The Voice Daily.
24-Feb-2018
ေရေပၚမွာျမင္ေနရေသာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ စစ္ဘက္ - အရပ္ဘက္က အာဏာခြဲေဝေရးကိုေျပာတဲ့အခါ တပ္မေတာ္ဘက္ကေန လႊတ္ေတာ္ထဲ အမတ္ေနရာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းယူထားတာနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္း ဝန္ႀကီးေနရာ ၃ ခုယူထားတာကိုသာ လူေတြက ေျပးျမင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီလိုလူအမ်ားျမင္သာတဲ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုထဲကအတိုင္း ျပင္ပေနရာယူမႈထက္ လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ထဲ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါး တပ္မေတာ္ (စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတိုင္) က စြဲကပ္ေနရာယူထားျခင္းက ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ စာေရးသူက ထင္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက ၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပဲ က်င့္သံုးခဲ့ဖူးၿပီး ၁၉၆၂ ကေန ဒီေန႔အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္လံုးလံုး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စစ္တစ္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြ နဲ႔သာ ရင္းႏွီးလာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတိုင္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြးအေခၚေတြက ျမန္မာလူထုၾကား အျမစ္တြယ္စြဲကပ္ေနၿပီး ဒါေတြကို အရပ္သားအစိုးရသက္တမ္း ၅ ႏွစ္အတြင္း ေခ်ဖ်က္ပစ္ဖို႔မလြယ္ေသးပါ။
တပ္မေတာ္နဲ႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတိုင္ဆိုတာ အစိုးရတပ္မေတာ္တစ္ခုတည္းကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့အဖြဲ႔ေတြ အားလံုးကို ဆိုလိုပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ လည္း လက္နက္ကိုင္အေပၚမူတည္ၿပီး အဲဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ ဩဇာအရွိန္အဝါကို သတ္မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဲဒီလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြတြင္းမွာေတာင္ ေ႐ြးေကာက္ခံပါတီဥကၠ႒ထက္ တပ္ကိုကိုင္ထားတဲ့ တပ္မွဴးေတြက ပိုဩဇာရွိေနတတ္ပါတယ္။
ဒါဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီလား။ လက္နက္ကိုင္အင္အားရွိမွ ႏိုင္ငံေရးဩဇာရွိမွာလား။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးခ်င္ရင္ လက္နက္ကိုင္အင္အားမ်ားမ်ား စုထားဖို႔လိုေနၿပီလား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီ အသြင္ေျပာင္းတဲ့အခါ ဒီလိုစဥ္းစားပံုေတြနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။
သမၼတနဲ႔ တပ္ခ်ဳပ္/ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ နယ္-လံု
၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ဗဟိုအစိုးရမွာ သမၼတက အာဏာအျမင့္ဆံုး ျဖစ္သလို ျပည္နယ္-တိုင္း အစိုးရေတြမွာလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က အာဏာအျမင့္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ ေန႔စဥ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၲရား တကယ္လည္ပတ္ေနပံုကိုၾကည့္ရင္ စာအုပ္ထဲကအတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိႏိုင္ပါတယ္။
သမၼတဦးထင္ေက်ာ္ အစိုးရေအာက္မွာ ဝန္ႀကီးဌာန ၂၁ ခုရွိၿပီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေအာက္မွာ ၃ ခုသာ (အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရးနဲ႔ နယ္စပ္ေရးရာကို တပ္မေတာ္က ယူထားၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးတစ္ခုကိုပဲ အရပ္သားအစိုးရအားေပးထား) ရွိပါတယ္။ အလားတူ ျပည္နယ္-တိုင္းေဒသႀကီး အသီးသီးမွာလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အပါအဝင္ ရွိသမွ်ဝန္ႀကီးဌာနအားလံုးကို အရပ္သားဝန္ႀကီးေတြက ယူထားၿပီး နယ္-လံုတစ္ခုကိုသာ တပ္မေတာ္ဘက္က ယူထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံကို အရပ္သားႀကီးစိုးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို႔ ေယဘုယ်ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တပ္မေတာ္က ကိုင္ထားတဲ့ ဝန္ႀကီးဌာန ၃ ခုက အရပ္ဘက္ဝန္ႀကီးဌာန ၂၁ ခုထက္ ပိုဩဇာရွိေနပါတယ္။ ျပည္နယ္-တိုင္းေဒသႀကီးေတြမွာလည္း ရဲ၊ ေထြ-အုပ္ေတြကို ကိုင္ထားတဲ့ နယ္-လံု က က်န္ဝန္ႀကီးေတြအားလံုးထက္ ပိုဩဇာႀကီးေနပါတယ္။ နယ္ခရီးစဥ္ေတြအတြင္း ျမင္မိသေလာက္ကေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ နယ္-လံုဝန္ႀကီးေတြေလာက္မွာပဲ လက္နက္ကိုင္လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ပါၿပီး က်န္ပင္နီဝတ္ဝန္ႀကီးေတြမွာ ဘာလံုၿခံဳေရးမွ မေတြ႔မိပါ။ ပင္နီဝတ္ သာမန္အမတ္ေတြဆို ပိုေဝးေပါ့။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ။ ျပည္နယ္-တိုင္း ဝန္ႀကီးအမ်ားစုက ဆရာဝန္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ က်ဴရွင္ဆရာေတြ၊ သာမန္အရပ္သားေတြကေန လာတာဆိုေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ ဘာမွမရွိပါ။ နယ္-လံုဝန္ႀကီးကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဆိုရင္ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဗိုလ္မွဴးဆိုရင္ တပ္ခြဲမွဴးေလာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာမို႔ တစ္စံုတစ္ရာ လက္ေတြ႔ တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိခဲ့ဖူးတဲ့အျပင္ စစ္တကၠသိုလ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာကို တစ္စံုတစ္ရာ သင္လာခဲ့ဖူးသူျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီလိုေနာက္ခံအခ်က္အလက္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရႏွစ္ရပ္ရွိေနတယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေတြက ၫြန္းဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီလာရင္လည္း သမၼတနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္အျပင္ တပ္ခ်ဳပ္ကိုပါ မပ်က္မကြက္အေလးထား ေတြ႔ဆံုေနတာ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြဘက္မွာလည္း လက္နက္အင္အားကို ဦးစားေပး
ဒါက ေနျပည္ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က အာဏာလည္ပတ္ပံု အခင္းအက်င္းပါ။ ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ရွိ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြရဲ႕ နယ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ဦးမလား။ လက္နက္ကိုင္အင္အား ၃ ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ “ဝ” UWSA နယ္ကိုပဲ အရင္ဆံုး ဥပမာေပးရပါလိမ့္မယ္။ တ႐ုတ္နယ္စပ္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္က သူတို႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့နယ္ေျမမွာ အစိုးရတပ္နဲ႔ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြအားလံုး “ဝ” အစိုးရခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဘာမွလုပ္ခြင့္မရွိပါ။ ဒါဟာ “ဝ”အဖြဲ႔မွာ လက္နက္ကိုင္အင္အား ၃ ေသာင္း ေက်ာ္ရွိေနလို႔၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ တျခားသူပုန္အဖြဲ႔ေတြထက္ “ဝ” အဖြဲ႔ က လက္နက္ကိုင္ပိုမ်ားေနလို႔ အစိုးရဘက္က လိုက္ေလ်ာေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
“ဝ” နယ္ကို နည္းနည္းေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေျမာက္ပိုင္း မဟာမိတ္အဖြဲ႔ဆိုတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ စစ္အင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာကိုေတာ့ ၂၀၁၆ ေႏွာင္းပိုင္းကျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္နယ္စပ္ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေပၚက တိုက္ပြဲေတြကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ KIA (ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္)၊ TNLA (တအာင္း အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္)၊ MNDAA (ကိုးကန္႔တပ္မေတာ္)၊ AA (ရခိုင့္တပ္မေတာ္) တို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါက အဲဒီကာလတိုက္ပြဲအတြင္း ပါဝင္ခဲ့တဲ့တပ္ေတြကို ေျပာတာပါ။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ “ဝ” UWSA မိုင္းလား၊ SSPP (ရွမ္းျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ) တို႔ပါ ပါဝင္လာတဲ့အတြက္ အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုး အဓိကသူပုန္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ ျဖစ္လာေနပါတယ္။
ဆိုလိုတာက လက္နက္ကိုင္အင္အားေတာင့္မွ၊ မိမိအင္အားနဲ႔ နယ္ေျမကို တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္မွ တစ္ဖက္ရန္သူက အေလးထားၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးလာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဒီလိုအင္အားေတြ တိုးခ်ဲ႕၊ နယ္ေျမေတြတိုးခ်ဲ႕၊ မဟာမိတ္ေတြဖြဲ႔ၿပီး လုပ္လာေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ႏွစ္ ၇၀ ကာလ လက္နက္ကိုင္အင္အားေပၚ အေျခခံတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႕ အစြန္းထြက္ျပႆနာေတြပါပဲ။
အဲဒီတပ္ေတြ ဒီလို အင္အားခ်ဲ႕ေနတာ၊ နယ္ေျမခ်ဲ႕ေနတာ၊ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ေနတာကို အျပစ္ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို လက္နက္ကိုင္ အင္အားနည္းတဲ့ သူပုန္အဖြဲ႔ငယ္ေတြကို အစိုးရတပ္ဘက္က ေနရာမေပးတဲ့အျပင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေခ်မႈန္းျပေနတာ အားလံုးအျမင္ပဲမဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ့ တိုင္းရင္းသားတိုင္းက လက္နက္ကိုင္တပ္ထူေထာင္ၿပီး မဟာမိတ္အျမန္ဖြဲ႔ရမလို ျဖစ္လာေနပါတယ္။ “လက္နက္ကိုင္တပ္ရွိေနလို႔ ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြ ဒီေလာက္ခံေနႏိုင္တယ္။ လက္နက္ကိုင္တပ္သာမရွိရင္ အမ်ိဳးပါေပ်ာက္သြားမလားမသိဘူး”ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသားအေရး သုေတသနလုပ္ေနသူ တစ္ဦးရဲ႕မွတ္ခ်က္ကလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။
လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္မွ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔
ဒီလိုလက္နက္အင္အားရွိမွ တိုင္းျပည္အင္အားရွိမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေပၚအေျခခံၿပီး ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို ၂၁ ရာစုဟာ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေခတ္ေရာက္ေနၿပီ၊ က်ည္ဆန္ရွိဖို႔ထက္ ပိုက္ဆံရွိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ တင့္ကားရွိဖို႔ထက္ ဘတ္စ္ကားရွိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းရတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္လွပါ။
တစ္ေလာကေတာ့ စစ္သံုးစရိတ္ဘတ္ဂ်က္ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ပညာေရးဘတ္ဂ်က္တိုးေပးဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပတဲ့သတင္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ဖိအားေတြၾကားပိတ္မိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ မေျပာရဲဘဲျဖစ္ေနတာကို ေက်ာင္းသားေတြက ထေျပာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တင္ျပခ်က္ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္လာဖို႔မလြယ္ေသးေပမယ့္ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္ကို ဒီေန႔လူငယ္ေတြက လက္မခံေတာ့ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သတိထားမိလာေစပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မူလအေျခအေန (စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ စစ္တပ္လႊမ္းမိုးတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္) ကို လိုလားသူေတြကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းမွာ တိုက္ပြဲေတြရွိေနဆဲျဖစ္တာမို႔ စစ္အသံုးစရိတ္ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ တစ္ခါ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ - ျမန္မာနယ္စပ္ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ (ႏိုင္ငံတကာအေခၚ ႐ိုဟင္ဂ်ာ) ဘဂၤါလီျပႆနာမ်ိဳးမွာဆိုရင္ တပ္မေတာ္ကသာ အခ်ိန္မီဝင္မထိန္းရင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကိုပါ ထိခိုက္ႏိုင္တာမို႔ စစ္အသံုးစရိတ္ ပိုေတာင္းေရးနဲ႔ စစ္တပ္ႀကီးစိုးေရးဟာ လိုအပ္ေနဆဲလို႔ ေထာက္ျပၾကပါတယ္။
လတ္တေလာအေနအထားအရ ဒါကို ျငင္းဖို႔ခက္ေပမယ့္ ဒါဟာ လံုေလာက္တဲ့ဆင္ေျခမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒီကိစၥကို ေထာက္ျပၿပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုကိစၥေတြရွိေနေအာင္ တမင္ဖန္တီးထားၿပီး စစ္အသံုးစရိတ္နဲ႔ စစ္တပ္လႊမ္းမိုးေရးကို ဆြဲဆန္႔ထားမသင့္ပါ။ ဒီကိစၥ ၂ ခု အျမန္ဆံုးေျပလည္ေအာင္ အင္အားစုအားလံုး ဝိုင္းဝန္းအေျဖရွာသင့္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ တပ္မေတာ္ကလည္း စစ္တန္းလ်ားဆီျပန္မယ္လို႔ ကတိေပးထားတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥေျပလည္ေရးကို အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ေဆာင္႐ြက္သင့္ပါတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ အႀကိတ္အနယ္ျငင္းခံုေနၾကတဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီးတဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြကို ဘယ္လိုလက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းလဲ၊ စကားလံုးလွေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ “လံုၿခံဳေရးဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းေရးကိစၥ” DDR (Disarmament, Demobilization, Reintegration) ကို ေဆြးေႏြးဖို႔လိုသလို တိုင္းရင္းသားတပ္ေတြ လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းၿပီးရင္ တပ္မေတာ္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးကစြန္႔ခြာၿပီး စစ္တန္းလ်ားဆီ ဘယ္လိုျပန္မယ္ဆိုတာကို အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔လိုေနပါတယ္။
၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက်င္းပေတာ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ အင္ဒိုနီးရွားတပ္မေတာ္လိုပဲ ပထမပိုင္းမွာ ပါလီမန္အတြင္း အမတ္ေနရာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းယူၿပီး အစိုးရသက္တမ္း ၅ ႏွစ္တစ္ခါ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်သြားလိမ့္မယ္လို႔ အကဲခတ္ေတြက နားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ဒုတိယသက္တမ္းကုန္ခါနီးတဲ့အထိ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကေန ေလွ်ာ့ခ်မႈမရွိတဲ့အျပင္ စစ္သံုးစရိတ္ေတာင္ ထပ္ေဆာင္းေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ အင္ဒိုနီးရွားတပ္မေတာ္စတိုင္ ႏိုင္ငံေရးခြာစစ္ပံုစံကေန ထိုင္းတပ္မေတာ္စတိုင္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဩဇာရွိေရးဘက္ဆီ ေ႐ြ႕လ်ားစျပဳလာေနၿပီလို႔ ေဝဖန္သူေတြက ေထာက္ျပလာေနပါတယ္။
ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့အလားအလာမဟုတ္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီကိုအသြင္ေျပာင္းတဲ့အခါ ပထမပိုင္းမွာ စစ္တစ္ပိုင္း အရပ္သားတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာကို နားလည္ေပးလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ အစိုးရသက္တမ္း ၂ ႀကိမ္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ စစ္ဘက္လႊမ္းမိုးမႈ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့က်လာၿပီး အရပ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ တျဖည္းျဖည္းအားေကာင္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာႀကံဳေနရတဲ့အေျခအေနက ၾကာေလ စစ္ဘက္လႊမ္းမိုးမႈက ပိုမ်ားလာေလျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္ဘက္ကို အားနည္းသြားေအာင္ လုပ္မိ၊ ေျပာမိရင္ပဲ တိုင္းျပည္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို ထိခိုက္ေစသူ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိသူဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္တဲ့ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ အေတြးအေခၚေတြဝင္လာေနတာဟာ အေတာ္ဆိုးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမႈဟာ အမ်ားျမင္သာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေနရာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု ျပင္ဆင္ေရးသာမက အမ်ားမျမင္သာတဲ့ ေရေအာက္မွာျမဳပ္ေနဆဲ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစတိုင္လႊမ္းမိုးမႈ၊ တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွ တိုင္းျပည္အင္အားရွိမယ္ဆိုတဲ့ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ေခတ္ အေတြးအေခၚ လႊမ္းမိုးမႈေတြကိုပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔လိုေနပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment