Thursday, July 24, 2014

ေတာ္လွန္ေရးသတင္းသမားတဦးရဲ့ ဒုိင္ယာရီ ၂၀

ရတ္ခ်ပူရီ ေဆးရံုကုိ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္စီးျပန္ျပီ

ရန္သူေဟာင္းေတြနဲ႔လက္ဆဲြနႈတ္ဆက္လုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ က်ေနာ္အမွတ္ မမွားဘူးဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ မွာက်င္းပတဲ့ အာဆီယံေဒသ ခရီးသြားလာမႈ ဖံံြ႔ၿဖိဳးေရးေဆြးေႏြးပဲြအတြင္း ျမန္မာဟုိတယ္နဲ႔ ခရီး၀န္ႀကီး ကုိ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ၿပီး ေနာက္တတရက္ မနက္ေစာေစာမွာ “နန္စူစန္ဖမားေတြက ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုကုိ ၀င္ စီးထားျပန္ၿပီ” ဆုိတဲ့သတင္း ထုိင္း TV မွာ စၾကားလုိက္ရတာပါ။

(သံရံုးသိမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေဂ်ာ္နီနွင့္ ေဆးရံုသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ကုိေဗဒါတုိ႔ကုိ တျခား ၂ ဦးနဲ့အတူ ေတြ႔ရစဥ္)

မနီလြိဳင္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ KNU ၿမိတ္-ထား၀ယ္ခရိုင္က သတင္းရပ္ကြက္ေတြကို ဖုန္းဆက္ ေမး ျမန္းေပမယ့္ ဘာမွအတိအက်မရပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ့ ၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ဆန္းပုိင္းကစၿပီး သံရံုးသိမ္းေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကိုေဂ်ာ္နီတုိ႔ စြမ္းအားျမင့္ ျမန္မာေက်ာင္း သားစစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ (VBSW) နဲ႔ ဘုရားသခင္တပ္မေတာ္ (God Army) စခန္းရိွရာ ကမာပု ေလာေဒသဆီ န၀တတပ္ေတြက အႀကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္နက္ႀကီး အလြန္အကြ်ံ သုံးခဲ့ေၾကာင္း၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ထုိင္းဘက္ကလည္း သူတုိ႔နယ္ထဲဆုတ္ခြင့္မေပးဘဲ န၀တ နဲ႔ေပါင္းၿပီး တုိက္တဲ့ သေဘာေတာင္ရွိခဲ့တယ္လို႔ နယ္စပ္ေနသူေတြက ေျပာပါတယ္။

ဒီအတြက္ ဒဏ္ရာရလူနာက မ်ားျပား၊ ေဆး၀ါးက မလုံေလာက္၊ ကြ်မ္းက်င္ေဆးမႉးကလည္း မရွိတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ဆရာ၀န္ရွာဖုိ႔ ထြက္လာရာကေန ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုဆီ ေရာက္ လာတာျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတင္းစၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ဒါေတြကိုမသိပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ ေဆးရံုကိုသိမ္းျပန္ၿပီဆုိေတာ့ ကိုေဂ်ာ္နီတုိ႔ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္မွာ ပဲလုိ႔ မွန္းၿပီး ရတ္ခ်ပူရီကုိသြားဖုိ႔ အျမန္ႀကိဳးစားရပါတယ္။

ႀကိဳးစားတယ္ဆုိေပမယ့္ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ျမန္မာစာအုပ္အတုတခုကလဲြၿပီး သတင္းေထာက္ ဆုိင္ရာ သက္ေသခံအေထာက္ထား ဘာမွမရွိ။ အရင္က နီးစပ္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအင္အားစု ေတြကို ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း သံရံုးစီးနင္းမႈျဖစ္စဥ္ ထူးထူးရွယ္သတင္းပုိ႔ၿပီး ကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ကိုေဂ်ာ္နီတုိ႔နဲ႔အဆက္သြယ္ရွိတယ္ထင္ျပီး က်ေနာ္ကုိမယုံေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးအကူညီန႔ဲအရင္လုိ နယ္စပ္သြားဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေတာ့။

