Tuesday, July 24, 2012

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေႏြ ေရာက္ျပီလား?(ျပန္လည္တင္ျပခ်က္)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (၃၁-၁၂-၁၁)

BBC ျမန္မာပုိင္းအစိီစဥ္မွာ ဒီမနက္ျကားလုိက္ရတဲ့ ေအာက္ပါသတင္းေျကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇-လက ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကုိ ျပန္လည္ေဖၚျပလုိက္ပါတယ္။ 

( မိုးသီးဇြန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ခြင့္ရ
ေနာက္ဆံုး ေရးသားခိ်န္ 24 ဇူလိုင္လ 2012 - 03:00

အေဝးေရာက္ ျမန္မာ နိုင္ငံေရး သမားေတြ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာဖို့ အစိုးရသစ္က ေခၚယူ ေနတဲ့ အထဲမွာ ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္ဦး ဥက0x081ကဋ0x081ဌ ေဟာင္း မိုးသီးဇြန္နဲ့ အေမရိကန္ ေရာက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းေတြ ပါဝင္တယ္လို့ သိရပါတယ္။ကိုမိုးသီးဇြန္၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဦးကိုကိုေလး စတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေတြက ျမန္မာျပည္ ျပုျပင္ေရးမွာ အတြင္းက ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွား ေနသူ ေတြနဲ့ ေတြ့ခ်င္တာရယ္၊ တတပ္တအား ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ ခ်င္တာရယ္ေျကာင့္ သြားျပီး ေလ့လာမယ္လို့ ဆိုပါတယ္။သူတို့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဝင္ေရးမွာ အစိုးရနဲ့ နီးစပ္သူက အေမရိကထိ သြားျပီး ကူညီေပးမယ္လို့ သိရပါတယ္။ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ေခတ္က မ်က္ကြယ္ ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ ထားခံရတဲ့ သူေတြလဲ ျပန္မယ့္ အထဲမွာ ပါပါတယ္။)
......................................................................................................

၂၀၁၁ ကုန္ဆုံးျပီး ၂၀၁၂ ကိုေရာက္ေတာ့မဲ့အခ်ိန္မွာ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္ေဟာင္း
အတြင္း ေရးျဖစ္ခဲ့သမွ်ထဲက အျကုိက္ဆုံး ေဆာင္းပါး ဘာျဖစ္မလဲလုိ့ ကုိယ္ဘာသာ
ေမးခြန္းထုတ္မိပါတယ္။ ကုိယ္ဘာသာေရး။ ကုိယ္ဘာသာေရြးတဲ့ တေယာက္တည္းျပုိင္
ပဲြမွာ ပထမ-ဆုရသြားတဲ့ေဆာင္းပါးကေတာ့ "တတိယ နုိင္ငံရဲ့ ဒုတိယ  ေ၀ဒနာ"
ေဆာင္းပါးဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ထုံးစံအတုိင္း အယ္ဒီတာအျကုိက္နဲ့ ပရိသတ္အျကုိက္ တထပ္တည္းမက်ပါဘူး။
ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ္ အျကုိက္ဆုံးအျဖစ္ေရြးလုိက္တဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ
လူဖတ္သိပ္မမ်ားဘဲ "Facebook ေပၚမွာေတာင္ လြတ္လပ္ခြင့္မရေသးတဲ့
ဘ၀ခါးခါးပုိင္ရွင္မ်ား" က လူဖတ္အမ်ားဆုံး ေဆာင္းပါး ျဖစ္ေနတာကို စီစစ္ေတြ့ရွိ
ရလုိ့ျဖစ္ပါတယ္။


ဘယ္လုိဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ တူညီခ်က္တခုကေတာ့ ဒီေဆာင္းပါး ၂-ပုဒ္စလုံးဟာ
ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြရဲ့ အေျခေနကုိ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ထားတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမ-ေဆာင္းပါးေရးတဲ့အခ်ိန္ဟာ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ ၂၃-နွစ္ျပည့္တဲ့ေန့ သုိ့မဟုတ္  ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနွိပ္နွင္းခံရျပိီးခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အပါ၀င္ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား နယ္စပ္ေဒသဆီ ေတာခုိလာျခင္း ၂၃-နွစ္ နွစ္ပါတ္လည္ေန့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ-ေဆာင္း ပါး ေရးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလ ၁၆-ရက္ေန့ က်ေနာ္အသက္ ၄၇-နွစ္ ျပည့္ေန့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါး ၂-ပုဒ္စလုံးဟာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရင္းကေန တတိယ-နုိင္ငံေတြဆီေရာက္သြား တဲ့ က်ေနာ္ရဲ့လုပ္ေဖၚကို္င္ဖက္ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေနာက္တခါ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ကေန နယ္စပ္ ကုိထြက္ပီး တတိယ နုိင္ငံဆီေရာက္သြားသူေတြ။ နုိင္ငံေရးအေျကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ့ တတိယ နုိင္ငံ ဆီ ေရာက္သြားသူေတြအားလုံး ဒီေန့ဒီအခ်ိန္။ အထူးသျဖင့္ လာမဲ့ ၂၀၁၂ မွာ ဘာေတြဆက္လုပ္ျကမလဲ။ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ "တုိင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ မိမိနုိ္င္ငံဆီျပန္လာပီး အစိုးရနဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါ" လုိ့ ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ စကားလုံးကို ဘယ္လို တုန့္ျပန္ျကမလဲ ဆုိတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမ-ေဆာင္းပါး ေရးကာစက ျပည္ေတာ္ျပန္သူဦးေရ ၃-ဦးေလာက္ဘဲ့ရွိေသးပီး အခုဆုိရင္ တဒါ ဇင္ ေက်ာ္ရွိေနပီျဖစ္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကလဲ အယင္ကထက္ ပုိဆူညံလာေနတာကိုျကားေနရ ပါတယ္။ ဒီျကားထဲ VOA တုိက္ရုိက္ေလလႈိင္းအစီစဥ္တခုမွာ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီးေလ့လာသူေတြကို မူ အရ ေထာက္ခံတယ္လုိ့ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တဲ့အေပၚ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တခ်ဳိ့က ေ၀ဖန္တာကိုလဲ က်ေနာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

က်ေနာ္ဆုိလုိတဲ့ ျပန္သင့္တယ္ဆုိတာဟာ "လက္နက္ခ် အညံ့ခံ" ပီး အျပီးတုိင္ ျပန္တာကိုဆုိလုိတာမဟုတ္ ဘဲ "အထဲမွာ ဘာမ်ားလုပ္ခြင့္ရမလဲ။ လုပ္ခြင့္ရသေလာက္ ၀င္လုပ္ျကည့္မယ္" ဆုိပီး က်ဳိးစားသူေတြကိုသာ ဆုိလုိ တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သြားလုိက္ လာလုိက္လုပ္ေနတဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြ။ မီဒီယာသမားေတြဟာ က်ေနာ္ ဆုိလုိတဲ့သေဘာထဲမွာပါ၀င္ျပီး အပီးတုိင္ျပန္ပီး "ျငိမ္"သြားသူေတြဟာ က်ေနာ္ဆုိလိုတဲ့အခ်က္နဲ့ မကုိက္ညီ ဘူးလုိ့ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။

မူ-အရေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အထဲမွာနုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္မရလုိ့ နယ္စပ္နဲ့ ျပည္ပမွာထြက္ပီးလုပ္ရသူေတြဟာ အထဲမွာ နုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မျပန္နုိင္စရာအေျကာင္း ဘာမွမရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ လုပ္ ခြင့္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ကတိစကားဟာ ဘယ္ေလာက္အထိေသခ်ာသလဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ အာမခံခ်က္ ရွိသလဲဆုိတာက အဓိက အျငင္းပြါးဘြယ္ျဖစ္ေနတယ္လို့ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ အခုလာမဲ့ ၂၀၁၂ နွစ္ဆန္းပုိင္းမွာ အစိုးရဖက္က အဓိကသက္ေသျပရမဲ့အခ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ့ ဒီအာမခံခ်က္ဟာ တဦးခ်င္းအတြက္ေပးတာလား။ အဖြဲ့စည္းလုိက္ေကာ မေပးဘူးလား။ ဒါဟာလဲ ၂၀၁၂- နွစ္ဦးပုိင္းမွာ အေလးထားစဥ္းစားေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ABSDF  ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ့ရဲ့ မဟာမိတ္ေတြျဖစ္တဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ ကိုင္အဖြဲ့ေတြနဲ့ အစိုးရျကား ေဆြးေႏြးေနေပမဲ့ ABSDF အပါ၀င္ နယ္စပ္က ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ့ေတြနဲ့ ေဆြးေနြးတာ က်ေနာ္တုိ့မျကားရေသးပါဘူး။ အမ်ဳိးသားညြန့္ေပါင္းအစိုးရ။ အမ်ဳိးသားေကာင္စီ စသျဖင့္ တပ္ေပါင္းစု အဖြဲ့ေတြ နဲ့ ေဆြးေနြးတာမ်ဳီးလဲမျကားရေသးပါဘူး။

ေနာက္တခါ မဟာမိတ္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ့ေတြနဲ့ ေဆြးေနြးေနတာေတြကေကာ အယင္အစိုးရ ေခတ္ကလုိ ယာယီ-အဆင္ေျပေအာင္သက္သက္လား။ တကယ္ဘဲ့ ပန္းတုိင္ ကိုေရာက္မဲ့။ တိက်တဲ့ နုိင္ငံေရးအေျဖ တခုထြက္မဲ့ ေဆြးေႏြးမႈလားဆုိတာကိုလဲ အစိုးရက သက္ေသျပဖုိ့ လုိေနပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ့ ကုိမင္းကုိနုိင္ အပါ၀င္ ၈၈-ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ။ ခြန္ထြန္းဥိးအပါ၀င္ တုိင္းရင္း သားေခါင္း ေဆာင္ေတြကို ၂၀၁၂-အေစာပုိင္းမွာ တကယ္လြတ္ေပးမလားဆုိတာကိုလဲ  အစိုးရက သက္ေသျပဖုိ့လုိေနပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္တဲ့ ျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈတခုကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္နဲ့ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ေတြ့ဆုံမႈ။ အေမရိကန္နုိင္ငံျခားေရး၀န္ျကီး ျမန္မာနုိင္ငံဆီ လာေရာက္လည္ပတ္မႈ။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းကစပီး လက္ရွိအစိုးရနဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္တုိ့ NLD ပါတီအျကား ပူးေပါင္းေဆာင္ ရြက္နုိင္မႈ။ အခုေနာက္ဆုံး လာမဲ့ ဧျပီလ ၁-ရက္ေန့မွာ က်င္းပမဲ့ ျကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြကို NLD ပါတီက ၀င္ေရာက္ယွဥ္ျပုိင္မယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ကုိယ္တုိင္ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ျပိး လြတ္ေတာ္ထဲ၀င္မယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ေတြဟာ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီး ေလ့လာသင့္ မသင့္ စဥ္းစားရာမွာ အေရးတျကီး ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္တဲ့အခ်က္ေတြျဖစ္လာေနပါတယ္။

နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလြတ္ေပးေရး။ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ့အေျဖရတဲ့အထိ ေတြ့ ဆုံေဆြးေႏြးေရး။ ျကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကုိ လြတ္လပ္စြာက်င္းပေရး။ NLD ပါတီနဲ့ စနစ္တက် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး... စတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အခု ၂၀၁၂-နွစ္ဦးပုိင္းမွာ အေကာင္ထည္ေပၚ လာေအာင္ အခုိင္အမာသက္ေသျပဖုိ့လုိေနပါတယ္။ ဒီလို သက္ေသမျပနုိင္မျခင္းကေတာ့ ဒီအျငင္းပြါးမႈဟာ ဆက္လက္ျပင္းထန္ေနဦးမယ္လို့ ျမင္ပါ တယ္။ ဒီလိုအျငင္းပြါးေနခ်ိန္မွာ အထဲ၀င္ျပီး က်ဳိးပန္းသင့္သူရွိသင့္သလုိ အျပင္ကေန ေ၀ဖန္ေနသူလဲ ရွိေနသင့္ တာအမွန္ဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအျမင္မတူ လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကဲြေနတာကိုက ဒီမုိကေရစီရဲ့ အေျခခံ လုိ့က်ေနာ္ကျမင္မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေျပာစရာျဖစ္ေနတဲ့တခုတည္းေသာအခ်က္ကေတာ့ အဲဒီလုိ အျငင္းပြါး ေ၀ဖန္ျကတဲ့အခါမွာ
ခံစားခ်က္ေတြ။ ပုဂုိလ္ေရးတုိက္ခုိက္မႈေတြကိုေရွာင္ပီး ပကတိ အခ်က္လက္ေပၚအေျခခံတဲ့။ အမ်ား ျပည္သူ အက်ဳိးရွိ မရွိေပၚအေျခခံတဲ့ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမႈမ်ဳိးျဖစ္ဘဲ့လုိေနတယ္လုိ့ နွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။။။

............................................................................................................


တတိယ နုိ္င္ငံရဲ့ ဒုတိယ ေ၀ဒနာ
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (၁၇ ၀၉ ၁၁)

မနက္ျဖန္ တနဂၤေနြ။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ဆုိရင္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ စစ္တပ္ကအာနာသိမ္းခဲ့တာ။ ဒါမွ မဟုတ္ အဲဒီ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္ကုိ လက္နက္ကို္င္ပီး ေတာ္လွန္မွရမယ္ဆုိပီး က်ေနာ္တုိ့တေတြ အိမ္ ကေနထြက္ခြါ ေတာခုိလာခဲ့တာ ၂၃-နွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါ။ အခု ၂၃-နွစ္ျကာျပီးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ အပါ၀င္ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ပီး ဘာေတြဆက္လုပ္ေနျကသလဲ။



ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ေနသလား။ တုိင္းျပည္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ နုိင္ငံရပ္ ျခားမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြသင္ယူေနျကသလား။ ဒါမွမဟုတ္ တုိင္းျပည္စီးပြါးတုိးတက္ေရးအတြက္ ကူညီနုိင္ေအာင္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ေတြျဖစ္ဖုိ့က်ဳိးစားေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေျခခံ လူမႈအဖြဲ့ စည္းေတြကိုေျပာင္းလဲနုိင္ဖုိ့အတြက္ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ့ အန္ဂ်ီအုိ-လုပ္ငန္းခြင္ကုိ ေလ့လာ ေနျကသလား။ ဒါမွမဟုတ္ စား၀တ္ေနေရးကိစၥ။ မိသားစုကိစၥနဲ့ဘဲ့ လုံးခ်ာလုိက္ပီး ၂၃-နွစ္ခရီးက ပန္း တုိင္ နဲ့ပုိနီးလာသလား။ ပုိေ၀းသြားသလား ဆုိတာကုိေတာင္ စဥ္းစားဖုိ့အခ်ိန္မရျဖစ္ေနတာလား..။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္က ေတာခုိလာတဲ့ေက်ာင္းသားအင္အားအမ်ားစု ျကီးဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္ လွန္ေရးနဲ့ အလွမ္းေ၀းရာ။ သူတုိ့အိမ္ကထြက္ခြါလာစဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္စပ္ကေတာေတာင္ေတြနဲ့ ေ၀းကြာရာ။ ေရခဲျပင္ ေတြ။ ဆီးနွင္းေတြဖုံးလြွမ္းေနတဲ့ ေျမာက္အေမရိကတုိက္။ ဥေရာပတုိက္နဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ေတြဆီ ေရာက္ရွိေနတာ ဆယ္စုနွစ္တခုေက်ာ္စျပုလာခဲ့ပါျပီ။

ကုလသမဂ-ကထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္းဇယားေတြ။ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ့ေတြကေျပာ တဲ့ စာရင္းဇယားေတြအရဆုိရင္ မနီလုိြင္အပါ၀င္ နယ္စပ္တေက်ာရွိ ဒုကၡသည္စခန္းအသီးသီးကေန တတိယနုိင္ငံေတြဆီထြက္သြားတဲ့ဦးေရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ကာလအတြင္း ၅-ေသာင္းေက်ာ္ ေနပီျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္အေမရိကားတုိက္က အေမရိကန္နဲ့ ကေနဒါက အမ်ားဆုံးလက္ခံထားတယ္ လုိ့ယူဆရပီး ျသစေတလ်နဲ့ ဥေရာပက ဒုတိယနဲ့ တတိယ-ေနရာေတြမွာရွိေနတယ္လုိ့ ခန့္မွန္းရပါ တယ္။

တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ အခု ဘာေတြလုပ္ေနျကသလဲ

ဒီေမးခြန္းက ေမးတာလြယ္သေလာက္ ေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းတခုျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အေသခ်ာသုေတသနလုပ္ပီး ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္းဇယားေတြ မေတြ့ရေသးတဲ့အတြက္ ဟုိတစ ဒီတစ ရထားတဲ့အခ်က္လက္ေတြေပၚအေျခခံထားတဲ့ မွန္းခ်က္ေလာက္ကိုဘဲ့ ဒီေနရာမွာတင္ျပနုိင္မဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ တတိယနုိင္ငံေရာက္ ဒုကၡသည္ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲမွာ ၈၈-က ေတာခုိခဲ့တဲ့ေက်ာင္း သား ၃-ေထာင္ ၀န္းက်င္ေလာက္ပါ၀င္မယ္လို့ခန့္မွန္းရပါတယ္။

အဲဒီထဲက အဆင္ျ့မင့္ပညာ ေဒါက္တာ ဘြဲ့နဲ့ မဟာဘြဲရသူ ၃၀-မျပည့္ေသးဘူးလုိ့ခန့္မွန္းရပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံအသီးသီးမွာ အသိမွတ္ျပု ဒီဂရီတခုခုရတဲ့အထိ ဆက္လက္ပညာသင္ျကားသူ ဦးေရကလဲ ၃၀၀-၀န္းက်င္ဘဲ့ရွိ မယ္လုိ့ခန့္မွန္းရပါ တယ္။ စီးပြါးေရးပညာရွင္အနဲအက်ဥ္းကုိေတြရေပမဲ့ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ကုိေတာ့ မေတြ့မိသ ေလာက္ပါဘဲ့။ မီဒီယာနဲ့ အန္ဂ်ီအုိ-အပါ၀င္ လြတ္လပ္တဲ့ လူမႈအသင္းအဖြဲ့ေတြကို ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေန သူ ဦးေရကလဲ ဒါဇင္ဂဏန္းေလာက္မွာဘဲ့ရွိပါတယ္။ ဆုိေတာ့ က်န္တဲ့လူအမ်ားစုျကီးက ဘာေတြလုပ္ ေနျကသလဲ။ ဒီလုိဘဲ့ ေနစဥ္ စား၀တ္ေနေရး။ မိးသားစုအေရးနဲ့ဘဲ့အလုပ္ရႈပ္ရွင္း ၂၃-နွစ္ ကုန္လြန္ သြားခဲ့တာလား။

တကယ္တန္းျပန္စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တတိယ-နုိင္ငံမွာအေျခခ်ေရးဆုိတာ အားလုံး အ ဆင္ေျပေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ေျပာမယုံ ကုိယ္ေတြျကုံမွသိဆုိတဲ့အတုိင္း တတိယနုိင္ငံမွာ ေနထုိင္ ရွင္သန္ ေရးဆုိတာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံမွာလုိ ကုိယ္ေျမ။ ကုိယ္အိမ္။ ကုိယ္မိသားစု။ ကုိယ္ေဆြမ်ဳီး။ ကုိယ့္မိတ္ေတြ။ ကုိယ္သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ခဲ့ပုံနဲ့ဘာမွမဆုိင္။ တကယ္ကို ဘ၀သစ္တခုက သုညကေန စ တင္ရုန္းကန္ရတာမ်ဳိးပါ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာနုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ေျမာက္အေမရိကားတုိက္နဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ဆီေရာက္ သြားသူေတြအဖုိ့ ဘာသာစကားသိပ္ျပသာနာမရွိေပမဲ့ ဥေရာပတုိက္ဆီေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ဘာ သာစကားသင္ျကားေရးကို အယင္ဆုံးေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ေဒသခံစကားမတတ္ဘဲနဲ့ ဘာအလုပ္မွ မ ရနုိင္တဲ့အတြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၂-နွစ္ေလာက္ကုိ ဘာသာစကားသင္တန္းနဲ့ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံရဲ့ မိတ္ဆက္အစီစဥ္ေတြကိုသင္ျကားရပါတယ္။ ပီးရင္ေတာ့ ၀ါသနာပါရာ ဘာသာရပ္သင္တန္းေတြကို ၆-လ တနွစ္ေလာက္တက္ပီး ရတဲ့အလုပ္ ၀င္လုပ္ျကေပေတာ့။

