သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၂၁)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ on March 8, 2012 6:06 pm
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ /ဧရာ၀တီ။

စခန္းေကာ္မတီသစ္နဲ႔ မင္းသမီး-အမာရာ

ကန္ခ်နပူရီကေန မင္းသမီးစခန္းဆီ က်ေနာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စခန္းေကာ္မတီက အသစ္ ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ ေရွ႕ပုိင္းမွာေျပာခဲတဲ့ကုိမင္းေအာင္၊ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့။ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠ သုိလ္ ေနာက္ဆုံးနွစ္ သမုိင္းေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သူ ကံေပါက္ေဒသမွ ကုိေအာင္သန္း၀င္းက ဥကၠ႒ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိတြဲဖက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္တြင္ ေနထိုင္)၊ ဒု ဥကၠ႒ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာမယ့္သူ ကုိ ေပးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တပ္ရင္းမႉးေရြးပြဲကို ေစာင့္ေနဆဲကာလ ျဖစ္ပါတယ္။

(စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ၈ ဦးကို ရဲေဘာ္ထုရဲ႕ဆႏၵမဲနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးကိုေတာ့ ေကာ္မတီ ရဲ႕တင္ျပခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္က အတည္ျပဳခန္႔အပ္ပါတယ္)။

မင္းသမီးေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပထမဆုံး တပ္တည္ေန ရာ ေမာင္ေတာ္စခန္းအား ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အေစာပုိင္းက ေတြ႔ရပံု

အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးနွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူ ထား၀ယ္မွ ကိုမ်ဳိး၀င္း (အခု လက္ရွိ ABSDF ဗဟုိ ဒုဥကၠ႒၊ DAB အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေနဆဲ)၊ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ဒု တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူကို ေပးရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ပုေလာမွ ေက်ာင္းဆရာ ဦးဟန္လင္း က  ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ၊ ကံေပါက္မုိင္းမွ ၀န္ထမ္း ကုိဉာဏ္္စိုး က ေထာက္ပံ့ေရးတာ၀န္ခံ၊ ကံေပါက္မုိင္းကပဲ အင္ဂ်င္နီယာ ကုိသိန္းေဆာင္က ဘ႑ာေရးတာ၀န္ခံ၊ ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္း ဆရာ ကိုဂြမ္ရွီက စည္းကမ္းထိ္မ္းသိမ္းေရးတာ၀န္ခံ၊ ေဆး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ကုိ၀င္းမင္းက က်န္းမာေရးတာ၀န္ခံ၊ အရန္ဗဟုိေကာ္မတီ ၀င္ျဖစ္သြားတဲ့ ကုိေဌးေအာင္က ဗဟိုကုိ မသြားရေသးတဲ့အတြက္ စခန္းစည္း႐ံုးေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ ဆက္လက္တာ၀န္ယူ ထားဆဲလုိ႔ မွတ္မိေန ပါတယ္။


က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ တပ္ရင္းမႉးေနရာအတြက္ အၿပိဳင္အဆုိင္ မဲဆြယ္ေနတဲ့ကာလျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေရွ႕တန္းထြက္ေနၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ျပန္မေရာက္ခင္ စခန္းေကာ္မတီက လုပ္ထားတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြအရ က်ေနာ့္ကုိ တပ္စုမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးထားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စတင္ေတာခုိရာ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသမွာ တာ၀န္ယူဖုိ႔ ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီကာလ က်ေနာ့္တပ္ခြဲမႉးက ကုိျမင့္ေအာင္ (ေနာက္ပုိ္င္း ဗဟုိ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး၊ အခု နယူးဇီလန္)၊ ဒုခဲြမႉးက ကိုဘုန္းေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ၂၀၁ ရဲ႕ နာမည္ အႀကီးဆုံး တပ္မႉးျဖစ္လာသူ၊ အခု အေမရိကန္)၊ တပ္စုမႉးေတြအျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ္၊ ကုိမင္းေဇာ္သူ (ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒုရင္းမႉးျဖစ္လာၿပီး ၁၉၉၃ ေနွာင္းပုိင္းမွာ ကုိေဇာ္မင္းနဲ႔အတူ ရေနာင္းမွာ လုပ္ႀကံခံရ သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) နဲ႔ ကိုခင္ေမာင္သိန္း (ျပန္၀င္) တုိ႔ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲနံပါတ္က အမွတ္ ၃ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ တာ၀န္က်တဲ့ တပ္ခြဲ ၂ မႉးက ကုိသိန္းျမင့္ေက်ာ္ ေခၚ ဘုိင္သိန္းျမင့္ (၁၉၉၇ ပင္လယ္ျပင္တုိက္ပဲြအတြင္း က်ဆုံး)၊ ဒုခဲြမႉးက ကုိတင္ထြန္း (ျပန္၀င္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိတ္္-ပုေလာဘက္ တာ၀န္က်တဲ့ တပ္ခြဲ ၁ မႉးကေတာ့ ကိုေဖသင္ (၁၉၉၁ မွာ က်ဆုံး)၊ ဒု ခြဲမႉးက ကုိျပည္ေဆာင္ဦး (ျပန္၀င္) တို႔္ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ခဲြမႉးနဲ႔ တပ္ေရး၊ တပ္ေထာက္အဆင့္အထိ စစ္ဖက္တာ၀န္ေတြကုိ စခန္းေကာ္မတီက တာ၀န္ယူခန္႔အပ္ၿပီး တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ ဒုရင္းမႉးကိုေတာ့ စခန္းေကာ္မတီရဲ႕တင္ျပခ်က္နဲ႔ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္က အတည္ျပဳ ခန္႔အပ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနရတာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့ ပုေလာၿမိဳ႕မွ ကုိေအးေသာ္ (အခု အေမရိကန္)၊ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးကေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ စတုတၱနွစ္ေက်ာင္းသား၊ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွ ကိုမ်ဳိးသိန္း (အခု ကေနဒါ)၊ ေထာက္လွမ္းေရး ဗုိလ္ႀကီးက ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္ တတိယနွစ္ ဓာတုေဗ ဒ ေက်ာင္းသား၊ ထား၀ယ္မွ ကုိေသာင္းညြန္႔ (အခုထိ နယ္စပ္မွာရွိေနဆဲ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အမရာစခန္းရဲ႕ အခင္းအက်င္းက ေမာင္ေတာ္ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ထီးထာ KNDO ကုန္းကေန တနသၤာရီ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ ေဖာက္ထားတဲ့ သစ္ေမွာင္ခုိလမ္း အတုိင္း ေလွ်ာက္လုိက္တာနဲ႔ သမုိင္း၀င္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းထိပ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း ကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာဟာ အမရာရြာက ဘုန္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဟာင္း ရွိတဲ့ေနရာျဖစ္ၿပီး KNU ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီမွာေနရာခ်ေပးတဲ့အတြက္ “အမာရာ ေက်ာင္း သားစခန္း” ဆုိၿပီး ျဖစ္လာတာလုိ႔ သိရပါတယ္။

စခန္းေနရာဟာ တနသၤာရီျမစ္ေဘး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေမာင္ေတာ္စခန္း လုိ ေႏြရာသီမွာ ေရျပတ္တဲ့ျပႆနာအတြက္ ဘာမွပူစရာမလိုေတာ့။ ေနာက္တခါ အေပၚဘက္ ဘန္းေခ်ာင္း၊ ကြမ္းေခ်ာင္းရွိရာ ထား၀ယ္-ေရျဖဴ ေဒသကေန တနသၤာရီျမစ္ ပင္လယ္ထဲေရာက္တဲ့ ၿမိတ္-တနသၤာရီေဒသအထိ တနသၤာရီ ၿမိဳ႕႐ုိးတေလွ်ာက္ကုိ အသုံးျပဳၿပီး ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း ခရီးသြားနုိင္ ပါတယ္။ KNU နဲ႔ သစ္ေမွာင္ခုိ ကုမၸဏီေတြ ေဖာက္ထားတဲ့ ကားလမ္းၾကမ္းကို အသုံးျပဳၿပီး နယ္စပ္နဲ႔ ထုိင္းနုိ္င္ငံထဲ ကုန္ေၾကာင္းဆက္သြယ္ေရးေတြကို အလြယ္တကူ ေဆာင္ရြက္နုိင္တဲ့ေနရာ တခုျဖစ္ပါတယ္။

ရွိၿပီးသား ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေဟာင္းကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး တပ္ရင္း ခန္းမအျဖစ္ အသုုံးျပဳေနတာေတြ႔ရပါ တယ္။ အဲဒီေဘးက ဘုန္ႀကီးေက်ာင္း စတုိခန္းကိုေတာ့ စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႔ထားတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ အဲဒီမွာ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ား၊ အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ၊ ဘုံဘ၀မွာျဖင့္ အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ ေခ် (Ernesto “Che” Guevara)၊ ကက္ စထ႐ုိတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ လူ ၁၂ ဦးသူပုန္တပ္ဖြဲ႔ကေန နုိင္ငံတခုလုံးကို သိမ္းပုိက္နုိင္ခဲ့တဲ့ က်ဳးဘားေတာ္ လွန္ေရးအပါ၀င္ နုိင္ငံတကာ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

မင္းသမီးစခန္းေကာ္မတီ ဥကၠ႒သစ္ ကိုေအာင္သန္း၀င္း (အလယ္တြင္ ထိုင္ေနသူ) အား တပ္ရင္းညီလာခံတြင္ ျမင္ရစဥ္

စာၾကည့္တုိက္ေဘးမွာေတာ့ ေဆးဘားတုိက္၊ စခန္းအ၀င္ဂိတ္ဟုိဘက္မွာေတာ့ ေဆးခန္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရဲ႕ ဒီဘက္မွာေတာ့ တပ္ရင္းစတုိႀကီး၊ အဲဒီေဘးမွာ တပ္ခဲြ ၁၊ ၂၊ ၃ အတြက္ ဘားတုိက္တလုံးစီ။ ဘား တုိက္ေတြ အၿပီး မွာေတာ့ စခန္းေကာ္မတီ႐ံုး (တပ္ရင္း႐ံုးလုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္)။ ေကာ္မတီ႐ံုး ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ ဘက္မွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး႐ံုးခန္း။ ေကာ္မတီ႐ံုးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာေတာ့ အမ်ဳိး သမီးေဆာင္။ စခန္းအ၀င္၀ ေဆးဘားတုိက္ကေန အမ်ဳိးသမီးေဆာင္အထိ ဘားတုိက္ေတြ အားလုံးဟာ သစ္သားတုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ေတာထန္းရြက္မုိး အေဆာင္ေတြျဖစ္ၿပီး တပ္ရင္း႐ံုးနဲ႔ ေဆးခန္း ကေတာ့ ေျမစုိက္အေဆာင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အ၀င္၀ကေန ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဒီဘား တုိက္ ၁၀ လုံးနီးပါးဟာ ေလးကုိင္းပုံ ေနရာယူ ေဆာက္ ထားသလုိ ျမင္ရၿပီး အဲဒီဘားတုိက္ေတြေရွ႕က ကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့ တပ္ရင္း စုိက္ခင္းႀကီးရွိပါတယ္။ ပဲသီးပင္၊ ခရမ္းသီးပင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြနဲ႔အတူ ပီေလာပီနန္ဥပင္ေတြပါ စုိက္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

တပ္ရင္းမႉးေရြးပြဲနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ တပ္ေထာက္ျဖစ္သြားသူ

က်ေနာ္ေနရတဲ့ အေဆာင္ကေတာ့ တပ္ရင္း႐ံုးနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာရွိတဲ့ တပ္ခဲြ ၃ ဘားတုိက္၊ အမရာစခန္းက ဘားတုိက္ေတြဟာ ေမာင္ေတာ္မွာ က်ေနာ္ေဆာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘားတုိက္လုိ ရင္ကဲြဘားတုိက္ ေတြမဟုတ္ဘဲ သာမန္တဲအိမ္လုိ သဲဖုတ္ၾကမ္းခင္းကို တေျပးတည္း လုပ္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ညဘက္ အိပ္လုိ႔ေကာင္း တုန္း တေယာက္ေယာက္ထသြားရင္ တကြ်ိကြ်ိျမည္ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြအကုန္ ဆက္မအိမ္နုိင္တဲ့အထိ ဆူညံတဲ့ ဘားတုိက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ စခန္းမွာသတင္း ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ တာ၀န္က်တဲ့ ဘန္းေခ်ာင္းခြင္ကုိ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ေသးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “တပ္ရင္းမႉးေနရာအတြက္ မင္း၀င္ၿပိဳင္ပါလား” ဆုိၿပီး ေဘာ္ဒါ တခ်ဳိ႕ က က်ေနာ္ကို ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ၁၀ တန္းေအာင္စဥ္က DSA ေလွ်ာက္ဖို႔ အသက္မီ တဲ့အတြက္ ၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းကေန ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕ဆီ ၀င္လာတဲ့ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ စစ္ေၾကာင္း၊ ဗုိလ္ဗထူးတို႔နဲ႔အတူ ပါသြားၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါ၀င္ရင္းနဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ ဗုိလ္ႀကီးျဖစ္သြားသူ က်ေနာ့္ဦးေလးက “စစ္ဗိုလ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲဲ ကြာ” ဆုိတဲ့ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ စာေမးပဲြရက္မွာ သြားမေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ စစ္ဗုိလ္ဘ၀နဲ႔ေ၀းခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုတႀကိမ္ သူပုန္ဗုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရြးခံေရး အေျခေန က ေပးလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ စစ္တုိက္ခ်င္လုိ႔ စစ္ဗုိလ္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲ  ေခတ္ေပၚ ဘန္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ေဆာ္ၾကည္ဘဲ” ျဖစ္ခ်င္လုိ႔၊ လစာနဲ႔ အခြင့္ေရးေကာင္းေကာင္း ရခ်င္လုိ႔ စစ္ဗုိလ္ဘ၀ကို လုိလားေနတာသာျဖစ္ၿပီး တုိက္ေရးခုိက္ေရးကို သိပ္စိတ္၀င္စားပုံမရခဲ့ပါ။

