သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၇ 

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on February 2, 2012 4:40 pm 

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီ။

မင္းသမီးနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူမွသည္ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ဆီ

KNU နယ္ေျမေကာ္မတီမွာ တာ၀န္ထမ္းေနစဥ္အတြင္း မင္းသမီးခစန္းကို ၂ ေခါက္ ျပန္ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ ေန႔ရက္အတိအက်ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပထမတေခါက္ ျပန္ျဖစ္တာကေတာ့ ကလက္ေဒးမွာ က်င္းပတဲ့ နယ္ေျမေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီးကာစ ဇန္နာ၀ါရီလ လယ္ေလာက္မွာလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္တို႔ ၂ ဦးဟာ KNU ပဒုိတဦးရဲ့ ကားႀကံဳနဲ႔ ကလက္ေဒးကေန မင္းမသီးစခန္းဆီ ျပန္လုိက္သြားၿပီး နယ္ေျမအစည္းေ၀း အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ဗဟုိဘက္က အေျခေနေတြကုိ စခန္းမွာ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလ ဗဟုိဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဝဲဘက္မွ ဒုတိယေျမာက္) နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဥကၠ႒ ကိုမင္းေအာင္ (ဝဲစြန္)၊ ဒု ဥကၠ႒ ကိုေဌးေအာင္ (ယာဘက္မွ ဒုုတိယေျမာက္)၊ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး ကိုခင္သန္း (ယာစြန္) တို႔ စကားေျပာေနစဥ္

က်ေနာ္တို႔ ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ စခန္းက ေမာင္ေတာ္မွာ ဆက္ရွိေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ထား၀ယ္ဘက္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ဗုိလ္စုိးသိန္း (ျပည္ခ်စ္လက္က်န္၊ KNU လက္ေအာက္္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ရဲ့ တပ္ရင္းမႉး) ေပးတဲ့သင္တန္းကို မတက္ခ်င္တာေၾကာင့္ KNU ကေပးတဲ့ သင္တန္းကုိ တက္ႏိုင္ဖုိ႔ ထီးခီးက ေရကန္ႀကီးရွိရာ စစ္သင္တန္းေက်ာင္း မွာ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။


ထီးခီးကေန မိနစ္ ၃၀ ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့ ေရကန္ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းဟာ ကန္႔သတ္ေနရာျဖစ္ၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သြားခြင့္မရွိပါ။ အဲဒီလမ္းမွာ လက္နက္ျပင္စက္႐ံုနဲ႔ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ေနရာေတြ ရွိပါတယ္။ KNU ကားႀကံဳနဲ႔ အဲဒီေရကန္ဆီ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ သင္တန္းသားေတြေနတဲ့ ၂ ထပ္ သစ္သားေဆာင္ အေကာင္းစား အႀကီးႀကီးတခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း ဒု တပ္ရင္းမႉးျဖစ္လာသူ) အပါ၀င္ ထား၀ယ္အုပ္စုမွ ေက်ာင္းသား ၄၀ ခန္႔ကုိေတြ႔ရၿပီး နယ္ေျမေကာ္မတီရဲ့ အေျခေနေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကလည္း လက္ရွိစခန္း အေျခအေနနဲ႔ အခက္ခဲေတြကို ရွင္းျပခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့ရတဲ့ သတင္းတခုကေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၂ ဦး က်ေနာ္တို႔ မေရာက္ခင္ ၂ ပတ္ေလာက္ကတည္းက ထုိင္းထဲထြက္သြားတာ အခုအထိ ဘာ အဆက္သြယ္မွ မရဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္ ဆုိတဲ့သတင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကုိ ခပ္ဝါးဝါးသာၾကားရၿပီး အေသခ်ာလည္း ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။

ကုိတင္ေလး၊ ကိုေအာင္မုိးျမတ္နဲ႔ ကုိေက်ာ္ေအာင္တို႔ဟာ ဒီသင္တန္းသားေတြနဲ႔အတူ ေရကန္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လာေနတာလည္းမဟုတ္၊ ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ ေနတာလည္း မဟုတ္ဘဲ ထိီးခီး-KNU ခ႐ုိင္႐ံုးေရွ႕က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ခစန္းေထာက္ ဂိတ္တဲေလးမွာေနရင္း ထုိင္းနဲ႔ အ၀င္အထြက္ အဆက္သြယ္အလုပ္ကို အဓိကလုပ္ေနတာလို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေပ်ာက္သြားတာကို ေရကန္သင္တန္းေက်ာင္းကလူေတြက အတိအက် မသိတာလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။

မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘုရားသုံးဆူေရွ႕တြင္ အမွတ္တရ

ေရကန္စခန္းကေန ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီသြားၿပီး စခန္းေကာ္မီတီနဲ႔ ေတြ႔ေသးတယ္လို႔ က်ေေနာ္ အမွတ္ရေပမယ့္ အေသးစိတ္ကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ (က်ေနာ္ မင္းသမီးစခန္းမွာ တာ၀န္ျပန္က်ၿပီး ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ အလားတူ ေပ်ာက္ဆုံးမႈ၊ ေသဆုံးမႈေတြအတြက္ ABSDF-KNU ပူးတဲြ စုံစမ္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ အဲဒီအခန္းေရာက္မွ ဒီကိစၥအပါ၀င္ ေပ်ာက္ဆုံး၊ ေသဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။)

ဒုတိယတေခါက္ မင္းသမီးခစန္းဆီ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ဇူလုိင္လကုန္ပုိင္း သုိ႔မဟုတ္ ၾသဂုတ္လ အေစာပုိင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာကိစၥအတြက္ ျပန္သလဲဆုိတာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ေမာင္ေတာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမရာဆီ ေရာက္ေနပါၿပီ။

အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မတီမွာ တာ၀န္ယူထားသူေတြကေတာ့  ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ကေန ဓာတုေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးကာစ ပုေလာၿမိဳ႕နယ္မွ ကုိမင္းေအာင္က ဥကၠ႒ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္၊ အခု အေမရိကန္)၊ ကံေပါက္ေဒသမွ တိ-ေမြးကု ဆရာ၀န္တဦးျဖစ္သူ ကုိေဌးေအာင္က ဒု ဥကၠဌ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္၊ အခု စစ္ေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ)၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ အင္ဂ်င္နီယာတဦးျဖစ္သူ ကုိသိန္းေဆာင္က အတြင္းေရးမႉး (ေနာက္ပုိင္း ေတာင္ပုိင္းေဒသေကာ္မတီ၊ အခု အေမရိကန္)၊ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ကေန သတၱေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးကာစ ထား၀ယ္မွ ကုိမင္းေဇာ္ေရႊက တဲြဖက္ အတြင္းေရးမႉး (ေနာက္ပုိင္း တပ္ေရးဗုိလ္၊ အခု နယူးဇီလန္)၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး ကုိခင္သန္းက စခန္းေကာ္မတီ႐ံုး အဖြဲ႔မႉး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိသုေတသနဌာနမႉး၊ ABSDF က ပုိ႔တဲ့ သတင္းေတြကို DVB အတြက္ တည္းျဖတ္ေပးရသူ၊ ၁၉၉၉ မွာ ေအာ္စလုိကေန မဲေဆာက္ကိုအျပန္မွာ ျမ၀တီ ဘက္ ျပန္၀င္သြားသလုိလုိနဲ႔ ပေဟဠိဆန္ဆန္ ေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။


မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမဆီ ေရာက္သြားျခင္း

အဲဒီကေန မဲေဆာက္ကိုအျပန္မွာ စခန္းေကာ္မတီက က်ေနာ့္ကုိ ေပးလုိက္တဲ့တာ၀န္တခုက သီေဘာဘုိးစခန္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ဆီ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ၄ ဦးကုိ ေခၚသြားေပးဖုိ႔ပါ။ ပဒုိ သင္တန္းတက္ဖုိ႔ (အဲဒီကာလက နုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြကို ပဒုိ၊ စစ္ေရး စိတ္၀င္စားသူေတြကို သူးခုိ စသည္ျဖင့္ ကရင္ဘာသာစကားနဲ႔ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိပါတယ္) က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ကုိၾကည္ေ၀ (အခု ၾသစေတးလ်)၊ ကုိလွေ၀ (အခု အေမရိကန္)၊ ကုိတင္စိုး (ျပည္တြင္းထဲျပန္၀င္) နဲ႔ က်ေနာ္ အမည္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေနာက္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးဟာ မင္းသမီးစခန္းကေန ဘုရားသုံးဆူ စခန္းဆီ KNU ကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ က်င္းပတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး တႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာရင္း ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု ဥကၠ႒ ႏုိင္ႏြန္လာ

အဲဒီကာလဟာ သူပုန္ေတြ အင္အားအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘုရားသုံးဆူကေန မဲေဆာက္ဘက္က KNU တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမ က်ဳိက္ဒုံ-သီေဘာဘုိးအထိ KNU ကားေတြ ေတာလမ္းကေန သြားလို႔ ရေနဆဲပါ။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းအတြက္ မာနယ္ပေလာနဲ႔ ေကာ့မူးရာစခန္းေရာက္ မင္းသမီးခစန္းမွ ရဲေဘာ္ ၂၀ ဦးပါ စစ္ေၾကာင္းဟာ အသြားေရာ အျပန္ေရာ ဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ မကၠသာေဒသမွာ စစ္ေၾကာင္းေတြရႈပ္ေနလို႔ ဘုရားသုံးဆူ၊ မကၠသာ၊ က်ဳိက္ဒုံ၊ ေ၀ါေလ၊ သီေဘာဘုိး ဘက္သြားတဲ့ကား မရွိဘူး။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘန္ေကာက္ဘက္ကေနပဲ ျပန္ပတ္ၿပီးသြားပါ” လို႔ KNU ကားသမားက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာလက္မွတ္မွ မပါဘဲနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ ဒီတုိင္းသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဆုိၿပီး က်ေနာ္က ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။

ဒီလုိျငင္းခုန္ရင္း အေျဖမထြက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးကုိ ဘုရားသုံးဆူကေန စံခရဘူရီဘက္ ျပန္ေမာင္းလာၿပီး နန္းမကိတ္ရြာအနီးရွိ ကားလမ္းေဘးက ေတာင္ထိပ္မွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံ လႊင့္ထူထားတဲ့ ABSDF ၁၀၁ စခန္းမွာ ခ်ေပးထားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နန္းမကိတ္မွာ သတင္း ၂ ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္သြားပါတယ္။

အဲဒီကာလက စံခရ-သုံးဆူကားလမ္းဟာ ေျမနီလမ္းအဆင့္ပဲရွိေသးၿပီး လုိင္းကားေတြကေတာ့ အခုလုိပဲ တနာရီ တစီးႏႈန္း ေျပးဆဲြေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မြန္ျပည္သစ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ကားလမ္းရဲ့တဘက္ျခမ္းက ထုိင္းနယ္ေျမ။ ေက်ာင္းသားစခန္းနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ရွိတဲ့ အျခမ္းကုိေတာ့ ျမန္မာနယ္ ေျမျဖစ္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ထုိင္းခရီးစဥ္အတြင္း ဘုရားသုံးဆူဘက္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ နန္းမကိတ္ရြာ ေနရာကို ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုိပဲ နယ္စပ္ကိုလြမ္းတဲ့ ဘုရားသုံးဆူစခန္းမွ အေမရိကန္ျပန္ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ အခု ေတာခ်ေတာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ဖြင့္ထားတဲ့ေနရာဟာ နန္းမကိတ္ရြာ ရွိေနတဲ့ေနရာလို႔ သိရပါတယ္။ နန္းမကိတ္ရြာ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါ တီဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၂ ခုစလုံးရဲ႕ ေနရာေတြဟာ ၁၉၉၀ မတ္လေလာက္မွာ န၀တ လက္ထဲ က်ဆုံးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးကုိ ယာယီေနထုိင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ၁၀၁ တပ္ရင္းဟာ စံခရ-သုံးဆူကားလမ္းေပၚရွိ နန္းမကိတ္ရြာနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီး ကားလမ္းကို နည္းနည္းေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားစခန္း လုံၿခံဳေရးဂိတ္တဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီစခန္းက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေတာ္စခန္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူၿပီး တဲေတြ၊ ဘားတုိက္ေတြ၊ ႐ံုးခန္းေတြ အားလုံးဟာ သက္ကယ္မုိး၊ ၀ါးတဲေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မတီ ဥကၠ႒က ကုိတင္စုိးေနာင္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လူစာရင္းကို အေသခ်ာ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ထုိင္းစကားေျပာတတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကုိ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ လိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ကိုစုိးေအာင္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

အခု ဒီေဆာင္းပါးေရးဖုိ႔ ျပန္လည္ေမးျမန္းခ်ိန္မွာ ဆက္စပ္သိရသေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လလယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ တနွစ္ျပည့္အခမ္းအနား က်င္းပၿပီးကာစ။ အဲဒီအခမ္းအနားအတြင္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု ဥကၠ႒ နုိင္ႏြန္လာ မိန္႔ခြန္းေျပာေနရင္း ႏွလံုးေရာဂါ ေဖာက္လာၿပီး ေသဆံုးမႈျဖစ္ၿပီးကာစ အခ်ိန္ေလးလို႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာ ကုိတင္စုိးေနာင္က ၁၀၁ ဥကၠ႒ျဖစ္ေနၿပီး ကုိေအာင္သူၿငိမ္းနဲ႔ အဖြဲ႔က ၁၀၁ ကေန ထြက္သြားကာစလို႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ကိုသီရိညြန္႔အပါ၀င္ ၁၀၂ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ၁၀၁ ကေန မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ဂ်ပန္ေရတြင္းရြာအနီး အေျခစုိက္ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အခု ဗဟုအဖြဲ႔ရဲ႕ ညႊန္မႉးတာ၀န္ယူေနသူ ကိုေဇာ္ဦးကေတာ့ မြန္နယ္ေျမ (က်ေနာ္တို႔ရဲ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီနဲ႔ပုံစံတူ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေအာက္မွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ၂ ရင္းပဲရွိပါတယ္) ေကာ္မတီဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူေနတဲ့အခ်ိန္လို႔ ဘုရားသုံးဆူစခန္း ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကေန သိရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူမွာ ေသာင္တင္ေနစဥ္ ၂ ပတ္တာ ကာလအတြင္း နန္းမကိတ္ ဗီဒီယို႐ံုဆီ တျခား ေက်ာင္းသားေတြနည္းတူ လက္မွတ္ကုိ မိတၱဴပြား ခုိးၾကည့္တဲ့အထဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုလည္း အပါ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ မိတၱဴကူးတယ္ဆုိေပမယ့္ အခုေခတ္လုိ မိတၱဴကူးစက္ႀကီးနဲ႔ ကူးတယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ အဲဒီကာလက လက္မွတ္ကုိ စကၠဴနဲ႔ ထုတ္ေပးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ႐ံုထဲ၀င္သူတဦးခ်င္းရဲ့ လက္ဖ်ံမွာ မွင္နီတုံးနဲ႔ ထုေပးလုိက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုံးစံအတုိင္း ၀င္ေငြတျပားမွမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိး။ အဲ .. ဒီေဒသမွာေတာ့ က်ဳိးဖုိး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား။ “ကြတ္ဖယ္” လို႔ မြန္ဘာသာနဲ႔ေခၚပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ကြတ္ဖယ္ေတြလည္း အမ်ားသူငါလုိ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေငြ ၂ ဘတ္ေလာက္ကုိ ၀ုိင္းစုၿပီး သူရဲေကာင္းတဦးကို ေရြးခ်ယ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ႐ံုထဲ၀င္ၿပီး သူ႔လက္ဖ်ံမွာ မွင္နီတုန္းတံဆိပ္ ရေအာင္အရင္လုပ္။ မွင္နီတံဆိပ္ ရၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အျပင္ကိုျပန္ထြက္။ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို အဲဒီမွင္ မေျခာက္ခင္မွာ လက္ဖ်ံခ်င္းထိ တုိက္႐ုိက္ မိတၱဴကူးၾကေလသတည္းေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ႐ံုသာလူျပည့္သြားတယ္၊ ၀င္ေၾကးက သိပ္မရလို႔ ဗီဒီယုိ႐ံုပုိင္ရွင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမလားပဲ။

ေဒသခံစကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မိသမွ်ကုိ ထပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ “ကြတ္ဖယ္-ဟမယ္” (ျမန္မာေက်ာင္းသား) ဆုိတဲ့စကားလုံးကို မွတ္မိေနဖုိ႔လုိသလုိ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ ထမင္းစားမယ္စသည္ျဖင့္ မြန္စကားလုံးေတြကို မေျပာတတ္ရင္လည္း ထမင္းငတ္ႏိုင္ပါတယ္။

“ေမာင္မု ေမာင္ဟ” ဆုိတဲ့ ေနေကာင္းလား၊ က်န္းမာလားကိုလည္း နားလည္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္။ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ မြန္ေဒသေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မြန္ဘာသာ၊ ကရင္ေဒသရာက္သူက ကရင္ဘာသာ အေျခခံေလးေတြေတာ့ တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကရပါတယ္။ ေရွ႕တန္းေဒသမွာဆုိရင္ စကားမတတ္တဲ့ျပႆနာက ပုိဆုိးပါတယ္။ ရြာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာလုိ မေျပာၾကပါဘူး။ ကရင္ရြာမွာ ကရင္လုိ မေျပာတတ္ရင္၊ မြန္ရြာမွာ မြန္လုိမေျပာတတ္ရင္ ထမင္းငတ္ျခင္းအပါအ၀င္ အခက္အခဲမ်ဳိးစုံနဲ႔ႀကံဳရႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း အဲဒီလုိ ဟုိသြားဒီသြားနဲ႔ သူ႔ေဒသမွာ သူ႔စကားေျပာတတ္မွျဖစ္မယ္၊ သူ႔စကားကုိ ကိုယ္မတတ္တုိင္း သူက ကုိယ့္စကား လုိက္ေျပာရမယ္ဆုိတာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ တုိင္းရင္းသားေတြက ဗမာစကားေျပာတတ္ၿပီး ဗမာေတြက တုိင္းရင္းသားစကား တခုမွ မတတ္ဘူးဆုိတာ သိပ္တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ သဘာ၀ မက်ဘူးဆုိတာကို ဒီေဆာင္းပါးေရးရင္းနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ၿမိဳ႕ျပေဒသမွာ ဗမာေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ၿပီး တုိင္းရင္းသားေတြက လူနည္းစု ျဖစ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနတဲ့ နယ္စပ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြက လူနည္းစုျဖစ္ေနၿပီး တုိင္းရင္းသားေတြက လူမ်ားစုျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ကုိယ္က လူမ်ားစုျဖစ္ေနစဥ္မွာ လူနည္းစုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ဖုိ႔ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္က လူနည္းစုျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လူနည္းစုရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္ခံရသလုိ ျဖစ္သြားၿပီး တုိင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြရဲ႕ခံစားခ်က္အေပၚ ပိုၿပီး နားလည္လာတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိပါတယ္။

အဲဒီ “ကြတ္ဖယ္-ဟမယ္” စခန္းအနီးက ဗီဒီယို႐ံုရွိတဲ့ နန္းမကိတ္ရြာဟာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက မိသားစုေတြနဲ႔ ေဒသခံ မြန္တုိင္းရင္းသားေတြေနထုိင္တဲ့ ရြာတရြာျဖစ္ၿပီး အဲဒီရြာကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္႐ံုနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကုိတင္စုိးေနာင္နဲ႔အတူ မြန္ဌာနခ်ဳပ္ဆီ က်ေနာ္ တေခါက္ေရာက္ဖူးတာကို မွတ္မိေနေပမယ့္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ မသိေတာ့ပါ။ ေနာက္တခါ ထူးထူးျခားျခား KNU နယ္ေျမမွာ တခါမွမေတြ႔ဖူးတဲ့ (ထုိင္၀မ္ကလို႔ ထင္ပါတယ္) ဗုဒၶဘာသာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး NGO တခုကိုလည္း မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမမွာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တရက္္မွာေတာ့ နန္းမကိတ္ကေန လုိင္းကားစီးၿပီး ဘုရားသုံးဆူရြာကုိ က်ေနာ္တို႔ သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကာလလုိမ်ဳိး ေစတီ သုံးဆူနေဘးမွာ ေစ်းတန္းမရွိေသးေပမယ့္ အဲဒီေစတီေတြဆီ မေရာက္ခင္ အေပၚဘက္နားက ေစ်းတန္းကေတာ့ အခုရွိေနတဲ့ ေစ်းတန္းအတုိင္း စည္းကားေနပါတယ္။ ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ၊ စားေသာက္ဖြယ္မ်ဳိးစုံ၊ ကုန္သည္မ်ဳိးစုံနဲ႔ မက္သေလေစ်းထက္ေတာင္ ပုိစည္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘက္ ဘုရားသုံးဆူကေတာ့ ဒီေန႔အေျခေနနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါ။ စစ္ၿပီးကာစ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကာလဆုိေတာ့ အခုလုိ ေစ်းဆုိင္ေတြ၊ တုိက္တာေတြ ဘာမွမရွိေသး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ နယ္စပ္က ဒီေဒသမွာေတာ့ မြန္ျပည္သစ္နဲ႔ KNU တပ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ တုိက္ပဲြျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စက္တင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ဘုရားသုံးဆူေဒသဆီ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မြန္ျပည္သစ္နဲ႔ KNU စစ္ပဲြၿပီးကာစ အခ်ိန္ေလးျဖစ္ၿပီး မဒတ၊ NDF က ၾကား၀င္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္၊ ဘုရားသုံးဆူကို မြန္-ကရင္ ပူးတဲြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးဆူရြာထဲ၀င္ၿပီး ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တရြာလုံးအႏွံ႔ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ပါ။ အဲဒီက အျပန္မွာေတာ့ ဘုရားသုံးဆူအနီးက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သစ္စက္တခုဆီ၀င္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၿပီး ဂ်ပန္ေရတြင္းရြာအနီးက ၁၀၂ တပ္ရင္းဆီ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သုံးဆူေဒသမွာ သတင္း ၂ ပါတ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး လက္မွတ္ရလို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦး ခ်ီတက္လာပါတယ္။

Posted in: