DVB ဘန္ေကာက္ဗ်ဳရုိ ရံုးခန္းဖြင့္ၿပီ
၉၉၉၉ လုံးနွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ဘာမွမျဖစ္တဲ့အတြက္ နယ္စပ္နဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံတြင္းရွိ ျမန္မာအတုိက္ခံေတြ အားလုံးညည္းတြားေနခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ဘန္ေကာက္သံရံုးကို ျမန္မာေက်ာင္း သားတစုက ၀င္ေရာက္စီးနင္းလုိက္ျခင္းပါပဲ။ ေအာက္တုိဘာလ ၁ ရက္ေန႔၊ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ DVB ဘန္ေကာက္ရံုးမွာ သတင္းမရွိလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတုန္း ဒီသတင္းႀကီး၀င္လာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိမုိးေအးတုိ႔က ျမန္မာနုိင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ BLC က က်င္းပတဲ့ သမၼာဆတ္ တကၠသိုလ္ ဥပေဒေရးရာေဆြးေႏြးပဲြတခုဆီ သြားေနတာဆုိေတာ့ ရံုးမွာက်ေနာ္နဲ႔ ရံုး၀န္ထမ္းတခ်ဳိ႔ပဲ ရွိ ပါတယ္။
(မင္းကိုနုိင္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘန္ေကာက္သံရံုးေရွ့ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား)
DVB ဘန္ေကာက္ရံုးအေၾကာင္း အက်ဥ္ေလးတင္ျပရမယ္ဆုိရင္ ကုိမုိးေအးနဲ႔ က်ေနာ္ ေအာ္စလုိကျပန္ လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘန္ေကာက္ရံုးကုိ တရား၀င္ဖြင့္ပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ အရင္က တရားမ၀င္ဖြင့္ ထားသလားဆုိၿပီး ေမးခြန္းရွိလာနုိင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိေျပာမယ္ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ဗ်ဳရိုတာ၀န္ခံ ကိုခင္ေမာင္၀င္းေနတဲ့ အခန္းကုိ ဗ်ဳရိုရံုးလုိ႔ သတ္မွတ္ ထားေပမယ့္ လုံျခံံဳေရးအေျခအေနအရ (ထုိင္းရဲဖမ္းမွာစုိးလုိ႔) ဘန္ေကာက္သတင္းေထာက္ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ အဲဒီအခန္းဆီ သြားခြင့္မရွိပါ။
အဲဒီလုိ ခုိးခုိး၀ွက္၀ွက္ လုပ္ေနရာကေန အခုလုိသတင္းေထာက္ေတြ စုုဆုံအလုပ္လုပ္နုိင္တဲ့ ရံုးခန္း ဖြင့္နုိင္ၿပီဆုိေတာ့ တုိးတက္လာတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရံုးခန္းေနရာက အရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအေျခစုိက္ရာ ဘန္းကပိတုိ႔၊ ရမ္ဂဟမ္တုိ႔ဘက္မွာမဟုတ္ပဲ ဘန္းကပိကေန ေဒါင္း ေမာင္း (Don Mueang) ေလယဥ္ကြင္း (အဲဒီအခ်ိန္က သု၀ဏၰဘူမိ Suvarnabhumi ေလယဥ္ကြင္းမရွိ ေသးပါ) ဘက္သြားတဲ့လမ္းေပၚရွိ ရာအင္တရာ (Ramindra) လမ္းေပၚက ကီလုိ ၈ လမ္းဆုံနဲ႔ သိပ္ မ ေ၀းတဲ့အရပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သြားလာရနည္းနည္းခက္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီရံုးခန္းေရွ႕နားေလး မွာ ရဲစခန္းတခု ရိွေနျခင္းပါပဲ။
''ရဲစခန္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရံုးခန္းဖြင့္ထားေတာ့ တျခားနယ္ကရဲ လာမဖမ္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီရဲစခန္း နဲ႔ ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းထားရမွာေပါ့'' လုိ႔ ဗ်ဳရုိတာ၀န္ခံက ေျပာပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ျခံ၀င္းနဲ႔ နွစ္ ထပ္တုိက္အိမ္ရံုးခန္းဆုိေတာ့ မသိတဲ့လူေတြအတြက္ အထင္ႀကီးခ်င္စရာပါ။ (၂၀၀၈ ခုနွစ္က ေဒၚလာ ၃ သိန္းလာဘ္္စားျပီး Burma VJ တာ၀န္ခံက ၀ယ္ထားလုိ႔ DVB ကျပန္သိမ္းထားတယ္ဆုိတဲ့ ဘန္ ေကာက္ဗ်ဴရုိရံုးခန္နီးနီး သားနားပါတယ္)။ နုိင္ငံကူးလက္မွတ္ အတုေတြ၊ ဘာလက္မွတ္မွ မရွိတဲ့ ဒုကၡ သည္ေတြ စုေပါင္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာတခုအျဖစ္ ရဲေတြကုိယ္တုိင္က ထင္ထားပုံမရပါ။ ပုိၿပီး အ ထင္ၾကီးစရာအခ်က္ကေတာ့ ဒီရံုးခန္းကို က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ့ စာအုပ္အတုနဲ႔ ငွားထားတာမဟုတ္ပဲ ထုိင္း NGO တခုက သူတုိ႔အမည္နဲ႔ ငွားေပးထားျခင္းပါ။
ဗ်ဳရုိတာ၀န္ခံက ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ သတင္းေထာက္က ကုိမုိးေအးနဲ႔ က်ေနာ္။ ရံုးတာ၀န္ခံက ကိုမင္းေဇာ္ ေရႊ၊ ထုိင္းစကားျပန္က ကုိတင့္ေဇာ္တုိ႔ျဖစ္ျပီး ထမင္းခ်က္နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ေတာင္ အခ်ိန္ပုိင္း ၀န္ ထမ္းတဦး ငွားထားလုိက္ပါေသးတယ္။ ဆုိေတာ့ နယ္စပ္နဲ႔ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းေတြမွာ သာေနဖူးတဲ့ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ DVB ရံုးခန္းက အေတာ္သားနားလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ ေတာ့ အဲဒီရံုးခန္းမွာ ေနထုိင္အလုပ္လုပ္ရတဲ့အခ်ိန္က ၃ လေတာင္မၾကာလုိက္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေရွ့မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ သံရံုးသိမ္း ေက်ာင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ရတဲ့ အင္တာဗ်ဳးကို လႊင့္ၿပီးကတည္းက ေျပးလုိက္ရတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
