Saturday, May 18, 2019

ဘားအံမွာ ဘာသြားလုုပ္တာလဲ...(၃)

အဲဒီကအျပန္မွာေတာ့ ဗုုဒၵဂါယာကိုု၀င္ပါတယ္။ လမ္းအေတာ္ဆိုုးပါတယ္။ အားလုုံး လူဖန္တီးထားတာ္ခ်ည္း ဆိုုေတာ့ ဘုုရားဖူးဧည့္သည္အတြက္ အိုုေက ေပမဲ့ သဘာ၀အလွတရားကိုု ရွာေဖြသူတဦးအဖိ႔ုုေတာ့ သိပ္အ မကိုုက္လွပါဘူး။ ထူးျခားတာဆိုုလိုု႔ ေမ်ာက္ ၃ ေကာင္ပံုုပဲရွိပါတယ္။ ဗုုဒေဟာတဲ့ ဇတ္လမ္းထဲပါတာလား ကုုိယ္ကအသေခ်ာမသိေတာ့ မေျပာတတ္။ ကိုုယ္သိတာက နိင္ငံေရး။ မ်က္စိပိတ္။ နားပိတ္။ ပါးစပ္ပိတ္ထားတဲ့ ေမ်ာက္ ၃ ေကာင္ပံုုကိုု မီဒီယာသမားေတြ မၾကာခနသံုုးေလ့ရွိတယ္ မဟုုတ္ပါလား။



အဲဒီကအထြက္မွာ ေနာက္ထပ္ ဂူေသးေသးေလးတခုု။ ေကာ့ကေသာင္လိုု႔ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ျပန္အထြက္မွာေတာ့ လူသိမ်ားတဲ့ (ငယ္ငယ္တုုန္းက ပုုံျပင္ထဲ မၾကာခနၾကားခဲ့ဖူးတ့ဲ) ဆာ့ဒန္ဂူဆီ ခရီးဆက္ပါတယ္။ ဘာသာေရးစိတ္၀င္စားျပီး ဘုုရားဖူးခ်င္သူေတြအတြက္ အိုုေက ေပမဲ့ သဘာ၀ရဲ့ လ်ွိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကိုု ေလ့လာခ်င္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဖိနပ္ခ်ြတ္ရတာကစျပီး အဆင္မေျပေတာ့ပါ။

(ဖိနပ္ခ်ြတ္ဆိုု ဒီဂူေတြအားလံုုးဟာ သာနာ့မယ္ေျမျျဖစ္ျပီး ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေတြက ပိုုင္တယ္လိ႔ နားလည္ရပါတယ္)။ ဆာ့ဒန္ဂူက ဣစာသရလႈိဏ္ဂူ ထက္ ပိုုၾကီးေပမဲ့ သဘာ၀အတိုုင္း ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါ။ လူေတြသြားလာလိ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေလ်ာက္လမ္းကိုု ကြန္ကရစ္ခင္းေပးထားပါတယ္။ လွ်ိထဲဆင္းရမွာစိုုးလိ႔ တံတားထိုုးေပးထားပါတယ္။ ေမွာင္ေနမွာ စိုုးလိ႔ အဲဒီတံတားေပၚ ေရာင္စံုုမီးေတြ ထြန္းေပးထားပါတယ္။

selfie ဆဲြခ်င္သေတြအတြက္ အိုုေက ျပေနေပမဲ့ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ ဟိုုဖက္ထိပ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ဖိ႔သာ စိတ္ေစာေနမိပါတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ ဆာဒန္ဆင္မင္းကိုု ေသာနတရာ မုုတ္ဆိုုးက ေခ်ာင္းပစ္ဖိ႔ုုျပင္ဆင္တဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ကိုု လြန္ေဖာက္တဲ့ေနရာဆုုျပီးေတြ႔ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား အဲဒီ လြန္ေဖာက္တဲ့ ၂ ေနရာပဲ အေပၚကိုုေပါက္ေနျပီး အျပင္က သစ္ပင္ေတြကိုုျမင္ရ၊ အျပင္ေလကိုုရႈခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ခုုနက ေရာင္စံုုမီးေတြနဲ႔တံတားထုုိးထားတဲ့ေနရာဟာ ဆင္မင္းမိသားစုု ေရခ်ိးတဲ့အိုုင္၊ ဒီဖက္မွာက ဆင္မင္း သမီးေတာ္ေနတဲ့အေဆာင္၊ သမီးေတာ္ ျခင္ေထာင္ စသျဖင့္... သတင္းသမားတဦးအဖိုု႔ က်ိးေၾကာင္း္ဆက္ စပ္လက္ခံဖိ႔ုုအေတာ္ခက္ေပမဲ့ ယုုတိေဗဒဆိုုတာ ေနရာတိုုင္းေတာ့ ဘယ္အသံုုးက်ေလမလဲ။

ဒီဂူကေန အထြက္ ေလွစီးခြင့္ရတဲ့ေနရာကေတာ့ စပယ္ရွယ္ပါပဲ။ ေလွစိးခက တစီးအတြက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ေပး ရပါတယ္။ ဒီေရအိုုင္ကလည္း ဆာဒန္ဆင္းမင္းတိ႔ ေရစိမ္တဲ့ေနရာလိုု႔ဆိုုပါတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေအာက္မွာ ေလွစီးရတဲ့အရသာက ထူးကဲလွပါတယ္။ (ရေသ့ပ်ံ ဂူက ေလွမစီးရခင္အထိ)

အဲဒီကအထြက္မွာေတာ့ ေက်ာက္ကလပ္ ဘုုရားဆီ၀င္ပါတယ္။ ပအိုု႔လူငယ္ေတြကိုုၾ႕ကိုုဆိုုတဲ့ အလံေတြ တင္ထားတာမိုု႔ လူငယ္အစည္းေ၀းရွိပံုုရပါတယ္။ ေရကန္အလယ္က ေစတီဟာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိ႔ သိပ္ေကာင္းေပမဲ့ ေနက ပူလြန္းေတာ့ ပံုုေကာင္းတပံုုရဖိ႔ေတာ့ မျဖစ္နိင္ခဲ့ပါ။



အဲဒီကအထြက္မွာေတာ့ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္ရွိေနျပိျဖစ္တဲ့အတြက္ ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခနားက ဆုုိင္တခုုမွာ ေန႔လည္စာစားပါတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ထိုုင္းျပန္ေတြခ်က္တဲ့ ထိုုင္းအစာေတြပါပဲ။ ကရင္ဆိုုင္မွာ ထိုုင္းအစာ စားျပီးတဲ့ေနာက္ ကရင္ျမိုု့ေတာ္ရဲ့ အထင္ကရ ဇြဲကပင္ေတာင္ဆီသြားပါတယ္။ ေျခအ၀င္၀ မုုဒ္ဦးမွာေရးထားတာက မဘသ နယ္ေျမတဲ့။ ကိုုယ္က သတင္းလိုုက္ဖိ႔ုုလာတာမဟုုတ္ဘူး။ အလည္သက္သက္ဆုုိေတာ့ ေမးျမန္းမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ မိတ္ ေဆြကေတာ့ေျပာပါတယ္။ တနိင္ငံလံုုးက မဘသ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြျဖတ္ခ်လိုုက္ေပမဲ့ ဘားအံမွာေတာ့ ဒါကိုု ထိလိုုမရဘူးဆိုုပါတယ္။

ကိုုယ္ကသာ ယုုတၱိေဗဒေတြ ေလ်ာက္ေျပာေနတာ။ ကားသမားက ေတာင္ေျခေရာက္တာနဲ႔ ရုုပ္တုုတခုုဆီ ဦးတည္ျပီး ကားကိုုေမာင္းကာ ေရွ႔တိုုး-ေနာက္ဆုုတ္လုုပ္ေနေလရဲ့။ ပထမ တုုန္းက ကားပါကင္ ထိုုးဖိုု႔ ေနရာ မက်လိုု ေရွ႔တိုုး-ေနာက္ဆုုတ္လုုပ္ေနတယ္လိုု႔ပဲထင္တာ။ ၃ ခါေလာက္လုုပ္ျပီး လက္အုုပ္ပါ ခ်ီေတာ့မွ ရုုပ္တုုကိုု ဦး ၃ ၾကိမ္ခ်ရွိခိုုးေနမွန္း ရိပ္မိပါတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇတ္ေပါ့။ အိမ္နီးခ်င္း ထိုုင္းက ကားသမားေတြလဲ ဒီလုုိလုုပ္ၾကတာကိုု သြားသတိရမိပါတယ္။

အဲဒါကိုုၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကားေအာက္ဆင္းခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာနဲ႔ ေတာင္ေျခက ေစတီဆီမသြားျဖစ္ပဲ ျပန္လွည့္ လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ကိုုေတာ့ တက္ခ်င္သား။ ဒါေပမဲ့ အတက္ ၄ နာရီ၊ အဆင္း ၃ နာရီၾကာမွာဆိုုေတာ့ အခုုက ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ဘယ္လိုုမွမျဖစ္နိင္။ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ေတာင္ထိပ္က မွန္သားရင္ျပင္ ကိုုေတာ့ ေတာင္ေျခကေန ခပ္၀ါး၀ါး လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီလိုုနဲပ ေတာင္ေျခကေန ျပန္လွည့္ခဲ့ေပါ့။

ေန႔လည္ဖက္သြားတဲ့အထဲမွာ ရေသ့ပ်ံဂုူနဲ႔ အဲဒီဂူေဘးက ဂူေအာက္မွ ေလစီးရတဲ့အရသာကိုု အၾကိက္ဆံုုးပါပဲ။ ဂူကေတာ့ ခုုနက ဆာဂန္ဂူနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါဘူး။ အားလံုုး လူဖန္တီး ျပင္ဆင္ထားတာက မ်ားေနပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီဂူေဘးနားရွိ တူးေျမာင္းေလးထဲကေန လက္ေလွာ္ေလွေလးကိုုစီးျပီး (တစီးမွာ ၄ ဦးပဲစီးခြင့္ရွိ) ေမွာေမွာင္မဲမဲ ဂူထဲ၀င္ရတဲ့အရသာက သိပ္စိပ္လႈပ္ရွားဖိုု႔ေကာင္းပါတယ္။ ေလွက ၆ စီးပဲရွိေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ တန္းစီေစာင့္ရတာတင္ တနာရီ အခ်ိန္ကုုန္ပါတယ္။ ဒီေရာက္ျပီးမွ ဒါမစီးဖူးဘူးဆိုုရင္လဲ မျဖစ္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ေစာင့္။







ေလွစီးခက ၅၀၀၀ က်ပ္ေပးရပါတယ္။ ကိုုယ္ဆီမွာက ကေလး ၂ ေယာက္ပဲပါတယ္ဆိုုေတာ့ လူၾ႕ကံုုတဦးပါ တင္သြားလိုုက္ပါေသးတယ္။ ၁၀ မီနစ္ေလာက္တူးေျမာင္းေလးအတိုုင္းေလွာ္ျပီးေတာ့ ဂူ၀ဆီေရာက္လာပါတယ္။ ခုုနက ဆာဒန္ဂူက ေရကန္လိုု ဟိုုဖက္ ဒီဖက္ျမင္မေနရဘူး။ တကယ့္ကိုုေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ ေလွေပၚမွာ လက္နွိပ္ဓာတ္မိးအၾကီးၾကီး ေတြပါလာလိ႔ေ တာ္ေသးတယ္။ မီးလဲထြန္းခ်င္၊ ဓာတ္ပံုုလဲရိုုက္ခ်င္၊ ေလွလႈပ္မွာလဲ စိုုးရိမ္။ ေမာင္ေမာင္မဲမဲ ထဲ ေလွေမွာက္လိုု႔ကေတာ့ အသက္ရွင္ဖိ႔ုု သိပ္မလြယ္ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုုရားမတယ္ေျပာရမလား။ ဒီထဲမွာ ေလွတခါမွ မေဖာက္ဖူးေသးဘူလိ႔ ေလွသမားကေျပာပါတယ္။

တေလာကေတာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ဒီဂူကိုုလာလည္သြားေသးတယ္လိ႔ ေလွသမားေတြကေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ က်ေနာ္တိ႔စီးတဲ့ ၄ ေယာက္စီး လက္ေလွာ္ေလွကိုုစီးတာမဟုုတ္ပဲ မီးသန္႔က အထူး ေလွကိုုစီးျပီး ဟိုုဖက္ထိပ္ကေန ျပန္ထြက္သြားတာလိ႔ ေလွသမားက သံစကာေတြ ကာထားတဲ့ အဲဒီအေပါက္ ကိုု လက္ညိႈးထိုုးျပီး ေျပာျပေနပါတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ တပတ္လွည္ျပီး လာလမ္းအတိုုင္း ျပန္သြားရဦးမယ္။

ဘာေျပာေျပာ ပထမ ပိုုင္းမွာ စိုုးရိမ္စိတ္နဲနဲရွိေပမဲ့ တကယ္စိတ္လႈပ္ရွားဖိ႔ုုေကာင္းတဲ့ ဂုူတြင္း ေလွစီးျခင္း အနပညာတရပ္ပါပဲ။ ေရတိုုက္စားလိ႔ ျပိူထားပံုုရတဲ့ ေက်ာက္နံရံေတြ၊ ေက်ာက္ (အမိုုးလိုုပေျပာရမလား)- ေခါင္းေပၚက ေက်ာက္သားေတြက ပန္းပုုထြင္းထားတာထက္ေတာင္ လက္ရာေျမာက္ေနပါတယ္။ ဘယ္မွ ၾကိုုတင္ စိတ္ကူးမထားတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုု လွလွပပ ၾကီးကိုု ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
...

အဲဒီဂူကေနျပန္ထြက္ေတာ့ ၄ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ လူလည္းအေတာ္အီေနျပီဆိုုေတာ့ ဟိုုတယ္ျပန္ရင္ ေကာင္း မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကားဆရာက အဆြယ္ေကာင္းတယ္။ ဒီေရာက္ျပီးမွေတာ့ ရွိသမွ်ဂူ စံုုေအာင္သြားလိုုက္ေပါ့။ ကားခလည္းထပ္ေပးစရာမလိုုဘူးတဲ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ဘားအံျမိအျခားတဖက္က ဂူတခုုနဲ႔ လင္းနိ႔ဂူဆီ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

တဖက္ကမ္းဆိုုတာက သံလြင္ျမစ္ကိုုတခါျဖတ္ျပီး ျပန္ထြက္လာရလိုု႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ သတိထားမိတာတခုုက ဘားအံဖက္ကေန အျပင္ဖက္အထြက္မွာ စံျပတရုုတ္လွရြာ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ႕မိပါတယ္။ ဒါဟာ ရာဇ၀င္ထဲက အမည္တခုုေပါ့။ အတိအက်ေျပာရရင္ ၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္၀န္းက်င္တုုန္းက (ခုုနွစ္ အတိအက် ျပန္ရွာ တင္ေပးပါမည္) နအဖ အတြင္းေရးမႈး ၁ ဗိုုလ္ခ်ပ္တင္ဦးနဲ႔အဖြဲ႔ ရဟတ္ယဥ္ပ်က္က်ေသဆံုုးတဲ့ေနရာ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထိမွတ္မိေနသလဲဆိုုရင္ အဲဒီတုုန္းက ရရွိတဲ့ ၾကားျဖတ္စက္သတင္းကိုု သတင္းအျစဖ္ ျပန္ေ၇းျပီး DVB ကေန လႊင့္ခဲ့ဖူးလိုု႔ပါ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ထဲထဲ၀င္၀င္ေရးလိုုက္မိသလဲဆိုုရင္ ဗိုုလ္ခ်ပ္ အခ်င္းခ်င္းစကားမ်ားရာကေန ဘယ္သုု႔ ပီေအ က လက္ပစ္ဗံးုုးကိုု ဘယ္လက္နဲ႔ကုုိင္ျပီး ပစ္ဖိုု႔လုုပ္ေနစဥ္ ျပုုတ္က်သြားတယ္... စသျဖင့္ စက္သတင္းေပၚအေျခခံျပီး အေသးစိပ္ေရးလိုုမလိုု႔... မင္းတိုု႔ DVB သတင္းေထာက္ပါ ရဟတ္ယဥ္ေပၚ ပါသြားသလားဆိုုျပီး အေမးခံခဲ့ရဖူးလိ႔ မီဒီယာ က်င့္၀တ္အရ အေသအခ်ာကိုု မွတ္မိေနတာပါ။

အခုု ရုုတ္တရက္ အဲဒီရြာကိုုေတြ႔လိုုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိးၾကီး။ သြားေတာ့ ၾကည ့္ခ်င္သား။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က မရေတာ့ဘူး။ သြားၾကည့္ျပီး ဟိုုေမးဒီေမးလုုပ္မွ ဆဲြေစ့ခံေနရရင္ ဒုုကၡ။ ေခတ္က သိပ္ေကာင္းေသးတာ ဟုုတ္ဘူး။ ဘုုရားဖူး သက္သက္ပဲေကာင္းပါတယ္ေလ ဆိုုျပီး - ဆက္ေမာင္း ကားဆရာလိ႔ုု ေျပာရပါတယ္။

ျမစ္တဖက္ကမ္းက ေနာက္ထပ္ဂူတလံုုးကလည္း သိပ္အထူးၾကီးေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဘုုရားေတြပဲရွိျပီး ဂူက လႈိင္သေဘာမွ်သာ။ ဟိုုဖက္ ဒီဖက္မေပါက္ပါ။ အဲ.ဒီကအထြက္ ေနာက္ဆံုုးသြားခဲ့တဲ့ လင္းနိ႔ဂူကေတာ့ တန္ တယ္လိုုပေျပာရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သြားတာနဲနဲေစာသြားလိုု႔ မီနစ္ ၉၀ ေလာက္ ထိုုင္ေစာင့္လိုုက္ရပါတယ္။ ေစာဆိုု ကားဆရာေျပာတာက ၅ ခဲြေလာက္ဆိုု လင္းနိ႔ေတြထြက္တယ္လိုု႔ သူသိထားတယ္ဆိုုပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တကယ္တန္းေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လင္းနိ႕႔ေတြက အခ်ိ္န္ေျပာင္းသြားျပီ။ ထြက္ခ်ိန္ေစာရင္ သိန္းငွက္ အပါ၀င္ တျခားငွက္ၾကီးေတြက သူတိ႔ကိ ဖမ္းစားတဲ့အတြက္ ညအေမွာင္ခ်ိန္ ၆ ခဲြေလာက္မွ ထြက္ေတာ့ တယ္လိုု႔ ဂူေဘးနားရွိ ဆရာေတာ္တပါးက ရွင္းျပပါတယ္။ (လင္းနိုုဂူ အပါ၀င္ ေတြ႔သမွ်ဂူေတြအားလံုုး ဘုုန္းၾကီး သိ႔မဟုုတ္ သာ့သနာပိုုင္နယ္ေျမေတြခ်ည္းျဖစ္ေန)။

ဒီေတာ့ မတက္နိင္ဘူး။ လာျပီးမွ ဆက္ေစာင့္ေပါ့။ သတင္းကိုုၾကိမေလ့လာထားတဲ့ ျမန္မာတိုုးရစ္က ဒီလိုုခံ လိုုက္ရေပမဲ့ ဘာမဆိုုအေသအခ်ာၾကိတင္ေလ့လာထားတတ္ၾကတဲ့ အေနာက္တိုုင္း တိုုးရစ္ေတြကေတာ့ ၆ နာရီ၀န္းက်င္က်မွ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကပါတယ္။ အေနာက္တိုုင္းသားခ်ည္း ၂၀ ေက်ာ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ိ႔က အေသခ်ာသိေနတဲ့အလား ၆ မခဲြခင္ ေတာင္ထိပ္တက္ျပီးေတာင္ ဓာတ္ပံုုရုုိကေနၾကေသး။ ကုုိယ္ကေတ့ လြတ္သြားမွာစိုုးတာနဲ႔ ထုုိင္ရာက မထပဲ ကင္မရာနဲ႔ ထိုုင္ေစာင့္ေပါ့။

ျမန္မာတိုုးရစ္အုုပ္စုုထဲက အမ်ိးသမီးေတြကေတာ့ တိုုးတိုုးေလးေျပာေနၾကပါတယ္။ နိင္ငံျခားသားေတြက ဇြဲေကာင္းတယ္။ လာျပီးရင္ ဆံုုးတဲ့အထိေစာင့္တယ္။ ငါတိ႔ျမန္မာေတြဆိုု ဒီေလာက္ၾကာတာ မေစာင့္နိင္ဘူးဆိုု ျပီး ျပန္သြားၾကလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒီလိုုနဲ႔ဇြဲေကာင္းေကာင္းေစာင့္လိုုက္တာ ၆ နာရီ ၄၀ မီနစ္ေလာက္မွာ (အေတာ္ေလး ေမွာစျပုုေနျပီ) လင္းနိ႔ဂူ ၀မွာ အသံၾကားရပါတယ္။ ေမွာင္ေနေတာ့ သဲသဲကြဲကဲြမျမင္ရဘူး။ ကင္မရာကိုု သံလြင္ျမစ္ဖက္လွည့္လိုုက္ ေတာ့မွ ေနာက္ခံေကာင္းကင္အေရာင္ေအာက္မွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ လင္းနုုိ႔ေတြကိုု ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုု ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ မီနစ္ ၃၀ ေလာက္ၾကတဲ့အထိ လင္းနိ႔ေတြက ထြက္လိုု႔မကုုန္ေသး။ ကိုုယ္က မစောင့္နိင္ ေတာ့ဘူး။ ျခင္ကလဲ ကိုုက္၊ ေမွာင္ကလဲေမွာင္ဆိုုေတာ့။ နိင္ငံျခား တိုုးရစ္ေတြလဲ ျပန္စျပျပီဆိုုေတာ့ ကိုုယ္ လည္းလွည့္ျပန္ခဲ့ေပါ့။ (ဗီြဒီယိုု ကလစ္ထဲ ၾကည့္ပါရန္)






အဲ ဟိုုတယ္ျပန္ေရာက္၊ ေရခ်ိးျပီးအျပင္ျပန္ထြက္ေတာ့. ၈ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ဒီေန႔က ကန္သာယာေဘးက တည္းခိုုခန္းမွာအခန္းရေတာ့ အဲဒီေဘးနားက ညေစ်းက သိပ္မိုုက္။ ထိုုင္းအစာေတြ အစံုုရပါတယ္။ ရန္ကန္မွာ မေတြ႔ရ (က်ေနာ္မေတြ႔တာလဲျဖစ္နိင္ပါတယ္) တဲ့ စိုုင္ေကာ္အပါ၀င္ ထိုုင္းအစာေတြက လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္။ မဲေဆာက္ညေစ်းထဲ ေရာက္ေနသလိုုလိုု။

ညေစ်းဆုုိလိုု႔ ရန္ကုုန္ ကမ္းနားလမ္းက ညေစ်းလိုုမဟုုတ္ဘူး။ ညေန ၄ နာရီမထိုုးခင္ ဒီေနရာမွာ ဘာမွမရွိ။ ၄ နာရီက်မွ ဆိုုင္ေတြအသီးသီးေရာက္လာျပီး ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အျပီး ျပန္သိမ္းၾကပါတယ္။ တကယ့္ကိုု ညေစ်းပီသလွပါတယ္။ သန္႔ရွင္းသန္႔ရပ္မႈကလည္း ရန္ကုုန္ထက္ သာပါတယ္။ ေမာ္လျမိင္ညေစ်းထက္ေတာင္ ပိုုစနစ္က်တယ္ေျပာရမလား။ ေမာ္လျမိင္သာတာကေတာ့ သံလြင္ျမစ္ေဘးမွာျဖစ္ေနျပီး ဒီဟာေလးက ကန္ေဘးမွာျဖစ္ေနတာ တခုုတည္းပါ။






ဒါေပမဲ့ ေနာက္နွစ္ဆိုုရင္ သံလြင္ျမစ္ေဘးမွာလည္း ညေစ်းတန္းျဖစ္မလာမလားမေျပာတတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု အခုုက သံလြင္ျမစ္ေဘးတေလ်ာက္လုုပ္ေနတဲ့ ညေနခင္းအပန္းေျဖေနရာေတြက မျပီးေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုုန္ကေန ၅ နာရီေမာင္းရံုုနဲ႔ ေရာက္နိင္ျပီး သဘာ၀ရဲ့အလွပေတြကိုု ဒီလိုုခံစားနိင္တဲ့ ေနရာဆီ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားခ်င္ေနမွာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။



ဘားအံမွာ ဘာသြားလုုပ္တာလဲ...(၂)

ဘားအံေရာက္ေတာ့ တာလေပါ ဟင္းရတဲ့ထမင္းဆုုိင္တခုုမွာ ေန႔လည္စာစားရင္း လာၾကိုုမဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီးကိုု ေစာင့္ပါတယ္။ တာလေပါဟင္းက ကရင္ရုုိးရာဟင္းဆိုုျပီး ေတာျပန္ေတြ အေတာ္ၾကိုုက္ၾကပါတယ္။ ကိုုယ္က ေတာ့ ေတာထဲမွာတုုန္းက ေမာင္ေက်ာ္ေတြျဖစ္သလိုုခ်က္ေကြ်း (ေတာထဲမွာ ဆီမရွိ။ အစာပလာမရွိ) တာကိုု စားမိကတည္းက တာလေပါဆိုု သိပ္စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုု ကရင္ျမိ့ေတာ္ေရာက္တုုန္းေတာ့ စားၾကည့္ဦးမွဆိုုျပီးမွာေတာ့ ကုုန္ျပီတဲ့။



ဟိုုမွာ လာၾကိုုတဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီးေရာက္လာျပီ။ ဒုုကၡပါပဲ။ ေဟာလီးေဒးထြက္လာပါတယ္ဆိုုမွ လာၾကိတဲ့ကားမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံတံဆိပ္ၾကီးနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့- သြားေလရာ ေတာင္တြင္းက ဇတ္လမ္းနဲ႔ သိပ္မကင္းလွဘူးဆိုုတာ။ ဟိုုတယ္က ၾကိုုတင္ ဘိုုကင္လုုပ္မထားေတာ့ ကားတစီးနဲ႔ တခုု၀င္ တခုုထြက္ လိုုက္ေမးေပါ့။ ကန္သာယာေဘးက တည္းခိုုခန္းက ေနရာအေတာ္မိုုက္ေပမဲ့ အခန္းက မရွိေတာ့ဘူး။ ျမိ့အ၀င္နားက ထူး ထူးရွယ္ ဟိုုတယ္ၾကီးေတြကလည္း အေတာ္ေစ်းေျမာက္မဲ့ပံုုဆိုုေတာ့ မနည္းမမ်ား ၃ ေသာင္းေလာက္သြားတဲ့ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနားက ဟိုုတယ္တခုုမွာ စခန္းခ်ဖိုု႔ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ပါတယ္။

ခရီးစဥ္က အားလံုုးမွ ၃ ရက္တည္း။ အခုုပဲ ေန႔လည္ တနာရီဆိုုေတာ့ ဘားအံမွာလည္ဖိုု႔က မနက္ဖန္ တရက္ပဲ ေန႔ျပည့္ရွိမယ္။ သဖက္ခါ ေန႔လည္ျပန္မွ ရန္ကုုန္ ညေနျပန္ေရာက္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ အလုုပ္ျပန္၀င္ရမွာ။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္ေနရာေတြ လည္လိ႔ုုေကာင္းလဲဆိုုျပီး ဟိုုတယ္မွာေမးၾကည့္ေတာ့ ဂုူ ၂ ခုုေလာက္နဲ႔ လင္းနိ႔ေတြ ထြက္တဲ့ဂူသြားၾကည့္လိုု႔မီေသးတယ္ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေတာျပန္ကိုုယ့္အဖိုု႔က ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ေတြ႔ေရးက ပထမ ဦးစားေပး။ ဘားအံမွာ ေတာျပန္ အေတာ္မ်ားေပမဲ့ ABSDF ဒုုဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးယုုနြယ္ တေယာက္ပဲ သြားေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သုူ႔အသက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နဲ႔အတူတုူ။ ၇၀ ေက်ာ္ေနျပီ။ စာေရးသူနဲ႔မေတြ႔တာကလည္း နွစ္ ၃၀ ေလာက္ရွိေနျပီဆိုုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမမွတ္မိ။ ေကာ့မုူးရာ (၀မ္ခ)စခန္းအေၾကာင္း၊ သံလြင္စခန္းက အေရးေပၚ ညီလာခံေတြအေၾကာင္းေျပာမွ ျပန္မွတ္မိ။

ဘားအံေနကလည္း အေတာ္ပူသား။ (ရန္ကုုန္ထက္ေတာ့ နဲနဲေအးတယ္ထင္တာပဲ) ၅ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဘားအံျမိ႔ကိုု အေပၚကေနလွမ္းျမင္ရတဲ့ ေစတီတဆူဆီတက္ျပီး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ညေနစာအတြက္က ေတာ့ ဘားအံလဲ ျမိတ္-ထား၀ယ္-ေမာ္လျမိုုင္လိုုပါပဲ။ ထိုုင္းျပန္ေတြ ခ်က္တဲ့ ထိုုင္းအစာေတြက ထိုုင္းထက္ေတာင္ေကာင္းေသး။ ကိုုယ္ေတြလည္း ထိုုင္းမွာေျပးရင္းလႊားရင္း ၁၀ နွစ္၀န္းက်င္၊ ဥေရာပမွာ ၁၅ နွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့ေပမဲ့ ဥေရာပစာကိုုမၾကိက္ပဲ ထိုုင္းစာကိုုသာစဲြလမ္းမိ။ ျမန္မာစာထက္ေတာင္ ထိုုင္းစာကိုု ပိုုၾကိုုက္ေနခဲ့ မိေပါ့။

တကယ္ဆိုု ဘီယာခြက္ေလးမျပီး သံလြင္ျမစ္ေဘးက ေန၀င္ခ်ိန္ကိုုျမင္နိင္တဲ့ေနရာေလးမွာထိုုင္ျပီး စားေသာက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းျပရဲေဘာ္ၾကီးက သိပ္ရုုိမစ္တစ္မျဖစ္ေတာ့ ေတာထဲကစတိုုင္အတိုုင္းပဲ ျဖစ္သလိုု ဗိုုက္ျဖည့္လိုုက္ရေပါ့။ ဘားအံမွာ ေန၀င္ခ်ိန္ သံလြင္ျမစ္ေဘးမွာထိုုင္ျပီး ေငးနိင္တဲ့ေနရာ ေနာက္တေခါက္အတြက္ ထပ္ရွာရဦးမွာေပါ့။



ေနာက္တရက္ တနဂၤေနြကေတာ့ တကယ့္ခရီးသြားေန႕႔ပါပဲ။ မနက္ ၇ နာရီ မနက္စာစားျပီးကတည္းက ထြက္လိုုက္တာ ည ၈ နာရီေက်ာ္မွ ဟုုိတယ္ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အယ္- ကားငွားခေတြက အမ်ိးမ်ီးရွိတယ္။ ဟိုုတယ္က စီစဥ္ေပးတဲ့ သံုုးဘီးကားက တေန႔ကုုန္အတြက္ ၃ ေသာင္းခြဲ။ ၃-၄ ေယာက္စုုသြားရင္ ပိုုတန္တယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြကိုုေမးၾကည့္မယ္ဆုုိေပမဲ့ ကိုုယ္လိုုတကုုိယ္ေတာ္ခရီးသြားသူက သိပ္မရွိလွ။ အားလံုုး သူ႔ကားနဲ႔သူ။ သူ႔အုုပ္စုုနဲ႔သုူ။ အျပင္က ကားငွားရင္လည္း ၄ ေသာင္းေလာက္ပဲက်မွာဆိုုေတာ့ တရက္တာအတြက္ ကားတစီးငွားခဲ့ေပါ့။

က်ေနာ္ကိ လိုုက္ပိုု႔္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီးကေတာ့ ေတာင္ေတြ၊ ဂူေတြကိုု စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ဂူထဲ၀င္ရင္အဆင္မေျပမွာစိုုးလိ႔ဆုုိျပီး ၁၀ နွစ္အရြယ္ သူ႔တ ခ်ာတိတ္ နစ္ေယာက္ကုုိ လမ္းျပ အျဖစ္ထည့္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုုးကရင္စကားခ်ည္းေျပာေနလိုု႔ နယ္စပ္က ကရင္စခန္းေတြကိုု ေတာင္ ျပန္သတိရမိ။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ကားဆရာက အေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။

ပထမ ဆံုုးသြားတဲ့ ဂူက ဣစာသရလႈိဏ္ဂူ ေတာ္။ အေတာ္ေ၀းတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းရပါတယ္။ ပထမ ပိုုင္းလမ္းေကာင္းေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ဂူအတြက္ သီးျခားေဖာက္ထားတဲ့လမ္းက်ဥ္း၊ ျပီးေတာ့ ဂူနားေရာက္ ေတာ့ လယ္ကြင္းတခုုကိုုျဖတ္ရ။ မိုုးရြာရင္ ဗြက္နစ္မဲ့သေဘာရွိ။ လယ္ကြင္းအလြန္မွာ ဧရာမေတာင္ၾကီး တလံုုး၊ အဲဒီေတာင္ေျခမွာ ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုုရားဂုူ။ အဲဒီဘုုရားေျခရင္းမွာေတာ့ ဂုူထဲ၀င္နိင္တဲ့ ဂူေပါက္ငယ္။