ဒီလုိႀကံရမရျဖစ္ေနတုန္း မေန႔က သတင္းစာရွင္းပဲြမွာ အတူတူ သတင္းတက္ယူခဲ့သူ (အဲဒီအခ်ိန္က RFA မွာ ယာယီတာ၀န္ထမ္းေနၿပီး အခု BBC ျမန္မာပုိင္းအစီစဥ္မႈးတာ၀န္ယူထားသူ) ေဒၚတင္ထား ေဆြနဲ႔ အဆက္သြယ္ရလုိက္ပါတယ္။ RFA ဗီယက္နမ္ဌာနက သတင္းေထာက္တဦး၊ ထုိင္းကားဆရာ၊ ေဒၚတင္ထားေဆြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၄ ဦး ရတ္ခ်ပူရီကုိ ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ တနာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ေဆး႐ံုး၀င္း ၀င္ေပါက္အားလုံးကို ပိတ္ထားၿပီး အားကစားကြင္းရွိတဲ့ဘက္မွာ သတင္းေထာက္ အမ်ား ႀကီးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းစဥ္ကလုိမ်ဳိး အင္တာဗ်ဳးမ်ား ရမလား ဆုိၿပီး လက္ကုိင္ဖုန္းတလုံးနဲ႔ ဟိုဆက္ဒီဆက္ လုိက္ေမးခဲ့ေပမယ့္ ဘာအင္တာဗ်ဳးမွ မရလုိက္ပါဘူး။

ညေန ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္ DVB ပထမအႀကိမ္ အသံလႊင့္ခ်ိန္အတြက္ သတင္းပုိ႔တဲ့အထိ အေျခအေနက ဘာမွ သိပ္မထူးျခား။ ဒါေပမယ့္ ညဥ့္နက္လာတာနဲ႔အမွ် ထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြဘက္က လႈပ္ရွားမႈဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးထက္ ဖမ္းဆီးၿဖိဳခဲြေရးဘက္ နည္းနည္းယိမ္းလာသလားလုိ႔ သံသယ၀င္စရာ  ျဖစ္ လာေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ထုိင္းသတင္းေထာက္ေတြ အပါအ၀င္ စကား ေျပာခြင့္ရခဲ့တဲ့ ထုိင္းျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္ဟာ ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းစဥ္ကနဲ႔ မတူေတာ့ပါ။ ဘန္ ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းမႈဟာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းျပႆနာလုိ႔ သူတုိ႔က ျမင္ၾကၿပီး ကိုေဂ်ာ္နီတို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ ရပ္ကုိ “ဒီး ဒီး” လုိ႔ လက္မ ေထာင္ျပခဲ့သူေတြပါ။

ဒါေပမယ့္ အခု ရတ္ခ်ပူရီ ေဆး႐ံုကိစၥမွာေတာ့ သူတုိ႔အျမင္က အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြကို ဒုကၡေပးတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္ ျမင္လာေနပါတယ္။ ေျဖရွင္းသူေတြကလည္း သံ႐ံုးတုန္းက လုိ နုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ကုိင္တြယ္တယ္ဆုိတာထက္ အမ်ဳိးသားလုံၿခံဳေရးျပႆနာအျဖစ္ ရႈျမင္ပုံရၿပီး ကုိင္တြယ္ပုံေျပာင္းသြားတာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ထုိင္းသတင္းေထာက္ေတြ ၾကားမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ေဆး႐ံုထဲ TV ႐ုိက္ခြင့္ရတဲ့ ထုိင္းခ်ယ္နယ္က Footage ေတြကို အမ်ဳိးသားလုံၿခံဳေရးအတြက္ဆုိၿပီး လုံၿခံဳ ေရးတပ္ဖြဲ႔က အရင္စစ္ေဆးဖုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။

လုံျခံဳေရးေတြကေန ေဆး႐ံု၀င္းထဲက ေသနတ္သမားေတြနဲ႔ ဓားစာခံ အေျခအေနေတြကို အေသးစိတ္ ေလ့လာၿပီးမွ မီဒီယာမွာျပဖုိ႔ ေပးလုိက္တာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဆင္ဆာမရွိဘူးဆုိတဲ့ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တမ်ဳိးပါပဲ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာဆုိရင္လည္း ဒီလုပ္ပဲ လုပ္ ၾကမွာလား။ ဒါဟာ နုိင္ငံတကာလုပ္ထုံးလုပ္နည္းတခုလား။

ေနာက္တခ်က္သတိထားမိတာကေတာ့ သံရံုးနဲ႔ ေဆးရံုအခင္းအက်င္းကြာျခားခ်က္ပါ။ သံရံုးကုိ၀င္စီးတဲ့ ကုိေဂ်ာ္နီတုိ႔က သံရံုးတခါးအေသပိတ္ျပီး အျပင္ကလူေတြကုိ လုံး၀အ၀င္မခံဘဲ တားထားလုိ႔ရေပမဲ့ ေဆးရံုမွာကေတာ့ အေရးေပၚလူနာေတြရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီလူေတြကုိသယ္ဖုိ႔ သူနာျပဳကား ၀င္ခြင့္ ေပးရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အထူးရဲေတြက ေဆးရံုယူနီးေဖာင္း၀တ္ျပီး အဲဒီ လူနာတင္ကားနဲ႔ ေဆးရံု၀င္းအတြင္းလုိက္သြားတာကို သတင္းေထာက္ေတြက ျမင္ေနရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ေဆး႐ံု၀င္းတံခါးေရွ႕က သတင္းေထာက္ေတြကို ေနာက္နည္းနည္း ဆုတ္ေပးဖုိ႔ေျပာၿပီး သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ကာလုိက္ပါတယ္။ တခါ ည ၁ နာရီေလာက္မွာ ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္ဆုတ္ခုိင္းၿပီး သံဆူးႀကိဳး၀ုိင္းကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ဲ႕လာပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ကင္မရာနဲ႔ ေဆး႐ံု၀င္း တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေအာင္ ဖန္တီးၿပီး ၀င္ရွင္းဖုိ႔ျပင္ေနတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးလုိ႔ ယူဆနုိင္ ပါ တယ္။

သူတုိ႔ က်ဆုံးသြားေလၿပီ

ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္မွာ “၀ုန္း” ဆုိတဲ့ ေပါက္ကဲြသံႀကီးနွစ္ခု ဆက္တုိက္ ၾကားရၿပီး အားကစားရံုေဘးမွာ အိပ္ငုိက္ေနတဲ့က်ေနာ္ လန္႔နုိးသြားပါတယ္။ အသံဖမ္းစက္ကုိ Pause လုပ္ထားေပမယ့္ အဲဒီအသံကိုဖမ္းဖို႔ အခ်ိန္မမီလုိက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ငယ္သံေတြ အဆက္ မျပတ္ၾကားရၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚမွာလည္း ရဟတ္ယာဥ္အသံေတြ ဆူလုိ႔။ တျခားသတင္းေထာက္ေတြ နဲ႔အတူ လွဲအိပ္ၿပီးေနရာယူ၊ အသံဖမ္းစက္ကုိ အေပၚေထာင္၊ မ်က္စိက ေဆး႐ံုဘက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီလုိ ေနရာယူေနစဥ္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚက မီးဆလုိက္က က်ေနာ္ေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ထုိးေန သ လားလုိ႔ ထင္ရေအာင္ကုိ လင္းထိန္လြန္းလွပါတယ္။

(ေဆးရံုစီးနင္းမႈအျပီး၊ ကမာပုေလာစခန္းက်ျပီးေနာက္ ထုိင္းစစ္တပ္ဆီ လက္နက္ခ်လုိက္တဲ့ God Army တပ္မႈးကေလးငယ္မ်ား)

၀မ္းခစန္းတုိက္ပဲြကာလက ညတုိက္ပြဲအတြင္း မီးက်ဥ္ပစ္တာကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ထြက္ေျပးသြား တဲ့ ေသနတ္သမားတဦးကုိ ရဟတ္ယာဥ္က လုိက္ရွာေနတယ္ဆုိၿပီး သတင္းေထာက္ေတြအၾကား ေျပာ သံၾကားေတာ့ ပုိလန္႔သြားပါတယ္။ ေရဒီယုိသမားက ေျမမွာ၀ပ္ျပီး အသံကိုဖမ္း၊ နားကုိစြင့္ေနရံုနဲ႔ အ ဆင္ေျပေပမယ့္ ကင္မရာသမားေတြကေတာ့ ဒီလုိေနလုိ႔ မရ။ အဲဒီအခ်ိန္က DVB မွာ တီဗီြခ်ာနယ္ မရွိ ေသးလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေျပာရမယ္။

Live လႊင့္ေနတဲ့ TV ေတြအားလုံးကုိ လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔ကတားဆီးၿပီး ထုိင္းကင္မရာသမား ၂ ဦးကုိ အဲဒီ တပ္ဖြဲ႔က တားဆီး၊ ဟိန္းေဟာက္၊ ေသနတ္ျပ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာကို က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ထုိင္း သတင္းေထာက္ေတြေတာင္ ဒီလုိ အေဟာက္ခံေနရရင္ ငါ့လုိ ဘာ ID မွမရွိတဲ့ ျမန္မာဆုိရင္ေတာ့ ေသနတ္သမားနဲ႔ ႀကံရပါလားဆုိၿပီး နွိ္ပ္ထည့္လိုက္ရင္ ဒုကၡဆုိၿပီး ေၾကာက္စိတ္က၀င္၊ တဖက္ကလည္း အသံေတြကို ရေအာင္ဖမ္း၊ ျမင္ကြင္းေတြကို မွတ္မိ ေအာင္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ္စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရပါတယ္။

အံ့ၾသဖုိ႔ ေကာင္းတာကေတာ့ ေဒၚတင္ထားေဆြပါပဲ။ သူပုန္လူထြက္သတင္းေထာက္က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ေၾကာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးေနစဥ္မွာ သူက ဘာမွမေၾကာက္ဘဲ မုန္ဘုိင္းတယ္လီဖုန္းနဲ႔ FRA မနက္ပုိင္း အစီစဥ္ အတြက္ Live သတင္းပုိ႔ေနပါတယ္။ DVB ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိကလူေတြ အိပ္ေကာင္း တုန္း။ မနက္ပုိင္းအစီစဥ္လည္း မရွိေသးတဲ့အတြက္ အသံေတြ ဖမ္းထား႐ုံကလဲြၿပီး ဘာမွမလုပ္နုိင္ခဲ့ပါ ဘူး။ တနာရီေလာက္ ရႈပ္ယွက္ခပ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အားလုံး အုိေက သြားၿပီ၊ ဓားစာခံေတြကို ကယ္ တင္လုိက္နုိင္ၿပီလို႔ လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေသနတ္သမားေတြကုိ ဘယ္လိုအေရးယူသလဲဆုိတာကိုေတာ့ အတိအက် ေျပာမသြားပါ။ ေသနတ္နဲ႔ခုခံလုိ႔ ပစ္သတ္လုိက္ရသလုိလုိ၊ လြတ္သြားတဲ့တဦးကုိ လုိက္ဖမ္းေနဆဲျဖစ္သလုိလုိနဲ႔ သိပ္ မရွင္းလွ။ ေဆး႐ံု၀င္းထဲကုိလည္း သတင္းေထာက္ေတြကို ၀င္ၾကည့္ခြင့္ မေပးေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခ ေနအရပ္ရပ္ဟာ အားလုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီလုိ႔ ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရနုိင္္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တညလုံး အိပ္ေရးပ်က္ထား တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဟာလည္း ေဆး႐ံုး၀င္းထဲ ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရမယ့္ ေန႔လယ္္ပုိင္းအထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ညေနပုိင္း သတင္းမပုိ႔ခင္ေလးမွာ ၀င္လာတဲ့သတင္းေတြအရ VBSW နဲ႔ God Army က ရဲေဘာ္ ၁၀ ဦးစလုံးကို လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က အေသပစ္သတ္လုိက္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ပိတ္စေတြနဲ႔ စည္းထားတဲ့ အေလာင္း ၁၀ ေလာင္းကုိ ျပသထားတာ TV မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းသိရတဲ့ အခ်က္ေတြအရ သံ႐ံုးစီးနင္းမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကိုေဂ်ာ္နီဟာ ကမာပုေလာ တုိက္ပဲြအတြင္း ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ ရထားတဲ့အတြက္ ဒီေဆး႐ံုစီးနင္းမႈမွာ မပါဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။ VBSW အဖြဲ႔မွ ကိုေဗဒါက ဦးေဆာင္ၿပီး God Army တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တာလုိ႔ ဆုိ ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ God Army ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ကမာပုေလာစခန္းဟာ န၀တရဲ႕ ထုိး စစ္တင္မကဘဲ ထုိင္းလုံၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈကိုပါခံရၿပီး တလေလာက္အၾကာမွာ ကမာပု ေလာစခန္း က်သြားပါတယ္။    ။

1 comments:

http://www2.irrawaddy.org/article.php?art_id=1804&page=1

ARTICLE
The End of Toleration
By Win Htein FEBRUARY, 2000 - VOLUME 8 NO.2
RECOMMEND (198)

Dissidents are clinging to their commitment to non-violence, but they may be losing their grip, writes Win Htein

The Ratchaburi hospital crisis is over but many questions remain. One is why ten gunmen from God’s Army stormed a Thai hospital in the first place. Many Thai people lack sufficient knowledge about Burma to understand this case. They are, of course, still angry at the hostage-takers for endangering the lives of patients and medical staff.

But the Thai media and academics are more aware of the issues surrounding the case. "I understand why they came here. I don’t like to just say that those people are bad. They have suffered life-long repression from the Burmese military. They have no way out, and came here to do something," commented Pornpimol Trichot, a well-known researcher from the Asian Studies Institute at Chulalongkorn University.

The bus driver whose bus was hijacked from Ban Tagolan recalled, "They commanded me to drive to Bangkok. But when they saw the hospital, they said to stop. I thought that they had no plan." In fact, the Thai army was heavily shelling the God’s Army base at Kamaplaw while the SPDC troops were trying to occupy it.

"They shelled Kamaplaw after four (Thai) soldiers were killed by a God’s Army landmine on January 18," confirmed a leader of the volunteer guard in Ban Phar Pok, the closest village to Kamaplaw. "(The rebels’) only choice was which way to die—sitting under the shelling or doing something before they died. They chose the second way."

However, it is not the first time Burmese activists have resorted to such tactics. Similar incidents have occurred on three other occasions.

In 1989, two Burmese students, Ye Yint and Ye Thiha, hijacked a Burmese domestic plane from the southern Burma town of Mergui to Bangkok with a fake bomb. In 1991, Ye Yint and Ye Marm hijacked a Thai plane from Bangkok to New Delhi.

But in October 1999, dissidents did not use a fake bomb. They came heavily armed to the Burmese embassy in Bangkok. They planned to kill ambassador Hla Maung, who is close to the junta’s powerful general Khin Nyunt. "A decade is long enough to wait. We must change our strategy," declared Kyaw Ni, leader of the Vigorous Burmese Student Warriors, in a telephone interview during the embassy siege.

"The time has come to shoot to the forehead of the key general." Kyaw Ni, or "Johnny" as he is more commonly known, explained that he had taken part in peaceful protests in front of the Burmese embassy in the past, and had also been a member of the All Burma Students’ Democratic Front.

Now that 11 years have passed, he said that demonstrations and fighting against normal soldiers on the front line are meaningless. "The world community’s pressure is just talking. It will never be like Kosovo or East Timor," said Johnny. Nearly four months later, they came again to Thai soil to do something to attract the attention of the world community to their country’s political crisis. But this time, the Thai response was very severe. All ten gunmen in the Ratchaburi hospital siege lost their lives.

"(The crackdown on Burmese dissidents) is not a real resolution, just a temporary one. If we cannot send them back to their own country, it will happen again. We must think how we can help to solve Burma’s crisis," observed Pornpimol, who is studying the situation of Burmese minorities in depth, especially the cease-fire process between the ethnic groups and the ruling junta over the last decade.

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More