ေတာ္လွန္ေရးသတင္းသမားတဦးရဲ့ ဒုုိင္ယာရီ (၃၄)

ကင္မရာသင္တန္းအတြက္ ကြင္းဆင္းရုုိက္ကူးျခင္း

VJ (Video Journalist) သင္တန္းေပးတဲ့ အေမရိကန္ဆရာက ကင္မရာသေဘာတရားကုုိ တရက္ပဲ သင္ျပီး ၂ ရက္ေျမာက္ေန႔ကတည္းက ကြင္းဆင္းရုုိက္ကူးရပါတယ္။ ပထမ ေန႔မွာေတာ့ ေရွ့မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ရုုိက္ကြက္ ၅ မ်ဳိး ကုုိ ဘယ္လုုိရုုိက္ရသလဲဆုုိတာ ရံုုးေရွ့က လမ္းမေပၚ သူကိုုယ္တုုိင္ရုုိက္ျပပါတယ္။ နုုိင္ငံေက်ာ္သတင္းဌာနၾကီး DVB ရံုုး ဆုုိလုုိ႔ အထင္မၾကီးလုုိက္ပါနဲ႔။

အသံလႊင့္ရံုု ရံုုးခန္းၾကီး ဒီနားမွာရွိေနမွန္း ဒီလမ္းထဲကလူေတြေတာင္မသိပါ။ ရံုုးခန္းက လမ္းေဘးမွာမဟုုတ္။ လမ္းေပၚက ေနမျမင္နုုိင္တဲ့ အေနာက္ဖက္ကြက္လပ္တခုုထဲမွာ။ DVB ရံုုးကုုိလာလည္တဲ့ RFA က ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းရဲ့စကားကုုိ ကုုိးကားရမယ္ဆုုိရင္ Wessels Gate လုုိ႔ေရးထားတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လမ္းၾကားအတုုိင္းေလ်ာက္ျပီး မွန္ေတြကြဲေနတဲ့ဆုုိင္းဘုုတ္ေဘးက သံတခါးအုုိၾကီးကုုိ တြန္းဖြင့္ပါ။ ျပီးရင္ အေပါက္ေသးေလးထဲ ၀င္လုုိက္ပါ။ ကားတစီးစာ တင္နုုိင္နဲ႔ ဓတ္ေလွကားေပၚတက္လုုိက္ရင္ DVB ရံုုးကိုုေတြ႔ရမယ္တဲ့။

အဲဒီလုုိဘယ္သူမွမသိတဲ့ေနရာမွာ ကင္မရာအေကာင္းစား ၃ လုုံးေလာက္နဲ႔ ေခါင္းမဲေတြ (အာရွသားေတြကိုု ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ေခၚၾကတဲ့အသုုံးအနႈန္း။ ေနာ္ေ၀းေတြအားလုုံးက ဆံပင္ျဖဴၾကတယ္ေလ) ေခါက္တုုန္႔ေခါက္ျပန္ရုုိက္ေန ေတာ့ လူတခ်ဳိ႔ကအထူးအဆန္းအျဖစ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုုိအစမ္းရုုိက္ထားတဲ့ တိတ္ေတြကိုု ကင္မရာကေန ကြန္ျပဴတာထဲကူးထည့္၊ ျပီးရင္ တည္းျဖတ္-အက္ဒစ္လုုပ္နည္း ဆက္သင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရွ့အခန္းမွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုုိင္း လုုိခ်င္တဲ့အသံေနရာေလာက္ပဲ ေရြးယူေတာ့ Jam Cut ေတြ ျဖစ္ကုုန္တာေပါ့။

ကင္မရာသေဘာတရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အေမရိကန္ဆရာရွင္းျပတဲ့အထဲ အခုုခ်ိန္ထိက်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ‘’ေဟာလီး၀ုုဒ္ရုုပ္ရွင္ေတြ ဘာေၾကာင့္နာမည္ၾကီးသလဲ။ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ ပုုိက္ဆံေပးၾကည့္ေနၾကတာလဲ’’ ဆုုိတဲ့ေမးခြန္းပါပဲ။ 

ပထမ ေတာ့ ဒီဆရာဘာကိုုဆုုိလုုိမွန္း သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ မေပါက္တဲ့အျပင္ ရုုပ္ရွင္ဆုုိတာ သတင္းလုုိ အမွန္တရား ပါတာမွမဟုုတ္ပဲ။ အားလုုံးဆင္ျပီးရုုိက္ထားတာပဲ။ သတင္းမွတ္တန္းနဲ႔ ရုုပ္ရွင္ကတျခားစီမုုိ႔လား။ ရုုပ္ရွင္သမားက သတင္းမွတ္တမ္းသမားေလာက္ အဆင့္မရွိပါဘူးဆုုိျပီးေတာင္ ေ၀ဖန္မိခဲ့ေပါ့။

‘’ဒါျဖင့္ မင္း ဘာလုုိ႔ ေဟာလီး၀ုုဒ္ရုုပ္ရွင္ကုုိ ၾကည့္ေနတာလဲ’’ လုုိ႔ ဆရာကေမးခြန္းထုုတ္ပါတယ္။ အပ်င္းေျဖ ၾကည့္တာေပါ့လုုိ႔ဆုုိေတာ့ ဆရာကရယ္ပါတယ္။ ‘’မင္းေသခ်ာလုုိ႔လား တဲ့။ အေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တကယ္က ကင္မရာရုုိက္ခ်က္ေတြေကာင္းလြန္းလုုိ႔ မင္းၾကည့္ေနတာမုုိ႔လား’’ တဲ့။

အင္း… သူေျပာမွပဲ အေသခ်ာစဥ္းစားမိပါတယ္။ အရင္က ဇတ္လမ္းဇတ္ကြက္ကိုုၾကည့္ရာကေန အခုု ကင္မရာ သင္တန္းဆင္းေတာ့မွပဲ ကင္မရာရုုိက္ကြက္ေတြကိုု လုုိက္ၾကည့္မိပါတယ္။ သတင္းၾကည့္ရင္လဲ ဒီလုုိပါပဲ။ အရင္က သတင္းအေၾကာင္းအရာကုုိသိခ်င္လုုိ႔ၾကည့္ရာကေန အခုုေတာ့ ဒီစတုုိရီကုုိ ဘယ္လုုိရုုိက္ထားသလဲ။ Jam Cut ပါသလား။ ရုုိက္ကြက္စုုံ ရဲ့လားၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေတာ္အလုုပ္ရႈပ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

တတိယေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ သင္တန္းသားအားလုုံး ေအာစလုုိျမိဳ့ထဲသြားျပီး ၾကိဳက္တဲ့ရုုိက္ကြက္တခုုစီ ရုုိက္ခုုိင္းပါတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့ရုုိက္ကြက္ဆုုိေပမဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမ်ားပါတဲ့ရုုိက္ကြက္မ်ဳိးမွ ဆရာကၾကိဳက္ပါတယ္။ ဥပမာ ရံုုးေတြ၊ အိမ္ေတြလုုိ ျငိမ္ေနတဲ့ဟာၾကီးကိုု သြားရုုိက္လာလိုု႔ ဘာမွမထူးပါ။ ဒီေတာ့ လႈပ္ရွားမႈလဲအဆက္မျပတ္ရွိ၊ အသံလဲ ထြက္ေနတဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆုုိင္လုုိမ်ဳိး၊ စားေသာက္ဆုုိင္အတြင္းက မီးဖုုိေခ်ာင္လုုိမ်ဳိး၊ လမ္းျပင္ေနတာမ်ဳိး၊ စသျဖင့္ ရွာရုုိက္ရပါတယ္။

သင္တန္းသားအားလုုံး ကြင္းဆင္းရုုိက္တယ္ဆုုိေပမယ့္ အယ္ဒီတာနဲ႔အထက္အဆင့္ဆရာသမားေတြ၊ ဆရာမၾကီးေတြကေတာ့ ကြင္းထဲမဆင္းၾကပါဘူး။ တျခားအလုုပ္ေတြရႈပ္ေနသလုုိလုုိ၊ ေလးဖက္နာေရာ ဂါျဖစ္ေနသလုုိလုုိနဲ႔ဆင္ေျခေပးေတာ့ က်ေနာ္၊ မခင္နွင္းထက္၊ မေအးေအးမြန္နဲ႔ နန္းခမ္းကေယာက္တုုိ႔ ၄ ဦးပဲ ကြင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ တျခားလူေတြ ဘယ္ေနရကုုိေရြးရုုိက္မွန္းမမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ မေအးေအးမြန္ကေတာ့ ေအာ္စလုုိစီးတီး (Oslo City) က ဆံပင္ညွပ္ဆုုိင္မွာရုုိက္ေနတာ က်ေနာ္နဲ႔သြားတုုိးပါတယ္။

တုုိးဆုုိ က်ေနာ္ကလဲ ဘယ္နားရုုိက္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ေအာ္စလုုိစီးတီးက တရုုတ္ဆုုိင္ စားဖုုိခန္းထဲ၀င္ရုုိက္မလား ဆုုိျပီးလာစဥ္ သူနဲ႔တုုိးတာပါ။ တကယ္က စားေသာက္ဆုုိင္ေတြဟာ အျပင္စားပဲြေပၚက စားတာေသာက္တာကိုု ရုုိက္ခြင့္ ျပဳေလ့ရွိေပမဲ့ ဆုုိင္ေနာက္ေဖး မီးဖုုိေခ်ာင္ကုုိ ရုုိက္ခြင့္ေပးေလ့မရွိဘူးလုုိ႔သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ တကယ္ျပဖုုိ႔ မဟုုတ္ဘူး။ ေလ့က်င့္ခန္းအတြက္ သက္သက္ရုုိက္တာပါဆုုိျပီး မနည္းေတာင္းပန္မွ ရုုိက္ခြင့္ရပါတယ္။ ၾကက္သြန္လွီးတာ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကိုု တရႊင့္ရႊင့္လွီးေနတာ၊ အေက်ာ္အုုိးထဲက ဆီပူထဲ အသားေတြ၊ ဟင္းရြက္ေတြထည့္လုုိက္လုုိ႔ အေငြ႔ေတြထြက္လာ၊ အသံေတြျမည္လာတဲ့ပုုံမ်ဳိးဆုုိ က်ေနာ္ဆရာက သိပ္ၾကဳိက္ေပါ့။

၃ မီနစ္စာ စတုုိရီတခုုအတြက္ ၃ နာရီစာရုုိက္မိျခင္း 

အဲဒီလုုိ ရုုိက္ကြက္ေလ့က်င့္ခန္းျပီးလုုိ႔ ေနာက္ဆုုံးရက္မွာေတာ့ ၃ မီနစ္စာ စတုုိရီတခုုစီ လုုပ္ရမယ္လုုိ႔ ဆရာက တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ထုုံးစံအတုုိင္း က်ေနာ္တုုိ႔ ၄ ဦးပဲ ခရီးထြက္ရျပန္ေပါ့။ စတုုိရီလုုပ္မယ္ဆုုိေတာ့ ေနာ္ေ၀း စကားလဲမတတ္၊ အဂၤလိပ္လုုိေျပာရင္လဲ ဘာသာျပန္ျပီး ျပန္ထည့္ရလုုိ႔ အလုုပ္ကရႈပ္ဦးမယ္။ ဒီေတာ့ အလြယ္လုုိက္ေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာသတင္းေထာက္ပီသစြာနဲ႔ ျမန္မာေတြကိုုေမးျပီး စတုုိရီလုုပ္မယ္လိုု႔ အားလုုံးက ဆုုံးျဖတ္လုုိက္ပါတယ္။ ဆရာက ပထမ ပုုိင္း ေတာ့သေဘာမတူပါဘူး။ ေနာ္ေ၀းေတြကိုုပဲေမးျပီးလုုပ္ပါလုုိ႔ တုုိက္တြန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုုံးေတာ့ သူကလက္ခံလုုိက္ပါတယ္။

တျခား ၃ ဦး ဘယ္ေနရာေတြကုုိ သြားရုုိက္မွန္းက်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာ္ေ၀းကိုုေရာက္ကာစ ျမန္မာသံဃာၤေတာ္ ၂ ပါးရဲ့ ဘ၀ကုုိ စတုုိရီလုုပ္ဖုုိ႔ေရြးခ်ယ္ျပီး ေအာ္စလုုိနဲ႔ မုုိင္ ၅၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ဆြန္ရဆန္ျမိဳ့ေလး ဆီ ခရီးထြက္လာပါတယ္။ မာနယ္ပေလာအေျခစုုိက္ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢအဖြဲ႔၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ အရွင္၀ိသုုတၱနဲ႔  အရွင္၀ဏၰသီရီတုုိ႔ ဟာ ကုုလမသဂၢ ဒုုကၡသည္အစီစဥ္နဲ ႔ေနာ္ေ၀းနုုိင္ငံကုုိေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ျပီး အားလုုံးနည္းတူ ေနာ္ေ၀းစာ သင္တန္းတက္ေနရပါတယ္။

သံဃာၤေတာ္ေတြဆုုိေပမဲ့ ျမန္မာနုုိင္ငံမွာလုုိ ေက်ာင္းေတြဘာေတြနဲ႔သီတင္းသုုံးေနရတာမ်ဳိးမဟုုတ္။ ဒုုကၡသည္ခြဲ တန္းက် ေနအိမ္အခန္းငယ္တခုုတမွာ အျခားဒုုကၡသည္ေတြနည္းတူ ျဖစ္သလုုိေနေနရပါတယ္။ သူတုုိ႔အိမ္ခန္း (ျမန္မာေတြကေတာ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းလုုိ႔ေခၚၾကပါတယ္) ဆီ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ည ၈ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ဇူလုုိင္လဆုုိေတာ့ ေနသာေနတုုန္း။ ျမန္မာေတြရဲ့ထုုံးစံအတုုိင္း မင္းက ဘာပုုံရုုိက္ခ်င္လဲ။ ငါတုုိ႔က ဘယ္လုုိသရုုပ္ ေဆာင္ေပးရမလဲဆုုိျပီး ေမးေတာ့တာပါပဲ။

သရုုပ္မေဆာင္ပါနဲ႔။ ရွင္ဘုုရားတုုိ႔ပုုံမွန္လုုပ္ေနၾကအတုုိင္းသာ လုုပ္ပါ။ အဲဒါေတြကိုု တပည့္ေတာ္ကမွတ္တန္းတင္ မွာ ဆုုိေတာ့ ညေနပုုိင္း ဘုုရားရွိခုုိးျခင္းအလုုပ္ကုုိ သူတုုိ႔ ၂ ပါးက အရင္ဆုုံးလုုပ္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေန႔စဥ္လုုပ္သလား။ က်ေနာ္ရုုိက္မယ္ဆုုိလုုိ႔ လုုပ္ျပတာလားေတာ့ က်ေနာ္လဲမသိပါ။ ပုုံရဖုုိ႔အေရးက အဓိကဆုုိေတာ့ သူတုုိ႔လုုပ္သမွ်ရုုိက္ ေပေတာ့ေပါ့။ ဘုုရားရွိခုုိးျပီးေတာ့ မာနယ္ပုုေလာက ဓာတ္ပုုံေတြ၊ ေအာ္စလုုိေရာက္ျပီးမွ ပါလီမန္ေရွ့ဆႏၵျပတဲ့ ပုုံေတြကိုု သူတုုိ႔ကထုုတ္ျပပါတယ္။

ဒီညအတြက္ေတာ့ ရုုိက္ကြက္ကဒီလာက္ပါပဲ။ မနက္ အိပ္ရာနုုိးျပီး သြားတုုိက္တဲ့အခ်ိန္၊ မ်က္နွာသစ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ဆက္ရုုိက္မယ္ဆုုိျပီး အိပ္ရာ၀င္လုုိက္ပါတယ္။ ေမာေမာနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ သံဃာၤေတာ္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ မ်က္နွာသစ္၊ သြားတုုိက္လုုိက္မွန္းေတာင္ မသိလုုိက္ပါဘူး။ က်ေနာ္အိပ္ရာကနုုိးေတာ့ ဆရာေတာ္အၾကီးက ထမင္း (ဆြမ္း) ခ်က္ေနျပီ။ အဲဒါမွ ဒုုကၡ။ က်ေနာ့္ဆရာက သြားတုုိက္တဲ့ရုုိက္ကြက္ကုုိ မရ ရေအာင္ရုုိက္ဖုုိ႔ေျပထားတာ။ (ခုုနက ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ အကြက္လုုိပဲ သြားတုုိက္တဲ့အကြက္ကုုိလဲ ဆရာကသိပ္ၾကိက္ပါတယ္)။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာသတင္းေထာက္ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ သံဃာ္ေတာ္တပါး မနက္ေစာေစာထျပီး ကုုိယ့္ဘာသာ ထမင္းခ်က္ေနရတဲ့ပုုံမ်ဳိးက တကယ့္ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။ ဒီလုုိမ်ဳိးရုုိက္ကြက္ ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ ဘယ္ရနုုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းခ်က္တဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီေလာက္ပဲရွိေသးျပီး ေက်ာင္းသြားမဲ့အခ်ိန္က ၇ နာရီဆုုိေတာ့ တေရးေလာက္ ျပန္ေမွးလုုိ႔ရေသးတယ္ဆုုိျပီး ဆရာေတာ္ကမိန္႔ပါတယ္။

ေမွးကနည္းျဖစ္ျပီး ျပန္နုုိးလာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက မရွိေတာ့ပါ။ စာသင္ေက်ာင္းသြားဖုုိ႔ထြက္သြားျပီလုုိ႔ ဆရာေတာ္ငယ္က မိန္႔ပါတယ္။ အဲဒါမွ ဒုုကၡ။ ဒီအကြက္ကုုိအလြတ္ခံလုုိ႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ စာသင္ေက်ာင္းနား ေရာက္ခါနီးေနျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေနာက္ကိုုအမွီေျပးလုုိက္ျပီး ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီ ျပန္ပင့္၊ ေက်ာင္းေပၚမွာ ဆြမ္းဂ်ဳိင့္ထည့္တဲ့အခန္း၊ (ေက်ာင္းမွာေန႔လည္စာ စားဖုုိ႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္တာ) ေက်ာင္းေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့ အခန္း၊ ကားလမ္းေဘးတေလ်ာက္လမ္းေလ်ာက္တဲ့ အခန္းေတြကိုု ျပန္ရုုိက္ရပါတယ္။ 

ဘာသာေရးဖက္ေစာင္းေပးတဲ့  ျမန္မာတဦးလုုိစဥ္းစားရင္ေတာ့ ငရဲၾကီးမလား မသိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုုိ သူကိစၥနဲ႔သူ သြားေနတဲ့ သံဃာၤေတာ္ကုုိ၊ ေျခေတာက္လည္း နာေနတဲ့ သံဃာၤေတာ္ကုုိ ၂ ၾကိမ္ေလာက္လမ္းေလ်ာက္ခုုိင္းျပီး ကုုိယ္လုုိခ်င္တဲ့ ပုုံအတုုိင္း ဘာလုုပ္ေပးပါ။ ညာလုုပ္ေပး ပါဆုုိျပီး သြားခုုိင္းမိတာကိုုး။ သတင္းေထာက္ဆုုိတာ တခါတေလ သတင္းရဖုုိ႔ကလြဲျပီး က်န္တာကုုိေမ့ေနတတ္တဲ့အမ်ဳိးမဟုုတ္ပါလား။

ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းက နာရီ၀က္နီးပါးလမ္းေလ်ာက္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေျခေတာက္ သိပ္ သန္တာမဟုုတ္။ ေဆာင္းတြင္းဆုုိရင္ေတာ့ ဒုုကၡပဲ။ စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထုုိင္းမ ၃ ဦးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ၂ ပါး က တတန္းတည္း။ ေနာ္ေ၀းဆရာမကလဲ သံဃာၤေတာ္ေတြဆုုိျပီး ရုုိေသရေကာင္းမွန္းသိတာ မဟုုတ္။ မရုုိေသဆုုိ သူကလဲ ျမန္မာနုုိင္ငံကိုုေရာက္ဖူးတာမဟုုတ္။ သံဃာၤေတာ္ေတြကိုု ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ ဘယ္လုုိအေလးထား ဆက္ဆံသလဲဆုုိတာ ေနာ္ေ၀းဆရာမက ဘယ္သိပါ့မလဲ။

ဒီေတာ့ သကၤန္း၀တ္တကားကားနဲ႔ သံဃာၤေတာ္ ၂ ပါးလဲ ထုုိင္းအမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔တန္းတူ ေအာ္၀္၊ အာရ္ ေအာ္။ (ø, æ, å)

ကုုိ မပီမခ်င္း ဖတ္ေပေတာ့ေပါ့။ ဒီအကၡရာ ၃ လုုံးက အဂၤလိပ္စာထက္ပုုိပါတယ္။ အသံထြက္ရတာလဲ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ (ျမန္မာေတြကေတာ့ အုုိတုုတ္ထိုုး၊ ေအနွစ္လုုံးတဲြ၊ ေအ ေသးေသးသင္ လုုိ႔ ျမန္မာမႈျပဳေခၚၾကပါတယ္)။ ဒီေတာ့ သံဃာၤေတာ္ေတြလဲ နႈတ္ခမ္းရြဲ႔၊ ပါးရြဲံနဲ႔ ပါလီရြတ္တာထက္ေတာင္ ပုုိပင္ပန္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေနရတဲ့ပုုံပါပဲ။ ဒီလုုိနဲ႔ ၃ မီနစ္ခြဲစာ စတုုိရီတခုုရဖုုိ႔အတြက္ မီနစ္ ၆၀ စာ တိတ္ေခြနွစ္ေခြ ေက်ာ္ ရုုိက္ခဲ့မိတယ္ဆုုိပါေတာ့။

‘’VJ သတင္းေထာက္လုုပ္မွာလား၊ Amanpour လုုပ္မွာလား’’

တကယ္ဆုုိ ဒီသင္တန္းက ကင္မရာသေဘာတရားကုုိ ၁၄ ရက္နဲ႔အျပီး လက္ပူတုုိက္သင္လုုိက္တဲ့ အလုုပ္ျဖစ္ရံုု သင္တန္းေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ တျခားေရြးစရာလူလဲမရွိေတာ့ DVB မွာ က်ေနာ္တိုု႔က လူတတ္ၾကီးေတြျဖစ္လုုိ႔။ ျပည္တြင္းသတင္းေထာက္ေတြ၊ နယ္စပ္သတင္းေထာက္ေတြ (ကုုိသင္းကုုိကုုိတုုိ႔လက္ထက္က ေမြးထားတဲ့ လူ ေတြထင္ပါတယ္) ပုုိ႔လာသမွ်သတင္းေတြကိုု တည္းျဖတ္ထုုတ္လႊင့္ေပါ့။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေန႔စဥ္လႊင့္ဖုုိ႔စိတ္ကူးမရွိေသးပဲ တပတ္တၾကိမ္ မီနစ္ ၃၀ စာေလာက္ပဲ ေျခနုုိင္လက္နုုိင္လႊင့္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလုုိလႊင့္ျပီး တလေလာက္အၾကာမွာေတာ့ BBC နုုိင္ငံတကာ TV ဌာနမွ ဆရာၾကီး ၂ ဦးေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လာတယ္ဆုုိတာ DVB-TV တုုိးတက္ေအာင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆုုိျပီး အၾကံညဏ္ေတာင္းဖုုိ႔ သူတုုိ႔ ကုုိဖိတ္လုုိက္တာပါ။ အဓိကအၾကံေပးခ်က္ကေတာ့ ရုုပ္သံ ကုုိ ဒီတုုိင္းလႊင့္ေနမဲ့အစား ပရီစန္တာ ပုုံနဲ႔ ထည့္လႊင့္ဖုုိ႔၊ စတူဒီယုုိေဆာက္ဖုုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ 

သူတုုိ႔ ၂ ဦး ပထမ ေရြးလုုိက္တဲ့ ပရီစန္တာ ၂ ဦးက မေအးေအးမြန္နဲ႔ နန္းခမ္းကေယာက္တုုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလက တပတ္မွ တၾကိမ္လႊင့္တာဆုုိေတာ့ ၂ ေယာက္ဆုုိ အေတာ္ အုုိေက ေနျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုုိလုုိမယ္မယ္ က်န္တဲ့လူေတြလဲ အကုုန္၀င္သရုုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါ။ (ပရီစန္တာအျဖစ္ ကင္မရာေရွ့ထုုိင္ျပီး သတင္းဖတ္ၾကည့္ပါ) ဆုုိေတာ့ က်ေနာ္လဲ ၀င္ထုုိင္ဖတ္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မလြယ္ပါဘူး။ ကင္မရာေနာက္ကေနျပီး ခလုုပ္နွိပ္ရတဲ့အလုုပ္နဲ႔ ကင္မရာေရွ့မွာထုုိင္ျပီး သူမ်ားခလုုပ္နွိပ္တာကိုုခံရတဲ့ တာ၀န္ခ်င္းက အေတာ့္ကုုိ မတူပါဘူး။

ေနာက္တခ်က္ထူးျခားတာက ကင္မရာေနာက္မွာလုုပ္ရတဲ့၊ လူျမင္ကြင္းေပၚမတက္ရတဲ့ သတင္းလုုပ္ငန္းေတြ အားလုုံး အတြက္ နွစ္ရွည္လမ်ားမဟုုတ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုုံး သတင္း ၂ ပတ္ခန္႔ေတာ့ ေလ့က်င့္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုု ကင္မရာေရွ့ကုုိတကယ္ထြက္ျပီး လူျမင္ကြင္းမွာ ပရီစန္တာလုုပ္မယ္လည္းျပင္ေရာ၊ ဒီအတြက္ သင္တန္းက မရွိ။ ဒါက အခုုမွ စဥ္းစားမိတာပါ။ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ ဘ၀င္က နည္းနည္းေလဟပ္ေနသူေတြပီပီ အားလုုံးကုုိ တတ္ေနသလုုိလုုိနဲ႔ 

ဒီေလာက္ကေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ဆုုိျပီး ကင္မရာေရွ့၀င္ထုုိင္လုုိက္တာပါပဲ။ ဒါ က်ေနာ္တဦးတည္းလားဆုုိေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ DVB-TV က လူေတြ အားလုုံး တေယာက္မွ ကင္မရာေရွ့ထုုိင္ စကားေျပာနည္း။ ပရီစန္တာလုုပ္နည္း သင္တန္း မတက္ဖူးၾကပါ။

ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႔လူေတြကေတာ့ သရုုပ္ေဆာင္ပညာအခံရွိလုုိ႔လားမသိပါဘူး။ ဘာမွသင္စရာမလုုိပဲနဲ႔ သူအလုုိလုုိ အုုိေက ေနပါတယ္။ ဥပမာ DVB-TV ရဲ့ နာမည္ၾကီး (က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္မိေသာတံခါးမ်ား) အစီစဥ္မႈးျဖစ္တဲ့ ကုုိေနေဇာ္နုုိင္ဆုုိရင္ ကင္မရာေရွ့မွာေျပာေနတာ တကယ့္ကုုိ အသက္၀င္လိုု႔။ က်န္တဲ့လူေတြလဲ မဆုုိးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အလွည့္က်ေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးနဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ လက္နွစ္ဖက္ကုုိ ဘယ္လုုိထားရမွန္းမသိပါ။ သတင္းစာရြက္ကုုိ ခပ္တင္းတင္း ကိုုင္ျပီးဖတ္လုုိက္ေတာ့ စစ္တပ္ပုုိင္ TV က စစ္သားတဦး အေနာက္တုုိင္း၀တ္စုုံေျပာင္း၀တ္ျပီး သတိဆဲြ သတင္းဖတ္ေနသလိုု ျဖစ္ေနခဲ့ပါေရာ့လား။ 

ေနာက္ပုုိင္း VJ သင္တန္းေပးတဲ့ အေမရိကန္ဆရာနဲ႔ေတြ႔လုုိ႔အေျခေနေတြကိုုေျပာျပေတာ့ ‘’မင္းက VJ သတင္း ေထာက္လုုပ္မွာလား၊ Amanpour လုုပ္မွာလား’’ (CNN မွ နည္မည္ၾကီး ပရီစန္တာ Christiane Amanpour ကုုိ ဆုုိလုုိ) ဆုုိျပီး က်ေနာ္ကုုိေမးခြန္းထုုတ္ပါတယ္။ သူေျပာမွပဲ က်ေနာ္တုုိ႔ DVB က လူေတြဟာ တခုုခုုကုုိ အပီအျပင္ေလ့က်င့္မထားပဲ အားလုုံးကိုု နည္းနည္းစီတတ္တဲ့နည္းနဲ႔ခရီးဆက္ေနသလားဆုုိျပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကသာ အဲဒီလုုိစဥ္းစားေန တာ။ အဲဒီကာလ (အခုုခ်ိန္ထိလဲ ျဖစ္ေနနုုိင္ပါတယ္) DVB ညြန္မႈးေတြရဲ့ ညြန္ၾကားခ်က္ကေတာ့ All in One ၊ တဦးတည္းနဲ႔ အားလုုံးကုုိလုုပ္တတ္ရမယ္။ DVB သတင္းေထာက္အားလုုံးဟာ ကြန္မန္ဒုုိေတြျဖစ္ရမယ္ဆုုိတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကုုိယ့္ပုုံက ကင္မရာေရွ့မွာ ေသေသၾကီးနဲ႔ျဖစ္ေနမွန္းသိရဲ့နဲ႔ ျငင္းပယ္လုုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ျငင္းလုုိက္ရင္ ကုုိစုုိး၀င္းညုုိလုုိ အလုုပ္ထုုတ္ခံရမလားမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တဖက္ကလဲ ကင္မရာေရွ့မွာ အဲဒီလုုိ စာဖတ္ခြင့္ရတာကုုိ ေက်နပ္သလုုိလုုိ ရွိေနျပန္ပါတယ္၊ ျမန္မာနုုိင္ငံကလူေတြက ကုုိယ့္ကုုိပုုိသိလာတဲ့အတြက္ ညြန္မႈးေတြကုုိ ေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလုုိုုလိုုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လုုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကာလတခုုမွာ ‘’All in One တဦးတည္းနဲ႔ အားလုုံးကုုိ လုုပ္တတ္ရမယ္။ သတင္းထာက္အားလုုံးဟာ ကြန္မန္ဒုုိေတြျဖစ္ရမယ္’’ ဆုုိတာမွန္သလုုိလုုိ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အျမဲတန္းအတြက္ ေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သက္ဆုုိင္ရာတာ၀န္ တခုုခ်င္းစီအတြက္ အေသခ်ာေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေပး ထားသင့္တယ္လိုု႔ ထင္ျမင္မိ ပါတယ္။ ။

.....................................................................................................................


.....................................................................................................................



................................................................................................................



..............................................................................................................


...............................................................................................................

Posted in: ABSDF,LEARNING MEDIA,LIFE IN MEDIA