Knife to knife, Lance to lance or the ABSDF.

....................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၇)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on April 26, 2012 4:57 pm

တတိယအႀကိမ္ ညီလာခံနဲ႔ ABSDF အကဲြအၿပဲကာလ

၂ နွစ္တခါ ညီလာခံလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ ABSDF ဖြဲစည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပါ စည္းကမ္းေတြအရ ၁၉၉၁ ၾသဂုတ္လအေစာပုိင္းမွာ တတိယအႀကိမ္ညီလာခံ ေခၚမယ္လို႔ ဗဟုိက ဖိတ္စာေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းဟာ လူဦးေရ ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့အတြက္ ညီလာခံကုိယ္စားလွယ္ ခြဲတန္း ၁၀ ဦးရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဖြဲ႔စည္းပုံပါ ေရြးေကာက္ပဲြေကာ္မရွင္ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြအတုိင္း ကုိယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မရွင္ကို ဖြဲ႔ပါတယ္။

ႏွစ္ဘက္ဗဟုိရဲ႕ အတြင္းေရးမႉးေတြျဖစ္သြားသူ စခန္းဥကၠ႒ ကုိေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ကုိမ်ဳိး၀င္း (ေနာက္တန္း ၆ ဦးအနက္ အလယ္ ၂ ဦး) ကုိ တပ္ရင္းမကြဲမီ သင္တန္းဆင္းပြဲတခုတြင္ အတူေတြ႔ရစဥ္

တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ေကာ္မရွင္၊ ေရွ႕တန္း တပ္ခဲြအသီးသီးက ေကာ္မရွင္ခြဲေတြကေန လ်ဳိ႕၀ွက္မဲစနစ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈအရ ၁၀ ဦးစာရင္းထဲ ပါသြားသူေတြကေတာ့ ဗဟုိမွာေရာက္ေနတဲ့ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကုိခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေဌးေအာင္၊ ေနာက္တခါ စခန္းေကာ္မတီေတြထဲက ကုိေအာင္သန္း၀င္း၊ ကုိမ်ဳိး၀င္း၊ ကုိသိန္းေဆာင္၊ ကုိ၀င္းမင္းနဲ႔ တပ္မႉးေတြထဲကေတာ့ ကိုေဇာ္သန္းနဲ႔ ကုိဘုန္းေက်ာ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းဥကၠ႒ေဟာင္း ကိုမင္းေအာင္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကံဆုိးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလား မေျပာတတ္။ ၁၀ ဦး ေရြးတဲ့အထဲ ၁၁ ေနရာကေန ကပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဥကၠ႒နဲ႔တပ္ရင္းမႈးအပါ၀င္ စခန္းတာ၀န္ရွိသူ အေတာ္မ်ားမ်ား သံလြင္စခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ တတိယအႀကိမ္ ညီလာခံဆီ သြားေနစဥ္ ဒုတပ္ရင္းမႉး ဆရာေအာင္ျမင့္၊ ေကာ္မတီ၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ဦး ဟန္လင္း၊ ကိုဂြမ္ရွိီနဲ႔ ကုိဉာဏ္စုိးတို႔က စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆက္လက္ တာ၀န္ယူထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၁ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔ကေန စတင္လုိက္တဲ့ သံလြင္စခန္းက ဗဟုိညီလာခံဟာ တလလည္းမၿပီး၊ ၂ လလည္းမၿပီးနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိပါ။ သံလြင္စခန္းမွာ လုံၿခံဳေရး အေျခေနမေကာင္းလို႔ KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာစခန္းဆီ ေျပာင္းၿပီးေဆြးေႏြးရတယ္။ ေနာက္တခါ မာနယ္ပေလာ ညီလာခံမွာ သေဘာထား ကဲြမႈေတြေၾကာင့္ KNU က လက္မခံေတာ့ဘဲ သံလြင္စခန္းဆီ ျပန္ပုိ႔လုိက္တယ္ စသည္ျဖင့္ သတင္းမ်ိဳးစုံ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလုိ သတင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးျဖစ္ေနရာကေန ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေကာ္မတီကိစၥ၊ ေျမာက္ပုိင္း ကခ်င္နယ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သူလ်ဳိမႈကိစၥေတြအေပၚ သေဘာထားကဲြၿပီး ဗဟုိ ၂ ျခမ္း ကဲြသြားၿပီလို႔ က်ေနာ္တို႔စခန္းဆီ သတင္းေရာက္လာပါတယ္။

သတင္းေရာက္လာတယ္ ဆုိေပမယ့္ အစအဆုံး ျပည့္ျပည့္စုံစုံ သိရတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ညီလာခံအတြင္း သေဘာထားကဲြမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ျပင္ပကုိ သတင္းေပါက္မွာစုိးလို႔ဆုိၿပီး ဗဟုိနဲ႔ စခန္းေတြအၾကား ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြကိုလည္း အေရးေပၚမွအပ ဆက္သြယ္မႈအားလုံး ပိတ္ထားတဲ့ အတြက္ ဘာမွကို အတိအက် မသိနုိင္တဲ့အေျခေနမ်ဳိးပါ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ အထက္ေဖာ္ျပပါ ကိစၥ ႏွစ္ခုအေပၚ အဓိက သေဘာထားကြဲၿပီး ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ဗဟုိနဲ႔ ကုိမုိးသီးဇြန္ ဦးေဆာင္တဲ့ဗဟုိ ဆုိၿပီး ဗဟုိ၂ ခု ျဖစ္သြားၿပီ။ ဗဟုိဘက္က တပ္ရင္းေတြ၊ စခန္းေတြလည္း ဟုိဘက္ဗဟုိ ဒိီဘက္ဗဟုိေတြကုိ အသီးသီး ေထာက္ခံ ရပ္တည္လုိက္ၿပီလို႔ သိလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီလုိ အ႐ႈပ္အေထြးမ်ားစြာ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ စခန္းတာ၀န္တခုနဲ႔ ထီးခီးကို ေရာက္ေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ ဒုရင္းမႉး ဆရာေအာင္ျမင့္နဲ႔ စခန္းေကာ္မတီဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္မယူဘဲ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ဘန္ေကာက္ကုိ ခရီးထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေကာ္မတီေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္နဲ႔ ကန္ခ်နပူရီ၊ ဘန္ေကာက္ကို သြားေနၾကမုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း KNU ၿမိတ္-ထား၀ယ္ခ႐ုိင္ ဘ႑ာေရးတာ၀န္ခံ ပဒုိကမာၻေအးဆီကေန ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ေခ်းၿပီး ဒီတုိင္း ထထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႔သူေတြက က်ေနာ္တို႔စခန္းဥကၠ႒ တာ၀န္ကေန ကုိမုိးသီးဇြန္အဖြဲ႔ရဲ႕ ဗဟုိေကာ္မီတီ အတြင္းေရးမႉး ၁ ျဖစ္လာသူ ကိုေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ ကုိ၀င္းမင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ၂ ဦးကို ဦးေမာင္ေမာင္ေဆြရဲ႕ အိမ္အနီးက ကိုမုိးသီးဇြန္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းသစ္မွာ ေတြ႔တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကို၀င္းမင္းက ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္တယ္လို႔ အတိအက် ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မရွိေသးပါဘူး။ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႉးကေန ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ ဗဟုိေကာ္မီတီရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာသူ ကုိမ်ဳိး၀င္းကို ရမ္ဂဟမ္က မူလ နုိင္ငံျခားေရး႐ံုး ၀န္းက်င္မွာ က်ေနာ္သြားေတြ႔ပါတယ္။

ကဲြၿပဲကာစ ႏွစ္ဖက္ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ကုိမုိးသီးဇြန္တို႔ဘက္မွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ ကုိမုိးသီးဇြန္၊ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ကိုေအာင္သူၿငိမ္း၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ဆလုိင္းကုိကုိဦး၊ အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ကုိေအာင္သန္း၀င္း၊ အတြင္းေရးမႉး ၂ အျဖစ္ ကိုမ်ဳိးသန္႔တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္မွာေတာ့ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္၊ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ကုိမ်ဳိး၀င္း၊ အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ကိုေအာင္ထူး၊ အတြင္းေရးမႉး ၂ အျဖစ္ ကိုလွေဌးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ဖက္တာ၀န္ရွိသူေတြျဖစ္တဲ့ စခန္းဥကၠ႒ ကုိေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ စခန္းအတြင္းေရးမႉး ကုိမ်ဳိး၀င္းတို႔ရဲ႕ ေျပာဆုိခ်က္ေတြဟာ သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔သူ ႏွစ္ဖက္စလုံး မွန္သလုိျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သတင္းသြားေမးမိတဲ့ က်ေနာ္ကပဲ “ေမးမိတာ မွားပါတယ္” ဆုိသလုိမ်ဳိးျဖစ္သြားလို႔ က်ေနာ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ ရမွန္းမသိပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အားလုံးဆုံၿပီး စခန္းေရာက္မွ စုံညီရွင္းလင္းပဲြလုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း ခံယူမယ္လို႔ အၾကမ္း သေဘာတူညိီမႈရကာ က်ေနာ္တို႔အားလုံး သီးျခားစီ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္၀င္လာၾကပါတယ္။

အေပၚ ႏွစ္ျခမ္း၊ ေအာက္ ငါးျခမ္းနဲ႔ မင္းသမီးေဒသ

စခန္းေရာက္မွ ရွင္းလင္းပဲြလုပ္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ၾကမယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ဗဟုိမွာကဲြတယ္ ဆုိကတည္းက ကုိမုိးသီးဇြန္တို႔ဘက္က တာ၀န္ရွိသူတဦးဟာ ရေနာင္းကုိဆင္းၿပီး ကိုေက်ာ္ရတို႔ ပင္လယ္ျပင္တပ္စုကုိ သူတို႔ဘက္ကပါဖုိ႔ အျပတ္စည္း႐ံုးထားၿပီးသား။ ကုိေက်ာ္ရနဲ႔ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ နီးပါးဟာ သူတို႔ဘက္မွာ ရွိေနၿပီျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကညာထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မိခင္တပ္ရင္းရွိရာ မင္းသမီးစခန္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္က ညီလာခံအေတြ႔အႀကံဳ ရွင္းလင္းပြဲနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵခံယူပဲြဟာ ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ ဘက္က ကုိယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ဘက္မွာမွ မပါဘဲ ဒီ ႏွစ္ဖြဲ႔ေပါင္းတဲ့အထိ ဘက္မလုိက္ရပ္မယ္။ ကဲြၿပဲတာကို လက္မခံနုိင္ဘူးဆုိတဲ့ က်ေနာ္တို႔လုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြအၾကား ရွင္းလင္းပဲြ သေဘာမ်ဳိးသာ ပုိမ်ားေနပါတယ္။

၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာလ ၃ရက္ေန႔က ၁၁ ရက္ေန႔အထိ ၉ ရက္ၾကာက်င္းပတဲ့ အဲဒီမ်က္နွာစုံညီ ရွင္းလင္းပဲြကုိ ကုိေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္းအပါ၀င္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ကိုယ္စားလွယ္ ၇ ဦးေလာက္ လာေရာက္ရွင္းလင္း တင္ျပၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လက္က်န္ ေကာ္မီတီ ငါးဦးက သဘာပတိ ဒုိင္လူႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ယူရၿပီး ပဲြမၾကမ္းေအာင္ ထိမ္းခဲ့ရပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ကုိေအာင္သန္း၀င္းဘက္က အဓိကထား တင္ျပတာဟာ ကိုမုိးသီးဇြန္ရဲ႕ ၈ ေလးလုံးကာလ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဗကသနဲ႔ လူေဘာင္သစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈ အစဥ္လာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအစဥ္အလာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေပမယ့္ ညီလာခံအတြင္းမွာေတာ့ သူတို႔ဟာ လူနည္းစုျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ တင္ျပခ်က္ေတြကို ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္တို႔ အုပ္စုက လက္မခံဘဲ လူမ်ားစုနဲ႔ အနုိင္က်င့္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ကုိေအာင္သန္း၀င္းက ေျပာတယ္လို႔ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ကိုမ်ဳိး၀င္းတို႔ဘက္က ေျပာတဲ့အထဲမွာေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ က်င့္စဥ္ရဲ႕ သေဘာအရ အမ်ားစုဆႏၵကို အနည္းစုက လုိက္နာရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
က်ေနာ္အပါ၀င္ ကဲြၿပဲတာကို လက္မခံဘူးဆုိတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ “အမ်ားစုဆႏၵကုိ အနည္းစုက လိုက္နာရမွာျဖစ္သလုိ အနည္းစုဆႏၵကုိ အမ်ားစုက ေလးစားဖုိ႔လုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဲြၿပဲမႈကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႔ၿပီး အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ေပါင္းစည္းဖုိ႔လုိတယ္” ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့တယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

အေရးႀကီးတဲ့ ရဲေဘာ္ထု ရွင္းလင္းပဲြလုပ္ေလ့ရွိရာ မင္းသမီး စခန္းမွ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီး

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီအထိ ၉ ရက္လုံးလုံး ျငင္းခုံေဆြးေႏြးလုိက္တာ လူေတြလည္း အေတာ္ေျခကုန္လက္ပန္း က်ကုန္ၾကပါတယ္။ တေန႔ ၈ နာရီနႈန္းနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေန႔ခင္းဘက္ ဒီလို တရား၀င္ရွင္းလင္းပဲြေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနသလုိ ညေနခင္းေတြမွာလည္း ဘားတုိက္ အသီးသီးမွာ တီးတုိးစကား၀ုိင္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကတာဟာ တကယ့္ကို အႀကိတ္အနယ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဘက္တခုခုကို ေထာက္ခံတဲ့ တပ္ရင္းတခုတည္းအျဖစ္ ဘယ္လုိမွ ရပ္တည္လို႔ မျဖစ္နုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ “ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကဲြၿပဲေရးမူ၀ါဒ” ကုိ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းအသီးသီးက လက္ခံသေဘာတူ လုိက္ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရဲေဘာ္တဦးခ်င္း ဆႏၵရွိတဲ့အတုိင္း ႀကိဳက္တဲ့ဘက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ရပ္နုိင္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရပါတယ္္။

ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ ပထမဆုံး ကြဲၿပဲသြားတာကေတာ့ ဒုိင္လူႀကီးအျဖစ္ သဘာပတိတာ၀န္ ယူေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ လက္က်န္ စခန္းေကာ္မီတီ ငါးဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒုရင္းမႉး ဆရာေအာင္ျမင့္က ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္ ပါသြားပါတယ္။ က်ေနာ္၊ ဦးဟန္လင္း၊ ကုိဉာဏ္စုိး (ရက္ပုိင္းအတြင္း ကိုနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္ကုိ ေျပာင္းသြားသူ)၊ ကိုဂြမ္ရွီ (လပုိင္းအတြင္း ကိုမုိးသီးဇြန္တို႔ဘက္ကုိ ေျပာင္းသြားသူ) တို႔ကေတာ့ ဘယ္ဘက္မွမပါဘဲ ဘက္မလုိက္ ညီညြတ္ေရးအဖြဲ႔ဆုိၿပီးရပ္ဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ငါတို႔ကြဲသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စခန္းတခုတည္း အတူေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တေနရာစီေနမွ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ထပ္မံသေဘာတူၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာေအာင္ျမင့္ ဦးေဆာင္တဲ့ ေဒါက္တာ နုိင္ေအာင္ကုိ ေထာက္ခံတဲ့အဖြဲဟာ သူတို႔ လူအင္အား ၈၀ ခန္႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ မူလစခန္းနဲ႔ တမုိင္ခန္႔ေ၀းတဲ့ တပ္ရင္း စစ္သင္တန္းေက်ာင္းရွိရာ အရပ္ဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။

ဆန္အိတ္ေတြ၊ ရိကၡာေတြ၊ အုိးေတြခြက္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြကိုပါ သယ္ၿပီး ထြက္သြားၾကတဲ့ ဒီျမင္ကြင္းဟာ တကယ့္ကုိ ရင္နင့္စရာပါ။ တၿမိဳ႕တည္းကေန ေတာခုိဖုိ႔ အတူထြက္လာသူေတြ၊ အထကေတြ တကၠသိုလ္ေတြမွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေက်ာင္းတက္လာသူေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္တူလို႔ အသက္ပါပုံအပ္ၿပီး သံုးနွစ္ သံုးမုိးလုံးလုံး ေတာတြင္းမွာ အတူေန၊ အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူတုိက္ပဲြ၀င္လာခဲ့တဲ့ “ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း” ေတြအခ်င္းခ်င္း အခုလုိ ကဲြသြားတဲ့ျမင္ကြင္းကုိ ဘာနဲ႔နႈိင္းျပရမွန္း က်ေနာ္ စကားလုံး ရွာမေတြ႔ေသးပါ။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ မိဘနွစ္ပါး သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္လို႔ ကဲြၿပဲခ်ိန္မွာ သားသမီးတခ်ဳိ႕က အေဖနဲ႔လုိက္သြားၿပီး တခ်ဳိ႕က အေမနဲ႔က်န္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနေလမလားလို႔ေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘာမွ မတတ္နုိင္။ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြလုိ “အေဖကယ္ပါ၊ အေမကယ္ပါ” ဆုိၿပီး ေအာ္ငုိေနလို႔ဖုိ႔လည္း မျဖစ္နုိင္ေတာ့ပါ။

ဒီလုိနဲ႔ က်န္တဲ့လူ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ဘက္မလုိက္အျဖစ္ မူလစခန္းမွာ ေနၿမဲအတုိင္း ဆက္ေနၾကပါတယ္။ ကိုမုိးသီးဇြန္ကို ေထာက္ခံတဲ့ ကိုေက်ာ္ရတို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ စခန္းမွာမရွိဘဲ ပင္လယ္ျပင္ထဲ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ စခန္းေနရာအတြက္ ျပႆနာမရွိခဲ့ပါ။ (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘက္မလုိက္တပ္ရင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ တမုိင္နီးပါးအကြာက တနသၤာရီျမစ္ေဘးမွာ ၂၀၂ တပ္ရင္းဆုိၿပီး သူတို႔ရဲ႕ စခန္းကုိ လာေဆာက္ပါတယ္။)

က်ေနာ္တို႔ ၂၀၁ တပ္ရင္းအတြင္း ၁၀ ရက္နီးပါး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အျငင္းပြား၊ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈမရွိဘဲ ၿခိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ “ကုကၠိဳပင္လမ္းခြဲ” လုပ္လုိက္နုိင္္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေဘးနားရွိ ၂၀၃ တပ္ရင္းမွာေတာ့ ဒီလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းခဲြနုိင္ပုံမရ။ (ၿမိတ္ေဒသ ေမာေတာင္စခန္းအေျခစုိက္ ၂၀၃ တပ္ရင္းဟာ ၁၉၉၀ အေစာပုိင္းမွာ န၀တက ထုိးစစ္ဆင္တဲ့အတြက္ ေမာေတာင္စခန္း က်ၿပီးေနာက္ မင္းသမီးေဒသဆီ ေျပာင္းလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ အေျခခ်ထားပါတယ္။) ရွင္းလင္းပဲြကိုလည္း အေသအခ်ာ လုပ္နုိင္ပုံမရဘဲ ကုိမုိးသီးဇြန္ကို ေထာက္ခံတဲ့ အင္အားနည္းတဲ့အဖြဲ႔ေတြကုိ ကုိနုိင္ေအာင္ကို ေထာက္ခံတဲ့ အင္အားမ်ားတဲ့အုပ္စုက စခန္းကေန ေမာင္းထုတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိထိန္လင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္တို႔ဘက္က ၂၀၃ အဖြဲ႔ဟာ က်ေနာ္တို႔စခန္း၀န္းက်င္ တနသၤာရီျမစ္ေဘးကေန ထီးခီးဆီ သြားရာလမ္းၾကားရွိ အလယ္စတုိအထိ ေရာက္သြားပါတယ္။

ဒီအကြဲအၿပဲကုိ စာရင္းျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဗဟိုမွာ ႏွစ္ျခမ္းသာကဲြေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးေဒသမွာေတာ့ တပ္ရင္း ႏွစ္ရင္းကေန တပ္ရင္း ငါးရင္းအထိ ကြဲသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၂၀၁ မွာဆုိရင္ ၂၀၁ ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္၊ ၂၀၁ မုိးသီးဇြန္၊ ၂၀၁ ဘက္မလုိက္ဆုိၿပီး တပ္ရင္း သံုးခုျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္တခါ ၂၀၃ မွာဆုိရင္လည္း ၂၀၃ ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္၊ ၂၀၃ မုိးသီးဇြန္ဆုိၿပီး တပ္ရင္း ႏွစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား ဒီလုိအကဲြအၿပဲေတြ ျဖစ္ေနတာကို KNU ကလည္း အထူးစိတ္၀င္တစား ေစာင့္ျကည့္ေနၿပီး ေက်ာင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း ပစ္ၾကခတ္ၾကေတာ့မလားလို႔ စုိးရိမ္ေနခဲ့ၾကတယ္လို႔လည္း ေနာက္ပုိင္းက်မွ ျပန္သိရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ KNU အပါ၀င္ ကဲြဖူးသမွ် လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အားလုံး အခ်င္းခ်င္း ပစ္ၾကခတ္ၾကၿပီး အတူတူေနလို႔မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တာခ်ည္းနဲ႔ပဲ ႀကံဳဖူးလို႔လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ကဲြတာဟာ တကယ္ ကြဲတာမဟုတ္ဘဲ ဟန္ျပကြဲျပျခင္းသာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္ဆုိၿပီး KNU ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းက ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆုိေလ့ရွိွတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

ေဒါက္တာနုိင္ေအာင္ကုိ ေထာက္ခံတဲ့ ၂၀၁ အဖြဲ႔မွ တပ္ရင္း႐ံုးသစ္နဲ႔ စခန္းသစ္ေနရာ ရွင္းလင္းေဆာက္လုပ္ေနစဥ္

က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးေဒသအျပင္ ABSDF တခုလုံးရဲ႕ အဲဒီကာလ အကြဲအၿပဲအေျခေနကုိ ၾကားမိသမွ် ျပန္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တပ္ရင္းတခုတည္း သံုးျခမ္းကြဲတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းတခုတည္းပဲ ရွိတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့တပ္ရင္းေတြ အမ်ားစုကေတာ့ တပ္ရင္းအလုိက္ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ေထာက္ခံလုိက္ၾကၿပီး အလြန္ဆုံးကဲြတဲ့တပ္ရင္းက ႏွစ္ျခမ္းပဲ ကြဲၾကပါတယ္။ ဥပမာ – ဘုရားသုံးဆူ ေဒသမွာဆုိရင္ ၁၀၁ တပ္ရင္းက ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္ကို ေထာက္ခံၿပီး ၁၀၂ က ကုိမုိးသီးတို႔ကုိ ေထာက္ခံလုိက္ပါတယ္။ သီေဘာဘုိးေဒသရွိ ၂၀၄၊ ၂၀၅၊ ၂၀၆ တပ္ရင္းေတြ ဘယ္ဘက္ဘယ္လုိ ေထာက္ခံသလဲဆုိတာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္း မသိပါ။ သီေဘာဘုိးအနီးရွိ စခန္းသစ္ေဒသအေျခစုိက္ တပ္ရင္းတခုမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုိပဲ ဘက္မလုိက္ရပ္တဲ့ အဖြဲ႔တခုေပၚလာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ သူတို႔အဖြဲ႔ၾကား ဘာမွအဆက္သြယ္ မရွိခဲ့ပါ။

တျခားစခန္းေတြထဲမွာေတာ့ ေကာ့မူးရာစခန္းမွ ၂၁၁၊ ေရေက်ာ္စခန္းမွ ၂၀၇၊ သံလြင္မွ ၂၀၉ တို႔က ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္ကုိ ေထာက္ခံတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ တခါ သံလြင္မွပဲ ၂၀၈ နဲ႔ ေစာထမွ ၂၁၀ တို႔က ကုိမုိးသီးဇြန္တို႔ဘက္ကုိ ေထာက္ခံတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အလားတူ ကရင္နီနယ္မွ ၃၀၃၊ ပအုိ႔နယ္မွ ၆၀၁၊ ေျမာက္ပုိင္း ကခ်င္ေဒသနဲ႔ အိႏၵိယနယ္စပ္ရွိ တပ္ေတြဟာလည္း ကုိနုိင္ေအာင္တို႔ဘက္ကုိ ေထာက္ခံတယ္ဆုိၿပီး ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းနယ္ေျမရွိ တပ္ရင္းတခုနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ရွိ ၉၀၁ တပ္ရင္းေတြကေတာ့ ကုိမုိးသီးဇြန္တို႔ကုိ ေထာက္ခံတယ္လို႔ ၾကားရျပန္ပါတယ္။

ဗဟုိဘက္ကလာတဲ့ ဒီသတင္းေတြကို တဆင့္ခံ ၾကားရျခင္းသာျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ အေသခ်ာမသိပါ။ က်ေနာ္ အတိအက် သိတာကေတာ့ မင္းသမီးေဒသရွိ ၂၀၁ နဲ႔ ၂၀၃ တပ္ရင္းေတြရဲ႕အေျခေနမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

........................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၆)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on April 19, 2012 4:01 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နွင့္ သူ၏ သူပုန္တပ္မေတာ္

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ တပ္ရင္းညီလာခံအၿပီး ၁၉၉၀ ဇူလုိင္လကေန ၁၉၉၁ နွစ္ကုန္ပုိင္း ABSDF ဗဟုိ ႏွစ္ခ်မ္းကဲြတဲ့အခ်ိန္အထိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ စခန္းေကာ္မတီဟာ စုစည္းညီညြတ္မႈ အားအေကာင္းဆုံး၊ တည္ၿငိမ္မႈအရွိဆုံး ေကာ္မတီတခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာ္မတီတာ၀န္ရွိသူေတြ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ထြက္ၿပီး နုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၊ ထုိင္းစီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ အလႉရွင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ တျခားမဟာမိတ္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ ဘန္ေကာက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကိစၥေတြကုိပါ ေဆာင္ရြက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဆူခြန္ဗစ္ ဆြိဳင္ ၇၁ ထဲက မင္းသမီးစခန္းရဲ႕႐ံုးကုိ ပိတ္ပစ္ခဲ့ၿပီး ဆူခြန္ဗစ္လမ္း ေနာက္တေနရာရွိ ဦးစိုးပုိင္ (ေနာက္ပုိင္း NCGUB ရဲ႕ အႀကံေပးအရာရိွ) ရဲ႕ ေနအိမ္ကုိ စခန္းေကာ္မတီ စုရပ္ေနရာအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ အသုံးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

ေဒါက္တာ စိန္၀င္း ၂၀၁ တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္းတြင္ မိန္႔ခြန္း ေျပာေနစဥ္

ဒီလုိနဲ႔တေန႔မွာေတာ့ အထူးပုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးကုိ ဦးစုိးပုိင္ရဲ႕အိမ္မွာ က်ေနာ္ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ မာနယ္ပေလာကေန ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ကာစ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ သခ်ာၤပါေမာကၡ ေဒါက္တာ စိန္၀င္း (အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးဘ၀င္းရဲ႕သား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အစ္ကုိ၀မ္းကဲြ)၊ နုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဦးပီတာလင္းပင္၊ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦး၀င္းကုိတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒါက္တာ စိန္၀င္းနဲ႔ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦး၀င္းကိုတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ၁၉၉၀ ေမလ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္နဲ႔ အျပတ္အသတ္ အနုိင္ရခဲ့ေပမယ့္ န၀တက အာဏာလႊဲမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒီေရြးေကာက္ပဲြဟာ လႊတ္ေတာ္တက္ဖုိ႔ အမတ္ေရြးတာ မဟုတ္ဘဲ အေျခခံဥပေဒဆဲြဖုိ႔ ေရြးတာသာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး အမိန္႔ေၾကညာခ်က္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ပါလီမန္ေခၚဖုိ႔ အစိုးရဖြဲ႔ဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ အမတ္အေတာ္မ်ားမ်ားက စဥ္းစားၾကၿပီး နယ္စပ္မွာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔မယ္လုိ႔ ေဒါက္တာ စိန္၀င္းနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္တခ်ဳိ႕ မာနယ္ပေလာေဒသဆီ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၀ ဒီဇင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ (National Coalition Government of the Union of Burma – NCGUB) ကုိ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္မွာ ဖြဲ႔စည္းလုိက္တယ္လုိ႔ မွတ္တမ္းေတြမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲဒီအစိုးရအဖြဲ႔မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးနဲ႔ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ ပါတီဥကၠ႒ ေပါက္ေခါင္း မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ေဒါက္တာ စိန္၀င္း၊ နုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ျပင္ဦးလြင္အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္မွ တသီးပုဂၢလအမတ္ ဦးပီတာလင္းပင္၊ ဘ႑ာအခြန္၀န္ႀကီးအျဖစ္ NLD ေရဦးအမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ဦး၀င္းကုိ၊ ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ သမ၀ါယမ၀န္ႀကီးအျဖစ္ NLD ေရြေတာင္ အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ဦးသန္းႂကြယ္၊ တရားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ NLD မႏၲေလး အေနာက္ေတာင္ အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ဦးသိန္းဦး၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သတၱဳတြင္းနဲ႔ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးအျဖစ္ NLD မုိးကုတ္ အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ဦးဘုိလွတင့္၊ အလုပ္သမားနဲ႔ လႈမႈကယ္ဆယ္ေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ NLD ေက်ာက္ႀကီး မဲဆႏၵနယ္အမတ္ ဦးထြန္းဦး စသည္ျဖင့္ ၀န္ႀကီး ၉ ဦးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာကုိ အဲဒီကာလက မာနယ္ပေလာမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြ မွာေတြ႔ရိွရပါတယ္။

ဒီလုိ အစိုးရဖြဲ႔နုိင္ဖုိ႔ ျပည္တြင္းက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ မာနယ္ပေလာ အထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္နုိင္ဖုိ႔ ကူညီခဲ့တဲ့အဖြဲ႔ေတြထဲမွာ ABSDF က အဓိကေနရာက ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အျပင္ အဲဒီကာလဟာ ABSDF ရဲ႕ အရွိန္ၾသဇာ အေတာက္ပဆုံး ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ NCGUB ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔အဖြဲ႔ဟာ မာနယ္ပေလာမွာ အစိုးရဖြဲ႔ၿပီးလုိ႔ နုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအတြက္ ဘန္ေကာက္ကို ေခတၱေရာက္္ေနစဥ္ ABSDF ရဲ႕ နာမည္ႀကီးစခန္းတခုျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းဆီ ၁၉၉၁ ေႏြဦးရာသီ (ေဖေဖာ္၀ါရီ သို႔မဟုတ္ မတ္လေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္) မွာ ေရာက္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔စခန္းကလူေတြ နားလည္ခ်က္အတုိင္းဆုိရင္ NCGUB ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အစိုးရျဖစ္ၿပီး ABSDF က NCGUB ရဲ႕ လက္နက္ကုိင္တပ္မေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာ စိန္၀င္းဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေပါ့။ ဒီလုိနားလည္ခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကုိ တခမ္းတနားႀကိဳဆုိၿပီး ကုိေက်ာ္ရ ဦးစီးတဲ့တပ္စုက လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ လုံၿခံဳေရးလုိက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာေတာင္အေျခစုိက္ ၂၀၃ တပ္ရင္းကလည္း ေမာေတာင္စခန္းကို န၀တတပ္ေတြက ၁၉၉၀ အေစာပုိင္း ေရြးေကာက္ပဲြမတုိင္မီမွာ သိမ္းလုိက္ၿပီးတဲ့အတြက္ ေမာေတာင္ကေန ဆုတ္ခြာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးေဒသဆီ ေျပာင္းလာကာ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ တနသၤာရီျမစ္ေဘး တေနရာမွာ အေျခစုိက္ထားပါတယ္။

ေဒါက္တာ စိန္၀င္း၏ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား

ဒီလုိနဲ႔ လက္နက္အျပည့္ပါတဲ့ လုံၿခံဳေရးတပ္စိတ္တစိတ္က ေရွ႕မွာလမ္းရွင္း၊ အဲဒီေနာက္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာ စိန္၀င္း၊ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦး၀င္းကိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေကာ္မတီတခ်ဳိ႕လုိက္ပါ၊ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္လုံၿခံဳေရး တပ္စိတ္တစိတ္က ေနာက္ကလုိက္နဲ႔ ၂၁၀ နဲ႔ ၂၀၃ စခန္း ၂ ခုဆီသြားၿပီး ရဲေဘာ္ထုကုိ ေဒါက္တာ စိန္၀င္း မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း အခင္းအက်င္းကိုသာ မွတ္မိေလ့ရွိၿပီး အေရးႀကီးတဲ့စကားလုံးေတြ။ သေဘာတရားေတြကုိ မွတ္မိေလ့မရွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ ေဒါက္တာ စိန္၀င္း ဘာေတြ ေျပာသြားမွန္း အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြဖက္မွာ ေရြးေကာက္ခံ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အစိုးရတရပ္ ရွိလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ နုိင္ငံတကာေထာက္ခံမႈ ပုိရလာနုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးေရခ်ိန္ ျမင့္လာနုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေအာင္ပဲြနဲ႔ ပုိနီးလာတဲ့အေၾကာင္းေတြ ပါမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီေက်းရြာနဲ႔ ပူးတြဲေကာ္မတီမ်ား

စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္အၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔စခန္းဆီ NLD ပါတီ၀င္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကံေပါက္-ကလိန္ေအာင္ ေဒသဘက္မွ ဦးသန္းညြန္႔ ေခၚ ဦးဖုိးအုိ (အခု ၾသစေတးလ်) နဲ႔ ဦးရွိန္ (အခု အေမရိကန္)၊ သရက္ေခ်ာင္းဘက္မွ ဦးလႈိင္တင္၊ ဦးေမာင္ေအးနဲ႔ ဦးဆံသ (အမည္ရင္း မမွတ္မိေတာ့ပါ)။ ၿမိတ္-ပုေလာဘက္မွ ဦးတင္ေမာင္တို႔ကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။
ဦးဖုိးအုိနဲ႔ ဦးရွိန္တို႔ဟာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြ ၿပီးကတည္းက နတ္အိမ္ေတာင္ရွိ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြနဲ႔ အတူတူ ေနေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သရက္ေခ်ာင္းအုပ္စုကေတာ့ ရေနာင္းကေနတဆင့္ ဘန္ေကာက္ကိုျဖတ္ၿပီး ၁၉၉၁ အေစာပုိင္းမွာ မင္းသမီးစခန္းဆီ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔နဲ႔အတူ NLD ပါတီရဲ႕ အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းေတြ ပါလာနုိင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အၾကား မွတ္မိေနတာကေတာ့ ဦးဆံသ သယ္လာတဲ့ “နယ္လွည့္ဆံသ” ပုံးႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ဆံရွည္ကုိယ္ေတာ္အားလုံး သူရဲ႕လက္စြမ္းျပမႈကုိ ခံလုိက္ရၿပီး “ဆံပင္သာ ကုန္သြားမယ္၊ ပညာက မကုန္ဘူး” ဆုိတဲ့ စကားလုံးဟာလည္း အဲဒီကာလက အေတာ္ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စစ္တုိက္တာကိုသာ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပါ။ ေနာက္တခါ အသက္အရြယ္အရကလည္း က်ေနာ္တို႔က ၂၀ တန္း၊ NLD ကလူေတြ က ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ တန္းေတြဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြနဲ႔အတူ ေရွ႕တန္းလုိက္ဖုိ႔ကလည္း သိပ္အဆင္မေျပလွပါ။ ဒီလုိနဲ႔ နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္း၀န္းက်င္မွာခုိလံႈေနၾကတဲ့ ထား၀ယ္သားေတြကို စုစည္းၿပီး “ေက်ာက္ကဒင္” ဘက္မွာ ဒုကၡသည္ရြာတရြာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။

ေဒါက္တာ စိန္၀င္းတို႔ အစိုးရဖြဲ႔စဥ္က သတင္းဓာတ္ပုံတခ်ဳိ႕ကုိ ထိုစဥ္က မာနယ္ပေလာထုတ္ KNU စာေစာင္တြင္ ေတြ႔ရစဥ္

အဲဒီကာလ ၁၉၉၀-၉၁ ၀န္းက်င္က မဲေဆာက္ဖက္မွာ ေဟြးခလုတ္အပါ၀င္ ဒုကၡသည္ စခန္းတခ်ဳိ႕ ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ပုိင္း ကန္ခ်နပူရီဘက္မွာေတာ့ ဘာစခန္းမွ မရွိေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိီလုိ စခန္းေဆာက္တာကို ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက သိပ္ႀကိဳက္ပုံမရဘဲ စခန္းကို မီး႐ိႈ႕ေမာင္းထုတ္တာေၾကာင့္ စခန္းေနရာ ခဏခဏ ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းက်ၿပီး ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လိုင္း စီမံကိန္းေၾကာင့္ ကံေပါက္ေဒသခံေတြ အမ်ားအျပား ထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ မွာေတာ့ ဦးရွိန္တို႔ ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ စခန္းဟာ လူဦးေရ ရာဂဏန္းအထိရွိလာၿပီး “ဒီမုိကေရစီ ေက်းရြာ” အျဖစ္ လူသိမ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း နတ္အိမ္ေတာင္စခန္း က်သြားတဲ့အတြက္ ဒီမုိကေရစီရြာဟာလည္း ေက်ာက္ကဒင္ကေန ေလးအိမ္စုဘက္ကုိ ေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ တခါ ေလးအိမ္စုမွာ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ သုခလုိ႔ေခၚတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းဘက္က နယ္စပ္ဂိတ္အနီးဆီ ထပ္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။

နတ္အိမ္ေတာင္ကေန က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြ ဆုတ္ၿပီးေနာက္ သုခ အေျခစုိက္ ဒီမုိကေရစီ ဒုကၡသည္ရြာကို အေျခခံၿပီး ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း စီမံကိန္းအပါ၀င္ နယ္ေျမသတင္းစုေဆာင္းေရးအတြက္ အဲဒီရြာမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိမင္းေဇာ္ေရႊတို႔ သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရြာဥကၠ႒ ဦးရွိန္ရဲ႕ ေနအိမ္မွာတည္းၿပီး KNU လယ္ဒုိစုိးၿမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒ ပဒိုေရးမြန္ဗူး (က်ေနာ္တို႔ ေတာခုိကာစက ေဆာင္းပါး အခန္း ၃ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဆယ္ဒုိၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သူ)၊ ဂိတ္မႉး ပဒုိဒါးကြီးတို႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးကာ ကုန္သည္ေတြကုိ ေမးျမန္း သတင္းစုေဆာင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ရတနာစီမံကိန္းၿပီးလုိ႔ ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ ကားလမ္းစီမံကိန္း နီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ သုခေဒသအပါ၀င္ မင္းသမီးေဒသတခုလုံးကို န၀တတပ္ေတြက ထုိးစစ္ ထပ္ဆင္လာတဲ့အတြက္ ၁၉၉၇ မွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီရြာသား အားလုံး သုခစခန္းကေန စန္ခရပူရီၿမိဳ႕အနီးက ဘန္တုံယန္း ဒုကၡသည္စခန္းဆီ အပုိ႔ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္္။

ဒါက ေဒသခံ NLD ပါတီ၀င္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ပူးတြဲေဆာင္ရြက္မႈအပုိင္းပါ။ ေနာက္တပုိင္းကေတာ့ ဗဟုိကေန တာ၀န္ေပးတဲ့ NCUB တပ္ေပါင္းစုမွ NLD-LA ကုိယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အၾကား ပူးတဲြေဆာင္ရြက္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၄-၉၅ ေလာက္မွာ စတင္တဲ့ အဲဒီစီမံကိန္းအရ မာနယ္ပေလာအေျခစိုက္ NLD-LA ဗဟုိမွ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီဗဟုိမွ ကို္ယ္စားလွယ္ ၂ ဦး က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးေဒသဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ KNU ျမိတ္-ထား၀ယ္ခရုိင္မွ ကိုယ္စားလွယ္ ၂-ဦး။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF မင္းသမီးေဒသမွ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး၊ အားလုံး ၈ဦးပါ၀င္တဲ့ ပူးတဲြေကာ္မီတီတခုကုိဖြဲ႔ၿပီး ၿမိတ္-ထား၀ယ္ ေဒသအတြင္း နုိင္ငံေရးကိစၥေတြကုိ DAB စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီကာလ KNU ၿမိတ္-ထား၀ယ္ခ႐ုိင္ ေကာ္မတီ ဖြဲ႔စည္းပုံကေတာ့ ဥကၠ႒အျဖစ္ ပဒုိကြယ္ထူး၀င္း (အခု ခ႐ုိင္ဥကၠ႒၊ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔၀င္)၊ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ကေတာ့ တပ္မဟာ ၄ မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာ္လီဗာ (အခု KNLA ဒု စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္)၊ အတြင္းေရးမႉးက ပဒုိနီးနီ၊ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉးက ပဒုိေကာ္ေသာင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ DAB စစ္ေၾကာင္းကုိ အဓိက တာ၀န္ယူရသူက တပ္မဟာမႉး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားကို တပ္မဟာမႉးကပဲ ဦးစီးေဆာင္ရြက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။

ဒိီပူးတြဲေကာ္မီတီမွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အဓိကလက္တြဲေဆာင္ရြက္ရတဲ့ KNU အရာရွိကေတာ့ ခ႐ုိင္ စည္း႐ံုးေရးဌာန တာ၀န္ခံ ပဒုိေသာသီ (အခု ဗဟုိေကာ္မီတီ) ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF ဖက္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ေတာင္ပုိင္းေဒသအတြက္ တာ၀န္ေပးခံရတဲ့ ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း၊ သူျပန္သြားၿပီးေနာက္ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီအထိ တာ၀န္ယူရသူကေတာ့ ဗဟုိအလုပ္မႉေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ ကိုေဌးေအာင္နဲ႔ သူတို႔ ၂ ဦးရဲ႕ လက္ေထာက္အျဖစ္ ဒီအဖြဲ႔မွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူရသူကေတာ့ အဲဒိီကာလ ေတာင္ပုိင္းေဒသ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ က်ေနာ္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ NLD-LA မွ ပထမဆုံး ေရာက္လာသူကေတာ့ ဦးစုိးျမင့္ (အခု ေနာ္ေ၀) ျဖစ္ပါတယ္။ သူျပန္သြားၿပီးေနာက္ ဦးျမင့္ေအာင္ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ လူငယ္ ၃ ဦးအဖြဲ႔၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီဖက္ကေတာ့ ကိုလွျမင့္ (အခုအေမရိကန္) နဲ႔ ကုိကာကာႀကီးတို႔ပါ။ ဒီအဖြဲ႔ေတြ ဗဟုိကုိျပန္သြားၿပီး ေနာက္ပုိင္းေရာက္လာတဲ့ NLD-LA ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦးကေတာ့ ကုိမင္းကိုနဲ႔ ကိုေအာင္ဆန္းညြန္႔ (အခုေနာ္ေ၀) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ၂ ဦးဟာ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းက်တဲ့ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္အထိ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြနဲ႔အတူ ပူးတြဲတာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးတာ၊ မင္းသမီးကေန ခြာစစ္ဆင္တဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြနဲ႔အတူ ထုိင္းနယ္စပ္အထိ ပါလာတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၅)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on April 5, 2012 3:09 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ

ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကား သင္တန္းနဲ႔ ေခတ္သစ္သေဘာၤသားမ်ား

အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥနည္းနည္း တည္ၿငိမ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ပင္မသင္တန္းေတြျဖစ္တဲ့ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး၊က်န္းမာေရး၊ ေထာက္လွမ္းေရး ပညာဆုိင္ရာ ရက္ရွည္သင္တန္းေတြအျပင္ ဘာသာစကား ရက္တုိသင္တန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင့္ဖို႔ က်ေနာ္တုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံးဖြင္တဲ့ သင္တန္းက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံသင္တန္းျဖစ္ၿပီး အဂၤလန္မွ ေက်ာင္းသားတဦးက ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ လာသင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမ ၃-၄ ရက္ေလာက္ပဲ သင္တန္းသား ၂၀ ေလာက္ တက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နည္းနည္း သြားတဲ့အတြက္ သင္တန္းဆရာလည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္း ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စိပ္တစိပ္ကို ၿမိတ္ကြ်န္းစု ေရျပင္အတြင္း ေတြ႔ရစဥ္

ဒုတိယဖြင့္တဲ့သင္တန္းကေတာ့ ထီးထာက ကရင္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ ထုိင္းေက်ာင္းဆရာတဦး ဖြင့္တဲ့ ထုိင္းစာသင္တန္းပါ။ A-B-C-D အပါ၀င္ စကားလုံး ၂၆ လုံးကုိ အေျခခံထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔သင္ဖူးၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ သိပ္အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာကုိင္၊ ေခၚခုိင္၊ ေခါခူးဝပ္ အပါ၀င္ စကားလုံး ၄၄ လုံးကို အေျခခံထားတဲ့ ထုိင္းစာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက က်ေနာ္ တခါမွမသင္ဖူးသလုိ ၾကားလည္းမၾကားဖူး၊ ျမင္လည္းမျမင္ဖူးတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

"စ၀ါဒီခပ္” … “စဘုိင္ဒီမုိင္” … “ပုိင္-ကန္ခ်နပူရီ” ထက္ ပုိမေျပာတတ္ဘဲ ထုိင္းထဲ ခဏခဏသြားေနရတဲ့ က်ေနာ္အဖို႔ ထုိင္းစာဟာ မတတ္မျဖစ္ တတ္ထားသင့္တဲ့အတြက္ မျဖစ္မေန သင္မယ္ဆုိၿပီး အားခဲထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ သင္တန္းက တပတ္ေတာင္မခံပါဘူး။ ေဟြးနန္းေခါင္နဲ႔ ထီးထာၾကားမွာ ထုိင္းေက်ာင္းဆရာ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္လို႔ ေဆး႐ံုတက္လုိက္ရတယ္ဆုိၿပီး အဲဒီ သင္တန္းပ်က္သြားပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ဖြင့္တဲ့ သင္တန္းကေတာ့ မဟာမိတ္ဆံေရးမွာ မျဖစ္မေန ေနစဥ္အသုံး၀င္မယ့္ ကရင္ဘာသာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္အတြက္ ဆရာကေတာ့ အေ၀းကေန လာသူမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ရင္း ေဆးတပ္ဆြယ္မွ ဆရာခင္ေဇာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကုိ သရာအီးသာလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

ကရင္စာဟာ ထုိင္းစာလုိ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ အေသခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တလုံးမွ နားမလည္ပါ။ အခုေနာ္ေ၀းမွာ က်ေနာ္သင္ေနရတဲ့ ေနာ္ေ၀းစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ကြာသလုိ ကရင္စာနဲ႔ ျမန္မာစာကြာတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဂၤလိပ္ေရာ။ ေနာ္ေ၀းပါ လက္တင္စကားလုံးကို အေျခခံထားေပမယ့္ အသံထြက္မတူ၊ အဓိပၸာယ္မတူတဲ့အတြက္ ဘာသာစကား ၂ ခုဟာ နီးစပ္သလုိလုိနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း နားမလည္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိပါပဲ၊ ျမန္မာနဲ႔ ကရင္စာဟာလည္း သာမန္ၾကည့္လုိက္ရင္ အေျခခံထားတဲ့ စကားလုံးေတြက အတူတူလို႔ ထင္ရေပမယ့္ အသံထြက္မတူ အဓိပၸာယ္မတူတဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္း နားမလည္ၾကပါဘူး။

ေနာက္ပုိင္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြ မၾကာခဏ ထပ္ဖြင့္ျဖစ္ေပမဲ့ ထုိင္းစာနဲ႔ ကရင္စာကေတာ့ အဲဒီတႀကိမ္ပဲ ဖြင့္ဖူးတယ္လို႔ က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလိပ္စာ ကြ်မ္းက်င္မႈ အေျခေနကုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ “ေခြးအလွည္းနင္းခံရသလုိ” အသံထြက္ မမွန္။ ၀ါက်မမွန္တဲ့ အက်ဳိးအပဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းေျပာေနရတဲ့ အေျခေနမ်ဳိးပါ။

ဗဟုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မီတီမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္ကဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းကေန ဗဟုိႏိုင္ငံျခားေရးဌာနမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဦးေအာင္ခင္ တေယာက္ပဲ အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တာကို ေတြ႔ရၿပီး က်န္ပုဂၢိဳလ္အားလုံး သူလုိကုိယ္လုိ ေခြးအလွည္းနင္းတဲ့အဆင့္ထက္ မေက်ာ္ၾကပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔စခန္းရဲ႕ အေျခေနကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အယင္ ပထမဆုံး စခန္းေကာ္မီတီေခတ္က ေရွ႕ေန ကုိျမင့္သိန္း (၁၉၈၉-ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ လုပ္ႀကံခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) တေယာက္ပဲ အဂၤလိပ္စကား ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ၿပီး က်န္ေကာ္မတီ၀င္ေတြကေတာ့ သူလုိကုိယ္လို အဆင့္ထက္ မေက်ာ္ဘူးလို႔သိရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္မတီေခတ္မွာေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္တဲ့ ကို၀င္းမင္းက အဂၤလိပ္စကား အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ကံဆုိးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလား မေျပာတတ္။ ကုိ၀င္းမင္းဟာ ထုိင္းထဲ ခရီးသြားရင္း ထုိင္းရဲက ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ၄၅ ရက္က်ခံခဲ့ရာက ထုိင္းစကားပါ နည္းနည္းတတ္လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္မီတီထဲမွာေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘာသာစကား အထူးခြ်န္ဆုံးသူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိ၀င္းမင္း အပါအ၀င္ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ေတာမခုိခင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက အဂၤလိပ္စကား လက္ေတြ႔ေျပာဖူးျခင္း ရွိ မရွိိ အေသခ်ာတခါမွ မေမးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေတာခုိၿပီး ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြ၊ NGO ေတြနဲ႔ေတြ႔မွ အဂၤလိပ္စကားကုိ လက္ေတြ႔ေျပာဖူးပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက အဂၤလိပ္စာကုိ ၅ တန္းကေန တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးနွစ္အထိ ၁၀ နွစ္နီးပါး သင္ဖူးတယ္ဆုိေပမယ့္ အလြတ္က်က္ သင္လာတာသာျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားတဦးဦးနဲ႔ တခါမွ လက္ေတြ႔စကား မေျပာဖူးခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ဗီဒီယုိေတြ၊ စီဒီေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြလည္း မရွိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာကုိယ္တုိင္ အသံထြက္မွန္ မမွန္လည္း မသိပါ။ အဂၤလိပ္စကား လက္ေတြ႔ တခါမွမေျပာဖူးဘဲ အဂၤလိပ္စာျပဆရာ ျဖစ္ေနသူေတြ ထြက္တဲ့အသံကို အမွန္လို႔ယူၿပီး ၁၀ နွစ္နီးပါး အလြတ္က်က္လာခဲ့တာကုိ ေနာင္တရသလုိလုိ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

ေနာင္တရတယ္ဆုိေပမယ့္ အခု အဂၤလန္ႏိုင္ငံသားေတြကိုယ္တုိင္ ေတာထဲအထိ လာၿပီး သင္ေပးျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြက သိပ္စိတ္၀င္တစား မရွိလွပါ။ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိသလဲဆုိရင္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လာသင္ေပးတဲ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားေတြသာ တဦးၿပီးတဦး ျမန္မာလုိတတ္ၿပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြက “ေခြးအလွည္းနင္း” တဲ့ အဆင့္က မေက်ာ္ပါဘူး။

တခါ အဂၤလိပ္စာ လာျပေပးတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိ ေက်ာင္းသားေတြၾကား မတူညီတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြက Plan နဲ႔အလုပ္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က “မီးစင္ၾကည့္က” သုိ႔မဟုတ္ “ၾကည့္လုပ္္ၾကတာေပါ့” ဆုိတဲ့ Plan မရွိဘဲ လက္တန္းသြားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတြ႔ရပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ လနဲ႔ခ်ီၿပီး သင္တန္းအခါခါ တက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္စာကုိ မယ္မယ္ရရ မတတ္လုိက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ၃ လေလာက္ ေတာထဲမွာေနၿပီးတာနဲ႔ ျမန္မာစကားနဲ႔စာကုိ အေျခခံ ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္သြားၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီလုိ ျမန္မာလုိတတ္သြားတဲ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဆရာေတြထဲက ထူးျခားသူတဦးကုိ ေဖာ္ျပရမယ္ဆုိရင္ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မင္းသမီးခစန္းက်တဲ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ အဂၤလန္မွ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သူ ဂ်ိမ္းစ္ ေမာ္စလီ (James Mawdsley) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက အျပန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ၀င္ၿပီး ဆႏၵျပတဲ့အတြက္ န၀တကဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ဒဏ္နွစ္ရွည္ခ်ခံခဲ့ရဖူးသူ။ အဲဒီ ေထာင္တြင္းအေတြအႀကံဳေတြကို My terror at the hands of the Burmese junta ဆိုၿပီးေဆာင္းပါး ေရးသားခဲ့ပါေသးတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလုံး အဂၤလိပ္စာကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ေတာ့ ယတိျပတ္ ေျပာလို႔မျဖစ္္ပါဘူး။ အေတာ့္ကုိ အနည္းစုေလးကေတာ့ Dictionary ကုိေတာင္ အလြတ္က်က္တဲ့အထိ စိတ္၀င္စားတာမ်ဳိး က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း Dictionary ထဲက စာလုံးေတြကို တေန႔ ၁၀ လုံး အလြတ္က်က္မယ္ဆုိရင္ တလ အလုံး ၃၀၀ ရမယ္။ တနွစ္ဆုိရင္ စာလုံး ၃၀၀၀ ေက်ာ္တတ္မယ္ဆုိၿပီး စီမံကိန္းခ် လုပ္တ့ဲ့အဖြဲ႔ထဲ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း တပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ လုပ္ၿပီးရင္ အဖ်ားရႈးသြားေလ့ရွိပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ ေတာတြင္းကာလ ၁၀ နွစ္နီးပါးလုံးလုံး မပ်က္မကြက္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ စာလံုးဆက္ ကစားနည္း (Scrabble) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လုံးေပါက္၊ ညလုံးေပါက္ ေဆာ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္စကားလုံးေတြ ႂကြယ္ေအာင္ဆုိၿပီး ဒီလုိကစားၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ေၾကး၊ ေနၾကာေစ့ တထုတ္ေၾကးဆုိၿပီး အေလာင္းစား သေဘာေလးနဲ႔ လုပ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀ါဟာရ ႂကြယ္၀ေရးထက္ အႏိုင္ရေရးဘက္ကုိသာ ဦးစားေပးခဲ့ၿပီး စကားလုံးအသစ္ေတြ ရွာထည့္ေရးအစား အမွတ္မ်ားမ်ားရတဲ့ စကားလုံးေတြကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရြးထည့္ေနတာေၾကာင့္ စကားလုံးအသစ္လည္း သိပ္မတုိးလာခဲ့ပါဘူး။

အဂၤလိပ္စာအတြက္ ေက်ာင္းသားအနည္းအက်ဥ္းက ဒီလုိ Dictionary ကုိ အလြတ္က်က္တဲ့အထိ ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ လူမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ဒါကုိ သိပ္ၾကည့္လို႔ ရပုံမေပၚပါဘူး။ သူပုန္လုပ္ပါတယ္ဆုိမွ ေသနပ္ပစ္နည္း၊ စစ္တုိက္နည္း မသင္ဘဲ အဂၤလိပ္စာသင္ေနသူေတြကို တခုခုလဲြေနသလုိ အျမင္ရွိေနၾကပါတယ္။ တည့္တည့္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီလူေတြဟာ ေတာထဲမွာ မေနရဲသူ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈဒဏ္၊ ေတာ္လွန္ေရးဒဏ္ကို မခံႏိုင္လို႔ ဘန္ေကာက္သြားၿပီး ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ခ်င္ေနသူ၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီးပညာ သင္ခ်င္ေနတဲ့ “ပညာတတ္ အေခ်ာင္သမား” အျဖစ္ အျမင္ေစာင္းမႈေတြ ရဲေဘာ္ထုအၾကား ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။

ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက ABSDF စခန္းအသီးသီးကေန တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ၃၀ ကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကုိ ပညာေတာ္သင္ ေစလြတ္မယ္လို႔ သတင္းတခု က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ၃ ဦး ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ၁၉၉၀ ေနွာင္းပုိင္းမွာ ေစလႊတ္မယ္လို႔ သိရေပမယ့္ ဒီလုိလႊတ္သင့္ မလႊတ္သင့္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗဟုိေကာ္မီတီအတြင္း သေဘာထားကဲြလြဲခဲ့တာကေန အဲဒီ အစီစဥ္ ပ်က္သြားတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခု ဒီအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးဖို႔ အေသခ်ာလုိက္ေမး ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီသတင္းဟာ ေကာလာဟလသာျဖစ္ၿပီး ပညာေတာ္သင္စီမံကိန္းဆုိတာ တကယ္မရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ အဲဒီကာလ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕က က်ေနာ္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကာလက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလိပ္စာသင္တာကို ရာဇ၀တ္မႈ က်ဳးလြန္သလုိျမင္ခဲ့ၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္သားက ေသနပတ္ပစ္နည္းသင္တာကိုေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္အျဖစ္ ျမင္ခဲ့မိတာေတြဟာ အခု နွစ္ ၂၀ ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မယုံႏိုင္စရာတခုလုိ ျဖစ္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္း ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စိတ္တစိပ္ကုိ ပုေလာေဒသမွ ကမ္းစပ္ရြာတခုအနီး ေတြ႔ရစဥ္

ေခတ္သစ္သေဘာၤသားမ်ား ပင္လယ္ျပင္မွာ သေဘၤာေမွာက္ျခင္း

ဒီလုိ အေထြေထြသင္တန္းေတြ၊ သေဘာတရား ျငင္းခုံမႈေတြနဲ႔ ေနစဥ္အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေကာ္မီတိီကုိ လႈပ္နႈိးလုိက္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ စစ္ေၾကာင္းကေန ၀င္လာတဲ့ အေရးေပၚ ေၾကးနန္းစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပုံကေတာ့ ေရွ႕ပုိင္း (အပိုင္း ၉ မွာ) တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ပထမဆုံး သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေခါင္းေဆာင္ ထုိင္းကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ာယုဟာ သစ္ထုတ္ခြင့္၊ ငါးဖမ္းခြင့္ေတြ နဝတအစိုးရနဲ႔ သေဘာတူခ်က္ ရလာပါတယ္။ ဒီစာခ်ဳပ္ေတြအရ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွေတြဟာ ၿမိတ္ကြ်န္းစုအနီး ငါးလာဖမ္းေနၾကပါတယ္။

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ “ရန္သူ့လကၡာဏာ သတ္မွတ္ခ်က္” အရ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္’” ဟာ ဘုံရန္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီစနစ္ကုိ အေကာင္ထည္ေဖၚေနတဲ့ စစ္အစိုးရ သုိ႔မဟုတ္ န၀တကုိ ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ တခါ အဲဒီရန္သူနဲ႔ ပူးတြဲစီးပြားလုပ္သူေတြ၊ ရင္းနွီးျမွဳပ္နွံမႈ လုပ္ေနသူေတြကို ရန္သူ႔အားေပးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒီမူ၀ါဒရဲ႕လုပ္ငန္းစဥ္အျဖစ္ ပင္လယ္ျပင္မွာေတြ႔တဲ့ ရန္သူ႔အားေပးေလွကို ဖမ္းဆီးရွာေဖြဖို႔၊ ကလန္ကဆန္လုပ္ရင္ အေရးယူဖို႔ အခ်က္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။

ဒီတာ၀န္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ဆီ စစ္ေၾကာင္းထြက္ေနတဲ့ တပ္စုမႉး ကိုေက်ာ္ရ (၁၉၉၂ မွာ ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး ကတဆင့္ ျပန္၀င္သြားသူ) ဦးစီးတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကေန ထုိင္းငါးဖမ္း ေလွႀကီးတစီးကို ဖမ္းမိထားတယ္။ ဒီေလွေပၚမွာ န၀တနဲ႔ ဖက္စပ္လုပ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ေတြလည္းပါတယ္။ အဲဒါ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမလဲဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေကာ္မတီဆီ ေၾကးနန္း၀င္လာတာပါ။

အဲဒီကာလဟာ မီဇူဟုိ (Mizuho) ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔ ၀ယ္ထားႏိုင္ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ “ဒစ္ဒစ္ ဒါဒါ” ေၾကးနန္းအျပင္ ေရွ႕တန္းနဲ႔ေနာက္တန္း တုိက႐ုိက္ စကားေျပာလို႔ ရေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွကုိယ္စားလွယ္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဆီလာၿပီး အခြန္လာေဆာင္ဖို႔။ အခြန္္ မေဆာင္မခ်င္း ေလွကိုဖမ္းထားဖို႔ စခန္းေကာ္မတီကေန ညႊန္ၾကားလုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေလွကိုယ္စားလွယ္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔ခစန္းမွာ တကယ္တမ္း လာေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရွ႕တန္းက ကုိေက်ာ္ရတုိ႔နဲ႔ ေျပာတာနဲ႔ ဒီမွာလာေျပာတာအၾကား ကဲြလြဲမႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ႔တပ္က ေလွဖမ္းထားတဲ့ကိစၥကုိ ေလွပုိင္ရွင္က န၀တတပ္ဆီ သတင္းပုိ႔ၿပီး စစ္သေဘၤာေတြနဲ႔ လာ၀ုိင္းခုိင္းတယ္လို႔လည္း သတင္းေတြထြက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေလွကုိယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ စခန္းေကာ္မတီ တာ၀န္ရွိသူေတြၾကား ေဆြးေႏြးမႈဟာ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ပုိဆုိးတာက အဲဒီညမွာ မုိးေတြရြာၿပီး ရာသီဥတုဆုိးတဲ့အတြက္ ေရွ႕တန္းနဲ႔ စက္အဆက္သြယ္ လုံး၀ျပတ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ မုိးလင္းလို႔ ေၾကးနန္း၀င္လာေတာ့ န၀တ စစ္သေဘၤာေတြ တျဖည္းျဖည္းနီးလာလို႔ ေလွေပၚကလူေတြအားလုံးကို လႊတ္ေပး။ အေရးႀကီးပစၥည္းေတြကုိ သိမ္း၊ ဘတ္ေငြ သန္း ၄၀ ေလာက္တန္တဲ့ ေလွႀကီးကုိ ေဖာက္ခဲြဖ်က္ဆီးၿပီး ဆုတ္ေပးလုိက္ရပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဘာမွမတတ္ႏို္င္ေတာ့။ စစ္ေရးအေျခေနအရ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္လုိက္ရတဲ့ စစ္ဆင္ေရးတခုအျဖစ္သာ သေဘာထား ခံယူလုိက္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက အဲဒီမွာတင္ ၿပီးသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေလွေဖာက္ခဲြတဲ့ သတင္းဟာ ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားၿပီး ထုိင္းမီဒီယာေတြမွာ ပါလာပါတယ္။ ABSDF ဗဟုိနဲ႔ KNU ဗဟုိရွိရာ မာနယ္ပေလာအထိ ဒိီကိစၥ ေရာက္သြားၿပီး အဲဒီကာလ ABSDF ဥကၠ႒ ကုိမုိးသီးဇြန္နဲ႔ DAB ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ တုိ႔ဆီအထိ ထုိင္းေလွ ကို္ယ္စားလွယ္ေတြက သြားေရာက္ တုိင္တန္းခဲ့တဲဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာလဲ ဒီသတင္းက အေတာ့္ကုိ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ပင္လယ္ျပင္တပ္စုမႉး ကုိေက်ာ္ရ (အိတ္အ၀ါ လြယ္ထားသူ) အပါ၀င္ ေကာ္မတီ၀င္ တခ်ိဳ႕နဲ႔ တပ္မႉးငယ္တခ်ိဳ႕ကို တပ္ရင္းညီလာခံအၿပီး ေတြ႔ရစဥ္

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အေျခေနေတြအရ လုပ္သင့္လို႔ လုပ္လုိက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးတခု ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္မႈနဲ႔ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကို ေသခ်ာ ႀကိဳမတြက္ႏိုင္မႈေတြက ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးေတြ ျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။ လက္ေတြ႔ ပထ၀ီအေနထား၊ ထုိ္င္းႏိုင္ငံနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အေနထား၊ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး အေနထားေတြအရ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ကုိေက်ာ္ရတုိ႔ အေတာ္ေလး က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈ၊ ထုိင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈေတြကို သူအေတာ္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ကိုေက်ာ္ရက သူျပန္မ၀င္ခင္မွာ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

..............................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၄)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 29, 2012 6:12 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

တပ္ရင္းညီလာခံနဲ႔ ေကာ္မီတီသစ္၊ တပ္မႉးအသစ္မ်ား ေရြးခ်ယ္ျခင္း

တပတ္ေလာက္သာ ၾကာမယ္ထင္ၿပီး ေခၚလုိက္တဲ့ တပ္ရင္းညီလာခံဟာ ၁၀ ရက္ေက်ာ္တဲ့အထိ ေဆြးေႏြးစရာ မကုန္ေသးဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တျခားအဖြဲ႔စည္းေတြ မတူတဲ့အခ်က္ကုိ တင္ျပလုိပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နယ္စပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နုိင္ငံေရးအဖြဲ႔စည္းေတြ အစည္းေ၀းလုပ္တဲ့အခါ ဘယ္ႏွရက္လုပ္မယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ့္အေၾကာင္းအရာက ဘာေတြျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ အတိအက် သတ္မွတ္ၿပီး ၂ ရက္ ၃ ရက္နဲ႔ ျပတ္ေအာင္လုပ္ေလ့ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိ ႀကိဳတင္ကန္႔သတ္ ထားတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခြင့္ေပးရမယ္ဆုိၿပီး ျငင္းလုိက္ခုန္လုိက္နဲ႔ ၁၅ ရက္တိတိ ၾကာသြားပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္း အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း တပ္ရင္းညီလာခံမွာ သဘာပတိအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနစဥ္

ညီလာခံအတြင္း ေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြအျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ NLD က နုိင္သြားတဲ့အတြက္ NLD အစိုးရအသစ္ ေပၚလာရင္ ABSDF ဘယ္လို ဆက္လက္ရပ္တည္မလဲဆုိတဲ့ နုိ္င္ငံေရးကိစၥ ပါပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေရွ႕တန္းမွာ KNU နဲ႔ ပူးတဲြလႈပ္ရွားတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြက ရြာေရွ႕မွာ လူထုတရားေဟာပဲြလုပ္။ KNU က ေနာက္မွာ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးခ်ၿပီး အခြန္ေကာက္ေနတဲ့ကိစၥ ေကာ္မတီက ေျဖရွင္းေပးပါဆုိတဲ့ မဟာမိတ္ ဆက္ဆံေရးကိစၥ ပါပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပင္လယ္ျပင္ဆီ တုိးခ်ဲ႕ထုိးေဖာက္ေရးကိစၥ ပါတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္သိပ္ကုန္တာ မဟုတ္ဘဲ အစည္းအေ၀းဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ မွတ္တမ္းတင္ခ်က္ တေၾကာင္းခ်င္းစီကို စကားလုံး စီတာကအစ သတ္ပုံ အမွားအမွန္အထိအဆုံး ညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ေနတဲ့အတြက္ အခုလုိ အခ်ိန္ ၁၅ ရက္ ၾကာသြားတာျဖစ္မလားလုိ႔ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီညီလာခံအပါ၀င္ ABSDF ညီလာခံ အသီးသီး၊ အစည္းေ၀းအသီးသီးရဲ႕ ေ၀ါဟာရျငင္းခုန္ပဲြ၊ သတ္ပုံျငင္းခုံပဲြေတြဟာ အလားကား အခ်ိန္ျဖဳန္း႐ုံ သက္သက္ေတာ့ ျဖစ္ပုံမရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ Federal ကုိ ျမန္မာမႈျပဳတဲ့အခါ “ဖက္-ဒရယ္မူ” လုိ႔ ေရးမလား။ “ဖယ္-ဒရယ္မူ” လုိ႔ေရးမလားဆုိတဲ့ “ဖက္” နဲ႔ “ဖယ္” စကားလုံး ၂ လုံးအေပၚ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပုံစံကုိ အထူး စိတ္၀င္စား မိတယ္လုိ႔ KNU ပဒုိတဦးျဖစ္သူ တပ္မဟာ ၄ ေဒသ ေက်ာင္းသားေရးရာ တာ၀န္ခံ မန္းၿငိမ္းေမာင္က ေျပာဖူးပါတယ္။ “ဖယ္” ဆုိတာဟာ က်ဥ္ဖယ္၊ ေရွာင္ဖယ္တဲ့သေဘာျဖစ္ၿပီး “ဖက္” ဆုိတာက ဖက္တြယ္ျခင္း၊ တဦးနဲ႔တဦး ေပြ႔ဖက္ျခင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ျခင္းသေဘာကို ေဆာင္တဲ့အတြက္ “ဖယ္” အစား “ဖက္” ကို သုံးတယ္လုိ႔ က်ဳိးဖုိး ဘာသာေဗဒဆရာေတြရဲ႕ ရွင္းလင္းခ်က္ကုိ သူ အထူးသေဘာက်မိတယ္လုိ႔ ပဒုိမန္းၿငိမ္းေမာင္ ေျပာခဲ့ဖူးတာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ဒီလုိျငင္းခုံမႈမ်ဳိးစုံနဲ႔ သတင္း ၂ ပတ္ၾကာခဲ့တဲ့ ညီလာခံေနာက္ဆုံးေန႔မွာေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ ျပန္ေရြးတာ၊ တပ္မႉးေတြ ျပန္ေရြးတာ၊ ျပန္လည္ အတည္ျပဳတာေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈေတြအရ အရန္ဗဟုိေကာ္မတီနဲ႔ စခန္းေကာ္မတီ စည္း႐ံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ဆီသြားတာကို အတည္ျပဳပါတယ္။ ေနာက္ လစ္လပ္ စခန္းေကာ္မတီေနရာအတြက္ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီး က်ေနာ့္ကို စခန္းေကာ္မတီ ေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ခံအျဖစ္ ညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သူ ထား၀ယ္မွ ကုိျမင့္လြင္က တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ကိုေအးေသာ္ တျခားတာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ ရွိတယ္ဆုိၿပီး ႏုတ္ထြက္သြားတဲ့အတြက္ တပ္ခဲြ ၁ မွ ဒုခြဲမႉးျဖစ္သူ ကုိျပည္ေဆာင္ဦးက တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ခြဲ ၁ မွ တပ္စုမႉးတဦးျဖစ္သူ ကိုမ်ဳိးေအာင္ ေခၚ ဖုိးတုတ္ႀကီး (၁၉၉၁-မွာက်ဆုံး) က ဒု ခဲြမႉးျဖစ္လာပါတယ္။ တပ္ခြဲ ၃ မွ ခြဲမႉး ကိုျမင့္ေအာင္ ဗဟုိဖက္ဆီ တာ၀န္ေျပာင္းတဲ့အတြက္ ဒုခဲြမႉး ကိုဘုန္းေက်ာ္က တပ္ခြဲမႉးျဖစ္လာၿပီး တပ္စုမႉးတဦးျဖစ္သူ ကိုေအာင္နုိင္ (၁၉၉၄-မွာက်ဆုံး) က ဒုခြဲမႉး ျဖစ္လာပါတယ္။ တပ္ရင္း အရာခံဗုိလ္ကေတာ့ ကုိ၀င္းေအာင္ (အခုအေမရိကန္) ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ စခန္းေကာ္မတီနဲ႔ တပ္မႉးေတြ ဘယ္လုိ အာဏာ (တာ၀န္) ခဲြေ၀သလဲ ဆုိတာကလဲ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာ္မတီနဲ႔ တပ္မႉး ေပါင္းထားတဲ့ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ ဘယ္ကေန ေကာ္ပီကူးထားမွန္း က်ေနာ္ အတိအက်မသိေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေတာထဲမွာ ရွိသမွ် လက္နက္ကုိင္ အဖဲြ႔အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီဖြဲ႔စည္းပုံနဲ႔ ခရီးနွင္ခဲ့တာကုိ က်ေနာ္သတိျပဳမိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဗကပမွာဆုိရင္ ခ႐ုိင္နုိင္ငံေရးမႉးနဲ႔ ခ႐ိုင္တပ္မႉးဆုိၿပီး ဗုိလ္ ၂ ဦးကို ပူးတြဲတာ၀န္ေပးထားပါတယ္။ KNU မွာလည္း အလားတူ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ခ႐ုိင္ဥကၠ႒နဲ႔ တပ္မဟာမႉး၊ ၿမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒နဲ႔ တပ္ရင္းမႉး၊ တပ္ခြဲမႉး စသျဖင့္ ဗုိလ္ ၂ ဦးကို တဲြၿပီးတာ၀န္ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အလားတူ ျပည္ခ်စ္ေခတ္ကလည္း တပ္ရင္းနုိင္ငံေရးမႉးနဲ႔ တပ္ရင္းမႉးဆုိၿပီး ဗုိလ္ ၂ ဦးကို တဲြၿပီးတာ၀န္ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္း စစ္ေရးျပကြင္းအတြင္း တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕အားေတြ႔ရစဥ္

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးတပ္မေတာ္ဟာလည္း ကမာၻမွာ ပထမဆုံး ေပၚလာတဲ့ တခုတည္းေသာ တပ္မေတာ္လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ထားေပမဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံကေတာ့ ေနာင္ေတာ္ သူပုန္တပ္ေတြဆီကပဲ ပုံတူ ကူးထားပုံုံရပါတယ္။ ေတာတြင္းကာလ ၁၀ နွစ္တာ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဒီလုိစခန္းေကာ္မီတီနဲ႔ တပ္မႉးေတြ တြဲဖက္တာ၀န္ ေပးထားတဲ့ေခတ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းအတြက္ အလုပ္အျဖစ္ဆုံး ကာလေတြအျဖစ္ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ၁၉၉၁ ေနာက္ပုိင္း စခန္းေကာ္မီတီကုိ ဖ်က္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ တပ္မႉးေတြ သက္သက္က ဦးစီးတဲ့ေခတ္မွာေတာ့ တပ္ရင္းမႉးမွာ အာဏာ (တာ၀န္နဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္္) သိပ္မ်ားလာၿပီး တဦးတည္းရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အမိန္႔ေပးနုိင္တဲ့ အဆင့္အထိ ေရာက္သြားတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။

ေကာ္မတီေလးျဖစ္ခ်င္သည္

ဒါက တပ္ရင္း႐ံုးရွိရာ အစည္းေ၀းခန္းမထဲက ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈေတြ။ အဲဒိီကာလ အသုံးအႏႈန္း အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ “နုိင္ငံေရးအဘိဓမၼာေတြ” ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရဲေဘာ္အမ်ားစုရွိတဲ့ ဘားတုိက္ေတြမွာေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားပုံ မျပပါ။ ဂစ္တာေတြဘာေတြနဲ႔ သီခ်င္းဆုိသူဆုိ၊ ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းပြားသူနဲ႔ ေကာ္မတီကုိ ေ၀ဖန္ေနၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ သီဆုိေနတဲ့ ေဟာဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီကာလ ေကာ္မတီရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပုံနဲ႔ အျမင္ကပ္ခံရပုံကို ခန္႔မွန္းနုိင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

“… ေကာ္မီတီေလး ျဖစ္ခ်င္သည္ …
ဘန္ေကာက္၊ မဲေဆာက္ကို ခဏခဏသြားမည္ …
ဘာဘာညာညာ ၀ယ္ခဲ့မည္ …”
အဆုိေတာ္လႊမ္းမုိးရဲ႕ “အခုေတာ့ ပါစပ္ရာဇ၀င္ေလးတခု ျဖစ္လုိ႔က်န္ခဲ့ၿပီ” သီခ်င္းထဲက မူလစာသားေတြျဖစ္တဲ့ “ေမွာ္ဆရာေလးျဖစ္ခ်င္သည္ … ပုံျပင္ေဟာင္းကေလး အသက္သြင္းမိေတာ့မည္ …” ကုိ စာသားေျပာင္းဆုိထားတဲ့ က်ဳိးဖုိးမ်ားရဲ႕ ေကာ္မတီသေရာ္စာ သီခ်င္းမ်ားစြာထဲက ထင္ရွားတဲ့တပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထင္ရွားတဲ့ တပုဒ္ကေတာ့ …
“ေကာ္မတီအတြက္ဆုိ ၾကက္ကုိလည္း ၀ယ္ပါမည္ …
ေနပါေစ ငါတုိ႔အတြက္ေတာ့ ပဲဟင္းနဲ႔ေတာ္ၿပီ …”
ဒီသီခ်င္းကေတာ့ အခန္း ၈ မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ကုိထူးအိမ္သင္ ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ “အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ” သီခ်င္းထဲက ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ မူလစာသားေတြျဖစ္တဲ့ … “နုိင္ငံေတာ္အတြက္ဆုိ အသက္ကုိလည္း ဘာမထီ … ေသပေစ ခြပ္ေဒါင္းေသြးေဟ့ ရဲရဲေရွ႕ကုိခ်ီ” … ကုိ စာသားေျပာင္းထားတဲ့ က်ဳိးဖုိးမ်ားရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေကာ္မတီသေရာ္စာ သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလဟာ စခန္းတခုနဲ႔တခုအၾကား ပုံမွန္ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ဆက္သြယ္ေရးစက္ေတြ မရွိေသးေပမယ့္ သီေဘာဘုိးစခန္းဘက္မွာ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အဲဒီသီခ်င္း က်ေနာ္တုိ႔ခစန္းဆီ ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲေတာ့ မသိပါ။ အဲဒီထက္ ပုိဆုိးတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ သႏၷိဌာန္ ၄ ခ်က္ထဲက ေနာက္ဆုံးအခ်က္ျဖစ္တဲ့ “ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္သည္အထိ အသက္စြန္႔ တုိက္ပဲြ၀င္သြားရန္ သႏၷိဌာန္ျပဳပါသည္” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကိုေတာင္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး “ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္သည္အထိ အသက္စြန္႔ တုိက္ပဲြ၀င္သြားရန္ ငါ၏မိန္းမနွင့္ တုိင္ပင္ပါဦးမည္” ဆိုၿပီး ေလွာင္ေျပာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရးေတြ ရေနတယ္ဆုိပါေတာ့။

ဘယ္လိုမ်ဳိး ဒီမုိကေရစီႀကီးလဲ

၂၀၁ တပ္ရင္း တပ္ခြဲ ၃ မႉး ကုိဘုန္းေက်ာ္ (ေနာက္တန္း ၁၁ ဦးထဲမွ အလယ္လူ) အပါ၀င္ ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ကုိ ေရွ႕တန္းတေနရာတြင္ ေတြ႔ရစဥ္

ေကာ္မတီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိေလွာင္ေျပာင္တဲ့ စကားလုံးေတြ ထြက္ေနသလုိ တခ်ဳိ႕စခန္းေတြဆုိရင္ ေရြးလုိက္တဲ့ေကာ္မတီဟာ ၃-၄-လေလာက္ပဲခံၿပီး မၾကာခဏ ေကာ္မတီေရြးရင္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မတည္ၿငိမ္တဲ့ စခန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့တယ္လုိ႔သိရပါတယ္။ ဒီလုိ ေကာ္မတီ ခဏခဏေျပာင္းတာကုိ ေတာင္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းအျဖစ္ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ျမင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္ေရးဆုိတာဟာ ဒီမုိကေရစီရၿပီးမွသာ က်င့္သုံးနုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးျဖစ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ တုိက္ပဲြ၀င္ေနဆဲကာလမွာ ဒိီမုိကေရစီက်င့္စဥ္အတုိင္း လုပ္လုိ႔မျဖစ္နုိင္ေသးဘူးလုိ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ဒီလုိ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကဲြၿပီး အလြန္အကြ်ံ ဒီမုိကေရစီ က်င့္သုံးကာ လြတ္လပ္စြာ ျငင္းခုန္ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕မဟာမိတ္ KNU နဲ႔ တျခားလက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ဆုိတာဟာ စစ္တပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တပ္မႉးက အမိန္႔ေပးတဲ့အတုိင္း တေသြး တသံ တမိန္႔နဲ႔ သြားရမယ့္အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမ်ဳိး လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲၿပီး ေ၀ဖန္ျငင္းခုံေနၾကပုံကို သူတုိ႔ေတြ နားလည္နုိင္ပုံမရပါဘူး။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထီးခီး႐ံုးမွာေတြ႔တဲ့ KNU အရာရွိ တခ်ဳိ႕နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြၾကား ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံဖူးပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြက KNU ဟာ ၄ နွစ္တႀကိမ္၊ ၅ နွစ္တႀကိမ္ ပုံမွန္ညီလာခံေတြ မလုပ္နုိင္တဲ့အတြက္ ရာသက္ပန္ ဥကၠ႒တုိ႔၊ အၿမဲတမ္း ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္တုိ႔နဲ႔ စခန္းသြားေနဆဲ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ KNU ပဒုိေတြဖက္က ေျပာတာကလည္း သူ႔အျမင္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔သူေတာ့ သဘာ၀က်ေနသလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ “ေတာထဲမွာ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔သိလာလိမ့္မယ္။ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ ခဏခဏေျပာင္းလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ” ဆုိၿပီး ပဒုိတဦးက ေျပာခဲ့ဖူးတာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုနွစ္ ၂၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီမုိကေရစီကို အလြန္အကြ်ံ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ တဖက္စြန္းကိုမ်ား ေရာက္ခဲ့ေလသလား။ တျခား မဟာမိတ္အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ အဖြဲ႔အစည္း တည္ၿငိမ္ေရးကို ဦးစားေပးရင္းနဲ႔ ရာသက္ပန္ ဥကၠ႒ထားေရးဘက္ကုိ အစြန္းေရာက္သြားခဲ့ေလသလားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတာဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္းေဆာင္အေျပာင္းလဲလုပ္ဖုိ႔ ပုိခက္သြားတတ္သလားဆုိၿပီးလည္း က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလကေတာ့ ဒိီလုိသေဘာတရားေတြကို စဥ္းစားေနဖုိ႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ဆန္နဲ႔ရိကၡာ အခ်ိန္မီထုတ္ေပးနုိင္ဖုိ႔ အပါအ၀င္ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဗူးသီးဓားထုိးမႈေတြနဲ႔ စခန္းေကာ္မတီအားလုံး အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအမႈေတြထဲမွာ မနက္ ၇ နာရီတုိင္း အလံတုိင္ေရွ႕မွာ တန္းစီၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံကို အေလးျပဳဖုိ႔ ပ်က္ကြက္တဲ့အမႈအတြက္ ရဲေဘာ္ေတြကို ျမက္ရွင္းခုိင္းတာမ်ဳိး၊ အမရာရြာဆီသြားၿပီး အရက္ခုိးေသာက္သူကုိ ၁၂ နာရီၾကာ ထိပ္တုံးခတ္တာမ်ဳိး၊ ေနာက္တခါ ညဘက္ ကင္းအိပ္တဲ့အမႈ၊ ကင္းသမားအတြက္ ေပးထားတဲ့ ဓာတ္မိီးထဲက ဓာတ္ခဲအသစ္ကုိ အေဟာင္းနဲ႔လဲၿပီး ခုိးယူမႈ၊ အမ်ဳိးသမီးဘားတုိက္ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္မႈ၊ ရည္စားစာေပးမႈ စသျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။

အဲဒီလုိအမႈေတြထဲကမွ အမ်ားစိတ္၀င္စားၿပီး အခုခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အမႈတခုကေတာ့ က်ေနာ္ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္မေရာက္ခင္ေလး ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာေလာက္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္ပါ။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ေတာ္လွန္ေရးအေစာပုိင္း ကာလေတြဟာ စည္းကမ္းေတြ အလြန္တင္းက်ပ္ၿပီး အဲဒီထဲမွာ ရည္းစားစာ မေပးရ၊ ရည္စားမထားရ၊ အမ်ားမျမင္နုိင္တဲ့အရပ္မွာ အမ်ဳိးသားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး တဦးခ်င္းမေတြ႔ရဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ေတြအတုိင္း အတိအက် လုိက္နာမႈရွိ မရွိ စုံစမ္းရသူကေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလုိနဲ႔ ညေနေစာင္းတခုမွာေတာ့ လူမျမင္တဲ့ ၾကခတ္၀ါး႐ံုေတာမွာ ခ်ိန္းေတြ႔တဲ့ အတြဲတတြဲကုိ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔က ဖမ္းမိလာတယ္ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအတြဲကုိ ေကာ္မတီ႐ံုးမွာ စစ္တဲ့အခါ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔က စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေနတာလား၊ အတြဲလုိက္ေခ်ာင္းေနတာလားဆုိၿပီး အျငင္းပြားမႈ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရး အဖြဲ႔ဘက္က တင္ျပတာကေတာ့ ဒီအတြဲဟာ စည္းကမ္းေဖာက္လုိ႔ ဒီလုိဖမ္းလာတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖမ္းဆီးခံ စုံတြဲဘက္ကေတာ့ ဒါကို လက္မခံဘဲ “ဒါဟာ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈျဖစ္တယ္” ဆုိၿပီး ျပန္စြပ္စြဲတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ဆက္ေျပာတာက “ကုိယ္ႀကိဳက္လုိ႔ ကုိယ့္ရည္းစားကုိယ္ေတြ႔တာ ေကာ္မတီနဲ႔ ဘာဆုိင္လဲ။ ဒီမုိကေရစီအတြက္ တုိက္ေနတယ္ေျပာၿပီး ရည္စားေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားလုိ႔မရတဲ့ ဒီမုိကေရစီက ဘယ္လုိမ်ဳိး ဒိီမုိကေရစီႀကီးလဲ။ ဒီ ဒီမုိကေရစီီမ်ဳိးေတာ့ က်မ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီး ေကာ္မတီေတြေရွ႕မွာ ငုိခ်လုိက္တယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ ဒီအမႈကုိ စိတ္၀င္တစား နားစြင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ထုၾကားမွာေတာ့ ဒီသတင္းက ခ်က္ခ်င္းျပန္႔သြားၿပီး “ဘယ္လုိမ်ဳိး ဒီမုိကေရစီႀကီးလဲ” ဆုိတဲ့စကားလုံးက ေရပန္းစားသြားပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္ေရာက္စအခ်ိန္မွာ ဒီစကားလုံးက ရဲေဘာထုအၾကား အတြင္က်ယ္ဆုံး စကားလုံးျဖစ္ေနၿပီး တခုခုေျပာဖုိ႔အကြက္၀င္တာနဲ႔ “ဘယ္လိုမ်ဳိး ဒီမုိကေရစီႀကီးလဲ” ဆုိၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေလ့ရွိတာကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၃)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 22, 2012 6:45 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

တပ္ရင္းညီလာခံ ေခၚယူျခင္းနဲ႔ ေရွ႕တန္းခရီးစဥ္

ဒီလုိမလြယ္တာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ႀကံဳရၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရွ႕တန္း၊ ေနာက္တန္းက တပ္မႉးအားလုံးနဲ႔ စခန္းေကာ္မတီ၀င္ေတြေတြ႔ဆုံၿပီး ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ ေဆြးေႏြးမွျဖစ္မယ္လို႔ စခန္းေကာ္မတီက ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ တပ္မႉးေတြ အစုံအညီတက္နုိင္မဲ့ တပ္ရင္းညီလာခံ ေခၚလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီညီလာခံ မတုိင္မီေလးမွာ ေရွ႕တန္းတခါမွ မေရာက္ဖူးဘဲ ဗုိလ္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေရွ႕တန္းသြားေရး ရွားရွားပါးပါး အခြင့္ေရးတခု ေပၚလာပါတယ္။

ညီလာခံေခၚရျခင္းကိစၥ ရွင္းျပဖုိ႔၊ က်ည္ဆံပုိ႔ေရး၊ မုိးကာပုိ႔ေရး စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ အထူးစစ္ေၾကာင္းကေန ေနာက္တန္း ခဏျပန္လာၿပီး ေရွ႕တန္းျပန္သြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ကိုေအးေသာ္နဲ႔အတူ လူႀကံဳ၊ ေလွႀကံဳရိွတုန္း အလည္သေဘာ လုိက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္း တပ္ခဲြ ၁ နယ္ေျမ ေရွ႕တန္းစစ္ေၾကာင္းတခုကုိ ေတြ႔ရစဥ္

ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္း တနွစ္ေက်ာ္ၾကာလာၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြလည္း ေတာခုိခါစကလုိ ကုန္းေၾကာင္းခ်ည္း ေလွ်ာက္စရာ မလုိေတာ့ပါ။ တျခားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔ေတြလုိ ကားေတြ၊ စက္ေလွႀကီးေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ပုိင္ဆုိင္မႈ မရွိေသးေပမယ့္ လူ ၇ ေယာက္ေလာက္ စီးနုိင္တဲ့ စက္ေလွငယ္တစီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းက ပုိင္ဆုိင္္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေလွကုိစီးၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခစန္းကေန တနသၤာရီျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းလာေတာ့ ပထမဆုံး ေတြရတဲ့ေနရာက အမရာရြာပဲျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔အကြာ တနသၤာရီျမစ္ရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ေရွးေဟာင္းပုံစံ အိမ္ေတြကိုေတြ႔ရၿပီး ထူးထူးျခားျခား အိမ္အမ်ားစုဟာ ျမစ္ရဲ႕အေနာက္ဖက္ကမ္း၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ KNU က ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ထိီးထာ၊ အမုိရြာေတြလုိ ျမစ္ေရွ႕ဖက္ျခမ္း ထုိ္င္းဖက္ကုိ မီခုိေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္း ျမန္မာဘက္ကုိ မီွခုိေဆာက္ထားတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ အမရာမွာေတြ႔ရတဲ့အိမ္ေတြဟာ ထီးထာ၊ အမုိဖက္ကလုိ အခု ဆယ္စုနွစ္အတြင္း ေဆာက္ထားတဲ့ ထုိင္းပုံစံ အိမ္သစ္ေတြ မဟုတ္ပဲ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္ဘက္က အိမ္ေတြလုိ ႏိုင္တီးဂြမ္တီး ဒီဇုိင္း၊ အိမ္အို၊ အိမ္ေဟာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ဒီရြာကလူေတြအားလုံးဟာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြ မဟုတ္ဘဲ မိ႐ုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာကုိးကြယ္သူနဲ႔ နတ္ကိုးကြယ္သူေတြ မ်ားတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ေျခ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရတဲ့ ဒီရြာဟာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္အဖြဲ႔ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းကေန ၀င္မလာခင္ကတည္းက ရွိေနတဲ့ ရြာေဟာင္းျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္လက္ေတြကို အေသခ်ာေမးျမန္း စုံစမ္းရေကာင္းမွန္း က်ေနာ္မသိခဲ့ပါ။

အဲဒီ ရာဇ၀င္ထဲက အမရာရြာကိုေက်ာ္ၿပီး ဆက္ဆင္းလာေတာ့ ေပါလုိက္တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တန္းေတြ။ ေလွကုိခဏခဏရပ္ၿပီး လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တနသၤာရီျမစ္ဟာ သံလြင္တို႔၊ ေသာင္ရင္းတို႔လုိ မဟုတ္။ ေရတိမ္ၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ေပါတဲ့အတြက္ သံလြင္-ေသာင္ရင္းဘက္ကလုိ စက္ေလွႀကီးေတြ သြားလို႔မရ။ သစ္လုံးကို ထြင္းထားတဲ့ ထြင္းေလွကုိ အေပၚမွာ သစ္ျပားနည္းနည္းထပ္ဆင့္ၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ေဒသသုံးေလွေတြနဲ႔ပဲ သြားလို႔ရပါတယ္။

အဲဒီလုိ ဆင္းလုိက္ တြန္းလုိက္ သံုးခါေလာက္ လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရွ႕မွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ရတ္ခ်ပူရီ-တဂုိလန္း (အခုထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္းအနီးကရြာ) ေထာမေမာဘက္ကေန ၀င္ရင္ အနီးဆုံးစခန္းျဖစ္တဲ့ ေမာထာ ကုန္သြယ္ေရးစခန္းႀကီးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ထီးထာ၊ အမိုရြာေတြလုိပဲ တနသၤာရီျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာ ရြာတည္ထားတာကို ေတြ႔ရၿပီး ထုိင္းဒီဇုိင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီရြာဟာ တကယ့္ေစ်းတန္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ထိီးထား၊ အမိုတို႔ထက္ မ်ားစြာ စည္ကားေနၿပီး ကုန္စုံဆုိင္ႀကီးေတြ၊ ဗီဒီယုိ႐ံုေတြနဲ႔ မက္သေလစခန္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး စခန္းေထာက္ရြာႀကီးတရြာအျဖစ္ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ေမာထရြာကအထြက္မွာေတာ့ အေျခခံ ေဒသၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုး KNU စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလုံး အစစ္ေဆးခံရပါတယ္။ ထီးထာ၊ ထီးခီးလမ္းနဲ႔ ထိုင္းနုိင္ငံထဲကေန အထြက္ဂိတ္ေတြမွာ တဦးခ်င္းခရီးသြားရင္းနဲ႔ KNU ဂိတ္ေတြမွာ အစစ္ခံရတာကို စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အထူးအေထြ ခံစားမႈမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစုံ၊ လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႔ ခရီးသြားတဲ့တပ္တခုက အရာရွိေတြကို အျခားတပ္တခုက စစ္သားေလးေတြက စစ္ေဆးတဲ့အေပၚမွာေတာ့ စိတ္ထဲ အေတာ္ခံစားလုိက္ရပါတယ္။

KNU နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ABSDF ဟာ အိမ္ရွင္နဲ႔ ဧည့္သည္လုိျဖစ္ေနမလားပါပဲ။ KNU နယ္ေျမထဲ ခရီးသြားတာအျပင္ အခုလုိ ေရွ႕တန္းထြက္တာကိုေတာင္ KNU ဆီက ခရီးသြားလက္မွတ္ယူရၿပီး ဒီလုိ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ေတြေရာက္ရင္ အဲဒီလက္မွတ္ကုိ ထုတ္ျပ အစစ္ခံရပါတယ္။ ဂိတ္တာ၀န္က် ရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ စစ္ပုံစစ္နည္းကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကုန္သည္ေလွကုိ စစ္တာထက္ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ေလွကုိစစ္တာက ပုိအေသးစိတ္ေနပါတယ္။

“တပ္ေထာက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေနာက္တန္းမွာ မမုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဟုိဂိတ္မွာ အေဟာက္ခံရ၊ ဒီဂိတ္မွာအတားခံရနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕တန္းကိုသာ လာခဲ့စမ္းပါ။ ဘာလက္မွတ္မွ မလုိဘူး” ဆုိၿပီး တပ္ခြဲမႉးေတြ၊ ဒုခြဲမႉးေတြ ေနာက္တန္းေရာက္တုိင္း ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားေတြကို အခု ဒီဂိတ္မွာ ကိုယ္တုိင္အစစ္ခံရေတာ့မွာပဲ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလုိ ရွိလာပါတယ္။

တဆက္တည္းမွာပဲ သူပုန္ေလး တခါျဖစ္ဖို႔အေရး ဟုိလူ႔ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ႔ေၾကာက္ရလို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ေပါက္စေတြၾကား နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းမႉး ကုိတုိက္ေမာင္းရဲ႕ ကဗ်ာ ”မိခင္၏စာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တမ္း ျခင္း” ထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ကုိ သြားသတိရ မိပါတယ္။

“ကံေကာင္းလို႔ သူပုန္ေလး တခါလာျဖစ္မိ
ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္
သည္လူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္
ၾကည့္ရ၊ ေရွာင္ရ၊ ေၾကာက္ရ …

သူပုန္ မျဖစ္လိုက္မွာစိုးလို႔
႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး ဆက္ဆံရ
ေဒါသေတြ ေရာင္းလို႔ရရင္
ဘီလ်ံနာေတာင္ ဆင္ထိန္းခန္႔လို႔ရမယ္ …”

က်ဆုံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ တပ္ခြဲ ၁ မႉး ကိုေဖသင္ကို တပ္ရင္းက သင္တန္းဆင္းပဲြတခု တြင္ ေတြ႔ရစဥ္

က်ဆုံးသြားၿပိီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးတုိက္ေမာင္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြႀကံဳလို႔ ဒီကဗ်ာကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့မွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ သူ႔ကဗ်ာထဲက စာသားေတြ ကြက္တိျဖစ္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ “ေရာင္းလို႔မရတဲ့ ေဒါသေတြကုိ တနသၤာရီျမစ္ထဲ ေမ်ာခ်” ၿပီး ေရွ႕ခရီး ဆက္နုိင္ဖို႔ က်ဳိးစားရပါတယ္။

အဲဒီ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ကေန နည္းနည္း ဆက္ဆင္းလာေတာ့ ေလွဆက္သြားလို႔ ဘယ္လုိမွ မရနုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ရွမ္းသုံးေထာင္အေကြ႔ကို ေရာက္ပါတယ္။ မီတာ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ အရွည္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တုံးေတြက ေရလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ထားၿပီး အဲဒီ ေက်ာက္တုံးေတြၾကားကေန ေလွကုိ ခဲရာခဲဆစ္ ဆြဲသြားရတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ရွမ္းသုံးေထာင္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ေတြ႔ရတဲ့ရြာက ေအာင္သာ၀ရျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအမည္ဟာ ကရင္အမည္နဲ႔ မတူတဲ့အတြက္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ရွမ္းသုံးေထာင္ ရာဇ၀င္၊ အမရာ ရာဇ၀င္ေတြနဲ႔ ဒီရြာဆက္စပ္ ေနပုံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလကေတာ့ ရာဇ၀င္လွန္ေနဖို႔ အခ်ိန္မရပါ။ (အခုေတာ့ အဲဒီ ေအာင္သာ၀ရရြာဟာ ျမန္မာအစိုးရ စစ္ဗ်ဳဟာတခု အေျခစိုက္ထားတဲ့ ရြာႀကီးတရြာအဆင့္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္)။

အဲဒီ ေအာင္သာ၀ရရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တညအိပ္ၿပီး ဆက္ဆင္းလာေတာ့ KNU တပ္ခြဲ ၄ အေျခစိုက္တဲ့ ေဒသအေခၚ ေခ်ာင္းမႀကီးဆုိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေခ်ာင္းလက္တက္တခုကို ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီ ေခ်ာင္း႐ုိးေလးကေနတဆင့္ ေတာင္တန္းေတြကို ေက်ာ္ၿပီးဆက္သြားရင္ ျပည္ျခား-ပုေလာဘက္ကုိ ေရာက္နုိင္ပါတယ္။ ေခ်ာင္းလက္တက္ကိုု ေက်ာ္ၿပီး ဆက္ဆင္းလာေတာ့ ျမစ္ျပင္က နည္းနည္းပုိက်ယ္လာၿပီး ရွမ္းသုံးေထာင္လုိ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ျမစ္ထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ ေလွအမ်ဳိးစားေတြကလည္း ေျပာင္းလာတာကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔စီးလာတဲ့ သစ္လုံးထြင္းေလွေတြအျပင္ တ႐ုတ္တုံကင္းလုိ ေလွႀကီးေတြ။ ကမ္း႐ုိးတန္းသြား ေလွႀကီးေတြကုိပါ ျမင္လာရၿပီး ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ကုန္မ်ဳိးစုံတင္ကာ လွည့္ပတ္ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ကုန္တင္ေလွႀကီးေတြကိုလည္း ျမင္လာရပါတယ္။

ေစာ္လ၀ေခ်ာင္း၀မွ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးေဒသသုိ႔

ဒီလုိနဲ႔ ေလွငယ္ေလးေပၚမွာ ႏွစ္ရက္ခဲြေလာက္ ေအာင့္အည္းသည္းခံ စီးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ေစာ္လ၀ေခ်ာင္းဆုံရာ KNU တပ္ခြဲ ၅ အေျခစိုက္စခန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေစာ္လ၀ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ ဗကပ ၿမိတ္ခ႐ို္င္ဘက္က ဗုိလ္မႉးစိုးလြင္ ဦးစီးတဲ့တပ္ဖြဲ႔ရွိတယ္လို႔ သိရေပမယ့္ အဲဒီအေခါက္က က်ေနာ္သြားဖို႔ အခ်ိန္ မရလုိက္ပါဘူး။ (ဗိုလ္မႉးစိုးလြင္ဟာ ဗကပေတာခုိကတည္းက ပါလာတဲ့ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြ၀င္ BIA အရာရွိျဖစ္ၿပီး တနသၤာရီတုိင္းတပ္မႉးနဲ႔ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္ တာ၀န္ေတြကိုထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ဗကပတုိင္း နုိင္ငံေရးမႉးက ပီကင္းျပန္ ဦးေစာဟန္ျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၆ ခုနွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။)

အဲဒီကာလ KNU တပ္ခြဲ ၅ မႉးက ဗုိလ္ဂ်ဲနီလို႔ထင္ပါတယ္။ ဗုိလ္ဂ်ဲနီ တပ္ခဲြ႐ံုးရဲ႕ တဘက္ကမ္းရွိ ႀကီးမားလွတဲ့ သစ္သားအိမ္ႀကီးေပၚမွာ တညအိပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆင္ငုိေတာင္ (ျမင့္လြန္းလို႔ ဆင္ေတာင္မတက္နုိင္ဘဲ ငုိၿပီး လွည့္ျပန္သြားရတယ္လို႔ အဆုိရွိပါတယ္) ဆုိတဲ့ ေတာင္ႀကီးကို တမနက္လုံး တက္ရပါတယ္။
ဒီိေတာင္ဟာ ေတာခုိကာစ ေဆာင္ပါး အခန္း ၃ မွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ဗကပ-ထား၀ယ္ခ႐ုိင္ဘက္က ေတာင္သုံးဆယ္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ျမင့္မယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ကတည္းက ေတာင္စတက္လုိက္တာ မြန္းတည့္ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေတာတြင္း သက္တမ္း တနွစ္ေက်ာ္ အေတြ႔အႀကံဳရွိေနၿပီဆုိေတာ့ ေတာခုိခါစကာလုိ ငုိယုိေအာ္ဟစ္သူ မရွိေတာ့ပါ။ တမနက္လုံးတက္၊ တညေနလုံးဆင္းၿပီးလို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါ ပင္လယ္ကမ္းစပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ ၿမိတ္-ထား၀ယ္-ကားလမ္းေပၚက တပုိ၊ က်ဲရြာေတြ အနီး၀န္းက်င္ဆီ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု ေရာက္လာပါတယ္။
ဆင္ငုိေတာင္ ၀န္းက်င္မွာ ေတာနက္လြန္းလို႔ ေနေရာင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပမယ့္ အခု ရြာတန္းနဲ႔ နီးလာတာနဲ႔အမွ် သစ္ပင္ေတာအုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းေသးငယ္သြားၿပီး တခါတေလဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု သြားေနတာကို အေ၀းက န၀တတပ္မ်ား ျမင္သြားမလားလို႔ စုိးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ေတာအုပ္က ပါးလြန္းလွပါတယ္။

“ဒက္ ဒက္ ဒက္ … ဂ်ိမ္း …”
ေတာအုပ္ပါးလြန္းလို႔ စိတ္ထဲ မလုံမၿခံဳျဖစ္ေနတုန္း ေသနတ္သံေတြ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ လူတရပ္ မရွိတရိွိသာျမင့္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု ခဏနားၿပီး အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔လူေတြနဲ႔ ရန္သူတပ္ ထိပ္တုိက္တုိးတာျဖစ္မယ္။ ပူစရာမရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လူေတြက နယ္ေျမကြ်မ္းပါတယ္” လို႔ ကုိေအးေသာ္က ေျပာပါတယ္။ သူက ပူစရာမရွိဘူး ေျပာေနေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အင္အားက တပ္ေရးဗုိလ္၊ တပ္ေထာက္ဗုိလ္နဲ႔ ႐ံုးအဖြဲ႔သား သံုးဦးေပါင္းမွ ငါးဦးတည္းရယ္။ ရန္သူနဲ႔သြားတုိးလို႔ မျဖစ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ တေယာက္ကို AK က်ည္ ၅၀၀ စီေလာက္ သယ္လာတဲ့အတြက္ ေက်ာပုိးအိတ္ကလည္း အေတာ္ေလးေနၿပီး ေျပးလႊားဖို႔ သိပ္မေကာင္းလွပါ။ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕တန္းတပ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ေ၀ၚကီေတာ္ကီကလည္း မပါပါဘူး။

က်ဆုံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ တပ္ခြဲ ၂ မႉး ကုိသိန္းျမင့္ေက်ာ္က တပ္ရင္းညီလာခံ အတြင္း ေဆြးေႏြးတင္ျပေနစဥ္

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေသနတ္ေတြကို အသင့္ျပင္ၿပီး ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေရာ္ဘာပင္တန္းေအာက္က ရြာကို သတိႀကီးစြာနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ရပါတယ္။ အသံမၾကားေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္၀င္လာပါတယ္ဆုိမွ ရြာအ၀င္၀လည္း ေရာက္ေရာ ေခြးကေဟာင္လုိက္တာ လြန္ပါေရာ။ ဘာမွမတတ္နုိင္။ ရြာသား ႏွစ္ဦးကို လမ္းျပေခၚၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြရွိရာ ရြာဆီကုိ ပုိ႔ခုိင္းရပါတယ္။ “ၾကည့္လုပ္ေနာ္ကုိယ့္ဆရာ၊ လူမွားၿပီး အပစ္ခံေနရဦးမယ္” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ သူပုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ ကိုေအးေသာ္က လက္ကာျပပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေရာ္ဘာေတာေတြအတုိင္း ေလွ်ာက္၊ ကားလမ္းကူးၿပီးေတာ့ ေနာက္တရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြနဲ႔ေတြနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာသြားေတြ႔ပါတယ္။

“ဘာမွမပူနဲ႔ တပ္ေထာက္။ ဒီေကာင္ေတြအင္အားက ၂၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး။ သူ႔လူနာသူသယ္ၿပီး ျပန္ေျပးသြားၿပီ” ဆုိၿပီး စစ္ေၾကာင္းမႉး ကုိဂြမ္ရွိက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း က်ေနာ္မ်က္နွာကုိဝၾကည့္ၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ဒိီေတာ့မွ “ငါ့မ်က္နွာမွာ ေၾကာက္ရိပ္မ်ား ေပၚေနသသလားမသိဘူး” ဆုိၿပီး ဗုိလ္ႀကီးအိေျႏၵကုိ အျမန္ ျပန္ဆည္လုိက္ရပါတယ္။

တကယ္က ဒီလုိေရွ႕တန္းမွာ ရင္ဆုိင္တုိက္ပဲြျဖစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္ႀကံဳဖူးတဲ့ ေကာ့မူးရာက ခံစစ္ေသတုိက္ပဲြ ပုံသ႑န္ခ်င္းက ဘာမွမဆုိင္။ ခံစစ္ေသမွာက ရန္သူ႔ေနရာ၊ မိမိေနရာ အတိအက် သိထားၿပီး ကတုတ္က်င္းထဲ ေနရာယူပစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွသိပ္ပူစရာမလုိ။ ဒါေကမယ့္ ဒီလုိေရွ႕တန္းမွာကေတာ့ ရန္သူ႔သတင္း ႀကိဳရမထားဘူးဆိုရင္ အခုလုိ စစ္ေၾကာင္းသြားရင္းနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးၿပီး သူပစ္ကုိယ္ပစ္၊ သူဆုတ္ ကုိယ္ဆုတ္နဲ႔ နယ္ေျမကြ်မ္းသူ ေနရာယူျမန္သူက အသာစီးရေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီလုိတုိက္ပဲြျဖစ္ၿပီးရင္ တုိက္ပဲြေနရာကေန အျမန္ေရွာင္၊ ရြာထဲမွာ စခန္းမခ်နဲ႔ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ၾကားဖူးနား၀ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးတပ္သားေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ တုိက္ပဲြျဖစ္တဲ့ရြာရဲ႕ ေနာက္တရြာကုိဆုတ္ၿပီး ရြာထဲမွာပဲ စခန္းခ် ညအိပ္လုိက္ပါတယ္။ ရြာသားေတြကလည္း ေၾကာက္လန္႔ပုံမျပ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ထမင္းခ်က္ေကြ်းရတာကိုေတာင္ ေပ်ာ္ေနသလုိ ျမင္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာကေတာ့ ဒီရြာတန္းတေလွ်ာက္မွာ ဒီလုိတုိက္ပဲြျဖစ္တာဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿမဲတမ္းလုိလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဒီေဒသကုိ ပျပင္ခြင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကေခၚဆုိၿပီး တပ္ခြဲ ၁ အေျခစုိက္လႈပ္ရွားတဲ့ အဓိကေနရာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ကိုဂြမ္ရွိျဖစ္ၿပီး တပ္ခဲြမႉး ကိုေဖသင္နဲ႔အတူ အင္အား ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ အဲဒီရြာကေနထြက္ၿပီး ယာယီေရွ႕တန္း ႐ံုးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ တျခားရြာတခုကို ထပ္ေျပာင္းရပါတယ္။ ထား၀ယ္-ၿမိတ္ ကားလမ္းအေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ႐ံုးခန္းဖြင့္ထားတာကို ေတြ႔ရၿပီး ေဒသခံလူထုက ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဘုန္းႀကီးလုိပဲ သေဘာထားၿပီး ရိကၡာနဲ႔စားစရာေတြ လာလႉထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ ၀န္းက်င္မွာ ဒူးရင္းၿခံေတြရွိတာ၊ ဒူးရင္းသီးကုိ မုန္းေအာင္ စားခဲ့ရဖူးတာကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ေရွ႕တန္း႐ံုးခဲြမွာ တရက္နား၊ ၿပီးေတာ့ တပ္ရင္းညီလာခံ ေခၚရျခင္းအေျခအေန၊ ေနာက္တန္းက အေျခအေန၊ ဗဟုိဘက္က အေျခပေန၊ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခပေန၊ လက္တေလာ နုိင္ငံေရး အေျခကေနေတြကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေအးေသာ္က ရဲေဘာ္ထုကုိ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔အတူ ထား၀ယ္-ၿမိတ္ ကားလမ္းေပၚက ရြာစဥ္ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စည္း႐ံုးေရးတရား ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ လြတ္လပ္စြာ သြားေနတာကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ခဲြမႉးေတြ၊ ဒုခြဲမႉးေတြ တပ္ရင္း ျပန္ေရာက္ရင္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာက္တန္းက မမုိက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဟုိလူ႔ေၾကာက္ရ ဒီလူ႔ေၾကာက္ရနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တန္းကိုသာ လာခဲ့စမ္းပါ” ဆုိတဲ့စကားနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ေနာက္တန္းမွာ ၾကာၾကာ မေနခ်င္ၾကတာလဲ ဆုိတာကို က်ေနာ္ ပုိၿပီး သေဘာေပါက္လာပါတယ္။

ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ေျမျပင္ကင္းေထာက္မႈကုိ ဘယ္လိုလုပ္္ရတယ္၊ ေရွ႕ေျပးကင္းသမား ေလးဦးက ဘယ္လို ပြိဳင့္ထြက္ရတယ္၊ စစ္ေၾကာင္းမႉးနဲ႔ ႐ံုးအဖြဲ႔က ဘယ္နားမွာ ေနရတယ္၊ ဆက္သြယ္ေရးသမား၊ ေဆးတပ္သားနဲ႔ ႐ံုးအဖဲြ႔ကုိ ဘယ္လုိေခၚထားရမယ္ စသျဖင့္ ေရွ႕တန္းတခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီး က်ေနာ့္ကုိ စစ္ေၾကာင္းမႉးႀကီး ကိုဂြမ္ရွိက လက္ခ်ာ႐ုိက္ခဲ့တာကိုလည္း မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ လူ ၅၀ ေက်ာ္သာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ စစ္ေၾကာင္း ခ်ီလာတာကို ျမင္တဲ့ရြာသားေတြက အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ထင္ၾကာတာကိုလည္း က်ေနာ္ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရေနပါတယ္။

ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစုံ၊ လက္နက္ အီးေကြးမင့္အျပည့္အစုံပါတဲ့ လူတန္းႀကီးဟာ တဦးနဲ႔တဦး ၂ လံ အကြာစီေလာက္ ေနရာယူၿပီး တန္းစီေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ရြာဦးကေန ရြာျပင္အထိ ရွည္သြားတဲ့သေဘာ။ လူ ၅၀ ေက်ာ္ကို ၁၀၀ ေက်ာ္လို႔ ျမင္ရတဲ့သေဘာေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ေရွ႕တန္းမွာ သတင္း ၂ ပတ္ခန္႔ၾကာၿပီး အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ တပ္ခဲြ ၁ မွ ကိုေဖသင္ အပါအ၀င္ တပ္မႉးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ပါလာပါတယ္။

ဒီညီလာခံဟာ တပ္ရင္းမႉးကေန တပ္စိပ္မႉးအထိပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္း သက္တမ္း ၁၀ နွစ္ ၀န္းက်င္ကာလမွာ အဲဒီတခါပဲ အစုံအညီလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ညီလာခံလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းဟာ အင္အား ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားနည္း ေက်ာင္းသားဟန္ တပ္ရင္းဖြဲ႔စည္းပုံ အျပည့္ဖြဲ႔နုိင္တဲ့ တပ္ရင္းျဖစ္ပါတယ္။ တပ္စိပ္တစိပ္မွာ ၁၁ ဦး၊ တပ္စုတစုမွာ ၃၃ ဦး၊ တပ္ခဲြတခဲြမွာ ၁၂၀ ၀န္းက်င္နဲ႔ တပ္ခဲြ ၃ ခြဲ ဖြဲ႔စည္းပုံအျပည့္နဲ႔ ေနာက္တန္းလၿခံဳေရး တပ္စုတစုပါ ဖြဲ႔ထားနုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒိီစာရင္းအရ ေရွ႕တန္းကလာတဲ့ တပ္မႉး ၄၀ နီးပါး၊ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဆြယ္၊ ေဆးတပ္ဆြယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဆြယ္နဲ႔ ေနာက္တန္းတပ္မႉးမ်ား၊ စခန္းေကာ္မတီ၀င္မ်ားပါ အားလုံးေပါင္းလုိက္ေတာ့ ကို္ယ္စားလွယ္ ၆၀ ေလာက္အထိ ရွိသြားတဲ့ညီလာခံႀကီး ျဖစ္သြားပါတယ္။

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၂)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 15, 2012 6:38 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

နယ္ေျမစိုးမုိးေရးနဲ႔ ေတာတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြ လႈပ္ရွားတဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းမွာဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းမွာ အေျခစုိက္ၿပီးမြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ KNU နယ္စပ္ နတ္ႀကီးစင္၊ ရာဖူး၊ ကံေပါက္၊ ကလိန္ေအာင္ကေန ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ရွိ ေမတၱာေက်းရြာနားအထိကုိ ဘုိင္သိန္းျမင့္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခဲြ (၂) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ ေမတၱာ၊ ေဖါင္းေတာေဒသကေန ဘန္းေခ်ာင္းေဒသ၊ သရက္ေခ်ာင္းေဒသ၊ ပေလာက္၊ ျပည္ျခားအထိကို ကုိဘုန္းေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၃) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ ျပည္ျခား၊ ထမင္းမစားကေန ၿမိတ္ၿမိဳ႕အနီးက ပျပင္၊ ကြ်ဲကူးေဒသေတြအထိကုိ ကိုေဖသင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၁) က တာ၀န္ယူထားပါတယ္။ (ၿမိတ္ေအာက္ပုိင္းနဲ႔ တနသၤာရီေဒသမွာေတာ့ တပ္ရင္း ၂၀၃ က လႈပ္ရွားေနပါတယ္)။

(၂၀၁) တပ္ရင္း တပ္ခဲြ (၂) မွ ေက်ာင္းသား စစ္သည္တခ်ဳိ႕ကုိ ေရး-ထား၀ယ္ ကားလမ္းေပၚတြင္ ေတြ႔ရစဥ္

တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတဲ့ေဒသဟာ KNU တပ္မဟာ (၄) လႈပ္ရွားေဒသ သုိ႔မဟုတ္ အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔အေခၚ “အေျခခံေဒသ” ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ABSDF-KNU ပူးတဲြ လႈပ္ရွားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ အရင္ရွိၿပီးသား KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ အနက္ေရာင္ေဒသ၊ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြ ေရာက္ေလ့ရွိတဲ့ အညိဳေရာင္ေဒသေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပအနီးက အျဖဴေရာင္ေဒသလုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်းလက္ေဒသဆီ ထုိးေဖာက္ စည္း႐ံုးနုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စကားလုံးအတုိင္း ဆိုရင္ေတာ့ “ေက်းလက္ကိုအေျခခံ ၿမိဳ႕ျပကို၀န္းရံ” ေပါ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚက ခလရ (၂၅) တပ္ရင္းကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ၀င္ပစ္နုိင္ခဲ့ၿပီး ထား၀ယ္နဲ႔ ၆ မုိင္အကြာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေတာစခုိစဥ္က ျဖတ္လာခဲ့ဖူးတဲ့ ရွင္မုတၱီးရြာအထိ၀င္ၿပီး စည္း႐ံုးေရးတရား ေဟာနုိင္ခဲ့တာေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခါ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္အလြန္ နွမ္းက်ဲေက်းရြာကေန ေရးၿမိဳ႕နယ္အ၀င္ မလြဲေတာင္အၾကား ေရး-ထား၀ယ္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ မုိင္ ၆၀-၇၀ ခန္႔၊ သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ေအာက္ပိ္ုင္းကေန ၿမိတ္ၿမိဳ႕အ၀င္နားအထိ မုိင္ ၁၀၀ နီးပါးအရွည္ ထား၀ယ္ၿမိတ္ ကားလမ္းေပၚက ေက်းရြာေတြအားလုံးနီးပါးကိုလဲ KNU-ABSDF (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ DAB စစ္ေၾကာင္း) ပူးတြဲတပ္ေတြက ထိမ္းခ်ဳပ္ထားနုိင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အမာခံေရွ႕တန္း အေျခစိုက္စခန္းေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္ျခား၊ လိပ္ဥေသာင္ ရြာေတြကေနတဆင့္ ပင္လယ္ျပင္အထိထြက္ၿပီး ထား၀ယ္ကေန ေကာ့ေသာင္ၾကား ေရျပင္တေလွ်ာက္ကုိလည္း ထိမ္းခ်ဳပ္ထားနုိင္တဲ့ ကာလေတြရွိခဲ့ဖူးတာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ နယ္ေျမေကာ္မီတီမွာ တနွစ္ခန္႔ တာ၀န္ထမ္းဖူးတယ္ဆုိေပမယ့္ အထက္က လူေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရဲေဘာ္ထုၾကား တုိက္႐ုိက္ဆက္ဆံဖူးတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု တပ္ရင္း (၂၀၁) ရဲ႕ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးတာ၀န္ ယူရတဲ့အခါမွာေတာ့ ရဲေဘာ္ထုရဲ႕ေန႔စဥ္လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေတြ၊ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြနဲ႔ အေတာ့္ကုိ အလုပ္႐ႈပ္လာပါတယ္။ ရိကၡာကုိ ၇ ရက္တခါ ထုတ္ေပးရၿပီး အဲဒီလုိထုတ္တဲ့ေန႔ဆုိရင္ တမနက္လုံး မအားပါဘူး။

အဲဒီကာလ ရိကၡာခဲြတမ္း ႏႈန္းထားေတြကေတာ့ ရဲေဘာ္တဦးအတြက္ တေန႔ဆန္ ၃ ဗူး (နုိ႔ဆီဗူးခြက္နဲ႔)၊ ဆား အကန္႔အသတ္မရွိ၊ ငါးပိ၊ ဆီ၊ ပဲ၊ င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္တို႔ကေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ အနည္းအက်ဥ္းသာ ထုတ္ေပးနုိင္ၿပီး ဟင္းလ်ာအတြက္ ေငြတျပားမွ မေပးနုိင္ပါ။ ဒါဟာ BCG ကေန မင္းသမီးစခန္းအတြက္ တလတလ ဘတ္ေငြ ၅ ေသာင္း၊ ၆ ေသာင္းေလာက္အထိ လႉဒါန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာရတဲ့ ခဲြတမ္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အလႉေငြ က်ဆင္းတာနဲ႔အမွ် ရိကၡာခဲြတမ္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း ထပ္နည္းသြားပါတယ္။

တပတ္ ၁၀ ရက္ေလာက္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မယ္ထင္ၿပီး ေတာခိုလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီလုိ မေလာက္ငွတဲ့ ရိကၡာေတြကို ေတာထဲမွာ ေတြ႔သမွ် သစ္သိီးသစ္ရြက္ေတြ၊ ၀ါးမွ်စ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္၊ ေတာထဲမွာ ေတြ႔သမွ် ေတာေကာင္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြ၊ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ၊ ေျမြေတြ၊ ကင္းေတြ၊ ေတာက္တဲ့နဲ႔ ကင္းေျခမ်ားပါမက်န္ စားလုိ႔ရသမွ် စားစရာေတြကို ျဖစ္သလုိစားၿပီး ၁၀ နွစ္နီးပါး ရွင္သန္နုိင္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြဟာ အခု ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံလုိ တေန႔ခ႐ုိနာ ေငြ ၁၀၀ (၁၈ ေဒၚလာနီးပါး) စားစရိတ္အျဖစ္ အသုံးျပဳတဲ့နုိင္ငံက လူေတြသာဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔လုိ မရွင္သန္နုိင္ဘဲ အားလုံးအဟာရ ျပတ္ၿပီး ေသကုန္မလားလုိ႔ေတာင္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

BCG ကေန တလ ၅ ေသာင္းေက်ာ္ ရတယ္ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ေငြသားေတြ ေပးသြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ကုိပဲ စီမံခန္႔ခဲြမႈစရိတ္အျဖစ္ ေငြသားထုတ္ေပးၿပီး က်န္တာ အားလုံးကိုေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လုိက္ၿပီး ကန္ခ်နဘူရီမွာ ရိကၡာေတြ ၀ယ္ေပးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ့ ဒီလုိေငြသားေပးလုိက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဲဒီေငြကို ရိကၡာမ၀ယ္ဘဲ လက္နက္၀ယ္မွာစိုးလုိ႔၊ သူတို႔ရဲ႕အလႉေငြဟာ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ အကူညီသာျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္ဘက္မွာ အသုံးျပဳခြင့္ မရွိဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလကေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ အကူညီလား၊ ဘာအတြက္ေပးတဲ့ အကူညီလည္း စဥ္းစားဖုိ႔ အခ်ိန္မရ။ သူတို႔၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ရိကၡာေတြကို ျပန္ေရာင္းၿပီးျဖစ္ေစ၊ တျခားနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ရသမွ်ေငြေတြစုၿပီး လက္နက္၀ယ္ေရးကိုပဲ အဓိကဦး စားေပးခဲ့ပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ သူပုန္စစ္သားႀကီးေတြ၊ သူပုန္တပ္မေတာ္ေတြလုိ႔ ကိုယ္ဖာသာ ေၾကညာထားေပမယ့္ နုိင္ငံတကာအလႉရွင္ေတြနဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ဖိနွိပ္မႈကို မခံနုိင္လုိ႔ နယ္စပ္ဆီထြက္ေျပးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္ေလးေတြလုိ႔ပဲ သေဘာထားပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္နုိင္ငံကမွ လက္နက္နဲ႔စစ္ေရး အကူညီမေပးဘဲ ရိကၡာ၊ ေဆး၀ါးနဲ႔ စာအုပ္စာတမ္းေတြပဲ လာေပးေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။

(၂၀၁) တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္းတြင္ စစ္သင္တန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕

တခါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာလည္း နုိင္ငံတကာဘက္က အဲဒီလုိအျမင္ ရွိေနတဲ့အေပၚ သေဘာထား ၂ မ်ဳိး ရွိေနပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီကာလဟာ Asiaweek မဂၢဇင္းရဲ႕ အေအာင္ျမင္ဆုံး ကာလေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမဂၢဇင္းထဲက Eyewitness က႑ဟာ ေရပန္းစားပါတယ္။ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္း ဓာတ္ပုံေတြ Eyewitness မွာ အပတ္စဥ္လုိလုိ ပါရွိခဲ့ၿပီး သီေဘာဘုိးစခန္းေရာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး AK 47 ကုိင္ေနပုံ၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ရဲေမတခ်ဳိ႕ ၁၀ ေပ ေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ သစ္ပင္ ၂ ပင္ၾကားက ႀကိဳးတန္းေပၚတြားသြားၿပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနပုံေတြဟာ အဲဒီကာလက အေတာ္ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒိီပုံေတြကုိၾကည့္ျပီး “ေကာင္းလုိက္တဲ့ပုံေတြကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြကို ကမာၻသိေအာင္ ဆက္လုပ္ရမယ္” လုိ႔ ဗဟုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕က ေျပာဆုိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ “ျပႆနာပဲ၊ ေသနတ္ကုိင္ထားတဲ့ပုံေတြ မီဒီယာမွာ ေပၚတင္ႀကီးပါလာရင္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္၊ နုိင္ငံတကာအလႉေတြ ေလ်ာ့သြားႏိုင္တယ္” လုိ႔ စုိးရိမ္မႈနဲ႔ ေျပာၾကတာကုိလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတာ ကမာၻမွာ တခုပဲရွိတယ္

ဒါက ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္အပုိင္းပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ကုိ ျပန္လွည့္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တပ္ေထာက္တာ၀န္ ယူေနတဲ့ က်ေနာ္ေရာ၊ စခန္းေကာ္မတီတာ၀န္ယူေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ အားလုံးဟာ အခု တန္းစီၿပီး ဆန္လာထုတ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အတန္းတူတူ၊ အသက္အရြယ္ အတူတူနီးပါးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပးအပ္ထားတဲ့ တာ၀န္အေပၚ ရဲေဘာ္ထုက ေလးစာအသိမွတ္ျပဳဖုိ႔၊ အမိန္႔နာခံဖုိ႔အေရးဟာ အေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔၀င္အမ်ားစုႀကီး ဒီလုိ သက္တူ၊ ရြယ္တူ၊ အတန္းတူေတြ ျဖစ္ေနတာကိုက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔အရင္ ေတာခုိခဲ့တဲ့ ဟုိး လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးကာလ ဗကပ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ေခတ္ကေန ျပည္ခ်စ္ေခတ္အထိ၊ အခုက်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မဟာမိတ္ KNU အပါ၀င္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အားလုံးမွာ အသက္ႀကီးသူေတြ၊ ၀ါႀကီးသူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္လုိက္တပည့္ေတြကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာခုိလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ ဗကပဆုိရင္ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ကာလကတည္းက ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ပါတီႀကီးျဖစ္ၿပီး အဲဒီကေန ပါတီအလုိက္ ေတာခုိလာတာျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးဆုိရင္လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးနု၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္လက်္ာတို႔လုိ အစဥ္လာႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာခုိလာတဲ့အဖြဲ႔စည္းျဖစ္ပါတယ္။ KNU ဆုိရင္လည္း ေစာဘဦးႀကီးကေန အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမအထိ အစဥ္အလာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေန မ်ဳိးဆက္အလုိက္ ဦးေဆာင္လာတဲ့ သက္ႀကီး၀ါႀကီး အဖြဲ႔ေတြျဖစ္လုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥမွာ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ မခက္ခဲဘူးလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးတပ္မေတာ္မွာေတာ့ ဒိီလုိမဟုတ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေတြကို မဆုိထားနဲ႔ ရြာသူႀကီးလုပ္ဖူးသူေတာင္ ပါမလာဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူႀကီးပါလာရင္လည္း အဲဒီလူက သူႀကီးလုိ႔ ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မဆလမွာ တာ၀န္ထမ္းခဲ့သူအားလုံးကို ေက်ာင္းသားေတြက အျမင္ကပ္ေနလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလုံးနီးပါးဟာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ကာစ လူငယ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္က ဘဲြ႔ရခါစ၊ ဘဲြ႔ရခါနီးပုဂၢိဳလ္ေတြ။ စိတ္ဓာတ္အရေရာ၊ ႐ုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာအရေရာ ကုိယ္ထက္ေတာ္သူေတာင္ ကုိယ့္ေလာက္မေတာ္ဘူးဆုိၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ေတာခုိလာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ အားလုံးဗိုလ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

“မဆလကို မႀကိဳက္လုိ႔ ေတာခုိလာပါတယ္ဆုိမွ ခင္ဗ်ားက မဆလစတုိင္နဲ႔ အမိန္႔လာေပး ေနျပန္ၿပီ” ဆုိၿပီး တုိးတုိးတမ်ဳိး၊ မၾကားတၾကားတမ်ဳိး မၾကာခဏ က်ေနာ္အေျပာခံရဖူးပါတယ္။ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတာ ကမာၻမွာ တခုပဲရွိတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔နဲ႔မွ မတူနုိင္ဘူး၊ လြတ္လပ္တဲ့တပ္မေတာ္ ျဖစ္တယ္၊ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြမလုိဘူး” လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး ထုတ္သမွ် စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို မလုိက္နာနုိင္ဘူးလုိ႔ လုပ္ေနသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေတာထဲမွာ ေပးခဲ့သမွ် သင္တန္းေတြထဲမွာ စစ္သင္တန္းနဲ႔ နုိ္င္ငံေရးသင္တန္းေလာက္ပဲ ရွိေသးၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအတတ္ပညာ သင္တန္းေပးတယ္လုိ႔ တခါမွမၾကားမိေသးပါ။ နုိင္ငံေရးပညာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ ခပ္ဆင္ဆင္လုိ႔ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ မတူပါဘူး။ နုိင္ငံေရးသေဘာတရား သိပ္ေတာ္တဲ့လူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုင္တဲ့အခါ အဆင္မေျပတာေတြ၊ လူအမ်ားစုနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မေနတတ္တဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ ေလ့လာမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး စာအုပ္စာတမ္းေတြ လုိက္ရွာေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေရးထားတဲ့ “စီမံခန္႔ခဲြမႈ အတတ္ပညာ” ဆုိတဲ့စာအုပ္ကုိ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ တပ္ရင္းစာၾကည့္တုိက္မွာ သြားေတြ႔ပါတယ္။

စစ္အာဏာသိမ္း တနွစ္ျပည့္ ဆႏၵျပပဲြ မင္းသမီးစခန္းတြင္ က်င္းပေနစဥ္

ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ သိပ္တက္ႂကြလြန္းေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ လူနဲ႔စာ၊ သုိ႔မဟုတ္ မဆလ သမၼတတာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့လူနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႕အတတ္ပညာကို သီးျခားစီ ခြဲျမင္နုိင္စြမ္းမရွိဘဲ မဆလ သမၼတေဟာင္း ေရးတဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ေတာ့ မဆလစနစ္လုိပဲ ဆုိးလိမ့္မယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြလုိ္က္ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာကိစၥေတြကုိ အေသခ်ာမေလ့လာေတာ့ဘဲ စာေရးသူရဲ႕အမည္ကို ၾကားတာနဲ႔ပဲ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ပယ္စာရင္း ၀င္သြားပါေတာ့တယ္။

“အဲဒါႀကီးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ ေဟ့လူ။ မဆလကို ေတာ္လွန္ဖုိ႔ ထြက္လာသူေတြကို မဆလ သမၼတ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ကုိင္ၿပီး သြားအုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ျပႆနာတက္လိမ္မ့ယ္” ဆုိၿပီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကုိင္ရသူေတြၾကား ျငင္းခုန္ၾကတာကိုလည္း အမွတ္ရေနပါတယ္။ “အဲဒီစာအုပ္ေတြ မလုိပါဘူးကြာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေကာင္းဆုိတာ ကို္ယ္တုိင္ဘာမွ တတ္စရာမလုိဘူး။ တတ္ထားသူေတြကို စနစ္တက် ခုိင္းတတ္ဖုိ႔ပဲလုိတယ္” လုိ႔ ေျပာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒါက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ သေဘာတရား အပုိင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးအပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြဟာ န၀တတပ္ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံနဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈကုိ အားက်ေနျပန္ပါတယ္။ မဆလ၊ န၀တ တပ္ထြက္ေတြေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို KNU ကေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းထက္ ပုိအေလးထားတာကို က်ေနာ္ေတြခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကာလက အသုံးမ်ားတဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ “သေဘာတရားပါတဲ့ အမိန္႔နာခံမႈ” အေပၚအေျခခံထားတဲ့ တပ္မေတာ္မ်ဳိးကုိ တည္ေဆာက္ရမယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကခံ ယူထားပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးတပ္မေတာ္ဟာ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ေနာင္ေတာ္သူပုန္တပ္မေတာ္ အသီးသီးလုိ နုိင္ငံတကာဆီကလည္း စစ္ဖက္ဆုိင္ရာအကူညီ ဘာမွမရ၊ ရန္ပုံေငြလည္းမရွိ၊ အခြန္ေကာက္ဖို႔ နယ္ေျမလည္းမရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွကုိ မရွိတာပါ။ စားဖုိ႔အတြက္ ရိကၡာကုိ အလႉရွင္ဆီက အလႉခံ၊ စစ္တုိက္ဖို႔ ေသနတ္ကုိ KNU ဆီက ၀ယ္ယူ၊ ေတာင္းယူ။ ဒါမွမဟုတ္ ေရွ႕တန္းမွာရွိတဲ့ န၀တ စခန္းေတြ၊ ရဲစခန္းေတြကို ၀င္သိမ္းၿပီးရေအာင္ယူ။ ပုိ႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ယာဥ္ေတြကို သူမ်ားဆီက အကူညီေတာင္း။

ဒီလုိ ဘာမွမရွိတဲ့ တပ္မွာ ေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆုိရင္ “ကမာၻမွာ တခါမွ မေပၚဖူးေသးတဲ့ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” မွာ ဗုိလ္လုပ္ၿပီး ေန႔စဥ္ တပ္ရင္းလည္ပတ္ေရး ကိစၥေတြကို တကယ္တမ္း ဦးစီးေဆာင္ရြက္တဲ့အခါ တကယ့္ကုိ မလြယ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။

.............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၁)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 8, 2012 6:06 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ /ဧရာ၀တီ။

စခန္းေကာ္မတီသစ္နဲ႔ မင္းသမီး-အမာရာ

ကန္ခ်နပူရီကေန မင္းသမီးစခန္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စခန္းေကာ္မတီက အသစ္ ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ ေရွ႕ပုိင္းမွာေျပာခဲတဲ့ကုိမင္းေအာင္၊ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့။ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠ သုိလ္ ေနာက္ဆုံးနွစ္ သမုိင္းေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သူ ကံေပါက္ေဒသမွ ကုိေအာင္သန္း၀င္းက ဥကၠ႒ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိတြဲဖက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္တြင္ ေနထိုင္)၊ ဒု ဥကၠ႒ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာမယ့္သူ ကုိ ေပးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တပ္ရင္းမႉးေရြးပြဲကို ေစာင့္ေနဆဲကာလ ျဖစ္ပါတယ္။

(စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ၈ ဦးကို ရဲေဘာ္ထုရဲ႕ဆႏၵမဲနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးကိုေတာ့ ေကာ္မတီ ရဲ႕တင္ျပခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္က အတည္ျပဳခန္႔အပ္ပါတယ္)။

မင္းသမီးေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမဆုံး တပ္တည္ေန ရာ ေမာင္ေတာ္စခန္းအား ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အေစာပုိင္းက ေတြ႔ရပံု

အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးနွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူ ထား၀ယ္မွ ကိုမ်ဳိး၀င္း (အခု လက္ရွိ ABSDF ဗဟုိ ဒုဥကၠ႒၊ DAB အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေနဆဲ)၊ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ဒု တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူကို ေပးရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ပုေလာမွ ေက်ာင္းဆရာ ဦးဟန္လင္း က ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ ၀န္ထမ္း ကုိဉာဏ္္စိုး က ေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ခံ၊ ကံေပါက္မုိင္းကပဲ အင္ဂ်င္နီယာ ကုိသိန္းေဆာင္က ဘ႑ာေရးတာ၀န္ခံ၊ ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္း ဆရာ ကိုဂြမ္ရွီက စည္းကမ္းထိ္မ္းသိမ္းေရးတာ၀န္ခံ၊ ေဆး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ကုိ၀င္းမင္းက က်န္းမာေရးတာ၀န္ခံ၊ အရန္ဗဟုိေကာ္မတီ ၀င္ျဖစ္သြားတဲ့ ကုိေဌးေအာင္က ဗဟိုကုိ မသြားရေသးတဲ့အတြက္ စခန္းစည္း႐ံုးေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ ဆက္လက္တာ၀န္ယူ ထားဆဲလုိ႔ မွတ္မိေန ပါတယ္။

က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ တပ္ရင္းမႉးေနရာအတြက္ အၿပိဳင္အဆုိင္ မဲဆြယ္ေနတဲ့ကာလျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေရွ႕တန္းထြက္ေနၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ျပန္မေရာက္ခင္ စခန္းေကာ္မတီက လုပ္ထားတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြအရ က်ေနာ့္ကုိ တပ္စုမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးထားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စတင္ေတာခုိရာ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသမွာ တာ၀န္ယူဖုိ႔ ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီကာလ က်ေနာ့္တပ္ခြဲမႉးက ကုိျမင့္ေအာင္ (ေနာက္ပုိ္င္း ဗဟုိ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး၊ အခု နယူးဇီလန္)၊ ဒုခဲြမႉးက ကိုဘုန္းေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ ရဲ႕ နာမည္ အႀကီးဆုံး တပ္မႉးျဖစ္လာသူ၊ အခု အေမရိကန္)၊ တပ္စုမႉးေတြအျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ္၊ ကုိမင္းေဇာ္သူ (ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒုရင္းမႉးျဖစ္လာၿပီး ၁၉၉၃ ေနွာင္းပုိင္းမွာ ကုိေဇာ္မင္းနဲ႔အတူ ရေနာင္းမွာ လုပ္ႀကံခံရ သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) နဲ႔ ကိုခင္ေမာင္သိန္း (ျပန္၀င္) တုိ႔ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲနံပါတ္က အမွတ္ ၃ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ တာ၀န္က်တဲ့ တပ္ခြဲ ၂ မႉးက ကုိသိန္းျမင့္ေက်ာ္ ေခၚ ဘုိင္သိန္းျမင့္ (၁၉၉၇ ပင္လယ္ျပင္တုိက္ပဲြအတြင္း က်ဆုံး)၊ ဒုခဲြမႉးက ကုိတင္ထြန္း (ျပန္၀င္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိတ္္-ပုေလာဘက္ တာ၀န္က်တဲ့ တပ္ခြဲ ၁ မႉးကေတာ့ ကိုေဖသင္ (၁၉၉၁ မွာ က်ဆုံး)၊ ဒု ခြဲမႉးက ကုိျပည္ေဆာင္ဦး (ျပန္၀င္) တို႔္ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ခဲြမႉးနဲ႔ တပ္ေရး၊ တပ္ေထာက္အဆင့္အထိ စစ္ဖက္တာ၀န္ေတြကုိ စခန္းေကာ္မတီက တာ၀န္ယူခန္႔အပ္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ ဒုရင္းမႉးကိုေတာ့ စခန္းေကာ္မတီရဲ႕တင္ျပခ်က္နဲ႔ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္က အတည္ျပဳ ခန္႔အပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနရတာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့ ပုေလာၿမိဳ႕မွ ကုိေအးေသာ္ (အခု အေမရိကန္)၊ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးကေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၱနွစ္ေက်ာင္းသား၊ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွ ကိုမ်ဳိးသိန္း (အခု ကေနဒါ)၊ ေထာက္လွမ္းေရး ဗုိလ္ႀကီးက ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္ တတိယနွစ္ ဓာတုေဗ ဒ ေက်ာင္းသား၊ ထား၀ယ္မွ ကုိေသာင္းညြန္႔ (အခုထိ နယ္စပ္မွာရွိေနဆဲ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အမရာစခန္းရဲ႕ အခင္းအက်င္းက ေမာင္ေတာ္ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ထီးထာ KNDO ကုန္းကေန တနသၤာရီ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ ေဖာက္ထားတဲ့ သစ္ေမွာင္ခုိလမ္း အတုိင္း ေလွ်ာက္လုိက္တာနဲ႔ သမုိင္း၀င္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းထိပ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း ကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာဟာ အမရာရြာက ဘုန္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဟာင္း ရွိတဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး KNU ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီမွာေနရာခ်ေပးတဲ့အတြက္ “အမာရာ ေက်ာင္း သားစခန္း” ဆုိၿပီး ျဖစ္လာတာလုိ႔ သိရပါတယ္။

စခန္းေနရာဟာ တနသၤာရီျမစ္ေဘး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေမာင္ေတာ္စခန္း လုိ ေႏြရာသီမွာ ေရျပတ္တဲ့ျပႆနာအတြက္ ဘာမွပူစရာမလိုေတာ့။ ေနာက္တခါ အေပၚဘက္ ဘန္းေခ်ာင္း၊ ကြမ္းေခ်ာင္းရွိရာ ထား၀ယ္-ေရျဖဴ ေဒသကေန တနသၤာရီျမစ္ ပင္လယ္ထဲေရာက္တဲ့ ၿမိတ္-တနသၤာရီေဒသအထိ တနသၤာရီ ၿမိဳ႕႐ုိးတေလွ်ာက္ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း ခရီးသြားနုိင္ ပါတယ္။ KNU နဲ႔ သစ္ေမွာင္ခုိ ကုမၸဏီေတြ ေဖာက္ထားတဲ့ ကားလမ္းၾကမ္းကို အသုံးျပဳၿပီး နယ္စပ္နဲ႔ ထုိင္းနုိ္င္ငံထဲ ကုန္ေၾကာင္းဆက္သြယ္ေရးေတြကို အလြယ္တကူ ေဆာင္ရြက္နုိင္တဲ့ေနရာ တခုျဖစ္ပါတယ္။

ရွိၿပီးသား ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေဟာင္းကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး တပ္ရင္း ခန္းမအျဖစ္ အသုုံးျပဳေနတာေတြ႔ရပါ တယ္။ အဲဒီေဘးက ဘုန္ႀကီးေက်ာင္း စတုိခန္းကိုေတာ့ စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႔ထားတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ အဲဒီမွာ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ား၊ အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ၊ ဘုံဘ၀မွာျဖင့္ အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ ေခ် (Ernesto “Che” Guevara)၊ ကက္ စထ႐ုိတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ လူ ၁၂ ဦးသူပုန္တပ္ဖြဲ႔ကေန နုိင္ငံတခုလုံးကို သိမ္းပုိက္နုိင္ခဲ့တဲ့ က်ဳးဘားေတာ္ လွန္ေရးအပါ၀င္ နုိင္ငံတကာ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္းေကာ္မတီ ဥကၠ႒သစ္ ကိုေအာင္သန္း၀င္း (အလယ္တြင္ ထိုင္ေနသူ) အား တပ္ရင္းညီလာခံတြင္ ျမင္ရစဥ္

စာၾကည့္တုိက္ေဘးမွာေတာ့ ေဆးဘားတုိက္၊ စခန္းအ၀င္ဂိတ္ဟုိဘက္မွာေတာ့ ေဆးခန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရဲ႕ ဒီဘက္မွာေတာ့ တပ္ရင္းစတုိႀကီး၊ အဲဒီေဘးမွာ တပ္ခဲြ ၁၊ ၂၊ ၃ အတြက္ ဘားတုိက္တလုံးစီ။ ဘား တုိက္ေတြ အၿပီး မွာေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ႐ံုး (တပ္ရင္း႐ံုးလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္)။ ေကာ္မတီ႐ံုး ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ ဘက္မွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး႐ံုးခန္း။ ေကာ္မတီ႐ံုးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာေတာ့ အမ်ဳိး သမီးေဆာင္။ စခန္းအ၀င္၀ ေဆးဘားတုိက္ကေန အမ်ဳိးသမီးေဆာင္အထိ ဘားတုိက္ေတြ အားလုံးဟာ သစ္သားတုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ေတာထန္းရြက္မုိး အေဆာင္ေတြျဖစ္ၿပီး တပ္ရင္း႐ံုးနဲ႔ ေဆးခန္း ကေတာ့ ေျမစုိက္အေဆာင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အ၀င္၀ကေန ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဒီဘား တုိက္ ၁၀ လုံးနီးပါးဟာ ေလးကုိင္းပုံ ေနရာယူ ေဆာက္ ထားသလုိ ျမင္ရၿပီး အဲဒီဘားတုိက္ေတြေရွ႕က ကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့ တပ္ရင္း စုိက္ခင္းႀကီးရွိပါတယ္။ ပဲသီးပင္၊ ခရမ္းသီးပင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြနဲ႔အတူ ပီေလာပီနန္ဥပင္ေတြပါ စုိက္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

တပ္ရင္းမႉးေရြးပြဲနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ တပ္ေထာက္ျဖစ္သြားသူ

က်ေနာ္ေနရတဲ့ အေဆာင္ကေတာ့ တပ္ရင္း႐ံုးနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာရွိတဲ့ တပ္ခဲြ ၃ ဘားတုိက္၊ အမရာစခန္းက ဘားတုိက္ေတြဟာ ေမာင္ေတာ္မွာ က်ေနာ္ေဆာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘားတုိက္လုိ ရင္ကဲြဘားတုိက္ ေတြမဟုတ္ဘဲ သာမန္တဲအိမ္လုိ သဲဖုတ္ၾကမ္းခင္းကို တေျပးတည္း လုပ္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ညဘက္ အိပ္လုိ႔ေကာင္း တုန္း တေယာက္ေယာက္ထသြားရင္ တကြ်ိကြ်ိျမည္ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြအကုန္ ဆက္မအိမ္နုိင္တဲ့အထိ ဆူညံတဲ့ ဘားတုိက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ စခန္းမွာသတင္း ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ တာ၀န္က်တဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းခြင္ကုိ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ေသးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “တပ္ရင္းမႉးေနရာအတြက္ မင္း၀င္ၿပိဳင္ပါလား” ဆုိၿပီး ေဘာ္ဒါ တခ်ဳိ႕ က က်ေနာ္ကို ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ၁၀ တန္းေအာင္စဥ္က DSA ေလွ်ာက္ဖို႔ အသက္မီ တဲ့အတြက္ ၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းကေန ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕ဆီ ၀င္လာတဲ့ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ စစ္ေၾကာင္း၊ ဗုိလ္ဗထူးတို႔နဲ႔အတူ ပါသြားၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါ၀င္ရင္းနဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ဗုိလ္ႀကီးျဖစ္သြားသူ က်ေနာ့္ဦးေလးက “စစ္ဗိုလ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲဲ ကြာ” ဆုိတဲ့ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ စာေမးပဲြရက္မွာ သြားမေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ စစ္ဗုိလ္ဘ၀နဲ႔ေ၀းခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုတႀကိမ္ သူပုန္ဗုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရြးခံေရး အေျခေန က ေပးလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ စစ္တုိက္ခ်င္လုိ႔ စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ ေခတ္ေပၚ ဘန္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ေဆာ္ၾကည္ဘဲ” ျဖစ္ခ်င္လုိ႔၊ လစာနဲ႔ အခြင့္ေရးေကာင္းေကာင္း ရခ်င္လုိ႔ စစ္ဗုိလ္ဘ၀ကို လုိလားေနတာသာျဖစ္ၿပီး တုိက္ေရးခုိက္ေရးကို သိပ္စိတ္၀င္စားပုံမရခဲ့ပါ။

ေနာက္တခါ သူပုန္ဗုိလ္အျဖစ္ အေရြးခံဖုိ႔အေရးမွာလည္း က်ေနာ္ဟာ အခုခ်ိန္အထိ ၀ါးရင္းတုတ္ သင္တန္းမွအပ စစ္သင္တန္းကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တခါမွမတက္ဖူးေသးပါ။ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ေတြ၊ ထူးခြ်န္ဆုေတြဆုိတာ ေ၀လာေ၀း။ ေကာ့မူးရာမွာ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိေပ မယ့္ ေသနတ္ပစ္တတ္တာနဲ႔ စစ္တုိက္တတ္တာ မတူေလာက္ဘူးဆုိတာကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လာ ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စည္း႐ံုးေရး စကားကလည္း ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ေသး။ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေနတာကလည္း တႏွစ္နီးပါးရွိၿပီဆုိေတာ့ ကုိယ့္အေျခေနကို္ယ္ သေဘာေပါက္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးကုိ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဖိုင္နယ္ရီးယား ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ထား၀ယ္ ေကာလိပ္ ဒုတိယနွစ္ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသား၊ စစ္သင္တန္းအဆင့္ဆင့္မွာ ထူးခြ်န္ၿပီး စံျပဆုရခဲ့ သူ ကုိေဇာ္သန္း (၁၉၉၇ ေအာက္တုိဘာမွာ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းအတြင္း က်ဆုံး) ကုိ တပ္ရင္းမႉးအျဖစ္ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္နဲ႔ စစ္ေရးဌာန အတြင္းေရးမႉး ကုိထြန္းဦးက အတည္ျပဳခန္႔အပ္ လုိက္ပါတယ္။ ဒု ရင္းမႉး အျဖစ္ကေတာ့ အမ်ားက ေလးစားတဲ့ ထား၀ယ္ အထက ၁ က ေက်ာင္းဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိ္င္း ဗဟုိတရားသူႀကီး၊ အခုခ်ိန္အထိ နယ္စပ္က ျမန္မာနုိင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီမွာ တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ) ျဖစ္ လာ ပါတယ္။

တပ္ရင္းမႉးခန္႔ပဲြေတြၿပီးလုိ႔ သတင္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ျပႆနာတခု ျဖစ္ ပြားၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ယာယီ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးအျဖစ္ စခန္းေကာ္မတီက ခန္႔အပ္လုိက္ပါတယ္။ ျဖစ္ပုံ ကေတာ့ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးက သူ႔ဌာနေအာက္ရွိ စက္ေလွသမား ဓာတ္ဆီခုိးသုံးတာကို ေဖာ္ထုတ္ တဲ့အမႈမွာ ေလွသမားက ၀န္မခံဘဲ ေျဗာင္လိမ္ေနတာကုိ သည္းမခံနုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ တင္ ေလွသမားကို နဘန္က်င္းမိရာကေန တာ၀န္ကေန ရပ္စဲခံလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေမ်ာက္သစ္ကုိင္းလြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗဟုိျပန္ရဲေဘာ္ႀကီး က်ေနာ့္ကို စခန္းေကာ္မတီက တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီး တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ။ က်ေနာ့္အထင္ တပ္ေထာက္ဘ၀ နဲ႔ ၆ လနီးပါး တာ၀န္ထမ္းလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္း BCG ကေပးတဲ့ ရိကၡာေငြကို လက္ခံတာ၊ ကုိဉာဏ္စုိးနဲ႔အတူ ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဆီ ေစ်းသြား၀ယ္တာ၊ ေရွ႕တန္းအတြက္ လုိအပ္တဲ့မုိးကာစေတြ၊ ေက်ာပုိး အိတ္ေတြ၊ ယူနီေဖာင္းေတြ ကန္ခ်နဘူရီမွာ သြား၀ယ္ဖူးတာေတြကို မွတ္မိေနပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ စစ္လက္နက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ ပထမတခ်က္ ကေတာ့ အဲဒီကာလဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ လက္နက္႐ူး ႐ူးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေသနတ္ကုိင္ ရတာကုိ အေတာ္ဂုဏ္ယူေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသနတ္ထဲမွာမွ ဗုိလ္ေတြသာ ကုိင္ခြင့္ရတဲ့ ပစၥတုိကုိင္ ရရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠ႒ ကုိေအာင္သန္း၀င္း ဘယ္ကေန ဘယ္လုိရလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဘေရာင္နီ ပစၥတုိ အသစ္စက္စက္တလက္ကုိ က်ေနာ့္ဆီ လာအပ္ပါတယ္။

“မင္းက တပ္ေထာက္ဆုိေတာ့ ဒါႀကီးကုိ မင္းပဲကို္င္ထားပါ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ကိုင္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “ဒါႀကီးေပ်ာက္သြားရင္ အမႈပုိႀကီးမယ္” ဆုိၿပီး တဖက္ကလည္း စုိးရိမ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေန႔ဘက္ လူၾကားသြားရင္ “ေဗ်ာက္တုိ” ကို ခါးၾကားထုိးၿပီး ဟန္ေရးျပ၊ ညဘက္ အိပ္ရာ၀င္ရင္ အဲဒါႀကီးကုိ က်ေနာ့္ေခါင္းရင္းက သြပ္ျပားေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္ၿပီး သိမ္းေပါ့။

ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္ တပ္ေထာက္ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ တပ္စုတစုစာ ဖြဲ႔စည္းပုံအျပည့္ လက္နက္တပ္ဆင္ေရးအတြက္ AK 47 အလက္ ၃၀၊ AK စက္လတ္ တလက္၊ M16 စက္လက္ တလက္။ M 79 နွစ္လက္နဲ႔ က်ည္ေတြကုိ KNU ဆီကေန ၀ယ္ယူခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္းမႉး ကိုေဇာ္သန္းကို ဗုိလ္မႉးေအးျမင့္ ပုိ႔ခ်တဲ့ ဗုိလ္သင္တန္း အမွတ္စဥ္ ၂ ဆင္းပဲြမွာ စံျပဆုရေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေတြ႔ရစဥ္

“တပ္ေထာက္၊ ခင္ဗ်ား၀ယ္လာတဲ့ AK ေတြကလည္း ေျပာင္း၀က်ယ္လုိက္တာဗ်ာ။ က်ည္ဆံ ကန္႔လန္႔ထြက္ လာမလား မသိဘူး” လုိ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ေနာက္ေျပာတာကုိ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေျပာမယ္ ဆုိလည္း ေျပာခ်င္စရာပါပဲ။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေတြစုၿပီး ၀ယ္လာတဲ့လက္နက္ေတြက ကေမာၻဒီးယား စစ္က်န္ ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက လက္နက္ေတြ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ ေတာစခုိတဲ့ အခ်ိန္ကေန ဒီေန႔အထိ အဲဒီလုိ လက္နက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားခဲ့ရၿပီး ျပည္ခ်စ္ေခတ္ ကလုိ လက္နက္သစ္ေတြ တပ္ဆင္နုိင္ခဲ့ဖူးတာမ်ဳိး တခါမွမၾကားဖူးေသးပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ က်ည္ဆံကန္႔လန္႔ထြက္နုိင္တဲ့ လက္နက္ေဟာင္းေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ တပ္စုကုိ အထူးတပ္စုလုိ႔ က်ေနာ္တို႔က ေခၚပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီတပ္စုအရင္ ေရွ႕တန္းထြက္သြားတဲ့ တပ္အားလုံး လက္နက္အျပည့္အစုံ မတပ္ဆင္နုိင္ဘဲ လက္လုပ္ေသနတ္ေတြ၊ ယမ္းေထာင္းေတြ၊ မီးက်ဳိး ေမာင္းပ်က္ေတြကုိ ၂ ေယာက္တလက္၊ ၃ ေယာက္ တလက္ ခြဲတမ္းနဲ႔ ထြက္သြားၾကလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအထူးတပ္စုကိုေတာ့ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ကုိေအးေသာ္ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး အထူးစစ္ေၾကာင္း ဆုိတဲ့အမည္နဲ႔ ျပည္ျခား-ပုေလာ ေဒသဘက္ဆီ ဆင္းသြားတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

..................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂၀

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 1, 2012 3:16 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

ကန္ခ်နဘူရီ (သုိ႔) ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးသမုိင္းထဲကၿမိဳ႕

ကန္ခ်နဘူရီမွာ က်ေနာ္တို႔ တည္းခုိေလ့ရွိတဲ့ေနရာက River Kwai ဟိုတယ္ရဲ႕ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာရွိတဲ့ V-Guest House ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ဒီမွာတည္း ေလ့ရွိ တယ္လို႔ ၾကားရေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ့ တခါမွမဆုံျဖစ္ပါဘူး။ ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဟာ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးခစန္းရွိတဲ့ ထုိင္းနယ္စပ္က ဖုနန္းလြန္ သုိ႔မဟုတ္ ေရပူရြာ (အခု ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ အေ၀းေျပးကားလမ္းေပၚက ထုိင္းနယ္စပ္ရြာ) နဲ႔ တနာရီခဲြ ခရီးေလာက္သာရွိေပမယ့္ အဲဒီေခတ္က လမ္းသိပ္မေကာင္းေသးဘဲ ေျမနီလမ္းအဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ေနာက္တခါ ဖုနန္းလြန္ နယ္စပ္ကေန ထီးခီးကုိ၀င္တဲ့လမ္း၊ အထူးသျဖင့္ ထီးခီးကေန ထီးထာ ဆင္းတဲ့လမ္းဟာ အေတာ္ဆုိးေနပါတယ္။ နယ္စပ္ရွိ KNU တပ္မဟာ (၄) ဌာနခ်ဳပ္ ထီးခီးကေန က်ေနာ္တို႔ စခန္းရွိတဲ့ အမာရာဆီ ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ထပ္ေမာင္းရပါေသးတယ္။ ဒါက ေႏြရာသီ ကို ေျပာတာပါ။ မုိးရာသီဆုိရင္ေတာ့ ထီးခီးအထိပဲ ကားသြားနုိင္ၿပီး ထီးခီးကေန က်ေနာ္တို႔ စခန္းရွိရာ အမာရာရြာဆီ ၃ နာရီေက်ာ္ခရီးကုိ ဆန္အိတ္ေတြ၊ ရိကၡာေတြထမ္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ကန္ခ်နဘူရီကေန နယ္စပ္ ဖုနန္းလြန္ရြာဆီ အဲဒီကာလက လုိင္းကား မေျပးေသးပါဘူး။

အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းထိပ္အနီးမွာ စုိက္ထူထားတဲ့ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္း ဆုိင္းဘုတ္

ဆုိလုိတာကေတာ့ မင္းသမီးခစန္းဟာ ကန္ခ်နဘူရီနဲ႔အနီးဆုံး၊ ဘန္ေကာက္နဲ႔အနီးဆုံး စခန္းလုိ႔ ပထ၀ီအေနအထားအရ ေျပာနုိင္ေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ ကားလမ္းအေျခေနအရေတာ့ ဘုရားသုံးဆူစခန္းနဲ႔ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းတို႔က ပုိၿပီးအ၀င္အထြက္လုပ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ေန ရာေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

ကန္ခ်နဘူရီကေန ဘတ္စကားနဲ႔ တနာရီခဲြေလာက္ ဆက္သြားရင္ ထုံပါဖုံ သုိ႔မဟုတ္ ထား၀ယ္သားေတြ အေခၚ ထပ္ခေနာင္ၿမိဳ႕ (ေရအုိင္ႀကီးေဘးက ေလွဆိပ္) ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ထား၀ယ္နဲ႔ ကံေပါက္သားေတြ အမ်ားအျပားေနထိုင္ၿပီး နတ္အိမ္ေတာင္ နယ္စပ္ဂိတ္ဆီသြားတဲ့ လမ္းဆုံၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္ခေနာင္-နတ္အိမ္ေတာင္ လုိင္းကားေတြ တနာရီတစီးနႈန္းရွိေနၿပီး ကားသမားေရာ၊ ကားေနာက္လုိက္ေရာ၊ ခရီးသည္ေတြေရာ အားလုံးနီးပါးဟာ ထား၀ယ္သားေတြျဖစ္ၿပီး ထား၀ယ္သံ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာေနၾကတာကုိ ၾကားရနုိင္ပါတယ္။

အဲဒီ ထပ္ခေနာင္ကေန လုိင္းကားနဲ႔ တနာရီ၀န္းက်င္ ေတာင္ေပၚတက္သြားလုိက္ရင္ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ KNU တပ္မဟာ ၄ ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္း (၁၀) ကတပ္ ေတြရွိသလုိ က်ေနာ္တို႔ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ခဲြ (၂) အေျခစုိက္တဲ့ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ နတ္အိမ္ေတာင္ကုိ န၀တအစိုးရတပ္ေတြ မသိမ္းမီအထိ၊ တနည္းအားျဖင့္ ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း စီမံကိန္း မစမီအထိ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ဒီေဒသအတြင္း အစည္ကားဆုံး နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး စခန္းတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကို သြားမယ္ဆုိရင္လည္း ခုနက ထပ္ခေနာင္ကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီ ဘတ္စကားဆက္စီးရင္ စံခရဘူရီၿမိဳ႕ကုိေရာက္ပါတယ္။ စံခရဘူရီကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လုိင္းကား ထပ္စီးလုိက္႐ံုနဲ႔ ေက်ာင္းသားစခန္းေတြနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ နန္းမကိတ္ရြာကို တန္းၿပီး ေရာက္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားသုံးဆူစခန္းဟာ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဆက္သြယ္မႈ အလြယ္ကူဆုံး၊ ျပင္ပကမာၻက လူေတြနဲ႔ဆက္သြယ္မႈလုပ္လို႔ အေကာင္းဆုံးေနရာျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းသမိးစခန္းထက္ ဘုရားသုံးဆူကုိ နုိင္ငံတကာသတင္းေထာက္ေတြ ပုိအသိမ်ားခဲ့ဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္တြက္ဆမိပါတယ္။

တဆက္တည္း စဥ္းစားမိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ စံခရဘူရီဟာ ဒီလုိလမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ နွစ္ ၂၀ ေလာက္ေစာၿပီး လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖူးတဲ့ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္က နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ေတာင္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္အေျခစုိက္စခန္း ဖြင့္ခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ျပည္ခ်စ္လက္က်န္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတခ်ဳိ႕ကုိ KNU နယ္ေျမနဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္း အေသခ်ာတခါမွ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။

ေသမင္းတမန္ရထားလမ္းနဲ႔ စစ္သခ်ဳႋင္း

(၂၀၁) တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္း ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဆြယ္မွ ရဲေမတခ်ဳိ႕

ဒီလုိ အစဥ္လာရွိခဲ့တဲ့ ေတာင္ပုိင္းေဒသ သူပုန္စခန္းေတြအားလုံးအတြက္ လမ္းဆုံျဖစ္တဲ့ ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီၿမိဳ႕ဟာ စုိက္ပ်ဳိးေရး အလြန္ျဖစ္ထြန္းတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္သလုိ သမုိင္း၀င္ေနရာ အမ်ားအျပားရွိတဲ့ၿမိဳ႕လည္းျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ေဖာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကန္ခ်နဘူရီ-သံျဖဴဇရပ္ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္းရဲ႕ လက္က်န္ျပယုဂ္ေတြကို ဒီၿမိဳ႕မွာ အေသခ်ာျပသထားတာ ေတြ႔နုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ V-Guest House မွာတည္းၿပီး က်ေနာ္တို႔ ပထမဆုံးသြားလည္ျဖစ္တဲ့ ေနရာဟာလည္း အဲဒီ ရထားလမ္းမွာ လုပ္အားေပးရင္းနဲ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ မဟာမိတ္တပ္သားေတြရဲ႕ စစ္သခ်ဳႋင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းကလည္း ၿပိဳင္ဘီးစီးေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ ေထာက္ႀကံ့နဲ႔သံျဖဴဇရပ္ဘက္က အလားတူ စစ္သခ်ဳႋင္း ၂ ခုကို က်ေနာ္မၾကာခဏ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ႔ တခုတည္းကိုပဲ စိတ္၀င္စားခဲ့လို႔ အုတ္ဂူေတြမွာ ဘာေတြေရးထားမွန္း က်ေနာ္မသိခဲဲ့့ပါ။ ဒီသခ်ဳႋင္း ၃ ခုစလုံးဟာ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းစီမံကိန္းအတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ မဟာမိတ္တပ္သားေတြရဲ႕ အုတ္ဂူေတြျဖစ္ၿပီး နွင္းဆီပန္းေတြ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ အေသခ်ာ ျပင္ထားလို႔ သခ်ဳႋင္းနဲ႔မတူဘဲ ပန္းၿခံနဲ႔ ပုိတူေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ေနာက္တခါ ေထာက္ႀကံ့နဲ႔သံျဖဴဇရပ္ရွိ စစ္သခ်ဳႋင္းဆီ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က နုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကို တဦးစနွစ္ဦးစသာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ဒီ ကန္ခ်နဘူရီ စစ္သခ်ဳႋင္းမွာေတာ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရွိမလားပဲ။ နုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြ အေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာတခုအျဖစ္ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။
စစ္သခ်ဳႋင္းရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္း သမုိင္းျပတုိက္၊ ရထမ္းလမ္းေဖာက္စဥ္က မဟာမိတ္စစ္သုံ႔ပန္းေတြကို ဂ်ပန္တပ္က ခုိင္းေစေနပုံ၊ ေနာက္တခါ ျမန္မာနုိင္ငံက ေခြ်းတပ္ဆဲြခံရတဲ့ အရပ္သားေတြကို ခုိင္းေစေနပုံ၊ အာဟာရျပတ္၊ ေဆး၀ါးျပတ္ၿပီး ေသဆုံးသြားပုံေတြကို ဓာတ္ပုံ၊ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းေတြနဲ႔ အေသခ်ာ ျပသားထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းဖုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ က်ဆုံးသြားတဲ့ မဟာမိတ္စစ္သည္ေတြကိုပဲ ဒီသခ်ဳႋင္းေတြမွာ အုတ္ဂူေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထား တာေတြ႔ရၿပီး က်ေနာ္တို႔ျမန္မာနုိင္ငံက ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ေခြ်းတပ္သားေတြရဲ႕ အုတ္ဂူေတြ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာ့ သိခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းက ဖတ္ဖူးတဲ့ လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ “ထိုင္း-ျမန္မာ မီးရထားလမ္း ကိုယ္ေတြ႔ေခြ်းမွတ္လမ္း” စာအုပ္ကုိ အမွတ္ရမိပါတယ္။
အဲဒီျပတုိက္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စန္လြန္႔ (ဆုိက္ကား) စီးၿပီး ဆက္သြားေတာ့ ဒီရထားလမ္းရဲ႕ သမုိင္း၀င္ ေကြးျမစ္တံတားႀကီး (River Kwai Bridge) ကုိ ေရာက္ပါတယ္။

ဒီတံတားနဲ႔ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းအေၾကာင္း ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ ေကြးျမစ္ေပၚက တံတား (The Bridge on the River Kwai) ႐ုပ္ရွင္ဟာ အေတာ္ နာမည္ႀကီးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္းနဲ႔ ဒီတံတားႀကီးကုိ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျပီး ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ နုိ၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြက ဗုံးႀကဲေဖာက္ခဲြခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နုိ၀င္ဘာေနွာင္းပုိင္းနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာ နွစ္ပတ္လည္ပဲြေတြ တခမ္းတနားက်င္းပေလ့ရွိၿပီး နုိင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားေနပါတယ္။

ဒီရထားလမ္းဟာ ျမန္မာနုိင္ငံ သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕ကေန ထုိင္းနုိင္ငံ ဘန္းေပါင္ၿမိဳ႕ (ကန္ခ်နဘူရီနဲ႔ ဘန္ေကာက္ၾကားကၿမိဳ႕တၿမိဳ႕) အထိ မုိင္ေပါင္း ၂၅၀ အရွည္ရွိတယ္လို႔ မွတ္တမ္းေတြမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္း အမွတ္တရအျဖစ္ ကန္ခ်နဘူရီရွိ ဒီတံတားႀကီးကေန ဘုရားသုံးဆူဘက္သြားတဲ့ လမ္းေပၚက စုိင္ယြတ္ (Sai Youk) ၿမိဳ႕အထိ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ရထား ေျပးဆဲြေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အမာရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းနဲ႔ ရာဇ၀င္ထဲက စစ္သည္ေတာ္မ်ား

ဒီတံတားဆီ ပထမဆုံးအေခါက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ၀န္းက်င္တုန္းက စစ္သခ်ဳႋင္း၊ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံက ေခြ်းတပ္စခန္းေတြေလာက္ကုိသာ က်ေနာ္ဆက္စပ္စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခု နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာၿပိီး ေဆာင္းပါး တကယ္ေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီ ၃ ခ်က္အျပင္ ဒီရထားလမ္း၊ ကန္ခ်နပူရီၿမိဳ႕နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးခစန္း ဆက္စပ္ေနပုံကိုပါ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

(၂၀၁) တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္း ေဆးတပ္ဆြယ္မွ ရဲေမတခ်ဳိ႕

သမုိင္းမွတ္တမ္းေတြအရ ေဖာ္မိုဆာကြ်န္းမွာ စစ္ပညာသင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဟာ ဒုတိယကမာၻစစ္ အေစာပုိင္းကာလ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ဘန္ေကာက္မွာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (BIA) ကုိ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ BIA ထဲက စစ္ေၾကာင္းတခုဟာ ဘန္ေကာက္ေန ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕၊ ကန္ခ်နဘူရီကေနတဆင့္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းကေန က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးခစန္းရွိရာ တနသၤာရီျမစ္၀ဆီ ဆင္းလာတာ။ အဲဒီက တဆင့္ (အခု ကန္ခ်နဘူရီ-ထား၀ယ္ အေ၀းေျပးကားလမ္း ေဖာက္ေနတဲ့) ထီးထာ၊ အမုိ၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ေမတၱာ၊ ေတာင္သုံးလုံးကေန ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ကို ၀င္သိမ္းခဲ့တာေတြကို က်ေနာ္ ဆက္စပ္စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။

ဒီလုိစဥ္းစားဖုိ႔ ျဖစ္လာေစတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီကေန က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းဆီ အ၀င္လမ္းမွာရွိတဲ့ ဖုနန္းလြန္ရြာကို မေရာက္ခင္ ေဟြးနန္းေခါင္ သုိ႔မဟုတ္ ေရျဖဴဆုိတဲ့ရြာကေန က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း ဂိတ္၀အနီးက အမ်ားသြားလမ္းၾကားထိပ္အထိ ကားလမ္းၾကမ္းရွိေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံထဲကေန မင္းသမီးစခန္းဆီ ၀င္နုိင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ၄ ခုေလာက္ရွိၿပီး အေပၚဆုံး လမ္းေၾကာင္းက စုိင္ယြတ္-ေဘာတီ-အမုိ-လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီ-ဖုနန္းလြန္-ထီးခီးလမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီ-ေဟြးနန္းေခါင္-အမာရာ-လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ စတုတၱလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရတ္ခ်ပူရီ-တဂုိလမ္း (အခု ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္းအနီးကရြာ) ေမာထာလမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလမ္းေၾကာင္း ၄ ခုထဲက ဖုနန္းလြန္-ထီးခီး-လမ္းေၾကာင္းတခုကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေတြကို KNU က သုံးခြင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ တျခားလမ္းေၾကာင္းေတြဆီ က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူူးခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္နွစ္ေတြထဲက တေန႔မွာေတာ့ ေဟြးနန္းေခါင္ရွိ ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္၊ သစ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သည္လည္းျဖစ္တဲ့ ထုိင္းအရာရွိတဦးရဲ႕ ကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္သြားရင္း မေမ်ာ္လင့္ဘဲ ေဟြးနန္းေခါင္-အမာရာ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေဟြးနန္းေခါင္-အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းအတုိင္း က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ခစန္း တပ္တည္ေနရာဟာ တနသၤာရီျမစ္ တဖက္ကမ္းက ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တနသၤာရီျမစ္ ဒီဘက္ကမ္းက အမာရာရြာအနီး ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မင္းသမီးခစန္း အေျခစုိက္တဲ့ အမာရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္း ေဒသဆုိတာဟာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ရဲ႕ သမုိင္း၀င္ စစ္ခ်ီလမ္းေၾကာင္းေပၚကေနရာ တခုျဖစ္တယ္။

ဒုတိယကမာၻစစ္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရးေတြနဲ႔ ငါတို႔စခန္းေနရာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ရဲ႕ ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဗုိလ္မႉးဗထူးလုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ငါတို႔စခန္းကေန ေပၚေပါက္လာေစရမယ္၊ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္နဲ႔ ဗုိလ္မႉးဗထူးတို႔အဖြဲ႔ ထား၀ယ္ကုိ သိမ္းသလုိမ်ဳိး ငါတို႔တပ္ေတြလည္း ထီးထာ၊ အမုိ၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ေမတၱာ၊ ေတာင္သုံးလုံးလမ္းအတုိင္း ခ်ီတက္ၿပီး ထား၀ယ္ကုိ ၀င္သိမ္းနုိင္ရမယ္၊ အဲဒီကတဆင့္ တနုိ္င္ငံလုံးကို သိမ္းနုိင္ရမယ္ဆုိိၿပီး တခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို အမွတ္ရေနပါတယ္။
.........................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၉)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on February 23, 2012 5:30 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

ဒုတိယ အႀကိမ္ညီလာခံနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ဖ်က္သိမ္းျခင္း

၁၉၈၉ ေနွာင္းပိုိင္း နုိ၀င္ဘာလမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီကုိ ဆက္ထားဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး၊ စခန္းေတြအားလုံးကိုဗဟုိေကာ္မီတီကေန တုိက္႐ုိက္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံေနက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ထြက္လာပါတယ္။ နုိ၀င္ဘာလအေစာပုိင္းက မင္းသမီးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ ဗဟုိညီလာခံကေန အခုလုိ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ျပင္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ံုးခန္းကုိ ဗဟုိေကာ္မတီဆီ ထုိးအပ္၊ နယ္ေျမ ေကာ္မတီ၀င္ေတြအားလုံး ကုိယ့္မိခင္စခန္း ကိုယ္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တနွစ္ေက်ာ္ သြားလုိက္လာလုိက္ (ထိုင္းလို ပုိင္ပုိင္ မာမာ) ေနထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဲေဆာက္ ေရႊၿမိဳ႕ေ တာ္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကန္ခ်နဘူရီဘက္က မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္းတြင္ က်င္းပသည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံမွ ေရြးေကာက္ခံ ဗဟုိေကာ္မီတီမ်ား

ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ရဲ႕ စာရင္းကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူေဘာင္သစ္ဒီ မုိကရက္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ကေန ေတာခုိၿပီး သီေဘာဘုိးစခန္း ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ လာတဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္က ဥကၠ႒၊ ဘုရားသုံးဆူေဒသ (၁၀၁) တပ္ရင္းမွ ေဒါက္တာ နုိင္ေအာင္က ဒု ဥကၠ႒၊ မင္းသမီးစခန္း (၂၀၁) တပ္ရင္းမွ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး၊ ဘုရားသုံးဆူေဒသ (၁၀၂) တပ္ရင္းမွ ကုိသီရိညြန္႔က တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာပါတယ္။

ဗဟုိဦးေဆာင္ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ေကာ့မူးရာစခန္းမွ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး၊ ေစာထစခန္းမွ ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ (ေနာက္ပုိင္းတြင္ သံလြင္စခန္း ကို္ယ္စားလွယ္) ကုိထြန္းဦးက စစ္ေရး၊ ေရေက်ာ္စခန္းမွ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်မ္းမာေရး၊ သီေဘာဘုိးစခန္းမွ ကိုေအာင္ထူးက စည္း႐ံုးေရး၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ကုိခင္ေမာင္၀င္းက ျပန္ၾကားေရး၊ ေဟြေစတီစခန္းမွ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး၊ ေကာ့မူးရာစခန္းမွ ဦးယုႏြယ္က တရားေရး၊ အေနာက္ဘက္ေဒသ အိႏိၵယနယ္စပ္မွ ကိုလွေဌးက လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး အတြင္းေရးမႉးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ေမာေတာင္စခန္းမွ ကိုထြန္းျမတ္သူ၊ မင္းသမီးစခန္းမွ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ ကိုကိုဦးနဲ႔ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေရေက်ာ္မွ ကုိထြန္းသိန္းနဲ႔ ကိုေအာင္ဟိန္း၊ ေျမာက္ပုိင္းေဒသ ကခ်င္နယ္ေျမမွ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ကခ်င္)နဲ႔ ပအုိ႔ဝ္နယ္ေျမ ေအာင္ဟန္း႐ုိင္း စခန္းမွ မသက္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ မသက္ဟာ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာတဲ့ ပထမဆုံး အမ်ဳိးသမီးပါ။ ေနာက္တခါ အရန္ဗဟုိေကာ္မတီ ၃ ဦးကိုလည္း ဒီညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါ တယ္။ အဲဒီထဲက ၂ ဦးကေတာ့ သီေဘာဘုိးစခန္းရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး ကုိေအာင္နုိင္ဦးနဲ႔ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ဒု ဥကၠ႒ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံက်င္းပေနစဥ္အတြင္း မင္းသမီးစခန္းမွ ရဲေဘာ္ ၃၀ ခန္႔ ညီလာခံ ခန္းမေရွ႕ေရာက္လာၿပီး ဆႏၵျပပဲြတခု လုပ္ခဲ့ေသးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ပထမအႀကိမ္ သက္တမ္းအတြင္း နာမည္ပ်က္ရွိသူ၊ လူမွန္ေနရာမွန္ မျဖစ္သူေတြကို ဖယ္ရွားေပးဖုိ႔၊ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုရဲ႕ ဘ၀ကို ဗဟုိေခါင္းေဆာင္ေတြက ဦးစားေပးစဥ္းစားဖုိ႔ အခ်က္ေတြ ပါတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီေတာင္းဆုိခ်က္ပါတဲ့ စာတမ္းကို ညီလာခံခန္းမေရွ႕မွာ ဖတ္ျပခဲ့ၿပီး စခန္းဆီ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္လာခဲ့တယ္လုိ႔ အဲဒီဆႏၵျပပဲြအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့သူတဦးက က်ေနာ္ကုိေျပာျပပါတယ္။

မဲေဆာက္ဘက္က အေျခေနကုိ ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ က်ေနာ္ဟာ မဲေဆာက္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ နႈတ္ဆက္၊ ဘန္ေကာက္ဘက္ကုိ ဦးလွည့္လာခဲ့ပါတယ္။ မဲဲေဆာက္ကေန တာ့ခ္ၿမိ္ဳ႕အထိ ေထာက္လွမ္းေရးကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္လာနုိင္တဲ့အတြက္ တာ့ခ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ၾကားမွာေတာ့ ဘာမွ အစစ္အေဆး မရွိေတာ့ပါ။ အခုခရီးစဥ္ဟာ အရင္အေခါက္ေတြကလုိ အေရးေပၚတာ၀န္နဲ႔ လူႀကိဳပုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တကိုယ္ေတာ္ေလလြင့္ျခင္း အိမ္ျပန္ခရီးဆုိေတာ့ ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ႐ံုးကိုခ်က္ခ်င္း မသြားေသးဘဲ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ဘန္ေကာက္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလက ဘန္ေကာက္အေျခေနက အခုေခတ္ေလာက္အထိ သိပ္မတုိးတက္ေသးပါ။ မုိးပ်ံရထားေတြ၊ ေျမေအာက္ရထားေတြ မရွိေသး။ မုိးပ်ံရထား ဂိတ္ဆုံးေနရာအျဖစ္ အခုလူသိမ်ားေနတဲ့ ေမာ္ခ်စ္ဆုိတာဟာ အဲဒီကာလက မဲေဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္အပါ၀င္ ေျမာက္ပုိင္းေဒသကလာတဲ့ ကားေတြစုေ၀းရာ ကားဂိတ္ႀကီးေပါ့။ ေခတ္မီအေဆာက္ဦးေတြကလည္း အခုေခတ္ေလာက္ မမ်ားေသးပါဘူး။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ ေဘးနားက Thai Military Bank အေဆာက္ဦသစ္ႀကီး ၿပီးစီးကာစေပါ့။ မွန္ေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာပါတဲ့ အဲဒီဘဏ္ႀကီးကုိ ေမာ္ခ်စ္ပန္းၿခံထဲကေန ေငးၾကည့္ရင္း “RPG နဲ႔ ထုထည့္လုိက္ရရင္ေတာ့ကြာ ၿပိဳလုိက္မယ္ျဖစ္ျခင္း” ဆုိၿပီး စိတ္႐ုိင္း၀င္လာလုိ႔ မလုံမလဲနဲ႔ ေဘးဘီကုိ လုိက္ၾကည့္ မိပါေသးတယ္။

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚ ေနစာလံႈေနသူ၊ ကန္ထဲမွာ ေလွစီးေနသူ၊ ဘီယာေသာက္လုိက္ အသားကင္ကိုက္လုိက္ လုပ္ေနသူေတြအားလုံး သူအလုပ္နဲ႔သူ ႐ႈပ္ေနၿပီး က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူကမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနပုံမရ။ ဒီနုိင္ငံကလူေတြ ဒီေလာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဇိမ္ခံေနခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔နုိင္ငံကလူေတြက ဘာလုိ႔အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခိုက္ေနၾကသလဲဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျမန္မာနဲ႔ထုိင္းေတြရဲ႕ သမုိင္းကြာျခားပုံ၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ရဲ႕ တုိးတက္မႈကြာျခားပုံေတြအေၾကာင္း နႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္းေရာက္ ဗဟုိကုိယ္စားလွယ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ စခန္းမွ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကုိ စခန္းေဆး႐ံုေရွ႕တြင္ ေတြ႔ရစဥ္

အဲဒီကာလ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အခင္းအက်င္းက အခုလိုမဟုတ္ေသး။ လမ္းဆုံးလမ္းခြ ဂံုးေက်ာ္ တံတားေတြ သိပ္မရွိေသး။ ေက်ာင္းသား႐ံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစုေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္းကပိလမ္းဆုံမွာ သီေမာ ဘန္းကပိ မရွိေသး။ Ramkhamhaeng တကၠသိုလ္အနီးမွာ အာရွအားကစား႐ံု မရွိေသး။ ဘန္းကပိကေန ေျမာင္းပုပ္အတုိင္း ေလွစီးသြားရတဲ့ ပတူနန္းအရပ္မွာ ေ၀ါထရိတ္စင္တာ မရွိေသး။ ဘုိင္ယုတ္တာ၀ါ မရွိေသး။ ယုတ္စြအဆုံး ေက်ာင္းသားေတြကုိ တတိယ နုိင္ငံသြားနုိင္ေရးအတြက္ အဓိကကူညီေပးခဲ့တဲ့ UN ႐ံုးႀကီးေတာင္ ေဆာက္လုိ႔မၿပီးေသးပါဘူး။

အဲဒီ႐ံုးႀကီး စတင္ေဆာက္လုပ္ေနဆဲျဖစ္ပီး အဲဒီ႐ံုးေနာက္ေက်ာ ေရေျမာင္းေဘးနားက James Guest House မွာေတာင္ က်ေနာ္ တည္းျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကုိယ့္စရိတ္နဲ႔ကုိယ္ သြားတည္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္႐ံုးမွာတုန္းက ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ အာရပ္ႏိုိင္ငံတခုမွ အပၺဒူလာ ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆီ သြားလည္ရင္း၊ ေနာက္ ျမန္မာ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့ အဲဒီမွာတည္းေနတဲ့ ျမန္မာတခ်ဳိ႕၊ ဒုကၡသည္ေအာင္ကာစ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာရင္း ေရာက္သြားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿမိဳ႕ျပသူပုန္နဲ႔ ဒုကၡသည္ ေခတ္ဦးကာလ

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦေတြ မရွိေသးေပမယ့္ စီးလုံလမ္းက ပက္ပုန္း၊ ရမ္ဂဟန္လမ္းနဲ႔ ဆူခြန္ဗစ္ ဆြိဳင္ ၇၁ လမ္းထိပ္က နာဆာနုိက္ကလပ္႐ံုေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္ကုိ အေစာဆုံးေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္ အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ သေဘာၤသား အနည္းအက်ဥ္းၾကားမွာ ဒီညကပဲြ႐ံုေတြက အေတာ္ေခတ္စားေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီသေဘာၤသားေတြရဲ႕ လမ္းျပမႈ၊ တလကုိ ဘတ္ ၂၅၀၀ စီ ေထာက္ပံ့ေၾကးရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒုကၡသည္ေအာင္ၿပီးသူ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စပြန္ဆာေပးမႈနဲ႔ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက အဲဒီေနရာေတြကုိ က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

နုိ္က္ကလပ္သြားၿပီး ဘီယာေသာက္တယ္ဆုိတာဟာ အခုလုိ တတိယနုိင္ငံကိုေရာက္ၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္းက ပုဂၢိဳလ္တဦးအဖုိ႔ ဘာမွအထူးဆန္းမဟုတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ တခုသာျဖစ္ေပမယ့္ ေတာထဲက တက္လာကာစ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဒါေတြဟာ တကယ့္ျပႆနာ။ ေတာခိုကာစမွာ အရက္မေသာက္ရ၊ ရည္စားမထားရ၊ မိန္းမ မယူရ၊ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရဆုိးၿပီး ပညတ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ သူေတာ္စင္ေတြလုိ က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမ်ဳိးေနရာကိုသြားၿပီး ဘီယာထုိင္ေသာက္ခဲ့တယ္ဆုိတာဟာ ရာဇာ၀တ္မႈ က်ဳးလြန္သလုိမ်ဳိး အျမင္ခံရနုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမ်ဳိးမွာသြားၿပီး ဘီယာေသာက္ဖူးတယ္္ဆုိတာကို ေတာထဲမွာေနစဥ္တုန္းက က်ေနာ္သိပ္ မေျပာရဲခဲ့ပါဘူးခင္ဗ်ား။

ဒါေပမယ့္ အခုနွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာၿပီးလုိ႔ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္တဦးအျဖစ္ အဲဒီေနရာေတြဆီ ေနာက္တေခါက္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အရင္လုိ စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိး က်ေနာ္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ တဆက္တည္း က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို စပြန္ဆာေပးၿပီး ပက္ပုန္းေခၚသြားတဲ့ ေခတ္ဦးပုိင္း ဒုကၡသည္နဲ႔ တတိယနုိင္ငံကိစၥပါ။ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ေတာထဲကေန ဘန္ေကာက္တက္ၿပီး ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္သူဦးေရ ဒါဇင္ဂဏန္းေလာက္ပဲရွိေသးၿပီး မနီလုိင္စခန္းေတြ၊ တတိယနုိင္ငံသြားေရး အစီစဥ္ေတြလည္း မေပၚေပါက္ေသးပါ။ ေနာက္တခါ နယ္စပ္နဲ႔ ေတာတြင္းအေျခေနကလည္း ေကာင္းေနဆဲ။ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း တက္ႂကြေနဆဲဆုိေတာ့ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္သူေတြကုိ သိပ္အေကာင္းမျမင္ၾကပါ။ တကို္ယ္ေတာ္ ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ၊ အေခ်ာင္သမားေတြအျဖစ္ အျမင္ရွိၾကၿပီး က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က အဲဒီလုိအျမင္မ်ဳိး ရွိခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၁၉၉၀ နွစ္လယ္ေလာက္မွာ အဲဒီၿမိဳ႕ျပသူပုန္ ဒုကၡသည္ေတြကို ေ၀ဖန္တဲ့ “သုံးေထာင္စားမ်ားသုိ႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ” ဆုိၿပီး စာတေစာင္ က်ေနာ္ထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာတြင္းက ေက်ာင္းသားတဦးဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းကေန က်ေနာ္ ေရးပုိ႔လုိက္တဲ့ အဲဒီအိတ္ဖြင့္ေပးစာကို စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ တုန္႔ျပန္သူကေတာ့ ဒုကၡသည္ေအာင္ၿပီးသူ ကဗ်ာဆရာ ေတာေက်ာင္းသားအမည္ရ ကုိေက်ာ္ေဇယ် (အေရးေပၚညီလာခံအခန္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပဖူးတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ) ျဖစ္ပါတယ္။ “သုံးေထာင္စား၊ သုံးေထာင္စားဆုိၿပီး၊ အမုန္းေဘာင္္မပြားၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္နဲ႔ သူက တုန္႔ျပန္လုိက္တာပါ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေတာတြင္းကသူပုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေရာက္ သူပုန္လူထြက္ေတြၾကား သေဘာတရားအရ အေတာ္ေလး အျငင္းအခုန္ ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၁ အေစာပုိင္းမွာေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေက်ာင္းသားေတြ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ ျပည္ပေရာက္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ – ျမန္မာႏိုင္ငံ (ONSOB) ကေန မင္းသမီးခစန္းအတြက္ ေပးအပ္တဲ့ အလႈေငြ ဘတ္ ၃၀၀၀ ကုိ က်ေနာ္လက္ခံခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းသမီးစခန္း ေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ခံအျဖစ္ အဲဒီေငြကို က်ေနာ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး လက္ခံခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ အခု TACDB (Thai Action Committee for Democracy in Burma) ႐ံုးရွိတဲ့ SCC ေခၚ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသားစင္တာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္း ေတာတြင္းေက်ာင္းသားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းသားေတြအၾကား အျပန္အလွန္ စြပ္စဲြျငင္းခုန္မယ့္အစား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တာက ပုိအက်ဳိးရွိမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ အမ်ားစုၾကားမွာေတာ့ ျငင္းခုန္ၿမဲ ဆက္လက္ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အခုအနွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ျပသူပုန္နဲ႔ တတိယနုိင္ငံေရာက္ ဒုကၡသည္ဦးေရက တကယ့္အမ်ားစုႀကီး ျဖစ္သြားၿပီး ေတာထဲမွာက်န္ေနသူက အေတာ္ေလးကုိ နည္းသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ABSDF ဗဟုိ ကိုယ္တုိင္လည္း သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲလာၿပီး တတိယနုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကေန ရန္ပုံေငြ အလႉခံတဲ့အလုပ္ကုိ တရား၀င္လုပ္လာတာကိုလည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဆုိေတာ့ လူေတြရဲ႕ တန္ဖုိးထားမႈ၊ စံသတ္မွတ္မႈ၊ ဥပေဒ ျပဳမႈေတြဆုိတာေတြဟာ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂအေပၚလုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲသြားတတ္သလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။

ထူးဆန္းတဲ့ ဘန္ေကာက္ညခင္းေတြ၊ ေန႔ခင္းေတြကို သီတင္းတပတ္ေလာက္ တကုိယ္ေတာ္ ေလလြင့္ျခင္းခရီးနွင္ ေလ့လာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ဆူခြန္ဗစ္ ဆြိဳင္ ၇၁ ထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ႐ံုးခန္းဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ႐ံုးခန္းဆုိေပမယ့္ ဗဟုိ႐ံုးလုိ ၂ ထပ္အိမ္ Town House မ်ဳိးမဟုတ္။ ၁၅ ေပ၊ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းတခုကို ငွားထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္း ၉ မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ဗဟုိ႐ံုးနဲ႔ နယ္ေျမ႐ံုး၊ ဗဟုိ႐ံုးနဲ႔ စခန္း႐ံုး ဘာေၾကာင့္တ႐ံုးတည္း မလုပ္နုိင္ဘဲ တဖြဲ႔တ႐ံုးစီ ဖြင့္ထားသလဲဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီ ကာလက က်ေနာ္စဥ္းစားဖုိ႔ တကယ္ကုိ သတိမရခဲ့ပါဘူး။

ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ န၀တအစိုးရ သံ႐ံုးေရွ႕တြင္ ဆႏၵျပေနၾကေသာ ONSOB မွ ေက်ာင္းသားမ်ား

မင္းသမီးခစန္း ဘန္ေကာက္႐ံုးခဲြမွာ က်ေနာ္ ပထမဆုံး ေတြ႔ရသူေတြကေတာ့ ဦးဟန္လင္း၊ ကိုဉာဏ္စိုး၊ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ ကိုဝင္းမင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အတူ ပထမဆုံး ABSDF ဖြဲ႔စည္းေရး သီေဘာဘုိးအစည္းေ၀းကို တက္ခဲ့သူ၊ ၿပီးေတာ့ စခန္းေကာ္မီတီ အဆက္ဆက္ရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢ႐ံုးခ်ဳပ္ဆီလမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပသူအျဖစ္လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။

ကိုဉာဏ္စုိးက စခန္းေကာ္မတီ ဘ႑ာေရးမႉးပါ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၀န္းက်င္မွာ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ ကုိေဇာ္မင္းကေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ၿပီးေတာ့ (၂၀၁) တပ္ရင္းရဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ စစ္ေၾကာင္းမႉးပါ။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေနွာင္းပုိင္းက ရေနာင္းမွာ လုပ္ႀကံခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူပါ။ ကုိ၀င္းမင္းကေတာ့ မင္းသမီးစခန္းမွာ ဆရာ၀န္မရွိလုိ႔ ဘုရားသုံးဆူကေန လာကူေပးေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားပါ။ ေနာက္ပုိင္း စခန္းေကာ္မတီ က်န္းမာေရးတာ၀န္ခံ၊ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ တာဝန္ေတြ ယူခဲ့ပါတယ္။ အခု ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔၀င္၊ နုိင္ငံေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူပါ။

အဲဒီ႐ံုးခန္းမွာ စခန္းအေျခေနေတြကုိ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ မင္းသမီး စခန္းဆီျပန္၀င္ဖုိ႔ ဘန္ေကာက္ကေန ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ဆင္းလာပါတယ္။

...............................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသာတဦးရဲ႕ မာရသြန္ ခရီး (၁၈)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on February 9, 2012 6:00 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

လက္ပေလာင္အုိမွသည္ ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ဆီသုိ႔

စန္ခရဘူရီကေန ကန္ခ်နဘူရီအထိ ႐ုိး႐ုိးဘတ္စကားအနီ၊ ကန္ခ်နဘူရီကေန ဘန္ေကာက္ကိုေတာ့ အဲယားကြန္းအစိမ္းေရာင္ကားကို စီးၿပီး ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဘန္ေကာက္ စိုင္တုိင္းမုိင္ (ေတာင္ပုိင္းေဒသကားဂိတ္) ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆုိက္ေရာက္လာပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ျပႆနာက စပါေလေရာ။

သီေဘာဘုိးစခန္းမွ ေတာတြင္းတကၠသိုလ္နဲ႔ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္က် တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕

ကုိယ့္ပုံကုိယ္ ၿမိဳ႕သားပုံေပါက္ေနၿပီလုိ႔ ထင္ထားေပမယ့္ ထုိင္းရဲေတြ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြက ဖမ္းခ်င္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၀တ္စားထားတဲ့ပုံက ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးလုိလုိ ပုံဖမ္းထားေပမယ့္ တ႐ုတ္လုပ္ စစ္္ေက်ာပိုးအိတ္တလုံးစီ လြယ္လာမိတယ္ဆုိတာကို သတိမထားျဖစ္လုိက္ပါ။ ဆုိေတာ့ ေငြညွစ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေတြအတြက္ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကုိ ေငြညွစ္တဲ့ရဲက ယူနီေဖာင္း၀တ္မထားဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ငွားတဲ့ တကၠစီေပၚ အတင္းတက္လာၿပီး မင္းတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) ပါလားဆုိၿပီး စစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ စုိင္တုိင္းမုိင္ကေန လပေလာင္ (Lat Phrao) လမ္းရွိ ဗဟုိဆက္သြယ္ေရး႐ံုးဆီ သြားဖုိ႔ တကၠစီငွားစဥ္ လပေလာင္ကို ျမန္မာေတြေခၚတဲ့အတုိင္း လက္ပေလာင္အုိ ဆုိၿပီး ေျပာလိုက္တာမွာ ကားသမားက နားမလည္လုိ႔ ေဘးကလူကို ေမးရာကေန အဲဒီေငြညွစ္တဲ့လူ ကားေပၚေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲက ယူနီေဖာင္း ဝတ္မထားေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ရဲမွန္းမသိ။ ေငြညွစ္မယ့္ လူဆုိး၊ လူလိမ္တဦးဦး လုိ႔ထင္ၿပီး “ဒီေကာင္ ငါတုိ႔ကို တခုခုလုပ္ရင္ေတာ့ ၀ုိင္းခ်မယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ပဒုိေလာင္း ၄ ဦးကို အမိန္႔ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ ကားသမားကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနတဲ့ ထား၀ယ္စကားကို နားမလည္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မ်က္နွာအေနထားနဲ႔ တကယ္လုပ္မယ့္ပုံကိုမ်ား ခန္႔မွန္းမိသလားမသိပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူ ကားေပၚကေန ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကၠစီသမားက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ လပေလာင္အုိ ၁၀၁ ဆြိဳင္ ၁ ထဲက ႐ံုးခန္းေရွ႕အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်နုိင္ၿပီး ထုိင္းစကား မပီတဲ့ဒုကၡကုိ ေျပာရင္း ၀ုိင္းရယ္ၾကပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ကေန မဲေဆာက္အဆင္းမွာေတာ့ နာမည္ႀကီး တာခ္ခ႐ုိင္ ေတာင္ၾကားဂိတ္မွာ အစစ္ခံရျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာင္ၾကားဂိတ္ဟာ ျမန္မာေတြကို ဖမ္းတဲ့ေနရာမွာ နာမည္အႀကီးဆုံးေနရာျဖစ္ၿပီး အခုခ်ိန္အထိ နာမည္ႀကီးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္ (တခ်ိဳ႕ကုန္တင္ကားေတြကုိ သံဆူးခြ်န္နဲ႔ထုိးၿပီး ရွာတဲ့အတြက္ သစ္သီးသစ္ရြက္ေတြၾကား ပုန္ၿပီးလုိက္လာတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံသားေတြ ဒဏ္ရာရတာေတြ၊ အသက္ရႈ ပိတ္ၿပီး ေသဆုံးတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္)။

မဲေဆာက္-ဘန္ေကာက္ကုိ အသြားအလာမ်ားတဲ့ ဗဟုိ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြဆီကေန ၾကားဖူးတဲ့စကားေတြအရ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကို ရဲကနႈိးၿပီး စစ္ေလ့မရွိဘူးဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေဆးေရးရဲ ကားေပၚတက္လာရင္ အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဖုိ႔ ပဒုိေလာင္း ၄ ဦးကုိ က်ေနာ္က ညႊန္ၾကားထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခဏခဏ တုိးဖူးၿပီး ျမန္မာစကားေတာင္ နည္းနည္းတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အထိ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရဲေတြရဲ့အေျခေနကုိ က်ေနာ္တုိ႔က မသိလုိက္။ ကားေပၚတက္လာတဲ့ ရဲက တခါတည္းတန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူေတြကုိမွ ေရြးၿပီး အရင္ဆုံး စစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦးထဲက အသားအညိဳဆုံး ပုဂၢိဳလ္ ကုိတင္စုိးကုိ ရဲက ဆဲြပါေလေရာ။

“ဘတ္ရွိလား၊ လက္မွတ္ပါလား” ဆုိၿပီး အဲဒီရဲက ျမန္မာလုိ မပီတပီနဲ႔ ေမးေနပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထုိင္းေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကို ထုတ္၊ ထုိင္းတ၀က္၊ အဂၤလိပ္တ၀က္ လက္ဟန္ေျခဟန္တ၀က္နဲ႔ တတ္သမွ်မွတ္သမ်ွ ၀င္ရွင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲက လက္မခံဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦးကို ကားေပၚကဆဲြခ်ၿပီး ဂိတ္တဲထဲ ေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တာ၀န္အႀကီးဆုံး ရဲအရာရွိက ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ၿပီး ကားေပၚျပန္ တင္ေပးလုိက္မွပဲ ဒုတိယမၸိ သက္ျပင္းခ်နုိင္ပါတယ္။

ေတာတြင္းတကၠသုိလ္နဲ႔ နုိင္ငံေရးမႉးသင္တန္း

မဲေဆာက္ကုိေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္-ေမာ္လီခ်ဳိင္း (မလူးခ်ဳိင္း) လုိင္းကားကုိစီးၿပီး သီေဘာဘုိးစခန္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦး ခရီးနွင္ခဲ့ပါတယ္။ သီေဘာဘုိးဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား နာမည္အႀကီးဆုံး စခန္းတခုျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ကားဂိတ္ဆုံးတဲ့ ထုိင္းရြာကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ဖ်ားကုိ ျဖတ္သြယ္ထားတဲ့ ႀကိဳးတံတားေလးကို ၁၀ မီတာေလာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိက္တာနဲ႔ KNU လုံၿခံဳေရးဂိတ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။

ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ KNU လုံၿခံဳေရးဂိတ္ အနီးနားမွာ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးမွ်မရွိ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရး လက္မွတ္ရွိေနတယ္ဆုိၿပီး ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးဆီက လက္မွတ္ကုိ ယူမလာခဲ့တာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ အမွားပါပဲ။ နယ္ေျမေကာ္မီတီက ေရးေပးလုိက္တဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ကုိ ထုတ္ျပေပမယ့္ KNU ဂိတ္ စစ္ေဆးေရးအရာရွိက လက္မခံပါဘူး။

ေတာတြင္းတကၠသိုလ္မွာ နုိင္ငံေရးသင္တန္းတခု ေပးေနစဥ္

သီေဘာဘုိးမွာ ဘယ္သူနဲ႔သိလဲ၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိေရာက္လာတာလဲ၊ ေမးခြန္းေတြက စုံေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဘန္ေကာက္က ထုိင္းရဲကုိေတာင္ ႐ုိက္မယ္နွက္မယ္ ဟန္ေရးျပၿပီး လုပ္လာသူေတြဆုိေတာ့ အဲဒီအရွိန္က မေပ်ာက္ေသး။ ဒီလုိနဲ႔ ဂိတ္မႉးနဲ႔က်ေနာ္ အေျခအတင္စကားမ်ားရင္း ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ့ က်ေနာ့္ပုံစံဟာ ၿမိဳ႕ေပၚက ထုိင္းရဲေတြအတြက္ ထုိင္းနုိင္ငံသားတဦးလုိ ပုံမွား႐ုိက္လုိ႔ ရေလာက္ေအာင္ ထုိင္းတဦးနဲ႔ တူေနေပမယ့္ ေတာထဲက KNU စစ္ေဆးေရးအရာရွိတဦးရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ ေတာထဲကေက်ာင္းသားနဲ႔ မတူဘဲ ဘန္ေကာက္က ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားလုိလုိ၊ သံ႐ံုးကလူလုိလုိ၊ ပဲြစားလုိလုိ ပုံေပါက္ေနတဲ့အတြက္ မယုံသကၤာျဖစ္ၿပီး အခုလုိ အေသခ်ာအစစ္ခံခဲ့ရတာလုိ႔ ျပန္သိခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သီေဘာဘုိး စခန္းေကာ္မီတီနဲ႔ ၀ါကီေတာ္ကီ အဆက္အသြယ္ ရသြားၿပီး သြားလုိ႔ရၿပီလုိ႔ ဂိတ္မႉးက ေျပာပါတယ္။ တကယ္က နယ္စပ္ဂိတ္နဲ႔ သီေဘာဘုိးရြာက သိပ္မေ၀း၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္႐ံုနဲ႔ ေရာက္ပါတယ္။

ေဟာ … သီေဘာဘုိးရြာကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဓာတ္ပုံထဲမွာ ျမင္ထားရတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ကလက္ေဒးရြာနဲ႔ အေတာ္အဆင္တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီေဘာဘုိးက ပုိစည္းကားၿပီး ေရလုိင္း၊ မီးလုိင္း ဆက္သြယ္ထားမႈက ပုိစနစ္က်တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခနနား၊ အေအးတခြက္စီေသာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းတခုကိုျဖတ္၊ ေတာလမ္းေတြအတုိင္း နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ သီေဘာဘုိးစခန္းနဲ႔ ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ပါတယ္။

သီေဘာဘုိးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အေဆာက္ဦေတြက က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူကလုိ ၀ါးတဲ၊ သက္ကယ္မုိးေတြ မဟုတ္သလုိ ကလက္ေဒး သံလြင္ဘက္ကလုိ သစ္စက္ကထြက္တဲ့ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာမ်ဳိးလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒီ ၂ ခုၾကားက အေျခေနလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေျခသလုံး ေလာက္ရွိတဲ့ ကြ်န္းသစ္နဲ႔ အျခားသစ္မာေတြကို ေတာထဲကေန အပင္လုိက္ ခုတ္ယူလာပုံရတဲ့ တုိင္ငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမစုိက္တဲေတြျဖစ္ၿပီး အမိုးကေတာ့ အင္ဖက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္းေတာေတြၾကားမွာ စခန္းေဆာက္ထားတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီး၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းေတြနဲ႔စာရင္ အရိပ္ေကာင္းၿပီး နည္းနည္း ပုိေအးတဲ့သေဘာ၊ ငွက္ဖ်ားပုိထူမယ့္သေဘာရွိပါတယ္။

အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မီတီ ဥကၠဌက အက္စ္ေအာင္လြင္ (အခု ဂ်ာမနီ)၊ အတြင္းေရးမႉးက ကုိေအာင္နုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏိုင္ငံျခားေရးဌာန တာ၀န္ခံ၊ အခု ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအင္စတီက်ဳ အဖြဲ႔သားနဲ႔ နုိင္ငံေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ကိုေအာင္နုိင္ဦးပဲျဖစ္ၿပီး ပဒုိသင္တန္း သို႔မဟုတ္ နုိ္င္ငံေရးမႉးသင္တန္းကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ သင္တန္းမႉးကေတာ့ ေရွ႕ေန ဦးေအာင္ထူး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႈး ၁ နဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံ ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္လာသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ထူးဆီမွာ ပဒုိေလာင္းလ်ာ ၄ ဦးကို အေသခ်ာ အပ္နံွၿပီးတဲ့ေနာက္ သီေဘာဘုိးကေန မဲေဆာက္ကုိ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

မဲေဆာက္ေဒသကေန မင္းသမီးဘက္ဆီ အၿပီးမျပန္ခင္မွာ နုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြကို ပုိ႔ရင္းနဲ႔ သီေဘာဘုိးစခန္းကို ေနာက္ထပ္ ၃ ေခါက္ေလာက္ ထပ္ေရာက္ေသးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ သီေဘာဘုိးရဲ႕ စခန္းခဲြတခုျဖစ္တဲ့ ေမာကဲစခန္းကုိလည္း ၂ ေခါက္ေလာက္ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီကာလ ေမာ္ကဲစခန္းဥကၠဌဟာ ဦးတင္ေရႊ (ကြယ္လြန္) ျဖစ္ၿပီး စာရင္းစစ္တာ၀န္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္တခါ ေ၀ါေလရြာဘက္ကုိလည္း က်ေနာ္ တေခါက္ေရာက္ေသးေပမယ့္ တပ္မဟာ ၆ အတြင္းပုိင္းကုိေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဖူးလုိက္ပါ။ ေနာက္ထပ္ စာရင္းစစ္တာ၀န္နဲ႔ က်ေနာ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ခစန္း တခုကေတာ့ ေရေက်ာ္စခန္းျဖစ္ပါတယ္။

ေစာထစခန္းကိုေတာ့ Burma Coordinating Group (BCG) မွ နုိင္ငံျခားအလႉရွင္ ဧည့္သည္ေတြကုိ လုိက္ပုိ႔ရင္းနဲ႔ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ BCG ဟာ အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြကို ရိကၡာနဲ႔ ေနေရးထုိင္ေရး အဓိက ကူညီေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကိစၥကုိေတာ့ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ႔ (MSF) က ကူညီေပးပါတယ္။
အဲဒီကာလဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသတင္း အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာမုိ႔ နုိင္ငံတကာက အလြတ္သတင္းေထာက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသားစခန္းေတြမွာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီး သတင္းယူေနတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲက က်ေနာ္မွတ္မိေနသူ ၂ ဦးကေတာ့ ABSDF အေၾကာင္း ႐ုပ္သံ မွတ္တမ္း႐ုိက္ေနတဲ့ Image Asia မွ ၾသစေတလ်းသူ သတင္းေထာက္ ညီအစ္မနွစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာစကားကိုလည္း အေတာ္ေျပာတတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့တဲ့ အေနာက္တုိင္းသူေတြအျဖစ္ က်ေနာ္အမွတ္ရ ေနပါတယ္။

သီေဘာဘုိးစခန္းမွ တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ ျပင္ေနစဥ္

KNU နယ္ေျမရွိ ေက်ာင္းသားစခန္း ၇ ခုထဲက က်ေနာ္ မေရာက္ဖူးလုိက္တဲ့ တခုတည္းေသာ စခန္းကေတာ့ မင္းသမီးစခန္းနဲ႔ အနီးဆုံး၊ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္နား ၿမိတ္ေဒသမွာရွိတဲ့ ေမာေတာင္စခန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနစဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း ထား၀ယ္ကေန ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပဲခူး၊ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကုိင္းကေန မုံရြာ၊ ဖုိး၀င္းေတာင္ အထိ ေရာက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ထား၀ယ္ရဲ႕ေအာက္ဘက္နားက ပုေလာ၊ ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္းဘက္ကို တခါမွ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ အေပၚဘက္ သို႔မဟုတ္ ဗဟုိဘက္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ အေလ့အထရွိတာေၾကာင့္ ေအာက္ဘက္ကို မဆင္းျဖစ္ဘဲ အေပၚဘက္ကိုခ်ည္း သြားျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ေနေလမလားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

..................................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၇

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on February 2, 2012 4:40 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

မင္းသမီးနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူမွသည္ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ဆီ

KNU နယ္ေျမေကာ္မတီမွာ တာ၀န္ထမ္းေနစဥ္အတြင္း မင္းသမီးခစန္းကို ၂ ေခါက္ ျပန္ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ ေန႔ရက္အတိအက်ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပထမတေခါက္ ျပန္ျဖစ္တာကေတာ့ ကလက္ေဒးမွာ က်င္းပတဲ့ နယ္ေျမေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီးကာစ ဇန္နာ၀ါရီလ လယ္ေလာက္မွာလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္တို႔ ၂ ဦးဟာ KNU ပဒုိတဦးရဲ့ ကားႀကံဳနဲ႔ ကလက္ေဒးကေန မင္းမသီးစခန္းဆီ ျပန္လုိက္သြားၿပီး နယ္ေျမအစည္းေ၀း အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ဗဟုိဘက္က အေျခေနေတြကုိ စခန္းမွာ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလ ဗဟုိဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဝဲဘက္မွ ဒုတိယေျမာက္) နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဥကၠ႒ ကိုမင္းေအာင္ (ဝဲစြန္)၊ ဒု ဥကၠ႒ ကိုေဌးေအာင္ (ယာဘက္မွ ဒုုတိယေျမာက္)၊ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး ကိုခင္သန္း (ယာစြန္) တို႔ စကားေျပာေနစဥ္

က်ေနာ္တို႔ ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ စခန္းက ေမာင္ေတာ္မွာ ဆက္ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ထား၀ယ္ဘက္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ဗုိလ္စုိးသိန္း (ျပည္ခ်စ္လက္က်န္၊ KNU လက္ေအာက္္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ရဲ့ တပ္ရင္းမႉး) ေပးတဲ့သင္တန္းကို မတက္ခ်င္တာေၾကာင့္ KNU ကေပးတဲ့ သင္တန္းကုိ တက္ႏိုင္ဖုိ႔ ထီးခီးက ေရကန္ႀကီးရွိရာ စစ္သင္တန္းေက်ာင္း မွာ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။

ထီးခီးကေန မိနစ္ ၃၀ ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့ ေရကန္ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းဟာ ကန္႔သတ္ေနရာျဖစ္ၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သြားခြင့္မရွိပါ။ အဲဒီလမ္းမွာ လက္နက္ျပင္စက္႐ံုနဲ႔ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ေနရာေတြ ရွိပါတယ္။ KNU ကားႀကံဳနဲ႔ အဲဒီေရကန္ဆီ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ သင္တန္းသားေတြေနတဲ့ ၂ ထပ္ သစ္သားေဆာင္ အေကာင္းစား အႀကီးႀကီးတခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း ဒု တပ္ရင္းမႉးျဖစ္လာသူ) အပါ၀င္ ထား၀ယ္အုပ္စုမွ ေက်ာင္းသား ၄၀ ခန္႔ကုိေတြ႔ရၿပီး နယ္ေျမေကာ္မတီရဲ့ အေျခေနေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကလည္း လက္ရွိစခန္း အေျခအေနနဲ႔ အခက္ခဲေတြကို ရွင္းျပခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့ရတဲ့ သတင္းတခုကေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၂ ဦး က်ေနာ္တို႔ မေရာက္ခင္ ၂ ပတ္ေလာက္ကတည္းက ထုိင္းထဲထြက္သြားတာ အခုအထိ ဘာ အဆက္သြယ္မွ မရဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္ ဆုိတဲ့သတင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကုိ ခပ္ဝါးဝါးသာၾကားရၿပီး အေသခ်ာလည္း ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။

ကုိတင္ေလး၊ ကိုေအာင္မုိးျမတ္နဲ႔ ကုိေက်ာ္ေအာင္တို႔ဟာ ဒီသင္တန္းသားေတြနဲ႔အတူ ေရကန္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လာေနတာလည္းမဟုတ္၊ ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ ေနတာလည္း မဟုတ္ဘဲ ထိီးခီး-KNU ခ႐ုိင္႐ံုးေရွ႕က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ခစန္းေထာက္ ဂိတ္တဲေလးမွာေနရင္း ထုိင္းနဲ႔ အ၀င္အထြက္ အဆက္သြယ္အလုပ္ကို အဓိကလုပ္ေနတာလို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေပ်ာက္သြားတာကို ေရကန္သင္တန္းေက်ာင္းကလူေတြက အတိအက် မသိတာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘုရားသုံးဆူေရွ႕တြင္ အမွတ္တရ

ေရကန္စခန္းကေန ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီသြားၿပီး စခန္းေကာ္မီတီနဲ႔ ေတြ႔ေသးတယ္လို႔ က်ေေနာ္ အမွတ္ရေပမယ့္ အေသးစိတ္ကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ (က်ေနာ္ မင္းသမီးစခန္းမွာ တာ၀န္ျပန္က်ၿပီး ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ အလားတူ ေပ်ာက္ဆုံးမႈ၊ ေသဆုံးမႈေတြအတြက္ ABSDF-KNU ပူးတဲြ စုံစမ္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ အဲဒီအခန္းေရာက္မွ ဒီကိစၥအပါ၀င္ ေပ်ာက္ဆုံး၊ ေသဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။)

ဒုတိယတေခါက္ မင္းသမီးခစန္းဆီ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ဇူလုိင္လကုန္ပုိင္း သုိ႔မဟုတ္ ၾသဂုတ္လ အေစာပုိင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာကိစၥအတြက္ ျပန္သလဲဆုိတာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ေမာင္ေတာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမရာဆီ ေရာက္ေနပါၿပီ။

အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မတီမွာ တာ၀န္ယူထားသူေတြကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ကေန ဓာတုေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးကာစ ပုေလာၿမိဳ႕နယ္မွ ကုိမင္းေအာင္က ဥကၠ႒ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္၊ အခု အေမရိကန္)၊ ကံေပါက္ေဒသမွ တိ-ေမြးကု ဆရာ၀န္တဦးျဖစ္သူ ကုိေဌးေအာင္က ဒု ဥကၠဌ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္၊ အခု စစ္ေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ)၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ အင္ဂ်င္နီယာတဦးျဖစ္သူ ကုိသိန္းေဆာင္က အတြင္းေရးမႉး (ေနာက္ပုိင္း ေတာင္ပုိင္းေဒသေကာ္မတီ၊ အခု အေမရိကန္)၊ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ကေန သတၱေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးကာစ ထား၀ယ္မွ ကုိမင္းေဇာ္ေရႊက တဲြဖက္ အတြင္းေရးမႉး (ေနာက္ပုိင္း တပ္ေရးဗုိလ္၊ အခု နယူးဇီလန္)၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး ကုိခင္သန္းက စခန္းေကာ္မတီ႐ံုး အဖြဲ႔မႉး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိသုေတသနဌာနမႉး၊ ABSDF က ပုိ႔တဲ့ သတင္းေတြကို DVB အတြက္ တည္းျဖတ္ေပးရသူ၊ ၁၉၉၉ မွာ ေအာ္စလုိကေန မဲေဆာက္ကိုအျပန္မွာ ျမ၀တီ ဘက္ ျပန္၀င္သြားသလုိလုိနဲ႔ ပေဟဠိဆန္ဆန္ ေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမဆီ ေရာက္သြားျခင္း

အဲဒီကေန မဲေဆာက္ကိုအျပန္မွာ စခန္းေကာ္မတီက က်ေနာ့္ကုိ ေပးလုိက္တဲ့တာ၀န္တခုက သီေဘာဘုိးစခန္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ဆီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ၄ ဦးကုိ ေခၚသြားေပးဖုိ႔ပါ။ ပဒုိ သင္တန္းတက္ဖုိ႔ (အဲဒီကာလက နုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြကို ပဒုိ၊ စစ္ေရး စိတ္၀င္စားသူေတြကို သူးခုိ စသည္ျဖင့္ ကရင္ဘာသာစကားနဲ႔ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိပါတယ္) က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ကုိၾကည္ေ၀ (အခု ၾသစေတးလ်)၊ ကုိလွေ၀ (အခု အေမရိကန္)၊ ကုိတင္စိုး (ျပည္တြင္းထဲျပန္၀င္) နဲ႔ က်ေနာ္ အမည္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေနာက္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးဟာ မင္းသမီးစခန္းကေန ဘုရားသုံးဆူ စခန္းဆီ KNU ကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ က်င္းပတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး တႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာရင္း ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု ဥကၠ႒ ႏုိင္ႏြန္လာ

အဲဒီကာလဟာ သူပုန္ေတြ အင္အားအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားသုံးဆူကေန မဲေဆာက္ဘက္က KNU တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမ က်ဳိက္ဒုံ-သီေဘာဘုိးအထိ KNU ကားေတြ ေတာလမ္းကေန သြားလို႔ ရေနဆဲပါ။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းအတြက္ မာနယ္ပေလာနဲ႔ ေကာ့မူးရာစခန္းေရာက္ မင္းသမီးခစန္းမွ ရဲေဘာ္ ၂၀ ဦးပါ စစ္ေၾကာင္းဟာ အသြားေရာ အျပန္ေရာ ဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ မကၠသာေဒသမွာ စစ္ေၾကာင္းေတြရႈပ္ေနလို႔ ဘုရားသုံးဆူ၊ မကၠသာ၊ က်ဳိက္ဒုံ၊ ေ၀ါေလ၊ သီေဘာဘုိး ဘက္သြားတဲ့ကား မရွိဘူး။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘန္ေကာက္ဘက္ကေနပဲ ျပန္ပတ္ၿပီးသြားပါ” လို႔ KNU ကားသမားက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာလက္မွတ္မွ မပါဘဲနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ ဒီတုိင္းသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဆုိၿပီး က်ေနာ္က ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။

ဒီလုိျငင္းခုန္ရင္း အေျဖမထြက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးကုိ ဘုရားသုံးဆူကေန စံခရဘူရီဘက္ ျပန္ေမာင္းလာၿပီး နန္းမကိတ္ရြာအနီးရွိ ကားလမ္းေဘးက ေတာင္ထိပ္မွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံ လႊင့္ထူထားတဲ့ ABSDF ၁၀၁ စခန္းမွာ ခ်ေပးထားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နန္းမကိတ္မွာ သတင္း ၂ ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္သြားပါတယ္။

အဲဒီကာလက စံခရ-သုံးဆူကားလမ္းဟာ ေျမနီလမ္းအဆင့္ပဲရွိေသးၿပီး လုိင္းကားေတြကေတာ့ အခုလုိပဲ တနာရီ တစီးႏႈန္း ေျပးဆဲြေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မြန္ျပည္သစ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ကားလမ္းရဲ့တဘက္ျခမ္းက ထုိင္းနယ္ေျမ။ ေက်ာင္းသားစခန္းနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ရွိတဲ့ အျခမ္းကုိေတာ့ ျမန္မာနယ္ ေျမျဖစ္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ထုိင္းခရီးစဥ္အတြင္း ဘုရားသုံးဆူဘက္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ နန္းမကိတ္ရြာ ေနရာကို ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုိပဲ နယ္စပ္ကိုလြမ္းတဲ့ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ အေမရိကန္ျပန္ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ အခု ေတာခ်ေတာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ဖြင့္ထားတဲ့ေနရာဟာ နန္းမကိတ္ရြာ ရွိေနတဲ့ေနရာလို႔ သိရပါတယ္။ နန္းမကိတ္ရြာ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါ တီဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၂ ခုစလုံးရဲ႕ ေနရာေတြဟာ ၁၉၉၀ မတ္လေလာက္မွာ န၀တ လက္ထဲ က်ဆုံးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးကုိ ယာယီေနထုိင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ၁၀၁ တပ္ရင္းဟာ စံခရ-သုံးဆူကားလမ္းေပၚရွိ နန္းမကိတ္ရြာနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီး ကားလမ္းကို နည္းနည္းေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားစခန္း လုံၿခံဳေရးဂိတ္တဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီစခန္းက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေတာ္စခန္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူၿပီး တဲေတြ၊ ဘားတုိက္ေတြ၊ ႐ံုးခန္းေတြ အားလုံးဟာ သက္ကယ္မုိး၊ ၀ါးတဲေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မတီ ဥကၠ႒က ကုိတင္စုိးေနာင္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လူစာရင္းကို အေသခ်ာ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ထုိင္းစကားေျပာတတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ လိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ကိုစုိးေအာင္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

အခု ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ျပန္လည္ေမးျမန္းခ်ိန္မွာ ဆက္စပ္သိရသေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လလယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ တနွစ္ျပည့္အခမ္းအနား က်င္းပၿပီးကာစ။ အဲဒီအခမ္းအနားအတြင္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု ဥကၠ႒ နုိင္ႏြန္လာ မိန္႔ခြန္းေျပာေနရင္း ႏွလံုးေရာဂါ ေဖာက္လာၿပီး ေသဆံုးမႈျဖစ္ၿပီးကာစ အခ်ိန္ေလးလို႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာ ကုိတင္စုိးေနာင္က ၁၀၁ ဥကၠ႒ျဖစ္ေနၿပီး ကုိေအာင္သူၿငိမ္းနဲ႔ အဖြဲ႔က ၁၀၁ ကေန ထြက္သြားကာစလို႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ကိုသီရိညြန္႔အပါ၀င္ ၁၀၂ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ၁၀၁ ကေန မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ဂ်ပန္ေရတြင္းရြာအနီး အေျခစုိက္ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အခု ဗဟုအဖြဲ႔ရဲ႕ ညႊန္မႉးတာ၀န္ယူေနသူ ကိုေဇာ္ဦးကေတာ့ မြန္နယ္ေျမ (က်ေနာ္တို႔ရဲ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီနဲ႔ပုံစံတူ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေအာက္မွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ၂ ရင္းပဲရွိပါတယ္) ေကာ္မတီဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူေနတဲ့အခ်ိန္လို႔ ဘုရားသုံးဆူစခန္း ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကေန သိရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူမွာ ေသာင္တင္ေနစဥ္ ၂ ပတ္တာ ကာလအတြင္း နန္းမကိတ္ ဗီဒီယို႐ံုဆီ တျခား ေက်ာင္းသားေတြနည္းတူ လက္မွတ္ကုိ မိတၱဴပြား ခုိးၾကည့္တဲ့အထဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုလည္း အပါ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ မိတၱဴကူးတယ္ဆုိေပမယ့္ အခုေခတ္လုိ မိတၱဴကူးစက္ႀကီးနဲ႔ ကူးတယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ အဲဒီကာလက လက္မွတ္ကုိ စကၠဴနဲ႔ ထုတ္ေပးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ႐ံုထဲ၀င္သူတဦးခ်င္းရဲ့ လက္ဖ်ံမွာ မွင္နီတုံးနဲ႔ ထုေပးလုိက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း ၀င္ေငြတျပားမွမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိး။ အဲ .. ဒီေဒသမွာေတာ့ က်ဳိးဖုိး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား။ “ကြတ္ဖယ္” လို႔ မြန္ဘာသာနဲ႔ေခၚပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ကြတ္ဖယ္ေတြလည္း အမ်ားသူငါလုိ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေငြ ၂ ဘတ္ေလာက္ကုိ ၀ုိင္းစုၿပီး သူရဲေကာင္းတဦးကို ေရြးခ်ယ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ႐ံုထဲ၀င္ၿပီး သူ႔လက္ဖ်ံမွာ မွင္နီတုန္းတံဆိပ္ ရေအာင္အရင္လုပ္။ မွင္နီတံဆိပ္ ရၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အျပင္ကိုျပန္ထြက္။ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို အဲဒီမွင္ မေျခာက္ခင္မွာ လက္ဖ်ံခ်င္းထိ တုိက္႐ုိက္ မိတၱဴကူးၾကေလသတည္းေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ႐ံုသာလူျပည့္သြားတယ္၊ ၀င္ေၾကးက သိပ္မရလို႔ ဗီဒီယုိ႐ံုပုိင္ရွင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမလားပဲ။

ေဒသခံစကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မိသမွ်ကုိ ထပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ “ကြတ္ဖယ္-ဟမယ္” (ျမန္မာေက်ာင္းသား) ဆုိတဲ့စကားလုံးကို မွတ္မိေနဖုိ႔လုိသလုိ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ ထမင္းစားမယ္စသည္ျဖင့္ မြန္စကားလုံးေတြကို မေျပာတတ္ရင္လည္း ထမင္းငတ္ႏိုင္ပါတယ္။

“ေမာင္မု ေမာင္ဟ” ဆုိတဲ့ ေနေကာင္းလား၊ က်န္းမာလားကိုလည္း နားလည္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ မြန္ေဒသေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မြန္ဘာသာ၊ ကရင္ေဒသရာက္သူက ကရင္ဘာသာ အေျခခံေလးေတြေတာ့ တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကရပါတယ္။ ေရွ႕တန္းေဒသမွာဆုိရင္ စကားမတတ္တဲ့ျပႆနာက ပုိဆုိးပါတယ္။ ရြာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာလုိ မေျပာၾကပါဘူး။ ကရင္ရြာမွာ ကရင္လုိ မေျပာတတ္ရင္၊ မြန္ရြာမွာ မြန္လုိမေျပာတတ္ရင္ ထမင္းငတ္ျခင္းအပါအ၀င္ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံနဲ႔ႀကံဳရႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း အဲဒီလုိ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔ သူ႔ေဒသမွာ သူ႔စကားေျပာတတ္မွျဖစ္မယ္၊ သူ႔စကားကုိ ကိုယ္မတတ္တုိင္း သူက ကုိယ့္စကား လုိက္ေျပာရမယ္ဆုိတာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တုိင္းရင္းသားေတြက ဗမာစကားေျပာတတ္ၿပီး ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသားစကား တခုမွ မတတ္ဘူးဆုိတာ သိပ္တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ သဘာ၀ မက်ဘူးဆုိတာကို ဒီေဆာင္းပါးေရးရင္းနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ၿမိဳ႕ျပေဒသမွာ ဗမာေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ၿပီး တုိင္းရင္းသားေတြက လူနည္းစု ျဖစ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနတဲ့ နယ္စပ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြက လူနည္းစုျဖစ္ေနၿပီး တုိင္းရင္းသားေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ကုိယ္က လူမ်ားစုျဖစ္ေနစဥ္မွာ လူနည္းစုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ဖုိ႔ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္က လူနည္းစုျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လူနည္းစုရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္ခံရသလုိ ျဖစ္သြားၿပီး တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြရဲ႕ခံစားခ်က္အေပၚ ပိုၿပီး နားလည္လာတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိပါတယ္။

အဲဒီ “ကြတ္ဖယ္-ဟမယ္” စခန္းအနီးက ဗီဒီယို႐ံုရွိတဲ့ နန္းမကိတ္ရြာဟာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက မိသားစုေတြနဲ႔ ေဒသခံ မြန္တုိင္းရင္းသားေတြေနထုိင္တဲ့ ရြာတရြာျဖစ္ၿပီး အဲဒီရြာကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္႐ံုနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကုိတင္စုိးေနာင္နဲ႔အတူ မြန္ဌာနခ်ဳပ္ဆီ က်ေနာ္ တေခါက္ေရာက္ဖူးတာကို မွတ္မိေနေပမယ့္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ မသိေတာ့ပါ။ ေနာက္တခါ ထူးထူးျခားျခား KNU နယ္ေျမမွာ တခါမွမေတြ႔ဖူးတဲ့ (ထုိင္၀မ္ကလို႔ ထင္ပါတယ္) ဗုဒၶဘာသာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး NGO တခုကိုလည္း မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမမွာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တရက္္မွာေတာ့ နန္းမကိတ္ကေန လုိင္းကားစီးၿပီး ဘုရားသုံးဆူရြာကုိ က်ေနာ္တို႔ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကာလလုိမ်ဳိး ေစတီ သုံးဆူနေဘးမွာ ေစ်းတန္းမရွိေသးေပမယ့္ အဲဒီေစတီေတြဆီ မေရာက္ခင္ အေပၚဘက္နားက ေစ်းတန္းကေတာ့ အခုရွိေနတဲ့ ေစ်းတန္းအတုိင္း စည္းကားေနပါတယ္။ ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ၊ စားေသာက္ဖြယ္မ်ဳိးစုံ၊ ကုန္သည္မ်ဳိးစုံနဲ႔ မက္သေလေစ်းထက္ေတာင္ ပုိစည္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘက္ ဘုရားသုံးဆူကေတာ့ ဒီေန႔အေျခေနနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါ။ စစ္ၿပီးကာစ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကာလဆုိေတာ့ အခုလုိ ေစ်းဆုိင္ေတြ၊ တုိက္တာေတြ ဘာမွမရွိေသး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ နယ္စပ္က ဒီေဒသမွာေတာ့ မြန္ျပည္သစ္နဲ႔ KNU တပ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ တုိက္ပဲြျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စက္တင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ဘုရားသုံးဆူေဒသဆီ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မြန္ျပည္သစ္နဲ႔ KNU စစ္ပဲြၿပီးကာစ အခ်ိန္ေလးျဖစ္ၿပီး မဒတ၊ NDF က ၾကား၀င္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္၊ ဘုရားသုံးဆူကို မြန္-ကရင္ ပူးတဲြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးဆူရြာထဲ၀င္ၿပီး ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တရြာလုံးအႏွံ႔ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ပါ။ အဲဒီက အျပန္မွာေတာ့ ဘုရားသုံးဆူအနီးက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သစ္စက္တခုဆီ၀င္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၿပီး ဂ်ပန္ေရတြင္းရြာအနီးက ၁၀၂ တပ္ရင္းဆီ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သုံးဆူေဒသမွာ သတင္း ၂ ပါတ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး လက္မွတ္ရလို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦး ခ်ီတက္လာပါတယ္။

