DVB ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္မွ ၀န္ထမ္းမ်ား
၁၉၉၉ ခုနွစ္ ေမလ၊ က်ေနာ္ ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအင္အား ၇ ဦးသာရွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္နဲ႔ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ တာ၀န္ယူလုပ္ေပးေနတဲ့အင္အားက မနည္းလွပါ။ အိႏၵိ ယဘက္ရွိ နယူးေဒလီဗ်ဳရုိဘက္ကေန ဇာတ္လမ္းေတြ အဓိကထုတ္ေပးေနၿပီး ကုိေဇာ္၀င္းေအာင္နဲ႔ ဦး ညြန္႔လွတုိ႔ရဲ့ ဘုရင္ႀကီးဇာတ္လမ္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္က အေတာ္လူသိမ်ားပါတယ္။ တခါ ထုိင္းဘက္ရွိ ဘန္ေကာက္ဗ်ဳရုိနဲ႔ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အသီးသီးကလည္း ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ သတင္းေတြ မ်ဳိးစုံပုိ႔ေပးေနၾကပါတယ္။
(DVB ၀န္ထမ္းေဟာင္းတဦးျဖစ္သူ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသံရွင္ ကိုမြန္းေအာင္မွ နုိဗယ္လ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ တိဘက္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလုိင္းလာမားကို ၁၉၉၆ ခုနွစ္က အင္တာဗ်ဳးလုပ္ေနစဥ္)
DVB ေရဒီယုိ ေပၚေပါက္လာပုံကို ျပန္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခန္း ၂ မွာ တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း ၁၉၉၁ မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နုိဘယ္လ္္ဆုရၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၉၂ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္မွာ ဒီေရဒီယုိ ကုိ စတင္အသံလႊင့္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီကာလဟာ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ ေခတ္ေကာင္းဆုံးအခ်ိန္မုိ႔ ဒီ ေရဒီယုိ ကုိလည္း ေက်ာင္းသားေရဒီယုိလုိ႔ အလြယ္ေခၚၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း တာ၀န္ခံေဆာင္ရြက္တဲ့အဖြဲ႔ကေတာ့ ABSDF မဟုတ္ပဲ အမ်ဳိးသားညြန္႔ ေပါင္းအစိုးရ NCGUB ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ DVB ရဲ့ တရား၀င္အမည္က ''အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ အသံလြင့္ဌာန၊ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ'' ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၂ ခုနွစ္ DVB စတင္အသံလႊင့္စဥ္ ပထမဆုံး တာ၀န္ေပးခံရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ မာနယ္ ပုေလာကေနေရာက္လာတဲ့ ABSDF ကိုယ္စားလွယ္ ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ ဆြီဒင္နုိင္ငံကတဆင့္ေရာက္ လာတဲ့ ကိုေအးခ်မ္းနုိင္နဲ႔ မသီတာ၊ ေအာ္စလုိမွာေရာက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း DVB ကေနနႈတ္ထြက္ျပီး ျမန္မာသတင္းသမဂၢ ဥကၠဌျဖစ္လာသူ) တုိ႔ ၄ ဦး ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၁၉၉၃ အေစာပိုင္းမွာေတာ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ နာမည္ႀကီးေတးသံရွင္ ကိုမြန္းေအာင္ (ေနာက္ပုိင္း နႈတ္ထြက္) ဟာ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ကေန ေအာ္စလိုရံုးခ်ဳပ္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ABSDF မွ ကိုသိန္းထုိက္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA နဲ႔ VOA ဆီေျပာင္းသြား) နဲ႔ ကဗ်ာဆရာကုိျငိမ္းေ၀ (အခုမဇ်ိမ သတင္းဌာနမွာတာ၀န္ထမ္းေန) တုိ႔လည္း မာနယ္ပုေလာကေန ေအာ္စလိုဆီ ေရာက္လာၾကပါ တယ္။
