Friday, April 13, 2012

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး ပထမ-ပုိင္း


သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ Thursday, 11 August 2011 18:47

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း

အခု က်ေနာ္ေရးမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႕ေတြကို ကိုယ္ပုိင္ ေရးဟန္နဲ႔ ေရးသား ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ရဲ႕ သမိုင္းမဟုတ္ပါ။ ABSDF ရဲ႕ သမုိင္း တစိတ္တပုိင္းလုိ႔ေတာ့ ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာလုိ႔ ရနုိင္ပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၉-ရက္ေန့မွာ အာဇာနည္ ၅-ဦးက်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ ထား၀ယ္ျမုိက တပ္ဦးရံုးေရွ့ျမင္ကြင္း

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မင္းသမီးစခန္း ဆုိတာဟာ ABSDF မွာ အင္အားအမ်ားဆုံး စခန္းေတြထဲက (သီေဘာဘုိးနဲ႔ သံလြင္ၿပီးရင္) တခု ျဖစ္ၿပီး ပထ၀ီ အေနထားအရ၊ ပင္လယ္ျပင္ စစ္ေၾကာင္းေတြအရ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာ တခုျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အထိ ၁၀ နွစ္တာကလအတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၈၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး အဲဒီထဲက တဒါဇင္ေလာက္ဟာ ေတာ္လွန္ေရး အေစာပုိင္းကာလမွာ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ခံရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ABSDF ဗဟုိက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ABSDF တခုလုံးရဲ႕ အက်အဆုံးစာရင္း ၃၄၄ ဦးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ တပ္ရင္းတခုတည္းအတြက္ အေတာ္ မ်ားေနတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီအေရး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကို အမွတ္ရေစဖုိ႔ နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့၊ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္ မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ကို သမုိင္းျပဳစုသူေတြ၊ နုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြ၊ စာဖတ္သူ လူငယ္ေတြ သိရွိ ေလ့လာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အခုလုိ ေရးသားလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


က်ေနာ္ေရးတာဟာ က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔ တခုတည္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိမွ မျပည့္စုံနုိင္ပါဘူး။ ABSDF မွာ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေပါင္း ၅၀၀၀ နီးပါး၊ စခန္းနဲ႔ တပ္ရင္းေပါင္း ၂၀ နီးပါး ရွိတဲ့အတြက္ တျခားစခန္းက တျခားရဲေဘာ္ေတြလည္း ကုိယ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေရးၾက ေစခ်င္ပါတယ္။

ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ခရီးစဥ္ရဲ႕ ပထမဆုံးေန႔ ...။

ေတာစခုိျဖစ္တဲ့ ေန႔အေၾကာင္း ေတြးမိတုိင္း ပထမဆုံး သတိရတာကေတာ့ “လမ္းႀကံဳလို႔ ေတာခုိလာသူ” ဆုိၿပီး ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕က က်ေနာ့္ကုိ စ ေနာက္ေလ့ ရွိတဲ့ စကားလုံးေလးပါ။ သူတုိ႔ေျပာ မယ္ဆုိလဲေျပာစရာပါပဲ။ ေတာခုိဖုိ႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားျခင္း မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေတာခုိမယ့္လူေတြ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဆီ ေရာက္လာရာကေန အဲဒီလူေတြနဲ႔အတူ လုိက္ပါလာရင္းနဲ႔ ေတာထဲေရာက္လာတဲ့ သူဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မွတ္မိသေလာက္ကို ျပန္ေကာက္ရမယ္ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္း ၄ နာရီေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

“အတြင္းေရးမႈး၊ ရြာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒါ ေနရာခ်ေပးဖုိ႔ အတြင္းေရးမႉးကို ေစာင့္ေနၾကတယ္” လုိ႔ စက္ဘီးစီးၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကို လာသတင္းပုိ႔ပါတယ္။

အတြင္းေရးမႈးဆုိလုိ႔ နားရႈပ္ မသြားပါနဲ႔။ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ကာလအတြင္း ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ က်ေနာ္က အတြင္းေရးမႉးတာ၀န္ ယူထားသလုိ၊ မင္းရပ္ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မွာလည္း က်ေနာ့္ကုိ အတြင္းေရးမႉး တာ၀န္ေပးထားပါတယ္။

အရင္ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဝင္ေတြ အားလုံး ၈ ေလးလုံး ကာလမွာ ျပဳတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ရြာကို္ သင့္သလုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ကာလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဥကၠ႒ အတြင္းေရးမႉးေတြအျဖစ္ ရပ္မိရပ္ဖေတြက တင္ေျမႇာက္ ရာကေန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳ ဘာမွမရွိေသးဘဲနဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္ေနသူပါ။

ရြာသား သတင္းပုိ႔တဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းသားေတြရွိရာ ရြာေတာင္ပုိင္းက နႏၵသီရိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆီ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘီးေလးကုိ စီးၿပီးထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ထားဝယ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေတြအျပင္၊ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ အထက ေက်ာင္းသားေတြ အပါအ၀င္ လူ ၄ဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝ ေလာက္ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ ပါလာတာကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္နွာေပၚမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြမႈနဲ႔ သည္းမခံ ႏိုင္မႈေတြ ေပၚလြင္ေနၿပီး ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ငုိထားတဲ့ မ်က္နွာက သိသာေနပါတယ္။

“ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။ ဘယ္ကို သြားၾကမွာလဲ။ ဘယ္လုိ ကူညီေပးရမလဲ” ဆုိၿပီးေမးေတာ့ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းနည္းေၾကကဲြ ေနလုိ႔လား၊ အစီအစဥ္ကို မသိလုိ႔လားမေျပာတတ္၊ ဘာမွ အတိအက် ျပန္မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူး။အဲဒီခ်ိန္မွာ ဆုိင္ကယ္စီးၿပီး ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး “အေသးစိတ္ကုိ ကုိတင္ေလး ေရာက္လာမွ ခင္ဗ်ားကို ရွင္းျပလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ စစ္တပ္က ပစ္လုိ႔ ထြက္ေျပးလာတာတဲ့။ ဆရာ ဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔လည္း က်ကုန္ၿပီ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ကုိတင္ေလး ဆုိတာကေတာ့ ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူပါ။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တဦးျဖစ္ၿပီး ထား၀ယ္ေကာလိပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ၄ နွစ္ေက်ာ္ ၅ နွစ္ နီးပါး အတူတူ တက္ခဲ့သူပါ။ သူဟာ ရုကၡေဗဒ ေနာက္ဆုံးနွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး ထား၀ယ္ေကာလိပ္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္ရဲ႕ ေရးကူးခ်န္ပီယံ၊ မီတာ ၄၀၀ အေျပး ခ်န္ပီယံျဖစ္တဲ့အျပင္ ထား၀ယ္ျမစ္ကုိေတာင္ လက္ပစ္ကူးဖူးသူအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ စက္ဘီးသမားျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာမွာ ၿပိဳင္ဘီးတစီးနဲ႔ သူမ်ားမ်က္စိ ေနာက္စရာ ျဖစ္ေနသူ ေနာက္ဆုံးနွစ္ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားပါ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ဟာ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာ စာေမးပဲြကာလအတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္း၊ မတ္လ၊ ဇြန္လ အေရးအခင္းေတြအတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္မွာ အတူတူလႈပ္ရွားခဲ့သူေတြပါ။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ တကၠသုိလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ သတိေပးျခင္းခံရတဲ့ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲ ပါ၀င္သူေတ ြျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္လုိိက္လုိ႔ ထား၀ယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၈ ေလးလုံးလႈပ္ရွားမႈ စတင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုိတင္ေလးဟာ ထား၀ယ္တနယ္လုံး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာပါတယ္။

၈ ေလးလုံးကာလ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈ အားလုံးကို ကုိတင္ေလး ဦးေဆာင္တဲ့ ထား၀ယ္ ေဒသလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ထား၀ယ္ တနယ္လုံးဆုိင္ရာ (တနသၤာရီတတုိင္းလုံး ဆုိင္ရာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ဒီမုိကေရစီ တပ္ဦးတုိ႔က ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚ ဆႏၵျပပဲြဲနဲ႔ တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာ သူလုိကုိယ္လို ပါ၀င္ခဲ့တာကလဲြရင္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြလုိ ေန႔စဥ္ ကိစၥေတြကို ဦးစီး ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ထဲ ပါ၀င္နုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပစ္ခတ္မႈျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔ ဆႏၵျပပဲြ အတြင္း ဆရာႀကီး ဦးပန္းေက်ာ္အပါ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ၅ ဦး အသတ္ခံ လုိက္ရတာကို က်ေနာ္မသိေသးပါဘူး။

ဟုိ ေမးဒီေမးနဲ႔ တစစီ သိလုိက္ရေပမယ့္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္ပုိင္း နယ္စပ္ေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီပစ္ခတ္မႈ အတြင္း ဆရာဦးပန္းေက်ာ္ရဲ႕ ေဘးမွာရွိေနသူ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ တပ္ရင္း၊ ဒု- ရင္းမႉးျဖစ္လာသူ) ျပန္ေျပာျပမွ အေသးစိတ္ကုိ သိရပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔ညေန ၄ နာရီမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေရဒီယုိက ေၾကညာသံ ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ တပ္ဦး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညဘက္မွာ အစည္းေ၀းလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်နုိင္တဲ့အတြက္ မနက္ ၈ နာရီမွာ ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ဆင့္ေခၚလုိက္ေၾကာင္း၊ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ကတည္းက သူနဲ႔ ဆရာဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ တပ္ဦး ရံုးခန္းဆီ ေရာက္လာၿပီး စားပြဲေတြ၊ ထုိင္ခုံေတြျပင္ေနတုန္း အထက ၁ က ေက်ာင္းသား ၃ ဦး ေရာက္လာၿပီး “ဆရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းကို စစ္တပ္က၀ုိင္းထားလုိက္ၿပီ။ အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အျမန္ကူပါဦး” လုိ႔ လာေျပာတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီအတြက္ တပ္ဦး အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ အသက္ ၄၆ ႏွစ္အရြယ္ ေျမာင္းပုလဲ အလက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးပန္းေက်ာ္က တပ္ဦး အတြင္းေရးမႉး ေရွ႕ေန ဦးျမင့္သိန္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) နဲ႔ စည္းရံုးေရးမႉး ဆရာဦးေအာင္ျမင့္တုိ႔ကုိ တာ၀န္ေပးလုိက္ တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

အထက ၁ ဆီ သူတုိ႔ ၂ ဦး ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္း၀န္း အတြင္း သပိတ္စခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနဖုိ႔၊ စစ္တပ္ကို ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈ မလုပ္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးေဟာေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ ေဟာေျပာေနစဥ္မွာ ဦးျမင့္သိန္းက “တပ္ဦးရံုးကို လႊတ္ထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာေအာင္ျမင့္က အေျခအေန ျပန္သြားၾကည့္ပါ” လုိ႔ တာ၀န္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာျပပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ အထက ၁ ေနာက္ဘက္ေပါက္ကေန ထြက္လာၿပီး ဥတၱားႀကီးလမ္းဆုံေရွ႕က တပ္ဦးရံုးဘက္ သူထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ စစ္တပ္နဲ႔တုိးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စစ္တပ္ထက္ ဦးေအာင္ တပ္ဦးရံုးဆီ သူေျပးလာၿပီး ဆရာ ဦးပန္းေက်ာ္တုိ႔ကို အေျခအေန သတင္းပုိ႔ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အရပ္သားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး တပ္ဦးရံုးေရွ႕နဲ႔ ဥတၱားႀကီး လမ္းေလးဆုံမွာ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

“ဒိီမုိကေရစီအေရး တုိ႔အေရး” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကိုလည္း ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဘရင္းကယ္ရီယာပါတဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုက တပ္ဦးရံုးေရွ႕ ေပ ၁၀၀ ေလာက္အကြာအထိ ေရာက္လာၿပီး ဦးပန္းေက်ာ္၊ ဦးပန္းလွနဲ႔ ဦးေအာင္ျမင့္တုိ႔ကုိ စစ္ေၾကာင္းမႉးက ေခၚထုတ္ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ေဆြးေႏြးတယ္ ဆုိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ေသနတ္နဲ႔ေတ့ အမိန္႔ေပးတာသာျဖစ္ၿပီး “တပ္ဦးရံုးမွာ တပ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကုိ အျမန္ဆုံး ျဖဳတ္ေပးပါ” လုိ႔ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဒုတိယဗုိလ္မႉးႀကီးျမင့္သိန္းက အမိန္႔ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

သူတုိ႔ဘက္ကလည္း တပ္ဦးဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကုိျဖဳတ္ခ်ေပးဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ၿပီး လူထုကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနဖုိ႔ ျပန္လည္ ရွင္းျပေနရေၾကာင္း၊ ဒီအေတာအတြင္းမွာပဲ ဥတၱားႀကီး လမ္းဆုံရဲ႕ ေထာင့္မွာရွိတဲ့ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ ၀င္တဲ့ လမ္းဘက္ကေန လူငယ္အုပ္စုတစုက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာၿပီး စစ္တပ္နဲ႔ တပ္ဦးရံုး ထိပ္တုိက္ေတြ႕ ေနရာအရပ္ဆီ ဦးတည္လာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အေျခေနဟာ စစ္တပ္နဲ႔ လူထုအၾကား အေတာ္တင္းမာေနၿပီး စစ္သားေတြ အားလုံးက လူအုပ္ဘက္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ အဆင့္သင့္ ခ်ိန္ထားတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ေၾကာင္းမႉးက “တပ္ဦးဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ၅ မိနစ္ အတြင္း ျဖဳတ္ေပးပါ” လုိ႔ အမိန္႔ ထပ္ေပးပါတယ္။

သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ျဖဳတ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာၿပီး ၅ မိနစ္မျပည့္ခင္ ၃ မိနစ္ေလာက္မွာပဲ ဗုိလ္ႀကီးတင္၀င္း ဆုိသူက ပစ္စတုိကုိ ေမာင္းတင္လုိက္တဲ့အတြက္ လူေတြ စတင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။ သူလည္း ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ လမ္းေဘးကေျမာင္းထဲ လွိမ့္ခ်လုိက္ ၿပီးတာနဲ႔ ေသနတ္သံေတြ ဆက္တုိက္ၾကားရေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေပၚကေန က်ည္ဆံေတြျဖတ္သြားေနၿပီး ခဏၿငိမ္ခ်ိန္မွာပဲ တပ္ဦးရံုး အေနာက္ဘက္ဆီ ထြက္ေျပးလာတယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

စုရပ္ ေနရာတခုဆီ ျပန္ေရာက္လုိ႔ သတင္းျပန္စုေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတင္၀င္းက ဆရာဦးပန္းေက်ာ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ပစ္စတုိနဲ႔ အနီးကပ္ပစ္လုိ႔ ပဲြခ်င္းၿပီးေသဆုံးသြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးခ်မ္းလွ၊ ဦးၾကည္ရွိန္နဲ႔ တျခား တဦး တုိ႔လည္း ေသဆုံးခဲ့ရတယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဦးေအာင္ျမင့္က ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ဒဏ္ရာ ျပင္းတဲ့ မမူမူေအး ဆုိတဲ့အမ်ဳိးသမီးတဦး ထား၀ယ္ေဆးရံုႀကီးမွာ ထပ္မံ ေသဆုံးခဲ့တဲ့အတြက္ ေသဆုံးသူ အားလုံး ၅ ဦး၊ ဒဏ္ရာရသူ ၃၇ ဦး ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္က က်ေနာ့္ကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာင္းသားေတြက အခင္းျဖစ္ရာေနရာကေန ထား၀ယ္ျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရြာဆီ ထြက္ေျပးလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကတဆင့္ ေတာခုိဖို႔ စဥ္းစား ထားပုံရပါတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ထား၀ယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (KNU) စခန္းေတြ ၾကားမွာ ရွိတဲ့ ေနရာလုိ႔မထင္လုိက္ပါနဲ႔။

ထား၀ယ္ျမစ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္လုိ႔ နယ္စပ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေနရာကိုေတာင္ သူတုိ႔က ေရာက္လာတဲ့ သေဘာပါ။

ေနာက္တခါ ကုိတင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္က ၅ ႏွစ္နီးပါး ရင္းႏွီးၿပီး အားကစားအတူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရင္ ေတာခုိမယ္လုိ႔ တခါမွ ႀကိဳတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတာ မရွိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း ေမးျမန္းခ်က္ေတြအရ ျပန္သိရတာကေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရင္ ေတာခုိမယ္ ဆိုတာကို ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕က ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာေတြ ရွိခဲ့ၿပီး မြန္ျပည္သစ္ပါတီ။ KNU၊ ဗကပ (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) တို႔က ယူဂ်ီေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အာဏာမသိမ္းခင္ ၁၆ ရက္ေန႔ ေလာက္ကတည္းက အင္အား ဒါဇင္၀က္ေလာက္ပါတဲ့ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕တခုဟာ ထား၀ယ္ကေန ကံေပါက္ေဒသဘက္ကို ထြက္ခြာသြားၿပီး မြန္ျပည္သစ္၊ KNU အဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေတာစခုိတဲ့ အဖြဲ႕ထဲ ပါလာတဲ့ ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) အဖြဲ႔၀င္ ဦးေဆာင္ေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သူ ဆလုိင္းကိုကိုဦးရဲ႕ ျပန္လည္ ေျပာၾကားခ်က္အရ ဆုိရင္ သူနဲ႔ ကိုတင္ေလးတုိ႔ဟာ ကုိေသာင္းညြန္႔ (ေခၚ) ကိုေလေဘး (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ ဘက္မလုိက္ အဖြဲ႕ရဲ႕ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူ) နဲ႔အတူ အာဏာ မသိမ္းခင္ ရက္ပုိင္းအတြင္း ေတာင္သုံးလုံး ေက်းရြာဘက္သြားၿပီး KNU ဗုိလ္မႉး ဒါးေက်ာ္ (အခု KNU တပ္မဟာ ၄ - မႉး ျဖစ္ေန သူ) နဲ႔ ေတာခုိဖုိ႔ကိစၥ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ဗကပ ဥကၠ႒ သခင္ဘသိန္းတင္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔လည္း ထား၀ယ္မွာ ေတြဆုံေဆြးေႏြးၿပီး စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းရင္ ဗကပ နယ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳတင္ ညိႇနႈိင္းမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္မွာ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ဗကပ နယ္ဘက္ထြက္တဲ့ ေပါက္တုိင္း တံတားဂိတ္၊ KNU နယ္ဘက္ထြက္တဲ့ ေဗ်ာေတာ၀ ဂိတ္ေတြကို စစ္တပ္က အေသအခ်ာ စစ္ေဆးမႈ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘာဂိတ္မွမရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာဆီ မင္းရပ္ကူးတုိ႔ကေန ေလွေတြနဲ႔ကူးၿပီး ျမင္းလွည္းေတြနဲ႔ ဆင္းလာၾကတာလုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ က်ေနာ္ သိခြင့္ရခဲ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလက ဒီအေျခေနေတြကို ဘာမွႀကိဳမသိတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႕ က်ေနာ့္ရြာဆီ ေရာက္လာမွန္း နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ရသမွ်ထမင္းဟင္းနဲ႔ အနီးအနား အိမ္ေတြက ရသမွ် ထမင္းဟင္းေတြကို မွာယူၿပီး သူတုိ႔ကို ေႂကြးရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေလာင္းလုံကေန ထား၀ယ္ဘက္သြားတဲ့ စစ္ကားေတြ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေရွ႕ ကားလမ္းေပၚကေန ျဖတ္သြားေနတယ္လုိ႔ သတင္းရၿပီး ေခြးေဟာင္သံေတြလည္း ဆူညံေနတဲ့အတြက္ လူစုခဲြဖုိ႔ ျပင္ရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိမ္ေတြဆီ လူခဲြပုိ႔ၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ကုိတင္ေလးကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။

ည ၆ နာရီ၀န္းက်င္မွာေတာ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔ အဖြဲ႕ေရာက္လာၿပီး သူနဲ႔အတူ ဗကသ က ကုိကုိဦးနဲ႔ အဖြဲ႕လည္း ပါလာတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွတ္မိေနပါတယ္။ ကုိကုိဦးနဲ႔ အဖြဲ႕ဟာ ဗကသ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္အျဖစ္ ထား၀ယ္ေဒသဆီ ေရာက္ေနစဥ္ အာဏာသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔တုိးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေတာခုိတဲ့အထိ ပါလာခဲ့သူေတြပါ။ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း အေသအခ်ာ ေဆြးေႏြးေတာ့ သူတုိ႔မွာလည္း ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာ ဘာမွရွိပုံမရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဘာမွ ေျပာမျပနုိင္တာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

“ဒီည အေနာက္ဘက္ေတာင္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး မုိးမလင္းခင္ စက္ေလွေတြနဲ႔ ရေနာင္းကို ထြက္ခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ဘက္က လူေတြလည္း အဲဒီကုိ သြားေနၾကတယ္။ အဲဒါ မင္း ဘယ္လိုကူညီ ေပးနုိင္မလဲ” ဆုိၿပီး ကုိတင္ေလးက က်ေနာ့္ ကုိေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း စက္ဘီးစီးၿပီး၊ ကားစီးၿပီးသာ ေမာင္းမကန္ဘက္ကုိ ေရာက္ဖူးေပမယ့္ ေတာင္ေက်ာ္ၿပီး တခါမွ မသြားဖူးဘူး။ စက္ေလွအေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိေတာ့ ဒီအေၾကာင္းသိတဲ့ ရြာထဲက လူတခ်ဳိ႕ကိုေခၚယူ အႀကံေတာင္းရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပဲြဟာ ည ၁ နာရီေလာက္ ေရာက္တဲ့အထိ အေျဖက မထြက္ေသးဘူး။ အိပ္တဲ့လူက အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ သတင္းေရာက္လာမွန္းမသိ။ ကင္းအဖြဲ႕က က်ေနာ့္ကုိ ထူးျခားတဲ့ အေရးေပၚသတင္း လာပုိ႔ပါတယ္။

“အတြင္းေရးမႉး၊ အစီအစဥ္က ရေနာင္းဘက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေ၀ဒီကေန ထား၀ယ္ျမစ္ကုိျဖတ္ၿပီး ဗကပ နယ္ထဲ၀င္မယ္။ ေခ်ာင္း၀မွာ သူတုိ႔ အဆင့္သင့္ ေစာင့္ေနမယ္” ဆုိၿပီး ကင္းတာ၀န္ခံက ေျပာပါတယ္။

ကုိတင္ေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအစီစဥ္အတုိင္း လုပ္မယ္” လုိ႔ သေဘာတူ ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကို တအိမ္တက္ဆင္း လုိက္ႏႈိးၿပီး ည ၂ နာရီ ေလာက္မွာ ခရီးထြက္ဖုိ႔ ျပင္ရ ပါတယ္။ အဲဒီညက လေရာင္က လင္းေနတဲ့အတြက္ တဦးနဲ႔တဦး မသဲမကြဲ လေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရပါတယ္။

လူအင္အား ၅၀ ေလာက္ရွိမယ့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုႀကီးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကေန ရာေဟာင္း၀၊ ပန္းတလဲ၊ အင္းေစာင့္၊ ကုန္းဇရပ္ ရြာေတြကိုျဖတ္ၿပီး ၈ မုိင္၊ ၉ မုိင္ ေလာက္ရွိတဲ့ ခရီးကို ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ မနက္ ၄ နာရီခဲြေလာက္မွာ ေ၀ဒီရြာကုိ ေရာက္လာပါတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ေခြးေဟာင္သံေတြ ဆူညံေနေပမယ့္ ေ၀ဒီအ၀င္မွာေတာ့ ထူးျခားစြာ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားလဲ မသိပါဘူး။ ေလွ ၇ စီး၊ ၈ စီးေလာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ နီးတဲ့ ေလွဆီ တက္ၿပီး ေ၀ဒီကေန ထား၀ယ္ျမစ္ တဘက္ကမ္းက ေစာ္၀ရြာဆီ ေလွာ္ၿပီးထြက္ေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္း အရုဏ္တက္စ ျပဳေနပါၿပီ။

.................................................................................................................................

သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂
ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ Thursday, 25 August 2011 19:29
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

ကံဆုိးခ်င္းေတာ့ ျမစ္လယ္တည့္တည့္မွာ စစ္သေဘၤာႀကီးတစီး ရပ္ထားတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။



“ဘုရားေရ။ သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဆႏၵျပပဲြအတြင္းမေသဘဲ ေရလယ္မွာ ပစ္သတ္ခံရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္” လုိ႔ စိတ္ထဲက အေတာ္စုိးရိမ္ၿပီး ဘုရားတလုိက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား၊ တမင္ သိရက္နဲ႔ လႊတ္ေပး လုိက္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ အဲဒီသေဘၤာႀကီးက တခ်က္မွမလႈပ္ဘူး။ ဆလုိက္မီးနဲ႔ ထုိးၿပီး သတိေပးတာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး။


ရင္တမမနဲ႔စီးလာရတဲ့ ေလွခရီးဟာ မနက္ ၅ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ ေစာ္၀ရြာကုိ ဆိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဗကပ ဆိုတာကို က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးၿပီး ထားဝယ္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔နဲ႔အတူ ရိွေနတာကို အံ့ၾသစြာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ (တကယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အထိ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ လွပတဲ့ စကားလုံးမ်ဳိး အတိအက်မသုံးတတ္ေသးပါ) က်ေနာ္ဟာ ဗကပ - ရဲေဘာ္ ၃ ဦး ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီသရီး ေလာက္ကိုသာ အေ၀းကေန ျမင္ဖူးေသးတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ကုိ ဘာအမ်ဳိးအစားမွန္း က်ေနာ္မေခၚတတ္ပါဘူး။ KNU နယ္ထဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ေဘးက ေက်ာင္းသားတဦး ေျပာတာကေတာ့ ေန၀င္း စတင္းကတလက္။ AK 47-ေခါက္ဒင္က တလက္နဲ႔ M 79 ေလာင္ခ်ာက တလက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။

တကယ္တမ္း ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား သြားခဲ့တဲ့ အဲဒီ တညတာ လမ္းေၾကာင္းဟာ ေဘးကေန ၾကည့္ေနသူအတြက္ ရယ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနနိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေစာ္၀ရြာနဲ႔ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ဟာ ၅ မိုင္ေလာက္ပဲ ကြာၿပီး စက္ဘိီးနဲ႔ လာမယ္ဆိုရင္ နာရီဝက္အတြင္းေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို ႀကိဳမသိတာေရာ၊ စစ္တပ္က ဂိတ္ေတြကို ပိတ္ထားတာေရာ အေျခေန ေတြေၾကာင့္ ၅ မိုင္ခရီးကို သက္ေတာင့္သက္သာ စက္ဘီးေလး၊ ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ မသြားႏိုင္ဘဲ ထားဝယ္ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၃၊ ၄ မုိင္ေ၀းတဲ့ အေနာက္ဘက္က က်ေနာ္တို႔ရြာဆီ ေလွတတန္၊ ျမင္းလွည္းတတန္နဲ႔ အရင္လာ၊ အဲဒီကေန ၁ဝ မိုင္ခရီးကို ညႀကီးမင္းႀကီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္၊ တမုိင္ေက်ာ္ေလာက္ က်ယ္မယ့္ ပင္လယ္ဝကို လက္ေလွာ္ေလွေတြနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးမွ ဒီရြာေလးကို ခဲရာခဲဆစ္ လာခဲ့ရတာကုိက ဒီခရီးစဥ္ဟာ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အေရးေပၚ သင့္သလို သြားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီရြာကိုေရာက္တာနဲ႔ ဗကပ ထိမ္းခ်ဳပ္နယ္ထဲ ေရာက္ၿပီလို႔ မဆိုႏုိင္ေသးပါဘူး။ စစ္တပ္ တပ္စုတစု အေျခစိုက္တဲ့ ရွင္မုတၱီးေက်းရြာနဲ႔ ရဲစခန္းတခု အေျခစုိက္စုိက္တဲ့ ေပါက္တုိင္းတံတား ၾကားမွာ ေစာ္၀ရြာက ရွိေနတဲ့အတြက္ လုံၿခံဳေရးအရ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစာ္၀ရြာကေန ထြက္ၿပီး ထားဝယ္ - သရက္ေခ်ာင္း ကားလမ္းမကို ျဖတ္ဖုိ႔ ျပင္ရပါတယ္။ တညလုံး အသံတိတ္စြာနဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္သဲဖုိ ခရီးကို ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီမနက္မွာက်ေတာ့ မေန႔ကလုိ အသံမတိတ္ေတာ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေစာ္၀ဆီ ဒီမနက္ေရာက္လာသူေတြနဲ႔ သတင္းေမးရင္း၊ ဟိုေျပာဒိီေျပာ လုပ္ရင္းနဲ႔ အသံေတြက နည္းနည္းဆူညံေနလုိ႔ မနည္း ထိမ္းခ်ဳပ္ခုိင္းရၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္က်မွ ကားလမ္းမကိုျဖတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ကားလမ္း ျဖတ္ကူးပုံကလဲ ၾကည့္ပါဦး။ ဗကပ စစ္သားေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ၃ ေယာက္ တစုေလာက္ ခဲြၿပီး ကားလမ္းကိုျဖတ္ေျပး၊ ၿပီးေတာ့ ကားလမ္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္က ေယာင္းေမာ္ရြာထဲကုိ၀င္ၾကတာ။

အားလုံး စနစ္တက်နဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုလုိ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပးေနတာကို လမ္းေဘးကေန ထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ ရြာသားေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ မနက္ ၈ နာရီဆုိေတာ့ ရွင္မုတၱီး ေစ်းက ဖြင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေစာ္၀နဲ႔ ထား၀ယ္ၾကား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အားလုံးက ရိပ္မိတဲ့ အတြက္ အခုလို လာၾကည့္ေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ရွင္မုတၱီးက စစ္တပ္ေရာ၊ ေပါက္တုိင္း တံတားဂိတ္က ရဲ ေတြေရာ၊ ေနာက္တခါ အဲဒီ ရဲစခန္းေရွ႕ ေညာင္ဇင္ရြာက စစ္တပ္ေတြပါ နည္းနည္းမွ လႈပ္ရွားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ အစီအစဥ္ေတြ သိပ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေသသပ္လြန္းလို႔ စစ္တပ္က မသိတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အေျခေနအရ လြတ္ေပး ထားလုိက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမိန္႔မရလုိ႔ စခန္းထဲကေန မထြက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္လုိ႔ တြက္ဆမိပါတယ္။

လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းမႈ ရွိလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းကို ရွင္မုတၱီးတေစ်းလုံးနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ အားလုံး သိသြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ထမင္းထုပ္ေတြ လာပုိ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေစာ္၀ - ထား၀ယ္ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္စီးသူေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အထက ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစုပါတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ ထား၀ယ္ကေန ထြက္ၿပီး က်ေနာ္ တုိ႔ဆီ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။

အဲဒီညက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခ်ျဖစ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာမွာ ေက်ာင္းသားအင္အား ၁ဝဝ ေလာက္ဟာ ရြာလယ္မွာ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနၿပီး အိမ္တိုင္းက ထမင္းဖိတ္ေႂကြး ၾက၊ သူ႔အိမ္မွာတည္းပါ၊ ငါ့အိမ္မွာတည္းပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚၾကနဲ႔ အဲဒီညဟာ အရင္ညလို မ်ိဳး ပင္ပန္းမႈ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာရဲ႕ေရွ႕က ကင္းေရွ႕ဆုိတဲ့ရြာရဲ႕ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ လူစုၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ခရီးရွည္အေၾကာင္း ေဟာေျပာ၊ ေတာတြင္းခရီးကို စတင္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။

“ေတာလမ္းခရီးက ၾကမ္းမယ္။ ၃၊ ၄ ရက္သြားမွ KNU နယ္ေျမဆီ ေရာက္မယ္၊ အဲဒီကမွ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေနာက္ထပ္ ၃၊ ၄ ရက္ ထပ္သြားရမယ္၊ ခရီးၾကမ္းမယ္၊ ထမင္း ငတ္ႏုိင္တယ္၊ ငွက္ဖ်ားမိမယ္၊ တိုက္ပဲြနဲ႔လည္း တိုးနို္င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါ ဆိုၿပီး ဗကပ အရာရိွ တဦးက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ လိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ မိန္းကေလးအားလံုး ဒီမွာပဲေနခဲ့ေတာ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ခရီးဆက္မယ္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ပါတယ္။

အဲဒိီမွာ မိန္းကေလးေတြကို ေတာထဲေခၚသင့္၊ မသင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထားကဲြမႈ စတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္တမ်ိဳးစီ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္နဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသူ ေတြနဲ႔ မခဲြနိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂ဝ ေလာက္ဟာ အဲဒီရြာမွာက်န္ေနခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။

“ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြ ေနခဲ့ကြာ။ အသက္စြန္႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ပါမယ္ဆိုမွ ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္က ရိွေသး” ဆိုၿပီး ေလွာင္တဲ့ သူကေလွာင္၊ က်န္တဲ့လူက က်န္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“က်မတို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခြင့္ရိွတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ ေတာထဲလိုက္ခြင့္ မျပဳဘူးဆိုတာကေတာ့ တရားမွ်တမႈ မရိွဘူး” ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသူတဦးက ေဆြးေႏြးပဲြအတြင္း ေျပာခဲ့တာကိုလည္း က်ေနာ္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။



ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းေရာက္ၿပီး ကံေပါက္နဲ႔ ပုေလာဘက္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ဦးေက်ာ္ကုိေတြ႕ေတာ့ မွပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြကို မေခၚဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တာ မွားၿပီလို႔ ေတြးမိၾကပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီလုိက်န္ခဲ့သူေတြထဲမွာ အားလုံးဖြန္ေၾကာင္ၿပီး က်န္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကဆို ၃ ဦးပါလာေပမယ့္ တဦးက သူ႕မိသားစု ကိစၥရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ခ်က္ခ်င္း လုိက္လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး ဆုိၿပီး ဒီရြာမွာ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အလားတူ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ ခ်န္ေနခဲ့သူေတြလည္း ရွိနုိင္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္း “ေတြေဝလမ္းခဲြ” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ထားရစ္ခဲ့လို႔ က်ေနာ္အပါဝင္ က်န္တဲ့လူ ၅ဝ ေက်ာ္ကေတာ့ ဗကပ လမ္းျပနဲ႔အတူ ေတာတြင္းခရီး ၾကမ္းကိုစတင္ခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီမွာ ေတာတြင္းခရီး စၿပီ၊ ေတာခုိၿပီဆုိေပမယ္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ထဲမွာ ဘာေတြပါလာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ရြာမွာ ညစဥ္ကင္းေစာင့္ရင္း အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္တလုံး၊ အဲဒီထဲမွာ ေစာင္ပါးပါးေလး တထည္နဲ႔ ေလာက္ေလးခြတခု၊ ကုိယ္ေပၚမွာေတာ့ စက္ဘီးစီး အက်ႌတထည္။ အဲဒီေပၚမွာ ဂ်င္းဂ်က္ကင္တထည္၊ ေအာက္မွာက ပေလကပ္ လုံခ်ည္၊ ဖိနပ္က ျမမာလာ ကတၱီပါဖိနပ္။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ထြက္လာသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ စနစ္တက် ျပင္လာသူကို က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။

ေတာတြင္းခရီး ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ေတာထဲကုိ ေရာက္ေသးတာမဟုတ္ဘဲ ဗကပ ၾသဇာလႊမ္းတဲ့ ေတာရြာေတြကို ျဖတ္သြားရတဲ့ ခရီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကေန ၇ မိုင္ ၈ မိုင္ သာေဝးတဲ့ ဒီေဒသမွာ ေတာရြာေတြ ဒီလိုရိွေနမွန္း၊ ဗကပ လက္နက္ကိုင္ေတြက ဒီရြာေတြကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားမွန္း က်ေနာ္ လံုးဝ ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။ ေတာရြာေတြ ဆုိတဲ့အတုိင္း ကားလမ္းက မရွိေတာ့ လွည္းလမ္းနဲ႔ လူသြားလမ္းေတြ အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းႀကီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္အဆင္းအတက္ မရွိေသးဘူး ဆုိေပမယ့္ ေခ်ာင္းတခ်ဳိ႕ကိုျဖတ္ရတာ၊ မုိးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတာေၾကာင့္ အ၀တ္အစား ေတြက ေရစိုတဲ့အျပင္ ျမမာလာဖိနပ္ေၾကာင့္ မိုးေရထဲမွာ ေခ်ာ္လဲတာ၊ ဖိနပ္ႀကိဳျပတ္တာေတြ စျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗကပ ေဒသမွာ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ဆင္းရဲၾကၿပီး ထားဝယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္က ရြာေတြလို စားေသာက္ေရး အဆင္မေျပတာပါ။ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကိုမေရာက္မီ ေတာင္ဇင္းရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္စာ ေႂကြးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္၊ ထားဝယ္ငါးပိေထာင္းနဲ႔ ထမင္းပန္းကန္ ရယ္ပဲ ေတြ႕ရလို႔ ဘယ္လိုစားရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ညေနစာကို ၄ နာရီေလာက္မွာ ေကၽြးၿပီး ညစာ မေကၽြးေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒိီေဒသက ရြာေတြရဲ့ ထံုးစံမွန္း ေနာက္မွသိရၿပီး ကရင္ရြာေတြနဲ႔ ေတာတြင္းကာလ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ လံုးလံုးမွာလည္း တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္နဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရပါတယ္။

တျခားေဒသေတြမွာ တေန႔ ထမင္းဘယ္ႏွခါ စားသလဲ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ တေန႔ ထမင္း ၃ ခါ စားက်င့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ လယ္ထဲမဆင္းခင္ ထမင္းၾကမ္းစား၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီမွာ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညေန ၆ နာရီမွာ ညစာစားပါတယ္။ ေနာက္ ထမင္းစားပဲြေပၚမွာ ထား၀ယ္ငါးပိ ေထာင္းဘူး အၿမဲတမ္း ရိွေနၿပီး အဲဒါကို ဒီတိုင္းစားမလား၊ သံပုရာသီး ညႇစ္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ ပအုန္းရည္နဲ႔ ငါးပိေဖ်ာ္လုပ္မလား၊ ငါးပိဖုတ္ၿပီး ဆီးဆမ္း၊ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ စားမလား။ စသျဖင့္ စားေလ့ရိွပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညစာမွာ ငါးပိတမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တို႔စရာအျပင္ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳး၊ အသားဟင္းတမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ငါးဟင္းေတာ့ ပါၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့ ဗကပ ရြာေတြမွာေတာ့ ငါးပိနဲ႔ တို႔စရာကိုသာ ျပင္ေပးထားတဲ့အတြက္ တခုခု ထပ္ျပင္ေနဆဲထင္ၿပီး ၃ မိနစ္ေလာက္ ထမင္းမစားေသးဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ထိုင္ေစာင့္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၿပံဳးခဲ့ရတာေတြကို အခုထိ သတိရေနဆဲပါ။

ဒါေပမဲ့ ေတာခိုရင္ ငတ္မယ္ျပတ္မယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့အတြက္ ဒီလိုစားရတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟင္းမပါတဲ့ ထမင္းကိုစားၿပီး ခရီးဆက္၊ ေတာစပ္ကိုေက်ာ္၊ ရြာေတြကိုျဖတ္၊ ေခ်ာင္းေတြကိုကူးၿပီး မြန္းလဲြပိုင္းမွာေတာ့ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပစၥည္းမဲ့ အလံေတာ္ တူ - တံစဥ္ ဆိုတာေတြကို စ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

.................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ Friday, 09 September 2011 17:07
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။

က်ေနာ္တုိ႔ကို ခရိုင္ ႏိုင္ငံေရးမႉးရဲေဘာ္ တင္ရွိန္၊ ခရိုင္တပ္မႉး ရဲဲေဘာ္တင္ထြန္း ဆိုတဲ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အဖဲြ႕က ႀကိဳဆို စကားေျပာခဲ့ ပါတယ္ (ဗကပ – တသၤာရီတိုင္း ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၿမိတ္-ထားဝယ္ ညီညြတ္ေရး တပ္ဦး အျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလုိက္ၿပီး ရဲေဘာ္တင္ထြန္းက တုိက္ပဲြမွာက်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္) အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အထဲမွာ သူတို႔ပါတီရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ၊ ထားဝယ္လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈအေျခေနေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန အေတာ္ေလး စံုစံုလင္လင္ ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက အေရးႀကိီးဆံုးအခ်က္ တခုကေတာ့ KNU နယ္ေျမဆီမသြားဘဲ သူတို႔ နယ္ေျမမွာ အေျခစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ လုပ္လည္းရပါတယ္၊ သူတို႔မွာလည္း လက္နက္ေတြရိွပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္အျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။


ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္သစ္မ်ား ဝါးရင္းတုတ္ျဖင့္ စစ္ေရးေလ့က်င့္စဥ္ (ဓါတ္ပုံ- စာေရးသူရဲ့ Face Book)


ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒါကိုလက္မခံဘဲ KNU နယ္ေျမကိုျဖတ္ၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္ကို အျမန္ဆံုး အေရာက္သြားမွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအားလံုးဆံုၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕မယ္၊ ဒါ ေၾကာင့္ KNU နယ္ေျမကိုသာ အျမန္ဆံုးပို႔ေပးပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ မွာေတာ့ မကဲ - ေက်ာက္အုိင္ကေန KNU နယ္ေျမဆီ ခရီးဆက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကုိတင္ေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ကေနေရာက္ေနတဲ့ ဗကသ က ဆလုိင္းကိုကုိဦးတို႔ အဖြဲ႕ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အတူသြားေနရင္ မဲေဆာက္နဲ႔ သီေဘာဘုိးဆီ အခ်ိန္မီ မေရာက္မွာစုိးတဲ့အတြက္ ရေနာင္းကို အျမန္ဆုံး ဆင္းၿပီး အဲဒီက တဆင့္ မဲေဆာက္ဘက္ အျမန္သြားႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။

မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ကိုတင္ေလးနဲ႔ ကုိေက်ာ္ေအာင္၊ ကုိေအာင္မုိးျမတ္ (သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာလည္း ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီး ေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ကိုတင္ေလးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္) အတိုး အပါအ၀င္ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕။ ကုိကုိဦး၊ မင္းသူ၊ ေက်ာ္ေဇာ၊ ထြန္းလင္းနဲ႔ တျခားတဦးအပါ၀င္ ဗကသ-ရန္ကုန္ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕နဲ႔ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပဲြကို သတင္းယူေနတဲ့ ထုိင္း TV ခ်ယ္နယ္ တခုက ေမာင္ေမာင္လို႔ ေခၚတဲ့ ထုိင္းသတင္းေထာက္ တဦးအပါအ၀င္ လူတဒါဇင္ေလာက္ဟာ ရေနာင္းသြားေရးအတြက္ မကဲ - ေက်ာက္အုိင္ကေန သရက္ေခ်ာင္းဘက္ ထြက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုလည္း မကဲ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး KNU နယ္ေျမဆီသြားဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ လူဦးေရက ၃၉ ဦး တိတိ။ ဒီေန႔ခရီးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေတာတြင္း ခရီးစဥ္ပါပဲ။ အရင္လုိ ထား၀ယ္ရြာေတြကို မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ကရင္ရြာေလးေတြ၊ တဲအိ္မ္ေလးေတြ ဟုိတစု ဒီတစုကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ထမင္း ထုပ္ေပးမယ့္လူ၊ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးမယ့္ လူလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ လမ္းဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ ေရွ႕ကလမ္းျပ ဗကပ ရဲေဘာ္သြားတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ တန္းစီၿပီး ေနာက္ကလုိက္၊ ေရေခ်ာင္းျဖတ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူခ်ေပးတဲ့ ႀကိဳးတန္းကို ကုိင္ၿပီး ကူးၾက၊ ျမမာလာဖိနပ္စီးတဲ့ ကိုေရႊေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ခမ်ာမွာလည္း ညည္းသူညည္း၊ “အေမေရ အေမ့သား အျဖစ္ကုိ ၾကည့္လွည့္ပါဦး” လုိ႔ ေအာ္သူေအာ္၊ ပုဆုိးကို ကြင္းသုိင္းသူသုိင္း၊ ျမမာလာကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ဖိနပ္ မပါဘဲ ေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္နဲ႔ ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ေတာင္သံုးဆယ္ အတက္ စမ္းေခ်ာင္းေလး ေဘးက ေတာအုပ္ေလး ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း စခန္းခ် ညအိပ္ဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။

အခ်ိန္က ေစာေနေသးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေတာထူၿပီး ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္း မရတဲ့အတြက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လုိ႔ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီညဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ခ်က္၊ ကုိယ္စားဖို႔ငါးကို ေခ်ာင္းထဲမွာ ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ဖမ္း၊ နီးတဲ့ သစ္ရြက္ကိုခူးၿပီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္တဲ့အိုးထဲထည့္တဲ့ အမွတ္တရည ျဖစ္တဲ့အျပင္ အိုးအိမ္မဲ့ ဘဝနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြ၊ ေျမႀကီးေတြေပၚမွာ သစ္ရြက္ေတြခင္းၿပီး အိပ္ရတဲ့ ပထမဆံုး ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လူ ၄ဝ ေက်ာ္ထဲက အမ်ားစုဟာ က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထမင္း မခ်က္ဖူး ၾကတဲ့ အျပင္ အခုလို မီးဖိုမရိွတဲ့ ေတာထဲမွာ ဘယ္ကစၿပီး မီးေမႊးရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုၿခံဳေရး လိုက္ေပးတဲ့ ဗကပ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးက ေတာတြင္း ထမင္းခ်က္နည္းကို ျပေပးၿပီး ေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့ ရြာသား ၅ ဦးေလာက္က ဦးေဆာင္စီမံေပးခဲ့တဲ့ အျပင္ ေခ်ာင္းထဲက ငါးပါဖမ္းၿပီး ဟင္းခ်က္ေပးတဲ့အတြက္ အေတာ္အဆင္ေျပ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခရီးပမ္းၿပီး သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ တံုးလံုးလဲွ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္တဲ့အတြက္ အဲဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပထမဆံုး ေတာတြင္း ညစာကိုေတာင္ မစားလုိက္ရရွာပါဘူး။


ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔သာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေပမယ့္ အိပ္ဖုိ႔ အခင္းအက်င္းက ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေက်ာက္တုံးေတြ ေပၚမွာ ရသမွ် သစ္ရြက္ေတြကို ခင္းအိပ္ၾကရၿပီး မုိးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာ၊ ျခင္ကကုိက္၊ ကၽြတ္က တြယ္ဆုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်ားဟိန္းသံ လုိလုိ ၾကားမိတဲ့အတြက္ ေတာေကာင္ေတြ ထြက္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗကပ လမ္းျပကေတာ့ သူရဲ႕ AK ေသနတ္ကိုျပပီး ဘာမွမပူနဲ႔ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လားလုိ႔ အားေပးစကား ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ညဟာ ဘယ္လုိ ကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခုအခိ်န္ထိ ေျပာစမွတ္ က်န္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေတာင္သံုးဆယ္ ကို စတက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္တသက္ တက္ဖူးသေလာက္ ေတာင္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အခက္ခဲဆံုး တက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးတခုပါ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တက္ဖူးတဲ့ ထားဝယ္က ေတာင္မိုးေတာင္ဟာ အေတာ္ျမင့္ေပမယ့္ လူေတြတက္ေနက် လမ္းေၾကာင္းရိွတဲ့ေတာင္မို႔ ဘာမွအခက္ခဲ မရိွပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ေတာင္တက္တယ္ ဆိုတာက ဝတ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တမ္းတက္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ တက္ေနရတဲ့ ေတာင္ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ကို္ယ္ကေရြးခ်ယ္ၿပီး ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တက္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးေတြက ရြာ၊ လမ္းကလည္းမရိွ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာဆို လက္ဆဲြစရာ သစ္ပင္လည္းမရိွ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ဆဲြမိဆဲြရာကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြ ကြဲရွ၊ ေသြးေတြထြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ရံြ႕အနီေရာင္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္နံရံႀကီးကို ဒီအတိုင္း တြယ္တက္ ေနရတဲ့အလုပ္က က်ေနာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ တကယ့္ကို စြန္႔စားခန္းႀကီးပါ။

“အေမေရကယ္ပါဦး” ဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ထုံးစံအတုိင္း အမ်ိဳးမ်ဳိး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနတဲ့ ၾကားထဲ ထူးထူးျခားျခား ထြက္လာတဲ့ အသံတခုကေတာ့ “က်ေနာ္ေတာ့ ဒီေတာင္ကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ပစ္သတ္ၿပီး ထားခ်င္လည္း ထားခဲ့ေတာ့၊ က်ေနာ္ ဆက္မတက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး မလုပ္ရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့” ဆုိၿပီး ငုိသံနဲ႔ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္က စိုးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေရွ႕ေန ဦးျမင့္သိန္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) ရဲ႕ အသံျဖစ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေအာ္သံမ်ဳိးၾကားရင္ ၀ုိင္းဟားၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ တဦးမွ မဟားႏုိင္ ၾကပါဘူး။ အားလုံးဟာ သူ႔လုိ႔ပဲ ေအာ္ငုိခ်င္တဲ့ လူခ်ည္းျဖစ္ေနပုံ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကလည္း ကူမတြဲႏုိင္တဲ့အတြက္ ဗကပ ရဲေဘာ္ကုိပဲ ကူၿပီးတြဲခုိင္းလုိက္ရပါတယ္။

တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေတာင္တက္တဲ့ အေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ အဖို႔ ေသခန္းရွင္ခန္း စြန္႔စားမႈႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗကပ ရဲေဘာ္အတြက္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေနၾက ထမင္းစား၊ ေရေသာက္တဲ့ အလုပ္ထက္ ပိုခက္ပံု မေပၚပါဘူး။ သူ႔အတြက္ အားလံုးက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာ အေလ့အက်င့္နဲ႔ ဆုိင္ပုံရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာခုိကာစက အဲဒီလုိ ခဲရာခဲဆစ္ သြားခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ေတြဟာ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႕တန္းျပန္ဆင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ အခု ဗကပ ရဲေဘာ္သြားသလုိပဲ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္တက္၊ ၿခံဳတုိး လုပ္ႏိုင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

“မယ္ညား … ပါသား ...။ ေယာ့ေထာ္ကလိုး...”

“ေရွ႕ၾကည့္ ...သတိ … ေသနတ္ထမ္း … ” လို႔ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးသံ၊ သံၿပိဳင္ေအာ္သံေတြ ပဲ့တင္ရိုက္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ တနသၤာရီျမစ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းလက္တက္ ဘန္းေခ်ာင္း နေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ စခန္း စစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံေတြျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ စစ္တပ္ကို ျပန္တိုက္ဖို႔ ကရင္ေတြဆီမွာ ေသနတ္သြားယူမယ္၊ စစ္သင္တန္း တပတ္ေလာက္ တက္ၿပီးရင္ စစ္တပ္ကုိ ျပန္တိုက္မယ္ဆုိၿပီး ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ကရင္နယ္ဆီ တကယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေသနတ္အစစ္ကို မကုိင္ရဘဲ ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္နဲ႔ စစ္သင္တန္း တက္ေနရတဲ့အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္ ေနမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ဗမာလုိမေျပာဘဲ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးမယ္ ဆုိတဲ့အေပၚ အျငင္းပြားၾက ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ တျခားေရြးစရာ သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေပးတဲ့သင္တန္းမွာ သူတုိ႔ဘာသာနဲ႔မွ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးတဲ့သင္တန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ ေသနတ္ပစ္နည္း၊ ျဖဳတ္နည္း၊ ျပင္နည္း သင္တန္းမဟုတ္ဘဲ ဘယ္ - ညာ နင္းတဲ့ စစ္ေရးျပ သင္တန္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပိုဆုိးတာက ကရင္ေတြျပတဲ့ စစ္ေရးျပထဲမွာ ေရွ႕လွည့္၊ ေနာက္လွည့္ အကြက္ေတြဟာ အေတာ္ ကိုးယုိးကားယားႏုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လုံး၀ အဆင္မေျပပါဘူး။

က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းစဥ္လူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ အရန္မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ စသျဖင့္ တက္ဖူး ၿပီးသူေတြျဖစ္တဲ့တြက္ အေျခခံ စစ္ေရးျပေလာက္ကေတာ့ ကၽြမ္းၿပီးသားပါ။ အခု သင္တန္းေပးေနတဲ့ ကရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေယာက္ဖထက္ အမ်ားႀကီး သာသူခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ (ေယာက္ဖဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ထား၀ယ္မွာ သိပ္မၾကားဘူးေပမယ့္ KNU နယ္ထဲမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဲဒီ စကားလုံးနဲ႔ အရင္ဆုံး မိတ္ဆက္ရပါတယ္)

က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ထားတဲ့ စစ္ေရးျပနဲ႔ KNU က သင္ေပးေနတဲ့ စစ္ေရးျပ အေျခခံအားျဖင့္ သိပ္မကြာေပမယ့္ အဲဒီ ေသနတ္ ထမ္းၿပီး ေနာက္လွည့္တဲ့ အကြက္၊ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တဲ့ အကြက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ေျခတလွမ္း ေနာက္ဆုတ္ၿပီးမွ ကိုယ္ကုိလွည့္တာပါ။ KNU ကေတာ့ ေျခေထာက္ ကိုေနာက္တလွမ္း မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕ေျခရဲ႕ ဖေနာင့္ေလာက္ အထိပဲ ဆုတ္ၿပီး ကိုယ္ကုိ တပတ္လွည့္တဲ့အခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ တကယ္ အဆင္မေျပတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒီလို “မယ္ည ... ပါသား” ေအာ္ေနဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ စိတ္ကူးမရိွပါဘူး။ KNU က လက္နက္ မေပးႏိုင္ရင္ ထိုင္းနယ္စပ္အထိ အျမန္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ ဖဲြ႔ေနၿပီ၊ အေမရိကန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေပးမယ့္ လက္နက္ေတြယူၿပီး အျမန္ဆံုးျပန္တိုက္မယ္၊ တိုက္ပဲြက အေရးႀကီးတယ္၊ ဘယ္ညာ နင္းတာေလာက္ကေတာ့ ဒီအထိ လာသင္စရာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဘက္က KNU နယ္ေျမတာဝန္ခံေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ KNU ကဆယ္ဒုိၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ ဖဒုိ ေရးမြန္ဗူး၊ တပ္ခဲြမႉး ဗုိလ္မႉး ခဲရုိနဲ႔ ဒု ခြဲမႉး ဗုိလ္ႀကီးဖားခေလး (အခု ေနာ္ေ၀း ေရာက္ေနသူ) တုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳးေနၾကပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနမယ့္အစား KNU က ေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို တက္ေနတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အားလံုးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဝါးေတာထဲဝင္ စိတ္ႀကိဳက္ ဝါးလံုးေတြခုတ္၊ ဝါးရင္းတုတ္ကို အေခ်ာသတ္၊ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို ေသနတ္ပံုထြက္ေအာင္ က်ည္ေဘာက္စ္ ထည့္တာမ်ိဳးနဲ႔ ပုံေဖာ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးရြာေနပူမေရွာင္ ၿမိဳ႕နယ္မႉး ရံုးေရွ႕က KNU အလံတိုင္ကြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္သင္တန္း တက္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆိုလုိတာက က်ေနာ္တို႔မွာ အဝတ္အစားအပိုမပါ၊ သင္တန္းတက္ဖို႔အတြက္ သီးျခား ဝတ္စံုလည္းမရိွ၊ အိမ္က ပါလာတဲ့ လံုခ်ည္နဲ႔ပဲ သင္တန္းတက္၊ ညေန ဘားတိုက္ ျပန္ေရာက္ရင္ ခၽြတ္ၿပီး မီးခိုးတိုက္ ျပန္ဝတ္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဘားတိုက္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သီးျခားေဆာက္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးနဲ႔ တပ္ခဲြမႉး ရံုးၾကားက ျမက္ေတာထဲမွာ ယာယီ အစည္းေဝးခန္းရဲ႕ တဲအုိပ်က္ထဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာခ်ေပးထားတာပါ။ မိုးကလည္းရြာ၊ ေလကလည္းတိုက္၊ အကာကလည္းမရွိ၊ ဖက္မိုးကလည္းယို၊ ျခင္ကလည္းကိုက္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝါးျခမ္းျပား ၾကမ္းျပင္ကိုပဲ နည္းနည္းစီခြာၿပီး မီးဖိုရင္းနဲ႔ ျခင္ရန္ကို ကာကြယ္ရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ကုိေတာ့ KNU စားဖိုက ေကၽြးတဲ့အတြက္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ပထမပုိင္းေတာ့ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းေကၽြးၿပီး သူတုိ႔က အသားငါး ဟင္းေတြနဲ႔မ်ား အရင္စားသြားသလားလုိ႔ က်ေနာ္ သံသယ ၀င္မိပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး သူတုိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ စားေနတာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနၿပိီလုိ႔ KNU ၿမိဳ႕နယ္မႉးက က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။

ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အသား မစားႏိုင္ရင္ေတာင္ ငရုတ္သီးေလး၊ ၾကက္သြန္ေလး၊ ငါးေျခာက္ေလးေတာ့ ရွာမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အစည္းအေ၀းထုိင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထား၀ယ္က ပါလာတဲ့ သမဂၢ ရန္ပုံေငြကို ထုတ္သုံးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။ အနီးအနားက ကေထာင္းနီ ရြာဆီ ေခ်ာင္းသံုးတန္ေလာက္ျဖတ္၊ လက္ေလွာ္ေလွကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေစ်းသြား၀ယ္ရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ငတ္ေပါက္မ်ား ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိရင္ KNU စားဖုိေဆာင္က အစားအစာကို ဘယ္လုိမွ မစားႏိုင္ ေတာ့တာပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲေရာက္ခါစ မုိ႔လို႔လည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ထမင္းတခါမွ မခ်က္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္လည္း ဒီစခန္း မွာေတာ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔ေတာင္ ထမင္းခ်က္တတ္ လာခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟင္းခ်က္နည္းေတာ့ မတတ္လုိက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ခ်က္စရာ ဟင္းမရွိလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ စားရတဲ့ ဟင္းထဲမွာ ငါးပိရည္တမ်ဳိး (ဒီငါးပိက အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္မွာစားေနတဲ့ ငါးပိနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး) အမ်ဳိးအမည္မသိတဲ့ ဟင္းရြက္ျပဳတ္တခ်ဳိ႕၊ တခါတေလ ကံေကာင္းတဲ့ေန႔ဆုိရင္ ဒန္အုိး အႀကီးႀကီးထဲ ေရ ၃ ဂါလန္ေလာက္ထည့္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီးလုိ၊ သေဘာၤသီးလုိ အတုံး ၂၀ ေလာက္ထည့္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းခ်ဳိလုိဟင္း တမ်ဳိးကုိ စားသုံးခြင့္ ရပါတယ္။

အသက္စြန္႔ၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၾကသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီလုိအစားအေသာက္ မ်ဳိးကိုေတာ့ သိပ္ မခံႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ကဆုိရင္ “သင္တန္းကလည္း ၀ါးရင္းတုတ္၊ စားရတာလည္း သစ္ရြက္ျပဳတ္ ဆုိရင္ေတာ့ တုိက္ပဲြမ၀င္ခင္၊ ေသနတ္အစစ္မရခင္ လုံးပါးပါး သြားလိမ့္မယ္။ ထား၀ယ္ ျပန္ပီး ဂ်င္ကလိနဲ႔ ျပန္တုိက္တာကမွ အလုပ္ ျဖစ္ဦးမယ္” လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီတလတာ ကာလအတြင္း အသစ္ထပ္ေရာက္လာသူ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး ျပန္၀င္သြားသူက ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေသနတ္ျမန္ျမန္လုိခ်င္ရင္ KNU ထဲ ၀င္ပါလားဆုိၿပီး မဲဆြယ္တာမ်ိဳး ကလည္း မသိမသာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ဟိႏၵားမုိင္းကေန ၀င္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လာေရာက္ ပူးေပါင္တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ၉ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုကိုစြန္႔ၿပီး KNU တပ္ထဲ ၀င္သြားပါေလေရာ။

ဒီလုိ အေျခေနမွာ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္တုိ႔ကို အားေပးစကားလာေျပာတဲ့ ကရင္ စစ္ဗုိလ္တဦးကေတာ့ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္ (အခု KNU တပ္မဟာ ၄ မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ဒါးေက်ာ္) ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ ကရင္စစ္ဗုိလ္ ထား၀ယ္သားတဦးက ထား၀ယ္လုိ အားေပးစကား ေျပာတဲ့အေပၚ က်ေနာ္တုိ႔ အားတက္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ KNU တပ္မဟာ ၄ ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကားမွာ ထား၀ယ္ ကရင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေပမယ့္ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္၊ ဗုိလ္ကက္နက္၊ ဗိုလ္လယ္၀ါး တုိ႔ကလဲြရင္ က်န္တဲ့ကရင္ အရာရွိေတြက ထား၀ယ္လုိ မေျပာဘဲ ကရင္နဲ႔ ဗမာလုိပဲေျပာၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ဒါးေက်ာ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေလး အားတက္ လာေအာင္သာ ေျပာႏုိင္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္ေတြကို မဖန္တီး ေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ဗဟုိေက်ာင္းသား ညီလာခံ၊ မင္းသမီးဘက္က တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား အစည္းအေ၀း အေျခေနေတြကို ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လူ ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ဟာ တလေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ အခါ မွာေတာ့ အင္အား ၄၀ အတိပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။

 .............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၄
ထက္ေအာင္ေက်ာ္ Thursday, 06 October 2011 18:53

ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။


ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အခ်ိန္တလၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမထူးဘူး ဆိုရင္ ဒီမွာဆက္ေနမလား၊ ထား ၀ယ္ျပန္မလားဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အၾကား ျငင္းခုံမႈေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ မဲေဆာက္နဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေနာက္တခါ မင္းသမီး ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္လိုမွ တုိက္ရုိက္ ဆက္သြယ္မႈမရ၊ KNU ဆီကတဆင့္ ေၾကးနန္း သတင္းတခ်ဳိ႕ကို ရေနေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ဒါကို အယုံအၾကည္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

၀ါးရင္းတုတ္နဲ့ေလ့က်င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား (ဓါတ္ပုံ စာေရးသူရဲ့ Face Book)

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မင္းသမီးဘက္ ေရာက္ေနသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္နုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦးကို ေရြး၊ KNU လက္ထဲ အပ္ၿပီး လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ၂ ဦးကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လုံးသမား သန္း၀င္း (ေခၚ) အုိဃီးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က ဆန္းေဇာ္ထြန္းတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ခရီးထြက္သြားၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ ၾကာတဲ့အထိ ဘာသတင္းမွ ျပန္မလာတဲ့အတြက္ ဒီလူေတြ မင္းသမီးကို ေရာက္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ လမ္းမွာမ်ား အေျဖာင္ ခံလုိက္ရၿပီလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ KNU အၾကား သံသယေတြ ပြားလာျပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥ စုံစမ္းဖို႔ KNU နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး ကရင္စကားလည္း နည္းနည္းတတ္တဲ့ ကိုေသာင္းညြန္႔ (ေခၚ) ကုိေလေပး (၂၀၁ - ဘက္မလုိက္ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူ) ကုိ တာ၀န္ေပးၿပီး မင္းသမီးစခန္းဆီ ထပ္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဒီေဆာင္းပါး ေရးဖုိ႔ ျပန္ေမးေတာ့မွ သိရတာကေတာ့ ထီးထာေရာက္ ေရာက္ခ်င္း သတင္းပုိ႔ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရွိေနလုိ႔ ေနာက္က်သြားတာသာ ျဖစ္ၿပီး တျခားျပႆနာ ဘာမွမရွိပါဘူးလုိ႔ ကုိသန္း၀င္းက ရွင္းျပပါတယ္)

ဒီအေျခေနေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ခမ်ာေတာ့ BBC ကုိ နားေထာင္။ KNU ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိ သတင္းေမးနဲ႔ တခ်ိန္လုံး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ မဒတ ဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔ သူတုိ႔ျပင္ထားပါတယ္၊ လက္နက္ေတြလည္း ေထာက္ပံ့မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားမ်ဳိး BBC နဲ႔ အင္တာဗ်ဳး အတြင္း ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္မႈေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္လည္ ႏုိးၾကား လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာကေတာ့ ေညာင္အုိးထီးကို ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး သုံးေဆာင္၊ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ဳိးစုံ ဟင္းခ်ဳိကို ေသာက္၊ ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ေအာင္ ေရကုိႀကိဳေသာက္၊ မယ္ညား - ပါသား ကုိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္ကုိထမ္း စသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ အခ်ိန္ တလတာကို အဓိပၸာယ္ နည္းပါးစြာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။

ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ မွာ မယ္ညား - ပါးသား လုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကာလအတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုကေတာ့ ညီညီႏိုင္ (ေခၚ) က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦး ေရနစ္ ေသဆုံးသြားျခင္းပါ။ ဒါဟာ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္မႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းတခုပါပဲ။ သူတုိ႔ မိသားစုဟာ ထား၀ယ္မွာ ေအး - ထီဆုိင္နဲ႔ တျခားဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ ေျပလည္ေနတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ သားဟာ အစားအေသာက္ ငတ္ျပတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရတယ္ ဆုိတာကို သူ႔မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမွ လက္ခံမယ္ မထင္ပါဘူး။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲေရာက္ပီး ပထမဆုံး ႀကံဳရတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔။ ထား၀ယ္မွာဆုိရင္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ သြားၿပီး ဆီးမီးပူးေဇာ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အခုဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘုရား၀န္းလည္း မရွိ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မရွိ။ သြားခ်င္သပ ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိတာလား မေျပာတတ္။ သီတင္းမကၽြတ္ခင္ ေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဖိတ္ၾကားခ်က္တခု က်ေနာ္တုိ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

“ေက်ာက္ထူး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းကၽြတ္ပဲြ က်င္းပမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြာသားေတြ ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးမယ္။ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးမယ္” ဆုိတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး။

မယ္ညား-ပါးသား နင္းေနရင္းနဲ႔ အဲဒီသတင္းစကားကုိ တီးတုိးေျပာေနၾကၿပီ။

“၀က္သားတုံး မကုိက္ရတာ ၾကာၿပီကြာ။ ဒီတခါေတာ့ အပီဆြဲရေတာ့မယ္ … ရွလြတ္-ရွလြတ္” ဆုိၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက ဖိတ္တာဟာ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္း၀န္းက်င္က ကရင္ရြာေတြရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ဖိတ္တာကေတာ့ (အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မဖိတ္ဘဲနဲ႔ သြားစားခဲ့တာပါ) ၃ - ၄ ခါ ရွိေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ငတ္ျပတ္ေနမွန္း ရိပ္မိတဲ့ တနင္းခူရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ (သင္းအုပ္ဆရာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က စေနေန႔တုိင္း သူရြာဖိတ္ၿပီး ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးပါတယ္။

ဒီရြာဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းနဲ႔ အနီးဆုံးရြာျဖစ္ၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလး ၂ - ခုေလာက္ကိုေက်ာ္၊ နာရီ ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီရြာမွာ အိမ္ ဘယ္နွလုံး ရွိမွန္း က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကန္တဲ့ ကြင္းေဘးမွာ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ အိမ္ရွိပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေရာ၊ အိမ္ေရာဟာ ယာယီသေဘာေဆာင္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ဖက္မုိး အေဆာက္အဦေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းကလည္း ယာယီသေဘာကို ေဆာင္ၿပီး ထိကရုဏ္းပင္ေတြ၊ ျမက္ရုိင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္သားဟင္း စားရေရး တုိ႔အေရးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိး (ေက်ာင္းသားကို ကရင္လုိအေခၚ) ေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ ဖိနပ္ ဗလာနဲ႔ အဲဒီ ဆူးခင္းေပၚမွာ ေျပးၿပီး ေဘာလုံး ကစားခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကုိယ့္ေျခဖ၀ါး ကုိယ္ျပန္ စမ္းမိပါတယ္။

“စစ္ထြက္တုိက္ဖုိ႔ … ေသနတ္မရေသးလုိ႔ ေဘာလုုံးကို က်ဳံးက်ဳံး ကန္” ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျဖစ္ပါ။

စေနမွာ ေဘာလုံးပဲြနဲ႔ အလုပ္မ်ားၾကသလုိ တနဂၤေႏြမွာလည္း အဲဒီ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ဘုရားေက်ာင္းဆီ လာၿပီး “အာမင္” (ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိးခုိးပဲြ အၿပီးမွာ ေနာက္ဆုံး ဆုေတာင္းတဲ့ စကားလုံးပါ။ အားလုံးကို ကရင္ဘာသာနဲ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးတလုံးကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က အေသမွတ္ထားၿပီး အဲဒီစကားလုံး ၾကားရင္ ဦးရွင္ႀကီးပဲြ လုသလုိမ်ဳိး စားဖုိ႔ရယ္ဒီျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္) ကုိ ေစာင့္ရ တာကလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပဲြကိုေတာ့ ေဘာလုံးကန္ သြားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္သလုိ သြားလို႔မရပါဘူး။ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လာမွ ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့ ကရင္ေဒသခံေတြက ႏွစ္သက္တဲ့ သေဘာရွိတာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အ၀တ္ေတြကို တေယာက္တလွည့္ ငွား၀တ္ၿပီး က်ဳိးဖုိိးတပ္သားမ်ား အလွည့္က် သြားခဲ့ၾကေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္း တခါမွ မတက္ဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ဘုရားရွိခုိးမႈ တခါနားတုိင္း ပိုက္ဆံအလွဴခံတဲ့အခါ တျပားမွ မလွဴနုိင္ဘဲ ၿပံဳးၿပီး ေနရတဲ့ ဘ၀ကုိ မခံစားႏိုင္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ စေနမွာ ေဘာကန္၊ တနဂၤေႏြမွာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ လုပ္ရင္း ၃ ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ၀က္သားဟင္း ဖိတ္ေခၚ ေဘာလုံးပဲြဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စစ္ေၾကာင္း တခုလုံး ေသာၾကာေန႔ ညေနကတည္းက ခရီးထြက္လာၿပီး ခုနက တနင္းခူရြာမွာ ေဘာကန္ရင္း ... အဲ ... ထမင္းလည္းစားရင္း တည အိပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တနင္းခူ ကေန ေနာက္ထပ္ တရြာကိုျဖတ္၊ စမ္းေခ်ာင္း ၂ ခုနဲ႔ ေခ်ာင္း ခပ္ႀကီးႀကီး တခုကို ေက်ာ္ၿပီးသြားရတဲ့ ေက်ာက္ထူဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်ီတက္ရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ ျပႆနာက စတာပါပဲ။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပု ဗလေကာင္းေကာင္း ရြာသားတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းျပအျဖစ္ ဦးေဆာင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္ထူးေခ်ာင္းကုိ ကူးတဲ့အခါမွာလည္း သူကပဲ ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆင္းၿပီး “ေရစီးေတာ့ အေတာ္ သန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကူးလုိ႔ ရပါတယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ (အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေန႔စဥ္ တာ၀န္က် တာ၀န္မႉး တဦးစီကုိ အလွည့္က် ေပးထားၿပီး သူ႔အမိန္႔နဲ႔ သြားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္) “တာ၀န္မႉး အမိန္႔ရမွဆင္း” “ခဏ ေစာင့္ပါဦး” “ႀကိဳးနဲ႔ကူးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” … စသျဖင့္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ရပ္ရင္း ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာေနဆဲပါ။ မေန႔ညက မုိးရြာထားလုိ႔လားမသိ၊ ၁၀ ေပေလာက္ပဲ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရစီးက အေတာ္အစီးသန္ၿပီး ေရအနက္ကလည္း ရင္ဗတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ လည္ပင္းေလာက္ အထိ ရွိေနပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚက က်ဳိးဖုိးေတြ ဆုိေတာ့လည္း သိတဲ့အတုိင္း ဒီလုုိေခ်ာင္းမ်ဳိးမွာ ေရကူးဖူးပုံမရပါဘူး။ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခနဲ႔ လက္၀ဲကၽြန္းဘက္က ေနာ္စီကန္တုိ႔၊ ေဘာ္ဦးကန္တုိ႔ ေလာက္မွာသာ ကူးဖူးပုံရၿပီး ဒီလုိေရစီးနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါကုိ မသိရွာတဲ့ လမ္းျပရြာသားက “ရပါတယ္၊ ဒီလုိကူး၊ ငါကူးျပေနတာ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ပုဆုိး ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚေထာင္၊ ေရစီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟုိဘက္ ကမ္းဆီ ကူးျပသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆုံး ဆင္းသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ လုိက္ကူးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရလယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေအာက္ေျခ လြတ္သြားလုိ႔ ေဘးကလူက လွမ္းဆဲြ၊ ဖိနပ္ေတြ ေရထဲေမ်ာပါသြားလုိ႔ ေအာ္သူကေအာ္နဲ႔ပါ။

“ေဟး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆဲြထား။ လက္ကို မလြတ္ေစနဲ႔၊ ေရစီးသန္တယ္ သတိထား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အနီးက ရဲေဘာ္ေတြက ေအာ္ေျပာေသးတာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။

အစားတလုတ္ အတြက္ အသြားမေတာ္တဲ့ ေျခတလွမ္းလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတိေပးခ်က္က ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ တရုတ္ကျပားေလး ညီညီနုိင္ဆုိတဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားေလး ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားပါၿပီ။

“ေဟ့ ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႔ လုိက္ဆယ္မွ ျဖစ္မယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာၿပီး လမ္းျပကုိ အရင္ဆုံး လုိက္ဆယ္ခုိင္းပါတယ္။ ညီညီနုိင္ဟာ ေရထဲျမဳပ္သြားၿပီး တခ်က္ျပန္ေပၚလာတာကုိ က်ေနာ္ ျမင္လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လုံး၀ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ပါဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္အပါ၀င္ ေရနည္းနည္းပါးပါး ကူးတတ္သူတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ေရငုပ္လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။ ေရငုပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရစီးကသန္ၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပိဳလဲထားတဲ့ သစ္ပင္အျမစ္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေအာက္ အထဲအထိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကမ၀င္ရဲဘဲ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ထုိးတဲ့အထိ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိပဲ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ ရပါတယ္။

ညီညီႏုိင္ က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေခ်ာင္းကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေတာင္ကုန္းေလးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေဆာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္း ၃ ပတ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဆုံး ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျဖစ္လုိ႔ အားလုံး ထုိင္ရွိခုိးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး မရွိဘဲ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ၂ ဆူ၊ ၃ ဆူကိုသာ ေတြ႕ရလုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ “ဒီလုိ အညိဳေရာင္ေဒသ ကရင္ေတာထဲမွာ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ၾကာၾကာ မေနရဲဘူး။ ၾကာၾကာေနရင္ ၾကားညပ္ အသတ္ခံရမွာ စိုးလုိ႔ ဘုန္းႀကီး ထား၀ယ္ကို ျပန္ေျပးသြားၿပီ” လုိ႔ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပပါတယ္။

သူဆိုလုိတာကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ႀကီးစိုးတဲ့ KNU ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတပါးအတြက္ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္မေျပသလုိ၊ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အစိုးရ လူလားလုိ႔ KNU ဘက္က သံသယပြား၊ အစိုးရဘက္ကလည္း ဒီဘုန္းျကီး ကရင္ေတာထဲအထိ သြားေနတာ KNU နဲ႔ အဆက္သြယ္ရွိလုိ႔လား ဆုိၿပီး သံသယ၀င္၊ အဲဒီ ၂ ဘက္ၾကား ညပ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ျပန္ေျပးသြားတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ေနာက္ထပ္အလားတူ ရြာေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ က်ေနာ္ ပို သေဘာေပါက္ခဲ့ ရပါတယ္။

ညေန ၄ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေဘာလုံးပဲြကို စတင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ရြာသားေတြ ေရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ညီညီႏုိင္ ေသသြားတာကိုသာ သတိရေနၾကၿပီး ကစားပဲြထဲမွာ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဘာလုံးပဲြ အၿပီးမွာ ေကၽြးတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အရသာမရွိေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာက္ထူရြာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ပဲြဟာ ညီညီႏုိင့္အတြက္ အမွ်ေ၀ပြဲျဖစ္သြားၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔မႈေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးမရွိတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလ ဘယ္လုိယူမလဲ၊ ညီညီႏုိင့္အတြက္ သရနဂံု တင္တာကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိေတာ့ ... က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး သူဘုန္းႀကီးလူထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ သူဆုိတဲ့ အတုိင္းသာ ေနာက္ကလုိက္ဆုိၾကလုိ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးတာနဲ႔ပဲ ငါးပါးသီလခံယူ လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးစစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း အဆင္ေျပ သြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တေန႔ အဲဒီေက်ာင္းကေန စခန္းကိုျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ွမွာလည္း က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသား ၅ ဦးေလာက္နဲ႔ ရြာသား ၂ ဦးေလာက္က အဲဒီေခ်ာင္းမွာ ေရကူးၿပီး ညီညီႏုိင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ၂ နာရီေလာက္ လုိက္ရွာပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လုိမွ မေတြ႕လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး စခန္းကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၄ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ညီညီႏုိင့္ အေလာင္းကို ေတြ႕တယ္ဆုိၿပီး KNU ကတဆင့္ ရြာသားေတြက သတင္းပုိ႔ လာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၃ – ၄ ဦး လုိက္သြားၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အေလာင္းက ပုပ္ပြ ေဖာေယာင္ေနၿပီ။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတထည္သာ က်န္ၿပီး တျခားအ၀တ္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ လက္တဘက္က အေပၚကိုေထာင္ေနၿပီး အဲဒီလက္မွာ လက္ပတ္နာရီ တလုံး ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သူရဲ႕ လက္ပတ္နာရီကုိ ျဖဳတ္သိမ္း၊ အေလာင္းကိုေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ “သရနဂံု တင္ရဦးမယ္ေလ” လုိ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး မရွိတဲ့ ဒီေဒသမွာ ဘယ္လုိ သရနဂံုတင္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကရင္ရြာသားေတြနဲ႔အတူ ညီညီႏုိင့္အေလာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္။ သူရဲ႕လက္ပတ္နာရီကုိ ယူၿပီး စခန္းဆီျပန္ လာခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီနာရီနဲ႔အတူ စာတေစာင္ေရးၿပီး ထား၀ယ္ၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕မိသားစုဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေပမယ့္ အဲဒီစာရ၊ မရနဲ႔ ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနကို ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ အရဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုဟာ အခုခ်ိန္အထိ ညီညီႏုိင္ ေတာထဲမွာ ရွိေနဆဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏုိင္ငံ တခုခုဆီ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ေရနစ္ေသသြားၿပီလုိ႔ ေျပာတာကုိ မယုံေသးဘူးလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္က လာတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

 .....................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး ၅

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ October 13, 2011 5:01 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီိမဂဇင္း

ေမာင္ေတာ္ က်ဳိးဖုိးနဲ႔ မင္းသမီး အမရာတုိ႔ေတြ႕ၿပီ။

ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ထက္ေအာင္ေက်ာ္ တေယာက္ ေတာထဲမွာ ႏွစ္ပါးသြား ကဖို႔ ျပင္ေနသလားလို႔ေတာ့မထင္လိုက္ပါနဲ႔။


ေမာင္ေတာ္ (မင္းသမီး) စခန္းအလံတုိင္ကြင္းမွာ ရဲေဘာ္မ်ားတန္းစီေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ face book မွ)

ကရင္စကား ႏွစ္လံုးကို ဗမာမႈျပဳထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း တပ္တည္ေနရာ ႏွစ္ခုကိုတြဲၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။ ေမာင္ေတာ္ ဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမဆုံးစခန္းေနရာ ျဖစ္ၿပီး အမရာကေတာ့ ဒုတိယနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေနရာပါ။ မင္းသမီးဆုိတာကေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ားနဲ႔ ေခ်ာင္း၀မွာရွိတဲ့ KNU စခန္းနဲ႔ ကရင္ရြာေတြကို ဆုိလုိတာပါ။

မင္းသမီးစခန္း (မူလ ကရင္စကားကေတာ့ မင္တမိီ ပါ) ဆိုတာက ခုနက က်ေနာ္ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ထားဝယ္ဘက္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရျဖဴဘက္မွာျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းတို႔ ေမတၱာရြာမွာဆံုၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ အနီးက မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ား (မူလ ကရင္စကားကေတာ့ မင္တမီေခ်ာင္းဖ်ား- ဒါမွမဟုတ္ ထီးခီး) ကေန ဆင္းလာတဲ့ ေရေတြ ျမစ္ထဲစီးဝင္တဲ့ေနရာ (ေခ်ာင္းဝ သို႔မဟုတ္ ထီးထာ) ကိုေခၚတာပါ။

ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက ခဲြ ၁ – ကေန အခု ထီးထာ ေခ်ာင္း၀ဆီအထိ ႏွစ္ညအိပ္ ခရီး နွင္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တေန႔ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာေတာ့ ထီးထာ ေခ်ာင္း၀နဲ႔ တနသၤာရီျမစ္ေဘးမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ အျဖဴေရာင္ ႏွစ္ထပ္ တုိက္တလုံးကို ျမစ္ရဲ႕ ဒီဘက္ကမ္းကေန က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေတာတြင္းကာလ တလေက်ာ္ အခ်ိန္အတြင္း ပထမဆုံး ျမင္ရတဲ့ အသားနားဆုံး အေဆာက္အအံု ျဖစ္တဲ့အတြက္ “ကရင္သူပုန္စခန္းက တယ္ဟုတ္ပါလား” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေလးစား မိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္သိရတာက အဲဒါဟာ KNDO (ကရင္အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ ေရးအဖဲြ႕) ရံုးခန္းျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ KNDO တပ္ရင္း ၇ ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉး ေဘာ္ဒြင္ဇန္ (ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံရဲ႕ သားငယ္) ရံုးထုိင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲရွိစဥ္မွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ သားႀကီးကေတာ့ ဗုိလ္မႉး ေရာဘဇန္ ျဖစ္ၿပီး အခုအေမရိ ကားမွာပါ။

တနသၤာရီျမစ္ကို လက္ေလွာ္ေလွ တစီးနဲ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကူးအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ တပ္ဖြဲ႕ႀကီးဟာ ခုနက KNDO ရံုးေဘးက ဗိုလ္မႉးေဘာ္ဒြင္ဇန္ရဲ႕ ေနအိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕သား ကရင္စစ္ဗိုလ္ရဲ႕ ေနအိမ္ ဆုိေပမယ့္ ခုနက ရံုးခန္းနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ သစ္တုိင္၊ သစ္ကာ၊ သြပ္ျပားမုိး အိမ္ေလးသာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအိမ္ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ေျခကုန္လက္ပန္း က်စြာနဲ႔ ေနရာယူလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္ေနတဲ့ အခု စစ္ေရး အကဲခတ္အျဖစ္ လူသိမ်ားေနသူ ကိုေဌးေအာင္၊ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔စခန္းရဲ႕ ဥကၠ႒နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ ကိုေအာင္သန္းဝင္း၊ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တို႔ ဆီကေန မင္းသမီးကို ႀကိဳထြက္သြားတဲ့ ကိုေသာင္းညြန္႔နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေအာင္အပါဝင္ အားလံုး ၁ဝ ဦး ေလာက္ကုိ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ရဲ႕ အမည္ေတြ အားလုံးကို ဒီေနရာမွာ ေဖၚျပဖုိ႔ စာမ်က္ႏွာ အကန္႔အသတ္ ရွိႏိုင္တဲ့အတြက္ အက်ဥ္းရံုး တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ အခုလက္ရွိ ABSDF ဒု ဥကၠ႒နဲ႔ DAB အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနသူ ကုိမ်ဳိး၀င္း၊ ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အရြယ္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးမ်ဳိးျမင့္ (ေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ဳိးျမင့္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔က ေခၚၾကပါတယ္) နဲ႔ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ၀န္းက်င္သာ ရွိေသးေပမယ့္ တကုိယ္လုံး တေခါင္းလုံး ဥေရာပ တုိက္သားတဦးလုိ ျဖဴေဖြးေနသူ ေမာင္ဘုိ (ဘုိေခါင္းနီလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္) တုိ႔ကုိ က်ေနာ္ ထူးထူးျခားျခား သတိထား မိပါတယ္။

ဗုိလ္မႉး ေဘာ္ဒြင္ဇန္အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ့ ၿမိတ္ – ထား၀ယ္ ခရုိင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိနီနီရဲ႕အိမ္နဲ႔ တျခားအိမ္ ၄၊ ၅ လုံးေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု သင့္သလုိ ေနရာယူလုိက္ၿပီး ငါးေသတၱာဟင္းေလးနဲ႔ အဲဒီညက ညစာ သုံးေဆာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ KNDO ရံုးရဲ႕ ဟုိမွာဘက္က ထီးထားရြာကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ခြင့္ရၿပီး ကြိတီယုိ (က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေခြးတရုတ္လုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္) ဆုိတာကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စားဖူးခဲ့ပါတယ္။ စားဖူးတယ္ဆုိေပမယ္ တေယာက္တခြက္ မွာစားႏိုင္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ ခြက္ေလာက္မွာၿပီး လူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ တေယာက္တဇြန္းစီ စားၾကသလား က်ေနာ္ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ေတာသားၿမိဳေရာက္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ထီးထားရြာကို ဟုိေငးဒီၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီရြာက က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဘးမွာ တလတာနီးပါးအတြင္း ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ရြာေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ အိမ္ေတြဟာ ထုိင္းပုံစံ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ထုိင္းလည္း မေရာက္ဘူးေသးေတာ့ ထုိင္းပုံစံမွန္းလည္း မသိေသးပါ) ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ပ်ဥ္ကာ၊ သြပ္မုိးနဲ႔ အေသခ်ာ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အထက ေက်ာင္းတခုနဲ႔ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း တခုကိုလည္း အခုိင္အမာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာရဲ႕ ဟုိဘက္ထိပ္မွာ ေဆးရံုနဲ႔ သစ္စက္ႀကီးတခု ရွိတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ အဲဒီ ပထမ အေခါက္မွာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီး ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခုနက ကြိတီယုိဆုိင္နား ျပန္အေရာက္မွာ ခဲမျဖဴေတြ အလယ္စတုိအထိ သယ္ေပးႏိုင္မလား ဆုိတဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္တခုကို က်ေနာ္တုိ႔ ရလုိက္ပါတယ္။ ကရင္ ဖဒုိအိမ္တခုမွာ (ဟိႏၵားနဲ႔ ေက်ာက္မဲေတာင္ မုိင္းကေန ခုိးထုတ္ၿပီး လာေရာင္းထားတယ္လုိ႔ ယူဆရတဲ့) စုထားတဲ့ ခဲမျဖဴအိတ္ေတြကို အလယ္စတုိအထိ သယ္ေပးနုိင္ရင္ တကီလုိအတြက္ ဘတ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒီ သတင္းကိုလည္းသိေရာ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြ အလုအယက္ ၀ုိင္းသယ္လုိက္တာ က်ေနာ္ဆုိရင္ ကီလုိ ၃၀ ထမ္းၿပီး ဘတ္ေငြ ၆၀ ေလာက္ ရလုိက္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံး ျမင္ရတဲ့ နုိင္ငံျခားေငြေၾကးျဖစ္ပီး ကြိတီယို တခြက္ကုိ ကုိယ္ပုိင္ ၀ယ္စားႏုိင္လုိက္ပါတယ္။

အဲ … ဘတ္ ၆၀ ရဖုိ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ရုန္းကန္လုိက္ရသလဲ ဆုိတာကုိလဲၾကည့္ပါဦး။ ထီးထားရြာကေန အလယ္စတုိ စခန္းဆီအထိ ခရီးက ၆ မုိင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ယူဆရၿပီး ၂ နာရီေက်ာ္ သြားရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ဒီလမ္းေၾကာင္းဟာ ေႏြရာသီမွာ ကားလမ္းၾကမ္းရွိေပမယ္ အခုလို ေအာက္တုိဘာမွာေတာ့ မုိးရြာၿပီး ေတာင္က်ေရစီးထားလုိ႔ မင္းသမီးေခ်ာင္း တေလ်ာက္ ေဖာက္ထားတဲ့ အဲဒီကားလမ္းပ်က္ေနလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က သယ္ခြင့္ရလုိက္တာမ်ဳိးပါ။ ခဲမျဖဴ ကီလုိ ၃၀ ကိုထမ္း၊ ေခ်ာင္းငယ္ ၂၀ ေက်ာ္ကိုျဖတ္၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲေတြၾကား ၂ နာရီေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အေရးဟာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား တဦးအဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ သယ္ခြင့္ရလုိက္တာကို က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးက ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။

အလယ္စတုိကေန ထုိင္းဘက္ကုိထြက္တဲ့ သီးျခားကားလမ္းတခု ရွိသလုိ ထီးခီးလုိ႔ေခၚတဲ့ KNU – ၿမိတ္ – ထား၀ယ္ခရုိင္နဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္ (က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိကာစက တပ္ရင္း ၁၀ အျဖစ္သာ ရွိေသးၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာမွ တပ္မဟာ ၄ ျဖစ္လာပါတယ္) ရံုးစို္က္ရာ အရပ္ဆီသြားတဲ့ ကားလမ္း တခုလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေဒသ ႏွစ္ခုစလုံးဆီ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ သြားလုိ႔မရပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦးနဲ႔အတူ ထီးခီးကို လုိက္ပါခြင့္ရတဲ့အတြက္ အလယ္စတုိကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ရပါတယ္။

“၀ုိး … ရံုးခန္းႀကီးက တယ္သားနားပါလား” လုိ႔ KNU ခရိုင္္ရံုးကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ႏႈတ္က ထြက္သြားပါတယ္။

ပ်ဥ္းကတုိးလုိ သစ္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္အကၡရာ Lပုံစံ ႏွစ္ထပ္ရံုးႀကီးဟာ ေပ ၅၀၊ ေပ ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ အဲဒီေရွ႕က ဂိတ္တဲေလးမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စခန္းေထာက္အျဖစ္ ေနရာေပး ထားပါတယ္။ ခရုိင္ေတာင္ကုန္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္ တျခားေတာင္ကုန္းတခုမွာေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀ ရံုးခန္းနဲ႔ ဘားတုိက္ေတြကို ခပ္၀ါး၀ါး ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေတာင္ကုန္း ႏွစ္ခုရဲ႕ၾကားမွာေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာင္းဖ်ား ေသးေသးေလးကို ေတြ႕ရၿပီး အဲဒီေဘးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဘုိနီ (ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသူ) ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အပါ၀င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႕၊ အခ်ိဳရည္ဆုိင္ တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေနအိမ္တခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထီးခီးဟာ ထီးထားလုိ ရြာတခုမဟုတ္ဘဲ ရံုးခန္းေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြေနတဲ့ ေနရာတခု အျဖစ္ က်ေနာ္ သတိျပဳမိပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီဟာ နက္စ္ေကာ္ဖီထဲ ႏုိ႔ဆီမ်ားမ်ား ထည့္ၿပီး လင္မနစ္ ဖန္ခြက္ႀကီးနဲ႔အျပည့္ ေဖ်ာ္ေသာက္ေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိလည္း အဲဒီလုိခြက္ႀကီးနဲ႔ ခြက္အျပည့္ တုိက္လုိက္တဲ့ အတြက္ ဒါဟာ ပထမဆုံး က်ေနာ္ေသာက္ဖူးတဲ့ KNU စတုိင္ ေကာ္ဖီခ်ဳိဆိမ့္အျဖစ္ အခုခ်ိန္အထိ အမွတ္ရေနပါ တယ္။

ထီးခီးကေန ထီးထာျပန္ဆင္းၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြအတြက္ သီးျခားစခန္းေနရာတခု ေပးမယ္လုိ႔ KNU က ေျပာၿပီး ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ KNDO ရံုးကေန တနသၤာရီျမစ္ကို ျပန္ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ လာရာလမ္းေၾကာင္းဘက္ကုိ ေလွနဲ႔တင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးကေန ေတာထဲကုိ နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကရင္တဲ တလုံးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီတဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေခ်ာင္းေသးေသးေလး တခုရဲ႕ နေဘးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာယူေစပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေမာင္ေတာ္ စခန္း စတည္တဲ့ေန႔ဟာ ၁၉၈၈ ႏုိ၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲထြက္လာၿပီး ၄၅ ရက္ၾကာမွ စခန္း စေဆာက္ရတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

“ငါ့ညီတုိ႔ … ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာ ဒီလုိပဲ။ ခက္ခဲမယ္၊ ပင္ပန္းမယ္” ဆိုၿပီး ခရိုင္အတြင္းေရးမႉး ဖဒုိနီနီ (အခု နယူးဇီလန္ ေရာက္ေနသ) က အဲဒီေခ်ာင္းေဘးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကို အမွာစကား ေျပာပါတယ္။ မႏၱေလးဇာတိ ဖဒုိနီနီဟာ စကားေျပာ အလြန္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ လက္တဘက္ကုိ ပတ္တီး အၿမဲတန္း စည္းထားၿပီး လက္ဟန္၊ ကုိယ္ဟန္ အျပည့္နဲ႔ စကား ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့ အခါတုိင္း “င့ါညီတုိ႔ … ငါ့ညီတုိ႔” လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေခၚေလ့ရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ “ငါ့ညီတုိ႔” ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ၾကားမွာ နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာရင္ေတာင္ သူပုံစံကုိယူၿပီး လက္ဟန္ကိုယ္ဟန္နဲ႔ “င့ါညီတုိ႔ နားေထာင္စမ္း” လို႔ နိဒါန္းခ်ီ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆုိေလ့ ရွိတဲ့အထိ
သူ႔စတုိင္က လႊမ္းမုိးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာကေတာ့ ဖဒိုနီနီက အဲဒီလုိ ေနရာေပးၿပီးၿပီးခ်င္း က်ေနာ္ ပထမဆုံး လုပ္လုိက္ တာကေတာ့ “တပ္ေျမ – မက်ဳးေက်ာ္ရ” ဆုိတဲ့ စာတန္းကုိ A4 – စာရြက္ေပၚမွာေရးၿပီး ကရင္တဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္မယ့္ ေခ်ာင္းရုိးေလးအၾကားက သစ္ပင္မွာ ကပ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒိီမွာ ဖဒိုနီနီက တရားေဟာေတာ့ တာပါပဲ။

“ငါ့ညီတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြက မဆလ နဲ႔ တူေနၿပီ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေျမေတြကိုသိမ္းၿပီး စစ္တပ္ပိုင္ လုပ္ေနတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္” စသျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔ ေျပာကြက္ထဲ က်ေနာ္ခံလုိက္ ရပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ ဘာမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔ အၿမဲတမ္း ျမင္ျမင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ ေထာက္ႀကံ့ ဗိုလ္ေရြးေတာင္နားက “တပ္ေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရ” ဆိုတဲ့ လမ္းေဘး ဆိုင္းဘုတ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ထားဝယ္-ေမာင္းမကန္ ကားလမ္းေပၚရွိ ခလရ -၁၀၄ အနီးတဝိုက္ ေရးထားတဲ့ စာတန္းေတြကို အမွတ္ရပီး တပ္ေျမဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေရးမွ တျခားလူ ေတြမလာမွာ ဆိုၿပီး ေကာက္ေရးလိုက္ မိတာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အနီးနားက ၀ါးရံုေတြကိုခုတ္လဲွ၊ ဘားတုိက္ေဆာက္၊ စားဖုိးေဆာင္ ေဆာက္၊ ေတာငွက္ေပ်ာ ရြက္ေတြကို အမိုးလုပ္၊ ေခ်ာင္းေသးေသးေလးက ေရကုိ ခပ္လုိ႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့ “ေမာင္ေတာ္စခန္း” ဆုိတာကို က်ေနာ္တို႔ စတင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ ပါတယ္။ စခန္းအသစ္တခု ေဆာက္ရတဲ့အလုပ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းသလဲ ဆုိတာကုိ စာမဖြဲ႕ ခ်င္ေတာ့ ေပမယ့္ က်ေနာ္ဦးစီးၿပီး ေဆာက္လုိက္တဲ့ ပထမ ဘားတုိက္ ပႏၷက္ခ်ရာမွာ ၉၀ ဒီဂရီ မက်တဲ့အတြက္ တခ်မ္းေစာင္း ဘားတုိက္ႀကီး ျဖစ္သြားတာကုိ အခုထိ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ တျခားေက်ာင္းသား စခန္းေတြနဲ႔စာရင္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဟာ တကယ္ အသစ္ကေန စလုပ္ရတာမ်ဳိပါ။ တျခားစခန္း အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ KNU စခန္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ၊ တခိ်ဳ႕ဆိုရင္ KNU က ေပးထားတဲ့ ဘားတိုက္ေတြ ေပၚမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း KNU သစ္စက္ေတြက ထြက္တဲ့ သစ္သားေတြနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေဆာက္ထား တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဘားတိုက္ကေတာ့ သစ္တေခ်ာင္းမွ မပါပဲ တကယ့္ကို ဝါးတိုင္၊ ဝါးခင္း၊ ဝါးနဲ႔ ငွက္ေပ်ာရြက္အမိုးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ထူးထူးျခားျခား ဘားတိုက္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ။

...............................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြန္ခရီး ၆

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on October 21, 2011 3:04 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ / ဧရာ၀တီမဂဇင္း။
အင္အားသစ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာျခင္းနဲ႔ ကို္ယ္စားလွယ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္မွာ စခန္းေဆာက္ေနခ်ိန္ ပထမဆုံး ေရာက္လာတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာသူ။ NDD နဲ႔ PDC မွာ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ယူေနသူ) နဲ႔ ရန္ကုန္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၊ ၅ ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။


သီေဘာဘုိး စခန္းမွာ က်င္းပေသာ ပထမအႀကိမ္ ABSDF အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကုိတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ ဦးေအာင္ခင္ အပါ၀င္ မင္းသမီးစခန္းဆီ အေစာဆုံး ေရာက္သြားသည့္ တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ - စာေရးသူ၏ facebook မွ)


ဒုတိယေရာက္လာတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္းကေန (က်ေနာ္တုိ႔ ခဲြ ၁ မွာေသာင္တင္ေနသလုိ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း နတ္ အိမ္ေတာင္မွာ ေသာင္တင္ေနတာပါ) ေရာက္လာတဲ့ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ ကံေပါက္အုပ္စု ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယ ေရာက္လာတာကေတာ့ ၿမိတ္နဲ႔ ပုေလာေဒသက လာတဲ့ အင္အား ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုပ္စုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသခဲြဲ ၁ ေရာက္ကတည္းက ထီးခီး ေရကန္ႀကီးနားက KNUစစ္သင္တန္း ေက်ာင္းဆီ တခါတည္း တန္းေရာက္သြားသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ တလတာ အေျခခံ စစ္သင္တန္းၿပီးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ေရာက္လာတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ဟာ တလေက်ာ္ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္္တဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သိပ္ျပႆနာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္အားသစ္ေတြ ေရာက္္လာၿပီး လူအင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ နီးပါး ရွိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စု၊ ကံေပါက္အုပ္စု၊ ပုေလာအုပ္စု၊ ၿမိတ္အုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု စသျဖင့္ အုပ္စုစဲြေလးေတြနဲ႔ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ တာေလးေတြ နည္းနည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ ပထမဆုံး အုပ္စု ျပႆနာကေတာ့ ၀က္သားဟင္း ေ၀တာကို ထား၀ယ္သားဆုိရင္ ၂ တုံး ထည့္ေပးၿပီး ၿမိတ္သားဆုိရင္ တတုံးပဲ
ေပးတယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲ ခံလုိက္ရတာပါ။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေတာ္ စခန္းေရာက္ၿပီး ပထမဆုံး စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းပါ။ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္လာသူေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ၀က္သား ပါလာတာလုိ႔ က်ေနာ္ မွတ္မိ ေနပါတယ္္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ (၁၉၉၁ မွာေတာ့ စစ္အစိုးရက သိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီး ၁၉၉၆ မွာ ရတနာ ဓါတ္ေငြ႕ပုိက္လုိင္း ျဖတ္သြားတဲ့ အဓိကနယ္စပ္ ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္) က်ေနာ္တုိ႔ ေတာမခုိခင္ကတည္းက ထင္ရွားတဲ့ နယ္စပ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေခ်ာင္းက အဖြဲ႕ထက္ ပုိ ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။

ဆုုိိလုိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဒသ ေရာက္လာ သူေတြလုိ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမႈ သိပ္မႀကံဳရဘဲ ငါးေသတၱာဟင္းကိုေတာင္ မုန္းေအာင္ စားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကလည္း ၁၉၆၂ ဆဲဗင္းဇူလုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဖဒုိသမိန္ထြန္း (အခု KNU ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို အထူးအေလးေပး ဆက္ဆံခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွာ ေန႔စဥ္လူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ သြားေနတဲ့အတြက္ ခရီးသြား ျပည္သူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မင္းသမီးေဒသဆီ ေရာက္ၿပီး ေမာင္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားခစန္း အသစ္ စေဆာက္ေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းရၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ အရပ္ဆီ ကုန္းေၾကာင္းခရီး နွင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိင္းနယ္ေျမထဲကေန ကားနဲ႔လာမယ္ဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဟာ ၁၀ နာရီေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးကုိ ကားနဲ႔သယ္ဖုိ႔ကမလြယ္၊ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ျဖတ္ဖုိ႔မလြယ္တဲ့အတြက္ ၁၀ ရက္ၾကာ ကုန္းေၾကာင္း ခရီးႏွင္ ခ်ီတက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ တနသၤာရီျမစ္လက္တက္ ကြမ္းေခ်ာင္း ဖ်ားမွာ ရွိၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းရုိးနဲ႔ တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ နားလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ (သူတုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ကလက္ကီး၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အမိုရြာေတြ ရွိတဲ့ တနသၤာရီ ျမစ္ရုိး တေလွ်ာက္ လမ္းၾကမ္းဟာ အခုေတာ့ ထား၀ယ္ – ကန္ခ်နပူရီ အေ၀းေျပးကားလမ္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ)

ဆိုခဲ့သလို နတ္အိမ္ေတာင္က လာခဲ့တဲ့ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အဲဒီ ၀က္သားပါလာတာပါ။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ စားဖုိမႉးတာ၀န္ က်တဲ့ေန႔ပါ။ စားဖုိးမႉးဆုိေပမယ့္ ဘန္းေခ်ာင္းကေန တတ္လာတဲ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔
ထမင္းခ်က္နည္း ေလာက္သာ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ဟင္းခ်က္နည္းကိုေတာ့ ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့အထိ မတတ္ေသးပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္က ထမင္းဟင္းနဲ႔ နယ္စပ္ ေမာင္ေတာ္စခန္းက ထမင္းဟင္း ဘယ္လုိကြာသလဲ ဆုိတာကို
နည္းနည္း တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းမွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ထမင္းဟာ ကရင္ ေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ၀ါက်င္က်င္ အေရာင္ရွိတဲ့ ေမာင္းေထာင္း ဆန္ၾကမ္းျဖစ္ၿပီး အခု ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုိင္းကလာတဲ့ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ေပ်ာ့ကုိစားရပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ထဲမွာ ႂကြက္ေခ်းလုိလုိ အနက္ေရာင္ ျမက္ပင္ ထိပ္ဖူးေလးေတြ ေရာၿပီး ပါလာတဲ့အျဖစ္ပါ (ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏိုင္ငံထဲေရာက္မွ သိရတာက ေတာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စားခဲ့တဲ့ ဆန္ေတြဟာ ထုိင္းမွာ ၀က္ေမြးျမဴေရး သမားေတြ သုံးတဲ့ ဆန္ကြဲေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္)

ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့ ဆန္အရည္အေသြး ကြာျခားခ်က္ တခုကေတာ့ ဘန္ေခ်ာင္းဆန္ၾကမ္းဟာ အေရာင္မလွ ေပမယ့္ အဆာပိုခံႏုိင္ေပမယ့္ ထုိင္းဆန္ေပ်ာ့ကေတာ့ အဆာမခံဘဲ ခဏခဏ ျပန္ဆာေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆန္အမ်ဳိးစား ကြာသြားတဲ့အတြက္ ထည့္ရတဲ့ ေရအခ်ဳိးအစားကလည္း ကြာသြားပါတယ္။ အုိးသူႀကီး အေတြ႕အႀကံဳ ရိွလာတာနဲ႔အမွ် ဒယ္အုိးဖင္မွာ ကပ္ပီးက်န္ေနတဲ့ ထမင္းခ်ဳိးကုိခြာ ဆီးေလးဆမ္း၊ ဆားေလး ပါးပါးျဖဴးၿပီး စားတဲ့အရသာဟာလဲ အုိးသူ
ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕အတြက္ မဟာအခြင့္ထူးပါပဲ။

ေမာင္ေတာ္စခန္းေရာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအလွဴရွင္ေတြက ဆန္နဲ႔ဆားကုိ ေဖာေဖာသီသီ လာလွဴထားၿပီး ဆီပုံး၊ ငါးပိပုံး၊ ငရုတ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီေတြကိုေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လာလွဴထားပါတယ္။

ဘန္ေခ်ာင္းမွာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ထက္ ထုိင္းကလာတဲ့ ငါးပိပုံးေတြက နည္းနည္း သာတယ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔စားေနက် အစိမ္းစား ထား၀ယ္ငါးပိကိုေတာ့ မမီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာတြင္းအစားအစာနဲ႔ နည္းနည္း ယဥ္ပါးလာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရင္လုိ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ကာလလုိမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တေယာက္ကို အနည္းဆုံး ၂ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲနုိင္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔လုိမ်ဳိး ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ၃ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲဖုိ႔ျပင္ထားတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၀က္သားက ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ပါလာတဲ့အတြက္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေလာက္ငွေအာင္ ေ၀ေပးႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ အတုံးေသးေသးေလး တေယာက္တတုံးစီ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး အသဲအသန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေနရတဲ့အတြက္
၃ ပန္းကန္အတြက္ ၃ တုံး ရဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ဟင္းအုိးေရွ႕ တန္းလာစီသူေတြကို ပထမတႀကိမ္ လာစိီတဲ့လူသစ္ စစ္စစ္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တခါစားၿပီးသား ပန္းကန္ေဟာင္းကို ေခ်ာင္းထဲမွာ အျမန္ေဆးၿပီး ထမင္းအသစ္ထည့္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုံမွားရုိက္ တန္းလာစီသူလား ဆုိၿပီး စားဖုိးမႉးက အေသအခ်ာ စိစစ္ေနရတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကို သေဘာမေပါက္တဲ့ ၿမိတ္အုပ္စုက ကုိဂြမ္ရွီ (တနသာၤရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမား၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ေနာက္ ဗကပ ဆီ ေျပာင္းသြားၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) က အခုလို စြပ္စြဲလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဒယ္ စားဖုိမႉး အား ဆုိးမား ေဟး။ တုိ႔ မ်က္ႏွာကို အေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘိတ္သားမွန္းလည္းသိေရာ ဟင္းတတုံးပဲ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ ထား၀ယ္သားအခ်င္းခ်င္း က်ေတာ့ ၂ ခါတန္းစိရင္ ၂ တုံးေပးတယ္။ ဘယ္နယ္မ်ဳိး စားဖုိမႉးလဲ” ဆုိၿပီး ကုိဂြမ္ရွီက ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ လူပုံအလယ္မွာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စြပ္စြဲပါ ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေဒါကန္သြားၿပီး “ဘာအသားမွ မစားရဘဲ ငါတုိ႔ တလေက်ာ္ေနလာတာ ဘာမွျပႆနာမွ မရွိဘူး။
အခု အသားစားရေတာ့မွ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေလး နည္းနည္း ရွိလာေတာ့မွပဲ ျပႆနာတက္ ေတာ့တယ္” လုိ႔ ညည္းညဴ လုိက္မိ ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ ထား၀ယ္ေလသံ ဘယ္လုိကြာသလဲ၊ တနသၤာရီ တုိင္းမွာ ဘာသာစကား ဘယ္ႏွမ်ဳိး ေျပာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း အက်ဥ္းရံုး တင္ျပလုိပါတယ္။

တနသၤာရီ တုိင္းဘက္ မေရာက္ဘူးသူေတြက ဘိတ္နဲ႔ထား၀ယ္ကုိ အတူတူလုိ႔ ထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္က မတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ထား၀ယ္စကားကုိ ေရျဖဴ၊ ေလာင္းလုံ၊ သရက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထား၀ယ္ ၄ ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲ သုံးၿပီး ပုေလာၿမိဳ႕က သီျခား ေလသံနဲ႔ စကားတမ်ိဳး သုံးပါတယ္။ ၿမိတ္၊ ကၽြန္းစု၊ တနသၤာရီနဲ႔ ဘုတ္ျပင္း ၄ ၿမိဳ႕နယ္က ၿမိတ္စကားကုိ သုံးၿပီး ေကာ့ေသာင္ ၿမိဳ႕နယ္္ကေတာ့ ဗမာအသံနဲ႔ ပုိတူတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္နားထဲ သတိထားမိပါတယ္။

ဒီေလသံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးအျပင္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔၊ ကိုစံေရႊေအာင္တုိ႔၊ ကိုသိန္းေဆာင္တုိ႔လုိ ထား၀ယ္မွာ အေနၾကာသူ ဗမာေတြ ေျပာတဲ့ ေလသံကလည္း တမ်ဳိးရွိပါေသးတယ္။ ဗမာအသံလည္းမဟုတ္ ထား၀ယ္လည္း မပီတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကို ဂံပ်က္ (ဗမာစကားကို ဂံစကားလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္မွာ ေခၚပါတယ္) ေတြလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဗမာ စကားစစ္စစ္ ေျပာသူကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ရန္ကုန္သားအနည္းငယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ အနွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက တခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ၊ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံ၊ စရုိက္မ်ဳိးစုံ လူငယ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေတာတြင္းစခန္းတခုမွာ စုထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေတြ ႀကံဳရတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။

အစားအေသာက္နဲ႔ ဘာသာစကား ျပႆနာအျပင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာ တခုကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ အရပ္သား ျပႆနာပါ။ ထီးခီးရွိ KNU စစ္သင္တန္းကေန သင္တန္းဆင္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္အုပ္စုဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အရပ္သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က စစ္သားျဖစ္ သြားၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ဘားတုိက္မွာ မေနေတာ့ဘဲ ခုနက ေခ်ာင္း ေသးေသးေလးရဲ႕ တျခားတဘက္မွာ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္သလုိ တဲထုိးၿပီး ေနလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေနတဲ့ဘက္ကမ္းကုိ စစ္တပ္ကမ္းလုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ စစ္သားလုိ႔ဆုိေနေပမယ့္ KNU က ေပးလုိက္တဲ့ G3 ခပ္အုိအုိတလက္က လဲြၿပီး သူတုိ႔မွာ ေသနတ္မရွိေသးပါဘူး။ ယူနီးေဖါင္းလည္း မရိွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာ့ သူတုိ႔က
ေျခတလွမ္း ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ စစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီးသား၊ ေသနတ္မရွိေသးတဲ့၏ သူပုန္ စစ္သားႀကီးေတြ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဆးသင္တန္းေပးမယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိသူေတြ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္း လာပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပုိ႔လုိက္တဲ့ အုိဃီးနဲ႔ ဆန္းေဇာ္ထြန္း အပါအ၀င္ မင္းသမီး ေဒသဆီ အေစာဆုံး ေရာက္လာသူေတြထဲက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကို ေရြးၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီက ထီးခီးမွာ ေပးေနတာ တလေက်ာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ေဆးသင္တန္းကုိ ထီးထားေဆးရံုမွာ ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ေဆးမႉးနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ေဗာ္လန္တီယာေတြက သင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထီးထားဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ ေနသာထုိင္သာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီ သင္တန္းကို၀င္ေလွ်ာက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ထဲက ကိုညီညီလြင္ေခၚ ကိုဖုိးခ်ဳိ အပါ၀င္ ၁၀ ဦးနီးပါး ပါသြားပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ က်န္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးကိုသာ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီသင္တန္းေတြကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ လုိက္ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ သင္တန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စစ္သင္တန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေပးမယ့္လူက ဗိုလ္စုိးသိန္းနဲ႔ ဦးခ်စ္လြင္တုိ႔ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒါကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျငင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိးသိန္း ဆုိတာကေတာ့ KNU လက္ေအာက္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ဖြဲ႕ (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖဆီ လက္နက္ခ်သြားသူ) က တပ္မႉးျဖစ္ၿပီး ဦးခ်စ္လြင္ ဆုိတာကေတာ့ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပြဲေတြ အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သူလုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီလုိ ျငင္းလုိ႔ခုန္လုိ႔ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ မကဲ-ေက်ာက္အုိင္ ကေန ရေနာင္းကို ဆင္းၿပီး မဲေဆာက္နဲ႔
သီေဘာဘုိး စခန္းဆီ ေရာက္သြားတဲ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီ ျပန္ ေရာက္လာၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အဓိက ရွင္းျပသူေတြကေတာ့ ကိုတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း (ေနာက္ပိုင္း စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ၊ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢရံုးအထိ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြ လုပ္သူအျဖစ္ ထင္ရွားၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဦးစံေရႊေအာင္ (ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ နယ္ေျမေကာ္မတီဖဲြ႕ဖို႔ မဲေဆာက္ဘက္ အသြားမွာ ျမဝတီဘက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ္စားလွယ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဦးေအာင္ခင္ကေတာ့ စခန္းကို ျပန္မလာဘဲ ဗဟုိမွာ စကားျပန္တာ၀န္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ရွင္းျပတဲ့ အခ်က္အေပၚ က်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ေတာ့ “ဗဟိုေကာ္မတီေတာ့ ဖဲြ႕လိုက္ၿပီ။ ငါတို႔စခန္းက တေယာက္မွမပါဘူး။ ေအာက္ေျခမရိွတဲ့ လူအမ်ားစု ဗဟိုမွာ အေရြးခံရတဲ့အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ ဗဟိုေကာ္မတီ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ KNU နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ့ နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖဲြ႕မယ္။
အဲဒီအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးမယ္” ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

သူတို႔ ၃ ဦးကို ၾကည့္ရတာ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းေဝးဆီ ထပ္သြားဖို႔ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပံု ရၿပီး ကိုတင္ေလးနဲ႔ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ဗဟိုဘက္ကို လံုးဝ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ကို ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္မေရြးပါနဲ႔လို႔
ေျပာင္ေျပာပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ညီလာခံဆီ မင္းသမီးစခန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္က ကိုတင္ေလး၊ ပုေလာက ဦးဟန္လင္း၊ ၿမိတ္က ဦးေအာင္ခင္နဲ႔ ကံေဘာက္ဘက္က ဦးစံေရႊေအာင္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ ၆ ဦးေရြးတဲ့အထဲ ပါ၀င္လာသူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စုက ကုိေအာင္သန္း၀င္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္း ဥကၠ႒၊ ကုိမုိးသီးဇြန္ဗဟုိရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္ ေရာက္ေန) နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ တာ၀န္ယူသူ။ အခုေနာ္ေ၀းမွာ ေရာက္ေန) ရန္ကုန္အုပ္စုက ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး၊ အခု NDD၊ PDC အဖြဲ႕ေတြမွာ တာ၀န္ယူေနသူ) ေရျဖဴ – ကံေပါက္အုပ္စုက ဦးစံေရႊေအာင္ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ မဲေဆာက္က ဗုိလ္စုိးစုိး အိမ္မွာ တည္းေနစဥ္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူ) ပုေလာ – ၿမိတ္အုပ္စုက ဦးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏုိင္ငံျခားေရးဌာန အရာရွိျဖစ္လာသူ။ အဂၤလိပ္စာ
ကၽြမ္းလြန္းလို႔ Mr. Dictionary လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚသူ။ အခု ၾသစေတးလ်မွာလုိ႔ ယူဆရ) နဲ႔ ေလာင္းလုံအုပ္စုက ၀င္းထိန္ေခၚ က်ေနာ္ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တျခားလူ ၅ ဦးစလုံးဟာ က်ေနာ့္ထက္ ပုိအရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ျဖစ္သလုိ အေရြးမခံရသူေတြထဲမွာလည္း က်ေနာ့္ထက္ အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနႏုိင္ ေသးတယ္ ဆုိတာကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္စားလွယ္ကုိ လူဦးေရနဲ႔အခ်ဳိးက် ခဲြတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ထား၀ယ္က ၂ ဦး၊ ေရျဖဴက ၁ ဦး၊ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္က ၁ ဦး။ ေလာင္းလုံက ၁ ဦး၊ ရန္ကုန္က ၁ ဦး ဆုိၿပီး ခဲြတန္းခ်ရာကေန ၁၀ ေယာက္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ေလာင္းလုံ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ က်ေနာ္က ကိုယ္စားလွယ္ပါသြားၿပီး လူဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္စီရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ေရျဖဴ အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္ထက္
အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ က်န္ေနခဲ့ ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလ အေျခအေနအရ ဗဟုိထက္ စခန္းကုိ ပုိအေလးထားသူေတြ ဟာလည္း အေတာ္မ်ားေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗဟုိအတြက္ တမင္အေရြးမခံဘဲ စခန္းမွာပဲ တမင္ခ်န္ေနခဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏုိင္တာေၾကာင့္ ၾကားေခ်ာင္ၿပီး က်ေနာ္က ဗဟုိကုိ ပါသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိိ ပါတယ္။

...............................................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၇)

နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕စည္းျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) မဲေဆာက္ေဒသသို႔ ပထမခရီးစဥ္။

မဲေဆာက္နဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခရီးထြက္ရတဲ့ ေန႔ရက္အတိအက်ကို

ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ခံ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ တခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ facebook မွ)

ျပန္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ဟာ ႏုိဝင္ဘာလ ဒုတိယပတ္၊ တတိယပတ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ ပထမဆံုး ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္ ဆိုၿပိီး စိတ္ထဲမွာ အေတာ္လႈပ္ရွား ေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပ အေငြ႕အသက္၊ ေမာ္ေတာ္ကား အခုိးအေငြ႕ေတြနဲ႔ ၂ လေက်ာ္ ေဝးေနတဲ့က်ေနာ့္အဖို႔ လြန္႔တိုး (ေပါင္မုန္႔ကား) မီနီဗင္ေလးကို စီးၿပီး ထီးခီးကေန ထိုင္းဘက္ကို ထြက္လာ ကတည္းက အားလံုးဟာအသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကားေမာင္းသူက ပဒိုသူရယ္၊ သူေဘးမွာက ထိုင္း ေထာက္လွမ္းေရး တဦးပါတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကားေနာက္ခန္း မွာကေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ၅ ဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ကိုေအာင္သန္းဝင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ KNU က တဦးပါတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နယ္စပ္ ေတာလမ္းအတုိင္း ေမာင္းပီးတာနဲ႔ ျဖဴးေနတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးကိုျမင္ရၿပီး ၄ လမ္းေမာင္း ကားလမ္းရဲ႕ အလယ္မွာ ျမက္ခင္းေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ငယ္ေတြကို စနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့ပံုေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ အခုထိ ျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။


ရန္ကုန္-ျပည္ လမ္းမမွာ စက္ဘီးစီးရင္း အေကာင္းဆံုး ကားလမ္းလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒီလမ္းေပၚ မွာသာ စက္ဘီးစီးလိုက္ရရင္ စံခိ်န္အမ်ားႀကီး တက္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါတယ္။
ဒီလုိ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ေကာင္းတုန္း က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ငွက္ဖ်ား တက္လာပါတယ္။ အေၾကာင္းလိုက္ရွာေတာ့ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားလို႔ အေအးမိတာ တဲ့။ ကံေကာင္း တာကေတာ့ အဲဒီအခိ်န္အထိ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ား တခါမွ မျဖစ္ဘူး ေသးတာပါ။ အဲယားကြန္းပိတ္ၿပီး မွန္ျပဴတင္းဖြင့္ ေမာင္းေတာ့လည္း ေလ တိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ အလုပ္မျဖစ္၊ ဒါနဲ႔ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ခဏနား၊ ဆီျဖည့္၊ ထမင္းစားမယ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပုံစံေတြကုိ ေဘးလူေတြက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာကို သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။

ၾကည့္မယ္ဆုိလည္း ၾကည့္စရာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ထုိင္းေတြနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘဲ။
“ထုိင္း ထဲသြားရင္ အဲဒီလုံခ်ည္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါတုိ႔ေဘာင္းဘီေတြ အက်ႌေတြယူသြား” ဆုိၿပီး ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ အ၀တ္စားေတြကို ေပးလုိက္ေပမယ့္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကေတာ့ သူတုိ႔မွာလည္း တရံပဲ ရွိတဲ့အတြက္ မေပးလုိက္ၾက ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေပၚပုိင္းကုိ အငွား၀တ္စုံေတြနဲ႔ ပုံမက် ပန္းမက်ဆင္းျမန္း၊ ဖိနပ္က်ေတာ့ စစ္သင္တန္း တက္ဖုိ႔ ထုတ္ေပးထားတဲ့ ဗိယက္နမ္ (ကားတာယာကို လွီးၿပီး ႀကိဳးသုိင္း ဖိနပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့) စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔။

နင္းဂ်ား လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ သူမ်ား မ်က္စိေနာက္စရာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ကလူေတြလဲ ဆုိၿပီး ထုိင္းေတြအတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕ စုိးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။

ထမင္းမွာစားတဲ့ အခါမွာလည္း ထုိင္း ထမင္းဟင္းကို က်ေနာ္တုိ႔ မစားတတ္ေသးပါဘူး။ ပန္းကန္ တခ်ပ္ထဲမွာ ထမင္းေရာ ဟင္းပါ ေရာထည့္ၿပီး တခါစား ထည့္ေပးလုိက္တာကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ထမင္းကုိ အကုန္စား၊ ဟင္းဖတ္ေတြကို ခ်န္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ထပ္မွာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆုိင္ရွင္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေရာ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ထမင္းကုိ မ်ားမ်ားစားၿပီး ဟင္းကုိ နည္းနည္းပဲ စားခြင့္ရခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ အက်င့္ဆုိးက သူမ်ားေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး သတိျပဳမိပါတယ္။

ဒီလုိ ထူးဆန္းတဲ့အေတြ႕အႀကံဳ သစ္ေတြနဲ႔ ခရီးထြက္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ဟာ ည ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ေရွ႕ လမ္းဟာ ေျမနီလမ္းပဲ ရိွေသးၿပီး မဲေဆာက္ – ျမ၀တီ လုိင္းကားေတြလည္း အဲဒီေျမနီလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတာကုိ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးအိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အခု ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေနၾကတဲ့ ကိုစိန္ဟန္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ေနာ္ထူးနဲ႔ KNU ဆက္သြယ္ေရးက ဗိုလ္တဦးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတဲ့ ဗိုလ္တဦးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ကေတာ့ အခု ရိွေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ဝင္ေပါက္မွာ အလြန္ေလးလံၿပီး အားစိုက္ တြန္းမွပြင့္တဲ့ သံတံခါးႀကီး တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီတခါးရဲ့ေဘးမွာ အိမ္ငယ္တလံုးရိွပါတယ္၊ ေနာက္မွာေတာ့ ၃ ထပ္တိုက္၊ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းနဲ႔ အထူးဧည့္ခန္း၊ အေပၚဆံုး ထပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မႉးစိုးစုိးရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရး ရံုးခန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ရံုးခန္းေတြရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ေပးတဲ့ အခန္းကေတာ့ စားဖိုေဆာင္ေဘးက အိပ္ခန္းတခု။ ၂ ေယာက္ အိပ္ခန္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးနဲ႔ အရင္ရိွေနတဲ့ ဦးေအာင္ခင္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ကုိစိန္ဟန္ အပါဝင္ အားလံုး ၈ ဦး အိပ္ရပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို ေတာထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း အသားနားဆံုး အေဆာက္အအံုအျဖစ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ထီးထာေခ်ာင္းဝက KNDO ရံုးျဖစ္သလို မဲေဆာက္မွာ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုး အိမ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ထမင္းစား တဲ့စားပဲြကုိ ၾကည့္ပါဦး။ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ကၽြန္းသစ္သား၊ ေတာပိေတာက္သားေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဆုံလည္စားပဲြႀကီး။ ဆုံလည္စားပဲြနဲ႔ တခါမွ ထမင္းမစားဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာ စားပဲြႀကီး လည္ေနလုိ႔ ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ဟင္းကုိ ဘယ္လုိယူရမွန္း မသိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲက စားပဲြေတြ၊ ကုလားထိုင္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေတာပိေတာက္ေတြနဲ႔ အေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ပရိေဘာဂေတြပါ။ အဝင္အထြက္လုပ္ေနတဲ့ ကားေတြကလည္း က်ေနာ္ ဗမာျပည္မွာ တုန္းက မျမင္ဘူးတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ။ လူေတြကလည္း ကရင္ေတြအျပင္ ထုိင္းေတြ၊ လူျဖဴေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။

အဲဒီကာလက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ဝရံတာမွာ စားပဲြ တလံုးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးေနတဲ့ KNU အရာရွိတဦးဆိုရင္ တေနကုန္ မအားရပါဘူး။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး လက္မွတ္ပါတဲ့ ေကာ္သူးေလအစိုးရ ခရီးသြား လက္မွတ္နဲ႔ မဲေဆာက္တခြင္လံုး သြားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္ထိုင္းရဲကမွ မဖမ္းဘူး။ သာမန္အရပ္သားေတြက တေစာင္ ၁ဝ ဘတ္လား၊ ၂၀ လားမသိ ေပးရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ တျပားမွ မယူတဲ့အျပင္ (ေပးစရာလည္း တျပားမွ မရိွပါ) ကရင္ စစ္သားေတြနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး စပယ္ရွယ္ ကရင္စစ္သားအျဖစ္ သတင္း ၂ ပတ္စာ လက္မွတ္ေတြ ေပးထားပါတယ္။

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးအိမ္မွာ တပတ္ေလာက္ေသာင္တင္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆ ဦးကို မယ္သေလ (ေခၚ) ကလက္ေဒး စခန္းဆီ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ မဲေဆာက္ကေန
ေသာင္းရင္းျမစ္တေလ်ာက္ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ကားလမ္းကေတာ့ ကန္ခ်နပူရီ – တာ့ခ္ -မဲေဆာက္ လမ္းလို မေခ်ာေမြ႕ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထားဝယ္ဘက္က ကားလမ္းေတြလို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အေကြ႕အေကာက္မ်ားၿပီး ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ျမစ္ေဘး ျမန္မာဖက္အျခမ္းက ေတာင္ကတုံး ေတြကိုေငးလိုက္၊ ထို္င္းဘက္က ကၽြန္းသစ္ေတာ စုိက္ခင္းေတြကိုေငးလိုက္၊ လမ္းတေလ်ာက္က ထိုင္း – ကရင္ရြာ ေစ်းတန္းမွာရပ္လိုက္နဲ႔ အိပ္ငိုက္စျပဳခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ ထိုင္းဘက္ကမ္း မယ္သရီ ေစ်းတန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေဒါင္းမင္းလမ္းထဲက ေမွာင္ခိုတန္းကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ အဝတ္အထည္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း၊ ေရခိ်ဳးခန္းသံုးပစၥည္း၊ အစားအေသာက္အစံုရတဲ့ တကယ့္ေစ်းတန္းႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ေစ်းဆိုေပမယ့္ ထိုင္းလို မတတ္လည္း ျပႆနာ မရိွပါဘူး။ အားလံုးက ကရင္နဲ႔ ဗမာစကားကို နားလည္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေမွာင္ခိုေစ်း ဆိုတာကလည္း ဒီေစ်းက ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ႏြားလာေရာင္းတဲ့ လူေတြက နည္းမိ်ဳးစံုနဲ႔ ေရြဂြန္း – လိႈင္းဘဲြ႕အထိသယ္ၿပီး ဘားအံ – ေမာ္လၿမိဳင္ အထိ သြားသြင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အဲဒီေစ်းတန္းမွာ သူမ်ားတိုက္တဲ့ အေအးတခြက္စီ ေသာက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကလက္ေဒးဘက္ကို က်ေနာ္တို႔ကူးပါတယ္။ ေပ ၅၀ ေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာေတာ့ “ဖုတ္ – ဖုတ္ – ဖုတ္” ျမည္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္အား ေကာင္းေကာင္း စက္ေလွ ၃ဝ ေလာက္ ဟိုဘက္ဒီဘက္
ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ ေျပးေနပါတယ္။ ခရီးသည္ဆိုရင္ ၅ ဘတ္၊ ကိ်ဳဖိုး (ေက်ာင္းသား) ဆိုရင္ေတာ့ အလားကား တင္ေပးပါတယ္။

ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက အဲဒီစက္ေလွ ၃ဝ ေက်ာ္ဟာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကူးေနတာ မဟုတ္္ဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ တေလ်ာက္ေျပးေနတဲ့ စက္ေလွေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးရဲ႕ အေပၚဘက္ (ေသာင္းရင္းျမစ္က
ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့အတြက္ ျမစ္ေရစီး အတုိ္င္း ေခၚမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ဘက္လုိ႔ ေခၚသင့္ပါတယ္) ၃၊ ၄ မိုင္ေလာက္ အကြာက မဲသေဝါေတာင္မွာ တိုက္ပဲြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေလွအသြားအလာ ရပ္ၿပီး ဒိီမွာလာစုပံု ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မဲသေဝါ ေတာင္ကိုလည္း အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ကလက္ေဒးကေန ခပ္၀ါး၀ါးေလး လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။

ကလက္ေဒးဘက္ေရာက္ေတာ့ KNU အေကာက္ဂိတ္က ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေက်ာင္းသား စခန္းဆီ က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔လိုက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစခန္းဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းလုိ ေတာႀကိဳအုံၾကားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နယ္စပ္ဂိတ္နဲ႔
၅ မိနစ္ေတာင္ လမ္းေလ်ာက္စရာမလိုတဲ့ ကလက္ေဒးရြာေဘးက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။
ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းလုိ ၀ါးတဲစုတ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က အေဆာက္ အဦဆုိရင္ ေရွမွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ထီးထားက KNDO ရံုးထက္ ၂ ဆ ေလာက္ သားနားၿပီး အထက ေက်ာင္းတခု ပုံစံလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီေဘးက ေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ ဘားတုိက္ကလည္း သစ္သားေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ေဆာက္ထားလုိ႔
အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြပါ။ တကယ္ကေတာ့ ခုနက အသားနားဆုံးလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တဲ့ အေဆာက္ဦဟာ မေန႔တေန႔ ကမွ DAB (ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖဲြ႔) ညီလာခံ လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာလုိ႔ သိရပါတယ္။

DAB ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အရင္ကရိွၿပီးသား တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ၁ဝ-ဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့ (ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ္း အပါ၀င္) NDF ေခၚ အမိ်ဳးသား ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုနဲ႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ၁၂ ဖြဲ႕၊ (ABSDF, CRDB, ABYMU, အပါ၀င္…) အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြနဲ့ ပူးတဲြဖဲြစည္းလိုက္တဲ့ အသစ္စက္စက္ မဟာမိတ္ တပ္ေပါင္းစု ျဖစ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ ကေတာ့ အဲဒီကာလရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း KNU ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ၊ ဒုတိယဥကၠ႒ ေတြကေတာ့ KIO ဥကၠ႒ ဘရန္ဆိုင္း၊ မြန္ျပည္သစ္ ဥကၠ႒ ႏုိင္ေရႊက်င္၊ ျပည္ခ်စ္ပါတီဥကၠ႒ ဦးသြင္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ အသစ္ပါလာတဲ့ အေမရိကန္ျပန္ CRDB အဖဲြ႕က ျပည္ခ်စ္ လက္ေဟာင္း ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ပါ။ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ DAB ညီလာခံ လုပ္ၿပီးသြားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကိုိ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီကာလ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြကေတာ့ ဥကၠ႒ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒု – ဥကၠ႒ ကုိ၀င္းမုိး၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း၊ တဲြဘက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ၁ – ကုိေအာင္နုိင္ (အခု VOA – ျမန္မာပုိင္း ဌာနမႉး ကုိသန္းလြင္ထြန္း) တဲြဘက္ အတြင္းေရးမႉး ၂ – ဆလုိင္းကုိကုိဦးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗဟုိဦးေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနအတြက္ စုိင္းမ်ဳိး၀င္းထြန္း (အခု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦးတုိ႔နဲ႔အတူ နွစ္ရွည္ ေထာင္က်ခံေနရသူ)၊ စည္းရံုးေရး ဌာနအတြက္ ကိုထြန္းဦး (က်ဆုံး) ျပန္ၾကားေရး ဌာနအတြက္ ကုိကိုေလး၊ ေထာက္ပံ့ေရး ဌာနအတြက္ ကုိၾကည္မုိး၊ လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး ဌာနအတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း၊ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္လင္း၊ က်န္းမာေရး ဌာနအတြက္ ေဒါက္တာသာသာဦး၊ ဘ႑ာေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္ထင္ (မင္းသမီးစခန္းက ကုိေက်ာ္ထင္နဲ႔ အမည္တူသူ) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ အေျခအေနက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းနဲ႔ တျခားစီပါ။ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း
ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူပုန္ေတြရဲ႕ တပ္ေပါင္းစုညီလာခံ က်င္းပတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကလက္ေဒးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ထီးထာ။ ထီးခီးေတြထက္ အဆမတန္ စည္ကားေ၀ဆာ ေနပါတယ္။
စခန္းတြင္း အစားအေသာက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ အမ်ားႀကီး ပုိအဆင္ေျပေနတာကုိ
ေတြ႕ရပါတယ္။ ညေနပုိင္း ရြာထဲခဏ၀င္လည္ေတာ့လည္း အိမ္ေတြက ျဖစ္သလုိေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ရပ္ကြက္ပုံစံ အကြက္ခ် ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးလုိုင္းေတြ၊ ေရပုိက္ေတြပါ တပ္ေပးထားတာကို ေတြ႕ရေတာ့ KNU မွာလည္း ၿမိဳ႕ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ရွိသားပဲလုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးလုိက္မိပါတယ္။

ေစ်းဆုိင္တန္းေတြ အပါအ၀င္ ဒီရြာထဲမွာ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ တရြာလုံးအႏွံ႔ေတာ့ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကလက္ေဒးစခန္းမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး အမ်ားစုဟာ ကရင္ျပည္နယ္္ ဘားအံ၊ လႈိင္းဘဲြ႕နဲ႔ ေရြဂြန္းဘက္က ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလက စခန္းေကာ္မတီထဲမွာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနသူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦး၊ ကိုအာယု၊ ကုိေ၀လင္းဇင္ (အခုထိ ABSDF ဗဟုိမွာတာ၀န္ထမ္းဆဲ)၊ ကိုဝင္းျမင့္ (အခု BBC သတင္းဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းေနသူ) ကိုေအာင္ဟိန္း (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျဖစ္လာၿပီးမွ ေငြဘုန္းၿပီး ျပည္တြင္း
ျပန္ဝင္သြားသူ) ေနာက္ တိုင္းဂါးတို႔ညီေနာင္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။

ဗဟိုဘက္က ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တဲြရသူတဦးကေတာ့ ေရွ႕ေန ကိုေက်ာ္လင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီ အတြက္ ေရာက္ေနတဲ့ တျခားစခန္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ သီေဘာဘိုးက ကို ခင္ေမာင္စိုးနဲ႔ ကိုတင္ေဌး၊ ဝမ္ခါ (ေကာ့မူးရာ) စခန္းက ကိုသိန္းထြန္းနဲ႔ ကိုသိန္းလြင္၊ သံလြင္စခန္းက ကိုသိန္းဆန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္နဲ႔ ကိုေအာင္သူ၊ ေစာထ စခန္းက ကုိေမာင္ေမာင္စုိး၊ ကိုုသိန္းထိုက္နဲ႔ ကိုေဇာ္ခင္တို႔ ဆုိုတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အမွတ္ရေနပါတယ္။     ။

မွတ္ခ်က္။     ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏိုဝင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ABSDF) ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ေဆာင္းပါးထဲမွ အျဖစ္အပ်က္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ၂၃ ႏွစ္ ABSDF ဖြဲ႕စည္းၿပီးကာစ အေျခအေနကို ေဖာ္က်ဴးပါသည္ – ဧရာဝတီ။
.......................................................................................................................


သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၈

ဆီးပင္တန္းညီလာခံ

ႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်က္လက္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္မွတ္မိဖုိ႔ က်ေနာ္မနည္း ႀကိဳးစားေနရေပမယ့္ KNU နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖြဲ႕တဲ့ေန႔ကို စဥ္းစားရင္း အလုိလုိ သတိရေနတာကေတာ့ “ေက်ာက္စရစ္ မာေခါင္ေခါင္မွာ အေတာင္ကၽြတ္တဲ့ ႀကိဳးၾကာပမာ” (ေရရွာ မရသကဲ့သုိ့) ဆုိတဲ့ စကားလုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ စကားလုံးရဲ႕ ပုိင္ရွင္ကေတာ့ သံလြင္စခန္းရဲ႕ ကို္ယ္စားလွယ္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၉ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ) ကုိသိန္းဆန္းျဖစ္ၿပီး လက္ရွိဗဟုိေကာ္မတီ ေအာက္ေျခ လြတ္ေနပုံကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ လုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သီေဘာဘုိးစခန္းမွာက်င္းပတဲ့ ABSDF ဖြဲ့စည္းေရးအစည္းေ၀းဆီ တက္ခဲ့ေသာ စခန္းအသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္တခ်ဳီ့ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ facebook မွ)

သူ႔ရဲ႕ ေ၀ဖန္ေျပာဆုိခ်က္ေတြဟာ ထိေရာက္ေပမယ့္ သူမ်ားကို ေျပာခြင့္မေပးဘဲ၊ သူခ်ည္း နင္းကန္ေျပာေနလုိ႔ သဘာပတိက မၾကာခဏ တားေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္း အရည္အခ်င္း ရွိလြန္းလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ခဲြတမ္းအရ ကိုယ္စားလွယ္ ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ကုိသိန္းဆန္းကိုၾကည့္ၿပီး ငါလည္း သူ႔လုိ ေျပာနုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖုိ႔ လုိေနေသးပါလား ဆုိတာကုိ သတိရေစပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ဟာ ႏုိင္ငံေရး စကားလံုးေတြကို သူမ်ားနားဝင္ေအာင္ ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ေသးလို႔ပါ။ လူေရွ႕မွာ စကားေျပာရတာကိုလည္း အေလ့အက်င့္က မရိွေသးေတာ့ ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။


နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ ေနရာကေတာ့ ခုနက DAB အစည္းအေ၀း လုပ္ရာ အေဆာက္အအံုရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေလးရဲ႕ နေဘးမွာ ဆီးပင္တန္းေလး ရွိတဲ့အတြက္ ဆီးပင္ တန္းေက်ာင္းလုိ႔ အလြယ္ မွတ္ထားပါတယ္။

ဖြင့္ပဲြေန႔မွာ အမွာစကား လာေျပာသူေတြကေတာ့ DAB ဒုဥကၠ႒ အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (KIO) ဥကၠ႒ မရန္ဘရန္ဆုိင္း၊ KNU ဒု ဥကၠ႒ ဖဒိုသန္းေအာင္နဲ႔ ရဟန္းပ်ဳိအဖဲြ႕က အရွင္ ေခမာစာရတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္လည္း က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေဝးကို တက္တယ္လို႔ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီမွာ က်န္းမာေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ေပးဖုိ႔ အဆုိျပဳခဲ့ေပမယ့္ သူက လက္မခံဘဲ တသီးပုဂၢလ အျဖစ္နဲ႔သာေနၿပီး အတတ္နုိင္ဆုံး ကူေပးမယ္လုိ႔သာ ေျပာခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဧည့္သည္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔ ဖဒုိသန္းေအာင္တုိ႔ ဘာေတြေျပာသြားသလဲ ဆုိတာကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စတုိင္က်လွတဲ့ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ ပုံကုိေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲျမင္ေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မရန္ဘရန္ဆုိင္းကုိ အခုမွ လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေတာမခုိခင္ သတင္းစာထဲမွာ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ တဦးတည္းေသာ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔အဖြဲ႕ ဂ်ာမနီနဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြဆီသြားၿပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနကို ရွင္းျပခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ကထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကို အေသအခ်ာ၀တ္ထားတဲ့ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ ဓာတ္ပုံနဲ႔တြဲၿပီး အဲဒီ သတင္းကို ေဖာ္ျပထားတာေတြ႕ေတာ့ ျမန္မာသူပုန္ေတြလည္း ဒီလုိႏုိင္ငံျခား သြားလုိ႔ရသလား၊ ဒီလုိရွင္းျပႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး သူပုန္ေတြမွာ ရွိသလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။

အဲဒီကာလဟာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတာခုိဖုိ႔ကိစၥ ဘာမွ အဆက္အစပ္ မရွိေသးေပမယ့္ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ သတင္း ဓာတ္ပုံပါတဲ့ သတင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူပုန္ေတြအေပၚ ပထမဆုံး စိတ္၀င္စားေစတဲ့ သတင္းတပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန႔ အခမ္းအနားကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ပုံစံက က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သတင္းစာထဲက ပုံနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး။ အေနာက္တုိင္း ၀တ္စုံေနရာမွာ ဖက္စိမ္းေရာင္ KIA စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ စစ္ဘက္ အေဆာင္အေယာင္ေတြက ေနရာယူ ထားပါတယ္။ အက်ႌအျဖဴမွာ နက္ကတုိင္စည္းၿပီး အဲဒီအေပၚကမွ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့၊ ဘယ္ဘက္ လက္သူႂကြယ္မွာ လက္စြပ္အႀကီးႀကီးတခု စြပ္ထားတဲ့၊ အရပ္ ေထာင္ေထာင္္ေမာင္းေမာင္း အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ဘရန္ဆုိင္းရဲ႕ပုံဟာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ျမင္ေနက် သူပုန္ေတြနဲ႔ သိပ္မတူသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးကာလတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးသမွ် သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ေတြထဲမွာေတာ့ ဘရန္ဆုိင္းဟာ စမတ္အက်ဆုံး ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ၿပီး မာနယ္ပေလာက ကခ်င္ကုန္းမွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ KIA ရဲေဘာ္ေတြဟာလည္း စမတ္အက်ဆုံး ရဲေဘာ္ေတြအျဖစ္ သတိထားမိပါတယ္။

ဘရန္ဆုိင္းနဲ႔ ဖဒုိသန္းေအာင္တုိ႔ေျပာတဲ့ စကားလုံးေတြကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဆုိေပမယ့္ အေျခခံအားျဖင့္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ၾကဖုိ႔၊ အဲဒီလုိ ေတာ္လွန္တဲ့အခါမွာ တပ္ေပါင္းစုအတြင္းကေန လႈပ္ရွားၾကဖုိ႔ ဆုိတဲ့ ၂ ခုကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီလုိေျပာရတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕တာကုိ ဗဟုိနဲ႔ စင္ၿပိဳင္ဖြဲ႕တဲ့ သေဘာ၊ ေက်ာင္းသား ေတြၾကား တေယာက္တဖြဲ႕ ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာလုိ႔ အထင္ရွိေနတဲ့ အတြက္လုိ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ သံသယ ၀င္မိပါတယ္။

သူတုိ႔ထင္မယ္ဆုိလည္း ထင္စရာပါပဲ။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ နယ္ေျမေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းဆီ ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးမွ လာမတက္သလုိ၊ အဲဒီလူေတြ ဘယ္နားေနမွန္းေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ မသိၾကေသးပါဘူး (ABSDF ဗဟုိဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ညီလာခံအၿပီးမွာမွ မာနယ္ပေလာက ေလာကြားလူကုန္းမွာ ရံုးခန္းဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး အဲဒီမတုိင္ခင္အထိ တိက်တဲ့ ရံုးခန္းမရွိခဲ့ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္) ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား အျငင္းပြားေနတဲ့ ေနာက္ အခ်က္တခုကေတာ့ ငါတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြက သူပုန္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး DAB ထဲ၀င္တာ မွန္ရဲ႕လား၊ ငါတုိ့ကိုပါ အမ်ားက သူပုန္လုိ႔ ထင္သြားမလား ဆုိၿပီးစုိးရိမ္သူေတြလည္း
ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သူပုန္ျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္မွန္း မသိေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ပါ။

က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒီစုိးရိမ္ခ်က္ဟာ အလကားေနရင္း ထြက္ေပၚ လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ျပက လာသူေတြရဲ႕ အစဥ္အလာအရ စိုးရိမ္ေနပုံ ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး စိုးရိမ္မႈကုိ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပဲြ အၿပီးမွာ နယ္စပ္ထြက္လာတဲ့ ေဒါက္တာစိန္ဝင္းတို႔ အမိ်ဳးသားညြန္႔ေပါင္း အစိုးရ ဖြဲ႕ကာစမွာလည္း တခါႀကံဳဖူးလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ခံ အမတ္ေတြနဲ႔ လက္နက္ကိုင္သူပုန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါင္းၿပီး အစုိးရ ဖြဲ႕လုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ စုိးရိမ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ခ်ည္း သက္သက္နဲ႔ အစိုးရ ဖြဲ႕လုိက္တာက သက္ေသ ခံေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆ မိပါတယ္။

ဒီလုိ စုိးရိမ္မႈတခ်ဳိ႕ ရွိေနေပမယ့္လည္း မူအရေတာ့ တပ္ေပါင္းစုထဲ ပါတာကို ဘယ္သူမွ တရား၀င္ ကန္႔ကြက္တာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ေနာက္တခါ ABSDF ဗဟိုအတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္းကိုလည္း DAB ရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး ေနရာမွာ တာ၀န္ေပးထားတဲ့ အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ DAB စစ္ေၾကာင္းေတြကို စတင္ လုပ္ေဆာင္ လာႏုိင္တာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕ကာစအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗဟုိေကာ္မတီအေပၚ က်ေနာ္တုိ႔က အျမင္ သိပ္မၾကည္ ၾကပါဘူး။

ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ ဘယ္မွာရံုးထုိင္လို႔ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္း မသိ၊ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေရွ႕ေန ဦးေက်ာ္လင္း တဦးကလြဲၿပီး ဘယ္ဗဟုိ ေခါင္းေဆာင္တဦးနဲ႔မွ က်ေနာ္တုိ႔ စကားမေျပာရေသး၊ ဒီလုိနဲ႔ အျပန္အလွန္ျငင္းခုံၾကရင္း ၃ ရက္ေလာက္ ေဆြးေႏြးအၿပီးမွာေတာ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီကို တရား၀င္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ လုိက္ပါတယ္။

ဥကၠ႒အျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဒု ဥကၠ႒အျဖစ္ သံလြင္စခန္းက ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္၊ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ သီေဘာဘုိး စခန္းက ကိုခင္ေမာင္စိုးတုိ႔ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တာ၀န္ေတြကို က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

မွတ္မိသေလာက္ကုိ တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ဦးေအာင္ခင္က တာ၀န္ခံ၊ ကိုေအာင္သန္း၀င္းနဲ႔ ကလက္ေဒးက ထိုင္းစကား ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကို၀င္းျမင့္ (အခု BBC) တုိ႔က အဖြဲ႕၀င္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ စည္းရံုးေရးနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးအတြက္ သံလြင္စခန္းက ကုိသိန္းဆန္းနဲ႔ ကလက္ေဒးက ကိုအာယု၊ ေထာက္ပံ့ေရး ဌာနအတြက္ သံလြင္စခန္းက ကုိေအာင္သူနဲ႔ ေစာထက ကိုခင္ေဇာ္၊ လုပ္ငန္း စစ္ေဆးေရးအတြက္ က်ေနာ္နဲ႔ ၀မ္ခစန္း ကုိသိန္းလြင္၊ က်န္းမာေရးဌာနအတြက္ ကလက္ေဒးက ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ဦးနဲ႔ ၀မ္ခက ကိုသိန္းထြန္းတုိ႔ ဆုိတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

သီေဘာဘုိးစခန္းက ကုိတင္းေဌးကို တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ အမွတ္ရေနေပမယ့္ အဲဒါဟာ စဖြဲ႕စဥ္ ကတည္းက ေရြးတာလား၊ ေနာက္ပုိင္း လစ္လပ္ေနရာအတြက္ ထပ္ေရြးတာလား ဆုိတာကို မမွတ္မိဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူစာရင္းနဲ႔ တာ၀န္အတိအက် သိနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိမွတ္တမ္းဌာနကို ေမးျမန္းထားေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ မရေသးပါဘူး။ အမည္၊
တာ၀န္အမွားအယြင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တာမ်ားရိွရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေကာ္မတီ ေရြးခ်ယ္မႈၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆုံး ႀကံဳရတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တည္းခုိခြင့္ ေပးထားတဲ့၊ သားနားလွတဲ့ အေဆာက္အအံု ဆီကေန ထြက္ခြာ ေပးရမွာ ျဖစ္ၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ ေဘးနားက ဘားတုိက္္ငယ္တခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ ရံုးစိုက္ရပါတယ္။ ရံုးစုိက္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ရံုးပစၥည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ စားဖုိ႔အတြက္လည္း ေငြတျပားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ကပ္ေနတဲ့အျပင္ အေပါင္းအသင္းေတြလည္း အေတာ္ ရေနၿပီ၊ လူရည္လည္း အေတာ္လည္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသမွာ ေနစဥ္ကလုိ မ်ိဳးေတာ့ ထမင္း မငတ္ေတာ့ပါဘူး။

ထမင္းမငတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ လဖက္ရည္ငတ္တာကလည္း အေတာ္ ဆုိးပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းနဲ႔  ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ လဖက္ရည္ဆုိင္လည္း မရိွ။ တျခားဆုိင္လည္း ဘာမွမရွိတ့ဲအတြက္ ငတ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကလက္ေဒးမွာ ကေတာ့ ရြာထဲမွာ လဖက္ရည္ဆုိင္ေရာ၊ တျခားစားေသာက္ဆုိင္ ေတြပါ စုံေနတဲ့အတြက္ ရြာထဲ၀င္တုိင္း လဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တာ ပါးစပ္ကုိယားေနတာပါပဲ။ တေန႔မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြက ေခၽြ (ထိုင္းအေခၚ အကူအညီ ေပးတာ ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြၾကား အသံုးမ်ားပါတယ္) သြားလဲမသိတဲ့ ဘတ္ ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္မတီ အသစ္စက္စက္ေလးဟာ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႔ ခါဂ်ာမုန္႔ တခုစီကုိ ၀ယ္စားခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္လုိ႔ အဲဒီကိစၥအတြက္ သိပ္ျပႆနာ မရွိေပမယ့္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြ ခမ်ာေတာ့ ေဆးလိပ္ငတ္တဲ့ ေဘးကလဲ အေတာ္ဒုကၡမ်ားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဥကၠ႒သစ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေဆးလိပ္ ေသာက္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ဟာ ကရြန္းထစ္ကိုလည္း မကုိင္နုိင္၊ ယာစင္းကုိလည္း အထုပ္လုိက္မ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့ ေဆးတံေသာက္တဲ့ စတုိင္တခုကုိထြင္ၿပီး အဖုိးႀကီးပုံစံနဲ႔ ေဆးတံကုိက္လို႔ ရြာထဲလွည့္ခဲ့တာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

က်ေနာ္ျမင္ရသေလာက္ ဆုိရင္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကရြန္းထစ္ ေဆးလိပ္တလိပ္ ေပးသြားရင္ အဲဒါကို တေယာက္တလွည့္ အလုအယက္ ၀ုိင္းဖြာ၊ ယာစင္းနဲ႔ ပြတ္ခၽြန္းကိုလည္း မီးခုိး ထြက္တဲ့ေနရာကို မွန္းဆသြားရွာနဲ႔ အေတာ္ အေျခေနဆုိးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေတြၾကား ဟာသ တခုေတာင္ ထြက္ေပၚခဲ့ ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေဆးလိပ္ သမားေတြဟာ မီးခုိးထြက္တဲ့ေနရာကိုရွာ၊ လက္ညိႇဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကား ေဆးလိပ္ ညႇပ္ထားပုံ ရတဲ့ သူမွန္သမွ်ကို ရွာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေပါ့သြားေန သူနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္သူကို မွားၿပီး ေဆးလိပ္ သြားေတာင္းတဲ့အထိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ျပက္လံုးပါ။

ေမာ္ဒယ္လ္သူပုန္နဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂီတပဲြေတာ္

က်ေနာ္ေျပာတဲ့အထဲ အဆင္မေျပမႈေတြ သိပ္မ်ားေနလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ စိတ္ညစ္ေနၿပီထင္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တခ်ိန္လုံး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ကလက္ေဒးခစန္းမွာ က်ေနာ္ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ခြင့္ ရတယ္ဆုိရင္ ပရိသတ္ယံုပါ့မလားဘဲ။
ေသာင္ရင္းျမစ္ ဘားတုိက္အေဟာင္းေလးကုိ ရံုးသစ္လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနရာကို ေရာက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တရက္မွာ ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ေန ဦးေက်ာ္လင္းနဲ႔ အတူတြဲေနတဲ့ ေရွ႕ေန ဦးျမင့္ေအးက က်ေနာ့္ကုိ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္း လာတာပါ။

ေမာ္ဒယ္လ္ဆုိလုိ႔ စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပမယ့္သူလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ABSDF အတြက္ ပုိ႔စ္ကတ္ ထုတ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ မင္းသရုပ္ေဆာင္ ေပးႏုိင္မလားလုိ႔ ေမးတာပါ။
“ရတာေပါ့ ဒီေလာက္ကေတာ့ ဘာခက္တာမွတ္လုိ႔” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ကလက္ေဒးစခန္းက ထုတ္ေပးထားတဲ့ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းအသစ္တစုံ၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ M 16 ေသနတ္တလက္ေပးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ဘားတုိက္ေရွ႕က ခ်ဳံတန္းလုိလုိ၊ ပန္းၿခံလုိလုိရဲ႕ေရွ႕မွာ တုိက္ပဲြအတြင္း ေနရာယူတဲ့ပုံနဲ႔ မိေက်ာင္းတြားတက္တဲ့ပုံ ဓာတ္ပုံ အရုိက္ခံရပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို ရုိက္ရတာ သိပ္မဆင္မေျပလုိ႔လား၊ နဂုိကတည္းက အမ်ဳိးသားတဦး၊ အမ်ဳိးသမီးတဦး ရုိက္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာ လားေတာ့မသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္ကုိ ခဏေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး ကလက္ေဒးစခန္းက အလွဆုံး ေက်ာင္းသူတဦးျဖစ္တဲ့ မစန္းစန္းခ်ဳိကုိ အထက ေက်ာင္းသူပုံစံ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေပး၊ ရုိးရုိးညႇပ္ဖိနပ္ကုိ စီးခိုင္းၿပီး M 16 ေပးကုိင္ၿပီးေတာ့ ဆက္ရုိက္ပါတယ္။

သူ႔ကိုေတာ့ က်ေနာ့္လုိ တုိက္ပဲြတြင္း ေနရာယူခုိင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မဆလ စစ္သားေတြရဲ႕ စစ္ခေမာက္တလုံးကုိ သစ္ငုတ္တုိ ေျခရင္းမွာခ်၊ အဲဒီအေပၚမွာမွ သူ႔ရဲ႕ ေျခေထာက္တဖက္ကုိ တင္ခုိင္းၿပီး M 16ကုိ မုိးေပၚေထာင္ထားတဲ့ပုံနဲ႔ ရုိက္လုိက္တာ အေတာ္အုိေကသြားၿပီး အဲဒီပုံကုိ အားလုံးကႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ပုိ႔စ္ကတ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေရြးခ်ယ္ လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က
ေတာ့ အရံေမာ္ဒယ္လ္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။

ေရွ႕ေနကိုျမင့္ေအးရဲ႕ မွတ္ခ်က္အတုိင္း ဆုိရင္ေတာ့ “ေမာင္ရင္က စစ္သားပုံလည္းေပါက္တယ္။ေဘာ္ဒီ စထရက္ခ်ာကလည္း မုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ပဲြတြင္းေနရာယူတဲ့ ပုံစံက ရန္သူကုိျပန္တုိက္မယ့္ ပုံမေပါက္ဘဲ ရန္သူ႔က်ည္မွန္ၿပီး က်သြားတဲ့ပုံ ေပါက္သြားလုိ႔ပါ” တဲ့။
က်ေနာ္ မေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေရြးပဲြ အၿပီးမွာေတာ့ သီခ်င္းဆုိပဲြ တခု ထပ္က်င္းပဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စီစဥ္ျပန္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ စီစဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာေနွာင္းပုိင္း ခရစၥမတ္ ရာသီေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ တေနကုန္ မအားမလပ္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ခရစၥမတ္ ရာသီမွာေတာ့ အဲဒီ မရွိတဲ့ အလုပ္ကို ခဏနားၿပီး ဂစ္တာငွား၊ သီခ်င္းတုိက္၊ ကယ္ရယ္စင္းဂင္း (carol singing) ထြက္ဖုိ႔ျပင္ၾကတာပါ။

ထား၀ယ္မွာေနစဥ္ ၂၄ နွစ္တာ ကာလလုံးလုံး ခရစၥမတ္ပဲြ တခါမွ မႏႊဲဘူးတဲ့   ေတာသားက်ေနာ္ ဟာ ေ၀ေလေလ အခန္းကေန အားျဖည့္ေပးသူသာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္ တီးခတ္သူကေတာ့ ဂစ္တာသမား ဥကၠ႒ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အဖဲြ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ္ … ေရာက္ေစေသာ။ ဤအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ။
ေရာက္ေစေသာ။ ဟားေလးလူးယား … ဟားေလးလူးယား” စသျဖင့္ ရသမွ် ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြကို ဆုိၿပီး ကလက္ေဒး ရြာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လွည့္လည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ အလွဴေငြ ထည့္ႏုိင္ခဲ့သလုိ ၀ါးတီး ကိစၥလည္း အေတာ္အဆင္ေျပ ခဲ့တာကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

ခရစၥမတ္ပဲြၿပီးလုိ႔ နွစ္သစ္ကူးပြဲမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကိုထူးအိမ္သင္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ သီဆုိတီးခတ္တဲ့ ဂီတစင္ျမင့္ပဲြကို ကလက္ေဒးမွာ က်ေနာ္ႏႊဲလုိက္ရပါတယ္။
နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ား၊ အေမ့အိမ္ စတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ထူးအိမ္သင္နဲ႔ မုိးလုံးမိႈင္း၊ ၂/ ၈၂ အင္းလ်ား သီခ်င္းေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္က အဆုိေတာ္ ၂ ဦးကုိ ဒီလုိေတာထဲမွာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ လုံး၀ ထင္မထားခဲ့ပါဘူး။

သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာ သီေဘာဘုိးနဲ႔ ၀မ္ခ (ေကာ့မူးရာ) မွာ က်င္းပတဲ့ ပထမအႀကိမ္ ABSDF အစည္းအေ၀းနဲ႔ ညီလာခံေတြကို ေလ့လာသူေတြအျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ၿပီး အေတာ္ထူးျခားတဲ့ ေတာခုိသူပုန္ အဆုိေတာ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး အဆုိေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔ရဲ႕သီခ်င္းစာသားကိုလည္း က်ေနာ္က အေတာ္ႀကိဳက္တာေၾကာင့္ သူတုိ႔ သီဆုိတဲ့ပဲြကို ကုိယ္တုိင္ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ အေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးပဲြအၿပီးမွာေတာ့ ကုိငွက္ႀကီးေခၚ ထူးအိမ္သင္ဟာ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း သူေရးစပ္သီဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြဟာ ပုိၿပီးအဓိပၸာယ္ ေလးနက္ လာတယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံစားမိပါတယ္။ ေနာက္တခါ သူ ကလက္ေဒးကေန မျပန္ခင္မွာ ေရးေပးခဲ့တဲ့ “အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ” သီခ်င္းဟာလဲ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား အေတာ္ေရပန္းစား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါတယ္။

“အေရးႀကီးၿပီ ညီေနာင္အေပါင္းတုိ႔၊ ေသြးစည္းကာ ညီေစညီၾကစို႔ …၊ ငါတုိ႔ရဲ႕သမုိင္းတေခတ္ကုိ ငါတုိ႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့ၿပီ … ေသြး သစၥာလဲျပခဲ့ၿပီ”

“ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ဆုိ အသက္ကုိလည္း ဘာမထီ … ေသပေစ ခြပ္ေဒါင္းေသြးေဟ့ ရဲရဲေရွ႕ကိုခ်ီ။ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ရည္ … အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြ ငါတုိ႔ႏႊဲရမည္”

ကုိထူးအိမ္သင္ရဲ႕ စကားလုံးေတြဟာ ေျပာင္ေျမာက္လွၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ရင္ကို တုိက္ရုိက္ လာမွန္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒီသီခ်င္းဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ကိုမြန္းေအာင္ကေတာ့ ေတာထဲမွာဆက္ေနၿပီး ၁၀၂ တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ဖြဲ႕၀င္၊ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မာနယ္ပေလာက DVB ေတာတြင္း စတူဒီယုိမွာ တာ၀န္ဆက္ထမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကုိမြန္းေအာင္ရဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရတုိက္ပဲြ” စီးရီးဟာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ အေအာင္ျမင္ဆုံး စီရီးတခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ခုနက ကိုထူးအိမ္သင္ေရးခဲ့တဲ့ အဆုံးသတ္တုိက္ပဲြဟာလည္း အဲဒီစီးရီးထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကေန ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ ကုိမြန္းေအာင္က ေနာ္ေ၀းနုိင္ငံမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ေနၿပီး ကိုထူးအိမ္သင္ကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
.....................................................................................................................


သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၉

၃/ ၈၉ မဲေဆာက္

ႏွစ္သစ္ကူးပဲြ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဒသအေျခအေန ေလ့လာေရးခရီးစဥ္အျဖစ္ ကလက္ေဒးကေန ၃ နာရီနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ကလက္ေဒး – ေရြဂြန္း ကားလမ္းၾကမ္းေပၚက ကုန္သည္စခန္းေထာက္ ရွမ္းရြာသစ္ ဆုိတဲ့ ရြာေလးတခုကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ အိမ္ေျခ ၅၀ ေလာက္နဲ႔ KNU အေကာက္စခန္းတခုရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏြားေမွာင္ခုိသယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကလက္ေဒးစခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဒီရြာကို စခန္းေထာက္အျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီး ကုန္သည္ေတြ၊ ခရီးသြားေတြကို စည္းရံုးေဟာေျပာတာ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ျဖန္႔ေ၀တာ၊ ေရွ႕တန္းသတင္းယူတာေတြကုိ လုပ္ေနတာ က်ေနာ္ေတြ႕ရပါတယ္။



အဲဒီရြာကအျပန္ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ကလက္ေဒး ကေန မဲေဆာက္နဲ႔ ေကာ့မူးရာ ဘက္ဆီေျပာင္းဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။


အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမထဲက ေစာထ၊ သံလြင္၊ ကလက္ေဒး၊ ေကာ့မူးရာ။ သီေဘာဘုိး၊ မင္းသမီးနဲ႔ ေမာေတာင္ ဆိုတဲ့ စခန္း ၇ ခုစလံုးအတြက္ အခိ်တ္အဆက္လုပ္ဖို႔ ဆိုရင္ ကလက္ေဒးေနရာက အဆင္မေျပ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိ၊ ဖက္စ္မရွိ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီကာလကေတာ့ အီးေမးလ္တို႔၊ အင္တာနက္တို႔ မေပၚေသးပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံမွတ္တမ္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းပုံေတြကိုေတာင္ လက္ေရးမူနဲ႔ေရး၊ ေရာင္းစကၠဴနဲ႔  ျပန္ကူး ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္သေ၀ါ တုိက္ပဲြကလည္း အေတာ္ျပင္းထန္ေနၿပီး ကလက္ေဒစစခန္းပါ က်ေတာ့ မလုိလုိ ျဖစ္ေနတာလည္း ပါမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီတုိက္ပဲြမွာ ကလက္ေဒးစခန္းက ေက်ာင္းသားတဒါဇင္ေလာက္ KNU နဲ႔ လက္တဲြၿပီး ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ ေနတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ အေသးစိပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေမးျမန္းခြင့္မရလုိက္ပါဘူး။ ဒီလို အေၾကာင္း ၂ ခ်က္ကို အေျခခံၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုဟာ ကလက္ေဒးကေန မဲေဆာက္နဲ႔ ေကာ့မူးရာဘက္ဆီ ရံုးခန္းေျပာင္းလာခဲ့ပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးအိမ္မွာ တပတ္၊ ၁ဝ ရက္ ေလာက္ ေသာင္တင္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ – မယ္ပ ကားလမ္းခြဲနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အာရွအေဝးေျပး လမ္းေဘး ရပ္ကြက္သစ္တခုထဲက သစ္သားအိမ္ေလး တလံုးကို ငွားၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ရံုးခန္းဆိုေပမယ့္ တယ္လီဖုန္း တလံုး၊ စားပဲြတလံုး၊ ဖိုင္တဲြတခုကလဲြၿပီး တျခားရံုး ပစၥည္းဘာမွ မရိွပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အဲဒီကာလရံုးခန္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူအားလံုး အဲဒီမွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲစား၊ အဲဒီမွာပဲပြားၾကတဲ့ ေနရာမိ်ဳးပါ။

တေထာင္ေက်ာ္တန္ လုံးခ်င္းအိမ္ တလုံးကုိငွားထားႏုိင္ၿပီဆုိေပမယ့္ စားဖုိ႔ရိကၡာက အဆင္မေျပေသးပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ဦးေအာင္ခင္ရယ္၊ ကုိေဇာ္ခင္ရယ္၊ ကုိသိန္းလြင္ရယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ တာ့ခ္ – မဲေဆာက္ – ျမ၀တီ အာရွအေ၀းေျပး ကားလမ္းေဘးက လမ္းေဘးေျမာင္းထဲက သန္မာထြားႀကိဳင္းလွတဲ့ ကန္စြန္းပင္ေတြကို သြားခူးၾကတာ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲမွာ ေဆာ့ကစားသလုိ လုပ္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက ထူးဆန္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ေတြ႕သလုိ ၾကည့္သြားၾကပါတယ္။

အဲဒီ ကန္စြန္းရြက္ အထုပ္ႀကီးကုိသယ္ၿပီး ရံုးေရွ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကာစတန္ ၀တ္စုံလုိ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစုံ ၀တ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ထုိင္းဘာသာနဲ႔ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ “ဆ၀ါဒီခရပ္” ထက္ ပုိၿပီး ထုိင္းစကားကို နားမလည္ ေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ခမ်ာ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိပါဘူး။

“ေဟ့ေကာင္၊ ရဲေမလား မသိဘူး။ ငါတုိ႔ရံုးေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီထင္တယ္” လုိ႔ ကုိသိန္းလြင္က ေျပာပါတယ္။
တကယ့္အေျခေနက က်ေနာ္တုိ႔ စုိးရိမ္ေနသလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအမ်ဳိးသမီးက က်ေနာ္တုိ႔ ငွားထားတဲ့ အိမ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ ၂ ထပ္တုိက္အိမ္က ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းအိမ္မွာ လူ သစ္ေတြေရာက္လာလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လာနႈတ္ဆက္ျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ လန္႔ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ “နန္းစူစန္ ဖမာ့” (ျမန္မာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားကုိ ထုိင္းလုိအေခၚ) ေတြခမ်ာေတာ့ ယူနီေဖာင္းဝတ္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးဖုိ႔ျပင္တာက အရင္ ျဖစ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းက်မွ သိရတာကေတာ့ ထုိင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတုိင္းလုိလုိ သက္ဆုိင္ရာ ယူနီေဖာင္းေတြကို ၀တ္ထားၾကၿပီး ဌာနတခုနဲ႔တခု အေရာင္မတူၾကပါဘူး။ ဒါေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ကိုေတြ႕လည္း ရဲလုိ႔ ထင္၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားေတြ႕လည္း ရဲလုိ႔ထင္၊ လမ္းထိပ္က ဒရ၀မ္ကိုေတြ႕လည္း ရဲ လုိ႔ထင္ေနၿပီး ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသူကုိေတြ႕တာနဲ႔ ေျပးဖုိ႔ျပင္၊ ေၾကာက္ေနၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ နယ္ေျမေကာ္မတီက ကန္စြန္းရြက္ ေျမာင္းေဘးနားမွာ အဲဒီလိုရံုးခန္း ဖြင့္ထားခိ်န္မွာ ဗဟိုေကာ္မတီကလည္း မဲေဆာက္ေစ်း ေဘးနားက ၃ ထပ္တိုက္ႀကီး တလုံးကိုငွားၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္ထားတာ ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တရံုးတည္း အတူမလုပ္ႏုိင္ဘဲ တဖဲြ႔ တရံုးစီ ဖြင့္ထားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ လူေတြဟာ ျဖစ္စဥ္တခုအတြင္း ကုိယ္တုိင္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါေနရင္ အဲဒီျဖစ္စဥ္ တခုလုံးကုိ အျပင္က အကဲခတ္တဦး၊
သတင္းေထာက္တဦးလုိ တခါမွ ၿခံဳငုုံ မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ဘူးလားလုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးေတာ့မွ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေဘာလုံးကန္ေနသူနဲ႔ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္အျမင္ကြာသလုိမ်ဳိး၊ ေဘာလုံးကန္ေနသူနဲ႔ ေဘာ္လုံး ေဆာင္းပါးရွင္ အျမင္ ကြာသလုိမ်ဳိး ကြာေနခဲ့တာ ျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဘာဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ တဦးတည္း အတြက္ကေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ အခင္းအက်င္း၊ အနီးဝန္းက်င္က ေက်ာင္းသားစခန္း ေတြရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြကို ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရံုးကေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးတဲ့အတြက္ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ၄၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီး ကံမေကာင္းရင္ လမ္းမွာ ရဲ ဆဲြတာ ခံရနိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စခန္းက တက္လာတဲ့လူေတြထဲက တာဝန္ရိွသူမွအပ သိပ္မလာၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗဟိုရံုးကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်းေဘးမွာ၊ စခန္း အသီးသီးကေန လာလုိ႔ရတဲ့ လုိင္းကားဂိတ္ေတြ ေဘးမွာ ကပ္ၿပီးရိွေနတာဆိုေတာ့ စခန္းကေန မဲေဆာက္ကုိ တက္လာသမွ်လူတိုင္း အလြယ္တကူ ဝင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးပါ။

ဒါေမပဲ့ အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ဘာေတြလဲြေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႔ ရံုးဆီလာတာကို ဗဟိုက လူႀကီးေတြက မႀကိဳက္ၾကသလုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ရဲေဘာ္ေတြရံုးလာတာကို သိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။
ဗဟိုရံုးနဲ႔ နယ္ေျမရံုးဟာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာျဖစ္သလိုလို၊ လူတိုင္းပဲ လာလို႔မရတဲ့ ေနရာလိုလိုနဲ႔ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံုက လူေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ထုအၾကား အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ မဲေဆာက္ကိုလာတဲ့ ရဲေဘာ္ အမ်ားစုကလည္း အနီးဆံုး စခန္းေတြျဖစ္တဲ့ သီေဘာဘိုး၊ ဝမ္ခ၊ ကလက္ေဒးက်ၿပီး ထပ္ေျပာင္းတဲ့ေနရာသစ္ ေရေက်ာ္၊ သံလြင္၊ ေစာထတို႔က မ်ားၿပီး ဗဟုိ ေကာ္မတီကုိ တခါမွ အေကာင္းေျပာတာ က်ေနာ္ မၾကားမိပါဘူး။

ဗဟုိနဲ႔ နယ္ေျမအၾကား၊ ရဲေဘာ္ထုအၾကား ဒီလုိ အျမင္မၾကည္တာေတြ ရွိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်း အနီးက ဗဟုိရံုးကို မၾကာခန ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။
တေန႔မွာေတာ့ အဆုိေတာ္ ကုိမြန္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး မုိးလုံးမႈိင္း သီခ်င္းကုိ စာသားေျပာင္း ဆုိထားတဲ့ မႈိင္းလုံးမုိးသီခ်င္းကို နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ္လုိဂစ္တာ တလုံးတည္းနဲ႔ သီဆုိေပမယ့္ ရင္ကိုတန္းၿပီးထိတဲ့ အထိ က်ေနာ္ခံစားရ တဲ့့သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။

“… ဆုံးရ႔ံႈးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေန ….၊ ေက်ာင္းေတာ္ေျမနဲ႔ တမ္းတခ်စ္သူ ခ်န္ကာေလ …။ တုိင္တည္ပါတယ္ အသက္ေသြး စေတးခဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေရ …”
“… ရဲရင့္သစၥာ သားျပဳခဲ့ၿပီ ေမေမေရ …၊ အမွ်ေ၀ႏုိင္ဖုိ႔ သားတုိ႔အတြက္ဆုိ ဂုဏ္ယူေလ …။ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္ေရးအတြက္ဆုိ အသက္ကိုစြန္႔ထားေပ …”

ကုိမြန္းေအာင္ပဲ အဆုိေကာင္းလုိ႔လား၊ က်ေနာ္ကပဲ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျမင္ေနမိလုိ႔၊ အေမ့ကို သိပ္လြမ္းေနလုိ႔ လားေတာ့မသိပါဘူး၊ သူ႔သီခ်င္းကုိ နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ မ်က္ရည္ စုိ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ကုိမြန္းေအာင္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ကေတာ့ ကိုရဲနည္ ေရးစပ္ေပးခဲ့တဲ့ ၃/ ၈၈ အင္လ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
“… စိ္မ္းလဲ့ကန္သာ အင္းလ်ားေျမမွာ … ေလေျပတုိ႔ ေဆာ့ကစားစဥ္။ ၾကင္နာသူတုိ႔ရဲ႕ အနမ္းေတြ၊ တီးတိုး ခ်စ္စကားသံတုိ႔ လြမ္းရာေျမ။ တံတားျဖဴေပၚ ႏွစ္ဦးသားေျခရာ သဇင္ရနံ႔တုိ႔ ညညဆုိေမႊးလုိ႔ …၊

"...၈၈ ရဲ႕ မတ္လမွာ အင္းလ်ား ရာဇ၀င္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ … စိမ္းျမတဲ့ ေရလႈိင္းေတြ အေရာင္းေျပာင္းလဲ …။ ျဖဴစင္တဲ့ တံတားငယ္လည္း အနီစြန္းခဲ့ၿပီ …၊ ရာသီ အလီလီ ေျပာင္းေပမယ့္ မေဟာင္းခဲ့ႏုိင္ဘူး … ရာသီ အလီလီေျပာင္းေပမယ့္ မေဟာင္းခဲ့ႏုိင္ဘူး … အင္လ်ားေရ …”

ဒီသီခ်င္းကုိ အဲဒီေန႔က ကိုမြန္းေအာင္ ဆုိမဆုိ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕သီခ်င္း ေတြကို ႀကိဳက္လြန္း တာရယ္၊ ေနာက္တခါ အဲဒီသီခ်င္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ အင္လ်ားကန္ေဘးမွာ လမ္းသလား ေနသူေတြ၊
အင္လ်ားေဆာင္ ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီးေနသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အခု တႏွစ္တာ ၾကာပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မဲေဆာက္၀န္းက်င္ဆီ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕မိတဲ့အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ခြဲကုိ ၃/ ၈၉ မဲေဆာက္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ေပးလုိက္မိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိမြန္းေအာင္အပါ၀င္ ဗဟုိရံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာ နယ္ေျမရံုးဆီ က်ေနာ္ ကုန္းေၾကာင္း ခ်ီတက္လာပါတယ္။
အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခုေခတ္လုိ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြကို ကုိယ္ပုိင္ စီးႏုိင္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဆန္လြန္႔ ဆိုတဲ့ ထုိင္းဆုိကၠားကိုေတာင္ ငွားစီးႏုိင္တဲ့ အေျခအေန မရွိေသးပါဘူး။

ပုိဆုိးတာက လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္လို႔ ေခၚတဲ့ ေဝ့ါကင္းရွဴးကုိေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္သလုိသြားေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၀တ္စားဆင္ရင္ ထားမႈကလည္း ထုိင္းေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာ အလွဴရွင္ေတြ ပုိ႔ေပးထားတဲ့ ေဘထုတ္ထဲက ကုိယ့္ခြဲတမ္း အတြက္ မဲေပါက္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ လမ္းသလား ေနၾကတာဆုိေတာ့ လာဘ္ေငြရွာေနတဲ့ ထုိင္းရဲေတြ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဖမ္းခ်င္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။

ကံေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ရဲဖမ္းတာ တခါမွ မခံရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခား ေက်ာင္းသား အေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်း၀န္းက်င္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ရဲ႕ ေဆးခန္းဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ခဏခဏအဖမ္းခံရလုိ႔ ထိုင္းရဲရဲ႕ ဖမ္းခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ “ကိုရဲခ်စ္” ေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးပါ။

ဒီလုိအေျခေနမွာ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ့သူ ကို၀ဏၰ၊ ကုိစိန္ဟန္၊ ေနာ္ထူးနဲ႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္တုိ႔ ေပါင္းၿပီး အခု လက္ရွိ ေဆးခန္းေနရာမွာပဲ မဲေဆာက္ – မယ္ေတာ္ ကားလမ္းေဘး ဗြက္အုိင္ထဲက
သစ္သား အိမ္အုိႀကီးတလုံးကိုငွားလို႔ ေဆးခန္းဖြင့္ လုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ သြားၿပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္အားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဖြင့္ကာစမွာ ပစၥည္းကလည္း မစုံ။ ရံပုံေငြကလည္း မရွိလုိ႔ အခက္ခဲေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ စခန္းအသီးသီးကေန မဲေဆာက္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ငွက္ဖ်ားေက်ာင္းသား ေတြ၊ တုိက္ပဲြမွာ ဒဏ္ရာရတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြကုိ ျပဳစုရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေဆးခန္း ဆုိၿပီး လပိုင္းအတြင္းမွာတင္ လူသိမ်ား ထင္ရွားလာပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အဲဒီေဆးခန္းဟာ လူနာေတြ အတြက္တင္မကဘဲ မဲေဆာက္ေရာက္ က်ဳိးဖုိး အားလုံးရဲ႕
စုရပ္တခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္

(၂၀၁၁ ဧၿပီလက က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေရာက္ခဲ့လို႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းဆီ ၀င္ၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီမူလ အေဆာက္အအံုဟာ အုိမင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ၿဖိဳဖ်က္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီ မူလအေဆာင္အအံုထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ ေဆးခန္း၊ လူနာေဆာင္၊ စားဖုိေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္ အပါအ၀င္ အုတ္နဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုသစ္ေပါင္း တဒါဇင္ေက်ာ္ကုိ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ေတြ႕ခဲ့ရၿပိီး အတြင္း – အျပင္ လူနာ တရာေက်ာ္နဲ႔ ေဆးသင္တန္းသားအသစ္ေတြ၊ ေဆးမႉးအသစ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေတြကိုပါ စည္ကား သုိက္ၿမိဳက္စြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္)

ျဖစ္မ်ဳိးစုံလင္ မဲေဆာက္တခြင္

အဲဒီကာလက မဲေဆာက္ျမင္ကြင္းေလးကို နည္းနည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗဟိုရံုးကေန ထြက္လိုက္တာနဲ႔ အခု နာမည္ႀကီးေနတဲ့ “မဲေဆာက္လင္း” တိတ္ေခြ၊ ဗီဒီယုိေခြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ေရာက္မယ္၊ အဲဒီဆိုင္ေဘး မွာနာမည္ႀကီး ကုလား လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၊ ကားလမ္းကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ မဲေဆာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန ဒီဘက္ထြက္လုိက္ရင္ မဲေဆာက္ ရုပ္ရွင္ရံု (အခုေတာ့ အဲဒီရံုကုိဖ်က္ၿပီး ညေစ်း ဖြင့္ထားပါတယ္) ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းရဲ႕အိမ္ေပါ။ ဒါကေတာ့ ရံုးကေနညာဖက္ကိုလွည့္သြားတဲ့အပိုင္းပါ၊

ရံုးကေန ဘယ္ဘက္ကို လွည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲကို တည့္တည့္ေရာက္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ
ထိုင္ေလ့ရိွတဲ့ဆိုင္က အန္တီခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အန္တီခ်စ္ဆုိလုိ႔ အန္တီမမႀကီးလုိ႔မထင္လုိက္ပါနဲ႔၊ အန္တီ ဦးဦးႀကီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

မဲေဆာက္ေစ်းတြင္း အခင္းအက်င္းကေတာ့ အခုနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါဘူး။ လူရႈပ္တာကလည္း အခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ အန္တီခ်စ္ ဆိုင္မွာေတာင္ ဟိုဖက္က ေထာက္လွမ္းေရးေတြရိွသလိုလို သတင္းထြက္လာတဲ့တြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္လည္း သြားမထိုင္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ ခုနကေျပာတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုကိုေက်ာ္ၿပီး သြားလိုက္ရင္ ပတၲျမားဆိုတဲ့ ဇိမ္ခန္း ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခန္း ကိုေက်ာ္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ရဲစခန္းကို ေရာက္မယ္၊ ရဲစခန္းေဘးက First ဟိုတယ္မွာေတာ့ ဒညတ (ဒီမုိကရက္တစ္ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) ရံုးခန္းရိွပါတယ္။

အဲဒီကာလက ဒညတ ရံုး တာ၀န္ခံကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္သားတဦးျဖစ္တဲ့ ကုိသန္းလြင္ (အခု FTUB) ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ရံုးခန္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုတင္စုိး (ေစာထစခန္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္။ အခု ၾသစေတလ်မွာလို႔ ယူဆရ) ကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အဲဒီကာလမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗဟုိနဲ႔ ေအာက္ေျခၾကား အျမင္မၾကည္ၾကတဲ့အျပင္ မဟာမိတ္ အဖြဲ႕ေတြေပၚမွာလည္း အေကာင္းေျပာသူ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒညတကုိ ေဒၚညြန္႔တင္၊ ဓညင္းသီး စသျဖင့္
အမ်ဳိးမ်ဳိး အပုတ္ခ် ေခၚဆုိေနၾကတဲ့အျပင္၊ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ေငြအင္အား သိပ္ေတာင့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဆဲြစားေလ့ရွိတဲ့အဖြြဲ႕၊ ေဖာက္ခဲြေရး သင္တန္းေတြေပးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကုိ အသုံးခ်ေနတဲ့အဖြဲ႕ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္သံေတြနဲ႔ ဆူညံေနခဲ့တဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တုိက္ပဲြမစခင္ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားသူမ်ား

က်ေနာ္တုိ႔ မဲေဆာက္ကုိမေရာက္ခင္ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္တခုကိုလည္း ဒီေနရာမွာ တင္ျပလုိပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ အာဏာသိမ္းၿပီး ႏုိင္ငံတကာအသိုင္းအဝန္း တခုလုံးက ရႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ထုိင္းကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗလစ္ ေယာင္ခ်ာယုက ရန္ကုန္ကို သြားေရာက္လည္ပတ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္အတြင္း ငါးဖမ္းခြင့္၊ သစ္ထုတ္ခြင့္ေတြ ရခဲ့သလုိ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြကို မဲေဆာက္ေလယာဥ္ကြင္းကေန ျပန္လည္ ပုိ႔ေဆာင္ေရး အစီစဥ္ တခုလည္း ပါရွိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘက္ကလည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ (ၾကည္း) နဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီး တို႔က ၂၆ – ၉ – ၈၈ ေန႔စြဲနဲ႔ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လာဖုိ႔ ေမတၲာရပ္ခံခ်က္ တေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ နယ္စပ္ျပန္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ လွေအာင္၊ သိန္းေဌး၊ မင္းသိန္းတို႔ကလည္း “ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားသို႔ အသိေပးေၾကညာခ်က္” ေခါင္းစဥ္ပါ စာေတြကို နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ေလယာဥ္နဲ႔ ႀကဲခ်ခ့ဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားတဦး ျပန္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ရင္ အဲဒီလုိ လုပ္ေပးတဲ့လူကုိ ဘတ္ေငြ ၅ဝဝဝ စီ ေပးမယ္လို႔ ဘန္ေကာက္ ျမန္မာသံရံုးက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ သီေဘာဘုိးနဲ႔ ၀မ္ခမွာ ပထမအႀကိမ္ ညီလာခံအတြက္ ေဆြးေႏြးလုိ႔ ေကာင္းတုန္း၊ မယ္သေ၀ါကို န၀တ က အႀကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္လုိ႔ ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနပါတယ္။

န၀တ နဲ႔ ခ်ာဗလစ္ရဲ႕ အဲဒီစီမံကိန္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး မဲေဆာက္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆီ ေလယာဥ္စီးၿပီး ျပန္သြားတာကို အဲဒီကာလက ထုတ္ေ၀တဲ့ သတင္းစာေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ပရိသတ္ေတြ ျမင္ခဲ့ဖူးမွာ ျဖစ္္ပါတယ္။
ဒီျဖစ္စဥ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုက လက္ေဒးမွာ အစည္းေ၀းလုပ္ေနတုန္း ျဖစ္သြားတယ္ဆုိေပမယ့္ မဲေဆာက္အေျခေနဟာ အခုခ်ိန္အထိ ဘယ္လိုမွ စိတ္ခ်လုိ႔ရတဲ့ အေျခေနမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကို ဘာေကာင္မွန္း အတိအက်မသိရေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

ဒီလုိနဲ႔ သူကုိ ကုိယ္မယုံ၊ ကိုယ့္ကုိ သူမယုံျဖစ္ေနၾကၿပီး ဘယ္သူ ဘယ္ေန႔ ျမ၀တီဘက္ ျပန္ေျပးမလဲဆုိၿပီး ေစာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းက ကို္ယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္သူ ဦးစံေရႊေအာင္တေယာက္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ မယုံသကၤာ ေစာင့္ၾကည့္ မႈေတြဟာ ပုိမ်ားလာၿပီး အေနအထုိင္၊ အသြားအလာအားလုံး
သတိထားေနရတဲ့ အေျခေနျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
.................................................................................................................


သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့ မာရသြခန္ခရီး ၁၀ 
on December 1, 2011 8:00 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။


အေရးေပၚညီလာခံနဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္

က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မဲေဆာက္မွာ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတုန္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အေစာပုိင္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚမယ္ဆုိၿပီး ဖိတ္စာေရာက္လာပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေခၚဖုိ႔လုိသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ကုိ က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ဗဟုိ ဦးစီးအဖြဲ႕မွာ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္းတုိ႔ပဲ ရွိေနၿပီး ဒုတိယ ဥကၠ႒ ကို၀င္းမုိး၊ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႈး ၂ ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္နုိင္ (အခု VOA ျမန္မာပုိင္းဌာနမႉး) နဲ႔ ဆလုိင္းကုိကုိဦး တုိ႔က မရွိၾကပါဘူး။

ထုိင္းရဲက ဖမ္းလုိ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနၿပီး နယ္စပ္ကို ျပန္လာလုိ႔မရ ျဖစ္ေနတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ တခ်ိန္ တည္းမွာပဲ သူတုိ႔ ၃ ဦးကို KNU ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမက ဖမ္းမိန္႔ထုတ္ထားလုိ႔ KNU နယ္ဆီ ျပန္မလာရဲျဖစ္ေနတယ္ လုိ႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ေပၚေနပါတယ္။


အေရးေပၚညီလာခံ က်င္းပေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ face book)

ထုိင္းကဖမ္းတဲ့ သတင္းကုိ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရေပမယ့္ KNU က ဖမ္းမယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကိုေတာ့ တဆင့္စကားနဲ႔ ေျပာေနၾကတာကုိသာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အေရးေပၚညီလာခံဆီ သူတုိ႔ ၃ ဦးေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ ထဲမွာလည္း ကုိထြန္းဦးနဲ႔ ကုိကုိေလးတုိ႔ ၂ ဦးကိုပဲေတြ႕ရၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။ ယူဂ်ီအတြက္ ျပည္တြင္းျပန္၀င္သြားသူ၊ အဖမ္းခံ လုိက္ရသူ၊ ဘန္ေကာက္ကေန ျပန္မလာေတာ့သူ စသျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လူမစုံေတာ့တာကလဲ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚယူရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ညီလာခံက်င္းပမဲ့သံလြင္စခန္းဆီ က်ေနာ္တုိ့ ေကအန္ယူ-နယ္ေျမက ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ မဲေဆာက္ကေန ကားေတြငွား၊ တခ်ိဳ႕လည္း KNU ကားႀကံဳစီးၿပီး လက္ေဒးနဲ႔ မယ္သေ၀ါဘက္ ျပန္လာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မက္သေ၀ါေတာင္ကို န၀တ-တပ္က သိမ္းထားလုိက္ပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ မယ္သေ၀ါ ကေန ေလွမစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေတာလမ္းအတုိင္း ေနာက္ထပ္ တနာရီနီးပါး ထပ္ေမာင္းရတဲ့ ခေလတလူ ဆုိတဲ့ေနရာကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ေလွစီးရပါတယ္။

အဲဒီေလွဆိပ္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာေတာ့ ေနာ္တ ခံစစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေတာင္တန္းေဘးက ေသာင္ရင္းျမစ္အတုိင္း နာရီ၀က္ေလာက္ စုန္ဆင္းလာေတာ့ သစ္ေတာ၀န္ႀကီး ပဒုိေအာင္ဆန္း (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖ နဲ႔ အပစ္ရပ္သြားသူ) တုိ႔အိမ္နဲ႔ အထက ေက်ာင္းႀကီးရွိရာ ထီးတခီးဆုိတဲ့ ကရင္ရြာႀကီး တရြာကို ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ဆက္ဆင္းလာေတာ့ KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာ စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။
မာနယ္ပေလာကေန နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းေတာ့ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ဆုံရာ ျမစ္ဆုံ (၁၉၉၄-၉၅ မွာေတာ့ အဲဒီျမစ္ဆုံနားမွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန စ ျပႆနာတက္ၿပီး DKBA ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ မာနယ္ပေလာ က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္)

ေသာင္ရင္းျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းလာတဲ့ စက္ေလွဟာ သံလြင္ေရာက္ေတာ့ ေရဆန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ေရစီးသန္ေပမယ့္ စက္အားေကာင္းတဲ့ ေလွနဲ႔မုိ႔ ေလွသမားအတြက္ ျပႆနာ ရွိပုံမရ ပါဘူး။ ေသာင္းရင္းကေတာ့ ေရစုန္ဆင္းရတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရတိမ္လြန္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေသာင္တင္တာ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ၀င္ေဆာက္မိတာမ်ဳိးေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သံလြင္ကေတာ့ ေသာင္ရင္းထက္ ၃ ဆေလာက္ က်ယ္ၿပီး ေရကလည္း နက္တဲ့အတြက္ ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာခ်င္း မတူေတာ့ပါဘူး။

ျမစ္ဆုံကေန သံလြင္ကုိ ဆန္တက္တဲ့ ျမစ္ေၾကာင္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ စီးပြားျဖစ္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းေတြနဲ႔ ကရင္ရြာေလးေတြကို ျမန္မာဘက္ကမ္းတေလ်ာက္ ျမင္ေနရပါတယ္။ သစ္ဆဲြေနတဲ့ ဆင္ေတြ။ ေခတ္မီ သစ္ျဖတ္၊သစ္သယ္ ယႏၱယားေတြ၊ နံပတ္ျပားမပါတဲ့ သစ္တင္ကားေတြ၊ ေသနတ္လြယ္ၿပီး သြားလာေနတဲ့ ကရင္စစ္သားေတြ၊ သဲေသာင္စပ္က
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စုိက္ခင္းေလးေတြ၊ ေဒသခံ ကရင္ရြာသူရြာသား ေတြြကို စက္ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။

ထုိင္းဘက္ကမ္းကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမန္မာဘက္ကမ္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။
သစ္ခုတ္၊ သစ္ျဖတ္ ေနတာကုိ လုံး၀ မေတြ႕ရဘဲ ကၽြန္းပင္ ေသးေသးေလးေတြကို စနစ္တက် တန္းစီစုိက္ထားတဲ့ ကၽြန္းၿခံေတြကို သံလြင္ျမစ္ကမ္း တေလ်ာက္က ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ သစ္ခုတ္ခြင့္ လုံး၀မရွိပါဘူး။

သစ္ေတာ ထိမ္းသိမ္းေရးကုိ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာဘက္က သစ္ကိုေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ နယ္စပ္မ်ဥ္း တေၾကာင္း ျခားလုိက္ရံုနဲ႔ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ၊ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈေတြကုိ တားဆီးထားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထုိင္းဘက္က တြက္ဆ ထားဆဲလားလုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒီလုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းနဲ႔ ငုိေငးဒီေငး တနာရီ နီးပါး ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစာ္လဲထာ ဆုိတဲ့ ေလွဆိပ္နဲ႔ ေစ်းတန္းႀကီး တခုကို ထုိင္းဘက္ကမ္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ေစာ္လဲထာမွာ ဆုိက္ထားတဲ့ ေလွေတြဟာ အရြယ္အစားမ်ဳိးစုံ ရွိေနၿပီး တခ်ဳိ႕ ေလွႀကီးေတြ ဆုိရင္ ႏြားေကာင္ေရ ၂၀ ေလာက္အထိ တင္ႏုိင္တဲ့ အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေစ်းဟာ မာနယ္ပေလာ အပါအ၀င္ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ျမစ္တေလ်ာက္က KNU စခန္းေတြ၊ ကရင္ေက်းရြာေတြ အတြက္ အဓိက ေစ်းႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဒသတြင္း အစည္းကားဆုံး ေစ်းတန္းႀကီး တခုျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ ၀ယ္ယူနုိ္င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ကေတာ့ အဲဒီေစ်းမွာ ခဏနား၊ ပစၥည္းေတြကုိ ဟုိေငးဒီေငး လုပ္ရံုမွတပါး ဘာမွ မ၀ယ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ ေရဆန္ ဆက္ေမာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဒသအေခၚ ဥသုထ စခန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေခၚ သံလြင္စခန္း ကိုေရာက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သံလြင္ စခန္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အစည္းအေ၀း ခန္းမက ကလက္ေဒးထက္ေတာင္မွ ပိုေကာင္းေနသလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကလက္ေဒးမွာလုိ ကုန္သြယ္ေရးစခန္းနဲ႔ ကုန္သည္ရြာေတြကိုေတာ့ သံလြင္မွာ က်ေနာ္မေတြ႕မိပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအစည္းအေ၀း အခန္းေဘးက
ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ၁၀၀ ေလာက္ မယ္ညား-ပါသား ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္လုိ႔ ေကာင္းေနဆဲပါ။ သူတုိ႔ကုိျမင္ေတာ့မွပဲ
၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ေလ့က်င့္တာ ငါတုိ႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာပါလုိ႔ စိတ္ေျဖရာ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းမွာ သံလြင္နဲ႔ ေစာထစခန္း ၂ ခုစလုံးက ေက်ာင္းသားေတြ ပါ၀င္ၿပီး ေစာထစခန္းက ကိုေက်ာ္ဦးေခၚ ကုိေက်ာ္နီ (၁၉၉၉ ေအာက္တုိဘာမွာ ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရံုးကုိ ဝင္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ ကုိေဂ်ာ္နီ) လည္း ပါ၀င္တယ္လုိ႔ ဒီေဆာင္းပါး ေရးခ်ိန္မွာ ေစာထစခန္းတုန္းက ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုေက်ာ္ဦးကို ဘယ္သူမွန္း က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ အစည္းအေ၀း ခန္းမမွာ ခဏနား၊ စစ္သင္တန္းကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအစည္းအေ၀းခန္းမ ေနာက္က အေဆာင္ တခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေလ့လာသူေတြကို ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေပါၿပီး သစ္စက္ေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီေဒသက အေဆာက္အဦ အားလုံးဟာ သစ္မာေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အေဆာင္ဟာလည္း အေတာ္ေကာင္းမြန္ ခုိင္ခန္႔တဲ့ အေဆာင္တခု ျဖစ္ပါတယ္။

ညေနပုိင္း ေရဆင္းခ်ဳိးတဲ့အခါမွာေတာ့ “အားပါးပါး … သံလြင္ေရဆုိတာ ဒီလုိလား” ဆုိၿပီး ေအာ္ရတဲ့အထိ ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကုိ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ႀကံဳလုိက္ ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ ေရကိုမွ ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း လက္ပုိက္ကူးတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းေတြက ရွိပါေသးတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ၃-ဆနီးပါး ပုိက်ယ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ခန္႔မွန္းမိၿပီး သံလြင္ စခန္းေရွ႕က ေရျပင္ဟာ ေပ ၁၀၀ ေလာက္က်ယ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သံလြင္ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာေတာ့ စုိက္ခင္းတခုနဲ႔ တဲတန္းေလး တခုကိုျမင္ေနရၿပီး “သံလြင္ေခ်ာင္းျခား တုိ႔နွစ္ေယာက္သား” ဆုိတဲ့ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကုိေတာင္ သြား သတိရမိပါတယ္။

ကုိယ္စားလွယ္အသစ္နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္

ဒီတေခါက္ညီလာခံအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းကေန ကုိယ္စားလွယ္အသစ္ တဦးကုိ ထပ္လြတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျပန္ၾကားေရးဌာန တာ၀န္ခံ ျဖစ္လာၿပီး အခု DVB ဒု ညြန္မႉး ျဖစ္ေနသူ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီထဲက ကုိေက်ာ္ထင္လည္း စခန္းကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္ေရြးခံရပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္အပါအ၀င္ နယ္ေျမ ေကာ္မတီ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေလ့လာသူအျဖစ္ လာတက္ၾကတာပါ။ ေနာက္တခါ ေမာေတာင္ စခန္းကလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ် (ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာ္ေဇယ်ဟာ ေတာေက်ာင္းသား အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၀ ေလာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္) နဲ႔ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က က်ေနာ္နာမည္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ပါတယ္္။

ေနာက္တရက္ ညီလာခံစတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ဗဟုိ ေကာ္မတီရဲ႕ အစီရင္ခံစာကုိ တင္သြင္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အစီရင္ခံစာပါ အခ်က္အလက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ပထမေန႔လား၊ ဒုတိယေန႔လား မသိပါဘူး။ သီေဘာဘုိးစခန္းက တပ္ရင္းမႉးတဦး ျဖစ္သူ ကိုတင္ေမာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃၊ ၄ ဦး ေရာက္လာၿပီး
ညီလာခံမွာ အေရးေပၚ တင္ျပစရာရွိလုိ႔ သူ႔ကုိ ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးပါဆုိၿပီး ညီလာခံထဲ ၀င္လာပါတယ္။

တင္ေမာင္ဆန္းဆုိတာ အဲဒီကာလက ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္က မနိမ့္မျမင့္၊ ခႏၱာကုိယ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အခ်ဳိးက်ၿပီး ပါးၿမိဳင္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ခပ္ေရးေရးနဲ႔ မင္းသားပုံ ေပါက္ေနသူပါ။ ၿပီးေတာ့ DSA (ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္) ေက်ာင္း ဒုတိယ ႏွစ္ကေန ထြက္လာသူ၊ အင္အားအမ်ားဆုံး ေက်ာင္းသား စခန္းေတြထဲက သီေဘာဘုိး စခန္းခဲြတခုရဲ႕ တပ္ရင္းမႉးလည္း ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက ျမန္မာေက်ာင္းသား တဦးကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ သတင္းပုိ႔ႏုိင္ရင္ ဘတ္ ၅၀၀၀ နႈံး ေပးမယ္လုိ႔ ျမန္မာသံရံုးက ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဲဒီေငြကို လုိခ်င္လို႔ ေတြ႕သမွ် ေက်ာင္းသားေတြကို မဲေဆာက္ကေန ရန္ကုန္ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ အက်ဳိးေဆာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ မဲေဆာက္ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကို ေတာင္ ဖမ္းဆီးၿပီး သူ႔တပ္ရင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ပညာေပးခဲ့တဲ့ ကုိတင္ေမာင္ဆန္းပါ။ စသည္ျဖင့္ သတင္းႀကီး ေနၿပီး လမ္းသိပ္မယူသူအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား နားလည္ထားပါတယ္။

ကုိတင္ေမာင္ဆန္း ညီလာခံမွာ ဘာေတြ တင္ျပခဲ့သလဲ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ၂ ဦး အျပန္အလွန္ ေျပာတာကို နားေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ညီလာခံကိုေတာင္ ခဏရပ္ခဲ့ရ ေသးတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မွတ္မိေနပါတယ္။
..................................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁၁

December 8, 2011 7:44 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။
 
တပ္ရင္းနံပါတ္မ်ား သတ္မွတ္ျခင္း

ညီလာခံအတြင္းေဆြးေနြးတဲ့ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ABSDF
စခန္းေတြအတြက္ တပ္ရင္းနံပါတ္ေတြ သတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကုိင္နယ္ေျမ အလုိက္ တပ္ရင္း
နံပါတ္ေတြကို သတ္မွတ္လုိက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမ အ တြက္ အမွတ္ ၁ နဲ႔ စဖုိ႔။ ကရင္နယ္ေျမကုိ
အမွတ္၂။ ကရင္နီနယ္ကုိ အမွတ္ ၃။ ရွမ္း၊ ရလလဖ၊ ပအုိ႔ ၊ ပေလာင္နယ္ေတြကုိ အမွတ္ ၄။
၅။ ၆။ ၈။ ကခ်င္ နယ္ကို အမွတ္ ၇။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ကုိ အမွတ္ ၉ နဲ႔ စဖုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။



သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံက်င္းပေနပုံ (ဓါတ္ပုံ စာေရးသူရဲ့ Face book )
အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ ဘုရားသုံးဆူေဒသမွာ ၁၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ တပ္ရင္း ေတြေပၚလာပါတယ္။ KNUနယ္ေျမ ဘိတ္(ၿမိတ္) ေဒသရွိ ေမာေတာင္စခန္းမွာ ၂၀၃။ ထား၀ယ္ေဒသ မင္းသမီးမွာ ၂၀၁။ သီေဘာဘုိးမွာ ၂၀၄။၂၀၅။၂၀၆ တပ္ရင္းမ်ား။ ေရေက်ာ္မွာ၂၀၇။ သံလြင္မွာ၂၀၈ နဲ႔ ၂၀၉။ ေစာထမွာ ၂၁၀။ ၀မ္ခမွာ ၂၁၁ စသျဖင့္ ေပၚလာပါတယ္။ ကရင္နီေဒသ ေဟြေစတီ စခန္း မွာ ၃၀၃ တပ္ရင္း ေပၚလာပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ၅၀၁။ ပအုိ႔နယ္ေျမမွာ ၆၀၁။ ရလလဖ နယ္ေျမမွာ ၈၀၁ တပ္ရင္း ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ကခ်င္ နယ္ေျမကိုေတာ့ ေျမာက္ပုိင္းအျဖစ္ သီးျခား သတ္မွတ္ၿပီး ၇၀၁ တပ္ရင္းေတြေပၚလာပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နယ္စပ္ဘက္မွာ ၉၀၁ တပ္ရင္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။


ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗဟုိိေကာ္မတီ ေရြး ခ်ယ္တဲ့ေန႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ (မွတ္မိသမွ်ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာရင္းရနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိသုေတသနဌာနဆီ ေတာင္းခံ ထားေပမယ့္ အခုထိမရေသးပါ။ လူစာရင္း အမွားအယြင္းရွိပါက ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္)

အေရးေပၚညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ဥကၠဌ အျဖစ္ မူလ ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ဒု ဥကၠဌေတြအျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္က လာတဲ့ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္(စီမံ)နဲ႔ ေကာ့မူးရာမွ ဦးယုႏြယ္(စစ္ေရး) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ မူလ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္း။ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ေဟြေစတီ စခန္း(ကရင္နီ) ဘက္ကလာတဲ့ စုိင္းဆုိင္ေခး။ တြဲဖက္အတြင္း ေရးမႈး ၂ အျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ကုိတင္စိုးေနာင္ တုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ေတာ့ မူလစည္းရံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုထြန္းဦး(က်ဆုံး)နဲ႔ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ကိုကိုေလးတုိ႔ကုိ မူလတာ၀န္ေတြ ဆက္ေပးပါတယ္။

အသစ္တက္လာတဲ့ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့
ေကာ့မူးရာစခန္းက ေဒါက္တာ ေသာင္္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး(လက္ရွိ အေ၀းေရာက္
ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ)။ ကလက္ေဒး သို႔မဟုတ္ ေရေက်ာ္စခန္း က ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်န္းမာေရး။
ေဟြေစတီစခန္းက ကုိဆန္နီက စစ္ေရး(လက္ရွိ ABSDF အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနဆဲ)။ ေဟြေစတီကပဲ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး။ ေစာထစခန္းက ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး။ သီေဘာဘုိးက ကိုေအာင္သန္း(နႈတ္ခမ္းေမြး)က စာရင္းစစ္ အျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းက ကုိတုိက္ေမာင္း။ ေစာထစခန္းက ကုိတင္စိုး။ ေရေက်ာ္က ကုိေအာင္ဟိန္းနဲ႔ ကုိ ထြန္းသိန္း။ မင္းသမီးစခန္းက ကိုခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ထင္။ ေမာေတာင္စခန္းက ကုိေက်ာ္ေဇယ် တုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္ အမွတ္ ရေနပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ တုန္းက စခန္းတခုခ်င္းစီရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြစုံေအာင္မပါတဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့စခန္းတခုစီက အနည္းဆုံး ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးစီ ပါေစရမယ္ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုိေကာ္မတီအမ်ားဆုံး ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ ညီလာခံတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ က်မ္းသစၥာဆုိတ့ဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္လုိ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသြးေသာက္ သစၥာဆုိမယ္လို႔ ကုိယ္စားလွယ္တဦးက အဆုိျပဳပါတယ္။ ဒီအဆုိ ျပဳခ်က္ကုိ အားလုံးနီးပါးက လက္ခံၾကေပမယ့္ ေဟြေစတီ ဘက္က လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ နုိင္ငံေရးအရမွန္ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္နုိင္တဲ့အတြက္ သူလက္ မခံဘူးဆုိၿပီး ထ ကန္႔ကြက္တာကိုလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

ညီလာခံအတြင္း ဒီလုိအဆင္မေျပမႈေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ရက္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္စဥ္က မယ္ညား- ပါသားနဲ႔ ဘယ္ညာနင္းေနတဲ့ သင္တန္းသားေတြရဲ့ သင္တန္းဆင္းပဲြေန႔လား မသိပါ။ အဲဒိီတရက္မွာ KNU တပ္ရင္း ၂၀ နယ္ေျမ။ ဥသုထ ေဒသအႀကီးအကဲနဲ႔ ခရုိင္ ဥကၠဌ ပဒုိေနာ္ေတာ့က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အားလုံးကို သူ႔အိမ္ဆီဖိတ္ၿပီး ႏြား တေကာင္ ေပၚေႂကြးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ထမင္းစားပဲြမွာ သူေျပာတဲ့ အဓိကစကားလုံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညြတ္ေရးအတြက္ အခုလုိ ထမင္းဖိတ္ေႂကြးတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ထမင္းစားပဲြမတုိင္မီလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုေတာင္းပဲြ ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစ။ “အာမင္” ကိုျမန္ျမန္ၾကားရပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းေနတဲ့အတြက္ သူ႔စကားကုိ သိပ္နားမ၀င္။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ တဲ့ အမဲသားတုံးကိုသာ အလုအယက္ ၀ုိင္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။


ရန္သူနဲ႔မတိုက္ခင္ ငွက္ဖ်ားကို အရင္တုိက္

သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚညီလာခံတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရကို မႀကိဳမခ်က္ဘဲ ဒီတုိင္း ေသာက္မိလုိ႔လား။ အေအးဓာတ္မ်ားတဲ့ ေဒသမုိ႔လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တကုိယ္လုံးေအးစက္ တုန္ရီျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ေဘးနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရးေပၚ ေဆးခန္းဆီ ေဆးသြားေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္လုိ႔ ငွက္ဖ်ား မိေနသူေတြအမ်ားႀကီး။ ေဆးခန္း ခုတင္ေပၚမွာ လူနာ ၂၀ ေက်ာ္ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမွေရာက္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေစာင္ကုိေခါင္းျမီးၿခံဳကာ တအီးအီးညည္း ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒရစ္ ပုလင္းေတြတန္းလန္းနဲ႔ ေခြေပ်ာ့လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခုတင္ေပၚထုိင္။ ေဆးခန္းနံရံ ကိုမီွၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေမာၿပီး ငူငူငုိင္ငုိင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပုံစံ ေတြနဲ႔။

က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အယင္ဆုံး ျပဒါးတုိင္တခုေပးၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က အေတာ္မ်ားေနပုံရေပမယ့္ အတိအက် က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း။ အေပၚေသြး။ ေအာက္ေသြးကိုမွတ္။ ေဟာဒီေဆးေတြကို အယင္ေသာက္ လုိက္။ ၈ နာရီျခား တႀကိမ္စီ ဆရာမေတြ က ေဆးလာေပးလိမ့္မယ္ လုိ႔ သရမူ (ဆရာမကို ကရင္လုိအေခၚ) တဦးက ေဆးတဆုပ္နဲ႔ ေရတခြက္ ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ “အားပါးပါး မနည္းပါလား”ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ ေဆးေတြက အမ်ားႀကီး။ ကီြီနီး (ကလုိကြင္းလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္) က၂ လုံး။ ပါရာစီတေမာက ၂ လုံး။ တက္ထရာ ဆကလင္း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ္က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ္ထဲတႀကိမ္တည္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရမယ္လုိ႔ သရမူက ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေပမယ့္ ေဆး ေၾကာက္တဲ့ က်ေနာ္ အံထြက္ပါေလေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ကရင္ သရမူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ အန္လုိ႔ မရဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ေသာက္ဆုိၿပီး ထပ္ တုိက္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ရုိးရုိးေရအစား လိေမၼာ္ရည္လား။ ကုိကာကုိလာလားမသိ တခြက္ ေလာက္နဲ႔တုိက္ေတာ့ မအန္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး ၈လုံး စလုံး တၿပိဳင္တည္း မပစ္ထည့္ဘဲ မခါးတဲ့ ေဆး ၄ လုံးကို တႀကိမ္။ ခါးလြန္းတဲ့ ကြီနီးနဲ႔ ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဘီဆစ္ကုိ တျကိမ္ေသာက္ လုိက္ေတာ့ အုိေက သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သရမူက ဟာလဲေဂ ေျပာၿပီး တျခားလူနာဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သရမူရဲေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕“ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလး”ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ က သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သံလြင္စခန္းကဆရာမ ဘာမ်ားကြာသလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနမိပါတယ္။


ညီလာခံဆီ တက္လာတဲ့စခန္းအသီးသီးက ကုိယ္စာလွယ္မ်ား (ဓါတ္ပုံ စာေရးသူရဲ့ Face book )
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ နယ္စပ္ကေတာထဲလာၿပီး တကၠသုိလ္ေဆးခန္းက သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ဆရာမေလးကို စိတ္ကူး ယဥ္ေနလုိ႔မရ။ တက္ေနတဲ့ငွက္ဖ်ား အခ်ိန္မီအပူခ်ိန္မက်ဘူးဆုိရင္ ျပာလားေဂ(မူလ ကရင္စကားလုံးေတြျဖစ္တဲ့ ေ၀ါလဲေဂ။ နီလဲ ေဂ။ ဟာလဲေဂ။ နာလဲေဂ-ေတြကို တုၿပီး အဆင္မေျပ။ ျပာယာခတ္တဲ့အခ်ိန္။ ဒုကၡနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြၾကား သုံးေလ့ရွိတဲ့ ဘန္းစကားျဖစ္ပါတယ္) ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡမ်ားသြား နုိင္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားပုိး ဦးေနွာက္ထဲ၀င္လုိ႔ေသသြားသူေတြ။ ေဂါက္
ေၾကာင္ သြားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဆီးထဲေသြးပါတဲ့ Black Water နဲ႔ ေသသြားသူေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ငွက္ ဖ်ားဟာ တကယ္ေၾကာက္စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။

ဒီေဆးခန္းမွာထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုကေတာ့ ဒီက ကု-ထုံးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔မတူ။ ျမန္မာနုိ္င္ငံမွာ တုန္းက က်ေနာ္ပဲတခါမွ လူနာမျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လားမသိ။ ဒရစ္သြင္းတဲ့လူဆုိရင္ အေျခေန အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ေသဖုိ႔မ်ားေနၿပီ လုိ႔နားလည္ထားေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ ေဆးရံုတက္တာနဲ႔ ဒရစ္ အရင္ ခ်ိတ္တာပါပဲ။ ေနာက္တခု ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာတုန္းက အေအးမိ။ အပူရွပ္ၿပီး အဖ်ားတက္တယ္ဆုိရင္ တခါးေတြအလုံပိတ္။ ေစာင္ၿခံဳအိပ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားက်ရင္လည္း ဘာ မစားရ။ ညာမစားရဆုိတာေတြရွိေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အပူသိပ္မ်ားရင္ ေရခဲနဲ႔ရုိက္မယ္။ ေရခဲ မရွိရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ထဲဆင္းခုိင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခုိင္းမယ္။ ၿပီးရင္ အားရွိတဲ့အစာေတြ ေပးစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ သံလြင္ေရနဲ႔ ပဲ တုိးေနရၿပီး အားရွိတဲ့အစာအတြက္ေတာ့ မုိက္မီသန္ (ပိုက္ဆံမရွိတာကို ထုိင္းလုိအေခၚ) အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနလုိ႔ မစားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိ အေျခေနေတြၾကားမွာ ဒရစ္ တလုံးသြင္း။ ကီြနီး-ပါရာ-တက္ထရာေတြနဲ႔ ၃ရက္ေလာက္ နွစ္ပါးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရပါတယ္။ ကီြနီး တန္ခိုးျပလုိ႔ မူးေ၀ေ၀ျဖစ္ေနၿပီး နားထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ရဟတ္ယဥ္အသံ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ယင္ေကာင္ေတြ။ ပိတုန္းေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲပ်ံံေနသလုိလုိ တခ်ိန္လုံးၾကားေနရပါတယ္။

အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပုံေတြကုိ အခုခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္မိရင္ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ပုံေတြမွန္း သိပ္သိသာပါတယ္။ အဲ သံလြင္က ေပးလုိက္တဲ့ ငွက္ဖ်ားလက္ေဆာင္ဟာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ တလတခါ နွစ္လတခါနီးပါး ငွက္ဖ်ားကျပန္ျပန္ေပၚလာ ေန တဲ့အတြက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာ ေဆးခန္းမွာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္တက္လုိက္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္းဘက္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာအၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနၿပီး ဘန္ေကာက္ ေရာက္တဲ့အထိ မျပတ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အနုစာ၀ါရီ ေက်ာက္တုိင္အနီးရွိ မဟိေဒါ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ငွက္ဖ်ားသုေတသနာေဆးရံုႀကီးမွာေတာင္ သတင္းတပတ္ၾကာ တက္ေရာက္ ကုသခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားက အျမစ္မျပတ္ဘဲ တခါတရံျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၿပီး အခု ေနာ္ေ၀းကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ငွက္ဖ်ား ဇာတ္လမ္း တခန္းရပ္သြားပါတယ္။
............................................................................................................................


သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၂)
December 15, 2011 7:10 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္။ ဧရာ၀တီမဂဇင္း။


မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ပထမခရီးစဥ္


KNU နယ္ေျမေကာ္မီတီမွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္အတြင္း မာနယ္ပေလာကုိ ၃၊ ၄ ေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ပထမအေခါက္ေရာက္တာဟာအေရးေပၚညီလာခံ မတုိင္မီလား။ ညီလာခံၿပီးမွလား ဆုိတာကိုေတာ့ အေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ပထမအေခါက္ဟာ ဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ အတြင္းေရးမႉး ကိုခင္ေမာင္စုိးတို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ပါသြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ နယ္ေျမေကာ္မီတီ ဖြဲ႕ၿပီးကာစမွာ သြားတာျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလကုိ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ထူးျခားလွတဲ့ မာနယ္ပေလာရဲ့ ပထ၀ီ အေနထားနဲ႔ အခင္းအက်င္းကိုေတာ့ အခုအထိ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။


မာနယ္ပေလာစခန္းေရာက္ ABSDF စစ္ေၾကာင္းတခု
ထုံးစံအတုိင္း မဲေဆာက္၊ မယ္လ၊ မက္သေလ၊ ခေလတလူကေန မာနယ္ပေလာအထိ ကားႀကံဳ၊ ေလွႀကံဳ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု မာနယ္ပုေလာ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနပါၿပီ။ ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးအိမ္က ထုတ္ေပးထားတဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ကုိ ဗဟုိေလွဆိပ္၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာျပၿပီး  သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္ဆီ က်ေနာ္တို႔ တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလွဆိပ္ကေန အေပၚတက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ၂ ခုရွိၿပီး က်ေနာ္တို႔ တက္လာတဲ့လမ္းမွာေတာ့ သစ္သားေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕၊ ေျမေလွကားထစ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ မညီမညာ၊ အတို အရွည္ ေလွကားထစ္ ၄၀ ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

ေလွကားထစ္ေတြဆုံးလို႔ ေျမညီလႊာကုိေရာက္တာနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းရွိတဲ့ မာနယ္ပေလာ ေဘာလုံးကြင္းနဲ႔ ကြင္းပတ္လည္က သစ္သားအိမ္ေတြ၊ ရံုးေတြကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီရံုးေတြ၊ အိမ္ေတြထဲက ပထမဆုံးေတြ႔တဲ့အိမ္ဟာ က်ေနာ္တို႔သြားခ်င္တဲ့ KNU အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ပဒုိဘသင္စိန္ (ေနာက္ပုိင္း KNU ဥကၠဌျဖစ္လာၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္သြားသူ) ရဲ႕ အိမ္ပါပဲ။ “ဟာလဲေဂး ပဒုိ” လို႔ိ မိတ္ဆက္ၿပီး သူအိမ္ေပၚ က်ေနာ္တို႔ တက္သြားပါတယ္။
ေကအန္ယူအရာရွိေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကရင္လုိႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ဖုိ႔ “၀ါ-နီ-ဟာ-နာ” ကို အလြတ္က်က္ထားရပါတယ္။ မနက္ပုိင္း Good morning ကုိ ၀ါလဲေဂး။ ေန႔လည္ပုိင္း Good afternoon ကုိ နီလဲေဂး။ ညေနပုိင္း Good evening ကုိ ဟာလဲေဂးလို႔ေျပာၿပီး ညပုိင္း Good night ကုိ နာလဲေဂးလို႔ သုံးပါ တယ္။ အဲဒါကုိ အလြတ္မရဘဲ ၀ါ-နီ-ဟာ-နာ ကို ေနရာမွားသုံးၿပီး ေျပာင္းျပန္ႏႈတ္ဆက္မိရင္ “ဗမာလုိပဲ ေျပာပါဗ်ာ။ မဂၤလာပါလို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္” လို႔ အေျပာခံရတတ္ပါတယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ အဟားခံရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ၄ ခုကိုေတာ့ ေနရာမွားမသုံးမိေအာင္ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးေတြ အာဂံုေဆာင္ထားရပါတယ္။
ေနာက္တခါ ဒီလုိမ်ဳိး အခ်ိန္ပုိင္းျခားအလုိက္ ႏႈတ္ဆက္နည္းေတြကို ကရင္နယ္ေျမအပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ေနာ္ႀကံဳခဲ့ရဖူးေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ “မဂၤလာပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တာမ်ဳိးကို ေက်ာင္းခန္းထဲ ဆရာမ ၀င္လာခ်ိန္မွာ ေျပာတာကလြဲရင္ တျခားေနရာမွာ သုံးတာ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္မၾကားမိပါဘူး။ “ေနေကာင္းလား”၊ “ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္တာက ပုိမ်ားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ တဆက္တည္း တင္ျပခ်င္တဲ့ ထူးျခားမႈကေတာ့ ကရင္နယ္အပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာမွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသမွ် လူမ်ဳိးေတြမွာ Family name မိသားစုအမည္ေတြရွိေပမယ့္ ျမန္မာမွာေတာ့ အမည္ေတြက တေယာက္တမ်ဳိးစီျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

အေဖအမည္နဲ႔ သားသမီးအမည္ေတြဟာ ဘာမွအခ်ိတ္အဆက္မရွိဘဲ သီးျခားစီ ျဖစ္ေနတာကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ထူးျခားမႈအျဖစ္ ေတြ႔မိပါတယ္။
၀ါ-နီ-ဟာ-နာ နဲ႔ မိသားစုအမည္ကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ပဒုိဘသင္စိန္ရဲ့ အိမ္ေပၚ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အိမ္ဆိုေပမယ့္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား အေဆာင္ေယာင္ေတြမရွိပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာကေတာ့ ဒီအိမ္ေတြဟာ ရံုးနဲ႔တဲြထားတဲ့အိိမ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမအပါ၀င္ ေကအန္ယူ ထိပ္တန္းအရာရွိေတြရဲ႕ မိသားစုေနအိမ္ေတြဟာ မာနယ္ပေလာကေန မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ေလွစီးရတဲ့ ေဖြးေဘာလူရြာမွာရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ေရာက္ဖူးၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ မေရာက္ဖူးလုိက္ပါ။
တျခမ္းေစာင္းေနတဲ့ ေတာင္နံရံကုိ ေျမမညွိဘဲ တုိင္ကုိ ညွိၿပီးေဆာက္ထားတဲ့အိမ္။ ေျခတံရွည္ ကြ်န္းသစ္သားသစ္တုိင္ အတိုအရွည္ေတြ စိုက္ထားၿပီး အဲဒီေပၚမွာ သစ္တခ်ဳိ႕၊ ၀ါးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အေသခ်ာ ေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတံရွည္ တဲအိမ္တလုံးမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ အမုိးက အင္ဖက္၊ အခင္းက ကြ်န္းသစ္ သားအၾကမ္းထည္။ တျခမ္းပဲရွိတဲ့ အကာက ၀ါးထရံ။ ခါးဆစ္ေလာက္အထိ ၀ါးထရံ ကာထားတဲ့ သူ႔အိပ္ခန္းတခုကလြဲရင္ တအိမ္လုံးဟင္းလင္းျပင္။ အိမ္အလ်ားက ေပ ၃၀ ေလာက္ရွိၿပီး အနံက ၁၅ ေပေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အိိမ္ေရွ႕ေလွကားအတက္ ကြပ္ျပစ္မွာက ဧည့္ခန္း။ အေပၚ ဆင့္မွာ သူရဲ႕ရံုးခန္း။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ မီးဖုိးေခ်ာင္။ ဒါပါပဲ။
ရံုးခန္းဆုိေပမယ့္ အဲဒီကာလက ကြန္ျပဴတာမေပၚေသးတဲ့အတြက္ သူရဲ႕အတြင္းေရးမႉးတဦးက လက္နွိပ္စက္တလုံးနဲ႔ ကရင္စာ၊ အဂၤလိပ္စာေတြကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႔ ရုိက္ေနတုန္း။ အတြင္းေရးမႉးဆုိေပမယ့္ ေကာ္သူးေလ အ.ထ.က ကေန ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကို တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတဦးက ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ ကူညီေနတဲ့သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ေတာ့ တုိလီမုိလီလုပ္ေပးရတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး မူးကလိ။ သူကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရင္ႏွီးဆုံးပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ NCUB ပုိ႔ေဆာင္ေရးဌာနမွာ ဆက္လက္ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ပါတယ္ (အခုေတာ့ သူလည္း ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံ ေရာက္ေနပါၿပီ) အဲဒီညက ရဲေဘာ္ႀကီး မူးကလိ လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ကရင္ ငရုတ္သီးေထာင္း၊ တာလေဘာဟင္းနဲ႔ ငါးေသတၱာသုတ္တို႔ကုိ စားခဲ့ရတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
ညစာစားၿပီးမွာေတာ့ ပဒုိဘသင္နဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးမႈလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပဒုိဘသင္စိန္ရဲ့ ပုံကိုေတာ့ ပရိတ္သတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ဖူးၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူးမိတ္ဆက္ေပးစရာ လုိမယ္မထင္ပါ။ ပါ၀ါမ်က္မွန္တလက္ကို တပ္ထားၿပီး အၿမဲတမ္း ၿပံဳးရိပ္သန္းေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သိပ္မတူဘဲ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးတဦးနဲ႔ ပုိတူေနပါတယ္။ စကားေျပာရင္ ေလသံေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ဆက္ဆံေရး အေတာ္ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပါ။ သူဟာ အရင္က က်ေနာ္တို႔စခန္း အေျခစုိက္တဲ့ မင္းသမီးေဒသ ၿမိတ္ ထား၀ယ္ခရိုင္ ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အဲဒီကတဆင့္ ဗဟိုအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ အေရြးခံရတာလို႔ သိရပါတယ္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဇာတိ ပဒုိဘသင္ဟာ ၁၉၄၉ ကတည္းက KNU ထဲ၀င္ ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၄ မွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ စတင္အေရြးခံရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာထဲမွာရွိစဥ္ က်င္းပတဲ့ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ KNU ညီလာခံမွာေတာ့ သူဥကၠဌျဖစ္လာပါတယ္။

စာသင္ခန္းထဲက ပထ၀ီ။ ရုပ္ရွင္ထဲကသူပုန္နဲ႔ တကယ့္အေျခေနမတူပါ

သူ့အေၾကာင္းကိုမွတ္မိေနေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္းရာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ေကအန္ယူက တတ္ႏိုင္ဆုံး အကူညီေပးဖုိ႔ တင္ျပခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းကို က်ေနာ္ေလ့လာ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မာနယ္ပေလာစခန္း ဆုိတာဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက လူသူမေရာက္ႏိုင္တဲ့ သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းလို႔ မေရာက္ဖူးသူေတြက ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကေနလာဖုိ႔ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲႏိုင္ေပမဲ့ ထုိင္းဘက္ကေန ကားလမ္း၊ ေလွလမ္းေတြနဲ႔ အလြယ္တကူ သြားႏိုင္တဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး စစ္ေရးအရ ဗ်ဴဟာေျမာက္တဲ့ေျမအေနထားရွိပါတယ္။
ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေသာင္ရင္းျမစ္နဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံက ေတာတန္းေတြ၊ ေအာက္ဘက္ကို နာရီ၀က္နီးပါး ဆင္းသြားမယ္ဆုိရင္ သံလြင္နဲ႔ေသာင္ရင္းျမစ္ဆုံ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ န၀တဘက္ကေန ၾကည္းတပ္ေတြ ဒီတုိင္းတက္လာဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ သံလြင္က မာနယ္ပေလာကုိ သဘာ၀အရ အကာအကြယ္ ေပးထားတဲ့သေဘာပါ။
အေပၚဘက္မွာေတာ့ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေနာတခံစစ္ေၾကာင္းႀကီးရွိပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ (ေန အ၀င္ အထြက္္တုိင္းဆုိရင္ အေနာက္ဘက္လို႔ ေျပာသင့္ပါတယ္) ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္ေက်ာႀကီးက ကာရံထားတဲ့အတြက္ အဲဒီ ေတာင္ကုိေက်ာ္ၿပီး န၀တတပ္ေတြ ရုတ္တရက္ တက္လာလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔ ေသာင္းရင္းျမစ္ၾကားက ေဘာလုံးကြင္း ႏွစ္ကြင္းစာေလာက္သာရွိတဲ့ ေျမျပန္႔ေနရာေလးမွာ မာနယ္ပေလာစခန္းကို ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။



စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သစ္။ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းေနာက္ခံနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ မာနယ္ပေလာစခန္း
ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းကုိေက်ာ္ၿပီး န၀တဘက္ကေန လက္နက္ႀကီးနဲ႔လွမ္းပစ္မယ္ဆုိရင္ က်ည္ဟာ မာနာပေလာရင္ျပင္ထဲ မက်ဘဲ ေသာင္းရင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ထုိင္းထဲက်ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ ၁၉၉၂ စစ္ပဲြတုန္းကဆုိရင္ က်ည္အေတာ္မ်ားမ်ား ထုိင္းထဲက်သြားတာက ဒီစခန္းရဲ့ ဗ်ဳဟာေျမာက္မႈကုိ သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေလယဥ္နဲ႔ဗုံးႀကဲမယ္ဆုိရင္လည္း ျမင့္မားတဲ့ေတာင္တန္းႀကီးက ခံေနတဲ့အတြက္ သိပ္မလြယ္တဲ့ေနရာမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့တာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အဲ … ေဘာ္လုံးကြင္း ၂ ကြင္းစာေလာက္သာရွိတဲ့ ဒီဌာနခ်ဳပ္စခန္းကေန ထိမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္တဲ့ နယ္ေျမတခုလုံးရဲ႕ အေျခေနကို လွမ္းၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ပုိေတာင္ အံ့ၾသသြားႏိုင္ပါတယ္။  အေပၚဘက္ (ေျမာက္ဘက္) သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ရွိ သံလြင္စခန္း၊ ေစာထစခန္းကေန ကရင္နီနယ္စပ္အထိကုိ တပ္မဟာ ၅ နဲ႔ တပ္မဟာ ၂ တို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ တခါ မာနယ္ပေလာရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ပဲခူးတုိင္းအေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္၀ွမ္း ေဒသအထိ တပ္မဟာ ၁ နဲ႔ ၃ တို႔ က လႈပ္ရွားေနပါတယ္။
ေနာက္တခါ မာနယ္ပေလာကေန ေတာင္ဘက္ကုိ ေသာင္းရင္းျမစ္တေလွ်ာက္ ျပန္တက္လာမယ္ဆုိရင္ မဲသေ၀ါေတာင္ကုိ န၀တက ထိမ္းထားတာကလဲြရင္ ကလက္ေဒးကေန ဟုိး တနသာၤရီတုိင္း ေကာ့ေသာင္အနီးထိ က်န္နယ္စပ္တေၾကာလုံးကို ေကအန္ယူက ထိန္းခ်ဳပ္ထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ကလက္ေဒး၊ မယ္လ၊ ေရေက်ာ္၊ ေကာ့မူရာ၊ သီေဘာဘုိး၊ ေ၀ါေလ၊ က်ဳိက္ဒုံံ၊ မကၠသာ စသည္ျဖင့္ ဘုရားသုံးဆူေဒသ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနယ္ေျမအစပ္အထိ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၇ နဲ႔ တပ္မဟာ ၆ တို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေဒသနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသကေန ဟုိးေအာက္ဆုံး ေကာ့ေသာင္အနီးက ရြာေလလူစခန္းအထိ KNU တပ္မဟာ ၄ က ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ KNU ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမဟာ ေတာင္-ေျမာက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ အေတာ္က်ယ္ ျပန္႔တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
တဆက္တည္း KNU နယ္ေျမကိုေက်ာ္ၿပီး တျခားေဒသေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း ေစာထစခန္းကေန သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္းတေက်ာလုံးနဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္တေလွ်ာက္ကုိလည္း ကရင္နီ၊ ရွမ္း၊ ပအုိ႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ၀၊ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယ နယ္စပ္တေလွ်ာက္လုံးကို လူမ်ဳိးစုေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပထ၀ီေတြ ျမန္မာ့သမုိင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကုိယ္တုိင္ အခု မ်က္စိနဲ႔အမွန္တကယ္ ျမင္ေနရတဲ့ ပထ၀ီေတြ၊ သမုိင္းေတြဟာ အေတာ့္ကို ကြာျခားေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။
တခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက ျမင္ေနၾက ရုပ္ရွင္ေတြထဲက သူပုန္နဲ႔ အခု မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္မွာ တကယ္ျမင္ေန။ ေတြ႔ေနရတဲ့သူပုန္ေတြဟာလည္း တျခားစီျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ၾကက္ေပါင္ကုိက္လုိက္၊ အရက္ေသာက္လုိက္၊ မိန္းမကိုဖက္လုိက္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက သူပုန္မ်ဳိး ဒီေဒသမွာ က်ေနာ္ေတာ့ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသူပုန္ဆုိရင္ အေျခေနက ပုိေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ၾကက္ေပါင္ကုိက္ဖုိ႔ေနေနသာ ၾကက္ဒူးေခါင္းရုိးကိုေတာင္ ကီလုိခ်ိန္နဲ႔ ၀ယ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀ပါ။
ဒါေတြကို န၀တ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနက ျမသန္းစံတို႔၊ တင္သန္းဦးတို႔ကိုယ္တုိင္ ရိပ္မိသြားလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ၁၉၈၉-၉၀ ၀န္းက်င္မွာ ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ “ပါပီမ” အပါ၀င္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ရုပ္ရွင္ကား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ သမားရုိးက် ဇာတ္အိမ္ပုံစံေတြကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကို ဇာတ္လုိက္ေနရာမွာတင္ရုိက္တဲ့ ကားေတြထြက္လာပါတယ္။ အရင္ကဆုိရင္ သူပုန္ေနရာမွာ လူၾကမ္းနဲ႔သာ သရုပ္ေဆာင္ရမယ္လို႔ နားလည္ထားရာကေန ေက်ာင္းသားသူပုန္ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးမင္းသားေတြ၊ မင္းသမီးေတြကို္ယ္တုိင္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္ ရုိက္ကူးျပသခဲ့တာကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။
အဲဒီမာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္က ပဒုိဘသင္အိမ္မွာေတာင္ န၀တ ၀ါဒျဖန္႔ဌာနရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ေတြကိုယ္တုိင္ ထုိင္ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိျဖစ္စဥ္နဲ႔ န၀တရုပ္ရွင္ တျခားစီျဖစ္ေနတာကုိ “ဟား” ခဲ့ ဖူးၾကပါတယ္။
 ........................................................................................

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၁၃)

ဖက္ဒရယ္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသုိလ္

မာနယ္ပေလာ ကြင္းျပင္ထဲကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲက သူပုန္ဌာနခ်ဳပ္မွာ လွ်ပ္စစ္မီး ၂၄ နာရီ လင္းေနတယ္ဆုိရင္ျမန္မာႏိုင္ငံက စာဖတ္ပရိသတ္ ယုံပါ့မလားပဲ။ က်န္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြကို အေမွာင္ခ်ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္တခုတည္း မီးလင္းေနေအာင္ စီမံထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ခုနက ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာ္ေဒးေတာင္တန္းေပၚကေန က်လာတဲ့ေခ်ာင္းေရကုိ တမံလုပ္ၿပီး အဲဒီကေန ေရအားလွ်ပ္စစ္နဲ႔ မာနယ္ပေလာ တခြင္လုံးကုိ လွ်ပ္စစ္မီး ေပးထားတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေရကိုလည္း ပုိက္ေတြနဲ႔ သြယ္ေပးထားတဲ့အတြက္ ေရ၊ မီး အေတာ္အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ။ တီဗီစေလာင္း လုိင္းေပါင္းစုံရတဲ့ ေတာတြင္းၿမိဳ႕ေတာ္လုိ႔ ေျပာရင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။


မာနယ္ပေလာ အစည္းေ၀းခန္းမႀကီးနဲ႔ ဘားတုိက္ႀကီးေရွ႕မွာ က်င္းပေနတဲ့ အားကစားပဲြတခု
ပဒုိဘသင္ အိမ္ကေန ေဘးပတ္လည္အိမ္ေတြကို က်ေနာ္ေလ့လာၾကည့္္တဲ့အခါ အနီးဆုံးအိမ္က တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ပဒုိစံလင္းရဲ့အိ္မ္။ အိမ္ပုံစံခ်င္းက အတူတူပါပဲ။ ဒီအိမ္ဟာ KNU ဗဟုိစည္း႐ံုးေရးဌာန ႐ံုးခန္းလည္းျဖစ္ၿပီး နာမည္ႀကီး သႏူးထူးစာေစာင္ ထုတ္ေ၀တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ကြန္ျပဴတာေခတ္ မဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္ ဖေရာင္းစကၠဴကုိ လက္နွိပ္စက္နဲ႔ေဖာက္။ မီးေခ်ာင္းနဲ႔လွိမ့္ၿပီး ေကာ္ပီကူးေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

(ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ABSDF ဗဟုိ႐ံုးအဖြဲ႔မႉးတဦးျဖစ္သူ ဦးရီထြန္း တီထြင္လုိက္တဲ့ ဖေရာင္းစကၠဴ ေကာ္ပီကူး သစ္သားကရိယာေလးတခုက အေတာ္ေခတ္စားသြားၿပီး ကြန္ျပဴတာ မေပၚမီအထိ အဲဒိီကရိယာကုိ ေတာ္လွန္ေရး
နယ္ေျမတလုံးမွာ သုံးၾကတာကုိေတြ႔ရပါတယ္)
ပဒုိစံလင္းအိမ္ရဲ့ေရွ႕က ပုံစံတူ အိမ္ကေတာ့ ပုိ႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးဌာန၊ ေနာက္တလုံးက သစ္ေတာဌာန၊ ေနာက္ထပ္ တလုံးကေတာ့ ဘ႑ာေရးဌာနျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးေတြေပၚကိုေတာ့ က်ေနာ္မတက္ျဖစ္လုိက္ပါ။ အဲဒီ႐ံုးေတြ အလြန္မွာေတာ့ မဒတ (အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု) ႐ံုး၊ ထီးတခီးဘက္ထြက္တဲ့ ကားလမ္းေၾကာင္္းတခုနဲ႔ ေခ်ာင္းကူးတံတားတခုရွိပါတယ္။

ကားလမ္းကို ေက်ာ္လုိက္ေတာ့ ဒုဥကၠဌ ပဒိုသန္းေအာင္ရဲ့အိမ္ (သူကြန္လြန္ၿပီးေနာက္မွာ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ ဆက္ေနတဲ့အိမ္)။ အဲဒီအိမ္ကေန ညာဘက္ကို လွည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ေပၚက ဘုရားေက်ာင္းဆီတက္တဲ့ လူသြားလမ္းတခု။ ၿပီးရင္ ကြ်န္းသစ္ေတြနဲ႔ အခုိင္မာေဆာက္ထားတဲ့ အေကာင္းစား ၂ ထပ္ အေဆာက္ဦႀကီးတခု (အေစာပုိင္းမွာ ေဒါက္တာ မာတာရဲ့ KNU နုိင္ငံျခားေရးဌာန႐ံုးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ADNSC  [Anti-military Dictatorship National Solidarity Committee]  တပ္ေပါင္းစု ႐ံုးခန္းျဖစ္လာပါတယ္) ရွိၿပီး အဲဒီ ေဘးမွာေတာ့ သစ္ပင္တန္းတခုရွိပါတယ္။ (အဲဒီကာလကေတာ့ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္အသစ္ႀကီး မေဆာက္ရ ေသးပါ) သစ္ပင္တန္းအဆုံးမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ့ ေကာ္သူးေလအစိုးရ သမၼတအိမ္ျဖဴေတာ္ စံအိမ္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စံအိမ္ေတာ္ဆုိတာ တင္စားၿပိီးေခၚေ၀ၚျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ့္ကုိ သားနားတဲ့ ၂ ထပ္ တုိက္အိမ္ အႀကီးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒိီေဘးမွာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ ႐ံုးထုိင္တဲ့ ကြ်န္းသစ္သားအိမ္ ခပ္ေသးေသးတလုံး။ ၿပီးရင္ KNU အမ်ဳိးသမီးအစည္းအ႐ံုးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္တခ်ိဳ႕။ ၿပီးရင္ ဆံသဆုိင္။ ဆံသဆုိင္ ေနာက္ေက်ာမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ မာနယ္ပေလာ ဗဟုိစားဖုိေဆာင္။ စားဖုိေဆာင္ေဘးမွာေတာ့ ကြန္မန္ဒုိကုန္းဘက္နဲ႔ ေခြးအိပ္ေတာင္ဘက္တက္တဲ့ ကားလမ္းေၾကာင္းတခု။ ကားလမ္းကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေဘာ္လုံးကြင္းအတုိင္း ျပန္လွည့္မယ္ဆုိရင္ တပ္ေထာက္ဌာနနဲ႔ ဂုိေဒါင္ႀကီးတခုကုိ ေသာင္းရင္းျမစ္ ကမ္းနားေစာင္းဘက္မွာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တာမလာေဘာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကစယ္ဒုိ တုိ႔ ႐ံုးထုိင္တဲ့ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ေဘးမွာေတာ့ ကရင္အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔ (KNDO) ႐ံုးခန္း။

အဲဒီစစ္႐ံုးခ်ဳပ္နဲ႔ KNDO ႐ံုးေရွ႕တည့္တည့္ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ႀကီးမားၿပီး အရိပ္ေကာင္းလွတဲ့ ကုကၠိဴပင္တန္းေအာက္မွာေတာ့ ခန္႔ညားစြာေနရာယူထားတဲ့ မာနယ္ပေလာ အစည္းေ၀းခန္းမႀကီးကုိ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အစည္းေ၀းခန္း ေဘးမွာေတာ့ ဧည့္သည္ေတာ္ စစ္သည္ေတြ တည္းခုိေလ့ရွိတဲ့ ေျခခံရွည္ ဘားတုိက္အေကာင္းစားတခု (၁၉၉၂ ေနာ္တစစ္ပဲြအၿပီးမွာ က်ေနာ္အပါ၀င္ တပ္ရင္း ၂၀၁ နဲ႔ ၁၀၂ က ရဲေဘာ္ေတြ တည္းခုိခဲ့ဖူးပါတယ္)။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြအတြက္ သားသားနားနား ဧည့္ရိပ္သာတလုံး။ ၿပီးရင္ေတာ့ ပဒုိဘသင္အိမ္ဆီ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

မာနယ္ပေလာကို ဒုတိယအေခါက္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ မတ္လ အေစာပုိင္းလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္း။ KNU ကေန က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မီတီဆီ ေထာက္ပံ့ေနၾက တလ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၃၀၀၀ ကုိ ထုတ္ယူဖုိ႔ ဥကၠဌ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က က်ေနာ့္ကုိ တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ။ အဲဒီေငြ ၃၀၀၀ ရဖုိ႔အေရး ပဒုိဘသင္အိမ္မွာ ထုိင္ေစာင့္လုိက္ရတာ သီတင္းတပတ္ၾကာသြားပါတယ္။

အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အိမ္မွာ တည္းရတဲ့ ဧည့္သည္ဆုိေပမယ့္ င႐ုတ္သီးေထာင္းနဲ႔ပဲ ေန႔စဥ္တုိးေနေတာ့ က်ဳိးဖုိးေတြရဲ႕ ထုံစံအတုိင္း လဖက္ရည္ဆုိင္ ရွာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္တဲ့ ဆုိင္ကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ့ အလွပဆုံးရႈခင္းကုိ အေပၚစီးကေန ျမင္ခြင့္ရေနတဲ့ ပဒုိ၀ီးရဲ႕ လဖက္ရည္ဆုိင္ပါပဲ။ ေသာင္ရင္းနဲ႔ သံလြင္ျမစ္ဆုံ ထုိင္းဘက္ကမ္းရွိ စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔ ဘန္ဂလုိေနရာကလဲြရင္ ဒီေဒသတ၀ုိ္က္မွာ ဒုတိယ ရႈခင္း အေကာင္းဆုံးေနရာဟာ ပဒုိ၀ီးဆုိင္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

သူဆုိင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္းပင္အႀကီးႀကီးတပင္ရွိၿပီး အဲဒီေအာက္မွာ သစ္သားေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ သဘာ၀ ထုိင္ခုံေတြကလည္း အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ လဖက္သုတ္တပဲြမွာ၊ ေရေႏြအုိး တကရားနဲ႔ အဲဒီ သစ္ပင္ေအာက္က ခုံတန္းမွာထုိင္ၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေငးၾကည့္ရတဲ့အရသာကုိ အခ်ိန္ထိ သတိရေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ … အဲဒီသဘာ၀အလွအပ ရႈခင္းေတြအျပင္ေပါ့ေလ၊ က်ေနာ္ခဏခဏ သြားျဖစ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းရင္းတခုကေတာ့ လွပတဲ့ ဆုိင္ရွင္ေကာင္မေလး တေယာက္ေၾကာင့္လုိ႔ ၀န္မခံရင္ က်ေနာ္ သတင္းထိမ္ခ်န္ရာ က်ပါလိမ့္မယ္။


မင္းသမီးခစန္းမွ ၂၀၁ တပ္ရင္း စစ္ေၾကာင္းတခု ေသာင္ရင္းျမစ္အတြင္း ေလွျဖင့္ မာနယ္ပေလာစခန္းဆီ လာေနစဥ္
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အိမ္ေဘးကေန ထီးတခီးဘက္သြားတဲ့ ကားလမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မဒတ႐ံုးကို က်ေနာ္ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီကာလ ႐ံုးထုိင္ေနသူေတြထဲမွာ ရခုိင္ပါတီက ခုိင္စုိးနုိင္ေအာင္နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နုိင္ဟံသာတုိ႔ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးကို ေက်ာ္ၿပီးဆက္သြားေတာ့ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္နဲ႔ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ေတြကိုသာ ေတြ႔ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အဖုိ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ ဆုိတာဟာ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္ဦးက ေျမစုိက္ တဲတလုံးသာသာ ျဖစ္ေပမယ့္ သင္ၾကားေနတဲ့ဆရာေတြက ႏိုင္ငံတကာက ေရာက္လာသူေတြ။ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းကလည္း နုိင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ေတြကေန သင့္ေတာ္တာေတြကို ေကာက္နႈတ္ထားတဲ့ အနွစ္ခ်ဳပ္သင္႐ုိး။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ထီးတခီး အထက ကေန ၁၂ တန္းအထိ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ ကရင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြ။

ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္က အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးခစန္းက ရဲေဘာ္ ၂၀ ဦးအပါ၀င္ ဘုရားသုံးဆူ၊ သီေဘာဘုိးနဲ႔ တျခားစခန္းအသီးသီးက DAB စစ္ေၾကာင္းအတြက္ ေရာက္ေနတဲ့ ABSDF ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ခန္႔ကုိ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္ ဘားတုိက္မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (DAB) စစ္ေၾကာင္းေတြ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေဆာင္းပါးအခန္း ၈ မွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့မိေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ဒီ ပထမအႀကိမ္ စစ္ေၾကာင္း အလုပ္မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ျပန္သိရပါတယ္။

DAB တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉးနဲ႔ ABSDF ဗဟုိ အတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း ေခၚယူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ဟာ DAB စစ္ေၾကာင္းမဖြဲ႔နုိင္ဘဲနဲ႔ မာနာပေလာမွာ သတင္း ၂ ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ၿပီးေနာက္ မိခင္စခန္းေတြဆီ ကို္ယ့္အစီစဥ္နဲ႔ကုိယ္ ျပန္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ အဲဒီစစ္ေၾကာင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူ မင္းသမီးခစန္းမွ ေက်ာင္းသားတဦးက ဒီေဆာင္းပါး ေရးေနစဥ္ က်ေနာ္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္ရိပ္သာမွာ တည္းတဲ့ အေမရိကန္သူ မိီမီျမင့္ဖူးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးငွက္ဖ်ား႐ုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ေဒသမွာ အေမရိကားကေန ေရာက္လာတဲ့ မီမီျမင့္ဖူးကုိ ေက်ာင္းသားေတြ အလုအယက္ စိတ္၀င္စားတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ပဒုိဘသင္အိမ္မွာ က်ေနာ္တည္းေနစဥ္ နုိင္ငံျခားေရးဌာနက ဦးေအာင္ခင္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ မိမိျမင့္ဖူးတုိ႔အဖြဲ႔ ေရာက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မီမီျမင့္ဖူးပါတဲ့အဖြဲ႔ဟာ DAB ရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ကုလမဂၢအပါ၀င္ ႏိုင္ငံတကာဆီ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးတာေတြ၊ နုိင္ငံျခားဆက္ဆံေရးကို တက္ႂကြစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ န၀တ ဘက္ကလည္း ျမက္ခင္းသစ္မဂၢဇင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မီမီျမင့္ဖူးကုိ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ ေ၀ဖန္တာေတြကို ဖတ္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၈၉ အေစာပုိင္းကာလက သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ မာနယ္ပေလာ ခရီးစဥ္အတြင္း မဒတ႐ံုးနဲ႔ ဖက္ဒရယ္တကၠသိုလ္ကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ဘက္ကို မသြားခဲ့ဖူးပါ။ အဲဒီေတာင္ဘက္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြေနာက္ပုိင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းနဲ႔ NLD-LA ႐ံုး၊ လူေဘာင္သစ္ပါတီ႐ံုး၊ ရဟန္းပ်ဳိမ်ားသမဂၢ႐ံုး၊ NCG ႐ံုးေတြ ရွိပါတယ္။ အလားတူ ဆံသဆုိင္နဲ႔ ထမင္း႐ံုကို ေက်ာ္ၿပီး ေျမာက္ဘက္ကိုလည္း မသြားခဲ့ဖူးပါ။ ေျမာက္ဘက္မွာ ၁၉၉၀ ေနာက္ပုိင္း ABSDF ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးရွိရာ ေလာကြာလူကုန္း၊ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ေတာင္ကုန္း၊ ၂၀၈ ေတာင္ကုန္းနဲ႔ ကြန္မန္ဒုိကုန္းတို႔ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ မာနယ္ပုေလာဆုိတာဟာ ေဘာလုံးကြင္း၀န္းက်င္ရွိ ႐ံုးခန္းတ၀ုိက္ သက္သက္မွ်သာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္ ။         ။ ဒါဟာ ၁၉၈၉ ခရီးစဥ္မွ်သာျဖစ္ၿပီး ၁၉၉၂ မာနယ္ပေလာတုိက္ပဲြ စစ္ကူခရီးစဥ္၊ ၁၉၉၃ ABSDF ျပန္လည္ေပါင္းစည္း ေရးေဆြးေႏြးပဲြ မာနယ္ပုေလာခရီးစဥ္ေတြကုိေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္)

0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More