Thursday, January 5, 2012

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၅

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၅

ေသာင္ရင္းျမစ္လယ္က က်ည္ဆံေတြၾကားမွာ

ဒီလူေတြက လမ္းအေတာ္ ကြ်မ္းပုံရပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ က်ထားလို႔ မီးေလာင္ထားတဲ့ ေနရာေတြကိုေရွာင္ကြင္း၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ သစ္ခက္ေတြခုတ္ၿပီး ေတာမီးကို ၿငိမ္းသတ္၊ ေဝၚကီေတာ္ကီထဲကေန ကရင္စကားေတြနဲ႔ေျပာ။


အုိမီဂါ ပုံရွိတဲ့ ေကာ့မူးရာစခန္းကို ေလယာဥ္ေပၚမွ ျမင္ရစဥ္

“နာဟူးဃာ … နာဟူးဃာ” (ၾကားရလား … ၾကားရလား လို႔ ျမန္မာလုိ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ႕ စကားလုံးအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ရထား ျဖစ္လား … ရထား ျဖစ္လားလို႔ တဖက္က စက္ကုိင္ထားတဲ့လူကို ေမးတဲ့သေဘာပါ)။ အဲဒီတလံုးကလြဲရင္ က်န္တာကုိ က်ေနာ္က ဘာမွနားမလည္။

ဆုိေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ငါတခါမွ အေသခ်ာမသိဖူးေသးတဲ့ ဒီလူေတြနဲ႔လုိက္လာမိတာ မွားၿပီလား။
လုိင္းကားျပန္စီးၿပီး မဲေဆာက္ျပန္သြားရင္ ေကာင္းသားဆုိၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး န၀တ စစ္သားေတြ နယ္ကြ်ံၿပီး ဒီေတာထဲေရာက္ေနမလား၊ န၀တဖက္က လႊတ္ထားတဲ့ စစ္ေျမျပင္ ကင္းေထာက္ေတြနဲ႔ပဲ တုိးမလား၊ KNU ဖက္က လႊတ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ပဲ တုိးၿပီး လူမွားပစ္ခံရမလား စသျဖင့္ ေတြးပူရင္း တကယ့္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။

“ဟုိမွာေရာက္ၿပီ”။ က်ေနာ္စဥ္းစားစိတ္ပူလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာ ေ၀ၚကီေတာ္ကီဆရာက က်ေနာ့္ကုိ လက္တို႔ၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။ ေကာ့မူးရာစခန္းရဲ့ ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ ထုိင္း-ကရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုကို ျဖတ္အဆင္း ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘးက ေတာအုပ္တခုထဲရွိ တဲငယ္တလုံးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူ ၃-၄ ေယာက္။ KNU စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြျဖစ္ပုံရၿပီး သူတို႔ကုိ က်ေနာ္တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ကရင္စကားနဲ႔ ေျပာေနတာကုိလည္ “အ၀ဲတကာ …”  ျမန္မာလို “ဒီလူတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ …” လို႔ အဓိပၸယ္ရၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ညႊန္းဆုိတဲ့စကားလုံးကလဲြရင္ က်န္တာကုိ တလုံးမွနားမလည္။

“ဒီေနရာကုိ ရန္သူ႔ေတာင္ကုန္းေပၚကေန မျမင္ရဘူး ေအးေဆးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ကုိ ျဖတ္ရမွာမုိ႔ အလင္းေရာင္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုမျဖစ္ဘူး။ ေမွာင္္ရီပ်ဳိးတဲ့အခ်ိန္အထိ ဒီမွာခဏေစာင့္” ရမယ္လို႔ ေဝၚကီေတာ္ကီဆရာက အနွစ္ခ်ဳပ္ ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္ (အဲဒီ တဲေနရာဟာ ေနာက္ပုိင္း တုိက္ပဲြၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေကာ့မူူးရာနဲ႔ ထုိင္းဘက္ကမ္းကို ႀကိဳးဆဲြေလွနဲ႔ ျဖတ္ကူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္)။ ဒီလုိနဲ႔ ည ၆ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ပါတယ္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္က ေပ ၅၀ ေလာက္ရွိ မလားပဲ။ ေရကေတာ့ ျမစ္ထဲဆင္းကာစမွာ ဒူးဆစ္ေလာက္သာရွိေပမယ့္ ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ေပါင္လယ္ေလာက္၊ ခါးဆစ္ေလာက္အထိ နက္လာပါတယ္။

ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမစ္လယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး အေရာက္မွာ န၀တ ဘက္ကေန လက္နက္ႀကီးေတြ ထပ္ပစ္တဲ့အတြက္ KNU ဘက္ကလည္း ျပန္ပစ္သံေတြ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ “သြားၿပီ ဒီတခါေတာ့ ငါလုိက္လာမိတာ တကယ္မွားၿပီ္” လို႔ စိတ္ထဲေတြးေနတုန္း “ဒက္ ဒက္ ဒက္” ဆုိတဲ့ M 16 ေသနတ္ အနီးကပ္ ပစ္သံကို ၾကားလုိက္ရၿပီး “ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္” ဆုိတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ က်ည္ဆံ ထိပ္ဖူးေတြ က်ေနာ္ေဘးက ေရထဲက်လာပါတယ္။ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တကယ္ပစ္သလား၊ ေဘးကို ေျခာက္ပစ္သလားဆုိတာကုိ ခဲြျခားဖုိ႔အခ်ိန္ မရလုိက္။ ဘာလေခ်ာင္အိတ္ကုိကုိင္ၿပီး ဒုိင္ဗင္ထုိးကာ ေရငုပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

“က်ေနာ္တို႔ကုိ ပစ္ေနၿပီ၊ ေအာ္ေျပာေလ ဆရာ” ဆုိၿပီး ေ၀ၚကီေတာ္ကီဆရာကို ေျပာေတာ့ “ကိစၥမရွိဘူး၊ ေျခာက္ပစ္ ပစ္တာပါ” တဲ့။ သူကေျခာက္ပစ္ ပစ္တယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ ဒီေလာက္ေမွာင္မဲေနတဲ့ၾကားထဲ ဘယ္လိုလုပ္ပစ္မွတ္ ေရြးမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က တုိက္ပဲြျဖစ္ေနခ်ိန္ သူတို႔စခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့လူေတြ။ ရန္သူထင္ၿပီး ပစ္မိတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ဘယ္သူမွလည္း က်ေနာ္ေသသြားတာကို သိလုိက္မွာမဟုတ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ၿပီး အေတာ္ေလးကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနမိပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကုိပစ္တဲ့လူရွိရာ ကတုတ္က်င္းထဲကိုပဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေရာက္သြားၿပီး ေဝၚကီေတာ္ကီဆရာက ကရင္ဘာသာနဲ႔စကားေတြေျပာေနပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ္က တလုံးမွနားမလည္။ က်ေနာ့္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ကရင္စစ္သားေတြ သနားသြားသလား။ ဒါမွမဟုတ္
ဟားခ်င္ေနမလားေတာ့ က်ေနာ္မမွန္းတတ္။


ေကာ့မူးရာ စစ္ေျပျပင္မွာ တလတာ

ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔နယ္ေျမ႐ံုးကလူေတြ စခန္းထုိင္ထားတဲ့ ကြ်န္းတံတားႀကီး ႏွစ္ခုေဘးနားက ကတုတ္က်င္းဆီ က်ေနာ္ကုိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ မေန႔ညက အျဖစ္ပ်က္ကိုေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူကမွ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈမျပ။ “ေမာင္ရင္က ေမာင္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ ပညာေပးမႈကုိ ခံလုိက္ရတာေပါ့” ဆုိၿပီး တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔ ၀ုိင္းရယ္ၾကပါတယ္ (ေမာင္ေက်ာ္ဆုိတာက KNU ညီအစ္ကိုေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက ေခၚေလ့ရွိတဲ့စကားလုံးပါ)။

တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေတြရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ မေန႔ညက က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာ ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ဆန္႔က်င္ဖက္။ ျမင္းခြာရာ သုိ႔မဟုတ္ အုိမီဂါပုံရွိတဲ့ ေကာ့မူးရာစခန္းဟာ စတုရန္းမုိင္ တမုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ့္မ်က္မွန္း ေဘာလုံးကြင္း ကြင္း ၁၀၀ စာေလာက္ ရွိမလားပဲ။ ျမင္းခြာရာရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္က အေပါက္ဟာ န၀တတပ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ထားတဲ့ မီတာ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ရွိ သတ္ကြင္း။