ေနာက္တခါ တျခားအစီစဥ္တခုနဲ႔ ေနာ္ေ၀းမွာ သင္တန္းလာတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြထဲက ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေစာနယ္ဆင္ကူးတုိ႔ဟာလည္း DVB ရဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္အရ သင္ တန္းၿပီးတာနဲ႔ DVB မွာ တာ၀န္၀င္ထမ္းခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ (နယ္ဆင္ကူးမွအပ ကုိထြန္းထြန္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္တုိ႔ဟာ ကုိေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ကုိမြန္းေအာင္၊ ကုိျငိမ္းေ၀တုိ႔နဲ့အတူ ၁၉၉၆ မွာနႈတ္ထြက္သြား)။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေရဒီယုိအေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြခ်ည္း တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနၿပီး ၁၉၉၆ ေရာက္မွ ၀ါရင့္သတင္းသမားျဖစ္သူ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ကုိ အယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ေပး ခန္႔အပ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ေဒၚခင္ျပံဳးျဖစ္ျပီး မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေဒၚဥဥခင္ ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္တန္းေတြမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ဦးဟန္ေညာင္ေ၀ျဖစ္ၿပီး အရင္ညႊန္မွဴးေတြ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အခန္း ၁၀ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ၀န္ထမ္းေဟာင္း ၃ ဦးနဲ႔ ၀န္ထမ္းသစ္ ၃ ဦးကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေနစဥ္ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ Interim အျဖစ္ အိႏၵိယဘက္ကေန ေရာက္လာသူတဦးကေတာ့ မခင္နွင္းထက္ျဖစ္ပါတယ္။
နယ္သတင္းေထာက္နဲ႔ စတူဒီယုိမွာ သတင္းဖတ္သူ ဘာကြာသလဲ
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ရံုးခ်ဳပ္ကလူေတြကို အထင္မႀကီးပါ။ သတင္းေထာက္မလုပ္ဖူးဘဲ အယ္ဒီတာျဖစ္ေနသူေတြ၊ သူမ်ားေတြက ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္နွာအပါ၀င္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ေနရာ ေတြကေန သတင္းပုိ႔ေနခ်ိန္မွာ ဒီလူေတြက စတူဒီယုိခန္းထဲမွာထုိင္ၿပီး သူမ်ားပုိ႔သမွ် ထုိင္ဖတ္ေန သူ ေတြအျဖစ္ တဖက္သတ္အျမင္ က်ေနာ္မွာရွိေနပါတယ္။
(DVB ေရဒီယုိ စတူဒီယုိအတြင္း ၀န္ထမ္းတဦး သတင္းဖတ္ေနစဥ္)
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ရံုးခ်ဳပ္ဆီေရာက္လာၿပီး သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ရ၊ သတင္းလုိက္ရ၊ သ တင္းေရးရ၊ သတင္းေထာက္ေတြရဲ့ အသံေတြကိုျပန္ျဖတ္၊ ျပန္ျပင္ရတဲ့အလုပ္ကလည္း သိပ္မလြယ္ပါ။ ျပီးေတာ့ Live အသံလႊင့္ရတဲ့ကိစၥက အဆုိးဆုံး။ နယ္စပ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာေနတုန္းက တေန႔တပုဒ္နႈန္း ပုိ႔ၿပီးရင္ ကိစၥၿပီးၿပီ။ တကယ္လို႔ မအားရင္လည္း ဆင္ေျခတခုခုေပးၿပီး မပုိ႔ပဲေနလုိက္ရံုပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ရံုးခ်ဳပ္မွာေတာ့ အဲဒီလုိေနလုိ႔မရ။ ည ၇ နာရီခဲြ အသံလႊင့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ၄၅ မိနစ္စာအသံ အျပည့္ရွိေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က ညပုိင္းမွာ ၂ ၾကိမ္ခဲြလႊင့္ျပီး ပထမ အခ်ိန္က ၇-နာရီကေန ၇- ၄၅ အထိလုိ႔ထင္ပါတယ္္။ ဒုတိယ တၾကိမ္ ကေတာ့ ည ၉ နာရီျဖစ္ပါတယ္)။ အဲဒီ ၄၅ မိနစ္စာ သတင္း နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြရဖုိ႔အတြက္ ရံုးခ်ဳပ္အယ္ဒီတာက တေနကုန္ျပင္ဆင္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းမရွိ ဘူး၊ ၀န္ထမ္းေတြ မအားဘူးဆုိၿပီး အသံမလႊင့္ဘဲ ေနလုိ႔မရ။
ေနာက္ အသံလႊင့္မီဒီယာရဲ့ ပုိထူးျခားခ်က္က ပုံနွိပ္မီဒီယာ သတင္းစာတုိက္၊ ဂ်ာနယ္တုိက္ေတြလုိ တန ဂၤေႏြပိတ္တယ္၊ သႀကၤန္ရက္ပိတ္တယ္ဆုိၿပီး အသံမလႊင့္ပဲ ေနလုိ႔မရတဲ့အခ်က္ပါ။ အားကစား စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ နယ္သတင္းေထာက္က တကိုယ္ေတာ္ မာရသြန္ေျပးေနရတဲ့သေဘာဆန္ျပီး ရံုးခ်ဳပ္က ေတာ့ ေဘာ္လုံးအသင္းတသင္းနဲ႔ပုိတူတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကစားသမားတဦးဦးနာေနရင္၊ တေယာက္ ေယာက္အားနည္းေနရင္၊ အရင္ေန႔ေတြက အေသာက္အစားမွားျပီး တဦးဦးအသံပ်က္ေနရင္၊ တဦးဦး ရံုးမလာနုိင္ရင္ အေတာ္ကသိကေအာင္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ တဦးနဲ႔တဦးအျပန္အလွန္ေလးစား ရုိင္းပင္း ကူညီတဲ့ Team Work အရမ္းလုိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္မိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးမွာ ဘန္ေကာက္မွာေနတုန္းကလုိ သတင္းတပုဒ္ေလာက္ တာ၀န္ေက်ပုိ႔ၿပီး သြား ခ်င္ရာ ထြက္သြားလုိ႔မရ။ ရံုးခ်ိန္အျပည့္ တေန႔ ၈ နာရီေက်ာ္ ရံုးတက္ရပါတယ္။ ျမန္မာအေၾကာင္းပါတဲ့ အဂၤလိပ္သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ရပါတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့သတင္းကို ဘယ္သူမဆုိ စတူဒီယုိထဲမွာ အဆင္သင့္ဖတ္နုိင္ဖို႔အတြက္ ေဘာပင္လ္နဲ႔မေရးပဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ရုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါမွ ျပႆနာ။ နယ္ စပ္နဲ႔ ထုိင္းကေနပုိ႔သမွ် သတင္းအားလုံးဟာ လက္ေရးနဲ႔စာရြက္ေပၚခ်ေရးၿပီး အဆင္ေျပသလုိဖတ္-ပုိ႔လုိက္တာဆုိေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ကြန္ပ်ဴတာ မရုိက္တတ္ေသးပါ။
မတတ္လို႔မရ။ အားလုံးတေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ရုိက္ရမယ္ဆုိေတာ့ စာရုိက္တာကို မျဖစ္မေန စသင္ရပါတယ္။ အရင္က လက္ညိႇဳတေခ်ာင္းစီနဲ႔ ျဖစ္သလုိ ရုိက္ခဲ့ဖူးတာေတြကို ေမ့ထားလုိက္ၿပီး လက္ကြက္အမွန္နဲ႔ စနစ္တက် ရုိက္က်င့္ရပါတယ္။ တခါမွမရုိက္ဖူးေတာ့ တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့အထိ စာတမ်က္ႏွာမၿပီးပါ။ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတဲ့ အလုပ္တခုကေတာ့ အသံေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ အက္ဒစ္လုပ္ျခင္းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ DVB မွာ ကုိယ္ပုိင္ အသံ Soft wear မရွိေသးပါ။ အခမဲ့ရတဲ့ Cool Edit ပရုိဂရမ္ကို သံုးေနဆဲလုိ႔ထင္ပါတယ္။ (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေစ်းသိပ္ႀကီးၿပီး အသံုး၀င္လွတဲ့ Dalet Sound Card စနစ္ကုိသုံးပါတယ္)။ နယ္ကလာတဲ့သတင္းေထာက္ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာလဲမရွိ၊ အသံ ကိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာထဲ တခါမွ အက္ဒစ္မလုပ္ဖူးေတာ့ အသံျဖတ္တဲ့ကိစၥကလည္း အခ်ိန္အေတာ္စား ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္စားတဲ့ကိစၥနွစ္ခုထက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားဖုိ႔ေကာင္းတာက Live လႊင့္တဲ့အခ်ိန္။ နယ္ကေန သ တင္းပို႔စဥ္က မွားရင္ ''ျပန္ဖတ္မယ္'' လုိ႔ ေျပာၿပီး မွားတဲ့ေနရာကို အယ္ဒီတာကျပန္ျဖတ္ ျပန္ဆက္ လုိက္ရံု။ အခု က Live ဆုိေတာ့ မွားလုိ႔ မရ၊ ျပန္အက္ဒစ္လုပ္ဖုိ႔မရ၊ မွားရင္မွားတဲ့အတုိင္း ေလလႈိင္းေပၚ တက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ပထမ ဆုံး LIVE ၀င္ဖတ္တဲ့ေန႔မွာ လူေျပာစရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွားတခု က်ေနာ္လုပ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သတင္းဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေလာ္မာက ပရီစန္တာ၊ ကုိေက်ာ္မုိး၊ ကုိခင္ေမာင္ေလးနဲ႔ က် ေနာ္တုိ႔ ၄ ဦး စားပဲြပတ္လည္မွာထုိင္ၿပီး တေယာက္တပုဒ္ဖတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ACTUAL အသံလုိ႔ ေခၚတဲ့ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ၿပီး သြင္းထားအသံေတြ၊ နယ္သတင္းေထာက္က ပုိ႔တဲ့အသံေတြ သိပ္မရွိ ေသးတဲ့အတြက္ စာထုိင္ဖတ္တဲ့အသံကိုသာ အဓိက အားထားေနရဆဲပါ။
ကိုေက်ာ္မုိး သတင္းဖတ္တဲ့အလွည့္မွာပါလာတဲ့ သတင္းတပုဒ္က ABSDF က ပုိ႔ထားတဲ့ ရတနာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္းေဒသမွာ န၀တ တပ္ရဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈအေၾကာင္း။ နတ္အိမ္ ေတာင္အေျခစုိက္ ခလရ ၂၇၃ က ေဒသခံေတြအေပၚ ဘယ္လုိအနုိင္က်င့္ေနတယ္ဆုိၿပီး ဖတ္လုိက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာေသးခင္ကမွ နတ္အိမ္ေတာင္ကေနျပန္လာတဲ့က်ေနာ္က ''အဲဒီမွာ ၂၇၃ မ ဟုတ္ဘူး။ ၂၀၈ တပ္ရင္းရွိေနတယ္''။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွားေနတယ္ဆုိၿပီး LIVE လႊင့္ေနစဥ္ ၀င္ေျပာ မိတဲ့အခ်က္။ ကုိေက်ာ္မုိးက က်ေနာ္မ်က္နွာကုိ တခ်က္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပင္ဆင္မႈမလုပ္ဘဲ သူေရးထား တဲ့အတုိင္းပဲ ဆက္ဖတ္သြားပါတယ္။
