ကန္ပက္လက္မွ မႏၱေလးသိုု႔
စိတ္ပ်က္ျခင္းအနည္းငယ္နဲ႔အတူ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းလာတဲ့ ဘိလပ္ျပန္ေမာင္ေသာင္းေဘဟာ ေတာင္ေျချမိဳ့ေလး ကန္ပက္လက္မွာေတာ့ တညအိပ္ဖိုု႔ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ မဆံုုးျဖတ္လိုု႔မရ။ လိုုက္ပိုု႔သူေတြ က ကန္ပက္လက္ကေန မင္းတပ္ကိုုျပန္မွာ။ ကန္ပက္လက္ေရာက္ခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ ဆိုုေတာ့ ေျမျပန္ကိုုျပန္ဆင္းတဲ့ မီနီဘတ္စ္ေတြက မရွိေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဗိုုက္ဆာျပီ။ ခ်င္းရိုုဒယာ စားစရာရတဲ့ဆိုုင္သြားရေအာင္ဆိုုေတာ့ ျမိုု႔လယ္က ေမျမိဳ့ဆိုုင္ဆီေရာက္လာပါတယ္။
နြားေနာက္သားေၾကာ္၊ ၀က္ျပာဟင္းနဲ႔ ၀က္ျပာဟင္းခ်ဳိေတြ မွာလိုုက္ပါတယ္။ ေခါင္ရည္ေတာ့မရွိဘူး။ ေဒသထြက္ ပင္စိမ္းသီး ၀ုုိင္ ေသာက္ၾကည့္ပါလားတဲ့။ ဆုုိင္ရွင္ ဇနီးေမာင္နွံက အေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ေဘးနားမွာ ဂ်ပန္ဓာတ္ပံုုဆရာ (၅) ဦးနဲ႔ ဂိုုက္ (၃) ဦးေလာက္လည္း ထိုုင္စားေနတာေတြ႔ရလိုု႔ ဒီဆိုုင္ဟာ ဒီျမိဳ့မွာ နာမည္ရထားတာေသခ်ာတယ္။ စားေနရင္းမွာကိုု မန္းေလးကေန ေရာက္လာတဲ့ မီနီဘတ္စ္ နွစ္စီးက ဒီဆိုုင္ေရွ႔မွာရပ္ျပီး ၀င္လာစားတာေတြ႔မိပါေသးတယ္။
အဲ...ခ်င္းရိုုးယာ စားစရာေတြထဲမွာ နြားေနာက္သားအေၾကာင္း ထန္တလန္မွာတုုန္းက နည္းနည္းေျပာထားျပီးျပီ။ အဲတုုန္းက ပံုုမွန္အသားဟင္း။ ဒီမွာက ျပာဟင္းတဲ့။ မီးဖိုုထဲက ျပာကိုုယူျပီးခ်က္တာလားဆိုုျပီး က်ေနာ္ ကေမးေတာ့ ခ်င္းအမတ္ၾကီးနဲ႔ ဆိုုင္ရွင္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ပါတယ္။ စပယ္ရွယ္လုုပ္ထားတဲ့ စတိ သေဘာျပာရွိတယ္ဆိုုပါတယ္။ မီးဖိုုထဲက ျပာကိုုယူျပီးခ်က္ရင္ သူ႔ဆိုုင္မွာ ဘယ္သူက လာစားေတာ့မွာလဲတဲ့...။ အင္း...ဘာေျပာေျပာ ခ်င္းေတာင္ခရီး (၅)ရက္မွာ ေနာက္ဆံုုးေန႔က်မွပဲ ခ်င္းရိုုးယာအစာ စားခြင့္ရ ေပါေတာ့တယ္။
(ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ခ်င္းစာေတြ ရန္ကုုန္မွာ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ရွမ္းစာ၊ ကခ်င္စာ၊ ကိုုးကန္႔စာ၊ မြန္စာအနည္းအက်ဥ္းေတြ႔ရေပမယ့္ ခ်င္းစာ၊ ကယန္းစာ၊ ကရင္စာေတြ ရန္ကုုန္မွာ မေတြ႔မိေသးပါဘူး။ ေနာက္တခ်က္ ထူးျခားတာက ခ်င္းေတာင္မွာ နိင္ငံျခားအစားအေသာက္ လႊမ္းမိုုးမႈမရွိေသးတာ။ ဥပမာ က်ေနာ္တိုု႔ ကရင္၊ မြန္၊ တနသာၤဖက္ဆိုု ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ထိုုင္းအစားစာရတယ္။ ရွမ္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုုင္းမွာလည္း အဲလိုုပါပဲ။ ရွမ္းေျမာက္နဲ႔ ကခ်င္ဖက္ေတာ့ တရုုတ္အစာလႊမ္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္က အိႏၵိယနဲ႔ ဒီေလာက္ နီးေနေပမယ့္ အိႏၵိယအစားအစာကိုု မေတြ႔မိဘူး။)။
စားျပီးေသာက္ျပီးေတာ့ (၃)နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ဟိုုတယ္တခုုဆီ ပိုု႔ေပးထားခဲ့ပါဆိုုေတာ့ အေကာင္းဆံုုး ဟိုုတယ္ေတြက ခုုနက ေတာင္ေပၚကအဆင္း ကန္ပက္လက္ျမိဳ့အ၀င္မွာေတြ႔ရတဲ့ ဟိုုတယ္ဇုုန္မွာတဲ့။ အဲဒီဇုုန္မွာ ျမင္မိတဲ့ ဟိုုတယ္ေတြက အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေစ်းလည္းေျမာက္မယ့္ပံုုပါပဲ။ ျမိ့ဳထဲနဲ႔လည္း ၃ မိုုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ဆိုုေတာ့ အဲဒီအထိေတာ့ ျပန္မသြားေတာ့ပါဘူး။ VIP ဧည့္သည္ဘ၀ကေန ေက်ာပိုုးအိတ္ခရီးသြား ဘ၀ဆီျပန္ေရာက္ျပီဆိုုတာကိုု သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ တညမွ (၈) ေထာင္သာေပးရတဲ့ ေတာင္ဇလပ္ တည္းခိုုခန္းမွာပဲ စခန္းခ်လိုုက္ပါတယ္။
တည္းခိုုခန္းပိုုင္ရွင္ကလည္း သေဘာေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ဒီည လူသိပ္မရွိဘူး။ သံုုးေယာက္ခန္းကိုု ယူထားလိုုက္ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ည (၉ )နာရီေလာက္က်မွ ဆိုုင္ကယ္သမားေတြ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီျပီးေရာက္လာေတာ့ သူ႔ ခမ်ာ ကိုုယ့္ကိုုအခန္းေျပာင္းခိုုင္းဖိုု႔ အားနာေနပံုုရပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာက အျပင္မွာ တြဲသံုုးရတာမိုု႔ နည္းနည္း ကသိကေအာင့္ျဖစ္တာကလဲြရင္ ဒီေစ်းနဲ႔သိပ္တန္တဲ့ေနရာေပါ့။ ဆိုုင္ကယ္အေကာင္းစားေတြစီးျပီး အုုပ္စုုလိုုက္ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။
