ဘုရားသံုးဆူဂိတ္ (ဓာတ္ပံု – ထက္ေအာင္ေက်ာ္)
ေလဆိပ္ Check In ထဲေရာက္ပါၿပီ။ နုိင္ငံတကာ ေလယာဥ္ကြင္းေတြမွာလုိပဲ “တီတီ-တီတီ” ျမည္တဲ့ စစ္ေဆးေရး ကိရိယာေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ စစ္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ Professional ျဖစ္မႈကို သိခ်င္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာအိတ္ထဲက ေရပုလင္းကုိ မထုတ္ဘဲ ဒီအတုိင္း ထည့္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ခါးပတ္၊ အေၾကြေတြကို ဘာမွမျဖဳတ္ဘဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ဒီတုိင္းထားျပီး X-ray ကိုျဖတ္ပါတယ္။ စက္က “တီတီ-တီတီ” ျမည္ေပမယ့္ ၀န္ထမ္းေတြက ဘာမွ ျပန္မထုတ္ခုိင္းပါ။ ေဘာင္းဘီအိတ္ကုိ လက္နဲ႔စမ္းၿပီး လက္ကုိင္ဖုန္းလား။ ပိုက္ဆံအိတ္လားလုိ႔ ေမးၿပီး ဒီအတုိင္းပဲ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ကြန္ျပဴတာအိတ္ထဲက ေရပုလင္း။
|
အခုတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္း လုံၿခံဳေရး၀န္ထမ္းေတြက တာ၀န္ကုိ သိပ္အေလးနက္ ထားပုံမရ။ ဘန္ေကာက္က သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္နဲ႔ တျခားေလဆိပ္ေတြမွာ ဒါမ်ဳိးမရပါ။ မဲေဆာက္လုိ နယ္စပ္က ေလဆိပ္မွာေတာင္ ဒါမ်ဳိးမရ။ က်ေနာ္ ကြန္ျပဴတာအိတ္ထဲက ေရပုလင္းကုိ မဲေဆာက္မွာ ထုတ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ သုဝဏၰဘူမိ ေလဆိပ္မွာဆုိရင္ ေရပုလင္းမေျပာနဲ႔ သြားနႈတ္ထားလုိ႔ ခံတြင္းရွင္းဖုိ႔ ေပးလုိက္တဲ့ အရည္ေတာင္ သယ္ခြင့္မေပး။ ေနာက္ဆုံး သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ခံတြင္းက်င္းျပခုိင္းၿပီးမွ ျပန္သယ္ခြင့္ေပးပါတယ္။
သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္မွာ ေငြလဲဖို႔ ေမ့ခဲ့လို႔ ေနာက္ေန႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္က ေငြလဲေကာင္တာတခုမွာ ျမန္မာေငြ လဲဖို႔လုပ္ေတာ့ သူတို႔ ေကာင္တာမွာ ျမန္မာေငြ လဲေပးဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိေသးဘူးဆိုတာ သိရပါတယ္။ ရွိတဲ့ ေနာ္ေဝေငြနဲ႔ လဲလွယ္ ၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ကို ခရီးဆက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။
ဒီတႀကိမ္ ခရီးစဥ္က ၂၅ နွစ္အတြင္း ပထမဆုံး ျမန္မာနုိင္ငံ ခရီးစဥ္ျဖစ္သလုိ နယ္စပ္ေဒသရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ခရီးစဥ္လည္း ျဖစ္သြားနုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ နယ္စပ္ေဒသရွိ အဖြဲ႔အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး ျပည္တြင္းကို ျပန္၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့အတြက္ ေနာက္တႀကိမ္ က်ေနာ္ နယ္စပ္ ျပန္ေရာက္ရင္ ဒီအဖြဲ႔ေတြက နယ္စပ္မွာ ဆက္ရွိ၊ မရွိ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္မွာ တည္းတာေတာင္ အရင္တည္းေနက် သတင္းဌာနေတြရွိရာ ၿမိဳ႕လယ္မွာ မတည္းေတာ့ဘဲ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြ အၾကာႀကီးေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္းကပိဘက္က The Mall ကုန္တုိက္ႀကီးနားမွာ သြားတည္းပါတယ္။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ စီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္းကပိ-ပတူနန္ ေျမာင္းပုတ္အတုိင္းေျပးတဲ့ စက္ေလွကုိ အလြမ္းေျပစီးပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ နယ္စပ္ခရီးစဥ္အျဖစ္ ဘန္ေကာက္ကေန စန္ခရပူရီကို ဆင္းပါတယ္။ စန္ခရပူရီ ေရအုိင္ႀကီးက အေတာ္ ခန္းေျခာက္ေနၿပီး သစ္သား တံတားႀကီးကိုလည္း ျပန္လည္ ျပဳျပင္ထားတာေတြ႔ ရပါတယ္။ ဘုရားသုံးဆူ နယ္စပ္ဂိတ္ဆီ ေရာက္ေပမယ့္ ျမန္မာဘက္ျခမ္းကို က်ေနာ္ မ၀င္ရဲေသးပါ။ ဗီဇာ ေလွ်ာက္ျပီး ရန္ကုန္အထိ သြားရဲေပမယ့္ နယ္စပ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ စစ္သားေတြ၊ ရဲေတြကုိ ျမင္ရင္ အရင္လုိ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္က ေလွ်ာ့ခ်လုိ႔မရေသး။
အျပန္လမ္းေပၚက စန္ခလယ္ရြာမွာ ခဏနားၿပီး အမွတ္တရ ပစၥည္း ၀ယ္ရင္းနဲ႔ “အရင္ေက်ာင္းသား တပ္ရင္းနဲ႔ မြန္ဗဟုိရွိတဲ့ နန္းမကိတ္ရြာက အခုဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ” လုိ႔ ဆုိင္၀န္ထမ္းတဦးကုိ ေမးလိုက္ပါတယ္ ထုိင္းလုိေျပာေနတဲ့ ဆုိင္၀န္ထမ္းဟာ ခ်က္ခ်င္း မြန္သံ၀ဲတဲ့ ျမန္မာသံအျဖစ္ ေျပာင္းသြားၿပီး “ဟုိေရွ႕မွာ အစ္ကုိတုိ႔ ျဖတ္လာတဲ့ ေတာခ်ေတာဂိတ္ဟာ ေက်ာင္းသားစခန္း ေနရာပဲေပါ့” လုိ႔ေျဖပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ABSDF ေက်ာင္းသားစခန္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူ တုိက္ပဲြအေၾကာင္း တစြန္းတစ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စန္ခရက အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္း တပ္ခြဲ (၂) စခန္း ထုိင္ခဲ့တဲ့ နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္းဆီ သြားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္က ဒီလမ္းကို လုိင္းကားစီးၿပီး မၾကာခဏ သြားဖူးခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ငွားလာတဲ့ ကားသမားက ဒီေလာက္ က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အေကြ႔အေကာက္မ်ား၊ အတက္အဆင္း မ်ားလွတဲ့အျပင္ လူသူမရွိတဲ့လမ္းကုိ သူမလုိက္ရဲဘူးလုိ႔ ျငင္းေနတဲ့အတြက္ ဒုကၡေရာက္ေနပါတယ္။
ေတာင္တက္လမ္း၀မွာ ရွိတဲ့ ရဲစခန္းဆီမွာ ၀င္ေမးၿပီး ဒီလမ္းက လုံၿခံဳေရး စိတ္ခ်ရပါတယ္ဆုိမွ သူက ဆက္ေမာင္းပါတယ္။ “နယ္စပ္ေရာက္တာနဲ႔ ငါ့ကုိ ႐ိုက္ပုတ္ၿပီး ငါ့ကားကုိ ျမန္မာနယ္ထဲ ယူသြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ” တဲ့။ ဒါက ကားသမားဘက္က စိုးရိမ္မႈ။ သူကားကလည္း ေနာက္ဆုံးေပၚ ဖုိး၀ီွးကားဆုိေတာ့ စုိးရိမ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဒါေတြကို မစဥ္းစားမိ။ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာဆီေရာက္ဖုိ႔ တခုတည္းကုိသာ သိတဲ့လူ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အေကြ႔အေကာက္ကမ်ား၊ မုိးကရြာ၊ ေတာင္ကၿပိဳ၊ သစ္ေတာကထူတဲ့ ကီလုိမီတာ ၃၀ ၀န္းက်င္ရွိ ေတာလမ္းကို ခဲရာခဲဆစ္ ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ နတ္အိမ္ေတာင္ရြာဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ရြာအလြန္ ေက်ာက္ပုံ နယ္စပ္ဂိတ္ တည့္တည့္ေပၚမွာေတာ့ ရတနာ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း ျဖတ္ထားတဲ့ ၀၀၀ မွတ္တုိင္။ မွတ္တုိင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ အမွတ္ (၂၀၈) တပ္ရင္း ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးနဲ႔ လုံၿခံဳေရး စစ္သားေတြ။ မွတ္တုိင္ရဲ႕ ယာဘက္မွာေတာ့ “ထုိင္းႏွင့္ျမန္မာ ကမာၻတည္သေရြ႕ ခ်စ္ၾကည္စြာ ေနထုိင္ၾကမည္” လုိ႔ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး တခု။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ၀န္းက်င္။ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလကေန ၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာအထိ ဒီေဒသဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ KNU စခန္းေနရာေတြေပါ့။ အခု တပ္ရင္း (၂၀၈) ထုိင္ထားတဲ့ ေနရာဟာ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္း တပ္ခဲြ (၂) ထုိင္တဲ့ “ေက်ာင္းသားကုန္း” ေပါ့။ ၁၉၉၁ ေႏွာင္းပုိင္းမွာ ဒီေဒသကုိ န၀တ က ထုိးစစ္ဆင္ သိမ္းပုိက္ၿပီး ရတနာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ ပုိက္လုိင္းစီမံကိန္း ဆုိတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာေလ။ ခ်စ္ၾကည္ေရး ဆုိင္းဘုတ္ေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္လုိက္ေတာ့ အလံတုိင္းကုန္းကို ေတြ႔ရၿပီး ျမန္မာ-ထုိင္း အလံနွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပိဳင္ လႊင့္ထူထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ အလံတုိင္းကုန္းေပၚကေန ျမန္မာဘက္ကုိ ၾကည့္လုိက္မယ္ ဆိုရင္ တုိတယ္ကုမၸဏီ႐ံုးခန္းနဲ႔ ရဟတ္ယာဥ္ကြင္း။ ၿပီးေတာ့ နတ္အိတ္ေတာင္ကေန ကန္ေကာက္ အထိ ေဖာက္ထားတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္းနဲ႔ ေျမနီလမ္းေၾကာင္းႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။
ျမန္မာဘက္ကုိ ၀င္လည္လုိ႔ ရတယ္ဆုိေပမယ့္ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ရန္ကုန္အထိ သြားရဲတဲ့က်ေနာ္ဟာ နယ္စပ္က စစ္သားေတြကိုေတြ႔ရင္ အရင္သူပုန္စိတ္ခံက မေပ်ာက္ေသးတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ စုိးရိမ္မႈက ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရင္ခရီးစဥ္ေတြ တုန္းကလုိပဲ လိုအပ္တာေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ၾကည့္၊ ခပ္ျမန္ျမန္႐ိုက္ယူၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အတြင္း ကိစၥၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ တုိတယ္ကုမၸဏီနဲ႔ တျခားဆုိင္းဘုတ္ေတြကို အေသအခ်ာ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရဲေပမယ့္ ျမန္မာစစ္စခန္းေတြ၊ စစ္သားေတြကို ဓာတ္ပံုခ်ိန္ ႐ိုက္ဖုိ႔ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနဆဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေမးအျမန္းခံရမွာကို စုိးရိမ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္အိမ္ေတာင္ရြာထဲ ခဏ၀င္ၿပီး တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့အိမ္ေတြ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြကို လုိက္နႈတ္ဆက္ဖုိ႔ ျပင္ေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔သိသူ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။
နတ္အိမ္ေတာင္ကအျပန္ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ထား၀ယ္ ခရီးစဥ္တုန္းက သြားခြင့္မႀကံဳလုိက္တဲ့ ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ ကားလမ္းေပၚက ထီးခီးစခန္းကို၀င္ဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကန္ခ်နပူရီနဲ႔ ဘန္းေကာင္ (ရြာေဟာင္း) အထိ အရင္ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း နည္းနည္း ျပဳျပင္ထားတာကုိသာ ျမင္ရေပမယ့္ ဘန္းေကာင္နဲ႔ ဖုနန္းလြန္႔ (နယ္စပ္ရွိ ထုိင္းဖက္ကမ္းက ေနာက္ဆုံးရြာ) ရြာအၾကား ကားလမ္းကိုေတာ့ လုံး၀ တုိးခ်ဲ႕ၿပီး အသစ္ျပဳျပင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖုနန္းလြန္ရြာထိပ္၊ အရင္က က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကေန ထြက္လာၿပီး ကန္ခ်နပူရီသြားဖုိ႔ ညအိပ္ ဘတ္စကားေစာင့္ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕က ေျမနီလမ္းဟာ အခု တကယ့္ ဧရာမ ကတၱရာလမ္းႀကီး ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီလမ္းေပၚမွာ အျဖဴ-အနီ ေဆးသုတ္ထားၿပီး သံပုိက္လုံးနဲ႔ ပိတ္ထားတဲ့ နယ္စပ္လုံၿခံဳေရးဂိတ္။ ဂိတ္ေဘးမွာေတာ့ အေကာက္ခြန္ဌာနနဲ႔ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာန။ လမ္းရဲ႕ ဟုိဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ ေတာခ်ေတာေခၚ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္စခန္းတခု။ အဲဒီစခန္းေတြမွာ ကုိယ္ရဲ႕ နုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိ ျပၿပီးရင္ ေရွ႕ဘက္ ၅ ကီလုိခန္႔ အကြာရွိ ျမန္မာနယ္စပ္ ထီးခီးအထိ သြားခြင့္ေပးပါတယ္။ ၅ ကီလုိမွာ ၄ ကီလုိကုိပဲ ကတၱရာခင္းထားၿပီး က်န္တကီလုိကုိေတာ့ ေျမနီလမ္း လုပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီေျမနီလမ္းအတုိင္း ကားေမာင္း၀င္လာေတာ့ အရင္က KNU ရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ခဏခဏ တားၿပီး စစ္တဲ့ဂိတ္ေနရာဟာ အခုေတာ့ ထုိင္းစစ္သားေတြ ထုိင္ေနတဲ့ဂိတ္ ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီဂိတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ၀င္သြားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိင္းနယ္ေျမကိုေက်ာ္ၿပီး ျမန္မာပုိင္နက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထုိင္းဘက္က ကားေတြ ၀င္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ ကားကိုဂိတ္မွာထား၊ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လွမ္းေလွ်ာက္ ၀င္သြားေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာ နွစ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ နယ္စပ္ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ကားကုိ လက္ယာဘက္ ကပ္ေမာင္းပါဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ထုိင္းဘက္မွာ လက္၀ဲကပ္ၿပီး ျမန္မာဘက္မွာ လက္ယာ ကပ္ေမာင္းဖုိ႔ သတိေပးထားတာပါ။ ထုိင္းဖက္က ၀င္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေနာက္ဆုံး သြားလုိ႔ရတဲ့ေနရာမွာ ဓာတ္ဆီဆုိင္ အေသးစားတခုနဲ႔ တုိလီမုိလီေရာင္းတဲ့ ဆုိင္တခုရွိၿပီး အဲဒီဆုိင္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ေတာင္ကုန္း ေပၚမွာေတာ့ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ျမန္မာ စစ္တပ္စခန္းတခုကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ေတာင္ေျခရင္းက မင္းသမီး ေခ်ာင္းဖ်ားမွာေတာ့ အီတလီ-ထုိင္း ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီမွ ယာယီအိမ္ယာတခ်ဳိ႕။ အဲဒါေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ျမန္မာနယ္ထဲ ၀င္မယ္ဆုိရင္ သီးျခားခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းဖုိ႔လုိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံသားဆုိရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေဒသခံဆုိရင္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ဒီတုိင္း သြားလုိ႔ရတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
တခ်ိန္က ေဒသခံျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ဒီအရပ္မွာ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားလည္း မဟုတ္၊ ေဒသခံအျဖစ္လည္း စာရင္းမေပါက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ ဒီေနရာကိုေက်ာ္ၿပီး ေရွ႕တုိးခြင့္ မရွိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အာဇာနည္ကုန္းရွိရာ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ ကားထပ္ေမာင္းရင္ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အမရာ (မင္းသမီးစခန္း) စခန္းဆီ သြားခြင့္မရဘဲ ျပန္လွည့္လာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ (ေနာက္ဆုံး သတင္းေတြအရ ထီးခီး နယ္စပ္ဂိတ္ကုိ ထုိင္းဘက္ကပါ ဖြင့္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ ထား၀ယ္ကေန ထီးခီးအထိ ျမန္မာလုိင္းကားေတြ ေျပးေနပါတယ္။ ထီးခီး-ဖုနန္လြန္ ကေန မဟာခ်ဳိင္အထိ ထုိင္းဘက္က လုိင္းကား ေတြေျပးေနၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္)
ထီးခီး၊ အမရာ၊ ထီးထာ၊ အမုိ စသျဖင့္ ဒီေဒသတေလွ်ာက္ကုိ ၁၉၉၇ မွာ လက္လြတ္ ဆုံးရံႈးခဲ့ရတဲ့ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္းနဲ႔ (၂၀၃) က ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား တတိယႏိုင္ငံေတြဆီ ေရာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မဟာမိတ္ KNU ေတြကေတာ့ ဒီစခန္းေတြရဲ႕ ေအာက္ဖက္ မယ္ဖ်ာခီးနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီနယ္စပ္ တေလွ်ာက္မွာ အခုိင္မာ တပ္စခန္းေတြ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႔နုိင္ဖုိ႔ ဖုနန္းလြန္ကေန နယ္စပ္ လမ္းတေလွ်ာက္ကုိျဖတ္ၿပီး ရတ္ခ်ပူရီခ႐ိုင္ထဲက စ၀မ္ဖီးၿမိဳ႕နယ္္ထဲ က်ေနာ္ေရာက္လာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္က ေျမနီလမ္းအဆင့္သာ ရွိေသးတဲ့ ဒီနယ္စပ္လမ္း တေလွ်ာက္ဟာ အခုေတာ့ ကတၱရာလမ္း အေကာင္းစား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တခ်ိန္က ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရတဲ့ ဒီလမ္းတေလွ်ာက္ဟာ အခု ေတာ့ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနၿပီး ဥယ်ာဥ္ၿခံေတြ၊ အပန္းေျဖစခန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။
လူဦးေရ ၈၀၀၀ ၀န္းက်င္ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္ စခန္းဆီ မ၀င္ခင္ တဂုိလမ္းရြာထိပ္က စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာစားေတာ့ ေခ်သားနဲ႔ ေတာ၀က္သား အပါအ၀င္ ေတာေကာင္းသားေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တဖက္က သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးနဲ႔ သစ္ေတာ ထိမ္းသိမ္းေရး အေၾကာင္း ေျပာေနေပမယ့္ တဖက္ကလည္း လတ္ဆတ္တဲ့ ေတာေကာင္အသားေတြ႔ရင္ မစားဘဲ မေနႏိုင္။ တဂုိလမ္းကေန ထန္ဟင္းစခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ “ဓာတ္ပုံ မ႐ိုက္ဘူးလုိ႔ အာမခံခ်က္ေပးရင္ စခန္း၀အထိ ၀င္ခြင့္ေပးမယ္” လုိ႔ ေအာေဆာ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေစာင့္ ျပည့္သူစစ္အရာရွိက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာပါတယ္။
ကင္မရာကုိ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး စခန္းထဲ၀င္လာေတာ့ စခန္းေရွ႕က ေစ်းတန္းအထိပဲ က်ေနာ့္ကုိ သြားခြင့္ေပးၿပီး စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေလးတခု ျခားေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ အထိေတာ့ ၀င္ခြင့္မေပးပါ။ အဲဒီထဲ ၀င္ခ်င္ရင္ စ၀မ္ဖီးၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးဆီက လက္မွတ္ပါမွ ရမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ခရီးႀကံဳတုန္း ခဏ၀င္လာ တဲ့က်ေနာ္က အဲဒါေတြကို ယူေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိ။ ဒီေတာ့ စခန္းေကာ္မတီထဲက လူတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ညွိၿပီးရင္ ၀င္ခြင့္ရမယ္လုိ႔ပဲ ထင္ထားခဲ့တာပါ။
ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ေစ်းဆုိင္တန္းအတြင္း စကားေျပာၾကည့္ မိသေလာက္ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ကုိသိသူ တဦးမွမရွိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ နွစ္ ၁၉၉၇ မင္းသမီးစခန္း က်စဥ္က အတူတူ ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ လူအမ်ားစု တတိယနုိင္ငံ ထြက္ကုန္လုိ႔ လူေဟာင္းေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။
က်ေနာ္ကုိ သိမယ္လို႔ လုံး၀ထင္မထားတဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕က ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာက က်ေနာ္ကို သိေနၿပီး က်ေနာ့္ကုိ သိလိမ့္မယ္လို႔ လုံး၀ ယုံၾကည္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းက လူေတြက က်ေနာ္ကုိ မသိဘူးဆုိေတာ့ အေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ တကယ္က မသိ႐ံုတင္ မကပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့ ျမန္မာတဦးက သူတုိ႔စခန္းထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ လာလည္တဲ့ေနရာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီျမန္မာ ဘာလာလုပ္တာာလဲ၊ ဒီလူ ျမန္မာသူလွ်ဳိလား ဆုိၿပီးေတာင္ သူတုိ႔က သံသယ ၀င္လာလုိ႔ မနည္း ရွင္းျပၿပီး ျပန္ေျပးလာရပါတယ္။ ခက္ေတာ့ ခက္သား။ KNU အပါ၀င္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ အားလုံးနီးပါး သူတုိ႔က ရန္သူလုိ႔ ေခၚေနဆဲျဖစ္တဲ့ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ အပစ္ရပ္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး အဲဒီ အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြန႔ဲ ဖက္လဲတကင္း လုပ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္ စခန္းတြင္းမွာေတာ့ ျမန္မာေတြကုိ မယံုေသးဘဲ ျမန္မာသူလွ်ဳိလားဆုိၿပီး သံသယေတြ အရင္အတုိင္း ရွိေနဆဲပါလား။
စ၀မ္ဖီးၿမိဳ႕ေပၚ အေရာက္မွာေတာ့ KNU တပ္မဟာ (၄) မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ဒါးေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္ ေတြ႔ခြင့္ရပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက အေျခေနကို ေျပာျပေတာ့ သူက တဟာားဟား ရယ္ေနၿပီး “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္ကိုမွ ႀကိဳမေျပာတာ။ တကယ္ဆုိရင္ လက္ရွိ စခန္းတာ၀န္ခံက ခင္ဗ်ားရဲ႕ မိတ္ေဆြႀကီး ဘန္းေခ်ာင္းက ပဒုိေလ” လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းက ပဒုိ ဆုိတာကေတာ့ ၁၉၈၈ က်ေနာ္တို႔ ေတာစခုိစဥ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ဘန္းေခ်ာင္းေဒသမွာ ပထမဆုံး လက္ခံစကားေျပာတဲ့ ကစယ္ဒုိၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌ ေပါ့။ အခု တပ္မဟာမႉး ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္ဟာလဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အဲဒီဘန္းေခ်ာင္းေဘးမွာ အားေပးစကား ေျပာခဲ့သူေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ၀န္းက်င္သာ ရွိပုံရေသးတဲ့ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္ဟာ အခုေတာ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ တပ္မဟာမႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ဒါးေက်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွာ ေတာခုိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အသက္ ၅၀ နား ကပ္လာခဲ့ၿပီပဲေလ။
“ခင္ဗ်ားက ၂၅ နွစ္အတြင္း ပထမ ဆုံးအႀကိမ္ ျပည္ေတာ္ျပန္ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က နွစ္ ၄၀ အတြင္း ပထမဆုံး ျပည္ေတာ္ျပန္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လတုန္းက ထား၀ယ္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တယ္” လုိ႔ ဗုိလ္မႉး ဒါးေက်ာ္က ထား၀ယ္လုိနဲ႔ အားပါးတရ ေျပာျပေနပါတယ္။ ေတာထဲက အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ထီးခီး-ထီးထာ-အမုိ ရြာေတြဘက္ ေရာက္လာပါတယ္။ “အဲဒီရြာေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥနား ဘယ္ေရာက္ဦးမလဲဗ်ာ။ အခုခ်ိန္အထိ တပ္ေနရာခ်ထားေရး ကိစၥေတာင္ မျပတ္ေသးဘူး” လုိ႔ တပ္မဟာမႉးက ဆုိပါတယ္။
အပစ္ရပ္ျဖစ္စဥ္ရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ တပ္ေနရာခ်ထားေရး ကိစၥၿပီးမွ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ နယ္ေျမစိုးမုိးေရး ကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥ၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈကိစၥ စသျဖင့္ရွိၿပီး ေနာက္ဆုံးက်မွ ႏိုင္ငံေရးကိစၥဆီ ေရာက္မယ္လို႔ သိရပါတယ္။
“ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပဲြ ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ အၾကာႀကီး လုိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ” လုိ႔ တပ္မဟာမႉးက ၿငီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ေျမယာျပသာနာကုိ သူက ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ထီးခီး-ထီးထာ-အမို အပါ၀င္ အရင္က KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္ရွိ ရြာေတြကို စစ္တပ္က သိမ္းၿပီး လူသစ္ေတြကုိ ေနရာခ်ေပးတာ၊ ျပန္ေရာင္းစားတာေတြ လုပ္ထားတဲ့အတြက္ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရလုိ႔ ျပန္လာတဲ့ ကရင္ရြာသားေတြ အတြက္ ေျမလည္းမရွိ၊ အိမ္လည္းမရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥဟာ အေရးေပၚ ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔ လုိေနတယ္လို႔ သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီးေနာက္ အလ်င္အျမန္ ဆက္လုပ္ဖို႔လုိေနတဲ့ ျပည္လည္ တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥေတြေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဘာေျပာေျပာ KUN တပ္မဟာမႉးတဦးနဲ႔ ABSDF ေက်ာင္းသားေဟာင္း တဦးတုိ႔ တုိင္းျပည္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ ေဆြးေႏြးေနတာဟာ တုိးတက္မႈတခုလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀ ႏွစ္ေက်ာ္လုံးလုံး က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးၾကား ေဆြးေႏြးမႈဟာ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥမဟုတ္။ စစ္အစိုးရကို အျပဳတ္တုိက္ေရးအတြက္ လက္နက္စုေရး၊ လူစုေရးကိစၥသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ စဥ္းစားေနၿပီဆုိေတာ့ ဒါ သေဘာတရားအရ တုိးတက္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ရွိအစိုးရက တုိင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တကယ္ စဥ္းစားေနတာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မေသခ်ာေသးပါ။
ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အခုစကားထုိင္ေျပာေနတဲ့ေနရာ၊ အိမ္နီးခ်င္းထုိင္း နုိုိင္ငံမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ နုိင္ငံမွာလုိ တခါမွ ျပည္တြင္းစစ္ မရွိတဲ့အတြက္ လြန္္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၆၀ ၀န္းက်င္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္ စျဖစ္ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခုိခ်ိန္၊ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ေတာခုိခ်ိန္။ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္မွာ ဦးနုရဲ႕ ျပည္ခ်စ္အဖြဲ႔ေတာခုိခ်ိန္။ ၁၉၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခုိခ်ိန္ စသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ေနစဥ္ ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာ အခ်င္းခ်င္း တုိက္စရာမလုိဘဲ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးခ်ည္း ေတာက္ေလ်ွာက္လုပ္ခြင့္ ရေနေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီးေရွ႕ေရာက္ သြားခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္အတြင္း ကုိယ္တုိင္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံကိုမီေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ ရဦးမလဲ။
အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး နုိင္ငံေရးေဆြးေႏြး ခြင့္မရေသးတဲ့ ေတာင္ပုိင္းေဒသ KNU တပ္မဟာမႉးနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့ေနာက္ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ဖိုိ႔ ႀကိဳးစားဆဲ ABSDF ဗဟုိ ေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ (ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ ABSDF အဖြဲ႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ ထုိးလုိက္ၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္)။ အေျခေနအရပ္ရပ္ကုိ သူတုိ႔ရွင္းျပတဲ့အျပင္ က်ေနာ္ရဲ႕ အျမင္ေတြကိုလည္း သူတို႔က ေမးၾကပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြဟာ သူမ်ားအျမင္ေတြကို အားမနာတမ္း ေမးရဲသေလာက္ ကုိယ္အျမင္ကုိ ေျပာဖုိ႔က်ေတာ့ တုန္႔ဆုတ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ “အရင္အပိတ္ခံထားရတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ အခုေျပာခ်င္တာ ေျပာခြင့္ရၿပီေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတခုကလဲြရင္ေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ မထူးေသးပါဘူး” လုိ႔ က်ေနာ္က ေျပာပါတယ္။
အဲဒီစကားလုံးဟာ အခုခရီးစဥ္အတြင္း ေမးသမွ်လူေတြကို က်ေနာ္ေျဖေနက် စကားလုံးေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြက်ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔မရ။ “သာမန္လူေတြရဲ႕ အေျခေနအျပင္ လက္ရွိ နုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကုိေရာ ခင္ဗ်ားဘယ္လုိျမင္သလဲ” လုိ႔ ေမးလာသူကလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အဲဒါ အေတာ္ အေျဖရက်ပ္တဲ့ ေမးခြန္းေပါ့။ NLD ႐ံုးတုိ႔၊ SNLD ႐ံုးတုိ႔၊ ၈၈ ႐ံုးတုိ႔၊ ေနျပည္ေတာ္က လႊတ္ေတာ္ရံုးေဘးတုိ႔ဆီ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ တရား၀င္ နုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးခဲ့တာ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သမွ် ၾကားသမွ်ေပၚ မူတည္ၿပီး တခုခုေတာ့ ေျပာသင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ပထမ ဆုံးေျပာသင့္တာက အစုိးရဖက္က ရုိးသားမႈရွိရဲ့လား ဆုိတဲ့ကိစၥ။ ABSDF အပါ၀င္ နယ္စပ္ တေၾကာက တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ အားလုံး တေျပးညီရွိရဲ႕လား။ တပ္ေပါင္းစုနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မေဆြးေႏြးသလဲ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ေဆြးေႏြးၿပီး တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ဆက္တုိက္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒုတိယ ကိစၥက အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ျပန္လာေရးကိစၥ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ရန္ကုန္ခရီးစဥ္အတြက္ ဘန္ေကာက္သံရံုးကေန ဘာမွ အေမးအျမန္းမရွိပဲ Social ဗီဇာကုိ အလြယ္တကူ ထုတ္ေပးလုိက္ေပမယ့္ ဥေရာပ၊ ေျမာက္အေမရိက၊ ၾသစေတးလ် စသျဖင့္ ေဒသေတြရွိ ျမန္မာသံရံုးမွာ ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အားလုံးကုိ အရင္လုိ ေဆြ ၇ ဆင့္ ေဖာင္ျဖည့္ခုိင္းတာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ နုိင္ငံေရး မလုပ္ဘူးလုိ႔ ၀န္ခံခ်က္ ထုိးခုိင္းတာမ်ဳိးေတြ ဆက္လုပ္ေနဆဲျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အစိုးရဖက္က မရုိးသားတဲ့ သုိ႔မဟုတ္ အားလုံးအတြက္ တေျပးညီ မူ၀ါဒမရွိဘဲ လက္တန္းလုပ္ေနဆဲ ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
က်န္တဲ့မရုိးသားမႈေတြကိုေတာ့ လႊတ္ေတာ္တြင္း လြတ္ေတာ္ပမွာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေန႔စဥ္လုိလုိ သိေနျမင္ေနၿပီးသား ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကဲ … အစိုးရျပီးေတာ့ အတုိက္ခံဘက္ကို လွည့္ၾကစို႔။ “အတုိက္ခံဘက္ကလည္း အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ဖုိ႔ျပင္ေနသလုိေပါ့ဗ်ာ။ တပ္ေပါင္းစုအေနနဲ႔ ရပ္မခံနုိင္ေတာ့ တဖြဲ႔ခ်င္း သင့္သလုိ လုပ္ရသလုိေပါ့။ ရန္ကုန္မွာလည္း တဖြဲ႔ခ်င္းက သူသန္သလုိ သူလုပ္၊ ကိုယ္သန္သလုိ ကို္ယ္လုပ္ ပုံစံမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ အားလုံးပါ၀င္နုိင္တဲ့ ဘုံလုပ္ငန္းစဥ္္နဲ႔ စနစ္တက်သြား ေနတာမ်ဳိး မေတြ႔ရေသးဘူး” လုိ႔ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြအျပင္ တျခားေခါင္းစဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေဟာင္းေတြ၊ မီဒီယာသမားေတြကို မဲေဆာက္နဲ႔ ခ်င္းမုိင္မွာေတြ႔ဆုံၿပီး က်ေနာ္ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ ABSDF မွာ အင္အား သိပ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြဟာ သမၼတ အႀကံေပး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ အပါအ၀င္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆက္လက္ ပါ၀င္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအဖြဲ႔က ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ေဟာင္းေတြရဲ႕ အျမင္ဟာ ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
“အေျခေနေတြကေတာ့ ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ သူ႔လူမွန္းမသိ၊ ကိုယ္လူမွန္းမသိ အေျခေနေပါ့ကြာ။ ဒီတုိင္းသာ မူမရွိ၊ေဘာင္မရွိ ဆက္သြားေနရင္ သိပ္ေစာင့္စရာမလုိပါဘူး။ သမုိင္းက ေနာက္တပတ္ ျပန္လည္လာဦးမွာပါ။ ဒီအတြက္ အခုကတည္းက ငါတုိ႔ အဆင္သင့္ ျပင္ထားဖုိ႔လုိတယ္” လုိ႔ က်ေနာ္ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ေဟာင္းေတြထဲက အနည္းဆုံး ၂ ဦးက ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာ အခုခ်ိန္အထိ ျပည္ေတာ္တခါမွ မျပန္ေသးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြျဖစ္ၿပီး တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ရင္းနွီးသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔အျမင္ဟာ လက္ရွိသြားေနတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ကုိ မေကာင္းဘက္ကေန ျမင္လြန္းတယ္လို႔ ဆုိနုိင္ေပမယ့္ ဒီလုိအျမင္ရွိသူ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနသလဲ။ သူတို႔ျမင္သလုိ တကယ္ပဲ ျပန္ျဖစ္ သြားနုိင္သလား ဆုိတာဟာ စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ကိစၥကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD အေပၚ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီနဲ႔ စစ္တပ္ကုိ စည္းရံုးတာအျပင္ ပါတီတည္ေဆာက္ေရး၊ မဟာမိတ္ တည္ေဆာက္ေရး၊ လူထုပါ၀င္လာေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အဓိကေဆာင္ရြက္ၿပီး ကုိယ္အင္အားကုိ ခ်ဲ႕ဖုိ႔လုိေၾကာင္း။ အဲဒီအင္အားကုိျပၿပီး ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးအပါ၀င္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြကုိ ရနုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားသင့္တယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕က ဆုိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီနည္းနဲ႔ ခရီးသြားခဲ့တာ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမျဖစ္လုိ႔ အခုနည္းသစ္ကုိ စမ္းေနတာ၊ ဒီနည္းကလည္း သူကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွ မလုပ္နုိင္တဲ့ အေနထားဆုိေတာ့ ဒါကို ေစာင့္ၾကည့္သင့္တယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ ႀကံံ့ခုိင္ေရး မပါရင္ ဖြဲစည္းပုံျပင္ေရး ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိပါတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ တဆက္ဆည္းမွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD မွာ ယႏၲယားမရွိဘူး။ အင္စတီက်ဳးရွင္း မရွိဘူး။ အရန္ေခါင္းေဆာင္မႈ အင္အားမရွိဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တေယာက္တည္းအေပၚ မွီခုိလြန္းေနတယ္။ သူ႔ကုိ အႀကံဉာဏ္ေပးနုိင္သူေတြ၊ အႀကံေပးအဖြဲ႔ေတြ လုိေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ ေထာက္ျပၾကတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
ေနာက္တခါ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးအတြက္ NLD နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘက္က ေနွးလြန္းေနၿပီး အထူးသျဖင့္ ျပည့္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားျပဳေကာ္မီတီ CRPP အဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြ အေပၚ ဒီထက္မက ထဲထဲ၀င္၀င္ ဆက္ဆံသင့္တယ္လို႔ သူတုိ႔က ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ သုိ႔မဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပြင့္လင္း လူ႕အဖြဲ႔စည္းအပါ၀င္ လူငယ္နုိ္င္ငံေရးအဖဲြ႔ေတြနဲ႔လည္း ဒီထက္မက ထဲထဲ၀င္၀င္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ သုိ႔မဟုတ္ ဦးေဆာင္မႈေပးဖုိ႔ လုိေနတယ္လို႔ သူတုိ႔က ေထာက္ျပၾကပါတယ္။
တုိင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး အပုိင္းမွာေတာ့ အစိုးရဘက္က စီးပြားေရး ျပဳျပင္မႈေတြ လုပ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာေနေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံျခား ရင္းနွီးျမွဳပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာနုိင္ဖို႔ တိက်တဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ မထုတ္ျပန္နုိင္ေသးေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္ အလုပ္အကိုင္သစ္ေတြလည္း ဖန္တီးမေပးနုိင္ေသးတဲ့အတြက္ အလုပ္သမား အမ်ားစုဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို အရင္ကလုိ ထြက္ေနရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးက႑အတြက္ မဟာဗ်ဳဟာလုပ္ငန္းစဥ္ ဘာမွမရွိေသးေၾကာင္း၊ သင္ရုိးညြန္းတမ္းျပဳျပင္ေရး။ နုိင္ငံတကာ အဆင့္မီပညာေရး၊ လူငယ္မ်ား ကာယဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ အဟာရျပည့္၀ေရး၊ ေဆးကုသခြင့္ရေရး၊ ေက်းရြာတုိင္း ေဆးေပးခန္းရွိေရး၊ စသျဖင့္ ေရရွည္လုပ္ငန္းစဥ္ ဘာမွ မရွိေသးဘူးလုိ႔ သူတုိ႔က ေထာက္ျပၾကပါတယ္။
မဲေဆာက္က မျပန္ခင္ ေနာက္ဆုံး တရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းေခၚ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ စင္သီယာဆုိတာ ၁၉၈၈ တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသူတဦးေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္း ျမန္မာနုိင္ငံမွာ နုိင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ တခ်ဳိ႕ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္း ကိုယ္တုိင္ ဒီမယ္ေတာ္ေဆးခန္းအထိ ေရာက္လာၿပီး ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ကုိ ျမန္မာနုိင္ငံမွာပဲ ေဆးခန္းျပန္ဖြင့္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။