............................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၆

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on January 12, 2012 6:57 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီ။

ပစ္တုိင္း မထိ၊ ထိတုိင္း မေသ

မုိင္းေတြထဲမွာေတာ့ ေရွ႕ထြက္မုိင္းဟာ အသုံး၀င္ဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ ဗုံးေတြထဲမွာေတာ့ M 16 ေသနတ္ ေျပာင္းထိပ္မွာ တင္ၿပီးပစ္တဲ့ ခြင္းဗံုးနဲ႔ အေမရိကန္လုပ္ လက္ပစ္ဗုံးအေသးစားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အၾကား ေဖာေဖာသီသီ သုံးနုိင္တဲ့ ဗံုးသီးကေတာ့ “မဖြားရွင္” ေခၚ KNU ရဲ႕ လက္လုပ္ဗုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တုိက္ပဲြ၀င္ ABSDF ေက်ာင္းသား ၂ ဦးကုိ ေကာ့မူးရာစစ္ေျမျပင္မွ ကတုတ္က်င္း တခုအတြင္း ေတြ႔ရစဥ္

လက္လုပ္ဗုံးဆုိတဲ့အတုိင္း ပင္ေတြ ဘာေတြအေသခ်ာမပါ။ ယမ္းေတြနဲ႔ သံတုိသံစေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဗုံးသီးထဲကေန အုန္းဆံႀကိဳးလုိလုိ၊ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလုိလုိ အျဖဴေရာင္ႀကိဳးစ အႀကီးႀကီးတခု တေပခဲြေလာက္ အရွည္ထြက္ေနပါတယ္။ အဲဒီ အစကုိ မီးရႈိ႕ၿပီးျဖစ္ျဖစ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔တို႔ၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ ပစ္ရတဲ့ဗုံးသီးမ်ဳိးပါ။ မဖြားရွင္လုိ႔အမည္ရတဲ့ ေဆးေပါလိပ္မီးနဲ႔တုိ႔ၿပီး ပစ္ဖုိ႔ထြင္ထားတဲ့အတြက္ မဖြားရွင္ဗုံးဆုိၿပီး အမည္တြင္လာတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ လမ္းမွာ မီးၿငိမ္းသြားရင္ ဗံုးသီးက မကြဲေတာ့သလုိ မီးစ ဗုံးသီးနား မေရာက္ခင္ ရန္သူက ေကာက္ၿပီး ျပန္ပစ္ရင္လည္း ကို္ယ့္ဘက္မွာလာၿပီး ကြဲနုိင္တဲ့ ဗုံးသီးမ်ဳိး ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဒီဗံုးကုိ သိပ္မႀကိဳက္လွ။

ဒီေနရာမွာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတာက လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ အဖြဲဲ႔အခ်င္းခ်င္း ပညာေပးၿပိဳင္ဆုိင္မႈပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြထဲကလည္း KNU ဆီမွာ လက္နက္ႀကီးသင္တန္း ဆင္းထားသူေတြ ရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီပစ္ကြင္းဆီ က်ေနာ္သြားၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ၂ ေပေလာက္နက္ၿပီး ၄ ေပေလာက္ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေျမက်င္းထဲကေန ၈၁ မမ ပစ္ေနတာေတြ႔ရၿပီး ၃ ခါပစ္ၿပီးတုိင္း ေနရာေျပာင္းေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိ ေနရာမေျပာင္းလုိ႔မျဖစ္။ ၂ ခါေလာက္ ပစ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီကက်ည္ထြက္တဲ့ေနရာကို န၀တ လက္နက္ႀကီးအဖြဲ႔က ေျမပုံေပၚမွာ ရွာေတြ႔သြားၿပီး တန္ျပန္လက္နက္ႀကီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လာလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

လက္နက္ႀကီးအဖြဲ႔ရဲ႕ စြမ္းရည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အၾကား သတင္းႀကီးသြားတဲ့ အျဖစ္ပ်က္တခုကေတာ့ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ KNU က ဗုိလ္လွေ၀နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔က ကုလားေလး ကုိတင္ေရႊ (ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ကေန ပထ၀ီနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသူ) တို႔ ပူးတဲြ ေျမပုံဖတ္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ ၈၁ မမ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဟာ န၀တဘက္ကေန က်ေနာ္တို႔ဆီ ပစ္ဖုိ႔ျပင္ေနတဲ့ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာအေပါက္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး၀င္သြားတဲ့အထိ ပစ္မွတ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒီကာလကေတာ့ ဒီလုိမ်ဳိး မွတ္တမ္းေရးဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးက မရွိေသးေတာ့ အဲဒီသတင္း ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲ ဆုိတာကို သတင္းစာပညာအရ ဘ ၆လုံး (ဘယ္သူ၊ ဘယ္ေနရာက၊ ဘယ္လို … စသည္) စုံေအာင္ ေမးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီသတင္း အဲဒီကာလက ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ဒါက ၈၁ မမ ေမာ္တာပစ္ရာမွာ ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ေလာင္ခ်ာ ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းနည္း အခက္အခဲရွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေလာင္ခ်ာဆုိေတာ့ ေမာ္တာလုိ ေျမပုံခ် ပစ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ရွင္းေနတဲ့ျမင္ကြင္းကေန တုိက္႐ုိက္လွမ္းပစ္ရတာမ်ဳိး ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ည္ထြက္တဲ့၊ မီးပြင့္တဲ့ေနရာကို န၀တဘက္က ခ်က္ခ်င္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တခါတေလဆုိရင္ ေလာင္ခ်ာပစ္ၿပီး သိမ္းလုိ႔ေတာင္မၿပီးေသး။ န၀တဘက္က ၈၄ ေလာင္ခ်ာက်ည္က က်ေနာ္တို႔ေလာင္ခ်ာ ပစ္တဲ့ေနရာတည့္တည့္ဆီ တန္းၿပီးေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာင္ခ်ာကုိေတာ့ တခါပစ္ တေနရာေျပာင္း အျမန္နည္းနဲ႔ လုပ္ရတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူမ်ားပစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ရင္း န၀တဘက္ကလာတဲ့ ေကာင္တာက်ည္ကို ေရွာင္ၿပီး ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းထဲေျပးရင္းနဲ႔ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ ရလာတယ္ဆုိပါေတာ့။

ဒီလုိ တုိက္ပဲြရက္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေရွ႕ကေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ၊ ဘုရားတမႈေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်လာပါတယ္။ န၀တဘက္က ပစ္လုိက္တဲ့ ဘယ္လုိ လက္နက္ႀကီးအသံဆုိရင္ က်ည္စထြက္သံ ၾကားရတဲ့အခ်ိန္ကေန တကယ့္က်ည္ဆံ ဒီကုိေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ၾကားမွာ စကၠန္႔ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ဘယ္လုိ အသံဆုိရင္ ဘယ္ဘက္ကုိ သြားတယ္၊ ဘယ္အသံမ်ဳိးဆိုရင္ ကို္ယ္ဘက္လာတယ္၊ ဘယ္လုိ အသံဆုိရင္ ကိုယ္ေခါင္းေပၚ ေပဘယ္ေလာက္အျမင့္ကေန ျဖတ္သြားတယ္ စသည္ျဖင့္ ခန္႔မွန္း တြက္ခ်က္လာနုိင္ပါတယ္။

“ဘာမွမပူနဲ႔။ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက်ည္မွာ လိပ္စာပါတယ္။ ဒီေန႔အထိေတာ့ မင္းလိပ္စာ သူ မသိေသးဘူး” ဆုိတဲ့ စကားဟာ အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ့ လက္သုံးစကားေပါ့။ ဒိီစကား ဘယ္ေလာက္မွန္သလဲဆုိတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ေပမယ့္ “ပစ္တုိင္း မထိ၊ ထိ တုိင္းမေသ” ဆုိတာကုိေတာ့ စစ္ေျမျပင္မွာ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေတာ္ေလး နားလည္သိရွိလာပါတယ္။

စစ္ေျမျပင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ိဳဖုိးေတြဟာ ပုိမုိအတင့္ရဲလာၿပီး ကြန္ျပဴတာေတြ၊ ေရဒါေတြမရွိဘဲ စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔ တြက္ဆထားတဲ့ အခ်က္ေတြအေပၚ ယုံၾကည္ကာ ကံယုံၿပီး ဆူးပုံနင္းတဲ့အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္လာခဲ့ဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ပူအုိက္စြတ္စိုတဲ့ရာသီမွာ ေရမခ်ဳိးဘဲေနရတာ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္မေနနုိင္။ ဒီေတာ့ န၀တေတာင္ကုန္းကေန လွမ္းျမင္နုိင္၊ လွမ္းပစ္နုိင္တဲ့ ေနရာမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ကြ်န္းတံတားႀကီး ေဘးနားဆင္းၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ေရဆင္းခ်ဳိးတာမ်ဳိး၊ က်ေနာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းနဲ႔ နာရီ၀က္နီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ၀မ္ခေစ်းနဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အရပ္ရွိ အ၀ီစီတြင္းရွိရာေနရာအထိ သြားၿပီး ေရခ်ဳိး ေရခပ္လုပ္တာမ်ဳိး၊

ေနာက္တခါ ထိပ္တုိက္မွာ တာ၀န္က် ေနသူေတြအတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးေနတဲ့ စက္ေရတြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း ၾကခတ္႐ံုေအာက္က ကတုတ္က်င္းမွာ ခုိလႈံေနတဲ့ အမုိးတို႔မိသားစုကုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတင္းျပန္ဖြင့္ခုိင္းၿပီး ေကာ္ဖီ လဖက္ရည္ ထုိင္ေသာက္ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ ယုံပါ့မလားပဲ။ (အခန္း ၁၄ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အမုိးနဲ႔ တဦးတည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မိသားစုဟာ စစ္မျဖစ္ခင္ကတည္းက ေကာ့မူးရာမွာ ဆုိင္ဖြင့္ထားသူေတြျဖစ္ၿပီး စစ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေဟြးခလုတ္ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ပဲြၾကာလာခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာ့မူရားဆီျပန္လာ ကူညီေနတာျဖစ္ပါတယ္။)

အဲဒီစစ္ပဲြကာလအတြင္း က်ေနာ္အမွတ္တရ အျဖစ္ဆုံးျဖစ္စဥ္ ၂ ခုရွိပါတယ္။ ပထမတခုကေတာ့ တုိက္ပဲြႀကီးတခုၿပီးတုိင္း ဖုတ္ေပါင္းစုံဆီေျပးၿပီး က်ဥ္ခြံေတြေကာက္ ေရာင္းစားတာပါ။ အဲဒီကာလက M16 အခြံက ေစ်းအေကာင္းဆုံးျဖစ္ၿပီး AK 47 အခြံက ဒုတိေနရာမွာရွိပါတယ္။ ဂ်ီသရီးက်ည္ခြံကိုေတာ့ ၀ယ္သူမရွိပါ။ က်ည္ခြံေစ်းႏႈန္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီကာလက AK 47 က်ည္ တေထာင့္ကိုမွ ၅ ဘတ္ပဲေပးရတဲ့အတြက္ က်ည္ခြံတကီလုိကုိ အစိတ္ေလာက္ပဲ ရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ KNU စစ္သားတခ်ဳိ႕ကေတာ့ လက္နက္ႀကီးဒဏ္ေၾကာင့္ ၿပိဳပ်က္သြားတဲ့ ေကာ့မူးရာတခြင္ လူေနအိမ္ေတြက ကြ်န္းသစ္သားေတြကို ခြာယူၿပီး မီးေသြးဖုတ္ၾကပါတယ္။
လက္နက္ႀကီးသံ ၿငိမ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္ကုိ အခ်ိန္လု လုပ္ရတာျဖစ္ၿပီး မီးေသြးေဖာ္ၿပီးရင္ ထိုင္းဘက္ကမ္းပို႔ ေရာင္းစားၾကပါတယ္။ ဒီလုိ က်ည္ခြံဖုိးရတဲ့ေငြ၊ မီးေသြးဖုိးကရတဲ့ေငြ အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ စစ္ေျမျပင္မွာဖြင့္ထားတဲ့ အမုိးရဲ႕ေကာ္ဖီဆုိင္ဆီ သြားထုိင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြထုံးစံအတုိင္း ပြားၾကပါတယ္။

န၀တေတာင္ကုန္းေပၚက လက္နက္ႀကီး ထြက္သံၾကားရင္ ေသနတ္ကုိလြယ္၊ ေကာ္ဖီခြက္ကုိင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲဆင္းေျပး၊ အသံျပန္ ၿငိမ္ရင္ ႀကံခတ္႐ံုေအာက္က စားပဲြမွာ ျပန္ထုိင္ေသာက္နဲ႔။ အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားရင္ မယုံနုိင္စရာ၊ ၾကက္သီးထစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒုတိယတခုကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထခ်ိန္မွာ အိမ္သာမတက္ရရင္ မေနနုိင္တဲ့က်ေနာ့္အဖုိ႔ အဲဒီမနက္ အိမ္သာတက္ခ်ိန္မွာ န၀တဘက္က လက္နက္ႀကီး မပစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ အိမ္သာတက္ေနရင္း ဘုရားတ ဆုေတာင္းရတဲ့အခ်က္ပါ။

“တုိက္ပဲြမွာက်ည္မွန္ၿပီး က်သြားတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ အာဇာနည္စာရင္း ၀င္နုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အီးအီးပါေနတုန္း လက္နက္ႀကီးစထိၿပီး ေသသြားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမုိင္းေကြးၿပီ” လုိ႔ ေျပာၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကား ဟားၾကတာကုိလည္း အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ေနတုန္း၊ တျခားတခုခုလုပ္ေနတုန္း န၀တ ေတာင္ကုန္းဘက္က လက္နက္ႀကီး ထြက္သံၾကားရင္ ကတုတ္က်င္းထဲျဖစ္ျဖစ္၊ အနည္းဆုံး ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းထဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပးခုိလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္သာတက္ေနစဥ္ လက္နက္ႀကီး ထြက္သံၾကားရင္ေတာ့ တုိ႔လုိ႔တန္းလန္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ေနရာေျပးယူဖုိ႔ မလြယ္ပါ ဘူး။

“ဗုံးခုိ အိမ္သာက်င္း ေဆာက္ေပးထားရင္ ေကာင္းမယ္ကြာ။ တျခားနုိင္ငံက စစ္ပဲြေတြမွာ ဒီကိစၥ ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းၾကလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ၿငီးတြားဖူးပါတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ့္လုိ ဖိီလင္ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ အေသခ်ာမေမးျဖစ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စစ္ေျမျပင္အတြင္း အိမ္သာတက္ခ်င္တာ၊ စစ္ေၾကာင္းသြားေနစဥ္အတြင္း ရႈးရႈးေပါက္ခ်င္တာေတြအတြက္ အေတာ့္ကုိ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ အဲဒီကာလက အညၾက စစ္သည္တဦးသာ ျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ သတင္းေထာက္ဗီဇ ပါလာလုိ႔လားမသိဘူး၊ KNU တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ေပးထားတဲ့ ကင္မရာ ခပ္ညံ့ညံ့တလုံးကုိ ကုိင္ၿပီး မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိ္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီကင္မရာက အလင္းေရာင္ မလုံတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္မွာ ဖလင္သြားကူးေတာ့ ဘာပုံမွထြက္မလာ။ ကင္မရာအေၾကာင္း နကန္းတလုံးမွ နားမလည္ေသးတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ စစ္ခေမာက္ကုိ အပီေဆာင္း၊ စစ္ဖိနပ္ကုိ အေသခ်ာစီး၊ စစ္ယူနီေဖာင္း အျပည့္၀တ္ၿပီး စစ္ေျမျပင္သတင္းေထာက္လုိလုိနဲ႔ ႐ုိက္လိုက္ရတာအေမာ။

ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ေကာ့မူးရာဟာ မဲေဆာက္ကေန မိနစ္ ၃၀ သာ လာရတဲ့အတြက္ တုိက္ပဲြႀကီးေတြျဖစ္ၿပီးတုိင္း နုိင္ငံတကာက မ်က္နွာျဖဴ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ထုိင္းေတြအၿမဲလာၿပီး သတင္းယူေနၾက။ အဲဒီကာလေတြတုန္းကေတာ့ ေအပီ၊ ႐ုိက္တာ၊ ေအအက္ဖ္ပီ စသည္ျဖင့္ ေအဂ်င္စီသတင္းဌာနေတြအေၾကာင္း နားမလည္ေသးတဲ့အတြက္ အေသခ်ာ မစပ္စုမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္ သတင္းေထာက္ မစၥတာ ဂ်ဳိးဆုိတဲ့ ျမန္မာတ၀က္၊ ထုိင္းတ၀က္၊ အဂၤလိပ္တ၀က္ေျပာတဲ့ လူကုိေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

လူလိႈင္းလုံးစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ လက္ေညာင္းသြားတဲ့သူပုန္မ်ား

တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔အတူ ထိပ္တုိက္ ကတုတ္ေတြေရွ႕က သတ္ကြင္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ၃ ရက္ခန္႔ၾကာတဲ့ တုိက္ပဲြအႀကီးႀကီးတခု ၿပီးသြားလုိ႔ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြ ၿငိမ္ေနခ်ိန္။ န၀တတပ္ေတြအားလုံး ထိပ္တုိက္ကေန ခဏေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ကုန္းဆီ ျပန္စုေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

၃ ရက္တာတုိက္ပဲြအတြင္း န၀တဘက္က က်န္ခဲ့တဲ့အေလာင္းေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ ဗုံးသီးေတြ၊ လွံစြပ္ေတြ၊ ကိုယ္ပုိင္နံပါတ္ ကတ္ျပားေတြ၊ ေဂၚျပားေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။ သတ္ကြင္းကုိ တက္ရွင္းတယ္ဆုိတာ လြယ္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ န၀တဘက္က အေလာင္းေတြနဲ႔အတူ က်န္ေနနုိင္တဲ့ ဗုံးသီးေတြ၊ ကိုယ့္ဖက္ကေထာင္ထားတဲ့ မေပါက္ေသးတဲ့ မုိင္းေတြၾကားမွာ သြားရတာမ်ဳိးပါ။ ဒါ့အျပင္ သတ္ကြင္းေပၚ က်ေနာ္တို႔လူအုပ္ႀကီး ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ေရာက္ေနတာကုိ န၀တေတာင္ကုန္းေပၚကေန ေကာင္းေကာင္းျမင္နုိင္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး အပစ္ခံရနုိင္တဲ့ အေျခေနလည္း ရွိေနပါတယ္။

ေကာ့မူးရာကို ေကာင္းကင္မွ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္း

က်ေနာ္အထင္ အဲဒီသတ္ကြင္းထဲမွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္၊ ၾကည့္ရႈခြင့္ရခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေလာင္းဘယ္နွစ္ေလာင္း ေတြ႔ခဲ့သလဲဆုိတာကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ၁၀၁ ဒုတပ္ရင္းမႉး ဗိုိလ္မႉး သန္းေအာင္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းေလးတခုမွာေတာ့ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ န၀တ အေလာင္းေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းခံြေတြကုိ စုစည္းၿပီး အေသအခ်ာ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ ၂ ဘက္ အက်အဆုံး စာရင္းကုိ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ န၀တဘက္က ၁၀ ဦးက်ရင္ က်ေနာ္တို႔ဘက္က တဦးေလာက္ပဲ ဒဏ္ရာရာတဲ့သေဘာ။ န၀တဘက္က ၄၀-၅၀ ေလာက္က်မွ က်ေနာ္တို႔ဖက္က တဦးေလာက္က်တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ အခ်ဳိးစားကြာသလဲဆုိရင္ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ည္ကြယ္၊ မ်က္ကြယ္၊ ေျမပုိင္မႈေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္က အစစအရာရာ သာလြန္ေနလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိသာလြန္ေနတဲ့ အေျခေနမွာ ပုံမွန္ထုိုးစစ္နဲ႔ က်ားတက္ထုိးလုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ န၀တ တပ္ေတြဟာ သူတို႔တပ္စခန္းရွိရာ ေတာင္ေျခရင္းကေန က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ ထိပ္တုိက္ၿခံစည္း႐ိုးနားအထိ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းတူးၿပီး တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္လာေနတာကို ေန႔ဘက္မွာေတာင္ ျမင္ေနရပါတယ္။ အေကြ႔အေကာက္မ်ားစြာနဲ႔ တူးေနတဲ့အတြက္ ေဂၚျပားနဲ႔ေကာ္ပစ္ေနတဲ့ ေျမစာေတြကိုသာ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရၿပီး လူကိုေတာ့ ရိပ္ကနဲသာ ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီျမင္ရတာကို ပိြဳင့္ဖိုက္နဲ႔ လွမ္းပစ္ေတာ့ ခဏၿငိမ္ၿပီး ဆက္တူးၿမဲ တူးေနပါတယ္။

က်ေနာ္အထင္ သီတင္းတပတ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီတူးေျမာင္းဟာ သတ္ကြင္းထိပ္နားအထိ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔၊ လူလိႈင္းလုံးနဲ႔ ဖိၿပီးတက္ထုိးေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကလည္း ကတုတ္က်င္းထဲကေန အေသခ်ာ ခ်ိန္ပစ္႐ုံပါပဲ။

ဒီေလာက္ ပစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကကို ပစ္ေနတဲ့လူရဲ႕ ညာဖက္လက္ညိွဳး ေညာင္းသြားေအာင္၊ ဘယ္လက္နဲ႔ကုိင္ထားတဲ့ AK 47, M 16 ကုိယ္ထည္ေတြ ပူလာၿပီး မကုိင္နုိင္တဲ့အထိေတာင္ လူလိႈင္းလုံးႀကီးက တလွိမ့္ၿပီးတလွိမ့္ တက္လာေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စစ္သားေတြဆုိရင္ မူးယစ္ေဆးတခုခု သုံးစဲြထားပုံရၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ဒီေလာက္ပစ္ေနတဲ့ၾကားထဲ တုိးတုိးၿပီး တက္လာတာ မပစ္ရက္ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ထိပ္တုိက္ကတုတ္မွာ အေနၾကာခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ သိရပါတယ္။

န၀တဘက္က အက်အဆုံးအမ်ားဆုံး တုိက္ပဲြေတြထဲက တခုကို ဥပမာေပးရမယ္ဆုိရင္ စစ္ကူေရာက္လာတဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဗိုိလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံ (ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံရဲ့ သားႀကီး၊ အခု အေမရိကား) ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ ထိပ္တုိက္မွာ တာ၀န္ယူစဥ္ ၃ ရက္္တာ ကာလတုိက္ပဲြပါ။ တျခား စစ္ေၾကာင္းမႉးေတြ ဆုိရင္ေတာ့ န၀တဘက္ကတပ္ေတြ အလုံးအရင္းနဲ႔ တက္လာၿပီဆုိရင္ မုိင္းကြင္း၊ ၀ါးခြ်န္ကြင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ပထမ သံဆူးႀကိဳး ၿခံစည္း႐ိုးကိုေရာက္တာနဲ႔ ပစ္မိန္႔ ေပးေလ့ရွိတယ္လုိ႔ဆိုပါ တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံကေတာ့ သတ္ကြင္းနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးအားလုံးကို ေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး သံဆူးႀကိဳးေရာက္မွ ပစ္မိန္႔ေပးတဲ့အတြက္ ထိပ္တုိက္ေပါက္ၿပီထင္ၿပီး တအားလိွမ့္တက္လာတဲ့ န၀တတပ္ေတြကို အနီးကပ္ ပစ္ခတ္ႏိုင္ခဲ့တာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ နယ္ကြ်ံသြားတဲ့ န၀တတပ္ေတြဟာ အေလာင္းနဲ႔ဒဏ္ရာရသူကိုလည္း ျပန္မသယ္နုိင္၊ ေသနတ္ေတြကိုလည္း ျပန္မယူနုိင္ေတာ့ဘဲ ဆုတ္ခြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ အရာရွိေတြအပါ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ား က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ စစ္ေျမျပင္မွာ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆုံးၿပီး သူတို႔ဆီက ဂ်ီသရီး ေသနတ္ရတာကို ဘယ္သူကမွ သိပ္စိတ္မ၀င္စား။ ဒါေပမယ့္ အရာရွိတဦးဦးက်ၿပီး သူတို႔ဆီက ပစၥတုိေသနတ္ရၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီသတင္းဟာ က်ေနာ္တို႔ၾကား ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီညက တုိက္ပဲြအတြင္း န၀တဆီက ပစၥတုိ ၂ လက္ရခဲ့တယ္လုိ႔ ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံရဲ႕ ပီေအတဦးက အဲဒီပစၥတုိကုိ ထုတ္ျပၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းေရွ႕မွာ ၾကြားျပသြားတာကို က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
.......................................................................................................

(အခုသတင္းပါတ္ေတြအတြင္း နုိင္-က်ဥ္း ေတြလြတ္ေပးတဲ့သတင္းနဲ့ပါတ္သက္ပီး ေထာင္ အေျကာင္း ေအာက္ေမ့ဘြယ္ေတြလာေနတဲ့အတြက္ ေတာအေျကာင္း ေအာက္ေမ့ ဘြယ္

အခန္း ၁၇-ကိုလာမဲ့ ျကာသပေတး။ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂-ရက္ေန့မွာမွ ျပန္ထည့္နုိ္င္္မယ္လုိ့

ဧရာ၀တီက အေျကာင္း ျကားထားပါေျကာင္း)

2 Comments

နိင္ငံႏွင္႕လူမ်ိဳးကိုခ်စ္သူ

January 12, 2012 at 7:42 pm

တိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ကိုယ္႕လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္ၾကတာ ကို႕အိမ္ကကို႕ညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္သလိုပါဘဲ က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံက ဗမာနိုင္ငံမဟုတ္ပါဘူး တိုင္းရင္းသားအားလံုးနဲ႔ စုေပါင္းျပီးေတာ႕မွ ကမၻာ႕ေျမပံုေပၚမွာျမန္မာ (MYANMAR) ရယ္လို႕ေပၚလာတာပါ နိုင္ငံသားတေယာက္ ေသသြားရင္သူ႕ေနာက္ကမိ ဘ သားသမီး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ဘယ္ေလာက္ အခက္ေတြ႕ၾကမလဲ အေဖမရွိတဲ႔ခေလး အစ္ကိုမရွိတဲ႔ညီမ လင္မရွိတဲ႔မိန္းမ ေျပာရရင္ေတာ႕အျမားၾကီးေပါ႕ စာေရးသူရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳကို ဖတ္ခြင္႕ရလို႕ေက်းဖူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ
........................................................................................................

soe88

January 13, 2012 at 6:08 am

ဆရာလုပ္ခ်င္မဟုတ္ပါ..သမိုင္းမွန္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ…ကိုတင္ေရြွဟာ ပထ၀ီနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးတာမဟုတ္ပါ ဘူမိေဗဒနဲ႔ပါ..G3 နဲ႔ M16 က်ည္ခြံေတြက ေၾကးခြံျဖစ္လို႔၀ယ္ျပီး AK က်ည္ခြံက သံျဖစ္လို႔ မ၀ယ္တာပါ…K.N.U ဒုရင္းမွဴးနံမည္က ဗိုလ္မွဴးသန္းေအာင္ မဟုတ္ပါ.ဗိုလ္မွဴးသန္းေမာင္ျဖစ္ပါတယ္…၀မ္ခ(ေဟာင္း)စခန္းကဆုတ္ခြာခဲ့ပုံေတြ.န၀တတပ္ေတြ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ၀မ္ခ(သစ္)ကို၀င္တိုက္ပုံေတြ..မင္းေက်ာ္က်ဆုံးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ က်ေနာ္ေရးနိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္..ခင္ဗ်ာေရးခ်င္လဲ ေျပာျပဖို႔ ၀န္းမေလးပါ…မင္းေက်ာ္ဟာ ခင္ဗ်ာတို႔ စခန္းကပါ…
.................................................................................................

1 comments:

Htet Aung KyawJan 13, 2012 01:28 AM

က်ေနာ္အေနနဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္။ အျကံျပုခ်က္ေတြကို အျမဲတန္း ဖိတ္ေခၚလ်က္ရွိပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေတြမေရးခင္ကတည္းက ဒီ ဘေလာ့မွာ အားလုံးကို က်ေနာ္ဖိတ္ေခၚခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခု ကြန့္မင္းေရးထားသူေတြထဲက Soe88 ရဲ့ ကြန့္မင္းမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ခဲ့သူေတြက အဲဒီလုိအမွားေတြ။ အားနဲခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပမွ က်ေနာ္က ျပန္ျပင္နုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးေတြအားလုံးနီးပါးဟာ က်ေနာ္စိတ္ထဲ မွတ္မိသမွ်ကို ျပန္ေရးတာသာျဖစ္တဲ့တြက္ အားလုံးအမွန္ျဖစ္ဖုိ့ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ေဆာင္းပါးထဲက အတူေနခဲ့ဖူးသူ ေတြကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာလဲ ေတာ္ယံုနဲ့အေျဖမရပါဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ ဘူးလုိ့ ေျဖသူေတြနဲ့သာျကုံရေလ့ရွိပါတယ္။

အခု ေကာ့မူးရာေဆာင္းပါး(၃-ခန္းတဲြ) အတြက္ဆုိရင္ ဆရာျမင့္ခ်ဳိ။ ကုိ၀င္းခ်ဳိ။ ကုိတင္ေရြ။ ဗုိလ္မႈးေရာဘဇံ-အပါ၀င္ အြန္လုိင္းမွာေတြ့တဲ့ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ေမးျမန္း ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ့စခန္းက မင္းေက်ာ္ ေကာ့မူးရာမွာ က်ဆုံးတာဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက်ေနာ္ေရးတာက ၁၉၈၉ ေမလ-၀န္းက်င္တခုတည္း သာျဖစ္ပီး သူက်ဆုံးတာက ၉၀-၉၁ ေလာက္ျဖစ္မလားဘဲ့။

အလားတူ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမႈေတြကို လက္ကမ္းျကိုဆုိလ်က္ပါ။

ဓါတ္ပုံနဲ့အခ်က္လက္ရွိရင္လဲ ဒီဘေလာ့မွာပါတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း ဆက္သြယ္ ေပးပုိ့ျကေစခ်င္ပါတယ္။

အားလုံးကိုေလးစားလ်က္

........................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၅

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on January 5, 2012 6:16 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

ေသာင္ရင္းျမစ္လယ္က က်ည္ဆံေတြၾကားမွာ

ဒီလူေတြက လမ္းအေတာ္ ကြ်မ္းပုံရပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ က်ထားလို႔ မီးေလာင္ထားတဲ့ ေနရာေတြကိုေရွာင္ကြင္း၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ သစ္ခက္ေတြခုတ္ၿပီး ေတာမီးကို ၿငိမ္းသတ္၊ ေဝၚကီေတာ္ကီထဲကေန ကရင္စကားေတြနဲ႔ေျပာ။

အုိမီဂါ ပုံရွိတဲ့ ေကာ့မူးရာစခန္းကို ေလယာဥ္ေပၚမွ ျမင္ရစဥ္

“နာဟူးဃာ … နာဟူးဃာ” (ၾကားရလား … ၾကားရလား လို႔ ျမန္မာလုိ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ႕ စကားလုံးအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ရထား ျဖစ္လား … ရထား ျဖစ္လားလို႔ တဖက္က စက္ကုိင္ထားတဲ့လူကို ေမးတဲ့သေဘာပါ)။ အဲဒီတလံုးကလြဲရင္ က်န္တာကုိ က်ေနာ္က ဘာမွနားမလည္။

ဆုိေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ငါတခါမွ အေသခ်ာမသိဖူးေသးတဲ့ ဒီလူေတြနဲ႔လုိက္လာမိတာ မွားၿပီလား။

လုိင္းကားျပန္စီးၿပီး မဲေဆာက္ျပန္သြားရင္ ေကာင္းသားဆုိၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး န၀တ စစ္သားေတြ နယ္ကြ်ံၿပီး ဒီေတာထဲေရာက္ေနမလား၊ န၀တဖက္က လႊတ္ထားတဲ့ စစ္ေျမျပင္ ကင္းေထာက္ေတြနဲ႔ပဲ တုိးမလား၊ KNU ဖက္က လႊတ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ပဲ တုိးၿပီး လူမွားပစ္ခံရမလား စသျဖင့္ ေတြးပူရင္း တကယ့္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။

“ဟုိမွာေရာက္ၿပီ”။ က်ေနာ္စဥ္းစားစိတ္ပူလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာ ေ၀ၚကီေတာ္ကီဆရာက က်ေနာ့္ကုိ လက္တို႔ၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။ ေကာ့မူးရာစခန္းရဲ့ ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ ထုိင္း-ကရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုကို ျဖတ္အဆင္း ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘးက ေတာအုပ္တခုထဲရွိ တဲငယ္တလုံးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူ ၃-၄ ေယာက္။ KNU စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြျဖစ္ပုံရၿပီး သူတို႔ကုိ က်ေနာ္တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ကရင္စကားနဲ႔ ေျပာေနတာကုိလည္ “အ၀ဲတကာ …” ျမန္မာလို “ဒီလူတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ …” လို႔ အဓိပၸယ္ရၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ညႊန္းဆုိတဲ့စကားလုံးကလဲြရင္ က်န္တာကုိ တလုံးမွနားမလည္။

“ဒီေနရာကုိ ရန္သူ႔ေတာင္ကုန္းေပၚကေန မျမင္ရဘူး ေအးေဆးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ကုိ ျဖတ္ရမွာမုိ႔ အလင္းေရာင္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုမျဖစ္ဘူး။ ေမွာင္္ရီပ်ဳိးတဲ့အခ်ိန္အထိ ဒီမွာခဏေစာင့္” ရမယ္လို႔ ေဝၚကီေတာ္ကီဆရာက အနွစ္ခ်ဳပ္ ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္ (အဲဒီ တဲေနရာဟာ ေနာက္ပုိင္း တုိက္ပဲြၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေကာ့မူူးရာနဲ႔ ထုိင္းဘက္ကမ္းကို ႀကိဳးဆဲြေလွနဲ႔ ျဖတ္ကူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္)။ ဒီလုိနဲ႔ ည ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ပါတယ္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္က ေပ ၅၀ ေလာက္ရွိ မလားပဲ။ ေရကေတာ့ ျမစ္ထဲဆင္းကာစမွာ ဒူးဆစ္ေလာက္သာရွိေပမယ့္ ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ေပါင္လယ္ေလာက္၊ ခါးဆစ္ေလာက္အထိ နက္လာပါတယ္။

ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမစ္လယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး အေရာက္မွာ န၀တ ဘက္ကေန လက္နက္ႀကီးေတြ ထပ္ပစ္တဲ့အတြက္ KNU ဘက္ကလည္း ျပန္ပစ္သံေတြ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ “သြားၿပီ ဒီတခါေတာ့ ငါလုိက္လာမိတာ တကယ္မွားၿပီ္” လို႔ စိတ္ထဲေတြးေနတုန္း “ဒက္ ဒက္ ဒက္” ဆုိတဲ့ M 16 ေသနတ္ အနီးကပ္ ပစ္သံကို ၾကားလုိက္ရၿပီး “ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္” ဆုိတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ က်ည္ဆံ ထိပ္ဖူးေတြ က်ေနာ္ေဘးက ေရထဲက်လာပါတယ္။ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တကယ္ပစ္သလား၊ ေဘးကို ေျခာက္ပစ္သလားဆုိတာကုိ ခဲြျခားဖုိ႔အခ်ိန္ မရလုိက္။ ဘာလေခ်ာင္အိတ္ကုိကုိင္ၿပီး ဒုိင္ဗင္ထုိးကာ ေရငုပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

“က်ေနာ္တို႔ကုိ ပစ္ေနၿပီ၊ ေအာ္ေျပာေလ ဆရာ” ဆုိၿပီး ေ၀ၚကီေတာ္ကီဆရာကို ေျပာေတာ့ “ကိစၥမရွိဘူး၊ ေျခာက္ပစ္ ပစ္တာပါ” တဲ့။ သူကေျခာက္ပစ္ ပစ္တယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ ဒီေလာက္ေမွာင္မဲေနတဲ့ၾကားထဲ ဘယ္လိုလုပ္ပစ္မွတ္ ေရြးမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က တုိက္ပဲြျဖစ္ေနခ်ိန္ သူတို႔စခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့လူေတြ။ ရန္သူထင္ၿပီး ပစ္မိတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ဘယ္သူမွလည္း က်ေနာ္ေသသြားတာကို သိလုိက္မွာမဟုတ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ၿပီး အေတာ္ေလးကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနမိပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကုိပစ္တဲ့လူရွိရာ ကတုတ္က်င္းထဲကိုပဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေရာက္သြားၿပီး ေဝၚကီေတာ္ကီဆရာက ကရင္ဘာသာနဲ႔စကားေတြေျပာေနပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ္က တလုံးမွနားမလည္။ က်ေနာ့္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ကရင္စစ္သားေတြ သနားသြားသလား။ ဒါမွမဟုတ္

ဟားခ်င္ေနမလားေတာ့ က်ေနာ္မမွန္းတတ္။

ေကာ့မူးရာ စစ္ေျပျပင္မွာ တလတာ

ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔နယ္ေျမ႐ံုးကလူေတြ စခန္းထုိင္ထားတဲ့ ကြ်န္းတံတားႀကီး ႏွစ္ခုေဘးနားက ကတုတ္က်င္းဆီ က်ေနာ္ကုိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ မေန႔ညက အျဖစ္ပ်က္ကိုေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူကမွ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈမျပ။ “ေမာင္ရင္က ေမာင္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ ပညာေပးမႈကုိ ခံလုိက္ရတာေပါ့” ဆုိၿပီး တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔ ၀ုိင္းရယ္ၾကပါတယ္ (ေမာင္ေက်ာ္ဆုိတာက KNU ညီအစ္ကိုေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက ေခၚေလ့ရွိတဲ့စကားလုံးပါ)။

တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေတြရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ မေန႔ညက က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာ ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ဆန္႔က်င္ဖက္။ ျမင္းခြာရာ သုိ႔မဟုတ္ အုိမီဂါပုံရွိတဲ့ ေကာ့မူးရာစခန္းဟာ စတုရန္းမုိင္ တမုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ့္မ်က္မွန္း ေဘာလုံးကြင္း ကြင္း ၁၀၀ စာေလာက္ ရွိမလားပဲ။ ျမင္းခြာရာရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္က အေပါက္ဟာ န၀တတပ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ထားတဲ့ မီတာ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ရွိ သတ္ကြင္း။

ေကာ့မူးရာ သုိ႔မဟုတ္ ၀မ္ခစစ္ေျမျပင္ ကတုတ္က်င္းအတြင္း ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ABSDF ေဆးခန္း

တုိက္ပဲြမျဖစ္မီအခ်ိန္အထိ ေရေက်ာ္စခန္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းပုိင္းအထိ သြားႏိုင္တဲ့ အဲဒီသတ္ ကြင္းေရွ႕တည့္တည့္က

ကားလမ္းကိုပိတ္၊ သံဆူးႀကိဳး ၿခံစည္း႐ိုးသုံးထပ္ကာ။ အဲဒီသံဆူးႀကိဳး သုံးထပ္ေရွ႕မွာမွ ၀ါးခြ်န္ခပ္တုိတုိေတြကုိ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ဖုံးၿပီး စုိက္ထားတဲ့၊ အေ၀းကမျမင္ႏိုင္တဲ့ ၿခံစည္း႐ိုး သုံးထပ္။ သံဆူးႀကိဳး သံုးထပ္ေနာက္မွာေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္မာေဆာက္ထားတဲ့ ကတုတ္က်င္း ဘန္ကာ တဒါဇင္ခန္႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကတုတ္က်င္းနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးေတြကို န၀တတပ္ေတြ စခန္းထုိင္ထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီထိပ္တုိက္က ကတုတ္က်င္း တဒါဇင္ခန္႔အပါ၀င္ ေသာင္ရင္းျမစ္ပတ္လည္ရွိ ကကုတ္က်င္းေပါင္း ၁၀၀ ၀န္းက်င္ကုိ ၾကခတ္၀ါးရံု အႀကီးႀကီးေတြက မ်က္ကြယ္ေပးထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ေကာင္းၿပီး ပထ၀ီအေနထားအရလည္း လုံး၀ အသာစီးရေနတဲ့အျပင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရလည္း ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၿပီးကာစ၊ DAB တပ္ေပါင္းစုရဲ႕ အင္အားနဲ႔ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ အေတာင့္တင္းဆုံးကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ KIO, ALP အပါ၀င္ NDF အမ်ဳိးသားဒိီမုိကေရစီ တပ္ေပါင္းစုက တပ္စုတစု၊ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာမွာ မဖြဲ႔ျဖစ္လုိက္တဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းကေန ျပန္လာတဲ့ မင္းသမိီးစခန္းက ABSDF တပ္စုတစု၊ ဘုရားသုံးဆူဘက္က တပ္စုတစု၊ သီေဘာဘုိးဘက္က တပ္စုတစုနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ၀မ္ခတုိက္ပဲြထဲ ၀င္လာၾကပါတယ္။

ေနာက္တခါ ABSDF ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အပါအ၀င္ လူဆုိး-လူေတာ္ေလးေတြနဲ႔ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းတခုရဲ႕ နာမည္ႀကီးစစ္ေၾကာင္းမႉး ဗုိလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံရဲ႕ တပ္ဖြဲ႔ေတြလည္း ေကာ့မူးရာမွာ စစ္ကူေရာက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေကာ့မူးရာတုိက္ပဲြဟာ ၆ နွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီး အရွည္ၾကာဆုံး စစ္ပဲြတခုအျဖစ္ သမုိင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၉ ေမလကေန ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္ပုိင္းအထိ ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ဒီတုိက္ပဲြအတြင္း တကယ့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူေတြ၊ အသက္ေပးသြားသူေတြနဲ႔စာရင္ က်ေနာ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္။ ၆ နွစ္ၾကာစစ္ပဲြမွာ တလနဲ႔ ၆ ရက္ေလာက္သာ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အညၾတရစစ္သည္တဦးမွ်သာ။ က်ေနာ္ရွိေနစဥ္ တလေက်ာ္ကာလအတြင္း န၀တတပ္ေတြက ေသာင္ရင္းျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီး ၀မ္ခေစ်းထဲကုိ၀င္၊ အဲဒီကေန ေကာ့မူးရာကို ေနာက္ေက်ာကေန ၀င္တုိက္တာ တႀကိမ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္မီတာ ၂၀၀ သတ္ကြင္းမွာ တက္တုိက္တာ ၁၀ ႀကိမ္ေလာက္ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လို႔ အဲဒီပဲြမွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။

ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း မင္းသမီးစခန္းမွာ စစ္သင္တန္းေပးဖုိ႔ စျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ နယ္ေျမေကာ္မီတီဆီ ပါလာတဲ့က်ေနာ္ဟာ ၀မ္ခတုိက္ပဲြေရာက္တဲ့အထိ တခါမွ စစ္သင္တန္း (၀ါးရင္းတုတ္ သင္တန္းမွအပ) အေသအခ်ာ မတက္ဖူးေသးပါ။ ပဒုိ (ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ) လုိလုိ သူးခုိ (စစ္ဖက္အရာရွိ) လုိလုိနဲ႔ အေပၚမေရာက္ ေအာက္မေရာက္ ဘ၀ကေန ၀မ္ခတုိက္ပဲြထဲ ေရာက္လာသူပါ။

၀မ္ခ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း AK 47 တလက္ကုိကုိင္ၿပီး ေသနတ္ပစ္နည္း၊ ျဖဳတ္နည္း၊ တုိက္ခြ်တ္နည္းေတြကို လက္ပူတုိက္ သင္ရပါတယ္။ AK 47 ဟာ အၾကမ္းခံႏိုင္ဆုံး လက္နက္ျဖစ္ၿပီး ျဖဳတ္ တပ္ ေဆးေၾကာရတာလည္း လြယ္ကူလို႔ က်ေနာ္ေရြးလုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ တခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ က်ည္ထြက္တဲ့အခါ မီးပြင့္မႈနႈန္း သိပ္ျမင့္တဲ့အတြက္ ညတုိက္ပဲြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ မိမိရဲ့ေနရာကုိ တဖက္ရန္သူက ျမင္ႏိုင္တဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

M 16 ကေတာ့ မီးပြင့္တဲ့ျပႆနာ မရွိေပမယ့္ မၾကာခဏ ဂ်မ္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကုိင္ေနတဲ့ေသနတ္ေတြက အေမရိကန္စစ္သားေတြကိုင္ေနတဲ့ ေသနတ္လုိ အသစ္စက္စက္ မဟုတ္ဘဲ အေတာ္ အုိေဟာင္းေနလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ န၀တတပ္ဆီက သိမ္းဆည္းရမိတဲ့ G3, G4 လက္နက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ စစ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူေတြရဲ႕အဆုိအရ န၀တတပ္သားေတြဟာ AK 47, M 16 က်ည္ကုိ သိပ္မေၾကာက္ဘဲ G3, G4 က်ည္ကို ပုိေၾကာက္တယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာေတာ့ G3, G4 က အလြန္ ေလးလံၿပီး ဒီဇုိင္းကလည္း မလွပတဲ့အတြက္ သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။

အဲဒီလုိ AK 47 တလက္နဲ႔ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တကယ္ တုိက္ပဲြျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနၿပီး ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ဘဲ ေဝၚကီေတာ္ကီ ေျပာေနဆဲျဖစ္တဲ့ KNU က စစ္ဗိုလ္ေတြကို အားက်ေငးၾကည့္ေနသူ၊ AK 47 ေသနတ္ကုိ ကကုတ္က်င္းထဲကေန ေခါင္းမေဖာ္ရဲဘဲ ပစ္ေနသူ၊ ေသနတ္ေျပာင္းတခုစာသာ ဖြင့္ထားတဲ့ ကတုတ္က်င္း ေသနတ္ပစ္ ေပါက္ကေန န၀တဘက္က ပစ္လုိက္တဲ့က်ည္မ်ား ကုိယ့္မ်က္နွာဆီတန္းၿပီး ၀င္လာမလားဆုိၿပီး ဘုရားတေနသူတဦးမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“သူမ်ားဖုတ္ေတြမွာ ၀တ္လစ္စလစ္ ေကာင္မေလးပုံေတြ ကပ္ထားၿပီး ခင္ဗ်ားဖုတ္မွာေတာ့ ဘုရားပံုေတြနဲ႔ပါလား။ စစ္တုိက္ရင္းနဲ႔ ကုသုိလ္ေတာ့ အေတာ္ရေနၿပီ ထင္တယ္ေနာ္” လို႔ က်ေနာ္နဲ႔ တပ္စုတခုတည္း တာ၀န္က်တဲ့ ၂၁၁ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က စပါတယ္ (ကတုတ္က်င္း၊ ဘန္ကာေတြကုိ KNU နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ဖုတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းကိုလည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္)။

သူတို႔ ေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာခ်င္စရာပါပဲ။

သာမန္အခ်ိန္မွာ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ေတာင္ ဘုရွားရွိခုိးမႈကုိ ပုံမွန္လုပ္ေလ့မရွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ အခုတုိက္ပဲြအတြင္းမွာေတာ့ မနက္တခါ ညတခါအျပင္ အခ်ိန္ရတုိင္း ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္းသလုိျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔မ်က္စိေနာက္ေနပုံရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္နဲ႔တပ္စုတခုတည္း တာ၀န္က်သူေတြထဲမွာ အခု DKBA ဘက္ကုိေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတဲ့ KNU တပ္စုမႉးတဦးနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး၊ ေနာက္ ABSDF ရဲ့ ဆက္သြယ္ေရးဌာန အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး အခု ၾသစေတးလ်ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကုိဗ်တၱနဲ႔ မုဒုံဖက္က ေက်ာင္းသား ၃-၄-ဦး။ ေနာက္တခါ ၂၁၁ တပ္ရင္းမႉနဲ႔ ဗဟုိတပ္ေထာက္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာၿပီး အခု မဲေဆာက္မွာ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈ လုပ္ေနသူ ကုိ၀င္းခ်ဳိ။ ေနာက္ က်ဆုံးသြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုနီမင္း၊ ကုိလွသြင္နဲ႔ နယ္ေျမရံုးအဖြဲ႔မွ ကုိျမင့္ေဆြတို႔ကုိ က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

စစ္ေျမျပင္ဆိုေပမယ့္ တုိက္ပဲြက တခ်ိန္လုံးျဖစ္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညေန ေရခ်ဳိးခ်ိန္မ်ဳိးမွာ န၀တဘက္က ပုံမွန္နီးပါး လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ခတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိပ္တုိက္ကို တက္ထုိးတာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ဘာအသံမွမေပးဘဲ ၿငိမ္ေနစဥ္ မနက္လင္းအားႀကီးမွာ လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထရစပ္ပစ္ၿပီး ႐ုတ္္တရက္ ထလုပ္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းဘက္ကမ္းကိုကူးၿပီး ေကာ့မူးရာစခန္းကုိ ေနာက္ေက်ာကေန ၀င္တုိက္တာမ်ဳိးကုိေတာ့ ေန႔လည္ဘက္မွာ ေျဗာင္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ န၀တဘက္က ပစ္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြကလည္း တကယ့္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။

၁၂၀ မီလီမီတာ၊ ၈၁ မီလီမီတာ အေ၀းပစ္ေမာ္တာအေျမာက္ဆံနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကတုတ္က်င္းအမိုးကို ၿပိဳေအာင္ထုတဲ့ဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္ ကတုတ္က်င္းကုိ ကာေပးထားတဲ့ ၾကခတ္၀ါး႐ံုနဲ႔ ကြ်န္းပင္ေတြကို ၈၄ မီလီမီတာ ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုတဲ့အခ်ိန္၊ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြကို ထိႏိုင္ဖုိ႔ ေအာ္လီဂန္းစက္ေသနတ္ (မူလ အမည္က Oerlikon ျဖစ္ၿပီး ၂၀ မီလီမီတာက်ည္နဲ႔ပစ္တဲ့ ေဘာ္ဗာ သုိ႔မဟုတ္ စက္လက္တမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္) နဲ႔ ကြ်န္းပင္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြကို ပစ္ခ်ဳိးတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွား ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီလုိ လက္နက္ႀကီးမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဆက္တုိက္ပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲမွာေရာ၊ ကတုတ္က်င္းထဲမွာပါ ပုန္းေနလို႔ မလုံၿခံဳေတာ့သလုိ ခံစားရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ညတုိက္ပဲြေတြမွာ န၀တဘက္ကေန မီးက်ည္ပစ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးဆုိရင္လည္း ေကာ့မူးရာတခြင္လုံး ေနခင္းဘက္ထက္ေတာင္ ပုိလင္းထိန္သြားသလုိ ခံစားရတဲ့အတြက္ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ကိုယ္ပုန္းေနတာကိုေတာင္မွ တဘက္ရန္သူက ျမင္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး သံသယ၀င္တဲ့အထိ စုိးရိမ္မႈျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ဘက္က သုံးတဲ့က်ည္ေတြကလည္း န၀တထက္ သိပ္မညံ့။ ၁၂၀ မမ မရွိေပမယ့္ ၈၁ မမနဲ႔ ၆၀ မမ ေမာ္တာေတြကုိ အေတာ္သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၈၄ မမ ေလာင္ခ်ာမရွိေပမယ့္ အဲဒီေလာက္နီးပါး အစြမ္းထက္တဲ့ ၈၂ မမ၊ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ေလာင္ခ်ာေတြ၊ ၆၂ မမ ပုခုံးထမ္း တခါသုံးေလာင္ခ်ာ၊ အာပီဂ်ီ အမွတ္၂၊ အမွတ္ ၅၊ အမွတ္ ၇ တို႔ကုိ အေတာ္သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ န၀တရဲ႕ ေအာ္လီဂန္း စက္ေသနတ္ထက္ ပုိအားေကာင္းတဲ့ ပြိဳင့္ ၅ (၅ မမ အခ်င္းရွိ

က်ည္ကုိသုံးတဲ့စက္လတ္) စက္ေသနတ္ကုိ သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္ငယ္အပိုင္းမွာလည္း M 79 မမ ေလာင္ခ်ာ။ ေနာက္ M 79 နဲ႔ M 16 တြဲထားတဲ့ေသနတ္၊ AK စက္လက္၊ M 16 စက္လတ္၊ AK 47, M 16 နဲ႔ ကာဘုိင္ေသနတ္။ က်ည္ေတြကို န၀တေလာက္ မျဖဳန္းႏိုင္ေပမယ့္ လုံေလာက္စြာနီးပါး အသုံးျပဳႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

..........................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၄)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ December 29, 2011 4:51 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း

ေကာ့မူးရာ (သုိ႔) ABSDF ပထမအႀကိမ္ညီလာခံက်င္းပရာ

ေကာ့မူးရာ ေခၚ ၀မ္ခစခန္းဟာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေန မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ပဲ ကားေမာင္းရၿပီး ထုိင္းဘက္ကမ္း ၀မ္ခရြာအထိ လုိင္းကားေတြတနာရီတစီးႏႈန္း ေျပးေနတ့ဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္မာေဆာက္ထားတဲ့ တံတားႀကီး ၂ ခုက ၀မ္ခနဲ႔ ေကာ့မူးရာ စခန္းၾကားရွိ ေသာင္ရင္းျမစ္ကုိ ျဖတ္ကူးေဖာက္ထားတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္ကလာတဲ့ အေရးႀကီးကားေတြဟာ နာရီ၀က္အတြင္း ေကာ့မူးရာစခန္းထဲအထိ

ေရာက္ႏိုင္တဲ့အေနထားျဖစ္ပါတယ္။

ေကာ့မူးရာစခန္း စစ္သင္တန္းဆင္းပဲြတခုအၿပီးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ သင္တန္းမႉး ဒုတိယ ဗုိလ္မႉးႀကီး ေအးျမင့္နဲ႔ ABSDF သင္တန္းသားမ်ား

ဒီလုိ ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူၿပီး KNU အထူးတပ္ရင္း ၁၀၁ အေျခစိုက္တဲ့စခန္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ABSDF ပထမ အႀကိမ္ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ေနရာ ျဖစ္လာတာလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံကုိ ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္ေန႔ကေန ၅ ရက္ေန႔အထိ ေကာ့မူးရာမွာ က်င္းပတာျဖစ္ေပမယ့္ ABSDF ဆုိတဲ့အမည္ကုိေတာ့ ေအာက္တုိဘာလေနွာင္းပုိင္းက သီေဘာဘုိးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ကရင္နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားစခန္း ၅ ခုမွ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဗကသကုိယ္စားလွယ္ေတြပါတဲ့ အစည္းေ၀းကေန စတင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလို႔ အဲဒီ အစည္းေ၀းကိုတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ABSDF (All Burma Student’s Democratic Front) သို႔မဟုတ္ မကဒတ (ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး) အမည္နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မီတီ တရား၀င္ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ေကာ့မူးရာစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံၿပီးမွ ျဖစ္ပါတယ္။

မူလဖြဲ႔စည္းစဥ္က ABSDF တပ္ဦးအမည္သာပါၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ အမည္ကေတာ့ သံလြင္စခန္း အေရးေပၚညီလာခံ မတုိင္ခင္ေလးမွာမွ ေပၚလာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အနီေရာင္ ေနာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္နဲ႔ေရးထားတဲ့ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္္” အမည္စာတန္းကုိ ယူနီေဖာင္း အက်ႌရဲ႕ လက္၀ဲဘက္ အိတ္ေပၚမွာ တပ္ဆင္ပါတယ္။ ABSDF စာတန္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ေျမပုံပါတဲ့ လက္ေမာင္းတံဆိပ္ကုိ လက္၀ဲပခုံးမွာ တပ္ဆင္ထားၿပီး တပ္ရင္းနံပါတ္နဲ႔ ဓား၊ လွံပုံပါတဲ့ တံဆိပ္ကုိေတာ့ လက္ယာပခုံးမွာ တပ္္ဆင္ထားတာေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဓားနဲ႔လွံရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ လက္နက္ကုိင္ အႏိုင္က်င့္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရကုိ လက္နက္ကုိင္ၿပီး ဓား ဓားခ်င္း လွံ လွံခ်င္း ျပန္ေတာ္လွန္မွရမယ္။ ၁၉၆၂ ဇူလုိင္ ၇ ရက္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဗုံးခဲြဖ်က္ဆီးစဥ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းကေန ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဓား ဓားခ်င္း လွံ လွံခ်င္းေခ်မႈန္းမွ ရမယ္ဆုိၿပီး စိမ္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဒီတံဆိပ္ကုိ သုံးတာလို႔ သိရပါတယ္။

ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံက်င္းပတဲ့ ဒီလုိ အေရးႀကီးတဲ့ေနရာကို က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတာၾကာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရာက္ဖူးတာကေတာ့ ၁၉၈၉ ဇန္န၀ါရီလ ေႏွာင္းပုိင္းမွလို႔ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ကလက္ေဒးစခန္းကေန မဲေဆာက္ဘက္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ံုးေရႊ႕ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကာ့မူးရာစခန္းက ေက်ာင္းသား စစ္သင္တန္းဆင္းပဲြတခုဆီ ဗိုလ္မႉးစုိးစုိးတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ အတူသြားျဖစ္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

ေကာ့မူးရာစခန္း ေဘာလုံးကြင္းထဲ က်ေနာ္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ စစ္သင္တန္းဆင္းပဲြ အခမ္းအနား က်င္းပေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာက သတင္းေထာက္ေတြ၊ ကင္မရာသမားေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရၿပီး သင္တန္းဆရာေတြထဲမွာလည္း KNU အျပင္ အေနာက္တုိင္း လူျဖဴကြန္မန္ဒုိ တဦး နွစ္ဦးကိုပါ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကားႀကံဳနဲ႔လုိက္သြားတဲ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မရလုိက္။ စခန္းတာ၀န္ ရွိသူေတြနဲ႔ ခဏစကားေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။

ေကာ့မူးရာဆီ ဒုတိယအေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီေႏွာင္းပုိင္း အေရးေပၚညီလာခံ အၿပီးမွာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၁၅ ဘတ္တန္ လုိင္းကားအနီကုိ မဲေဆာက္ကေန ၀မ္ခအထိ စီးသြားၿပီး ၀မ္ခ ေစ်းတန္းေနာက္ေက်ာဘက္ကေန

ေကာ့မူးရာစခန္းဆီ သြယ္တန္းထားတဲ့ သစ္တုိသစ္စ လက္လုပ္တံတားေပၚကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ကုိ ျဖတ္သြားရပါတယ္။ KNU စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္ေတြ႔မိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးတခုကေတာ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ႔ရင္

ျပင္းထန္စြာအေရးယူမယ္လို႔ အနီေရာင္ေနာက္ခံ သြပ္ျပားဆုိင္းဘုတ္မွာ အျဖဴေရာင္စာလုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ သတိေပးထားတာပါ။

KNU စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF နယ္ေျမ႐ံုးရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘးက ေနအိမ္ဆီအသြား လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ အခ်ဳိရည္ဆုိင္၊ ဗီဒီယုိ႐ံုနဲ႔ လူေနတဲအိမ္တခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ကြ်န္းသစ္အၾကမ္းထည္နဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ေလးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ မေနခင္ ဘယ္သူေတြေနသြားလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။

က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးေရွ႕မွာ ခန္႔ညားထည္၀ါလွတဲ့ ေကာ့မူးရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးကိုျမင္ေတာ့ KNU မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာကုိ ကုိးကြယ္သူရွိသားပဲ၊ ငါတုိ႔ မင္းသမီးေဒသမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မရွိတာပါလိ့မ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ အစြန္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အေဆာင္တခုကုိ ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ရဟန္းပ်ဳိအဖြဲ႔က သံဃာေတာ္ ၂ ပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔႐ံုးအတြက္ လုိအပ္တဲ့ေရကို ေသာင္ရင္းျမစ္အတြင္း သြားခပ္ရၿပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။

အဲဒီလမ္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အဓိက ဆက္စပ္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ KNU ၁၀၁ မွ ဗိုလ္လွေ၀ရဲ႕ အိမ္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ဘားတုိက္တခုမွာေတာ့ ၂၁၁ တပ္ရင္းမွ တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီဘားတုိက္ဟာ ေက်ာင္းသားအင္အား ၁၃၀ ခန္႔ထဲက ဘားအံဘက္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသား ၆၀ ခန္႔အတြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲမွာ ဦးယုႏြယ္၊ ဦးရီထြန္း၊ ဦးစိုးထြတ္ (အခုအထိ ABSDF ဗဟုိမွာ တာ၀န္ထမ္းဆဲ) နဲ႔ ေဒါက္တာ ျမင့္ခ်ဳိ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး ၁၊ အခု ၾသစေၾတးလ် အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူ) တုိ႔ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း ျပန္သိရတာကေတာ့ ဒီအဖြဲ႔ေတြဟာ အယင္က ကလက္ေဒးစခန္းကျဖစ္ၿပီး KNU အထူးတပ္ရင္း ၁၀၁ မွာ မြမ္းမံ စစ္သင္တန္းတက္ဖုိ႔လာရင္းနဲ႔ ေကာ့မူးရာအေျခစိုက္ တပ္ရင္းျဖစ္သြားတာလို႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ေမးျမန္းစဥ္ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ိဳက က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ တျခား ဘားတုိက္ ၂ ခုမွာ ေရာက္ေနသူေတြကေတာ့ သီေဘာဘုိး စခန္းကေန စစ္သင္တန္းတက္ဖုိ႔ ေရာက္လာသူေတြျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္၊ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ တျခား နယ္ေပါင္းစုံက ပါ၀င္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

က်ဳိးဖုိး၊ က်ည္ခြံနဲ႔ ကြ်န္းသစ္

အဲဒီ ဘားတုိက္နံပါတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုအထိ က်ေနာ္မ်က္စိထဲ ျမင္ေနတဲ့ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္အတြက္ ထမင္းခ်က္တဲ့မုိးၿပဲဒယ္အိုးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာလုိ အုတ္ေတြ၊ ေက်ာက္တုံးေတြေပၚ တည္ထားတာမဟုတ္ဘဲ လက္နက္ႀကီး က်ဥ္ဆံအခြန္ ၃ ခုနဲ႔ေထာက္ၿပီး တည္ထားတ့ဲ့ျမင္ကြင္းပါ။ ၅၇ မမ ေလာင္ခ်ာ က်ည္ဆံအခြံလို႔ ယူဆရၿပီး အျမင့္ တေပခြဲ၊ အခ်င္း ၃ လက္မေလာက္ရွိပါတယ္။ ေဘးပတ္လည္မွာ အေပါက္ ေသးေသးေလးေတြပါၿပီး အဲဒီက်ည္ခြံရဲ့ ထိပ္ဖူးဘက္ကို ေျမထဲစုိက္၊ ေမာင္းတံ႐ုိက္တဲ့ ဖင္ပုိင္းကုိ အေပၚေထာင္ကာ အဲဒီအေပၚ မုိးၿပဲဒယ္ ထမင္းအုိးႀကီး တည္ထားတဲ့ပုံကို အခုအထိ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ မီးထုိးထားတဲ့ ထင္းေတြကိုလဲ ၾကည့္ပါဦး။ အားလုံးကြ်န္းသစ္ေတြ။ သစ္စက္က ထြက္လာတဲ့ သစ္တုိသစ္စေတြနဲ႔ ကြ်န္းသစ္ အကို္င္းအခက္ေတြ။ ကြ်န္းပင္ဆုိတာ ေရႊထက္ရွားတဲ့ ပစၥည္းတခုလုိလုိ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာသာ သင္ခဲ့၊ စာအုပ္ထဲမွာသာ ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ကြ်န္းသစ္ထင္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းဟာ တကယ့္ကို အထူးအဆန္းပါပဲ။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ၈၉ သႀကၤန္ကုိ ေကာ့မူးရာမွာႏႊဲလုိက္ရၿပီး အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေကာ့မူးရာကေန ေရေက်ာ္စခန္းအထိ KNU ကားေတြသြားလာေနဆဲ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း KNU ကားႀကံဳနဲ႔တေခါက္ ေရေက်ာ္ကေန ေကာ့မူးရာကုိ ၀င္ဖူးပါတယ္။ ေရေက်ာ္စခန္းဟာ တပ္မဟာ ၇ ေအာက္မွာရွိၿပီး ဗုိလ္ေဂ်ာ္ျဖဴ၊ ဗုိလ္ေဂ်ာ္နီတုိ႔ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေကာ့မူးရာကေတာ့ KNU ဗဟုိရဲ့ အထူးတပ္ရင္း ၁၀၁ ေနရာျဖစ္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးက ဗုိလ္မႉးႀကီး ေတာလွ၊ ဒု တပ္ရင္းမႉးက ဒု ဗိုလ္မႉးႀကီး သန္းေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုိလ္မႉး ေတာလွရဲ႕ေနအိမ္ဟာ ကြ်န္းပင္ေတြၾကားမွာ တည္ရွိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးရွိရာ ေဘာလုံးကြင္းနားကေန မိနစ္ ၂၀ နာရီ၀က္နီးပါး လမ္းေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။ KNU တပ္ရင္း႐ံုးနဲ႔ တျခား စစ္ဖက္ အေဆာက္ဦေတြကိုလည္း သူအိမ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထူးထူးျခားျခား ဘရင္းကယ္ရီယာ အေဟာင္းတစီးကိုလည္း ဗုိလ္မႉး ေတာလွ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ဂုိေဒါင္ထဲမွာ အေသခ်ာ သိမ္းထားတာကုိ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေကာမူးရာမွာ တပတ္၊ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေနၿပီးေတာ့ တျခားတာ၀န္တခုအတြက္ က်ေနာ္ဟာ မဲေဆာက္႐ံုးဆီ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။

တုိက္ပဲြတြင္းက ခရီးသည္

ေကာ့မူးရာစခန္းဆီ တတိယအေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ေမလေႏွာင္းပုိင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ တုိက္ပဲြေတြ စျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေကာ့မူးရာစစ္ေျမျပင္ရွိ ဥကၠ႒ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ံုးအဖြဲ႔သားေတြအတြက္ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္နဲ႔ တျခားစားစရာေတြကုိ သြားေပးဖို႔ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေန ၁၅ ဘတ္တန္ လုိင္းကားအနီးေလးကုိစီးၿပီး ထြက္လာပါတယ္။

မဲေဆာက္-မယ့္စရိယန္ လမ္းမႀကီးကေန မယ္ပ လမ္းခ်ဳိးကိုေက်ာ္၊ ေဟြးခလုတ္ဒုကၡသည္ စခန္း၀န္းက်င္ေရာက္ေတာ့ လုိင္းကားက ရပ္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္ဘက္ေရာက္တဲ့ ၁၉၈၈ ကတည္းက ေဟြးခလုတ္ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးရွိေနတာကို ေတြ႔ရၿပီး ဒုကၡသည္ ၅ ေထာင္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အခင္းအက်င္းကေတာ့ အခု ႏိုဖုိးစခန္းနဲ႔ တူပါတယ္။

“ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ထုိင္းဘက္ကမ္းထဲအထိ လက္နက္ႀကီးေတြက်ေနတယ္” လို႔ ကားသမားက ထုိင္းတ၀က္ ဗမာတ၀က္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးသည္ေတြ ကို္ယ္တုိင္လည္း လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။ သြားလို႔ရသေလာက္ ဆက္သြားေပးဖုိ႔ ကားသမားကိုေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းေရွ႕က ရြာအထိ ေမာင္းလာၿပီး အဲဒီအေရာက္မွာ ထုိင္းစစ္တပ္က ကားလမ္းကိုပိတ္၊ ၁၀၅ မမ အေ၀းပစ္ အေျမာက္ႀကီးေတြနဲ႔ န၀တ ေတာင္ကုန္းဘက္ကုိ သတိေပး ပစ္ခတ္ဖုိ႔ ျပင္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ အဲဒီကာလက အခုေခတ္လုိ မုန္းဘုိင္းဖုန္းကလည္း မတြင္က်ယ္ေသး၊ လမ္းေဘးဖုန္းကလည္း မရွိေသးတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္႐ံုးကုိ ဘယ္လုိမွ ျပန္ဆက္သြယ္လို႔မရ။ ေကာ့မူးရာစခန္းတြင္းရွိ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္တုိ႔ဆီ ေ၀ၚကီေတာ္ကီနဲ႔ ဆက္သြယ္ႏိုင္မလားဆုိၿပီး နည္းလမ္းရွာၾကည့္ေပမယ့္ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ ေရွ႕ဆက္ရမလား၊ ေနာက္ဆုတ္ရမလား စဥ္းစားမရျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေကာ့မူးရာစခန္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ဖူးတဲ့၊ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြနဲ႔ အလြန္ရင္းနွီးတဲ့ အမုိး (ေဒၚေရႊလို႔ ေခၚတယ္ထင္ပါတယ္) တုိ႔မိသားစုကုိ အနီးနားက အိမ္တလုံးေပၚမွာ က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ အမုိးကို အကူအညီေတာင္းၾကည့္ေတာ့ “ဒီေလာက္ တုိက္ပဲြေတြျဖစ္ေနတာ ဘယ္လိုသြားမလဲ။ ဒီည ဒီမွာအိပ္ၿပီး မနက္ျဖန္မွ အေျခေန ၾကည့္ၾကည့္ေပါ့” လို႔ အႀကံေပးပါတယ္။

ေကာ့မူးရာစခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ေဒါက္တာ ျမင့္ခ်ဳိ ေဆးသင္တန္းေပးေနစဥ္

က်ေနာ္ကလည္း မရဘူး၊ ဟုိမွာ က်ေနာ့္လူေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ သြားလို႔ရရင္ ဒီညေန သြားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ အနီးနားရွိ အရပ္၀တ္ KNU အရာရွိတဦးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

“မင္း ကရင္လုိ ေျပာတတ္လား” ဆုိၿပီး အဲဒီအရာရွိက ေမးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ့ ID ေတြကုိစစ္။ ဟုိေမး ဒီေမးလုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကရင္စကားကုိ ၀ါလဲေဂး၊ ဟာလဲေဂးထက္ ပုိမေျပာတတ္ေသး။ ဒီေတာ့ ထုိင္းလုိေရာ ေျပာတတ္လားလို႔ သူက ဆက္ေမးပါတယ္။ ထုိင္းစကားကိုလည္း စ၀ါဒီခပ္၊ စဘုိင္ဒီမုိင္ထက္ ပုိမေျပာတတ္ေသးတဲ့ခါမွာေတာ့ သူက်ေနာ္ကုိ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပုံ ရပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ “မင္းဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ငါတုိ႔ေနာက္သာလုိက္ခဲ့။ တုိက္ပဲြအရွိန္နည္းနည္း ေလ်ာ့ရင္ သြားမယ္” လို႔

KNU အရာရွိက က်ေနာ္ကို ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အမုိးတုိ႔တည္းေနတဲ့အိမ္ေပၚမွာ ခဏနား၊ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက လိုအပ္သေလာက္ကုိပဲ ခြဲယူ၊ စစ္ေျမျပင္ဆီသြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျပင္ရပါတယ္။ အဆင္သင့္ျပင္တယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္မွာ ေက်ာပုိးအိတ္ေတာင္ မပါဘူး။ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္နဲ႔ တျခား အေၾကာ္အေလွာ္ေတြ ထည့္လာတဲ့ ပလစတစ္အိတ္တလုံးနဲ႔ အ၀တ္တထည္ ကုိယ္တခုမွ်သာ။ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ တုိက္ပဲြအရွိန္ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ခရီးစဥ္ကုိ စတင္ပါတယ္။

ေ၀ၚကီေတာ္ကီကုိင္တဲ့ ဆရာတဦးရယ္၊ ေနာက္ ကရင္စစ္သားလား၊ ရြာသားလား မသိတဲ့ ၂ ဦးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ေပါင္း ၄ ဦးဟာ ေကာ့မူးရာနဲ႔ ၃ မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ အဲဒီ ထုိင္းစစ္တပ္ ရွိတဲ့ေနရာကေန ၀မ္ခရြာကုိေရွာင္၊ ေတာအုပ္ေလးအတုိင္း ၿခံဳတုိးၿပီး တနာရီနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရပါတယ္။ ေ၀ၚကီေတာ္ကီဆရာမွာ ပစၥတုိေသနတ္ ပါေကာင္းပါႏိုင္ေပမယ့္ က်န္ ၂ ဦးဆီမွာေတာ့ ေတာခုတ္ဓား တလက္စီကိုသာ က်ေနာ္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေမာင္က်ဳိးဖုိးစစ္သားႀကီး က်ေနာ္ဆီမွာေတာ့ ဘာလေခ်ာင္အထုပ္ တခုသာပါတဲ့အတြက္ စစ္သားနဲ႔မတူဘဲ ေပၚတာနဲ႔ ပုိတူေနမလားပဲ။

.........................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၃

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ December 22, 2011 4:13 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဇင္း။

ဖက္ဒရယ္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသုိလ္

မာနယ္ပေလာ ကြင္းျပင္ထဲကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီး ၂၄ နာရီ လင္းေနတယ္ဆုိရင္ျမန္မာႏိုင္ငံက စာဖတ္ပရိသတ္ ယုံပါ့မလားပဲ။ က်န္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြကို အေမွာင္ခ်ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္တခုတည္း မီးလင္းေနေအာင္ စီမံထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ခုနက ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းေပၚကေန က်လာတဲ့ေခ်ာင္းေရကုိ တမံလုပ္ၿပီး အဲဒီကေန ေရအားလွ်ပ္စစ္နဲ႔ မာနယ္ပေလာ တခြင္လုံးကုိ လွ်ပ္စစ္မီး ေပးထားတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေရကိုလည္း ပုိက္ေတြနဲ႔ သြယ္ေပးထားတဲ့အတြက္ ေရ၊ မီး အေတာ္အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ။ တီဗီစေလာင္း လုိင္းေပါင္းစုံရတဲ့ ေတာတြင္းၿမိဳ႕ေတာ္လုိ႔ ေျပာရင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။

မာနယ္ပေလာ အစည္းေ၀းခန္းမႀကီးနဲ႔ ဘားတုိက္ႀကီးေရွ႕မွာ က်င္းပေနတဲ့ အားကစားပဲြတခု

ပဒုိဘသင္ အိမ္ကေန ေဘးပတ္လည္အိမ္ေတြကို က်ေနာ္ေလ့လာၾကည့္္တဲ့အခါ အနီးဆုံးအိမ္က တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိစံလင္းရဲ့အိ္မ္။ အိမ္ပုံစံခ်င္းက အတူတူပါပဲ။ ဒီအိမ္ဟာ KNU ဗဟုိစည္း႐ံုးေရးဌာန ႐ံုးခန္းလည္းျဖစ္ၿပီး နာမည္ႀကီး သႏူးထူးစာေစာင္ ထုတ္ေ၀တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ကြန္ျပဴတာေခတ္ မဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္

ဖေရာင္းစကၠဴကုိ လက္နွိပ္စက္နဲ႔ေဖာက္။ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လွိမ့္ၿပီး ေကာ္ပီကူးေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ABSDF ဗဟုိ႐ံုးအဖြဲ႔မႉးတဦးျဖစ္သူ ဦးရီထြန္း တီထြင္လုိက္တဲ့ ဖေရာင္းစကၠဴ ေကာ္ပီကူး သစ္သားကရိယာေလးတခုက အေတာ္ေခတ္စားသြားၿပီး ကြန္ျပဴတာ မေပၚမီအထိ အဲဒိီကရိယာကုိ ေတာ္လွန္ေရး

နယ္ေျမတလုံးမွာ သုံးၾကတာကုိေတြ႔ရပါတယ္)

ပဒုိစံလင္းအိမ္ရဲ့ေရွ႕က ပုံစံတူ အိမ္ကေတာ့ ပုိ႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးဌာန၊ ေနာက္တလုံးက သစ္ေတာဌာန၊ ေနာက္ထပ္ တလုံးကေတာ့ ဘ႑ာေရးဌာနျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးေတြေပၚကိုေတာ့ က်ေနာ္မတက္ျဖစ္လုိက္ပါ။ အဲဒီ႐ံုးေတြ အလြန္မွာေတာ့ မဒတ (အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု) ႐ံုး၊ ထီးတခီးဘက္ထြက္တဲ့ ကားလမ္းေၾကာင္္းတခုနဲ႔ ေခ်ာင္းကူးတံတားတခုရွိပါတယ္။ ကားလမ္းကို ေက်ာ္လုိက္ေတာ့ ဒုဥကၠဌ ပဒိုသန္းေအာင္ရဲ့အိမ္ (သူကြန္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ ဆက္ေနတဲ့အိမ္)။

အဲဒီအိမ္ကေန ညာဘက္ကို လွည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ေပၚက ဘုရားေက်ာင္းဆီတက္တဲ့ လူသြားလမ္းတခု။ ၿပီးရင္ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္မာေဆာက္ထားတဲ့ အေကာင္းစား ၂ ထပ္ အေဆာက္ဦႀကီးတခု (အေစာပုိင္းမွာ ေဒါက္တာ မာတာရဲ့ KNU နုိင္ငံျခားေရးဌာန႐ံုးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ADNSC [Anti-military Dictatorship National Solidarity Committee] တပ္ေပါင္းစု ႐ံုးခန္းျဖစ္လာပါတယ္) ရွိၿပီး အဲဒီ ေဘးမွာေတာ့ သစ္ပင္တန္းတခုရွိပါတယ္။ (အဲဒီကာလကေတာ့ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္အသစ္ႀကီး မေဆာက္ရ ေသးပါ) သစ္ပင္တန္းအဆုံးမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ့ ေကာ္သူးေလအစိုးရ သမၼတအိမ္ျဖဴေတာ္ စံအိမ္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စံအိမ္ေတာ္ဆုိတာ တင္စားၿပိီးေခၚေ၀ၚျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ့္ကုိ သားနားတဲ့ ၂ ထပ္ တုိက္အိမ္ အႀကီးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒိီေဘးမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ ႐ံုးထုိင္တဲ့ ကြ်န္းသစ္သားအိမ္ ခပ္ေသးေသးတလုံး။ ၿပီးရင္ KNU အမ်ဳိးသမီးအစည္းအ႐ံုးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္တခ်ိဳ႕။ ၿပီးရင္ ဆံသဆုိင္။ ဆံသဆုိင္ ေနာက္ေက်ာမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ မာနယ္ပေလာ ဗဟုိစားဖုိေဆာင္။ စားဖုိေဆာင္ေဘးမွာေတာ့ ကြန္မန္ဒုိကုန္းဘက္နဲ႔ ေခြးအိပ္ေတာင္ဘက္တက္တဲ့ ကားလမ္းေၾကာင္းတခု။ ကားလမ္းကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေဘာ္လုံးကြင္းအတုိင္း ျပန္လွည့္မယ္ဆုိရင္ တပ္ေထာက္ဌာနနဲ႔ ဂုိေဒါင္ႀကီးတခုကုိ ေသာင္းရင္းျမစ္ ကမ္းနားေစာင္းဘက္မွာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တာမလာေဘာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကစယ္ဒုိ တုိ႔ ႐ံုးထုိင္တဲ့ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ေဘးမွာေတာ့ ကရင္အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔ (KNDO) ႐ံုးခန္း။

အဲဒီစစ္႐ံုးခ်ဳပ္နဲ႔ KNDO ႐ံုးေရွ႕တည့္တည့္ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ႀကီးမားၿပီး အရိပ္ေကာင္းလွတဲ့ ကုကၠိဴပင္တန္းေအာက္မွာေတာ့ ခန္႔ညားစြာေနရာယူထားတဲ့ မာနယ္ပေလာ အစည္းေ၀းခန္းမႀကီးကုိ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အစည္းေ၀းခန္း ေဘးမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ စစ္သည္ေတြ တည္းခုိေလ့ရွိတဲ့ ေျခခံရွည္ ဘားတုိက္အေကာင္းစားတခု (၁၉၉၂ ေနာ္တစစ္ပဲြအၿပီးမွာ က်ေနာ္အပါ၀င္ တပ္ရင္း ၂၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ က ရဲေဘာ္ေတြ တည္းခုိခဲ့ဖူးပါတယ္)။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြအတြက္ သားသားနားနား ဧည့္ရိပ္သာတလုံး။ ၿပီးရင္ေတာ့ ပဒုိဘသင္အိမ္ဆီ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

မာနယ္ပေလာကို ဒုတိယအေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ မတ္လ အေစာပုိင္းလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္း။ KNU ကေန က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မီတီဆီ ေထာက္ပံ့ေနၾက တလ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၃၀၀၀ ကုိ ထုတ္ယူဖုိ႔ ဥကၠဌ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က က်ေနာ့္ကုိ တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ။ အဲဒီေငြ ၃၀၀၀ ရဖုိ႔အေရး ပဒုိဘသင္အိမ္မွာ ထုိင္ေစာင့္လုိက္ရတာ သီတင္းတပတ္ၾကာသြားပါတယ္။

အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အိမ္မွာ တည္းရတဲ့ ဧည့္သည္ဆုိေပမယ့္ င႐ုတ္သီးေထာင္းနဲ႔ပဲ ေန႔စဥ္တုိးေနေတာ့ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ႕ ထုံစံအတုိင္း လဖက္ရည္ဆုိင္ ရွာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္တဲ့ ဆုိင္ကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ့ အလွပဆုံးရႈခင္းကုိ အေပၚစီးကေန ျမင္ခြင့္ရေနတဲ့ ပဒုိ၀ီးရဲ႕ လဖက္ရည္ဆုိင္ပါပဲ။ ေသာင္ရင္းနဲ႔ သံလြင္ျမစ္ဆုံ ထုိင္းဘက္ကမ္းရွိ စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔ ဘန္ဂလုိေနရာကလဲြရင္ ဒီေဒသတ၀ုိ္က္မွာ ဒုတိယ ရႈခင္း အေကာင္းဆုံးေနရာဟာ ပဒုိ၀ီးဆုိင္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

သူဆုိင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္းပင္အႀကီးႀကီးတပင္ရွိၿပီး အဲဒီေအာက္မွာ သစ္သားေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ သဘာ၀ ထုိင္ခုံေတြကလည္း အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ လဖက္သုတ္တပဲြမွာ၊ ေရေႏြအုိး တကရားနဲ႔ အဲဒီ သစ္ပင္ေအာက္က ခုံတန္းမွာထုိင္ၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေငးၾကည့္ရတဲ့အရသာကုိ အခ်ိန္ထိ သတိရေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ … အဲဒီသဘာ၀အလွအပ ရႈခင္းေတြအျပင္ေပါ့ေလ၊ က်ေနာ္ခဏခဏ သြားျဖစ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းရင္းတခုကေတာ့ လွပတဲ့ ဆုိင္ရွင္ေကာင္မေလး တေယာက္ေၾကာင့္လုိ႔ ၀န္မခံရင္ က်ေနာ္ သတင္းထိမ္ခ်န္ရာ က်ပါလိမ့္မယ္။

မင္းသမီးခစန္းမွ ၂၀၁ တပ္ရင္း စစ္ေၾကာင္းတခု ေသာင္ရင္းျမစ္အတြင္း ေလွျဖင့္ မာနယ္ပေလာစခန္းဆီ လာေနစဥ္

ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အိမ္ေဘးကေန ထီးတခီးဘက္သြားတဲ့ ကားလမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မဒတ႐ံုးကို က်ေနာ္ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီကာလ ႐ံုးထုိင္ေနသူေတြထဲမွာ ရခုိင္ပါတီက ခုိင္စုိးနုိင္ေအာင္နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နုိင္ဟံသာတုိ႔ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးကို ေက်ာ္ၿပီးဆက္သြားေတာ့ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္နဲ႔ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ေတြကိုသာ ေတြ႔ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အဖုိ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ ဆုိတာဟာ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္ဦးက ေျမစုိက္ တဲတလုံးသာသာ ျဖစ္ေပမယ့္ သင္ၾကားေနတဲ့ဆရာေတြက ႏိုင္ငံတကာက ေရာက္လာသူေတြ။ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းကလည္း နုိင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ေတြကေန သင့္ေတာ္တာေတြကို ေကာက္နႈတ္ထားတဲ့ အနွစ္ခ်ဳပ္သင္႐ုိး။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ထီးတခီး အထက ကေန ၁၂ တန္းအထိ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ ကရင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြ။

ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္က အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးခစန္းက ရဲေဘာ္ ၂၀ ဦးအပါ၀င္ ဘုရားသုံးဆူ၊ သီေဘာဘုိးနဲ႔ တျခားစခန္းအသီးသီးက DAB စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ေရာက္ေနတဲ့ ABSDF ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ခန္႔ကုိ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္ ဘားတုိက္မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (DAB) စစ္ေၾကာင္းေတြ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေဆာင္းပါးအခန္း ၈ မွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့မိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ဒီ ပထမအႀကိမ္ စစ္ေၾကာင္း အလုပ္မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ျပန္သိရပါတယ္။

DAB တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉးနဲ႔ ABSDF ဗဟုိ အတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း ေခၚယူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ဟာ DAB စစ္ေၾကာင္းမဖြဲ႔နုိင္ဘဲနဲ႔ မာနာပေလာမွာ သတင္း ၂ ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ၿပီးေနာက္ မိခင္စခန္းေတြဆီ ကို္ယ့္အစီစဥ္နဲ႔ကုိယ္ ျပန္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ အဲဒီစစ္ေၾကာင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူ မင္းသမီးခစန္းမွ ေက်ာင္းသားတဦးက ဒီေဆာင္းပါး ေရးေနစဥ္ က်ေနာ္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္ရိပ္သာမွာ တည္းတဲ့ အေမရိကန္သူ မိီမီျမင့္ဖူးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးငွက္ဖ်ား႐ုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ေဒသမွာ အေမရိကားကေန ေရာက္လာတဲ့ မီမီျမင့္ဖူးကုိ ေက်ာင္းသားေတြ အလုအယက္ စိတ္၀င္စားတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ပဒုိဘသင္အိမ္မွာ က်ေနာ္တည္းေနစဥ္ နုိင္ငံျခားေရးဌာနက ဦးေအာင္ခင္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ မိမိျမင့္ဖူးတုိ႔အဖြဲ႔ ေရာက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မီမီျမင့္ဖူးပါတဲ့အဖြဲ႔ဟာ DAB ရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ကုလမဂၢအပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာဆီ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးတာေတြ၊ နုိင္ငံျခားဆက္ဆံေရးကို တက္ႂကြစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ န၀တ ဘက္ကလည္း ျမက္ခင္းသစ္မဂၢဇင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မီမီျမင့္ဖူးကုိ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ ေ၀ဖန္တာေတြကို ဖတ္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၈၉ အေစာပုိင္းကာလက သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ မာနယ္ပေလာ ခရီးစဥ္အတြင္း မဒတ႐ံုးနဲ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ဘက္ကို မသြားခဲ့ဖူးပါ။ အဲဒီေတာင္ဘက္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြေနာက္ပုိင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းနဲ႔ NLD-LA ႐ံုး၊ လူေဘာင္သစ္ပါတီ႐ံုး၊ ရဟန္းပ်ဳိမ်ားသမဂၢ႐ံုး၊ NCG ႐ံုးေတြ ရွိပါတယ္။

အလားတူ ဆံသဆုိင္နဲ႔ ထမင္း႐ံုကို ေက်ာ္ၿပီး ေျမာက္ဘက္ကိုလည္း မသြားခဲ့ဖူးပါ။ ေျမာက္ဘက္မွာ ၁၉၉၀ ေနာက္ပုိင္း ABSDF ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးရွိရာ ေလာကြာလူကုန္း၊ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ေတာင္ကုန္း၊ ၂၀၈ ေတာင္ကုန္းနဲ႔ ကြန္မန္ဒုိကုန္းတို႔ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ မာနယ္ပုေလာဆုိတာဟာ ေဘာလုံးကြင္း၀န္းက်င္ရွိ ႐ံုးခန္းတ၀ုိက္ သက္သက္မွ်သာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒါဟာ ၁၉၈၉ ခရီးစဥ္မွ်သာျဖစ္ၿပီး ၁၉၉၂ မာနယ္ပေလာတုိက္ပဲြ စစ္ကူခရီးစဥ္၊ ၁၉၉၃ ABSDF ျပန္လည္ေပါင္းစည္း ေရးေဆြးေႏြးပဲြ မာနယ္ပုေလာခရီးစဥ္ေတြကုိေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္)

...............................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၂)
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ December 15, 2011 7:10 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ပထမခရီးစဥ္

KNU နယ္ေျမေကာ္မီတီမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္အတြင္း မာနယ္ပေလာကုိ ၃၊ ၄ ေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ပထမအေခါက္ေရာက္တာဟာအေရးေပၚညီလာခံ မတုိင္မီလား။ ညီလာခံၿပီးမွလား ဆုိတာကိုေတာ့ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပထမအေခါက္ဟာ ဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ အတြင္းေရးမႉး ကိုခင္ေမာင္စုိးတို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ပါသြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ နယ္ေျမေကာ္မီတီ ဖြဲ႕ၿပီးကာစမွာ သြားတာျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလကုိ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ထူးျခားလွတဲ့ မာနယ္ပေလာရဲ့ ပထ၀ီ အေနထားနဲ႔ အခင္းအက်င္းကိုေတာ့ အခုအထိ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

မာနယ္ပေလာစခန္းေရာက္ ABSDF စစ္ေၾကာင္းတခု

ထုံးစံအတုိင္း မဲေဆာက္၊ မယ္လ၊ မက္သေလ၊ ခေလတလူကေန မာနယ္ပေလာအထိ ကားႀကံဳ၊ ေလွႀကံဳ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု မာနယ္ပုေလာ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနပါၿပီ။ ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးအိမ္က ထုတ္ေပးထားတဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ကုိ ဗဟုိေလွဆိပ္၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာျပၿပီး သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ဆီ က်ေနာ္တို႔ တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလွဆိပ္ကေန အေပၚတက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ၂ ခုရွိၿပီး က်ေနာ္တို႔ တက္လာတဲ့လမ္းမွာေတာ့ သစ္သားေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕၊ ေျမေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ မညီမညာ၊ အတို အရွည္ ေလွကားထစ္ ၄၀ ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ေလွကားထစ္ေတြဆုံးလို႔ ေျမညီလႊာကုိေရာက္တာနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းရွိတဲ့ မာနယ္ပေလာ ေဘာလုံးကြင္းနဲ႔ ကြင္းပတ္လည္က သစ္သားအိမ္ေတြ၊ ရံုးေတြကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီရံုးေတြ၊ အိမ္ေတြထဲက ပထမဆုံးေတြ႔တဲ့အိမ္ဟာ က်ေနာ္တို႔သြားခ်င္တဲ့ KNU အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ပဒုိဘသင္စိန္ (ေနာက္ပုိင္း KNU ဥကၠဌျဖစ္လာၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္သြားသူ) ရဲ႕ အိမ္ပါပဲ။ “ဟာလဲေဂး ပဒုိ” လို႔ိ မိတ္ဆက္ၿပီး သူအိမ္ေပၚ က်ေနာ္တို႔ တက္သြားပါတယ္။

ေကအန္ယူအရာရွိေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကရင္လုိႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ဖုိ႔ “၀ါ-နီ-ဟာ-နာ” ကို အလြတ္က်က္ထားရပါတယ္။ မနက္ပုိင္း Good morning ကုိ ၀ါလဲေဂး။ ေန႔လည္ပုိင္း Good afternoon ကုိ နီလဲေဂး။ ညေနပုိင္း Good evening ကုိ ဟာလဲေဂးလို႔ေျပာၿပီး ညပုိင္း Good night ကုိ နာလဲေဂးလို႔ သုံးပါ တယ္။ အဲဒါကုိ အလြတ္မရဘဲ ၀ါ-နီ-ဟာ-နာ ကို ေနရာမွားသုံးၿပီး ေျပာင္းျပန္ႏႈတ္ဆက္မိရင္ “ဗမာလုိပဲ ေျပာပါဗ်ာ။ မဂၤလာပါလို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္” လို႔ အေျပာခံရတတ္ပါတယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ အဟားခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ၄ ခုကိုေတာ့ ေနရာမွားမသုံးမိေအာင္ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြ အာဂံုေဆာင္ထားရပါတယ္။

ေနာက္တခါ ဒီလုိမ်ဳိး အခ်ိန္ပုိင္းျခားအလုိက္ ႏႈတ္ဆက္နည္းေတြကို ကရင္နယ္ေျမအပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့ရဖူးေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ “မဂၤလာပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တာမ်ဳိးကို ေက်ာင္းခန္းထဲ ဆရာမ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ေျပာတာကလြဲရင္ တျခားေနရာမွာ သုံးတာ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္မၾကားမိပါဘူး။ “ေနေကာင္းလား”၊ “ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္တာက ပုိမ်ားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ တဆက္တည္း တင္ျပခ်င္တဲ့ ထူးျခားမႈကေတာ့ ကရင္နယ္အပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသမွ် လူမ်ဳိးေတြမွာ Family name မိသားစုအမည္ေတြရွိေပမယ့္ ျမန္မာမွာေတာ့ အမည္ေတြက တေယာက္တမ်ဳိးစီျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ အေဖအမည္နဲ႔ သားသမီးအမည္ေတြဟာ ဘာမွအခ်ိတ္အဆက္မရွိဘဲ သီးျခားစီ ျဖစ္ေနတာကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ထူးျခားမႈအျဖစ္ ေတြ႔မိပါတယ္။

၀ါ-နီ-ဟာ-နာ နဲ႔ မိသားစုအမည္ကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ပဒုိဘသင္စိန္ရဲ့ အိမ္ေပၚ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အိမ္ဆိုေပမယ့္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား အေဆာင္ေယာင္ေတြမရွိပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာကေတာ့ ဒီအိမ္ေတြဟာ ရံုးနဲ႔တဲြထားတဲ့အိိမ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမအပါ၀င္ ေကအန္ယူ ထိပ္တန္းအရာရွိေတြရဲ႕ မိသားစုေနအိမ္ေတြဟာ မာနယ္ပေလာကေန မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ေလွစီးရတဲ့ ေဖြးေဘာလူရြာမွာရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ေရာက္ဖူးၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ မေရာက္ဖူးလုိက္ပါ။

တျခမ္းေစာင္းေနတဲ့ ေတာင္နံရံကုိ ေျမမညွိဘဲ တုိင္ကုိ ညွိၿပီးေဆာက္ထားတဲ့အိမ္။ ေျခတံရွည္ ကြ်န္းသစ္သားသစ္တုိင္ အတိုအရွည္ေတြ စိုက္ထားၿပီး အဲဒီေပၚမွာ သစ္တခ်ဳိ႕၊ ၀ါးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အေသခ်ာ ေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတံရွည္ တဲအိမ္တလုံးမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ အမုိးက အင္ဖက္၊ အခင္းက ကြ်န္းသစ္ သားအၾကမ္းထည္။ တျခမ္းပဲရွိတဲ့ အကာက ၀ါးထရံ။ ခါးဆစ္ေလာက္အထိ ၀ါးထရံ ကာထားတဲ့ သူ႔အိပ္ခန္းတခုကလြဲရင္ တအိမ္လုံးဟင္းလင္းျပင္။ အိမ္အလ်ားက ေပ ၃၀ ေလာက္ရွိၿပီး အနံက ၁၅ ေပေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အိိမ္ေရွ႕ေလွကားအတက္ ကြပ္ျပစ္မွာက ဧည့္ခန္း။ အေပၚ ဆင့္မွာ သူရဲ႕ရံုးခန္း။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ မီးဖုိးေခ်ာင္။ ဒါပါပဲ။

ရံုးခန္းဆုိေပမယ့္ အဲဒီကာလက ကြန္ျပဴတာမေပၚေသးတဲ့အတြက္ သူရဲ႕အတြင္းေရးမႉးတဦးက လက္နွိပ္စက္တလုံးနဲ႔ ကရင္စာ၊ အဂၤလိပ္စာေတြကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႔ ရုိက္ေနတုန္း။ အတြင္းေရးမႉးဆုိေပမယ့္ ေကာ္သူးေလ အ.ထ.က ကေန ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကို တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတဦးက ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ ကူညီေနတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ေတာ့ တုိလီမုိလီလုပ္ေပးရတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး မူးကလိ။ သူကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရင္ႏွီးဆုံးပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ NCUB ပုိ႔ေဆာင္ေရးဌာနမွာ ဆက္လက္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ပါတယ္ (အခုေတာ့ သူလည္း ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ေရာက္ေနပါၿပီ) အဲဒီညက ရဲေဘာ္ႀကီး မူးကလိ လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ကရင္ ငရုတ္သီးေထာင္း၊ တာလေဘာဟင္းနဲ႔ ငါးေသတၱာသုတ္တို႔ကုိ စားခဲ့ရတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

ညစာစားၿပီးမွာေတာ့ ပဒုိဘသင္နဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးမႈလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပဒုိဘသင္စိန္ရဲ့ ပုံကိုေတာ့ ပရိတ္သတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ဖူးၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူးမိတ္ဆက္ေပးစရာ လုိမယ္မထင္ပါ။ ပါ၀ါမ်က္မွန္တလက္ကို တပ္ထားၿပီး အၿမဲတမ္း ၿပံဳးရိပ္သန္းေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သိပ္မတူဘဲ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးတဦးနဲ႔ ပုိတူေနပါတယ္။ စကားေျပာရင္ ေလသံေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ဆက္ဆံေရး အေတာ္ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပါ။ သူဟာ အရင္က က်ေနာ္တို႔စခန္း အေျခစုိက္တဲ့ မင္းသမီးေဒသ ၿမိတ္ ထား၀ယ္ခရိုင္ ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အဲဒီကတဆင့္ ဗဟိုအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ အေရြးခံရတာလို႔ သိရပါတယ္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဇာတိ ပဒုိဘသင္ဟာ ၁၉၄၉ ကတည္းက KNU ထဲ၀င္ ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၄ မွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ စတင္အေရြးခံရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာထဲမွာရွိစဥ္ က်င္းပတဲ့ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ KNU ညီလာခံမွာေတာ့ သူဥကၠဌျဖစ္လာပါတယ္။

စာသင္ခန္းထဲက ပထ၀ီ။ ရုပ္ရွင္ထဲကသူပုန္နဲ႔ တကယ့္အေျခေနမတူပါ

သူ့အေၾကာင္းကိုမွတ္မိေနေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းရာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ေကအန္ယူက တတ္ႏိုင္ဆုံး အကူညီေပးဖုိ႔ တင္ျပခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းကို က်ေနာ္ေလ့လာ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မာနယ္ပေလာစခန္း ဆုိတာဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက လူသူမေရာက္ႏိုင္တဲ့ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းလို႔ မေရာက္ဖူးသူေတြက ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကေနလာဖုိ႔ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲႏိုင္ေပမဲ့ ထုိင္းဘက္ကေန ကားလမ္း၊ ေလွလမ္းေတြနဲ႔ အလြယ္တကူ သြားႏိုင္တဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး စစ္ေရးအရ ဗ်ဴဟာေျမာက္တဲ့ေျမအေနထားရွိပါတယ္။

ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေသာင္ရင္းျမစ္နဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံက ေတာတန္းေတြ၊ ေအာက္ဘက္ကို နာရီ၀က္နီးပါး ဆင္းသြားမယ္ဆုိရင္ သံလြင္နဲ႔ေသာင္ရင္းျမစ္ဆုံ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ န၀တဘက္ကေန ၾကည္းတပ္ေတြ ဒီတုိင္းတက္လာဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ သံလြင္က မာနယ္ပေလာကုိ သဘာ၀အရ အကာအကြယ္ ေပးထားတဲ့သေဘာပါ။

အေပၚဘက္မွာေတာ့ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေနာတခံစစ္ေၾကာင္းႀကီးရွိပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ (ေန အ၀င္ အထြက္္တုိင္းဆုိရင္ အေနာက္ဘက္လို႔ ေျပာသင့္ပါတယ္) ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္ေက်ာႀကီးက ကာရံထားတဲ့အတြက္ အဲဒီ ေတာင္ကုိေက်ာ္ၿပီး န၀တတပ္ေတြ ရုတ္တရက္ တက္လာလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔ ေသာင္းရင္းျမစ္ၾကားက ေဘာလုံးကြင္း ႏွစ္ကြင္းစာေလာက္သာရွိတဲ့ ေျမျပန္႔ေနရာေလးမွာ မာနယ္ပေလာစခန္းကို ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သစ္။ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းေနာက္ခံနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ မာနယ္ပေလာစခန္း

ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းကုိေက်ာ္ၿပီး န၀တဘက္ကေန လက္နက္ႀကီးနဲ႔လွမ္းပစ္မယ္ဆုိရင္ က်ည္ဟာ မာနာပေလာရင္ျပင္ထဲ မက်ဘဲ ေသာင္းရင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ထုိင္းထဲက်ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ ၁၉၉၂ စစ္ပဲြတုန္းကဆုိရင္ က်ည္အေတာ္မ်ားမ်ား ထုိင္းထဲက်သြားတာက ဒီစခန္းရဲ့ ဗ်ဳဟာေျမာက္မႈကုိ သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေလယဥ္နဲ႔ဗုံးႀကဲမယ္ဆုိရင္လည္း ျမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းႀကီးက ခံေနတဲ့အတြက္ သိပ္မလြယ္တဲ့ေနရာမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့တာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

အဲ … ေဘာ္လုံးကြင္း ၂ ကြင္းစာေလာက္သာရွိတဲ့ ဒီဌာနခ်ဳပ္စခန္းကေန ထိမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္တဲ့ နယ္ေျမတခုလုံးရဲ႕ အေျခေနကို လွမ္းၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ပုိေတာင္ အံ့ၾသသြားႏိုင္ပါတယ္။ အေပၚဘက္ (ေျမာက္ဘက္) သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ရွိ သံလြင္စခန္း၊ ေစာထစခန္းကေန ကရင္နီနယ္စပ္အထိကုိ တပ္မဟာ ၅ နဲ႔ တပ္မဟာ ၂ တို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ တခါ မာနယ္ပေလာရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ပဲခူးတုိင္းအေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္၀ွမ္း ေဒသအထိ တပ္မဟာ ၁ နဲ႔ ၃ တို႔ က လႈပ္ရွားေနပါတယ္။

ေနာက္တခါ မာနယ္ပေလာကေန ေတာင္ဘက္ကုိ ေသာင္းရင္းျမစ္တေလွ်ာက္ ျပန္တက္လာမယ္ဆုိရင္ မဲသေ၀ါေတာင္ကုိ န၀တက ထိမ္းထားတာကလဲြရင္ ကလက္ေဒးကေန ဟုိး တနသာၤရီတုိင္း ေကာ့ေသာင္အနီးထိ က်န္နယ္စပ္တေၾကာလုံးကို ေကအန္ယူက ထိန္းခ်ဳပ္ထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ကလက္ေဒး၊ မယ္လ၊ ေရေက်ာ္၊ ေကာ့မူရာ၊ သီေဘာဘုိး၊ ေ၀ါေလ၊ က်ဳိက္ဒုံံ၊ မကၠသာ စသည္ျဖင့္ ဘုရားသုံးဆူေဒသ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနယ္ေျမအစပ္အထိ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၇ နဲ႔ တပ္မဟာ ၆ တို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေဒသနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသကေန ဟုိးေအာက္ဆုံး ေကာ့ေသာင္အနီးက ရြာေလလူစခန္းအထိ KNU တပ္မဟာ ၄ က ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ KNU ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမဟာ ေတာင္-ေျမာက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ အေတာ္က်ယ္ ျပန္႔တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။

တဆက္တည္း KNU နယ္ေျမကိုေက်ာ္ၿပီး တျခားေဒသေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း ေစာထစခန္းကေန သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတေက်ာလုံးနဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္တေလွ်ာက္ကုိလည္း ကရင္နီ၊ ရွမ္း၊ ပအုိ႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ၀၊ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယ နယ္စပ္တေလွ်ာက္လုံးကို လူမ်ဳိးစုေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပထ၀ီေတြ ျမန္မာ့သမုိင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကုိယ္တုိင္ အခု မ်က္စိနဲ႔အမွန္တကယ္ ျမင္ေနရတဲ့ ပထ၀ီေတြ၊ သမုိင္းေတြဟာ အေတာ့္ကို ကြာျခားေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

တခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက ျမင္ေနၾက ရုပ္ရွင္ေတြထဲက သူပုန္နဲ႔ အခု မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္မွာ တကယ္ျမင္ေန။ ေတြ႔ေနရတဲ့သူပုန္ေတြဟာလည္း တျခားစီျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ၾကက္ေပါင္ကုိက္လုိက္၊ အရက္ေသာက္လုိက္၊ မိန္းမကိုဖက္လုိက္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက သူပုန္မ်ဳိး ဒီေဒသမွာ က်ေနာ္ေတာ့ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသူပုန္ဆုိရင္ အေျခေနက ပုိေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ၾကက္ေပါင္ကုိက္ဖုိ႔ေနေနသာ ၾကက္ဒူးေခါင္းရုိးကိုေတာင္ ကီလုိခ်ိန္နဲ႔ ၀ယ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀ပါ။

ဒါေတြကို န၀တ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနက ျမသန္းစံတို႔၊ တင္သန္းဦးတို႔ကိုယ္တုိင္ ရိပ္မိသြားလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ၁၉၈၉-၉၀ ၀န္းက်င္မွာ ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ “ပါပီမ” အပါ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ရုပ္ရွင္ကား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သမားရုိးက် ဇာတ္အိမ္ပုံစံေတြကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကို ဇာတ္လုိက္ေနရာမွာတင္ရုိက္တဲ့ ကားေတြထြက္လာပါတယ္။ အရင္ကဆုိရင္ သူပုန္ေနရာမွာ လူၾကမ္းနဲ႔သာ သရုပ္ေဆာင္ရမယ္လို႔ နားလည္ထားရာကေန ေက်ာင္းသားသူပုန္ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးမင္းသားေတြ၊ မင္းသမီးေတြကို္ယ္တုိင္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္ ရုိက္ကူးျပသခဲ့တာကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။

အဲဒီမာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္က ပဒုိဘသင္အိမ္မွာေတာင္ န၀တ ၀ါဒျဖန္႔ဌာနရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ေတြကိုယ္တုိင္ ထုိင္ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိျဖစ္စဥ္နဲ႔ န၀တရုပ္ရွင္ တျခားစီျဖစ္ေနတာကုိ “ဟား” ခဲ့ ဖူးၾကပါတယ္။

....................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၁
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ December 8, 2011 7:44 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂၤဇင္း။

တပ္ရင္းနံပါတ္မ်ား သတ္မွတ္ျခင္း

ညီလာခံအတြင္းေဆြးေနြးတဲ့ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ABSDF

စခန္းေတြအတြက္ တပ္ရင္းနံပါတ္ေတြ သတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကုိင္နယ္ေျမ အလုိက္ တပ္ရင္း

နံပါတ္ေတြကို သတ္မွတ္လုိက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမ အ တြက္ အမွတ္ ၁ နဲ႔ စဖုိ႔။ ကရင္နယ္ေျမကုိ

အမွတ္၂။ ကရင္နီနယ္ကုိ အမွတ္ ၃။ ရွမ္း၊ ရလလဖ၊ ပအုိ႔ ၊ ပေလာင္နယ္ေတြကုိ အမွတ္ ၄။

၅။ ၆။ ၈။ ကခ်င္ နယ္ကို အမွတ္ ၇။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ကုိ အမွတ္ ၉ နဲ႔ စဖုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။

သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံက်င္းပေနပုံ (ဓါတ္ပုံ စာေရးသူရဲ့ Face book )

အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ေတြေပၚလာပါတယ္။ KNUနယ္ေျမ ဘိတ္(ၿမိတ္) ေဒသရွိ ေမာေတာင္စခန္းမွာ ၂၀၃။ ထား၀ယ္ေဒသ မင္းသမီးမွာ ၂၀၁။ သီေဘာဘုိးမွာ ၂၀၄။၂၀၅။၂၀၆ တပ္ရင္းမ်ား။ ေရေက်ာ္မွာ၂၀၇။ သံလြင္မွာ၂၀၈ နဲ႔ ၂၀၉။ ေစာထမွာ ၂၁၀။ ၀မ္ခမွာ ၂၁၁ စသျဖင့္ ေပၚလာပါတယ္။ ကရင္နီေဒသ ေဟြေစတီ စခန္း မွာ ၃၀၃ တပ္ရင္း ေပၚလာပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ၅၀၁။ ပအုိ႔နယ္ေျမမွာ ၆၀၁။ ရလလဖ နယ္ေျမမွာ ၈၀၁ တပ္ရင္း ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ကခ်င္ နယ္ေျမကိုေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းအျဖစ္ သီးျခား သတ္မွတ္ၿပီး ၇၀၁ တပ္ရင္းေတြေပၚလာပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ဘက္မွာ ၉၀၁ တပ္ရင္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗဟုိိေကာ္မတီ ေရြး ခ်ယ္တဲ့ေန႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ (မွတ္မိသမွ်ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာရင္းရနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိသုေတသနဌာနဆီ ေတာင္းခံ ထားေပမယ့္ အခုထိမရေသးပါ။ လူစာရင္း အမွားအယြင္းရွိပါက ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္)

အေရးေပၚညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ဥကၠဌ အျဖစ္ မူလ ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ဒု ဥကၠဌေတြအျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္က လာတဲ့ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္(စီမံ)နဲ႔ ေကာ့မူးရာမွ ဦးယုႏြယ္(စစ္ေရး) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ မူလ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္း။ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ေဟြေစတီ စခန္း(ကရင္နီ) ဘက္ကလာတဲ့ စုိင္းဆုိင္ေခး။ တြဲဖက္အတြင္း ေရးမႈး ၂ အျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ကုိတင္စိုးေနာင္ တုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ေတာ့ မူလစည္းရံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုထြန္းဦး(က်ဆုံး)နဲ႔ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ကိုကိုေလးတုိ႔ကုိ မူလတာ၀န္ေတြ ဆက္ေပးပါတယ္။

အသစ္တက္လာတဲ့ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့

ေကာ့မူးရာစခန္းက ေဒါက္တာ ေသာင္္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး(လက္ရွိ အေ၀းေရာက္

ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ)။ ကလက္ေဒး သို႔မဟုတ္ ေရေက်ာ္စခန္း က ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်န္းမာေရး။

ေဟြေစတီစခန္းက ကုိဆန္နီက စစ္ေရး(လက္ရွိ ABSDF အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနဆဲ)။ ေဟြေစတီကပဲ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး။ ေစာထစခန္းက ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး။ သီေဘာဘုိးက ကိုေအာင္သန္း(နႈတ္ခမ္းေမြး)က စာရင္းစစ္ အျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းက ကုိတုိက္ေမာင္း။ ေစာထစခန္းက ကုိတင္စိုး။ ေရေက်ာ္က ကုိေအာင္ဟိန္းနဲ႔ ကုိ ထြန္းသိန္း။ မင္းသမီးစခန္းက ကိုခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ထင္။ ေမာေတာင္စခန္းက ကုိေက်ာ္ေဇယ် တုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္ အမွတ္ ရေနပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ တုန္းက စခန္းတခုခ်င္းစီရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြစုံေအာင္မပါတဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့စခန္းတခုစီက အနည္းဆုံး ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးစီ ပါေစရမယ္ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုိေကာ္မတီအမ်ားဆုံး ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ ညီလာခံတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ က်မ္းသစၥာဆုိတ့ဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္လုိ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသြးေသာက္ သစၥာဆုိမယ္လို႔ ကုိယ္စားလွယ္တဦးက အဆုိျပဳပါတယ္။ ဒီအဆုိ ျပဳခ်က္ကုိ အားလုံးနီးပါးက လက္ခံၾကေပမယ့္ ေဟြေစတီ ဘက္က လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ နုိင္ငံေရးအရမွန္ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္နုိင္တဲ့အတြက္ သူလက္ မခံဘူးဆုိၿပီး ထ ကန္႔ကြက္တာကိုလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ညီလာခံအတြင္း ဒီလုိအဆင္မေျပမႈေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ရက္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္စဥ္က မယ္ညား- ပါသားနဲ႔ ဘယ္ညာနင္းေနတဲ့ သင္တန္းသားေတြရဲ့ သင္တန္းဆင္းပဲြေန႔လား မသိပါ။ အဲဒိီတရက္မွာ KNU တပ္ရင္း ၂၀ နယ္ေျမ။ ဥသုထ ေဒသအႀကီးအကဲနဲ႔ ခရုိင္ ဥကၠဌ ပဒုိေနာ္ေတာ့က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အားလုံးကို သူ႔အိမ္ဆီဖိတ္ၿပီး ႏြား တေကာင္ ေပၚေႂကြးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ထမင္းစားပဲြမွာ သူေျပာတဲ့ အဓိကစကားလုံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညြတ္ေရးအတြက္ အခုလုိ ထမင္းဖိတ္ေႂကြးတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ထမင္းစားပဲြမတုိင္မီလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုေတာင္းပဲြ ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစ။ “အာမင္” ကိုျမန္ျမန္ၾကားရပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းေနတဲ့အတြက္ သူ႔စကားကုိ သိပ္နားမ၀င္။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ တဲ့ အမဲသားတုံးကိုသာ အလုအယက္ ၀ုိင္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။

ရန္သူနဲ႔မတိုက္ခင္ ငွက္ဖ်ားကို အရင္တုိက္

သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚညီလာခံတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရကို မႀကိဳမခ်က္ဘဲ ဒီတုိင္း ေသာက္မိလုိ႔လား။ အေအးဓာတ္မ်ားတဲ့ ေဒသမုိ႔လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တကုိယ္လုံးေအးစက္ တုန္ရီျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ေဘးနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရးေပၚ ေဆးခန္းဆီ ေဆးသြားေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္လုိ႔ ငွက္ဖ်ား မိေနသူေတြအမ်ားႀကီး။ ေဆးခန္း ခုတင္ေပၚမွာ လူနာ ၂၀ ေက်ာ္ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမွေရာက္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေစာင္ကုိေခါင္းျမီးၿခံဳကာ တအီးအီးညည္း ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒရစ္ ပုလင္းေတြတန္းလန္းနဲ႔ ေခြေပ်ာ့လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခုတင္ေပၚထုိင္။ ေဆးခန္းနံရံ ကိုမီွၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေမာၿပီး ငူငူငုိင္ငုိင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပုံစံ ေတြနဲ႔။

က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အယင္ဆုံး ျပဒါးတုိင္တခုေပးၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က အေတာ္မ်ားေနပုံရေပမယ့္ အတိအက် က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း။ အေပၚေသြး။ ေအာက္ေသြးကိုမွတ္။ ေဟာဒီေဆးေတြကို အယင္ေသာက္ လုိက္။ ၈ နာရီျခား တႀကိမ္စီ ဆရာမေတြ က ေဆးလာေပးလိမ့္မယ္ လုိ႔ သရမူ (ဆရာမကို ကရင္လုိအေခၚ) တဦးက ေဆးတဆုပ္နဲ႔ ေရတခြက္ ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ “အားပါးပါး မနည္းပါလား”ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ ေဆးေတြက အမ်ားႀကီး။ ကီြီနီး (ကလုိကြင္းလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္) က၂ လုံး။ ပါရာစီတေမာက ၂ လုံး။ တက္ထရာ ဆကလင္း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ္က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ္ထဲတႀကိမ္တည္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရမယ္လုိ႔ သရမူက ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေပမယ့္ ေဆး ေၾကာက္တဲ့ က်ေနာ္ အံထြက္ပါေလေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ကရင္ သရမူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ အန္လုိ႔ မရဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ေသာက္ဆုိၿပီး ထပ္ တုိက္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ရုိးရုိးေရအစား လိေမၼာ္ရည္လား။ ကုိကာကုိလာလားမသိ တခြက္ ေလာက္နဲ႔တုိက္ေတာ့ မအန္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး ၈လုံး စလုံး တၿပိဳင္တည္း မပစ္ထည့္ဘဲ မခါးတဲ့ ေဆး ၄ လုံးကို တႀကိမ္။ ခါးလြန္းတဲ့ ကြီနီးနဲ႔ ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဘီဆစ္ကုိ တျကိမ္ေသာက္ လုိက္ေတာ့ အုိေက သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သရမူက ဟာလဲေဂ ေျပာၿပီး တျခားလူနာဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သရမူရဲေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕“ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလး”ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ က သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သံလြင္စခန္းကဆရာမ ဘာမ်ားကြာသလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနမိပါတယ္။

ညီလာခံဆီ တက္လာတဲ့စခန္းအသီးသီးက ကုိယ္စာလွယ္မ်ား (ဓါတ္ပုံ စာေရးသူရဲ့ Face book )

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ နယ္စပ္ကေတာထဲလာၿပီး တကၠသုိလ္ေဆးခန္းက သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ဆရာမေလးကို စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိ႔မရ။ တက္ေနတဲ့ငွက္ဖ်ား အခ်ိန္မီအပူခ်ိန္မက်ဘူးဆုိရင္ ျပာလားေဂ(မူလ ကရင္စကားလုံးေတြျဖစ္တဲ့ ေ၀ါလဲေဂ။ နီလဲ ေဂ။ ဟာလဲေဂ။ နာလဲေဂ-ေတြကို တုၿပီး အဆင္မေျပ။ ျပာယာခတ္တဲ့အခ်ိန္။ ဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြၾကား သုံးေလ့ရွိတဲ့ ဘန္းစကားျဖစ္ပါတယ္) ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡမ်ားသြား နုိင္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပုိး ဦးေနွာက္ထဲ၀င္လုိ႔ေသသြားသူေတြ။ ေဂါက္

ေၾကာင္ သြားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဆီးထဲေသြးပါတဲ့ Black Water နဲ႔ ေသသြားသူေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ငွက္ ဖ်ားဟာ တကယ္ေၾကာက္စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။

ဒီေဆးခန္းမွာထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုကေတာ့ ဒီက ကု-ထုံးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔မတူ။ ျမန္မာနုိ္င္ငံမွာ တုန္းက က်ေနာ္ပဲတခါမွ လူနာမျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လားမသိ။ ဒရစ္သြင္းတဲ့လူဆုိရင္ အေျခေန အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ေသဖုိ႔မ်ားေနၿပီ လုိ႔နားလည္ထားေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ ေဆးရံုတက္တာနဲ႔ ဒရစ္ အရင္ ခ်ိတ္တာပါပဲ။ ေနာက္တခု ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာတုန္းက အေအးမိ။ အပူရွပ္ၿပီး အဖ်ားတက္တယ္ဆုိရင္ တခါးေတြအလုံပိတ္။ ေစာင္ၿခံဳအိပ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားက်ရင္လည္း ဘာ မစားရ။ ညာမစားရဆုိတာေတြရွိေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အပူသိပ္မ်ားရင္ ေရခဲနဲ႔ရုိက္မယ္။ ေရခဲ မရွိရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ထဲဆင္းခုိင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခုိင္းမယ္။ ၿပီးရင္ အားရွိတဲ့အစာေတြ ေပးစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ သံလြင္ေရနဲ႔ ပဲ တုိးေနရၿပီး အားရွိတဲ့အစာအတြက္ေတာ့ မုိက္မီသန္ (ပိုက္ဆံမရွိတာကို ထုိင္းလုိအေခၚ) အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနလုိ႔ မစားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ အေျခေနေတြၾကားမွာ ဒရစ္ တလုံးသြင္း။ ကီြနီး-ပါရာ-တက္ထရာေတြနဲ႔ ၃ရက္ေလာက္ နွစ္ပါးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရပါတယ္။ ကီြနီး တန္ခိုးျပလုိ႔ မူးေ၀ေ၀ျဖစ္ေနၿပီး နားထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ရဟတ္ယဥ္အသံ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ယင္ေကာင္ေတြ။ ပိတုန္းေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲပ်ံံေနသလုိလုိ တခ်ိန္လုံးၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပုံေတြကုိ အခုခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္မိရင္ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ပုံေတြမွန္း သိပ္သိသာပါတယ္။ အဲ သံလြင္က ေပးလုိက္တဲ့ ငွက္ဖ်ားလက္ေဆာင္ဟာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ တလတခါ နွစ္လတခါနီးပါး ငွက္ဖ်ားကျပန္ျပန္ေပၚလာ ေန တဲ့အတြက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာ ေဆးခန္းမွာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္တက္လုိက္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္းဘက္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာအၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနၿပီး ဘန္ေကာက္ ေရာက္တဲ့အထိ မျပတ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အနုစာ၀ါရီ ေက်ာက္တုိင္အနီးရွိ မဟိေဒါ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ငွက္ဖ်ားသုေတသနာေဆးရံုႀကီးမွာေတာင္ သတင္းတပတ္ၾကာ တက္ေရာက္ ကုသခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားက အျမစ္မျပတ္ဘဲ တခါတရံျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၿပီး အခု ေနာ္ေ၀းကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ငွက္ဖ်ား ဇာတ္လမ္း တခန္းရပ္သြားပါတယ္။

.......................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြခန္ခရီး ၁၀
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on December 1, 2011 8:00 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

အေရးေပၚညီလာခံနဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မဲေဆာက္မွာ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတုန္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အေစာပုိင္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚမယ္ဆုိၿပီး ဖိတ္စာေရာက္လာပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ေခၚဖုိ႔လုိသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ကုိ က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ဗဟုိ ဦးစီးအဖြဲ႕မွာ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္းတုိ႔ပဲ ရွိေနၿပီး ဒုတိယ ဥကၠ႒ ကို၀င္းမုိး၊ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႈး ၂ ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္နုိင္ (အခု VOA ျမန္မာပုိင္းဌာနမႉး) နဲ႔ ဆလုိင္းကုိကုိဦး တုိ႔က မရွိၾကပါဘူး။

ထုိင္းရဲက ဖမ္းလုိ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနၿပီး နယ္စပ္ကို ျပန္လာလုိ႔မရ ျဖစ္ေနတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ တခ်ိန္ တည္းမွာပဲ သူတုိ႔ ၃ ဦးကို KNU ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမက ဖမ္းမိန္႔ထုတ္ထားလုိ႔ KNU နယ္ဆီ ျပန္မလာရဲျဖစ္ေနတယ္ လုိ႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ေပၚေနပါတယ္။

အေရးေပၚညီလာခံ က်င္းပေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ face book)

ထုိင္းကဖမ္းတဲ့ သတင္းကုိ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရေပမယ့္ KNU က ဖမ္းမယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကိုေတာ့ တဆင့္စကားနဲ႔ ေျပာေနၾကတာကုိသာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အေရးေပၚညီလာခံဆီ သူတုိ႔ ၃ ဦးေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ ထဲမွာလည္း ကုိထြန္းဦးနဲ႔ ကုိကုိေလးတုိ႔ ၂ ဦးကိုပဲေတြ႕ရၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။ ယူဂ်ီအတြက္ ျပည္တြင္းျပန္၀င္သြားသူ၊ အဖမ္းခံ လုိက္ရသူ၊ ဘန္ေကာက္ကေန ျပန္မလာေတာ့သူ စသျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လူမစုံေတာ့တာကလဲ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚယူရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ညီလာခံက်င္းပမဲ့သံလြင္စခန္းဆီ က်ေနာ္တုိ့ ေကအန္ယူ-နယ္ေျမက ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ မဲေဆာက္ကေန ကားေတြငွား၊ တခ်ိဳ႕လည္း KNU ကားႀကံဳစီးၿပီး လက္ေဒးနဲ႔ မယ္သေ၀ါဘက္ ျပန္လာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မက္သေ၀ါေတာင္ကို န၀တ-တပ္က သိမ္းထားလုိက္ပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ မယ္သေ၀ါ ကေန ေလွမစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေတာလမ္းအတုိင္း ေနာက္ထပ္ တနာရီနီးပါး ထပ္ေမာင္းရတဲ့ ခေလတလူ ဆုိတဲ့ေနရာကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ေလွစီးရပါတယ္။

အဲဒီေလွဆိပ္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာေတာ့ ေနာ္တ ခံစစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေတာင္တန္းေဘးက ေသာင္ရင္းျမစ္အတုိင္း နာရီ၀က္ေလာက္ စုန္ဆင္းလာေတာ့ သစ္ေတာ၀န္ႀကီး ပဒုိေအာင္ဆန္း (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖ နဲ႔ အပစ္ရပ္သြားသူ) တုိ႔အိမ္နဲ႔ အထက ေက်ာင္းႀကီးရွိရာ ထီးတခီးဆုိတဲ့ ကရင္ရြာႀကီး တရြာကို ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ဆက္ဆင္းလာေတာ့ KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာ စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။

မာနယ္ပေလာကေန နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းေတာ့ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ဆုံရာ ျမစ္ဆုံ (၁၉၉၄-၉၅ မွာေတာ့ အဲဒီျမစ္ဆုံနားမွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန စ ျပႆနာတက္ၿပီး DKBA ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ မာနယ္ပေလာ က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္)

ေသာင္ရင္းျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းလာတဲ့ စက္ေလွဟာ သံလြင္ေရာက္ေတာ့ ေရဆန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ေရစီးသန္ေပမယ့္ စက္အားေကာင္းတဲ့ ေလွနဲ႔မုိ႔ ေလွသမားအတြက္ ျပႆနာ ရွိပုံမရ ပါဘူး။ ေသာင္းရင္းကေတာ့ ေရစုန္ဆင္းရတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရတိမ္လြန္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေသာင္တင္တာ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ၀င္ေဆာက္မိတာမ်ဳိးေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သံလြင္ကေတာ့ ေသာင္ရင္းထက္ ၃ ဆေလာက္ က်ယ္ၿပီး ေရကလည္း နက္တဲ့အတြက္ ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာခ်င္း မတူေတာ့ပါဘူး။

ျမစ္ဆုံကေန သံလြင္ကုိ ဆန္တက္တဲ့ ျမစ္ေၾကာင္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ စီးပြားျဖစ္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းေတြနဲ႔ ကရင္ရြာေလးေတြကို ျမန္မာဘက္ကမ္းတေလ်ာက္ ျမင္ေနရပါတယ္။ သစ္ဆဲြေနတဲ့ ဆင္ေတြ။ ေခတ္မီ သစ္ျဖတ္၊သစ္သယ္ ယႏၱယားေတြ၊ နံပတ္ျပားမပါတဲ့ သစ္တင္ကားေတြ၊ ေသနတ္လြယ္ၿပီး သြားလာေနတဲ့ ကရင္စစ္သားေတြ၊ သဲေသာင္စပ္က

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စုိက္ခင္းေလးေတြ၊ ေဒသခံ ကရင္ရြာသူရြာသား ေတြြကို စက္ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။

ထုိင္းဘက္ကမ္းကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမန္မာဘက္ကမ္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။

သစ္ခုတ္၊ သစ္ျဖတ္ ေနတာကုိ လုံး၀ မေတြ႕ရဘဲ ကၽြန္းပင္ ေသးေသးေလးေတြကို စနစ္တက် တန္းစီစုိက္ထားတဲ့ ကၽြန္းၿခံေတြကို သံလြင္ျမစ္ကမ္း တေလ်ာက္က ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ သစ္ခုတ္ခြင့္ လုံး၀မရွိပါဘူး။

သစ္ေတာ ထိမ္းသိမ္းေရးကုိ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာဘက္က သစ္ကိုေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ နယ္စပ္မ်ဥ္း တေၾကာင္း ျခားလုိက္ရံုနဲ႔ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ၊ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈေတြကုိ တားဆီးထားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထုိင္းဘက္က တြက္ဆ ထားဆဲလားလုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒီလုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းနဲ႔ ငုိေငးဒီေငး တနာရီ နီးပါး ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစာ္လဲထာ ဆုိတဲ့ ေလွဆိပ္နဲ႔ ေစ်းတန္းႀကီး တခုကို ထုိင္းဘက္ကမ္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ေစာ္လဲထာမွာ ဆုိက္ထားတဲ့ ေလွေတြဟာ အရြယ္အစားမ်ဳိးစုံ ရွိေနၿပီး တခ်ဳိ႕ ေလွႀကီးေတြ ဆုိရင္ ႏြားေကာင္ေရ ၂၀ ေလာက္အထိ တင္ႏုိင္တဲ့ အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေစ်းဟာ မာနယ္ပေလာ အပါအ၀င္ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ျမစ္တေလ်ာက္က KNU စခန္းေတြ၊ ကရင္ေက်းရြာေတြ အတြက္ အဓိက ေစ်းႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဒသတြင္း အစည္းကားဆုံး ေစ်းတန္းႀကီး တခုျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ ၀ယ္ယူနုိ္င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ကေတာ့ အဲဒီေစ်းမွာ ခဏနား၊ ပစၥည္းေတြကုိ ဟုိေငးဒီေငး လုပ္ရံုမွတပါး ဘာမွ မ၀ယ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ ေရဆန္ ဆက္ေမာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဒသအေခၚ ဥသုထ စခန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေခၚ သံလြင္စခန္း ကိုေရာက္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သံလြင္ စခန္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အစည္းအေ၀း ခန္းမက ကလက္ေဒးထက္ေတာင္မွ ပိုေကာင္းေနသလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကလက္ေဒးမွာလုိ ကုန္သြယ္ေရးစခန္းနဲ႔ ကုန္သည္ရြာေတြကိုေတာ့ သံလြင္မွာ က်ေနာ္မေတြ႕မိပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအစည္းအေ၀း အခန္းေဘးက

ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ၁၀၀ ေလာက္ မယ္ညား-ပါသား ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္လုိ႔ ေကာင္းေနဆဲပါ။ သူတုိ႔ကုိျမင္ေတာ့မွပဲ

၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ေလ့က်င့္တာ ငါတုိ႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာပါလုိ႔ စိတ္ေျဖရာ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ သံလြင္နဲ႔ ေစာထစခန္း ၂ ခုစလုံးက ေက်ာင္းသားေတြ ပါ၀င္ၿပီး ေစာထစခန္းက ကိုေက်ာ္ဦးေခၚ ကုိေက်ာ္နီ (၁၉၉၉ ေအာက္တုိဘာမွာ ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရံုးကုိ ဝင္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ ကုိေဂ်ာ္နီ) လည္း ပါ၀င္တယ္လုိ႔ ဒီေဆာင္းပါး ေရးခ်ိန္မွာ ေစာထစခန္းတုန္းက ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုေက်ာ္ဦးကို ဘယ္သူမွန္း က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ အစည္းအေ၀း ခန္းမမွာ ခဏနား၊ စစ္သင္တန္းကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအစည္းအေ၀းခန္းမ ေနာက္က အေဆာင္ တခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေလ့လာသူေတြကို ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေပါၿပီး သစ္စက္ေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီေဒသက အေဆာက္အဦ အားလုံးဟာ သစ္မာေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အေဆာင္ဟာလည္း အေတာ္ေကာင္းမြန္ ခုိင္ခန္႔တဲ့ အေဆာင္တခု ျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပုိင္း ေရဆင္းခ်ဳိးတဲ့အခါမွာေတာ့ “အားပါးပါး … သံလြင္ေရဆုိတာ ဒီလုိလား” ဆုိၿပီး ေအာ္ရတဲ့အထိ ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကုိ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ႀကံဳလုိက္ ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ ေရကိုမွ ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း လက္ပုိက္ကူးတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းေတြက ရွိပါေသးတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ၃-ဆနီးပါး ပုိက်ယ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ခန္႔မွန္းမိၿပီး သံလြင္ စခန္းေရွ႕က ေရျပင္ဟာ ေပ ၁၀၀ ေလာက္က်ယ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သံလြင္ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာေတာ့ စုိက္ခင္းတခုနဲ႔ တဲတန္းေလး တခုကိုျမင္ေနရၿပီး “သံလြင္ေခ်ာင္းျခား တုိ႔နွစ္ေယာက္သား” ဆုိတဲ့ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကုိေတာင္ သြား သတိရမိပါတယ္။

ကုိယ္စားလွယ္အသစ္နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္

ဒီတေခါက္ညီလာခံအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းကေန ကုိယ္စားလွယ္အသစ္ တဦးကုိ ထပ္လြတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျပန္ၾကားေရးဌာန တာ၀န္ခံ ျဖစ္လာၿပီး အခု DVB ဒု ညြန္မႉး ျဖစ္ေနသူ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီထဲက ကုိေက်ာ္ထင္လည္း စခန္းကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္ေရြးခံရပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္အပါအ၀င္ နယ္ေျမ ေကာ္မတီ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေလ့လာသူအျဖစ္ လာတက္ၾကတာပါ။ ေနာက္တခါ ေမာေတာင္ စခန္းကလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ် (ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာ္ေဇယ်ဟာ ေတာေက်ာင္းသား အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၀ ေလာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္) နဲ႔ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က က်ေနာ္နာမည္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ပါတယ္္။

ေနာက္တရက္ ညီလာခံစတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ဗဟုိ ေကာ္မတီရဲ႕ အစီရင္ခံစာကုိ တင္သြင္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အစီရင္ခံစာပါ အခ်က္အလက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ပထမေန႔လား၊ ဒုတိယေန႔လား မသိပါဘူး။ သီေဘာဘုိးစခန္းက တပ္ရင္းမႉးတဦး ျဖစ္သူ ကိုတင္ေမာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃၊ ၄ ဦး ေရာက္လာၿပီး

ညီလာခံမွာ အေရးေပၚ တင္ျပစရာရွိလုိ႔ သူ႔ကုိ ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးပါဆုိၿပီး ညီလာခံထဲ ၀င္လာပါတယ္။

တင္ေမာင္ဆန္းဆုိတာ အဲဒီကာလက ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္က မနိမ့္မျမင့္၊ ခႏၱာကုိယ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အခ်ဳိးက်ၿပီး ပါးၿမိဳင္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ခပ္ေရးေရးနဲ႔ မင္းသားပုံ ေပါက္ေနသူပါ။ ၿပီးေတာ့ DSA (ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္) ေက်ာင္း ဒုတိယ ႏွစ္ကေန ထြက္လာသူ၊ အင္အားအမ်ားဆုံး ေက်ာင္းသား စခန္းေတြထဲက သီေဘာဘုိး စခန္းခဲြတခုရဲ႕ တပ္ရင္းမႉးလည္း ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက ျမန္မာေက်ာင္းသား တဦးကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ သတင္းပုိ႔ႏုိင္ရင္ ဘတ္ ၅၀၀၀ နႈံး ေပးမယ္လုိ႔ ျမန္မာသံရံုးက ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဲဒီေငြကို လုိခ်င္လို႔ ေတြ႕သမွ် ေက်ာင္းသားေတြကို မဲေဆာက္ကေန ရန္ကုန္ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ အက်ဳိးေဆာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ မဲေဆာက္ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကို ေတာင္ ဖမ္းဆီးၿပီး သူ႔တပ္ရင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ပညာေပးခဲ့တဲ့ ကုိတင္ေမာင္ဆန္းပါ။ စသည္ျဖင့္ သတင္းႀကီး ေနၿပီး လမ္းသိပ္မယူသူအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား နားလည္ထားပါတယ္။

ကုိတင္ေမာင္ဆန္း ညီလာခံမွာ ဘာေတြ တင္ျပခဲ့သလဲ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ၂ ဦး အျပန္အလွန္ ေျပာတာကို နားေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ညီလာခံကိုေတာင္ ခဏရပ္ခဲ့ရ ေသးတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မွတ္မိေနပါတယ္။

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၉

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ November 24, 2011 6:11 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

၃/ ၈၉ မဲေဆာက္

ႏွစ္သစ္ကူးပဲြ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဒသအေျခအေန ေလ့လာေရးခရီးစဥ္အျဖစ္ ကလက္ေဒးကေန ၃ နာရီနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ကလက္ေဒး – ေရြဂြန္း ကားလမ္းၾကမ္းေပၚက ကုန္သည္စခန္းေထာက္ ရွမ္းရြာသစ္ ဆုိတဲ့ ရြာေလးတခုကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ အိမ္ေျခ ၅၀ ေလာက္နဲ႔ KNU အေကာက္စခန္းတခုရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏြားေမွာင္ခုိသယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကလက္ေဒးစခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဒီရြာကို စခန္းေထာက္အျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီး ကုန္သည္ေတြ၊ ခရီးသြားေတြကို စည္းရံုးေဟာေျပာတာ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ျဖန္႔ေ၀တာ၊ ေရွ႕တန္းသတင္းယူတာေတြကုိ လုပ္ေနတာ က်ေနာ္ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီရြာကအျပန္ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ကလက္ေဒး ကေန မဲေဆာက္နဲ႔ ေကာ့မူးရာ ဘက္ဆီေျပာင္းဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။

အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမထဲက ေစာထ၊ သံလြင္၊ ကလက္ေဒး၊ ေကာ့မူးရာ။ သီေဘာဘုိး၊ မင္းသမီးနဲ႔ ေမာေတာင္ ဆိုတဲ့ စခန္း ၇ ခုစလံုးအတြက္ အခိ်တ္အဆက္လုပ္ဖို႔ ဆိုရင္ ကလက္ေဒးေနရာက အဆင္မေျပ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိ၊ ဖက္စ္မရွိ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီကာလကေတာ့ အီးေမးလ္တို႔၊ အင္တာနက္တို႔ မေပၚေသးပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံမွတ္တမ္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းပုံေတြကိုေတာင္ လက္ေရးမူနဲ႔ေရး၊ ေရာင္းစကၠဴနဲ႔ ျပန္ကူး ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္သေ၀ါ တုိက္ပဲြကလည္း အေတာ္ျပင္းထန္ေနၿပီး ကလက္ေဒစစခန္းပါ က်ေတာ့ မလုိလုိ ျဖစ္ေနတာလည္း ပါမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီတုိက္ပဲြမွာ ကလက္ေဒးစခန္းက ေက်ာင္းသားတဒါဇင္ေလာက္ KNU နဲ႔ လက္တဲြၿပီး ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ ေနတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ အေသးစိပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေမးျမန္းခြင့္မရလုိက္ပါဘူး။ ဒီလို အေၾကာင္း ၂ ခ်က္ကို အေျခခံၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုဟာ ကလက္ေဒးကေန မဲေဆာက္နဲ႔ ေကာ့မူးရာဘက္ဆီ ရံုးခန္းေျပာင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးအိမ္မွာ တပတ္၊ ၁ဝ ရက္ ေလာက္ ေသာင္တင္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ – မယ္ပ ကားလမ္းခြဲနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အာရွအေဝးေျပး လမ္းေဘး ရပ္ကြက္သစ္တခုထဲက သစ္သားအိမ္ေလး တလံုးကို ငွားၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ရံုးခန္းဆိုေပမယ့္ တယ္လီဖုန္း တလံုး၊ စားပဲြတလံုး၊ ဖိုင္တဲြတခုကလဲြၿပီး တျခားရံုး ပစၥည္းဘာမွ မရိွပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အဲဒီကာလရံုးခန္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူအားလံုး အဲဒီမွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲစား၊ အဲဒီမွာပဲပြားၾကတဲ့ ေနရာမိ်ဳးပါ။

တေထာင္ေက်ာ္တန္ လုံးခ်င္းအိမ္ တလုံးကုိငွားထားႏုိင္ၿပီဆုိေပမယ့္ စားဖုိ႔ရိကၡာက အဆင္မေျပေသးပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ဦးေအာင္ခင္ရယ္၊ ကုိေဇာ္ခင္ရယ္၊ ကုိသိန္းလြင္ရယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ တာ့ခ္ – မဲေဆာက္ – ျမ၀တီ အာရွအေ၀းေျပး ကားလမ္းေဘးက လမ္းေဘးေျမာင္းထဲက သန္မာထြားႀကိဳင္းလွတဲ့ ကန္စြန္းပင္ေတြကို သြားခူးၾကတာ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲမွာ ေဆာ့ကစားသလုိ လုပ္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက ထူးဆန္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ေတြ႕သလုိ ၾကည့္သြားၾကပါတယ္။

အဲဒီ ကန္စြန္းရြက္ အထုပ္ႀကီးကုိသယ္ၿပီး ရံုးေရွ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကာစတန္ ၀တ္စုံလုိ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစုံ ၀တ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ထုိင္းဘာသာနဲ႔ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ “ဆ၀ါဒီခရပ္” ထက္ ပုိၿပီး ထုိင္းစကားကို နားမလည္ ေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ခမ်ာ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိပါဘူး။

“ေဟ့ေကာင္၊ ရဲေမလား မသိဘူး။ ငါတုိ႔ရံုးေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီထင္တယ္” လုိ႔ ကုိသိန္းလြင္က ေျပာပါတယ္။

တကယ့္အေျခေနက က်ေနာ္တုိ႔ စုိးရိမ္ေနသလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအမ်ဳိးသမီးက က်ေနာ္တုိ႔ ငွားထားတဲ့ အိမ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ၂ ထပ္တုိက္အိမ္က ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းအိမ္မွာ လူ သစ္ေတြေရာက္လာလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လာနႈတ္ဆက္ျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ လန္႔ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ “နန္းစူစန္ ဖမာ့” (ျမန္မာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားကုိ ထုိင္းလုိအေခၚ) ေတြခမ်ာေတာ့ ယူနီေဖာင္းဝတ္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးဖုိ႔ျပင္တာက အရင္ ျဖစ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းက်မွ သိရတာကေတာ့ ထုိင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတုိင္းလုိလုိ သက္ဆုိင္ရာ ယူနီေဖာင္းေတြကို ၀တ္ထားၾကၿပီး ဌာနတခုနဲ႔တခု အေရာင္မတူၾကပါဘူး။ ဒါေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ကိုေတြ႕လည္း ရဲလုိ႔ ထင္၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားေတြ႕လည္း ရဲလုိ႔ထင္၊ လမ္းထိပ္က ဒရ၀မ္ကိုေတြ႕လည္း ရဲ လုိ႔ထင္ေနၿပီး ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသူကုိေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးဖုိ႔ျပင္၊ ေၾကာက္ေနၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ နယ္ေျမေကာ္မတီက ကန္စြန္းရြက္ ေျမာင္းေဘးနားမွာ အဲဒီလိုရံုးခန္း ဖြင့္ထားခိ်န္မွာ ဗဟိုေကာ္မတီကလည္း မဲေဆာက္ေစ်း ေဘးနားက ၃ ထပ္တိုက္ႀကီး တလုံးကိုငွားၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္ထားတာ ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တရံုးတည္း အတူမလုပ္ႏုိင္ဘဲ တဖဲြ႔ တရံုးစီ ဖြင့္ထားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ လူေတြဟာ ျဖစ္စဥ္တခုအတြင္း ကုိယ္တုိင္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါေနရင္ အဲဒီျဖစ္စဥ္ တခုလုံးကုိ အျပင္က အကဲခတ္တဦး၊

သတင္းေထာက္တဦးလုိ တခါမွ ၿခံဳငုုံ မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ဘူးလားလုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးေတာ့မွ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေဘာလုံးကန္ေနသူနဲ႔ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္အျမင္ကြာသလုိမ်ဳိး၊ ေဘာလုံးကန္ေနသူနဲ႔ ေဘာ္လုံး ေဆာင္းပါးရွင္ အျမင္ ကြာသလုိမ်ဳိး ကြာေနခဲ့တာ ျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဘာဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ တဦးတည္း အတြက္ကေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ အခင္းအက်င္း၊ အနီးဝန္းက်င္က ေက်ာင္းသားစခန္း ေတြရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြကို ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ရံုးကေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ၄၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီး ကံမေကာင္းရင္ လမ္းမွာ ရဲ ဆဲြတာ ခံရနိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စခန္းက တက္လာတဲ့လူေတြထဲက တာဝန္ရိွသူမွအပ သိပ္မလာၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုရံုးကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်းေဘးမွာ၊ စခန္း အသီးသီးကေန လာလုိ႔ရတဲ့ လုိင္းကားဂိတ္ေတြ ေဘးမွာ ကပ္ၿပီးရိွေနတာဆိုေတာ့ စခန္းကေန မဲေဆာက္ကုိ တက္လာသမွ်လူတိုင္း အလြယ္တကူ ဝင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးပါ။

ဒါေမပဲ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ဘာေတြလဲြေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႔ ရံုးဆီလာတာကို ဗဟိုက လူႀကီးေတြက မႀကိဳက္ၾကသလုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ရဲေဘာ္ေတြရံုးလာတာကို သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။

ဗဟိုရံုးနဲ႔ နယ္ေျမရံုးဟာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာျဖစ္သလိုလို၊ လူတိုင္းပဲ လာလို႔မရတဲ့ ေနရာလိုလိုနဲ႔ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံုက လူေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ထုအၾကား အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ မဲေဆာက္ကိုလာတဲ့ ရဲေဘာ္ အမ်ားစုကလည္း အနီးဆံုး စခန္းေတြျဖစ္တဲ့ သီေဘာဘိုး၊ ဝမ္ခ၊ ကလက္ေဒးက်ၿပီး ထပ္ေျပာင္းတဲ့ေနရာသစ္ ေရေက်ာ္၊ သံလြင္၊ ေစာထတို႔က မ်ားၿပီး ဗဟုိ ေကာ္မတီကုိ တခါမွ အေကာင္းေျပာတာ က်ေနာ္ မၾကားမိပါဘူး။

ဗဟုိနဲ႔ နယ္ေျမအၾကား၊ ရဲေဘာ္ထုအၾကား ဒီလုိ အျမင္မၾကည္တာေတြ ရွိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်း အနီးက ဗဟုိရံုးကို မၾကာခန ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

တေန႔မွာေတာ့ အဆုိေတာ္ ကုိမြန္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး မုိးလုံးမႈိင္း သီခ်င္းကုိ စာသားေျပာင္း ဆုိထားတဲ့ မႈိင္းလုံးမုိးသီခ်င္းကို နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ္လုိဂစ္တာ တလုံးတည္းနဲ႔ သီဆုိေပမယ့္ ရင္ကိုတန္းၿပီးထိတဲ့ အထိ က်ေနာ္ခံစားရ တဲ့့သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။

“… ဆုံးရ႔ံႈးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေန ….၊ ေက်ာင္းေတာ္ေျမနဲ႔ တမ္းတခ်စ္သူ ခ်န္ကာေလ …။ တုိင္တည္ပါတယ္ အသက္ေသြး စေတးခဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေရ …”

“… ရဲရင့္သစၥာ သားျပဳခဲ့ၿပီ ေမေမေရ …၊ အမွ်ေ၀ႏုိင္ဖုိ႔ သားတုိ႔အတြက္ဆုိ ဂုဏ္ယူေလ …။ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္ေရးအတြက္ဆုိ အသက္ကိုစြန္႔ထားေပ …”

ကုိမြန္းေအာင္ပဲ အဆုိေကာင္းလုိ႔လား၊ က်ေနာ္ကပဲ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျမင္ေနမိလုိ႔၊ အေမ့ကို သိပ္လြမ္းေနလုိ႔ လားေတာ့မသိပါဘူး၊ သူ႔သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ မ်က္ရည္ စုိ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ကုိမြန္းေအာင္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ကေတာ့ ကိုရဲနည္ ေရးစပ္ေပးခဲ့တဲ့ ၃/ ၈၈ အင္လ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

“… စိ္မ္းလဲ့ကန္သာ အင္းလ်ားေျမမွာ … ေလေျပတုိ႔ ေဆာ့ကစားစဥ္။ ၾကင္နာသူတုိ႔ရဲ႕ အနမ္းေတြ၊ တီးတိုး ခ်စ္စကားသံတုိ႔ လြမ္းရာေျမ။ တံတားျဖဴေပၚ ႏွစ္ဦးသားေျခရာ သဇင္ရနံ႔တုိ႔ ညညဆုိေမႊးလုိ႔ …၊

"...၈၈ ရဲ႕ မတ္လမွာ အင္းလ်ား ရာဇ၀င္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ … စိမ္းျမတဲ့ ေရလႈိင္းေတြ အေရာင္းေျပာင္းလဲ …။ ျဖဴစင္တဲ့ တံတားငယ္လည္း အနီစြန္းခဲ့ၿပီ …၊ ရာသီ အလီလီ ေျပာင္းေပမယ့္ မေဟာင္းခဲ့ႏုိင္ဘူး … ရာသီ အလီလီေျပာင္းေပမယ့္ မေဟာင္းခဲ့ႏုိင္ဘူး … အင္လ်ားေရ …”

ဒီသီခ်င္းကုိ အဲဒီေန႔က ကိုမြန္းေအာင္ ဆုိမဆုိ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕သီခ်င္း ေတြကို ႀကိဳက္လြန္း တာရယ္၊ ေနာက္တခါ အဲဒီသီခ်င္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ အင္လ်ားကန္ေဘးမွာ လမ္းသလား ေနသူေတြ၊

အင္လ်ားေဆာင္ ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးေနသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အခု တႏွစ္တာ ၾကာပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မဲေဆာက္၀န္းက်င္ဆီ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕မိတဲ့အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ခြဲကုိ ၃/ ၈၉ မဲေဆာက္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ေပးလုိက္မိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိမြန္းေအာင္အပါ၀င္ ဗဟုိရံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာ နယ္ေျမရံုးဆီ က်ေနာ္ ကုန္းေၾကာင္း ခ်ီတက္လာပါတယ္။

အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခုေခတ္လုိ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြကို ကုိယ္ပုိင္ စီးႏုိင္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဆန္လြန္႔ ဆိုတဲ့ ထုိင္းဆုိကၠားကိုေတာင္ ငွားစီးႏုိင္တဲ့ အေျခအေန မရွိေသးပါဘူး။

ပုိဆုိးတာက လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ေဝ့ါကင္းရွဴးကုိေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္သလုိသြားေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၀တ္စားဆင္ရင္ ထားမႈကလည္း ထုိင္းေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴရွင္ေတြ ပုိ႔ေပးထားတဲ့ ေဘထုတ္ထဲက ကုိယ့္ခြဲတမ္း အတြက္ မဲေပါက္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ လမ္းသလား ေနၾကတာဆုိေတာ့ လာဘ္ေငြရွာေနတဲ့ ထုိင္းရဲေတြ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဖမ္းခ်င္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။

ကံေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ရဲဖမ္းတာ တခါမွ မခံရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခား ေက်ာင္းသား အေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်း၀န္းက်င္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ရဲ႕ ေဆးခန္းဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ခဏခဏအဖမ္းခံရလုိ႔ ထိုင္းရဲရဲ႕ ဖမ္းခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ “ကိုရဲခ်စ္” ေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးပါ။

ဒီလုိအေျခေနမွာ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ့သူ ကို၀ဏၰ၊ ကုိစိန္ဟန္၊ ေနာ္ထူးနဲ႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္တုိ႔ ေပါင္းၿပီး အခု လက္ရွိ ေဆးခန္းေနရာမွာပဲ မဲေဆာက္ – မယ္ေတာ္ ကားလမ္းေဘး ဗြက္အုိင္ထဲက

သစ္သား အိမ္အုိႀကီးတလုံးကိုငွားလို႔ ေဆးခန္းဖြင့္ လုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သြားၿပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္အားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဖြင့္ကာစမွာ ပစၥည္းကလည္း မစုံ။ ရံပုံေငြကလည္း မရွိလုိ႔ အခက္ခဲေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ စခန္းအသီးသီးကေန မဲေဆာက္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ငွက္ဖ်ားေက်ာင္းသား ေတြ၊ တုိက္ပဲြမွာ ဒဏ္ရာရတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြကုိ ျပဳစုရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေဆးခန္း ဆုိၿပီး လပိုင္းအတြင္းမွာတင္ လူသိမ်ား ထင္ရွားလာပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အဲဒီေဆးခန္းဟာ လူနာေတြ အတြက္တင္မကဘဲ မဲေဆာက္ေရာက္ က်ဳိးဖုိး အားလုံးရဲ႕

စုရပ္တခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္

(၂၀၁၁ ဧၿပီလက က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေရာက္ခဲ့လို႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းဆီ ၀င္ၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီမူလ အေဆာက္အအံုဟာ အုိမင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ၿဖိဳဖ်က္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

အဲဒီ မူလအေဆာင္အအံုထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ ေဆးခန္း၊ လူနာေဆာင္၊ စားဖုိေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္ အပါအ၀င္ အုတ္နဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုသစ္ေပါင္း တဒါဇင္ေက်ာ္ကုိ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ေတြ႕ခဲ့ရၿပိီး အတြင္း – အျပင္ လူနာ တရာေက်ာ္နဲ႔ ေဆးသင္တန္းသားအသစ္ေတြ၊ ေဆးမႉးအသစ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေတြကိုပါ စည္ကား သုိက္ၿမိဳက္စြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္)

ျဖစ္မ်ဳိးစုံလင္ မဲေဆာက္တခြင္

အဲဒီကာလက မဲေဆာက္ျမင္ကြင္းေလးကို နည္းနည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗဟိုရံုးကေန ထြက္လိုက္တာနဲ႔ အခု နာမည္ႀကီးေနတဲ့ “မဲေဆာက္လင္း” တိတ္ေခြ၊ ဗီဒီယုိေခြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ေရာက္မယ္၊ အဲဒီဆိုင္ေဘး မွာနာမည္ႀကီး ကုလား လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၊ ကားလမ္းကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ မဲေဆာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန ဒီဘက္ထြက္လုိက္ရင္ မဲေဆာက္ ရုပ္ရွင္ရံု (အခုေတာ့ အဲဒီရံုကုိဖ်က္ၿပီး ညေစ်း ဖြင့္ထားပါတယ္) ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းရဲ႕အိမ္ေပါ။ ဒါကေတာ့ ရံုးကေနညာဖက္ကိုလွည့္သြားတဲ့အပိုင္းပါ၊

ရံုးကေန ဘယ္ဘက္ကို လွည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲကို တည့္တည့္ေရာက္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ

ထိုင္ေလ့ရိွတဲ့ဆိုင္က အန္တီခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အန္တီခ်စ္ဆုိလုိ႔ အန္တီမမႀကီးလုိ႔မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ အန္တီ ဦးဦးႀကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဲေဆာက္ေစ်းတြင္း အခင္းအက်င္းကေတာ့ အခုနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါဘူး။ လူရႈပ္တာကလည္း အခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ အန္တီခ်စ္ ဆိုင္မွာေတာင္ ဟိုဖက္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြရိွသလိုလို သတင္းထြက္လာတဲ့တြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္လည္း သြားမထိုင္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ ခုနကေျပာတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုကိုေက်ာ္ၿပီး သြားလိုက္ရင္ ပတၲျမားဆိုတဲ့ ဇိမ္ခန္း ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခန္း ကိုေက်ာ္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ရဲစခန္းကို ေရာက္မယ္၊ ရဲစခန္းေဘးက First ဟိုတယ္မွာေတာ့ ဒညတ (ဒီမုိကရက္တစ္ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) ရံုးခန္းရိွပါတယ္။

အဲဒီကာလက ဒညတ ရံုး တာ၀န္ခံကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္သားတဦးျဖစ္တဲ့ ကုိသန္းလြင္ (အခု FTUB) ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔ရံုးခန္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုတင္စုိး (ေစာထစခန္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္။ အခု ၾသစေတလ်မွာလို႔ ယူဆရ) ကုိေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အဲဒီကာလမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗဟုိနဲ႔ ေအာက္ေျခၾကား အျမင္မၾကည္ၾကတဲ့အျပင္ မဟာမိတ္ အဖြဲ႕ေတြေပၚမွာလည္း အေကာင္းေျပာသူ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒညတကုိ ေဒၚညြန္႔တင္၊ ဓညင္းသီး စသျဖင့္

အမ်ဳိးမ်ဳိး အပုတ္ခ် ေခၚဆုိေနၾကတဲ့အျပင္၊ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ေငြအင္အား သိပ္ေတာင့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဆဲြစားေလ့ရွိတဲ့အဖြြဲ႕၊ ေဖာက္ခဲြေရး သင္တန္းေတြေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကုိ အသုံးခ်ေနတဲ့အဖြဲ႕ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္သံေတြနဲ႔ ဆူညံေနခဲ့တဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တုိက္ပဲြမစခင္ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားသူမ်ား

က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္ကုိမေရာက္ခင္ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္တခုကိုလည္း ဒီေနရာမွာ တင္ျပလုိပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ အာဏာသိမ္းၿပီး ႏုိင္ငံတကာအသိုင္းအဝန္း တခုလုံးက ရႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ထုိင္းကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ာယုက ရန္ကုန္ကို သြားေရာက္လည္ပတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္အတြင္း ငါးဖမ္းခြင့္၊ သစ္ထုတ္ခြင့္ေတြ ရခဲ့သလုိ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြကို မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းကေန ျပန္လည္ ပုိ႔ေဆာင္ေရး အစီစဥ္ တခုလည္း ပါရွိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘက္ကလည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ (ၾကည္း) နဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီး တို႔က ၂၆ – ၉ – ၈၈ ေန႔စြဲနဲ႔ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လာဖုိ႔ ေမတၲာရပ္ခံခ်က္ တေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ နယ္စပ္ျပန္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ လွေအာင္၊ သိန္းေဌး၊ မင္းသိန္းတို႔ကလည္း “ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားသို႔ အသိေပးေၾကညာခ်က္” ေခါင္းစဥ္ပါ စာေတြကို နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ေလယာဥ္နဲ႔ ႀကဲခ်ခ့ဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားတဦး ျပန္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ရင္ အဲဒီလုိ လုပ္ေပးတဲ့လူကုိ ဘတ္ေငြ ၅ဝဝဝ စီ ေပးမယ္လို႔ ဘန္ေကာက္ ျမန္မာသံရံုးက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ သီေဘာဘုိးနဲ႔ ၀မ္ခမွာ ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံအတြက္ ေဆြးေႏြးလုိ႔ ေကာင္းတုန္း၊ မယ္သေ၀ါကို န၀တ က အႀကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္လုိ႔ ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနပါတယ္။

န၀တ နဲ႔ ခ်ာဗလစ္ရဲ႕ အဲဒီစီမံကိန္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး မဲေဆာက္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆီ ေလယာဥ္စီးၿပီး ျပန္သြားတာကို အဲဒီကာလက ထုတ္ေ၀တဲ့ သတင္းစာေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ပရိသတ္ေတြ ျမင္ခဲ့ဖူးမွာ ျဖစ္္ပါတယ္။

ဒီျဖစ္စဥ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက လက္ေဒးမွာ အစည္းေ၀းလုပ္ေနတုန္း ျဖစ္သြားတယ္ဆုိေပမယ့္ မဲေဆာက္အေျခေနဟာ အခုခ်ိန္အထိ ဘယ္လိုမွ စိတ္ခ်လုိ႔ရတဲ့ အေျခေနမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကို ဘာေကာင္မွန္း အတိအက်မသိရေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

ဒီလုိနဲ႔ သူကုိ ကုိယ္မယုံ၊ ကိုယ့္ကုိ သူမယုံျဖစ္ေနၾကၿပီး ဘယ္သူ ဘယ္ေန႔ ျမ၀တီဘက္ ျပန္ေျပးမလဲဆုိၿပီး ေစာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီၾကားထဲ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ကို္ယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္သူ ဦးစံေရႊေအာင္တေယာက္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ မယုံသကၤာ ေစာင့္ၾကည့္ မႈေတြဟာ ပုိမ်ားလာၿပီး အေနအထုိင္၊ အသြားအလာအားလုံး

သတိထားေနရတဲ့ အေျခေနျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

..............................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၈

By featured, ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on November 17, 2011 6:46 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

ဆီးပင္တန္းညီလာခံ

ႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်က္လက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္မွတ္မိဖုိ႔ က်ေနာ္မနည္း ႀကိဳးစားေနရေပမယ့္ KNU နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖြဲ႕တဲ့ေန႔ကို စဥ္းစားရင္း အလုိလုိ သတိရေနတာကေတာ့ “ေက်ာက္စရစ္ မာေခါင္ေခါင္မွာ အေတာင္ကၽြတ္တဲ့ ႀကိဳးၾကာပမာ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ စကားလုံးရဲ႕ ပုိင္ရွင္ကေတာ့ သံလြင္စခန္းရဲ႕ ကို္ယ္စားလွယ္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၉ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ) ကုိသိန္းဆန္းျဖစ္ၿပီး လက္ရွိဗဟုိေကာ္မတီ ေအာက္ေျခ လြတ္ေနပုံကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သီေဘာဘုိးစခန္းမွာက်င္းပတဲ့ ABSDF ဖြဲ့စည္းေရးအစည္းေ၀းဆီ တက္ခဲ့ေသာ စခန္းအသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္တခ်ဳီ့ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ facebook မွ)

သူ႔ရဲ႕ ေ၀ဖန္ေျပာဆုိခ်က္ေတြဟာ ထိေရာက္ေပမယ့္ သူမ်ားကို ေျပာခြင့္မေပးဘဲ၊ သူခ်ည္း နင္းကန္ေျပာေနလုိ႔ သဘာပတိက မၾကာခဏ တားေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္း အရည္အခ်င္း ရွိလြန္းလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ခဲြတမ္းအရ ကိုယ္စားလွယ္ ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ကုိသိန္းဆန္းကိုၾကည့္ၿပီး ငါလည္း သူ႔လုိ ေျပာနုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖုိ႔ လုိေနေသးပါလား ဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ဟာ ႏုိင္ငံေရး စကားလံုးေတြကို သူမ်ားနားဝင္ေအာင္ ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ေသးလို႔ပါ။ လူေရွ႕မွာ စကားေျပာရတာကိုလည္း အေလ့အက်င့္က မရိွေသးေတာ့ ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။

နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ ေနရာကေတာ့ ခုနက DAB အစည္းအေ၀း လုပ္ရာ အေဆာက္အအံုရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေလးရဲ႕ နေဘးမွာ ဆီးပင္တန္းေလး ရွိတဲ့အတြက္ ဆီးပင္ တန္းေက်ာင္းလုိ႔ အလြယ္ မွတ္ထားပါတယ္။

ဖြင့္ပဲြေန႔မွာ အမွာစကား လာေျပာသူေတြကေတာ့ DAB ဒုဥကၠ႒ အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (KIO) ဥကၠ႒ မရန္ဘရန္ဆုိင္း၊ KNU ဒု ဥကၠ႒ ဖဒိုသန္းေအာင္နဲ႔ ရဟန္းပ်ဳိအဖဲြ႕က အရွင္ ေခမာစာရတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္လည္း က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေဝးကို တက္တယ္လို႔ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီမွာ က်န္းမာေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ေပးဖုိ႔ အဆုိျပဳခဲ့ေပမယ့္ သူက လက္မခံဘဲ တသီးပုဂၢလ အျဖစ္နဲ႔သာေနၿပီး အတတ္နုိင္ဆုံး ကူေပးမယ္လုိ႔သာ ေျပာခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဧည့္သည္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔ ဖဒုိသန္းေအာင္တုိ႔ ဘာေတြေျပာသြားသလဲ ဆုိတာကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စတုိင္က်လွတဲ့ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ ပုံကုိေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲျမင္ေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မရန္ဘရန္ဆုိင္းကုိ အခုမွ လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေတာမခုိခင္ သတင္းစာထဲမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ တဦးတည္းေသာ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔အဖြဲ႕ ဂ်ာမနီနဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြဆီသြားၿပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနကို ရွင္းျပခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ကထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကို အေသအခ်ာ၀တ္ထားတဲ့ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ ဓာတ္ပုံနဲ႔တြဲၿပီး အဲဒီ သတင္းကို ေဖာ္ျပထားတာေတြ႕ေတာ့ ျမန္မာသူပုန္ေတြလည္း ဒီလုိႏုိင္ငံျခား သြားလုိ႔ရသလား၊ ဒီလုိရွင္းျပႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး သူပုန္ေတြမွာ ရွိသလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။

အဲဒီကာလဟာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတာခုိဖုိ႔ကိစၥ ဘာမွ အဆက္အစပ္ မရွိေသးေပမယ့္ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ သတင္း ဓာတ္ပုံပါတဲ့ သတင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူပုန္ေတြအေပၚ ပထမဆုံး စိတ္၀င္စားေစတဲ့ သတင္းတပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန႔ အခမ္းအနားကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ပုံစံက က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သတင္းစာထဲက ပုံနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး။ အေနာက္တုိင္း ၀တ္စုံေနရာမွာ ဖက္စိမ္းေရာင္ KIA စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ စစ္ဘက္ အေဆာင္အေယာင္ေတြက ေနရာယူ ထားပါတယ္။ အက်ႌအျဖဴမွာ နက္ကတုိင္စည္းၿပီး အဲဒီအေပၚကမွ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့၊ ဘယ္ဘက္ လက္သူႂကြယ္မွာ လက္စြပ္အႀကီးႀကီးတခု စြပ္ထားတဲ့၊ အရပ္ ေထာင္ေထာင္္ေမာင္းေမာင္း အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ပုံဟာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ျမင္ေနက် သူပုန္ေတြနဲ႔ သိပ္မတူသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးကာလတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးသမွ် သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲမွာေတာ့ ဘရန္ဆုိင္းဟာ စမတ္အက်ဆုံး ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ၿပီး မာနယ္ပေလာက ကခ်င္ကုန္းမွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ KIA ရဲေဘာ္ေတြဟာလည္း စမတ္အက်ဆုံး ရဲေဘာ္ေတြအျဖစ္ သတိထားမိပါတယ္။

ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔ ဖဒုိသန္းေအာင္တုိ႔ေျပာတဲ့ စကားလုံးေတြကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဆုိေပမယ့္ အေျခခံအားျဖင့္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ၾကဖုိ႔၊ အဲဒီလုိ ေတာ္လွန္တဲ့အခါမွာ တပ္ေပါင္းစုအတြင္းကေန လႈပ္ရွားၾကဖုိ႔ ဆုိတဲ့ ၂ ခုကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီလုိေျပာရတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕တာကုိ ဗဟုိနဲ႔ စင္ၿပိဳင္ဖြဲ႕တဲ့ သေဘာ၊ ေက်ာင္းသား ေတြၾကား တေယာက္တဖြဲ႕ ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာလုိ႔ အထင္ရွိေနတဲ့ အတြက္လုိ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ သံသယ ၀င္မိပါတယ္။

သူတုိ႔ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္စရာပါပဲ။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ နယ္ေျမေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းဆီ ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးမွ လာမတက္သလုိ၊ အဲဒီလူေတြ ဘယ္နားေနမွန္းေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ မသိၾကေသးပါဘူး (ABSDF ဗဟုိဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ညီလာခံအၿပီးမွာမွ မာနယ္ပေလာက ေလာကြားလူကုန္းမွာ ရံုးခန္းဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး အဲဒီမတုိင္ခင္အထိ တိက်တဲ့ ရံုးခန္းမရွိခဲ့ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္) ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား အျငင္းပြားေနတဲ့ ေနာက္ အခ်က္တခုကေတာ့ ငါတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြက သူပုန္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး DAB ထဲ၀င္တာ မွန္ရဲ႕လား၊ ငါတုိ့ကိုပါ အမ်ားက သူပုန္လုိ႔ ထင္သြားမလား ဆုိၿပီးစုိးရိမ္သူေတြလည္း

ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သူပုန္ျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္မွန္း မသိေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ပါ။

က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒီစုိးရိမ္ခ်က္ဟာ အလကားေနရင္း ထြက္ေပၚ လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ျပက လာသူေတြရဲ႕ အစဥ္အလာအရ စိုးရိမ္ေနပုံ ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး စိုးရိမ္မႈကုိ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပဲြ အၿပီးမွာ နယ္စပ္ထြက္လာတဲ့ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းတို႔ အမိ်ဳးသားညြန္႔ေပါင္း အစိုးရ ဖြဲ႕ကာစမွာလည္း တခါႀကံဳဖူးလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ခံ အမတ္ေတြနဲ႔ လက္နက္ကိုင္သူပုန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါင္းၿပီး အစုိးရ ဖြဲ႕လုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ စုိးရိမ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ခ်ည္း သက္သက္နဲ႔ အစိုးရ ဖြဲ႕လုိက္တာက သက္ေသ ခံေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆ မိပါတယ္။

ဒီလုိ စုိးရိမ္မႈတခ်ဳိ႕ ရွိေနေပမယ့္လည္း မူအရေတာ့ တပ္ေပါင္းစုထဲ ပါတာကို ဘယ္သူမွ တရား၀င္ ကန္႔ကြက္တာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ေနာက္တခါ ABSDF ဗဟိုအတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္းကိုလည္း DAB ရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး ေနရာမွာ တာ၀န္ေပးထားတဲ့ အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ DAB စစ္ေၾကာင္းေတြကို စတင္ လုပ္ေဆာင္ လာႏုိင္တာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕ကာစအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗဟုိေကာ္မတီအေပၚ က်ေနာ္တုိ႔က အျမင္ သိပ္မၾကည္ ၾကပါဘူး။

ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ ဘယ္မွာရံုးထုိင္လို႔ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္း မသိ၊ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေရွ႕ေန ဦးေက်ာ္လင္း တဦးကလြဲၿပီး ဘယ္ဗဟုိ ေခါင္းေဆာင္တဦးနဲ႔မွ က်ေနာ္တုိ႔ စကားမေျပာရေသး၊ ဒီလုိနဲ႔ အျပန္အလွန္ျငင္းခုံၾကရင္း ၃ ရက္ေလာက္ ေဆြးေႏြးအၿပီးမွာေတာ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီကို တရား၀င္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ လုိက္ပါတယ္။

ဥကၠ႒အျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဒု ဥကၠ႒အျဖစ္ သံလြင္စခန္းက ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္၊ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ သီေဘာဘုိး စခန္းက ကိုခင္ေမာင္စိုးတုိ႔ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တာ၀န္ေတြကို က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

မွတ္မိသေလာက္ကုိ တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ဦးေအာင္ခင္က တာ၀န္ခံ၊ ကိုေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ ကလက္ေဒးက ထိုင္းစကား ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကို၀င္းျမင့္ (အခု BBC) တုိ႔က အဖြဲ႕၀င္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ စည္းရံုးေရးနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးအတြက္ သံလြင္စခန္းက ကုိသိန္းဆန္းနဲ႔ ကလက္ေဒးက ကိုအာယု၊ ေထာက္ပံ့ေရး ဌာနအတြက္ သံလြင္စခန္းက ကုိေအာင္သူနဲ႔ ေစာထက ကိုခင္ေဇာ္၊ လုပ္ငန္း စစ္ေဆးေရးအတြက္ က်ေနာ္နဲ႔ ၀မ္ခစန္း ကုိသိန္းလြင္၊ က်န္းမာေရးဌာနအတြက္ ကလက္ေဒးက ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ဦးနဲ႔ ၀မ္ခက ကိုသိန္းထြန္းတုိ႔ ဆုိတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

သီေဘာဘုိးစခန္းက ကုိတင္းေဌးကို တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ အမွတ္ရေနေပမယ့္ အဲဒါဟာ စဖြဲ႕စဥ္ ကတည္းက ေရြးတာလား၊ ေနာက္ပုိင္း လစ္လပ္ေနရာအတြက္ ထပ္ေရြးတာလား ဆုိတာကို မမွတ္မိဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူစာရင္းနဲ႔ တာ၀န္အတိအက် သိနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိမွတ္တမ္းဌာနကို ေမးျမန္းထားေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ မရေသးပါဘူး။ အမည္၊

တာ၀န္အမွားအယြင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တာမ်ားရိွရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေကာ္မတီ ေရြးခ်ယ္မႈၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆုံး ႀကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တည္းခုိခြင့္ ေပးထားတဲ့၊ သားနားလွတဲ့ အေဆာက္အအံု ဆီကေန ထြက္ခြာ ေပးရမွာ ျဖစ္ၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ ေဘးနားက ဘားတုိက္္ငယ္တခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ ရံုးစိုက္ရပါတယ္။ ရံုးစုိက္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ရံုးပစၥည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ စားဖုိ႔အတြက္လည္း ေငြတျပားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ကပ္ေနတဲ့အျပင္ အေပါင္းအသင္းေတြလည္း အေတာ္ ရေနၿပီ၊ လူရည္လည္း အေတာ္လည္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသမွာ ေနစဥ္ကလုိ မ်ိဳးေတာ့ ထမင္း မငတ္ေတာ့ပါဘူး။

ထမင္းမငတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ လဖက္ရည္ငတ္တာကလည္း အေတာ္ ဆုိးပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ လဖက္ရည္ဆုိင္လည္း မရိွ။ တျခားဆုိင္လည္း ဘာမွမရွိတ့ဲအတြက္ ငတ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကလက္ေဒးမွာ ကေတာ့ ရြာထဲမွာ လဖက္ရည္ဆုိင္ေရာ၊ တျခားစားေသာက္ဆုိင္ ေတြပါ စုံေနတဲ့အတြက္ ရြာထဲ၀င္တုိင္း လဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တာ ပါးစပ္ကုိယားေနတာပါပဲ။ တေန႔မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြက ေခၽြ (ထိုင္းအေခၚ အကူအညီ ေပးတာ ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြၾကား အသံုးမ်ားပါတယ္) သြားလဲမသိတဲ့ ဘတ္ ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္မတီ အသစ္စက္စက္ေလးဟာ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႔ ခါဂ်ာမုန္႔ တခုစီကုိ ၀ယ္စားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္လုိ႔ အဲဒီကိစၥအတြက္ သိပ္ျပႆနာ မရွိေပမယ့္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြ ခမ်ာေတာ့ ေဆးလိပ္ငတ္တဲ့ ေဘးကလဲ အေတာ္ဒုကၡမ်ားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဥကၠ႒သစ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေဆးလိပ္ ေသာက္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ဟာ ကရြန္းထစ္ကိုလည္း မကုိင္နုိင္၊ ယာစင္းကုိလည္း အထုပ္လုိက္မ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့ ေဆးတံေသာက္တဲ့ စတုိင္တခုကုိထြင္ၿပီး အဖုိးႀကီးပုံစံနဲ႔ ေဆးတံကုိက္လို႔ ရြာထဲလွည့္ခဲ့တာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

က်ေနာ္ျမင္ရသေလာက္ ဆုိရင္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကရြန္းထစ္ ေဆးလိပ္တလိပ္ ေပးသြားရင္ အဲဒါကို တေယာက္တလွည့္ အလုအယက္ ၀ုိင္းဖြာ၊ ယာစင္းနဲ႔ ပြတ္ခၽြန္းကိုလည္း မီးခုိး ထြက္တဲ့ေနရာကို မွန္းဆသြားရွာနဲ႔ အေတာ္ အေျခေနဆုိးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေတြၾကား ဟာသ တခုေတာင္ ထြက္ေပၚခဲ့ ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေဆးလိပ္ သမားေတြဟာ မီးခုိးထြက္တဲ့ေနရာကိုရွာ၊ လက္ညိႇဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကား ေဆးလိပ္ ညႇပ္ထားပုံ ရတဲ့ သူမွန္သမွ်ကို ရွာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေပါ့သြားေန သူနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္သူကို မွားၿပီး ေဆးလိပ္ သြားေတာင္းတဲ့အထိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ျပက္လံုးပါ။

ေမာ္ဒယ္လ္သူပုန္နဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂီတပဲြေတာ္

က်ေနာ္ေျပာတဲ့အထဲ အဆင္မေျပမႈေတြ သိပ္မ်ားေနလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ စိတ္ညစ္ေနၿပီထင္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တခ်ိန္လုံး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ကလက္ေဒးခစန္းမွာ က်ေနာ္ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ခြင့္ ရတယ္ဆုိရင္ ပရိသတ္ယံုပါ့မလားဘဲ။

ေသာင္ရင္းျမစ္ ဘားတုိက္အေဟာင္းေလးကုိ ရံုးသစ္လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနရာကို ေရာက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တရက္မွာ ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ေန ဦးေက်ာ္လင္းနဲ႔ အတူတြဲေနတဲ့ ေရွ႕ေန ဦးျမင့္ေအးက က်ေနာ့္ကုိ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္း လာတာပါ။

ေမာ္ဒယ္လ္ဆုိလုိ႔ စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပမယ့္သူလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ABSDF အတြက္ ပုိ႔စ္ကတ္ ထုတ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ မင္းသရုပ္ေဆာင္ ေပးႏုိင္မလားလုိ႔ ေမးတာပါ။

“ရတာေပါ့ ဒီေလာက္ကေတာ့ ဘာခက္တာမွတ္လုိ႔” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ကလက္ေဒးစခန္းက ထုတ္ေပးထားတဲ့ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းအသစ္တစုံ၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ M 16 ေသနတ္တလက္ေပးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ဘားတုိက္ေရွ႕က ခ်ဳံတန္းလုိလုိ၊ ပန္းၿခံလုိလုိရဲ႕ေရွ႕မွာ တုိက္ပဲြအတြင္း ေနရာယူတဲ့ပုံနဲ႔ မိေက်ာင္းတြားတက္တဲ့ပုံ ဓာတ္ပုံ အရုိက္ခံရပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို ရုိက္ရတာ သိပ္မဆင္မေျပလုိ႔လား၊ နဂုိကတည္းက အမ်ဳိးသားတဦး၊ အမ်ဳိးသမီးတဦး ရုိက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာ လားေတာ့မသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ကုိ ခဏေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး ကလက္ေဒးစခန္းက အလွဆုံး ေက်ာင္းသူတဦးျဖစ္တဲ့ မစန္းစန္းခ်ဳိကုိ အထက ေက်ာင္းသူပုံစံ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေပး၊ ရုိးရုိးညႇပ္ဖိနပ္ကုိ စီးခိုင္းၿပီး M 16 ေပးကုိင္ၿပီးေတာ့ ဆက္ရုိက္ပါတယ္။

သူ႔ကိုေတာ့ က်ေနာ့္လုိ တုိက္ပဲြတြင္း ေနရာယူခုိင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မဆလ စစ္သားေတြရဲ႕ စစ္ခေမာက္တလုံးကုိ သစ္ငုတ္တုိ ေျခရင္းမွာခ်၊ အဲဒီအေပၚမွာမွ သူ႔ရဲ႕ ေျခေထာက္တဖက္ကုိ တင္ခုိင္းၿပီး M 16ကုိ မုိးေပၚေထာင္ထားတဲ့ပုံနဲ႔ ရုိက္လုိက္တာ အေတာ္အုိေကသြားၿပီး အဲဒီပုံကုိ အားလုံးကႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ပုိ႔စ္ကတ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က

ေတာ့ အရံေမာ္ဒယ္လ္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။

ေရွ႕ေနကိုျမင့္ေအးရဲ႕ မွတ္ခ်က္အတုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ “ေမာင္ရင္က စစ္သားပုံလည္းေပါက္တယ္။ေဘာ္ဒီ စထရက္ခ်ာကလည္း မုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ပဲြတြင္းေနရာယူတဲ့ ပုံစံက ရန္သူကုိျပန္တုိက္မယ့္ ပုံမေပါက္ဘဲ ရန္သူ႔က်ည္မွန္ၿပီး က်သြားတဲ့ပုံ ေပါက္သြားလုိ႔ပါ” တဲ့။

က်ေနာ္ မေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေရြးပဲြ အၿပီးမွာေတာ့ သီခ်င္းဆုိပဲြ တခု ထပ္က်င္းပဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စီစဥ္ျပန္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ စီစဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာေနွာင္းပုိင္း ခရစၥမတ္ ရာသီေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ တေနကုန္ မအားမလပ္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ခရစၥမတ္ ရာသီမွာေတာ့ အဲဒီ မရွိတဲ့ အလုပ္ကို ခဏနားၿပီး ဂစ္တာငွား၊ သီခ်င္းတုိက္၊ ကယ္ရယ္စင္းဂင္း (carol singing) ထြက္ဖုိ႔ျပင္ၾကတာပါ။

ထား၀ယ္မွာေနစဥ္ ၂၄ နွစ္တာ ကာလလုံးလုံး ခရစၥမတ္ပဲြ တခါမွ မႏႊဲဘူးတဲ့ ေတာသားက်ေနာ္ ဟာ ေ၀ေလေလ အခန္းကေန အားျဖည့္ေပးသူသာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္ တီးခတ္သူကေတာ့ ဂစ္တာသမား ဥကၠ႒ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အဖဲြ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ္ … ေရာက္ေစေသာ။ ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ။

ေရာက္ေစေသာ။ ဟားေလးလူးယား … ဟားေလးလူးယား” စသျဖင့္ ရသမွ် ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြကို ဆုိၿပီး ကလက္ေဒး ရြာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လွည့္လည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ အလွဴေငြ ထည့္ႏုိင္ခဲ့သလုိ ၀ါးတီး ကိစၥလည္း အေတာ္အဆင္ေျပ ခဲ့တာကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ခရစၥမတ္ပဲြၿပီးလုိ႔ နွစ္သစ္ကူးပြဲမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကိုထူးအိမ္သင္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ သီဆုိတီးခတ္တဲ့ ဂီတစင္ျမင့္ပဲြကို ကလက္ေဒးမွာ က်ေနာ္ႏႊဲလုိက္ရပါတယ္။

နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ား၊ အေမ့အိမ္ စတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ထူးအိမ္သင္နဲ႔ မုိးလုံးမိႈင္း၊ ၂/ ၈၂ အင္းလ်ား သီခ်င္းေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္က အဆုိေတာ္ ၂ ဦးကုိ ဒီလုိေတာထဲမွာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ လုံး၀ ထင္မထားခဲ့ပါဘူး။

သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာ သီေဘာဘုိးနဲ႔ ၀မ္ခ (ေကာ့မူးရာ) မွာ က်င္းပတဲ့ ပထမအႀကိမ္ ABSDF အစည္းအေ၀းနဲ႔ ညီလာခံေတြကို ေလ့လာသူေတြအျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ၿပီး အေတာ္ထူးျခားတဲ့ ေတာခုိသူပုန္ အဆုိေတာ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး အဆုိေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔ရဲ႕သီခ်င္းစာသားကိုလည္း က်ေနာ္က အေတာ္ႀကိဳက္တာေၾကာင့္ သူတုိ႔ သီဆုိတဲ့ပဲြကို ကုိယ္တုိင္ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ အေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးပဲြအၿပီးမွာေတာ့ ကုိငွက္ႀကီးေခၚ ထူးအိမ္သင္ဟာ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း သူေရးစပ္သီဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ ပုိၿပီးအဓိပၸာယ္ ေလးနက္ လာတယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံစားမိပါတယ္။ ေနာက္တခါ သူ ကလက္ေဒးကေန မျပန္ခင္မွာ ေရးေပးခဲ့တဲ့ “အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ” သီခ်င္းဟာလဲ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား အေတာ္ေရပန္းစား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါတယ္။

“အေရးႀကီးၿပီ ညီေနာင္အေပါင္းတုိ႔၊ ေသြးစည္းကာ ညီေစညီၾကစို႔ …၊ ငါတုိ႔ရဲ႕သမုိင္းတေခတ္ကုိ ငါတုိ႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့ၿပီ … ေသြး သစၥာလဲျပခဲ့ၿပီ”

“ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ဆုိ အသက္ကုိလည္း ဘာမထီ … ေသပေစ ခြပ္ေဒါင္းေသြးေဟ့ ရဲရဲေရွ႕ကိုခ်ီ။ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ရည္ … အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ ငါတုိ႔ႏႊဲရမည္”

ကုိထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စကားလုံးေတြဟာ ေျပာင္ေျမာက္လွၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ရင္ကို တုိက္ရုိက္ လာမွန္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒီသီခ်င္းဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ကိုမြန္းေအာင္ကေတာ့ ေတာထဲမွာဆက္ေနၿပီး ၁၀၂ တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ဖြဲ႕၀င္၊ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မာနယ္ပေလာက DVB ေတာတြင္း စတူဒီယုိမွာ တာ၀န္ဆက္ထမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကုိမြန္းေအာင္ရဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရတုိက္ပဲြ” စီးရီးဟာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ အေအာင္ျမင္ဆုံး စီရီးတခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ခုနက ကိုထူးအိမ္သင္ေရးခဲ့တဲ့ အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြဟာလည္း အဲဒီစီးရီးထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကေန ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ ကုိမြန္းေအာင္က ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ေနၿပီး ကိုထူးအိမ္သင္ကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ...............................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၇)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on November 3, 2011 4:00 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕စည္းျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) မဲေဆာက္ေဒသသို႔ ပထမခရီးစဥ္။

မဲေဆာက္နဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခရီးထြက္ရတဲ့ ေန႔ရက္အတိအက်ကို

ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ခံ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ တခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ facebook မွ)

ျပန္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ဟာ ႏုိဝင္ဘာလ ဒုတိယပတ္၊ တတိယပတ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ ပထမဆံုး ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္ ဆိုၿပိီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္လႈပ္ရွား ေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပ အေငြ႕အသက္၊ ေမာ္ေတာ္ကား အခုိးအေငြ႕ေတြနဲ႔ ၂ လေက်ာ္ ေဝးေနတဲ့က်ေနာ့္အဖို႔ လြန္႔တိုး (ေပါင္မုန္႔ကား) မီနီဗင္ေလးကို စီးၿပီး ထီးခီးကေန ထိုင္းဘက္ကို ထြက္လာ ကတည္းက အားလံုးဟာအသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကားေမာင္းသူက ပဒိုသူရယ္၊ သူေဘးမွာက ထိုင္း ေထာက္လွမ္းေရး တဦးပါတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကားေနာက္ခန္း မွာကေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ၅ ဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ကိုေအာင္သန္းဝင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ KNU က တဦးပါတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နယ္စပ္ ေတာလမ္းအတုိင္း ေမာင္းပီးတာနဲ႔ ျဖဴးေနတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးကိုျမင္ရၿပီး ၄ လမ္းေမာင္း ကားလမ္းရဲ႕ အလယ္မွာ ျမက္ခင္းေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ငယ္ေတြကို စနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့ပံုေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ အခုထိ ျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္-ျပည္ လမ္းမမွာ စက္ဘီးစီးရင္း အေကာင္းဆံုး ကားလမ္းလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒီလမ္းေပၚ မွာသာ စက္ဘီးစီးလိုက္ရရင္ စံခိ်န္အမ်ားႀကီး တက္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါတယ္။

ဒီလုိ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ေကာင္းတုန္း က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ငွက္ဖ်ား တက္လာပါတယ္။ အေၾကာင္းလိုက္ရွာေတာ့ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားလို႔ အေအးမိတာ တဲ့။ ကံေကာင္း တာကေတာ့ အဲဒီအခိ်န္အထိ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ား တခါမွ မျဖစ္ဘူး ေသးတာပါ။ အဲယားကြန္းပိတ္ၿပီး မွန္ျပဴတင္းဖြင့္ ေမာင္းေတာ့လည္း ေလ တိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ အလုပ္မျဖစ္၊ ဒါနဲ႔ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ခဏနား၊ ဆီျဖည့္၊ ထမင္းစားမယ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပုံစံေတြကုိ ေဘးလူေတြက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာကို သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။

ၾကည့္မယ္ဆုိလည္း ၾကည့္စရာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ထုိင္းေတြနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘဲ။

“ထုိင္း ထဲသြားရင္ အဲဒီလုံခ်ည္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါတုိ႔ေဘာင္းဘီေတြ အက်ႌေတြယူသြား” ဆုိၿပီး ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ အ၀တ္စားေတြကို ေပးလုိက္ေပမယ့္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကေတာ့ သူတုိ႔မွာလည္း တရံပဲ ရွိတဲ့အတြက္ မေပးလုိက္ၾက ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေပၚပုိင္းကုိ အငွား၀တ္စုံေတြနဲ႔ ပုံမက် ပန္းမက်ဆင္းျမန္း၊ ဖိနပ္က်ေတာ့ စစ္သင္တန္း တက္ဖုိ႔ ထုတ္ေပးထားတဲ့ ဗိယက္နမ္ (ကားတာယာကို လွီးၿပီး ႀကိဳးသုိင္း ဖိနပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့) စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔။

နင္းဂ်ား လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ သူမ်ား မ်က္စိေနာက္စရာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ကလူေတြလဲ ဆုိၿပီး ထုိင္းေတြအတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕ စုိးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။

ထမင္းမွာစားတဲ့ အခါမွာလည္း ထုိင္း ထမင္းဟင္းကို က်ေနာ္တုိ႔ မစားတတ္ေသးပါဘူး။ ပန္းကန္ တခ်ပ္ထဲမွာ ထမင္းေရာ ဟင္းပါ ေရာထည့္ၿပီး တခါစား ထည့္ေပးလုိက္တာကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ထမင္းကုိ အကုန္စား၊ ဟင္းဖတ္ေတြကို ခ်န္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ထပ္မွာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆုိင္ရွင္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေရာ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ ထမင္းကုိ မ်ားမ်ားစားၿပီး ဟင္းကုိ နည္းနည္းပဲ စားခြင့္ရခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ အက်င့္ဆုိးက သူမ်ားေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး သတိျပဳမိပါတယ္။

ဒီလုိ ထူးဆန္းတဲ့အေတြ႕အႀကံဳ သစ္ေတြနဲ႔ ခရီးထြက္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ဟာ ည ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ေရွ႕ လမ္းဟာ ေျမနီလမ္းပဲ ရိွေသးၿပီး မဲေဆာက္ – ျမ၀တီ လုိင္းကားေတြလည္း အဲဒီေျမနီလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတာကုိ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးအိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အခု ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေနၾကတဲ့ ကိုစိန္ဟန္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ေနာ္ထူးနဲ႔ KNU ဆက္သြယ္ေရးက ဗိုလ္တဦးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတဲ့ ဗိုလ္တဦးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ကေတာ့ အခု ရိွေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ဝင္ေပါက္မွာ အလြန္ေလးလံၿပီး အားစိုက္ တြန္းမွပြင့္တဲ့ သံတံခါးႀကီး တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီတခါးရဲ့ေဘးမွာ အိမ္ငယ္တလံုးရိွပါတယ္၊ ေနာက္မွာေတာ့ ၃ ထပ္တိုက္၊ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းနဲ႔ အထူးဧည့္ခန္း၊ အေပၚဆံုး ထပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မႉးစိုးစုိးရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရး ရံုးခန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ရံုးခန္းေတြရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ေပးတဲ့ အခန္းကေတာ့ စားဖိုေဆာင္ေဘးက အိပ္ခန္းတခု။ ၂ ေယာက္ အိပ္ခန္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးနဲ႔ အရင္ရိွေနတဲ့ ဦးေအာင္ခင္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ကုိစိန္ဟန္ အပါဝင္ အားလံုး ၈ ဦး အိပ္ရပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို ေတာထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း အသားနားဆံုး အေဆာက္အအံုအျဖစ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ထီးထာေခ်ာင္းဝက KNDO ရံုးျဖစ္သလို မဲေဆာက္မွာ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုး အိမ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ထမင္းစား တဲ့စားပဲြကုိ ၾကည့္ပါဦး။ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ကၽြန္းသစ္သား၊ ေတာပိေတာက္သားေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဆုံလည္စားပဲြႀကီး။ ဆုံလည္စားပဲြနဲ႔ တခါမွ ထမင္းမစားဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာ စားပဲြႀကီး လည္ေနလုိ႔ ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ဟင္းကုိ ဘယ္လုိယူရမွန္း မသိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲက စားပဲြေတြ၊ ကုလားထိုင္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေတာပိေတာက္ေတြနဲ႔ အေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ပရိေဘာဂေတြပါ။ အဝင္အထြက္လုပ္ေနတဲ့ ကားေတြကလည္း က်ေနာ္ ဗမာျပည္မွာ တုန္းက မျမင္ဘူးတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ။ လူေတြကလည္း ကရင္ေတြအျပင္ ထုိင္းေတြ၊ လူျဖဴေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။

အဲဒီကာလက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ဝရံတာမွာ စားပဲြ တလံုးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးေနတဲ့ KNU အရာရွိတဦးဆိုရင္ တေနကုန္ မအားရပါဘူး။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး လက္မွတ္ပါတဲ့ ေကာ္သူးေလအစိုးရ ခရီးသြား လက္မွတ္နဲ႔ မဲေဆာက္တခြင္လံုး သြားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္ထိုင္းရဲကမွ မဖမ္းဘူး။ သာမန္အရပ္သားေတြက တေစာင္ ၁ဝ ဘတ္လား၊ ၂၀ လားမသိ ေပးရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ တျပားမွ မယူတဲ့အျပင္ (ေပးစရာလည္း တျပားမွ မရိွပါ) ကရင္ စစ္သားေတြနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး စပယ္ရွယ္ ကရင္စစ္သားအျဖစ္ သတင္း ၂ ပတ္စာ လက္မွတ္ေတြ ေပးထားပါတယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးအိမ္မွာ တပတ္ေလာက္ေသာင္တင္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆ ဦးကို မယ္သေလ (ေခၚ) ကလက္ေဒး စခန္းဆီ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ မဲေဆာက္ကေန

ေသာင္းရင္းျမစ္တေလ်ာက္ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ကားလမ္းကေတာ့ ကန္ခ်နပူရီ – တာ့ခ္ -မဲေဆာက္ လမ္းလို မေခ်ာေမြ႕ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထားဝယ္ဘက္က ကားလမ္းေတြလို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အေကြ႕အေကာက္မ်ားၿပီး ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ျမစ္ေဘး ျမန္မာဖက္အျခမ္းက ေတာင္ကတုံး ေတြကိုေငးလိုက္၊ ထို္င္းဘက္က ကၽြန္းသစ္ေတာ စုိက္ခင္းေတြကိုေငးလိုက္၊ လမ္းတေလ်ာက္က ထိုင္း – ကရင္ရြာ ေစ်းတန္းမွာရပ္လိုက္နဲ႔ အိပ္ငိုက္စျပဳခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ ထိုင္းဘက္ကမ္း မယ္သရီ ေစ်းတန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေဒါင္းမင္းလမ္းထဲက ေမွာင္ခိုတန္းကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ အဝတ္အထည္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း၊ ေရခိ်ဳးခန္းသံုးပစၥည္း၊ အစားအေသာက္အစံုရတဲ့ တကယ့္ေစ်းတန္းႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ေစ်းဆိုေပမယ့္ ထိုင္းလို မတတ္လည္း ျပႆနာ မရိွပါဘူး။ အားလံုးက ကရင္နဲ႔ ဗမာစကားကို နားလည္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေမွာင္ခိုေစ်း ဆိုတာကလည္း ဒီေစ်းက ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ႏြားလာေရာင္းတဲ့ လူေတြက နည္းမိ်ဳးစံုနဲ႔ ေရြဂြန္း – လိႈင္းဘဲြ႕အထိသယ္ၿပီး ဘားအံ – ေမာ္လၿမိဳင္ အထိ သြားသြင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အဲဒီေစ်းတန္းမွာ သူမ်ားတိုက္တဲ့ အေအးတခြက္စီ ေသာက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကလက္ေဒးဘက္ကို က်ေနာ္တို႔ကူးပါတယ္။ ေပ ၅၀ ေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာေတာ့ “ဖုတ္ – ဖုတ္ – ဖုတ္” ျမည္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္အား ေကာင္းေကာင္း စက္ေလွ ၃ဝ ေလာက္ ဟိုဘက္ဒီဘက္

ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ ေျပးေနပါတယ္။ ခရီးသည္ဆိုရင္ ၅ ဘတ္၊ ကိ်ဳဖိုး (ေက်ာင္းသား) ဆိုရင္ေတာ့ အလားကား တင္ေပးပါတယ္။

ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက အဲဒီစက္ေလွ ၃ဝ ေက်ာ္ဟာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကူးေနတာ မဟုတ္္ဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ တေလ်ာက္ေျပးေနတဲ့ စက္ေလွေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးရဲ႕ အေပၚဘက္ (ေသာင္းရင္းျမစ္က

ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့အတြက္ ျမစ္ေရစီး အတုိ္င္း ေခၚမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ဘက္လုိ႔ ေခၚသင့္ပါတယ္) ၃၊ ၄ မိုင္ေလာက္ အကြာက မဲသေဝါေတာင္မွာ တိုက္ပဲြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေလွအသြားအလာ ရပ္ၿပီး ဒိီမွာလာစုပံု ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မဲသေဝါ ေတာင္ကိုလည္း အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ကလက္ေဒးကေန ခပ္၀ါး၀ါးေလး လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။

ကလက္ေဒးဘက္ေရာက္ေတာ့ KNU အေကာက္ဂိတ္က ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေက်ာင္းသား စခန္းဆီ က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔လိုက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစခန္းဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းလုိ ေတာႀကိဳအုံၾကားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နယ္စပ္ဂိတ္နဲ႔

၅ မိနစ္ေတာင္ လမ္းေလ်ာက္စရာမလိုတဲ့ ကလက္ေဒးရြာေဘးက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။

ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းလုိ ၀ါးတဲစုတ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က အေဆာက္ အဦဆုိရင္ ေရွမွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ထီးထားက KNDO ရံုးထက္ ၂ ဆ ေလာက္ သားနားၿပီး အထက ေက်ာင္းတခု ပုံစံလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီေဘးက ေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ ဘားတုိက္ကလည္း သစ္သားေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ေဆာက္ထားလုိ႔

အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြပါ။ တကယ္ကေတာ့ ခုနက အသားနားဆုံးလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တဲ့ အေဆာက္ဦဟာ မေန႔တေန႔ ကမွ DAB (ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖဲြ႔) ညီလာခံ လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာလုိ႔ သိရပါတယ္။

DAB ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အရင္ကရိွၿပီးသား တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ၁ဝ-ဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့ (ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ္း အပါ၀င္) NDF ေခၚ အမိ်ဳးသား ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုနဲ႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ၁၂ ဖြဲ႕၊ (ABSDF, CRDB, ABYMU, အပါ၀င္…) အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြနဲ့ ပူးတဲြဖဲြစည္းလိုက္တဲ့ အသစ္စက္စက္ မဟာမိတ္ တပ္ေပါင္းစု ျဖစ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ ကေတာ့ အဲဒီကာလရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း KNU ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ၊ ဒုတိယဥကၠ႒ ေတြကေတာ့ KIO ဥကၠ႒ ဘရန္ဆိုင္း၊ မြန္ျပည္သစ္ ဥကၠ႒ ႏုိင္ေရႊက်င္၊ ျပည္ခ်စ္ပါတီဥကၠ႒ ဦးသြင္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ အသစ္ပါလာတဲ့ အေမရိကန္ျပန္ CRDB အဖဲြ႕က ျပည္ခ်စ္ လက္ေဟာင္း ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ပါ။ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ DAB ညီလာခံ လုပ္ၿပီးသြားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကိုိ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီကာလ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြကေတာ့ ဥကၠ႒ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒု – ဥကၠ႒ ကုိ၀င္းမုိး၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း၊ တဲြဘက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ၁ – ကုိေအာင္နုိင္ (အခု VOA – ျမန္မာပုိင္း ဌာနမႉး ကုိသန္းလြင္ထြန္း) တဲြဘက္ အတြင္းေရးမႉး ၂ – ဆလုိင္းကုိကုိဦးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗဟုိဦးေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနအတြက္ စုိင္းမ်ဳိး၀င္းထြန္း (အခု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦးတုိ႔နဲ႔အတူ နွစ္ရွည္ ေထာင္က်ခံေနရသူ)၊ စည္းရံုးေရး ဌာနအတြက္ ကိုထြန္းဦး (က်ဆုံး) ျပန္ၾကားေရး ဌာနအတြက္ ကုိကိုေလး၊ ေထာက္ပံ့ေရး ဌာနအတြက္ ကုိၾကည္မုိး၊ လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး ဌာနအတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း၊ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္လင္း၊ က်န္းမာေရး ဌာနအတြက္ ေဒါက္တာသာသာဦး၊ ဘ႑ာေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္ထင္ (မင္းသမီးစခန္းက ကုိေက်ာ္ထင္နဲ႔ အမည္တူသူ) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ အေျခအေနက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းနဲ႔ တျခားစီပါ။ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း

ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူပုန္ေတြရဲ႕ တပ္ေပါင္းစုညီလာခံ က်င္းပတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကလက္ေဒးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ထီးထာ။ ထီးခီးေတြထက္ အဆမတန္ စည္ကားေ၀ဆာ ေနပါတယ္။

စခန္းတြင္း အစားအေသာက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ အမ်ားႀကီး ပုိအဆင္ေျပေနတာကုိ

ေတြ႕ရပါတယ္။ ညေနပုိင္း ရြာထဲခဏ၀င္လည္ေတာ့လည္း အိမ္ေတြက ျဖစ္သလုိေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ရပ္ကြက္ပုံစံ အကြက္ခ် ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးလုိုင္းေတြ၊ ေရပုိက္ေတြပါ တပ္ေပးထားတာကို ေတြ႕ရေတာ့ KNU မွာလည္း ၿမိဳ႕ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ရွိသားပဲလုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးလုိက္မိပါတယ္။

ေစ်းဆုိင္တန္းေတြ အပါအ၀င္ ဒီရြာထဲမွာ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ တရြာလုံးအႏွံ႔ေတာ့ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကလက္ေဒးစခန္းမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး အမ်ားစုဟာ ကရင္ျပည္နယ္္ ဘားအံ၊ လႈိင္းဘဲြ႕နဲ႔ ေရြဂြန္းဘက္က ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလက စခန္းေကာ္မတီထဲမွာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနသူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦး၊ ကိုအာယု၊ ကုိေ၀လင္းဇင္ (အခုထိ ABSDF ဗဟုိမွာတာ၀န္ထမ္းဆဲ)၊ ကိုဝင္းျမင့္ (အခု BBC သတင္းဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းေနသူ) ကိုေအာင္ဟိန္း (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျဖစ္လာၿပီးမွ ေငြဘုန္းၿပီး ျပည္တြင္း

ျပန္ဝင္သြားသူ) ေနာက္ တိုင္းဂါးတို႔ညီေနာင္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။

ဗဟိုဘက္က ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တဲြရသူတဦးကေတာ့ ေရွ႕ေန ကိုေက်ာ္လင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီ အတြက္ ေရာက္ေနတဲ့ တျခားစခန္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ သီေဘာဘိုးက ကို ခင္ေမာင္စိုးနဲ႔ ကိုတင္ေဌး၊ ဝမ္ခါ (ေကာ့မူးရာ) စခန္းက ကိုသိန္းထြန္းနဲ႔ ကိုသိန္းလြင္၊ သံလြင္စခန္းက ကိုသိန္းဆန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္နဲ႔ ကိုေအာင္သူ၊ ေစာထ စခန္းက ကုိေမာင္ေမာင္စုိး၊ ကိုုသိန္းထိုက္နဲ႔ ကိုေဇာ္ခင္တို႔ ဆုိုတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏိုဝင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ABSDF) ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ေဆာင္းပါးထဲမွ အျဖစ္အပ်က္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၂၃ ႏွစ္ ABSDF ဖြဲ႕စည္းၿပီးကာစ အေျခအေနကို ေဖာ္က်ဴးပါသည္ – ဧရာဝတီ။

............................................................................................................................

၂၀၁၁-ခုနွစ္ နုိ၀င္ဘာလ ၁-ရက္ေန့ (လာမဲ့ အဂၤါေန့) မွာက်ေရာက္မဲ့ ABSDF
တည္ေထာင္ျခင္း ၂၃-နွစ္ျပည့္ေမြးေန့အမွတ္တရအျဖစ္ အမွတ္ ၂၀၁-တပ္ရင္း။ မင္းသမီးစခန္းကရဲေဘာ္ေတြ ၁၉၉၈ တုန္းကထုတ္ေ၀ထားတဲ့စာေစာင္တခု ကုိ ေကာ္ပီကူးပီး ျပန္လည္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ေပးဆပ္သြားသူတုိ့ရဲ့ သမုိင္းကိုအမွတ္ရေစဖုိ့နဲ့ ေ၀ဖန္ဆင္ျခင္နုိင္ျကေစဖုိ့ျဖစ္ပါတယ္။

ေလးစားလ်က္
ေျကြလြင့္သြားေသာ ျကယ္ပြင့္မ်ား

.............................................................................................................................
သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး ၆

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on October 21, 2011 3:04 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

အင္အားသစ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာျခင္းနဲ႔ ကို္ယ္စားလွယ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္မွာ စခန္းေဆာက္ေနခ်ိန္ ပထမဆုံး ေရာက္လာတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာသူ။ NDD နဲ႔ PDC မွာ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ယူေနသူ) နဲ႔ ရန္ကုန္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၊ ၅ ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။

သီေဘာဘုိး စခန္းမွာ က်င္းပေသာ ပထမအႀကိမ္ ABSDF အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကုိတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ ဦးေအာင္ခင္ အပါ၀င္ မင္းသမီးစခန္းဆီ အေစာဆုံး ေရာက္သြားသည့္ တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ - စာေရးသူ၏ facebook မွ)

ဒုတိယေရာက္လာတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္းကေန (က်ေနာ္တုိ႔ ခဲြ ၁ မွာေသာင္တင္ေနသလုိ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း နတ္ အိမ္ေတာင္မွာ ေသာင္တင္ေနတာပါ) ေရာက္လာတဲ့ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ ကံေပါက္အုပ္စု ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယ ေရာက္လာတာကေတာ့ ၿမိတ္နဲ႔ ပုေလာေဒသက လာတဲ့ အင္အား ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုပ္စုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသခဲြဲ ၁ ေရာက္ကတည္းက ထီးခီး ေရကန္ႀကီးနားက KNUစစ္သင္တန္း ေက်ာင္းဆီ တခါတည္း တန္းေရာက္သြားသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ တလတာ အေျခခံ စစ္သင္တန္းၿပီးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ေရာက္လာတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ဟာ တလေက်ာ္ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္္တဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သိပ္ျပႆနာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္အားသစ္ေတြ ေရာက္္လာၿပီး လူအင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ နီးပါး ရွိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စု၊ ကံေပါက္အုပ္စု၊ ပုေလာအုပ္စု၊ ၿမိတ္အုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု စသျဖင့္ အုပ္စုစဲြေလးေတြနဲ႔ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ တာေလးေတြ နည္းနည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ ပထမဆုံး အုပ္စု ျပႆနာကေတာ့ ၀က္သားဟင္း ေ၀တာကို ထား၀ယ္သားဆုိရင္ ၂ တုံး ထည့္ေပးၿပီး ၿမိတ္သားဆုိရင္ တတုံးပဲ
ေပးတယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲ ခံလုိက္ရတာပါ။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေတာ္ စခန္းေရာက္ၿပီး ပထမဆုံး စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းပါ။ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္လာသူေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ၀က္သား ပါလာတာလုိ႔ က်ေနာ္ မွတ္မိ ေနပါတယ္္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ (၁၉၉၁ မွာေတာ့ စစ္အစိုးရက သိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီး ၁၉၉၆ မွာ ရတနာ ဓါတ္ေငြ႕ပုိက္လုိင္း ျဖတ္သြားတဲ့ အဓိကနယ္စပ္ ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္) က်ေနာ္တုိ႔ ေတာမခုိခင္ကတည္းက ထင္ရွားတဲ့ နယ္စပ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေခ်ာင္းက အဖြဲ႕ထက္ ပုိ ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။

ဆုုိိလုိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဒသ ေရာက္လာ သူေတြလုိ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမႈ သိပ္မႀကံဳရဘဲ ငါးေသတၱာဟင္းကိုေတာင္ မုန္းေအာင္ စားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကလည္း ၁၉၆၂ ဆဲဗင္းဇူလုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဖဒုိသမိန္ထြန္း (အခု KNU ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို အထူးအေလးေပး ဆက္ဆံခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွာ ေန႔စဥ္လူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ သြားေနတဲ့အတြက္ ခရီးသြား ျပည္သူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မင္းသမီးေဒသဆီ ေရာက္ၿပီး ေမာင္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားခစန္း အသစ္ စေဆာက္ေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းရၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ အရပ္ဆီ ကုန္းေၾကာင္းခရီး နွင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိင္းနယ္ေျမထဲကေန ကားနဲ႔လာမယ္ဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဟာ ၁၀ နာရီေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးကုိ ကားနဲ႔သယ္ဖုိ႔ကမလြယ္၊ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ျဖတ္ဖုိ႔မလြယ္တဲ့အတြက္ ၁၀ ရက္ၾကာ ကုန္းေၾကာင္း ခရီးႏွင္ ခ်ီတက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ တနသၤာရီျမစ္လက္တက္ ကြမ္းေခ်ာင္း ဖ်ားမွာ ရွိၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းရုိးနဲ႔ တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ နားလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ (သူတုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ကလက္ကီး၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အမိုရြာေတြ ရွိတဲ့ တနသၤာရီ ျမစ္ရုိး တေလွ်ာက္ လမ္းၾကမ္းဟာ အခုေတာ့ ထား၀ယ္ – ကန္ခ်နပူရီ အေ၀းေျပးကားလမ္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ)

ဆိုခဲ့သလို နတ္အိမ္ေတာင္က လာခဲ့တဲ့ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အဲဒီ ၀က္သားပါလာတာပါ။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ စားဖုိမႉးတာ၀န္ က်တဲ့ေန႔ပါ။ စားဖုိးမႉးဆုိေပမယ့္ ဘန္းေခ်ာင္းကေန တတ္လာတဲ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔
ထမင္းခ်က္နည္း ေလာက္သာ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ဟင္းခ်က္နည္းကိုေတာ့ ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့အထိ မတတ္ေသးပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္က ထမင္းဟင္းနဲ႔ နယ္စပ္ ေမာင္ေတာ္စခန္းက ထမင္းဟင္း ဘယ္လုိကြာသလဲ ဆုိတာကို
နည္းနည္း တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းမွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ထမင္းဟာ ကရင္ ေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ၀ါက်င္က်င္ အေရာင္ရွိတဲ့ ေမာင္းေထာင္း ဆန္ၾကမ္းျဖစ္ၿပီး အခု ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုိင္းကလာတဲ့ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ေပ်ာ့ကုိစားရပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ထဲမွာ ႂကြက္ေခ်းလုိလုိ အနက္ေရာင္ ျမက္ပင္ ထိပ္ဖူးေလးေတြ ေရာၿပီး ပါလာတဲ့အျဖစ္ပါ (ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏိုင္ငံထဲေရာက္မွ သိရတာက ေတာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စားခဲ့တဲ့ ဆန္ေတြဟာ ထုိင္းမွာ ၀က္ေမြးျမဴေရး သမားေတြ သုံးတဲ့ ဆန္ကြဲေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္)

ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့ ဆန္အရည္အေသြး ကြာျခားခ်က္ တခုကေတာ့ ဘန္ေခ်ာင္းဆန္ၾကမ္းဟာ အေရာင္မလွ ေပမယ့္ အဆာပိုခံႏုိင္ေပမယ့္ ထုိင္းဆန္ေပ်ာ့ကေတာ့ အဆာမခံဘဲ ခဏခဏ ျပန္ဆာေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆန္အမ်ဳိးစား ကြာသြားတဲ့အတြက္ ထည့္ရတဲ့ ေရအခ်ဳိးအစားကလည္း ကြာသြားပါတယ္။ အုိးသူႀကီး အေတြ႕အႀကံဳ ရိွလာတာနဲ႔အမွ် ဒယ္အုိးဖင္မွာ ကပ္ပီးက်န္ေနတဲ့ ထမင္းခ်ဳိးကုိခြာ ဆီးေလးဆမ္း၊ ဆားေလး ပါးပါးျဖဴးၿပီး စားတဲ့အရသာဟာလဲ အုိးသူ
ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕အတြက္ မဟာအခြင့္ထူးပါပဲ။

ေမာင္ေတာ္စခန္းေရာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအလွဴရွင္ေတြက ဆန္နဲ႔ဆားကုိ ေဖာေဖာသီသီ လာလွဴထားၿပီး ဆီပုံး၊ ငါးပိပုံး၊ ငရုတ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီေတြကိုေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လာလွဴထားပါတယ္။

ဘန္ေခ်ာင္းမွာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ထက္ ထုိင္းကလာတဲ့ ငါးပိပုံးေတြက နည္းနည္း သာတယ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔စားေနက် အစိမ္းစား ထား၀ယ္ငါးပိကိုေတာ့ မမီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာတြင္းအစားအစာနဲ႔ နည္းနည္း ယဥ္ပါးလာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရင္လုိ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ကာလလုိမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တေယာက္ကို အနည္းဆုံး ၂ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲနုိင္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔လုိမ်ဳိး ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ၃ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲဖုိ႔ျပင္ထားတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၀က္သားက ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ပါလာတဲ့အတြက္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေလာက္ငွေအာင္ ေ၀ေပးႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ အတုံးေသးေသးေလး တေယာက္တတုံးစီ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး အသဲအသန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေနရတဲ့အတြက္
၃ ပန္းကန္အတြက္ ၃ တုံး ရဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ဟင္းအုိးေရွ႕ တန္းလာစီသူေတြကို ပထမတႀကိမ္ လာစိီတဲ့လူသစ္ စစ္စစ္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တခါစားၿပီးသား ပန္းကန္ေဟာင္းကို ေခ်ာင္းထဲမွာ အျမန္ေဆးၿပီး ထမင္းအသစ္ထည့္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုံမွားရုိက္ တန္းလာစီသူလား ဆုိၿပီး စားဖုိးမႉးက အေသအခ်ာ စိစစ္ေနရတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကို သေဘာမေပါက္တဲ့ ၿမိတ္အုပ္စုက ကုိဂြမ္ရွီ (တနသာၤရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမား၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ေနာက္ ဗကပ ဆီ ေျပာင္းသြားၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) က အခုလို စြပ္စြဲလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဒယ္ စားဖုိမႉး အား ဆုိးမား ေဟး။ တုိ႔ မ်က္ႏွာကို အေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘိတ္သားမွန္းလည္းသိေရာ ဟင္းတတုံးပဲ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ ထား၀ယ္သားအခ်င္းခ်င္း က်ေတာ့ ၂ ခါတန္းစိရင္ ၂ တုံးေပးတယ္။ ဘယ္နယ္မ်ဳိး စားဖုိမႉးလဲ” ဆုိၿပီး ကုိဂြမ္ရွီက ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ လူပုံအလယ္မွာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စြပ္စြဲပါ ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေဒါကန္သြားၿပီး “ဘာအသားမွ မစားရဘဲ ငါတုိ႔ တလေက်ာ္ေနလာတာ ဘာမွျပႆနာမွ မရွိဘူး။
အခု အသားစားရေတာ့မွ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေလး နည္းနည္း ရွိလာေတာ့မွပဲ ျပႆနာတက္ ေတာ့တယ္” လုိ႔ ညည္းညဴ လုိက္မိ ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ ထား၀ယ္ေလသံ ဘယ္လုိကြာသလဲ၊ တနသၤာရီ တုိင္းမွာ ဘာသာစကား ဘယ္ႏွမ်ဳိး ေျပာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း အက်ဥ္းရံုး တင္ျပလုိပါတယ္။

တနသၤာရီ တုိင္းဘက္ မေရာက္ဘူးသူေတြက ဘိတ္နဲ႔ထား၀ယ္ကုိ အတူတူလုိ႔ ထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္က မတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ထား၀ယ္စကားကုိ ေရျဖဴ၊ ေလာင္းလုံ၊ သရက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထား၀ယ္ ၄ ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲ သုံးၿပီး ပုေလာၿမိဳ႕က သီျခား ေလသံနဲ႔ စကားတမ်ိဳး သုံးပါတယ္။ ၿမိတ္၊ ကၽြန္းစု၊ တနသၤာရီနဲ႔ ဘုတ္ျပင္း ၄ ၿမိဳ႕နယ္က ၿမိတ္စကားကုိ သုံးၿပီး ေကာ့ေသာင္ ၿမိဳ႕နယ္္ကေတာ့ ဗမာအသံနဲ႔ ပုိတူတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္နားထဲ သတိထားမိပါတယ္။

ဒီေလသံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးအျပင္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔၊ ကိုစံေရႊေအာင္တုိ႔၊ ကိုသိန္းေဆာင္တုိ႔လုိ ထား၀ယ္မွာ အေနၾကာသူ ဗမာေတြ ေျပာတဲ့ ေလသံကလည္း တမ်ဳိးရွိပါေသးတယ္။ ဗမာအသံလည္းမဟုတ္ ထား၀ယ္လည္း မပီတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကို ဂံပ်က္ (ဗမာစကားကို ဂံစကားလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္မွာ ေခၚပါတယ္) ေတြလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဗမာ စကားစစ္စစ္ ေျပာသူကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ရန္ကုန္သားအနည္းငယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ အနွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက တခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ၊ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံ၊ စရုိက္မ်ဳိးစုံ လူငယ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေတာတြင္းစခန္းတခုမွာ စုထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေတြ ႀကံဳရတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။

အစားအေသာက္နဲ႔ ဘာသာစကား ျပႆနာအျပင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာ တခုကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ အရပ္သား ျပႆနာပါ။ ထီးခီးရွိ KNU စစ္သင္တန္းကေန သင္တန္းဆင္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္အုပ္စုဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အရပ္သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က စစ္သားျဖစ္ သြားၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ဘားတုိက္မွာ မေနေတာ့ဘဲ ခုနက ေခ်ာင္း ေသးေသးေလးရဲ႕ တျခားတဘက္မွာ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္သလုိ တဲထုိးၿပီး ေနလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေနတဲ့ဘက္ကမ္းကုိ စစ္တပ္ကမ္းလုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ စစ္သားလုိ႔ဆုိေနေပမယ့္ KNU က ေပးလုိက္တဲ့ G3 ခပ္အုိအုိတလက္က လဲြၿပီး သူတုိ႔မွာ ေသနတ္မရွိေသးပါဘူး။ ယူနီးေဖါင္းလည္း မရိွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာ့ သူတုိ႔က
ေျခတလွမ္း ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ စစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီးသား၊ ေသနတ္မရွိေသးတဲ့၏ သူပုန္ စစ္သားႀကီးေတြ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဆးသင္တန္းေပးမယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိသူေတြ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္း လာပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပုိ႔လုိက္တဲ့ အုိဃီးနဲ႔ ဆန္းေဇာ္ထြန္း အပါအ၀င္ မင္းသမီး ေဒသဆီ အေစာဆုံး ေရာက္လာသူေတြထဲက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကို ေရြးၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီက ထီးခီးမွာ ေပးေနတာ တလေက်ာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ေဆးသင္တန္းကုိ ထီးထားေဆးရံုမွာ ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ေဆးမႉးနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ေဗာ္လန္တီယာေတြက သင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထီးထားဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ ေနသာထုိင္သာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီ သင္တန္းကို၀င္ေလွ်ာက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ထဲက ကိုညီညီလြင္ေခၚ ကိုဖုိးခ်ဳိ အပါ၀င္ ၁၀ ဦးနီးပါး ပါသြားပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ က်န္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးကိုသာ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီသင္တန္းေတြကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ လုိက္ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ သင္တန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စစ္သင္တန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေပးမယ့္လူက ဗိုလ္စုိးသိန္းနဲ႔ ဦးခ်စ္လြင္တုိ႔ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒါကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျငင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိးသိန္း ဆုိတာကေတာ့ KNU လက္ေအာက္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ဖြဲ႕ (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖဆီ လက္နက္ခ်သြားသူ) က တပ္မႉးျဖစ္ၿပီး ဦးခ်စ္လြင္ ဆုိတာကေတာ့ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပြဲေတြ အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သူလုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီလုိ ျငင္းလုိ႔ခုန္လုိ႔ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ မကဲ-ေက်ာက္အုိင္ ကေန ရေနာင္းကို ဆင္းၿပီး မဲေဆာက္နဲ႔
သီေဘာဘုိး စခန္းဆီ ေရာက္သြားတဲ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီ ျပန္ ေရာက္လာၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အဓိက ရွင္းျပသူေတြကေတာ့ ကိုတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း (ေနာက္ပိုင္း စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ၊ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢရံုးအထိ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြ လုပ္သူအျဖစ္ ထင္ရွားၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဦးစံေရႊေအာင္ (ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ နယ္ေျမေကာ္မတီဖဲြ႕ဖို႔ မဲေဆာက္ဘက္ အသြားမွာ ျမဝတီဘက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ္စားလွယ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဦးေအာင္ခင္ကေတာ့ စခန္းကို ျပန္မလာဘဲ ဗဟုိမွာ စကားျပန္တာ၀န္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ရွင္းျပတဲ့ အခ်က္အေပၚ က်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ေတာ့ “ဗဟိုေကာ္မတီေတာ့ ဖဲြ႕လိုက္ၿပီ။ ငါတို႔စခန္းက တေယာက္မွမပါဘူး။ ေအာက္ေျခမရိွတဲ့ လူအမ်ားစု ဗဟိုမွာ အေရြးခံရတဲ့အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ ဗဟိုေကာ္မတီ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ KNU နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ့ နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖဲြ႕မယ္။
အဲဒီအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးမယ္” ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

သူတို႔ ၃ ဦးကို ၾကည့္ရတာ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းေဝးဆီ ထပ္သြားဖို႔ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပံု ရၿပီး ကိုတင္ေလးနဲ႔ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ဗဟိုဘက္ကို လံုးဝ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ကို ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္မေရြးပါနဲ႔လို႔
ေျပာင္ေျပာပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ညီလာခံဆီ မင္းသမီးစခန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္က ကိုတင္ေလး၊ ပုေလာက ဦးဟန္လင္း၊ ၿမိတ္က ဦးေအာင္ခင္နဲ႔ ကံေဘာက္ဘက္က ဦးစံေရႊေအာင္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ ၆ ဦးေရြးတဲ့အထဲ ပါ၀င္လာသူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စုက ကုိေအာင္သန္း၀င္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္း ဥကၠ႒၊ ကုိမုိးသီးဇြန္ဗဟုိရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္ ေရာက္ေန) နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ တာ၀န္ယူသူ။ အခုေနာ္ေ၀းမွာ ေရာက္ေန) ရန္ကုန္အုပ္စုက ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး၊ အခု NDD၊ PDC အဖြဲ႕ေတြမွာ တာ၀န္ယူေနသူ) ေရျဖဴ – ကံေပါက္အုပ္စုက ဦးစံေရႊေအာင္ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ မဲေဆာက္က ဗုိလ္စုိးစုိး အိမ္မွာ တည္းေနစဥ္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူ) ပုေလာ – ၿမိတ္အုပ္စုက ဦးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏုိင္ငံျခားေရးဌာန အရာရွိျဖစ္လာသူ။ အဂၤလိပ္စာ
ကၽြမ္းလြန္းလို႔ Mr. Dictionary လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚသူ။ အခု ၾသစေတးလ်မွာလုိ႔ ယူဆရ) နဲ႔ ေလာင္းလုံအုပ္စုက ၀င္းထိန္ေခၚ က်ေနာ္ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တျခားလူ ၅ ဦးစလုံးဟာ က်ေနာ့္ထက္ ပုိအရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ျဖစ္သလုိ အေရြးမခံရသူေတြထဲမွာလည္း က်ေနာ့္ထက္ အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနႏုိင္ ေသးတယ္ ဆုိတာကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္စားလွယ္ကုိ လူဦးေရနဲ႔အခ်ဳိးက် ခဲြတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ထား၀ယ္က ၂ ဦး၊ ေရျဖဴက ၁ ဦး၊ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္က ၁ ဦး။ ေလာင္းလုံက ၁ ဦး၊ ရန္ကုန္က ၁ ဦး ဆုိၿပီး ခဲြတန္းခ်ရာကေန ၁၀ ေယာက္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ေလာင္းလုံ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ က်ေနာ္က ကိုယ္စားလွယ္ပါသြားၿပီး လူဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္စီရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ေရျဖဴ အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္ထက္
အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ က်န္ေနခဲ့ ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလ အေျခအေနအရ ဗဟုိထက္ စခန္းကုိ ပုိအေလးထားသူေတြ ဟာလည္း အေတာ္မ်ားေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗဟုိအတြက္ တမင္အေရြးမခံဘဲ စခန္းမွာပဲ တမင္ခ်န္ေနခဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏုိင္တာေၾကာင့္ ၾကားေခ်ာင္ၿပီး က်ေနာ္က ဗဟုိကုိ ပါသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိိ ပါတယ္။

..................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး ၅

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on October 13, 2011 5:01 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီိမဂဇင္း

ေမာင္ေတာ္ က်ဳိးဖုိးနဲ႔ မင္းသမီး အမရာတုိ႔ေတြ႕ၿပီ။

ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ထက္ေအာင္ေက်ာ္ တေယာက္ ေတာထဲမွာ ႏွစ္ပါးသြား ကဖို႔ ျပင္ေနသလားလို႔ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔။

ေမာင္ေတာ္ (မင္းသမီး) စခန္း တေနရာ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ facebook မွ)

ကရင္စကား ႏွစ္လံုးကို ဗမာမႈျပဳထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း တပ္တည္ေနရာ ႏွစ္ခုကိုတြဲၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။ ေမာင္ေတာ္ ဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမဆုံးစခန္းေနရာ ျဖစ္ၿပီး အမရာကေတာ့ ဒုတိယနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေနရာပါ။ မင္းသမီးဆုိတာကေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ားနဲ႔ ေခ်ာင္း၀မွာရွိတဲ့ KNU စခန္းနဲ႔ ကရင္ရြာေတြကို ဆုိလုိတာပါ။

မင္းသမီးစခန္း (မူလ ကရင္စကားကေတာ့ မင္တမိီ ပါ) ဆိုတာက ခုနက က်ေနာ္ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ထားဝယ္ဘက္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရျဖဴဘက္မွာျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းတို႔ ေမတၱာရြာမွာဆံုၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ အနီးက မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ား (မူလ ကရင္စကားကေတာ့ မင္တမီေခ်ာင္းဖ်ား- ဒါမွမဟုတ္ ထီးခီး) ကေန ဆင္းလာတဲ့ ေရေတြ ျမစ္ထဲစီးဝင္တဲ့ေနရာ (ေခ်ာင္းဝ သို႔မဟုတ္ ထီးထာ) ကိုေခၚတာပါ။

ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက ခဲြ ၁ – ကေန အခု ထီးထာ ေခ်ာင္း၀ဆီအထိ ႏွစ္ညအိပ္ ခရီး နွင္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တေန႔ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာေတာ့ ထီးထာ ေခ်ာင္း၀နဲ႔ တနသၤာရီျမစ္ေဘးမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ အျဖဴေရာင္ ႏွစ္ထပ္ တုိက္တလုံးကို ျမစ္ရဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းကေန က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေတာတြင္းကာလ တလေက်ာ္ အခ်ိန္အတြင္း ပထမဆုံး ျမင္ရတဲ့ အသားနားဆုံး အေဆာက္အအံု ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ကရင္သူပုန္စခန္းက တယ္ဟုတ္ပါလား” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေလးစား မိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာက အဲဒါဟာ KNDO (ကရင္အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ ေရးအဖဲြ႕) ရံုးခန္းျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ KNDO တပ္ရင္း ၇ ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉး ေဘာ္ဒြင္ဇန္ (ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံရဲ႕ သားငယ္) ရံုးထုိင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲရွိစဥ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ သားႀကီးကေတာ့ ဗုိလ္မႉး ေရာဘဇန္ ျဖစ္ၿပီး အခုအေမရိ ကားမွာပါ။

တနသၤာရီျမစ္ကို လက္ေလွာ္ေလွ တစီးနဲ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကူးအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ တပ္ဖြဲ႕ႀကီးဟာ ခုနက KNDO ရံုးေဘးက ဗိုလ္မႉးေဘာ္ဒြင္ဇန္ရဲ႕ ေနအိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕သား ကရင္စစ္ဗိုလ္ရဲ႕ ေနအိမ္ ဆုိေပမယ့္ ခုနက ရံုးခန္းနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ သစ္တုိင္၊ သစ္ကာ၊ သြပ္ျပားမုိး အိမ္ေလးသာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအိမ္ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ေျခကုန္လက္ပန္း က်စြာနဲ႔ ေနရာယူလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္ေနတဲ့ အခု စစ္ေရး အကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ ကိုေဌးေအာင္၊ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔စခန္းရဲ႕ ဥကၠ႒နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ ကိုေအာင္သန္းဝင္း၊ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တို႔ ဆီကေန မင္းသမီးကို ႀကိဳထြက္သြားတဲ့ ကိုေသာင္းညြန္႔နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေအာင္အပါဝင္ အားလံုး ၁ဝ ဦး ေလာက္ကုိ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ရဲ႕ အမည္ေတြ အားလုံးကို ဒီေနရာမွာ ေဖၚျပဖုိ႔ စာမ်က္ႏွာ အကန္႔အသတ္ ရွိႏိုင္တဲ့အတြက္ အက်ဥ္းရံုး တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ အခုလက္ရွိ ABSDF ဒု ဥကၠ႒နဲ႔ DAB အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနသူ ကုိမ်ဳိး၀င္း၊ ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အရြယ္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးမ်ဳိးျမင့္ (ေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ဳိးျမင့္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔က ေခၚၾကပါတယ္) နဲ႔ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ၀န္းက်င္သာ ရွိေသးေပမယ့္ တကုိယ္လုံး တေခါင္းလုံး ဥေရာပ တုိက္သားတဦးလုိ ျဖဴေဖြးေနသူ ေမာင္ဘုိ (ဘုိေခါင္းနီလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္) တုိ႔ကုိ က်ေနာ္ ထူးထူးျခားျခား သတိထား မိပါတယ္။