သံရံုးသိမ္း ေသနတ္သမားနွင့္ အင္တာဗ်ဳးျခင္း
ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရပုံကလည္း ထူးျခားလွပါတယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ကတည္းက သံရံုး၀င္ စီးခံရတဲ့သတင္းကုိ ၾကားေနရေပမယ့္ ထုိင္း TV မွာ ျပေနတဲ့ပုံေတြက သံရံုးေရွ႕ဆႏၵျပပြဲ ဓာတ္ပုံေဟာင္း ေတြဆုိေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွပါ။ “သံ႐ံုးသတင္းက တကယ္ျဖစ္ေနတာေနာ္။ ေသနတ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္လို႔ TV ထဲမွာ ေျပာေနတယ္” ဆုိၿပီး ထုိင္းစကားကြ်မ္းတဲ့ DVB ဘန္ေကာက္႐ံုး ထုိင္း ဆက္ဆံေရးတာ၀န္ခံ ကုိတင့္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။
(သံရံုးသိမ္း စြမ္းအားျမင့္စစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကုိေဂ်ာ္နီကုိ သံရံုးအတြင္းေတြ႔ရစဥ္)
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဟုိဖုန္းဆက္၊ ဒီဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ မနီလြိဳင္စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြ လည္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာင္ သူတုိ႔အဖြဲ႔ ေၾကညာခ်က္တခု ထုတ္ထားေသးတယ္ဆုိၿပီး အစအန ေတြရလာပါတယ္။ တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ TV သတင္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံ႐ံုးအေျခအေန အေသးစိတ္ပါလာၿပီး သတင္းေထာက္အေတာ္မ်ားမ်ား သံ႐ံုးေရွ႕ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း တ ျခားသတင္းေထာက္ေတြလုိ သံ႐ံုးေရွ႕သြားခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ျမန္မာစာ အုပ္အတုကလြဲၿပီး ဘာသတင္းကတ္မွ မရွိေသးပါ။
အဲဒီလုိ ဘာ ID မွ မရွိတာကုိက ကံေကာင္းသြားတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ တျခားသတင္းေထာက္ေတြ သံ႐ံုးေရွ႕ေျပးေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔လုိ မေျပးနုိင္တဲ့က်ေနာ္က ႐ံုးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ ရင္းနဲ႔ NGO သတင္းရပ္ကြက္ဆီကေန သံ႐ံုးဖုန္းနံပတ္တခု ရလိုက္ပါတယ္။ ရမ္းသမ္းၿပီး နွိပ္ထည့္ လုိက္ေတာ့ “ဆ၀ါဒီခပ္” ဆုိၿပီး ဖုန္းကုိင္တဲ့လူက ထုိင္းလုိေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူ႔အသံ ထုိင္းအသံ မေပါက္ဘူးဆုိတာကို ရိပ္မိတာနဲ႔ ထုိင္းလုိျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ “က်ေနာ္ DVB ကပါ။ အဲ …” ဆုိၿပီး စကား ဆက္ဖုိ႔ အရွိန္ယူေနတုန္း။
“DVB ေနာ္ေ၀လား။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး ဖုန္းကိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ျပန္ေမးပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ့္သတင္းေထာက္အမည္ ”ထက္ေအာင္ေက်ာ္” ဆုိတာကို ေျပာရမယ့္အစား ေမ့ၿပီးေတာ့ အမည္ ရင္းျဖစ္တဲ့ “၀င္းထိန္ပါ … က်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒီ … ဟုိကိစၥ ဘာေျပာလုိ႔ရမလဲ၊ ေနာက္ဆုံးအေျခေန” ဆုိၿပီး အစီစဥ္တက်မဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္သြားပါတယ္။
”ေၾသာ္ … ေနာ္ေ၀းအသံကိုလား။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သိမ္းထားတယ္။ သံ႐ံုးကို စီးထားလုိက္ၿပီ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေသခ်ာ ေမးခြန္းဆက္ေမးရမယ့္အစား အ ေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ပီပီ “ဒီနံပါတ္က သံ႐ံုးနံပါတ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္” ဆုိၿပီး သြားေမး မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟုိဘက္ကပုဂၢိဳလ္က စိတ္ဆုိးၿပီး ဖုန္းခ်မသြားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စေမး တဲ့ ေမးခြန္းကၾကည့္ပါဦး၊ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြအကုန္လုံး ေျပာထားခဲ့ဗ်ာ” တဲ့။