ေနာက္တခါ သူပုန္ဗုိလ္အျဖစ္ အေရြးခံဖုိ႔အေရးမွာလည္း က်ေနာ္ဟာ အခုခ်ိန္အထိ ၀ါးရင္းတုတ္ သင္တန္းမွအပ စစ္သင္တန္းကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တခါမွမတက္ဖူးေသးပါ။ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ေတြ၊ ထူးခြ်န္ဆုေတြဆုိတာ ေ၀လာေ၀း။ ေကာ့မူးရာမွာ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိေပ မယ့္ ေသနတ္ပစ္တတ္တာနဲ႔ စစ္တုိက္တတ္တာ မတူေလာက္ဘူးဆုိတာကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လာ ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စည္း႐ံုးေရး စကားကလည္း ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ေသး။ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေနတာကလည္း တႏွစ္နီးပါးရွိၿပီဆုိေတာ့ ကုိယ့္အေျခေနကို္ယ္ သေဘာေပါက္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးကုိ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဖိုင္နယ္ရီးယား ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ထား၀ယ္ ေကာလိပ္ ဒုတိယနွစ္ ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသား၊ စစ္သင္တန္းအဆင့္ဆင့္မွာ ထူးခြ်န္ၿပီး စံျပဆုရခဲ့ သူ ကုိေဇာ္သန္း (၁၉၉၇ ေအာက္တုိဘာမွာ ပင္လယ္ျပင္စစ္ေၾကာင္းအတြင္း က်ဆုံး) ကုိ တပ္ရင္းမႉးအျဖစ္ ဗဟုိစစ္ေကာ္မရွင္နဲ႔ စစ္ေရးဌာန အတြင္းေရးမႉး ကုိထြန္းဦးက အတည္ျပဳခန္႔အပ္ လုိက္ပါတယ္။ ဒု ရင္းမႉး အျဖစ္ကေတာ့ အမ်ားက ေလးစားတဲ့ ထား၀ယ္ အထက ၁ က ေက်ာင္းဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္ (ေနာက္ပုိ္င္း ဗဟုိတရားသူႀကီး၊ အခုခ်ိန္အထိ နယ္စပ္က ျမန္မာနုိင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီမွာ တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ) ျဖစ္ လာ ပါတယ္။

တပ္ရင္းမႉးခန္႔ပဲြေတြၿပီးလုိ႔ သတင္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ျပႆနာတခု ျဖစ္ ပြားၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ယာယီ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးအျဖစ္ စခန္းေကာ္မတီက ခန္႔အပ္လုိက္ပါတယ္။ ျဖစ္ပုံ ကေတာ့ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးက သူ႔ဌာနေအာက္ရွိ စက္ေလွသမား ဓာတ္ဆီခုိးသုံးတာကို ေဖာ္ထုတ္ တဲ့အမႈမွာ ေလွသမားက ၀န္မခံဘဲ ေျဗာင္လိမ္ေနတာကုိ သည္းမခံနုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ တင္ ေလွသမားကို နဘန္က်င္းမိရာကေန တာ၀န္ကေန ရပ္စဲခံလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေမ်ာက္သစ္ကုိင္းလြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗဟုိျပန္ရဲေဘာ္ႀကီး က်ေနာ့္ကို စခန္းေကာ္မတီက တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီး တာ၀န္ေပးလုိက္တာပါ။ က်ေနာ့္အထင္ တပ္ေထာက္ဘ၀ နဲ႔ ၆ လနီးပါး တာ၀န္ထမ္းလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္း BCG ကေပးတဲ့ ရိကၡာေငြကို လက္ခံတာ၊ ကုိဉာဏ္စုိးနဲ႔အတူ ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဆီ ေစ်းသြား၀ယ္တာ၊ ေရွ႕တန္းအတြက္ လုိအပ္တဲ့မုိးကာစေတြ၊ ေက်ာပုိး အိတ္ေတြ၊ ယူနီေဖာင္းေတြ ကန္ခ်နဘူရီမွာ သြား၀ယ္ဖူးတာေတြကို မွတ္မိေနပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ စစ္လက္နက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ ပထမတခ်က္ ကေတာ့ အဲဒီကာလဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ လက္နက္႐ူး ႐ူးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ေသနတ္ကုိင္ ရတာကုိ အေတာ္ဂုဏ္ယူေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသနတ္ထဲမွာမွ ဗုိလ္ေတြသာ ကုိင္ခြင့္ရတဲ့ ပစၥတုိကုိင္ ရရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠ႒ ကုိေအာင္သန္း၀င္း ဘယ္ကေန ဘယ္လုိရလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဘေရာင္နီ ပစၥတုိ အသစ္စက္စက္တလက္ကုိ က်ေနာ့္ဆီ လာအပ္ပါတယ္။

“မင္းက တပ္ေထာက္ဆုိေတာ့ ဒါႀကီးကုိ မင္းပဲကို္င္ထားပါ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ကိုင္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ “ဒါႀကီးေပ်ာက္သြားရင္ အမႈပုိႀကီးမယ္” ဆုိၿပီး တဖက္ကလည္း စုိးရိမ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေန႔ဘက္ လူၾကားသြားရင္ “ေဗ်ာက္တုိ” ကို ခါးၾကားထုိးၿပီး ဟန္ေရးျပ၊ ညဘက္ အိပ္ရာ၀င္ရင္ အဲဒါႀကီးကုိ က်ေနာ့္ေခါင္းရင္းက သြပ္ျပားေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္ၿပီး သိမ္းေပါ့။

ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္ တပ္ေထာက္ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ တပ္စုတစုစာ ဖြဲ႔စည္းပုံအျပည့္ လက္နက္တပ္ဆင္ေရးအတြက္ AK 47 အလက္ ၃၀၊ AK စက္လတ္ တလက္၊ M16 စက္လက္ တလက္။ M 79 နွစ္လက္နဲ႔ က်ည္ေတြကုိ KNU ဆီကေန ၀ယ္ယူခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁ တပ္ရင္းမႉး ကိုေဇာ္သန္းကို ဗုိလ္မႉးေအးျမင့္ ပုိ႔ခ်တဲ့ ဗုိလ္သင္တန္း အမွတ္စဥ္ ၂ ဆင္းပဲြမွာ စံျပဆုရေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေတြ႔ရစဥ္

“တပ္ေထာက္၊ ခင္ဗ်ား၀ယ္လာတဲ့ AK ေတြကလည္း ေျပာင္း၀က်ယ္လုိက္တာဗ်ာ။ က်ည္ဆံ ကန္႔လန္႔ထြက္ လာမလား မသိဘူး” လုိ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ေနာက္ေျပာတာကုိ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေျပာမယ္ ဆုိလည္း ေျပာခ်င္စရာပါပဲ။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေတြစုၿပီး ၀ယ္လာတဲ့လက္နက္ေတြက ကေမာၻဒီးယား စစ္က်န္ ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက လက္နက္ေတြ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ ေတာစခုိတဲ့ အခ်ိန္ကေန ဒီေန႔အထိ အဲဒီလုိ လက္နက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားခဲ့ရၿပီး ျပည္ခ်စ္ေခတ္ ကလုိ လက္နက္သစ္ေတြ တပ္ဆင္နုိင္ခဲ့ဖူးတာမ်ဳိး တခါမွမၾကားဖူးေသးပါ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ က်ည္ဆံကန္႔လန္႔ထြက္နုိင္တဲ့ လက္နက္ေဟာင္းေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ တပ္စုကုိ အထူးတပ္စုလုိ႔ က်ေနာ္တို႔က ေခၚပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီတပ္စုအရင္ ေရွ႕တန္းထြက္သြားတဲ့ တပ္အားလုံး လက္နက္အျပည့္အစုံ မတပ္ဆင္နုိင္ဘဲ လက္လုပ္ေသနတ္ေတြ၊ ယမ္းေထာင္းေတြ၊ မီးက်ဳိး ေမာင္းပ်က္ေတြကုိ ၂ ေယာက္တလက္၊ ၃ ေယာက္ တလက္ ခြဲတမ္းနဲ႔ ထြက္သြားၾကလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအထူးတပ္စုကိုေတာ့ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး ကုိေအးေသာ္ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးၿပီး အထူးစစ္ေၾကာင္း ဆုိတဲ့အမည္နဲ႔ ျပည္ျခား-ပုေလာ ေဒသဘက္ဆီ ဆင္းသြားတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။

Posted in: