Tuesday, December 30, 2014

တနသာၤရီ ဂ်ာနယ္ ၂/ ၂၇

Friday, December 26, 2014

PR အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္က ဘယ္သူေတြကို ေပးခ်င္တာလဲ

  • ထက္ေအာင္ေက်ာ္
  • Monday, 15 December 2014 09:49 The Voice.
(ခရီးသြားေနစဥ္ကာလအတြင္း ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အင္တာနက္ေနွးလြန္းလုုိ႔ Posts ေတြ ပုုံမွန္မတင္နုုိင္တဲ့အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္အား ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း...။ လက္က်န္ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ေဆာင္းပါးအသစ္ေတြကိုု ဆက္တုုိက္ တင္ဆက္ေပးသြားမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း...)။

Sunday, December 14, 2014

ေက်ာက္မီးေသြးစက္ရံုုကုုိ ထား၀ယ္ေဒသခံေတြ ဆႏၵျပ

ရမၼဇူေက်ာက္မီးေသြးစက္ရံုစီမံကိန္း ေထာက္ခံအဖြဲ႕ ေပၚလာ၍ ကန္႔ကြက္အုပ္စုဆႏၵျပ
|Dawei Watch| ထား၀ယ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၄
တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီး ထား၀ယ္ခ႐ုိင္၊ ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္၊ ရမၼဇူေဒသတြင္ တည္ေဆာက္မည့္ ၅၀၀ မဂၢါ၀ပ္ ေက်ာက္မီးေသြး ဓာတ္အားေပးစက္႐ံု စီမံကိန္း ေထာက္ခံသည့္အဖြဲ႕ေပၚလာသည့္အတြက္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားက လူအင္အား ၅၀၀ ခန္႔ျဖင့္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔က ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္ သက်က္ေတာေက်းရြာတြင္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။

ႏို၀င္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔က ေက်ာက္မီးေသြးစက္႐ံုစီမံကိန္းႏွင့္ပက္သက္၍ သက်က္ေတာေက်းရြာတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ေဒသခံမ်ားက စီမံကိန္းကို လက္မခံဟု ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ စီမံကိန္းေထာက္ခံသည့္ေဒသခံမ်ားက ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္စုေဆာင္းကာ သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားကို တင္ျပေနသည္ဟု သတင္းထြက္ေပၚေနသည့္အတြက္ ဆႏၵျပရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သက်က္ေတာေက်းရြာမွ ေဒၚသီတာမိုးက ေျပာသည္။
“အစကေတာ့ ဆႏၵျပဖို႔အထိ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူး။ ၀န္ႀကီးေတြ လာတုန္းကလည္း မလိုခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒီလိုေျပာထားရင္းတန္းလန္းက ရြာထဲမွာ စီမံကိန္းလိုတဲ့လူတစ္စုက လက္မွတ္ေတြလိုက္ေကာက္ၿပီး တင္ထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ဘယ္ကိုတင္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း မလိုဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆႏၵျပတာပါ” ဟု ေဒၚသီတာမိုးက ဆိုသည္။
သက်က္ေတာေက်းရြာႏွင့္ ငါးမိုင္ခန္႔ကြာေ၀းသည့္ ရမၼဇူေဒသတြင္ ေဆာက္လုပ္မည့္ ေက်ာက္မီးေသြးစီမံကိန္းသည္ ေဒသခံမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ဆိုး၀ါးစြာထိခိုက္ေစႏိုင္မည့္အျပင္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကာ ေရအရင္းအျမစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေတာေတာင္ေရေျမမ်ား ပ်က္စီးမည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ စီမံကိန္းကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေဆာင္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦး၀င္းလြင္က ေျပာသည္။
ေက်ာက္မီးေသြးစက္႐ံုကို ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေကာက္ယူရာတြင္ သက်က္ေတာေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဦးေဆာင္ေနၿပီး မည့္သည့္အတြက္ လက္မွတ္ေကာက္ခံသည္ကို ေျပာျပျခင္းမရွိသည့္အျပင္ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းတြင္ ရွိသူအားလံုး၏ နာမည္ကိုယူကာ လက္မွတ္မ်ားကို ေကာက္ခံသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ထိုးၾကသည္ဟု ဦး၀င္းလြင္က ေ၀ဖန္ေျပာဆိုသည္။

“ေထာက္ခံလက္မွတ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ေနတယ္ဆိုတာက သက္သက္စြပ္စြဲၿပီး ေျပာတာပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတေယာက္အေနနဲ႔ သမာသမတ္က်က် အလယ္မွာပဲ ေနပါတယ္။ စီမံကိန္းကို ကန္႔လည္းမကန္႔ကြက္ဘူး ေထာက္လည္း မေထာက္ခံဘူး။ အမ်ားဆႏၵသေဘာထားအတိုင္းပဲ လုပ္ရမွာပါ” ဟု သက်က္ေတာေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးဖိုးထူးက ေျပာသည္။
ေက်းရြာတြင္ ေထာက္ခံသူမ်ားေရာ ကန္႔ကြက္သူမ်ားပါ ေဒသခံမ်ား၏ သေဘာထားလက္မွတ္မ်ားကို ေကာက္ယူလ်က္ရွိၿပီး ေထာက္ခံလက္မွတ္ေကာက္သူမ်ားက ၎ထံသို႔ လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားထားေသာ္လည္း ကန္႔ကြက္သူမ်ားကမူ တစ္စံုတစ္ရာ လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားထားျခင္းမရွိဟု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ေျပာသည္။
“လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတဲ့အဖြဲ႕က သေဘာတူလားေမးေတာ့ သေဘာတူလို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအရ ထိုးလိုက္တာပါ။ ဘာမွမေျပာပဲ ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု ေထာက္ခံ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ သက်က္ေတာေက်းရြာမွ  ဦးစံရီက ဆိုသည္။
ရမၼဇူေက်ာက္မီးေသြးစီမံကိန္းကို ေထာက္ခံေၾကာင္းကို ေဒသခံ ၇၀၀ ေက်ာ္၏ လက္မွတ္မ်ားျဖင့္ တင္ျပထားသည္ဟု ၾကားေသာ္လည္း မည္သည့္ဌာနထံသို႔တင္ျပထားသည္ကိုမူ ၎အေနျဖင့္ မသိဟု ဦးစံရီက ရွင္းျပသည္။
စီမံကိန္းေထာက္ခံသူမ်ားက ေထာက္ခံေၾကာင္း တင္ျပထားသည့္အတြက္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားဘက္ကလည္း ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း လက္မွတ္မ်ားကို စုေဆာင္းလ်က္ရွိၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္အထိ လက္မွတ္ ၂၄၀၀ ေက်ာ္ရေနၿပီျဖစ္ကာ ယခုဒီဇင္ဘာလအတြင္း စီမံကိန္းႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားအားလံုးကို တင္ျပသြားမည္ဟု ဦး၀င္းလြင္က ေျပာသည္။
ရမၼဇူေဒသတြင္ တည္ေဆာက္မည့္ ေက်ာက္မီးေသြး အပူစြမ္းအင္သံုး ေရေႏြးေငြ႕လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစီမံကိန္းကို လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၀န္ႀကီးဌာန၊ 24 Hour Mining and Industry Company Limited ၊ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံမွ Truben Investment ကုမၸဏီႏွင့္ စင္ကၤာပူႏိုင္ငံမွ Global Power Generation Limited တို႔ က ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္ တည္ေဆာက္၊ လည္ပတ္၊ လႊဲေျပာင္းစနစ္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ျဖစ္ၿပီး စက္႐ံု၏ ပံုမွန္သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ ၃၀ ျဖစ္ေၾကာင္း စီမံကိန္းအခ်က္အလက္ မ်ားအရ သိရသည္။

Dawei Watch

Monday, December 8, 2014

ေတာ္လွန္ေရး သတင္းသမားတဦးရဲ့ ဒုုိင္ယာရီ (၄၀)

ေရဒီယုုိ သတင္းေထာက္ဘ၀က အမွတ္တရ အလဲြမ်ား


သတင္းေထာက္သက္တန္း ၁၅ နွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အလြဲအေခ်ာ္ေတြက သိပ္မနည္းလွ။ ကုုိယ္တုုိင္လြဲ ေခ်ာ္ခဲ့တာေတြရွိသလုုိ ကုုိယ္ေရွ့မွာသူမ်ားလြဲတာေတြကိုုလဲ ျမင္ခဲ့ဖူးေပါ့။ ဒီအလဲြေတြထဲက အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္စဥ္ တခ်ဳိ႔ကိုု ဒီေနရာမွာတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ 


(၂၀၀၀ ခုုနွစ္ အာဆီယံ အစည္းေ၀းအတြင္း နုုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး ဦး၀င္းေအာင္ကိုု ျမန္မာသတင္းေထာက္ ၃ ဦး ၀ုုိင္းေမးေနစဥ္)

၁၉၉၉ ခုုနွစ္ စက္တင္ဘာလအေစာပုုိင္းမွာ   ေလးလုုံးလႈပ္ရွားမႈမ်ား ျဖစ္လာမလားဆုုိျပီး ထုုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ရွိ အတုုိက္ခံလႈပ္ရွားသူေတြဆီ သတင္းယူဖုုိ႔ က်ေနာ္ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အုုန္းျဖန္ဒုုကၡသည္စခန္းဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ မေမ်ွာ္လင့္ဘူးဆိုုတာက မဲေဆာက္နဲ႔ကီလုုိမီတာ ၁၀၀ နီးပါးေ၀းျပီး သတင္းေထာက္ေတြေတာ္ရံုု သြားခြင့္မရနုုိင္တဲ့ေနရာမုုိ႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တုုိက္တုုိက္ဆုုိင္ဆုုိင္ ဧရာ၀တီအယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္ (အဲဒီအခ်ိန္က RFA သတင္း ေထာက္လဲျဖစ္ပါတယ္ကုုိေအာင္ေဇာ္က ခ်င္းမုုိင္ကေန မဲေဆာက္ကုုိ ကားတစီး နဲ႔ေပါက္ခ်လာပါတယ္။

သူ႔ကားဆရာက ထုုိင္း။ ဒီနယ္ကုုိအေတာ္ကြ်မ္းပုုံရျပိး လမ္းတေလ်ာက္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ကအရာရွိေတြကိုု ဘယ္လုုိဆက္ဆံ ရမယ္ဆုုိတာကိုုပါ သိထားပုုံရပါတယ္။ ဒီလုုိနဲ႔ သူကားၾကံဳကုုိစီးျပီး အုုန္းဖ်ံစခန္းဆီေရာက္သြား တယ္ဆုုိပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္ စခန္းေဆာက္တာက မၾကာေသး။ ကားလမ္းမၾကီးေဘးနားမွာတင္ ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီစခန္းဂိတ္၀မွာ ေတာခ်ေတာ ေခၚ ထုုိင္းနယ္ျခားေစာင့္စစ္သားေတြရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟုုိဖက္ခမ္းလွမ္းလွမ္း အစြန္ဖက္က လမ္းေဘးမွာေတာ့ အျဖစ္သေဘာကာထားတဲ့ ၀ါးလုုံးတန္းေလးမွအပ ဘယ္သူမွမရွိ။ အဲဒီ အေစာင့္ မရွိတဲ့အေပါက္ကေန ခုုိး၀င္။ ဟာလားေဂး၊ ၀ါးလားေဂးနဲ႔ နႈတ္ဆက္ျပီး စခန္းအတြင္း ပုုိင္းေတာင္ကုုန္းေပၚအထိ က်ေနာ္တုုိ႔လမ္းေလ်ာက္တက္သြားပါတယ္။

စခန္းကေဆာက္လက္စဆုုိေတာ့ သစ္၊ ၀ါး၊ အင္ဖက္ သယ္ပိုုးေနသူေတြ၊ တဲေဆာက္ေနသူေတြအမ်ားၾကီး။ အဲဒီ ထဲက အင္ဖက္အထုုပ္ၾကီးပုုခုုံးေပၚထမ္းျပီး ေတာင္ကုုန္းေပၚတက္လာေနသူတဦးကုုိ မုုိက္ကရုုိဖုုန္းတကားကားနဲ႔ က်ေနာ္ကလုုိက္ေမးမိပါတယ္။ ဟုုိလူကလဲ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ နားနားျပီး ျပန္ေျဖေနပါတယ္။ ဒါကိုု ျမင္သြားတဲ့ ကိုုေအာင္ေဇာ္က “ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ားသတင္းယူပုုံက refugee ကိုု Torture ထပ္လုုပ္သလုုိျဖစ္ေနျပီ” လုုိ႔ လွမ္းေအာ္ ေျပာပါတယ္။ 

ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သတင္းရခ်င္တာတခုုကိုုသာသိျပီး သတင္းေမးခံရတဲ့လူဖက္ကအေျခေနကိုု ထည့္မတြက္ မိတဲ့အတြက္ ရွက္သလုုိလိုုျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္းသမားေတြ သတိထားသင့္တဲ့အခ်က္တခုုပါပဲ။

ေနာက္တၾကိမ္အမွားကေတာ့ သူမ်ားမွားတာကိုု ကုုိယ္ကေဘးကေနျမင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအၾကိမ္မွာလဲ ကိုုေအာင္ေဇာ္ ပါတာပါပဲ။ ၂၀၀၀ ခုုနွစ္ ဇူလုုိင္လက ဘန္ေကာက္မွာက်င္းပတဲ့ အာဆီယံ အစည္းေ၀းထဲမွာေပါ့။ က်ေနာ္တုုိ႔ျမန္မာသတင္း ေထာက္ေတြအားလုုံးက စာအုုပ္အတုုကုုိင္ျပီးေနရသူေတြဆုုိေတာ့ သတင္းေထာက္ကဒ္ကုုိ လည္ပင္းမွာ အခ်ိန္ ျပည့္ဆဲြထားဖုုိ႔ သတိမေမ့ပါ။ 

ဒါေပမယ့္ ထုုိင္းသတင္းေထာက္ေတြကေတာ့ သူတုုိ႔နုုိင္ငံထဲမွာဆုုိေတာ့ က်ေနာ္တုုိ႔လုုိ သတင္းေထာက္ကဒ္ကုုိ သြား ေလရာ ဆဲြခ်င္စိတ္ရွိပုုံမရပါဘူး။ ကံကဆုုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီသတင္းေထာက္ ကဒ္မပါလာတဲ့ေန႔မွာမွ အေမရိကန္ နုုိင္ငံ ျခားေရး၀န္ၾကီး မက္ဒရင္းေအာဘရုုိက္ သတင္းစာရွင္းပဲြနဲ႔တုုိးေနပါတယ္။ ထုုံးစံအတုုိင္း အစစ္ေဆးအေမးျမန္း ထူလွတဲ့ အေမရိကန္လုုံျခံဳေရးနဲ႔ အဲဒီသတင္းေထာက္ေတြ႔ျပီေပါ့။

ရွိသမွ်ကဒ္ေတြအကုုန္ထုုတ္ျပေပမဲ့ သတင္းေထာက္ကဒ္ (အာဆီယံ-အစည္းေ၀းအတြက္ သီးသန္႔ထုုတ္ေပးထား တဲ့ကဒ္မျပနုုိင္ေတာ့ ဘယ္လုုိမွရွင္းျပလုုိ႔မရ။ ဗလေတာင့္လွတဲ့ အေမရိကန္ လုုံျခံဳေရးေတြက လူေတြၾကားထဲကေန အဲဒီသတင္းေထာက္ကုုိ အျပင္ဆဲြထုုတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လုုံး၀ အထူးအဆန္းပါပဲ။ ထုုိင္း စစ္စစ္ကိုု ဒီလုုိဆဲြထုုတ္ရတယ္လိုု႔။ စာအုုပ္အတုုနဲ႔ သတင္းယူေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ တုုတ္တုုတ္မွ မလႈပ္ရဲ။ 

ဆီဆုုိင္ျမိဳ့လား ဓတ္ဆီဆုုိင္လား

ဒါက ကြင္းဆင္းသတင္းေထာက္ဘ၀က အေတြ႔အၾကံဳေတြေပါ့။ ေအာ္စလိုုေရာက္ျပီး တယ္လီဖုုန္းနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္ရ တဲ့ေခတ္က်ေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳကေနာက္တမ်ဳိး။ ကုုိယ္မ်က္စီနဲ႔လည္းမျမင္ရ၊ အနီးအနား၀န္းက်င္ကိုုလဲ မသြားနုုိင္ တဲ့ဘ၀မွာ တယ္လီဖုုန္း သက္သက္နဲ႔ေမးထားတဲ့သတင္းေတြကိုု ဘယ္လုုိအတည္ျပဳခ်က္ယူမလဲေပါ့။ က်ေနာ္မွတ္ မိသေလာက္ဆုုိရင္ အဲဒီလုုိေမးခြန္း အရမ္းထြက္တဲ့ကာလဟာ DVB ရဲ့ အေအာင္ျမင္ဆုုံးကာလ အေစာပုုိင္း ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလျဖစ္ပါတယ္။



(DVB ရဲ့ ေခတ္ေဟာင္း၊ ေခတ္သစ္ စက္ေတြနဲ႔အတူေတြ႔ရတဲ့ စက္ဆရာ ကိုုေအာင္ေက်ာ္ဦး)

အဲဒီအခ်ိန္ ဘန္ေကာက္မွာက်င္းပတဲ့ နုုိင္ငံတကာအခန္းနားတခုုအတြင္း DVB ကုုိယ္စားတက္လာတဲ့ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖက္က အရာရွိတဦးကုုိ နုုိင္ငံတကာသတင္းေထာက္တဦးက ေဟာဒီလုုိ ေမးတယ္လိုု႔ဆုုိပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားတုုိ႔ ဒီဗီြဘီ က သတင္းဦး သတင္းထူူးေတြရလွခ်ည္လား။ သတင္းေတြကိုု ဘယ္လုုိအတည္ျပဳခ်က္ယူသလဲ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ DVB အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ ေျဖလုုိက္ပုု့က “က်ေနာ္တုုိ႔က ဘုုန္းၾကီးေတြကိုု အဓိက ေမးတာေလ။ ဘုုန္းၾကီးေတြဟာ ၀ိနည္းနဲ႔အညီေနေတာ့ ဘယ္လိမ္ေျပာပါ့မလဲ” တဲ့။ 

ဒီလုုိနဲ႔ နုုိင္ငံတကာသတင္းသမားေတြရဲ့ ၀ုုိင္းဟားျခင္းကိုု အဲဒီပုုဂၢိဳလ္အၾကီးအက်ယ္ခံလုုိက္ရတယ္လိုု႔ အဲဒီပဲြအ တြင္းရွိေနသူ ျမန္မာသတင္းေထာက္တဦးက က်ေနာ္ကိုုျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သတင္းအတည္ျပဳခ်က္ယူတဲ့ ေနရာမွာ ဘုုန္းၾကီးမုုိ႔လုုိ႔၊ ဘာသာေရးဆရာမိုု႔လိုု႔၊ သမၼတမုုိ႔လုုိ႔၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူမုုိ႔လုုိ႔ဆုုိျပီး ယုုံလုုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သတင္းလုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္းအတုုိင္း အရာရာကုုိ သံသယနဲ႔ၾကည့္ရမယ္ေလ။

ေနာက္ထပ္မွတ္မိတဲ့အမွားတခုုကေတာ့ ၂၀၀၉ ခုုနွစ္ မုုိးတြင္းကာလမွာပါ။ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစုုံ လြတ္ လပ္ေရးအဖြဲ႔အဖြဲ႔ကေန ဗိုုလ္သူရိန္ဦးေဆာင္တဲ့ အင္အား ၈၀ ခန္႔ရွိ အဖြဲ႔တခုု ခဲြထြက္လာတယ္ဆုုိတဲ့သတင္း (အခုု ခြန္ျမင့္ထြန္း ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ပအုုိ႔၀္အဖြဲ႔ကိုု ၾကားျဖတ္စက္ကေန က်ေနာ္တုုိ႔လက္ခံရရွိပါတယ္။ ဒီသတင္း အတည္ျပဳခ်က္ရနုုိင္ဖိုု႔ ရလလဖ ရံုုးခဲြရွိတဲ့ ေတာင္ၾကီး ကိုုဖုုန္းဆက္ေတာ့ ဖုုန္းကမ၀င္ပါ။ နယ္စပ္ကသတင္းရပ္ကြက္ ေတြကိုုလုုိက္ေမးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ဥကၠဌ ဦးတာကလယ္ ေနတယ္ဆုုိတဲ့ အိမ္ဖုုန္းနံပတ္တခုု ရလာပါတယ္။

ဥကၠဌ ဦးတာကလယ္တုုိ႔ အိမ္ကပါလားခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္ DVB ကေခၚတာပါ” လုုိ႔ ဆယ္ခါေခၚမွ တခါေလာက္၀င္တဲ့ ဖုုန္းလုုိင္းမိမိခ်င္း စတင္မိတ္ဆက္လုုိက္ပါတယ္။ “မဟုုတ္ပါဘူးရွင့္၊ ဖုုန္းနံပတ္မွားေနပါတယ္ရွင့္” တဲ့။ ေသျပီဆရာ ေပါ့။ ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူေစာင့္စားေခၚခဲံ့ရတဲ့ဖုုန္းက ၀င္လဲ၀င္ေရာ နံပတ္မွားေနပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအမ်ဳိးသမီး ေလသံက ရွမ္းသံေပါက္ေနတဲ့အတြက္ အေ၀းၾကီးေတာ့ မမွားေလာက္ပါဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ပုုံရပါတယ္ဆုုိျပီး ရသမွ် ထပ္ေမးဖုုိ႔ၾကိဳးစားလုုိက္ပါတယ္။

ဘယ္လိုုမွားတာလဲခင္ဗ်ား။ ဥကၠဌၾကီးတုုိ႔နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းပါလား၊ အခုုနံပတ္က ဘယ္ကပါလဲ” ဆုုိျပီး ထပ္ေမးေတာ့ “မဟုုတ္ဘူး။ ဒီနံပတ္က ဆီဆုုိင္ ကပါ” တဲ့။ အဲဒါမွ ဒုုကၡ။ သူပုုန္ဥကၠဌအိမ္ကိုုေခၚတာ ဘယ္လိုုလုုပ္ ဆီဆုုိင္ကုုိေရာက္ သြားတာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇြဲက မေလ်ာ့ခ်င္ေသး။ သူပုုန္ဥကၠဌလဲ အဖြဲ႔ရံပုုံေငြအတြက္ ဆီဆုုိင္ဖြင့္ရင္ဖြင့္ထားမွာေပါ့။ KNU ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႔ဆုုိရင္ မဲေဆာက္မွာ အဲလုုိဆီဆုုိင္ဖြင့္ထားတာ က်ေနာ္ကိုုယ္တုုိင္ေတြ႔ဖူးခဲ့တာပဲ။

ဟုုတ္လား။ အခုု ဓတ္ဆီေစ်းကဘယ္လုုိရွိလဲ။ အေရာင္းအ၀ယ္ ေကာင္းလား” ဆုုိျပီး နုုိင္ငံေရးသတင္းမရလဲ စီးပြါး ေရးသတင္းေတာ့ ရေအာင္ယူမွာေပါ့။ ဖုုန္းေခၚျပီးမွေတာ့ ဖုုန္းဖုုိးကာမီေအာင္ သတင္းတခုုခုုေတာ့ ရေအာင္ေမးမွေပါ့ ဆုုိျပီး ထပ္ေမးဖုုိ႔ျပင္တုုန္း ဖုုန္းလုုိင္းက်သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔ စတူဒီယုုိထဲကေန ထြက္ျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့ထုုိင္ မႈိင္ေပါ့။ မႈိ္င္ေနရင္း၊ ခုုနက စက္သတင္းကိုုဖတ္ရင္းနဲ႔ ဗုုိလ္သူရိန္ တုုိ႔အဖြဲ႔ ဆီဆုုိင္ျမိဳ့ နယ္အတြင္း ရွိ ဌာနခ်ဳပ္စခန္းကေနထြက္ခြါ ဆုုိတဲ့စာသားကုုိ သြားေတြ႔မိပါတယ္။

ေသျပီဆရာ” ေပါ့။ ခုုနကအမ်ဳိးသမီးေျပာတဲ့ဆီဆုုိင္ဆုုိတာ ဓာတ္ဆီဆုုိင္မဟုုတ္ေလာက္ဘူး။ ဆီဆုုိင္ျမိဳ့ကုုိ ဆုုိလုုိ တာျဖစ္မယ္။ စတူဒီယုုိထဲအျမန္ျပန္၀င္ျပီး ဖုုန္းျပန္ေခၚေပမဲ့ ဖုုန္းလုုိင္းက ဘယ္လုုိမွ မ၀င္ေတာ့ပါ။ ကိုုယ့္ဘာသာ ငုုိရအခက္၊ ရည္ ရအခက္နဲ႔ ဘာဆက္လုုပ္ရမွန္းမသိ။ အသံလႊင့္ခ်ိန္ကလည္းနီးေနျပီ။ သတင္းအတည္ျပဳခ်က္က အခုုထိမရေသး။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ နယ္စပ္က စစ္ေရးအကဲခတ္ကိုုပဲေမးျပီး မီးစင္ၾကည့္လႊင့္ခဲ့ရတာကုုိ အခုုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

စတုုိရီမျပီးခင္ ဆံပင္မညွပ္ပါနဲ႔

အဲဒီလုုိအမွားေတြက TV သတင္းေထာက္၊ Video journalist ဗီဒီယုုိ သတင္းေထာက္ျဖစ္တဲ့အထိ ရွိေနတုုန္း။ ကင္မရာသင္တန္းဆင္းျပီးလုုိ႔သိပ္မၾကာခင္မွာ ေနာ္ေ၀း၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗုုိနာဗစ္ျပဳလုုပ္တဲ့ Oslo Peace Center  ဖြင့္ပြဲကိုုသတင္းသြားယူရပါတယ္။ ထုုံးစံအတုုိင္း အခန္းနားအတြင္း သူေျပာတာကိုုရုုိက္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အသံကုုိ သုုံးနုုိင္ဖုုိ႔ သူ႔ကုုိသီးျခားအင္တာဗ်ဳး အသံ  သံစာေလာက္ရုုိက္ေပါ့။ 


(စန္ခရပူရီျမိဳ့က နာမည္ၾကီး သစ္သားတံတားနဲ႔ မြန္ေတြအမ်ားစုုရွိတဲ့ ရပ္ကြက္)

ေဟး၊ မင္းကင္မရာက အလုုပ္လုုပ္ရဲ့လား။ ေဟာဒီေနရာက မီးနီလင္းမေနဘူး” လုုိ႔ သူကက်ေနာ္ကုုိ လွမ္းေျပာပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အင္တာဗ်ဳးက ေမးခြန္း  ခုုေလာက္၊  မီနစ္စာေလာက္ေမးျပီးသြားျပီ။ အဲဒါမွ ဒုုကၡ။ ကင္မရာ ကုုိ အေသခ်ာျပန္စစ္ေတာ့ ဟုုတ္ပါတယ္။ Record ခလုုတ္နဲ႔ Pause ခလုုပ္ကိုု က်ေနာ္ေျပာင္းျပန္နွိပ္မိထားတာ။ အရင္ စမ္းထားတဲ့ပုုံေတြက Record ထဲ၀င္ေနျပီး အခုုတကယ့္ရုုိက္ေနတဲ့ အင္တာဗ်ဳးက Record ထဲ ဘာမွမရွိပါ။ ေသျပီ ဆရာေပါ့။ 

ကင္မရာမင္းမရွိပဲ အားလုုံးကုုိ တဦးတည္းလုုပ္ရျခင္းရဲ့ အက်ဳိးဆက္လုုိ႔အျပစ္တင္ခ်င္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ကိုုယ္တုုိင္ရဲ့ နေမာ္နမဲ့နုုိင္မႈပါပဲ။ ကုုိယ္နဲ႔ရင္းနွီးေနတဲ့ နုုိင္ငံေရးသမားျဖစ္တဲ့အျပင္ တီဗီြ အေတြ႔အၾကံဳလဲ ရွိေနသူမုုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တျခားလူဆုုိရင္ ဒီလုုိေျပာမွာမဟုုတ္။ ရံုုးျပန္ေရာက္လိုု႔လႊင့္ခါနီးမွ ဘာပုုံမွမရွိမွန္းသိရင္ သြားျပီ။ ဘယ္လုုိမွ သတင္းတပုုဒ္မျဖစ္နုုိင္ေတာ့ပါ။ 

ေနာက္အေတြ႔အၾကံဳတခုုကေတာ့ စတုုိရီတခုုကုုိ တရက္တည္းအျပီးမရုုိက္ပဲ ေနာက္တရက္မွ ထပ္ရုုိက္တဲ့ကိစၥ။ ၂၀၀၆ ၀န္းက်င္မွာလုုိ႔ထင္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံကိုု မြန္ျပည္သစ္ပါတီက သပိတ္ေမွာက္ျပီး ကုုိယ္စားလွယ္ အစား ေလ့လာသူအဆင့္ပဲ တက္နုုိင္မယ္ဆုုိတဲ့ကာလလုုိ႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထုုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ စန္ခရပူရီျမိဳ့က မြန္ျပည္သစ္ရံုုးဆီ က်ေနာ္ေရာက္သြားျပီး ေျပာခြင့္ရပုုဂၢိဳလ္ နုုိင္ေအာင္မေငးနဲ႔ ဗီဒီယုုိ အင္တာဗ်ဳး ရုုိက္ပါတယ္။

ထုုံးစံအတုုိင္း ကင္မရာမင္းမပါ။ အားလုုံးတကုုိယ္ေတာ္ပါပဲ။ နာရီ၀က္နီးပါး ဗ်ဳးျပီးေတာ့ စန္ခရေရအုုိင္ၾကီးေပၚက နာမည္ၾကီး သစ္သားတံတားကိုုျဖတ္၊ မြန္ဖက္ကမ္းက မြန္ယဥ္ေက်းမႈရံုုးဆီသြားျပီး နုုိင္ကေဆာ့မြန္နဲ႔ထပ္ဗ်ဳး။ ျပိးေတာ့ မြန္ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း၊ ဓမၼေစတီ ေတြဖက္လွည့္ရင္းနဲ႔ တေနကုုန္သြားခဲ့ေပါ့။ ညဖက္ တည္းခုုိခန္းေရာက္လုုိ႔ ပုုံေတြကုုိ ကြန္ျပဴတာထဲကူးမွ သတိရလာတာက ခုုနကရုုိက္တဲ့အထဲ သူတုုိ႔ပုုံပဲပါျပီး ကုုိယ့္ေမးေနတဲ့ ပုုံကိုု တြဲရုုိက္ဖိုု႔ သတိမရလုုိက္ပါ။ 

သတင္းတုုိ မဟုုတ္ပဲ ဖီခ်ာသေဘာဆန္ဆန္ - မီနစ္ခန္႔ စတုုိရီလုုပ္မွာဆုုိေတာ့ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ ကုုိယ္က ေမး ေနတဲ့ပုုံေလးပါ ထည့္နုုိင္ရင္ ပုုိအသက္၀င္တာေပါ့။ တခါ သူေျပာေနတဲ့ ရွည္လ်ားေထြျပားစကားကိုုလဲ ဒီပုုံနဲ႔ဖုုံးျပီး ျဖတ္လုုိ႔ရတာေပါ့။ ဒီလုုိနဲ႔ အဲဒီပုုံျပန္ရုုိက္ဖိုု႔ မနက္ျဖန္မနက္ တခ်က္ေလာက္အခ်ိန္ေပးပါဦးလုုိ႔ နုုိင္ေအာင္မေငး ဆီ ဖုုန္းထပ္ဆက္ရပါတယ္။ ဟုုိကလဲ ရပါတယ္။ အုုိေက ပါတဲ့။

ဒီလုုိနဲ႔ ေနာက္တေန႔ မနက္ပုုိင္း သူ႔ရံုုးဆီက်ေနာ္ကေရာက္သြားေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေတြက မေန႔ကလုုိမဟုုတ္ေတာ့။ “ဟုုတ္တယ္ေလ။ မေန႔ညေနက က်ေနာ္ ဆံပင္ညွပ္လုုိက္တယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက ညမွေျပာတာကုုိး” တဲ့။ အဲဒါမွ ဒုုကၡ။ မေန႔ကပုုံထဲမွာ ဆံပင္ ရွည္ေနတဲ့လူက ဒီပုုံထဲ ဆံပင္တုုိေနလုုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သတင္းထဲမွာ “မေန႔ညက ဆံပင္ညွပ္ လုုိက္လုုိ႔ပါ” ဆုုိျပီး မွတ္ခ်က္ထည့္ေရးလုုိ႔ရတာမွမဟုုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နုုိင္။ ကုုိယ္ပုုံကိုုလဲ ပါေအာင္ ထည့္ခ်င္ေသးေတာ့ အဲဒီ ဆံပင္တုုိေနတဲ့ပုုံနဲ႔ပဲ ဆက္ရုုိက္လုုိက္ရပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြ သတိထားမိ မမိေတာ့ မသိ။ က်ေနာ္ကုုိယ္တုုိင္ အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အမွတ္တရသခၤန္းစားတခုုပါပဲ။

အသံလႊင့္သမား သတ္ပုုံမွားတာ ျပသာနာရွိလုုိ႔လား

သတင္းသမား အမ်ဳိးမ်ဳိးထဲမွာ သတ္ပုုံနဲ႔ လက္ကြက္ကုုိ အေလးမထားဆုုံးသတင္းသမားဟာ Broadcast အသံလႊင့္ သတင္းသမား ေတြျဖစ္မယ္လိုု႔ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုုိရင္ အသံလႊင့္တယ္ဆုုိတာ စာလုုံးကုုိျမင္ရတာမဟုုတ္၊ အသံကုုိသာၾကားရတာ ဆုုိေတာ့ သတ္ပုုံမွန္ဖုုိ႔ထက္ အသံမွန္ဖုုိ႔ ပုုိအေရးၾကီးတယ္မဟုုတ္ပါလား။ အဲဒီအသံကိုုပဲ ပရိ သတ္ေတြက မွတ္မိေနၾကတယ္ မဟုုတ္ပါလား။


(၀က္ဆုုိက္ အယ္ဒီတာ ေစာထြန္းေအး အပါ၀င္ ၂၀၀၈ ခုုနွစ္ကေတြ႔ရတဲ့ ၀ုုိင္းေတာ္သားတခ်ဳိ႔)

ဒီလုုိအေျခခံစဥ္းစားခ်က္ေတြနဲ႔သြားေနတဲ့ က်ေနာ္တုုိ႔ DVB က သတင္းသမားေတြ မွားလုုိက္တဲ့ သတ္ပုုံ ဘယ္နည္း ပါ့မလဲ။ မွားေနမွန္းလဲမသိပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုုယ္တုုိင္ အယ္ဒီတာ တာ၀န္ယူေနရေပမဲ့ သတင္းေထာက္ေတြပုုိ႔လာတဲ့ သတင္းကုုိ တခါမွ သတ္ပုုံမစစ္ပါ။ သတင္းအေၾကာင္းအရာ၊ အသံအရည္အေသြး၊ အခ်ိန္ အတုုိ-အရွည္ကုုိသာ အဓိကစစ္ပါတယ္။ 

ဒီလုုိနဲ႔တေန႔မွာေတာ့ www.dvb.no Website ရဲ့ ျမန္မာပုုိင္း အယ္ဒီတာ ကုုိေနထူး (ေစာထြန္းေအးေအာ္စလုုိရံုုးဆီ   လုုပ္ငန္းခြင့္သင္တန္းအတြက္ေရာက္လာပါတယ္။ ေန႔စဥ္လုုပ္ေနၾက မနက္ ၁၀ နာရီ သတင္းအစည္းေ၀းမွာ သူလဲ ၀ုုိင္ထုုိင္ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ ၾကက္တုုပ္ေကြးသတင္းေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္။ ဒီ ေတာ့ ဒီေန႔သတင္းထဲမွာ ၾကက္တုုပ္ေကြးသတင္း မပါလုုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔လုုိက္ရန္သတင္းမ်ားဆုုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြထဲမွာ ၾကက္တုုတ္ေကြး သတင္းကိုု မခင္နွင္းထက္က တာ ၀န္ယူ သတင္းလုုိက္ရန္ဆုုိျပီး ေက်ာက္သင္ပုုန္းေပၚ က်ေနာ္ကခ်ေရးလုုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုုိေနထူးက “ဟီးဟီး” ဆုုိျပီး ထရည္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုုျဖစ္ေနတာလဲ” ဆုုိျပီးေဟာက္လုုိက္ေတာ့ “ခင္ဗ်ားေရးထားတဲ့ တုုတ္ က သတ္ပုုံမွားေနတယ္ေလဗ်ာ” သူက ေျဖပါတယ္။

တုုတ္ေကြးျဖစ္တာပဲဗ်ာ။ တသတ္နဲ႔တုုတ္တုုတ္ ပသတ္နဲ႔တုုပ္တုုပ္ အတူတူပဲေပါ့။ ေလလႈိင္းေပၚမွာ တသတ္လား၊  သတ္လား ဘယ္သူျမင္ရလုုိ႔လဲ” ဆုုိျပီး က်ေနာ္က ေျပာပါတယ္။ မျမင္ရေပမဲ့ ျမန္မာစာမွာ သတ္ပုုံကအေရးၾကီး တယ္ဆုုိျပီး သူကရွင္းျပေန ပါတယ္။ ျမန္မာစာနဲ႔ စတုုတၱနွစ္အထိတက္လာတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ အရွက္ရစရာၾကီး။ 

ျပီးေတာ့ သူကဆက္ ေျပာလုုိက္ေသးတယ္။ “အဲဒီ တသတ္နဲ႔ တုုတ္ျပီးေကြးတဲ့ တုုတ္ေကြးက ဘာလဲဆုုိတာ ဆုုိ ကုုိေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြရွိေနလုုိ႔ က်ေနာ္ မေျပာေတာ့ပါဘူး” တဲ့။ သူကုုိ အစ-အေနာက္သန္သူမွန္းသိေနေတာ့ မခင္နွင္းထက္နဲ႔ နန္းခမ္းကေယာက္တုုိ႔လည္း တခြီးခြီးရယ္ျပီး အစည္းေ၀းခန္းထဲကေန ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၾကေပါ့။

ဒါဟာ ရယ္စရာတခုုလုုိျဖစ္သြားခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သတ္ပုုံမမွားဖုုိ႔ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးမွန္း သတိ ထားမိေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။ ျမန္မာစာသတ္ပုုံက်မ္းဆုုိတဲ့ အစိမ္းေရာင္စာအုုပ္ ငယ္ေလး ကြန္ျပဴတာစားပဲြေပၚမွာရွိေနေပမဲ့ တခါမွ အေသခ်ာမဖတ္ျဖစ္ပါ။

ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သတ္ပုုံကုုိျပင္ျဖစ္သလဲဆုုိေတာ့ ၂၀၁၁ ခုုနွစ္ မတ္လကုုန္မွာ DVB ကေန အလုုပ္ထုုတ္ခံရျပီး မေနနုုိင္မထုုိင္နုုိင္ စာေတြေရးေတာ့မွ သတ္ပုုံမွန္ဖိုု႔အေရးၾကီးမွန္းသိလာပါတယ္။ တကယ္က သတ္ပုုံတင္မကဘူး။ (ကြန္ျပဴတာလက္ကြက္ လည္းမွန္ဖုုိ႔လုုိပါေသးတယ္။ ဒါေတြကိုု မသိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အရင္ အသံလႊင့္စဥ္ကလုုိ႔ပဲ အသံထြက္ကုုိပဲေရးျပီး သတ္ပုုံကိုု အေလးမထားပဲနဲ႔ “သူပုုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး” အခန္းဆက္ေဆာင္း ပါးကိုု ဧရာ၀တီသတင္းဌာနဆီ သြားပုုိ႔မိခဲ့ေပါ့။

သတ္ပုုံနဲ႔ လက္ကြက္ေလး သတိထားေပးနုုိင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ” လုုိ႔ အဲဒီကာလ ဧရာ၀တီ ျမန္မာအယ္ဒီတာက အီးေမးလ္နဲ႔ အၾကံျပဳပါတယ္။ ဒါကိုု က်ေနာ္က သေဘာမေပါက္ေသးပါဘူး။ ကုုိယ္ေရးတာ ဘာမွားေနလုုိ႔လဲေပါ့။ ဒီဗီြဘီ မွာ ဒီလုုိပဲေရးလာတာ ၁၅ နွစ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီပဲဆုုိျပီး မာနက မေလ်ာ့ခ်င္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကုုိ တည့္တည့္ေျပာလာသူက နာမည္ၾကီးဘေလာဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ ပါပဲ။ 

ခင္ဗ်ားေဆာင္းပါးကိုု ဖတ္ရတာ အာရံုုေနာက္တယ္ဗ်ာ။ အေရးအသားကသြက္ေပမဲ့ သတ္ပုုံနဲ႔လက္ကြက္ျပင္ရ တာက အေတာ္ အခ်ိန္ကုုန္တယ္၊ ခ်က္ျခင္းမထည့္နုုိင္ဘူး။ အနည္းဆုုံးတရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ရတယ္” တဲ့။ ဒါတင္လားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ေသး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပုုိင္း ဘာသာျပန္အလုုပ္တခုုလည္း လုုပ္လုုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒါ ဘာသာျပန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ကြ်မ္းက်င္မႈ အဆင့္အတန္းအေပၚ အျငင္းမပြါးပဲ က်ေနာ္ရဲ့ ျမန္မာစာက သတ္ပုုံနဲ႔ လက္ကြက္မွားေနလိုု႔ အဲဒါကိုု သတိထားေပးပါတဲ့။ 
............................................................................


...


...............

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More