“က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ေသးဘူး။ စတိတ္မန္႔ထဲမွာ ပါသေလာက္ပဲ ေျပာနုိင္ဦးမယ္။ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္း သားအားလုံးလႊတ္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းထားပါတယ္။ ခင္ ဗ်ား စတိတ္မန္႔ ရၿပီးၿပီမုိ႔လား” လုိ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။ မရေသးရင္ Fax နံပါတ္ေပး၊ သူပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးက တရား၀င္ဖြင့္ထားတယ္ဆုိေပမယ့္ သတင္းဌာနအျဖစ္ မွတ္ပုံတင္လုပ္ထားတဲ့ ရံုးမဟုတ္။ ဆုိေတာ့ ဒီလုိျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့အရပ္ဆီ Fax နံပါတ္ေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါနဲ႔ အသံနဲ႔ လိုခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာညာ ညႇိရတာ ၁ မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ခင္ဗ်ား ေျဖဗ်ာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ “အုိေက” လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။
ဓားစာခံကိစၥ အင္တာဗ်ဳးအတြက္ အထူးေလ့က်င့္ထားဖုိ႔လုိမလား
ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ၀င္စီးတာလဲ ဆုိၿပီး စေမးျဖစ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔ က ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လက္ေအာက္ခံမွမဟုတ္ဘူး။ Vigorous Burmese Students Warrior စြမ္းအားျမင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔။ ဘယ္အဖြဲ႔နဲ႔မွ မဆုိင္ဘူး။ အခုမွ အသစ္ဖြဲ႔တဲ့ အဖြဲ႔” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္၀င္သိမ္းလဲဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ျပည္သူကေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေသနတ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပဲ။ ျပည္သူဘက္က လူေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္သိမ္း တာလုိ႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။
(VBSW စြမ္းအားျမင့္စစ္သည္ေတာ္အဖြဲ႔ကုိေထာက္ခံေနတဲ့ ဓားစာခံမ်ား)
ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမွာလဲ။ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ညႇိမွာလားဆုိၿပီး ဆက္ေမးေတာ့ “မိထားတဲ့ ဓားစားခံေတြကိုဖမ္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို ျပန္ဆုတ္မယ္။ ထုိင္းနဲ႔ ညႇိမယ္။ ထုိင္းကုိ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာသံ႐ံုးဟာ ျမန္မာပုိင္နက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ခ်ဖုိ႔ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ မဟာမိတ္ God Army လည္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ Mediator လုိင္း ကေန ၀င္ေပးနုိင္ရင္ေကာင္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ အားလုံးေသကုန္မယ္။ လက္နက္ခ်ဖို႔မရွိဘူး” ဆုိၿပီး အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။
''ခင္ဗ်ားတုိ႔အင္အားက ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ ဖမ္းထားတဲ့ ဓားစားခံဦးေရေကာ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ'' ဆုိ ျပီးက်ေနာ္က ဆက္ေမးေတာ့ သူက အတိအက်မေျဖပဲ လွည့္ပတ္ေျဖသြားပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီလုိ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဒီလူသံရံုးထဲေန တကယ္ေျပာေနတာေရာ ဟုတ္ရဲ့လား။ သံ႐ံုးနံပါတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိၿပီး သံသယ ထပ္၀င္လာျပန္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား သံ႐ံုးထဲကေျပာေနတာ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားနာမည္နဲ႔ တာ၀န္ ကုိ ေျပာနုိင္မလားဗ်။ က်ေနာ္ အတည္ျပဳခ်က္ ယူခ်င္လုိ႔ပါ” ဆုိၿပီး သြားေမးမိျပန္ ပါတယ္။
”နာမည္။ နာမည္က အကုန္လုံးသိေနၿပီဗ်။ By Name နဲ႔ေတာင္ Fax ေတြ၀င္လာေနၿပီ။ က်ေနာ့္နာမည္ ေဂ်ာ္နီပဲ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျဖပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္သံေတြ၊ မွန္ျပတင္းကြဲသံေတြ ၾကားလုိက္ ရပါတယ္။” ဒါပဲေနာ္။ က်ေနာ္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရဦးမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါ တယ္။ အဲဒါဟာ အေတြ႔အႀကံဳ နုေသးတဲ့ သူပုန္လူထြက္ခါစ သတင္းေထာက္ေပါက္စနဲ႔ ျမန္မာသံ႐ံုးကုိ စီးထားသူ ေသနတ္သမားတုိ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး အင္တာဗ်ဴးပါပဲ။
တကယ္ကေတာ့ နုိင္ငံတကာ သတင္းဌာနေတြမွာဆုိရင္ ဒီလုိ အၾကမ္းဖက္စီးနင္းမႈေတြ၊ ဓားစာခံကိစၥ ေတြအတြက္ အထူးသတင္းေထာက္ေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီဘာသာရပ္အတြက္ အထူးေလ့ က်င့္ထားတဲ့ သတင္းသမားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာသတင္းေလာကမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ အထိ ဒါမ်ဳိးေလ့က်င့္ထားတာ၊ ဒီဘာသာရပ္ကုိ သင္ၾကားတယ္ဆုိတာမ်ဳိး မၾကားမိေသးပါဘူး။ ေနာက္ တခါ ဒီလုိျဖစ္ရပ္ဟာ ဆယ္နွစ္ေလာက္ၾကာမွ တခါေလာက္ ေပၚတဲ့ကိစၥမ်ဳိးဆုိေတာ့ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ သိပ္ မ လြယ္။ နီးတဲ့လူ၊ ဖုန္းရတဲ့လူကပဲ ေမးလုိက္တာ သဘာ၀က်တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါက အခုမွ စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလုပ္္လုိ႔ ဘာ ကုိင္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴး ၿပီးသြားတဲ့အထိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ယုံတ၀က္၊ မယုံတ၀က္ျဖစ္ေနဆဲ။ ဒီ လုိနဲ႔ ေအာ္စလို႐ံုးက ဖုန္းေခၚလာခ်ိန္ကုိေတာင္ မေစာင့္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္ကပဲ အရင္ေခၚၿပီး သံ႐ံုး ကိုစီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အျမန္ပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိ႐ံုးတာ၀န္က် သတင္းအယ္ဒီတာက ကုိ၀င္းနုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA ကို ေျပာင္းသြားသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္း က်ေနာ္အင္တာဗ်ဳးရတာကို အေတာ္အံ့ၾသေနပုံရပါတယ္။ က် ေနာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ္ဘာသာ အံ့ၾသေနဆဲ။ ။
၉၉၉၉ လုံးနွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ဘာမွမျဖစ္တဲ့အတြက္ နယ္စပ္နဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံတြင္းရွိ ျမန္မာအတုိက္ခံေတြ အားလုံးညည္းတြားေနခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ဘန္ေကာက္သံရံုးကို ျမန္မာေက်ာင္း သားတစုက ၀င္ေရာက္စီးနင္းလုိက္ျခင္းပါပဲ။ ေအာက္တုိဘာလ ၁ ရက္ေန႔၊ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ DVB ဘန္ေကာက္ရံုးမွာ သတင္းမရွိလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတုန္း ဒီသတင္းႀကီး၀င္လာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိမုိးေအးတုိ႔က ျမန္မာနုိင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ BLC က က်င္းပတဲ့ သမၼာဆတ္ တကၠသိုလ္ ဥပေဒေရးရာေဆြးေႏြးပဲြတခုဆီ သြားေနတာဆုိေတာ့ ရံုးမွာက်ေနာ္နဲ႔ ရံုး၀န္ထမ္းတခ်ဳိ႔ပဲ ရွိ ပါတယ္။
DVB ဘန္ေကာက္ရံုးအေၾကာင္း အက်ဥ္ေလးတင္ျပရမယ္ဆုိရင္ ကုိမုိးေအးနဲ႔ က်ေနာ္ ေအာ္စလုိကျပန္ လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘန္ေကာက္ရံုးကုိ တရား၀င္ဖြင့္ပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ အရင္က တရားမ၀င္ဖြင့္ ထားသလားဆုိၿပီး ေမးခြန္းရွိလာနုိင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိေျပာမယ္ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ဗ်ဳရိုတာ၀န္ခံ ကိုခင္ေမာင္၀င္းေနတဲ့ အခန္းကုိ ဗ်ဳရိုရံုးလုိ႔ သတ္မွတ္ ထားေပမယ့္ လုံျခံံဳေရးအေျခအေနအရ (ထုိင္းရဲဖမ္းမွာစုိးလုိ႔) ဘန္ေကာက္သတင္းေထာက္ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ အဲဒီအခန္းဆီ သြားခြင့္မရွိပါ။
အဲဒီလုိ ခုိးခုိး၀ွက္၀ွက္ လုပ္ေနရာကေန အခုလုိသတင္းေထာက္ေတြ စုုဆုံအလုပ္လုပ္နုိင္တဲ့ ရံုးခန္း ဖြင့္နုိင္ၿပီဆုိေတာ့ တုိးတက္လာတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရံုးခန္းေနရာက အရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအေျခစုိက္ရာ ဘန္းကပိတုိ႔၊ ရမ္ဂဟမ္တုိ႔ဘက္မွာမဟုတ္ပဲ ဘန္းကပိကေန ေဒါင္း ေမာင္း (Don Mueang) ေလယဥ္ကြင္း (အဲဒီအခ်ိန္က သု၀ဏၰဘူမိ Suvarnabhumi ေလယဥ္ကြင္းမရွိ ေသးပါ) ဘက္သြားတဲ့လမ္းေပၚရွိ ရာအင္တရာ (Ramindra) လမ္းေပၚက ကီလုိ ၈ လမ္းဆုံနဲ႔ သိပ္ မ ေ၀းတဲ့အရပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သြားလာရနည္းနည္းခက္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီရံုးခန္းေရွ႕နားေလး မွာ ရဲစခန္းတခု ရိွေနျခင္းပါပဲ။
''ရဲစခန္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရံုးခန္းဖြင့္ထားေတာ့ တျခားနယ္ကရဲ လာမဖမ္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီရဲစခန္း နဲ႔ ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းထားရမွာေပါ့'' လုိ႔ ဗ်ဳရုိတာ၀န္ခံက ေျပာပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ျခံ၀င္းနဲ႔ နွစ္ ထပ္တုိက္အိမ္ရံုးခန္းဆုိေတာ့ မသိတဲ့လူေတြအတြက္ အထင္ႀကီးခ်င္စရာပါ။ (၂၀၀၈ ခုနွစ္က ေဒၚလာ ၃ သိန္းလာဘ္္စားျပီး Burma VJ တာ၀န္ခံက ၀ယ္ထားလုိ႔ DVB ကျပန္သိမ္းထားတယ္ဆုိတဲ့ ဘန္ ေကာက္ဗ်ဴရုိရံုးခန္နီးနီး သားနားပါတယ္)။ နုိင္ငံကူးလက္မွတ္ အတုေတြ၊ ဘာလက္မွတ္မွ မရွိတဲ့ ဒုကၡ သည္ေတြ စုေပါင္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာတခုအျဖစ္ ရဲေတြကုိယ္တုိင္က ထင္ထားပုံမရပါ။ ပုိၿပီး အ ထင္ၾကီးစရာအခ်က္ကေတာ့ ဒီရံုးခန္းကို က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ့ စာအုပ္အတုနဲ႔ ငွားထားတာမဟုတ္ပဲ ထုိင္း NGO တခုက သူတုိ႔အမည္နဲ႔ ငွားေပးထားျခင္းပါ။
ဗ်ဳရုိတာ၀န္ခံက ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ သတင္းေထာက္က ကုိမုိးေအးနဲ႔ က်ေနာ္။ ရံုးတာ၀န္ခံက ကိုမင္းေဇာ္ ေရႊ၊ ထုိင္းစကားျပန္က ကုိတင့္ေဇာ္တုိ႔ျဖစ္ျပီး ထမင္းခ်က္နဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ေတာင္ အခ်ိန္ပုိင္း ၀န္ ထမ္းတဦး ငွားထားလုိက္ပါေသးတယ္။ ဆုိေတာ့ နယ္စပ္နဲ႔ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းေတြမွာ သာေနဖူးတဲ့ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ DVB ရံုးခန္းက အေတာ္သားနားလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ ေတာ့ အဲဒီရံုးခန္းမွာ ေနထုိင္အလုပ္လုပ္ရတဲ့အခ်ိန္က ၃ လေတာင္မၾကာလုိက္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေရွ့မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ သံရံုးသိမ္း ေက်ာင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ရတဲ့ အင္တာဗ်ဳးကို လႊင့္ၿပီးကတည္းက ေျပးလုိက္ရတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။
သံရံုးသိမ္း ေသနတ္သမားနွင့္ အင္တာဗ်ဳးျခင္း
ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရပုံကလည္း ထူးျခားလွပါတယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ကတည္းက သံရံုး၀င္ စီးခံရတဲ့သတင္းကုိ ၾကားေနရေပမယ့္ ထုိင္း TV မွာ ျပေနတဲ့ပုံေတြက သံရံုးေရွ႕ဆႏၵျပပြဲ ဓာတ္ပုံေဟာင္း ေတြဆုိေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွပါ။ “သံ႐ံုးသတင္းက တကယ္ျဖစ္ေနတာေနာ္။ ေသနတ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္လို႔ TV ထဲမွာ ေျပာေနတယ္” ဆုိၿပီး ထုိင္းစကားကြ်မ္းတဲ့ DVB ဘန္ေကာက္႐ံုး ထုိင္း ဆက္ဆံေရးတာ၀န္ခံ ကုိတင့္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဟုိဖုန္းဆက္၊ ဒီဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ မနီလြိဳင္စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြ လည္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာင္ သူတုိ႔အဖြဲ႔ ေၾကညာခ်က္တခု ထုတ္ထားေသးတယ္ဆုိၿပီး အစအန ေတြရလာပါတယ္။ တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ TV သတင္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံ႐ံုးအေျခအေန အေသးစိတ္ပါလာၿပီး သတင္းေထာက္အေတာ္မ်ားမ်ား သံ႐ံုးေရွ႕ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း တ ျခားသတင္းေထာက္ေတြလုိ သံ႐ံုးေရွ႕သြားခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ျမန္မာစာ အုပ္အတုကလြဲၿပီး ဘာသတင္းကတ္မွ မရွိေသးပါ။
အဲဒီလုိ ဘာ ID မွ မရွိတာကုိက ကံေကာင္းသြားတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ တျခားသတင္းေထာက္ေတြ သံ႐ံုးေရွ႕ေျပးေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔လုိ မေျပးနုိင္တဲ့က်ေနာ္က ႐ံုးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ ရင္းနဲ႔ NGO သတင္းရပ္ကြက္ဆီကေန သံ႐ံုးဖုန္းနံပတ္တခု ရလိုက္ပါတယ္။ ရမ္းသမ္းၿပီး နွိပ္ထည့္ လုိက္ေတာ့ “ဆ၀ါဒီခပ္” ဆုိၿပီး ဖုန္းကုိင္တဲ့လူက ထုိင္းလုိေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူ႔အသံ ထုိင္းအသံ မေပါက္ဘူးဆုိတာကို ရိပ္မိတာနဲ႔ ထုိင္းလုိျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ “က်ေနာ္ DVB ကပါ။ အဲ …” ဆုိၿပီး စကား ဆက္ဖုိ႔ အရွိန္ယူေနတုန္း။
