The Voice Daily, Travel.
08-Oct-2017.
ဘီလူးကၽြန္းသို႔ ပထမအေခါက္
မုဒံုမွာက်င္းပတဲ့ ၈ ေလးလံုးဂုဏ္ျပဳပြဲၿပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ၂ နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေမာ္လၿမိဳင္မသြားခင္ မုဒံုတစ္ခြင္ကို လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ က်ိဳက္ကေမာ့ေလး ေတာင္ထိပ္ဆီ တက္လိုက္ပါေသးတယ္။ မုဒံုၿမိဳ႕နဲ႔ ကန္ႀကီးေရျပင္၊ ၿပီးေတာ့ သံျဖဴဇရပ္ဘက္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္က ေတာင္တန္းေတြ၊ ေနာက္ေက်ာ ဘက္ရွိ က်ိဳက္မေရာၿမိဳနယ္ ဘက္လွည့္ၾကည္လိုက္ေတာ့ ေရလွ်ံေနတဲ့ စပါးခင္းေတြၾကားက ထိုးထိုး ထာင္ေထာင္ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ေတြက ဟိုနား တစ္လံုး ဒီနား တစ္လံုး။ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို လွပေနပါတယ္။
မုဒံုကေန ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ အထြက္မွာေတာ့ ထိုင္းစတိုင္လ္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ခု။ ေဈးသက္သာတဲ့ အျပင္ ဆိုင္ေနာက္ေဖးမွာ ၾကက္ေမာက္၊ မင္းကြတ္နဲ႔ တျခားပင္ေတြပါဝင္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံႀကီးက အပူဒဏ္ကို သက္သာေစပါတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္က အထြက္မွာေတာ့ မႏွစ္ကေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဝင္းစိန္ေတာရထဲ ဝင္ပါ တယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာသလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္လို႔ပါ။ ဝင္ေပါက္လမ္း နည္းနည္း ေကာင္းလာတာကလြဲရင္ အထဲမွာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသး။ အထူးသျဖင့္ အေတာင္ ၆၀ဝ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးဟာ မႏွစ္ကအတိုင္း ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ အေနအထားမွာပဲ ဆက္ရွိေနပါေသးတယ္။
ဘုရားဆီကေန ကားလွည့္ထြက္မယ္ျပင္ေတာ့ “ဒီေနရာမွာ မေန႔ကေတာင္ မြန္-ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနား လုပ္သြားေသးတယ္ေလ။ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္ အုတ္ဂူလည္း ဟိုေတာင္ကုန္းေပၚမွာရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား စိတ္ဝင္စားလား”ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလိုက္ပို႔တဲ့ သံလြင္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္မွ မိတ္ေဆြႀကီးက ေျပာပါ တယ္။ သူေျပာမွ မေန႔က ေရးနဲ႔မုဒံုၾကား ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မြန္အလံ တလူလူလႊင့္- မြန္ ႐ိုးရာဝတ္စံုေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ ကားတန္းေတြကို ျပန္သတိထားမိပါတယ္။
မေန႔က ဝါေခါင္လျပည့္ေန႔ဟာ မြန္ေတာ္လွန္ေရးေန႔။ အဲဒီေန႔ အခမ္းအနားေတြကို အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့ ဝင္းစိန္ေတာရအျပင္ မြန္ျပည္နယ္ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစ္ၿပိဳင္တည္း က်င္းပခဲ့ၾက တယ္တဲ့။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ ၈ ေလးလံုး ပတ္သက္ေနပံုက စိတ္ဝင္စားစရာ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား ေတြ ေတာထဲေရာက္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပတဲ့ ဘုရားသံုးဆူက ၈ ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္း အနားမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒုဥကၠ႒ ႏိုင္ႏြန္လာ မိန္႔ခြန္းေျပာရင္း ႏွလံုးေရာဂါတက္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ ပါတယ္။