ကန္ပက္လက္မွာတည္းျပီး နတ္မေတာင္ကိုု ျပန္ေငးမယ္လိုု႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ တကယ္က အဲဒီလိုု ျမင္ခြင့္မရ။ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကုုိျမင့္ခြင့္ရေပမယ့္ ေတာင္ေအာက္ကေန ေတာင္ေပၚကိုု ျပန္ျမင္ခြင့္ မရ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု ကန္ပက္လက္တျမိဳ့ လံုုးျမဴေတြဆိုုင္းျပီး အျမင့္ကိုု ဘာမွမျမင္ရပါ။ ျမိ့ဳထဲမွာ လယ္စရာ ဘာရွိလဲဆိုုေတာ့ နွာေခါင္းနဲ႔ ပုုေလြမႈတ္တာ၊ မ်က္နွာမွာ တာတူးထိုုးတာေတြရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီေနရာဆီ သြား ၾကည့္ေတာ့ ခ်င္းအမ်ိးသမီးၾကီး နွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ဒီေန႔လူငယ္ေတြက မ်က္နွာမွာ တာတူးထိုုးတာ (ဒါက အလြယ္ေခၚတာ။ တရား၀င္အမည္က ပါးရဲ ) မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။
မနက္ဖန္မနက္ ပခုုကၠဴျပန္ဆင္းမယ္ဆိုုျပီး မီနီဘတ္စ္ လက္မွတ္သြား၀ယ္ရင္းနဲ႔ ပုုဂံတိုုက္ရိုုက္ကားရွိလား။ တျခားဘယ္ျမိဳ့ေတြကိုုရွိေသးလဲဆိုုျပီး စပ္စုုမိတာ ကန္ပက္လက္-မႏၱေလး မီနီဘတ္စ္ရွိတယ္တဲ့။ wow ထင္ မထားပါဘူး။ အိုုေက ေပါ့။ အသြား-အျပန္ ပုုဂံခ်ည္း၀င္ေနတာ ဘာလုုပ္မွာလဲ။ မန္းေလးဖက္ ေရြးမွာေပါ့။ ကားခက တေသာင္းခြဲ။ မနက္ (၈) နာရီကေန ညေန (၅)နာရီေလာက္အထိ တေနကုုန္စီးရမွာတဲ့။ ရပါတယ္ ေပါ့။ ေရာက္ျပီးသားေနရာကိုုထပ္သြားတာနဲ႔စာရင္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လမ္းသစ္ကိုု ေရြးရမွာေပါ့။
မနက္ (၈)နာရီ စထြက္လာေတာ့ ပထမဆံုုးေတြ႔ရတဲ့ျမိဳ့က ေဆာ။ မေကြးတိုုင္းထဲေရာက္ျပီေပါ့။ ျပီးေတာ့ အရင္ေန႔ေတြက သံုုးခါေလာက္ျဖတ္ထားျပီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ထုု။ ေနာက္တခါ ေပါက္။ ဒီအထိက အသြားခရီး တုုန္းက ေရာက္ထားျပီးသားေနရာေတြ။ ေပါက္ကအထြက္မွာေတာ့ ပခုုကၠဴဖက္ကိုုမဆင္းေတာ့ပဲ ျမိုုင္ ဖက္ လမ္းကိုုေရြးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လင္းကေတာ္၊ မအူ၊ ေခ်ာင္းဦးတဲ့။ ေခ်ာင္းဦးကလြဲရင္ က်န္ျမိ့ုုဳေတြ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ကားကလည္း ေပါက္ျမိ့ဳမွာ ထမင္းစားဖိုု႔ရပ္ျပီးကတည္းက လမ္းတေလ်ာက္ မရပ္ေတာ့ပဲ အသားကုုန္ေမာင္းပါတယ္။ ကိုုယ္ကလည္း လမ္းတေလ်ာက္ကိုု အမိအရေငးပါတယ္။ က်န္ခရီးသည္ေတြက ေတာ့ သြားေနၾကလမ္းျဖစ္မယ္။ အားလံုုး ေအးေဆး ငိုုက္မ်ည္းလိုု႔။
ေခ်ာင္းဦးနဲ႔ ျမင္းမူၾကားလမ္းက အေတာ့္ကိုုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားက ျမိ့ထဲ၀င္တာမဟုုတ္။ ျမိ့ျပင္ကေန ျဖတ္ေမာင္းလာတာ။ အဲ...အခုုက စစ္ကိုုင္းတိုုင္းထဲေရာက္ေနျပီ။ ခုုနက ပထမ ျမိဳ့ ကန္ပက္လက္က ခ်င္းျပည္နယ္။ ေဆာကေန ျမိဳင္၊ ျပီးေတာ့ မအူလိ႔ုုထင္တယ္၊ အထိက မေကြးတိုုင္း။ မအူကေန ဧရာ၀တီျမစ္ ကူးတံတားကိုုျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ အခုု စစ္ကိုုင္းတိုုင္းထဲေရာက္ေနျပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ရြာသစ္ၾကီး ဖြံျဖိဳးေရးတကၠ သိုုလ္သိုု႔ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ႔ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စစ္ကိုုင္းေကာင္းမႈေတာ္။ ေကာင္းမႈေတာ္က ထံုုးသားအတိ ျပန္ျဖစ္ေနပါျပီ။
အဲဒီေနာက္ စစ္ကိုုင္းတံတားကိုုျဖတ္၊ မႏၱေလးကိုု၀င္ေပါ့။ ခရီးစဥ္ကိုု ခ်င္းျပည္နယ္ဆိုုျပီးတပ္ထားေပမယ့္ ရန္ကုုန္ကေန ျပန္တြက္ရင္ ရန္ကုုန္တိုုင္း၊ ပဲခူးတိုုင္း၊ မႏၱေလးတိုုင္း၊ ျပီးေတာ့ မေကြးတိုုင္း၊ ခ်င္းျပည္နယ္၊ စစ္ကိုုင္းတိုုင္း၊ အခုု မႏၱေလးဆိုုေတာ့ (၆) ျပည္နယ္ေလာက္ ေရာက္ဖူးသြားတာေပါ့။ မန္းေလးေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ တည္းမွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုုမွလည္း ၾကိုဳေျပာမထားေတာ့ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေနရာတခုုေပါ့။ မန္းေလးမွာ တညအိပ္တုုန္း မန္းေလးက်ဳံးေလးေတာ့ ျမင္ရမွဆိုုျပီး ဂိုုဂယ္ေခါက္လိုုက္တာ ပုုဂံထက္ေတာင္ ေစ်းၾကီးတဲ့ ဟိုုတယ္ေတြ။ က်ဳံးအေရွ႔ဖက္ဆိုု (၈)ေသာင္းကအနည္းဆံုုး။ ေျမာက္ဖက္မွာေတာ့ တ၀က္ေစ်းေလာက္နဲ႔ ရမယ္တဲ့။ အင္း...က်ဳံးျမင္ရရင္ ျပီးေရာဆိုုျပီး ရတဲ့ေနရာေရြလိုုက္တာ ေျမာက္ျပင္ကိုုေရာက္သြားေလရဲ့။
မန္းေလးမွာက ခ်င္းေတာင္လိုု သဘာ၀အလွ သိပ္ရွိတာမဟုုတ္။ ျပီးေတာ့ ပုုဂံလိုုလဲ အီးဘိုုက္တစီးနဲ႔ သြားလယ္ဖိုု႔ေစတီေတြက သိပ္ရွိမေနျပန္ဘူး။။ ဒါျဖင့္ မင္းက မန္းေလးမွာ ဘာလာလုုပ္တာလဲ။ ရန္ကုုန္မျပန္ခင္ အခ်ိန္တရက္ပိုုေနလိုု႔ လမ္းၾကံုု၀င္လာတာထက္ ဘာမွမပိုု။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တုုန္းေရာက္ခိုုက္ မိတ္ေဟာင္း ေဆြ ေဟာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္ေပါ့။ မိတ္ေဟာင္းဆိုုလိ႔ုု မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႔၊ မိုုးထဲေရထဲကာလက NLD ပါတီ၀င္အခ်ဳိ႔။ ျပီးေတာ့ မန္းေလးက စက္ဘီးျမိဳ့ေတာ္ေလ။ (၁၉၈၈) ၀န္းက်င္က ျပိဳိင္ဖက္ စက္ဘီးသမား ေဟာင္းေတြနဲ႔ မေတြ႔လိုု႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ဒီလိုုနဲ႔ မန္းေလးေရာက္ရင္ သုူ႔စက္ဘီးဆိုုင္ကိုု မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လာပါလိုု႔ ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ ကိုုဖိုုးစြံ ကိုု ဆက္သြယ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ညပဲြမ်ားသြားလိုု႔ မနက္ေစာေစာမထနိုုင္။ ဟိုုတယ္မွာကလည္း ဆိုုင္ကယ္ ပဲငွားလိုု႔ရျပီး စက္ဘီးက (ခပ္ေကာင္းေကာင္း) မရွိ။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကိး (၅) ခဲြေလာက္မွာထျပီး က်ဳံး တပတ္ (ေျမာက္ဖက္နဲ႔ အေရွ႔ဖက္) ေလ်ာက္ေငးေပါ့။ မ်ားလိုုက္တဲ့ စက္ဘီးသမားေတြ။ ျပိဳင္ဘီးထက္ ေမာင္းတိန္းက ပိုုမ်ားပါတယ္။ လမ္းေလ်ာက္တဲ့လူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး။ မန္းေလးက လူေတြက တကယ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိတာပဲ (တကယ္က ရန္ကုုန္မွာလည္း ဒါမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုုပါတယ္။ စာေရးသူက (၅) ခဲြတခါမွ မထတဲ့အျပင္ ကန္ေတာ္ၾကီးဖက္၊ အင္းယားဖက္ မနက္ေစာေစာတခါမွ မေရာက္လိုု႔ ဒါမ်ိဳးေတြ မျမင္ေသးတာ ျဖစ္ဟုုသိရ)။
ေန႔လည္ဖက္မွာေတာ့ တပ္၀င္းထဲက နန္းျမိဳ့ရိုုးဆီ ၀င္လယ္ပါတယ္။ (မန္းေလးသားေတြက နန္းျမိ့ဳထဲက တပ္လိ႔ုုေခၚၾကေပမယ့္ အေ၀းကလာသူတဦးအျမင္မွာေတာ့ တပ္၀င္းထဲက နန္းေတာ္ဆိုု ပံုုမွန္မယ္ထင္ ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္းသားအတိနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေရႊေက်ာင္းေပါ့။ ညေနပိုုင္းမွာေတာ့ ဦးပိန္တံတားဖက္ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက အရင္ (၂၀၁၃ ခုုနွစ္တုုန္းက) အေခါက္ေရာက္စဥ္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ထုုိင္း ဘုုရင္ အုုတ္ဂူေနရာက လံုုး၀ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ အဲဒီဂူေရွ႔မွာ စည္-ပင္ ရံုုးၾကီးတခုု လာေဆာက္ထားလိ႔ုု ထိုုင္းဘုုရင္ အုုတ္ဂူကိုု ျမင္ရဖိုု႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ထိုုင္းသံတမန္ေတြ၊ ထိုုင္းခရီးသြား ေတြ ဒီေလာက္အလာမ်ားေနတဲ့ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ စည္-ပင္ ရံုုးၾကီး ပိတ္ေဆာက္လိုုက္တာလဲ။ မန္းေလးက လုူငယ္စာေရးဆရာေတြကိုုေမးၾကည့္ေတာ့ စည္-ပင္ကိုုသာ ေပးပါလိုု႔ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုု မန္းေလးသားေတြၾကားမွာလည္း ဒီကိစၥက အခုုထိ အျငင္းပြားေနဆဲ ကိစၥျဖစ္ေနလိုု႔ပါတဲ့။
အဲဒီက ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ဦးပိန္တံတားေပါ့။ သူကေတာ့ အရင္တေခါက္ထက္ ဘာမွ ထူးျပီးေျပာင္းေနတာမေတြ႔မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တရုုတ္ခရီးသြားေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္။ တရုုတ္ သီးသန္႔ဆိုုင္ေတြရွိလာ တယ္ဆိုုျပီး က်ေနာ့္ကိုုလိုုက္ပိုုတဲ့ မန္ေလးက လူငယ္စာေရးဆရာေတြကေျပာပါတယ္။ ဟုုတ္လိုု႔လား ဆိုုျပီး ေမးခြန္းထုုတ္ေတာ့ တရုုတ္မ်ားသာ (သံဃာၤေတာ္မ်ားသာ ဆိုုတဲ့ စတိုုလ္မ်ဳိး) ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္ကိုု တံတားရဲ့ အေပၚ ဖက္နားမွာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ၀င္စားရင္ ဆိုုင္က လက္မခံဘူးလိုု႔ သူတိ႔ုုက အခုုိင္အမာေျပာေနေပမယ့္ အခ်ိန္မရလိုု႔ ၀င္မစမ္းျဖစ္လိုုက္ပါဘူး။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ စက္ဘီးစီးျခင္းကိုု လက္လြတ္ခံလိုု႔မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုုဖိုုးစြံ ခ်ိတ္ေပးတဲ့ လူငယ္ တဦးက စက္ဘီး နွစ္စီးယူလာျပီး မနက္ (၅)ခဲြမွာ ဟိုုတယ္ေရွေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အတြက္ ဘီးက အလူမီနီယံ။ ကိုုယ့္အတြက္က ကာဘြန္ဘီး။ ေစ်းေတာ့ မေမးျဖစ္လိုုက္ဘူး။ ကိုုဖိုုးစြံ ဆိုုင္မွာတင္ထားတဲ့ ေစ်းအရဆိုု (၁၀)သိန္းအထက္မွာရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ မန္းေလးမွာက အေပ်ာ္စီးသူေတြေတာင္ သိန္း (၅၀)ေက်ာ္တန္ေတြ စီးေနၾကတယ္မဟုုတ္လား။
တနာရီ ကီလိုု (၃၀)နႈန္းေလာက္နဲ႔ မန္းေလးက်ဳံးကိုု နွစ္ပတ္ ပတ္လိုုက္ေတာ့ လူက နည္းနည္း ဘ၀င္ျမင့္လာ တယ္။ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္ေပါ့။ မန္းေလး အား-ကာ သိပ္ပံ ျပိဳင္ဘီးသမားအုုပ္စုုကလြဲရင္ က်န္အဖြဲ႔ ေတြအားလံုုးကိုု ကိုုယ္ေတြက ျဖတ္ထားနိင္ခဲ့တယ္ မဟုုတ္ပါလား။ အာ့ ဆိုု မန္းေလး ေတာင္ေပၚတက္မယ္ တဲ့။ ကိုုယ့္ကိုုဦးေဆာင္ေနတဲ့ စက္ဘီးသမားကေျပာပါတယ္။ လုုပ္လိုုက္ေလ။ အခုုမွ မနက္ (၆)နာရီပဲ ရွိေသး တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္ဆရာက ကားလမ္းအတိုုင္း တက္တာမဟုုတ္။ ျဖတ္လမ္းကေန တက္တာ။
အဓိပယ္က ပိုုျပီးမတ္ေစာင့္တာေပါ့။ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြဆိုု ၂၀% ေတာင္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဟန္ ကိုုယ္ဖိ႔ုု ဆိုုျပီး ဂီယာအမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ိန္းကာ ၾကိုုးစားခဲ့ေပမယ့္ ေတာင္ထိပ္မေရာက္ခင္ ေနာက္ဆံုုးကုုန္းမွာ ဆင္းတြန္းလိုုက္ရပါ တယ္။ စက္ဘီးသမားေတြ၊ လမ္းေလ်ာက္သူေတြ အမ်ားၾကီးၾကားမွာ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္မိသလိုုလိုု။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္အေျခအေနက (၁၉၈၈) တုုန္းကလိုု အသက္(၂၀)ေက်ာ္မဟုုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စက္ဘိးသမားေတြက အမ်ားၾကီး။ အဲဒီအခ်ိန္က မန္းေလးမွာ တခြန္စိုုက္ပဲြရွိလိုု႔ စက္ဘီးသမားအေတာ္မ်ားမ်ားက ေလ့က်င့္ေရးဆင္းေနၾကတာ။ ကိုုယ့္ကိုု ဦးေဆာင္စီးခဲ့သူက အဲဒီတခြန္စိုုက္ပဲြမွာ ေရႊတံဆိပ္ရသြားတယ္ဆိုုတာကိုု သိရေတာ့မွာ သူနဲ႔ကုုိယ္ အသက္ တ၀က္ေလာက္ ကြာေနတာကိုု သတိထားမိခဲ့ေပါ့။
မနက္စာ စားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေမျမိဳ့ကိုုသြားဖိုု႔ျပင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု ရန္ကုုန္ျပန္မယ့္ ေလယာဥ္က ညေနမွဆိုုေတာ့ တေနကုုန္ ဘာမွလုုပ္စရာမရွိ။ ေနာက္ေမျမိဳ့ကိုု ေနာက္ဆံုုးေရာက္ဖူးတာ (၁၉၈၅) ဆိုုေတာ့ မေရာက္တာ (၃၅)နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဘာနဲ႔သြားရင္ေကာင္းမလဲ။ ကားစင္းလံုုးျဖတ္ငွားရင္ (၈)ေသာင္း။ လူျပည့္မွထြက္တဲ့ တကၠစီကိုုစီးရင္ (၄၅၀၀) တဲ့။ ကြာလိုုက္တဲ့ေစ်း။ ဒုုတိယ နည္းကိုုေရြးတာေပါ့။ ေမျမဳိသြားတဲ့လူကမ်ားေတာ့ (၄)ေယာက္ျပည့္ဖိုု႔ မီနစ္ (၃၀)ေတာင္ မေစာင့္လိုုက္ရပါ။
wow ေမျမိဳ့က အၾကီးၾကီးေျပာင္းသြားျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ (၃၀)ေက်ာ္က အေျခအေနနဲ႔ ဘာမွမဆိုုင္။ (၆)လမ္း ေမာင္း (ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ၄ လမ္းေမာင္း) လမ္းၾကီးက ျဖဴးလိုု႔။ (၂၁)မိုုင္ကိုုေတာင္ ဘယ္လိုုေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ေျခာက္ထပ္ေကြ႔ေတြ၊ ခုုနွစ္ထပ္ေကြ႔ေတြလည္း ဘယ္နားေရာက္ကုုန္မွန္းမသိ။ ဟိုုရပ္ ဒီ၀င္ သြားတဲ့ ကားနဲ႔သြားတာေတာင္ တနာရီမျပည့္ခင္ ေမျမဳ့ေရာက္သြားပါတယ္။ ရုုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္က သိပ္ မေျပာင္းလဲ။ အသစ္ေပၚလာတဲ့ ျမိဳ့ေရွာင္လမ္းက ထင္းရူးပင္တန္းကေတာ့ မိုုက္တယ္။ ဓာတ္ပုုံရိုုက္သူ မ်ား လြန္းလိုု႔ ကိုုယ္အလွည့္ရဖိုု႔ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ခဲ့ရ။
ေမျမဳိ့မွာရတဲ့အခ်ိန္က (၃)နာရီေလာက္ပဲရွိမယ္။ လူျပည့္မွထြက္တဲ့ တကၠစီနဲ႔လိုုက္ရမယ္ဆိုုေတာ့ ေစာေစာ ျပန္ဆင္းမွ။ နိ့မိုု႔ ေလယဥ္ေနာက္က်သြားနိင္တယ္ မဟုုတ္ပါလား။ ဒီလိုုနဲ႔ (၁၀)ရက္တာ ေဟာလီးေဒးဟာ ပုုဂံကေန စတင္တာထြက္ျပီး ခ်င္းေတာင္ကိုုပတ္ကာ ေမျမဳ့ိကတဆင့္ မန္းေလးမွာ ပန္း၀င္ခဲ့တယ္ဆိုုပါေတာ့။. ။
စိတ္ပ်က္ျခင္းအနည္းငယ္နဲ႔အတူ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းလာတဲ့ ဘိလပ္ျပန္ေမာင္ေသာင္းေဘဟာ ေတာင္ေျချမိဳ့ေလး ကန္ပက္လက္မွာေတာ့ တညအိပ္ဖိုု႔ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ မဆံုုးျဖတ္လိုု႔မရ။ လိုုက္ပိုု႔သူေတြ က ကန္ပက္လက္ကေန မင္းတပ္ကိုုျပန္မွာ။ ကန္ပက္လက္ေရာက္ခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ ဆိုုေတာ့ ေျမျပန္ကိုုျပန္ဆင္းတဲ့ မီနီဘတ္စ္ေတြက မရွိေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဗိုုက္ဆာျပီ။ ခ်င္းရိုုဒယာ စားစရာရတဲ့ဆိုုင္သြားရေအာင္ဆိုုေတာ့ ျမိုု႔လယ္က ေမျမိဳ့ဆိုုင္ဆီေရာက္လာပါတယ္။
နြားေနာက္သားေၾကာ္၊ ၀က္ျပာဟင္းနဲ႔ ၀က္ျပာဟင္းခ်ဳိေတြ မွာလိုုက္ပါတယ္။ ေခါင္ရည္ေတာ့မရွိဘူး။ ေဒသထြက္ ပင္စိမ္းသီး ၀ုုိင္ ေသာက္ၾကည့္ပါလားတဲ့။ ဆုုိင္ရွင္ ဇနီးေမာင္နွံက အေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ေဘးနားမွာ ဂ်ပန္ဓာတ္ပံုုဆရာ (၅) ဦးနဲ႔ ဂိုုက္ (၃) ဦးေလာက္လည္း ထိုုင္စားေနတာေတြ႔ရလိုု႔ ဒီဆိုုင္ဟာ ဒီျမိဳ့မွာ နာမည္ရထားတာေသခ်ာတယ္။ စားေနရင္းမွာကိုု မန္းေလးကေန ေရာက္လာတဲ့ မီနီဘတ္စ္ နွစ္စီးက ဒီဆိုုင္ေရွ႔မွာရပ္ျပီး ၀င္လာစားတာေတြ႔မိပါေသးတယ္။
အဲ...ခ်င္းရိုုးယာ စားစရာေတြထဲမွာ နြားေနာက္သားအေၾကာင္း ထန္တလန္မွာတုုန္းက နည္းနည္းေျပာထားျပီးျပီ။ အဲတုုန္းက ပံုုမွန္အသားဟင္း။ ဒီမွာက ျပာဟင္းတဲ့။ မီးဖိုုထဲက ျပာကိုုယူျပီးခ်က္တာလားဆိုုျပီး က်ေနာ္ ကေမးေတာ့ ခ်င္းအမတ္ၾကီးနဲ႔ ဆိုုင္ရွင္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ပါတယ္။ စပယ္ရွယ္လုုပ္ထားတဲ့ စတိ သေဘာျပာရွိတယ္ဆိုုပါတယ္။ မီးဖိုုထဲက ျပာကိုုယူျပီးခ်က္ရင္ သူ႔ဆိုုင္မွာ ဘယ္သူက လာစားေတာ့မွာလဲတဲ့...။ အင္း...ဘာေျပာေျပာ ခ်င္းေတာင္ခရီး (၅)ရက္မွာ ေနာက္ဆံုုးေန႔က်မွပဲ ခ်င္းရိုုးယာအစာ စားခြင့္ရ ေပါေတာ့တယ္။
(ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ခ်င္းစာေတြ ရန္ကုုန္မွာ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ရွမ္းစာ၊ ကခ်င္စာ၊ ကိုုးကန္႔စာ၊ မြန္စာအနည္းအက်ဥ္းေတြ႔ရေပမယ့္ ခ်င္းစာ၊ ကယန္းစာ၊ ကရင္စာေတြ ရန္ကုုန္မွာ မေတြ႔မိေသးပါဘူး။ ေနာက္တခ်က္ ထူးျခားတာက ခ်င္းေတာင္မွာ နိင္ငံျခားအစားအေသာက္ လႊမ္းမိုုးမႈမရွိေသးတာ။ ဥပမာ က်ေနာ္တိုု႔ ကရင္၊ မြန္၊ တနသာၤဖက္ဆိုု ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ထိုုင္းအစားစာရတယ္။ ရွမ္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုုင္းမွာလည္း အဲလိုုပါပဲ။ ရွမ္းေျမာက္နဲ႔ ကခ်င္ဖက္ေတာ့ တရုုတ္အစာလႊမ္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္က အိႏၵိယနဲ႔ ဒီေလာက္ နီးေနေပမယ့္ အိႏၵိယအစားအစာကိုု မေတြ႔မိဘူး။)။
စားျပီးေသာက္ျပီးေတာ့ (၃)နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ဟိုုတယ္တခုုဆီ ပိုု႔ေပးထားခဲ့ပါဆိုုေတာ့ အေကာင္းဆံုုး ဟိုုတယ္ေတြက ခုုနက ေတာင္ေပၚကအဆင္း ကန္ပက္လက္ျမိဳ့အ၀င္မွာေတြ႔ရတဲ့ ဟိုုတယ္ဇုုန္မွာတဲ့။ အဲဒီဇုုန္မွာ ျမင္မိတဲ့ ဟိုုတယ္ေတြက အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေစ်းလည္းေျမာက္မယ့္ပံုုပါပဲ။ ျမိ့ဳထဲနဲ႔လည္း ၃ မိုုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ဆိုုေတာ့ အဲဒီအထိေတာ့ ျပန္မသြားေတာ့ပါဘူး။ VIP ဧည့္သည္ဘ၀ကေန ေက်ာပိုုးအိတ္ခရီးသြား ဘ၀ဆီျပန္ေရာက္ျပီဆိုုတာကိုု သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ တညမွ (၈) ေထာင္သာေပးရတဲ့ ေတာင္ဇလပ္ တည္းခိုုခန္းမွာပဲ စခန္းခ်လိုုက္ပါတယ္။
တည္းခိုုခန္းပိုုင္ရွင္ကလည္း သေဘာေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ဒီည လူသိပ္မရွိဘူး။ သံုုးေယာက္ခန္းကိုု ယူထားလိုုက္ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ည (၉ )နာရီေလာက္က်မွ ဆိုုင္ကယ္သမားေတြ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီျပီးေရာက္လာေတာ့ သူ႔ ခမ်ာ ကိုုယ့္ကိုုအခန္းေျပာင္းခိုုင္းဖိုု႔ အားနာေနပံုုရပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာက အျပင္မွာ တြဲသံုုးရတာမိုု႔ နည္းနည္း ကသိကေအာင့္ျဖစ္တာကလဲြရင္ ဒီေစ်းနဲ႔သိပ္တန္တဲ့ေနရာေပါ့။ ဆိုုင္ကယ္အေကာင္းစားေတြစီးျပီး အုုပ္စုုလိုုက္ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။
ကန္ပက္လက္မွာတည္းျပီး နတ္မေတာင္ကိုု ျပန္ေငးမယ္လိုု႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ တကယ္က အဲဒီလိုု ျမင္ခြင့္မရ။ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကုုိျမင့္ခြင့္ရေပမယ့္ ေတာင္ေအာက္ကေန ေတာင္ေပၚကိုု ျပန္ျမင္ခြင့္ မရ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု ကန္ပက္လက္တျမိဳ့ လံုုးျမဴေတြဆိုုင္းျပီး အျမင့္ကိုု ဘာမွမျမင္ရပါ။ ျမိ့ဳထဲမွာ လယ္စရာ ဘာရွိလဲဆိုုေတာ့ နွာေခါင္းနဲ႔ ပုုေလြမႈတ္တာ၊ မ်က္နွာမွာ တာတူးထိုုးတာေတြရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီေနရာဆီ သြား ၾကည့္ေတာ့ ခ်င္းအမ်ိးသမီးၾကီး နွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ဒီေန႔လူငယ္ေတြက မ်က္နွာမွာ တာတူးထိုုးတာ (ဒါက အလြယ္ေခၚတာ။ တရား၀င္အမည္က ပါးရဲ ) မလုုပ္ေတာ့ပါဘူး။
မနက္ဖန္မနက္ ပခုုကၠဴျပန္ဆင္းမယ္ဆိုုျပီး မီနီဘတ္စ္ လက္မွတ္သြား၀ယ္ရင္းနဲ႔ ပုုဂံတိုုက္ရိုုက္ကားရွိလား။ တျခားဘယ္ျမိဳ့ေတြကိုုရွိေသးလဲဆိုုျပီး စပ္စုုမိတာ ကန္ပက္လက္-မႏၱေလး မီနီဘတ္စ္ရွိတယ္တဲ့။ wow ထင္ မထားပါဘူး။ အိုုေက ေပါ့။ အသြား-အျပန္ ပုုဂံခ်ည္း၀င္ေနတာ ဘာလုုပ္မွာလဲ။ မန္းေလးဖက္ ေရြးမွာေပါ့။ ကားခက တေသာင္းခြဲ။ မနက္ (၈) နာရီကေန ညေန (၅)နာရီေလာက္အထိ တေနကုုန္စီးရမွာတဲ့။ ရပါတယ္ ေပါ့။ ေရာက္ျပီးသားေနရာကိုုထပ္သြားတာနဲ႔စာရင္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လမ္းသစ္ကိုု ေရြးရမွာေပါ့။
မနက္ (၈)နာရီ စထြက္လာေတာ့ ပထမဆံုုးေတြ႔ရတဲ့ျမိဳ့က ေဆာ။ မေကြးတိုုင္းထဲေရာက္ျပီေပါ့။ ျပီးေတာ့ အရင္ေန႔ေတြက သံုုးခါေလာက္ျဖတ္ထားျပီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ထုု။ ေနာက္တခါ ေပါက္။ ဒီအထိက အသြားခရီး တုုန္းက ေရာက္ထားျပီးသားေနရာေတြ။ ေပါက္ကအထြက္မွာေတာ့ ပခုုကၠဴဖက္ကိုုမဆင္းေတာ့ပဲ ျမိုုင္ ဖက္ လမ္းကိုုေရြးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လင္းကေတာ္၊ မအူ၊ ေခ်ာင္းဦးတဲ့။ ေခ်ာင္းဦးကလြဲရင္ က်န္ျမိ့ုုဳေတြ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ကားကလည္း ေပါက္ျမိ့ဳမွာ ထမင္းစားဖိုု႔ရပ္ျပီးကတည္းက လမ္းတေလ်ာက္ မရပ္ေတာ့ပဲ အသားကုုန္ေမာင္းပါတယ္။ ကိုုယ္ကလည္း လမ္းတေလ်ာက္ကိုု အမိအရေငးပါတယ္။ က်န္ခရီးသည္ေတြက ေတာ့ သြားေနၾကလမ္းျဖစ္မယ္။ အားလံုုး ေအးေဆး ငိုုက္မ်ည္းလိုု႔။
ေခ်ာင္းဦးနဲ႔ ျမင္းမူၾကားလမ္းက အေတာ့္ကိုုေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားက ျမိ့ထဲ၀င္တာမဟုုတ္။ ျမိ့ျပင္ကေန ျဖတ္ေမာင္းလာတာ။ အဲ...အခုုက စစ္ကိုုင္းတိုုင္းထဲေရာက္ေနျပီ။ ခုုနက ပထမ ျမိဳ့ ကန္ပက္လက္က ခ်င္းျပည္နယ္။ ေဆာကေန ျမိဳင္၊ ျပီးေတာ့ မအူလိ႔ုုထင္တယ္၊ အထိက မေကြးတိုုင္း။ မအူကေန ဧရာ၀တီျမစ္ ကူးတံတားကိုုျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ အခုု စစ္ကိုုင္းတိုုင္းထဲေရာက္ေနျပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ရြာသစ္ၾကီး ဖြံျဖိဳးေရးတကၠ သိုုလ္သိုု႔ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ႔ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စစ္ကိုုင္းေကာင္းမႈေတာ္။ ေကာင္းမႈေတာ္က ထံုုးသားအတိ ျပန္ျဖစ္ေနပါျပီ။
အဲဒီေနာက္ စစ္ကိုုင္းတံတားကိုုျဖတ္၊ မႏၱေလးကိုု၀င္ေပါ့။ ခရီးစဥ္ကိုု ခ်င္းျပည္နယ္ဆိုုျပီးတပ္ထားေပမယ့္ ရန္ကုုန္ကေန ျပန္တြက္ရင္ ရန္ကုုန္တိုုင္း၊ ပဲခူးတိုုင္း၊ မႏၱေလးတိုုင္း၊ ျပီးေတာ့ မေကြးတိုုင္း၊ ခ်င္းျပည္နယ္၊ စစ္ကိုုင္းတိုုင္း၊ အခုု မႏၱေလးဆိုုေတာ့ (၆) ျပည္နယ္ေလာက္ ေရာက္ဖူးသြားတာေပါ့။ မန္းေလးေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာ တည္းမွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုုမွလည္း ၾကိုဳေျပာမထားေတာ့ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေနရာတခုုေပါ့။ မန္းေလးမွာ တညအိပ္တုုန္း မန္းေလးက်ဳံးေလးေတာ့ ျမင္ရမွဆိုုျပီး ဂိုုဂယ္ေခါက္လိုုက္တာ ပုုဂံထက္ေတာင္ ေစ်းၾကီးတဲ့ ဟိုုတယ္ေတြ။ က်ဳံးအေရွ႔ဖက္ဆိုု (၈)ေသာင္းကအနည္းဆံုုး။ ေျမာက္ဖက္မွာေတာ့ တ၀က္ေစ်းေလာက္နဲ႔ ရမယ္တဲ့။ အင္း...က်ဳံးျမင္ရရင္ ျပီးေရာဆိုုျပီး ရတဲ့ေနရာေရြလိုုက္တာ ေျမာက္ျပင္ကိုုေရာက္သြားေလရဲ့။
မန္းေလးမွာက ခ်င္းေတာင္လိုု သဘာ၀အလွ သိပ္ရွိတာမဟုုတ္။ ျပီးေတာ့ ပုုဂံလိုုလဲ အီးဘိုုက္တစီးနဲ႔ သြားလယ္ဖိုု႔ေစတီေတြက သိပ္ရွိမေနျပန္ဘူး။။ ဒါျဖင့္ မင္းက မန္းေလးမွာ ဘာလာလုုပ္တာလဲ။ ရန္ကုုန္မျပန္ခင္ အခ်ိန္တရက္ပိုုေနလိုု႔ လမ္းၾကံုု၀င္လာတာထက္ ဘာမွမပိုု။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တုုန္းေရာက္ခိုုက္ မိတ္ေဟာင္း ေဆြ ေဟာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္ေပါ့။ မိတ္ေဟာင္းဆိုုလိ႔ုု မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႔၊ မိုုးထဲေရထဲကာလက NLD ပါတီ၀င္အခ်ဳိ႔။ ျပီးေတာ့ မန္းေလးက စက္ဘီးျမိဳ့ေတာ္ေလ။ (၁၉၈၈) ၀န္းက်င္က ျပိဳိင္ဖက္ စက္ဘီးသမား ေဟာင္းေတြနဲ႔ မေတြ႔လိုု႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ဒီလိုုနဲ႔ မန္းေလးေရာက္ရင္ သုူ႔စက္ဘီးဆိုုင္ကိုု မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လာပါလိုု႔ ဖိတ္ေခၚထားတဲ့ ကိုုဖိုုးစြံ ကိုု ဆက္သြယ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ညပဲြမ်ားသြားလိုု႔ မနက္ေစာေစာမထနိုုင္။ ဟိုုတယ္မွာကလည္း ဆိုုင္ကယ္ ပဲငွားလိုု႔ရျပီး စက္ဘီးက (ခပ္ေကာင္းေကာင္း) မရွိ။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကိး (၅) ခဲြေလာက္မွာထျပီး က်ဳံး တပတ္ (ေျမာက္ဖက္နဲ႔ အေရွ႔ဖက္) ေလ်ာက္ေငးေပါ့။ မ်ားလိုုက္တဲ့ စက္ဘီးသမားေတြ။ ျပိဳင္ဘီးထက္ ေမာင္းတိန္းက ပိုုမ်ားပါတယ္။ လမ္းေလ်ာက္တဲ့လူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး။ မန္းေလးက လူေတြက တကယ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိတာပဲ (တကယ္က ရန္ကုုန္မွာလည္း ဒါမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုုပါတယ္။ စာေရးသူက (၅) ခဲြတခါမွ မထတဲ့အျပင္ ကန္ေတာ္ၾကီးဖက္၊ အင္းယားဖက္ မနက္ေစာေစာတခါမွ မေရာက္လိုု႔ ဒါမ်ိဳးေတြ မျမင္ေသးတာ ျဖစ္ဟုုသိရ)။
ေန႔လည္ဖက္မွာေတာ့ တပ္၀င္းထဲက နန္းျမိဳ့ရိုုးဆီ ၀င္လယ္ပါတယ္။ (မန္းေလးသားေတြက နန္းျမိ့ဳထဲက တပ္လိ႔ုုေခၚၾကေပမယ့္ အေ၀းကလာသူတဦးအျမင္မွာေတာ့ တပ္၀င္းထဲက နန္းေတာ္ဆိုု ပံုုမွန္မယ္ထင္ ပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္းသားအတိနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေရႊေက်ာင္းေပါ့။ ညေနပိုုင္းမွာေတာ့ ဦးပိန္တံတားဖက္ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက အရင္ (၂၀၁၃ ခုုနွစ္တုုန္းက) အေခါက္ေရာက္စဥ္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ထုုိင္း ဘုုရင္ အုုတ္ဂူေနရာက လံုုး၀ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ အဲဒီဂူေရွ႔မွာ စည္-ပင္ ရံုုးၾကီးတခုု လာေဆာက္ထားလိ႔ုု ထိုုင္းဘုုရင္ အုုတ္ဂူကိုု ျမင္ရဖိုု႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ထိုုင္းသံတမန္ေတြ၊ ထိုုင္းခရီးသြား ေတြ ဒီေလာက္အလာမ်ားေနတဲ့ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ စည္-ပင္ ရံုုးၾကီး ပိတ္ေဆာက္လိုုက္တာလဲ။ မန္းေလးက လုူငယ္စာေရးဆရာေတြကိုုေမးၾကည့္ေတာ့ စည္-ပင္ကိုုသာ ေပးပါလိုု႔ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုု မန္းေလးသားေတြၾကားမွာလည္း ဒီကိစၥက အခုုထိ အျငင္းပြားေနဆဲ ကိစၥျဖစ္ေနလိုု႔ပါတဲ့။
အဲဒီက ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ဦးပိန္တံတားေပါ့။ သူကေတာ့ အရင္တေခါက္ထက္ ဘာမွ ထူးျပီးေျပာင္းေနတာမေတြ႔မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တရုုတ္ခရီးသြားေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္။ တရုုတ္ သီးသန္႔ဆိုုင္ေတြရွိလာ တယ္ဆိုုျပီး က်ေနာ့္ကိုုလိုုက္ပိုုတဲ့ မန္ေလးက လူငယ္စာေရးဆရာေတြကေျပာပါတယ္။ ဟုုတ္လိုု႔လား ဆိုုျပီး ေမးခြန္းထုုတ္ေတာ့ တရုုတ္မ်ားသာ (သံဃာၤေတာ္မ်ားသာ ဆိုုတဲ့ စတိုုလ္မ်ဳိး) ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္ကိုု တံတားရဲ့ အေပၚ ဖက္နားမွာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ၀င္စားရင္ ဆိုုင္က လက္မခံဘူးလိုု႔ သူတိ႔ုုက အခုုိင္အမာေျပာေနေပမယ့္ အခ်ိန္မရလိုု႔ ၀င္မစမ္းျဖစ္လိုုက္ပါဘူး။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ စက္ဘီးစီးျခင္းကိုု လက္လြတ္ခံလိုု႔မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုုဖိုုးစြံ ခ်ိတ္ေပးတဲ့ လူငယ္ တဦးက စက္ဘီး နွစ္စီးယူလာျပီး မနက္ (၅)ခဲြမွာ ဟိုုတယ္ေရွေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အတြက္ ဘီးက အလူမီနီယံ။ ကိုုယ့္အတြက္က ကာဘြန္ဘီး။ ေစ်းေတာ့ မေမးျဖစ္လိုုက္ဘူး။ ကိုုဖိုုးစြံ ဆိုုင္မွာတင္ထားတဲ့ ေစ်းအရဆိုု (၁၀)သိန္းအထက္မွာရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ မန္းေလးမွာက အေပ်ာ္စီးသူေတြေတာင္ သိန္း (၅၀)ေက်ာ္တန္ေတြ စီးေနၾကတယ္မဟုုတ္လား။
တနာရီ ကီလိုု (၃၀)နႈန္းေလာက္နဲ႔ မန္းေလးက်ဳံးကိုု နွစ္ပတ္ ပတ္လိုုက္ေတာ့ လူက နည္းနည္း ဘ၀င္ျမင့္လာ တယ္။ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္ေပါ့။ မန္းေလး အား-ကာ သိပ္ပံ ျပိဳင္ဘီးသမားအုုပ္စုုကလြဲရင္ က်န္အဖြဲ႔ ေတြအားလံုုးကိုု ကိုုယ္ေတြက ျဖတ္ထားနိင္ခဲ့တယ္ မဟုုတ္ပါလား။ အာ့ ဆိုု မန္းေလး ေတာင္ေပၚတက္မယ္ တဲ့။ ကိုုယ့္ကိုုဦးေဆာင္ေနတဲ့ စက္ဘီးသမားကေျပာပါတယ္။ လုုပ္လိုုက္ေလ။ အခုုမွ မနက္ (၆)နာရီပဲ ရွိေသး တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္ဆရာက ကားလမ္းအတိုုင္း တက္တာမဟုုတ္။ ျဖတ္လမ္းကေန တက္တာ။
အဓိပယ္က ပိုုျပီးမတ္ေစာင့္တာေပါ့။ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြဆိုု ၂၀% ေတာင္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဟန္ ကိုုယ္ဖိ႔ုု ဆိုုျပီး ဂီယာအမ်ဳိးမ်ဳိးခ်ိန္းကာ ၾကိုုးစားခဲ့ေပမယ့္ ေတာင္ထိပ္မေရာက္ခင္ ေနာက္ဆံုုးကုုန္းမွာ ဆင္းတြန္းလိုုက္ရပါ တယ္။ စက္ဘီးသမားေတြ၊ လမ္းေလ်ာက္သူေတြ အမ်ားၾကီးၾကားမွာ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္မိသလိုုလိုု။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္အေျခအေနက (၁၉၈၈) တုုန္းကလိုု အသက္(၂၀)ေက်ာ္မဟုုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စက္ဘိးသမားေတြက အမ်ားၾကီး။ အဲဒီအခ်ိန္က မန္းေလးမွာ တခြန္စိုုက္ပဲြရွိလိုု႔ စက္ဘီးသမားအေတာ္မ်ားမ်ားက ေလ့က်င့္ေရးဆင္းေနၾကတာ။ ကိုုယ့္ကိုု ဦးေဆာင္စီးခဲ့သူက အဲဒီတခြန္စိုုက္ပဲြမွာ ေရႊတံဆိပ္ရသြားတယ္ဆိုုတာကိုု သိရေတာ့မွာ သူနဲ႔ကုုိယ္ အသက္ တ၀က္ေလာက္ ကြာေနတာကိုု သတိထားမိခဲ့ေပါ့။
မနက္စာ စားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေမျမိဳ့ကိုုသြားဖိုု႔ျပင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုု ရန္ကုုန္ျပန္မယ့္ ေလယာဥ္က ညေနမွဆိုုေတာ့ တေနကုုန္ ဘာမွလုုပ္စရာမရွိ။ ေနာက္ေမျမိဳ့ကိုု ေနာက္ဆံုုးေရာက္ဖူးတာ (၁၉၈၅) ဆိုုေတာ့ မေရာက္တာ (၃၅)နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဘာနဲ႔သြားရင္ေကာင္းမလဲ။ ကားစင္းလံုုးျဖတ္ငွားရင္ (၈)ေသာင္း။ လူျပည့္မွထြက္တဲ့ တကၠစီကိုုစီးရင္ (၄၅၀၀) တဲ့။ ကြာလိုုက္တဲ့ေစ်း။ ဒုုတိယ နည္းကိုုေရြးတာေပါ့။ ေမျမဳိသြားတဲ့လူကမ်ားေတာ့ (၄)ေယာက္ျပည့္ဖိုု႔ မီနစ္ (၃၀)ေတာင္ မေစာင့္လိုုက္ရပါ။
wow ေမျမိဳ့က အၾကီးၾကီးေျပာင္းသြားျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ (၃၀)ေက်ာ္က အေျခအေနနဲ႔ ဘာမွမဆိုုင္။ (၆)လမ္း ေမာင္း (ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ၄ လမ္းေမာင္း) လမ္းၾကီးက ျဖဴးလိုု႔။ (၂၁)မိုုင္ကိုုေတာင္ ဘယ္လိုုေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ေျခာက္ထပ္ေကြ႔ေတြ၊ ခုုနွစ္ထပ္ေကြ႔ေတြလည္း ဘယ္နားေရာက္ကုုန္မွန္းမသိ။ ဟိုုရပ္ ဒီ၀င္ သြားတဲ့ ကားနဲ႔သြားတာေတာင္ တနာရီမျပည့္ခင္ ေမျမဳ့ေရာက္သြားပါတယ္။ ရုုကၡေဗဒ ဥယ်ာဥ္က သိပ္ မေျပာင္းလဲ။ အသစ္ေပၚလာတဲ့ ျမိဳ့ေရွာင္လမ္းက ထင္းရူးပင္တန္းကေတာ့ မိုုက္တယ္။ ဓာတ္ပုုံရိုုက္သူ မ်ား လြန္းလိုု႔ ကိုုယ္အလွည့္ရဖိုု႔ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ခဲ့ရ။
ေမျမဳိ့မွာရတဲ့အခ်ိန္က (၃)နာရီေလာက္ပဲရွိမယ္။ လူျပည့္မွထြက္တဲ့ တကၠစီနဲ႔လိုုက္ရမယ္ဆိုုေတာ့ ေစာေစာ ျပန္ဆင္းမွ။ နိ့မိုု႔ ေလယဥ္ေနာက္က်သြားနိင္တယ္ မဟုုတ္ပါလား။ ဒီလိုုနဲ႔ (၁၀)ရက္တာ ေဟာလီးေဒးဟာ ပုုဂံကေန စတင္တာထြက္ျပီး ခ်င္းေတာင္ကိုုပတ္ကာ ေမျမဳ့ိကတဆင့္ မန္းေလးမွာ ပန္း၀င္ခဲ့တယ္ဆိုုပါေတာ့။. ။
0 comments:
Post a Comment