သူပုန္ေက်ာင္းသာတဦးရဲ႕ မာရသြန္ ခရီး (၁၈)
စန္ခရဘူရီကေန ကန္ခ်နဘူရီအထိ ႐ုိး႐ုိးဘတ္စကားအနီ၊ ကန္ခ်နဘူရီကေန ဘန္ေကာက္ကိုေတာ့ အဲယားကြန္းအစိမ္းေရာင္ကားကို စီးၿပီး ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ ၇ နာရီေလာက္မွာ ဘန္ေကာက္ စိုင္တုိင္းမုိင္ (ေတာင္ပုိင္းေဒသကားဂိတ္) ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆုိက္ေရာက္လာပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ျပႆနာက စပါေလေရာ။
သီေဘာဘုိးစခန္းမွ ေတာတြင္းတကၠသိုလ္နဲ႔ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္က် တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကုိ ေငြညွစ္တဲ့ရဲက ယူနီေဖာင္း၀တ္မထားဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ငွားတဲ့ တကၠစီေပၚ အတင္းတက္လာၿပီး မင္းတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) ပါလားဆုိၿပီး စစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ စုိင္တုိင္းမုိင္ကေန လပေလာင္ (Lat Phrao) လမ္းရွိ ဗဟုိဆက္သြယ္ေရး႐ံုးဆီ သြားဖုိ႔ တကၠစီငွားစဥ္ လပေလာင္ကို ျမန္မာေတြေခၚတဲ့အတုိင္း လက္ပေလာင္အုိ ဆုိၿပီး ေျပာလိုက္တာမွာ ကားသမားက နားမလည္လုိ႔ ေဘးကလူကို ေမးရာကေန အဲဒီေငြညွစ္တဲ့လူ ကားေပၚေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲက ယူနီေဖာင္း ဝတ္မထားေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ရဲမွန္းမသိ။ ေငြညွစ္မယ့္ လူဆုိး၊ လူလိမ္တဦးဦး လုိ႔ထင္ၿပီး “ဒီေကာင္ ငါတုိ႔ကို တခုခုလုပ္ရင္ေတာ့ ၀ုိင္းခ်မယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ပဒုိေလာင္း ၄ ဦးကို အမိန္႔ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ ကားသမားကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနတဲ့ ထား၀ယ္စကားကို နားမလည္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မ်က္နွာအေနထားနဲ႔ တကယ္လုပ္မယ့္ပုံကိုမ်ား ခန္႔မွန္းမိသလားမသိပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလူ ကားေပၚကေန ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကၠစီသမားက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ လပေလာင္အုိ ၁၀၁ ဆြိဳင္ ၁ ထဲက ႐ံုးခန္းေရွ႕အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်နုိင္ၿပီး ထုိင္းစကား မပီတဲ့ဒုကၡကုိ ေျပာရင္း ၀ုိင္းရယ္ၾကပါတယ္။
ဘန္ေကာက္ကေန မဲေဆာက္အဆင္းမွာေတာ့ နာမည္ႀကီး တာခ္ခ႐ုိင္ ေတာင္ၾကားဂိတ္မွာ အစစ္ခံရျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာင္ၾကားဂိတ္ဟာ ျမန္မာေတြကို ဖမ္းတဲ့ေနရာမွာ နာမည္အႀကီးဆုံးေနရာျဖစ္ၿပီး အခုခ်ိန္အထိ နာမည္ႀကီးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္ (တခ်ိဳ႕ကုန္တင္ကားေတြကုိ သံဆူးခြ်န္နဲ႔ထုိးၿပီး ရွာတဲ့အတြက္ သစ္သီးသစ္ရြက္ေတြၾကား ပုန္ၿပီးလုိက္လာတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံသားေတြ ဒဏ္ရာရတာေတြ၊ အသက္ရႈ ပိတ္ၿပီး ေသဆုံးတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္)။
မဲေဆာက္-ဘန္ေကာက္ကုိ အသြားအလာမ်ားတဲ့ ဗဟုိ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြဆီကေန ၾကားဖူးတဲ့စကားေတြအရ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကို ရဲကနႈိးၿပီး စစ္ေလ့မရွိဘူးဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေဆးေရးရဲ ကားေပၚတက္လာရင္ အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဖုိ႔ ပဒုိေလာင္း ၄ ဦးကုိ က်ေနာ္က ညႊန္ၾကားထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခဏခဏ တုိးဖူးၿပီး ျမန္မာစကားေတာင္ နည္းနည္းတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အထိ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရဲေတြရဲ့အေျခေနကုိ က်ေနာ္တုိ႔က မသိလုိက္။ ကားေပၚတက္လာတဲ့ ရဲက တခါတည္းတန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူေတြကုိမွ ေရြးၿပီး အရင္ဆုံး စစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦးထဲက အသားအညိဳဆုံး ပုဂၢိဳလ္ ကုိတင္စုိးကုိ ရဲက ဆဲြပါေလေရာ။
“ဘတ္ရွိလား၊ လက္မွတ္ပါလား” ဆုိၿပီး အဲဒီရဲက ျမန္မာလုိ မပီတပီနဲ႔ ေမးေနပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထုိင္းေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကို ထုတ္၊ ထုိင္းတ၀က္၊ အဂၤလိပ္တ၀က္ လက္ဟန္ေျခဟန္တ၀က္နဲ႔ တတ္သမွ်မွတ္သမ်ွ ၀င္ရွင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရဲက လက္မခံဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦးကို ကားေပၚကဆဲြခ်ၿပီး ဂိတ္တဲထဲ ေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တာ၀န္အႀကီးဆုံး ရဲအရာရွိက ေထာက္လွမ္းေရးလက္မွတ္ကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ၾကည့္ၿပီး ကားေပၚျပန္ တင္ေပးလုိက္မွပဲ ဒုတိယမၸိ သက္ျပင္းခ်နုိင္ပါတယ္။
ေတာတြင္းတကၠသုိလ္နဲ႔ နုိင္ငံေရးမႉးသင္တန္း
မဲေဆာက္ကုိေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္-ေမာ္လီခ်ဳိင္း (မလူးခ်ဳိင္း) လုိင္းကားကုိစီးၿပီး သီေဘာဘုိးစခန္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ၅ ဦး ခရီးနွင္ခဲ့ပါတယ္။ သီေဘာဘုိးဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား နာမည္အႀကီးဆုံး စခန္းတခုျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ကားဂိတ္ဆုံးတဲ့ ထုိင္းရြာကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ဖ်ားကုိ ျဖတ္သြယ္ထားတဲ့ ႀကိဳးတံတားေလးကို ၁၀ မီတာေလာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လုိက္တာနဲ႔ KNU လုံၿခံဳေရးဂိတ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။
ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ KNU လုံၿခံဳေရးဂိတ္ အနီးနားမွာ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးမွ်မရွိ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရး လက္မွတ္ရွိေနတယ္ဆုိၿပီး ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးဆီက လက္မွတ္ကုိ ယူမလာခဲ့တာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ အမွားပါပဲ။ နယ္ေျမေကာ္မီတီက ေရးေပးလုိက္တဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ကုိ ထုတ္ျပေပမယ့္ KNU ဂိတ္ စစ္ေဆးေရးအရာရွိက လက္မခံပါဘူး။
ေတာတြင္းတကၠသိုလ္မွာ နုိင္ငံေရးသင္တန္းတခု ေပးေနစဥ္
ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ့ က်ေနာ့္ပုံစံဟာ ၿမိဳ႕ေပၚက ထုိင္းရဲေတြအတြက္ ထုိင္းနုိင္ငံသားတဦးလုိ ပုံမွား႐ုိက္လုိ႔ ရေလာက္ေအာင္ ထုိင္းတဦးနဲ႔ တူေနေပမယ့္ ေတာထဲက KNU စစ္ေဆးေရးအရာရွိတဦးရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ ေတာထဲကေက်ာင္းသားနဲ႔ မတူဘဲ ဘန္ေကာက္က ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားလုိလုိ၊ သံ႐ံုးကလူလုိလုိ၊ ပဲြစားလုိလုိ ပုံေပါက္ေနတဲ့အတြက္ မယုံသကၤာျဖစ္ၿပီး အခုလုိ အေသခ်ာအစစ္ခံခဲ့ရတာလုိ႔ ျပန္သိခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သီေဘာဘုိး စခန္းေကာ္မီတီနဲ႔ ၀ါကီေတာ္ကီ အဆက္အသြယ္ ရသြားၿပီး သြားလုိ႔ရၿပီလုိ႔ ဂိတ္မႉးက ေျပာပါတယ္။ တကယ္က နယ္စပ္ဂိတ္နဲ႔ သီေဘာဘုိးရြာက သိပ္မေ၀း၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္႐ံုနဲ႔ ေရာက္ပါတယ္။
ေဟာ … သီေဘာဘုိးရြာကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဓာတ္ပုံထဲမွာ ျမင္ထားရတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ကလက္ေဒးရြာနဲ႔ အေတာ္အဆင္တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီေဘာဘုိးက ပုိစည္းကားၿပီး ေရလုိင္း၊ မီးလုိင္း ဆက္သြယ္ထားမႈက ပုိစနစ္က်တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခနနား၊ အေအးတခြက္စီေသာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေခ်ာင္းတခုကိုျဖတ္၊ ေတာလမ္းေတြအတုိင္း နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ သီေဘာဘုိးစခန္းနဲ႔ ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
သီေဘာဘုိးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အေဆာက္ဦေတြက က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူကလုိ ၀ါးတဲ၊ သက္ကယ္မုိးေတြ မဟုတ္သလုိ ကလက္ေဒး သံလြင္ဘက္ကလုိ သစ္စက္ကထြက္တဲ့ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာမ်ဳိးလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒီ ၂ ခုၾကားက အေျခေနလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေျခသလုံး ေလာက္ရွိတဲ့ ကြ်န္းသစ္နဲ႔ အျခားသစ္မာေတြကို ေတာထဲကေန အပင္လုိက္ ခုတ္ယူလာပုံရတဲ့ တုိင္ငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမစုိက္တဲေတြျဖစ္ၿပီး အမိုးကေတာ့ အင္ဖက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္းေတာေတြၾကားမွာ စခန္းေဆာက္ထားတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီး၊ ဘုရားသုံးဆူစခန္းေတြနဲ႔စာရင္ အရိပ္ေကာင္းၿပီး နည္းနည္း ပုိေအးတဲ့သေဘာ၊ ငွက္ဖ်ားပုိထူမယ့္သေဘာရွိပါတယ္။
အဲဒီကာလ စခန္းေကာ္မီတီ ဥကၠဌက အက္စ္ေအာင္လြင္ (အခု ဂ်ာမနီ)၊ အတြင္းေရးမႉးက ကုိေအာင္နုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏိုင္ငံျခားေရးဌာန တာ၀န္ခံ၊ အခု ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအင္စတီက်ဳ အဖြဲ႔သားနဲ႔ နုိင္ငံေရးအကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာတြင္းတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ကိုေအာင္နုိင္ဦးပဲျဖစ္ၿပီး ပဒုိသင္တန္း သို႔မဟုတ္ နုိ္င္ငံေရးမႉးသင္တန္းကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ သင္တန္းမႉးကေတာ့ ေရွ႕ေန ဦးေအာင္ထူး (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႈး ၁ နဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံ ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္လာသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ထူးဆီမွာ ပဒုိေလာင္းလ်ာ ၄ ဦးကို အေသခ်ာ အပ္နံွၿပီးတဲ့ေနာက္ သီေဘာဘုိးကေန မဲေဆာက္ကုိ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မဲေဆာက္ေဒသကေန မင္းသမီးဘက္ဆီ အၿပီးမျပန္ခင္မွာ နုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြကို ပုိ႔ရင္းနဲ႔ သီေဘာဘုိးစခန္းကို ေနာက္ထပ္ ၃ ေခါက္ေလာက္ ထပ္ေရာက္ေသးတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ သီေဘာဘုိးရဲ႕ စခန္းခဲြတခုျဖစ္တဲ့ ေမာကဲစခန္းကုိလည္း ၂ ေခါက္ေလာက္ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီကာလ ေမာ္ကဲစခန္းဥကၠဌဟာ ဦးတင္ေရႊ (ကြယ္လြန္) ျဖစ္ၿပီး စာရင္းစစ္တာ၀န္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္တခါ ေ၀ါေလရြာဘက္ကုိလည္း က်ေနာ္ တေခါက္ေရာက္ေသးေပမယ့္ တပ္မဟာ ၆ အတြင္းပုိင္းကုိေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဖူးလုိက္ပါ။ ေနာက္ထပ္ စာရင္းစစ္တာ၀န္နဲ႔ က်ေနာ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ခစန္း တခုကေတာ့ ေရေက်ာ္စခန္းျဖစ္ပါတယ္။
ေစာထစခန္းကိုေတာ့ Burma Coordinating Group (BCG) မွ နုိင္ငံျခားအလႉရွင္ ဧည့္သည္ေတြကုိ လုိက္ပုိ႔ရင္းနဲ႔ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ BCG ဟာ အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြကို ရိကၡာနဲ႔ ေနေရးထုိင္ေရး အဓိက ကူညီေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကိစၥကုိေတာ့ နယ္စည္းမျခား ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ႔ (MSF) က ကူညီေပးပါတယ္။
အဲဒီကာလဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသတင္း အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာမုိ႔ နုိင္ငံတကာက အလြတ္သတင္းေထာက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းသားစခန္းေတြမွာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီး သတင္းယူေနတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲက က်ေနာ္မွတ္မိေနသူ ၂ ဦးကေတာ့ ABSDF အေၾကာင္း ႐ုပ္သံ မွတ္တမ္း႐ုိက္ေနတဲ့ Image Asia မွ ၾသစေတလ်းသူ သတင္းေထာက္ ညီအစ္မနွစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာစကားကိုလည္း အေတာ္ေျပာတတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့တဲ့ အေနာက္တုိင္းသူေတြအျဖစ္ က်ေနာ္အမွတ္ရ ေနပါတယ္။
သီေဘာဘုိးစခန္းမွ တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ ျပင္ေနစဥ္
က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနစဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလည္း ထား၀ယ္ကေန ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပဲခူး၊ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကုိင္းကေန မုံရြာ၊ ဖုိး၀င္းေတာင္ အထိ ေရာက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ထား၀ယ္ရဲ႕ေအာက္ဘက္နားက ပုေလာ၊ ၿမိတ္၊ ေကာ့ေသာင္းဘက္ကို တခါမွ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ အေပၚဘက္ သို႔မဟုတ္ ဗဟုိဘက္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့ အေလ့အထရွိတာေၾကာင့္ ေအာက္ဘက္ကို မဆင္းျဖစ္ဘဲ အေပၚဘက္ကိုခ်ည္း သြားျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ေနေလမလားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment