႕ပုံကို အရင္ဆုံး ျမင္ရမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာပါ။ အခု အေသအခ်ာ
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီပုံေတြက ေနျပည္ေတာ္ စစ္ေရးျပကြင္းထဲမွာပဲ။
တပ္မေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား ဗီဒီယုိျပကြက္ေတြမွာ ဒီပုံေတြကုိ ျမင္ခဲ့ရတာပဲ။
လူအမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ပါလီမန္ေတာင္ လူေနအရပ္နဲ႔ ၁၀ ကီလုိမီတာ ေ၀းေနရင္
ကန္႔သန္႔နယ္ေျမျဖစ္တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္းဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေ၀းေနလိမ့္မလဲ။
ပါလီမန္ေရွ႕မွာေတာင္ ဒီေလာက္ အစစ္ေဆးမ်ားေနရင္ အဲဒီတပ္နယ္ထဲမ်ား
ေရာက္သြားလုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေမးဘဲ တခါတည္းမ်ား ဖမ္းထည့္ထားေလမလား လုိ႔ေတာင္
ေတြးေနမိပါတယ္။
အဲဒီဘက္ကုိ သြားခြင့္မရဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ ေလ့လာေရးက
ဒီမွာတင္ ရပ္ရေတာ့မွာလား။ အခ်ိန္က တနာရီေလာက္ က်န္ေနေသးတာနဲ႔
ေရြတိဂံုေစတီေတာ္ ပံုတူနဲ႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ေနရာေတြကို သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။
ဒီေရြတိဂံုေစတီေတာ္ ပုံတူက ပုဂံက ေရွးဘုရားေတြလုိ ဘုရားေအာက္ထဲ
၀င္ခြင့္ရေအာင္ ဖန္တီးေပးထားတာကေတာ့ ထူးပါတယ္။ အဲဒီက ဆင္းလာေတာ့
ဆင္ျဖဴေတာ္စခန္း။ “ဆင္ျဖဴဆုိတာ ခရုသင္းစြဲေနတဲ့ ဆင္ေပါ့ကြာ။ တိရစာၦန္ဆုိမွ
လူထက္ အဆင့္ နိမ့္တာေပါ့။ အဲဒါကုိ ရွိခုိးေနရတယ္လုိ႔” ဆုိတဲ့ ကြယ္လြန္သူ
သမိုင္းဆရာႀကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္း ေရဒီယုိအင္တာဗ်ဳးတခုမွာ ေျပာခဲ့တဲ့
စကားကုိ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။
ဆင္ျဖဴစခန္းကေန ၿမိဳ႕ထဲျပန္အ၀င္ လမ္းေဘး တေနရာမွာေတာ့ လယ္ထြန္ေနတဲ့
လယ္သမားတဦးနဲ႔ ႏြားေက်ာင္းေနတဲ့ လူငယ္နွွစ္ဦးကုိ ေတြ႔ပါတယ္။
“လမ္းေတြေကာင္းလာေတာ့ အဲဒီလမ္းေပၚ ႏြားမတက္ေအာင္ ထိမ္းရလို႔ က်ေနာ္တုိ႔
ပုိအလုပ္ရႈပ္တာေပါ့ ဆရာ” လုိ႔ ႏြားေက်ာင္းသားတဦးက ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ
ေနျပည္ေတာ္ ၀န္းက်င္ ေက်းရြာေတြကျဖစ္ျပီး ေနျပည္ေတာ္တည္ကာစမွာ သူတို႔ရြာေတြ
ေျပာင္းေရြ႕ခံရေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ဟုိခမ္းလွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့
ရြာငယ္ေလးမွာ သူတုိ႔ေနေၾကာင္း ဆုိပါတယ္။ “အေဖကေတာ့ လယ္ေစ်းေတြ တက္လာတယ္လုိ႔
ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စပါးေစ်းက မတက္ဘူး၊ သူေဌးေတြက လယ္ေတြကုိ
လုိက္၀ယ္ေနတာေလ ဆရာ” လုိ႔ ေနာက္ထပ္ ႏြားေက်ာင္းသားတဦးက ဆုိပါတယ္။
၄ တန္းေလာက္အထိ ေက်ာင္းေနဖူးတယ္ဆုိတဲ့ ဒီကေလးနွစ္ေယာက္ဟာ အခု အသက္ ၁၄-၁၅
ႏွစ္ ၀န္းက်င္သာ ရွိေသးေပမယ့္ စာသင္ခန္းနဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀
ဘာမွမဆုိင္ေတာ့သလုိပါပဲ။ “ေက်ာင္းေတာ့ေနခ်င္ တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္
ေက်ာင္းသြားရင္ ႏြားေတြကို ဘယ္သူေက်ာင္းေပးမွာလဲ” လုိ႔ တဦးက ဆုိပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ေမးခြန္းသာ ေမးတတ္ၿပီး အေျဖေပးတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔ကုိ
မုန္႔ဖုိးေလာက္ေပးၿပီး နွစ္သိမ့္ရံုမွတပါး တျခားမလုပ္တတ္။
သူတို႔ႏြားေတြရွိတဲ့ ကြင္းထဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ လယ္ထြန္ေနတဲ့ လယ္သမားတဦး။
အေနာက္မွာေတာ့ ေရြႊတိဂံုေစတီေတာ္ ပံုတူ။ ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕
သရုပ္မွန္ဇာတ္ကြက္တခုကို အမီအရ ရုိက္ယူေပါ့။
လယ္သမားနဲ႔ ႏြားေက်ာင္းသားေတြကို နႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ေနျပည္ေတာ္
လမ္းမႀကီးေပၚ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုိင္ကယ္ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့
လမ္းမႀကီးေတြ။ ရွည္လ်ာေထြျပား အေကာင္းစား ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္
အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီး၊ ခန္းနားလွတဲ့ပါလီမန္၊ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ၀န္ႀကီးဌာ
နရံုးခန္းေတြ၊ ေရကန္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ၊ စစ္ေရးျပကြင္းေတြ၊ ဧရာမရုပ္တုႀကီးေတြ၊
ဟုိတယ္ႀကီးေတြ စသျဖင့္ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့၊ ဒီေလာက္ အကုန္အက်မ်ားမယ့္
ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းအတြက္ ေငြေတြ ဘယ္ကရသလဲ။ ေနျပည္ေတာ္ စီမံကိန္းအတြက္
ဘတ္ဂ်က္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကုန္က်ခဲ့သလဲ။ ဘယ္မွာလဲ ေငြစာရင္းရွင္းတမ္း။
ဒီစာရင္းဇယားေတြကို သိခ်င္လို႔ ေမးျမန္းစုံစမ္းခဲ့ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ
ဘယ္သူမွ အတိအက် ေျဖၾကားျခင္းမရွိေသးပါ။ သမၼတရံုး၊ ၀န္ႀကီးဌာန၊
လႊတ္ေတာ္ေတြရဲ့ ၀က္ဘ္ဆုိက္ေတြထဲမွာ ရွာဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း
ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္းနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ဳိး အခုထိမေတြ႔ရေသးပါ။
ပုိၿပီးထူးျခားတာကေတာ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြားလုိ အမႈမ်ဳိးကအစ မီးခြက္ထြန္းၿပီး
ရွာေဖြေနတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခံျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ကိုယ္တုိင္က
သူတုိ႔ထုိင္ေနတဲ့ ပါလီမန္ရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္၊ သူတုိ႔အၿမဲတန္း သြားေနရတဲ့
ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို လႊတ္ေတာ္မွာ ေမးခြန္းထုတ္တာမ်ဳိး တခါမွ
မၾကားမိေသးပါ။
ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ ေနျပည္ေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးကို တာ၀န္ယူခဲ့တာက
လက္ရွိအစိုးရမဟုတ္ဘဲ အရင္စစ္အစိုးရ ျဖစ္ေနလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေနျပည္ေတာ္
အ၀င္၀မွာ အခုအထိ အိမ္ေတြေဆာက္ဆဲ၊ ဟုိတယ္ေတြေဆာက္ဆဲ၊ လမ္းေတြေဖာက္ဆဲဆိုေတာ့
စီမံကိန္းမၿပီးေသးလုိ႔ ရွင္းတန္း မထုတ္ျပန္ေသးတဲ့ သေဘာလား။
ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္းက ဘယ္ေတာ့ၿပီးမွာလဲ။ စီမံကိန္းကာလက ဘယ္ေလာက္လဲ။ ၂၀၁၅
အထိလား။ ကမာၻ႔နာက္ဆုံးေပၚ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ရဲ႕ လမ္း ၂၀ ေမာင္း
ဧရာမလမ္းမႀကီးေဘးက ပါလီမန္ေရွ႕မွာ ခဏရပ္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
