Friday, October 28, 2016

ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္ကိုစိန္ေခၚပါတယ္

ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္ကိုစိန္ေခၚပါတယ္
၂၈-၁၀-၂၀၁၆
(မေရးမျဖစ္လို႔၊ မေရးခ်င္ေပမယ့္၊ ေရးျဖစ္တာပါ။ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္၊ မိတ္ေဆြ၊
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အေရးလုပ္တုန္႔ျပန္တာကို အျပစ္ျမင္ေကာင္းျမင္
ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းလဲ စိန္ေခၚခ်င္တာေၾကာင့္ေရးရ
တာပါ။)

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၂၈)ရက္ေန႔ထုတ္တဲ့ ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္
ဂ်ာနယ္မွာ အာဏာရွင္ဦး၀င္းထိန္ႏွင့္အထူးေတြ႕ဆံုျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ျပ
ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းမွာ ဦး၀င္းထိန္က က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္
တဲ့အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာသြားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေျပာၾကားခ်က္
ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ကလည္း နည္းနည္းျပန္ေျပာဖို႔လိုလာပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မေရးမျဖစ္ေရးလိုက္ရတဲ့စာလို႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္တုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္ရယ္၊ ရန္မ်ဳိးသိမ္းရယ္ရွိတယ္ဆို
တာမွန္ပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ အင္းစိန္ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)နဲ႔က မရင္းႏွီးပါ
ဘူး။ သူက အထူးတိုက္မွာပါ။ က်ေနာ္က အင္းစိန္ေထာင္(၁)တိုက္မွာပါ။
ပုဒ္မကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၁၀(က)ပါ။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)တို႔ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚလစ္ဗ်ဴရိုအစည္းအေ၀းမွတ္တမ္းဗီဒီ
ယုိအေခြကို အင္းစိန္ေထာင္၊ အထူးတိုက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ
ကို သီးသန္႔ထုတ္ၿပီး၊ ျပတုန္းကပါ။ စကားေျပာလို႔မရပါဘူး။ လူခ်င္းျမင္
ရုံေတြ႕ရုံပါ။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္ကို ပုဒ္မ ၅(ည)နဲ႔
တရားစြဲၿပီး၊ ေန႔ခ်င္း (၄)ႏွစ္ ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေထာင္မခ်ခင္
က်ေနာ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္(၁)တိုက္မွာရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္
မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေၾကာေရးျပန္လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔
ရဲ႕သေဘာထားကို ေမးျမန္းပါတယ္။ ပုဒ္မ ၁၀(က)နဲ႔ထိန္းသိမ္းခံထား
ရတဲ့သူေတြအားလံုးနီးပါးကို စစ္ေၾကာေရးျပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္း
က ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)က အထူးတိုက္မွာျဖစ္ပါလိမ့္
မယ္။ က်ေနာ္က (၁)တိုက္မွာပါ။ အဲဒီ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ၿပီးမွ အနည္း
ငယ္ကိုျပန္လြတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားစုကိုေတာ့ ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ေထာင္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ အဲဒီတုန္း
က ဒီခ်ဳပ္ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေတြ၊ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႕၀င္ေတြ၊ ဒီခ်ဳပ္ရဲ႕
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရး
အက်ဥ္းက်သူအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမးခြန္းေတြ ထပ္ေျဖခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)အေနနဲ႔ ကိုယ္
ဘယ္လိုေျဖခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ က်
ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္ဘယ္လိုေျဖခဲ့တယ္ဆိုတာ အၿမဲတမ္းအမွတ္ရ
ေနပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာ က်ေနာ့္ကို ျပန္
လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းသိခၤ၊ ၉၀ အမတ္ ဦးဘ
ပြား၊ ေဒၚခင္စန္းလႈိင္အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ အက်ဥ္းသူ
ဆယ္ေယာက္ေလာက္ကို ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
က်ေနာ္တို႔ကို လာလႊတ္ေပးတဲ့တာ၀န္ခံက တပ္မေတာ္ေထာက္
လွမ္းေရးက ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးထြန္းခၽြန္ပါ။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို
စကားလာေျပာတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္က ေဆးတကၠသိုလ္ျပန္တက္ခြင့္
ရႏိုင္မလားလို႔ေမးခဲ့ပါတယ္။ သူက ျပန္တက္ခြင့္ရပါလိမ့္မယ္လို႔
ျပန္ေျဖခဲ့တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ျပန္လြတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်
ေနာ္ဟာ တစ္ပိုင္းတစ္စပညာေရးကို ျပန္ဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါ
တယ္။ အျခားေက်ာင္းက အျခားသူေတြ တက္ခြင့္မရတာဘာ
ေၾကာင့္ဆိုတာ မသိႏိုင္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္မွာေတာ့ တက္
ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါ။ ေနာက္
စက္မႈတကၠသိုလ္မွာလည္း ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္
အားလံုး ျပန္တက္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)ေျပာတဲ့ သူက
ေဒၚစုဆီစာေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပညာေရးအတြက္ ေနာက္
မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ခ်င္လို႔ သက္
ဆိုင္ရာနဲ႔နားလည္မႈယူလိုက္ရတာပါေပါ့။ သူ႔ကို အထင္မမွား
ပါနဲ႔။ ဘာညာဘာညာေပါ့။ အဲဒီစာ ကိုယ့္ကိုေပးေတာ့၊ ကိုယ္
ကတစ္ဆင့္ ေဒၚစုကိုေပးတာ။ အဲဒီစာ ကိုယ္ရယ္၊ ေဒၚစုရယ္
ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ
ဒီလိုေကာင္။ လို႔ေျပာပါတယ္။

နည္းနည္းေလးေတာ့ ျပန္ရွင္းရင္း ေျပာျပခ်င္မိပါတယ္။ အဲဒါ
က ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔လည္းဆက္စပ္ေနလို႔ပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုေဆြး
ေႏြးျငင္းခုန္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လပါ။ အဲ
ဒီတုန္းက ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္ဗဟိုလူငယ္ပူးတြဲသတင္း
စာရွင္းလင္းပြဲကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနအိမ္၀င္းထဲက
ျပန္ၾကားေရးတဲမွာလုပ္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဗိုလ္ႀကီး
ေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)နဲ႔လည္း မသိပါ။ စကားလည္းမ
ေျပာဖူးပါ။ ေဒၚစုနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္
တုန္းကမွ မပါခဲ့ဘူးပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ေဒၚေအာင္ဆန္း
စုၾကည္နဲ႔သီးသန္႔မေတြ႕ျဖစ္တာ ဒီေန႔အထိပါ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္
တုန္းက က်ေနာ့္ပံုစံက ပိန္ပိန္ပါးပါး ပါ။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ေန
အိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လြတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္က တတိယႏွစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ေဖာ္
ကိုင္ဖက္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသား
ေတြလည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီကာလေနာက္
ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အဆက္
အသြယ္ေတြလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့တာဟာ သခင္
အုန္းျမင့္(အဘဦးအုန္းျမင့္)(ကြယ္လြန္)ကေနတဆင့္ ေဒၚ
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီကို သတင္းေတြ၊ အခ်က္အလက္
ေတြစတာေတြကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့ပါတယ္။

သခင္အုန္းျမင့္က
အကူအညီေတာင္းတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း က်
ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပ
မယ့္ အဲဒီကာလတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီကို
က်ေနာ့္ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာတစ္ေစာင္မွ မေရးခဲ့
ဘူးပါ။ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာေတြ၊ သတင္း
ေတြ၊ အေထာက္အထားေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကို
ပဲ သခင္အုန္းျမင့္(အဘဦးအုန္းျမင့္)ကေနတဆင့္ ပို႔
ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအေန
အထားအရ က်ေနာ္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔
လံုး၀ေတြ႕ဆံုခဲ့ျခင္းမရွိတဲ့အျပင္၊ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္း
ထိန္(ဦး၀င္းထိန္)နဲ႔လည္း ေတြ႕ဆံုခဲ့တာမရွိပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္အၿမဲေတြ႕ျဖစ္တာက သခင္အုန္း
ျမင့္ပါ။ အဘဦးအုန္းျမင့္က ေဒၚစုၿခံထဲကို တံခါးမရွိ
ဓားမရွိ၀င္ႏိုင္၊ ထြက္ႏိုင္တဲ့အျပင္၊ သခင္အုန္းျမင့္ကို
အျပည့္အ၀ယံုၾကည္တာမို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔
ဆက္သြယ္အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ဟာ ဒီခ်ဳပ္
ပါတီ၀င္တစ္ေယာက္လဲမဟုတ္တဲ့အျပင္၊ ေဒၚစုနဲ႔
ေတာင္ ေတြ႕ဖို႔စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါ အဲဒီကာလ
လံုၿခံဳေရးအေနအထားအရပါ။ အဲဒီကာလတုန္းက
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ ရန္မ်ဳိးသိမ္းဆိုတဲ့
နာမည္ကို သိေကာင္းသိႏိုင္ေပမယ့္၊ လူနဲ႔နာမည္နဲ႔
တြဲသိဖို႔ မလြယ္ေလာက္ပါဘူး။

အဲဒီကာလတုန္းက
က်ေနာ္နဲ႔ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)နဲ႔
အျပင္မွာလံုး၀မေတြ႕ဘူးတာကို က်ေနာ္က ဘယ္
လိုသူ႔ဆီကတဆင့္ ေဒၚစုဆီ စာေပးလို႔ရမလဲ က်
ေနာ္မစဥ္းစားတတ္ပါ။ သူေျပာပံုအရ ေဒၚစုရယ္၊
သူရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ပဲသိတဲ့ ကိစၥႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ စာကိုေတာင္ မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္တယ္လို႔ဆို
ျပန္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့
က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာမဟုတ္
ပါဘူး။


ေနာက္ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး၀င္းထိန္)ေျပာ
တဲ့ ကိုယ္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲဆို ဒီေကာင္မေျပာရဲဘူး။
ကြယ္ရာကေနသာ လွမ္းကစ္ေနတာဆိုတာကေတာ့
လြဲေနၿပီထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က မေျပာရဲစရာအေၾကာင္း
မရွိပါဘူး။ တကယ္သာ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္းထိန္(ဦး
၀င္းထိန္)အေနနဲ႔ သတၱိရွိမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္
တည္း စကားစစ္ထိုးၾကရေအာင္ပါ။ တျခားအေၾကာင္း
မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕လက္ငင္း
အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပါ။

သတၱိတကယ္ရွိတယ္။
ေသြးရဲတယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ တစ္ပြဲတစ္လမ္းေလာက္
အကဲစမ္းခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီစကားစစ္ထိုးပြဲမွာ ေျပာမယ့္၊
ေဆြးေႏြးမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြက ဒီခ်ဳပ္ပါတီရဲ႕
ပိုအားေကာင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ပိုအားေကာင္းတဲ့
အနာဂတ္အတြက္ေျပာမွာေနာ္။ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာရွိရိွ၊
အရည္အေသြးရွိရွိ ေျပာမွာေနာ္။ သတၱိနည္းနည္းျဖစ္
ျဖစ္ရွိရင္ က်ေနာ္ ရန္မ်ဳိးသိမး္က ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၀င္း
ထိန္(ဦး၀င္းထိန္)ကို စိန္ေခၚပါတယ္လို႔။

အၿပီးသတ္အေနနဲ႔ေျပာျပခ်င္တာက-
က်ေနာ္ဟာ အစိုးရသက္ေသမလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။
က်ေနာ္ဟာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္
အခ်င္းခ်င္းအၾကား သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူးပါ။
က်ေနာ္ဟာ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ဆီက
ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အခြင့္အေရးမယူခဲ့ဘူးပါ။
ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့တုန္းကလဲ ကိုယ္အေနေခ်ာင္
ဖို႔ကိုယ္အဆင္ေျပဖို႔ အာဏာပိုင္နဲ႔မေပါင္းခဲ့ပါ။
ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္အေနေခ်ာင္ဖို႔၊ ကိုယ္အဆင္
ေျပဖို႔ အခ်င္းခ်င္းအၾကား ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္
မလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။

က်ေနာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းပါဆိုၿပီး၊
ဘာအခြင့္အေရးမွမယူခဲ့ဘူးပါ။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြေရာ
ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္ခြင့္ရေအာင္မလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအေနနဲ႔ ဘယ္သူ၊ ဘယ္အဖြဲ႕
အစည္းဆီကမွ ဘာအကူအညီမွမယူခဲ့ဘူးပါ။
ေလးစားလ်က္-
ေဒါက္တာရန္မ်ဳိးသိမ္း
ရန္ကုန္၊ ျမန္မာ။

Wednesday, October 26, 2016

ျမန္မာ့ ‘’စံ’’ က ဘာလဲ။

The Voice Daily, 26, Oct, 2016.


ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစေပၚမွာ

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆုုိတဲ့စကားကုုိေျပာကတည္းက လက္ရွိအေျခအေနဟာ မွားေနတယ္၊ စံ မမီဘူး၊ ေခတ္မမီဘူး ဒါေၾကာင့္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့၊ ဒီထက္ေခတ္မီတဲ့အေျခေနတခုုဆီေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုုိ႔လုုိေနျပီလုုိ႔ အဓိပၺယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ျပင္ဆင္မဲ့လမ္းသစ္ဆီမသြားခင္ လက္ရွိ အေျခအေနဟာ မွားေနတယ္ဆုုိတာကုုိ အရင္၀န္ခံဖုုိ႔လုုိပါလိမ့္မယ္။


နွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ေတာင္ မွားခဲ့တာဆုုိေတာ့ ျပင္ဆင္စရာေတြကလည္း ဘယ္နည္းပါ့မလဲ။ အဲဒီလုုိ မနည္းတဲ့ ျပင္ဆင္စရာေတြထဲမွာ နုုိင္ငံေရးသမားေတြဦးစားေပးေျပာဆုုိေလ့ရွိတာကေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုုံအေျခခံ ဥပေဒျပင္ဆင္ေရးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူကေတာ့ အေပၚထပ္အေဆာက္ဦ ဖြဲ႔စည္းပုုံျပင္တာအျပင္ ေအာက္ေျခက နုုိင္ငံသားတဦးခ်င္း၊ လူတဦးခ်င္းစီရဲ့ စိတ္ဓတ္ေတြ၊ အက်င့္ေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြကိုုလည္း တျပိဳင္တည္းျပင္ဖိုု႔လုုိမယ္ ယူဆပါတယ္။ 

နုုိင္ငံေရး ‘’စံ’’ အေၾကာင္း အရင္ေျပာရမယ္ဆုုိရင္ ၂၀၀၈ ဖြဲစည္းပုုံဟာ စံ မမွီပါ။ ဒါေၾကာင့္ စံ မီတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုုံတခုုရလာေအာင္ လြတ္ေတာ္တြင္းကေရာ၊ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပကပါ ၀ုုိင္းၾကိဳးစားေနၾကတယ္လိုု႔ နားးလည္မိပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ စည္းပုုံမတိုုင္ခင္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ၁၉၇၄ ဖြဲ႔စည္းပုုံနဲ႔ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔႔ စည္းပုုံေတြ ကေကာ စံ မီပါရဲ့လား။ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့ ဆီကေန လြတ္လပ္ေရးအရယူနုုိင္ဖုုိ႔ အခ်ိန္လုုေရးဆဲြခဲ့ရတဲ့ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုုံမွာ အားနဲခ်က္တခ်ဳိ႔ရွိခဲ့ေပမဲ့ တျခားဖြဲ႔ စည္းပုုံ ခုု ထက္ပုုိေကာင္းတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ 

တနည္းအားျဖင့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုုံနဲ႔ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးအရယူခဲ့တာဟာ အဲဒီကာလက ျမန္မာ့ ‘’စံ’’ လုုိ႔ဆုုိ နိုုင္ပါတယ္။ ၁၉၄၈ ကေန ၁၉၆၂ အထိ ျမန္မာ့ စံ ကေတာ့ ေရြးေကာက္ခံအရပ္သား ဒီမုုိကေရစီအစိုုးရေတြ ပါပဲ။ ၁၉၆၂ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ ျမန္မာ စံ ဟာ စစ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္းေရး ျဖစ္သြားတယ္လိုု႔ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။ 

