ကင္မရာေနာက္ကြယ္က စက္ဘီးသမားမ်ားရဲ့ဘ၀ ၂
တခြန္စုုိက္ ျပိဳင္ပြဲစီးရင္နဲ႔ စက္ဘီးသမားေတြအားလုုံးနားျပီး လက္ဖက္ရည္ထုုိင္ ေသာက္တဲ့အေၾကာင္း ေရးမယ္လုုိ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ကတည္းကေျပာထားေပမဲ့ အခုုမွ တကယ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းမေရးခင္ ၁၉၈ရ ေနွာင္းပုုိင္းနဲ႔ ၈၈ အေစာပုုိင္းကာလေတြ အေၾကာင္းနည္းနည္း နိဒါန္းခ်ီခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကာလက မဆလ ေခတ္၊ ေမွာင္ခုုိေခတ္ဆိုုေတာ့ ပုုိက္ဆံရွိတုုိင္း စက္ဘီးပစၥည္းေတြက ၀ယ္လိုု႔ရတာမဟုုတ္။ သဘာၤသားအသုုိင္းအ၀ိုုင္းနဲ႔နီးစပ္သူေတြ ဆီကတဆင့္၊ ထုုိင္းဖက္အသြားအလာေပါက္တဲ့ စက္ဘီးသမားေဘာ္ဒါေတြ၊ ဒါမွမဟုုတ္ရင္လည္း တနွစ္မွတခါေလာက္ထုုတ္ေပးတဲ့ အား-ကာ က ပစၥည္း မဲနႈိက္ပဲြေတြကိုုေစာင့္၀ယ္ျပီးမွ လုုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းသန္႔သန္႔ေလးေတြရတာမ်ဳိးပါ။
အဲဒီ ၃ ခုုကိုုမေစာင့္နုုိင္ဘူးဆုုိရင္ေတာ့ ၂၅ လမ္းက စက္ဘီးတန္းကိုုသြား၊ ေစ်း ၾကီးေပးျပီးေရြးေပေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာလည္း Pro တန္း၀င္တဲ့ပစၥည္းက သိပ္မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလမ္းကုုိ က်ေနာ္ကေတာ့ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
စက္ဘီးပစၥည္း၀ယ္ဖုုိ႔မဟုုတ္။ ထား၀ယ္ကေန ေမွာင္ခုုိသယ္လာတဲ့ စက္ဘီး ပစၥည္းေတြသြားေရာင္းတာပါ။ ဟုုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီေခတ္က ေမွာင္ခုုိေခတ္ ဆုုိေတာ့ ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုုန္သြားတဲ့လူတုုိင္း ေမွာင္ခုုိပစၥည္းသယ္ၾကပါတယ္။ အေရးယူမႈမရွိဘူးလားဆုုိျပီး ေမးမလုုိ႔လား။ ေလယဥ္မႈးေတြသယ္တာက ပုုိေတာင္ဆုုိးေသး။
အဲဒီကာလက ခရီးသြားဖူးသူတုုိင္း၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကာစတန္မွာတာ၀န္ထမ္းဖူး သူတုုိင္း သိပါတယ္။ အုုန္းပင္လုုံခ်ည္၊ ေခါက္ထီး၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ကြ်တ္က်ပ္အိတ္ စသျဖင့္ ပစၥည္းထုုတ္ ၂ ထုုတ္ေလာက္သယ္သြားေပးရင္ အနည္းဆုုံး က်ပ္ ၃၀၀ ရပါတယ္။ အဲဒါ ၁၉၈၇-၈၈ ၀န္းက်င္ကုုိေျပာတာေနာ္။ က်ပ္ ၃၀၀ ဆုုိတာ တလစာ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ေလာက္ငွတဲ့ ေငြပါ။
အဲဒီေငြရဖုုိ႔အတြက္ ဘာမွလုုပ္စရာမလိုုဘူး။ ထား၀ယ္ကြင္းက ေမွာင္ခုုိပဲြစား ေပးလုုိက္တဲ့ အထုုတ္ကိုုဆဲြျပီး ေလယဥ္ေပၚတက္သြားရံုု။ ရန္ကုုန္ကြင္းေရာက္ ရင္ အဲဒီပဲြစားေပးလုုိက္တဲ့ စာရြက္ေလးကိုု ရန္ကုုန္ကြင္းမွာေစာင့္ေနတဲ့ ပဲြစား ဆီ ေပးလုုိက္ရံုုပဲ။ ပစၥည္းေရြးဖုုိ႔ေတာင္ ေစာင့္ေနစရာမလုုိဘူး။ ပဲြစားေတြက ေလယဥ္ပိုု႔ေဆာင္ေရး၀န္ထမ္းေတြကိုု အမိန္႔ေပးအုုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့အတုုိင္း အားလုုံး ဘာျပသာနာမွမရွိ။
ဒါက သာမန္အရပ္သားေတြေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အား-ကာ ကထုုတ္ေပးထားတဲ့ စက္ဘီးသယ္ခြင့္ အထူးလက္မွတ္ရွိတယ္ဆုုိေတာ့ ၃၀၀ နဲ႔ မတင္းတိမ္။ ပဲြ စားေပးတဲ့ အထုုတ္ကိုုမဆြဲ။ ကုုိယ့္ဘာသာ ထား၀ယ္ေစ်းမွာ စက္ဘီးပစၥည္း ေတြ၀ယ္ျပီး ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ ၂၅ လမ္းမွာ ကိုုယ္တုုိင္သြားသြင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပဲြစားေခါင္းပုုံျဖတ္မႈမခံရတဲ့အတြက္ တေခါက္မွာ ၆၀၀ ေလာက္ရပါတယ္။ ၂ လစာ ေက်ာင္းစရိတ္ ကာမိတယ္ဆုုိပါေတာ့။
ဒါက ထား၀ယ္နဲ႔ ရန္ကုုန္ၾကား ေမာင္ခုုိသယ္တဲ့ စက္ဘီးသမားဘ၀။ ေလယဥ္ စီးျပီးသယ္တာဆုုိေတာ့ စက္ဘီးစီးျပီသယ္ရသေလာက္ စိတ္၀င္စားဖုုိ႔မေကာင္း ပါ။ ဒါျဖင့္ ေမာင္ရင္က စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔လည္း ေမွာင္ခုုိသယ္ဖူးတာေပါ့ ဆုုိျပီး ေမးမလုုိ႔လား။ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တဦးတည္းေတာ့မလုုပ္ရဲဘူး။ အေဖၚ အေပါင္းနဲ႔မွ။ ေဟာဒီဓာတ္ပုုံထဲမွာပါတဲ့ မြန္ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္၊ လက္ရွိ UCI အသိအမွတ္ျပဳ ျမန္မာစက္ဘီးနည္းျပၾကီး သရာဖုုိးေအာင္လည္းပါသေပါ့။