“DVB ေနာ္ေ၀လား။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး ဖုန္းကိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ျပန္ေမးပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ့္သတင္းေထာက္အမည္ ”ထက္ေအာင္ေက်ာ္” ဆုိတာကို ေျပာရမယ့္အစား ေမ့ၿပီးေတာ့ အမည္ ရင္းျဖစ္တဲ့ “၀င္းထိန္ပါ … က်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒီ … ဟုိကိစၥ ဘာေျပာလုိ႔ရမလဲ၊ ေနာက္ဆုံးအေျခေန” ဆုိၿပီး အစီစဥ္တက်မဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္သြားပါတယ္။
”ေၾသာ္ … ေနာ္ေ၀းအသံကိုလား။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သိမ္းထားတယ္။ သံ႐ံုးကို စီးထားလုိက္ၿပီ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေသခ်ာ ေမးခြန္းဆက္ေမးရမယ့္အစား အ ေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ပီပီ “ဒီနံပါတ္က သံ႐ံုးနံပါတ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္” ဆုိၿပီး သြားေမး မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟုိဘက္ကပုဂၢိဳလ္က စိတ္ဆုိးၿပီး ဖုန္းခ်မသြားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စေမး တဲ့ ေမးခြန္းကၾကည့္ပါဦး၊ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြအကုန္လုံး ေျပာထားခဲ့ဗ်ာ” တဲ့။
“က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ေသးဘူး။ စတိတ္မန္႔ထဲမွာ ပါသေလာက္ပဲ ေျပာနုိင္ဦးမယ္။ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္း သားအားလုံးလႊတ္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းထားပါတယ္။ ခင္ ဗ်ား စတိတ္မန္႔ ရၿပီးၿပီမုိ႔လား” လုိ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။ မရေသးရင္ Fax နံပါတ္ေပး၊ သူပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးက တရား၀င္ဖြင့္ထားတယ္ဆုိေပမယ့္ သတင္းဌာနအျဖစ္ မွတ္ပုံတင္လုပ္ထားတဲ့ ရံုးမဟုတ္။ ဆုိေတာ့ ဒီလုိျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့အရပ္ဆီ Fax နံပါတ္ေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါနဲ႔ အသံနဲ႔ လိုခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာညာ ညႇိရတာ ၁ မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ခင္ဗ်ား ေျဖဗ်ာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ “အုိေက” လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။
ဓားစာခံကိစၥ အင္တာဗ်ဳးအတြက္ အထူးေလ့က်င့္ထားဖုိ႔လုိမလား
ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ၀င္စီးတာလဲ ဆုိၿပီး စေမးျဖစ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔ က ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လက္ေအာက္ခံမွမဟုတ္ဘူး။ Vigorous Burmese Students Warrior စြမ္းအားျမင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔။ ဘယ္အဖြဲ႔နဲ႔မွ မဆုိင္ဘူး။ အခုမွ အသစ္ဖြဲ႔တဲ့ အဖြဲ႔” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္၀င္သိမ္းလဲဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ျပည္သူကေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေသနတ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပဲ။ ျပည္သူဘက္က လူေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္သိမ္း တာလုိ႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။
ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမွာလဲ။ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ညႇိမွာလားဆုိၿပီး ဆက္ေမးေတာ့ “မိထားတဲ့ ဓားစားခံေတြကိုဖမ္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို ျပန္ဆုတ္မယ္။ ထုိင္းနဲ႔ ညႇိမယ္။ ထုိင္းကုိ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာသံ႐ံုးဟာ ျမန္မာပုိင္နက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ခ်ဖုိ႔ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ မဟာမိတ္ God Army လည္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ Mediator လုိင္း ကေန ၀င္ေပးနုိင္ရင္ေကာင္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ အားလုံးေသကုန္မယ္။ လက္နက္ခ်ဖို႔မရွိဘူး” ဆုိၿပီး အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။
''ခင္ဗ်ားတုိ႔အင္အားက ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ ဖမ္းထားတဲ့ ဓားစားခံဦးေရေကာ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ'' ဆုိ ျပီးက်ေနာ္က ဆက္ေမးေတာ့ သူက အတိအက်မေျဖပဲ လွည့္ပတ္ေျဖသြားပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီလုိ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဒီလူသံရံုးထဲေန တကယ္ေျပာေနတာေရာ ဟုတ္ရဲ့လား။ သံ႐ံုးနံပါတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိၿပီး သံသယ ထပ္၀င္လာျပန္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား သံ႐ံုးထဲကေျပာေနတာ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားနာမည္နဲ႔ တာ၀န္ ကုိ ေျပာနုိင္မလားဗ်။ က်ေနာ္ အတည္ျပဳခ်က္ ယူခ်င္လုိ႔ပါ” ဆုိၿပီး သြားေမးမိျပန္ ပါတယ္။
”နာမည္။ နာမည္က အကုန္လုံးသိေနၿပီဗ်။ By Name နဲ႔ေတာင္ Fax ေတြ၀င္လာေနၿပီ။ က်ေနာ့္နာမည္ ေဂ်ာ္နီပဲ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျဖပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္သံေတြ၊ မွန္ျပတင္းကြဲသံေတြ ၾကားလုိက္ ရပါတယ္။” ဒါပဲေနာ္။ က်ေနာ္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရဦးမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါ တယ္။ အဲဒါဟာ အေတြ႔အႀကံဳ နုေသးတဲ့ သူပုန္လူထြက္ခါစ သတင္းေထာက္ေပါက္စနဲ႔ ျမန္မာသံ႐ံုးကုိ စီးထားသူ ေသနတ္သမားတုိ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး အင္တာဗ်ဴးပါပဲ။
တကယ္ကေတာ့ နုိင္ငံတကာ သတင္းဌာနေတြမွာဆုိရင္ ဒီလုိ အၾကမ္းဖက္စီးနင္းမႈေတြ၊ ဓားစာခံကိစၥ ေတြအတြက္ အထူးသတင္းေထာက္ေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီဘာသာရပ္အတြက္ အထူးေလ့ က်င့္ထားတဲ့ သတင္းသမားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာသတင္းေလာကမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ အထိ ဒါမ်ဳိးေလ့က်င့္ထားတာ၊ ဒီဘာသာရပ္ကုိ သင္ၾကားတယ္ဆုိတာမ်ဳိး မၾကားမိေသးပါဘူး။ ေနာက္ တခါ ဒီလုိျဖစ္ရပ္ဟာ ဆယ္နွစ္ေလာက္ၾကာမွ တခါေလာက္ ေပၚတဲ့ကိစၥမ်ဳိးဆုိေတာ့ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ သိပ္ မ လြယ္။ နီးတဲ့လူ၊ ဖုန္းရတဲ့လူကပဲ ေမးလုိက္တာ သဘာ၀က်တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါက အခုမွ စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလုပ္္လုိ႔ ဘာ ကုိင္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴး ၿပီးသြားတဲ့အထိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ယုံတ၀က္၊ မယုံတ၀က္ျဖစ္ေနဆဲ။ ဒီ လုိနဲ႔ ေအာ္စလို႐ံုးက ဖုန္းေခၚလာခ်ိန္ကုိေတာင္ မေစာင့္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္ကပဲ အရင္ေခၚၿပီး သံ႐ံုး ကိုစီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အျမန္ပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိ႐ံုးတာ၀န္က် သတင္းအယ္ဒီတာက ကုိ၀င္းနုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA ကို ေျပာင္းသြားသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္း က်ေနာ္အင္တာဗ်ဳးရတာကို အေတာ္အံ့ၾသေနပုံရပါတယ္။ က် ေနာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ္ဘာသာ အံ့ၾသေနဆဲ။ ။
4 comments:
ကုိေက်ာ္နီ အမွတ္တရအျဖစ္ ၁၉၉၉ ခုနွစ္ ေအာက္တုိဘာလထုတ္ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းပါး ေဆာင္းပါးကို ကူးယူေဖၚျပလုိက္ပါတယ္။ ကုိေဂ်ာ္နီပုံပါတဲ့ ကာဗာဓာတ္ပုံကုိျပန္ရွာေနေပမဲ့ အခုထိ မေတြ႔ေသးပါ။ ရွိသူမ်ား မွ်ေ၀ေပးေစခ်င္ပါေၾကာင္း...။
(http://www2.irrawaddy.org/article.php?art_id=658&page=1)
COVER STORY
By The Irrawaddy OCTOBER, 1999 - VOLUME 7 NO.8
Johnny comes lately
It was an amazing event: A group of armed student activists stormed the Burmese embassy in Bangkok on the first of October, turning their backs on eleven years of passive resistance and non-violent struggle. Aung Zaw, who at the scene to cover the hostage drama, examines the reasons behind this apparent about-face.
Kyaw Ni decided to join his friends after learning of their planned protest. “It was a purely non-violentgathering,” said a group leader years later. The next day, 38 Burmese activists including Kyaw Ni went to the Immigration Detention Center (IDC) in Bangkok, where they staged an hour-long silent sit-in protest. Their objective was to ask the Thai government to allow Burmese activists to stay in the country.
This was in 1991. The 38 Burmese students who quietly sat down to express their demands in a peaceful way made an impressive sight. The activists, all dressed in white shirts and black trousers, looked pleasant and polite. It was a true Gandhi-style peaceful gathering.
But the hour-long sit-in protest did not achieve anything. The protestors were simply rounded up and taken into the Special Detention Center (SDC) where two former hijackers, Ye Yint and Ye Thiha, were also being detained. Kyaw Ni and his friends were held for almost 8 month at the SDC, where they met the two hijackers.
“He was a quiet kid who didn’t talk much,” recalled a former friend of Kyaw Ni.
Eight years later
On October 1, the sound of gunfire could be heard coming from the Burmese embassy in Bangkok. The news spread quickly that five Burmese activists had stormed the embassy compound and were holding 38 people hostage. A hostage-taker appeared at the embassy gate holding an AK47 in one hand and a hand grenade in the other. Friends immediately recognized him. It was Kyaw Ni, or “Johnny,” as the media called him.
Gandhi is no longer Kyaw Ni’s ideal. The embassy siege was carried out desperado style, with five Burmese activists storming into the embassy compound with guitar cases containing guns. The moment they were inside, the guns came out. Their mission had started. The fighting peacock flag, the emblem of the Burmese pro-democracy struggle, was raised on the embassy flagpole, replacing the official Union of Myanmar flag. Thirty-eight people, including embassy officials and foreigners, were held hostage while a further 51 people hid inside the compound.
Ambassador U Hla Maung, a staunch supporter of the junta and a close associate of powerful Burmese leader Lt-Gen Khin Nyunt and other high-ranking officials, narrowly escaped the siege. The embassy drama might have ended very differently if the five radical activists had been able to apprehend the ambassador, who had left the embassy just five minutes earlier.
A few hours later, faxes were sent to media organizations. The “Vigorous Burmese Student Warriors,” as the hostage-takers called themselves, were a new group on the Burmese dissident scene. But their three demands were not new. They called on the military regime in Rangoon to release all political prisoners, start a political dialogue with the main democratic opposition party, the National League for Democracy, and convene parliament, which had not been called since the NLD won a landslide victory in free elections held in 1990.
By late afternoon, however, Johnny and his group had changed their demands to just one: a helicopter to take them back to the Thai-Burma border. Puzzled Thai officials said that throughout their negotiations with Johnny, he rarely mentioned the original demands but kept asking for a helicopter.
ကုိေဂ်ာ္နီအမွတ္တရျပီးေတာ့ DVB အမွတ္တရအျဖစ္ ေဒၚလာ ၃ သိန္း လာဘ္စားျပီး Burma VJ က ၀ယ္ထားလုိ႔ DVB ကျပန္သိ္မ္းယူထားတယ္ဆုိတဲ့ ဘန္ေကာက္ရံုးခန္းကို ေဖၚျပလုိက္ပါ တယ္...။
(ဒီေနရာမွာ ဓာတ္ပုံတင္မရလုိ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေအာက္ပါ links အတြင္း ၀င္ၾကည့္ၾကပါရန္...)
http://www.htetaungkyaw.net/2014/01/myanmar-employee-in-dvb-thief-money-dvb.html
Post a Comment