Live အသံလႊင့္မႈလည္းၿပီးေရာ။ က်ေနာ့္လုပ္ပုံကုိ အားလုံးက ေထာက္ျပၿပီး ''ဒီလူကုိ Live ဖတ္ခုိင္း ရင္ေတာ့ သတိထားေဟ့'' လို႔ ၀ုိင္းေနာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိမွားၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ျပင္စရာရွိတာ ကို အျပင္မွာကတည္းက ျပင္ႏုိင္ရင္ျပင္၊ ေလလႈိင္းေပၚေရာက္ခါနီး မုိက္ကလုိဖုန္းေရွ႕ေရာက္မွေတာ့ ဘာမွ ျပင္လုိ႔မရ။ ေရးထားတဲ့အတုိင္းသာ ဖတ္ေပေတာ့ ဆိုတာကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနမ၀င္ ညမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းျခင္း
ေအာ္စလုိကို က်ေနာ္စေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေမလ ဒုတိယ ပတ္ဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက အေတာ္သာယာ ေနပါၿပီ။ အပူခ်ိန္က ၁၂- ၁၃ စင္တီဂရိတ္ေလာက္ရွိၿပီး သစ္ပင္ေတြ ရြက္နုေ၀စေပါ့။ ည ၁၀ နာရီ ေလာက္မွေန၀င္ျပီး တညလုံးနီးပါးလင္းေနတဲ့အတြက္ ပထမ ညမွာ က်ေနာ္အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ ပုိဆုိး တာက အဲကြန္းအခန္းထဲမွာသာ ေနဖူးၿပီး အပူေပးစက္တပ္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ မေနဖူးတဲ့ျပႆနာ။ စ ေရာက္တဲ့ေန႔က ပါလာတဲ့ပုလင္းကို ကိုေအးခ်မ္းနုိင္တုိ႔အခန္းမွာ အားလုံးစုေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိ ဘုိဒီေဇာ္မင္း (ဘရာဆဲအေျခစိုက္ EU-Burma ရံုးကေန DVB ေငြစာရင္းကိစၥ လာေရာက္ကူညီေပးေန သူ) နဲ႔အတူ သူတည္းတဲ့အိမ္ဆီ က်ေနာ္ကို ေခၚလာပါတယ္။
(ေမလ ၁၇ ေရာက္တုိင္း နွစ္စဥ္က်င္းပေနၾက ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံအမ်ဳိဳးသားေန႔ ျမင္ကြင္းတခု - ဓာတ္ပုံ ထက္ေအာင္ေက်ာ္)
ေအာ္စလုိၿမိဳ့ထဲကေန ၁၅ မီနစ္ေလာက္ ေျမေအာက္ရထားစီးရၿပီး ရထားမွတ္တုိင္အဆုံးမွာေတာ့ Sognsvann ဆုိတဲ့ ေရကန္ႀကီးတခုရွိပါတယ္။ အဲဒီဂိတ္ဆုံးမေရာက္ခင္ ၂ မွတ္တုိင္အလိုက ဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး လုံးခ်င္းအိမ္ရာတခုရဲ့ အေပၚထပ္က အခန္း ၂ ခန္းကို DVB က ငွားထားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ အဲဒီအခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ အလင္းေရာင္ကရွိေနဆဲ။ ဒါနဲ႔ အနက္ေရာင္လုိက္ကာကိုခ်ၿပီး ႀကိဳးစားအိပ္လိုက္ပါတယ္။ အိပ္လုိ႔ေပ်ာ္ခါနီးမွာ အရမ္းအုိက္လာလုိ႔ အပူ ေပးစက္ကုိ ပိတ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ ဘယ္လုိပိတ္ရမွန္းမသိ။ လ်ွပ္စစ္နဲ႔လာတဲ့စက္မဟုတ္ပဲ ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔စက္ ဆုိေတာ့ အပူခ်ိန္ေလွ်ာ့တဲ့ခလုတ္ကို က်ေနာ္ရွာမေတြ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပဴတင္းေဖာက္ဖြင့္ၿပီး အိပ္ လုိက္ရပါတယ္။
တေရးႏုိးေတာ့ အျပင္မွာ အရုဏ္တက္စျပဳေနၿပီ။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲပဲရွိပါ ေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္အခ်ိန္ကိုမ်ား မျပင္ရေသးတာလားဆုိၿပီး သံသယ၀င္မိလုိ႔ အခန္းအျပင္ရွိ နံရံေပၚက နာရီကုိ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ၂ နာရီခဲြပါပဲ။ အင္း... ည ၁၀ နာရီမွ ေန၀င္ၿပီး မနက္ ၃ နာရီမထုိးခင္ အရုဏ္္တက္ေနတဲ့အရပ္ဆီ ကုိယ္ေရာက္ေနပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဗုိက္ဆာလာလုိ႔ တခုခုခ်က္စားမလားဆုိၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၀င္ေတာ့ ဒီႏုိင္ငံက လွ်ပ္စစ္မီးဖုိနဲ႔ မုိက္ခရုိေ၀့ အေႏြးေပးတဲ့ စက္ေတြကို က်ေနာ္က မသုံးတတ္ေသး။
ဒီေတာ့ ေရေႏြးခရားကုိဆူေအာင္တည္ျပီး ဘန္ေကာက္ကေနပါလာတဲ့ မားမားေခါက္ဆဲြေျခာက္ကုိပဲ စားသုံးရင္း မနက္ ၆ နာရီအထိ ႀကိဳးစားၿပီးျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းေတြမွာ စုေပါင္းေနစဥ္တုန္းကေတာ့ မနက္လင္းတာနဲ႔ တဦးဦးက ဘုရားရွိခုိးတာ၊ ဆြမ္းေတာ္တင္တာလုပ္ေနၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ တေယာက္တခန္းဆုိေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဘာအသံမွမၾကားရ။ မနက္စာအတြက္ လမ္း ထိပ္ထြက္ၿပီးထုိင္ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္းမရွိ။ စုိင္ထုံ (စားစရာကို ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔သယ္တာကုိ ထုိင္းအေခၚ) ဆြဲဖုိ႔လည္း ဘာလမ္းေဘး ဆုိင္မွမရွိ။ ဒီလုိနဲ႔ မားမားေခါက္ဆဲြေျခာက္ကိုပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာက္ၿပီး ရံုးခ်ိန္အမွီ DVB ရံုးဆီ ေျပးလာရျပန္ပါတယ္။ ။
