Thursday, October 12, 2017

ကမၻာ မွားသလား ျမန္မာ မွားသလား

The Voice Daily.
11-Oct-2017.

မတူတဲ့ တံု႔ျပန္မႈမ်ား

ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ပဋိပကၡေတြအေပၚ ႏိုင္ငံတကာအျမင္နဲ႔ ျပည္တြင္းအျမင္ အေတာ္ ကြာေနတာ၊ ေျပာင္းျပန္နီးပါး ျဖစ္ေနတာကို စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ သိၿပီးျဖစ္မွာပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ကြာေနတာလဲဆိုတာကို မေျပာခင္ ဘယ္လိုကြာေနသလဲ ဆိုတာကို အရင္ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။


အမ်ားျမင္သာတဲ့ ဥပမာကို ထုတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြ၊ ကုလ သမဂၢ အရာရွိေတြက ျမန္မာအစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ (တပ္မေတာ္ကို အမိန္႔ေပးခြင့္ ရွိ၊ မရွိက တစ္ပိုင္းပါ) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ေနၿပီး အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိန္ဘက္ကဆိုရင္ ေအာက္စဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားကို ျဖဳတ္ခ်၊ ၤFreedom of the City ဆုကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းတဲ့အထိ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။

ဒါက ဂုဏ္သိကၡာပိုင္းအရ ျမန္မာအစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအေပၚ ထိခိုက္မႈေတြပါ။ လက္ေတြ႔ အေရးယူမႈ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ အဓိက တာဝန္ရွိတဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ရခိုင္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ပိတ္ဆို႔အေရးယူမႈ လုပ္ဖို႔ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပသမဂၢဘက္က စတင္ႀကိဳးစားေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက ျပည္သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ တံု႔ျပန္မႈနဲ႔ တကယ့္ကို တျခားစီ။ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေျပာဆိုမႈေတြကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံေၾကာင္း လူထုစုေဝးပြဲ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ အခုရက္ပိုင္း ဆက္လုပ္ေနတာကိုသာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ 

မႏၲေလး၊ မေကြးနဲ႔ တနသၤာရီတိုင္းက ေဟာေျပာပြဲေတြကို ေလ့လာမိသေလာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေဖာ္ျပမႈေတြ မွားယြင္းေနတယ္၊ ဘဂၤါလီေတြဘက္ကို ဘက္လိုက္မႈ ရွိေနတယ္။ ကုလသမဂၢလည္း ဘက္လိုက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆုေတြ ႐ုပ္သိမ္းလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ျပည့္အင္အားဟာ ျပည္တြင္းမွာ သာ ရွိတယ္။ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ျပည္သူ တစ္သားတည္းရွိရင္ ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားကို ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနာက္မွာ အားလံုး အတူတကြ ရပ္ပါ။ We Stand Togather, We Stand with you ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အရင္ စစ္အစိုးရေခတ္ကလည္း ႏိုင္ငံတကာ ဖိအား မ်ားလာရင္ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး လုပ္ေလ့ရွိတာမို႔ နည္းနာအသစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ေ႐ြးေကာက္ခံ အစိုးရသစ္က ဘာေၾကာင့္ နည္းေဟာင္းႀကီးကို ဆက္သံုးေနတာလဲ။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့နည္း၊ ဒီထက္ ေခတ္မီၿပီး ပိုထိေရာက္မယ့္ နည္း၊ ၂၁ ရာစုနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အခင္းအက်င္းနဲ႔ကိုက္မယ့္ နည္းနာသစ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။


ဘယ္လိုမတူတာလဲ

ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ျမန္မာေတြအၾကား အဓိက မတူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဘဂၤါလီေတြ (ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာ အေခၚ ႐ိုဟင္ဂ်ာ) အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္ အေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢဘက္က လူသားခ်င္း စာနာတဲ့ေထာင့္သက္သက္ကေန ေျပာေနၿပီး ျမန္မာေတြဘက္ကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာတို႔၊ အမ်ိဳး-ဘာသာ သာသနာတို႔ဘက္ကေန အေလးေပး ေျပာေနတယ္လို႔ စာေရးသူက ျမင္ပါတယ္။ 

ဒီလို အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ ကြာတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာသမားတစ္ဦးရဲ႕အျမင္နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ-ျမန္မာ မီဒီယာသမားတစ္ဦးရဲ႕အျမင္ ကြာေကာင္း ကြာေနႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီဒီယာသမားေတြတင္ မကပါဘူး။ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ၊ ျမန္မာအကဲခတ္ ေဝဖန္သူေတြရဲ႕ေလသံထဲမွာလည္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ အမ်ိဳးဘာသာ-သာသနာ၊ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ေတြရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။

လူထုကိုပညာေပးေနတဲ့ ပညာရွင္ေတြ၊ မီဒီယာသမားေတြမွာေတာင္ ဒီလို အျမင္ရွိေနရင္ သာမန္ အရပ္ သားေတြဆို ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ စာေရးသူ ေတြ႔မိသေလာက္ သာမန္ အရပ္သားေတြကေတာ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုၾကားတာနဲ႔ အဲဒီလူမ်ိဳး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိဘူး။ ဒီလူေတြကို လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး တန္းေျပာ ေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥေျပလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့အဆင့္ထိေတာင္ ေဆြးေႏြးလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါ ဒုကၡသည္အျဖစ္ တတိယႏိုင္ငံေတြဆီ ေရာက္ေနတဲ့လူေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွာေနၿပီး အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြေနသူေတြဆို ပိုဆိုးမွာေပါ့။

ဒါက ပဋိပကၡမွာ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေနသူ (ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း ဒီပဋိပကၡမွာ ပါဝင္ေနဟုယူဆ)နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ ျပင္ပကမၻာကေန သီးျခား လာၿပီး ေလ့လာသူတို႔အၾကား မတူညီတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခခံ အခ်က္ပါ။ ကဲ- သတင္း အခ်က္အလက္ေပၚ အေျခခံတဲ့ အခ်က္ေတြမွာေကာ ကမၻာ့သတင္းနဲ႔ ျမန္မာ့ သတင္းက ဘယ္လို ကြာေနရျပန္တာလဲ။ 

ျမန္မာလံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔ေတြက တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္လို႔ ဘဂၤါလီေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ ေသတာေၾကာင့္ အိုးအိမ္စြန္႔ၿပီး နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ထြက္ေျပးရတာ အခု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ထဲ ၅ သိန္းေက်ာ္ေနၿပီ။ ျမန္မာတပ္သားေတြက အိမ္ေတြကိုလည္း မီး႐ိႈ႕တယ္။ ဘဂၤါလီ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မုဒိမ္းက်င့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထြက္ေျပးၾကတာ လမ္းမွာ ေလွျမဳပ္လို႔ေသသူ၊ အစာငတ္လို႔ ေသသူေတြလည္း မနည္းဘူး။ ဒီအတြက္ ျမန္မာအစိုးရကို အေရးယူမွျဖစ္မယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြက ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကပါတယ္။

ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ အစိုးရအာေဘာ္ မီဒီယာေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ARSA (Arakan Rohingya Salvation Army) က ႀကိဳတင္စီမံ အကြက္ေဖာ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေဒသမွာ မြတ္ဆလင္- လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ထူေထာင္ဖို႔ စနစ္တက် အကြက္ခ် ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဘဂၤါလီေတြဟာ သူတို႔အိမ္သူတို႔ မီး႐ိႈ႕ၿပီး ထြက္ေျပးတယ္။ တကယ္ နစ္နာသူက ဘဂၤါလီေတြ မဟုတ္ဘဲ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ေတြဟာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ARSA ရဲ႕ သတ္ျဖတ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။ ေဟာဒီမွာ အစုအၿပံဳလိုက္ျမႇဳပ္ထားတဲ့အေလာင္း ေတြ ေတြ႕လား။ ဒါေတြကို ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြက ဘာေၾကာင့္ မေဖာ္ျပတာလဲဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

စာဖတ္သူေတြေကာ ဘယ္လို အျမင္ရွိၾကပါသလဲ။ ျပည္တြင္းမီဒီယာေရာ၊ ျပည္ပမီဒီယာပါ ႏွစ္ခုစလံုး ၾကည့္ျဖစ္၊ ဖတ္ျဖစ္ၾကပါရဲ႕လား။ ျပည္တြင္း- ျပည္ပ သတင္းေထာက္ေတြက ဘယ္ေနရာေတြကေန သတင္းယူၿပီး ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကတာလဲ ဆိုတာကိုေကာ သတိထားမိၾကပါရဲ႕လား။ ေကာ့ဘဇား သတင္းေထာက္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္သတင္းေထာက္ပဲ မ်ားေနၿပီး တကယ္ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာမွာ ႏွစ္ဖက္သတင္းေထာက္ေတြ မရွိတာဟာ တကယ့္ အားနည္းခ်က္ပါပဲ။


ဘယ္လိုအေျဖရွာမလဲ

သတင္းသမား တစ္ဦးအေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာ့ဘဇား သတင္းေထာက္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ သတင္းေထာက္ေတြကို ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာဆီ အရင္ဆံုး သတင္းယူခြင့္ေပးေရးပါ။ သတင္းယူခြင့္ မေပးဘဲ BBC လိမ္ေနသည္၊ VOA ညာေနသည္ဆိုၿပီး စစ္အစိုးရေခတ္ လက္က်န္တီးလံုးေတြနဲ႔ ဆက္က ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ ဒီလို သတင္းယူခြင့္ေပးမွ ႏိုင္ငံတကာ ပရိသတ္က အျဖစ္မွန္ကို သိခြင့္ရပါလိမ့္မယ္။ ေဟာဒီမွာ ဟိႏၵဴအေလာင္းေတြ မေတြ႔ဘူးလားဆိုၿပီး စစ္တပ္ဘက္က သတင္းထုတ္ျပန္ေန႐ံုနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈကို မရႏိုင္ပါ။

ဒုတိယကေတာ့ ကုလသမဂၢဘက္က ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ အဲဒီေဒသဆီ ဝင္ခြင့္ေပးေရးပါ။ ေလာေလာဆယ္ ဝင္ခြင့္မေပးႏိုင္ေသးဘူး ဆိုရင္လည္း ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံႏိုင္ ေလာက္တဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳးေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲလိုမဟုတ္ဘဲ အရင္စစ္အစိုးရေခတ္ကနည္းအတိုင္း “ဘူး” ခံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ထားလို႔ UN ကို ဝင္ခြင့္မေပးတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဆိုၿပီး အရင္ေခတ္လိုပဲ အျမင္ခံေနရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယကေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္အေပၚ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ေနတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြ၊ သတင္းမွားေတြ၊ ဘက္လိုက္သတင္းေတြ ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုတဲ့ မီဒီယာႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရတာဝန္ရွိသူေတြကို အစိုးရဘက္က ဖိတ္ေခၚၿပီး အေသအခ်ာ ေဆြးေႏြးတင္ျပသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာဖိအား ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူးဆိုၿပီး လူစုေအာ္ပြဲ လုပ္ေန႐ံုနဲ႔ မရပါ။ အဲဒီလူစုေအာ္ပြဲေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားကို ေလ်ာ့က် မသြားေစတဲ့အျပင္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးအျဖစ္ အမ်ိဳးသားေရး အစြန္းေရာက္ စိတ္ဓာတ္ေတြ မ်ားလာေစၿပီး စစ္အစိုးရေခတ္ကလို ကိုယ့္႐ြာကို ၿခံအေသကာတဲ့ စိတ္၊ ေျခရာခြက္ထဲ လသာတဲ့စိတ္၊ Isolationism ေခတ္ဆီ တြန္းပို႔သြားႏိုင္ပါတယ္။

ဒီအတြက္ အစိုးရဘက္က ဘာေတြ ေဆာင္႐ြက္ေနသလဲ။ တစ္ေလာက (ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္) ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေဖျမင့္ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ထြက္လာၿပီး ျမန္မာမီဒီယာ သမားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု လုပ္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြက သတင္းအမွားေတြ၊ လိုရာဆြဲေဖာ္ျပေနမႈေတြကို ဘယ္လို တံု႔ျပန္ေဆာင္႐ြက္ရင္ ေကာင္းမလဲေပါ့။ ဒီလိုေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးရတာကို ႀကိဳဆိုရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထိ ေနာက္က်ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။

တကယ္ဆို ျပန္ၾကားေရးေအာက္မွာ (ေဘးတိုက္တြဲထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္င္ ေရးနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဌာနဆိုတာ ရွိၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ သတင္းေတြကို ဘယ္လိုေရးသားေဖာ္ျပေနသလဲ၊ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမလဲ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာထိုးႏွက္ခ်က္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး ျပန္လုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လို ဝါဒျဖန္႔ရမလဲ ဆိုတာကို ဒီဌာနက တစ္ခ်ိန္လံုး ျပင္ဆင္ေနရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲလိုမစဥ္းစားဘဲ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ ဝါဒျဖန္႔ဖို႔ေလာက္သာ စိတ္ဝင္စားေနလို႔ အခုလို ခံရတာဆိုၿပီး မိတ္ေဆြ မီဒီယာသမားတခ်ိဳ႕က ေဝဖန္ပါတယ္။

ဒါက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန။ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးဌာနေကာ ဘာေတြ ေဆာင္႐ြက္ေနပါသလဲ။ သူက သံတမန္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့ ျပန္ၾကားေရးလို မီဒီယာအေပၚ ထုတ္ေျပာဖြယ္မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေနာ္ေဝရွိ ျမန္မာသံအမတ္တစ္ဦးပဲ ဘဂၤါလီအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာ္ေဝ မီဒီယာေတြရဲ႕အေမးကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျဖၾကားသြားတာ ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ တကယ္ေျပာရမယ့္ အေမရိကန္၊ UN နဲ႔ ၿဗိတိန္ရွိ ျမန္မာသံအမတ္ ေတြ CNN, BBC တို႔ကို ဘာမွျပန္မေျပာတာ (ေျပာတာကို TV မွာမေတြ႔မိ) ဟာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါပဲ။

ႏိုင္ငံတကာမွာေရာက္ေနတဲ့ သာမန္ အရပ္သားေတြေတာင္ မြတ္ဆလင္- ဘဂၤါလီ လူနည္းစုအေပၚ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူအမ်ားစုက ဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပန္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ႀကံဳေနရရင္ သံတမန္ ေတြက ပိုႀကံဳ ရမွာေပါ့။ ဒီေမးခြန္းကို သူတို႔ ဘယ္လိုေျဖဆိုေနၾကသလဲ။ ေဝဖန္သူေတြကေတာ့ အရင္ ေခတ္လက္က်န္ သံတမန္ေတြဟာ Proactive (ႀကိဳတင္လႈပ္ရွားမႈ) မျဖစ္ဘဲ အေပၚက အမိန္႔လာမွ တာဝန္ေက်အလုပ္လုပ္တဲ့ Reactive သမားေတြ မ်ားေနဆဲလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ NLD ပါတီၾကား ေျပလည္ေရးတစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္လုပ္ဖို႔လိုသလို ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံေရးဟာလည္း အေရးႀကီးလွပါတယ္။ အခုပဲ ႏိုင္ငံတကာဘက္က စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈ လုပ္မယ္လို႔ ေလသံပစ္ေနပါၿပီ။ NLD အစိုးရေခတ္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အဆင္ေျပမယ္၊ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈ မရွိေတာ့ဘူး၊ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္လာေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကူးကို ပ်က္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ 


ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတကာဘက္က ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ငါတို႔ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုၿပီး လူစုေအာ္ေနလို႔မရပါ။ ေဘး ထြက္ဆိုးက်ိဳးအျဖစ္ အမ်ိဳးသားေရး အစြန္းေရာက္စိတ္ေတြ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ျဖစ္လာရင္ သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ခုလံုး ပ်က္စီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂၁ ရာစု သံတမန္ဆက္ဆံေရး နည္းနာေတြသံုးၿပီး ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ေျပလည္မႈ အျမန္ျပန္ရေအာင္ အင္အားစုအားလံုး လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ။

0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More