စိန္ရတုုအမီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုုဆီ ခ်ီတက္နုုိင္မလား

The Voice Daily, 18-02-2017

နွစ္ ၇၀ အခမ္းအနား အရင္ကထက္ပုုိထူးျခား

အခုုနွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၂ ရက္မွာ က်ေရာက္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုုေန႔ဟာ နွစ္ ၇၀ ျပည့္ေန႔ (စိန္ရတုုေရာက္ဖုုိ႔ ၅ နွစ္အလုုိ) ျဖစ္တာမုုိ႔ အရင္နွစ္ေတြထက္ ပိုုထူးျခားေအာင္ အစိုုးရသစ္က က်င္းပလိမ့္မယ္လိုု႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါ တယ္။ ေမ်ွာ္လင့္တဲ့အတုုိင္းပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၇၀ က ပင္လုုံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုုိခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ နယ္ပင္လုုံျမိဳ့အထိ အစိုုးရေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ကုုိယ္တုုိင္သြားျပီး ထူးျခားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုုေန႔ အခမ္းအနား က်င္းပခဲ့တာေတြ႔လုုိက္ရပါတယ္။

ထူးျခားတယ္ဆုုိတာ နုုိင္ငံေရးအနွစ္သာရကုုိေျပာတာပါ။ ျပည္ေထာင္စုုေန႔လုုိ႔ေျပာလုုိက္ရင္ တုုိင္းရင္းသား လူငယ္ေတြ ရိုုးယာ၀တ္စုုံေတြ၀တ္ျပီး ကခုုန္ေနတာ၊ ျပည္မကလူငယ္ေတြ အားကစားျပိဳင္ပဲြက်င္းပတာ၊ အစိုုးရလူၾကီးမင္းေတြ ညစာစားပဲြလုုပ္တာကုုိခ်ည္း လူေတြကေျပးျမင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီပဲြ ေတြဟာ ဟန္ျပအေဆာင္ အေယာင္ပဲြေတြသာျဖစ္ျပီး အနွစ္သာရမဟုုတ္ပါ။ 

ပင္လုုံစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါသလဲ။ အဲဒီစာခ်ဳပ္ပါအခ်က္အလက္ေတြကိုု ညစာစားပဲြတက္ေနတဲ့ အစိုုးရ လူၾကီးမင္းေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ အေကာင္အထည္ေဖၚျပီးျပီလဲ။ နွစ္ ၇၀ ၾကာတဲ့အထိ တုုိက္ပဲြေတြ ဆက္ျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ျမန္မာနဲ႔အျပိဳင္ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၇၀ နီးပါးက လြတ္လပ္ေရးယူခဲ့တဲ့ တျခား အိမ္နီးခ်င္းနုုိင္ငံေတြ အခုု ဘယ္အေနအထားေရာက္ေနသလဲ။ ျမန္မာက ဘာေၾကာင့္ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့ သလဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြကိုု ျပည္ေထာင္စုုေန႔မွာ ျပန္လည္သုုံးသပ္ျခင္းဟာ အနွစ္သာရလုုိ႔ထင္ပါတယ္။

အခုု ပင္လုုံမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုုေန႔မွာ တုုိင္းရင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္တိုု႔ ေဆြးေႏြးပဲြ (အေမး-အေျဖ သေဘာပုုိေဆာင္ေပမဲ့) ဟာ ပင္လုုံရဲ့ အနွစ္သာရအေပၚ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္တဲ့ သေဘာ၊ ေရွ႔ဆက္သြားဖုုိ႔ နည္းလမ္းရွာတဲ့သေဘာလုုိ႔ ယူဆနုုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခား ျပည္နယ္-တုုိင္း အသီးသီးမွာက်င္းပတဲ့ပဲြေတြကေတာ့ အရင္နွစ္ေတြကအတုုိင္း အနွစ္သာရဆီမေရာက္ပဲ အားကစားပဲြေတြ၊ ေစ်းေရာင္းပဲြေတြ၊ တုုိင္းရင္းသားအက ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ေနဆဲပါ။

ဘယ္လုုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးၾကီးတာက ျပည္ေထာင္စုုေန႔အလြန္မွာ က်င္းပဖုုိ႔ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ၂၁ ရာစုု ပင္လုုံ ညီလာခံမွာ တုုိင္းရင္းသားေတြ၊ အင္အားစုုေတြအားလုုံး အစုုံအညီတက္ေရာက္ေဆြးေနြးခြင့္ရဖုုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိအစုုံအညီေဆြးေႏြးနုုိင္မွသာ ေရွ႔မတုုိးနုုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုုံျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ လမ္စေတြ ထြက္ေပၚလာမယ္ မဟုုတ္ပါလား။ 

ပင္လုုံစာခ်ဳပ္၊ ေက်ာင္းစာအုုပ္နွင့္ လူငယ္ေတြရဲ့စဥ္းစားပုုံ

အေဆာင္အေယာက္ဖက္ကေန အနွစ္သာရဖက္ တကယ္လွည့္ျပီဆုုိရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုုေန႔ ဘယ္လုုိ ျဖစ္ေပၚလာသလဲ။ ပင္လုုံစာခ်ဳပ္မွာ ဘာေတြပါသလဲ။ တုုိင္းရင္းသားေတြက ဘာေၾကာင့္ ပင္လုုံစာခ်ဳပ္ အေၾကာင္း၊ ပင္လုုံ ကတိက၀တ္ေတြအေၾကာင္းမၾကာခဏေျပာေနတာလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ကုုိယ္တုုိင္က ဘာေၾကာင့္ ၂၁ ပင္လုုံဆုုိတာကုုိ လမ္းေၾကာင္းတင္လာတာလဲ။ ဒါေတြကိုု အေသခ်ာဆန္းစစ္ ဖုုိ႔ လုုိပါလိမ့္မယ္။

သမုုိင္းစာအုုပ္ေတြထဲဖတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ျဗိတိသွ်လက္ေအာင္ကေန ျမန္မာနုုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးယူတဲ့ အခါ ျပည္မတခုုတည္းမယူပဲ ေတာင္တန္းေဒသပါ (အဲဒီအခ်ိက ဗမာျပည္လုုိ႔ေျပာရင္ ျပည္မပဲပါျပီး ေတာင္တန္းေဒသ မပါ၀င္ပါ) တစုုတစည္းတည္းယူနုုိင္ေရးအတြက္ ေတာင္တန္းေဒသကုုိယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဗမာအစိုုးရကိုုယ္စားလွယ္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုုိ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ပင္လုုံျမိဳ့မွာ ေဆြးေႏြးရာကေန ပင္လုုံ စာခ်ဳပ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုုေန႔ ျဖစ္ေပၚလာ တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာခ်ဳပ္ထဲမွာဘာေတြပါသလဲ။ ဘယ္လုုိအေကာင္အထည္ေဖၚဖုုိ႔လုုိသလဲဆုုိတာကုုိေတာ့ စာေရး သူတုုိ႔ ငယ္ငယ္ကဖတ္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသမုုိင္းစာအုုပ္ထဲမွာ ဘာမွမေတြ႔မိပါ။ သိသေလာက္က ျပည္ေထာင္စုု ေန႔မွာ ေက်ာင္းပိတ္လုုိ႔ေပ်ာ္ပါတယ္။ မနက္အေစာၾကီးထျပီး လူထုုလူတန္း စားအသီးသီးရဲ့ (မဆလ ေခတ္အသုုံး) ခ်ီတက္အေလး ျပဳပြဲ၊ ေထာက္ခံပဲြတက္ရတာကိုုေတာ့ သိပ္မေပ်ာ္လွပါ။ ဒါေပမဲ့ ေန႔ခင္းဖက္ က်င္းပတဲ့အားကစားျပိဳင္ပဲြ၊ ညေနဖက္ မွာက်င္းပတဲ့ ျပည္ေထာင္စုုအကျပိဳင္ပဲြ၊ ေစ်းေရာင္း ပဲြေတြသြားရတာ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါပဲသိပါတယ္။ အခုုေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြေကာ ဒီထက္ပုုိသိလာၾက ျပီလား။ ေက်ာင္း သမုုိင္းစာအုုပ္ေတြမွာ ျပည္ေထာင္စုုေန႔နဲ႔ ပင္လုုံစာခ်ဳပ္ ပါအခ်က္အလက္ေတြကုုိ သင္ၾကားေပးေနပါျပီလား။

စာေရးသူရဲဇာတိေျမ ထား၀ယ္ေဒသရွိ လူငယ္ေတြဆီက ၾကားမိသေလာက္ကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုုေန႔ကုုိ ဂုုဏ္ျပဳ ၾကိဳဆုုိတဲ့အေနနဲ႔ စက္ဘီးျပိဳင္ပဲြက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေျပးခုုန္ပစ္ျပိဳင္ပဲြေတြ လုုပ္ပါတယ္။ ထား၀ယ္ရုုိး ရာအကအဖြဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆီသြားျပီး ျပိဳင္ပဲြ၀င္ပါတယ္။ လူထုုလူတန္းစားအသီးသီးရဲ့ ခ်ီတက္ပဲြလည္း ရွိဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ နွစ္စဥ္လုုပ္ေနၾက ျပည္ေထာင္စုုေန႔ရဲ့ သေကၤတေတြပါပဲ။ အျခား ျပည္နယ္-တုုိင္းေတြမွာလည္း အလားတူပဲြေတြ လုုပ္ေနၾကမယ္ဆုုိတာ သံသယရွိစရာမလုုိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဒီနွစ္ျပည္ေထာင္စုုေန႔မတုုိင္မီ အေတာ္ထူးျခားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတခ်ဳိ႔ ထား၀ယ္မွာရွိခဲ့တယ္လုုိ႔ အဲဒီ လူငယ္ေတြက ေျပာပါတယ္။ ေရွ႔မွာနိဒါန္းခ်ီခဲ့တဲ့ ၂၁ ရာစုုပင္လုုံညီလာခံအၾကိဳအျဖစ္ “အမ်ဳိးသားအဆင့္ နုုိင္ငံေရးေဆြးေနြးပဲြ” တခုုကုုိ ဇန္နာ၀ါရီလကုုန္ပုုိင္းက ထား၀ယ္တကၠသိုုလ္မွာက်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အခုု ရက္ပုုိင္းအတြင္းမွာလည္း ျမိတ္၊ ပုုေလာေဒသေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ စစ္အသုုံးစရိတ္ေလ်ာ့ခ်ေရး၊ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လူထုု ဆႏၵထုုတ္ေဖၚပဲြေတြလုုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျခား ျပည္နယ္-တုုိင္းေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ေသနတ္သံမတိတ္ေသးတဲ့ ျပည္ နယ္ေတြဖက္မွာ ဒီထက္ၾကီးမားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြရွိသင့္ ပါတယ္။

ကရင္တက်ပ္-ဗမာတက်ပ္ဆုုိတာကိုု ဘယ္လုုိနားလည္ၾကသလဲ

ပင္လုုံစာခ်ဳပ္၊ ပင္လုုံစိတ္ဓတ္အေၾကာင္းေျပာျပီဆုုိရင္ တန္းတူေရးနဲ႔ ကုုိယ္ပုုိင္ျပဌဏ္းခြင့္ကုုိ အေလးထား စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။ ပင္လုုံစာခ်ဳပ္ထဲမွာ “နယ္စပ္ေဒသ နယ္သူနယ္သားတုုိ႔သည္ ဒီမုုိကေရစီနုုိင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုု ခံစားခြင့္ရွိေနစရမည္” ဆုုိတဲ့အခ်က္ တခုုကုုိသာ မူ၀ါဒဆန္ဆန္ေတြ႔ရေပမဲ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကား အဓိကရခဲ့တဲ့သေဘာတူညီမႈဟာ အျပန္ အလွန္ တန္းတူရည္တူ ေလးစားစြာဆက္ဆံေရးျဖစ္တယ္လုုိ႔ သိရပါတယ္။