အခု က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ ေန႔မွာလည္း NLD ပါတီက လႊတ္ေတာ္အမတ္ တဦးျဖစ္သူ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း မယ္ေတာ္ေဆးခန္းဆီ ေရာက္ေနပါတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ကိုယ္တုိင္ ဒီေဆးခန္းဆီ ေရာက္လာဖုိ႔ဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀ ကာလအတြင္း ဘယ္လုိမွ စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔ မျဖစ္နုိင္တဲ့ ကိစၥေတြေပါ့။ အခုေတာ့ အေျခေနေတြက ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာင္းလဲေနသလဲ ဆုိတာကေတာ့ ေမးခြန္းရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“တုိက္ပဲြမရွိေတာ့လုိ႔ မုိင္းထိတဲ့လူနာ နည္းနည္း ေလွ်ာ့သြားတာကလဲြရင္ က်န္တာေတြ ဘာမွ မေျပာင္းေသးဘူးဗ်။ လူနာအေရအတြက္က အရင္ထက္ေတာင္ ပုိမ်ားလာေနေသးတယ္။ ဟုိမွာ ခင္ဗ်ား ေတြ႔တယ္မုိ႔လား။ မ်က္စိလာျပတဲ့ လူေတြဆုိ ဟုိး … ရန္ကုန္၊ ပုသိမ္က အထိပါတယ္” လုိ႔ ၈၈ ကတည္းက ေတာခုိၿပီး အခုခ်ိန္အထိ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ယူေနဆဲ ၀ါရင့္ေဆးမႉးတဦးက ေျပာပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေျခတုလက္တုဌာနနဲ႔ ထိခုိက္ဒဏ္ရာဌာနမွာ လူနာနည္းနည္း ေလွ်ာ့သြားေပမယ့္ ဖ်ားနာေဆာင္၊ မီးဖြားေဆာင္။ ျပင္ပလူနာေဆာင္ေတြမွာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္ တုိးေနဆဲ။ ျမ၀တီဘက္ကေနလာတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြ၊ လုိင္းကားေတြ၊ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ကပုိင္တဲ့ လုိင္းကားေတြက ေဆးခန္းတြင္းနဲ႔ ေဆးခန္းေရွ႕မွာ နည္းတာမဟုတ္။ ေဆးခန္းေရွ႕မွာဆုိရင္ မယ္ေတာ္ကားဂိတ္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
အဲဒီကားဂိတ္က လုိင္းကားကိုစီးၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘးက ျမ၀တီကမ္းနားကို သြားေလ့လာေတာ့ ၀င္လာမစဲ၊ တဖြဲဖြဲဆုိသလုိ မ်ားလုိက္တဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ။ တံတားေပၚကတမ်ဳိး၊ တံတားေအာက္ဘက္ရွိ ဂိတ္ေတြကေန ျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီးတဖုံ၊ ေရလယ္ကြ်န္း ခုိးလမ္းကေန တသြယ္ ၀င္လာေနတဲ့လူေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိေနပါတယ္။ အရင္ မဲေဆာက္ကုိ ေရာက္စဥ္က ေတြ႔ဖူးတာထက္ အခုတေခါက္မွာ လူ၀င္လူထြက္က ပုိမ်ားလာတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အဲ … ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာတခုကေတာ့ အရင္က ခုိး၀င္လာၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြဟာ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြ၊ အလုပ္သမား မွတ္ပုံတင္ေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒါဟာ အခုေခတ္ေျပာင္းကာလ အစိုးရသစ္လက္ထက္ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ ျပနုိင္တဲ့ သာမန္လူထုၾကားက တခုတည္းေသာ တုိးတက္မႈလုိ႔ ဆုိနုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိး တုိးတက္မႈေတြ တျခားနယ္ပယ္ေတြမွာ ဘာလုိ႔ မေတြ႔ရေသးတာလဲ။ ပိုက္ဆံနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္လုိ႔ ရနုိင္တဲ့ နုိင္ငံကူးလက္မွတ္နဲ႔ လက္ကုိင္ မိုဘိုင္းဖုန္းပါမစ္ တုိးထုတ္ေပးတာမ်ဳိးမွအပ ေရရွည္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြကို မေဆာင္ရြက္နုိင္ေသးတဲ့ သေဘာလား။ အဲဒီေရရွည္ကိစၥေတြ လုပ္နုိင္ဖုိ႔ အစိုးရနဲ႔ ပါတီေတြမွာ၊ အဖြဲ႔စည္းေတြနဲ႔ လူတဦးခ်င္းစီမွာ Capability ေတြ လုိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာလား။ အဲဒီအတြက္ အခုအစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာ လူငယ္ေတြကုိ ဘယ္လုိ သင္ၾကားေပးေနသလဲ။ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ဘယ္လုိ ရင္းနွီးျမွဳပ္နွံမႈေတြ လုပ္ေနပါသလဲ။
အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အေပၚထပ္ အေဆာက္ဦမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ပါလီမန္ထဲကေန ဘယ္လုိပဲေျပာေနပါေစ၊ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြန႔ဲ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ထုိးေနၿပီလုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ေၾကညာေနပါေစ။ အတုိက္ခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သမၼတဦးသိန္းစိန္ တုိ႔အၾကား နားလည္မႈေတြ ရေနၿပီလုိ႔ ဘယ္လုိပဲဆုိေနပါေစ၊ သာမန္အရပ္သား ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ကေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမလာေသးတဲ့အတြက္ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းမွာ လူနာေတြ အရင္ကထက္ မ်ားလာဆဲ။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကိုကူးၿပီး ထုိင္းနုိင္ငံထဲ အလုပ္၀င္လုပ္ဖုိ႔ ထြက္လာသူေတြ အရင္ကထက္ မ်ားလာဆဲ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေနရတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ။
1 comments:
တကယ္ဗဟုသုတရပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
Post a Comment