အခုု ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုုံနဲ႔သြားေနတဲ့ကာလမွာေကာ ျမန္မာ့ စံ ကဘာလဲ။ ၁၉၄၈ နဲ႔ ၁၉၆၂ အၾကားရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ေရြးေကာက္ခံအရပ္သားအစိုုးရ အဆင့္ေလာက္ရွိတယ္ေျပာဖိုု႔ေတာင္ မလြယ္ေသးပါ။ (ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၊ မဆလ၊ န၀တ၊ နအဖ၊ ဦးသိန္းစိန္အစိုုးရတုုိ႔ အားလုုံးထက္ လက္ရွိအစိုုးရ ပိုုေကာင္းတာ ေသခ်ာ သည့္တုုိင္) လက္ရွိ အစိုုးရ အဆင့္အတန္းကိုု စစ္တပ္တ၀က္-အရပ္သားတ၀က္ ခြဲတန္းခ်အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္လုုိ႔ေျပာရမလား။ နုုိင္ငံေရးေ၀ဖန္သူ တခ်ုုိ႔ကေတာ့ ဒီေန႔ျမန္မာအစိုုးရ ‘’စံ’’ ကုုိ Hybrid regimes (အာဏာရွင္နဲ႔ေပါင္းထားတဲ့ ဒီမုုိကေရစီအစုုိးရလုုိ႔ ဆုုိနုုိင္မယ္ထင္ပါတယ္) လုုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ စာေရးသူ ကေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ဲ့ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုုိကေရစီ၊ လမ္းညြန္ဒီမုုိကေရစီ (Guided democracy) သုုိ႔မဟုုတ္ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဒီမုုိကေရစီ (Burmese way to Democracy) လုုိေခၚ ခ်င္ပါတယ္။


ဒါက နုုိင္ငံေရး စံ ပါ။ စီးပြားေရး ‘’စံ’’ ေကာဘယ္လုုိလဲ။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးကိုုလက္ခံထားတယ္ဆုုိေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ခရုုိနီစီးပြားေရး စံ အဆင့္မွာပဲရွိေနပါေသးတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ခရီုုနီေပါင္းျပီးသိမ္းထားတဲ့ ေျမယာေတြကိုု ျပည္သူေတြဆီ ျပန္ေပးေနျပီဆုုိေပမဲ့ အေတာ္နဲေနပါေသးတယ္။ လူမႈေရးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဖက္မွာလည္း ထူးမျခားနားပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာကိုုးကြယ္ခြင့္ကုုိ ဖြဲ႔စည္းပုုံမွာအာမခံထားတဲ့အတြက္ လူမ်ဳိးစုုံ ယဥ္ေက်းမႈ (Multi Culture) ကိုု စံ အျဖစ္လက္ခံထားတယ္လုုိ႔ယူဆရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး၊ ဗုုဒၡဘာသာလုုိ႔ မွတ္ပုုံတင္မွာ ေရးထားသူေတြကုုိသာ ဦးစားေပးေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ မ်ဳိးႏြယ္စုု အခ်င္းခ်င္းၾကား စစ္ပဲြေတြ (Internal conflict) မ်ဳီးနြယ္စုု အခ်င္းခ်င္းၾကား ပတိပကၡေတြ (communal violence) ကုုိ အခုု အစိုုးရသစ္လက္ထက္အထိ အဆုုံးမသတ္နုုိင္ေသးပါ။

ဒီလိုု ဖားတပုုိင္း-ငါးတပုုိင္း ဒီမုုိကေရစီ ‘’စံ’’ ေအာက္မွာ နုုိင္ငံသားတဦးခ်င္းစီရဲ့ စံနႈန္းေတြကိုု သတ္မွတ္ဖိုု႔၊ အက်င့္စရုုိက္ေတြကိုုျပဳျပင္ဖိုုုု႔၊ နုုိင္ငံတကာလုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္းေတြကိုုလုုိက္နာေအာင္လုုပ္ဖိုု႔ဆုုိတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မလြယ္ဘူးဆုုိျပီး မလုုပ္ပဲေနရင္ အေျခအေနက ပုုိဆုုိးလာနုုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုုိ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္သူတခ်ုုိ႔က ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုုံအေျခခံဥပေဒကုုိ ျပင္လုုိက္ရံုုနဲ႔ ျမန္မာနုုိင္ငံရဲ့က်ဆင္းေနတဲ့ အေျခ အေနအားလုုံး ခ်က္ခ်င္းၾကီးေကာင္းလာေတာ့မလုုိလုုိ ေျပာေနၾကလုုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

စံ မတူ ျမန္မာ

လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ပုုိင္းက အင္ဂ်င္နီယာတဦးေရးတဲ့ စံ မတူ ျမန္မာ့အင္ဂ်င္နီယာေလာကနဲ႔ အေဆာက္ဦေတြ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတပုုဒ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာနုုိင္ငံက အေဆာက္ဦအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နုုိင္ငံတကာစံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ အညီေဆာက္ထားတာမဟုုတ္ပဲ အဆင္ေျပသလုုိေဆာက္ထားတာ ကမ်ားေၾကာင္း၊ အထပ္ အနိမ့္-အျမင့္ေတြ၊ ေလွ ကားထစ္ေတြ၊ တံခါးေဘာင္ေတြ၊ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေတြဟာလည္း စံသတ္မွတ္ခ်က္မရွိပဲ တအိမ္တမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္လိုု႔ဆုုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဆာက္ဦ စံခ်ိန္စံညႊန္းစစ္ေဆးသူကုုိ လာဘ္ေငြေပးလုုိက္ရင္ အဲဒီလုုိစံမမီတဲ့ အေဆာက္ဦအားလုုံး စံ မီတယ္လိုု႔ ေထာက္ခံစာေရးေပးလုုိက္ပါတယ္။


ဒီလုုိနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀ အတြင္းေဆာက္ခဲ့တဲ့တုုိက္တာေတြက အရင္ျပိဳက်ပ်က္စီးေနျပီး နွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ကိုုလုုိနီေခတ္က ေဆာက္ခဲ့တဲ့ လက္က်န္အေဆာက္ဦေတြက ပုုိမုုိခုုိင္မာ လွပေနတာကိုု ရန္ကုုန္မွာေတြ႔ နုုိင္ပါတယ္။ ဒါက တုုိက္တာအေဆာက္ဦကိစၥ။ လမ္း၊ တံတားဖက္ကိုုေျပာဦးမလား။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဦးသိန္းစိ္န္ အစိုုးရလက္ထက္မွာ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ့လယ္က ကုုန္းေက်ာ္တံတားေတြအားလုုံး စံခ်ိန္မမီလုုိ႔ ျပန္ေဆာက္ရမယ္ဆုုိျပီး ေျပာဆုုိသံေတြ က်ယ္ က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားေနရပါတယ္။ တံတားေပၚ အေပ့ါသြားလုုိ႔ တံနားနိမ့္သြားတယ္၊ တံတားက်ဳိးသြားတယ္ဆုုိ တဲ့အထိ ဒီေန႔ ေဆာက္လုုပ္ေရး စံ က ဟာသလုုပ္ခံေနရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စစ္အစိုုးရေခတ္ကေဖာက္ခဲ့တဲ့ ေသမင္းတမန္လမ္းသစ္အျဖစ္ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ရန္ကုုန္-ေနျပည္ေတာ္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းကိုု အခုုျပန္ျပင္ေနရပါတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္က ကမ္းနားလမ္း စံခ်ိန္မမီလိုု႔ မြန္ျပည္နယ္လြတ္ေတာ္မွာဆြးေနြးေနသလုုိ ေမာ္လျမိုုင္-ထား၀ယ္ ကားလမ္းစံခ်ိန္မမီလိုု႔ အင္ဂ်င္နီယာကိုု အေရးယူမယ္ဆုုိျပီး တနသာၤရီတုုိင္း ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္က သတိေပးေနတာကိုု သတင္းေတြထဲ ဖတ္ေနရပါတယ္။

ဒါက အမ်ားျမင္သာတဲ့ေနရာတခ်ဳိ႔ကုုိ ဥပမာ ထုုတ္ျပတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေဆာက္လုုပ္ေရးဌာနတင္မက တနုုိင္ငံလုုံးက ေနရာအားလုုံးနီးပါးမွာ ‘’စံ’’ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိပါ။ သက္ဆုုိင္ရာ စံခ်ိန္စံညႊန္း သတ္မွတ္သူ၊ တုုိင္းထြာသူကုုိ လာဘ္ေငြေပးနုုိင္ရင္ေပးနုုိင္သေလာက္ စံ ေကာင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ရတဲ့အတြက္ ဒီေန႔ ျမန္မာ့ ‘’စံ’’ ဟာ လာဘ္ေငြေပးျခင္း၊ အာဏာရိွသူနဲ႔တည့္ေအာင္ေပါင္းျပီး ဂြင္ရုုိက္ျခင္းလုုိ႔ေျပာရင္ ျငင္းဖုုိ႔ခက္ပါလိမ့္မယ္။ 

စာနဲ႔ေရးျပထားစရာမလိုုတဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ား

စံ မမီတဲ့အိမ္ေပၚကဆင္းျပီး ျမိဳ့ထဲလမ္းေလ်ာက္ၾကည့္ဦးမလား။ ပလက္ေဖာင္းမွာ လမ္းေဘးဆုုိင္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနလုုိ႔ ကားလမ္းမေပၚ ဆင္းေလ်ာက္ရပါလိမ့္မယ္။ ပလက္ေဖာင္းဆုုိတာ လမ္းေလ်ာက္တဲ့ေနရာလုုိ႔ နုုိင္ငံတကာမွာ သိထားၾကေပမဲ့ ျမန္မာနုုိင္ငံမွာေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အလားတူပါပဲ၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေတြ ရန္ကုုန္ျမိဳ့လယ္မွာရွိေပမဲ့ ဒီတုုိင္းသြားကူူးလုုိ႔မရ၊ ကားတုုိက္ခံရျပီး ေသသြားနုုိင္ပါတယ္။ လူကူမ်ဥ္းက်ားဆုုိကတည္းက လူေတြကိုု ဦးစားေပးရမွာကိုု နုုိင္ငံတကာယဥ္ေမာင္းတုုိင္းသိေပမဲ့ ျမန္မာနုုိင္ငံ ကယဥ္ေမာင္းေတြ မသိၾကပါ။ 


ဒီေတာ့ လူေတြက မ်ဥ္းက်ားမွာကူူးလဲ မထူးတဲ့အတူတူ ကုုူးခ်င္တဲ့ေနရာက ကူးေတာ့တာပါပဲ၊ ကားသမား ေတြကလည္း ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ရပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုုိနဲ႔ ျမန္မာ့ ‘’စံ’’ ဆုုိတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ နားလည္မႈနဲ႔ မီးစင္ၾကည့္က ျဖစ္သြားခဲ့တာ နွစ္ ၅၀ ေလာက္ရွိသြားျပီျဖစ္ပါတယ္။

စာနဲ႔ေရးျပထားတဲ့၊ ဆုုိင္းဘုုတ္ၾကီးေတြေထာင္ျပထားတဲ့၊ မ်ဥ္းက်ားေတြဆြဲထားတဲ့ေနရာမွာေတာင္ စည္း ကမ္း (လုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္း) ကုုိမလုုိက္နာဘူးဆုုိရင္ စာနဲ႔ေရးျပထားစရာမလုုိတဲ့စည္းကမ္းေတြဆုုိ လုုိက္နာဖုုိ႔ ပုုိခက္နုုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ စာၾကည့္တုုိက္မွာ စကားက်ယ္က်ယ္မေျပာရ၊ လူၾကားမွာ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ လမ္းမေပၚ ကြမ္းေသြးမေထြးရ၊ အမ်ားသူငါတန္းစီတဲ့ေနရာမွာ ျဖတ္မတိုုးရ၊ အမ်ားသုုံး ကားေတြ၊ ရထားေတြ ေပၚမွာ မသန္စြမ္းေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အုုိေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ အျပိဳင္မတုုိးရစသျဖင့္ စာနဲ႔ေရးျပ စရာမလုုိပဲ အလုုိလုုိသိေနရမဲ့ စံ ေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္။

ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ ‘’စံ’’ ဘယ္ေလာက္အထိပ်က္ေနသလဲဆုုိရင္ လူနာတင္လာတဲ့ အေရးေပၚေဆးရံုုကား ကိုုေတာင္ သာမန္ခရီးသည္ကား၊ ကိုုယ္ပုုိင္ကားေတြက လမ္းဖယ္မေပးၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀န္ၾကီးကားေတြ၊ စစ္တပ္ကားေတြ၊ VIP ကားေတြ၊ ျပိဳင္ကားေတြလာရင္ေတာ့ အားလုုံးက ပ်ာပ်ာသလဲ လမ္းဖယ္ေပးၾက တာေတြ႔မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ စံ ေတြ ဒီလုုိပ်က္စီးသြားရတာလဲ။

ဦးစားေပးသင့္တဲ့ကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး တေန႔က Facebook ေပၚမွာ ေမးခြန္းထုုတ္ထားတဲ့ Post တခုုေတြ႔မိ ပါတယ္။ မီးသတ္ကားရယ္၊ ေဆးရံုုအေရးေပၚကားရယ္၊ ရဲကားရယ္၊ ၀န္ၾကီးကားရယ္ စင္း လမ္းေလးဆုုံ မွာေတြ႔တဲ့အခါ ဘယ္ကားကိုုဦးစားေပးရမလဲတဲ့ က်ေနာ္တုုိ႔ျမိဳ့မွာေတာ့ ၀န္ၾကီးကားနဲ႔ ရဲကား (Post ပုုိင္ရွင္က စစ္ကားလုုိ႔ ထည့္မေရးရဲလုုိ႔လားမသိပါ) ကုုိဦးစားေပးေနရဆဲပါလုုိ႔ တေယာက္ကေျဖ ထား တာေတြ႔ရပါတယ္။ 


ျဗမၼာစံုုတရားထြန္းကားေရးအတြက္ ေလာ္စပီကာနဲ႔က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္တရားေဟာေနစဥ္မွာ တကုုိယ္ေကာင္းဆန္မႈေတြက ပုုိပုုိၾကီးမားလာတာေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဘယ္သူအဆင္ေျပေျပ မေျပေျပ ကိုုယ္အဆင့္ေျပရင္ျပီးေရာဆုုိတဲ့ တကိုု္ယ္စာဦးစားေပးသူေတြ မ်ားမ်ားလာေနျပီး ပတ္၀န္းက်င္တခုုလုုံး အဆင္ေျပေအာင္လုုပ္သင့္တယ္၊ အနဲဆုုံးေတာ့ ကိုုယ္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္အေနွာက္ အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆုုိတဲ့သူ တေျဖးေျဖးနည္းလာေနတယ္လိုု႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဒီအတြက္ နုုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး စသျဖင့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြကိုု အေသအခ်ာ ပညာေပး ေဆြးေနြးဖိုု႔လုုိေနပါတယ္။ ဒီလုုိပညာေပးတဲ့အခါ ဘာသာတရားေပၚအေျခခံတဲ့ ျဗမၼာစုုံတရား ေဟာေနရံုုနဲ႔မရပါ။ ဘာသာေပါင္းစုုံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစုုံနဲ႔ အံ့၀င္ဂြင္က်ျဖစ္မဲ့၊ နုုိင္ငံတကာလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာ စာတန္းေပၚ အေျခခံျပီး ပညာေပးဖုုိ႔လုုိပါတယ္။ လူၾကီးေတြကိုု ေဆြးေနြးပဲြေတြနဲ႔ ပညာေပးဖုုိ႔လုုိသလုုိ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ လူ႔အခြင့္အေရး စံ ကိုု ထည့္သင္ေပးဖုုိ႔ လုုိပါတယ္။

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ ျမန္မာနုုိင္ငံရင္ဆုုိင္ေနရတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆုုိတာဟာ ဖြဲ႔စည္းပုုံအေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ေရးတခုုတည္းနဲ႔ မရပါ။ နုုိင္ငံသားတဦးခ်င္းစီရဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဓတ္ေတြ၊ စံ သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြပါ ျပဳျပင္ဖုုိ႔ လုုိေနပါတယ္။ ဒီလုုိျပဳျပင္ဖိုု႔အတြက္ ကုုိယ့္ထက္သာတဲ့၊ ကိုုယ့္ေရွ႔မွာေျပးေနတဲ့ နုုိင္ငံေတြက စံ ေတြကိုု နမူနာယူဖိုု႔ လုုိပါလိမ့္မယ္။

ကံ ေကာင္းတာတခုုကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကေန ပိုုေကာင္းတဲ့အေျခအေနတခုုဆီေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုုပ္ဖုုိ႔လုုိတယ္ဆုုိတာကုုိ နုုိင္ငံသားအမ်ားစုုက လက္ခံထားျခင္းပါပဲ။ ဒီအတြက္ ေရြးေကာက္ခံအစိုုးရက လူထုုကိုုဦးေဆာင္ျပီး စံ မီတဲ့နုုိင္ငံျဖစ္ေအာင္ စီမံကိန္းခ်ေဆာင္ရြက္ဖုုိ႔လုုိေနပါတယ္။ နုုိင္ငံသားေတြတဦးခ်င္းစီဖက္လည္း ဒီမုုိကေရစီနုုိင္ငံၾကီးသားပီသစြာ က်င့္ၾကံေနထုုိင္ေရးအတြက္ စနစ္ တက် စတင္ေလ့က်င့္ဖုုိ႔ လုုိေနျပီျဖစ္ပါတယ္။    

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More