အမ်ားနားလည္လြယ္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုုိင္း ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ေဒသဆီ ေရာက္စဥ္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ကရင္တက်ပ္-ဗမာတက်ပ္ ဆုုိတဲ့ စကားလုုံးအတုုိင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာက လူမ်ားစုုျဖစ္လုုိ႔ အခြင့္ အေရးပုုိယူခြင့္မရွိဘူး။ အကိုုၾကီးနဲ႔ညီေလး ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး လာလုုပ္လုုိ႔မရဘူး။ အားလုုံးတန္းတူရည္တူရွိရမယ္။ တန္းတူရည္တူေလးေလးစားစား ဆက္ဆံေဆြးေနြးရမယ္လုုိ႔ ဆုုိလုုိပါ တယ္။

ဒါဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံဖုုိ႔အေတာ္ခက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုုန္၊ မႏၱေလး၊ ေနျပည္ ေတာ္လုုိျမိဳ့ျပေဒသမွာေနျပီး တုုိင္းရင္းသားျပည္နယ္ေတြ၊ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေဒသေတြ၊ သူပုုန္စခန္းေတြ၊ ဒုုကၡသည္စခန္း ေတြဆီမေရာက္ဖူးတဲ့ ျပည္မကလူမ်ားစုု ဒါကိုု နားလည္ဖုုိ႔မလြယ္ပါဘူး။ မဟာဗမာေတြ၊ ဗမာလူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒါေတြဆုုိျပီး ေတာထဲက တုုိင္းရင္းသားသူပုုန္ေတြေျပာေနတာကုုိ ျမိဳ့ျပကလူေတြ မၾကားဖူး ပါဘူး။

ဒီလုုိမၾကားဖူးတဲ့အထဲမွာ NLD အမတ္ေတြလည္း ပါေကာင္းပါေနနုုိင္ပါတယ္။ တုုိင္းရင္းသားပါတီတခုုမွ လႊတ္ေတာ္ကုုိယ္စားလွယ္တဦးရဲ့အေျပာကုုိ ကုုိးကားရမယ္ဆုုိရင္ “ၾကံ့ခုုိင္ေရးအစိုုးရဆီကေန NLD အစိုုးရဆီ အာဏာေျပာင္းသြားလုုိ႔ ဒီမုုိကေရစီအခြင့္အေရးပုုိရလာတာမွန္ေပမဲ့ ဗဟုုိခ်ဳပ္ကုုိင္မႈကေတာ့ အတူတူပါပဲ“ တဲ့။ ဆိုုလုုိတာက ျပည္ နယ္-တုုိင္းေတြ၊ တုုိင္းရင္းသားေဒသေတြဆီ အာဏာခဲြေ၀ေပးဖုုိ႔ စိတ္မကူးပဲ ဗဟုုိခ်ဳပ္ကိုုင္မႈ အားေကာင္းေအာင္သာ အစိုုးရအဆက္ဆက္က ၾကိဳးစားေနတယ္လုုိ႔ သူက ဆိုုလုုိပါတယ္။

စာေရးသူရဲ့မိတ္ေဆြ ကရင္တုုိင္းရင္းသားသူပုုန္ေဟာင္းတဦး မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားကိုုလည္း ေကာက္နႈတ္္တင္ ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ “ကရင္တက်ပ္-ဗမာတက်ပ္ကုုိ လက္ခံတယ္ဆုုိျပီး ရွမ္းနဲ႔ေတြ႔လည္း ဗမာက တက်ပ္ယူ၊ ကခ်င္နဲ႔ေတြ႔လည္း ဗမာက တက်ပ္ယူ။ မြန္နဲ႔ေတြ႔လည္း တက်ပ္ယူ။ ရခုုိင္နဲ႔ေတြ႔လည္း တက်ပ္ယူ၊ ဒီလုုိနဲ ဗမာက ၇ တုုိင္း၊ တုုိင္းရင္းသားက ၇ ျပည္နယ္ျဖစ္လာတာမ်ဳိးကေတာ့ မဟုုတ္ေသးဘူး ေလ“ တဲ့။ စာဖတ္သူေတြေကာ ကရင္တက်ပ္-ဗမာတက်ပ္ဆုုိတာကိုု ဘယ္လုုိနားလည္ထားပါသလဲ။

စိန္ရတုုအမီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ဆီေရာက္နုုိင္သလား

ဒါေတြက အခုု နွစ္ ၇၀ ျပည္ေထာင္စုုေန႔မတိုုင္မီအထိ ရွိခဲ့ဖူး၊ ျမင္ခဲ့ဖူး၊ ၾကားခဲ့ဖူးတာေတြကုုိ ေဆြးေနြးၾကည့္ တာပါ။ အေရးၾကီးတာက အရင္က အမွားေတြ၊ အလြဲေတြကိုုအျပစ္ေျပာေနရံုုနဲ႔ အေျဖမွန္ထြက္လာမွာ မဟုုတ္ပါ။ အဲဒါေတြကိုု ျပန္ေျပာင္းသုုံးသပ္ သခၤန္းစာယူနုုိင္မွ ေရွ႔ကိုုခရီးဆက္နုုိင္မယ္မဟုုတ္ပါလား။ တကယ္ေတာ့ နွစ္ ၇၀ ဆိုုတာ မ်ဳိးဆက္ ၃ ခုုစာရွိေနပါျပီ။ လူသားတဦးအေနနဲ႔ ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ေတာင္နီး ေနျပီျဖစ္လုုိ႔ နွစ္ ၇၀ အတြင္းမွားခဲ့သမွ်ကုုိ သံေ၀ဂရျပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ မျဖစ္မေနတက္ရမဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္လမ္းေၾကာင္းမွန္က ဘာလဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၇၀ က ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တုုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြ သေဘာတူခဲ့တဲ့အတုုိင္း ပင္လုုံစာခ်ဳပ္၊ ပင္လုုံစိတ္ဓတ္ကုုိ အေကာင္အထည္ေဖၚေရးပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၇၀ အတြင္း ဒီလုုိအေကာင္အထည္ေဖၚဖုုိ႔အခြင့္အလမ္းမေပၚခဲ့တ့ဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းလက္နက္ကုုိင္တုုိက္ခဲ့ ရသူေတြ အခုု စားပဲြ၀ုုိင္းမွာေတြ႔ဆုုံေဆြးေနြးခြင့္ရေနျပီမဟုုတ္ပါလား။ ၂၁ ပင္လုုံညီလာခံဆီ တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာဖိုု႔ လမ္းစပြင့္ေနျပီမဟုုတ္ပါလား။

‘’NCA (နုုိင္ငံလုုံးဆုုိင္ရာ အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္) လက္မွတ္မထုုိးေသးတဲ့ UNFC (ညီညြတ္ေသာ တုုိင္းရင္းသား မ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ) အဖြဲ႔၀င္ေတြ၊ ေျမာက္ပုုိင္းမဟာမိတ္ အဖြဲ႔၀င္ေတြကိုု တက္ခြင့္မေပးပဲနဲ႔ ခင္ဗ်ား ညီလာခံက ဘာအဓိပၺယ္ရွိမွာလဲ“ ဆုုိျပီး ေမးခြန္းထုုတ္မလုုိ႔လား။ အဲဒီ ေမးခြန္းကုုိ ညီလာခံတာ၀န္ရွိသူေတြ ဖက္က အေသအခ်ာရွင္းျပ သင့္ပါတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ဒီေမးခြန္းဟာ နည္းနာအရလုုိအပ္ခ်က္သာ ျဖစ္ျပီး မဟာဗ်ဳဟာအရကေတာ့ ၂၁ ပင္လုုံမွာ အားလုုံးစုုဆုုံေဆြးေနြးအေျဖရွာေရးဟာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေနျပီလုုိ႔ျမင္ပါတယ္။

ေ၀၀ဖန္သူတခ်ဳိ႔ကေတာ့ NLD လူၾကီးမင္းေတြဟာ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပဲရွိျပီး တုုိင္းသားေတြနဲ႔ေဆြးေႏြး မႈ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုုအေပၚ နားလည္ေအာင္ေလ့လာနုုိင္မႈနဲ႔ ပတိပကၡေျဖရွင္းေရး က႑မွာ လုုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္မႈ ဘာမွမရွိဘူးလုုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ (Political Will) ရွိဖုုိ႔က အဓိကက်တယ္။ က်န္တာေတြက ေလ့လာသင္ယူလုုိ႔ရတယ္လုုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ အရင္အစိုုးရအဆက္ဆက္က တာ၀န္ယူသူေတြမွာ ကြ်မ္းက်င္မႈနဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ ေစတနာ (Political Will) မရွိတာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုုိင္ဆီ မေရာက္ခဲ့တာလုုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ NLD အစိုုးရေခတ္မွာ ေရးပန္းအစားဆုုံးစကားလုုံးျဖစ္တဲ့ “နွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ပ်က္ေနတဲ့ တုုိင္းျပည္ၾကီး ကုုိ တနွစ္ထဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ျပင္လုုိ႔ျပီးမလဲ” ဆုုိတဲ့အတုုိင္း ဒီညီလာခံဟာ တခါ နွစ္ခါ ေဆြးေႏြးရံုုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေျဖထြက္လာမွာ မဟုုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမ အၾကိမ္၊ ဒုုတိယအၾကိမ္ေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ အားလုုံးပါ၀င္ခြင့္ မရလုုိ႔ စိတ္ပ်က္စရာမရွိပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက ‘’အားလုုံးပါ၀င္ခြင့္ရွိေစရမယ္’’ ဆုုိတဲ့ မူကိုုလက္ကုုိင္ ထားျပီး အေျဖရတဲ့အထိ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေဆြးေနြးအေျဖရွာဖိုု႔ပဲလုုိပါတယ္။

ဒါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နဲ႔ NLD အစိုုးရဖက္က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံအေပၚ အေကာင္းျမင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ။ ဒီေနရာမွာ အားနာနာနဲ႔ထည့္ေျပာဖုုိ႔လုုိတာကေတာ့ ဒီလုုိညီလာခံက်င္းပ ေနစဥ္မွာ (NLD အစိုုး ရ ထိမ္းခ်ဳပ္မႈေအာက္္မွာ တုုိက္ရုုိက္မရွိေသးတဲ့) တပ္မေတာ္ကေန တုုိင္းရင္းသား နယ္ေျမေတြဆီ ထုုိးစစ္သြားမလုုပ္မိေစဖုုိပါပဲ။ အစိုုးရကသြားခ်င္တဲ့လမ္းေပၚ တပ္မေတာ္ဖက္က ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ဖိုု႔တာ၀န္ရွိပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဖက္က ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈရွိမလာဘူးဆိုုရင္ေတာ့ ေရွ႔မွာ တင္ျပခဲ့သမွ် ‘’စိန္ရတုုအမီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုုဆီ ခ်ီတက္ေရး’’ ဆုုိတာဟာ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ ျဖစ္သြားနုုိင္ပါတယ္။      ။

...

(ဒီေဆာင္းပါးကိုု ျပည္ေထာင္စုုေန႔အမီ ၾကိဳတင္ေရးသားခဲ့ေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အခုုမွ တင္ျပ နုုိင္တာကိုု ေတာင္းပန္ ပါတယ္)။

  1947 Constitution of Burma English Version by minthukha on Scribd

....

Posted in: View pont