The Voice Daily, Travel.
01-Oct-2017
ဗိုလ္မွဴးဗထူး ေမြးရပ္ေျမသို႔
ပုေလာကအျပန္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မတက္ခင္ မပ်က္မကြက္ သြားျဖစ္တဲ့ေနရာတစ္ခုက ထားဝယ္ေဒသ (အတိအက်ေျပာရရင္ စာေရးသူရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ ေလာင္းလံုးေဒသ) ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ သူရဲေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ဗထူးရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ ေလးသြန္းခံ႐ြာပါပဲ။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ပထမ အေခါက္ခရီးစဥ္တုန္းက သူရဲ႕႐ုပ္တုကို ေလာင္းလံုး-ထားဝယ္ နယ္စပ္က ကေျမာကင္းတံတားထိပ္ (ထားဝယ္ တကၠသိုလ္အနီး) မွာသာ ေတြ႔ရေပမယ့္ အခုေတာ့ သူ႔ဇာတိ႐ြာမွာ အျမင့္ ၁၅ ေပရွိတဲ့ ေၾကး႐ုပ္ႀကီး ရွိေနၿပီလို႔သိရပါတယ္။
စာေရးသူ ထားဝယ္ မေရာက္ခင္ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္ေန႔ကမွ ဒီ႐ုပ္တုကို စိုက္ထူခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တိုင္းအစိုးရ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အပါအဝင္ လူထုပရိသတ္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ တက္ေရာက္ခဲ့တာ သတင္းေတြထဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေလးသြန္းခံဟာ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကေန ၁၈ မိုင္ဝန္းက်င္။ ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕ကေန ၅ မိုင္ဝန္းက်င္သာ ေဝးတယ္ ဆိုေပမယ့္ မိုး႐ြာထဲ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားရမွာဆိုေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ ေလးသြန္းခံ႐ြာကိုဝင္တဲ့ ညင္းေမာ္ လမ္းဆံုနဲ႔ ၾကယ္ေတာင္လမ္းခြဲအထိပဲ ကတၲရာလမ္းရွိၿပီး အဲဒီအလြန္မွာေတာ့ ေျမနီလမ္းၾကမ္းပဲ ရွိပါတယ္။
ေျမနီလမ္းၾကမ္းနဲ႔ ေရေျမာင္းေတြ၊ စိမ္းစိုေနတဲ့ စပါးခင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေတာင္တန္းေနာက္ခံနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံ႐ြာလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေလးသြန္းခံဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ႐ြာဟိုဘက္အထြက္ (ၾကယ္ေတာင္ဘက္ အထြက္) နားက ေကာ္ေတာ (ေရာ္ဘာေတာ) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿခံအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ဗိုလ္ဗထူး႐ုပ္တု အႀကီးႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ထားဝယ္မိုးကလည္း သဲသလားမေမးနဲ႔။ ဆိုင္ကယ္ နဲ႔လာတာဆိုေတာ့ မိုးကာပဲပါၿပီး ထီးကမပါ။ ဒီေတာ့ အနီးအနားဝန္းက်င္႐ြာေတြကေန ဗိုလ္ဗထူး႐ုပ္တုကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြဆီကေန ထီးငွားၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရပါတယ္။
ျမန္မာအမ်ားစုဟာ တစ္ခုခုအသစ္ေဆာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္လဲ၊ ေျမေတြကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ၿဖိဳေလ့ ရွိေပမယ့္ ဒီၿခံထဲမွာေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္လဲျခင္းမလုပ္ဘဲ ေၾကး႐ုပ္နဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ျခင္းက ထူးပါတယ္။ အဝင္လမ္းနဲ႔ ရင္ျပင္တစ္ခုလံုးကို ကြန္ကရစ္ခင္းထားၿပီး ဆလိုက္မီးေတြပါ ဆင္ထားတဲ့အတြက္ အေတာ္ေလးကို စနစ္တက်ျပင္ဆင္ ထားတဲ့သေဘာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပတိုက္နဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာအခ်က္အလက္ ျဖန္႔ေဝတဲ့ေနရာေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။
သမိုင္းစာအုပ္ေတြကို ကိုးကားေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဗထူးကို ၁၉၁၆ ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ ေန႔မွာ ေလးသြန္းခံေက်း႐ြာေန အဘဦးဘကြန္း၊ အမိ ေဒၚစိန္ျမတို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ (မႏွစ္က ဗထူးရာျပည့္ အခမ္းအနားလုပ္ရာကေန အခုလို ေၾကး႐ုပ္ထုတဲ့အထိ ျဖစ္လာတာပါ)။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ကာလမွာေတာ့ ဂ်ပန္ျပန္ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္လက်ာ္ ဦးစီးတဲ့စစ္ေၾကာင္း ဘန္ေကာက္ကေန ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ဆီဝင္လာစဥ္ ေမတၲာ႐ြာအေရာက္မွာ ဗိုလ္ဗထူး ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ၁၉၄၅ ခုနစ္ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕အနီး (အခု ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕ေနရာ) တာဝန္ထမ္းေန စဥ္ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ဗထူးေၾကး႐ုပ္ကို အေလးျပဳၿပီး ျပန္အထြက္၊ ခုနက ေက်ာင္းသူေလးေတြ လမ္းျပမွ ညင္းေမာ္႐ြာလမ္း မဟုတ္ဘဲ ဒီဘက္ ၾကယ္ေတာင္ဆီထြက္တဲ့လမ္းက နီးနီးေလးမွန္း သိရပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေ တာ့ ဆီအုန္းပင္ေတြအျပင္ ထားဝယ္ေဒသမွာအေတာ္ရွား ပါးလာေနၿပီျဖစ္တဲ့ မာလာကာခ်ဥ္သီး (မာလကာခ်ဥ္ သီးနဲ႔ စံုပတတ္သီးေတြဟာ မြန္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းနဲ႔ တနသၤာရီတိုင္းမွာသာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္) အပင္ေတြ ကိုပါေတြ႕ရလို႔ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ခူးစားလိုက္ပါေသးတယ္။
ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းနယ္ေျမသို႔
ဗိုလ္ဗထူး႐ြာကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္ တက္မွာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ေန႔တစ္ဝက္မွာ ထားဝယ္ေဒသရဲ႕ စီးပြားေရး အထူးဇုန္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းဆီ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဗိုလ္ဗထူး႐ြာက ထားဝယ္နဲ႔ ၁၈ မိုင္ေလာက္သာေဝးေပမယ့္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းက မိုင္ ၃၀ ေက်ာ္ (ကီလို ၅၀ ခန္႔) ေလာက္ ေဝးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုး႐ြာထားလို႔ လမ္းေတြပ်က္တာ၊ ေရေက်ာ္ တာေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မိုးတြင္းမွာ အဲဒီဘက္သြား ရခက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားဆိုေတာ့ မိုးထဲေရထဲမွာပဲ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ခရီးဆက္ျပန္ ေပါ့။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ပထမခရီးစဥ္တုန္းက ထားဝယ္-ေမာင္းမကန္-ပန္းတက္အင္းဘက္ကေန (ပင္လယ္ကမ္း တစ္ေလွ်ာက္) သြားၿပီး ေရျဖဴဘက္ကေန (ေရး-ထားဝယ္ လမ္းအတိုင္း) ျပန္ဖူးၿပီးသားဆိုေတာ့ အခု ခရီးစဥ္မွာ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့လမ္းသစ္ ကေျမာကင္း-ၿမိဳ႕ေဟာင္း-ဆင္ပစနစ္လမ္း (ထားဝယ္ျမစ္အေနာက္ ဘက္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္) ကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလမ္း ဟာ ၂၀၁၄ အထိ ေျမနီလမ္းၾကမ္းပဲ ရွိေသးၿပီး ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရမဆင္းခင္ေလးကမွ ကတၲရာ ခင္းေပးခဲ့တာပါ။
ထားဝယ္သားေတြလည္း တျခားနယ္သားေတြလိုပဲ အခုတစ္ေလာ ႐ုပ္တုဘက္ စိတ္ဝင္စားမႈ သိပ္မ်ားေန သလား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္႐ြာကေနအထြက္ ကေျမာ ကင္း႐ြာထဲဝင္တာနဲ႔ ႐ုပ္တုေၾကာ္ျငာအသစ္တစ္ခုနဲ႔ တိုးေနျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါက အမ်ိဳးသမီးေတာ္လွန္ ေရးသမား သူရမခ်စ္ပိုတဲ့။ သူမဟာ အခုကြ်န္ေတာ္ သြား မယ့္လမ္းေပၚရွိ နခံေတာ႐ြာသူျဖစ္ၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္ လွန္ေရးကာလ ၁၉၄၉ တုန္းက ေမၿမိဳ႕မွာ (ျပင္ဦးလြင္) က်ဆံုးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ သူ႔႐ုပ္တုကို ေသာၾကာ ျပင္ေဈးနားမွာ ဒီလကုန္ (စက္တင္ဘာ လကုန္) စိုက္ထူမယ္လို႔ ေဒသခံ ေတြက ေျပာပါတယ္။
႐ုပ္တုႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း ဆိုင္ကယ္က နခံေတာ႐ြာထဲ ဝင္လာပါတယ္။ ဒီဘက္မွာလည္း ေရွ႕အခန္းတစ္ခုမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ပုေလာေဒသလိုပါပဲ။ ဘုရားဖူးတဲ့ေနရာ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ရပ္ခံေတာင္ ေစတီဟာ နခံေတာမွာထင္ရွားၿပီး ရွင္ဇလြန္က ၿမိဳ႕ေဟာင္း႐ြာမွာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း႐ြာမွာ သာဂရၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာ တူးေဖာ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ႐ြာ ၂ ခုၾကားက ေတာင္မင္းေျပာင္ ကေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ (ေဒသအေခၚ ကလႅယ္မႊန္း) ထုတ္လုပ္ရာမွာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။
ပုေလာခရီးစဥ္မွာ တင္ျပခဲ့ဖူးသလို ထားဝယ္နဲ႔ ၁၈ မိုင္ေဝးတဲ့ သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕ကိုေက်ာ္ၿပီး ေအာက္ဘက္ မေရာက္ဖူးသလို အခုလည္း ထားဝယ္နဲ႔ ၁၀ မိုင္ ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္း (သာဂရၿမိဳ႕ေဟာင္း) ႐ြာကို ေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ကိုတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ၿမိဳ႕ေဟာင္း အလြန္အထိ လမ္းေတြက သိပ္ေကာင္းေနၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခတ္ ျဖစ္သြားလို႔လား မသိပါ။ ဒီေဒသဟာလည္း ပုေလာဘက္က ႐ြာေတြလိုပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ နဲ႔ ဘာမွမတူေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေတြ တဝီဝီျဖစ္ေနပါတယ္။
ဆင္ပနစ္႐ြာအေရာက္မွာေတာ့ ပိန္းေရွာင္-ရလိႈင္ ဘက္ကို ဆက္မသြားဘဲ နတ္တြင္းလမ္းဘက္ကေန ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္ပါတယ္။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ နတ္တြင္းေခ်ာင္းေရလွ်ံေနလို႔ ဆိုင္ကယ္ကို မနည္း ႀကိဳးစားျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကေန ေရျဖဴၿမိဳ႕အေနာက္ ဘက္ကမ္းဆီျဖတ္ဝင္ေတာ့ ဂဏန္းေတာင္ေပၚမွာ ေစတီအသစ္နဲ႔ ႐ုပ္ပြားေတာ္အသစ္ အႀကီးႀကီးေတြကို တည္ထားေဆာက္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ထားဝယ္ျမစ္ကူး ေရျဖဴတံတား ေဆာက္တာက ဒီအေနာက္ဘက္ကမ္း လမ္းေတြထက္ေတာင္ ေနာက္က် ပါေသးတယ္။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းကမွ ဒီတံတားကိုဖြင့္ႏိုင္ ခဲ့တာပါ။
အဲဒီမတိုင္မီအထိ ေရျဖဴၿမိဳ႕ ဟိုဘက္ဒီဘက္ကူးဖို႔ ကူးတို႔ေလွကိုပဲ အားကိုးခဲ့ရလို႔ ေရျဖဴကို ရင္ကြဲၿမိဳ႕လို ေတာင္ တင္စားေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရျဖဴၿမိဳ႕ကေန အထြက္၊ တပ္ရင္း ၃ ခုကိုေက်ာ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရဆိပ္ ကမ္းဆီဝင္တဲ့လမ္း (ကန္ခ်နပူရီ-ထီးခီးကေန ဆင္းလာတဲ့လမ္း) ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အရင္ ၂၀၁၃ တုန္းက နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္။ လမ္းေတြက အေတာ္ပ်က္စီးေနၿပီး ဗြက္ လည္းထေနပါတယ္။ ဒီလမ္းဟာ ေျမနီလမ္း ဆိုေပမယ့္ အီတလီ-ထိုင္းကုမၸဏီက ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ေဖာက္ ထားတာမို႔ ေရး-ထားဝယ္ ကတၲရာ လမ္းမွာေမာင္းသလို ကားေတြအရွိန္နဲ႔ ေမာင္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါ ၂၀၁၃ တုန္းကပါ။ အခုေတာ့ ၄ ဘီး ယက္ကားေတြေလာက္ပဲ သြားႏိုင္ၿပီး ဆလြန္းကားေတြမသြားႏိုင္လို႔ လမ္းကေန ျပန္လွည့္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေရနက္ဆိပ္ကမ္းအတြက္ သီးျခားေဆာက္ထားတဲ့ ယာယီေခ်ာင္းကူးတံတားရယ္၊ ဗြက္ထေနတဲ့လမ္း ေတြရယ္ကို နည္းနည္းႀကိဳးစားျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံကိန္းရဲ႕ စခန္းေထာက္ေနရာဆီ ေရာက္ပါတယ္။ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံုုလို မီးခိုးတိုင္ေတြထူထူေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ဘူဒိုဇာ ေတြ အပါအဝင္ စက္ယႏၱရားေတြ အနားယူေနတာ သံေခ်း ေတာင္ကိုက္ေနၿပီ။ အဲဒီၿခံဝင္းေရွ႕မွာေတာ့ ကြ်ဲေကာင္ ေရ ၁၀ဝ ေက်ာ္ရွိေနေလရဲ႕။ ဒီေဒသဟာ စီမံကိန္း မစခင္က ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ ကၽြဲေတြကို ဝါတြင္းကာလ (လယ္ထြန္းၿပီးခ်ိန္ကေန စပါးေပၚခ်ိန္အထိ) မွာ အဓိက ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုစဥ္းစားရင္း နဘုလယ္႐ြာေဘးနားရွိ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းဝင္းထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္က စီမံကိန္းတာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ျပခန္းနဲ႔ ဧည့္ရိပ္သာေဆာင္ေတြဟာ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ ခုနက ဂိတ္ေစာင့္ျမန္မာဝန္ထမ္း လိုက္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီဝင္းေဘးနားရွိ ေဈးဆိုင္တန္းမွာေတာ့ ကြီတီယို၊ ဖတ္ထိုင္း၊ သေဘၤာသီးသုပ္ အပါအဝင္ ထိုင္းစားစရာေတြေရာင္းေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ထိုင္းဝန္ထမ္းေတြက (ေလာေလာဆယ္) မရွိေတာ့ပါ။ ဒီေနရာကိုေက်ာ္ၿပီး KM 000 မွတ္တိုင္ရွိတဲ့ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းဆီ သြားမယ္ျပင္ေတာ့ တံတားက်ိဳးေနလို႔ မယင္းႀကီးကမ္းေျခ ဘက္ကေန တစ္ေကြ႔တစ္ပတ္ႀကီး ပတ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အရင္က ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ကားေတြ၊ လာေရာက္ လည္ပတ္တဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားေန ေလ့ရွိတဲ့ ဒီမွတ္တိုင္ဝန္းက်င္မွာ အခု ဘယ္သူမွ မရွိ။ မွတ္တိုင္ေဘးက ဧည့္ေဆာင္ေလးေတာင္ ၿပိဳေတာ့မ လိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တနသၤာရီတိုင္းအစိုးရ အသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့ ဒီစီမံကိန္း ေလာေလာဆယ္ ရပ္တန္႔သလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ဘက္က ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဝင္လာမယ့္ အလားအလာ ရွိေနတယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္အၾကား ေဖာက္ထားတဲ့ (ထီးခီးဂိတ္) အေဝးေျပးလမ္းၾကမ္းကိုလည္း ကြန္ကရစ္-ကတၱရာ လမ္းအျဖစ္ အဆင့္ျမႇင့္ဖို႔ တိုင္းအစိုးရဘက္က ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။
မုဒံုၿမိဳ႕က ထူးျခားတဲ့ ဂုဏ္ျပဳပြဲ
ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မတက္ခင္ ထားဝယ္မွာ အခ်ိန္ တစ္ရက္ပဲရတယ္ဆိုတာက ၈ ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔အမီ မုဒံုၿမိဳ႕မွာက်င္းပမဲ့ ABSDF 101 တပ္ရင္း ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ အမွတ္တရဂုဏ္ပြဲကို တက္ခ်င္လို႔ပါ။ ၂၉ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ ၆၀ဝ ေက်ာ္ကို ABSDF ဗဟိုက ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေတြ ေပးၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ အဲေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းေတြအလိုက္လည္း တတ္ႏိုင္သေ လာက္ ဂုဏ္ျပဳသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အိုင္ဒီယာကို သေဘာက်လို႔ ဒီပြဲဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားတာပါ။
ထားဝယ္-ေမာ္လၿမိဳင္လမ္းမွာ အသြားတုန္းကထက္ နည္းနည္း ထူးတာကေတာ့ မီနီဘတ္စ္ စီးလာတဲ့ အတြက္ မလြဲေတာင္ဂိတ္မွာ ေအာက္ဆင္း-တန္းစီ မွတ္ပံုတင္ျပစရာမလိုဘဲ လဝက အရာရွိေတြကိုယ္တိုင္ ကားတံခါးဆီလာၿပီး စစ္သြားပါတယ္။ မုဒံုဆိုတာ အရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ တက္ခဲ့စဥ္က စက္ဘီးစီး က်င့္ရင္းနဲ႔ တစ္ပတ္ ႏွစ္ခါေလာက္ ျဖတ္သြားဖူးတဲ့ေနရာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခါမွ ညမအိပ္ခဲ့ဖူးပါ။ မုဒံုဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ၁၆ မိုင္ (26 km) သာေဝးေပမယ့္ အဆင္ျမင့္ ဟိုတယ္ေတြ၊ ခရီးသြားေတြနဲ႔ အေတာ္ စည္ကားေနပါတယ္။
ေခ်ာင္းႏွစ္ခြလမ္းဆံု (အခုေနာက္ပိုင္း လမ္းေတြ အရမ္း ေကာင္းလာလို႔ မုဒံု-ျမဝတီ-မဲေဆာက္ကို ေန႔ခ်င္းျပန္ေတာင္ သြားေနၾကဟုဆို) မွာ ကားေပၚကေန ဆင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက လာႀကိဳၿပီး အခမ္းအနား က်င္းပမယ့္ ေတာရေက်ာင္းဆီ အရင္ပို႔၊ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕အဝင္က ဟိုတယ္မွာ တစ္ည အိပ္ပါ တယ္။ ခရီးပန္းေနလို႔ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကို မမီလိုက္ပါ။ ေန႔လယ္ ဆြမ္းအမီ ေရာက္သြားေတာ့ က်ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေမတၲာပို႔ အမွ်ေဝတာနဲ႔ တိုးပါတယ္။ ၁၀၁ တပ္ရင္း တစ္ခုတည္းတင္ က်ဆံုးစာရင္းက ၆၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းအမည္ကို ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ဦးက ႐ြတ္ျပၿပီး ဆရာေတာ္က အမွ်ေဝ ေပးေတာ့ မ်က္ရည္က အလိုလို စို႔လာပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘအိမ္ဆီ ျပန္လာႏိုင္ေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ မိဘအိမ္ဆီ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ပါ။
အမွ်ေဝပြဲအၿပီးမွာေတာ့ ဒီပြဲဆီေရာက္လာၾကတဲ့ က်ဆံုးရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကို ၁၀၁ တပ္ရင္း ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက သူတို႔စုေဆာင္းထားတဲ့ ရန္ပံုေငြထဲကေန တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပးတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ တျခား တပ္ရင္းေတြလည္း ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ၁၀၁ တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြအပါဝင္ ABSDF ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အာဇာနည္ဗိမာန္ တစ္ခုကို မင္းသမီးစခန္း (ထီးခီးဂိတ္အနီး) ေဟာင္းေနရာမွာ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေတာင္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြ ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔လည္း သိခဲ့ရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လာမယ့္ႏွစ္ ၂၀၁၈ ဟာ ၈ ေလးလံုး ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ျဖစ္သလို ABSDF သက္တမ္းလည္း ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ျဖစ္တာမို႔ ဒီလိုဂုဏ္ျပဳပြဲ အပါအဝင္ ျပည္တြင္း -ျပည္ပရွိ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုပြဲ လုပ္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကိုလည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီနစ္ဆီ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လာေစဖို႔အတြက္ ငယ္႐ြယ္နုုနယ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝ ေတြကို ေပးဆပ္သြားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေၾကကြဲစြာနဲ႔ သတိရေနမိပါတယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment