ဘန္ေကာက္မွ ရန္ကုုန္သုုိ႔

The Voice Daily, Travel (03-09-2017)

ဘန္ေကာက္ဝန္းက်င္မွာ လည္ပတ္စရာ

ဟိုတယ္ေကာင္တာမွာ Passport ျပၿပီး အခန္း ေသာ့ယူေတာ့ “အစ္ကိုတို႔က ျမန္မာေတြလား” တဲ့။ ေကာင္တာထိုင္ လူငယ္တစ္ဦးက ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေမးပါတယ္။ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားျဖစ္ပံုရတဲ့ ဒီလူငယ္ဟာ ထိုင္းစကားေရာ၊ အဂၤလိပ္စကားပါ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းခ Disscount မရဘူးလားဆိုၿပီး ေဈးစစ္ၾကည့္တာေပါ့။ 

(ေရေပၚေစ်းမွာ ဆင္စခန္းလဲရွိပါတယ္)

“မနက္ျဖန္က်ရင္ လိုကယ္ႏႈန္းနဲ႔ ေပးမယ္ေလ။ အစ္ကိုက အင္တာနက္ကေန ဝယ္ထားတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလွ်ာ့ေပးလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္”လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ တကယ္ဆို သူေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားတာနဲ႔က ေျပာင္းျပန္။ ဥေရာပမွာဆို အင္တာနက္ကေန ဝယ္မွ ေဈးသက္သာတာ။ ဒီမွာေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ လာဝယ္မွ ေဈးသက္သာသတဲ့။ ဟိုမွာက အင္တာနက္ကေန ဝယ္ရင္ ဝန္ထမ္းအင္အား သံုးစရာ မလိုတဲ့အတြက္ ေဈးေပါတာျဖစ္ၿပီး ဒီမွာက်ေတာ့ အင္တာနက္ Booking ေတြအတြက္ ေကာ္မရွင္ေပးရလို႔ ေဈးတက္သြားတယ္ ဆိုပါတယ္။

ဟိုတယ္အခန္းထဲ ပစၥည္းခ်၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေရး အိပ္လိုက္တာ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္မွ ႏိုးလာပါတယ္။ BTS မိုးပ်ံရထားစီးၿပီး MBK မာဘိုခေလာင္း ကုန္တိုက္ဆီသြားေတာ့ ၇ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ရထားခက ၂၈ ဘတ္တဲ့။ တစ္ေဒၚလာေတာင္ မျပည့္ဘူး။ ျမန္မာ ေငြ ၁၀ဝ၀ က်ပ္ပဲ ထားပါစို႔။ ဒါေပမဲ့ ဒီက ေငြစကၠဴေတြက ျမန္မာေလာက္ မစုတ္ျပတ္။ ထူးတာက အခုထိ အေႂကြေစ့ေတြ သံုးေနတုန္း။ တစ္ဘတ္ေစ့၊ ငါးဘတ္ ေစ့၊ ၁၀ ဘတ္ေစ့ စသျဖင့္ တြင္က်ယ္စြာ သံုးေနဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုရထားလက္မွတ္ဝယ္တဲ့အခါ အေႂကြေစ့ မျဖစ္မေန သံုးခြင့္ရေအာင္ အစိုးရက စီစဥ္ေပးထား ပံုရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အေႂကြေစ့ မရွိေတာ့ပါ။ အနိမ့္ဆံုး ေငြစကၠဴက ၅၀ က်ပ္တန္ ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက ေငြေၾကးစနစ္ထဲမွာေတာ့ ငါးျပားေစ့၊ ဆယ္ျပားေစ့၊ တစ္မတ္ေစ့၊ ငါးမူးေစ့၊ တစ္က်ပ္ေစ့ စသျဖင့္ ျပား ၁၀ဝ ကို တစ္က်ပ္ဟု ေခၚသည့္စနစ္နဲ႔ သြားေနတုန္း။ ကေလးေတြက အေႂကြ ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့လို႔ အေႂကြေစ့ကို ပံုဆြဲျပၿပီး စာသင္ေနရတယ္လို႔ ဆရာတစ္ဦးက ေျပာဖူးတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံ မတူတဲ့ေငြေၾကးစနစ္ေတြၾကားမွာ အားလံုး ခရက္ဒစ္ကတ္ သံုးလိုက္ရင္ ကိစၥျပတ္သြားေလမလား။ 

သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္လူေတြမွာ ATM ေငြထုတ္ကတ္ေတာင္ ရွိေသးတာမဟုတ္။ ဘူတာနဲ႔ MBK ကုန္တိုက္အၾကား ျပင္ဆင္ထားလိုက္ပံုေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္နဲ႔ တျခားစီ။ ဘန္ေကာက္ဟာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အလြန္ တိုးတက္ေနပါလား။ မူလ အစီအစဥ္တိုင္းဆိုရင္ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြအေၾကာင္း ျမန္မာဧည့္သည္ေတြကို ကုန္တိုက္ပတ္ၿပီး လိုက္ျပမလို႔။ ဒါေပမဲ့ အားလံုး ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႔ ၆ ထပ္က Food Center ဆီ အရင္ဆံုး သြားမိၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ က်ပ္သံုးေထာင္ေလာက္ ေပးေနရတဲ့ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ဝက္ေျခေထာက္ထမင္း၊ ဖတ္ကေပါင္၊ ဖတ္ထိုင္း၊ ကြိတီယို၊ သေဘၤာသီးေထာင္း စသျဖင့္ တစ္ခြက္မွ ၃၅ ဘတ္တည္းရယ္။ တစ္ဘတ္ကို ၄၀ က်ပ္ နဲ႔ တြက္ရင္ေတာင္ ၁၅၀ဝ က်ပ္ မျပည့္ဘူး။ မူလအရသာကို ေဈးႏႈန္း ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ စားရတဲ့အျပင္ ဆိုင္အျပင္အဆင္နဲ႔ သပ္ရပ္မႈက ရန္ကုန္ထက္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ ထိုင္းစားစရာေတြကို ျမန္မာလိုမျပန္ဘဲ ထိုင္းအသံထြက္အတိုင္း ေရးလိုက္လို႔ အျပစ္ေျပာခ်င္ေနတာလား။ တကၠသိုလ္ထဲက ဆုုိင္တန္းေတြ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဒသအသီးသီးက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္းအသံထြက္တိုင္း ေရးထားတဲ့ Menu ေတြ မ်ားမွမ်ား။

စားရင္း ပြားရင္းနဲ႔ ည ၉ နာရီ ထိုးသြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သြားလည္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ ဘန္ေကာက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို အေပၚစီးကေနလွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ၉၉၇ ေပ ျမင့္ၿပီး ၈၇ ထပ္အထိရွိတဲ့ Baiyoke တာဝါေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္က ဝင္ေၾကး ၂၀ဝ ဘတ္သာေပးရေပမယ့္ အခု ၄၀ဝ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီတာဝါဆီ လာလည္တဲ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုမ်ားလာေနပါတယ္။ ၃၆၀ ဒီဂရီျမင္ခြင့္ရေအာင္ လည္ပတ္ေနတဲ့ တာဝါထိပ္က ႐ႈခင္းသာေပၚကေန ဘန္ေကာက္တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို လွမ္းၾကည့္ရတာ အရသာက သိပ္ထူး။ တကယ္ေတာ့ အေပၚစီးကေန ကိုယ့္ထက္ နိမ့္တဲ့ေနရာဆီ လွမ္းၾကည့္ခြင့္ရတာကို ႏွစ္သက္ၾကတာ လူ႔သဘာဝတစ္ခုပါပဲေလ။

မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ လွပေနတဲ့ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကိုၾကည့္ၿပီး မီးမၾကာခဏ ျပတ္ေလ့ရွိတဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ထားဝယ္ကိုေတာင္ လြမ္းသလိုလို။ ဒါေပမဲ့ ဒီမီးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ဘက္ကထြက္တဲ့ ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းကေန လာတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးရယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ၄၀ဝ ဘတ္ထဲမွာ ပါၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဘီယာ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳရည္ တစ္ခြက္စာကို ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ Sky Bar ရွိတဲ့ ၈၅ ထပ္ဆီ ျပန္ဆင္းၿပီး စိတ္ညစ္စရာေတြကို ဘီယာနဲ႔ေမွ်ာခ်ခဲ့ရေပါ့။

ဆာဖရီ၊ ေရေပၚေဈးနဲ႔ ျမဘုရား

မနက္အေစာပိုင္းမွာ ေဆး႐ံု ေဆးခန္းကိစၥေတြ ေျပာဆိုၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္နားသြားလည္ရင္ ေကာင္းမလဲ ေဆြးေႏြးၾကျပန္ပါတယ္။ ေဆးခန္းဆိုလို႔ ထိုင္းေဆး႐ံုုေတြက ရန္ကုန္ထက္ ေဈးနည္းနည္းေလးမ်ားတယ္ ဆိုေပမယ့္ စက္ပစၥည္းစံုတာမို႔ ေရာဂါအေၾကာင္း အတိအက် သိရတယ္။ ကုထံုးအေၾကာင္းလည္း အေသးစိတ္ သိရတယ္။ ျမန္မာစကားျပန္ေတြလည္း ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီမွာလာကုရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြက လူနာသက္သာဖို႔ထက္ အသျပာရေရးဘက္ကို ဦးစားေပးေနတယ္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက စြပ္စြဲပါတယ္။

(ဘန္ေကာက္ မုုိးပ်ံရထား)

သတင္းသမားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီလို ညည္းသံၾကားရတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြမွာ ဘာေတြ အခက္အခဲရွိေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ အေသအခ်ာ မေမးျဖစ္ေသးပါ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္ေတြ၊ ေဆးေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြကလည္း ေဆးမကုဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားလိုလို စာေရးဆရာလိုလို လုပ္ေနၾကေတာ့ ေမးရတာ ခက္သား။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားေတြလိုပါပဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ေဆးဝါး ကုသသည္ျဖစ္ေစ ဆရာဝန္က်င့္ဝတ္ဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုး အတူတူပဲ မဟုတ္ပါလား။ 

မတူတာက ႏိုင္ငံအလိုက္ ကြဲျပားေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္။ အဲဒီစနစ္ေတြက ဆရာဝန္ေတြ အပါအဝင္ လူသားအားလံုးရဲ႕ မူလက်င့္ဝတ္ေတြကိုပါ က်ိဳးပ်က္ေစတတ္သလား။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ပ်က္လို႔ က်င့္ဝတ္ပ်က္တာလား၊ က်င့္ဝတ္ပ်က္လို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ပ်က္တာလား၊ ဘယ္ဟာက အရင္ပ်က္မွန္း မသိေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုး ပ်က္ေနတယ္လို႔ စာေရးသူက ျမင္ပါတယ္။

ျပန္မျပင္ႏိုင္ေသးတဲ့ ပ်က္စီးမႈေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၿပီး စိတ္ညစ္ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ အခ်ိန္ရတုန္း ေလွ်ာက္လည္ဦးမွ။ တစ္ရက္တာ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးတိုေတြအေၾကာင္း ဟိုတယ္ေကာင္တာမွ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆာဖရီ (သဘာဝေဘးမဲ့ေတာလိုေနရာမ်ိဳး)၊ ပတၲရား (ကမ္းေျခ)၊ ကန္ခ်နပူရီ (ဒုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္း)၊ အယုဒၶယ (ျမန္မာဘုုရင္ေတြ တိုက္လို႔ ပ်က္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕) ေရေပၚေဈး စသျဖင့္ ဘယ္သြားသြား တစ္ေယာက္ ၂၀ဝ၀ ဘတ္။ ေန႔လည္စာ ေကၽြးမယ္၊ ျပပြဲေတြကို အခမဲ့ ၾကည့္ခြင့္ရ မယ္။ ဟိုတယ္က အားလံုး စီစဥ္ေပးတယ္ဆိုပါတယ္။

၂၀ဝ၀ ဆို မ်ားတာေပါ့။ ဆာဖရီဝင္ေၾကးက ၂၀ဝ ဘတ္ပဲ ေပးရတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ လမ္းေဘးတကၠစီကို ငွားထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တကၠစီခက ၇၀ဝ ဆိုေတာ့ မဆိုးလွ။ တစ္ေယာက္မွ ၁၀ဝ စီပဲ က်တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဝင္ေၾကးက တစ္ေယာက္ ၁၀ဝ၀ စီတဲ့။ ကိုယ္သိထားတဲ့ ၂၀ဝ ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ႏႈန္းမွန္း အခုမွ သတိရတယ္။

ဒါေပမဲ့ အမွတ္က မရွိေသး။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေရေပၚေဈး သြားမယ္ျပင္ေတာ့ ဟိုတယ္ေဘးနားရွိ တကၠစီသမားတစ္ဦးက ေရေပၚေဈးလည္း ပို႔ေပးမယ္။ အျပန္မွာ ျမဘုရားဆီလည္း ဝင္ပို႔ေပးမယ္။ အားလံုးမွ ကားခ ၅၀ဝ ဘတ္ပဲ ေပးပါတဲ့။ အင္း ... ၅၀ဝ ဆိုေတာ့ ၂၀ဝ၀ ထက္ အမ်ားႀကီး သက္သာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဟိုေရာက္ေတာ့ ခုနက ဆာဖရီလိုပဲ ဝင္ေၾကး ၁၀ဝ၀ ထိ ျပန္ေပါ့။ ေလွစီးခက ၁၀ဝ၀။ ဆင္စီးမလား၊ ငွက္ ၾကည့္မလား၊ ေမ်ာက္ၾကည့္မလား၊ ေျမြၾကည့္မလား၊ မိေက်ာင္းၾကည့္မလား၊ ခရီးၾကမ္း ေလးဘီးယက္ကား ငယ္ေလးေတြ စီးမလား၊ တစ္မ်ိဳးစီတိုင္းအတြက္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ဝ၀ စီ ေပးရမယ္တဲ့။ ကဲ ... မိတ္ေဆြသြားမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔။ ဟိုတယ္က အစီအစဥ္နဲ႔ လိုက္သြားတာကမွ ေဈး သက္သာဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဘန္ေကာက္မွ ရန္ကုန္သို႔

ဘန္ေကာက္-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ ဟိုတယ္ေဘးနားက Tour ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေမးၾကည့္ေတာ့ Thai Lion Air က ေဈးသက္သာတယ္။ အသြားအျပန္မွ ဘတ္ ၄၀ဝ၀ တည္းတဲ့။ ေဒၚလာ ၁၂၀ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းခြဲ ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ တန္တာေပါ့။ ရန္ကုန္-ထားဝယ္ ခရီးစဥ္ေတာင္ တစ္ျခမ္းကို ခုနစ္ေသာင္း ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ အသြား အျပန္ တစ္သိန္းခြဲ။ ႏိုင္ငံျခားသား စာအုပ္ကိုင္ထားသူက ႏွစ္ဆ ေပးရတဲ့အတြက္ သံုးသိန္း ေပးခဲ့ရဖူးတာကို စိတ္နာလို႔မဆံုး။

 (မဂၤလာဒုုံကြင္းမွာေတြ႔ရတဲ့ Thai Lion Air တစီး)

ဒီမွာေတာ့ ဘာစာအုပ္ ကိုင္ထားထား ေလယာဥ္ခ၊ ဟိုတယ္ခ ႏွစ္ဆေပးစရာ မလိုပါ။ လူကို လူလိုဆက္ဆံၿပီး ႏိုင္ငံေတြ၊ အသားအေရာင္ေတြေပၚ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ သုဝဏၰဘုမိ မဟုတ္ဘဲ ကြင္းေဟာင္း ေဒါင္း ေမာင္းကေန ထြက္ခြာရမွာတဲ့။ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ စာအုပ္အတုကိုင္ၿပီး ေနာ္ေဝကို ထြက္ခါစႏွစ္ေတြက မၾကာခဏ အရစ္ခံရဖူးတာကိုေတာင္ ျပန္လြမ္းမိပါရဲ႕။ ၂၀ဝ၀ ျပည့္ႏွစ္ ဝန္းက်င္ကာလေတြက ရန္ကုန္ျပန္ပို႔ခံမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ခြင့္ရဖို႔အေရး အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားေနရျပန္။

ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ အၿမဲတမ္း တစ္သမတ္တည္း ရွိမေနဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ နီးပါးက တကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းကိုစြန္႔ၿပီး လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူငယ္တစ္ဦး၊ တိုက္ပြဲေတြ၊ ငွက္ဖ်ားေတြၾကား မေသမေပ်ာက္ က်န္ခဲ့သူတစ္ဦးရဲ႕ ၂၉ ႏွစ္ၾကာ အိမ္အျပန္လမ္းဟာ ေဒါင္း ေမာင္းေလဆိပ္မွာ ဒီလို ျပန္ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ႀကိဳတင္မွန္းဆထားပါ့မလဲ။ 

ေဒါင္းေမာင္းဟာ အိုစာေပါက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္အဆိုးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ ကြင္းထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာပါေသးတယ္။ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္ မတ္လမွာတုန္းကေတာ့ ဒီေလယာဥ္ကြင္းတစ္ခု လံုးကိုပိတ္ၿပီး သုဝဏၰဘူမိဆီ အၿပီးေျပာင္းဖို႔ ထိုင္း အစိုးရက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီကြင္းကို ဒီတိုင္းပစ္ထားမယ့္အစား ျပည္တြင္းနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြဆီေျပးတဲ့ ေဈးေပါတဲ့ေလယာဥ္လိုင္းေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး အခုလို တစ္ခါျပန္လည္ရွင္သန္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သုဝဏၰဘူမိဆီသြားတဲ့ မိုးပ်ံရထားလမ္းလိုမ်ိဳး ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ ေဒါင္းေမာင္းၾကား ေဖာက္ေနတာ မၾကာခင္ ၿပီးပါေတာ့မယ္။ ေဒါင္းေမာင္းနဲ႔ သုဝဏၰဘူမိၾကား (ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျပႏိုင္သူေတြအတြက္) အခမဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ဆြဲေပးေနပါတယ္။ ဥေရာပနဲ႔ ခရီးေဝး ေျပးတဲ့ ေလယာဥ္အားလံုး သုဝဏၰဘူမိကထြက္ၿပီး ျပည္တြင္းနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွေလယာဥ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေဒါင္းေမာင္းကေန ထြက္တာမို႔ ဒီေလယာဥ္ ကြင္းႏွစ္ခုၾကား အခ်ိတ္အဆက္မိေအာင္ ထိုင္းအစိုးရက အေသအခ်ာ စီစဥ္ေပးထားပံုပါပဲ။

ေဒါင္းေမာင္းမွာ ေကာင္းတာက သုဝဏၰဘူမိလို Pastport Control မွာ သိပ္အၾကာႀကီး တန္းစီစရာ မလိုပါ။ ဟိုမွာ လူ ၃၀ဝ၀ ေလာက္ တန္းစီေနခ်ိန္ ဒီမွာ လူ ၃၀ဝ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ တန္းစီရပါတယ္။ အဲ ... ရန္ကုန္ကြင္းမွာေတာ့ လူ ၃၀ ေလာက္နဲ႔တင္ လဝကေတြက အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနပံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရသစ္ ေျပာင္းသြားလို႔လားမသိ။ လဝကေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက နည္းနည္း အရပ္သားဆန္လာပါတယ္။ “ဒီစက္က တစ္ခါေကာ္ပီကူးၿပီးရင္ တစ္ခါရပ္သြားလို႔ ျပန္ျပန္ဖြင့္ေနရတယ္။ ေဆာရီးေနာ္ ေမာင္ေလး”တဲ့။ လဝက အရာရွိ အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေပၚ တံုးထုရင္း လွမ္းေျပာပါတယ္။

ရပါတယ္ဆိုၿပီး ပခံုးတြန္႔ျပလိုက္ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သြားမွန္းမသိ။ “ဆိုရွယ္ဗီဇာ မေလွ်ာက္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ e-Visa နဲ႔လာသလဲ။ ဟိုတယ္ခေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္ေနမွာေပါ့”တဲ့။ သူက ေမးခြန္းထုတ္ေနျပန္ပါတယ္။ သံ႐ံုးသြားၿပီး ေဖာင္ျဖည့္ရတာကို မႀကိဳက္လို႔၊ အီးဗီဇာက ဘာမွေျပာစရာမလိုဘဲ ခ်က္ခ်င္း ရလို႔ပါဆိုၿပီး ေျဖလိုက္ပါတယ္။

“ဒါဆို ေမာင္ေလးရဲ႕ဖခင္အမည္ေလး ေျပာခဲ့ပါဦး”တဲ့။ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားပါတယ္။ ဘယ္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာမွ ဒီလို အေမးမခံရဘူးေတာ့ ဘာေျဖရမွန္းမသိ။ Passport ထဲမွာပါၿပီးသား အခ်က္ေတြ ထက္ပိုၿပီး ဘာမ်ား ထပ္သိခ်င္ေသးလို႔လဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ေမးခိုင္းထားတာမ်ိဳးလားလို႔ေတာင္ သံသယ ဝင္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတာက ျမန္မာမွာ မိသားစုအမည္မရွိလို႔ သားအမည္နဲ႔ ဖခင္အမည္ကို တြဲမသိၾက။ ဒါေၾကာင့္ေမးတာျဖစ္မယ္။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ျဖစ္မယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ တိုးတက္ျခင္းတစ္ခုကေတာ့ ပစၥည္းေ႐ြးတဲ့ေနရာမွာ ေစာင့္ၿပီး ၅ ေဒၚလာ၊ ၁၀ ေဒၚလာ ေတာင္းစားတဲ့လူေတြ ဒီတစ္ေခါက္ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ပိုေသခ်ာေအာင္ အေကာက္ခြန္အရာရွိကို သြားေမးၾကည့္မိပါေသးတယ္။ “ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ အစ္ကို”တဲ့။ အထုပ္အပိုးေတြကိုေတာင္ သူက အခမဲ့ ကူသယ္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး တယ္ ဟုတ္ေနပါလားေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ဆိုးတာက ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္ကြင္းေတြမွာလို ရန္ကုန္ကြင္းမွာ အင္တာနက္ အခမဲ့ မရေသးပါ။ (အျပန္ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ အသြားတုန္းက ဘာေတြ လြဲခဲ့မွန္းမသိပါ)။ ဒီေတာ့ အျပင္မွာ လာႀကိဳဖို႔ခ်ိန္းထားသူနဲ႔ Facebook မက္ဆင္ဂ်ာကေန ဆက္သြယ္လို႔ မရပါ။ ေကာင္းတာကေတာ့ ေနာ္ေဝ တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြက ဒီတစ္ေခါက္မွာ ရန္ကုန္အထိ လိုင္းမိေနျခင္းပါ။ (အရင္ေခါက္ေတြက လိုင္းမမိပါ) ေနာ္ေဝပိုင္ တယ္လီေနာ္ ကုမၸဏီရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္မ်ားလား။ ေနာ္ေဝဖုန္းနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္နံပါတ္ကို ေခၚလိုက္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။    

ေတာ္ေသးတယ္။ အျပင္မွာ ကိုယ့္လူေတြ လာေစာင့္ေနလို႔။ အခ်ိန္က ည ၉ နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္နဝါရီကမွ ေရွ႕ေနႀကီးဦးကိုနီ ဒီေလယာဥ္ကြင္းက အထြက္မွာ ပစ္သတ္ခံဖူးတယ္ မဟုတ္ပါလား။ အခုခ်ိန္ထိ တရားခံကို မမိေသး။ ဒီေတာ့ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဘန္ေကာက္ကြင္းလို ေပါ့ေပါ့ဆဆေနလို႔မျဖစ္။ တကၠစီေတြ၊ ကားဆရာေတြကလည္း ဘန္ေကာက္လို စနစ္တက် မွတ္ပံုတင္လုပ္ထားတာ မဟုတ္။ ကားအဆင့္အတန္းကလည္း တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ။ ဒီေတာ့ အသိေဘာ္ေဘာ္ေတြဆီ မက္ဆင္ဂ်ာကေန သတင္းပို႔ၿပီး အခုလို လာႀကိဳခိုင္းထားတာဟာ ေလာေလာဆယ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္း မဟုတ္ပါလား။      ။
...




https://youtu.be/lCsxpnerlbU

Posted in: TRAVEL,View pont