Wednesday, September 20, 2017

ရန္ကုန္မွ ထားဝယ္သို႔

The Voice Daily, 10-Sep-2017. (Travel)

ရန္ကုန္မွာ ခဏတာ

ဒီတစ္ေခါက္ခရီးစဥ္က ဘတ္ဂ်က္ခရီးဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကိုေရွာင္ၿပီး အသိအိမ္ေတြမွာ လိုက္တည္းရမွာ။ အင္းလ်ားကန္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့အရပ္က မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ တယ္လီဖုန္းကတ္ အသစ္ဝယ္ထည့္တာ လုပ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာေငြလဲဖို႔ သတိမရလိုက္။ တည္းတဲ့အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ (ဒီက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းလည္း ရပါတယ္) ညစာစားၿပီး ေငြရွင္းေတာ့မွ ျမန္မာေငြက မရွိ။


ခရက္ဒစ္ကတ္နဲ႔လည္း ေပးလို႔မရ၊ ေဒၚလာလည္း ေပးလို႔မျဖစ္ဆိုေတာ့ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ အခမဲ့တည္းတဲ့ အျပင္ ေငြပါ ထပ္ေခ်းရဦးမွာေပါ့။ ဒီေနရာက ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ နည္းနည္းက်ေတာ့ ေငြလဲေကာင္တာလည္းမရွိ၊ ATM စက္ေတြလည္း မေတြ႔မိပါ။ ၂၄ နာရီဖြင့္တယ္ဆိုတဲ့ ABC, g & g ဆိုင္ေတြမွာမ်ား ATM စက္ရွိမလား လို႔ ဝင္ရွာေပမယ့္ မရွိပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆဲဗင္းအဲလဗင္းဆိုင္ေတြနဲ႔ အေတာ္ဆင္ေပမယ့္ စပ်စ္သီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး စသျဖင့္ သစ္သီးေတြလည္း ဒီဆိုင္မွာမေတြ႔ပါ။ ကိုယ္က အစာစားၿပီး ရင္ သစ္သီးစားတာ အက်င့္ပါေနေတာ့ ဒုကၡ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာကလည္း ကြမ္းသီး (ကြမ္းယာ)ပဲရွိပါ တယ္။ အသီးခ်င္း တူေပမယ့္ လိ္ေမၼာ္သီးနဲ႔ ကြမ္းသီး အာနိသင္ခ်င္း ဘယ္တူပါ့မလဲ။

ကိုယ္က အဲဒီလို ေတြးေနေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ အားလံုးက တစ္ခ်ိန္လံုး ကြမ္းသီး (ကြမ္းယာ) ပဲ ဝါးေနတာပါ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ႏႈန္းလည္း ပိုျမင့္လာေနတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုကို ေလွ်ာ့ခ်သင့္ေၾကာင္း စာေရးသူ မၾကာခဏ ေရးေလ့ရွိေပမယ့္ ကြမ္းယာထုတ္တဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ ေဆးလိပ္ထုတ္တဲ့တိုင္း ျပည္ၾကားမွာ ဒီႏိုင္ငံကရွိတာ ေနတာဆိုေတာ့ သိပ္ မလြယ္လွပါဘူး။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ နည္းတယ္ ေျပာဖို႔ကလည္း အခက္။ ပညာတတ္ေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ အပါအဝင္ အားလံုးက ကြမ္းစားေနၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေဆးလိပ္မီးခိုးအူေနၿပီး ကြမ္းေသြးေတြေပေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ စျပဳေနၿပီ။ ေစာေစာအိပ္မွ။ မနက္ျဖန္ မနက္ ေရႊတိဂံုဘုရား တက္ဖူးရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီအထိ မိုးက မစဲေသး။ ဒီမနက္ ဘုရားဖူးမယ္ဆိုၿပီး အစီအစဥ္ ဆြဲထားေတာ့ မိုး႐ြာထဲမွာပဲ တကၠစီငွားၿပီး ဘုရားဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္မုခ္နား က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ မနက္စာ စားၿပီးတဲ့အထိ မိုးကသည္းေနတုန္း။ မတတ္ႏိုင္။ မိုး႐ြာထဲမွာပဲ စြန္႔ထြက္လာေတာ့ ေရက ေျခခ်င္းဝတ္ေက်ာ္ေနၿပီး ႐ွဴးဖိနပ္ေတြအကုန္ ေရစို။

ဖိနပ္ခၽြတ္၊ ဘုရားေပၚ တက္မယ္ျပင္ေတာ့ ဒီတန္ေဆာင္းမွာ စက္ေလွကား အသစ္ႀကီးေတြနဲ႔။ “ဖိနပ္ မပါဘဲ စက္ေလွကား မစီးရ”ဆိုတဲ့ ကုန္တိုက္တစ္ခုက သတိေပးစာကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက ကုန္တိုက္မဟုတ္။ ဖိနပ္စီးခြင့္ မရွိတဲ့ ဘာသာေရး အေဆာက္အအံု။ ျဖစ္ပါ့မလား။ ေျခဖဝါးညပ္မိမွာထက္ ေရစိုၿပီး ဓာတ္လိုက္မွာကို စိတ္ထဲ ပိုစိုးရိမ္ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတာင္ ဖိနပ္မပါပဲ စက္ေလွကားစီးၿပီး ကို္ယ့္ေရွ႕မွာ တက္သြားေတာ့ ကိုယ္က ေၾကာက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ 

ဘာသာေရးအျမင္နဲ႔ က်န္းမာေရးအျမင္ၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ ၾကားညႇပ္ရင္း သည္းခံခဲ့ရျပန္ေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္။ စက္ေလွကား ႏွစ္ဆင့္စလံုး ဘာျပႆနာမွ မတက္ခဲ့လို႔။ ဘုရားေပၚ ေရာက္တဲ့အထိ မိုးကသည္းတုန္း။ လူေရစိုတာ ျပႆနာမရွိ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကင္မရာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရစိုသြားရင္ ဘဝပ်က္ၿပီ။ ဒီေတာ့ တန္ေဆာင္းတစ္ခုမွာ မိုးခိုၿပီး ပလတ္စတစ္ေတြ၊ မိုးကာေတြနဲ႔ ဒီႏွစ္ခုကို အေသအခ်ာ ထုပ္ပိုးရပါတယ္။ ဘုရားကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ မိုးစဲစျပဳၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္၊ ေျခအိတ္၊ ေဘာင္းဘီေအာက္ပိုင္း အားလံုး စိုေနၿပီျဖစ္လို႔ လူက မအီမလည္ႀကီး။ ဖိနပ္မပါဘဲ သြားေနလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ဒီေတာ့ ေရစိုေနတဲ့ ေျခအိတ္နဲ႔ ဖိနပ္ကိုပဲ မလြဲမသာ ျပန္စီးလိုက္ရျပန္ေပါ့။

ဒါဟာ ေရာဂါကို စတင္ဖိတ္လိုက္မိမွန္း ခ်က္ခ်င္း သတိမထားလိုက္မိပါ။ ေရစိုဖိနပ္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ထဲ လမ္းသလားေနၿပီး ညေနပိုင္းမွာ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ႔  ျမန္မာပလာဇာမွာေတြ႔။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ဘီယာဘားေတြ၊ အကင္ဆိုင္ေတြဆီသြား။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ထပ္ေျပာင္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁ နာရီ။ အေအးမိ ႏွာရည္ယိုၿပီး ႏွပ္ခ်ီးထြက္လာတာေၾကာင့္ ေနာ္ေဝကပါလာတဲ့ အလဂ်ီေဆးကိုေသာက္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေအးက ေနာ္ေဝမွာမိသလို ပံုမွန္အေအး ဟုတ္ပံုမရ။ ဒီေဆးနဲ႔တားႏိုင္မယ့္ပံု မေပၚေတာ့ပါ။


H1N1 မဟုတ္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္

ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ႏွာရည္ယိုျခင္းက ပံုမွန္အဆင့္ကိုေက်ာ္ၿပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ကလည္း တက္လာတဲ့ အတြက္ တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္း မအိပ္လိုက္ရပါ။ လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီး ပါရာစီတေမာ သြားဝယ္ေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ေဆးက ေနာ္ေဝကေဆးနဲ႔လည္း မတူဘူးရယ္။ စိတ္ထဲ နည္းနည္း စိုးရိမ္လာ တာနဲ႔ ဆရာဝန္မိတ္ေဆြ၊ ေဆးေက်ာင္းထြက္ ေဘာ္ေဘာ္ေတြဆီ သတင္းပို႔ၿပီး ဘယ္ေဆးခန္းသြားျပရင္ ေကာင္းမလဲ အႀကံေတာင္းရပါတယ္။ 


“H1N1 ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေပါ့လို႔မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔က သိပ္သန္႔ျပန္႔တဲ့ တိုင္းျပည္က လာတဲ့လူေတြ၊ ဒီကလူေတြလို ခံႏိုင္ရည္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ခင္ဗ်ားတို႔ အရင္ဆံုးျဖစ္မွာ”ဆိုၿပီး မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေျပာေတာ့ ပိုေတာင္လန္႔သြားပါတယ္။ ေနာ္ေဝကေန ထြက္လာတုန္းက ကာကြယ္ေဆး ထိုးမလာမိတာ မွားမ်ား မွားၿပီလား။ (ေနာ္ေဝကေန ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ လာလည္သူ အားလံုးနီးပါး ကာကြယ္ေဆး ထိုးလာေလ့ ရွိေပမယ့္ စာေရးသူက တစ္ခါမွ ထိုးဖို႔သတိ မရခဲ့ပါ)။ ေဆးမထိုးေပမယ့္ ခရီးသြား က်န္းမာေရး အာမခံေတာ့ လုပ္လာပါတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အဲဒီဌာနဆီ သတင္းပို႔ရမွာေပါ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆးခန္းသြားျပမွျဖစ္မယ္။ နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိကေဆး႐ံုု အာရွေတာ္ဝင္ဆီ သြားပါဆိုၿပီး မိတ္ေဆြေတြက အႀကံေပးတာေၾကာင့္ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲကေန စမ္းေခ်ာင္းအထိ တကၠစီနဲ႔ ထပ္သြားရျပန္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ျပင္ပလူနာဌာန မေတြ႔ပါဘူး။ လူအမ်ားတိုးၿပီး ေငြေပးေန တဲ့ေနရာက စာေရးမကိုေမးေတာ့ “ဘယ္ဆရာဝန္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တာလဲ”တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီေငြလက္ခံဌာနေဘးက အျပာေရာင္ခန္းဆီးစေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ ခုတင္ေတြရွိတဲ့ေနရာဟာ လူနာလက္ခံတဲ့ေနရာပါပဲ။

ကိုယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေဆးခန္းမျပဖူးတာ ၁၉၈၈ ကတည္းကဆိုေတာ့ ႏွစ္ ၃၀ နီးေနၿပီ။ ေနာ္ေဝမွာေတာ့ ပုဂၢလိကေဆးခန္းကို တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါ။ လူတိုင္းမွာ မိသားစုဆရာဝန္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္အလိုက္ ခ်ေပးထားတဲ့ ေဆးခန္းေတြမွာ ဆရာဝန္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါက ပံုမွန္ အေနအထားအတြက္ ေဆးခန္းေပါ့။ အေရးေပၚ အေျခအေနဆိုရင္ေတာ့ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ အေရးေပၚ ေဆး႐ံုုဆီ ေျပးရပါတယ္။ အားလံုး အခမဲ့ဆိုေတာ့ ပုဂၢလိက ေဆးခန္းဆိုတာကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးပါ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ အစိုးရေဆး႐ံုုကို ဘယ္သူမွ အေလးမထား။ အားလံုး ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုကိုခ်ည္း တက္ေနၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေဆးဖိုးဝါးခ ပိုသက္သာလို႔ မ်ားလား။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္း သူနာျပဳဆရာမ ႏွစ္ဦးက ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္း၊ ပါးစပ္ထဲ ျပဒါးတိုင္ထည့္ စသျဖင့္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသြးေဖာက္စစ္တာ မလုပ္ပါဘူး။ ေနာ္ေဝမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ေသြးေဖာက္စစ္တာကိုပဲလုပ္ၿပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းတာ မေတြ႔မိပါ။ အဲဒီလို စစ္ေနရင္းနဲ႔ အမည္၊ အသက္၊ ေနရပ္ေမးပါတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပဒါးတိုင္ရွိေနလို႔ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ အကုန္ပါတဲ့ ဘဏ္ကတ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ၁၁ လံုးနံပါတ္ပါတဲ့ အဲဒီကတ္ကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ေမြးေန႔ အတိအက်ကိုလည္း မေမးပါဘူး။ ေနရပ္ လိပ္စာကိုလည္း သေဘာေလာက္ပဲ ယူတယ္ထင္ပါတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ဆရာဝန္လာၿပီး ေရာဂါဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ေမးပါတယ္။ ျဖစ္ေၾကာင္းစံုလင္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ “ဘာမွစိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။ ေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔၊ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လို႔ပါ”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဆးစာ႐ြက္တစ္ခု သူနာျပဳေတြဆီ ေရးေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္မွာ ဆရာဝန္လက္ေရးဆိုတာကို အခုမွ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္စစ္ခက ၆၅၀ဝ။ ေဆးဖိုးက ၁၇၀ဝ၀ တဲ့။ ေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြက နည္းတာမဟုတ္။ ေတာခို ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက KNU ေဆးခန္းေတြက ေပးေလ့ရွိတဲ့ ေဆးညႊန္းနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္။ 

တကၠစီေပၚေရာက္မွ လူနာမွတ္ပံုတင္ စာ႐ြက္ကို အေသအခ်ာ ဖတ္မိပါတယ္။ အမည္ သတ္ပံုမွားတဲ့အျပင္ လိပ္စာကလည္း လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္အစား လိႈင္သာယာလို႔ ေရးထားပါတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ပဲပါၿပီး အိမ္နံပါတ္၊ လမ္းနံပါတ္၊ ရပ္ကြက္အမည္ ဘာမွမပါဘူး။ အသက္ကလည္း ေမြးတဲ့ႏွစ္ပဲပါၿပီး လနဲ႔ ေန႔က မပါျပန္ဘူးဆိုေတာ့ ဒီလူနာကို ဒီေဆး႐ံုက (က်န္းမာေရးဌာနက) ဘယ္လိုမ်ား စာရင္း ျပန္ရွာေလမလဲ။ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ စာရင္းအသစ္တစ္ခုေရး၊ မွတ္တမ္းအသစ္တစ္ခု ျပန္တင္လုပ္ရဦးမွာလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ e-Government စနစ္နဲ႔ သြားေနၿပီဆိုၿပီး ေျပာေနေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလိုေဆး႐ံုႀကီးေတြမွာေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္တဲ့စနစ္ မရွိေသးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ က်န္းမာေရးဌာန e-Government ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ဌာနက ကူေပးေနပါတယ္ဆိုၿပီး ဦးသိန္းစိန္ေခတ္ကတည္းက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာ္ေဝပညာရွင္အဖြဲ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ျပန္ေမးခြန္း ထုတ္ရမယ့္ပံုပါပဲ။


ရန္ကုန္မွ ထားဝယ္သို႔

ျမန္မာေဆးေတြက အေရအတြက္ မ်ားမ်ား ေသာက္ရလို႔ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ အာနိသင္ေတာ့ ရွိသား။ ၂ ရက္အတြင္း တုပ္ေကြး လံုးဝ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ မူလ အစီအစဥ္ထက္ ၃ ရက္ ေနာက္က်သြားတဲ့ ထားဝယ္ ခရီးစဥ္ကို အခုမွ စတင္ရေတာ့မွာေပါ့။ ရန္ကုန္ကေန နယ္သြားၿပီဆို စိတ္ညစ္ရတာက ၿမိဳ႕ထဲကေန ေအာင္မဂၤလာကားဂိတ္ဆီ တစ္နာရီေလာက္ တကၠစီစီးရတဲ့ ဒုကၡ။ ကားခကလည္း ၾကည့္ဦး။ ၿမိဳ႕ထဲကေန အေဝးေျပးဆီ တကၠစီခက ၈၀ဝ၀ က်ပ္။ ကားဂိတ္ကေန ေနျပည္ေတာ္အထိ အေဝးေျပး ဘတ္စ္ခက ၆၀ဝ၀ က်ပ္တဲ့။ ပထမ အေခါက္တုန္းက ႀကံဳခဲ့ဖူးတာ။


အခုက ၿမိဳ႕ျပင္နားတည္းတာဆိုေတာ့ တကၠစီခက အဲေလာက္မမ်ား။ ဒါေပမဲ့ ထားဝယ္သြားမယ့္ကားဂိတ္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျမာက္ဥကၠလာမွာ သြားထားလဲ မေတြးတတ္။ ေထာက္ၾကန္႔ဘက္ထားရင္ ပိုမေကာင္းေပဖူးလား။ ေမးၾကည့္မိသေလာက္ေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္းဘက္သြားတဲ့ ကားဂိတ္ကလြဲရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ရွိသမွ်ကား ေအာင္မဂၤလာကပဲ သြားေနရသတဲ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ကားထြက္ခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီဆိုေပမယ့္ ကားက်ပ္ၿပီး ေနာက္က်မွာစိုးလို႔ ေစာၿပီးထြက္လာတာ ၄ နာရီက တည္းက အဲဒီၾကပ္ညပ္ ပိတ္ေလွာင္ ကားဂိတ္ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ ထိုင္းမွာဆို ေတာင္ပိုင္းသြားတဲ့ ကားဂိတ္မွာ အခုလို ေစာေရာက္ေနသူေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းႏိုင္ဖို႔ ကုန္တိုက္ပါ ဖြင့္ေပးထားပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ကားရပ္တဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြ အေသအခ်ာ မရွိေသးတဲ့အျပင္ စားေသာက္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကလည္း သိပ္သန္႔သန္႔ျပန္ျပန္႔ မရွိေသးပါ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္စီးမယ့္ကားက VIP။ ေဈးႏႈန္းက ၂ ေသာင္းေက်ာ္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ခထက္ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ သက္သာပါတယ္။ ဒါက ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ လူေတြကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံျခားသားစာအုပ္ ကိုင္ထားသူဆိုေတာ့ ၂ ဆ။ ပံုမွန္ ၅ ေသာင္းဆို ကိုယ္က တစ္သိန္းေပးရမွာေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကားခပါ ႏွစ္ဆမယူလို႔။ ဒါေပမဲ့ ကားစီးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား အေတာ္နည္းပါတယ္။ ထားဝယ္ဘက္ကို ေျပာတာပါ။ အရင္ႏွစ္ေတြက သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ပုဂံနဲ႔ အင္းေလးဘက္ ကားေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားက အမ်ားစုပါ။

ဆိုးတာက ကားဂိတ္ရွိ TV စခရင္မွာ ကားအဝင္၊ အထြက္ဇယားေတြ၊ ထားဝယ္မွာျဖစ္ေနတဲ့ H1N1 ေတြအေၾကာင္းမျပဘဲ ႐ုပ္ရွင္ျပေနပါတယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ တုပ္ေကြးေကာင္းကာစ၊ ထားဝယ္မွာကလည္း တုပ္ေကြးပ်ံ႕ေနလို႔ စာသင္ေက်ာင္းေတြပါ ပိတ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီခရီးစဥ္ ဆက္သြားသင့္ မသင့္ေတာင္ ကိုယ္က သိပ္မေသခ်ာလွ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကားဂိတ္မွာထိုင္ၿပီး ထားဝယ္-ပုေလာ-ၿမိတ္-ေကာ့ေသာင္းသြားဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ခရီးသည္အားလံုးကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ အားလံုး ႐ုပ္ရွင္ပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္မွဆိုၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေဘာလံုးပြဲနဲ႔ တိုးေနျပန္ပါတယ္။ သတင္းကို ဘယ္သူမွ မၾကည့္ၾကေတာ့ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေရးပန္းအစားဆံုး ဆိုရွယ္မီဒီယာ Facebook ကေနမ်ား ဒီလူေတြ သတင္းကို ရထားၿပီးသားလား။ ေဘးနားက လူငယ္ေတြသံုးေနတဲ့ စမတ္ဖုန္းေတြကို မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ အားလံုး မက္ဆင္ဂ်ာဖြင့္ၿပီး ပြားေနေလရဲ႕။ အင္း ... လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုရွယ္မီဒီယာကို အေတာ္ စြဲလမ္းေနၾကပါလား။

ေဟာ ... ကားထြက္ေတာ့မယ္။ VIP ဆိုေတာ့ ၃ ခံုတန္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းမိုးေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္တင္ရတဲ့ ေနရာေလးက အေတာ္က်ဥ္းေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို မနည္းထိုးသြင္းခဲ့ရပါတယ္။ အေပါ့သြားခ်င္လို႔ အိမ္သာရွာေတာ့ VIP မွာလည္း အိမ္သာမရွိပါ။ ထိုင္းကကားေတြလို ကိတ္မုန္႔၊ ေကာ္ဖီေကၽြးတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါ။ ေတာ္ေသးတယ္ ေရသန္႔တစ္လံုး ေပးထားလို႔။ အဲလိုမွန္းသိရင္ ကိတ္မုန္႔ေလး၊ သစ္သီးေလး ဝယ္လာပါတယ္။

အခုေတာ့ ညေနစာက မစားရေသး။ က်ိဳက္ထို ေရာက္မွ ညစာ စားရမွာဆိုေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကားက လမ္းမွာ ခဏခဏရပ္ၿပီး ပစၥည္းတင္၊ လူတင္လုပ္ေနပါတယ္။ VIP ကားေတြ ဒီလိုရပ္ခြင့္၊ တင္ခြင့္ရွိ မရွိ မသိပါ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီလိုကား ရပ္ထားတုန္း အေပါ့သြားတာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကေန ဖီးၾကမ္းသီးနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ တခ်ိဳ႕ ဝယ္စားရတာ အျမတ္ပါပဲ။ အခုမွ နည္းနည္းေနသာ ထိုင္သာ ရွိသြားပါတယ္။ အန္ ... ပစၥည္းေတြက နည္း တာမဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ကပစၥည္းထားတဲ့ေနရာမွာ မဆံ့ေတာ့လို႔ ခလယ္က လူထြက္ေပါက္ (အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္လို႔လည္း ေခၚႏိုင္) မွာ လာတင္ထားတာ တံခါးေတာင္ဖြင့္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္ေတြအတြင္း စီးဖူးသမွ် ကားေတြအားလံုး ဒီလိုပဲ လူထြက္ေပါက္ကိုပိတ္ၿပီး ပစၥည္းတင္ေနၾက။ တခ်ိဳ႕ကားေတြဆို အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ေတာင္ မပါဘူး။ ကားသမားေဘးက အေပါက္တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အေရးေပၚ ထြက္စရာရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တစ္ေလာက ေနျပည္ေတာ္ အေဝးေျပးလမ္းမွာ ကားေမွာက္ေတာ့ မွန္ကိုမခြဲႏိုင္လို႔ အသက္႐ွဴက်ပ္ၿပီး လူေတြေသတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားမသိဘူး။ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ကို ပိတ္မထားရဘူးဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒပဲေလ။

ကိုယ္က ေနာ္ေဝမွာ အေနၾကာသြားလို႔လား မသိဘူး။ ကားစီးရင္ျဖစ္ေစ၊ ဟိုတယ္၊ တည္းခိုခန္းျဖစ္ေစ၊ အထပ္ျမင့္တဲ့ အသိအိမ္ေတြဆီ သြားရင္ျဖစ္ေစ၊ အဲ ... ေျမေအာက္ထပ္က KTV မွာျဖစ္ေစေပါ့။ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ကို အၿမဲတမ္း သတိထားေလ့ရွိတဲ့ဒုကၡက မေသးလွ။ ကိုယ္ကသာ အဲလို ေလွ်ာက္ေတြးေန တာပါ။ က်န္ခရီးသည္ အားလံုးက ေအးေဆးပါပဲ။ ကားရပ္ၿပီး ပစၥည္းတင္ေနတဲ့အေပၚ၊ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ ပိတ္ေနတဲ့အေပၚ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေျပာၾကပါဘူး။ 


ခံုမွာဆင္ေပးထားတဲ့ စခရင္ အေသးေလးေပၚမွာ ႐ုပ္ရွင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ အေတာ္ ခႏၲီပါရမီရွိတဲ့လူေတြ။ ဘုရားႀကီးအလြန္ စစ္ေတာင္း တံတားဘက္ နီးလာခ်ိန္မွာ အဲကြန္းက သိပ္ေအးေနသလို ခံစားမိတဲ့အတြက္ ေနာ္ေဝ ေရခဲျပင္ကလာတဲ့လူေတာင္ ေစာင္ၿခံဳေနရပါတယ္။ ေခါင္းစြပ္ပါ စြပ္ထားရမယ့္ကိန္း။ စပယ္ယာကိုေျပာၿပီး အေအးဓာတ္ နည္းနည္း ေလွ်ာ့ခိုင္းေတာ့ “ေလွ်ာ့လို႔မရဘူး။ ထားဝယ္ဘက္ သြားတဲ့လူေတြက အဲလိုေအးမွႀကိဳက္တယ္ ဦးေလး”တဲ့။ ေသၿပီ ဆရာပဲ။ အေအးပတ္ၿပီး တုပ္ေကြးျပန္ ေဖာက္လာရင္ ဒုကၡ။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းပါၿခံဳလိုက္မွ နည္းနည္း အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

0 comments:

Post a Comment

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More