မနက္ ၈ နာရီဆုုိေတာ့ ေစာေသးလ႔ိုုလားမသိ။ လူသိပ္မရွိေသး။ ခ်ာတိတ္ ၂ ေယာက္အားကိုုးနဲ႔ ဂူထဲ၀င္ျပီး အထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ ေမးေတာ့ သူတိုုလဲ အခုုမွ  ပထမ အေခါက္ေရာက္ဖူးတာတဲ့။ (တျခားဂူေတြကိုု ေရာက္ဖူးျပီးျဖစ္ေပမဲ့)။ ဂူကအေတာ္က်ယ္တယ္။ အေပၚမွာ ေက်ာက္ဆစ္ရုုပ္ဆဲြေတြနဲ႔။ ေအာက္မွာက ေရစီးထားတဲ့ ေခ်ာင္းပံုုစံ။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ပထ၀ီမွာသင္ဖူးတဲ့ ေျမေအာက္ေခ်ာင္းဆိုုတာ ဒါမ်ီးျဖစ္မယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

ဒီဂူရဲ့ထူးျခားခ်က္က (တျခားဂုူေတြ သြားျပီးမွသိရ) လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းေပးထားတာကလဲြရင္ က်န္တာအားလံုုး သဘာ၀အတိုုင္းရွိေနျခင္းပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ဖိနပ္လဲ စီးခြင့္ေပးထားပါတယ္။ (ဥေရာပကျပန္လာသူတဦးအဖိုု႔ ဖိနပ္မစီးပဲ စိမ့္စိုုစိုုေျမေပၚ လမ္းေလ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပပါ။ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းေလ်ာက္တာ သဲေသာင္ျပင္ တေနရာပဲေကာင္းပါတယ္)။ ဂူထဲမွာျမင္ရတာေတြအားလံုုး တကယ့္အထူးအဆန္းေတြပါပဲ။ ကုုိယ္က ကင္မရာ တလံုုးနဲ႔ေလ်ာက္ရိက္ေနေပမဲ့ ဂူထဲေတြ႔တဲ့ ခရီးသြား (ေကာင္မေလးေတြမ်ား) ကေတာ့ ေတြ႔သမွ်ေနရာမွာ selfei ဆဲြေနေလရဲ့။ သူတိုု႔ပံုုေတြမပါေအာင္ မနည္းေရွာင္တိမ္း ညွိနႈိင္းရိုုက္ခဲ့ရ။






၁၀ မီနစ္ေလာက္လမ္းေလ်ာက္ျပီးေတာ့ ဆက္သြားလိုု႔မရေေလာက္ေအာင္ ဂူေပါက္က က်ဥ္းသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ရဲ့လမ္းျပ ဆရာ နွစ္ေယာက္က ေအးေဆးေလး ၀င္သြားေလရဲ့။ ဆယ္နွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ အတြက္ ကုုန္းကုုန္းကြကြသြားရတာျပသာနာမရွိေပမဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ ေက်ာပိုုးအိတ္လည္းလြယ္ ထားသူအဖိ႔ုုေတာ့ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ကုုန္းကြ ကုုန္းကြ တမီနစ္ေလာက္ၾကိုုးစားလိုုက္ေတာ့ ဟိုုဖက္ကိုု ေရာက္သြားပါတယ္။ တကယ္က ေပ ၃၀ ေလာက္ေနရာေလးပဲ ဒီလုုိ ကုုန္းကြ သြားရတာပါ။

ေနာက္ထပ္ ၁၀ မီနစ္ေလာက္ ထပ္ေလ်ာက္ေတာ့ အေပၚဖက္ကိုုတက္ျပီး ေတာင္ရဲ့အျခားတဖက္က ထြက္ေပါက္ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ တခ်ိ႔ေနရာမွာ အလူမီနီယံေလွကားဆင္ေပးထားေပမဲ့ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ၀ါးေလွကားေတြ။ ေတာထဲက ကရင္အိမ္ေတြကိုုေတာင္ သတိရမိ။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္တုုန္းက ကရင္အိမ္က ၀ါးေလွကားေတြက ျပသာနာမရွိေပမဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ဥေရာပျပန္တဦးအဖိုု႔ ၀ါးေလွကားတက္ရတာ သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။ ေလေကာင္းေလသန္႔မရလိုု႔လားမသိ။ အေမာကလည္း အေတာ္ဆိုု႔သား။

(ျမင္ကြင္းကိုု ေရးျပရခက္လိုု႔ ဓာတ္ပံုုေတြကိုုသာ ၾကည့္ေတာ္မူပါ။ တကယ့္ကိုု လွပ အံ့ၾသဘြယ္ဆိုုတာကိုုေ တာ့ ကိုုယ္တိုုင္ေရာက္မွ ခံစားနိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ သဘာ၀ဟာ လူသားေတြဖန္တီးထားတာထက္ ပိုုမိုု ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္)

Friday, May 17, 2019

ဘားအံမွာ ဘာသြားလုုပ္တာလဲ...(၁)

သၾကၤန္ပိတ္ရက္အစား နားရက္မွာ ဘားအံသြားမယ္ေျပာေတာ့ "ဘားအံမွာ ဘာသြားလုုပ္မွာလဲ။ ေခ်ာင္းသာဖက္သြားပါလား"- ဆိုုျပီး မိတ္ေဆြတခ်ိ႔ကေျပာပါတယ္။ သၾကၤန္အၾကိုုေန႔က ေခ်ာင္းသာကိုု ေန႔ခ်င္းျပန္သြား ဖူးထားျပီးသားဆိုုေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ဘားအံကိုုပဲေရြးလိုုက္ပါတယ္။



ဒီေရြးခ်ယ္မႈရဲ့ေနာက္မွာ ကရင္ျမိုု့ေတာ္နဲ႔ တဲြကပ္ေနတဲ့ မာနယ္ပေလာေတြ၊ ေဒါနေတာင္တန္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ၊ မူးေနာ္ေတြ၊ မူကေနာ္ေတြ ပါေနမယ္ဆိုုတာ အေစာပိုုင္းက ကိုုယ့္ဘာသာေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ (ပုုဂံနဲ႔ ေခ်ာင္းသာခရီးကလဲြရင္ က်န္ခရီးေတြအားလံုုးက ေတာထဲက ဇတ္လမ္းနဲ႔တနည္းမဟုုတ္ တနည္းဆက္စပ္ေနတာခ်ည္း)  ေလာေလာဆယ္ ျမင္ေနရတဲ့အခင္းအက်င္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသာကိုုသြားတဲ့လမ္းနဲ႔ ဘားအံကိုုသြားတဲ့လမ္း ဘာမွ မဆိုုင္ဘူးရယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားအစား မဲေဆာက္သြားမဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့ ကားနဲ႔လိုုက္ခြင့္ရလိုု႔ လမ္းေတြကိုု အေသခ်ာျမင္လိုုက္ရတာလိ႔ုုလဲ ဆိုုနိင္ပါတယ္။ ျမိ့ုုထဲကေနအထြက္ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမတက္ခင္ေလးမွာ 0 mile ဆိုုင္တန္းေတြက အေတာ္မိုုက္တယ္။ ေခ်ာင္းသာဖက္အသြား လႈိင္သာယာဖက္မွာ ဒီလိုုမ်ိးဆိုုင္ မေတြ႕မိပါဘူး။ ထိုုင္း လမ္းေတြ၊ ထုုိင္းကဆိုုင္ေတြနဲ႔ အေတာ္တူပါတယ္။ အာဆီယံအဆင့္ မီတယ္ေပါ့။

၇ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာအျဖစ္ မုုန္႔ဟင္းခါးသံုုးေဆာင္ျပီးေနာက္ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚကေန ၃၉ မိုုင္အထိ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ- ခုုနက ဆိုုင္မွာ အိမ္သာေတြလဲ အာဆီယံအဆင့္မီပါတယ္။ (ဥေရာပေန ျပန္လာသူ တဦးဖိ႔ လမ္းခရီးမွာ အိမ္သာမေကာင္းတဲ့ျပသာနာကလည္း အေတာ္ၾကီးမားပါတယ္။) တေလာက အင္တာဗ်းလုုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္တဦးကေတာ့ ျမန္မာနိင္ငံမွာ အေသခ်ာသတ္မွတ္ထားတဲ့ တိုုင္းတာေရး စနစ္မရွိဘုုး။ မန္းေလးကေန ၁၀၅ မိုုင္အထိ မိုုင္စနစ္နဲ႔သြားျပီး အဲဒါေက်ာ္သြားရင္ ကီလိုုမီတာျဖစ္သြားတယ္၊ အေလးခ်ိန္မွာလဲ ဒီလိုုပဲ။ တခ်ိ႔ေနရာေတြမွာ ပိသာနဲ႔ေျပာျပီး တခ်ိ႔ေနရာေတြမွာ ကီလိုုဂရမ္နဲ႔ေျပာၾကတယ္လိ႔ ဆိုုပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီအေ၀းေျပးလမ္းမွာေတာ့ မိုုင္တိုုင္ေရာ၊ ကီလိုုတိုုင္ေရာ ၂ ခုုစလံုုးရွိပါတယ္။ ျမန္မာနိင္ငံမွာ အစိုုးရ ၂ ရပ္ရွိေနသလိုု အခ်ိန္အတြယ္နဲ႔ အတိုုင္းအတာမွာလဲ စနစ္ ၂ မ်ိးရွိပါတယ္လိ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက အေသာ ၀င္ေဖာက္ပါတယ္။ ကားဆရာကေတာ့ မိုုင္တုုိင္နဲ႔ ကီလိုုတိုုင္ကိုုၾကည့္ျပီး ၃၉ မိုုင္ဆိုု ကီလိုု ၆၀ ေလာက္ရွိမွာ ေပါ့။ အဲဒါျပီးရင္ ဘုုရားၾကီးကေန ေ၀ါဖက္ ျဖတ္၀င္ရမယ္ဆိုုပါတယ္။



အေ၀းေျပးလမ္းက အေတာ္ေကာင္းေပမဲ့ နိင္ငံတကာက အေ၀းေျပးလမ္းေတြလိုု ေဘးမွာ ျခံစည္းရံုုး အလံုု ပိတ္ထားတာမ်ိးမရွိ။ မိုုင္ ၁၀၀ ေလာက္အရွိန္နဲ႔ေမာင္းေနတဲ့ ဟိုုက္ေ၀းလမ္းေဘးက ေျမနီလမ္းေပၚမွာ နြား လွည္းလဲရွိတယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုုင္ကယ္လဲရွိတယ္၊ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ လူေတြ၊ ယဥ္ေတြလဲ ရွိတယ္။ ဟိုုက္ေ၀း စနစ္က တမ်ိးၾကီးရယ္။ .."ဒါေန႔ဖက္မိုု႔ေတာ္ေသးတယ္။ ဟိုုတခါတန္းကဆိုု ညဖက္ေမွာင္ေနတဲ့အထဲ အဲဒီလမ္း လယ္မွာ ကားတာယာၾကီးခ်ထားတာ။ ကီလိုု ၁၀၀ နႈန္းေလာက္ေမာင္းေနတာဆိုုေတာ့ ဘယ္လိုုမွ ေရွာင္ခ်ိန္ မရဘူး။ တည့္တည့္ၾကီး တိုုက္ပစ္လိုုက္ရတယ္။ ေရွာင္ရင္ ေမွာက္မွာ."..ဆိုုျပီး ကားဆရာကေျပာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ညဖက္မွာ ကားေတြ မၾကာခဏ တိမ္းေမွာက္တာ၊ တိုုက္မိတာေတြျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲလိုု ကား ေမွာက္ရင္ ၀င္လုုတဲ့ လူေတြလဲရွိတယ္လိ႔ ကားဆရာကဆိုုပါတယ္။ ျခံစည္းရံုုးမရွိတဲ့ ဟိုုက္ေ၀းလမ္းရဲ့ ထူးျခား ခ်က္မ်ားေပါ့။ ဒီကားဆရာေျပာမွ ေခ်ာင္းသာသြားတုုန္းကေျပာတဲ့ ကားဆရာစကားကိုု သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီတုုန္းက ညဖက္ၾကီးေမာင္းတာ။ လမ္းကအေတာ္ဆိုုးတာပဲ။ ကားေတြ ဒီေလာက္သြားေနတာ ဘာေၾကာင့္ မျပင္ၾကတာလဲ ဆိုုျပီးစာေရးသူက ျငီးမိေတာ့... "အေ၀းေျပးလိုု လမ္းေတြ သိပ္ေကာင္းေနရင္ ကားသမား ေတြအိမ္ငိုုက္ျပီး ယဥ္တိုုက္မႈျဖစ္မွာစိုုးလိုု႔ ဧရာ၀တီတိုုင္းအစိုုးရက နဂုုိလမ္းအတိုုင္း ထိမ္းထားေပးတာပါ'' တဲ့။ အေတာ္အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ ကားဆရာပါပဲ။

ကဲ- ဧရာလမ္းနဲ႔ ရာမညလမ္းကိုု နႈိင္းယွဥ္ရင္းနဲ႔ စစ္ေတာင္းတံတားေတာင္ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ တံတားအ၀င္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ကိုုျမင္မွ လမ္းတေလ်ာက္ေပးခဲ့ရတဲ့ တိုုးလ္ ဂိတ္ေၾကးေတြ၊ ျမိ့၀င္ေၾကးေတြကိုု သတိထားမိပါတယ္။ ခုုနက ေခ်ာင္းသာဖက္သြားတဲ့လမ္းမွာ လမ္းေၾကး၊ တိုုးလ္ဂိတ္ေၾကးမွ မေပးရပဲ။ ဒီဖက္မွာေတာ့ လမ္းေတြကိုု BOT စနစ္နဲ႔လုုပ္ထားတာဆိုုေတာ့ အဲဒီအတြက္ အမ်ားၾကီးေပးရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းကေကာင္းေတာ့ ဒီလိုုေပးရတာ တန္ပါတယ္။ မတန္တာကေတာ့ ဘာမွန္းမသိပဲ ေကာက္ေနတဲ့ ျမိ့၀င္ ေၾကးေတြပါပဲ။

အစိုုးရသစ္လက္ထက္မွာ ဒါေတြ မေကာက္ေတာ့ဘူးဆိုုေပမဲ့ ေဒသခံေတြ အလုုပ္လက္မဲ့ (တျခားအလုုပ္ ကလဲ ဒီလိုုလြယ္ကူျပီး ၀င္ေငြမေကာင္းနိင္) ျဖစ္မွာစိုုးလိုု ဆက္လက္ခြင့္ျပူထားတယ္လိုု႔ပဲ အေကာင္းျမင္ ေပး လိုုက္ပါတယ္။ စစ္ေတာင္းတံတားကုူးျပိး က်ိက္ထုံျမိ့ထဲအ၀င္ က်ူိက္ထီးရိုုးလမ္းခြဲအလြန္မွာ ထူးထူးျခားျခား ဧရာမအလွူပဲြၾကီးတခုုကိုုေတြ႔ရပါတယ္။ ဆင္ ၁၀ ေကာင္၊ ျမင္းအေကာင္ ၂၀ ေက်ာ္၊ နြားလွည္း ၃၀ ခန္႔နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ယဥ္ ၁၀၀ ခန္႔ပါတဲ့ အလွူပဲြၾကီးဆုုိေတာ့ က်ိက္ထုံတျမိုုလံုုး လမ္းေတြပိတ္ကုုန္ေရာ။ ကုုိယ္ေတြက အဆင္းကားမိုု႔နဲနဲေတာ္ေသးတယ္။ ေမာ္လျမိင္၊ ဘားအံ၊ ထား၀ယ္ဖက္ကေန တက္လာတဲ့ ကားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီျပီး ပိတ္မိခဲ့ေပါ့။




ရန္ကုုန္ကေန ေမာ္လျမိင္-ထား၀ယ္ဖက္လမ္းေတြကိုုသြားဖူးျပီးသားမိုု႔ သထုုံကေန ဘားအံလမ္းခြဲ ေရာက္တဲ့ အထိက စာေရးသူအတြက္ အသစ္အဆန္းမဟုုတ္။ ေဟာ...အခုု သထံုု-ဘားအံ လမ္းခဲြေရာက္ပါျပီ။ ဒီဖက္မွာလဲ BOT စနစ္ကဆက္သြားေနေတာ့ လမ္းေတြက ေကာင္းေနဆဲ။ သထံုုက ထြက္တာနဲ႔ ေခ်ာင္းတခုု၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တခုုကိုုေတြ႔ပါတယ္။ စာကိုုအေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒုုံသမနိ ေခ်ာင္းတဲ့။ ေတာ္လွန္ကဗ်ာ ဆရာတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုုျငိမ္းေ၀ရဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ဒီေခ်ာင္းအမည္ကိုု ရင္းနွီးဖူးခဲ့ေပါ့။

အရင္ကဆိုု ဒီတံတားက စစ္ေဆးေရးဂိတ္ မၾကာခန အတိုုက္ခံရတာေပါ့။ အားလံုုးဆင္းျပီး မွတ္ပံုုတင္ျပ အစစ္ခံရတဲ့အေျခအေနကေနလြတ္တာေတာင္ မၾကာေသးဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရျပီးမွ ဒီေနရာေတြ ေအးသြားတာ ဆိုုျပီး ကားဆရာကေျပာပါတယ္။ အင္း... မြန္ျပည္နယ္-နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ နယ္စပ္ေခ်ာင္း ဒံုုသာမနိမွာ လူဆင္းျပီး မွတ္ပံုုတင္ျပစရာမလိုုေတာ့ေပမဲ့ မြန္-တနသာ္ရီနယ္စပ္က မလြဲေတာင္ဂိတ္မွာ အခုုခ်ိန္အထိ လူဆင္း မွတ္ပံုုတင္စစ္တဲ့စနစ္ ဘာေၾကာင့္ ဆက္က်င့္သံုုးေနတာလဲဆိုုတာ စဥ္းစားလိုု႔ကိုုမရဘူး။

ဒုုံသာမနိေခ်ာင္းကိုုေက်ာ္ျပီဆိုုေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ထဲေရာက္ျပီ။ ဟိုုေရွ႔နားမွာ ျမိုုင္ကေလး ဘိလပ္ေျမ စက္ရံုုရွိပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကုုန္ၾကမ္းျဖစ္တဲ့ ထံုုးေက်ာက္ေတာင္ေတြက ဟိုုနား ဒီနား ထိုုးထိုုးေထာင္ေထာင္။ ျမင္ကြင္းက မြန္-တနသာၤရီဖက္လိုု ေတာင္စဥ္တန္းေတြမဟုုတ္ပဲ လံုုးခ်င္း ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ဟိုုတလံုုး၊ ဒီတလံုုး။ မြန္ျပည္နယ္ က်ိက္မေရာဖက္ ထံုုးေက်ာက္ေတာင္ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါတယ္။ ဘားအံအ၀င္နားက ထံုုးေက်ာက္ေတာင္တလံုုးကေတာ့ ဘိလပ္ေျမအတြက္ ဘ၀ေျပာင္းေပးလိုုက္ရလိ႔ ေျမခခါနီးေနတာကိုု ေတြ႔ ရပါတယ္။



ဟိုုး..မွာ ဇဲြကပင္ေတာင္ကိုုျမင္ေနရျပီ။ ေရွ႔နားက သစ္ပင္တန္းကိုုေက်ာ္ေတာ့ သံလြင္ျမစ္ကူး သံလြင္တံတားၾကီး ရုုတ္တရက္ေတြ႔လိုုက္ရပါတယ္။ ဒီတံတားက် (မြန္ျပည္နယ္က ဘီလုုးေခ်ာင္းတံတားလိုု) ဘာေၾကာင့္ ဗိုုလ္ခ်ပ္ေအာင္ဆန္းတံတားလိုု႔အမည္မေပးတာလဲဆိုုျပီး ကားဆရာကုုိေမးေတာ့ ဒီတတားက ဒီအစိုုးရမတိုုင္ခင္ကတည္းက ရွိေနတာၾကျပီလိ႔ ဆိုုပါတယ္။

ဒီလိုု ဟိုုေငး ဒီေတြးနဲ႔ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဘားအံျမိ့ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ရန္ကုုန္-ဘားအံ ကီလိုု ၃၀၀ နီးပါး (291.6 km) ကိုု ၄ ခြဲ၊ ၅ နာရီေလာက္ပဲေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းေတြသိပ္ေကာင္းေနလိ႔ုုလား။ ေတာင္မရွိလိ႔ုုလား။ ေတာင္ မရွိတာကေတာ့ စာေရးသူအတြက္ အထူးအဆန္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု နယ္စပ္တေက်ာမွာ ၁၀ နွစ္ေလာက္ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေတာင္မတက္ရတဲ့ေနရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဖက္မွာေတာ့ ဘားအံေရာက္တဲ့အထိ ေတာင္တက္စရာမလိုုဘူး။ ဇြဲကပင္ အပါ၀င္ ေတာင္ေတြက သူ႔ဘာသာ လံုုးခ်င္းစီ ရွိေနျပီး ကားလမ္းေတြက ေတာင္ေအာက္က ေျမျပန္႔မွာခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္။
...


ျမိဳ့ျပနဲ႔ေ၀းရာ ခဏတာသိုု႔...

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၅- တြံေတး
...
ငယ္ငယ္တုုန္းက ေတာမွာေမြးတာဆုုိတာ့ ျမိဳ့ကုုိေရာက္ဖူးခ်င္တယ္။ ျမိဳ့မွာ ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီကာလက ျမိဳ့ျပရဲ့ မြန္းၾကပ္မႈကိုု မသိေသး။ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ျမိဳ့မွာေနတယ္ဆုုိတာကလည္း ခဏပါပဲ။ ဒီလိုုနဲ႔ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္၊ ဥေရာပမဲဇာမွာ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ေနျပီး ရန္ကုုန္ျမိဳ့ျပကုုိ တခါျပန္ေရာက္။


ဥေရာပမဲဇာမွာတုုန္းကေတာ့ လူဦးေရနည္းျပီး ေလထုုညစ္ညမ္းမႈနည္းလုုိ႔လား၊ လမ္းစည္းကမ္း ယာဥ္စည္းကမ္းေတြပဲေကာင္းလိုု႔လား မသိ။ ျမိဳ့ျပကုုိ မြန္းက်ပ္မႈမျဖစ္မိ။ ဒီမွာေတာ့ ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္ ျမိဳ့ျပကုုိ မြန္းၾကပ္ သလုုိခံစားလာရ။
ဒီကအလုုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း တပတ္မွာ ၆ ရက္လုုပ္ၾကရတယ္လိုု႔ ဆုုိပါတယ္။ နားတဲ့တရက္မွာ ဘယ္သြားမလဲ...။ တညအိပ္ ၂ ရက္ခရီးမဟုုတ္ ေတာ့ ရန္ကုုန္ကေန မုုိင္ ၁၀၀ ေက်ာ္လုုိ႔မရ။ ျပီးခဲ့တဲ့ လေတြတုုန္းကေတာ့ ပဲခူးဖက္က ေရႊ့ျပည္ကိုု ခဏေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမိဳ့ျပနဲ႔ ခဏေ၀းသလုုိ ခံစား ရပါတယ္။
အခုုတေခါက္ေတာ့ ေလွစီးျပီး တြံ​ေတးကိုုသြားခဲ့။ ကားခ်ည္းပဲေနစဥ္စီးေန တာဆုုိေတာ့ ယာဥ္အေျပာင္းအလဲျပင္ ျမင္ကြင္းကလည္း အေတာ္ေျပာင္း သြား။ တြံေတးဆိုုတာ တြံ​ံေတးသိန္းတန္တိုု႔၊ တြံေတးစုုိးေအာင္တုုိ႔ရဲ့ ျမိဳ့ဆုုိတာကလြဲျပီး ဘာမွၾကိဳမသိ။ ဗီုုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းကေန မနက္ ၉ နာရီ ထြက္။ (နားရက္မွာ အိပ္ရာေစာေစာထျပီး ၈ နာရီခြဲအေရာက္ ေလွဆိပ္အေရာက္လာဖုုိ႔ဆုုိတာ ျမိဳ့ျပေန သူတဦးအဖုုိ႔ သိပ္မလြယ္လွ)

တြံေတးကုုိ မီနစ္ ၉၀ ေမာင္းရပါတယ္။ ၾကီးျမင္တုုိင္၀န္းက်င္ကေန တြံေတးတူးေျမာင္ထဲကုုိ၀င္၊ ဘယ္ဖက္မွာ ဒလျမိဳ့နယ္။ ယာဖက္မွာ ဆိပ္ၾကီးခေနာင္တုုိ။ ရန္ကုုန္ဖက္ကမ္းကေန ဒလကုုိ မၾကာခနျမင္ဖူးေနေပမဲ့ ဆိ္ပ္ၾကီးခေနာင္တိုု ဒီနားရွိေနမွန္း ၾကိဳမသိခဲ့ဘူး။ ခရီးစဥ္ကိုုလဲ ၾကိဳၾကည့္မထားေတာ့ ျပန္လာမွ ဂုုိဂယ္ျပန္ေခါက္၊ ျပန္ရွာေနရ။


တြံေတးတူးေျမာင္းထဲ၀င္လာကတည္းက ျမင္ကြင္းဟာ ရန္ကုုန္နဲ႔ ဘာမွ မဆုုိင္ေတာ့ပါ။ တကယ္ေက်းလက္ေဒသ။ ဒီေဒသက လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေလွေတြနဲ႔ခရီးသြားေနၾကတုုန္း။ တခ်ဴိ႕ဆုုိ လက္ေလွာ္ေလွေတြနဲ႔။ ရန္ကုုန္မွာျမင္ခြင့္မရတဲ့ ေမာ္ေတာ္ ဆုုိင္ကယ္ေတြကိုုလဲ ဆိပ္ၾကီးခေနာင္တုုိ ရြာတန္းဖက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ေလွဆိပ္ေတြမွာ ဆုုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြအမ်ားၾကီး။
ဟုုိဖက္နားမွာ ေစတီတဆူ။ တဲအိမ္တန္းတခုု။ တံငါေလွတစီး၊ စက္ေလွေတြက ဟုုိဖက္ဒီဖက္ အေျပးအလွႊား။ ဒီလုုိေငးလုုိ႔ေကာင္းတုုန္း ဧရာမတံတားၾကီး တခုုကိုုေတြ႔။ ဒါဟာ မၾကာေသးခင္ကမွေပၚလာတဲ့ လႈိင္သာယာနဲ႔ တြံေတးဖက္ ကူးတဲ့တံတား။ ဒီတားေပၚလာေတာ့ တြံေတးဖက္ကုုိ ေလွခ်ည္း အားကုုိးေနစမရာမလုုိေတာ့ပါ။
Water taxi ရဲ့အေပၚထပ္မွာေနရာယူလာတာဆုုိေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ အေတာ္ရပါတယ္။ ခရီးသည္ ၁၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြ၊ စုုံတြဲေတြက အမ်ားစုု၊ သူတိုု႔က လတ္ဆတ္တဲ့ေလနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အလွကုုိ သိပ္ စိတ္မ၀င္စားအား။ အားလုုံးနီးပါး selfie ဆြဲေနၾက။ ေလွဦးခန္းကေန ပတ္၀န္း က်င္ကိုုဓာတ္ပုု့ရုုိက္ခြင့္ရဖုုိအရး သူတိုု႔နဲ႔အရင္ အေပးအယူလုုပ္ရေသး။
ထားေတာ့။ ဒီလုုိနဲ႔ ၁၁ နာရီမထုုိးခင္မွာ တြံေတးဆိပ္ကမ္းကိုု ဆုုိက္ပါတယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကား ၂ စီးက ၾကိဳေနေလရဲ့။ ေက်ာင္းကိုု ဘာသြားလုုပ္မွာလဲဆုုိေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းကားေတြက ခရီးသည္တြကိုုၾကိဳျပီး အုုိးဖုုတ္တဲ့ေနရာ၊ ယက္ကန္းေနရာနဲ႔ ဘုုရားလုုိက္ပုုိ႔႕ေပးမွာတဲ့။ 
ကားက ၂ စီးထဲ ဆုုိေတာ့ ၂ သုုတ္ဆဲြရတယ္။ အုုိးဖုုတ္တဲ့ေနရာေရာက္ပါျပီ။ စပယ္ရွယ္ရြံေစးကုုိ ဘယ္လုုိရွာထားမွန္းမသိ။ ကြ်မ္းလုုိက္တဲ့လူေတြ။ အုုိးကုုိ ပုုံစံမထုုတ္ပဲ ဒီတုုိင္း လက္မွန္းတဲ့လုုပ္သြားတာ အံ့ၾသစရာ။ (တကယ္က အုုိး ေတြအားလုုံး ဒီလုုိပဲလုုပ္တယ္ဆုုိပါတယ္။ ကိုုယ္ကမျမင္ဖူးေတာ့ ပုုံစံခြက္ထဲ ထည့္သြန္းတယ္ပဲ ထင္ထားတာ) ပန္းအုုိးယူမလား။ ေရအုုိးယူမလား၊ ေရေနြးခယားယူမလား..အကုုန္ရတယ္။ 


အိုုးဖုုတ္တဲ့ေနရာမွာ မီနစ္ ၃၀ ခန္႔ၾကာျပီးေတာ့ ယက္ကန္းယက္တဲ့ေနရာ။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးေခတ္မွာ ယက္ငကန္းေတြ က်န္ေနေသးတာ အံ့ၾသစရာ။ ဒါေပမဲ့ သူတိုု႔လက္ယာ လြယ္အိတ္နဲ႔ ခ်ည္ထည္ေတြက အေတာ္ေကာင္းမြန္ သပ္ရပ္ပါတယ္။ ကုုိယ္ကေတာ့ အုုိးလဲမသိ၊ လြယ္အိတ္လဲမရွိဆုုိေတာ့ လုုိက္ေငးရံုုသက္သက္။
ျပီးေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းေတြထဲ ၾကားဖူးေနတဲ့ ေရႊဆံေတာ္ ေစတီ။ ေနကလည္း အေတာ္ပူသည္ ဆိုုိေတာ့ ရင္ျပင္ေတာ္ တပတ္ျပည့္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေလ်ာက္ခဲ့ရ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေလွေပၚကေကြ်းတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကိုုယူလာျပီး ဘုုရားရင္ျပင္က ဇရပ္မွာစားေနၾက။ ေစတီေျခရင္းမွာ ေတာ့ တြံေတး ငါးခ်ည္တဲ့။ ဆူရွီနဲ႔တူလုုိ႔ သြားေငးခဲ့ရေသး။
မည္သုုိ႔ပင္ရွိေစကာမူ ရန္ကုုန္ျမိဳ့ျပနဲ႔ တေနကုုန္ေ၀းျပီး ေက်းလက္အေငြ႔ အသက္၊ ေရလႈိင္းကရက္၊ ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြကိုုျမင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ အားသစ္တဖန္ျပည့္လာေစတာ ေသခ်ာပါတယ္။ 


ဥေရာပမဲဇာမွာတုုန္းက ေနာ္ေ၀မိတ္ေဆြတဦးကေျပာပါတယ္။ ေနာ္ေ၀ မွာ ေနရင္ ေဆာင္းကုုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ထားနုုိင္မွတဲ့။...အခုု ရန္ကုုန္မွာေတာ့ ေနြကိုု မိတ္ေဆြဖြဲ႔ထားနုုိင္မွျဖစ္မယ္။ ဒီေလာက္ပူတဲ့ရာသီဥတုု။ ဒါေတာင္ ေဖေဖၚ၀ါရီဆုုိတာ ျပကဒိန္အရ ေအးတဲ့ရာသီ။ မတ္-ဧျပီဆုုိရင္ ဘယ္လုုိေနမလဲ။ အယ္နီညုုိ၀င္ျပီး အပူခ်ိန္ကဲမယ္ဆုုိျပီး မုုိး-ဇလကလည္း ေျပာထားတယ္ဆုုိေတာ့ ေနြကိုု မိတ္ေဆြဖြဲ႔မထားရင္ မလြယ္ဘူး။
မိတ္ေဆြဖြဲ႔တယ္ဆုုိျပီး အဲကြန္းခန္းထဲ ထုုိင္ေနလုုိ႔မျဖစ္ေသး။ ကုုိယ္လက္ လႈပ္ရွား အားကစားကလုုပ္ဖုုိ႔ကလဲ မလြယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုုန္မွာ စက္ဘီး လမ္းမရွိ၊ မီဒီယာသမား မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႔ကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ညေနပုုိင္းျဖစ္ျဖစ္ မနက္ေစာေစာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလ်ာက္ပါ။ ဂြ်န္ကင္ေျပးပါ။ ဒါမွ ေရရွည္မွာ အိုုေက မယ္။ သူတုုိ႔လဲ တပတ္မွာ ၃ ရက္ေလာက္ အနည္းဆုုံးလုုပ္တယ္ဆုုိ ပါတယ္။


ကုုိယ္က ဒီမွာေရာက္တာ ၆ လရွိေနျပီ။ ကားေၾကာက္လုုိ႔ စက္ဘီးမစီးရဲ။ လမ္းေလ်ာက္ဖုုိ႔ကလဲ မနက္ေစာေစာမနုုိး။ ညေနက အလုုပ္မျပီးေသး။ အလုုပ္ကအထုုိင္မ်ားေတာ့ ဗုုိက္ကထြက္လာ။ ကဲ.. ေနြကုုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ဖုုိ႔ နည္းလမ္း သစ္ေတြ ရွာလုုိက္ပါဦးမယ္။ ။

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More