ေကာ့မူးရာ သုိ႔မဟုတ္ ၀မ္ခစစ္ေျမျပင္ ကတုတ္က်င္းအတြင္း ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ABSDF ေဆးခန္း

တုိက္ပဲြမျဖစ္မီအခ်ိန္အထိ ေရေက်ာ္စခန္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းပုိင္းအထိ သြားႏိုင္တဲ့ အဲဒီသတ္ ကြင္းေရွ႕တည့္တည့္က
ကားလမ္းကိုပိတ္၊ သံဆူးႀကိဳး ၿခံစည္း႐ိုးသုံးထပ္ကာ။ အဲဒီသံဆူးႀကိဳး သုံးထပ္ေရွ႕မွာမွ ၀ါးခြ်န္ခပ္တုိတုိေတြကုိ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ဖုံးၿပီး စုိက္ထားတဲ့၊ အေ၀းကမျမင္ႏိုင္တဲ့ ၿခံစည္း႐ိုး သုံးထပ္။ သံဆူးႀကိဳး သံုးထပ္ေနာက္မွာေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္မာေဆာက္ထားတဲ့ ကတုတ္က်င္း ဘန္ကာ တဒါဇင္ခန္႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကတုတ္က်င္းနဲ႔ ၿခံစည္း႐ိုးေတြကို န၀တတပ္ေတြ စခန္းထုိင္ထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီထိပ္တုိက္က ကတုတ္က်င္း တဒါဇင္ခန္႔အပါ၀င္ ေသာင္ရင္းျမစ္ပတ္လည္ရွိ ကကုတ္က်င္းေပါင္း ၁၀၀ ၀န္းက်င္ကုိ ၾကခတ္၀ါးရံု အႀကီးႀကီးေတြက မ်က္ကြယ္ေပးထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ေကာင္းၿပီး ပထ၀ီအေနထားအရလည္း လုံး၀ အသာစီးရေနတဲ့အျပင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရလည္း ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၿပီးကာစ၊ DAB တပ္ေပါင္းစုရဲ႕ အင္အားနဲ႔ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ အေတာင့္တင္းဆုံးကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ KIO, ALP အပါ၀င္ NDF အမ်ဳိးသားဒိီမုိကေရစီ တပ္ေပါင္းစုက တပ္စုတစု၊ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာမွာ မဖြဲ႔ျဖစ္လုိက္တဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းကေန ျပန္လာတဲ့ မင္းသမိီးစခန္းက ABSDF တပ္စုတစု၊ ဘုရားသုံးဆူဘက္က တပ္စုတစု၊ သီေဘာဘုိးဘက္က တပ္စုတစုနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား ၀မ္ခတုိက္ပဲြထဲ ၀င္လာၾကပါတယ္။

ေနာက္တခါ ABSDF ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အပါအ၀င္ လူဆုိး-လူေတာ္ေလးေတြနဲ႔ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းတခုရဲ႕ နာမည္ႀကီးစစ္ေၾကာင္းမႉး ဗုိလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံရဲ႕ တပ္ဖြဲ႔ေတြလည္း ေကာ့မူးရာမွာ စစ္ကူေရာက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေကာ့မူးရာတုိက္ပဲြဟာ ၆ နွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီး အရွည္ၾကာဆုံး စစ္ပဲြတခုအျဖစ္ သမုိင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၉ ေမလကေန ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလကုန္ပုိင္းအထိ ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ဒီတုိက္ပဲြအတြင္း တကယ့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူေတြ၊ အသက္ေပးသြားသူေတြနဲ႔စာရင္ က်ေနာ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္။ ၆ နွစ္ၾကာစစ္ပဲြမွာ တလနဲ႔ ၆ ရက္ေလာက္သာ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အညၾတရစစ္သည္တဦးမွ်သာ။ က်ေနာ္ရွိေနစဥ္ တလေက်ာ္ကာလအတြင္း န၀တတပ္ေတြက ေသာင္ရင္းျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီး ၀မ္ခေစ်းထဲကုိ၀င္၊ အဲဒီကေန ေကာ့မူးရာကို ေနာက္ေက်ာကေန ၀င္တုိက္တာ တႀကိမ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္မီတာ ၂၀၀ သတ္ကြင္းမွာ တက္တုိက္တာ ၁၀ ႀကိမ္ေလာက္ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လို႔ အဲဒီပဲြမွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။

ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း မင္းသမီးစခန္းမွာ စစ္သင္တန္းေပးဖုိ႔ စျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ နယ္ေျမေကာ္မီတီဆီ ပါလာတဲ့က်ေနာ္ဟာ ၀မ္ခတုိက္ပဲြေရာက္တဲ့အထိ တခါမွ စစ္သင္တန္း (၀ါးရင္းတုတ္ သင္တန္းမွအပ) အေသအခ်ာ မတက္ဖူးေသးပါ။ ပဒုိ (ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ) လုိလုိ သူးခုိ (စစ္ဖက္အရာရွိ) လုိလုိနဲ႔ အေပၚမေရာက္ ေအာက္မေရာက္ ဘ၀ကေန ၀မ္ခတုိက္ပဲြထဲ ေရာက္လာသူပါ။

၀မ္ခ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း AK 47 တလက္ကုိကုိင္ၿပီး ေသနတ္ပစ္နည္း၊ ျဖဳတ္နည္း၊ တုိက္ခြ်တ္နည္းေတြကို လက္ပူတုိက္ သင္ရပါတယ္။ AK 47 ဟာ အၾကမ္းခံႏိုင္ဆုံး လက္နက္ျဖစ္ၿပီး ျဖဳတ္ တပ္ ေဆးေၾကာရတာလည္း လြယ္ကူလို႔ က်ေနာ္ေရြးလုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ တခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ က်ည္ထြက္တဲ့အခါ မီးပြင့္မႈနႈန္း သိပ္ျမင့္တဲ့အတြက္ ညတုိက္ပဲြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ မိမိရဲ့ေနရာကုိ တဖက္ရန္သူက ျမင္ႏိုင္တဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

M 16 ကေတာ့ မီးပြင့္တဲ့ျပႆနာ မရွိေပမယ့္ မၾကာခဏ ဂ်မ္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကုိင္ေနတဲ့ေသနတ္ေတြက အေမရိကန္စစ္သားေတြကိုင္ေနတဲ့ ေသနတ္လုိ အသစ္စက္စက္ မဟုတ္ဘဲ အေတာ္ အုိေဟာင္းေနလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ န၀တတပ္ဆီက သိမ္းဆည္းရမိတဲ့ G3, G4 လက္နက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ စစ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူေတြရဲ႕အဆုိအရ န၀တတပ္သားေတြဟာ AK 47, M 16 က်ည္ကုိ သိပ္မေၾကာက္ဘဲ G3, G4 က်ည္ကို ပုိေၾကာက္တယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားမွာေတာ့ G3, G4 က အလြန္ ေလးလံၿပီး ဒီဇုိင္းကလည္း မလွပတဲ့အတြက္ သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။

အဲဒီလုိ AK 47 တလက္နဲ႔ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ တကယ္ တုိက္ပဲြျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနၿပီး ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ဘဲ ေဝၚကီေတာ္ကီ ေျပာေနဆဲျဖစ္တဲ့ KNU က စစ္ဗိုလ္ေတြကို အားက်ေငးၾကည့္ေနသူ၊ AK 47 ေသနတ္ကုိ ကကုတ္က်င္းထဲကေန ေခါင္းမေဖာ္ရဲဘဲ ပစ္ေနသူ၊ ေသနတ္ေျပာင္းတခုစာသာ ဖြင့္ထားတဲ့ ကတုတ္က်င္း ေသနတ္ပစ္ ေပါက္ကေန န၀တဘက္က ပစ္လုိက္တဲ့က်ည္မ်ား ကုိယ့္မ်က္နွာဆီတန္းၿပီး ၀င္လာမလားဆုိၿပီး ဘုရားတေနသူတဦးမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“သူမ်ားဖုတ္ေတြမွာ ၀တ္လစ္စလစ္ ေကာင္မေလးပုံေတြ ကပ္ထားၿပီး ခင္ဗ်ားဖုတ္မွာေတာ့ ဘုရားပံုေတြနဲ႔ပါလား။ စစ္တုိက္ရင္းနဲ႔ ကုသုိလ္ေတာ့ အေတာ္ရေနၿပီ ထင္တယ္ေနာ္” လို႔ က်ေနာ္နဲ႔ တပ္စုတခုတည္း တာ၀န္က်တဲ့ ၂၁၁ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က စပါတယ္ (ကတုတ္က်င္း၊ ဘန္ကာေတြကုိ KNU နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ဖုတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းကိုလည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္)။

သူတို႔ ေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာခ်င္စရာပါပဲ။
သာမန္အခ်ိန္မွာ ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ေတာင္ ဘုရွားရွိခုိးမႈကုိ ပုံမွန္လုပ္ေလ့မရွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ အခုတုိက္ပဲြအတြင္းမွာေတာ့ မနက္တခါ ညတခါအျပင္ အခ်ိန္ရတုိင္း ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္းသလုိျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔မ်က္စိေနာက္ေနပုံရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္နဲ႔တပ္စုတခုတည္း တာ၀န္က်သူေတြထဲမွာ အခု DKBA ဘက္ကုိေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတဲ့ KNU တပ္စုမႉးတဦးနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး၊ ေနာက္ ABSDF ရဲ့ ဆက္သြယ္ေရးဌာန အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး အခု ၾသစေတးလ်ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကုိဗ်တၱနဲ႔ မုဒုံဖက္က ေက်ာင္းသား ၃-၄-ဦး။ ေနာက္တခါ ၂၁၁ တပ္ရင္းမႉနဲ႔ ဗဟုိတပ္ေထာက္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာၿပီး အခု မဲေဆာက္မွာ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈ လုပ္ေနသူ ကုိ၀င္းခ်ဳိ။ ေနာက္ က်ဆုံးသြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုနီမင္း၊ ကုိလွသြင္နဲ႔ နယ္ေျမရံုးအဖြဲ႔မွ ကုိျမင့္ေဆြတို႔ကုိ  က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

စစ္ေျမျပင္ဆိုေပမယ့္ တုိက္ပဲြက တခ်ိန္လုံးျဖစ္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညေန ေရခ်ဳိးခ်ိန္မ်ဳိးမွာ န၀တဘက္က ပုံမွန္နီးပါး လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ခတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိပ္တုိက္ကို တက္ထုိးတာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ဘာအသံမွမေပးဘဲ ၿငိမ္ေနစဥ္ မနက္လင္းအားႀကီးမွာ လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ထရစပ္ပစ္ၿပီး ႐ုတ္္တရက္ ထလုပ္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းဘက္ကမ္းကိုကူးၿပီး  ေကာ့မူးရာစခန္းကုိ ေနာက္ေက်ာကေန ၀င္တုိက္တာမ်ဳိးကုိေတာ့ ေန႔လည္ဘက္မွာ ေျဗာင္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ န၀တဘက္က ပစ္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြကလည္း တကယ့္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။

၁၂၀ မီလီမီတာ၊ ၈၁ မီလီမီတာ အေ၀းပစ္ေမာ္တာအေျမာက္ဆံနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကတုတ္က်င္းအမိုးကို ၿပိဳေအာင္ထုတဲ့ဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္ ကတုတ္က်င္းကုိ ကာေပးထားတဲ့ ၾကခတ္၀ါး႐ံုနဲ႔ ကြ်န္းပင္ေတြကို ၈၄ မီလီမီတာ ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုတဲ့အခ်ိန္၊ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြကို ထိႏိုင္ဖုိ႔ ေအာ္လီဂန္းစက္ေသနတ္ (မူလ အမည္က Oerlikon ျဖစ္ၿပီး ၂၀ မီလီမီတာက်ည္နဲ႔ပစ္တဲ့ ေဘာ္ဗာ သုိ႔မဟုတ္ စက္လက္တမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္) နဲ႔ ကြ်န္းပင္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြကို ပစ္ခ်ဳိးတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အေတာ္စိတ္လႈပ္ရွား ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီလုိ လက္နက္ႀကီးမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဆက္တုိက္ပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲမွာေရာ၊ ကတုတ္က်င္းထဲမွာပါ ပုန္းေနလို႔ မလုံၿခံဳေတာ့သလုိ ခံစားရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ညတုိက္ပဲြေတြမွာ န၀တဘက္ကေန မီးက်ည္ပစ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးဆုိရင္လည္း ေကာ့မူးရာတခြင္လုံး ေနခင္းဘက္ထက္ေတာင္ ပုိလင္းထိန္သြားသလုိ ခံစားရတဲ့အတြက္ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ကိုယ္ပုန္းေနတာကိုေတာင္မွ တဘက္ရန္သူက ျမင္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး သံသယ၀င္တဲ့အထိ စုိးရိမ္မႈျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ဘက္က သုံးတဲ့က်ည္ေတြကလည္း န၀တထက္ သိပ္မညံ့။ ၁၂၀ မမ မရွိေပမယ့္ ၈၁ မမနဲ႔ ၆၀ မမ ေမာ္တာေတြကုိ အေတာ္သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၈၄ မမ ေလာင္ခ်ာမရွိေပမယ့္ အဲဒီေလာက္နီးပါး အစြမ္းထက္တဲ့ ၈၂ မမ၊ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ေလာင္ခ်ာေတြ၊ ၆၂ မမ ပုခုံးထမ္း တခါသုံးေလာင္ခ်ာ၊ အာပီဂ်ီ အမွတ္၂၊ အမွတ္ ၅၊ အမွတ္ ၇ တို႔ကုိ အေတာ္သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ န၀တရဲ႕ ေအာ္လီဂန္း စက္ေသနတ္ထက္ ပုိအားေကာင္းတဲ့ ပြိဳင့္ ၅ (၅ မမ အခ်င္းရွိ
က်ည္ကုိသုံးတဲ့စက္လတ္) စက္ေသနတ္ကုိ သုံးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္ငယ္အပိုင္းမွာလည္း M 79 မမ ေလာင္ခ်ာ။ ေနာက္ M 79 နဲ႔ M 16 တြဲထားတဲ့ေသနတ္၊ AK စက္လက္၊ M 16 စက္လတ္၊ AK 47, M 16 နဲ႔ ကာဘုိင္ေသနတ္။ က်ည္ေတြကို န၀တေလာက္ မျဖဳန္းႏိုင္ေပမယ့္ လုံေလာက္စြာနီးပါး အသုံးျပဳႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

1 comments:

ေကာ့မူးရာတုိက္ပဲြအတြင္း က်ေနာ္နဲ့အတူ ကတုတ္က်င္းတခုတည္းမွာတာ၀န္ က်သူမ်ားစာရင္းထဲမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားစာရင္းက်န္ေနခဲ့တယ္လုိ့ သိရပါတယ္။ အဲဒီထဲက တဦးကေတာ့ ေရွ့မွာတခါတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း နယ္ေျမေကာ္ မီတီစာရင္းမွာလဲ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေစာထစခန္းမွ ကုိတင့္ဦးလြင္-ေခၚ- ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းနီ-ျဖစ္ပါတယ္။

"ေဟ့လူ ေနရာအေသခ်ာယူေလ။ ခင္ဗ်ားက်ဥ္ခြံေတြက က်ဳပ္လက္ေပၚ က်ေနတယ္" လုိ့ သူေျပာတာကုိ အခုမွ အမွတ္ရလာပါ တယ္။ ေဆာင္းပါး ထဲမွာေျပာထားတဲ့အတုိင္း ေသနပ္ေျပာင္း၀ တခုစာသာရွိတဲ့ ပစ္ေပါက္ကုိလုရင္းနဲ့ သူရဲ့ဘယ္ဖက္မွာ ေနရာယူရမဲ့ က်ေနာ္ဟာ သူရဲ့ညာဖက္ကိုေရာက္သြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ AK ကထြက္တဲ့ က်ဥ္ခြံပူပူက သူလက္ေပၚက်ေနလုိ့ အခုလုိ ေျပာလုိက္တာျ ဖစ္ပါတယ္။

တျခားလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ရဲေဘာ္မ်ားရဲ့ ေ၀ဖန္ အျကံျပုမႈေတြကို လဲ ျကုိဆုိလ်က္ပါ။

အားလုံးကို ေလးစားလ်က္။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္။

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More