The Voice Daily.
12-Mar-2018
ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ ဖုန္းေမာ္ေန႔
မနက္ျဖန္က်ေရာက္မယ့္ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးျခင္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ ကာလက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ စတင္ခဲ့တဲ့ ၈ ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရး - ဒီမိုကေရစီရရွိေရးလႈပ္ရွားမႈစတင္ျခင္း ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ေန႔ေပါ့။
အဲဒီေန႔မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ သိပ္ရွင္းျပေနဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါ။ အားလံုးဆိုတာ ၈၈ ကို မီခဲ့သူ၊ ၈၈ ကေန ဒီေန႔အထိ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေလ့လာေနသူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမြးသူေတြေတာင္ အခု အသက္ ၃၀ ရွိေနၿပီမို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္က အမွန္တကယ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို အသက္ ၃၀ ေအာက္ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ သိပါ့မလား။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေကာ ၈၈ သမိုင္းကို (NLD အစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာေတာင္) သင္ၾကားေပးေနရဲ႕လား။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၂၆ ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ မဆလ (ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ စီးပြားေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြအေပၚ မေက်မလည္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားထုဟာ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာမွာ ပထမအႀကိမ္ ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ အစိုးရက ႐ုတ္တရက္ ေၾကညာလိုက္တဲ့အတြက္ သံုးစရာမရွိ၊ စားစရာမရွိျဖစ္သြားလို႔ပါ။ အဲဒီလို အခံရွိေနရာကေန ၁၉၈၈ မွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေပါက္ကြဲမႈျမင့္မားလာတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
သာမန္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အင္းစိန္ဘက္က အရပ္သားေတြၾကား မေက်လည္မႈကေန စတင္ခဲ့တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ေနာက္ခံအခ်က္အလက္က ႏိုင္ငံေရးမေက်လည္မႈပါ။ ဒါကို အဲဒီကာလအစိုးရက စနစ္တက်မကိုင္တြယ္ဘဲ လက္နက္နည္းနဲ႔ ပစ္ခတ္ေျဖရွင္းေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္နဲ႔ ကိုစိုးႏိုင္တို႔ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီး တျခားေက်ာင္းသားေတြ ဒဏ္ရာရ၊ တခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရ၊ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ဒီသတင္းဟာ ရန္ကုန္ရွိ တျခားေက်ာင္းေတြနဲ႔ ျပည္နယ္တိုင္းအသီးသီးရွိ ေက်ာင္းေတြ ဆီပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ေက်ာင္းသားဆူပူမႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကိုပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေျခအေနေတြဟာ ထိန္းမရေတာ့ဘဲ ဆႏၵျပပြဲဆက္တိုက္ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုး ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအျဖစ္ လူသိမ်ားတဲ့ ဩဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးဆီ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ မတ္လ ၁၃ ကေန စက္တင္ဘာ ၁၈၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခ်ိန္အထိ ပစ္ခတ္မႈေတြအတြင္း က်ဆံုးသူဦးေရ ၃၀၀၀ အထိရွိႏိုင္တယ္လို႔ သမိုင္းဆရာေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္အထိ အစိုးရဘက္က တရားဝင္ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္း မရွိေသးပါ။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က ၈ ေလးလံုးသမိုင္းျပတိုက္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္မွာလုပ္ေနတယ္လို႔ သတင္းေတြၾကားရေပမယ့္ လူ ၃၀၀၀ စလံုးရဲ႕အမည္စာရင္းေတြရရဲ႕လား၊ ေက်ာင္းသံုးသမိုင္းစာအုပ္မွာ ၈၈ သမိုင္းကို ဘယ္လိုေရးသားေဖာ္ျပထားသလဲ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမသိရေသးပါ။
ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၃၀ က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါ။ စာေရးသူ တကယ္ေျပာခ်င္တာက သမိုင္းေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီသမိုင္းျဖစ္စဥ္အစပိုင္းမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ အခု ႏွစ္ ၃၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေတြေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတဲ့အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ က သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သလို စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီလား၊ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ ရေနၿပီလား။ လက္ရွိႏို္င္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ အဲဒီကာလက သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့အတိုင္း ဟုတ္ပါရဲ႕လား...။
လမ္းသံုးသြယ္ႏွင့္ ၈၈
၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္း ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္အရ စက္တင္ဘာ ၁၈ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို လမ္းသံုးသြယ္ခြဲၿပီးလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါတယ္။ တစ္ဖြဲ႔က ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္) အျဖစ္ဆက္ရွိၿပီး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈလုပ္မယ္။ တစ္ဖြဲ႔က လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီအျဖစ္ ထူေထာင္ၿပီး ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္၊ တစ္ဖြဲ႔က ေတာခိုၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၈၈ ေက်ာင္းသားမွန္ရင္ ဒီသံုးခုထဲက တစ္ခုခုမွာ ပါဝင္ခဲ့ဖူးမွာပါ။ စာေရးသူကေတာ့ တတိယအုပ္စုထဲမွာ ပါခဲ့သူတစ္ဦးေပါ့။ ဒီလမ္းသံုးသြယ္ကိုသိၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ပါဝင္ခဲ့တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နက္နဲ႔ပစ္ခတ္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကို လမ္းေပၚထြက္ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပေန႐ံုနဲ႔ အေျပာင္းအလဲက ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီေတာ့ လက္နက္ရွိသူကို လက္နက္ကိုင္ၿပီးေတာ္လွန္မွရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြနဲ႔အတူ တျခားေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတာထဲေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ေရာက္သြားသည္ျဖစ္ေစ ေတာထဲေရာက္သြားတဲ့ အင္အားတစ္ေသာင္းဝန္းက်င္ရွိ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ABSDF ေခၚ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးကို ဖြဲ႔ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ကာလအတြင္း က်ဆံုးသူ ၈၀၀ ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ABSDF ဗဟိုက စာရင္းထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့အထိ ျပည္တြင္း - ျပည္ပမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသူေတြဟာ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး မေသပဲက်န္ေနသူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အလားတူ ေျမေပၚေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတဲ့ တျခားလမ္းႏွစ္သြယ္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရတာ မနည္းလွပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေလာက္ မမ်ားေပမယ့္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘဝပ်က္ခဲ့ရသူ ရာနဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပကိုထြက္ခြာခဲ့ရသူ ရာနဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ပါတယ္။
ေဟာအခု ႏွစ္ ၃၀ ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ABSDF ဟာ အစိုးရတပ္မေတာ္နဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြထဲ ပါဝင္ေနပါၿပီ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီလည္း နယ္စပ္ကေန ျပည္ေတာ္ျပန္ဝင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ဆက္လႈပ္ရွားေနပါၿပီ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြလည္း NLD ပါတီထဲ ဝင္သူဝင္၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္သူျဖစ္၊ ပါတီသစ္ေထာင္သူေထာင္၊ ၈၈ အမည္နဲ႔ ဆက္ရပ္သူရပ္ စသျဖင့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသစ္မွာ ပါဝင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ပန္းတိုင္ေရာက္ၿပီလား၊ အားလံုးပါဝင္ခြင့္ရၿပီလား
စာေရးသူ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာမိသေလာက္ ၈၈ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ၾကားရသမွ်ကေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ပန္းတိုင္အျဖစ္ ခံယူထားသူမရွိပါ။ ပန္းတိုင္ဆီခ်ီတက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေနၿပီလို႔ တခ်ိဳ႕ကေျပာၿပီး အမ်ားစုကေတာ့ ဒီနည္းဟာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔အက်ဆံုးနည္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ရွိအေနအထားဟာ အေရးႀကီးတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔သာ မယုတ္မလြန္ ေျပာပါတယ္။
အဲ... တခ်ိဳ႕ အနည္းစုကေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေနတာမဟုတ္ပဲ လမ္းမွားထဲက်သြားၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီရေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတာဟာ သီအိုရီအရကို မွားေနတယ္။ အေတြးအေခၚအရ ေဖာက္ျပန္သြားတာျဖစ္တယ္။ ဘာမူဝါဒမွ မရွိေတာ့ဘဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေပးသမွ်ယူရမယ့္အေျခအေန ေရာက္သြားၿပီလို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ၾကပါတယ္။
အျမင္ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္တာမို႔ ဘယ္သူကမွန္ၿပီး ဘယ္သူက မွားတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ကာလတစ္ခုျဖတ္သန္းၿပီးရင္ အေျဖေပၚလာပါလိမ္မ့ယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမင္မတူရင္ အတိုက္အခံပါတီေထာင္ၿပီး လက္ရွိအစိုးရကို ေဝဖန္ေထာက္ျပၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ တျခားအဖြဲ႔ေတြကေန လက္ရွိအစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပထိန္းေက်ာင္းၾကေပါ့။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ သန္း ၅၀ စလံုးက အစိုးရကို ကန္႔ကြက္သူမရွိ ေထာက္ခံေရးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သန္း ၅၀ စလံုးက အစိုးရကိုေထာက္ခံေနပါတယ္လို႔ ေျပာရင္းလည္း မဆလေခတ္ကေျပာသလို ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေထာက္ခံပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ တူသြားႏိုင္ပါတယ္။
အေရးႀကီးတာက ဘယ္လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အမ်ားျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ အခု NLD အစိုးရတက္လာခ်ိန္မွာ အမ်ားျပည္သူဘဝ အရင္ကထက္ ပိုအက်ိဳးရွိလာသလား။ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ တရားဝင္ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကေန အခု ၂၀၁၈ အၾကား ၆ ႏွစ္တာကာလအတြင္း အေျခအေနကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အမ်ားျပည္သူဘဝဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ကေန နည္းနည္းခ်င္းစီေတာ့ သက္သာလာေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသက္သာလာျခင္းဟာ ဥပေဒအရ၊ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြအရ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ အခိုင္အမာရလာေနျခင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြက သနားၾကင္နာစိတ္ဝင္လာၿပီး ယာယီေပးလိုက္တဲ့ “က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာ” ခြင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြမ်ိဳးလား ဆိုတာကေတာ့ သိပ္မရွင္းလွေသးပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းဟာ အင္စတီက်ဴးရွင္းအရ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းေရးဆီ စနစ္တက်သြားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အာဏာရွင္ေတြကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းသင္းေနရတဲ့ အေနအထားမွာရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေခ်ာ့ေပါင္းရင္းနဲ႔ ဒီမိုကရက္ေတြဘက္က အေျပာအေဟာေကာင္းလြန္းလို႔ အာဏာရွင္ေတြ ဒီမိုကရက္တစ္ျဖစ္လာေလမလား၊ အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြဘက္က ျပန္စည္း႐ံုးလို႔ ဒီမိုကရက္ေတြပဲ အာဏာရွင္စတိုင္ ဝင္သြားေလမလား။ အခုအစိုးရသစ္သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာေတာ့ ၅၀ - ၅၀ နဲ႔ အျပန္အလွန္ အားၿပိဳင္ေနဆဲလို႔ ယူဆရပါတယ္။
ဒီလို အႀကိတ္အနယ္အားၿပိဳင္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေရွ႕မွာ နိဒါန္းခ်ီခဲ့တဲ့၊ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာ ဒီမိုကေရစီခရီးလမ္းကို စတင္ေဖာက္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဒီအေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္မွာ ဒီလူေတြအားလံုး ပါဝင္ခြင့္ အျပည့္အဝရၾကပါရဲ႕လား၊ ေဘးဖယ္ ခံထားရသူေတြ ရွိေနဆဲလား၊ တကယ္လို႔ အားလံုးကို ပါဝင္ခြင့္ေပးပါ့မယ္လို႔ အစိုးရဘက္ကေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒီလူေတြ အစိုးရပါတီထဲ ဝင္ၾကမွာလား၊ မဟာမိတ္ပါတီေထာင္မွာလား၊ အတိုက္အခံပါတီေထာင္မွာလား၊ အရပ္ဘက္အဖြဲ႔အစည္းေတြအျဖစ္ ဆက္လႈပ္ရွားၾကမွာလား၊ သာမန္အရပ္သားေတြအျဖစ္ပဲ ေနၾကေတာ့မလား။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံေရးထဲပါဝင္ခြင့္ရသည္ျဖစ္ေစ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အရပ္ဘက္ - စစ္ဘက္ အားၿပိဳင္ပြဲ၊ သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကရက္တစ္အင္အားစုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းေတြရဲ႕အားၿပိဳင္ပြဲမွာ အရပ္ဘက္အုပ္စု အင္အားေကာင္းလာၿပီး စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု လံုးဝ အျမစ္ျပဳတ္သြားေရးအတြက္ ၈၈ အင္အားစုအားလံုး ဝိုင္းလုပ္ရမယ့္၊ ဝိုင္းလုပ္ခြင့္ေပးရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
0 comments:
Post a Comment