ဗုိလ္မႉး ေဘာ္ဒြင္ဇန္အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ့ ၿမိတ္ – ထား၀ယ္ ခရုိင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိနီနီရဲ႕အိမ္နဲ႔ တျခားအိမ္ ၄၊ ၅ လုံးေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု သင့္သလုိ ေနရာယူလုိက္ၿပီး ငါးေသတၱာဟင္းေလးနဲ႔ အဲဒီညက ညစာ သုံးေဆာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ KNDO ရံုးရဲ႕ ဟုိမွာဘက္က ထီးထားရြာကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ခြင့္ရၿပီး ကြိတီယုိ (က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေခြးတရုတ္လုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္) ဆုိတာကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စားဖူးခဲ့ပါတယ္။ စားဖူးတယ္ဆုိေပမယ္ တေယာက္တခြက္ မွာစားႏိုင္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ ခြက္ေလာက္မွာၿပီး လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ တေယာက္တဇြန္းစီ စားၾကသလား က်ေနာ္ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ေတာသားၿမိဳေရာက္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ထီးထားရြာကို ဟုိေငးဒီၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီရြာက က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဘးမွာ တလတာနီးပါးအတြင္း ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ရြာေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ အိမ္ေတြဟာ ထုိင္းပုံစံ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ထုိင္းလည္း မေရာက္ဘူးေသးေတာ့ ထုိင္းပုံစံမွန္းလည္း မသိေသးပါ) ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ပ်ဥ္ကာ၊ သြပ္မုိးနဲ႔ အေသခ်ာ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အထက ေက်ာင္းတခုနဲ႔ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း တခုကိုလည္း အခုိင္အမာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာရဲ႕ ဟုိဘက္ထိပ္မွာ ေဆးရံုနဲ႔ သစ္စက္ႀကီးတခု ရွိတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ အဲဒီ ပထမ အေခါက္မွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီး ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခုနက ကြိတီယုိဆုိင္နား ျပန္အေရာက္မွာ ခဲမျဖဴေတြ အလယ္စတုိအထိ သယ္ေပးႏိုင္မလား ဆုိတဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္တခုကို က်ေနာ္တုိ႔ ရလုိက္ပါတယ္။ ကရင္ ဖဒုိအိမ္တခုမွာ (ဟိႏၵားနဲ႔ ေက်ာက္မဲေတာင္ မုိင္းကေန ခုိးထုတ္ၿပီး လာေရာင္းထားတယ္လုိ႔ ယူဆရတဲ့) စုထားတဲ့ ခဲမျဖဴအိတ္ေတြကို အလယ္စတုိအထိ သယ္ေပးနုိင္ရင္ တကီလုိအတြက္ ဘတ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒီ သတင္းကိုလည္းသိေရာ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြ အလုအယက္ ၀ုိင္းသယ္လုိက္တာ က်ေနာ္ဆုိရင္ ကီလုိ ၃၀ ထမ္းၿပီး ဘတ္ေငြ ၆၀ ေလာက္ ရလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံး ျမင္ရတဲ့ နုိင္ငံျခားေငြေၾကးျဖစ္ပီး ကြိတီယို တခြက္ကုိ ကုိယ္ပုိင္ ၀ယ္စားႏုိင္လုိက္ပါတယ္။

အဲ … ဘတ္ ၆၀ ရဖုိ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ရုန္းကန္လုိက္ရသလဲ ဆုိတာကုိလဲၾကည့္ပါဦး။ ထီးထားရြာကေန အလယ္စတုိ စခန္းဆီအထိ ခရီးက ၆ မုိင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ယူဆရၿပီး ၂ နာရီေက်ာ္ သြားရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ဒီလမ္းေၾကာင္းဟာ ေႏြရာသီမွာ ကားလမ္းၾကမ္းရွိေပမယ္ အခုလို ေအာက္တုိဘာမွာေတာ့ မုိးရြာၿပီး ေတာင္က်ေရစီးထားလုိ႔ မင္းသမီးေခ်ာင္း တေလ်ာက္ ေဖာက္ထားတဲ့ အဲဒီကားလမ္းပ်က္ေနလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က သယ္ခြင့္ရလုိက္တာမ်ဳိးပါ။ ခဲမျဖဴ ကီလုိ ၃၀ ကိုထမ္း၊ ေခ်ာင္းငယ္ ၂၀ ေက်ာ္ကိုျဖတ္၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲေတြၾကား ၂ နာရီေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အေရးဟာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား တဦးအဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ သယ္ခြင့္ရလုိက္တာကို က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးက ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။

အလယ္စတုိကေန ထုိင္းဘက္ကုိထြက္တဲ့ သီးျခားကားလမ္းတခု ရွိသလုိ ထီးခီးလုိ႔ေခၚတဲ့ KNU – ၿမိတ္ – ထား၀ယ္ခရုိင္နဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္ (က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိကာစက တပ္ရင္း ၁၀ အျဖစ္သာ ရွိေသးၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာမွ တပ္မဟာ ၄ ျဖစ္လာပါတယ္) ရံုးစို္က္ရာ အရပ္ဆီသြားတဲ့ ကားလမ္း တခုလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေဒသ ႏွစ္ခုစလုံးဆီ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ သြားလုိ႔မရပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးနဲ႔အတူ ထီးခီးကို လုိက္ပါခြင့္ရတဲ့အတြက္ အလယ္စတုိကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ရပါတယ္။

“၀ုိး … ရံုးခန္းႀကီးက တယ္သားနားပါလား” လုိ႔ KNU ခရိုင္္ရံုးကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ႏႈတ္က ထြက္သြားပါတယ္။

ပ်ဥ္းကတုိးလုိ သစ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္အကၡရာ Lပုံစံ ႏွစ္ထပ္ရံုးႀကီးဟာ ေပ ၅၀၊ ေပ ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ အဲဒီေရွ႕က ဂိတ္တဲေလးမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စခန္းေထာက္အျဖစ္ ေနရာေပး ထားပါတယ္။ ခရုိင္ေတာင္ကုန္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္ တျခားေတာင္ကုန္းတခုမွာေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀ ရံုးခန္းနဲ႔ ဘားတုိက္ေတြကို ခပ္၀ါး၀ါး ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေတာင္ကုန္း ႏွစ္ခုရဲ႕ၾကားမွာေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ား ေသးေသးေလးကို ေတြ႕ရၿပီး အဲဒီေဘးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဘုိနီ (ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသူ) ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အပါ၀င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႕၊ အခ်ိဳရည္ဆုိင္ တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေနအိမ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထီးခီးဟာ ထီးထားလုိ ရြာတခုမဟုတ္ဘဲ ရံုးခန္းေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြေနတဲ့ ေနရာတခု အျဖစ္ က်ေနာ္ သတိျပဳမိပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီထဲ ႏုိ႔ဆီမ်ားမ်ား ထည့္ၿပီး လင္မနစ္ ဖန္ခြက္ႀကီးနဲ႔အျပည့္ ေဖ်ာ္ေသာက္ေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိလည္း အဲဒီလုိခြက္ႀကီးနဲ႔ ခြက္အျပည့္ တုိက္လုိက္တဲ့ အတြက္ ဒါဟာ ပထမဆုံး က်ေနာ္ေသာက္ဖူးတဲ့ KNU စတုိင္ ေကာ္ဖီခ်ဳိဆိမ့္အျဖစ္ အခုခ်ိန္အထိ အမွတ္ရေနပါ တယ္။

ထီးခီးကေန ထီးထာျပန္ဆင္းၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြအတြက္ သီးျခားစခန္းေနရာတခု ေပးမယ္လုိ႔ KNU က ေျပာၿပီး ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ KNDO ရံုးကေန တနသၤာရီျမစ္ကို ျပန္ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ လာရာလမ္းေၾကာင္းဘက္ကုိ ေလွနဲ႔တင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးကေန ေတာထဲကုိ နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကရင္တဲ တလုံးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီတဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေခ်ာင္းေသးေသးေလး တခုရဲ႕ နေဘးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာယူေစပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေမာင္ေတာ္ စခန္း စတည္တဲ့ေန႔ဟာ ၁၉၈၈ ႏုိ၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲထြက္လာၿပီး ၄၅ ရက္ၾကာမွ စခန္း စေဆာက္ရတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

“ငါ့ညီတုိ႔ … ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာ ဒီလုိပဲ။ ခက္ခဲမယ္၊ ပင္ပန္းမယ္” ဆိုၿပီး ခရိုင္အတြင္းေရးမႉး ဖဒုိနီနီ (အခု နယူးဇီလန္ ေရာက္ေနသ) က အဲဒီေခ်ာင္းေဘးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကို အမွာစကား ေျပာပါတယ္။ မႏၱေလးဇာတိ ဖဒုိနီနီဟာ စကားေျပာ အလြန္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ လက္တဘက္ကုိ ပတ္တီး အၿမဲတန္း စည္းထားၿပီး လက္ဟန္၊ ကုိယ္ဟန္ အျပည့္နဲ႔ စကား ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့ အခါတုိင္း “င့ါညီတုိ႔ … ငါ့ညီတုိ႔” လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေခၚေလ့ရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ “ငါ့ညီတုိ႔” ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ၾကားမွာ နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ေတာင္ သူပုံစံကုိယူၿပီး လက္ဟန္ကိုယ္ဟန္နဲ႔ “င့ါညီတုိ႔ နားေထာင္စမ္း” လို႔ နိဒါန္းခ်ီ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆုိေလ့ ရွိတဲ့အထိ
သူ႔စတုိင္က လႊမ္းမုိးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာကေတာ့ ဖဒိုနီနီက အဲဒီလုိ ေနရာေပးၿပီးၿပီးခ်င္း က်ေနာ္ ပထမဆုံး လုပ္လုိက္ တာကေတာ့ “တပ္ေျမ – မက်ဳးေက်ာ္ရ” ဆုိတဲ့ စာတန္းကုိ A4 – စာရြက္ေပၚမွာေရးၿပီး ကရင္တဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္မယ့္ ေခ်ာင္းရုိးေလးအၾကားက သစ္ပင္မွာ ကပ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒိီမွာ ဖဒိုနီနီက တရားေဟာေတာ့ တာပါပဲ။

“ငါ့ညီတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြက မဆလ နဲ႔ တူေနၿပီ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေျမေတြကိုသိမ္းၿပီး စစ္တပ္ပိုင္ လုပ္ေနတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္” စသျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔ ေျပာကြက္ထဲ က်ေနာ္ခံလုိက္ ရပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ ဘာမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔ အၿမဲတမ္း ျမင္ျမင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ ေထာက္ႀကံ့ ဗိုလ္ေရြးေတာင္နားက “တပ္ေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရ” ဆိုတဲ့ လမ္းေဘး ဆိုင္းဘုတ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ထားဝယ္-ေမာင္းမကန္ ကားလမ္းေပၚရွိ ခလရ -၁၀၄ အနီးတဝိုက္ ေရးထားတဲ့ စာတန္းေတြကို အမွတ္ရပီး တပ္ေျမဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေရးမွ တျခားလူ ေတြမလာမွာ ဆိုၿပီး ေကာက္ေရးလိုက္ မိတာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အနီးနားက ၀ါးရံုေတြကိုခုတ္လဲွ၊ ဘားတုိက္ေဆာက္၊ စားဖုိးေဆာင္ ေဆာက္၊ ေတာငွက္ေပ်ာ ရြက္ေတြကို အမိုးလုပ္၊ ေခ်ာင္းေသးေသးေလးက ေရကုိ ခပ္လုိ႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ “ေမာင္ေတာ္စခန္း” ဆုိတာကို က်ေနာ္တို႔ စတင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ ပါတယ္။ စခန္းအသစ္တခု ေဆာက္ရတဲ့အလုပ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းသလဲ ဆုိတာကုိ စာမဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့ ေပမယ့္ က်ေနာ္ဦးစီးၿပီး ေဆာက္လုိက္တဲ့ ပထမ ဘားတုိက္ ပႏၷက္ခ်ရာမွာ ၉၀ ဒီဂရီ မက်တဲ့အတြက္ တခ်မ္းေစာင္း ဘားတုိက္ႀကီး ျဖစ္သြားတာကုိ အခုထိ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ တျခားေက်ာင္းသား စခန္းေတြနဲ႔စာရင္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဟာ တကယ္ အသစ္ကေန စလုပ္ရတာမ်ဳိပါ။ တျခားစခန္း အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ KNU စခန္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ၊ တခိ်ဳ႕ဆိုရင္ KNU က ေပးထားတဲ့ ဘားတိုက္ေတြ ေပၚမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း KNU သစ္စက္ေတြက ထြက္တဲ့ သစ္သားေတြနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေဆာက္ထား တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဘားတိုက္ကေတာ့ သစ္တေခ်ာင္းမွ မပါပဲ တကယ့္ကို ဝါးတိုင္၊ ဝါးခင္း၊ ဝါးနဲ႔ ငွက္ေပ်ာရြက္အမိုးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ထူးထူးျခားျခား ဘားတိုက္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ။
........................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၄

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
Thursday, 06 October 2011 18:53
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အခ်ိန္တလၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမထူးဘူး ဆိုရင္ ဒီမွာဆက္ေနမလား၊ ထား ၀ယ္ျပန္မလားဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အၾကား ျငင္းခုံမႈေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ မဲေဆာက္နဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေနာက္တခါ မင္းသမီး ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္လိုမွ တုိက္ရုိက္ ဆက္သြယ္မႈမရ၊ KNU ဆီကတဆင့္ ေၾကးနန္း သတင္းတခ်ဳိ႕ကို ရေနေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ဒါကို အယုံအၾကည္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

မင္းသမီးစခန္းဆီ ပထမ ဆုံးေရာက္သြားတဲ့ တနသာၤရီတုိင္း ေက်ာင္းသားကို္ယ္စားလွယ္မ်ား။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မင္းသမီးဘက္ ေရာက္ေနသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္နုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦးကို ေရြး၊ KNU လက္ထဲ အပ္ၿပီး လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ၂ ဦးကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လုံးသမား သန္း၀င္း (ေခၚ) အုိဃီးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က ဆန္းေဇာ္ထြန္းတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ခရီးထြက္သြားၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ ၾကာတဲ့အထိ ဘာသတင္းမွ ျပန္မလာတဲ့အတြက္ ဒီလူေတြ မင္းသမီးကို ေရာက္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ လမ္းမွာမ်ား အေျဖာင္ ခံလုိက္ရၿပီလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ KNU အၾကား သံသယေတြ ပြားလာျပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥ စုံစမ္းဖို႔ KNU နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး ကရင္စကားလည္း နည္းနည္းတတ္တဲ့ ကိုေသာင္းညြန္႔ (ေခၚ) ကုိေလေပး (၂၀၁ - ဘက္မလုိက္ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူ) ကုိ တာ၀န္ေပးၿပီး မင္းသမီးစခန္းဆီ ထပ္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဒီေဆာင္းပါး ေရးဖုိ႔ ျပန္ေမးေတာ့မွ သိရတာကေတာ့ ထီးထာေရာက္ ေရာက္ခ်င္း သတင္းပုိ႔ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရွိေနလုိ႔ ေနာက္က်သြားတာသာ ျဖစ္ၿပီး တျခားျပႆနာ ဘာမွမရွိပါဘူးလုိ႔ ကုိသန္း၀င္းက ရွင္းျပပါတယ္)

ဒီအေျခေနေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ခမ်ာေတာ့ BBC ကုိ နားေထာင္။ KNU ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိ သတင္းေမးနဲ႔ တခ်ိန္လုံး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ မဒတ ဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔ သူတုိ႔ျပင္ထားပါတယ္၊ လက္နက္ေတြလည္း ေထာက္ပံ့မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားမ်ဳိး BBC နဲ႔ အင္တာဗ်ဳး အတြင္း ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္မႈေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္လည္ ႏုိးၾကား လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာကေတာ့ ေညာင္အုိးထီးကို ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး သုံးေဆာင္၊ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ဳိးစုံ ဟင္းခ်ဳိကို ေသာက္၊ ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ေအာင္ ေရကုိႀကိဳေသာက္၊ မယ္ညား - ပါသား ကုိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္ကုိထမ္း စသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ အခ်ိန္ တလတာကို အဓိပၸာယ္ နည္းပါးစြာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။

ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ မွာ မယ္ညား - ပါးသား လုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလအတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုကေတာ့ ညီညီႏိုင္ (ေခၚ) က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦး ေရနစ္ ေသဆုံးသြားျခင္းပါ။ ဒါဟာ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္မႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းတခုပါပဲ။ သူတုိ႔ မိသားစုဟာ ထား၀ယ္မွာ ေအး - ထီဆုိင္နဲ႔ တျခားဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ ေျပလည္ေနတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ သားဟာ အစားအေသာက္ ငတ္ျပတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရတယ္ ဆုိတာကို သူ႔မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမွ လက္ခံမယ္ မထင္ပါဘူး။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲေရာက္ပီး ပထမဆုံး ႀကံဳရတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔။ ထား၀ယ္မွာဆုိရင္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ သြားၿပီး ဆီးမီးပူးေဇာ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အခုဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘုရား၀န္းလည္း မရွိ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မရွိ။ သြားခ်င္သပ ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိတာလား မေျပာတတ္။ သီတင္းမကၽြတ္ခင္ ေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဖိတ္ၾကားခ်က္တခု က်ေနာ္တုိ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

“ေက်ာက္ထူး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းကၽြတ္ပဲြ က်င္းပမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြာသားေတြ ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးမယ္။ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးမယ္” ဆုိတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး။

မယ္ညား-ပါးသား နင္းေနရင္းနဲ႔ အဲဒီသတင္းစကားကုိ တီးတုိးေျပာေနၾကၿပီ။

“၀က္သားတုံး မကုိက္ရတာ ၾကာၿပီကြာ။ ဒီတခါေတာ့ အပီဆြဲရေတာ့မယ္ … ရွလြတ္-ရွလြတ္” ဆုိၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက ဖိတ္တာဟာ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္း၀န္းက်င္က ကရင္ရြာေတြရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ဖိတ္တာကေတာ့ (အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မဖိတ္ဘဲနဲ႔ သြားစားခဲ့တာပါ) ၃ - ၄ ခါ ရွိေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ငတ္ျပတ္ေနမွန္း ရိပ္မိတဲ့ တနင္းခူရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ (သင္းအုပ္ဆရာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က စေနေန႔တုိင္း သူရြာဖိတ္ၿပီး ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးပါတယ္။

ဒီရြာဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းနဲ႔ အနီးဆုံးရြာျဖစ္ၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလး ၂ - ခုေလာက္ကိုေက်ာ္၊ နာရီ ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီရြာမွာ အိမ္ ဘယ္နွလုံး ရွိမွန္း က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကန္တဲ့ ကြင္းေဘးမွာ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ အိမ္ရွိပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေရာ၊ အိမ္ေရာဟာ ယာယီသေဘာေဆာင္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ဖက္မုိး အေဆာက္အဦေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းကလည္း ယာယီသေဘာကို ေဆာင္ၿပီး ထိကရုဏ္းပင္ေတြ၊ ျမက္ရုိင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္သားဟင္း စားရေရး တုိ႔အေရးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိး (ေက်ာင္းသားကို ကရင္လုိအေခၚ) ေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ ဖိနပ္ ဗလာနဲ႔ အဲဒီ ဆူးခင္းေပၚမွာ ေျပးၿပီး ေဘာလုံး ကစားခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကုိယ့္ေျခဖ၀ါး ကုိယ္ျပန္ စမ္းမိပါတယ္။

“စစ္ထြက္တုိက္ဖုိ႔ … ေသနတ္မရေသးလုိ႔ ေဘာလုုံးကို က်ဳံးက်ဳံး ကန္” ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျဖစ္ပါ။

စေနမွာ ေဘာလုံးပဲြနဲ႔ အလုပ္မ်ားၾကသလုိ တနဂၤေႏြမွာလည္း အဲဒီ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ဘုရားေက်ာင္းဆီ လာၿပီး “အာမင္” (ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိးခုိးပဲြ အၿပီးမွာ ေနာက္ဆုံး ဆုေတာင္းတဲ့ စကားလုံးပါ။ အားလုံးကို ကရင္ဘာသာနဲ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးတလုံးကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က အေသမွတ္ထားၿပီး အဲဒီစကားလုံး ၾကားရင္ ဦးရွင္ႀကီးပဲြ လုသလုိမ်ဳိး စားဖုိ႔ရယ္ဒီျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္) ကုိ ေစာင့္ရ တာကလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပဲြကိုေတာ့ ေဘာလုံးကန္ သြားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္သလုိ သြားလို႔မရပါဘူး။ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လာမွ ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့ ကရင္ေဒသခံေတြက ႏွစ္သက္တဲ့ သေဘာရွိတာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အ၀တ္ေတြကို တေယာက္တလွည့္ ငွား၀တ္ၿပီး က်ဳိးဖုိိးတပ္သားမ်ား အလွည့္က် သြားခဲ့ၾကေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္း တခါမွ မတက္ဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ဘုရားရွိခုိးမႈ တခါနားတုိင္း ပိုက္ဆံအလွဴခံတဲ့အခါ တျပားမွ မလွဴနုိင္ဘဲ ၿပံဳးၿပီး ေနရတဲ့ ဘ၀ကုိ မခံစားႏိုင္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ စေနမွာ ေဘာကန္၊ တနဂၤေႏြမွာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ လုပ္ရင္း ၃ ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ၀က္သားဟင္း ဖိတ္ေခၚ ေဘာလုံးပဲြဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စစ္ေၾကာင္း တခုလုံး ေသာၾကာေန႔ ညေနကတည္းက ခရီးထြက္လာၿပီး ခုနက တနင္းခူရြာမွာ ေဘာကန္ရင္း ... အဲ ... ထမင္းလည္းစားရင္း တည အိပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တနင္းခူ ကေန ေနာက္ထပ္ တရြာကိုျဖတ္၊ စမ္းေခ်ာင္း ၂ ခုနဲ႔ ေခ်ာင္း ခပ္ႀကီးႀကီး တခုကို ေက်ာ္ၿပီးသြားရတဲ့ ေက်ာက္ထူဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်ီတက္ရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ ျပႆနာက စတာပါပဲ။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပု ဗလေကာင္းေကာင္း ရြာသားတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းျပအျဖစ္ ဦးေဆာင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္ထူးေခ်ာင္းကုိ ကူးတဲ့အခါမွာလည္း သူကပဲ ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆင္းၿပီး “ေရစီးေတာ့ အေတာ္ သန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကူးလုိ႔ ရပါတယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ (အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေန႔စဥ္ တာ၀န္က် တာ၀န္မႉး တဦးစီကုိ အလွည့္က် ေပးထားၿပီး သူ႔အမိန္႔နဲ႔ သြားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္) “တာ၀န္မႉး အမိန္႔ရမွဆင္း” “ခဏ ေစာင့္ပါဦး” “ႀကိဳးနဲ႔ကူးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” … စသျဖင့္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ရပ္ရင္း ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာေနဆဲပါ။ မေန႔ညက မုိးရြာထားလုိ႔လားမသိ၊ ၁၀ ေပေလာက္ပဲ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရစီးက အေတာ္အစီးသန္ၿပီး ေရအနက္ကလည္း ရင္ဗတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ လည္ပင္းေလာက္ အထိ ရွိေနပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚက က်ဳိးဖုိးေတြ ဆုိေတာ့လည္း သိတဲ့အတုိင္း ဒီလုုိေခ်ာင္းမ်ဳိးမွာ ေရကူးဖူးပုံမရပါဘူး။ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခနဲ႔ လက္၀ဲကၽြန္းဘက္က ေနာ္စီကန္တုိ႔၊ ေဘာ္ဦးကန္တုိ႔ ေလာက္မွာသာ ကူးဖူးပုံရၿပီး ဒီလုိေရစီးနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါကုိ မသိရွာတဲ့ လမ္းျပရြာသားက “ရပါတယ္၊ ဒီလုိကူး၊ ငါကူးျပေနတာ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ပုဆုိး ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚေထာင္၊ ေရစီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟုိဘက္ ကမ္းဆီ ကူးျပသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆုံး ဆင္းသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ လုိက္ကူးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရလယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေအာက္ေျခ လြတ္သြားလုိ႔ ေဘးကလူက လွမ္းဆဲြ၊ ဖိနပ္ေတြ ေရထဲေမ်ာပါသြားလုိ႔ ေအာ္သူကေအာ္နဲ႔ပါ။

“ေဟး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆဲြထား။ လက္ကို မလြတ္ေစနဲ႔၊ ေရစီးသန္တယ္ သတိထား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အနီးက ရဲေဘာ္ေတြက ေအာ္ေျပာေသးတာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။

အစားတလုတ္ အတြက္ အသြားမေတာ္တဲ့ ေျခတလွမ္းလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတိေပးခ်က္က ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ တရုတ္ကျပားေလး ညီညီနုိင္ဆုိတဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားေလး ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားပါၿပီ။

“ေဟ့ ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႔ လုိက္ဆယ္မွ ျဖစ္မယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာၿပီး လမ္းျပကုိ အရင္ဆုံး လုိက္ဆယ္ခုိင္းပါတယ္။ ညီညီနုိင္ဟာ ေရထဲျမဳပ္သြားၿပီး တခ်က္ျပန္ေပၚလာတာကုိ က်ေနာ္ ျမင္လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လုံး၀ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ပါဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္အပါ၀င္ ေရနည္းနည္းပါးပါး ကူးတတ္သူတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ေရငုပ္လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။ ေရငုပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရစီးကသန္ၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပိဳလဲထားတဲ့ သစ္ပင္အျမစ္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေအာက္ အထဲအထိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကမ၀င္ရဲဘဲ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ထုိးတဲ့အထိ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိပဲ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ ရပါတယ္။

ညီညီႏုိင္ က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေခ်ာင္းကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေတာင္ကုန္းေလးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေဆာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္း ၃ ပတ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဆုံး ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျဖစ္လုိ႔ အားလုံး ထုိင္ရွိခုိးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး မရွိဘဲ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ၂ ဆူ၊ ၃ ဆူကိုသာ ေတြ႕ရလုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ “ဒီလုိ အညိဳေရာင္ေဒသ ကရင္ေတာထဲမွာ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ၾကာၾကာ မေနရဲဘူး။ ၾကာၾကာေနရင္ ၾကားညပ္ အသတ္ခံရမွာ စိုးလုိ႔ ဘုန္းႀကီး ထား၀ယ္ကို ျပန္ေျပးသြားၿပီ” လုိ႔ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပပါတယ္။

သူဆိုလုိတာကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ႀကီးစိုးတဲ့ KNU ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတပါးအတြက္ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္မေျပသလုိ၊ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အစိုးရ လူလားလုိ႔ KNU ဘက္က သံသယပြား၊ အစိုးရဘက္ကလည္း ဒီဘုန္းျကီး ကရင္ေတာထဲအထိ သြားေနတာ KNU နဲ႔ အဆက္သြယ္ရွိလုိ႔လား ဆုိၿပီး သံသယ၀င္၊ အဲဒီ ၂ ဘက္ၾကား ညပ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ျပန္ေျပးသြားတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ေနာက္ထပ္အလားတူ ရြာေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ က်ေနာ္ ပို သေဘာေပါက္ခဲ့ ရပါတယ္။

ညေန ၄ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေဘာလုံးပဲြကို စတင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ရြာသားေတြ ေရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ညီညီႏုိင္ ေသသြားတာကိုသာ သတိရေနၾကၿပီး ကစားပဲြထဲမွာ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဘာလုံးပဲြ အၿပီးမွာ ေကၽြးတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အရသာမရွိေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာက္ထူရြာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ပဲြဟာ ညီညီႏုိင့္အတြက္ အမွ်ေ၀ပြဲျဖစ္သြားၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔မႈေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးမရွိတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလ ဘယ္လုိယူမလဲ၊ ညီညီႏုိင့္အတြက္ သရနဂံု တင္တာကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိေတာ့ ... က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး သူဘုန္းႀကီးလူထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ သူဆုိတဲ့ အတုိင္းသာ ေနာက္ကလုိက္ဆုိၾကလုိ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးတာနဲ႔ပဲ ငါးပါးသီလခံယူ လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးစစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း အဆင္ေျပ သြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တေန႔ အဲဒီေက်ာင္းကေန စခန္းကိုျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ွမွာလည္း က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသား ၅ ဦးေလာက္နဲ႔ ရြာသား ၂ ဦးေလာက္က အဲဒီေခ်ာင္းမွာ ေရကူးၿပီး ညီညီႏုိင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ၂ နာရီေလာက္ လုိက္ရွာပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လုိမွ မေတြ႕လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး စခန္းကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၄ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ညီညီႏုိင့္ အေလာင္းကို ေတြ႕တယ္ဆုိၿပီး KNU ကတဆင့္ ရြာသားေတြက သတင္းပုိ႔ လာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၃ – ၄ ဦး လုိက္သြားၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အေလာင္းက ပုပ္ပြ ေဖာေယာင္ေနၿပီ။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတထည္သာ က်န္ၿပီး တျခားအ၀တ္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ လက္တဘက္က အေပၚကိုေထာင္ေနၿပီး အဲဒီလက္မွာ လက္ပတ္နာရီ တလုံး ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သူရဲ႕ လက္ပတ္နာရီကုိ ျဖဳတ္သိမ္း၊ အေလာင္းကိုေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ “သရနဂံု တင္ရဦးမယ္ေလ” လုိ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး မရွိတဲ့ ဒီေဒသမွာ ဘယ္လုိ သရနဂံုတင္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကရင္ရြာသားေတြနဲ႔အတူ ညီညီႏုိင့္အေလာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္။ သူရဲ႕လက္ပတ္နာရီကုိ ယူၿပီး စခန္းဆီျပန္ လာခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီနာရီနဲ႔အတူ စာတေစာင္ေရးၿပီး ထား၀ယ္ၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕မိသားစုဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေပမယ့္ အဲဒီစာရ၊ မရနဲ႔ ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနကို ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ အရဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုဟာ အခုခ်ိန္အထိ ညီညီႏုိင္ ေတာထဲမွာ ရွိေနဆဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏုိင္ငံ တခုခုဆီ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ေရနစ္ေသသြားၿပီလုိ႔ ေျပာတာကုိ မယုံေသးဘူးလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္က လာတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

..................................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

Friday, 09 September 2011 17:07
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

က်ေနာ္တုိ႔ကို ခရိုင္ ႏိုင္ငံေရးမႉးရဲေဘာ္ တင္ရွိန္၊ ခရိုင္တပ္မႉး ရဲဲေဘာ္တင္ထြန္း ဆိုတဲ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အဖဲြ႕က ႀကိဳဆို စကားေျပာခဲ့ ပါတယ္ (ဗကပ – တသၤာရီတိုင္း ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၿမိတ္-ထားဝယ္ ညီညြတ္ေရး တပ္ဦး အျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလုိက္ၿပီး ရဲေဘာ္တင္ထြန္းက တုိက္ပဲြမွာက်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္) အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အထဲမွာ သူတို႔ပါတီရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ၊ ထားဝယ္လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈအေျခေနေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန အေတာ္ေလး စံုစံုလင္လင္ ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက အေရးႀကိီးဆံုးအခ်က္ တခုကေတာ့ KNU နယ္ေျမဆီမသြားဘဲ သူတို႔ နယ္ေျမမွာ အေျခစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ လုပ္လည္းရပါတယ္၊ သူတို႔မွာလည္း လက္နက္ေတြရိွပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္အျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္သစ္မ်ား ဝါးရင္းတုတ္ျဖင့္ စစ္ေရးေလ့က်င့္စဥ္ (ဓါတ္ပုံ...စာေရးသူရဲ့ Face Book မွ)

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒါကိုလက္မခံဘဲ KNU နယ္ေျမကိုျဖတ္ၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္ကို အျမန္ဆံုး အေရာက္သြားမွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအားလံုးဆံုၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕မယ္၊ ဒါ ေၾကာင့္ KNU နယ္ေျမကိုသာ အျမန္ဆံုးပို႔ေပးပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ မွာေတာ့ မကဲ - ေက်ာက္အုိင္ကေန KNU နယ္ေျမဆီ ခရီးဆက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကုိတင္ေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ကေနေရာက္ေနတဲ့ ဗကသ က ဆလုိင္းကိုကုိဦးတို႔ အဖြဲ႕ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အတူသြားေနရင္ မဲေဆာက္နဲ႔ သီေဘာဘုိးဆီ အခ်ိန္မီ မေရာက္မွာစုိးတဲ့အတြက္ ရေနာင္းကို အျမန္ဆုံး ဆင္းၿပီး အဲဒီက တဆင့္ မဲေဆာက္ဘက္ အျမန္သြားႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။

မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ကိုတင္ေလးနဲ႔ ကုိေက်ာ္ေအာင္၊ ကုိေအာင္မုိးျမတ္ (သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာလည္း ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီး ေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ကိုတင္ေလးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္) အတိုး အပါအ၀င္ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕။ ကုိကုိဦး၊ မင္းသူ၊ ေက်ာ္ေဇာ၊ ထြန္းလင္းနဲ႔ တျခားတဦးအပါ၀င္ ဗကသ-ရန္ကုန္ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕နဲ႔ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပဲြကို သတင္းယူေနတဲ့ ထုိင္း TV ခ်ယ္နယ္ တခုက ေမာင္ေမာင္လို႔ ေခၚတဲ့ ထုိင္းသတင္းေထာက္ တဦးအပါအ၀င္ လူတဒါဇင္ေလာက္ဟာ ရေနာင္းသြားေရးအတြက္ မကဲ - ေက်ာက္အုိင္ကေန သရက္ေခ်ာင္းဘက္ ထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုလည္း မကဲ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး KNU နယ္ေျမဆီသြားဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ လူဦးေရက ၃၉ ဦး တိတိ။ ဒီေန႔ခရီးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေတာတြင္း ခရီးစဥ္ပါပဲ။ အရင္လုိ ထား၀ယ္ရြာေတြကို မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ကရင္ရြာေလးေတြ၊ တဲအိ္မ္ေလးေတြ ဟုိတစု ဒီတစုကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ထမင္း ထုပ္ေပးမယ့္လူ၊ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးမယ့္ လူလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ လမ္းဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ ေရွ႕ကလမ္းျပ ဗကပ ရဲေဘာ္သြားတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ တန္းစီၿပီး ေနာက္ကလုိက္၊ ေရေခ်ာင္းျဖတ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူခ်ေပးတဲ့ ႀကိဳးတန္းကို ကုိင္ၿပီး ကူးၾက၊ ျမမာလာဖိနပ္စီးတဲ့ ကိုေရႊေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ခမ်ာမွာလည္း ညည္းသူညည္း၊ “အေမေရ အေမ့သား အျဖစ္ကုိ ၾကည့္လွည့္ပါဦး” လုိ႔ ေအာ္သူေအာ္၊ ပုဆုိးကို ကြင္းသုိင္းသူသုိင္း၊ ျမမာလာကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ဖိနပ္ မပါဘဲ ေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္နဲ႔ ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ေတာင္သံုးဆယ္ အတက္ စမ္းေခ်ာင္းေလး ေဘးက ေတာအုပ္ေလး ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း စခန္းခ် ညအိပ္ဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။

အခ်ိန္က ေစာေနေသးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေတာထူၿပီး ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္း မရတဲ့အတြက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လုိ႔ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီညဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ခ်က္၊ ကုိယ္စားဖို႔ငါးကို ေခ်ာင္းထဲမွာ ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ဖမ္း၊ နီးတဲ့ သစ္ရြက္ကိုခူးၿပီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္တဲ့အိုးထဲထည့္တဲ့ အမွတ္တရည ျဖစ္တဲ့အျပင္ အိုးအိမ္မဲ့ ဘဝနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြ၊ ေျမႀကီးေတြေပၚမွာ သစ္ရြက္ေတြခင္းၿပီး အိပ္ရတဲ့ ပထမဆံုး ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လူ ၄ဝ ေက်ာ္ထဲက အမ်ားစုဟာ က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထမင္း မခ်က္ဖူး ၾကတဲ့ အျပင္ အခုလို မီးဖိုမရိွတဲ့ ေတာထဲမွာ ဘယ္ကစၿပီး မီးေမႊးရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုၿခံဳေရး လိုက္ေပးတဲ့ ဗကပ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးက ေတာတြင္း ထမင္းခ်က္နည္းကို ျပေပးၿပီး ေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့ ရြာသား ၅ ဦးေလာက္က ဦးေဆာင္စီမံေပးခဲ့တဲ့ အျပင္ ေခ်ာင္းထဲက ငါးပါဖမ္းၿပီး ဟင္းခ်က္ေပးတဲ့အတြက္ အေတာ္အဆင္ေျပ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခရီးပမ္းၿပီး သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ တံုးလံုးလဲွ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္တဲ့အတြက္ အဲဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပထမဆံုး ေတာတြင္း ညစာကိုေတာင္ မစားလုိက္ရရွာပါဘူး။

ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔သာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေပမယ့္ အိပ္ဖုိ႔ အခင္းအက်င္းက ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေက်ာက္တုံးေတြ ေပၚမွာ ရသမွ် သစ္ရြက္ေတြကို ခင္းအိပ္ၾကရၿပီး မုိးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာ၊ ျခင္ကကုိက္၊ ကၽြတ္က တြယ္ဆုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်ားဟိန္းသံ လုိလုိ ၾကားမိတဲ့အတြက္ ေတာေကာင္ေတြ ထြက္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗကပ လမ္းျပကေတာ့ သူရဲ႕ AK ေသနတ္ကိုျပပီး ဘာမွမပူနဲ႔ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လားလုိ႔ အားေပးစကား ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ညဟာ ဘယ္လုိ ကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခုအခိ်န္ထိ ေျပာစမွတ္ က်န္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေတာင္သံုးဆယ္ ကို စတက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္တသက္ တက္ဖူးသေလာက္ ေတာင္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အခက္ခဲဆံုး တက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးတခုပါ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တက္ဖူးတဲ့ ထားဝယ္က ေတာင္မိုးေတာင္ဟာ အေတာ္ျမင့္ေပမယ့္ လူေတြတက္ေနက် လမ္းေၾကာင္းရိွတဲ့ေတာင္မို႔ ဘာမွအခက္ခဲ မရိွပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ေတာင္တက္တယ္ ဆိုတာက ဝတ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တမ္းတက္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ တက္ေနရတဲ့ ေတာင္ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ကို္ယ္ကေရြးခ်ယ္ၿပီး ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တက္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးေတြက ရြာ၊ လမ္းကလည္းမရိွ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာဆို လက္ဆဲြစရာ သစ္ပင္လည္းမရိွ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ဆဲြမိဆဲြရာကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြ ကြဲရွ၊ ေသြးေတြထြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ရံြ႕အနီေရာင္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္နံရံႀကီးကို ဒီအတိုင္း တြယ္တက္ ေနရတဲ့အလုပ္က က်ေနာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ တကယ့္ကို စြန္႔စားခန္းႀကီးပါ။

“အေမေရကယ္ပါဦး” ဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ထုံးစံအတုိင္း အမ်ိဳးမ်ဳိး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနတဲ့ ၾကားထဲ ထူးထူးျခားျခား ထြက္လာတဲ့ အသံတခုကေတာ့ “က်ေနာ္ေတာ့ ဒီေတာင္ကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ပစ္သတ္ၿပီး ထားခ်င္လည္း ထားခဲ့ေတာ့၊ က်ေနာ္ ဆက္မတက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး မလုပ္ရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့” ဆုိၿပီး ငုိသံနဲ႔ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္က စိုးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေရွ႕ေန ဦးျမင့္သိန္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) ရဲ႕ အသံျဖစ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေအာ္သံမ်ဳိးၾကားရင္ ၀ုိင္းဟားၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ တဦးမွ မဟားႏုိင္ ၾကပါဘူး။ အားလုံးဟာ သူ႔လုိ႔ပဲ ေအာ္ငုိခ်င္တဲ့ လူခ်ည္းျဖစ္ေနပုံ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကလည္း ကူမတြဲႏုိင္တဲ့အတြက္ ဗကပ ရဲေဘာ္ကုိပဲ ကူၿပီးတြဲခုိင္းလုိက္ရပါတယ္။

တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေတာင္တက္တဲ့ အေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ အဖို႔ ေသခန္းရွင္ခန္း စြန္႔စားမႈႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗကပ ရဲေဘာ္အတြက္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေနၾက ထမင္းစား၊ ေရေသာက္တဲ့ အလုပ္ထက္ ပိုခက္ပံု မေပၚပါဘူး။ သူ႔အတြက္ အားလံုးက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာ အေလ့အက်င့္နဲ႔ ဆုိင္ပုံရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာခုိကာစက အဲဒီလုိ ခဲရာခဲဆစ္ သြားခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ေတြဟာ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႕တန္းျပန္ဆင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ အခု ဗကပ ရဲေဘာ္သြားသလုိပဲ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္တက္၊ ၿခံဳတုိး လုပ္ႏိုင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

“မယ္ညား … ပါသား ...။ ေယာ့ေထာ္ကလိုး...”

“ေရွ႕ၾကည့္ ...သတိ … ေသနတ္ထမ္း … ” လို႔ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးသံ၊ သံၿပိဳင္ေအာ္သံေတြ ပဲ့တင္ရိုက္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ တနသၤာရီျမစ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းလက္တက္ ဘန္းေခ်ာင္း နေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ စခန္း စစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံေတြျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ စစ္တပ္ကို ျပန္တိုက္ဖို႔ ကရင္ေတြဆီမွာ ေသနတ္သြားယူမယ္၊ စစ္သင္တန္း တပတ္ေလာက္ တက္ၿပီးရင္ စစ္တပ္ကုိ ျပန္တိုက္မယ္ဆုိၿပီး ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ကရင္နယ္ဆီ တကယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေသနတ္အစစ္ကို မကုိင္ရဘဲ ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္နဲ႔ စစ္သင္တန္း တက္ေနရတဲ့အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္ ေနမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ဗမာလုိမေျပာဘဲ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးမယ္ ဆုိတဲ့အေပၚ အျငင္းပြားၾက ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ တျခားေရြးစရာ သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေပးတဲ့သင္တန္းမွာ သူတုိ႔ဘာသာနဲ႔မွ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးတဲ့သင္တန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ ေသနတ္ပစ္နည္း၊ ျဖဳတ္နည္း၊ ျပင္နည္း သင္တန္းမဟုတ္ဘဲ ဘယ္ - ညာ နင္းတဲ့ စစ္ေရးျပ သင္တန္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပိုဆုိးတာက ကရင္ေတြျပတဲ့ စစ္ေရးျပထဲမွာ ေရွ႕လွည့္၊ ေနာက္လွည့္ အကြက္ေတြဟာ အေတာ္ ကိုးယုိးကားယားႏုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လုံး၀ အဆင္မေျပပါဘူး။

က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းစဥ္လူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ အရန္မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ စသျဖင့္ တက္ဖူး ၿပီးသူေတြျဖစ္တဲ့တြက္ အေျခခံ စစ္ေရးျပေလာက္ကေတာ့ ကၽြမ္းၿပီးသားပါ။ အခု သင္တန္းေပးေနတဲ့ ကရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေယာက္ဖထက္ အမ်ားႀကီး သာသူခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ (ေယာက္ဖဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ထား၀ယ္မွာ သိပ္မၾကားဘူးေပမယ့္ KNU နယ္ထဲမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဲဒီ စကားလုံးနဲ႔ အရင္ဆုံး မိတ္ဆက္ရပါတယ္)

က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ထားတဲ့ စစ္ေရးျပနဲ႔ KNU က သင္ေပးေနတဲ့ စစ္ေရးျပ အေျခခံအားျဖင့္ သိပ္မကြာေပမယ့္ အဲဒီ ေသနတ္ ထမ္းၿပီး ေနာက္လွည့္တဲ့ အကြက္၊ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တဲ့ အကြက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ေျခတလွမ္း ေနာက္ဆုတ္ၿပီးမွ ကိုယ္ကုိလွည့္တာပါ။ KNU ကေတာ့ ေျခေထာက္ ကိုေနာက္တလွမ္း မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕ေျခရဲ႕ ဖေနာင့္ေလာက္ အထိပဲ ဆုတ္ၿပီး ကိုယ္ကုိ တပတ္လွည့္တဲ့အခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ တကယ္ အဆင္မေျပတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒီလို “မယ္ည ... ပါသား” ေအာ္ေနဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ စိတ္ကူးမရိွပါဘူး။ KNU က လက္နက္ မေပးႏိုင္ရင္ ထိုင္းနယ္စပ္အထိ အျမန္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ ဖဲြ႔ေနၿပီ၊ အေမရိကန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေပးမယ့္ လက္နက္ေတြယူၿပီး အျမန္ဆံုးျပန္တိုက္မယ္၊ တိုက္ပဲြက အေရးႀကီးတယ္၊ ဘယ္ညာ နင္းတာေလာက္ကေတာ့ ဒီအထိ လာသင္စရာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဘက္က KNU နယ္ေျမတာဝန္ခံေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ KNU ကဆယ္ဒုိၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ ဖဒုိ ေရးမြန္ဗူး၊ တပ္ခဲြမႉး ဗုိလ္မႉး ခဲရုိနဲ႔ ဒု ခြဲမႉး ဗုိလ္ႀကီးဖားခေလး (အခု ေနာ္ေ၀း ေရာက္ေနသူ) တုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳးေနၾကပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနမယ့္အစား KNU က ေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို တက္ေနတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အားလံုးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဝါးေတာထဲဝင္ စိတ္ႀကိဳက္ ဝါးလံုးေတြခုတ္၊ ဝါးရင္းတုတ္ကို အေခ်ာသတ္၊ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို ေသနတ္ပံုထြက္ေအာင္ က်ည္ေဘာက္စ္ ထည့္တာမ်ိဳးနဲ႔ ပုံေဖာ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးရြာေနပူမေရွာင္ ၿမိဳ႕နယ္မႉး ရံုးေရွ႕က KNU အလံတိုင္ကြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္သင္တန္း တက္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆိုလုိတာက က်ေနာ္တို႔မွာ အဝတ္အစားအပိုမပါ၊ သင္တန္းတက္ဖို႔အတြက္ သီးျခား ဝတ္စံုလည္းမရိွ၊ အိမ္က ပါလာတဲ့ လံုခ်ည္နဲ႔ပဲ သင္တန္းတက္၊ ညေန ဘားတိုက္ ျပန္ေရာက္ရင္ ခၽြတ္ၿပီး မီးခိုးတိုက္ ျပန္ဝတ္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဘားတိုက္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သီးျခားေဆာက္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးနဲ႔ တပ္ခဲြမႉး ရံုးၾကားက ျမက္ေတာထဲမွာ ယာယီ အစည္းေဝးခန္းရဲ႕ တဲအုိပ်က္ထဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာခ်ေပးထားတာပါ။ မိုးကလည္းရြာ၊ ေလကလည္းတိုက္၊ အကာကလည္းမရွိ၊ ဖက္မိုးကလည္းယို၊ ျခင္ကလည္းကိုက္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝါးျခမ္းျပား ၾကမ္းျပင္ကိုပဲ နည္းနည္းစီခြာၿပီး မီးဖိုရင္းနဲ႔ ျခင္ရန္ကို ကာကြယ္ရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ကုိေတာ့ KNU စားဖိုက ေကၽြးတဲ့အတြက္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ပထမပုိင္းေတာ့ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းေကၽြးၿပီး သူတုိ႔က အသားငါး ဟင္းေတြနဲ႔မ်ား အရင္စားသြားသလားလုိ႔ က်ေနာ္ သံသယ ၀င္မိပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး သူတုိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ စားေနတာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနၿပိီလုိ႔ KNU ၿမိဳ႕နယ္မႉးက က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။

ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အသား မစားႏိုင္ရင္ေတာင္ ငရုတ္သီးေလး၊ ၾကက္သြန္ေလး၊ ငါးေျခာက္ေလးေတာ့ ရွာမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အစည္းအေ၀းထုိင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထား၀ယ္က ပါလာတဲ့ သမဂၢ ရန္ပုံေငြကို ထုတ္သုံးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။ အနီးအနားက ကေထာင္းနီ ရြာဆီ ေခ်ာင္းသံုးတန္ေလာက္ျဖတ္၊ လက္ေလွာ္ေလွကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေစ်းသြား၀ယ္ရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ငတ္ေပါက္မ်ား ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိရင္ KNU စားဖုိေဆာင္က အစားအစာကို ဘယ္လုိမွ မစားႏိုင္ ေတာ့တာပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲေရာက္ခါစ မုိ႔လို႔လည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ထမင္းတခါမွ မခ်က္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္လည္း ဒီစခန္း မွာေတာ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔ေတာင္ ထမင္းခ်က္တတ္ လာခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟင္းခ်က္နည္းေတာ့ မတတ္လုိက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ခ်က္စရာ ဟင္းမရွိလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ စားရတဲ့ ဟင္းထဲမွာ ငါးပိရည္တမ်ဳိး (ဒီငါးပိက အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္မွာစားေနတဲ့ ငါးပိနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး) အမ်ဳိးအမည္မသိတဲ့ ဟင္းရြက္ျပဳတ္တခ်ဳိ႕၊ တခါတေလ ကံေကာင္းတဲ့ေန႔ဆုိရင္ ဒန္အုိး အႀကီးႀကီးထဲ ေရ ၃ ဂါလန္ေလာက္ထည့္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီးလုိ၊ သေဘာၤသီးလုိ အတုံး ၂၀ ေလာက္ထည့္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းခ်ဳိလုိဟင္း တမ်ဳိးကုိ စားသုံးခြင့္ ရပါတယ္။

အသက္စြန္႔ၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၾကသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီလုိအစားအေသာက္ မ်ဳိးကိုေတာ့ သိပ္ မခံႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ကဆုိရင္ “သင္တန္းကလည္း ၀ါးရင္းတုတ္၊ စားရတာလည္း သစ္ရြက္ျပဳတ္ ဆုိရင္ေတာ့ တုိက္ပဲြမ၀င္ခင္၊ ေသနတ္အစစ္မရခင္ လုံးပါးပါး သြားလိမ့္မယ္။ ထား၀ယ္ ျပန္ပီး ဂ်င္ကလိနဲ႔ ျပန္တုိက္တာကမွ အလုပ္ ျဖစ္ဦးမယ္” လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီတလတာ ကာလအတြင္း အသစ္ထပ္ေရာက္လာသူ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး ျပန္၀င္သြားသူက ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေသနတ္ျမန္ျမန္လုိခ်င္ရင္ KNU ထဲ ၀င္ပါလားဆုိၿပီး မဲဆြယ္တာမ်ိဳး ကလည္း မသိမသာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ဟိႏၵားမုိင္းကေန ၀င္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လာေရာက္ ပူးေပါင္တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ၉ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုကိုစြန္႔ၿပီး KNU တပ္ထဲ ၀င္သြားပါေလေရာ။

ဒီလုိ အေျခေနမွာ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္တုိ႔ကို အားေပးစကားလာေျပာတဲ့ ကရင္ စစ္ဗုိလ္တဦးကေတာ့ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္ (အခု KNU တပ္မဟာ ၄ မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ဒါးေက်ာ္) ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ ကရင္စစ္ဗုိလ္ ထား၀ယ္သားတဦးက ထား၀ယ္လုိ အားေပးစကား ေျပာတဲ့အေပၚ က်ေနာ္တုိ႔ အားတက္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ KNU တပ္မဟာ ၄ ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကားမွာ ထား၀ယ္ ကရင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေပမယ့္ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္၊ ဗုိလ္ကက္နက္၊ ဗိုလ္လယ္၀ါး တုိ႔ကလဲြရင္ က်န္တဲ့ကရင္ အရာရွိေတြက ထား၀ယ္လုိ မေျပာဘဲ ကရင္နဲ႔ ဗမာလုိပဲေျပာၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ဒါးေက်ာ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေလး အားတက္ လာေအာင္သာ ေျပာႏုိင္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္ေတြကို မဖန္တီး ေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ဗဟုိေက်ာင္းသား ညီလာခံ၊ မင္းသမီးဘက္က တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား အစည္းအေ၀း အေျခေနေတြကို ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လူ ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ဟာ တလေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ အခါ မွာေတာ့ အင္အား ၄၀ အတိပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။

..............................................................................................................................

သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
Thursday, 25 August 2011 19:29 ေအာက္ေမ့ဖြယ္

ကံဆုိးခ်င္းေတာ့ ျမစ္လယ္တည့္တည့္မွာ စစ္သေဘၤာႀကီးတစီး ရပ္ထားတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။

“ဘုရားေရ။ သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဆႏၵျပပဲြအတြင္းမေသဘဲ ေရလယ္မွာ ပစ္သတ္ခံရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္” လုိ႔ စိတ္ထဲက အေတာ္စုိးရိမ္ၿပီး ဘုရားတလုိက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား၊ တမင္ သိရက္နဲ႔ လႊတ္ေပး လုိက္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ အဲဒီသေဘၤာႀကီးက တခ်က္မွမလႈပ္ဘူး။ ဆလုိက္မီးနဲ႔ ထုိးၿပီး သတိေပးတာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး။

မင္းသမီး စခန္းမွ ေဆးတပ္ဖြဲ့ (ဓာတ္ပံု - Facebook)

ရင္တမမနဲ႔စီးလာရတဲ့ ေလွခရီးဟာ မနက္ ၅ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ ေစာ္၀ရြာကုိ ဆိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဗကပ ဆိုတာကို က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးၿပီး ထားဝယ္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔နဲ႔အတူ ရိွေနတာကို အံ့ၾသစြာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ (တကယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အထိ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ လွပတဲ့ စကားလုံးမ်ဳိး အတိအက်မသုံးတတ္ေသးပါ) က်ေနာ္ဟာ ဗကပ - ရဲေဘာ္ ၃ ဦး ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီသရီး ေလာက္ကိုသာ အေ၀းကေန ျမင္ဖူးေသးတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ကုိ ဘာအမ်ဳိးအစားမွန္း က်ေနာ္မေခၚတတ္ပါဘူး။ KNU နယ္ထဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ေဘးက ေက်ာင္းသားတဦး ေျပာတာကေတာ့ ေန၀င္း စတင္းကတလက္။ AK 47-ေခါက္ဒင္က တလက္နဲ႔ M 79 ေလာင္ခ်ာက တလက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။

တကယ္တမ္း ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား သြားခဲ့တဲ့ အဲဒီ တညတာ လမ္းေၾကာင္းဟာ ေဘးကေန ၾကည့္ေနသူအတြက္ ရယ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနနိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေစာ္၀ရြာနဲ႔ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ဟာ ၅ မိုင္ေလာက္ပဲ ကြာၿပီး စက္ဘိီးနဲ႔ လာမယ္ဆိုရင္ နာရီဝက္အတြင္းေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို ႀကိဳမသိတာေရာ၊ စစ္တပ္က ဂိတ္ေတြကို ပိတ္ထားတာေရာ အေျခေန ေတြေၾကာင့္ ၅ မိုင္ခရီးကို သက္ေတာင့္သက္သာ စက္ဘီးေလး၊ ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ မသြားႏိုင္ဘဲ ထားဝယ္ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၃၊ ၄ မုိင္ေ၀းတဲ့ အေနာက္ဘက္က က်ေနာ္တို႔ရြာဆီ ေလွတတန္၊ ျမင္းလွည္းတတန္နဲ႔ အရင္လာ၊ အဲဒီကေန ၁ဝ မိုင္ခရီးကို ညႀကီးမင္းႀကီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္၊ တမုိင္ေက်ာ္ေလာက္ က်ယ္မယ့္ ပင္လယ္ဝကို လက္ေလွာ္ေလွေတြနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးမွ ဒီရြာေလးကို ခဲရာခဲဆစ္ လာခဲ့ရတာကုိက ဒီခရီးစဥ္ဟာ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အေရးေပၚ သင့္သလို သြားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီရြာကိုေရာက္တာနဲ႔ ဗကပ ထိမ္းခ်ဳပ္နယ္ထဲ ေရာက္ၿပီလို႔ မဆိုႏုိင္ေသးပါဘူး။ စစ္တပ္ တပ္စုတစု အေျခစိုက္တဲ့ ရွင္မုတၱီးေက်းရြာနဲ႔ ရဲစခန္းတခု အေျခစုိက္စုိက္တဲ့ ေပါက္တုိင္းတံတား ၾကားမွာ ေစာ္၀ရြာက ရွိေနတဲ့အတြက္ လုံၿခံဳေရးအရ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစာ္၀ရြာကေန ထြက္ၿပီး ထားဝယ္ - သရက္ေခ်ာင္း ကားလမ္းမကို ျဖတ္ဖုိ႔ ျပင္ရပါတယ္။ တညလုံး အသံတိတ္စြာနဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္သဲဖုိ ခရီးကို ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီမနက္မွာက်ေတာ့ မေန႔ကလုိ အသံမတိတ္ေတာ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေစာ္၀ဆီ ဒီမနက္ေရာက္လာသူေတြနဲ႔ သတင္းေမးရင္း၊ ဟိုေျပာဒိီေျပာ လုပ္ရင္းနဲ႔ အသံေတြက နည္းနည္းဆူညံေနလုိ႔ မနည္း ထိမ္းခ်ဳပ္ခုိင္းရၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္က်မွ ကားလမ္းမကိုျဖတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ကားလမ္း ျဖတ္ကူးပုံကလဲ ၾကည့္ပါဦး။ ဗကပ စစ္သားေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ၃ ေယာက္ တစုေလာက္ ခဲြၿပီး ကားလမ္းကိုျဖတ္ေျပး၊ ၿပီးေတာ့ ကားလမ္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္က ေယာင္းေမာ္ရြာထဲကုိ၀င္ၾကတာ။

အားလုံး စနစ္တက်နဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုလုိ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပးေနတာကို လမ္းေဘးကေန ထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ ရြာသားေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ မနက္ ၈ နာရီဆုိေတာ့ ရွင္မုတၱီး ေစ်းက ဖြင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေစာ္၀နဲ႔ ထား၀ယ္ၾကား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အားလုံးက ရိပ္မိတဲ့ အတြက္ အခုလို လာၾကည့္ေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ရွင္မုတၱီးက စစ္တပ္ေရာ၊ ေပါက္တုိင္း တံတားဂိတ္က ရဲ ေတြေရာ၊ ေနာက္တခါ အဲဒီ ရဲစခန္းေရွ႕ ေညာင္ဇင္ရြာက စစ္တပ္ေတြပါ နည္းနည္းမွ လႈပ္ရွားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ အစီအစဥ္ေတြ သိပ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေသသပ္လြန္းလို႔ စစ္တပ္က မသိတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အေျခေနအရ လြတ္ေပး ထားလုိက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမိန္႔မရလုိ႔ စခန္းထဲကေန မထြက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္လုိ႔ တြက္ဆမိပါတယ္။

လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းမႈ ရွိလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းကို ရွင္မုတၱီးတေစ်းလုံးနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ အားလုံး သိသြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ထမင္းထုပ္ေတြ လာပုိ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေစာ္၀ - ထား၀ယ္ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္စီးသူေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အထက ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစုပါတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ ထား၀ယ္ကေန ထြက္ၿပီး က်ေနာ္ တုိ႔ဆီ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီညက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခ်ျဖစ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာမွာ ေက်ာင္းသားအင္အား ၁ဝဝ ေလာက္ဟာ ရြာလယ္မွာ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနၿပီး အိမ္တိုင္းက ထမင္းဖိတ္ေႂကြး ၾက၊ သူ႔အိမ္မွာတည္းပါ၊ ငါ့အိမ္မွာတည္းပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚၾကနဲ႔ အဲဒီညဟာ အရင္ညလို မ်ိဳး ပင္ပန္းမႈ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာရဲ႕ေရွ႕က ကင္းေရွ႕ဆုိတဲ့ရြာရဲ႕ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ လူစုၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ခရီးရွည္အေၾကာင္း ေဟာေျပာ၊ ေတာတြင္းခရီးကို စတင္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။

“ေတာလမ္းခရီးက ၾကမ္းမယ္။ ၃၊ ၄ ရက္သြားမွ KNU နယ္ေျမဆီ ေရာက္မယ္၊ အဲဒီကမွ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေနာက္ထပ္ ၃၊ ၄ ရက္ ထပ္သြားရမယ္၊ ခရီးၾကမ္းမယ္၊ ထမင္း ငတ္ႏုိင္တယ္၊ ငွက္ဖ်ားမိမယ္၊ တိုက္ပဲြနဲ႔လည္း တိုးနို္င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါ ဆိုၿပီး ဗကပ အရာရိွ တဦးက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ လိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ မိန္းကေလးအားလံုး ဒီမွာပဲေနခဲ့ေတာ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ခရီးဆက္မယ္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ပါတယ္။

အဲဒိီမွာ မိန္းကေလးေတြကို ေတာထဲေခၚသင့္၊ မသင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထားကဲြမႈ စတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္တမ်ိဳးစီ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္နဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသူ ေတြနဲ႔ မခဲြနိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂ဝ ေလာက္ဟာ အဲဒီရြာမွာက်န္ေနခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။

“ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြ ေနခဲ့ကြာ။ အသက္စြန္႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ပါမယ္ဆိုမွ ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္က ရိွေသး” ဆိုၿပီး ေလွာင္တဲ့ သူကေလွာင္၊ က်န္တဲ့လူက က်န္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“က်မတို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခြင့္ရိွတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ ေတာထဲလိုက္ခြင့္ မျပဳဘူးဆိုတာကေတာ့ တရားမွ်တမႈ မရိွဘူး” ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသူတဦးက ေဆြးေႏြးပဲြအတြင္း ေျပာခဲ့တာကိုလည္း က်ေနာ္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းေရာက္ၿပီး ကံေပါက္နဲ႔ ပုေလာဘက္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ဦးေက်ာ္ကုိေတြ႕ေတာ့ မွပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြကို မေခၚဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တာ မွားၿပီလို႔ ေတြးမိၾကပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီလုိက်န္ခဲ့သူေတြထဲမွာ အားလုံးဖြန္ေၾကာင္ၿပီး က်န္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကဆို ၃ ဦးပါလာေပမယ့္ တဦးက သူ႕မိသားစု ကိစၥရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ခ်က္ခ်င္း လုိက္လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး ဆုိၿပီး ဒီရြာမွာ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အလားတူ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ ခ်န္ေနခဲ့သူေတြလည္း ရွိနုိင္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္း “ေတြေဝလမ္းခဲြ” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ထားရစ္ခဲ့လို႔ က်ေနာ္အပါဝင္ က်န္တဲ့လူ ၅ဝ ေက်ာ္ကေတာ့ ဗကပ လမ္းျပနဲ႔အတူ ေတာတြင္းခရီး ၾကမ္းကိုစတင္ခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီမွာ ေတာတြင္းခရီး စၿပီ၊ ေတာခုိၿပီဆုိေပမယ္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ထဲမွာ ဘာေတြပါလာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ရြာမွာ ညစဥ္ကင္းေစာင့္ရင္း အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္တလုံး၊ အဲဒီထဲမွာ ေစာင္ပါးပါးေလး တထည္နဲ႔ ေလာက္ေလးခြတခု၊ ကုိယ္ေပၚမွာေတာ့ စက္ဘီးစီး အက်ႌတထည္။ အဲဒီေပၚမွာ ဂ်င္းဂ်က္ကင္တထည္၊ ေအာက္မွာက ပေလကပ္ လုံခ်ည္၊ ဖိနပ္က ျမမာလာ ကတၱီပါဖိနပ္။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ထြက္လာသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ စနစ္တက် ျပင္လာသူကို က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။

ေတာတြင္းခရီး ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ေတာထဲကုိ ေရာက္ေသးတာမဟုတ္ဘဲ ဗကပ ၾသဇာလႊမ္းတဲ့ ေတာရြာေတြကို ျဖတ္သြားရတဲ့ ခရီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကေန ၇ မိုင္ ၈ မိုင္ သာေဝးတဲ့ ဒီေဒသမွာ ေတာရြာေတြ ဒီလိုရိွေနမွန္း၊ ဗကပ လက္နက္ကိုင္ေတြက ဒီရြာေတြကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားမွန္း က်ေနာ္ လံုးဝ ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။ ေတာရြာေတြ ဆုိတဲ့အတုိင္း ကားလမ္းက မရွိေတာ့ လွည္းလမ္းနဲ႔ လူသြားလမ္းေတြ အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းႀကီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္အဆင္းအတက္ မရွိေသးဘူး ဆုိေပမယ့္ ေခ်ာင္းတခ်ဳိ႕ကိုျဖတ္ရတာ၊ မုိးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတာေၾကာင့္ အ၀တ္အစား ေတြက ေရစိုတဲ့အျပင္ ျမမာလာဖိနပ္ေၾကာင့္ မိုးေရထဲမွာ ေခ်ာ္လဲတာ၊ ဖိနပ္ႀကိဳျပတ္တာေတြ စျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗကပ ေဒသမွာ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ဆင္းရဲၾကၿပီး ထားဝယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္က ရြာေတြလို စားေသာက္ေရး အဆင္မေျပတာပါ။ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကိုမေရာက္မီ ေတာင္ဇင္းရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္စာ ေႂကြးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္၊ ထားဝယ္ငါးပိေထာင္းနဲ႔ ထမင္းပန္းကန္ ရယ္ပဲ ေတြ႕ရလို႔ ဘယ္လိုစားရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ညေနစာကို ၄ နာရီေလာက္မွာ ေကၽြးၿပီး ညစာ မေကၽြးေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒိီေဒသက ရြာေတြရဲ့ ထံုးစံမွန္း ေနာက္မွသိရၿပီး ကရင္ရြာေတြနဲ႔ ေတာတြင္းကာလ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ လံုးလံုးမွာလည္း တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္နဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရပါတယ္။

တျခားေဒသေတြမွာ တေန႔ ထမင္းဘယ္ႏွခါ စားသလဲ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ တေန႔ ထမင္း ၃ ခါ စားက်င့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ လယ္ထဲမဆင္းခင္ ထမင္းၾကမ္းစား၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီမွာ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညေန ၆ နာရီမွာ ညစာစားပါတယ္။ ေနာက္ ထမင္းစားပဲြေပၚမွာ ထား၀ယ္ငါးပိ ေထာင္းဘူး အၿမဲတမ္း ရိွေနၿပီး အဲဒါကို ဒီတိုင္းစားမလား၊ သံပုရာသီး ညႇစ္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ ပအုန္းရည္နဲ႔ ငါးပိေဖ်ာ္လုပ္မလား၊ ငါးပိဖုတ္ၿပီး ဆီးဆမ္း၊ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ စားမလား။ စသျဖင့္ စားေလ့ရိွပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညစာမွာ ငါးပိတမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တို႔စရာအျပင္ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳး၊ အသားဟင္းတမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ငါးဟင္းေတာ့ ပါၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့ ဗကပ ရြာေတြမွာေတာ့ ငါးပိနဲ႔ တို႔စရာကိုသာ ျပင္ေပးထားတဲ့အတြက္ တခုခု ထပ္ျပင္ေနဆဲထင္ၿပီး ၃ မိနစ္ေလာက္ ထမင္းမစားေသးဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ထိုင္ေစာင့္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၿပံဳးခဲ့ရတာေတြကို အခုထိ သတိရေနဆဲပါ။

ဒါေပမဲ့ ေတာခိုရင္ ငတ္မယ္ျပတ္မယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့အတြက္ ဒီလိုစားရတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟင္းမပါတဲ့ ထမင္းကိုစားၿပီး ခရီးဆက္၊ ေတာစပ္ကိုေက်ာ္၊ ရြာေတြကိုျဖတ္၊ ေခ်ာင္းေတြကိုကူးၿပီး မြန္းလဲြပိုင္းမွာေတာ့ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပစၥည္းမဲ့ အလံေတာ္ တူ - တံစဥ္ ဆိုတာေတြကို စ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

..............................................................................

သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ Thursday, 11 August 2011 18:47
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ (ဧရာ၀တီမဂဇင္း)

အခု က်ေနာ္ေရးမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႕ေတြကို ကိုယ္ပုိင္ ေရးဟန္နဲ႔ ေရးသား ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ရဲ႕ သမိုင္းမဟုတ္ပါ။ ABSDF ရဲ႕ သမုိင္း တစိတ္တပုိင္းလုိ႔ေတာ့ ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာလုိ႔ ရနုိင္ပါတယ္။

ABSDF 201-တပ္ရင္းမွေက်ာင္းသားတဦး ၁၉၉၀-၀န္းက်င္က ရွင္မုတၳီးရြာအတြင္း ေဟာေျပာေနစဥ္(ဓာတ္ပံု -စာေရးသူရဲ့ Facebook)

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မင္းသမီးစခန္း ဆုိတာဟာ ABSDF မွာ အင္အားအမ်ားဆုံး စခန္းေတြထဲက (သီေဘာဘုိးနဲ႔ သံလြင္ၿပီးရင္) တခု ျဖစ္ၿပီး ပထ၀ီ အေနထားအရ၊ ပင္လယ္ျပင္ စစ္ေၾကာင္းေတြအရ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာ တခုျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အထိ ၁၀ နွစ္တာကလအတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၈၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး အဲဒီထဲက တဒါဇင္ေလာက္ဟာ ေတာ္လွန္ေရး အေစာပုိင္းကာလမွာ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ခံရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ABSDF ဗဟုိက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ABSDF တခုလုံးရဲ႕ အက်အဆုံးစာရင္း ၃၄၄ ဦးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ တပ္ရင္းတခုတည္းအတြက္ အေတာ္ မ်ားေနတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီအေရး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကို အမွတ္ရေစဖုိ႔ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့၊ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္ မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ကို သမုိင္းျပဳစုသူေတြ၊ နုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြ၊ စာဖတ္သူ လူငယ္ေတြ သိရွိ ေလ့လာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အခုလုိ ေရးသားလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေရးတာဟာ က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔ တခုတည္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိမွ မျပည့္စုံနုိင္ပါဘူး။ ABSDF မွာ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေပါင္း ၅၀၀၀ နီးပါး၊ စခန္းနဲ႔ တပ္ရင္းေပါင္း ၂၀ နီးပါး ရွိတဲ့အတြက္ တျခားစခန္းက တျခားရဲေဘာ္ေတြလည္း ကုိယ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေရးၾက ေစခ်င္ပါတယ္။

ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ခရီးစဥ္ရဲ႕ ပထမဆုံးေန႔ ...။

ေတာစခုိျဖစ္တဲ့ ေန႔အေၾကာင္း ေတြးမိတုိင္း ပထမဆုံး သတိရတာကေတာ့ “လမ္းႀကံဳလို႔ ေတာခုိလာသူ” ဆုိၿပီး ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕က က်ေနာ့္ကုိ စ ေနာက္ေလ့ ရွိတဲ့ စကားလုံးေလးပါ။ သူတုိ႔ေျပာ မယ္ဆုိလဲေျပာစရာပါပဲ။ ေတာခုိဖုိ႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားျခင္း မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေတာခုိမယ့္လူေတြ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဆီ ေရာက္လာရာကေန အဲဒီလူေတြနဲ႔အတူ လုိက္ပါလာရင္းနဲ႔ ေတာထဲေရာက္လာတဲ့ သူဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္ကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္း ၄ နာရီေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

“အတြင္းေရးမႈး၊ ရြာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒါ ေနရာခ်ေပးဖုိ႔ အတြင္းေရးမႉးကို ေစာင့္ေနၾကတယ္” လုိ႔ စက္ဘီးစီးၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကို လာသတင္းပုိ႔ပါတယ္။

အတြင္းေရးမႈးဆုိလုိ႔ နားရႈပ္ မသြားပါနဲ႔။ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ကာလအတြင္း ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ က်ေနာ္က အတြင္းေရးမႉးတာ၀န္ ယူထားသလုိ၊ မင္းရပ္ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မွာလည္း က်ေနာ့္ကုိ အတြင္းေရးမႉး တာ၀န္ေပးထားပါတယ္။

အရင္ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဝင္ေတြ အားလုံး ၈ ေလးလုံး ကာလမွာ ျပဳတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ရြာကို္ သင့္သလုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ကာလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမႉးေတြအျဖစ္ ရပ္မိရပ္ဖေတြက တင္ေျမႇာက္ ရာကေန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳ ဘာမွမရွိေသးဘဲနဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္ေနသူပါ။

ရြာသား သတင္းပုိ႔တဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းသားေတြရွိရာ ရြာေတာင္ပုိင္းက နႏၵသီရိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆီ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘီးေလးကုိ စီးၿပီးထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ထားဝယ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေတြအျပင္၊ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ အထက ေက်ာင္းသားေတြ အပါအ၀င္ လူ ၄ဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝ ေလာက္ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ ပါလာတာကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္နွာေပၚမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြမႈနဲ႔ သည္းမခံ ႏိုင္မႈေတြ ေပၚလြင္ေနၿပီး ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ငုိထားတဲ့ မ်က္နွာက သိသာေနပါတယ္။
“ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။ ဘယ္ကို သြားၾကမွာလဲ။ ဘယ္လုိ ကူညီေပးရမလဲ” ဆုိၿပီးေမးေတာ့ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကဲြ ေနလုိ႔လား၊ အစီအစဥ္ကို မသိလုိ႔လားမေျပာတတ္၊ ဘာမွ အတိအက် ျပန္မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူး။

အဲဒီခ်ိန္မွာ ဆုိင္ကယ္စီးၿပီး ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး “အေသးစိတ္ကုိ ကုိတင္ေလး ေရာက္လာမွ ခင္ဗ်ားကို ရွင္းျပလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ စစ္တပ္က ပစ္လုိ႔ ထြက္ေျပးလာတာတဲ့။ ဆရာ ဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔လည္း က်ကုန္ၿပီ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ကုိတင္ေလး ဆုိတာကေတာ့ ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တဦးျဖစ္ၿပီး ထား၀ယ္ေကာလိပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ၄ နွစ္ေက်ာ္ ၅ နွစ္ နီးပါး အတူတူ တက္ခဲ့သူပါ။ သူဟာ ရုကၡေဗဒ ေနာက္ဆုံးနွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး ထား၀ယ္ေကာလိပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္ရဲ႕ ေရးကူးခ်န္ပီယံ၊ မီတာ ၄၀၀ အေျပး ခ်န္ပီယံျဖစ္တဲ့အျပင္ ထား၀ယ္ျမစ္ကုိေတာင္ လက္ပစ္ကူးဖူးသူအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ စက္ဘီးသမားျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာမွာ ၿပိဳင္ဘီးတစီးနဲ႔ သူမ်ားမ်က္စိ ေနာက္စရာ ျဖစ္ေနသူ ေနာက္ဆုံးနွစ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားပါ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ဟာ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာ စာေမးပဲြကာလအတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္း၊ မတ္လ၊ ဇြန္လ အေရးအခင္းေတြအတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္မွာ အတူတူလႈပ္ရွားခဲ့သူေတြပါ။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ တကၠသုိလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သတိေပးျခင္းခံရတဲ့ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲ ပါ၀င္သူေတ ြျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လုိိက္လုိ႔ ထား၀ယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၈ ေလးလုံးလႈပ္ရွားမႈ စတင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုိတင္ေလးဟာ ထား၀ယ္တနယ္လုံး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာပါတယ္။

၈ ေလးလုံးကာလ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈ အားလုံးကို ကုိတင္ေလး ဦးေဆာင္တဲ့ ထား၀ယ္ ေဒသလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ထား၀ယ္ တနယ္လုံးဆုိင္ရာ (တနသၤာရီတတုိင္းလုံး ဆုိင္ရာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ဒီမုိကေရစီ တပ္ဦးတုိ႔က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚ ဆႏၵျပပဲြဲနဲ႔ တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာ သူလုိကုိယ္လို ပါ၀င္ခဲ့တာကလဲြရင္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြလုိ ေန႔စဥ္ ကိစၥေတြကို ဦးစီး ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ထဲ ပါ၀င္နုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပစ္ခတ္မႈျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔ ဆႏၵျပပဲြ အတြင္း ဆရာႀကီး ဦးပန္းေက်ာ္အပါ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ၅ ဦး အသတ္ခံ လုိက္ရတာကို က်ေနာ္မသိေသးပါဘူး။

ဟုိ ေမးဒီေမးနဲ႔ တစစီ သိလုိက္ရေပမယ့္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္ပုိင္း နယ္စပ္ေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီပစ္ခတ္မႈ အတြင္း ဆရာဦးပန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေဘးမွာရွိေနသူ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ တပ္ရင္း၊ ဒု- ရင္းမႉးျဖစ္လာသူ) ျပန္ေျပာျပမွ အေသးစိတ္ကုိ သိရပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔ညေန ၄ နာရီမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေရဒီယုိက ေၾကညာသံ ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္ဦး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညဘက္မွာ အစည္းေ၀းလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်နုိင္တဲ့အတြက္ မနက္ ၈ နာရီမွာ ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ဆင့္ေခၚလုိက္ေၾကာင္း၊ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ကတည္းက သူနဲ႔ ဆရာဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ တပ္ဦး ရံုးခန္းဆီ ေရာက္လာၿပီး စားပြဲေတြ၊ ထုိင္ခုံေတြျပင္ေနတုန္း အထက ၁ က ေက်ာင္းသား ၃ ဦး ေရာက္လာၿပီး “ဆရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းကို စစ္တပ္က၀ုိင္းထားလုိက္ၿပီ။ အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အျမန္ကူပါဦး” လုိ႔ လာေျပာတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီအတြက္ တပ္ဦး အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ အသက္ ၄၆ ႏွစ္အရြယ္ ေျမာင္းပုလဲ အလက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးပန္းေက်ာ္က တပ္ဦး အတြင္းေရးမႉး ေရွ႕ေန ဦးျမင့္သိန္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) နဲ႔ စည္းရံုးေရးမႉး ဆရာဦးေအာင္ျမင့္တုိ႔ကုိ တာ၀န္ေပးလုိက္ တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

အထက ၁ ဆီ သူတုိ႔ ၂ ဦး ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္း၀န္း အတြင္း သပိတ္စခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနဖုိ႔၊ စစ္တပ္ကို ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈ မလုပ္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးေဟာေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ ေဟာေျပာေနစဥ္မွာ ဦးျမင့္သိန္းက “တပ္ဦးရံုးကို လႊတ္ထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာေအာင္ျမင့္က အေျခအေန ျပန္သြားၾကည့္ပါ” လုိ႔ တာ၀န္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အထက ၁ ေနာက္ဘက္ေပါက္ကေန ထြက္လာၿပီး ဥတၱားႀကီးလမ္းဆုံေရွ႕က တပ္ဦးရံုးဘက္ သူထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ စစ္တပ္နဲ႔တုိးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စစ္တပ္ထက္ ဦးေအာင္ တပ္ဦးရံုးဆီ သူေျပးလာၿပီး ဆရာ ဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ကို အေျခအေန သတင္းပုိ႔ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အရပ္သားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး တပ္ဦးရံုးေရွ႕နဲ႔ ဥတၱားႀကီး လမ္းေလးဆုံမွာ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

“ဒိီမုိကေရစီအေရး တုိ႔အေရး” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကိုလည္း ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဘရင္းကယ္ရီယာပါတဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုက တပ္ဦးရံုးေရွ႕ ေပ ၁၀၀ ေလာက္အကြာအထိ ေရာက္လာၿပီး ဦးပန္းေက်ာ္၊ ဦးပန္းလွနဲ႔ ဦးေအာင္ျမင့္တုိ႔ကုိ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ေခၚထုတ္ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ေဆြးေႏြးတယ္ ဆုိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ေသနတ္နဲ႔ေတ့ အမိန္႔ေပးတာသာျဖစ္ၿပီး “တပ္ဦးရံုးမွာ တပ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကုိ အျမန္ဆုံး ျဖဳတ္ေပးပါ” လုိ႔ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဒုတိယဗုိလ္မႉးႀကီးျမင့္သိန္းက အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

သူတုိ႔ဘက္ကလည္း တပ္ဦးဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကုိျဖဳတ္ခ်ေပးဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ၿပီး လူထုကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနဖုိ႔ ျပန္လည္ ရွင္းျပေနရေၾကာင္း၊ ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ဥတၱားႀကီး လမ္းဆုံရဲ႕ ေထာင့္မွာရွိတဲ့ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ ၀င္တဲ့ လမ္းဘက္ကေန လူငယ္အုပ္စုတစုက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာၿပီး စစ္တပ္နဲ႔ တပ္ဦးရံုး ထိပ္တုိက္ေတြ႕ ေနရာအရပ္ဆီ ဦးတည္လာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အေျခေနဟာ စစ္တပ္နဲ႔ လူထုအၾကား အေတာ္တင္းမာေနၿပီး စစ္သားေတြ အားလုံးက လူအုပ္ဘက္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ အဆင့္သင့္ ခ်ိန္ထားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ေၾကာင္းမႉးက “တပ္ဦးဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ၅ မိနစ္ အတြင္း ျဖဳတ္ေပးပါ” လုိ႔ အမိန္႔ ထပ္ေပးပါတယ္။

သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ျဖဳတ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာၿပီး ၅ မိနစ္မျပည့္ခင္ ၃ မိနစ္ေလာက္မွာပဲ ဗုိလ္ႀကီးတင္၀င္း ဆုိသူက ပစ္စတုိကုိ ေမာင္းတင္လုိက္တဲ့အတြက္ လူေတြ စတင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။ သူလည္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ လမ္းေဘးကေျမာင္းထဲ လွိမ့္ခ်လုိက္ ၿပီးတာနဲ႔ ေသနတ္သံေတြ ဆက္တုိက္ၾကားရေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေပၚကေန က်ည္ဆံေတြျဖတ္သြားေနၿပီး ခဏၿငိမ္ခ်ိန္မွာပဲ တပ္ဦးရံုး အေနာက္ဘက္ဆီ ထြက္ေျပးလာတယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

စုရပ္ ေနရာတခုဆီ ျပန္ေရာက္လုိ႔ သတင္းျပန္စုေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတင္၀င္းက ဆရာဦးပန္းေက်ာ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ပစ္စတုိနဲ႔ အနီးကပ္ပစ္လုိ႔ ပဲြခ်င္းၿပီးေသဆုံးသြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးခ်မ္းလွ၊ ဦးၾကည္ရွိန္နဲ႔ တျခား တဦး တုိ႔လည္း ေသဆုံးခဲ့ရတယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ဒဏ္ရာ ျပင္းတဲ့ မမူမူေအး ဆုိတဲ့အမ်ဳိးသမီးတဦး ထား၀ယ္ေဆးရံုႀကီးမွာ ထပ္မံ ေသဆုံးခဲ့တဲ့အတြက္ ေသဆုံးသူ အားလုံး ၅ ဦး၊ ဒဏ္ရာရသူ ၃၇ ဦး ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က က်ေနာ့္ကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာင္းသားေတြက အခင္းျဖစ္ရာေနရာကေန ထား၀ယ္ျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရြာဆီ ထြက္ေျပးလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကတဆင့္ ေတာခုိဖို႔ စဥ္းစား ထားပုံရပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ထား၀ယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (KNU) စခန္းေတြ ၾကားမွာ ရွိတဲ့ ေနရာလုိ႔မထင္လုိက္ပါနဲ႔။
ထား၀ယ္ျမစ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္လုိ႔ နယ္စပ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေနရာကိုေတာင္ သူတုိ႔က ေရာက္လာတဲ့ သေဘာပါ။

ေနာက္တခါ ကုိတင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္က ၅ ႏွစ္နီးပါး ရင္းႏွီးၿပီး အားကစားအတူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရင္ ေတာခုိမယ္လုိ႔ တခါမွ ႀကိဳတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတာ မရွိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း ေမးျမန္းခ်က္ေတြအရ ျပန္သိရတာကေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရင္ ေတာခုိမယ္ ဆိုတာကို ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕က ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာေတြ ရွိခဲ့ၿပီး မြန္ျပည္သစ္ပါတီ။ KNU၊ ဗကပ (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) တို႔က ယူဂ်ီေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အာဏာမသိမ္းခင္ ၁၆ ရက္ေန႔ ေလာက္ကတည္းက အင္အား ဒါဇင္၀က္ေလာက္ပါတဲ့ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕တခုဟာ ထား၀ယ္ကေန ကံေပါက္ေဒသဘက္ကို ထြက္ခြာသြားၿပီး မြန္ျပည္သစ္၊ KNU အဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေတာစခုိတဲ့ အဖြဲ႕ထဲ ပါလာတဲ့ ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) အဖြဲ႔၀င္ ဦးေဆာင္ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သူ ဆလုိင္းကိုကိုဦးရဲ႕ ျပန္လည္ ေျပာၾကားခ်က္အရ ဆုိရင္ သူနဲ႔ ကိုတင္ေလးတုိ႔ဟာ ကုိေသာင္းညြန္႔ (ေခၚ) ကိုေလေဘး (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ ဘက္မလုိက္ အဖြဲ႕ရဲ႕ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူ) နဲ႔အတူ အာဏာ မသိမ္းခင္ ရက္ပုိင္းအတြင္း ေတာင္သုံးလုံး ေက်းရြာဘက္သြားၿပီး KNU ဗုိလ္မႉး ဒါးေက်ာ္ (အခု KNU တပ္မဟာ ၄ - မႉး ျဖစ္ေန သူ) နဲ႔ ေတာခုိဖုိ႔ကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ဗကပ ဥကၠ႒ သခင္ဘသိန္းတင္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔လည္း ထား၀ယ္မွာ ေတြဆုံေဆြးေႏြးၿပီး စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းရင္ ဗကပ နယ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳတင္ ညိႇနႈိင္းမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္မွာ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ဗကပ နယ္ဘက္ထြက္တဲ့ ေပါက္တုိင္း တံတားဂိတ္၊ KNU နယ္ဘက္ထြက္တဲ့ ေဗ်ာေတာ၀ ဂိတ္ေတြကို စစ္တပ္က အေသအခ်ာ စစ္ေဆးမႈ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘာဂိတ္မွမရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာဆီ မင္းရပ္ကူးတုိ႔ကေန ေလွေတြနဲ႔ကူးၿပီး ျမင္းလွည္းေတြနဲ႔ ဆင္းလာၾကတာလုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ က်ေနာ္ သိခြင့္ရခဲ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလက ဒီအေျခေနေတြကို ဘာမွႀကိဳမသိတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႕ က်ေနာ့္ရြာဆီ ေရာက္လာမွန္း နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ရသမွ်ထမင္းဟင္းနဲ႔ အနီးအနား အိမ္ေတြက ရသမွ် ထမင္းဟင္းေတြကို မွာယူၿပီး သူတုိ႔ကို ေႂကြးရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေလာင္းလုံကေန ထား၀ယ္ဘက္သြားတဲ့ စစ္ကားေတြ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေရွ႕ ကားလမ္းေပၚကေန ျဖတ္သြားေနတယ္လုိ႔ သတင္းရၿပီး ေခြးေဟာင္သံေတြလည္း ဆူညံေနတဲ့အတြက္ လူစုခဲြဖုိ႔ ျပင္ရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိမ္ေတြဆီ လူခဲြပုိ႔ၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ကုိတင္ေလးကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။

ည ၆ နာရီ၀န္းက်င္မွာေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔ အဖြဲ႕ေရာက္လာၿပီး သူနဲ႔အတူ ဗကသ က ကုိကုိဦးနဲ႔ အဖြဲ႕လည္း ပါလာတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွတ္မိေနပါတယ္။ ကုိကုိဦးနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ဗကသ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္အျဖစ္ ထား၀ယ္ေဒသဆီ ေရာက္ေနစဥ္ အာဏာသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔တုိးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေတာခုိတဲ့အထိ ပါလာခဲ့သူေတြပါ။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း အေသအခ်ာ ေဆြးေႏြးေတာ့ သူတုိ႔မွာလည္း ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာ ဘာမွရွိပုံမရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဘာမွ ေျပာမျပနုိင္တာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

“ဒီည အေနာက္ဘက္ေတာင္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး မုိးမလင္းခင္ စက္ေလွေတြနဲ႔ ရေနာင္းကို ထြက္ခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ဘက္က လူေတြလည္း အဲဒီကုိ သြားေနၾကတယ္။ အဲဒါ မင္း ဘယ္လိုကူညီ ေပးနုိင္မလဲ” ဆုိၿပီး ကုိတင္ေလးက က်ေနာ့္ ကုိေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း စက္ဘီးစီးၿပီး၊ ကားစီးၿပီးသာ ေမာင္းမကန္ဘက္ကုိ ေရာက္ဖူးေပမယ့္ ေတာင္ေက်ာ္ၿပီး တခါမွ မသြားဖူးဘူး။ စက္ေလွအေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိေတာ့ ဒီအေၾကာင္းသိတဲ့ ရြာထဲက လူတခ်ဳိ႕ကိုေခၚယူ အႀကံေတာင္းရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပဲြဟာ ည ၁ နာရီေလာက္ ေရာက္တဲ့အထိ အေျဖက မထြက္ေသးဘူး။ အိပ္တဲ့လူက အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ သတင္းေရာက္လာမွန္းမသိ။ ကင္းအဖြဲ႕က က်ေနာ့္ကုိ ထူးျခားတဲ့ အေရးေပၚသတင္း လာပုိ႔ပါတယ္။

“အတြင္းေရးမႉး၊ အစီအစဥ္က ရေနာင္းဘက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေ၀ဒီကေန ထား၀ယ္ျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီး ဗကပ နယ္ထဲ၀င္မယ္။ ေခ်ာင္း၀မွာ သူတုိ႔ အဆင့္သင့္ ေစာင့္ေနမယ္” ဆုိၿပီး ကင္းတာ၀န္ခံက ေျပာပါတယ္။

ကုိတင္ေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအစီစဥ္အတုိင္း လုပ္မယ္” လုိ႔ သေဘာတူ ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကို တအိမ္တက္ဆင္း လုိက္ႏႈိးၿပီး ည ၂ နာရီ ေလာက္မွာ ခရီးထြက္ဖုိ႔ ျပင္ရ ပါတယ္။ အဲဒီညက လေရာင္က လင္းေနတဲ့အတြက္ တဦးနဲ႔တဦး မသဲမကြဲ လေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရပါတယ္။

လူအင္အား ၅၀ ေလာက္ရွိမယ့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုႀကီးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကေန ရာေဟာင္း၀၊ ပန္းတလဲ၊ အင္းေစာင့္၊ ကုန္းဇရပ္ ရြာေတြကိုျဖတ္ၿပီး ၈ မုိင္၊ ၉ မုိင္ ေလာက္ရွိတဲ့ ခရီးကို ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ မနက္ ၄ နာရီခဲြေလာက္မွာ ေ၀ဒီရြာကုိ ေရာက္လာပါတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ေခြးေဟာင္သံေတြ ဆူညံေနေပမယ့္ ေ၀ဒီအ၀င္မွာေတာ့ ထူးျခားစြာ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားလဲ မသိပါဘူး။ ေလွ ၇ စီး၊ ၈ စီးေလာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ နီးတဲ့ ေလွဆီ တက္ၿပီး ေ၀ဒီကေန ထား၀ယ္ျမစ္ တဘက္ကမ္းက ေစာ္၀ရြာဆီ ေလွာ္ၿပီးထြက္ေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္း အရုဏ္တက္စ ျပဳေနပါၿပီ။

......................................................................

Burma: back to square one after two decades of cease-fire?

Monday, 08 August 2011 16:23
By Htet Aung Kyaw

(Mizzima) (Commentary) – August 8, 2011, is the 23rd anniversary of the “8888 Uprising” in Burma in which more than 3,000 people were killed by the Tatmadaw. The protestors were killed as they shouted slogans in the streets, “Enough is enough BSPP (Burmese Socialist Programme Party),” “Build a student union” and “Give us democratic rights.”

Student demonstrators during the 1988 Burmese uprising, in which hundreds of students and citizens were gunned down by the military.

Student demonstrators during the 1988 Burmese uprising, in which hundreds of students and citizens were gunned down by the military.
Twenty-three years after this incident, what do we have now?

Some analysts say there has been some progress as a result of last year’s national election, while others say we have got nowhere. This is because there are different views on the new military-dominated civilian government and their 2008 Constitution.

In fact, the student protestors’ dream of a “student union” has not materialized. Instead, student leaders, including Min Ko Naing of the 88-generation students group, are still behind bars. They did not obtain “democratic rights.” The glint of hope for democratic change – when in 1990 the Aung San Suu Kyi-led National League for Democracy won 82 per cent of the vote––evaporated after the results were quashed by the military regime.

Today, many activists are in jail, forced labour continues, child soldiers remain, and the press censorship machine grinds on.

Out of the three demands of the 8888 uprising, only the collapse of the BSPP has come about.

Even then, this appears to be a façade. A clone of the BSPP was born in recent years called the Union Solidarity Development Party (USDP). The USDP won 85 per cent of the 1,100 seats in parliament, in many cases based on so-called advance votes, plus 25 per cent of the seats were reserved for the armed forces in the November 2010 elections. A retired general, Thein Sein, was elected president of the new government. Retired general Shwe Mann is parliament speaker, while all of the ministers in the states and divisions are controlled by the USDP.

After 23 years, however, the challenge does not only come from Aung San Suu Kyi but from the guns of the ethnic armies that signed cease-fire agreements with the Burmese military in 1990s. This is because there are different views on new government and the new Constitution, particularly who will control the ethnic armed forces.

Fighting has broken out again along the Burma-Thai border and Burma-China border with ethnic organizations struggling for self-determination including the Karen, Shan, Mon and Kachin armed groups.

In this context, the All Burma Students' Democratic Front (ABSDF) or Student Army that was founded after the 8888 uprising in Thai-Burma border area joined with the Democratic Karen Buddhist Army (DKBA) and with the Kachin Independence Army (KIA) was soon fighting against the troops. Although many of their members moved to third countries for a new life, hundreds are still in the border regions.

"We very much welcome the ABSDF," Colonel “Moustache” of the DKBA told this correspondent. Although the students are not that numerous, they can be relied on for political force, public support, contacts within the country and international connections and media penetration, he said.

Meanwhile, on the dialogue front, Aung San Sue Kyi met with government minister Aunt Kyi in Rangoon on 25 July. Although they did not announce details of the discussion, a week later Suu Kyi sent an open letter to President Thein Sein, with copies to the Kachin, Shan, Mon and other ethnic groups, offering to help with a dialogue between the ethnic groups and the government. All ethnic groups welcomed Suu Kyi's proposal but there’s been no response from the Naypyitaw authorities.

The ABSDF looked on approvingly at the uprisings in the Middle East and has been waiting for the shockwaves to strike and spread through Burma. It is hard to say whether the students are hoping for the impossible. They also admired the bombing of Libya by NATO forces and the rebels’ occupying of the country bit by bit.

How close to reality is their hope? How much can the Burmese people do? It would be interesting to see what the views of the NLD and other political parties would be, and the response from the international community.

Whatever it is, the political situation in Burma hasn’t improved in the 23 years after the 8888 revolution but has deteriorated to a point where gunfire can be heard again.

Htet Aung Kyaw was a student activist involved in the 8888 uprising and the ABSDF. He is now a freelance journalist and writer based in exile.

.....................................................

..............................................

.................................................................................

၈၈၈၈-အေရးေတာ္ပုံ ၂၃-နွစ္နဲ့ တေက်ာ့ျပန္ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (၀၄၀၈၁၁)

(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အင္အားေကာင္းခဲ့စဥ္က)

ေရွ့တပါတ္ဆုိရင္ (၀၈၀၈၁၁) ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံျကီး ၂၃-နွစ္ ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ အဲဒီ အေရးေတာ္ပုံအတြင္းပါ၀င္ခဲ့သူေတြ အခုဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ ဘာေတြဆက္လုပ္ေနသလဲ။ အဲဒီ
ကာလကစတင္္ခဲ့တဲ့ ဒီမုိကေရစီရရွိေရးတုိက္ပဲြ အခု ၂၃-နွစ္ျကာပီးတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေလာက္ အထိခရီးေရာက္ေနပီလဲ။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ထပ္္ျကာဦးမလဲ။ ဒါဟာ နွစ္ပါတ္လည္ေန့
ေရာက္တုိင္း လူအေတာ္ မ်ားမ်ားက ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နွစ္ေတြျကာလာတာနဲ့အမွွ် ေမးခြန္းထုတ္သူဦးေရဖက္မွာပုိမ်ား-မ်ားလာေနပီး ကုိယ္တုိင္
အေျဖရွာသူဦးေရဖက္မွာ ပုိနည္း-နည္းလာေနတာကို က်ေနာ္သတိထားမိပါတယ္။

ဘယ္လုိဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈမွာပါ၀င္ခဲ့သူေတြအေနနဲ့ ေမးဖုိ့တာ၀န္ရွိသလုိ။ ေျဖဖုိ့လဲ
တာ၀န္ရွိတယ္လုိ့ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အျကမ္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၈-ေလးလုံး
အေရးေတာ္ပုံျကီးမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူေတြထဲက ကုိမင္းကုိနုိင္အပါ၀င္ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား
ေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ အက်ဥ္းေထာင္ေတြအတြင္း ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဖမ္းမခံရဘဲက်န္ေန သူေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ရဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိက ေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္ပါတီနဲ့ လက္တဲြပီး
ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ့ကေတာ့ နုိင္ငံေရးပါတီေထာင္ပီး လြတ္ေတာ္ နုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္း
သစ္နဲ့ စခန္းသြားဖုိ့ျပင္ေနပါတယ္။ တခ်ဳီ့ကေတာ့ Low profile နဲ့ေနပီး ကုိယ္ပုိင္စီးပြါးေရး
လုပ္သူလုပ္။ NGO ေတြမွာလုပ္သူလုပ္။ ရြာျပန္ပီးျခံစုိက္သူစုိက္နဲ့ ရတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ပီး နုိင္ငံေရးအခြင့္အလမ္းသစ္တခုေပၚလာမဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ျကည့္ေနျကပါတယ္။ ဒါက
ရန္ကုန္နဲ့ ျပည္တြင္းကအေျခေနပါ။

(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ့ ဗုိလ္မႈးနႈတ္ခမ္းေမြးရဲ့ DKBA တပ္ဖဲြ့၀င္မ်ား)

က်ေနာ္အဓိကတင္ျပလုိတာကေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့။ ပါ၀င္ေနဆဲျဖစ္တဲ့
နယ္စပ္နဲ့ ျပည္ပအေျခေနပါ။ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံအပီး စက္တင္ဘာ ၁၈-မွာ
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပီးတဲ့ ေနာက္ နယ္စပ္ေဒသဆီထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာင္-ေသာင္း
ခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအခု ဘယ္ ေရာက္ကုန္ပီလဲ။ ဘာေတြဆက္လုပ္ေနျကသလဲ
ဆုိတဲ့အပိုိင္းျဖစ္ပါတယ္။ နယ္စပ္ေရာက္ေက်ာင္းသား ေတြ စုေပါင္းဖြဲ့စည္းခဲ့တဲ့ ABSDF ေခၚ
က်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဟာ အခုခ်ိန္ထိ နယ္စပ္တေက်ာမွာ လႈပ္ရွားေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့
၂၃-နွစ္ကလုိ အင္အားမရွိေတာ့။

သူတုိ့ရဲ့အင္အား ၇၅-ရာခုိင္နႈံး ေက်ာ္ေက်ာ္က တတိယ-နုိင္ငံေတြ ဆီ ေရာက္ကုန္ျကပါပိီ။
အဲဒီလူေတြဟာ ေနစဥ္ စား၀တ္ေနေရးကိစၥ ေတြနဲ့ လုံးပန္းေနရတဲ့အတြက္ ေတာထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ပီးသိပ္္မကူနုိင္တဲ့အျပင္ သူတုိ့ေရာက္ ေနတဲ့တုိင္းျပည္မွာလဲ လက္ေတြ့
က်တဲ့နုိင္ငံေရး သိပ္မလုပ္နုိ္င္ေတာ့။ ဒီလိုေန့မ်ဳီးမွာ နွစ္ပါတ္လည္ အ ခန္းနားလုပ္။ နုိင္ငံေရး
ေျကျငာခ်က္ေတြထုတ္။ နယ္စပ္ကရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အလွဴေငြစုပုိ့ ရံုထက္ ပုိပီး ေနျပည္ေတာ္က
အရပ္၀တ္-စစ္အစိုးရကုိ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေအာင္ သိပ္လုပ္နုိင္ဘြယ္ မျမင္။
ဒါက နွစ္စဥ္ျမင္ ေနျကအေျခေနပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒီနွစ္မွာေတာ့ အေျခေနက အယင္နွစ္ေတြထက္ နဲနဲပုိပီးထူးျခားမႈရွိေနတယ္လုိ့ က်ေနာ္
ထင္ပါတယ္။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ ပီးခဲ့တဲ့နွစ္ နုိ၀င္ဘာ ၇-ရက္ေန့မွာက်င္းပခဲ့တဲ့ အျငင္းပြါး
ဘြယ္ေရြး ေကာက္ပဲြေန့စကစပီး လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြေတြ နယ္စပ္နဲ့ ျမုိျပေဒသတခ်ဳီ့မွာ ျပန္
လည္ျဖစ္ပြါးေနပါ တယ္။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၃-နွစ္ က်ေနာ္တုိ့ ေတာစခုိစဥ္ကနဲ့ျပန္တူလာတဲ့ တခုတည္းေသာအေျခ ေနျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ဆုိက္မႈအျဖစ္ကေတာ့ အဲဒီေရြးေကာက္ပဲြအလြန္
ေခါတ္ကစပီး အေရွ့အလယ္ ပုိင္း နဲ့ အာရပ္ကမၻာ မွာ လူထုအုံျကြမႈေတြဆက္တုိက္ျဖစ္ပြါးေနပီး
လစ္ဗ်ားနုိင္ငံမွာဆုိရင္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့အခ်က္ျဖစ္
ပါတယ္။

ဒါဟာ ABSDF နဲ့ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ စြန့္ခြါသြားသူေတြ။ လက္နက္ကုိင္လႈပ္ရွားေနလုိ့ အလႈေငြျဖတ္ရပါတယ္ဆုိတဲ့ နုိင္ငံတကာအလႈရွင္ေတြ။ အက်မ္းမဖက္ အနုနည္းသက္သက္လုပ္မွရမယ္ ဆုိတဲ့လူေတြ။ ေနာက္တခါ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ့ အက်မ္းဖက္မႈကို ကဲြကဲြျပားျပား မခဲြျခားတတ္သူေတြ
သူတုိ့ရဲ့ မူ၀ါေတြ ကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရမဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနပီလုိ့ က်ေနာ္ကထင္ ပါတယ္။

(DKBA တပ္ဖြဲ့၀င္မ်ား...)

နုိ၀င္ဘာလ ၇-ရက္ေန့ ေရြးေကာက္ ပဲြက်င္းပတဲ့ေန့မွာ ဗုိလ္နႈတ္ခမ္းေမြးဦးေဆာင္တဲ့ DKBA တပ္ဖြဲ့ေတြက ျမ၀တီနဲ့ ဘုရားသုံးဆူျမုိေတြကို တျပုိင္တည္း၀င္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၅၀- ျပည္တြင္းစစ္သမုိင္းမွာ ပထမ-ဆုံးအျကိမ္ ျမုိသိမ္းတုိက္ပဲြျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ ေရးသမားတဦးဘ၀ကေန သတင္းသမားဘ၀ဆီေရာက္လာသူ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ DKBA က ဒီေလာက္အထိလုပ္နုိင္လိမ့္မယ္။ လုပ္ရဲလိမ့္မယ္လုိ့ျကုိတြက္မထားခဲ့။ ဒါေပမဲ့ ထင္မထားတာေတြ အခု ၂၀၁၁-မွာ တကယ္ျဖစ္လာခဲ့ပါပီ။ အခုဆုိရင္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိုလက္ခံသြားတဲ့ ကရင္ျငိမ္းအဖြဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ စစ္အစိုးရနဲ့လမ္းခြဲပီး ဗုိလ္နႈတ္ခမ္းေမြးနဲ့ျပန္ လည္ပူးေပါင္းလာေနတဲ့အတြက္ (တ ခ်ိန္က အတုိက္ခံအားလုံးရဲ့ ဌာနခ်ဳပ္) မာနယ္ပုေလာ ၀န္းက်င္ကုိေတာင္ နႈတ္ခမ္းေမြးနဲ့အဖြဲ့က ထိမ္း ထားနုိ္င္တဲ့ အေျခေနရွိ လာေနပီျဖစ္ပါတယ္။

ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေလ်ာက္မွာ ဒီလုိတုိက္ပဲြျဖစ္ေနစဥ္မွာ တိုက္ဆုိင္စြာေပၚေပါက္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြတခုကေတာ့ တရုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္က ကခ်င္ေဒသမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ တုိက္ပဲြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉- ျသဂုတ္လျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ ကိုးကန့္ေဒသတုိက္ပဲြနဲ့မတူဘဲ ေရရွည္စစ္ ပဲြတခု ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ဒါအျပင္ တရုတ္နုိင္ငံကဦးစီးေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ ေရကာတာစီမံကိန္းေတြနဲ့ ဆက္ စပ္ေနတဲ့အတြက္ နုိင္ငံတကာရဲ့ေ၀ဖန္မႈေတြတုိးလာေနပီး ဒီစစ္ပဲြေတြကို အျမန္ဆုံးရပ္တန့္ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာဖုိ့ အေမရိကန္အပါ၀င္ နုိင္ငံတကာဖက္ကေတာင္းဆုိသံေတြထြက္လာေနပါတယ္။

၁၉၉၄-မွာ စစ္အစိုးရနဲ့ တရား၀င္အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူစာခ်ဳပ္-ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ေကအိုင္အုိ-ဖက္ကေတာ့ (ေက အုိင္အုိ-ဟာ တခုတည္းေသာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့အဖဲြ့ျဖစ္ပီး က်န္ ၁၆-ဖြဲက နႈတ္ကတိနဲ့အပစ္ရပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါ တယ္) အပစ္ရပ္မယ္ဆုိရင္ တရုတ္ျဖစ္ျဖစ္ အာဆီယံ-ျဖစ္ျဖစ္ ျကားနုိင္ငံတခုခုက သက္ေသအျဖစ္ ပါ၀င္ေပးဖုိ့ေတာင္း ဆုိေနပါတယ္။ ဘာေျကာင့္လဲဆုိေတာ့ သက္ေသမရွိဘူးဆုိရင္ အင္အားမ်ားသူက အခ်ိန္မေရြး ကတိေဖါက္နုိင္တာေျကာင့္လုိ့ ေကအုိင္အုိ-ဖက္က ေထာက္ျပေနပါတယ္။

(KIA တပ္ဖြဲ့၀င္မ်ား.)

ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသမွာ အပစ္ရပ္ေရးေဆြးေနြးေနစဥ္မွာဘဲ့ ရွမ္းျပည္အလယ္ပုိင္းေဒသမွာ ေသနပ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၁၉၉၂ ၀န္းက်င္က စစ္အစိုးရနဲ့အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္အတြင္း တခ်ီဳ့က နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကုိလက္ခံေပမဲ့ တခ်ဳိ့ကလက္မခံရာ ကေန လက္မခံတဲ့အဖြဲ့နဲ့ စစ္အစိုးရတပ္ေတြျကား ထိပ္တုိက္ေတြ့လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုိက္ပဲြေတြရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ ေျမာက္ပုိင္းနဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ တုိက္ပဲြအတြင္း ထုိင္းနယ္စပ္ အေျခ စိုက္ ဗုိလ္မႈးျကီးေယာဆစ္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းတပ္ေတြပါ ပါလာတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပါယ္ကေတာ့ တုိက္ပဲြဟာ စစ္မ်က္နွာပုိက်ယ္လာေနတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုအေျခေနမွာ ေရွ့မွာက်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္က နယ္စပ္ဆီေတာခိုပီး လက္ နက္ကုိင္တုိက္ပဲြနဲ့ စစ္အစိုးရကုိျဖုတ္ခ်မယ္ဆုိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အခု ဘာလုပ္ေနသလဲ။ ဘယ္ေရာ က္ေနသလဲဆုိတာနဲ့ ျပန္ဆက္စပ္လာပါတယ္။ တတိယ-နုိင္ငံေတြဆီေရာက္သြားသူေတြမွအပ နယ္စပ္ မွာရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ့၀င္ေတြဟာ နုိ၀င္ဘာ ၇-ရက္ ျမ၀တီ-တုိက္ပဲြျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းမွာဘဲ့ ဗုိလ္မႈး နႈတ္ခမ္းေမြးနဲ့ ပူးတဲြတုိက္ပဲြ၀င္လုိက္ပါတယ္။ အေျခေနအမ်ဳိးမ်ဳိးေျကာင့္ သူတုိ့ရဲ့အင္အားဟာ အေတာ္ နဲ သြားပီျဖစ္ေပမဲ့လဲ ရာဂဏန္းအထက္မွာေတာ့ရွိေနဆဲလုိ့ယူဆရပါတယ္။ ဗုိလ္မႈးနႈတ္ခမ္းေမြးတုိ့အဖြဲ့နဲ့ အတူလက္တဲြတုိက္ပဲြ၀င္ေနတာ အေတာ္ေအာင္ျမင္ေနပီလုိ့ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ပီးမွ ျပန္လည္ေတာခုိ သြားသူ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးအရာရွိတဦးက က်ေနာ္ကိုေျပာပါတယ္။

(ေကအုိင္အုိ-ဌာနခ်ဳပ္မွာ ျပန္လည္ဖြဲ့စည္းလုိက္တဲ့ ABSDF)

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေကအန္ယူ-တပ္ေတြပါ သူတုိ့နဲ့အတူပူးတြဲပါ၀င္လာျပီး ေသာင္ရင္းျမစ္နဲ့ သံလြင္ျမစ္တေလ်ာက္က စခန္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျပန္လည္သိမ္းပုိက္နုိင္ခဲ့ပီလုိ့ သူကဆုိပါတယ္။ ဗိုလ္မႈးနႈတ္ခမ္းေမြးကိုယ္တုိင္ ကလဲ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ သူတုိ့နဲ့လာေပါင္းတဲ့အေပၚ အထူးအားရေက်နပ္ပီး ဒါဟာ တပ္ေပါင္းစုနဲ့ ေအာင္ပဲြခံဖုိ့ ပထမ-အဆင့္ျဖစ္တယ္လုိ့ေျပာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္း-ျပည္ပ ဆက္စပ္ေရး။ မီ ဒီယာေတြ သံတမန္ေတြနဲ့ဆက္စပ္ေရးမွာ ABSDF က သူတုိ့အတြက္ အမ်ားျကီး ကူညီေပးနုိင္ခဲ့တယ္ လုိ့ ဗုိလ္မႈတ္ခမ္းေမြးက က်ေနာ္ကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

(SSA-တပ္ဖြဲ့၀င္မ်ား...)

ဒါဆုိရင္ ေကအုိင္အုိ-နဲ့ ရွမ္းတပ္ေတြဆီကုိေကာ ABSDF က သြားေရာက္မပူးေပါင္းဘူးလား။ နယ္စပ္ေဒသရွိ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိ က်ေနာ္တီးေခါက္ျကည့္ေတာ့ KIO က သူတုိ့ကုိကမ္း လွမ္းထားပီး ပူူးေပါင္းတုိက္ပဲြ၀င္ေရးအတြက္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္အဖြဲ့တခု လုိြင္ဇာေဒသဆီ သြားပီး ေဆြးေႏြးေနတာ အေတာ္ခရီးေရာက္ေနပီလုိ့ အမည္မေဖၚလုိတဲ့ ABSDF ေခါင္းေဆာင္တဦး ကေျပာ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ABSDF ဟာ အယင္က ေကအိုင္အုိ-အပါ၀င္ တျခားတုိင္းရင္းသား လက္ နက္ကုိင္အဖြဲ့ေတြနဲ့ အတူလက္တြဲတုိက္ပဲြ၀င္ေနေပမဲ့ ၁၉၉၀-ျပည့္လြန္နွစ္ေတြအတြင္း အပစ္ခတ္ ရပ္စဲ ေရးလုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျငိမ္း-နယ္မွာလက္ခံမထားရဘူးဆုိပီး စစ္အစိုးရက ဖိ အားေပးတဲ့အတြက္ ၁၉၉၆-နွစ္လယ္ေလာက္မွာ ေကအိုင္အုိ နယ္ကေန ေက်ာင္းသားေတြထြက္ခြါလာ ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ပ်က္ပ်ယ္ သြားပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို တုိင္းရင္းသားတပ္ေတြကိုယ္တိုင္က ဖိတ္ေခၚလာတဲ့သ ေဘာျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူဖိတ္ေခၚမႈမ်ဳိးကို မြန္ျပည္သစ္နဲ့ ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ေတြဆီကေန မျကား ရေသးေပမဲ့ မျကာခင္ျဖစ္လာနုိင္တယ္လုိ့ ေက်ာင္းသားေတြကေမ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။

(MNLA.မြန္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မွ တပ္ဖြဲ့၀င္မ်ား..)

၁၉၉၀-ျပည့္လြန္နွစ္ေတြအတြင္း အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ျငိမ္းအဖြဲ့ေတြဟာ တဖက္မွာ စစ္ အစိုးရနဲ့ ဒိီလုိအဆင္မေျပမႈေတြရွိလာေနေပမဲ့ တျခားတဖက္မွာလဲ ျမုိျပတည္ေဆာက္ေရး။ ျမုိျပအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးနဲ့ ေဒသဖြံ့့ျဖုိးေရးစီမံကိန္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ျပနုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉-မွာ ပထမ-ဆုံး အ ပစ္ရပ္ခဲ့တဲ့ ၀သပ-ေဒသမွာဆုိရင္ ျမုိနယ္ေပါင္း ၈-ခုနဲ့ တကယ္ကုိျမုျပနုိင္ငံတခုလုိျဖစ္ေနခဲ့ပါပီ။ အ လားတူ ဦးစုိင္းလင္းရဲ့မုိင္းလားေဒသနဲ့ အခုတုိက္ပဲြေတြျဖစ္ေနတဲ့ ေကအိုင္အုိရဲ့ လုိင္ဇာ-ေဒသေတြ ကိုျကည့္မယ္ဆုိရင္လဲ သူပုန္ေတြမွာ ျမုိျပတည္ေဆာက္ေရး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလုပ္နုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ေနျပည္ ေတာ္က စစ္အစိုးရထက္ ပုိအားသာေနတယ္ဆုိတာကုိ သိသာနုိင္ပါတယ္။

သူပုန္ေတြရဲ့ ျမုိျပေဒသဟာ ေနျပည္ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က ေဒသေတြထက္ ပုိမုိဖြံျဖုိး ပုိမုိေခါတ္မွီပီး အင္တာနက္နဲ့တယ္လီ ဖုန္း ဆက္သြယ္ေရးေတြမွာ မ်ားစြာသာလြန္ေနတာကိုေတြ့ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေျကာင့္လဲ သူတုိ့ေဒသ ကုိစစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ သြတ္သြင္းမဲ့ ၂၀၁၀-နုိ၀င္ဘာ ၇-ရက္ေရြး ေကာက္ပဲြကိုလဲ သူပုန္ ေဟာင္းေတြက သူတုိ့နယ္ေျမမွာ က်င္းပခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ သူတုိ့ေဒသေတြကုိ ေဟာင္ေကာင္က်ြန္းလုိ။ မကၠာအုိလုိ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒ သအျဖစ္ေပးဖုိ့။ နုိင္ငံတခု စနစ္ ၂-ခုက်င့္သုံးဖုိ့အထိ တုိင္းရင္း သား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ့တခ်ဳိ့က ေတာင္းဆိုေနတာလဲျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ့ အခုျဖစ္ေနတဲ့ တုိက္ပဲြေတြ။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ျပသာနာေတြ။ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ျပသာနာေတြကို အခ်ိန္မွီျငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ့ေဆြးေနြးအေျဖမရွာနုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ခုနကေထာက္ျပခဲ့တဲ့ သူပုန္ေတြရဲ့ ျမုိျပနုိင္ငံသစ္ေတြအျပင္ ေနျပည္ေတာ္နဲ့ တျခားေဒသက ျမုိျပနုိင္ငံေတြပါ ပ်က္စီးလာနုိင္ တဲ့အေျခေနမ်ဳိးျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အျမန္ဆုံးေဆြးေနြးအေျဖရွာဖုိ့ နုိင္ငံတကာက ေတာင္းဆုိ ေနပါတယ္။ ဒီေတာတြင္းမွာဘဲ့ ျမန္မာ့ဒိီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ကလဲ အစိုးရ၀န္ျကီးတဦးျဖစ္သူ ဦးေအာင္ျကည္နဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ လအတြင္းကဘဲ့ ေဆြးေႏြးမႈေတြျပန္စလာတာေတြ့ ရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ လက္နက္ကုိင္ပတိပခ ေျပလည္ေစေရး အတြက္ သူတတ္နုိင္တဲ့ဖက္က ကူညီေပးခ်င္တယ္လုိ့ ေျကျငာခ်က္တေစာင္ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာ က္တခါ ေရြးေကာက္ပဲြ တုိင္းရင္းသားပါတီ ၅-ခုကလဲ အလားတူ ေျကျငာခ်က္မ်ဳိးထုတ္ျပန္ထားပါ တယ္။

ဒါေမပဲ့ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေျကျငာခ်က္ေတြ။ စာရြက္စာတန္းေတြအဆင့္မွာဘဲ့ရွိေနေသးပီး တုိက္ပဲြေတြကို တားဆီးရပ္တန့္ေအာင္ တကယ္၀င္လုပ္နုိင္တဲ့သူမေတြ့ရေသး။ ေနာက္တခါ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုျကည္နဲ့ ၀န္ျကီးဦးေအာင္ျကည္တုိ့ရဲ့ေဆြးေႏြးမႈကေကာ အယင္စစ္အစိုးရေခါတ္ကထက္ပုိပီး ထူး လာပါ့မလားဆုိတာကုိလဲ အကဲခတ္ေတြက သံသယ-ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုတုိက္ပဲြ ေတြျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ့ ၁၇-ဖြဲ့နဲ့ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီမႈရ ေအာင္ အဓိကေနရာက ျကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးခဲ့သူ ၀န္ျကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမႈးေဟာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျကီးခင္ညြန့္ကုိ ၂၀၀၄-ကစပီး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ထားျခင္းက ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး သမားေတြအတြက္ေနရာမရွိေသးဘူးဆုိတာကုိ သက္သက္ျပသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။

(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္နဲ့ ဦးေအာင္ျကည္တုိ့ရဲ့ ေတြ့ဆုံပဲြ...)

ဒါေျကာင့္ ၂၃-နွစ္ျကာ က်ေနာ္တုိ့ရဲ့ေတာ္လွန္ေရးအေျခေနကုိ ဆန္းစစ္မယ္ဆုိရင္ အေျခေန ဟာ ေရွ့ကုိမတုိးနုိင္တဲ့အျပင္ ေနာက္ ျပန္ဆုတ္ေနတဲ့သေဘာ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပ်က္ပီး ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး ေရးသမားေတြ ဖမ္းဆီးခံရ။ ေသနပ္သံေတြျပန္ျကားလာေနတဲ့သေဘာျဖစ္္ပါတယ္။ ဒီျပသာနာေတြကို နုိင္ငံတကာအသိုင္း၀ုိင္းက အျမန္ဆုံးျကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးဖုိ့လုိေနပါတယ္။ တရုတ္နဲ့ အေမရိကန္အပါ ၀င္ နုိင္ငံတကာဖက္ကေန အခ်ိန္မွီျကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးဖုိ့ အခ်ိန္ေနာက္က်သြားမယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ လက္ နက္ကိုင္္ပတိပခ-အေျခေနဟာ ၁၉၈၈။ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကာလ အေျခေနကုိ ျပန္ေရာက္သြား ဖုိ့ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနပါတယ္။

ဒီလိုအေျခေနမ်ဳိးမွာ အာရပ္ကမၻာမွာ လူထုအုံျကြမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ တုိး တက္ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ လစ္ဗ်ားနုိင္ငံမွာဆုိရင္ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးက အထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္ေနျပီး ျမုိေတာ္ထရီပုိလီ-ကုိေတာင္ သူပုန္ေတြက မနက္ျဖန္-သဖက္ခါမွာ သိမ္းဖုိ့ျပင္ေနပါတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြ အေပၚေက်ာင္းသားေတြက အားက်ေနပီး ဒီဂရက္ေတြ ျမန္မာနုိင္ငံဆီကိုပါ ျပန္နွံလာမယ္ လုိ့ သူတုိ့က ေမ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။ ဒီေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုေပးခဲ့သူေတြထဲမွာ အေမရိကန္လြတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်ြန္မက္ကိန္း လုိ ပုဂုိလ္မ်ဳိးေတာင္ ပါ၀င္ေနတဲ့အတြက္ မျဖစ္နုိင္တာကို ေက်ာင္းသားေတြကေမ်ာ္လင့္ ေနတယ္လုိ့ေတာ့ ေျပာဖို့ခက္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ သူတုိ့ရဲ့ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ လူထုလႈပ္ရွားမႈတင္ မကပါဘူး။ လစ္ဗ်ားကို ေနတုိးအဖြဲ့က ဗုံးက်ဲပီး သူပုန္ေတြက တနုိင္ငံလုံးကုိ တေျဖးေျဖးခ်င္းသိမ္းပုိက္ ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကုိလဲ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြက အားက်ေနတာျဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ့ရဲ့ေမ်ာ္လင့္- အားက်မႈေတြဟာ လက္ေတြ့နဲ့ဘယ္ေလာက္နီးစပ္သလဲ။ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္မ်ားျဖစ္ေနေလမလား။ ဒါဟာ နုိင္ငံတကာ အသိုင္း၀ုိင္းရဲ့ရပ္တည္ခ်က္နဲ့ ျပည္တြင္းရွိနုိ္င္ငံ ေရး ပါတီေတြ။ နယ္စပ္ကလက္နက္ကုိင္အဖြဲ့ေတြရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈအေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ စစ္ပဲြေတြ။ နုိင္ငံေရးျပသာနာေတြကို ေတြဆုံေဆြးေနြးေနြးပီးအေျဖရွာနုိင္ေအာင္ ကုလသမဂနဲ့ နုိင္ငံတကာအသိုင္း၀ုိင္းက အရပ္၀တ္-စစ္အစိုးရကုိအေသခ်ာဖိအားေပးနုိင္မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ လစ္ဗ်ားစတုိင္ စစ္ေရးအရ အေရးအေရးယူပီး အာနာရွင္စနစ္ကုိျဖတ္ခ်ေရးကို ေဆာင္ရြက္ မလား။

ဒီနွစ္ခုထဲက တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ပီး အခ်ိန္ဇယားအတိအက်နဲ့စတင္အေကာင္ထည္ ေဖၚဖုိ့ အေရး ေပၚလုိေနပါတယ္။ ဒီ ၂-ခုစလုံးကုိလစ္လွ်ဴရႈပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ကလုိဘဲ့ ေသာင္မတင္ေရမက် ဇတ္ေမ်ာဆက္လုပ္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးအေျခေနဟာ မထူးဇါတ္ခင္းပီး လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပဲြနဲ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးဖက္ဆီ ျပန္လည္ဦးလွည့္သြားဖုိ့ အေျခေနအရပ္ရပ္က တြန္းပုိ့ေန ပီျဖစ္ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္... ဓါတ္ပုံမ်ားကုိ Face book, Irrawaddy နွင့္ Shanland တုိ့မွ ကူးယူေဖၚျပထားပါသည္)
...............................................................

(ဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့အတုိင္း လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးခြန္းထုတ္ေနတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္က ၈-ေလးလုံးမွာပါ၀င္ခဲ့တဲ့သူေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြ အခုဘယ္ေရာက္ကုန္ပီလဲ- ဆုိတာကုိ
ေလ့လာဆန္းစစ္နုိင္ဖုိ့ ABSDF တပ္ဖြဲ့၀င္တခ်ဳိ ၂၀၀၅-ဒီဇင္ဘာလ ေရွ့တန္းခရီးစဥ္တခုအေျကာင္း
ဗီြဒီယုိ-မွတ္တန္းကိုပါ ဒီေနရာမွာတဲြပီးေဖၚျပလုိက္ပါတယ္။ ဗီြဒီယုိ-မွတ္တန္းတင္သူဟာ နယူးဇီလန္
နုိင္ငံသား အလြတ္သတင္းေထာက္တဦးျဖစ္ေပမဲ့ အခုခ်ိန္ထိ ျပန္လည္ဆက္သြယ္မႈမရေသးပါ)

.............................................................

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
At gunpoint on the Thai-Burma border

I found myself at gunpoint again in early 1995 when I tried to sneak across the border to Minthamee Camp with a foreign journalist. It was a sunny afternoon in January 1995. I was on my way back from the ABSDF office in Bangkok to Minthamee camp, across the border from Hwaynamkhong in Thailand’s Kanchanaburi province, accompanied by a western journalist. We got off the bus just before we reached a Thai border checkpoint and walked along a jungle path to our camp as we often did when crossing the border to avoid questions from Thai soldiers.

But this time, unbeknown to us, Thai villagers informed the checkpoint officials that a white man had followed a Burmese man into the jungle. After we had been walking for about 15 minutes, I heard Thai voices and the heavy tread of jungle boots. First we hid behind a big tree but then I began to worry that they might shoot us by mistake and so I called out, “We are here”. Three Thai border guards pointed their M-16 rifles at us and took us to their base. They asked me many questions in Thai. My Thai language skills had improved by this time, but I was still not able to communicate easily so the guards contacted some KNU officials nearby. “Why is a farang [foreigner] going with you into the jungle?” the Thai officer asked me.

After a night in jail in the army hut and hours of discussion at Kanchanaburi police station, we were finally allowed to proceed to our camp. Minthamee is located between Kanchanaburi province in Thailand and the Tavoy district of Burma. We built the camp in the hills alongside the Tenasserim river. “This is such a nice place with a good view,” the Austrian videojournalist said when we arrived at my hut by the river. We had never thought of our place as nice but for him, a western journalist, everything was new and interesting. His visit gave me my first opportunity to learn how professional journalists work on the ground.

The Austrian had come to our camp to make a short documentary about ABSDF activities. He wanted to focus on our military actions, so we took him to the frontline where we faced Burmese troops. It was not an easy journey from Minthamee camp in the border area to the Andaman Sea. After two days on a tail-boat along the Tenasserim river and another two days on foot, we reached Pyicha village in Palaw township where our frontline troops were based.

The Austrian video-journalist actually wanted to film while we were fighting with the SPDC troops, but this would have been a deadly game. So I told my column commander Hla Oo (who is now resettled in US) to avoid enemy outposts as we made our way to Lake-U-Thaung, a coastal village where we were due to address a public meeting. After five nights and four days travelling along the Andaman coast, we concluded our trip with a speech at a public meeting at a bus station in nearby Palaw town.

The hour-long documentary “Knife to Knife, Lance to Lance” that resulted from this trip was broadcast in Austria in 1996 and DVB has often used the footage taken for stories on the ABSDF and jungle life.

(For video----http://htetaungkyaw201.blogspot.com/2011/03/minthamee-battalion-201-part-one.html
http://htetaungkyaw201.blogspot.com/2011/03/minthamee-battalion-201-part-two.html

(From Far from home: 20-years in Exile)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Casualties of hunger

It was an afternoon in the rainy season in early October 1988, our first full moon day since we had been in the jungle. About 50 of us students were making our way from our camp where we being given basic military training by Karen National Union (KNU) soldiers to another village with a Buddhist monastery where we could celebrate our traditional religious festival.

Tha-tin-kyunt, the full moon day that marks the end of lent, is an important religious festival for Buddhists, but celebrating religion was not our priority in those days – after four weeks of hunger we were more concerned about being able to eat a good meal. Every weekend, on Saturday, we would go to the villages near our camp to play football in return for dinner. On Sunday morning, we would visit churches even though we were all Buddhist, looking for the chance to eat better food. As we were students from the cities, we were not accustomed to eating low-quality rice with no meat but only naungu- hti, or fish-paste, when we arrived at our new camp.

The paths in rural areas, especially in the KNU-controlled Ka-thongni village tracts, were totally different from the roads we had walked along as university students. The narrow, muddy paths passed through many streams with no bridges. We soon came to a tributary of the Tenasserim river with a very strong current, perhaps flowing from the mountains. While we stopped to discuss whether we should go ahead or return to the camp, a villager from Kyak Htoo village who had acted as our guide waded out into the river and called to us, “Don’t worry guys. The water level is just up to the neck. This is an easy swim for a rebel commando. Please just follow me.”

Before the duty commander had given the green light, many students had already begun following the villager. So we shouted, “Be careful. Take off your shoes. Hold each other’s hands.” But our warning was too late. Nyi Nyi Naing, a 22-year-old mathematics student in his second year at Tavoy College, had been swept away by the strong current. Deep in the jungle there were no rescuers, divers, boats or helicopters so we did the best we could. Unfortunately the current had carried him into deep water where there were many fallen branches. We searched for him late into the afternoon but eventually had to give up.

We continued on to the monastery to play football for our dinner. But even the pork curry fed to us by the villagers could not lift our spirits as we all talked about Nyi Nyi Naing. I can still see his face, a Chinese Tavoyan, talkative and friendly. His parents, who sell Aung-Ba-Lay lottery tickets near the Tavoy cinema, are among the 10 richest people in Tavoy. The full moon day ceremony was changed into a prayer service for Nyi Nyi Naing. But unfortunately, there was no monk at the monastery.

There were two reasons for this: firstly, no monk wanted to stay for long in the grey area between the Burmese troops and the KNU as they could easily be accused of being a spy by either side, and secondly, it is not easy for a Buddhist monk to live in the Christian-dominated KNU-controlled area. Luckily, there was a man in our group who had served as a monk in Tavoy for a long time and so we asked him to lead the service.

Two days later, we found Nyi Nyi Naing’s body some hundreds metres down the lower side of river. We tried to inform his parents in Tavoy of his death but they could not come to the black rebelcontrolled area where we were living at the time. We urged the Karen villagers to give him a proper burial as were not able to hold a Buddhist ceremony for him with no monk there.

Ka-thong-ni tract is located alongside the Bang Chaung, a tributary of the Tenasserim, four days’ walk from Tavoy and two days from Minthamee camp near the Thai border. We stayed there for over five weeks before we went on to Minthamee camp. Nyi Nyi Naing was the first All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF) casualty I saw with my own eyes. I have never forgotten him as a man who died for want of food in the jungle.

**********
It was a summer day in 1992, just after the ABSDF split into two factions, or three if you count the Bat-ma-like, or non-aligned group, which I led. The KNU’s general secretary of Magui-Tavoy district, Pado Ni Ni, invited me to come to his office in Min-Tha-Mee Khe at the source of the Minthamee stream. This was about 10 kilometres from our camp, Min-Tha-Mee Hta, where the Minthamee stream meets the Tenasserim river. At the time, I was the coordinator for three ABSDF factions in the area which comprised about 1000 troops and family members.

Since the central committee of ABSDF splintered into two factions in early 1992, some battalions had supported the Dr Naing Aungled faction while the others followed Moe The Zun. But in our area, Minthamee, where the two strongest battalions – 201 and 203 – were based, we had split into five groups divided by battalion and allegiance. In battalion 203, about 100 soldiers led by Thaung Htun (who is now resettled in New Zealand) supported Dr Naing Aung while about 80 led by Htein Lin (who is now resettled in the US) supported Moe The Zun.

In battalion 201, we were split into three factions: about 100 troops led by Zaw Than (who was killed by the SPDC troops in a special operation in the Andaman sea in 1997) supported Dr Naing Aung, while about 50 led by Kyaw Ya (who surrendered to the Burmese Embassy in Bangkok in 1995) supported Moe The Zun. About 200 troops stayed neutral and did not support either side. I was the leader of this non-aligned faction and so they chose me as a coordinator for all five groups.

The first lesson I learned in the jungle was how to use democratic principles to resolve differences of opinions. We did not fight each other with guns as our older brother organisations had done in the past but with words. After the division into factions, we decided to live separately and so went from two camps to five. The reason the KNU wanted to see me now was to discuss the location of one of the new camps.

About 80 troops and family members from battalion 203 led by Htein Lin were living at Alal-Store at that time, between Minthamee Khe and Minthamee Hta. They had been driven out by Thaung Htun’s original base of battalion 203 on the banks of the Tenasserim river. When I got to Pado Ni Ni’s office, he confronted me about the way the troops were treating their environment.

“You students do not respect nature. The Minthamee stream is nearly dying because of you guys digging for crabs and prawns and whatever else you can find. You guys have also been cutting down big trees for firewood without our permission,” the KNU secretary shouted at me. “Don’t be angry with us Pado. Please provide more food for them if you are worried about environmental damage,” I said to him. He became really angry with me when he realised my poor knowledge of environmental issues. “You must learn about the harmony of nature.

You need to attend our forestry department’s class,” he advised me. As we were their guests, I decided to stop complaining to him although I was well aware of the deforestation in the area under their control as they sold thousands of tons of timber to Thai traders. In the end, we agreed to move those 80 troops back to the banks of the Tenasserim river near Dr Naing Aung’s groups from battalion 203. All five camps were based together along the river for years without any major problems until the Burmese troops moved in in 1997.

**********
One sunny morning in March 1994, I travelled from the ABSDF office in Bangkok to our new jungle camp opposite the popular Hua Hin beach with an official from the International Refugee Committee (IRC). We passed the beautiful beaches and the popular Ban Laau Water fall and finally reached the last Thai village, Khaung Yai (The big mountain) before our jungle camp. As we walked along the stream to our camp, the lady from the IRC, seeing the paper, plastics and food waste the students had thrown into the water, began complaining to me that we did not respect the environment.

When we stopped for lunch along the way, we washed our hands and dishes in the stream as we did every day. But the IRC official complained again and again that the ABSDF were not respecting environmental law. As a Burmese rebel, I had never heard of environmental law so I just smiled and paid no attention to her complaints. Once we arrived at the camp, the IRC exclaimed loudly when I offered her monkey curry for dinner. “You guys are killers. You have killed innocent wildlife. You are destroying the environment and nature,” she shouted and spent the whole night crying.

We had no idea why she was so angry. The next morning, some students shot a monkey in a big tree just beside the camp and others used the monkey’s hand bone as a tool to make Yazin (cigarettes). “How can you complain? If you don’t want us to kill monkeys, you should provide us with proper food, meat and milk – you are the donor,” I told her.

She was really upset now but we just laughed as we didn’t understand her feelings. I heard later that she wrote an official letter of complaint to the ABSDF headquarters saying that battalions 201 and 203 were destroying the environment and forest wildlife. If we did not stop, she wrote, the IRC would cut our aid. But we didn’t care about that; perhaps we didn’t understand the value of our natural environment. So we continued shooting not only monkeys but also any kind of wildlife we could use for food.

Sometimes we used hand-grenades in the river for easy fishing. Three years later, I began to understand her point of view when I met Sulak Sivaraksa, a social critic who was staging a protest in Huay Khayaeng forest, Kanchanaburi province. He was campaigning to save wild animals and protect forests in the path of the 700 kilometre long Yadana gas pipeline project stretching from the Gulf of Martaban in Burma to Ratchaburi province in Thailand.

I often visited these forests as an activist turned professional journalist to find out about the protests. Although I met many environmentalists there, I struggled to understand why the small animals – the colourful crab, the exotic birds – and the narrow streams and deep forests were more important than billion-dollar gas projects.

It was only when I arrived in Norway that I truly understood her feelings. There are many ducks in the public lakes and beaches but no one tried to catch them. I learned that there are many regulations to protect wild animals, but, more importantly, no one thinks to kill these animals as no one is hungry here.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

THE IRRAWADDY: May, 1999 Vol 7 No 4
By Win Htein
Win Htein writes on efforts by Burmese in exile to find ways to educate a neglected generation.

Some young people in a thatch hut in a camp on the Thai-Burma border are debating the educational problems facing young people in Burma today. "We must improve our education level and then change the curriculum in all schools in the liberated area," declared one student with emotion.

This subject was being discussed during a brief one-off seminar on the current education situation in Burma organized by the All Burma Students Democratic Front (ABSDF). Most ABSDF members never graduated from university because they were deprived of their right to continue their education for participating in the 8-8-88 demonstrations.

In Rangoon, the army closed all universities after the 8-8-88 uprising. In the past decade, universities have been open for a total of only about two years. They were re-opened briefly following elections in 1990, but then shut down again after students demonstrated to show their support for Daw Aung San Suu Kyi when she won the 1991 Nobel Peace Prize. The universities have been closed most of the time since December 1996, when protests were held at the Rangoon Institute of Technology. Protests by RIT students during the brief reopening of universities for examinations in August 1998 probably mean that they will not be opened again soon.

"While students in open societies are debating whether education should be for business or knowledge, students in Burma don't even have the right to go to university. It's a very sad situation for the generation of Burmese who will be leading the country in the future," lamented a Burmese lecturer at Assumption Business Administration College in Bangkok. More than 500 Burmese professors and lecturers teach at universities in Thailand, while thousands more teach in the US, Europe, Japan and other countries. Most left their native country because there were no jobs for them at Burmese universities, or because they could not stand working under military supervisors with no understanding of educational matters.

Extremely poor salaries are another reason many leave Burma. "My monthly salary at Rangoon University was 1750 kyat (about six dollars), while a meal in the market cost nearly 100 kyat. How could I live on just my own income? I still had to get money from my parents," said a lecturer in an interview with the Democratic Voice of Burma. She now earns nearly 20,000 baht (about US$500) a month at a Thai university, where she also has her own computer with an Internet connection. Now, she says, she can even afford to send some money to her parents.

"STUDENTS ARE THEIR ENEMIES"

Instead of helping lecturers to become better educators, the emphasis of "teacher training" under the military regime is learning how to control students in order to prevent them from participating in demonstrations. "They warned us that if one of our students joins a protest, we will be sent to jail for six months," said a lecturer who is now working in Thailand.

"In the generals' minds, the students are their enemies." A dramatic example of this mindset at work was General Ne Win's destruction of the Students Union Building at Rangoon University on July 7, 1962. The dictator evidently wanted to make his attitude towards the students abundantly clear. "Ne Win and his Tamadaw (military) men have never had a good view of students.

They are psychopaths who are afraid of educated people. They only want uneducated people who will obey their commands in Burma," commented Dr Mya Maung from Boston College, who worked for many years as a teacher at the Defense Services Academy in Maymyo. Soon after the State Law and Order Council (Slorc) took power in 1988, Lt-Gen Khin Nyunt, the powerful first secretary of the ruling junta, became the chairman of the National Education Committee. He is also the chief of the Military Intelligence Service (MIS), which orders teachers to spy on their students.

These facts alone do a great deal to explain why the education system in Burma is in such bad shape. Another serious problem that derives from the military's attitude towards students is underfunding. While 4% of the national budget is spent on education, over 40% goes to the military. There are nearly half a million soldiers in Burma, and roughly the same number of students who are waiting for the universities to re-open. Before the student demonstrations in December 1996, the junta planned to shorten the university curriculum from four years to two years in an effort to deal with the large number of high school graduates who spent years waiting just to get into university.

Now it looks as if they will not even get a two-year education. "Most young students in Rangoon are sitting in teashops waiting for the universities to re-open. They want to do something but there's nothing they can do," said a Thai NGO worker who recently attended an education seminar in Rangoon. The sight of jobless young people sitting in teashops is a common one in Rangoon. Not as visible are the many would-be students who have turned to drugs to deal with the hopelessness of their situation.

Nor can you see the many others who have moved to Thailand in search of work, or those sent to prison for engaging in political activities. "The world community and NGOs should hurry to Burma to promote education, even if the universities are closed. There is no one else here who can help the younger generation. So we should not wait until the government changes," said the Thai NGO worker.

The state of education in Burma is often ridiculed in Burmese popular culture. In a well-known censored song, the singer laments that after he graduates, he will have to ask his friend, who didn't pass high school, to give him a job. While university graduates in many countries complain about the difficulty of finding a decent job, in Burma it is no exaggeration to say that many educated people are lucky to find jobs as taxi or trishaw drivers. When a famous comedian interviewing a recent high school graduate on state-run TV jokingly congratulated her on completing her education, he obviously struck a little too close to home. He was arrested the next day and sentenced to a six-month jail term for making the remark.

Another weak point in Burma's education system is corruption. Money or even force is often used to ensure that the children of influential people always do well in examinations and get into the best universities. "If you can give 100,000 kyat, you are sure to win distinction in the high school examination," said one student. For teachers earning negligible salaries, accepting bribes is undoubtedly an irresistible temptation.

The problem of closed universities exists only for ordinary people. "This problem is just for us because we are not VIPs," said one student in Rangoon who has been waiting to enter university since 1995. "VIP" refers to members of families with military connections, who can attend such institutions as the Defense Studies Academy, the Military Institute of Medicine, the Military Institute of Technology, the Military Institute of Economics, or the Military Institute of Computer Science.

MOVING FORWARD

Finding a solution to these problems will not be easy, but activists in the liberated area are determined to make a start. At the ABSDF education seminar held on the Thai-Burma border, it was decided that a plan should be drawn up to promote education in the liberated area while universities in the rest of the country remain closed. According to figures compiled by the National Educational Council, established in Manerplaw in 1993 by the National Council for the Union of Burma (NCUB), the liberated area has 19 high schools, 95 middle schools and 1209 primary schools, with a total of almost 150,000 students. This includes schools in areas under the control of ethnic cease-fire groups.

"We have a plan to do a seminar to develop a curriculum for the whole liberated area. But now we have no stable area, and another problem is the various ethnic languages," said an officer of the NEC, adding that their main task right now is to find supporting groups. At present, the Norway Burma Council is their main donor. A student at the ABSDF Headquarters School said, "Now I study in the 6th standard, but I don't know when we will have to move again."

Burmese army offensives have forced his school to move five times in the past seven years. Burmese soldiers killed both his parents in his village when he was five years old. "They (the ABSDF and the Karen National Union) are pushing for better education but their camps are not stable," said an Australian volunteer teacher at the ABSDF Headquarters School. "I believe that the Burmese are much more interested in education than people in my country," he added.

When he visited Rangoon, he said people asked him how the education system in other countries differed from that in Burma. They also asked him about relations between students and soldiers. Another western education worker involved in a teacher training program commented that while the ABSDF and KNU were very interested in promoting education, they were often too busy with their political activities to devote much energy to it. He said that he was working on a six-month program, but after three months, they still hadn't completed the translation of teaching materials from English into Burmese and Karen. He added that there was also a shortage of teachers, especially ones with a professional teaching background.

Most of the teachers receiving training were former soldiers, politicians, doctors, or engineers. The headmaster at the ABSDF Headquarters School is a mining engineer with no previous teaching experience. One of the teachers working under him is a former battalion commander from the Students Army. The headmaster was appointed to his position, but the soldier-cum-teacher was more than willing to make a career change.

"I chose myself as a teacher because I believe that we should share our education with the new generation here." While he seemed happy about his new line of work, not everybody shared his enthusiasm for teaching. One leader who used to work as a professional teacher in Burma remarked that "A commander is more important than a teacher in the revolutionary area. We came here to do political work, not to teach." For some, the education problem is merely an offshoot of the political situation. "If we can change the whole political system to make a democratic government, it (the education problem) will be solved automatically," commented one activist.

Meanwhile, Burmese opposition groups continue to seek ways to educate young people. One effective approach to providing post-secondary education has been through the Distance Education Program, a correspondence course using a curriculum developed by an Australian university. The DEP has proven very useful to former students who weren't able to complete their university studies in Burma, and younger people who have graduated from high schools in refugee camps in border areas of Thailand and India. To date, the DEP has reached more than 300 students. Another option available to some exceptional students is sponsorship to study in foreign countries. Hundreds of students have received scholarships from the Open Society Institute and some US and Australian universities, giving them a chance to study at universities in Thailand, India or in third countries.

While such opportunities exist for a small minority of students, however, many obstacles remain for the majority of Burmese who live in foreign countries without official recognition. The Thai Action Committee for Democracy in Burma, an NGO based in Thailand, established a primary school for the children of immigrants living in Mahachai, Bangkok's "Little Burma", but the school was later shut down for "security reasons".

Zaw Htoo, a 20-year-old history student from Tavoy College, has been waiting since December 1996 for a chance to resume his studies. In the meantime, he works at a fish-processing factory in Mahachai. "We are the victims of an inadequate education system and political unrest," he says. "In my factory, all Thai graduates get high positions and good salaries, but all we can do is manual labor." But even if he had graduated, he would have been lucky to earn two thousand kyat (roughly 200 baht) a month in Burma, compared to his present salary of 4,500 baht. Now he is not certain if he would return to Burma even if he had a chance to continue his studies.

The junta in Rangoon recently ordered all high schools to hold separate examinations, to prevent a large gathering of students in one place. The same order informed teachers that they could give students extra marks for holding "correct" political views. About 300,000 students sat for high school examinations held in early March, of whom around 100,000 could be expected to pass. That means there will be a significant increase in the backlog of students waiting to enter university. If universities are not opened in the near future, the total number could reach a million within a few years. Until Burma's military regime realizes that this figure represents a tremendous loss for the country's future, it is unlikely to risk re-opening the universities. But while the generals clearly wish to see their hold on power last in perpetuity, they seem to regard the future as somebody else's problem.

Win Htein is a correspondent for the Democratic Voice of Burma.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Subject: The Nation - Role of the educated in the revolution

Editorial & Opinion

Role of the educated in the revolution

Where are the educated and why are they not leading the fight for Burma's
freedom? Win Htein takes a look at what some of them have to say.

In the middle of March, about 900 Burmese students were permitted to go to
the ''safe area'', Baan Maniloi, Ratchaburi, southwest of Bangkok. There
they must wait to go to third countries. This is the largest number of
students to enter the safe camp at one time in the past eight years.

There are about 600 students staying in this camp who have obtained refugee
status from the United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) Bangkok
office.

''Since November 1992, about 900 students have gone to third countries,'' Ko
Aung Htun, a 38-year-old former student from Rangoon University, told the
Democratic Voice of Burma. Now, he is a leader in the Burmese Students
Association (BSA) in the safe area.

The camp, formerly a unit of the Border Patrol Police (BPP), has the
official name of the ''Burmese Students' Centre''. There are ten barracks
and several huts in the approximately 1,000 square metre compound.

Some students are sleeping without a fan under a hot zinc roof. Some are
sitting and talking while they smoke in the tea and betel nut shops. A few
are in the library and some of their children are studying in Dawn School.

An official of the Thai Home Ministry controls the camp, which is
coordinated by the UNHCR. There have been many problems between the Thai
authorities and students seeking more rights, such as more electricity,
larger barracks, more frequent travel, more political activities and more
open media etc.

However, the United States, Canada and Australia are becoming the students'
new homelands because in their minds there is no alternative for their
future. Most of them are former members of the All Burma Students'
Democratic Front (ABSDF), which was founded on the Thai-Burma border after
the 8888 popular uprising.

''We are democratic, so anyone can choose their own way. We should not
control them. But it must be clear, the ABSDF never urges people to go away
from Burma. Our main forces are inland. We hope that they will continue the
struggle in their own way, and go back to Burma after their studies,''

explained Ko Aung Naing Oo, the spokesperson of the ABSDF, about the Front's
policy for the students.

Why do people want to go to third countries?

''Because we have no option. We cannot go back to Burma and we cannot live
in Thailand,'' said a former member who recently resigned from the ABSDF.
''We must choose our own way for our future. If I could go back to Burma
with a guarantee of being a political activist, I'm sure I would not have
chosen this refugee way''.

But some exiled students did not agree with his comment. ''I think we have
some options. We should choose to stay in Thailand if we want to continue
the struggle because it's the nearest country. There are one million Burmese
living here, why is it just the students who cannot stay?'' complained an
exiled Burmese student who is now an NGO worker in Bangkok.

A senior leader of the ABSDF disapproved of students applying to go to third
countries. He said in a border camp, ''When people take this option the
revolutionary forces on the border and inside Burma lose numbers and
strength.''

Despite the controversy, 80 per cent of exiled educated Burmese try to go
third countries. Why?

Moreover, on the other side of the border, the SPDC controlled area, what is
the situation of educated people?

Inside Burma, about 15 per cent of educated people go to foreign countries
to find good jobs. This is because the military rulers have no respect for
their status. They have no right to talk, write, or think freely. In Burma,
if someone has a fax machine or access to the Internet, there is a
punishment of seven years jail. Another problem is that salaries are so
poor.

''There are two points. First, we don't like the military ruler and second,
we need a higher salary,'' said a Burmese lecturer in Bangkok's Assumption
Business Administration College (Abac) University.

Her monthly salary in Rangoon University was 1750 kyat (Bt175) and she had
no right to make any suggestions to the university. Now, in Bangkok, her
salary is nearly Bt20,000, she has her own computer with Internet access and
her opinion is valued.

At the same time, some young educated rebels are still fighting the junta by
armed struggle in the jungle along the border. They describe educated people
who have gone to foreign countries as ''selfish''.

What is the role of educated people in Burma's revolution?

Most analysts have said that the world situation has changed already from
favouring armed struggle to dialogue. The middle class (educated people) are
the leaders of the next revolutions.

For example, in May 1992 in Thailand, educated people led a revolution by
demonstrating against the military dictator, General Suchinda Kraprayoon in
Bangkok's streets.

About 60 per cent of Thais are middle class (educated people). How large is
the middle class in Burma? No one can say with precision.

''Asian countries have some differences in their backgrounds. Thailand, the
Philippines and Korea are developed, so their revolution was led by the
middle class. But Burma, Indonesia and Cambodia are not yet developed, so
they do not have a strong middle class,'' commented a Burmese journalist

studying political science in London.

Obviously, the educated Burmese people are afraid of the authorities more
than in any other country. They are easy for the generals to control because
they work in government departments as civil servants. There are no
independent academics, civil institutions, NGOs, etc in Burma.

Even people living outside Burma are still afraid of the generals. ''The MIS
[Military Intelligence Service] know everything about us, they have records
for everyone in their embassies. If I give an interview, first they will
cancel my passport and then they will warn my family in Rangoon,'' said an
engineer in Bangkok.

This is the case not only for engineers but also for 90 per cent of Burmese,
including some journalists who work for foreign-based news agencies and for
radio stations.

Dr Myo Nyunt, a Burmese Economics professor from Edith Cowan University in
Australia, commented in an interview with DVB: ''All educated people don't
like military rule. We want a change to a new government in our country.

''But know, the Burmese generals are different to rulers in any other part
of the world. They are very cruel and very obstinate and they never respond
to the world community's pressure.''

The lecturer from Abac agreed with his comment. ''Educated people in Burma
had a role in which they did not openly challenge the control of the
military. Because of this educated people obey illegal commands of ignorant
people [soldiers]. So I decided in my mind never to go back to Burma before
there is democracy.''

Almost all educated Burmese share her opinion. But the question is ''Who
will bring democracy to Burma for them?'' They forget their role in the
democracy movement. Therefore, the educated people are more afraid of the
junta than the grassroots people are!

''You Burmese are not only afraid but also wracked with disunity. I have met
many opposition groups in exile. If you cannot fix these problems, how you
can face a strong army?'' a western journalist said in criticising his
Burmese counterparts.

''I see everyone waiting and hoping for Aung San Suu Kyi to reach for
democracy. But they are not listening to her 'freedom from fear', they are
still afraid''.

However, most educated Burmese want to go to foreign countries rather than
to lead people to fight for their rights and for a change of government from
the military to a democratic system.

''We cannot bring democracy to Burma, so we go to democratic countries!'' It
is a big joke among the exiled students in the safe area.

''We want to study modern technology and science in developed countries. One
day, I hope we can help Burma as academics in the re-established country,''
said the former member of the ABSDF.

How many people are just waiting for that ''one day''? How many people are
really fighting to take that ''one day''? Obviously, that ''one day'' cannot
be reached automatically.

''We [educated people] are not policy makers. We are just policy
instruments. We have spent over ten years in the jungle and we have no
chance here to study further. So, the leaders must think about how to solve
this brain drain,'' the former member continued.

Actually, no one wants to stay in the jungle or under the military rulers in
Burma. So why do people still live in the jungle and under the soldiers?

''We are the new generation of the 8888 uprising. There must be an end to
the military dictator in our era. This is our 8888 generation's historical
task,'' claimed the ABSDF senior leader.

No one would argue that the educated should study in developed countries for
the re-establishment of Burma. But this does not mean that all educated
people from Burma should go to foreign countries.

What is the role of the educated in the coming uprising?

Are they just waiting outside the country until democracy is achieved? Or
are they leading people in the struggle for Burma?

----------------

Win Htein is a correspondent for the Democratic Voice of Burma.

Date: Sat, 17 Apr 1999.

Htet Aung Kyaw

About Me

Followers

Life in ABSDF

Knife to knife, Lance to lance or the ABSDF.

....................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၇)

........................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၆)

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၅)

..............................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၄)

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၃)

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၂)

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၁)

..................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂၀

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၉)

...............................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသာတဦးရဲ႕ မာရသြန္ ခရီး (၁၈)

..................................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၇

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on February 2, 2012 4:40 pm

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

............................................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၆

2 Comments

1 comments:

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၉

..............................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၈

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၇)

Share

ေနာက္ဆုံးရ သတင္းမ်ား...

Blog Archive

Labels