သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၇)
နယ္ေျမေကာ္မတီ ဖြဲ႕စည္းျခင္း (သုိ႔မဟုတ္) မဲေဆာက္ေဒသသို႔ ပထမခရီးစဥ္။
မဲေဆာက္နဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခရီးထြက္ရတဲ့ ေန႔ရက္အတိအက်ကို
ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ခံ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ တခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ facebook မွ)
ကားေမာင္းသူက ပဒိုသူရယ္၊ သူေဘးမွာက ထိုင္း ေထာက္လွမ္းေရး တဦးပါတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ကားေနာက္ခန္း မွာကေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ၅ ဦးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ကိုေအာင္သန္းဝင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ KNU က တဦးပါတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ နယ္စပ္ ေတာလမ္းအတုိင္း ေမာင္းပီးတာနဲ႔ ျဖဴးေနတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးကိုျမင္ရၿပီး ၄ လမ္းေမာင္း ကားလမ္းရဲ႕ အလယ္မွာ ျမက္ခင္းေတြ၊ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ငယ္ေတြကို စနစ္တက် စိုက္ထားတဲ့ပံုေတြက က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ အခုထိ ျမင္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
ရန္ကုန္-ျပည္ လမ္းမမွာ စက္ဘီးစီးရင္း အေကာင္းဆံုး ကားလမ္းလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒီလမ္းေပၚ မွာသာ စက္ဘီးစီးလိုက္ရရင္ စံခိ်န္အမ်ားႀကီး တက္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါတယ္။
ဒီလုိ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ေကာင္းတုန္း က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္က ငွက္ဖ်ား တက္လာပါတယ္။ အေၾကာင္းလိုက္ရွာေတာ့ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားလို႔ အေအးမိတာ တဲ့။ ကံေကာင္း တာကေတာ့ အဲဒီအခိ်န္အထိ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ား တခါမွ မျဖစ္ဘူး ေသးတာပါ။ အဲယားကြန္းပိတ္ၿပီး မွန္ျပဴတင္းဖြင့္ ေမာင္းေတာ့လည္း ေလ တိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ အလုပ္မျဖစ္၊ ဒါနဲ႔ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ခဏနား၊ ဆီျဖည့္၊ ထမင္းစားမယ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပုံစံေတြကုိ ေဘးလူေတြက ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာကို သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။
ၾကည့္မယ္ဆုိလည္း ၾကည့္စရာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ထုိင္းေတြနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘဲ။
“ထုိင္း ထဲသြားရင္ အဲဒီလုံခ်ည္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါတုိ႔ေဘာင္းဘီေတြ အက်ႌေတြယူသြား” ဆုိၿပီး ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ အ၀တ္စားေတြကို ေပးလုိက္ေပမယ့္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကေတာ့ သူတုိ႔မွာလည္း တရံပဲ ရွိတဲ့အတြက္ မေပးလုိက္ၾက ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေပၚပုိင္းကုိ အငွား၀တ္စုံေတြနဲ႔ ပုံမက် ပန္းမက်ဆင္းျမန္း၊ ဖိနပ္က်ေတာ့ စစ္သင္တန္း တက္ဖုိ႔ ထုတ္ေပးထားတဲ့ ဗိယက္နမ္ (ကားတာယာကို လွီးၿပီး ႀကိဳးသုိင္း ဖိနပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့) စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔။
နင္းဂ်ား လုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ သူမ်ား မ်က္စိေနာက္စရာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ကလူေတြလဲ ဆုိၿပီး ထုိင္းေတြအတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕ စုိးရိမ္စရာ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။
ထမင္းမွာစားတဲ့ အခါမွာလည္း ထုိင္း ထမင္းဟင္းကို က်ေနာ္တုိ႔ မစားတတ္ေသးပါဘူး။ ပန္းကန္ တခ်ပ္ထဲမွာ ထမင္းေရာ ဟင္းပါ ေရာထည့္ၿပီး တခါစား ထည့္ေပးလုိက္တာကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ထမင္းကုိ အကုန္စား၊ ဟင္းဖတ္ေတြကို ခ်န္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ ထပ္မွာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆုိင္ရွင္ေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေရာ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ထမင္းကုိ မ်ားမ်ားစားၿပီး ဟင္းကုိ နည္းနည္းပဲ စားခြင့္ရခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ အက်င့္ဆုိးက သူမ်ားေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနပါလား ဆုိၿပီး သတိျပဳမိပါတယ္။
ဒီလုိ ထူးဆန္းတဲ့အေတြ႕အႀကံဳ သစ္ေတြနဲ႔ ခရီးထြက္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႕ဟာ ည ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ေရွ႕ လမ္းဟာ ေျမနီလမ္းပဲ ရိွေသးၿပီး မဲေဆာက္ – ျမ၀တီ လုိင္းကားေတြလည္း အဲဒီေျမနီလမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတာကုိ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဗုိလ္မႉးစုိးစုိးအိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အခု ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေနၾကတဲ့ ကိုစိန္ဟန္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ေနာ္ထူးနဲ႔ KNU ဆက္သြယ္ေရးက ဗိုလ္တဦးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးတဲ့ ဗိုလ္တဦးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး အိမ္ကေတာ့ အခု ရိွေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ဝင္ေပါက္မွာ အလြန္ေလးလံၿပီး အားစိုက္ တြန္းမွပြင့္တဲ့ သံတံခါးႀကီး တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီတခါးရဲ့ေဘးမွာ အိမ္ငယ္တလံုးရိွပါတယ္၊ ေနာက္မွာေတာ့ ၃ ထပ္တိုက္၊ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းနဲ႔ အထူးဧည့္ခန္း၊ အေပၚဆံုး ထပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မႉးစိုးစုိးရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားေရး ရံုးခန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ရံုးခန္းေတြရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ေပးတဲ့ အခန္းကေတာ့ စားဖိုေဆာင္ေဘးက အိပ္ခန္းတခု။ ၂ ေယာက္ အိပ္ခန္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၅ ဦးနဲ႔ အရင္ရိွေနတဲ့ ဦးေအာင္ခင္၊ ကုိ၀ဏၰ၊ ကုိစိန္ဟန္ အပါဝင္ အားလံုး ၈ ဦး အိပ္ရပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို ေတာထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း အသားနားဆံုး အေဆာက္အအံုအျဖစ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ထီးထာေခ်ာင္းဝက KNDO ရံုးျဖစ္သလို မဲေဆာက္မွာ ပထမဆံုး သတိထားမိတာဟာ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုး အိမ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ထမင္းစား တဲ့စားပဲြကုိ ၾကည့္ပါဦး။ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ကၽြန္းသစ္သား၊ ေတာပိေတာက္သားေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဆုံလည္စားပဲြႀကီး။ ဆုံလည္စားပဲြနဲ႔ တခါမွ ထမင္းမစားဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ခမ်ာ စားပဲြႀကီး လည္ေနလုိ႔ ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ဟင္းကုိ ဘယ္လုိယူရမွန္း မသိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲက စားပဲြေတြ၊ ကုလားထိုင္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ေတာပိေတာက္ေတြနဲ႔ အေသခ်ာလုပ္ထားတဲ့ ပရိေဘာဂေတြပါ။ အဝင္အထြက္လုပ္ေနတဲ့ ကားေတြကလည္း က်ေနာ္ ဗမာျပည္မွာ တုန္းက မျမင္ဘူးတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ။ လူေတြကလည္း ကရင္ေတြအျပင္ ထုိင္းေတြ၊ လူျဖဴေတြ စုံလုိ႔ပါပဲ။
အဲဒီကာလက ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးရဲ႕ ၾသဇာႀကီးပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ဝရံတာမွာ စားပဲြ တလံုးနဲ႔ ခရီးသြားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးေနတဲ့ KNU အရာရွိတဦးဆိုရင္ တေနကုန္ မအားရပါဘူး။ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုး လက္မွတ္ပါတဲ့ ေကာ္သူးေလအစိုးရ ခရီးသြား လက္မွတ္နဲ႔ မဲေဆာက္တခြင္လံုး သြားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္ထိုင္းရဲကမွ မဖမ္းဘူး။ သာမန္အရပ္သားေတြက တေစာင္ ၁ဝ ဘတ္လား၊ ၂၀ လားမသိ ေပးရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ တျပားမွ မယူတဲ့အျပင္ (ေပးစရာလည္း တျပားမွ မရိွပါ) ကရင္ စစ္သားေတြနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး စပယ္ရွယ္ ကရင္စစ္သားအျဖစ္ သတင္း ၂ ပတ္စာ လက္မွတ္ေတြ ေပးထားပါတယ္။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဗိုလ္မႉးစိုးစိုးအိမ္မွာ တပတ္ေလာက္ေသာင္တင္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆ ဦးကို မယ္သေလ (ေခၚ) ကလက္ေဒး စခန္းဆီ ပို႔လိုက္ပါတယ္။ မဲေဆာက္ကေန
ေသာင္းရင္းျမစ္တေလ်ာက္ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ကားလမ္းကေတာ့ ကန္ခ်နပူရီ – တာ့ခ္ -မဲေဆာက္ လမ္းလို မေခ်ာေမြ႕ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထားဝယ္ဘက္က ကားလမ္းေတြလို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အေကြ႕အေကာက္မ်ားၿပီး ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ျမစ္ေဘး ျမန္မာဖက္အျခမ္းက ေတာင္ကတုံး ေတြကိုေငးလိုက္၊ ထို္င္းဘက္က ကၽြန္းသစ္ေတာ စုိက္ခင္းေတြကိုေငးလိုက္၊ လမ္းတေလ်ာက္က ထိုင္း – ကရင္ရြာ ေစ်းတန္းမွာရပ္လိုက္နဲ႔ အိပ္ငိုက္စျပဳခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ ထိုင္းဘက္ကမ္း မယ္သရီ ေစ်းတန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေဒါင္းမင္းလမ္းထဲက ေမွာင္ခိုတန္းကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ အဝတ္အထည္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း၊ ေရခိ်ဳးခန္းသံုးပစၥည္း၊ အစားအေသာက္အစံုရတဲ့ တကယ့္ေစ်းတန္းႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းဘက္ကမ္းက ေစ်းဆိုေပမယ့္ ထိုင္းလို မတတ္လည္း ျပႆနာ မရိွပါဘူး။ အားလံုးက ကရင္နဲ႔ ဗမာစကားကို နားလည္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေမွာင္ခိုေစ်း ဆိုတာကလည္း ဒီေစ်းက ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ႏြားလာေရာင္းတဲ့ လူေတြက နည္းမိ်ဳးစံုနဲ႔ ေရြဂြန္း – လိႈင္းဘဲြ႕အထိသယ္ၿပီး ဘားအံ – ေမာ္လၿမိဳင္ အထိ သြားသြင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီေစ်းတန္းမွာ သူမ်ားတိုက္တဲ့ အေအးတခြက္စီ ေသာက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကလက္ေဒးဘက္ကို က်ေနာ္တို႔ကူးပါတယ္။ ေပ ၅၀ ေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာေတာ့ “ဖုတ္ – ဖုတ္ – ဖုတ္” ျမည္ေနတဲ့ အင္ဂ်င္အား ေကာင္းေကာင္း စက္ေလွ ၃ဝ ေလာက္ ဟိုဘက္ဒီဘက္
ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ ေျပးေနပါတယ္။ ခရီးသည္ဆိုရင္ ၅ ဘတ္၊ ကိ်ဳဖိုး (ေက်ာင္းသား) ဆိုရင္ေတာ့ အလားကား တင္ေပးပါတယ္။
ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက အဲဒီစက္ေလွ ၃ဝ ေက်ာ္ဟာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကူးေနတာ မဟုတ္္ဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ တေလ်ာက္ေျပးေနတဲ့ စက္ေလွေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခိ်န္မွာ ကလက္ေဒးရဲ႕ အေပၚဘက္ (ေသာင္းရင္းျမစ္က
ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့အတြက္ ျမစ္ေရစီး အတုိ္င္း ေခၚမယ္ဆိုရင္ ေအာက္ဘက္လုိ႔ ေခၚသင့္ပါတယ္) ၃၊ ၄ မိုင္ေလာက္ အကြာက မဲသေဝါေတာင္မွာ တိုက္ပဲြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေလွအသြားအလာ ရပ္ၿပီး ဒိီမွာလာစုပံု ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မဲသေဝါ ေတာင္ကိုလည္း အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ကလက္ေဒးကေန ခပ္၀ါး၀ါးေလး လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။
ကလက္ေဒးဘက္ေရာက္ေတာ့ KNU အေကာက္ဂိတ္က ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေက်ာင္းသား စခန္းဆီ က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔လိုက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစခန္းဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းလုိ ေတာႀကိဳအုံၾကားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နယ္စပ္ဂိတ္နဲ႔
၅ မိနစ္ေတာင္ လမ္းေလ်ာက္စရာမလိုတဲ့ ကလက္ေဒးရြာေဘးက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။
ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းလုိ ၀ါးတဲစုတ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က အေဆာက္ အဦဆုိရင္ ေရွမွာက်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ထီးထားက KNDO ရံုးထက္ ၂ ဆ ေလာက္ သားနားၿပီး အထက ေက်ာင္းတခု ပုံစံလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီေဘးက ေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ ဘားတုိက္ကလည္း သစ္သားေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ေဆာက္ထားလုိ႔
အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြပါ။ တကယ္ကေတာ့ ခုနက အသားနားဆုံးလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္တဲ့ အေဆာက္ဦဟာ မေန႔တေန႔ ကမွ DAB (ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖဲြ႔) ညီလာခံ လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာလုိ႔ သိရပါတယ္။
DAB ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အရင္ကရိွၿပီးသား တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ၁ဝ-ဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့ (ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ပအိုဝ္း အပါ၀င္) NDF ေခၚ အမိ်ဳးသား ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုနဲ႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ၁၂ ဖြဲ႕၊ (ABSDF, CRDB, ABYMU, အပါ၀င္…) အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြနဲ့ ပူးတဲြဖဲြစည္းလိုက္တဲ့ အသစ္စက္စက္ မဟာမိတ္ တပ္ေပါင္းစု ျဖစ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ ကေတာ့ အဲဒီကာလရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း KNU ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ၊ ဒုတိယဥကၠ႒ ေတြကေတာ့ KIO ဥကၠ႒ ဘရန္ဆိုင္း၊ မြန္ျပည္သစ္ ဥကၠ႒ ႏုိင္ေရႊက်င္၊ ျပည္ခ်စ္ပါတီဥကၠ႒ ဦးသြင္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ အသစ္ပါလာတဲ့ အေမရိကန္ျပန္ CRDB အဖဲြ႕က ျပည္ခ်စ္ လက္ေဟာင္း ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ပါ။ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ DAB ညီလာခံ လုပ္ၿပီးသြားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကိုိ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ အဲဒီကာလ ABSDF ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြကေတာ့ ဥကၠ႒ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒု – ဥကၠ႒ ကုိ၀င္းမုိး၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ကုိသန္း၀င္း၊ တဲြဘက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ၁ – ကုိေအာင္နုိင္ (အခု VOA – ျမန္မာပုိင္း ဌာနမႉး ကုိသန္းလြင္ထြန္း) တဲြဘက္ အတြင္းေရးမႉး ၂ – ဆလုိင္းကုိကုိဦးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗဟုိဦးေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနအတြက္ စုိင္းမ်ဳိး၀င္းထြန္း (အခု ရွမ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးခြန္ထြန္းဦးတုိ႔နဲ႔အတူ နွစ္ရွည္ ေထာင္က်ခံေနရသူ)၊ စည္းရံုးေရး ဌာနအတြက္ ကိုထြန္းဦး (က်ဆုံး) ျပန္ၾကားေရး ဌာနအတြက္ ကုိကိုေလး၊ ေထာက္ပံ့ေရး ဌာနအတြက္ ကုိၾကည္မုိး၊ လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး ဌာနအတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း၊ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္လင္း၊ က်န္းမာေရး ဌာနအတြက္ ေဒါက္တာသာသာဦး၊ ဘ႑ာေရး ဌာနအတြက္ ကုိေက်ာ္ထင္ (မင္းသမီးစခန္းက ကုိေက်ာ္ထင္နဲ႔ အမည္တူသူ) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ကလက္ေဒးစခန္းရဲ႕ အေျခအေနက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းနဲ႔ တျခားစီပါ။ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း
ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူပုန္ေတြရဲ႕ တပ္ေပါင္းစုညီလာခံ က်င္းပတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကလက္ေဒးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ထီးထာ။ ထီးခီးေတြထက္ အဆမတန္ စည္ကားေ၀ဆာ ေနပါတယ္။
စခန္းတြင္း အစားအေသာက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ အမ်ားႀကီး ပုိအဆင္ေျပေနတာကုိ
ေတြ႕ရပါတယ္။ ညေနပုိင္း ရြာထဲခဏ၀င္လည္ေတာ့လည္း အိမ္ေတြက ျဖစ္သလုိေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ရပ္ကြက္ပုံစံ အကြက္ခ် ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးလုိုင္းေတြ၊ ေရပုိက္ေတြပါ တပ္ေပးထားတာကို ေတြ႕ရေတာ့ KNU မွာလည္း ၿမိဳ႕ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ရွိသားပဲလုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးလုိက္မိပါတယ္။
ေစ်းဆုိင္တန္းေတြ အပါအ၀င္ ဒီရြာထဲမွာ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ တရြာလုံးအႏွံ႔ေတာ့ က်ေနာ္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကလက္ေဒးစခန္းမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး အမ်ားစုဟာ ကရင္ျပည္နယ္္ ဘားအံ၊ လႈိင္းဘဲြ႕နဲ႔ ေရြဂြန္းဘက္က ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလက စခန္းေကာ္မတီထဲမွာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနသူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦး၊ ကိုအာယု၊ ကုိေ၀လင္းဇင္ (အခုထိ ABSDF ဗဟုိမွာတာ၀န္ထမ္းဆဲ)၊ ကိုဝင္းျမင့္ (အခု BBC သတင္းဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းေနသူ) ကိုေအာင္ဟိန္း (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျဖစ္လာၿပီးမွ ေငြဘုန္းၿပီး ျပည္တြင္း
ျပန္ဝင္သြားသူ) ေနာက္ တိုင္းဂါးတို႔ညီေနာင္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။
ဗဟိုဘက္က ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တဲြရသူတဦးကေတာ့ ေရွ႕ေန ကိုေက်ာ္လင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လိုပဲ KNU နယ္ေျမေကာ္မတီ အတြက္ ေရာက္ေနတဲ့ တျခားစခန္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ သီေဘာဘိုးက ကို ခင္ေမာင္စိုးနဲ႔ ကိုတင္ေဌး၊ ဝမ္ခါ (ေကာ့မူးရာ) စခန္းက ကိုသိန္းထြန္းနဲ႔ ကိုသိန္းလြင္၊ သံလြင္စခန္းက ကိုသိန္းဆန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္နဲ႔ ကိုေအာင္သူ၊ ေစာထ စခန္းက ကုိေမာင္ေမာင္စုိး၊ ကိုုသိန္းထိုက္နဲ႔ ကိုေဇာ္ခင္တို႔ ဆုိုတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အမွတ္ရေနပါတယ္။ ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏိုဝင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္
(ABSDF) ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ေဆာင္းပါးထဲမွ အျဖစ္အပ်က္သည္
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၃ ႏွစ္ ABSDF ဖြဲ႕စည္းၿပီးကာစ အေျခအေနကို ေဖာ္က်ဴးပါသည္ –
ဧရာဝတီ။
0 comments:
Post a Comment