ေမွာင္ခုုိေခတ္ဆုုိေတာ့ ပစၥည္းေစ်းက ထား၀ယ္နဲ႔ ရန္ကုုန္ၾကားမွာတင္ ကြာတာ မဟုုတ္။ တမုုိင္ေလာက္သာေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ မတၱမၾကားမွာလည္း ကြာပါ တယ္။ အဲဒီေခတ္က အခုုလုုိ သံလြင္တံတားမရွိေသးဘူးေလ။ ဇက္ေတြနဲ႔ ကူး ရတာ။ အဲဒီေပၚေမွာင္ခုုိသယ္တဲ့ လူေတြကုုိ ကန္စတာက စက္ေလွေတြနဲ႔လုုိက္ လာျပီး ေရလယ္ၾကမွ ဇက္ေပၚတက္စစ္။ လာဘ္ေငြမရဘူးဆုုိရင္ ထမိန္ ၄-၅ ထပ္ ၀တ္ထားတဲ့ (ေရာင္မဲ့ထမိန္အသစ္ေတြကိုု ကိုု္ယ္မွာပတ္ထားတာ) အမ်ဳိး သမီးေတြကိုု ထမိန္ခြ်တ္ဖမ္းတဲ့အထိလုုပ္ၾကတဲ့အတြက္ ကာစတန္စက္ေလွ ကပ္လာျပီဆုုိရင္ ရင္ တထိပ္ထိပ္နဲ႔။
တမုုိင္ေလာက္ပဲေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ မုုတၱမၾကားမွာေတာင္ ေစ်းဒီေလာက္ကြာ တယ္ဆုုိရင္ မုုိင္ ၄၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ သံျဖဴဇရပ္ၾကားဆုုိ ဘယ္ ေလာက္မ်ားကြာေနေလမလဲ။ ေစ်းေတြကိုု က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ေရွ့က ဆရာကိုုဖုုိးေအာင္နဲ႔အတူ မြန္လက္ေရြးစင္၊ ေမာ္လျမိဳင္လက္ေရြးစင္နဲ႔ ေဒသခံ စက္ဘီး၀ါသနားအုုိး အားလုုံး ၉ ေယာက္စုုျပီး သံျဖဴဇရပ္ေစ်းက (အခ်ဳိ႔မုုန္႔လုုိ႔ ထင္ပါတယ္) ေမွာင္ခုုိပစၥည္းကိုု သယ္ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ ေဒါင္းမင္းလမ္းမွာ ျပန္ သြင္းခဲ့တာကိုုေတာ့ အမွတ္ရေနဆဲပါ။
မွတ္မိသေလာက္ဆုုိရင္ အခုုခ်ိန္ထိ စက္ဘီးစီးေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကုုိတင့္နုုိင္၊ ေမာင္ ေမာင္ေအာင္၊ ကုုိစုုိးနုုိင္၊ ျပီးေတာ့ ေစ်းထဲက ကုုိၾကက္တင္ (အမည္ရင္း မမွတ္မိ ေတာ့ပါ)၊ ေနာက္ေစ်းထဲကပဲ ကုုလားေလး (အမည္ရင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ)၊ ျပီးရင္ ရခုုိင္ကုုန္းက ကုုိေပါက္တုုိ႔ ညီအကုုိေတြပါတယ္ထင္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ အားလုုံး ၉ ေယာက္။ ေဗဒင္ယုုံတဲ့ ဆရာသမားကိုုဖုုိးေအာင္က ၉ ေယာက္ဆုုိရင္ နမိတ္မေကာင္းဘူး။ ၁၀ ေယာက္ျပည့္ေအာင္ျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ လမ္းေဘးက ခဲတလုုံးကိုုေကာက္ျပီး သူ႔ရဲ့ ေက်ာပုုိးအိတ္ထဲ ထည့္လုုိက္တာကိုု မွတ္မိေနဆဲပါ။
သံျဖဴဇရပ္ေစ်းမွာ က်ေနာ္တုုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ေတြ႔သူက မြန္လက္ေရြးစင္ ကုုိေအာင္ဆန္း (၁၉၈၈ ေနာက္ပုုိင္း Burma လက္ေရြးစင္) ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ သထုုံက ရဲ ေဘာ္ၾကီးကိုုေမာင္လွနဲ႔ ဇီးကုုန္းက မင္းသိန္းခ်စ္တုုိ႔လည္း အဲဒီကာလမွာ Burma လက္ေရြးစင္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္လုုိ႔ ၾကားရပါတယ္။
ထားေတာ့။ ေမွာင္ခုုိသယ္တဲ့ကိစၥကုုိ ဆက္ရမယ္ဆုုိရင္ အရင္အေခါက္ေတြ တုုန္းက ဘာေက်ာပုုိးအိတ္မွမပါပဲ လြတ္လပ္စြာအရွိန္ျမွင့္စီးေနတဲ့ စက္ဘီးအ ဖြဲ႔ဟာ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ တရုုတ္ေက်ာပိုုအိတ္ကိုုယ္စီနဲ႔ ေခြ်းတလုုံးလုုံး။ စက္ ဘီးသမားေတြဆုုိေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္ရွိ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြကလည္း မစစ္ပါဘူး။ (အဲဒီေခတ္က တရြာတဂိတ္နီးပါး ၀ါးတာဂိတ္ေတြရွိျပီး အစစ္အ ေဆးအေတာ္မ်ားပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ သံျဖဴဇရပ္နဲ႔ မုုဒုုံၾကားမွာလားမသိဘူး၊ ဂိတ္တခုုက ခရာမႈတ္ျပီး လွမ္းတားပါေသးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ မၾကားသလုုိ ဟန္ေဆာင္ျပီး အားလုုံး အရွိန္ျမင့္ အသားကုုန္ နင္းေျပးၾကေပါ့။
ဒါကုုိ သိသြားတဲ့ ေဘာ္ဒါတခ်ဳိ႔က ေမွာင္ခုုိကယ္ရီသယ္တဲ့ စက္ဘီးသမား၀နဲ႔ တကၠသုုိလ္တက္သူအျဖစ္ က်ေနာ္ကိုုေနာက္ၾကပါတယ္။ ထားေတာ့။ ဒါက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသုုိလ္ ၂ နွစ္တာအေတြ႔အၾကံဳ။
ေမာ္လျမိဳင္မွာေက်ာင္းတက္ရင္း၊ အထူးသျဖင့္ ဆရာသမား ကိုုဖုုိးေအာင္နဲ႔ အၾကိတ္အနယ္ျပိဳင္ရင္းနဲ႔ ၁၉၈၇ ဇြန္လမွာက်င္းပတဲ့ တခြန္စုုိက္ပဲြ မီတာ ၁၆၀၀ မွာ ေရႊတံဆိပ္ စရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုုိးခ်င္ေတာ့ ေနာက္ေန႔သတင္းစာမွာ ပါလာတဲ့အမည္က က်ေနာ္အမည္မဟုုတ္။ ေမာ္လျမိဳင္က ကုုိစုုိးေ၀ အမည္ၾကီးနဲ႔။
ျဖစ္ပုုံက ဒီလုုိ။ စက္ဘီးစီးက်င့္တာကုုိ အသဲအသန္လုုပ္ျပီး ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုုန္တက္လာတဲ့က်ေနာ္ဟာ မုုိးမိျပီး အဖ်ား၀င္သြားပါတယ္။ ေဆးခန္း သြားျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ျပိဳင္ပဲြမ၀င္သင့္ေတာ့ဘူးလုုိ႔ဆုုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ဖိုု႔စရင္းမေပးေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပိဳင္ပဲြလုုပ္တဲ့ေန႔မွာ အဖ်ားနည္းနည္း သက္သာေနတာမိုု႔ ပဲြသြားၾကည့္ဦးမွဆုုိျပီး က်ေနာ္တည္းတဲ့ အမ်ဳိးေတြအိမ္ကေန ေအာင္ဆန္းကြင္းက ကိုုဖုုိးေအာင္တုုိ႔အေဆာင္ဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
''ထား၀ယ္ၾကီး မင္း၀င္စီးၾကည့္ပါလား။ ေဟာဒီမွာ စိုုးေ၀ေနရာလြတ္ေနတယ္'' ဆုုိျပီး ဆရာသမား ကိုုဖုုိးေအာင္က အၾကံေပးတာနဲ႔ ၀င္ၾကိတ္လိုုက္ပါတယ္။ ကံ ကေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၁၆၀၀ ဆရာၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကာစတန္ (အရင္ ဧရာ၀တီ လက္ေရြးစင္) က ကိုုထိန္လင္းနဲ႔ ကုုိခင္ေမာင္လတ္ (ႏႈတ္ခမ္းေမြး)၊ Burma လက္ေရြးစင္ေဟာင္း ဦးေက်ာ္ေဇာလင္း (လုုိ႔ထင္ပါတယ္၊ အမည္မွားေနရင္ ျပင္ေပးၾကပါ) တုုိ႔ကိုု ၅ မီတာေလာက္အထိ ျဖတ္ျပီး ပန္း၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုုိနဲ႔ ေရႊတံဆိပ္ရသြားေတာ့ အမည္က ကုုိစုုိးေ၀ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။ တာ၀န္ရွိသူ ေတြကုုိေျပာ အျပီး အမည္ေျပာင္းခုုိင္းေပမဲ့ မရေတာ့ပါ။ ၀မ္းနည္းရမလား၊ ၀မ္းသာရမလား မသိန္းၾကည္။
အလြဲအေခ်ာ္ေတြျဖစ္တဲ့ အဲဒီတခြန္စုုိက္ပဲြမွာ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရတဲ့ အထူးအဆန္းတခုုကေတာ့ မုုိင္ ၁၀၀ (ကီလုုိမီတာ ၁၅၀) ပဲြမွာ စက္ဘီးသမားအားလုုံး လမ္းေဘးက လဖက္ရည္ဆုုိင္မွာ ထုုိင္ခဲ့ျခင္းပါ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုုိရင္ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာသမားကုုိဖုုိးေအာင္နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုုန္တုုိင္းက နာ မည္အၾကီးဆုုံး တာေ၀းဘုုရင္ (ကာကြယ္ေရးဌာနအေနနဲ႔ စီးေနတယ္လိုု႔ ထင္ မိ) အတာ၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္းစုုိး တုုိ႔ ၃ ဦးက ပ-ဒုု-တ အျဖစ္ အျပတ္အသတ္လြတ္သြားျပီ။
ေနာက္မွာက်န္တာက ဘားမားလက္ေရြးစင္ေဟာင္း ဆရာသမား ဦးေက်ာ္ေဇာ္လင္းရယ္။ မန္းတေလးက ကုုိစုုိးေနာင္ရယ္၊ စုုစုုေပါင္း ၁၃ ဦး၊ က်န္တယ္ဆုုိတာက ေအာင္ဆန္းကြင္း ကေနတာထြက္ျပီး ေမွာ္ဘီျမိဳ့အလြန္ကေနျပန္ေကြ႔ ျပည္ လမ္းအတုုိင္းျပန္လည္စဥ္ ေရွ့က ပုုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးက လြတ္သြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ "First to third ကေတာ့ ျပီးသြားပိီ။ အဲေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ့ က်ဳပ္နဲ႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရဲလား" ဆုိျပိး ဦးေက်ာ္ေဇာလင္းက ေမးပါတယ္။
''ေ၀းေဟးေဟး..'' ဆိုုျပီး ကန္႔ကြန္သူမရွိ လက္ခံလုုိက္ပါတယ္။ ''တုုိ႔လူေတြ ညီေစေနာ္။ ေသာက္ေနတုန္း ထေျပးတဲ့ေကာင္ေတာ့ သစၥေဖာက္ဘဲ့" လုိ့ ေျပာပီး ဗိုလ္ေရြးေတာင္ မေရာက္ခင္ မုိင္ ၂၀-ခန့္အကြာက (ရြာအမည္မမွတ္ မိေတာ့) လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ၾကိီးတခုမွာ က်ေနာ္တုိ့ ၁၃-ဦး ထုိင္ ေသာက္ပါေလေရာ။ မွာတာနဲ့ေသာက္တာနဲ႔ဆုိ ရင္ ၁၅-မီနစ္ မီနစ္ ၂၀-ေတာ့ အနည္းဆုုံးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ေရွ႔က ေျပးတဲ့ ရဲကားေတြကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုုံးက လုုိက္တဲ့ ''ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေမာ္ေတာ္ယဥ္'' လုုိ႔ေခၚတဲ့ မစီးနုုိင္တဲ့လူ၊ ဒဏ္ရာ ရတဲ့လူေတြကုုိတင္တဲ့ ကုုန္တင္ကားလုုိဟာၾကီးကေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ လဖက္ ရည္ထုုိင္ေသာက္ေနတာကိုု ရပ္ေစာင့္ေနေလရဲ့။
ဒီလုုိနဲ႔ ဗုုိလ္ေရြးေတာင္မွာပန္း၀င္ခါနီး ေထာက္ၾကံံ စစ္သခ်ုုိင္းေက်ာ္တာနဲ႔ က် ေနာ္က အသားကုုန္ Sprint တင္ေျပးပါတယ္။ ဘယ္လြတ္ပါ့မလဲ။ မီတာ ၅၀ ေလာက္အထိျပတ္သြားေပမဲ့ ဗုုိလ္ေရြးေတာင္လဲတက္ေရာ ေျခကကုုန္ေနျပီ။ ဒီလုုိနဲ႔ ၁၆ ျပိဳင္တဲ့အထဲမွာ ၁၆ ေနရာနဲ႔ ပန္း၀င္ခဲ့ရေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာေျပာ ဒီပဲြက အေတြ႔အၾကံဳေတြအမ်ားၾကီးရလုုိက္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ၀ါရီမွာက်င္းပတဲ့ ျပည္နယ္- တုုိင္း ျပိဳင္ပဲြ မီတာ ၁၆၀၀ မွာ က်ေနာ္ေရႊတံဆိပ္ကုုိ ကုုိယ့္အမည္မွန္နဲ႔ ရလုုိက္ရပါတယ္။ မီတာ ၈၀၀ မွာေတာ့ မန္းတေလးသား ကုုိစုုိးနုုိင္ကုုိ နွာတဖ်ားစာရံႈးျပီး ဒုုတိယနဲ႔ ေက် နပ္လုုိက္ရပါတယ္။ မီတာ ၁၀၀၀ တဦးခ်င္းစံခ်ိန္ျပဳကုုိ မစီးပဲ ကီလုုိ ၁၀၀ (၆၂ မုုိင္) လမ္းေပၚပဲြကုုိသြားစီးမိပါတယ္။
ျပည္နယ္-တုုိင္း ပဲြက တံခြန္စုုိက္ပဲြလုုိ ေမာ္ဘီဖက္ကုုိမသြား။ ပဲခူးဖက္ကုုိသြားပါ တယ္။ အဲဒါ ဘယ္သူက စမွားမွန္းမသိ။ ကုုိယ့္ေရွ့ကလူေတြ ျပိဳလဲတာကိုုေရွာင္ ရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲ စက္ဘီးထုုိးက်သြားျပီး ဂိီယာေဘာေတြ ေက် သြားပါတယ္။ တံခြန္စုုိက္ပဲြက ၁၆ ဥိးသာရွိေပမယ့္ ျပည္နယ္-တုုိင္းပြဲကေတာ့ စက္ဘီးသမား ၅၀ ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေရွ့ကလူေတြကိုုမီေအာင္ မနည္းျပန္လုုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုုိက္ရင္းနဲ႔ စက္ဘီးေဘာက ကကြ်တ္ကကြ်တ္မည္သံၾကားေနရေတာ့ စီးရတာအဆင္ မေျပေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္ကပဲြဆုုိေတာ့ နုုိင္ငံတကာပဲြေတြလုုိ စက္ဘီးပ်က္ ရင္ ခ်က္ခ်င္းလဲနုုိင္ဖိုု႔ ေဘးမွာကိုုယ့္အသင္းရဲ့စက္ဘီးကား ရွိတာမဟုုတ္။ ကုုိယ့္ ေခြ်းနဲစာနဲ႔ ကုုိယ္၀ယ္ထားရတဲ့ဘိန္း ပ်က္ရင္ ကိုု္ယ့္ဘာသာျပင္ေပေတာ့။
အဲဒီပဲြမွာ ေနာက္တခ်က္ၾကံဳခဲ့ရတာက တကယ္ျပိဳင္သူနဲ႔အရံ စက္ဘီးသမား ဆုုိတဲ့ မွားယြင္းတဲ့စာရင္းသြင္းမႈ စင္စတန္။ နုုိင္ငံတကာပဲြေတြမွာေတာ့ ဒါမ်ဳိး မေတြ႔မိ။ ဘယ္သူ ပထမ ၀င္၀င္၊ ၀င္တဲ့လူ ပထမ ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ကာလ ျမန္မာနုုိင္ငံစက္ဘီးဥပေဒ (လုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္း) အရ တသင္းစီကေန ၄ ဦးပဲ တာေ၀းပဲြအတြက္ စာရင္းသြင္းခြင့္ရျပီး အဲဒီထဲက ၂ ဦးက အဓိက၊ ၂ ဦးက အရံျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါ တာေ၀းေကာင္းတဲ့ ကုုိသက္ေ၀ကုုိ အရံေနရာမွာထားျပီး ကုုိသိန္းရီနဲ႔ က်ေနာ္က အဓိကေနရာကေန ၀င္ျပိုုင္မိပါတယ္။ တကယ္တန္းပန္း၀င္ေတာ့ ကုုိသက္ေ၀က တတိယေနရာကေန၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အရံသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူကုုိ ဆုုမေပးပါဘူး။
ဒါကုုိ ကိုုသက္ေ၀က ေျပာလုုိ႔မဆုုံးေတာ့ပါ။ တာေ၀းပဲြဲမွာ တတိယ ရဖုုိ႔ဆုုိတာ လြယ္တာမဟုုတ္ဘူးေလ။ အခုုေတာ့ တတိယ ရရဲ့သားနဲ႔ အရံလူအျဖစ္ စာရင္း ေပးထားလုုိ႔ဆုုိျပီး အလကားျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။ အဲဒါ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ျပည္နယ္ တုုိင္းျပိဳင္ပဲြမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၄ မွာ က်ေနာ္ထား၀ယ္ျမိဳ့ဆီ ခဏျပန္ေရာက္ေတာ့ ကုုိသက္ေ၀က ဒါကုုိမေမ့ေသး။ ၂၆ နွစ္ၾကာျပီးတဲ့အထိ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေက် နပ္ေသး။ အခုုေတာ့ သူလဲ တနသာၤရီတုုိင္း စက္ဘီးနည္းျပျဖစ္ေနပါျပီ။ အဲဒီ လက္ေတြ႔မက်တဲ့ တာေ၀းပဲြလုုပ္ထုုံလုုပ္နည္းေတြလည္း ျပင္လုုိက္ျပီထင္ပါရဲ့။
တခ်ိန္က စီးေဖၚစီးဖက္မ်ားနဲ႔ ပရိတ္သတ္မ်ားကိုုေလးစားလ်က္။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္။
တခြန္စုုိက္ ျပိဳင္ပြဲစီးရင္နဲ႔ စက္ဘီးသမားေတြအားလုုံးနားျပီး လက္ဖက္ရည္ထုုိင္ ေသာက္တဲ့အေၾကာင္း ေရးမယ္လုုိ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ကတည္းကေျပာထားေပမဲ့ အခုုမွ တကယ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းမေရးခင္ ၁၉၈ရ ေနွာင္းပုုိင္းနဲ႔ ၈၈ အေစာပုုိင္းကာလေတြ အေၾကာင္းနည္းနည္း နိဒါန္းခ်ီခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီကာလက မဆလ ေခတ္၊ ေမွာင္ခုုိေခတ္ဆိုုေတာ့ ပုုိက္ဆံရွိတုုိင္း စက္ဘီးပစၥည္းေတြက ၀ယ္လိုု႔ရတာမဟုုတ္။ သဘာၤသားအသုုိင္းအ၀ိုုင္းနဲ႔နီးစပ္သူေတြ ဆီကတဆင့္၊ ထုုိင္းဖက္အသြားအလာေပါက္တဲ့ စက္ဘီးသမားေဘာ္ဒါေတြ၊ ဒါမွမဟုုတ္ရင္လည္း တနွစ္မွတခါေလာက္ထုုတ္ေပးတဲ့ အား-ကာ က ပစၥည္း မဲနႈိက္ပဲြေတြကိုုေစာင့္၀ယ္ျပီးမွ လုုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းသန္႔သန္႔ေလးေတြရတာမ်ဳိးပါ။
အဲဒီ ၃ ခုုကိုုမေစာင့္နုုိင္ဘူးဆုုိရင္ေတာ့ ၂၅ လမ္းက စက္ဘီးတန္းကိုုသြား၊ ေစ်း ၾကီးေပးျပီးေရြးေပေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာလည္း Pro တန္း၀င္တဲ့ပစၥည္းက သိပ္မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလမ္းကုုိ က်ေနာ္ကေတာ့ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
စက္ဘီးပစၥည္း၀ယ္ဖုုိ႔မဟုုတ္။ ထား၀ယ္ကေန ေမွာင္ခုုိသယ္လာတဲ့ စက္ဘီး ပစၥည္းေတြသြားေရာင္းတာပါ။ ဟုုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီေခတ္က ေမွာင္ခုုိေခတ္ ဆုုိေတာ့ ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုုန္သြားတဲ့လူတုုိင္း ေမွာင္ခုုိပစၥည္းသယ္ၾကပါတယ္။ အေရးယူမႈမရွိဘူးလားဆုုိျပီး ေမးမလုုိ႔လား။ ေလယဥ္မႈးေတြသယ္တာက ပုုိေတာင္ဆုုိးေသး။
အဲဒီကာလက ခရီးသြားဖူးသူတုုိင္း၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကာစတန္မွာတာ၀န္ထမ္းဖူး သူတုုိင္း သိပါတယ္။ အုုန္းပင္လုုံခ်ည္၊ ေခါက္ထီး၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ကြ်တ္က်ပ္အိတ္ စသျဖင့္ ပစၥည္းထုုတ္ ၂ ထုုတ္ေလာက္သယ္သြားေပးရင္ အနည္းဆုုံး က်ပ္ ၃၀၀ ရပါတယ္။ အဲဒါ ၁၉၈၇-၈၈ ၀န္းက်င္ကုုိေျပာတာေနာ္။ က်ပ္ ၃၀၀ ဆုုိတာ တလစာ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ေလာက္ငွတဲ့ ေငြပါ။
အဲဒီေငြရဖုုိ႔အတြက္ ဘာမွလုုပ္စရာမလိုုဘူး။ ထား၀ယ္ကြင္းက ေမွာင္ခုုိပဲြစား ေပးလုုိက္တဲ့ အထုုတ္ကိုုဆဲြျပီး ေလယဥ္ေပၚတက္သြားရံုု။ ရန္ကုုန္ကြင္းေရာက္ ရင္ အဲဒီပဲြစားေပးလုုိက္တဲ့ စာရြက္ေလးကိုု ရန္ကုုန္ကြင္းမွာေစာင့္ေနတဲ့ ပဲြစား ဆီ ေပးလုုိက္ရံုုပဲ။ ပစၥည္းေရြးဖုုိ႔ေတာင္ ေစာင့္ေနစရာမလုုိဘူး။ ပဲြစားေတြက ေလယဥ္ပိုု႔ေဆာင္ေရး၀န္ထမ္းေတြကိုု အမိန္႔ေပးအုုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့အတုုိင္း အားလုုံး ဘာျပသာနာမွမရွိ။
ဒါက သာမန္အရပ္သားေတြေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အား-ကာ ကထုုတ္ေပးထားတဲ့ စက္ဘီးသယ္ခြင့္ အထူးလက္မွတ္ရွိတယ္ဆုုိေတာ့ ၃၀၀ နဲ႔ မတင္းတိမ္။ ပဲြ စားေပးတဲ့ အထုုတ္ကိုုမဆြဲ။ ကုုိယ့္ဘာသာ ထား၀ယ္ေစ်းမွာ စက္ဘီးပစၥည္း ေတြ၀ယ္ျပီး ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ ၂၅ လမ္းမွာ ကိုုယ္တုုိင္သြားသြင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပဲြစားေခါင္းပုုံျဖတ္မႈမခံရတဲ့အတြက္ တေခါက္မွာ ၆၀၀ ေလာက္ရပါတယ္။ ၂ လစာ ေက်ာင္းစရိတ္ ကာမိတယ္ဆုုိပါေတာ့။
ဒါက ထား၀ယ္နဲ႔ ရန္ကုုန္ၾကား ေမာင္ခုုိသယ္တဲ့ စက္ဘီးသမားဘ၀။ ေလယဥ္ စီးျပီးသယ္တာဆုုိေတာ့ စက္ဘီးစီးျပီသယ္ရသေလာက္ စိတ္၀င္စားဖုုိ႔မေကာင္း ပါ။ ဒါျဖင့္ ေမာင္ရင္က စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔လည္း ေမွာင္ခုုိသယ္ဖူးတာေပါ့ ဆုုိျပီး ေမးမလုုိ႔လား။ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တဦးတည္းေတာ့မလုုပ္ရဲဘူး။ အေဖၚ အေပါင္းနဲ႔မွ။ ေဟာဒီဓာတ္ပုုံထဲမွာပါတဲ့ မြန္ျပည္နယ္လက္ေရြးစင္၊ လက္ရွိ UCI အသိအမွတ္ျပဳ ျမန္မာစက္ဘီးနည္းျပၾကီး သရာဖုုိးေအာင္လည္းပါသေပါ့။
ေမွာင္ခုုိေခတ္ဆုုိေတာ့ ပစၥည္းေစ်းက ထား၀ယ္နဲ႔ ရန္ကုုန္ၾကားမွာတင္ ကြာတာ မဟုုတ္။ တမုုိင္ေလာက္သာေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ မတၱမၾကားမွာလည္း ကြာပါ တယ္။ အဲဒီေခတ္က အခုုလုုိ သံလြင္တံတားမရွိေသးဘူးေလ။ ဇက္ေတြနဲ႔ ကူး ရတာ။ အဲဒီေပၚေမွာင္ခုုိသယ္တဲ့ လူေတြကုုိ ကန္စတာက စက္ေလွေတြနဲ႔လုုိက္ လာျပီး ေရလယ္ၾကမွ ဇက္ေပၚတက္စစ္။ လာဘ္ေငြမရဘူးဆုုိရင္ ထမိန္ ၄-၅ ထပ္ ၀တ္ထားတဲ့ (ေရာင္မဲ့ထမိန္အသစ္ေတြကိုု ကိုု္ယ္မွာပတ္ထားတာ) အမ်ဳိး သမီးေတြကိုု ထမိန္ခြ်တ္ဖမ္းတဲ့အထိလုုပ္ၾကတဲ့အတြက္ ကာစတန္စက္ေလွ ကပ္လာျပီဆုုိရင္ ရင္ တထိပ္ထိပ္နဲ႔။
တမုုိင္ေလာက္ပဲေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ မုုတၱမၾကားမွာေတာင္ ေစ်းဒီေလာက္ကြာ တယ္ဆုုိရင္ မုုိင္ ၄၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ သံျဖဴဇရပ္ၾကားဆုုိ ဘယ္ ေလာက္မ်ားကြာေနေလမလဲ။ ေစ်းေတြကိုု က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ေရွ့က ဆရာကိုုဖုုိးေအာင္နဲ႔အတူ မြန္လက္ေရြးစင္၊ ေမာ္လျမိဳင္လက္ေရြးစင္နဲ႔ ေဒသခံ စက္ဘီး၀ါသနားအုုိး အားလုုံး ၉ ေယာက္စုုျပီး သံျဖဴဇရပ္ေစ်းက (အခ်ဳိ႔မုုန္႔လုုိ႔ ထင္ပါတယ္) ေမွာင္ခုုိပစၥည္းကိုု သယ္ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ ေဒါင္းမင္းလမ္းမွာ ျပန္ သြင္းခဲ့တာကိုုေတာ့ အမွတ္ရေနဆဲပါ။
မွတ္မိသေလာက္ဆုုိရင္ အခုုခ်ိန္ထိ စက္ဘီးစီးေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကုုိတင့္နုုိင္၊ ေမာင္ ေမာင္ေအာင္၊ ကုုိစုုိးနုုိင္၊ ျပီးေတာ့ ေစ်းထဲက ကုုိၾကက္တင္ (အမည္ရင္း မမွတ္မိ ေတာ့ပါ)၊ ေနာက္ေစ်းထဲကပဲ ကုုလားေလး (အမည္ရင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ)၊ ျပီးရင္ ရခုုိင္ကုုန္းက ကုုိေပါက္တုုိ႔ ညီအကုုိေတြပါတယ္ထင္တာပဲ။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ အားလုုံး ၉ ေယာက္။ ေဗဒင္ယုုံတဲ့ ဆရာသမားကိုုဖုုိးေအာင္က ၉ ေယာက္ဆုုိရင္ နမိတ္မေကာင္းဘူး။ ၁၀ ေယာက္ျပည့္ေအာင္ျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ လမ္းေဘးက ခဲတလုုံးကိုုေကာက္ျပီး သူ႔ရဲ့ ေက်ာပုုိးအိတ္ထဲ ထည့္လုုိက္တာကိုု မွတ္မိေနဆဲပါ။
သံျဖဴဇရပ္ေစ်းမွာ က်ေနာ္တုုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ေတြ႔သူက မြန္လက္ေရြးစင္ ကုုိေအာင္ဆန္း (၁၉၈၈ ေနာက္ပုုိင္း Burma လက္ေရြးစင္) ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ သထုုံက ရဲ ေဘာ္ၾကီးကိုုေမာင္လွနဲ႔ ဇီးကုုန္းက မင္းသိန္းခ်စ္တုုိ႔လည္း အဲဒီကာလမွာ Burma လက္ေရြးစင္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္လုုိ႔ ၾကားရပါတယ္။
ထားေတာ့။ ေမွာင္ခုုိသယ္တဲ့ကိစၥကုုိ ဆက္ရမယ္ဆုုိရင္ အရင္အေခါက္ေတြ တုုန္းက ဘာေက်ာပုုိးအိတ္မွမပါပဲ လြတ္လပ္စြာအရွိန္ျမွင့္စီးေနတဲ့ စက္ဘီးအ ဖြဲ႔ဟာ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ တရုုတ္ေက်ာပိုုအိတ္ကိုုယ္စီနဲ႔ ေခြ်းတလုုံးလုုံး။ စက္ ဘီးသမားေတြဆုုိေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္ရွိ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြကလည္း မစစ္ပါဘူး။ (အဲဒီေခတ္က တရြာတဂိတ္နီးပါး ၀ါးတာဂိတ္ေတြရွိျပီး အစစ္အ ေဆးအေတာ္မ်ားပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ သံျဖဴဇရပ္နဲ႔ မုုဒုုံၾကားမွာလားမသိဘူး၊ ဂိတ္တခုုက ခရာမႈတ္ျပီး လွမ္းတားပါေသးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ မၾကားသလုုိ ဟန္ေဆာင္ျပီး အားလုုံး အရွိန္ျမင့္ အသားကုုန္ နင္းေျပးၾကေပါ့။
ဒါကုုိ သိသြားတဲ့ ေဘာ္ဒါတခ်ဳိ႔က ေမွာင္ခုုိကယ္ရီသယ္တဲ့ စက္ဘီးသမား၀နဲ႔ တကၠသုုိလ္တက္သူအျဖစ္ က်ေနာ္ကိုုေနာက္ၾကပါတယ္။ ထားေတာ့။ ဒါက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသုုိလ္ ၂ နွစ္တာအေတြ႔အၾကံဳ။
ေမာ္လျမိဳင္မွာေက်ာင္းတက္ရင္း၊ အထူးသျဖင့္ ဆရာသမား ကိုုဖုုိးေအာင္နဲ႔ အၾကိတ္အနယ္ျပိဳင္ရင္းနဲ႔ ၁၉၈၇ ဇြန္လမွာက်င္းပတဲ့ တခြန္စုုိက္ပဲြ မီတာ ၁၆၀၀ မွာ ေရႊတံဆိပ္ စရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုုိးခ်င္ေတာ့ ေနာက္ေန႔သတင္းစာမွာ ပါလာတဲ့အမည္က က်ေနာ္အမည္မဟုုတ္။ ေမာ္လျမိဳင္က ကုုိစုုိးေ၀ အမည္ၾကီးနဲ႔။
ျဖစ္ပုုံက ဒီလုုိ။ စက္ဘီးစီးက်င့္တာကုုိ အသဲအသန္လုုပ္ျပီး ထား၀ယ္ကေန ရန္ကုုန္တက္လာတဲ့က်ေနာ္ဟာ မုုိးမိျပီး အဖ်ား၀င္သြားပါတယ္။ ေဆးခန္း သြားျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ျပိဳင္ပဲြမ၀င္သင့္ေတာ့ဘူးလုုိ႔ဆုုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ဖိုု႔စရင္းမေပးေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပိဳင္ပဲြလုုပ္တဲ့ေန႔မွာ အဖ်ားနည္းနည္း သက္သာေနတာမိုု႔ ပဲြသြားၾကည့္ဦးမွဆုုိျပီး က်ေနာ္တည္းတဲ့ အမ်ဳိးေတြအိမ္ကေန ေအာင္ဆန္းကြင္းက ကိုုဖုုိးေအာင္တုုိ႔အေဆာင္ဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
''ထား၀ယ္ၾကီး မင္း၀င္စီးၾကည့္ပါလား။ ေဟာဒီမွာ စိုုးေ၀ေနရာလြတ္ေနတယ္'' ဆုုိျပီး ဆရာသမား ကိုုဖုုိးေအာင္က အၾကံေပးတာနဲ႔ ၀င္ၾကိတ္လိုုက္ပါတယ္။ ကံ ကေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၁၆၀၀ ဆရာၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကာစတန္ (အရင္ ဧရာ၀တီ လက္ေရြးစင္) က ကိုုထိန္လင္းနဲ႔ ကုုိခင္ေမာင္လတ္ (ႏႈတ္ခမ္းေမြး)၊ Burma လက္ေရြးစင္ေဟာင္း ဦးေက်ာ္ေဇာလင္း (လုုိ႔ထင္ပါတယ္၊ အမည္မွားေနရင္ ျပင္ေပးၾကပါ) တုုိ႔ကိုု ၅ မီတာေလာက္အထိ ျဖတ္ျပီး ပန္း၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုုိနဲ႔ ေရႊတံဆိပ္ရသြားေတာ့ အမည္က ကုုိစုုိးေ၀ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။ တာ၀န္ရွိသူ ေတြကုုိေျပာ အျပီး အမည္ေျပာင္းခုုိင္းေပမဲ့ မရေတာ့ပါ။ ၀မ္းနည္းရမလား၊ ၀မ္းသာရမလား မသိန္းၾကည္။
အလြဲအေခ်ာ္ေတြျဖစ္တဲ့ အဲဒီတခြန္စုုိက္ပဲြမွာ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရတဲ့ အထူးအဆန္းတခုုကေတာ့ မုုိင္ ၁၀၀ (ကီလုုိမီတာ ၁၅၀) ပဲြမွာ စက္ဘီးသမားအားလုုံး လမ္းေဘးက လဖက္ရည္ဆုုိင္မွာ ထုုိင္ခဲ့ျခင္းပါ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆုုိရင္ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာသမားကုုိဖုုိးေအာင္နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုုန္တုုိင္းက နာ မည္အၾကီးဆုုံး တာေ၀းဘုုရင္ (ကာကြယ္ေရးဌာနအေနနဲ႔ စီးေနတယ္လိုု႔ ထင္ မိ) အတာ၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္းစုုိး တုုိ႔ ၃ ဦးက ပ-ဒုု-တ အျဖစ္ အျပတ္အသတ္လြတ္သြားျပီ။
ေနာက္မွာက်န္တာက ဘားမားလက္ေရြးစင္ေဟာင္း ဆရာသမား ဦးေက်ာ္ေဇာ္လင္းရယ္။ မန္းတေလးက ကုုိစုုိးေနာင္ရယ္၊ စုုစုုေပါင္း ၁၃ ဦး၊ က်န္တယ္ဆုုိတာက ေအာင္ဆန္းကြင္း ကေနတာထြက္ျပီး ေမွာ္ဘီျမိဳ့အလြန္ကေနျပန္ေကြ႔ ျပည္ လမ္းအတုုိင္းျပန္လည္စဥ္ ေရွ့က ပုုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးက လြတ္သြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ "First to third ကေတာ့ ျပီးသြားပိီ။ အဲေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ့ က်ဳပ္နဲ႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရဲလား" ဆုိျပိး ဦးေက်ာ္ေဇာလင္းက ေမးပါတယ္။
''ေ၀းေဟးေဟး..'' ဆိုုျပီး ကန္႔ကြန္သူမရွိ လက္ခံလုုိက္ပါတယ္။ ''တုုိ႔လူေတြ ညီေစေနာ္။ ေသာက္ေနတုန္း ထေျပးတဲ့ေကာင္ေတာ့ သစၥေဖာက္ဘဲ့" လုိ့ ေျပာပီး ဗိုလ္ေရြးေတာင္ မေရာက္ခင္ မုိင္ ၂၀-ခန့္အကြာက (ရြာအမည္မမွတ္ မိေတာ့) လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ၾကိီးတခုမွာ က်ေနာ္တုိ့ ၁၃-ဦး ထုိင္ ေသာက္ပါေလေရာ။ မွာတာနဲ့ေသာက္တာနဲ႔ဆုိ ရင္ ၁၅-မီနစ္ မီနစ္ ၂၀-ေတာ့ အနည္းဆုုံးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ေရွ႔က ေျပးတဲ့ ရဲကားေတြကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုုံးက လုုိက္တဲ့ ''ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေမာ္ေတာ္ယဥ္'' လုုိ႔ေခၚတဲ့ မစီးနုုိင္တဲ့လူ၊ ဒဏ္ရာ ရတဲ့လူေတြကုုိတင္တဲ့ ကုုန္တင္ကားလုုိဟာၾကီးကေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔ လဖက္ ရည္ထုုိင္ေသာက္ေနတာကိုု ရပ္ေစာင့္ေနေလရဲ့။
ဒီလုုိနဲ႔ ဗုုိလ္ေရြးေတာင္မွာပန္း၀င္ခါနီး ေထာက္ၾကံံ စစ္သခ်ုုိင္းေက်ာ္တာနဲ႔ က် ေနာ္က အသားကုုန္ Sprint တင္ေျပးပါတယ္။ ဘယ္လြတ္ပါ့မလဲ။ မီတာ ၅၀ ေလာက္အထိျပတ္သြားေပမဲ့ ဗုုိလ္ေရြးေတာင္လဲတက္ေရာ ေျခကကုုန္ေနျပီ။ ဒီလုုိနဲ႔ ၁၆ ျပိဳင္တဲ့အထဲမွာ ၁၆ ေနရာနဲ႔ ပန္း၀င္ခဲ့ရေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာေျပာ ဒီပဲြက အေတြ႔အၾကံဳေတြအမ်ားၾကီးရလုုိက္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ၀ါရီမွာက်င္းပတဲ့ ျပည္နယ္- တုုိင္း ျပိဳင္ပဲြ မီတာ ၁၆၀၀ မွာ က်ေနာ္ေရႊတံဆိပ္ကုုိ ကုုိယ့္အမည္မွန္နဲ႔ ရလုုိက္ရပါတယ္။ မီတာ ၈၀၀ မွာေတာ့ မန္းတေလးသား ကုုိစုုိးနုုိင္ကုုိ နွာတဖ်ားစာရံႈးျပီး ဒုုတိယနဲ႔ ေက် နပ္လုုိက္ရပါတယ္။ မီတာ ၁၀၀၀ တဦးခ်င္းစံခ်ိန္ျပဳကုုိ မစီးပဲ ကီလုုိ ၁၀၀ (၆၂ မုုိင္) လမ္းေပၚပဲြကုုိသြားစီးမိပါတယ္။
ျပည္နယ္-တုုိင္း ပဲြက တံခြန္စုုိက္ပဲြလုုိ ေမာ္ဘီဖက္ကုုိမသြား။ ပဲခူးဖက္ကုုိသြားပါ တယ္။ အဲဒါ ဘယ္သူက စမွားမွန္းမသိ။ ကုုိယ့္ေရွ့ကလူေတြ ျပိဳလဲတာကိုုေရွာင္ ရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲ စက္ဘီးထုုိးက်သြားျပီး ဂိီယာေဘာေတြ ေက် သြားပါတယ္။ တံခြန္စုုိက္ပဲြက ၁၆ ဥိးသာရွိေပမယ့္ ျပည္နယ္-တုုိင္းပြဲကေတာ့ စက္ဘီးသမား ၅၀ ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေရွ့ကလူေတြကိုုမီေအာင္ မနည္းျပန္လုုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုုိက္ရင္းနဲ႔ စက္ဘီးေဘာက ကကြ်တ္ကကြ်တ္မည္သံၾကားေနရေတာ့ စီးရတာအဆင္ မေျပေတာ့ပါ။ ျမန္မာျပည္ကပဲြဆုုိေတာ့ နုုိင္ငံတကာပဲြေတြလုုိ စက္ဘီးပ်က္ ရင္ ခ်က္ခ်င္းလဲနုုိင္ဖိုု႔ ေဘးမွာကိုုယ့္အသင္းရဲ့စက္ဘီးကား ရွိတာမဟုုတ္။ ကုုိယ့္ ေခြ်းနဲစာနဲ႔ ကုုိယ္၀ယ္ထားရတဲ့ဘိန္း ပ်က္ရင္ ကိုု္ယ့္ဘာသာျပင္ေပေတာ့။
အဲဒီပဲြမွာ ေနာက္တခ်က္ၾကံဳခဲ့ရတာက တကယ္ျပိဳင္သူနဲ႔အရံ စက္ဘီးသမား ဆုုိတဲ့ မွားယြင္းတဲ့စာရင္းသြင္းမႈ စင္စတန္။ နုုိင္ငံတကာပဲြေတြမွာေတာ့ ဒါမ်ဳိး မေတြ႔မိ။ ဘယ္သူ ပထမ ၀င္၀င္၊ ၀င္တဲ့လူ ပထမ ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ကာလ ျမန္မာနုုိင္ငံစက္ဘီးဥပေဒ (လုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္း) အရ တသင္းစီကေန ၄ ဦးပဲ တာေ၀းပဲြအတြက္ စာရင္းသြင္းခြင့္ရျပီး အဲဒီထဲက ၂ ဦးက အဓိက၊ ၂ ဦးက အရံျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါ တာေ၀းေကာင္းတဲ့ ကုုိသက္ေ၀ကုုိ အရံေနရာမွာထားျပီး ကုုိသိန္းရီနဲ႔ က်ေနာ္က အဓိကေနရာကေန ၀င္ျပိုုင္မိပါတယ္။ တကယ္တန္းပန္း၀င္ေတာ့ ကုုိသက္ေ၀က တတိယေနရာကေန၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အရံသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူကုုိ ဆုုမေပးပါဘူး။
ဒါကုုိ ကိုုသက္ေ၀က ေျပာလုုိ႔မဆုုံးေတာ့ပါ။ တာေ၀းပဲြဲမွာ တတိယ ရဖုုိ႔ဆုုိတာ လြယ္တာမဟုုတ္ဘူးေလ။ အခုုေတာ့ တတိယ ရရဲ့သားနဲ႔ အရံလူအျဖစ္ စာရင္း ေပးထားလုုိ႔ဆုုိျပီး အလကားျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။ အဲဒါ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ျပည္နယ္ တုုိင္းျပိဳင္ပဲြမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၄ မွာ က်ေနာ္ထား၀ယ္ျမိဳ့ဆီ ခဏျပန္ေရာက္ေတာ့ ကုုိသက္ေ၀က ဒါကုုိမေမ့ေသး။ ၂၆ နွစ္ၾကာျပီးတဲ့အထိ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေက် နပ္ေသး။ အခုုေတာ့ သူလဲ တနသာၤရီတုုိင္း စက္ဘီးနည္းျပျဖစ္ေနပါျပီ။ အဲဒီ လက္ေတြ႔မက်တဲ့ တာေ၀းပဲြလုုပ္ထုုံလုုပ္နည္းေတြလည္း ျပင္လုုိက္ျပီထင္ပါရဲ့။
တခ်ိန္က စီးေဖၚစီးဖက္မ်ားနဲ႔ ပရိတ္သတ္မ်ားကိုုေလးစားလ်က္။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္။
0 comments:
Post a Comment