ရာရအလုပ္ဆုိတာ တကယ့္ကုိရရာအလုပ္ပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းကလုိမ်ဳီး အရုိးမ်ားသေလး။ ခ်ီးခါးသေလးေျပာပီး ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခ်င္ဘူး။ စာေရးျကီးမလုပ္ခ်င္ဘူးျငင္းေနလုိ့မရ။ အေမ့အိမ္ မွာတက္စားလုိက္။ ေဆြးမ်ဳိးအိမ္မွာစားလုိက္နဲ့ ဘာမွမယ္မယ္ရရမလုပ္ဘဲ လယ္ရာျပန္စားေရးလုပ္ေနဖုိ့ ဒီမွာ အေျခေနကခြင့္မျပု။ အသက္ျကီးမွ ဘာသာစကားအသစ္တခုကို သင္ရသူေတြအဖုိ့ မူလနုိင္ငံ သားေတြနဲ့ ဘယ္လုိမွယွဥ္ေရြးခံလုိ့မျဖစ္နုိင္။ ဒီေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ သန့္ရွင္း ေရးလုပ္သား။ ေဆးရံုနဲ့ လူအုိရံုအကူလုပ္သား။ မူျကုိေက်ာင္း ကေလးထိမ္းလုပ္သား။ ဆူရွိီဆုိင္ လုပ္ သား။ သတင္းစာပုိ့သမား။ ကုန္စုံဆုိင္ အေရာင္းစာေရး။ စက္ျပင္လုပ္သား...စသျဖင့္ ဒီအလုပ္ေတြကို ဘဲ့ လုပ္ေနျကရပါတယ္။ နယ္ျမုိကလူတခ်ဳိ့ဆုိရင္ေတာ့ သစ္သားစက္ရံုေတြနဲ့ စုိက္ပ်ဳိးေရးျခံေတြမွာ အလုပ္ရျကပါတယ္။ ဘာသာစကားကုိ သူမ်ားထက္ပုိထူးခ်ြန္သူ အနဲအက်ဥ္းကေတာ့ စကားျပန္ အ လုပ္နဲ့ အဆင္ေျပေနတာကိုေတြ့ရပါတယ္။ အဲ...အသက္သိပ္ျကီးမွေရာက္လာလုိ့ ပင္စင္တန္းရသြားသူ အနဲအက်ဥ္းလဲ အဆင္ေျပေနတာကုိေတြ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုျကီးကေတာ့ ထုိင္းနုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနီးပါး ရုန္းကန္ေနရဆဲ။

အေျခခံလူတန္းစားကလာတဲ့သူေတြအဖုိ့ ဒီလုိအေျခခံအလုပ္လုပ္ေနရတာကုိ သိပ္ျပသာနာမရွိ ေပမဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းက ျမုိနယ္ဆရာ၀န္ျကီးလုပ္လာသူ။ ျမုိနယ္အင္ဂ်င္နီယာလုပ္လာသူ။ ေက်ာင္း အုပ္ဆရာျကီးလုပ္လာသူ။ မဟာဘဲြ ရလာသူ။ တကၠသိုလ္တပုိင္းတစနဲ့ အထက္တန္းပညာသင္ဖုိ့စိတ္ ကူးယဥ္ပီးထြက္လာသူေတြခမ်ာေတာ့ သူတုိ့စိတ္ထဲမွာလုပ္ခ်င္ေနတာနဲ့ သူတုိ့ေနစဥ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနလုိ့ တခ်ိန္လုံး စိတ္ညစ္ေနရတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မလြဲ မေရွာင္သာလုိ့ ဒီအလုပ္ေတြကို ေန့စဥ္လုပ္ေနရေပမဲ့ သူတုိ့တတ္ထားတဲ့ပညာေတြ ဒီနုိင္ငံမွာ အလ ကားျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသာစကားေလးတခု မတတ္တာ။ မက်ြမ္းက်င္တာနဲ့ဘဲ့ ဆယ္နွစ္ဆယ္မုိးသင္ ထားခဲ့တဲ့ပညာရပ္ေတြ အလားကားျဖစ္ကုန္ရသလား။ အတတ္ပညာနဲ့အရည္ခ်င္းကို ဘာသာစကား တတ္မတတ္ေပၚအေျခဆုံးျဖတ္တာ တရားမွ်တမႈရွိပါရဲ့လား...စသျဖင့္ ကုိယ္ဟာကုိယ္အျငင္းပြါးရင္း ေန့စဥ္ဘ၀ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသူ မ်ားစြာကိုလဲ က်ေနာ္ေတြ့ေနရပါ တယ္။

"ဘာသာစကားဆုိတာ ဆရာ၀န္တုိ့။ အင္ဂ်င္နီယာတုိ့လုိ အတတ္ပညာရပ္တခု မဟုတ္ပါ ဘူး ဗ်ာ။ ျကားခံဆက္သြယ္ဖုိ့လိုအပ္တဲ့ ကရိယာတခုမွ်သာျဖစ္ပါတယ္" ဆုိပီး စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းဆင္း က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတဦးကေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာမမွာေတာ့ ေရာမ-ဥပေဒအတုိင္း ပါဘဲ့။ သူ့စကားမတတ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္။ ဒီေတာ့ စုိက္ပ်ဳိးေရးဘြဲရပုဂုိလ္လဲ သူ့ဘြဲနဲ့ဘာမွမဆုိင္တဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္တခုကို မျဖစ္မေန၀င္လုပ္ေနရတာ တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ပီးတဲ့ေန့ကေန ဒီ ေန့ အထိပါဘဲ့။


ID မပါ။ CV ဗလာနဲ့ အလုပ္ရွာရေလေသာအခါ

သူမ်ားအေျကာင္းေတြေျပာေနတာကေတာ့ ဟုတ္ပါပီ။ မင္းကုိယ္တုိင္ကေကာ အခု ဘာေတြ လုပ္ေနသလဲ။ သန့္ရွင္းေရးလုပ္သားလား။ သတင္းစားပုိ့သမားလားလုိ့ ပရိတ္သတ္တဦးဦးက ေမးလာ မယ္ဆိုရင္ ... "အဲဒီအလုပ္ေတြထဲက တခုခုရနုိင္ဖို့အတြက္ ေနာ္ေ၀းစာ အ-သုံးလုံးကုိ အခုမွ စတင္သင္ ယူေနရပါတယ္ခင္ဗ်ား" လုိ့ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အသက္ ၄၀-ေက်ာ္မွ ဘာသာ စကားအသစ္ တခုကို သင္ရတဲ့အလုပ္ဟာ သိပ္မလြယ္လွ။

နယ္စပ္နဲ့ ထုိင္းမွာေနတုန္းက ကရင္စကား ထုိင္းစကားေတြကုိ အေသခ်ာမသင္ဘဲနဲ့ေတာင္ ထုိင္းရဲမဖမ္းေအာင္။ ကရင္ဂိတ္ကျပသာနာမရွာနုိင္ ေအာင္အထိ ေျပာတတ္-ဖတ္တတ္ျဖစ္လာခဲ့ေပမဲ့ အခုေအာ္စလုိမွာေတာ့ လနဲ့ခ်ီပီး ေက်ာင္းမွာစနစ္ တက်သင္ေနတာေတာင္ ေနာ္ေ၀းစကားကမပီ။ သူမ်ားေျပာတာကုိလဲေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ ကုိယ္ ေျပာတာကိုလဲ သူမ်ားကနားမလည္။ ေရးေတာ့လဲလြဲေနဆဲ။ က်ေနာ္လက္ရွိတက္ေနတဲ့ Rosenhof-ေက်ာင္းက နုိင္ငံတကာ သက္ျကီးေက်ာင္းသား ေတြကိုျကည့္ပီး က်ေနာ္တုိ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က နာမည္ျကီးခဲ့တဲ့ အ-သုံးလုံးသင္တန္းကို အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ တခ်ိန္က အ-သုံးလုံးေက်ာင္း ဆရာဟာ အခုေတာ့ အ-သုံးလုံး သင္တန္းသားျဖစ္ေနပါေရာ့လား။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ့ ဒီဗီြဘီ-၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြရဲ့ထူးျခားခ်က္က ေနာ္ေ၀းေရာက္ တျခား ျမန္မာေတြနဲ့မတူ။ အခုေနာ္ေ၀းရွိ ျမန္မာနုိင္ငံသား ၃၀၀၀-၀န္းက်င္စလုံးဟာ ကုလသမဂ-ဒုကၡသည္ အ စီစဥ္နဲ့ ၂၀၀၂-ေနာက္ပုိင္း ေရာက္လာျကသူေတြျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာာ္တုိ့က အဲဒီအစီစဥ္ထဲကမဟုတ္။ ဒီဗြီဘီ -မွာတာ၀န္ထမ္းဖုိ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀-နွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ျမန္မာစာအုပ္အတုေတြနဲ့ ေရာက္ လာသူေတြျဖစ္ပီး ေနာ္ေ၀းလူအဖြဲ့စည္းရဲ့အျပင္ဖက္မွာ ကုိယ္အလုပ္နဲ့ကုိယ္ရႈတ္ေနသူေတြ။ အေျခခ်ဖုိ့ လဲ စိတ္ကူးမထားတဲ့အတြက္ ေနာ္ေ၀းစာနဲ့ ေနာ္ေ၀းလႈအဖြဲ့စည္းေျကာင္းလဲ ဘာမွေလ့လာမထား။ အခု အလုပ္ျပုတ္ပီဆုိေတာ့မွ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိနဲ့ ေနာ္ေ၀းစာကုိ ကျကီးခေခြးကေန စသင္။ ေနာ္ေ၀း လူအဖြဲ့စည္းအေျကာင္းကို "Vær så god" ကေန စေလ့လာပီး မေသစာ အလုပ္တခုရဖုိ့ အသဲအသန္ ျပင္ ဆင္ေနရတဲ့အေျခေနပါ။

ဒီေတာ့ အခု ေနာ္ေ၀းစာအတန္းထဲမွာ က်ေနာ္က လူထူးလူဆန္းျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။ ဘာေျကာင့္လဲ ဆုိရင္ ေနာ္ေ၀းစာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးဟာ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ကစလူေတြျဖစ္ပီး ၁၀-ေက်ာ္ ေနာ္ေ၀းမွာေနပီးမွ ေနာ္ေ၀းစာကုိ ကျကီးခေခြးကေန လာသင္တဲ့လူမ်ဳိး သူတုိ့မေတြ့ဖူး။ ေနာက္တခါ အင္တာနက္နဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာေတြ့တဲ့ က်ေနာ္အမည္က ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ ပါ့စပုိ့ထဲကအမည္က ေနာက္တမ်ဳိးျဖစ္ေနတာကိုလဲ သူတုိ့ကနားမလည္။ ပုိဆုိးတာက ေမြးေန့ေတာင္ ၂-ခုျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။ " အမည္ကေတာ့ မင္းမျကုိက္ရင္ အသစ္ေျပာင္းလို့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမြးေန့ကေတာ့ လူတဦးဟာ တ သက္မွာတခါဘဲေမြးတဲ့အတြက္ မင္း ၂-ခါေမြးခြင့္ မရွိဘူး" လုိ့ ေနာ္ေ၀းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ အ ေျကာင္းနားလည္တဲ့ မိတ္ေဆြတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ စာအုပ္အတုထဲကဟာ ေတြကုိ ကြန္ျပူတာစင္စတန္က အတည္ယူလုိက္တဲ့အတြက္ အတုေတြဟာ အမွန္ျဖစ္သြားပီး တကယ္ အမွန္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ျပင္နုိင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။

ဒီေတာ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္ သို့မဟုတ္ ၀င္းထိန္အမည္နဲ့ က်ေနာ္ ရထားခဲ့တဲ့ စာရြက္စာတန္း ေတြ။ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ။ ဒီပလုိမာေတြဟာ လက္ရွိ ပါ့စပုိ့ထဲကအမည္နဲ့ ဘာမွမဆုိင္ေတာ့။ ဆုိင္ရင္ ေတာင္မွဘဲ့ ျမန္မာျပည္က တတ္လာတဲ့ ပညာေရးကို ဒီမွာကအသိမွတ္မျပု။ သတင္းေထာက္ ၁၅-နွစ္ ေက်ာ္လုပ္လာတယ္ဆုိေပမဲ့ အဲဒီအေတြ့အျကုံကုိ ဒီနုိင္ငံကအသိမွတ္မျပု။ ဒီနုိင္ငံက အသိမွတ္ျပုထား တဲ့ ဘြဲဒီဂရိီမ်ဳိးမရွိဘဲနဲ့ ဘယ္လုိလုပ္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ေနတာလဲလုိ့ေတာင္ အေမးခံလုိက္ရပါေသး တယ္။ ဒီေတာ့ ေနာ္ေ၀းစာကုိ အ-သုံးလုံးကေနစသင္ျပီး သတင္းေထာက္သင္တန္းကုိ အစကေန ျပန္ တက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ စကားေျပာစရာသိပ္မလုိတဲ့ သတင္းစာပုိ့တဲ့အလုပ္ကုိ၀င္လုပ္မလား။

တနည္း အားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္ဟာ "ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ သ တင္းစာဆရာ။ ေနာ္ေ၀းေတြအတြက္ေတာ့ သတင္းစာပုိ့သမား'' ျဖစ္မဲ့ အလားလာက ပုိပုိမ်ားလာေနပါ တယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ လူ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲက ၁၀-ဂဏန္းေတာင္ မျပည့္တဲ့သူရဲေကာင္းေတြလုိ အားလုံးကုိစြန့္လြတ္ပီး ထုိင္းနယ္စပ္ကုိျပန္ကာ ေဘာ္လန္တီယာ ဆက္ လုပ္မလား ဆုိတာဟာ မျကာခင္ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။


အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနြ ေရာက္ပီလား

ဘ၀သစ္တခုအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း ၃-သြယ္ကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္စဥ္းစားေနစဥ္မွာ အရပ္၀တ္ စစ္အစိုးရသစ္ရဲ့သမၼတျကီးကေန ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြ ျပန္လာခ်င္ကျပန္လာနုိင္တယ္ ဆုိပီး ေလသံပစ္လုိက္တဲ့အတြက္။ ျပန္ခ်င္သူတခ်ဳိ့လဲ တကယ္ျပန္ေနျကတာကုုိ စတင္ျမင္ေတြ့ေန ရပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ လမ္းတသြယ္ကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမလုိျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ျပသာနာက အခုလုိအိမ္ျပန္နည္းဟာ က်ေနာ္တုိ့ ေတာစခုိစဥ္က စဥ္းစားလာခဲ့တဲ့ အိမ္ ျပန္နည္းမ်ဳိးမဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးတုန္းက က်ေနာ္တုိ့တေတြစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္နည္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ့ေတာမခုိခင္ နွစ္ ၄၀-ခန့္ကျကုိတင္ေတာခုိခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ့ ရဲေဘာ္ ၃-က်ိပ္၀င္ေတြဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ျကီး ထုိင္းနယ္စပ္ကေန ျမန္မာ နုိင္ငံထဲ စစ္ေျကာင္းခ်ီပီး၀င္လာတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳီး။ ျပည္သူေတြက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ျကုိဆုိတဲ့ ေအာင္ပဲြခံအိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အေျခေနဟာ က်ေနာ္တုိ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလုိျဖစ္မလာခဲ့။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ့ ရဲ ေဘာ္ ၃-က်ိပ္ဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မွအပ အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာခုိခဲ့တဲ့ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမူနစ္ပါတီ။ ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ့ လူမ်ဳိးစုတပ္ဖြဲ့ အ သီးသိီးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ေအာင္ပဲြနဲ့အတူ အိမ္ျပန္နုိင္တာမ်ဳိး တဖြဲ့မွမေတြ့ရေသး။ လာမဲ့ နွစ္ပုိင္းအတြင္း မွာလဲ ျပန္နုိင္မဲ့ လမ္းစမျမင္ရေသး။ ... ဘာေတြမ်ား က်ေနာ္တုိ့ မွားယြင္းအားနဲခဲ့လုိ့လဲ။ ေတာခုိ ကာစ ကတည္းက ေမးလာခဲ့တဲ့ေမးခြန္းဟာ အခုခ်ိန္ထိ အေျဖမထြက္ေသးပါ။

ဆုိေတာ့ ေအာင္ပြဲနဲ့အတူ မျပန္နုိင္ရင္ အရႈံးေပးျပီး ဒါမွမဟုတ္ သံတမန္ဆန္ဆန္ စကားလုံး ေတြကိုေရြးသုံးရမယ္ဆုိရင္ ဟုိဖက္ကဖိတ္ေခၚလုိ့ သင့္ေတာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခေနျကည့္ပီး ျပည္ ေတာ္ျပန္ျကမလား။ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ့နဲ့ အြန္လုိင္းကေန သေဘာထား တီး ေခါက္ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ဲ့ပါတယ္။
"ရူးေနလားဗ်ာ။ ေထာင္ထဲကလူေတြကိုမလြတ္ေပးဘဲနဲ့ အျပင္ကလူေတြကိုဖိတ္ေခၚေနတယ္ ဆုိတာ အဓိပါယ္မရွိဘူး" လုိ့ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းဘ၀ကေန တတိယ-နုိင္ံဆီ ေရာက္လာသူ တဦးကေျပာပါတယ္။

ABSDF ရဲေဘာ္ဘ၀ကေန တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ေနတာ ၁၀-နွစ္နီးပါးရွိတဲ့ျပိီျဖစ္တဲ့ ပုဂုိလ္ တဦးကေတာ့..."နယ္စပ္မွာ တုိက္ပဲြေတြအရွိန္ေကာင္းေနပီ။ လူမ်ဳိးစုျပသာာနကုိ သူတုိ့ဘယ္လိုကိုင္မ လဲ။ ဒီေတာ့ ျပန္ခ်င္းျပန္ရင္ ရန္ကုန္မျပန္ဘဲ နယ္စပ္ကုိျပန္ပီး မဟာမိတ္ေတြနဲ့အတူ တုိက္ပဲြ၀င္သင့္ တာေပါ့ဗ်" လုိ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။
၁၉၉၀-ေနာက္ပုိင္းက်မွ ေတာခုိျပီး တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္လာတဲ့ နုိင္ငံေရးပါတီတခုမွ ပါတီ ၀င္တဦးကေတာ့..."နယ္စပ္မွာလဲ အေျခေနကမေကာင္းဘူးဗ်။ ဘယ္ဒုိနာ (အလွဴရွင္) ကမွ က်ေနာ္တုိ့ ကိုမေပးေတာ့ဘူး။ ဒုိနာေတြက နယ္စပ္ကုိေက်ာ္ပီး ျပည္တြင္းထဲ၀င္ဖုိ့ျပင္ေနပီဆုိေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ့ ABSDF လုိမ်ဳိး ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကရတဲ့ ေငြနဲ့ လည္ပါတ္ရမဲ့သေဘာမ်ဳိးျဖစ္လာေနပီ" လုိ့ေျပာပါတယ္။

ထုိင္းနဲ့မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းကေန ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူပီး တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ လာသူ တဦးကေတာ့ "ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြ။ ျမန္မာနုိင္ငံထဲကလူေတြက နုိင္ငံျခားထြက္ခ်င္လုိ့ အသဲအသန္ က်ဳိးစားေနခ်ိန္မွာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ပီးမွ အားလုံးကိုစြန့္ပီး ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူထက္ မုိက္တဲ့လူ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲဗ်" လုိ့ အရွိ္တရားတခုကုိ ရုိးသားစြာထုတ္ေျပာလာ ပါတယ္။ သူရဲ့ေျပာဆုိခ်က္ဟာ ေရွ့ကပုဂုိလ္ ၃-ဦးရဲ့ေျပာဆုိခ်က္ထက္ ပိုလက္ေတြ့က်တယ္လုိ့က်ေနာ္ ယူဆပီး ဒီလုိပုဂုိလ္ေတြဟာ တတိယ-နုိင္ငံအေျခခ် လူ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲက လူမ်ားစုျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ့ တြက္ ခ်က္မိပါတယ္။


တျခားနုိင္ငံေတြမွာေကာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္သူေတြ ဘယ္လိုအိမ္ျပန္ျကသလဲ

ဆုိေတာ့ ဒီလူေတြဟာ အိမ္ျပန္ဖုိ့ စိတ္ကူးမရွိျကေတာ့ဘဲ အထဲကလူေတြကိုေတာင္ အျပင္ ကုိအျမန္ေခၚထုတ္ဖုိ့စိတ္ကူးေနျကပီလား။ တျခားနုိင္ငံေတြမွာေကာ နုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲတခုခုျဖစ္ ရင္ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္သူေတြ အိမ္ျပန္ျကသလား။ မျပန္ဘဲ ဒီတုိင္းဘဲ့ေနပီး တတိယ-နုိင္ငံမွာဘဲ့ ေခါင္းခ်သြားျကသလား။ က်ေနာ္စဥ္းစားရင္းနဲ့ အိမ္နီးခ်င္းနုိင္ငံတခ်ဳိ့ကုိ ေစာင္းငဲ့ ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျကည့္ျဖစ္တယ္ဆုိေပမဲ့ ပညာရွင္တဦးလုိ အခ်ိန္ယူသုေတသနလုပ္ စစ္တန္းထုတ္ တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္တာအတြင္း ကုိယ္ေတြ့ျကုံခဲ့။ ျမင္ခဲ့ရတာကို နႈိင္းယွဥ္တင္ျပတဲ့ အဆင့္ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ့ ABSDF နဲ့ ျမန္မာဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈ ထုိင္းနယ္စပ္နဲ့ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အား ေကာင္းစဥ္ ၁၉၉၀-ျပည့္လြန္နွစ္ေတြက က်ေနာ္တုိ့ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနဲ့အတူ ေဆြးေႏြးပဲြေတြလုပ္ ။ စီမီနာေတြအတူတက္ခဲ့တဲ့ အေရွ့တီေမာက သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၂၀၀၀-ျပည့္နွစ္၀န္းက်င္မွာ ျပည္ ေတာ္ျပန္သြားပါတယ္။ ကုလသမဂ-ရဲ့ျကား၀င္ျဖန္ေျဖမႈအရ သူတို့နုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလုိ့ အခုလုိျပန္ သြားတာျဖစ္ပီး က်ေနာ္တုိ့နဲ့ ဘန္ေကာက္မွာလက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ Xanana Gusmão က သမၼတ။ နုိဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ José Ramos-Horta က ၀န္ျကီးခ်ဳပ္ေတြအျဖစ္ တာ ၀န္ယူပီး တုိင္းျပည္ကုိျပန္လည္ထူေထာင္လုိက္တာ အခု အေတာ္ခရီးေရာက္ေနပါပီ။

သူတုိ့လိုအိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ေမ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ အေျခေနက အဲဒီလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ ။ တျခားအာဆီယံနဲ့ အာရွနုိင္ငံေတြမွာလဲ ဒီလုိအေျခေနမ်ဳိးကိုမေတြ့မိ။ လူမ်ဳိးစု သူပုန္ထ ေနတဲ့ နုိင္ငံေတြရွိေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ တုိင္းျပည္တခုလုံးကိုေျပာင္းလဲသြားေအာင္။ လစ္ဗ်ားက သူပုန္ေတြလုိ နုိင္ငံတခုလုံးကုိသိမ္းနုိင္တဲ့ အေျခေနမ်ဳိးမေတြ့မိေသး။ ကေမၻာဒီးယားမွာဆုိရင္ ကြန္ျမူနစ္သူပုန္ ခမာနီ ေတြ ေခါတ္ကုန္သြားတဲ့အျပင္ Pol Pot-အစိုးရရဲ့လက္က်န္ေခါင္းေဆာင္ေတြ နုိင္ငံတကာခုံရံုးတင္ခံေန ရပါတယ္။ ထုိင္းနယ္စပ္တေလ်ာက္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြကိုလဲ ပိတ္ပစ္လုိက္ပီး ဒုကၡသည္ေတြကိုလဲ အိမ္ျပန္ပုိ့နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ နီေပါမွာေတာ့ ကြန္ျမူနစ္သူပုန္ေတြ အင္အားဆက္ေကာင္းေနပီး လူမ်ားစု အျဖစ္နဲ့ ပါလီမန္နဲ့ အစိုးရအဖြဲ့ထဲပါ၀င္နုိင္တဲ့အထိ တုိးတက္ေနပါတယ္။ သိရိလာကၤာမွာေတာ့ တမီး က်ားသူပုန္ေတြ အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းခံလုိက္ရပါတယ္။ အဲ...တိဘက္ေဒသမွာေတာ့ အေျခေနေတြဟာ မေသခ်ာမခ်ာရွိေနဆဲျဖစ္ပီး ဘုန္းေတာ္ျကီးတလုိင္းလာမားနဲ့ ျပည္ပေရာက္ တိဘက္ေတြ အခုခ်ိန္ထိ အိႏၵိယမွာေသာင္တင္ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိအေျခေနမ်ဳိးမွာ တရုတ္ကြန္ျမူနစ္အစိုးရနဲ့ ဗိယက္နမ္ကြန္ျမူနစ္အစိုးရေတြက ျပည္ပ ေရာက္ ပညာတတ္ေတြ။ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္လာဖုိ့ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါမွာ အေတာ္ မ်ားမ်ားျပန္သြားျကတာကိုလဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ ျဖစ္စဥ္အတြင္း က်ေနာ္သတိထားမိပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ... အခု သမၼတဦးသိန္းစိန္က ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးဟာ တရုတ္နဲ့ဗီယက္နမ္က ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းနဲ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနေလမလား။

ဆုိိလုိတာက နုိင္ငံေရးကိုပုံစံကိုေတာ့ ကြန္ျမူနစ္ပါတီနဲ့ ကြန္ျမူနစ္အစိုးရက အပုိင္အနုိင္ ထိမ္း ခ်ဳပ္ထားဦးမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေမပဲ့ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-တခ်ဳိ့ကုိေတာ့ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပါတ္သလုိ လမ္းစဖြင့္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ အခု ျမန္မာနုိင္ငံမွာလဲ ဒီလုိပါဘဲ့။ နုိင္ငံေရးကိုေတာ့ ၂၀၀၈-ဖြဲ့စည္း ပုံနဲ့ စစ္တပ္ျကီးစုိးတဲ့ အာဏာပုိင္အဖြဲ့က အပိုင္အနုိင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စီးပြါးေရး နဲ့ တျခားအေသးအမွြား ဂြင္-တခ်ဳိ့ကုိေတာ့ စတင္ဖြင့္ေပးေတာ့မယ္။ ဒီအတြက္ ျပည္ေတာ္ျပန္လာပီး လက္တြဲေဆာင္ရြက္ျကပါလုိ့ ဖိတ္ေခၚတဲ့သေဘာလုိ့ က်ေနာ္နားလည္မိပါတယ္။

ဒီလုိလမ္းဖြင့္ေပးတာ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ နုိင္ငံေရးစနစ္ကိုမျပုျပင္ဘဲ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-ေတြမွာ နဲနဲခ်င္းဖြင့္ေပးတာကုိ တခ်ဳိ့ကလက္မခံနုိင္ေပမဲ့ တခ်ဳိ့ကေတာ့ ဒါကုိ အေျပာင္းအ လဲရဲ့လမ္းစလုိ့ျမင္ျကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလုိလမ္းစဖြင့္ပီးေနာက္ပုိင္းမွာ တရုတ္နဲ့ ဗီယက္နမ္ရဲ့ စီးပြါး ေရးဖြံျဖုိးမႈအျကီးအက်ယ္တုိးတက္လာတာကိုေတြ့ရမွာျဖစ္ပီး အခုဆိုရင္ ကြန္ျမူနစ္တရုတ္ဟာ ဒီမုိ က ေရစီ ဟီးရုိးျကီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ အေျကြးရွင္ေတာင္ျဖစ္လာတဲ့အထိ အေျခေနက ေျပာင္း ျပန္အခ်ဳိးနဲ့ကုိ တရွိန္ထုိးေျပာင္းလဲ လာေနပီျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအရွိတရားကုိ ဘယ္သူကမွျငင္းခ်က္မထုတ္နုိင္ပါ။ တခ်ိနည္းမွာဘဲ့ ေနာက္ထပ္ ျငင္းခ်က္ မထုတ္နုိင္တဲ့ ေျပာင္းျပန္သက္ေရာက္မႈတခုကလဲ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒိီေလာက္ စီးပြါးေရး ေတြတုိးတက္ပီး အေမရိကန္ရဲ့အေျကြးရွင္ျဖစ္ေနတဲ့နုိင္ငံက တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ ေထာင္-ေသာင္းခ်ီပီး ေန့ စဥ္ အေမရိကား။ ဥေရာပနဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ေတြဆီ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ့ ထြက္ေျပးေနျကတဲ့အခ်က္ျဖစ္ ပါ တယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ စီးပြါးေရးဖြံျဖုိးေနယုံနဲ့လဲ ကိစၥကမျပီးေသး။ ေနာက္ဆက္တဲြ နုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ပါ ျပုျပင္ဖုိ့လုိအပ္ေနဆဲဆုိတာကို သက္ေသျပေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ဒီေန့ျမန္မာနုိင္ငံဟာ တရုတ္နဲ့ ဗီယက္နမ္လုိ နုိင္ငံေရးမျပုျပင္ဘဲ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-ေတြျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆီသြားဖုိ့ အဆင္သင့္ျပင္ေနပီလား။ ဒီအေျခေနမွာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ပညာတတ္ပုဂုိလ္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီး အစိုးရသစ္နဲ့လက္တြဲေဆာင္ရြက္ဖုိ့အခ်ိန္တန္ေနပိီလား။ အြန္ လုိင္းေပၚမွာ ေတြ့တဲ့ မီဒီယာသမားတဦးကို က်ေနာ္ထပ္ေမးျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

"ျပန္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကထြက္လာကတည္းက ျပန္ဖုိ့ေစာင့္ေနတာဘဲ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္သိ ကၡာရွိတဲ့အိမ္ျပန္ျခင္းနဲ့ အလုပ္လုပ္နုိင္ဖုိ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိ ထားေစခ်င္ပါတယ္" လုိ့ အဲဒီပုဂိုလ္ကေျပာပါတယ္။ "မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြရေအာင္ အထဲကုိ၀င္ျပီး က်ေနာ္တုိ့က်ဳိးစားဖုိ့လုိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိလာတဲ့သူကုိ အီးေမးလ္။ အင္တာနက္ သုံးလုိ့ဆုိပီး အီလက္ထေရာ နစ္ပုဒ္မနဲ့တရားစဲြေထာင္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ" လုိ့ သူက ေထာက္ျပပါ တယ္။

ေနာက္တခါ အင္တာနက္။ တယ္လီဖုန္းအပါ၀င္ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြ။ အေျခခံအေဆာက္ ဦေတြ ဘာမွအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့အတြက္ ျပည္ပကေနျပန္လာသူေတြ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေနနုိင္ပါ့မ လား။ အလုပ္လုပ္နုိင္ပါ့မလားဆုိတာကိုလဲ သူက စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ "ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ျပန္ တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေဒါက္တာေဇာ္ဦးတုိ့ျပန္သလုိမ်ဳိး သြားလုိက္-လာလုိက္အေျခေနမ်ဳိးဘဲ့ရွိမွာပါ။ ဟုိ မွာျပန္ပီး အပီးေနဖုိ့ဆုိိတာကေတာ့ ဒီအစိုးရသက္တန္း ပထမ-၅-နွစ္အတြင္းမွာေတာ့မျဖစ္နုိင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္" လုိ့လဲ သူကဆုိပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ေဒါက္တာေဇာ္ဦးတုိ့လုိ အခုေျပာေနတဲ့မီဒီယာ ဆရာလုိ ပုဂုိလ္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီး အလုပ္လုပ္နုိင္ဖုိ့က်ဳိးစားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါပီ။ လူမ်ားစုျကီးျဖစ္တဲ့ လူဦးေရ ၅-ေသာင္းေလာက္က ဘာဆက္လုပ္ျကမွာလဲ။ ၂၀၁၀-ေရြးေကာက္ပဲြကာလတုန္းကလုိမ်ဳိး Vote No, No Vote နဲ့ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြါးပီး အျပန္အလွန္တုိက္ခုိက္ရင္းနဲ့ ျကံဖြံ့ပါတီ အျပတ္အသတ္အနုိင္ရသြားတဲ့အေျခေနမ်ဳိးဆီ တြန္းပုိ့တဲ့အျဖစ္မ်ဳီးကို ထပ္လုပ္ျကဦးမွာလား။ ဦးသိန္းညြန့္လုိ အမတ္မ်ဳီး လြတ္ေတာ္ထဲ မ်ားမ်ားေရာက္ သင့္တယ္လို့ မထင္ျမင္မိဘူးလား။

ဆုိလုိတာကေတာ့ ျပန္၀င္ခ်င္သူနဲ့ မ၀င္ခ်င္သူေတြျကား အျပန္ အလွန္ တုိက္ခုိက္ပီး အင္အားျဖုန္းျကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈရွိရွိနဲ့ သူအေျခေန။ ကိုယ့္ အေျခေနအရ အားလုံးအလုပ္ျဖစ္နုိင္မဲ့ လမ္းေျကာင္းတခုေပၚမွာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျကမလား။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီေန့ေျပာေနျကတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းဆုိတဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ က်ေနာ္ တုိ့ ေတာစခုိစဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိတာဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။

..............................................................................................................................




Face Book ေပၚမွာေတာင္ လြတ္လပ္ခြင့္မရေသးတဲ့ ဘ၀ခါးခါးပုိင္ရွင္မ်ား
ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ (16-12-11)

    ကမၻာ့လူဦးေရ သန္း ၈၀၀-ေက်ာ္ဟာ ေန့စဥ္ Facebook သုံးေနတယ္လုိ့သိရပီး အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာလူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ အခု ဒီေဆာင္းပါးကို လာ ဖတ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြမွာေတာ့ Facebook အေကာင့္တခု ရွိလိမ့္မယ္လို့ထင္ပါတယ္။ "ဟုတ္တယ္မုိ့ လား"

    ရွိတယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိစိတ္ကူးေတြနဲ့ Fcaebook အေကာင့္ ဖြင့္တာလဲ။ ဘာပုံေတြတင္ ထားသလဲ။ ကုိယ္အေျကာင္းကုိယ္ေကာ အမွန္တုိင္းေရးထားရဲ့လား။ အဲဒီေမးခြန္း ၃-ခုေလာက္ကုိ မိတ္ ေဆြေျဖေပးနုိင္မလား။





က်ေနာ္ဒီလုိေမးလုိက္လုိ့ ဒီဗီြဘီ-ကအလုပ္ျပုတ္သြားတဲ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တေယာက္ Face Book ကုပဏီမွာ အလုပ္ရေနပီလားလုိ့မထင္လုိက္ပါနဲ့။ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀နဲ့ က်ေနာ္တက္ေနတဲ့ ေနာ္ ေ၀းစာ အ-သုံးလုံးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသားတဦးက က်ေနာ္ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ က မိတ္ေဆြကိုျပန္ေမးျကည့္ခ်င္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။

    ဒီလုိေမးခြန္းထုတ္ခံရဖုိ့ျဖစ္လာတဲ့အေျကာင္းရင္းကေတာ့ က်ေနာ့္ Fcaebook -ထဲကပုံေတြမွာ က်ေနာ္ပုံ တပုံဘဲ့ပါပီး ဘာေျကာင့္မိသားစုပုံမပါတာလဲ။ မင္းမိဘေတြနဲ့ရန္ျဖစ္ထားလုိ့လား- ဆုိပီး အဲဒီေက်ာင္းသားက က်ေနာ္ကိုေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ့ ဒီေကာင့္ Fcaebook -မွာေကာ မိသားစုပုံ ပါရဲ့လားဆုိပီး က်ေနာ္ေလ့လာျကည့္ေတာ့... ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ မိသားစုပုံေတြတင္ထားလုိက္တာ။ အဖုိး ေတြ-အဖြားေတြေရာ။ အေဖေတြအေမေတြေရာ။  ေဒၚေတြ ဦးေလးေတြေရာ။ ညီေတြ။ ညီမေတြေရာ မ်ဳိးဆက္လုိက္ကုိ စုံေနတာပါဘဲ့။

    "အေျခေနခ်င္းက မတူဘူးေလ ေမာင္ရင္။ ကုိယ္က ျမန္မာနုိင္ငံကေျပးလာတဲ့ေက်ာင္းသား သူပုန္။ မင္းက ေနာ္ေ၀းမွာအလုပ္လာလုပ္တဲ့ ပုံမွန္နုိင္ငံျခားသားတဦး။ မင္းမိသားစုပုံေတြအားလုံး Fcaebook တင္နုိင္ေလေကာင္းေလျဖစ္ေပမဲ့ ငါမိသားစုပုံသြားတင္ရင္ အားလုံးဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့" လုိ့ ေျပာျပေတာ့ ေတာင္အာရွနုိင္ငံသား က်ေနာ့္ရဲ့ အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္း ပခုံးတြန့္ျပ။ မ်က္လုံးပင့္ျပပီး နားမလည္နုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။

"Why?" သုိ့မဟုတ္ ေနာ္ေ၀းလုိ မတတ္တေခါက္နဲ့ေျပာရမယ္ဆုိရင္ "Hvorfor?" ဆုိတဲ့ စကားလုံးကိုဘဲ့ သူက ထပ္ကာထပ္ကာေမးေနပါေတာ့တယ္။


ပြင့္လင္းေခါတ္ဦးက Fcaebook -ေပၚကုိေတာင္ မေရာက္ေသးဘူးလား

သူေမးမယ္ဆုိလဲ ေမးခ်င္စရာပါဘဲ့။ က်ေနာ့္ Fcaebook မွာ ပုံသစ္ေတြတင္ထားလုိ့ သူကုိ ျကြားမိတဲ့အခ်ိန္ကလဲ အေမရိကန္နုိင္ငံျခားေရး၀န္ျကီး ေနျပည္ေတာ္ဆီသြားေနတဲ့အခ်ိန္။ တမၻာလုံးက ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ဒိမုိကေရစီလမ္းစျမင္ေနရပီ။ အားလုံးအဆင္ေျပစျပုေနပီလုိ့ နားလည္ထားခ်ိန္မ်ဳီး ဆုိ ေတာ့ ... ဘာေျကာင့္ Fcaebook ေပၚ မိသားစုဓါတ္ပုံတင္ယုံနဲ့ ဒုကၡေရာက္နုိင္တာလဲဆုိတာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံသားမဟုတ္သူတဦးအဖုိ့။ ျမန္မာ့အေရးေဆာင္ရြက္ေနသူမဟုတ္သူတဦးအဖုိ့ ဘယ္လုိ မွ နားလည္နုိင္စရာမရွိနုိင္ပါ။

ဒီလုိနဲ့ က်ေနာ္ကဘဲ့ လက္ရွိအခင္းအက်င္းေပၚသံသယမ်ားေနပီး စိုးရိမ္မႈလြန္ကဲေနတာလား။ Fcaebook -ေပၚက တျခားက်ေနာ္ရဲ့ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြေကာ သူတုိ့မိသားစုပုံေတြကို လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ရဲရဲ၀ံ့၀့ံတင္ေနျကပီလားဆုိပီး Profile ေတြ။ ဓါတ္ပုံေတြကုိအေသခ်ာ လုိက္ျကည့္မိပါတယ္။ ေသ ခ်ာတာကေတာ့ ေတာထဲကေန တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအားလုံး ဘယ္သူကမွ မိသားစုပုံတင္ထားတာမေတြမိေသးပါ။

က်ေနာ္ဆုိလုိတဲ့ မိသားစုပုံဆုိတာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံ မွာက်န္ေနတဲ့ မိဘေတြနဲ့ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ သားသမီးေတြ အတူရုိက္ထားတဲ့ပုံကိုေျပာတာပါ။ ဒါ ေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား သူတုိတေတြအားလုံးနီးပါးတင္ထားတဲ့ပုံကေတာ့ တတိယ-နုိ္င္ငံမွာေမြးသူ။ ဒါမွ မဟုတ္ ေတာတြင္းခစန္းေတြနဲ့ နယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာေမြးသူ သူတုိ့ရဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလး ငယ္ေတြရဲ့ပုံေတြ။ သူတုိ့နဲ့ သူတုိ့ကေလးငယ္ေတြရဲ့ပုံေတြဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဟာ ျပည္ပမွာေရာက္ေနသူေတြ။ ရန္ကုန္နဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ေ၀းကြာေနသူေတြရဲ့ စုိးရိမ္မႈလြန္ ကဲေနတာေျကာင့္မ်ားလား။ တကယ္လုိ့ နုိင္ငံေရးနဲ့မပါတ္သက္ ဘဲ  ျပည္ပမွာရုိးရုိးအလုပ္လာလုပ္ေနသူ ေတြ။ ျပည္တြင္းမွာေနထုိင္သူေတြရဲ့ Fcaebook -မွာဆုိရင္ေကာ္ မိသားစုပုံေတြကို လြတ္လပ္စြာတင္ ရဲေနျကပီလားဆုိပီး က်ေနာ္ထပ္ေလ့လာျကည့္မိျပန္ပါတယ္။

"ဘယ္တင္ရဲမလဲ။ ငါက နင့္လုိ သူပုန္လူထြက္မွမဟုတ္တာ" ဆုိပီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္လာ လုပ္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းတဦးေျဖပါတယ္။ သူအေျဖကုိ ထပ္ရွင္းျပရ မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ေမးတာက မိသားစုပုံပါ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ မိသားစုပုံမေျပာနဲ့ သူပုံကိုေတာင္ သူ မတင္ရဲလုိ့ ရႈခင္းလုိလုိ။ ပန္းပြင့္လုိလုိ။ ေရတံခြန္လုိလို။ ဘုရားပုံလုိလုိေတြနဲ့သာ အခုခ်ိန္ထိ စခန္းသြား ေနသူျဖစ္ပါတယ္။

"မိသားစုပုံကေတာ့ ထားပါေတာ့ ကိုယ္ပုံကုိယ္တင္တာကေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမု့ိလဲ" ဆုိပီး က် ေနာ္ကထပ္ေမးေတာ့..."မတင္ရဲေသးပါဘူးဟယ္။ အေျခေနက ေသခ်ာတာမဟုတ္ေသးဘူး။ သူတု့ိ လက္ေအာက္မွာေနရတဲ့ဘ၀ဆုိေတာ့" ဆုိပီး အဲ ဒီသူငယ္ခ်င္း သူနာျပုဆရာမကေျပာပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ သာမန္နုိင္ငံသားေတြက က်ေနာ္တုိ့လုိ သူပုန္ လူထြက္ေတြထက္ေတာင္မွ ပုိစုိးရိမ္ေနတာ ဘာေျကာင့္ လဲ။ က်ေနာ္စဥ္းစားေနေပမဲ့ တိက်တဲ့ အေျဖေတာ့ မရေသးပါ။

တခါ ျပည္တြင္းကေန Fcaebook -တက္ေနသူေတြ။ က်ေနာ္ကုိ add လာလုပ္ထားသူေတြရဲ့ လိပ္စာေတြကိုလုိက္ေလ့လာျကည့္တဲ့အခါမွာလဲ သိပ္မထူးပါဘူး။ မီဒီယာသမားေတြ။ နုိင္ငံေရးသမား ေတြ။ ဘာမွမသိေသးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြကလဲြရင္ လူမ်ားစုျကီးက မိသားစုပုံေရာ။ သူ့ပုံသူ ေရာ တင္ထားတာမ်ဳိးမေတြ့မိပါ။ အမ်ားစုဟာ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းလုိဘဲ့ ရႈခင္းလုိလုိ။ ပန္းပြင့္လုိ လုိ။ ဘုရားပုံလုိလုိနဲ့ သြားေနဆဲျဖစ္တာကိုသာ က်ေနာ္ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ဳ့ိဆုိရင္ ဘာပုံမွကုိမတင္ဘဲ ဒီတုိင္း ကြက္လာဒ္ျကီးခ်န္ထားတာေတြ့ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ info မွာလဲ ဘာမွအတိအက်ေရးမ ထားပါဘူး။


ဘာေျကာင့္ Facebook ေပၚတက္ေနျကတာလဲ

ဒီလုိေလ့လာပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဓါတ္ပုံလဲမတင္ရဲ။ အခ်က္လက္အမွန္လဲ မတင္ရဲဘဲ့နဲ့မ်ား ဘာ ေျကာင့္ Facebook ဖြင့္ထားေသးလဲဆုိပီး က်ေနာ္ထပ္ေမးျကည့္ခဲ့ပါတယ္။ "သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ့ အဆက္သြယ္ရခ်င္လို့" လုိ့စင္ကာပူကတဦးကေျဖပါတယ္။ ရန္ကုန္ကတဦးကေတာ့ "ေခတ္မွီေအာင္ ဖြင့္ထားတာပါ။ သူက သတင္းစုံျမင္ရတယ္ေလ" ဆုိပီးေျပာပါတယ္။ ေအာ္စလုိေရာက္ ေတာင္အာရွနုိင္ ငံသားကိုျပန္ေမးျကည့္တဲ့အခါမွာေတာ " Fun ဘဲ့ေလ။ ပုံေတြတင္ပီး အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ျကည့္ရ တာေပ်ာ္ဖုိ့သိပ္ေကာင္းတယ္" လုိ့ဆုိပါတယ္။

ကဲ...အခုစာဖတ္ေနတဲ့ မိေဆြေကာ ဘာေျကာင့္ Facebook အေကာက္ဖြင့္ထားတာလဲ။ တတိ ယ နုိ္င္ငံေရာက္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြ။ နယ္စပ္နဲ့ ေတာ ထဲကေဘာ္ဒါေတြအျကား အျပန္အလွန္အလြယ္တကူဆက္သြယ္နုိင္ေအာင္။ ေန့စဥ္သတင္ေတြကို အ ျမန္ဆုံးနည္းနဲ့သိေနခြင့္ရေအာင္္ Fcaebook ဖြင့္ထားတာလုိ့ ဆုိပါတယ္။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ သူတုိ့နဲ့ခပ္ဆင္ဆင္ပါဘဲ့။ နုိင္ငံတကာဆီေရာက္ေနတဲ့ ေတာထဲက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ့ျပန္လည္ဆက္သြယ္ခ်င္လုိ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ တေျဖးေျဖးနဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ နဲ့ ဆက္သြယ္နုိ္င္ခဲ့တဲ့အျပင္ ေတာထဲက အမွတ္တရဓါတ္ပုံေတြ။ ေဆာင္းပါးေတြကုိပါ တင္နုိင္လာတဲ့ အတြက္ သာမန္အေပ်ာ္တန္း fun အဆင့္ကုိေက်ာ္လာတယ္လုိ့ထင္မိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ကုိယ္ပုိင္ သတင္းေတြ။ ေဆာင္းပါးေတြကိုတင္နုိင္လာတဲ့အျပင္ သူမ်ားတင္ထားတဲ့ သတင္းဦး။ သတင္းထူးေတြ ကိုလဲ ခ်က္ခ်င္း Like လုပ္နုိင္တဲ့အတြက္ Information အတြက္ပါ မရွိမျဖစ္လုိအပ္လာသလုိ ထင္ေန မိပါတယ္။ တခ်ိန္္တည္းမွာဘဲ့ Facebook နဲ့ online ေပၚကုိ မတက္ျဖစ္တဲ့ေန့မရွိသေလာက္ျဖစ္လာပီး ေန့စဥ္ တေန့တာရဲ့ ၄-ပုံတလာက္ကုိ အြန္လုိင္းေပၚေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အမိေျမနဲ့ေ၀းေနသူတဦးအဖုိ့ အြန္လုိင္းဟာ ေန့စဥ္ဘ၀ရဲ့အေရးျကီးတဲ့အစိတ္အပုိင္း တခု အျဖစ္တုိးတုိးပီးေနရာယူလာေနပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ့လုိ အသက္ ၄၀-တန္း ၃၀-ေက်ာ္လူေတြရဲ့စဥ္းစားခ်က္သာ ျဖစ္ပုံရပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြစဥ္းစားပုံကေတာ့ ေနာက္တမ်ဳိးျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ ဘေျကာင့္လဲဆုိေတာ့ "အြန္ လိုင္းမွာ က်ဳသူမ်ား။ က်ဳ က်ဳေတြ ဘာျဖစ္တယ္။ ညာျဖစ္တယ္"....စသျဖင့္ စာသားေတြပါတဲ့ စုိင္းစုိင္း ခမ္းလႈိင္ရဲ့ သီးခ်င္းတပုဒ္ကုိ ဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းနဲ့ စင္ကာပူ အြန္လုိင္းေရဒီယုိ (http://www.apytz.net/)  ကေန က်ေနာ္ျကားမိ လုိ့ပါ။ ဒါဟာ ျမန္မာလူငယ္ေတြအမ်ားစုရဲ့အျမင္မ်ားျဖစ္ေနေလမလားပါဘဲ့။

ဘာေျကာင့္လဲဆုိရင္ အ လုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ့ facebook, g-talk အျမဲတန္းဖြင့္ထားေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ့္အေကာက္ေတြဆီ ျပည္တြင္း က အဲဒီလုိ လူငယ္ေတြက လာလာပီး Hi လုပ္တာနဲ့ ခနခနျကုံဖူးလုိ့ပါ။ "ကိစၥရွိရင္ လုိရင္းကုိ ေရး ထားခဲ့ပါ။ အေရးျကီးရင္ မက္ေစ့ေရးထားခဲ့ပါ" လုိ့ေျပာရင္ သူတုိ့က သိပ္ျကုိက္ပုံမရဘူး။ အြန္လုိင္းေပၚ က လူေတြအားလုံးကို သူတုိ့လုိဘဲ့ အားအားယားယား -က်ဳ- ေနသူေတြလုိ့ထင္ထားပုံရပါတယ္။ ဒါ ဟာလဲ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္ အြန္လုိင္းခ်စ္သူေတြအတြက္ အေရးတျကီးစဥ္းစားအေျဖရွာသင့္တယ္လုိ ထင္မိပါတယ္။


လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေခတ္ကုိ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ။ အဲဒီေခတ္အတြက္ ခင္ဗ်ားဘာေတြျပင္ပီး ေစာင့္ေနမလဲဲ

လုိရင္းကုိျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့ တျခားနုိင္ငံက သာမန္နုိင္ငံသားတဦးလုိ မိသားစုပုံဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္။ ကုိယ့္ပုံဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့ပုံကို လြတ္လပ္စြာတင္နုိင္တဲ့ေခါတ္ကိုေရာက္ ဖုိ့ က်ေနာ္တုိ့ ဘယ္ေလာက္အထိဆက္ေစာင့္ရဦးမလဲ။ ေစာင့္ေနယုံသက္သက္အျပင္ အဲဒီလြတ္လပ္ ပြင့္လင္းေခါတ္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ စာေရးေနတဲ့က်ေနာ္ေရာ။ စာလာဖတ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေရာ ဘယ္လုိက်ဳိးစားနုိင္မယ္လုိ့ထင္ပါသလဲ။

ေရွ့မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း Facebook-ေပၚက က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းအားလုံးနီးပါးကေတာ့ ၈-ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကေန ဒီေန့အထိ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြအပါ၀င္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ့ ဒီမုိကေရစီရရွိ ေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္လာခဲ့တာဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ အခုနွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ျကာပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ တုိရဲ့ ျကုိးပန္းမႈေျကာင့္လုိ့တုိက္ရုိက္မေျပာနုိင္တဲ့။ က်ေနာ္တုိ့လုိခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္းလဲမဟုတ္ေသးတဲ့ အ ေျပာင္းလဲ လမ္းစတခုကိုေတာ့ ျမင္လာေနရပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိျကုိက္သည္ျဖစ္ေစ။ မျကုိက္သည္ျဖစ္ ေစ က်ေနာ္ေရာ။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြေရာ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအေျပာင္းလဲကုိ က်ေနာ္တုိ့ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ျကမလဲ။ Facebook ေပၚကေန Like လုပ္ရင္းနဲ့ ဘဲ့ရင္ဆုိင္ျကမလား။ online ေပၚမွာ ေတာင္ေရး-ေျမာက္ေရးနဲ့ဘဲ့ ေက်နပ္္ေန ျကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တကယ့္အေျခေနကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ကိုယ္တုိင္၀င္ပီး ရင္ဆုိင္ျကမလား။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ့ဘာ ေတြ ျပင္ထားဖုိ့လုိမလဲ။ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ ဘယ္လုိစဥ္းစားထားသလဲ။

က်ေနာ္ကေတာ့ အခ်က္ ၂-ခုကုိ သက္လုံ ေကာင္းေအာင္  ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္လုိ့ စဥ္းစား မိပါတယ္။ ပထမ-တခုကေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာမဲ့အခင္းအက်င္းသစ္မွာ အံ၀င္ဂြင္က် ၀င္ကစားနုိင္မဲ့ အ ရည္ခ်င္းမ်ဳိးျပည့္၀ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထားဖုိ့ပါ။ ဒုတိယ-တခုကေတာ့ အဲဒီလုိ၀င္ကစားနုိင္ေအာင္။ အဲ ဒီအခ်ိန္ထိ က်မ္းမာပကတိ ခ်မ္းသာစြာရွိေနနုိင္ဖုိ့အတြက္ တကိုယ္ေရ က်မ္းမာေရးကို က်ေနာ္တုိ့မ်ဳီး ဆက္ေတြ ဒီထက္မက ေလ့က်င့္ဖုိ့လုိေနပီလုိ့ထင္ပါတယ္။

အရည္ခ်င္းစံခ်ိန္မွီေအာင္ေလ့က်င့္ဖုိ့ဆုိတာဟာ လူတုိင္းအတြက္ျဖစ္နုိင္ဖုိ့ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲ နုိင္ေပမဲ့ တကုိယ္ေရက်မ္းမာေရးကေတာ့ ဘာမွသိပ္ခက္စရာမရွိဘူးလုိ့ထင္ပါတယ္။ ဒါေမပဲ့ Facebook နဲ့ online ေပၚက ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ။ မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ့ စကားေျပာရင္း။ အျပင္မွာ တကယ္ေတြ့ ရင္းနဲ့ အေသခ်ာဆန္းစစ္ျကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မခက္ဘူးလုိ့က်ေနာ္ေျပာတဲ့အခ်က္က သူတုိ့အတြက္ ပုိခက္ေနသလုိပါဘဲ့။

"ခင္ဗ်ားလုိ အားအားယားယား ေလ့က်င့္ခန္းဘယ္လုပ္နုိင္မလဲဗ်။ က်ေနာ္တုိ့က မိသားစုနဲ့။ ကေလးေတြနဲ့။ အလုပ္ေျပးလုိက္။ ကေလးေက်ာင္းျကုိလုိက္နဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ့အခ်ိန္ကုိမရွိဘူး" ဆုိ ပီး ေတာထဲမွာ ၁၀-နွစ္ေလာက္အတူေနဖူးတဲ့။ အခု တတိယ-နုိင္ငံတခုမွာေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ေဘာ္ဒါ တဦးက မာဘုိလုိစီးကရက္ခဲရင္း က်ေနာ္ကုိတုန့္ျပန္ခ်က္ေပးပါတယ္။

"ေဆးလိပ္ေသာက္တာကုိ ခင္ဗ်ားက အျပစ္ေျပာဦးမလုိ့လား။ ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဗာ္လကာ" ဆုိပီး က်ေနာ္ကုိပါ အေဖၚေခၚလုိက္ပါတယ္။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ သူပုံဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀-နွစ္ေက်ာ္ ေတာထဲကပုံနဲ့ဘာမွ မဆုိင္ေတာ့။ အသားေတြျဖူလာပီး ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ၂-ဆမက တုိး လာတယ္လုိ့က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ ဒါက တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ က်ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ့ က်မ္းမာေရး အေျခေနပါ။

ပီးခဲ့တဲ့သျကၤန္ကာလ ထုိင္းခရီးစဥ္အတြင္းေတြ့ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံက ေက်ာင္းေနဖက္ သူ ငယ္ခ်င္းေတြ။ ရြာကေန ထုိင္းမွာအလုပ္ျကမ္းလာလုပ္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြက်ေတာ့ ေရွ့ကပုဂုိလ္နဲ့ ခႏၱာကုိယ္အခ်ဳိးအစားက ေျပာင္းျပန္။ က်ေနာ္မေတြ့ျဖစ္လုိက္တဲ့ နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ကာလအတြင္း ပိန္ ေညာင္ပီး အုိမင္းသြားလုိက္တာ ငယ္ရုပ္ကုိမနဲျပန္ဖမ္းပီး မွတ္မိေအာင္က်ဳိးစားခဲ့ရပါတယ္။

"ဘ၀မွာထြက္ေပါက္အျဖစ္ ဒါေလးဘဲ့ရွိတာကြာ။ ေသာက္စမ္းပါ။ မင္းအတြက္ စပါယ္ရွယ္ ျပင္ ထားပါတယ္" ဆုိပီး ဘီယာခ်မ္းနဲ့ က်ေနာ္ကုိဧည့္ခံေနပါတယ္။ သူကေတာ့ စိန္ခ်ြန္းကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း သုံးေဆာင္ေနပီး ယာစင္းကုိလဲ အဖြာမပ်က္နဲ့ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ က်ေနာ္ကုိေျပာျပေနပါ တယ္။

ထုိင္းနယ္စပ္နဲ့ တတိယ-နုိင္ငံက က်ေနာ္ေဘာ္ဒါေတြဟာ ေလာေလာဆယ္ေရာက္ေနတဲ့ ပထ ၀ီ-အေနထား။ ရာသီဥတုအေျခေန။ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံရဲ့ နုိင္ငံေရးစနစ္။ လူမႈေရးအားမခံခ်က္ေတြေပၚ မူတည္ပီး အုိဗာ၀ိတ္ျဖစ္သြားသူနဲ့ အေလးခ်ိန္မျပည့္ေအာင္ ပိန္ေညာင္သြားသူအျဖစ္ကြာသြားတာက လဲြရင္ က်န္တာကေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ သူ့အလုပ္နဲ့သူရႈပ္ေနျကပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အခင္းအက်င္း သစ္မွာ ၀င္ကစားနုိင္ေအာင္ အရည္ခ်င္းေလ့က်င့္ထားဖုိလဲ သတိမရ။ တကုိယ္ေရ က်မ္းမာေရးအ တြက္ ေလ့က်င့္ဖုိ့လဲ သတိမရျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္နႈိင္းယွဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒီလုိစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ "ဟက္ပီး ဘာ့ေဒးပါ ရဲေဘာ္ျကီး" ဆုိပီး တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ ေဟာင္းဆီက မက္ေစ့-တခု Facebook ေပၚ၀င္လာပါတယ္။ ေျသာ္... ဘာလုိလုိနဲ့ က်ေနာ္အသက္လဲ သိပ္မငယ္ေတာ့ပါလား။ မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ျပည္ပမွာေနတဲ့သက္တန္းနဲဲ့ ျပည္တြင္းမွာေနခဲ့ဖူးတဲ့သက္ တန္း အတူတူျဖစ္ေတာ့မွာပါလား။ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးအေျခေနဟာ ၂၄-နွစ္ျကာမွ တခါေျပာင္းလဲတတ္ သလားဆုိပီး စဥ္းစားေနမိျပန္ပါတယ္။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကုိယ္တုိင္လုပ္လုိ့ဘဲ့ေျပာင္းလာသည္ျဖစ္ေစ။ တျခားလူလုပ္လုိ့ဘဲ့ ေျပာင္းသည္ျဖစ္ေစ။ ကာလေရြ့လ်ားလာလုိ့ သူအလုိလိုေျပာင္းလာသည္ဘဲ့ျဖစ္ေစ အဲဒီေျပာင္းလဲလာ တဲ့အေျခေနကို ရင္ဆုိင္ဖုိ့ က်ေနာ္တုိ့ ျပင္္ဆင္ရပါဦးမည္။ ဒီအတြက္ ညဏ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ။ အတတ္ ပညာဆုိင္ရာ ျဖည့္ဆည္းမႈေတြအဆင္သင့္ျပင္ထားဖုိ့လုိသလုိ တဦးခ်င္းဆုိင္ရာ က်မ္းမာသန္စြမ္းေရး ကိုလဲ ျဖည့္ဆည္းထားဖုိ့လုိပါလိမ့္မယ္။

ကုန္လြန္သြားတဲ့ ၄၇-နွစ္က အေတြအျကုံေတြေပၚအေျခခံပီး လာမဲ့ ၄၇-နွစ္ကိုရင္ဆုိင္ဖုိ့ က် ေနာ္တုိ့မ်ဳိးဆက္ေတြ က်ဳိးစားျပင္ဆင္ရပါဦးမယ္။ ညဏ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ။ အတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာမွာ တဦးနဲ့တဦးတူေအာင္ေလ့က်င့္ဖုိမလြယ္ကူေပမဲ့ တကုိယ္ေရက်မ္းမာေရးကိုေတာ့ လူတုိင္းတန္းတူေလ့ က်င့္နုိင္တယ္လုိ့က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ အဲဒီလုိစဥ္းစားရင္းနဲ့ Facebook ကုိ Log Out လုပ္။ ကြန္ ျပူတာကုိ Shut Down လုပ္ပီး က်မ္းမာေရးအတြက္ နွင္းေတာထဲ လမ္းေလ်ာက္ဖုိ့ ကြန္ျပူတာစားပဲြေရွ့ ကေန က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။


0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More