၁၉၉၉ ခုနွစ္ ေမလ၊ က်ေနာ္ ေအာ္စလုိရံုးခ်ဳပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအင္အား ၇ ဦးသာရွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္နဲ႔ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ တာ၀န္ယူလုပ္ေပးေနတဲ့အင္အားက မနည္းလွပါ။ အိႏၵိ ယဘက္ရွိ နယူးေဒလီဗ်ဳရုိဘက္ကေန ဇာတ္လမ္းေတြ အဓိကထုတ္ေပးေနၿပီး ကုိေဇာ္၀င္းေအာင္နဲ႔ ဦး ညြန္႔လွတုိ႔ရဲ့ ဘုရင္ႀကီးဇာတ္လမ္းဟာ အဲဒီအခ်ိန္က အေတာ္လူသိမ်ားပါတယ္။ တခါ ထုိင္းဘက္ရွိ ဘန္ေကာက္ဗ်ဳရုိနဲ႔ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အသီးသီးကလည္း ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ သတင္းေတြ မ်ဳိးစုံပုိ႔ေပးေနၾကပါတယ္။
DVB ေရဒီယုိ ေပၚေပါက္လာပုံကို ျပန္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခန္း ၂ မွာ တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း ၁၉၉၁ မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နုိဘယ္လ္္ဆုရၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၉၂ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္မွာ ဒီေရဒီယုိ ကုိ စတင္အသံလႊင့္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီကာလဟာ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ ေခတ္ေကာင္းဆုံးအခ်ိန္မုိ႔ ဒီ ေရဒီယုိ ကုိလည္း ေက်ာင္းသားေရဒီယုိလုိ႔ အလြယ္ေခၚၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း တာ၀န္ခံေဆာင္ရြက္တဲ့အဖြဲ႔ကေတာ့ ABSDF မဟုတ္ပဲ အမ်ဳိးသားညြန္႔ ေပါင္းအစိုးရ NCGUB ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ DVB ရဲ့ တရား၀င္အမည္က ''အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ အသံလြင့္ဌာန၊ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ'' ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၂ ခုနွစ္ DVB စတင္အသံလႊင့္စဥ္ ပထမဆုံး တာ၀န္ေပးခံရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ မာနယ္ ပုေလာကေနေရာက္လာတဲ့ ABSDF ကိုယ္စားလွယ္ ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ ဆြီဒင္နုိင္ငံကတဆင့္ေရာက္ လာတဲ့ ကိုေအးခ်မ္းနုိင္နဲ႔ မသီတာ၊ ေအာ္စလုိမွာေရာက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း DVB ကေနနႈတ္ထြက္ျပီး ျမန္မာသတင္းသမဂၢ ဥကၠဌျဖစ္လာသူ) တုိ႔ ၄ ဦး ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၁၉၉၃ အေစာပိုင္းမွာေတာ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ နာမည္ႀကီးေတးသံရွင္ ကိုမြန္းေအာင္ (ေနာက္ပုိင္း နႈတ္ထြက္) ဟာ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ကေန ေအာ္စလိုရံုးခ်ဳပ္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ABSDF မွ ကိုသိန္းထုိက္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA နဲ႔ VOA ဆီေျပာင္းသြား) နဲ႔ ကဗ်ာဆရာကုိျငိမ္းေ၀ (အခုမဇ်ိမ သတင္းဌာနမွာတာ၀န္ထမ္းေန) တုိ႔လည္း မာနယ္ပုေလာကေန ေအာ္စလိုဆီ ေရာက္လာၾကပါ တယ္။
ေနာက္တခါ တျခားအစီစဥ္တခုနဲ႔ ေနာ္ေ၀းမွာ သင္တန္းလာတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြထဲက ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေစာနယ္ဆင္ကူးတုိ႔ဟာလည္း DVB ရဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္အရ သင္ တန္းၿပီးတာနဲ႔ DVB မွာ တာ၀န္၀င္ထမ္းခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ (နယ္ဆင္ကူးမွအပ ကုိထြန္းထြန္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္တုိ႔ဟာ ကုိေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ကုိမြန္းေအာင္၊ ကုိျငိမ္းေ၀တုိ႔နဲ့အတူ ၁၉၉၆ မွာနႈတ္ထြက္သြား)။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေရဒီယုိအေတြ႔အၾကံဳမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြခ်ည္း တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနၿပီး ၁၉၉၆ ေရာက္မွ ၀ါရင့္သတင္းသမားျဖစ္သူ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ကုိ အယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ေပး ခန္႔အပ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ေဒၚခင္ျပံဳးျဖစ္ျပီး မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေဒၚဥဥခင္ ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္တန္းေတြမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးက ဦးဟန္ေညာင္ေ၀ျဖစ္ၿပီး အရင္ညႊန္မွဴးေတြ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အခန္း ၁၀ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ၀န္ထမ္းေဟာင္း ၃ ဦးနဲ႔ ၀န္ထမ္းသစ္ ၃ ဦးကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေနစဥ္ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ Interim အျဖစ္ အိႏၵိယဘက္ကေန ေရာက္လာသူတဦးကေတာ့ မခင္နွင္းထက္ျဖစ္ပါတယ္။
နယ္သတင္းေထာက္နဲ႔ စတူဒီယုိမွာ သတင္းဖတ္သူ ဘာကြာသလဲ
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ရံုးခ်ဳပ္ကလူေတြကို အထင္မႀကီးပါ။ သတင္းေထာက္မလုပ္ဖူးဘဲ အယ္ဒီတာျဖစ္ေနသူေတြ၊ သူမ်ားေတြက ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္နွာအပါ၀င္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ေနရာ ေတြကေန သတင္းပုိ႔ေနခ်ိန္မွာ ဒီလူေတြက စတူဒီယုိခန္းထဲမွာထုိင္ၿပီး သူမ်ားပုိ႔သမွ် ထုိင္ဖတ္ေန သူ ေတြအျဖစ္ တဖက္သတ္အျမင္ က်ေနာ္မွာရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ရံုးခ်ဳပ္ဆီေရာက္လာၿပီး သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ရ၊ သတင္းလုိက္ရ၊ သ တင္းေရးရ၊ သတင္းေထာက္ေတြရဲ့ အသံေတြကိုျပန္ျဖတ္၊ ျပန္ျပင္ရတဲ့အလုပ္ကလည္း သိပ္မလြယ္ပါ။ ျပီးေတာ့ Live အသံလႊင့္ရတဲ့ကိစၥက အဆုိးဆုံး။ နယ္စပ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာေနတုန္းက တေန႔တပုဒ္နႈန္း ပုိ႔ၿပီးရင္ ကိစၥၿပီးၿပီ။ တကယ္လို႔ မအားရင္လည္း ဆင္ေျခတခုခုေပးၿပီး မပုိ႔ပဲေနလုိက္ရံုပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ရံုးခ်ဳပ္မွာေတာ့ အဲဒီလုိေနလုိ႔မရ။ ည ၇ နာရီခဲြ အသံလႊင့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ၄၅ မိနစ္စာအသံ အျပည့္ရွိေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က ညပုိင္းမွာ ၂ ၾကိမ္ခဲြလႊင့္ျပီး ပထမ အခ်ိန္က ၇-နာရီကေန ၇- ၄၅ အထိလုိ႔ထင္ပါတယ္္။ ဒုတိယ တၾကိမ္ ကေတာ့ ည ၉ နာရီျဖစ္ပါတယ္)။ အဲဒီ ၄၅ မိနစ္စာ သတင္း နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြရဖုိ႔အတြက္ ရံုးခ်ဳပ္အယ္ဒီတာက တေနကုန္ျပင္ဆင္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းမရွိ ဘူး၊ ၀န္ထမ္းေတြ မအားဘူးဆုိၿပီး အသံမလႊင့္ဘဲ ေနလုိ႔မရ။
ေနာက္ အသံလႊင့္မီဒီယာရဲ့ ပုိထူးျခားခ်က္က ပုံနွိပ္မီဒီယာ သတင္းစာတုိက္၊ ဂ်ာနယ္တုိက္ေတြလုိ တန ဂၤေႏြပိတ္တယ္၊ သႀကၤန္ရက္ပိတ္တယ္ဆုိၿပီး အသံမလႊင့္ပဲ ေနလုိ႔မရတဲ့အခ်က္ပါ။ အားကစား စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ နယ္သတင္းေထာက္က တကိုယ္ေတာ္ မာရသြန္ေျပးေနရတဲ့သေဘာဆန္ျပီး ရံုးခ်ဳပ္က ေတာ့ ေဘာ္လုံးအသင္းတသင္းနဲ႔ပုိတူတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကစားသမားတဦးဦးနာေနရင္၊ တေယာက္ ေယာက္အားနည္းေနရင္၊ အရင္ေန႔ေတြက အေသာက္အစားမွားျပီး တဦးဦးအသံပ်က္ေနရင္၊ တဦးဦး ရံုးမလာနုိင္ရင္ အေတာ္ကသိကေအာင္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ တဦးနဲ႔တဦးအျပန္အလွန္ေလးစား ရုိင္းပင္း ကူညီတဲ့ Team Work အရမ္းလုိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္မိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးမွာ ဘန္ေကာက္မွာေနတုန္းကလုိ သတင္းတပုဒ္ေလာက္ တာ၀န္ေက်ပုိ႔ၿပီး သြား ခ်င္ရာ ထြက္သြားလုိ႔မရ။ ရံုးခ်ိန္အျပည့္ တေန႔ ၈ နာရီေက်ာ္ ရံုးတက္ရပါတယ္။ ျမန္မာအေၾကာင္းပါတဲ့ အဂၤလိပ္သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ရပါတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့သတင္းကို ဘယ္သူမဆုိ စတူဒီယုိထဲမွာ အဆင္သင့္ဖတ္နုိင္ဖို႔အတြက္ ေဘာပင္လ္နဲ႔မေရးပဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ရုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါမွ ျပႆနာ။ နယ္ စပ္နဲ႔ ထုိင္းကေနပုိ႔သမွ် သတင္းအားလုံးဟာ လက္ေရးနဲ႔စာရြက္ေပၚခ်ေရးၿပီး အဆင္ေျပသလုိဖတ္-ပုိ႔လုိက္တာဆုိေတာ့ ေအာ္စလုိရံုးေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္ကြန္ပ်ဴတာ မရုိက္တတ္ေသးပါ။
မတတ္လို႔မရ။ အားလုံးတေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ရုိက္ရမယ္ဆုိေတာ့ စာရုိက္တာကို မျဖစ္မေန စသင္ရပါတယ္။ အရင္က လက္ညိႇဳတေခ်ာင္းစီနဲ႔ ျဖစ္သလုိ ရုိက္ခဲ့ဖူးတာေတြကို ေမ့ထားလုိက္ၿပီး လက္ကြက္အမွန္နဲ႔ စနစ္တက် ရုိက္က်င့္ရပါတယ္။ တခါမွမရုိက္ဖူးေတာ့ တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့အထိ စာတမ်က္ႏွာမၿပီးပါ။ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတဲ့ အလုပ္တခုကေတာ့ အသံေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ အက္ဒစ္လုပ္ျခင္းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ DVB မွာ ကုိယ္ပုိင္ အသံ Soft wear မရွိေသးပါ။ အခမဲ့ရတဲ့ Cool Edit ပရုိဂရမ္ကို သံုးေနဆဲလုိ႔ထင္ပါတယ္။ (ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေစ်းသိပ္ႀကီးၿပီး အသံုး၀င္လွတဲ့ Dalet Sound Card စနစ္ကုိသုံးပါတယ္)။ နယ္ကလာတဲ့သတင္းေထာက္ က်ေနာ္က ကြန္ပ်ဴတာလဲမရွိ၊ အသံ ကိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာထဲ တခါမွ အက္ဒစ္မလုပ္ဖူးေတာ့ အသံျဖတ္တဲ့ကိစၥကလည္း အခ်ိန္အေတာ္စား ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္စားတဲ့ကိစၥနွစ္ခုထက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားဖုိ႔ေကာင္းတာက Live လႊင့္တဲ့အခ်ိန္။ နယ္ကေန သ တင္းပို႔စဥ္က မွားရင္ ''ျပန္ဖတ္မယ္'' လုိ႔ ေျပာၿပီး မွားတဲ့ေနရာကို အယ္ဒီတာကျပန္ျဖတ္ ျပန္ဆက္ လုိက္ရံု။ အခု က Live ဆုိေတာ့ မွားလုိ႔ မရ၊ ျပန္အက္ဒစ္လုပ္ဖုိ႔မရ၊ မွားရင္မွားတဲ့အတုိင္း ေလလႈိင္းေပၚ တက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ပထမ ဆုံး LIVE ၀င္ဖတ္တဲ့ေန႔မွာ လူေျပာစရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမွားတခု က်ေနာ္လုပ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သတင္းဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေလာ္မာက ပရီစန္တာ၊ ကုိေက်ာ္မုိး၊ ကုိခင္ေမာင္ေလးနဲ႔ က် ေနာ္တုိ႔ ၄ ဦး စားပဲြပတ္လည္မွာထုိင္ၿပီး တေယာက္တပုဒ္ဖတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ACTUAL အသံလုိ႔ ေခၚတဲ့ အင္တာဗ်ဳးလုပ္ၿပီး သြင္းထားအသံေတြ၊ နယ္သတင္းေထာက္က ပုိ႔တဲ့အသံေတြ သိပ္မရွိ ေသးတဲ့အတြက္ စာထုိင္ဖတ္တဲ့အသံကိုသာ အဓိက အားထားေနရဆဲပါ။
ကိုေက်ာ္မုိး သတင္းဖတ္တဲ့အလွည့္မွာပါလာတဲ့ သတင္းတပုဒ္က ABSDF က ပုိ႔ထားတဲ့ ရတနာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္းေဒသမွာ န၀တ တပ္ရဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈအေၾကာင္း။ နတ္အိမ္ ေတာင္အေျခစုိက္ ခလရ ၂၇၃ က ေဒသခံေတြအေပၚ ဘယ္လုိအနုိင္က်င့္ေနတယ္ဆုိၿပီး ဖတ္လုိက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာေသးခင္ကမွ နတ္အိမ္ေတာင္ကေနျပန္လာတဲ့က်ေနာ္က ''အဲဒီမွာ ၂၇၃ မ ဟုတ္ဘူး။ ၂၀၈ တပ္ရင္းရွိေနတယ္''။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွားေနတယ္ဆုိၿပီး LIVE လႊင့္ေနစဥ္ ၀င္ေျပာ မိတဲ့အခ်က္။ ကုိေက်ာ္မုိးက က်ေနာ္မ်က္နွာကုိ တခ်က္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပင္ဆင္မႈမလုပ္ဘဲ သူေရးထား တဲ့အတုိင္းပဲ ဆက္ဖတ္သြားပါတယ္။
Live အသံလႊင့္မႈလည္းၿပီးေရာ။ က်ေနာ့္လုပ္ပုံကုိ အားလုံးက ေထာက္ျပၿပီး ''ဒီလူကုိ Live ဖတ္ခုိင္း ရင္ေတာ့ သတိထားေဟ့'' လို႔ ၀ုိင္းေနာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိမွားၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ျပင္စရာရွိတာ ကို အျပင္မွာကတည္းက ျပင္ႏုိင္ရင္ျပင္၊ ေလလႈိင္းေပၚေရာက္ခါနီး မုိက္ကလုိဖုန္းေရွ႕ေရာက္မွေတာ့ ဘာမွ ျပင္လုိ႔မရ။ ေရးထားတဲ့အတုိင္းသာ ဖတ္ေပေတာ့ ဆိုတာကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနမ၀င္ ညမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းျခင္း
ေအာ္စလုိကို က်ေနာ္စေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေမလ ဒုတိယ ပတ္ဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက အေတာ္သာယာ ေနပါၿပီ။ အပူခ်ိန္က ၁၂- ၁၃ စင္တီဂရိတ္ေလာက္ရွိၿပီး သစ္ပင္ေတြ ရြက္နုေ၀စေပါ့။ ည ၁၀ နာရီ ေလာက္မွေန၀င္ျပီး တညလုံးနီးပါးလင္းေနတဲ့အတြက္ ပထမ ညမွာ က်ေနာ္အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ ပုိဆုိး တာက အဲကြန္းအခန္းထဲမွာသာ ေနဖူးၿပီး အပူေပးစက္တပ္ထားတဲ့အခန္းထဲမွာ မေနဖူးတဲ့ျပႆနာ။ စ ေရာက္တဲ့ေန႔က ပါလာတဲ့ပုလင္းကို ကိုေအးခ်မ္းနုိင္တုိ႔အခန္းမွာ အားလုံးစုေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိ ဘုိဒီေဇာ္မင္း (ဘရာဆဲအေျခစိုက္ EU-Burma ရံုးကေန DVB ေငြစာရင္းကိစၥ လာေရာက္ကူညီေပးေန သူ) နဲ႔အတူ သူတည္းတဲ့အိမ္ဆီ က်ေနာ္ကို ေခၚလာပါတယ္။
ေအာ္စလုိၿမိဳ့ထဲကေန ၁၅ မီနစ္ေလာက္ ေျမေအာက္ရထားစီးရၿပီး ရထားမွတ္တုိင္အဆုံးမွာေတာ့ Sognsvann ဆုိတဲ့ ေရကန္ႀကီးတခုရွိပါတယ္။ အဲဒီဂိတ္ဆုံးမေရာက္ခင္ ၂ မွတ္တုိင္အလိုက ဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး လုံးခ်င္းအိမ္ရာတခုရဲ့ အေပၚထပ္က အခန္း ၂ ခန္းကို DVB က ငွားထားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ အဲဒီအခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ အလင္းေရာင္ကရွိေနဆဲ။ ဒါနဲ႔ အနက္ေရာင္လုိက္ကာကိုခ်ၿပီး ႀကိဳးစားအိပ္လိုက္ပါတယ္။ အိပ္လုိ႔ေပ်ာ္ခါနီးမွာ အရမ္းအုိက္လာလုိ႔ အပူ ေပးစက္ကုိ ပိတ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ ဘယ္လုိပိတ္ရမွန္းမသိ။ လ်ွပ္စစ္နဲ႔လာတဲ့စက္မဟုတ္ပဲ ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔စက္ ဆုိေတာ့ အပူခ်ိန္ေလွ်ာ့တဲ့ခလုတ္ကို က်ေနာ္ရွာမေတြ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပဴတင္းေဖာက္ဖြင့္ၿပီး အိပ္ လုိက္ရပါတယ္။
တေရးႏုိးေတာ့ အျပင္မွာ အရုဏ္တက္စျပဳေနၿပီ။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲပဲရွိပါ ေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္အခ်ိန္ကိုမ်ား မျပင္ရေသးတာလားဆုိၿပီး သံသယ၀င္မိလုိ႔ အခန္းအျပင္ရွိ နံရံေပၚက နာရီကုိ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ၂ နာရီခဲြပါပဲ။ အင္း... ည ၁၀ နာရီမွ ေန၀င္ၿပီး မနက္ ၃ နာရီမထုိးခင္ အရုဏ္္တက္ေနတဲ့အရပ္ဆီ ကုိယ္ေရာက္ေနပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဗုိက္ဆာလာလုိ႔ တခုခုခ်က္စားမလားဆုိၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၀င္ေတာ့ ဒီႏုိင္ငံက လွ်ပ္စစ္မီးဖုိနဲ႔ မုိက္ခရုိေ၀့ အေႏြးေပးတဲ့ စက္ေတြကို က်ေနာ္က မသုံးတတ္ေသး။
ဒီေတာ့ ေရေႏြးခရားကုိဆူေအာင္တည္ျပီး ဘန္ေကာက္ကေနပါလာတဲ့ မားမားေခါက္ဆဲြေျခာက္ကုိပဲ စားသုံးရင္း မနက္ ၆ နာရီအထိ ႀကိဳးစားၿပီးျပန္အိပ္ရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းေတြမွာ စုေပါင္းေနစဥ္တုန္းကေတာ့ မနက္လင္းတာနဲ႔ တဦးဦးက ဘုရားရွိခုိးတာ၊ ဆြမ္းေတာ္တင္တာလုပ္ေနၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ တေယာက္တခန္းဆုိေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဘာအသံမွမၾကားရ။ မနက္စာအတြက္ လမ္း ထိပ္ထြက္ၿပီးထုိင္ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္းမရွိ။ စုိင္ထုံ (စားစရာကို ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔သယ္တာကုိ ထုိင္းအေခၚ) ဆြဲဖုိ႔လည္း ဘာလမ္းေဘး ဆုိင္မွမရွိ။ ဒီလုိနဲ႔ မားမားေခါက္ဆဲြေျခာက္ကိုပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးစားေသာက္ၿပီး ရံုးခ်ိန္အမွီ DVB ရံုးဆီ ေျပးလာရျပန္ပါတယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment