Back Stories of a rider.
(ျပိဳင္ပဲြေနာက္ကြယ္က စက္ဘီသမားတဦးရဲ့ အေတြးစမ်ား)
ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကားမွာက်င္းပေနတဲ့ နုုိင္ငံတကာ စက္ဘီးစီးျပိဳင္ပဲြေတြကိုု TV မွာၾကည့္ရင္း၊ အင္တာနက္မွာရွာဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာစက္ဘီးေလာက အေၾကာင္းေတြးမိပါတယ္။
(Alberto Contador (Spa) Tinkoff-Saxo ရဲ့ ေန႔လည္စာ၊ ျမန္မာေတြစားသလုုိ ဖီၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးေတာ့ မေတြ႔မိပါ)
ပထမ ဆုုံးေတြးမိတာ နုုိင္ငံတကာအဆင့္မီ Pro စက္ဘီးအသင္းေတြ ဖြဲ႔နုုိင္ေရး ပါ။ အဲဒီထက္အဆင့္ေလ်ာ့စဥ္းစားရင္ အာဆီယံေဒသအဆင့္မီ Pro အသင္း ေတြဖြဲ႔ေရး၊ အဲဒါကိုုမလုုပ္နုုိင္ေသးရင္ေတာင္ ျပည္တြင္းမွာ Pro အသင္းဖြဲ႔ေရး မ်ားလုုပ္နုုိင္မလားလုုိ႔ပါ။
ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ Pro အသင္းေတြရွိေနျပီးသားျဖစ္ရဲ့နဲ႔ စာေရးသူမသိတာဆုုိရင္ ေတာ့ ေဆာရီးပါ။ ဒီစာမ်က္နွာကိုု၀င္ဖတ္ေနၾကတဲ့ စက္ဘီးသမားေတြက က် ေနာ့္ဆီ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ဒုုတိယအခ်က္ကလည္း Pro အသင္းေတြမရွိျခင္းနဲ႔ပဲ ဆက္စပ္ေနမလားပါပဲ။ ျမန္မာနုုိင္ငံမွာ စက္ဘီးအသင္းေတြ၊ စက္ဘီးတင္တဲ့ကားေတြ မေတြ႔မိေသးပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၃ ခုုနွစ္က ေနျပည္ေတာ္မွာက်င္းပတဲ့ အေရွ့ေတာင္အာရွ အားက စားပဲြအၾကိဳ စက္ဘီးစီးျပိဳင္ပြဲဆီ က်ေနာ္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီစာမ်က္နွာထဲမွာ ေန႔စဥ္လုုိလုုိပုုံေတြတင္ေနတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္က ကိုုဖုုိးေအာင္ရဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ပါ။
ျမန္မာအသင္းစီးတဲ့စက္ဘီးေတြဟာ နုုိင္ငံတကာအဆင့္မီ သိန္း ၃၀-၄၀ တန္ ကာဘြန္ဘီးေတြျဖစ္ေပမယ့္ ေရွ့မွာတင္ျပခဲ့သလုုိ စက္ဘီးကိုုေထာက္ပံ့တဲ့ အျပင္အဆင္၊ အခင္းအက်င္းေတြကေတာ့ လုုိေနဆဲပါ။ ထားေတာ့။ ဒါက တေျဖးေျဖးျဖစ္လာမွာပါ။ ျမန္မာက အခုုမွ နုုိင္ငံတကာလမ္းမေပၚတက္ဖိုု႔ ေျခလွမ္းျပင္တုုန္းမဟုုတ္ပါလား။
စက္ဘီးစီးရင္း ေသာက္ေရဘယ္လိုုျဖည့္မလဲ။
နုုိင္ငံတကာပဲြေတြကိုုၾကည့္ရင္း ပထမ ဆုုံး သတိထားမိတာက ေရဗူးေတြကိုု တခါသုုံးျပီးလႊင့္ပစ္လုုိက္တဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။ အခုုေခတ္ ျမန္မာစက္ဘီးသမားေတြ ဘယ္လုုိသုုံးေနလဲေတာ့မသိပါ။ ၁၉၈၈ ၀န္းက်င္ က်ေနာ္တုုိ႔စက္ဘီးသမားဘ၀ ကေတာ့ ေရဗူးတလုုံးကိုု ၁၀၀၊ ၁၅၀ က်ပ္နဲ႔၀ယ္ရလုုိ႔ တခါသုုံးျပီးလႊင့္ပစ္ဖိုု႔ ဆုုိတာ ဘယ္လုုိမွမျဖစ္နုုိင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တလုုံးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္က က်ပ္ ၃၀၀ ပဲရွိတာပါ။
နုုိင္ငံတကာပဲြေတြမွာေတာ့ ေရကုုန္တာနဲ႔လႊင့္ပစ္၊ အသစ္ဗူးေတြကိုု ကုုိယ္ရဲ့ အသင္းကားကေနလာေပး၊ သုုိ႔မဟုုတ္ အသင္းေဖၚတဦးဦးက ေနာက္မွာေန ခဲ့ျပီး အသင္းကားဆီက ေရဗူးေတြယူကာ အသင္းသားေတြကိုုလုုိက္ေပးေပါ့။ ေရဗူးကအစ သူ႔သက္ဆုုိင္ရာ အသင္းတံဆိပ္ေတြနဲ႔။
ျပီးေတာ့ အစားအေသာက္ေပးတဲ့ Feed လုုပ္တဲ့ေနရာျမင္ကြင္း။ ျမန္မာနုုိင္ငံ က တာေ၀းပဲြေတြမွာလည္း အဲဒီလုုိအစားအေသာက္ေပးတဲ့ေနရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္အသင္းနဲ႔ကုုိယ္ေပးနုုိင္တာမ်ဳိးမဟုုတ္။ အား-ကာ တာ၀န္ရွိသူ ေတြကေပးတဲ့ဟာ သင့္သလုုိသာ ယူျဖည့္ေပေတာ့။
အစာထည့္ထားအိတ္ကလည္း တခါသုုံးပါပဲ။ ျမန္မာနုုိင္ငံမွာစက္ဘီးစီးေနစဥ္ တုုန္းကေတာ့ နုုိင္ငံတကာပဲြလည္းမၾကည့္ဖူးေတာ့ ဒါေတြကိုုမသိဘူး။ ေရွ့မွာ ညြန္းခဲ့တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္က က်ေနာ့္ဆရာ ကိုုဖုုိးေအာင္က ငွက္ေပ်ာသီး (ဘာ ေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ျမန္မာျပည္က အားကစားသမားေတြက ဖိီးၾကမ္းပဲစားၾက ပါတယ္၊ ဥေရာပမွာေတာ့ ဖီၾကမ္းသီးကိုုေတာင္ မေတြ႔မိပါ)နဲ႔ တျခားစားစရာ အနည္းအက်ဥ္းထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကိုုယူျပီး အျမဲတန္းလြယ္ထားေတာ့ ပဲြ အစ အဆုုံး ဒီလုုိပဲ လြယ္ထားရတယ္လိုု႔ထင္ခဲ့ေပါ့။
မလြယ္လုုိ႔လည္းမရဘူးေလ။ လမ္းမွ ေရျပတ္ရင္၊ စားစရာျပတ္ရင္ ကုုိယ့္အ သင္းကားေတြ၊ ဆုုိင္ကယ္ေတြမရွိေတာ့ လုုိသမွ်အားလုုံး ကိုုယ္နဲ႔တပါတည္း ယူသြားမွ စိတ္ခ်ရေတာ့မေပါ့။
စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔ အီးအီးပါခ်င္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။
ဒီေဆာင္းပါးကိုုဖတ္ေနတဲ့ စက္ဘီးသမားေတြထဲမွာ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေနရင္းနဲ႔ အီးအီး ပါဖူးသူ ရွိပါသလား။ ပုုံမွန္အားျဖင့္ကေတာ့ ျပိဳင္ပဲြဆီ အာရံုုစုုိက္ထားတဲ့အတြက္ အီးအီးဖက္ သိပ္အာရံုုလာေလ့မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဥေရာပကပဲြေတြလုုိ တေန႔ ကုုိ ကီလုုိ ၂၀၀ ေက်ာ္၊ သတင္း ၃ ပတ္ေလာက္စီးမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ျပိဳင္ပဲြအ တြင္း အီးအီးပါခ်င္သူရွိရင္ ရွိလာမွာေပါ့။
Tour de France ျပိဳင္ပဲြအတြင္း အီးအီးမေအာင့္နုုိင္တဲ့ စက္ဘီးသမားတဦး ဟာ လမ္းေဘးက အပန္းေျဖယဥ္ (အပန္းေျဖကားေတြမွာ အိမ္သာလဲပါ ပါ တယ္) ထဲအတင္းေျပး၀င္ျပီး အိမ္သာတက္တာကိုု သတင္းဟာသအျဖစ္ျပ တာေတြ႔လုုိက္ဖူးပါတယ္။
တခ်ိန္လုုံး TV က လုုိက္ဖ္ျပေနတာဆုုိေတာ့ အီးအီးပါဖုုိ႔မလြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ့မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ေနျပည္ေတာ္ပဲြမွာေတာ့ ဘရူးနုုိင္းကစက္ဘီးသမားထင္ တယ္။ ပန္း၀င္ဖိုု႔ ၁၀ ကီလုုိေလာက္အလိုုမွာ အီးအီးမေအာင့္နုုိင္ေတာ့လိုု႔ဆုုိျပီး စက္ဘီးကိုုလမ္းေဘးခ်၊ ေတာထဲေျပး၀င္သြားပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာက ၀န္ၾကီးဌာနတခုုနဲ႔တခုုၾကား ေတာေတြကခပ္ထူထူဆုုိေတာ့ ဘယ္ တီဗီြ က မွ ဒီအကြက္ကုုိ မရလုုိက္ပါ။
ဒါက အီးအီးကိစၥ။ အီးအီးပါသူ မရွိသေလာက္နည္းေပမဲ့ ရႈးရႈးေပါက္သူကေတာ့ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တေန႔ကုုိ ၄-၅ နာရီစက္ဘီးေပၚထုုိင္ေနရတာဆုုိေတာ့ ဘယ္ေအာင့္ထားနုုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ျပီးေပါက္ေနရင္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ မွာစုုိးေတာ့ သြားရင္းနဲ႔ရႈးရႈးေပါက္တဲ့နည္းေတြကိုု စက္ဘီးသမားေတြ က်င့္ထား ရပုုံပါပဲ။
တခ်ဳိ႔ဆုုိ အသင္းလုုိက္တန္းစီျပီး တဦးလက္တဦးကုုိင္ေဖးမရင္းနဲ႔ သြားရင္းပန္း သြားတာ TV မွာ မၾကာခဏျမင္ေနရပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ အုုပ္စုုလုုိက္ လမ္း ေဘးတေလ်ာက္တန္းစီျပီး စက္ဘီးကိုုခြာက ေပါက္ေတာလုုပ္ၾကပါတယ္။ ကင္မရာသမားေတြကလည္း ဒါမ်ဳိးကုုိ ေနာက္ေက်ာကေနပဲ ခပ္၀ါး၀ါးရုုိက္ရင္း ဟာသ လုုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။
စက္ဘီးစီးရင္း ေန႔လည္စာ သုုံးေဆာင္သူမ်ား
အခုု အီတလီမွာက်င္းပေနတဲ့ သတင္း ၃ ပတ္ၾကာ Giro d'Italia ျပိဳင္ပဲြအပါ၀င္ ပဲြၾကီးမွန္သမွ်ဟာ ေန႔လည္ပုုိင္းစီးၾကတာမိုု႔ စက္ဘီသမားအားလုုံး ေန႔လည္စာ ကုုိ စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔ စားသုုံးၾကရပါတယ္။ စက္ဘီးစီးအက်ီေနာက္ေက်ာက အိပ္ကပ္ ၃ ခုုစလုုံးမွာ အဲဒီအစာေတြနဲ႔ျပည့္လုုိ႔ေပါ့။
စက္ဘီးစီးတာကိုု ဒုုကၡခံေနသူမ်ားအျဖစ္ေနာက္ေျပာင္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္မိတ္ ေဆြတဦးကေတာ့ TV ေပၚက စက္ဘီးသမားေတြကိုုၾကည့္ရင္း ''မင္းတုုိ႔ စက္ဘီးသမားေတြကလည္း အရင္ဘ၀က ဘာ၀ဋ္ရွိလည္းမသိဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း မနားရ၊ ေရေသာက္ခ်ိ္န္မွာလည္း ထြက္ေျပးၾကနဲ႔'' ဆုုိျပီး ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဟုုတ္ေတာ့လည္းဟုုတ္ပါတယ္။ ကုုိယ့္ဒုုကၡကုုိယ္ရွာသူေတြပါပဲ။ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ရင္း အစာစားတယ္ဆုုိတာကလည္း ကုုန္းတက္၊ ကုုန္းဆင္းမရွိတဲ့အခ်ိန္၊ အေကြ့ အေကာက္မမ်ားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုုေရြးျပီးစားရတာ။ စားေနခ်ိန္မွာ လက္တဖက္ ကလြတ္ထားရတာဆုုိေတာ့ မေတာ္လုုိ႔ေခ်ာ္လည္းသြားရင္ အစားမက္လိုု႔ ေခ်ာ္ လဲတာဆုုိျပီး အေျပာခံရနုုိင္ပါတယ္။
တခါ ကိုုယ္စားေနခ်ိန္မွာ အျခားျပိဳင္ဖက္ေတြက အရွိန္တင္ျပီးထြက္ေျပးမသြား ေအာင္လည္း ေဘးပတ္လည္ကိုုၾကည့္ရပါေသးတယ္။ မုုိးရြာျပီး လမ္းေလ်ာ္ေန ရင္ အေျခအေနက ပုုိဆုုိးေပါ့။
...(ေလာေလာဆယ္ စဥ္းစားမိသေလာက္ေရးလုုိက္တာပါ။ ဆက္လက္ တင္ျပပါဦးမည္...)။
0 comments:
Post a Comment