အခု ၈ ေလးလံုး ၂၉ ႏွစ္ျပည့္ေန႔မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဥကၠ႒ႀကီး ႏိုင္ေရႊက်င္ အုတ္ဂူဆီ ေတာခို ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ဦး လာေရာက္ ဂါရဝျပဳေနခဲ့ေပါ့။ ႏိုင္ေရႊက်င္ရဲ႕ အုတ္ဂူနဲ႔အတူ အျခားေခါင္း ေဆာင္ေတြရဲ႕ အုတ္ဂူ သံုးခုကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ အုတ္ဂူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘုရားသံုးဆူ နယ္စပ္က ရဲေဘာ္ေတြကို သတိရေနတုန္း အျခားအုတ္ဂူ ၂ ခုလည္း ေခ်ာင္းဆံု (ဘီလူးကၽြန္း) မွာ ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး သိရပါတယ္။ ေခ်ာင္းဆံုဆိုတာ တစ္ေလာကမွ (ဧၿပီလကမွ) တံတားအသစ္ ထိုးလိုက္တဲ့ေနရာ။ အဲဒီ တံတားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမည္ေပးသင့္ မသင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျပင္းအထန္ အျငင္းအခံု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။
ဒီခရီးစဥ္အတြင္း အဲဒီေနရာကို မသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေတာ့ ကမ္းနားလမ္းက ဟိုတယ္ခန္းမွာ အထုပ္အပိုးေတြ အျမန္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ တံတားသစ္ႀကီးဆီ ေျပးရပါတယ္။ တံတားရဲ႕ ေခ်ာင္းဆံုဘက္ျခမ္းမွာ ကားကို ခဏရပ္။ ေမာ္လၿမိဳက္ဘက္ ဓာတ္ပံုလွမ္း႐ိုက္ေတာ့ ေတာင္ဝိုင္း ေတာင္တန္းေပၚက ေစတီေတြ ေနာက္ခံနဲ႔ လွပေနပါတယ္။ ဟိုဘက္ႏွားမွာေတာ့ သံလြင္ (မုတၱမ) တံတား။ ေခ်ာင္းဆံုဘက္အဆင္း လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းက (ေဒသအေခၚ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာ) ေခ်ာေမြ႔ေနပါတယ္။ ေလတျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနတဲ့ၾကားမွာ စပါးခင္းေတြကို ၅ မိုင္ေလာက္ ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အရင္ (တံတား မဖြင့္ခင္အထိ) ကူးတို႔ေလွ အဓိက ကူးတဲ့ေနရာ ေကာ့မုပြန္လမ္းခြဲ ကေညႇာ္႐ြာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။
အဲဒီ႐ြာအလြန္ ၇ မိုင္မွတ္တိုင္နားမွာေတာ့ ဟသၤာ႐ုပ္ အဝိုင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ညာ
မုဒြန္း႐ြာအလြန္မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္း ထုတ္တဲ့ေနရာ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သြားတဲ့ေန႔က ပိတ္ထားလို႔ ၾကည့္ခြင့္မရလိုက္ပါ။ အခုေခတ္က ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ဆိုေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္း ဘယ္ေရာင္းေကာင္းေတာ့မလဲ။ ထုတ္လုပ္သူလည္း အရင္လို မရွိေတာ့ပါ။ အဲဒီကအလြန္ ေနာက္ထပ္ ႐ြာႀကီး တစ္ခုအေရာက္မွာေတာ့ ေဆးတံ အႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ႐ြာလယ္က စင္ျမင့္မွာ ဂုဏ္ယူစြာ တင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ႐ြာအမည္ေမးဖို႔ မလိုေတာ့ပါ။ အဲဒီေဆးတံမွာ Made in Ywalut လို႔ စာလံုး အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္က (မဆလ ေခတ္က) ဆိုရင္ ေဆးတံတင္မက၊ စက္ဘီးတာယာ၊ ကားတာယာနဲ႔ တျခား အေသး စား စက္မႈပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီ႐ြာေလးကေန ထုတ္လုပ္ခဲ့လို႔ ကမၻာမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီေခတ္ကို တမ္းတရင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းလိုက္ရွာေတာ့ ဒီေဆးတံႀကီးေဘးနားက ဆိုင္မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ေတြ႔မိပါတယ္။ အခုေခတ္မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းသံုးတဲ့ ကေလးေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အမွတ္တရအျဖစ္ ဝယ္သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္က ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း သူငယ္တန္းဘဝ အမွတ္တရအျဖစ္ ေက်ာက္တံ ၃ ေခ်ာင္းနဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္ကိုဝယ္ၿပီး ေနာ္ေဝအထိ သယ္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
ဒူဘိုင္းၿမိဳ႕မွာ ခဏတာ
ရန္ကုန္ကေန ေအာ္စလိုအျပန္ Transit အျဖစ္ဝင္ရတဲ့ ဒူဘိုင္းေလဆိပ္ဆီ ေလယဥ္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ။ ဒီေတာ့ အသြားတုန္းက ညဘက္ႀကီးမို႔ ဘာမွျမင္ခြင့္မရလိုက္တဲ့ သဲကႏၲာရထဲက ၿမိဳ႕ေတာ္ အေျခအေနကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူး၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးတာမွအပ သဲကႏၲာရဆိုတာကို အျပင္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါ။ သဲျပင္ႀကီးက နည္း တာမဟုတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္မရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ။ ဒီေတာင္ေတြဆီ မေရာက္ခင္ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ အေရာင္ေတာင္ အာရွမွေတြ႔ေနရတဲ့ ေရအေရာင္နဲ႔ မတူပါဘူး။
ကုန္တင္သေဘၤာ၊ ေရနံတင္ သေဘၤာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီေရျပင္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ သဲျပင္ေတြ အလြန္ သစ္ပင္မရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြၾကားက ေခ်ာင္းေခ်ာက္လိုေနရာေဘးမွာ ႐ြာေလးေတြကို ေလယာဥ္ေပၚကေန ခပ္ဝါးဝါး လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ျမန္မာမႈျပဳၿပီး ေခ်ာင္းေခ်ာက္လို႔ အလြယ္ ေခၚလိုက္ ေပမယ့္ ဒီေဒသမွာ မိုး႐ြာမ႐ြာနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းေတြရွိ မရွိ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အာရွေဒသက မိုးရာသီ စပါးခင္းေတြလို၊ ဥေရာပက ေႏြရာသီဂ်ံဳခင္းေတြလို စိုက္ခင္းမ်ိဳး ဒီေဒသမွာ မေတြ႔မိပါ။ (အထူးစီမံထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ဆိုပါတယ္)။
ဒူဘိုင္းၿမိဳ႕နား နီးလာေတာ့ သဲျပင္ႀကီးထဲမွာ ေခတ္မီၿမိဳ႕ျပ အေဆာက္အအံုေတြကို ျမင္လာရပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြ မရွိတဲ့အတြက္ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးရယ္။ သဲလယ္ကြင္းေတြထဲ ကုန္ေသတၱာေတြ ခ်ထားတာနဲ႔ တူေနမလားပါပဲ။ ေခတ္မီ အိမ္ရာေတြနဲ႔အတူ ဧရာမ အေဝးေျပးလမ္း မႀကီးေတြ၊ ေခတ္မီ ကားမ်ိဳးစံုေတြကိုပါ ျမင္လာရပါတယ္။ အဲဒီလိုေငးလို႔ ေကာင္းတုန္း ေလယာဥ္က ဒူဘိုင္း ႏိုင္ငံတကာကြင္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
ဒူဘိုင္းရွိ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး အေဆာက္အအံု Burj Khalifa တာဝါ (၈၂၉ ဒသမ ၈ မီတာ သို႔မဟုတ္ ၂,၇၂၂ ေပ ျမင့္ပါတယ္) ဆီ ဓာတ္ပံုလွမ္း႐ိုက္ေပမယ့္ အပူရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ သဲေတြ အေရာင္ျပန္ေနတာလား။ ျမဴေတြ ဆိုင္းေနတာလား။ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ။ အားလံုးကို ခပ္ဝါးဝါးသာလွမ္းျမင္ရပါတယ္။
အေစာပိုင္းမွာ အစီရင္ခံထားတဲ့အတိုင္း ဒီခရီး စဥ္က ဘတ္ဂ်က္ခရီးစဥ္ (ေဈးေပါတဲ့ေလယဥ္) ဆို ေတာ့ ဒီေလယာဥ္ကြင္းမွာ ၁၄ နာရီ ထိုင္ေစာင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒူဘိုင္းကို ေလယာဥ္ ဆိုက္တဲ့အခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီမို႔ ေနမဝင္ေသး။ (ဒူဘိုင္းက ဥေရာပဘက္ နီးသြားလို႔လား မသိပါ။ ေႏြရာ သီမွာ ဥေရာပနီးနီး ေနဝင္ခ်ိန္ ေနာက္က်ပါတယ္)။ ဒူဘိုင္းကေန ေအာ္စလိုဆီ ေလယာဥ္ထြက္မယ့္အခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီမွ။ ၁၄ နာရီလံုးလံုး ေလဆိပ္ထဲ ထိုင္ေစာင့္ေနရရင္ ပ်င္းစရာႀကီး။
အျပင္ထြက္လည္လို႔ ရလားဆိုၿပီး Information ဌာနမွာ သြားေမးေတာ့ ေနာ္ေဝ စာအုပ္ဆို ရတယ္။ ဗီဇာမလိုဘူး ေျပာပါတယ္။ ေဒသသံုးေငြ Dirham (Arab Emirates Dirham) လဲဖို႔ လိုေသးလားဆိုေတာ့ မလိုဘူး။ တကၠစီကအစ အားလံုး ခရက္ဒစ္ကတ္နဲ႔ ေပးလို႔ရတယ္လို႔ အာရပ္ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ျပန္ၾကား ေရးအရာရွိက အေသးစိတ္ ရွင္းျပေနပါတယ္။ ထြက္ေပါက္ အျမန္ရွာၿပီး Passport Control ျဖတ္ေတာ့ လဝက အရာရွိက စာအုပ္ေပၚ တံုး ထုထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ထင္ထားတာက ဥေရာပေလဆိပ္ေတြမွာ ထြက္လည္သလို စာအုပ္ေပၚ တံုးမထုပဲ ဒီတိုင္းထြက္-ဒီတိုင္း ျပန္ဝင္လာလို႔ ရမယ္ေပါ့။
ဒူဘိုင္းေလယဥ္ကြင္းက ဘန္ေကာက္ သုဝဏၰ ဘူမိထက္ႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ သြားရတာ မေခ်ာင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ ဆိုက္ေရာက္ ေနရာကေန အခု အျပင္ထြက္တဲ့ေနရာအထိ မိနစ္ ၃၀ မက ၾကာပါတယ္။ အျပင္ ေရာက္ေတာ့ အပူခ်ိန္က ၄၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္။ ဒါေတာင္ ညေန ၆ နာရီ ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေန႔ခင္းဘက္ဆို ဘယ္ေလာက္မ်ား ပူေလမလည္းမသိ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာမရွိ။ ဒီႏိုင္ငံက တကၠစီေတြ၊ အဲကြန္းေတြက အေတာ္ကို အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ (တကၠစီေတြက ေနာ္ေဝထက္ေတာင္ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္)။
ထူးထူးျခားျခား တကၠစီသမားက အာရပ္ဝတ္စံုဝတ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီမွာအမ်ိဳးသမီး ကားေမာင္း ခြင့္ရွိလို႔ လားဆိုၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီမွာရတယ္။ ေဆာ္ဒီမွာပဲ မရတာဆိုၿပီး အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲတစ္ေလွ်ာက္ ေကာင္းလိုက္တဲ့လမ္းေတြ။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းဆံုက ႏိုင္လြန္ ကတၱရာလမ္း ငိုေလာက္တယ္ေပါ့။ လမ္းကလည္း အသစ္၊ ကားကလည္း အသစ္၊ အေဆာက္အအံုေတြ ကလည္း အားလံုး အသစ္စက္စက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ေဆာက္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံသစ္ တစ္ခုဆီ ေရာက္ေနသလိုပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကညေန ၆ နာရီေက်ာ္မို႔လား မသိ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သိပ္မေတြ႔ရဘဲ ကားေတြပဲ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။ တကယ္ဆို တကၠစီမစီးဘဲ မိုးပ်ံရထားျဖစ္ျဖစ္၊ ဘတ္စ္ကားျဖစ္ျဖစ္ စီးလိုက္ရင္ ေဈးသက္သာတဲ့ အျပင္ လူေတြနဲ႔လည္း ပိုေတြ႔ရမယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ တကၠစီခက Dirham ၈၀ သို႔မဟုတ္ ၂၀ ယူ႐ိုတဲ့။ ေအာ္စလိုထက္ ေဈးသက္သာေပမယ့္ ဘန္ေကာက္နဲ႔စာရင္ အေတာ္မ်ားေနတာေပါ့။ ကားရပ္တဲ့ေနရာက ကမၻာ့အျမင့္ဆံုးတာဝါ Burj Khalifa ေရွ႕မွာ။ အဲဒီတာဝါဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ဘန္ေကာက္က Baiyoke ဘိုင္ယုတ္တာဝါလိုအေပၚ တက္ၾကည့္လို႔ ရမယ္ထင္ထားေပမယ့္ အဲဒီလို မဟုတ္ျပန္။
ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ၄၃ ဒီဂရီ ရွိတဲ့အပူရွိန္က မ်က္ႏွာကို လာဟပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေရွ႕က လူေတြ ဝင္သြားတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီးထဲပဲ လိုက္ဝင္သြားရပါတယ္။ Wow! လို႔ အသံထြက္ၿပီး ေအာ္မိတဲ့အထိ ကုန္တိုက္ထဲမွာ လူေတြက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ အပူရွိန္ျပင္းလြန္းတဲ့အျပင္မွာ လူရွင္းသေလာက္ ကုန္တိုက္ထဲမွာ လူေတြအားလံုး လာစုေနတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ ထူးတာက ေဒသခံေတြ (အာရပ္ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔အမ်ိဳးသား၊ ဝတ္႐ံုုနက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး) ကို သိပ္မေတြ႔ရဘဲ လူျဖဴ၊ လူမည္းနဲ႔ အာရွသား (အထူးသျဖင့္ ေတာင္အာရွသားေတြ) ေတြကို အေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႔ရျခင္းပါ။
ေရာက္ဖူးသမွ် ကုန္တိုက္ေတြထဲမွာ ဒီကုန္တိုက္က အႀကီးဆံုးလို႔ ထင္မိတာပါပဲ။ ကိုယ္က ေဈးဝယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ တာဝါ ရွိေနတဲ့ေနရာဆီ ဒီကုန္တိုက္ထဲကေန ျဖတ္သြားေနတာဆိုေတာ့ လိုရင္းေနရာကို ေတာ္႐ံုနဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေတာ္ေလး ေလွ်ာက္ၿပီး ကုန္တိုက္ ဟိုဘက္ထိပ္နားေရာက္မွ တာဝါကိုျမင္ႏိုင္တဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ အဲ ... ကုန္တိုက္ထဲမွာေတြ႔တဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ကိုယ့္လိုပဲ တာဝါကို ရွာေနသူေတြပါလား။ တာဝါေရွ႕ ေရျပင္ေဘးမွာ လူအုပ္ႀကီးက နည္းတာမဟုတ္။ တစ္ေထာင္မက ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ေရျပင္မွာ ႐ိုးရာလက္ေလွာ္ေလွေတြရွိေနၿပီး ေရပန္းေတြကို ေရာင္စံုမီးနဲ႔ထိုးတဲ့အတြက္ ညေနခင္းဟာ လွပေနပါတယ္။ ေရပန္းေတြ အလြန္မွာေတာ့ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုး တာဝါႀကီးက မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ ၿပိဳးၿပိဳး ျပက္ျပက္။ ႐ိုးရာေတးဂီတကိုလည္း အသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ဖြင့္ေပးထားပါေသးတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္း အသီးသီး၊ ကင္မရာ အသီးသီးနဲ႔ ႐ိုက္ေနၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုမီးေရာင္ေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ဒီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေထာင္ ေက်ာ္စလံုး ကိုယ္လိုပဲ ဧည့္သည္ေတြခ်ည္းေပါ့။
ဒီလို မီးေရာင္စံုထြန္းၿပီး ဂီတာသံနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတာက နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ နာရီဝက္ထက္ပိုၿပီး လူေတြ အေဆာက္အအံုအျပင္မွာ (ပူအိုက္လြန္းလို႔) မေနႏိုင္လို႔လား မသိပါ။ မီးမွိတ္- ဂီတသံ ပိတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အားလံုး ကုန္တိုက္ထဲ ျပန္ဝင္လာၾကျပန္ပါတယ္။ တာဝါကိုျမင္ရဖို႔ အေရး ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္း သို႔မဟုတ္ ေခါက္ဆြဲရႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ေတြ လိုက္ရွာေတာ့ ဒူဘိုင္း ကုန္တိုက္ထဲမွာလည္း အာရွဆိုင္ေတြက အမ်ားႀကီး။
Noodle Garden မွာ ထမင္းပါရလို႔ အေတာ္ အိုေက သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ထမင္းလမ္းျပ (ဘီယာ- ယမကာ) မရတာ အေတာ္ဆိုးပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ မရတာသာျဖစ္ၿပီး ဟိုတယ္ေတြ၊ သီးျခား ေနရာေတြမွာေတာ့ လိုသေလာက္ ရပါတယ္လို႔ စားပြဲထိုးက အေသအခ်ာ ရွင္းျပေန ပါတယ္။ ဒီေလာက္ပူတဲ့ ရာသီေအာက္မွာ ေရခဲစိမ္ ဘီယာေလး ေသာက္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း မလဲ။ မရပါဘူးဆိုပါမွ ဘန္ေကာက္က စင္းဂါးနဲ႔ ရန္ကုန္က ျမန္မာဘီယာေတြကို ပိုလြမ္းမိသလိုလို။ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲနဲ႔ အေအးတစ္ခြက္ကို Dirham ၈၀ ဝန္းက်င္ (ေဒၚလာ ၂၀) ဆိုေတာ့ ေဈး သိပ္ႀကီး တယ္လို႔ မဆိုသာပါ။
ဒူဘိုင္းဟာ အရင္က ေရနံက ရတဲ့ဝင္ေငြနဲ႔ နာမည္ႀကီးခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ အိမ္ရာ-အေဆာက္အအံု ေရာင္းဝယ္-ငွားရမ္း လုပ္ငန္း၊ ေငြေၾကးလုပ္ငန္းနဲ႔ အျခား ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း တြက အဓိက ထြန္းကားေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၂၀၁၆ မွာ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ ၁၅ သန္းလာၿပီး ၂၀၂၀ မွာ သန္း ၂၀ လာဖို႔ မွန္းထားၾကပါတယ္။ ေဒသခံ လူဦးေရက ၃ သန္းေတာင္ မျပည့္တဲ့အတြက္
ေဒသခံဦးေရထက္ ဧည့္သည္ဦးေရ ပိုမ်ားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ၁၅ သန္းထဲမွာ တစ္ဦး အပါဝင္ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒူဘိုင္းတာဝါနဲ႔ ကုန္တိုက္မွာ ၃ နာရီနီးပါး ေလွ်ာက္ေငး၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဥေရာပမဲဇာဆီ ဦးလွည့္ဖို႔ ေလယာဥ္ကြင္းဆီ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment