နယ္ကြ်ံလာေသာ ပဋိပကၡမ်ား
တနသၤာရီျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ နယ္ေျမထိမ္းခ်ဳပ္နုိင္ေရး စစ္ပဲြေတြဟာ ျပင္းထန္လာတာနဲ႔အမွ် စစ္ရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြဟာလည္း တနသၤာရီ ႐ိုးမကိုေက်ာ္ၿပီး နယ္စပ္မ်ဥ္းတဖက္ျခမ္းက ထုိင္းနယ္ေျမထဲအထိ ေရာက္လာပါတယ္။
ဒီလုိျဖစ္စဥ္ေတြဟာ မဲေဆာက္၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ဖက္ သုိ႔မဟုတ္ ကရင္ျပည္နယ္၊ကယားျပည္နယ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ဖက္မွာ ဆယ္စုနွစ္နဲ႔ခ်ီ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သိပ္အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္လည္း တနသၤာရီတုိင္းဖက္မွာေတာ့ အခုမွစတင္ႀကံဳဖူးတာပါ။ ေနာက္တခါ မဲေဆာက္၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ဖက္မွာဒီလုိနယ္ကြ်ံလာတဲ့ ပဋိပကၡက ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီေတာ့ ေရာက္လာပါတယ္။ လြန္လွကြ်ံလွ မဲေဆာက္၀န္းက်င္က နယ္စပ္ကားလမ္းေပၚ DKBA တပ္ေတြ ေပၚတင္တက္လာၿပီး ဒုကၡသည္ စခန္းကို မီး႐ိႈ႕တာမ်ဳိးကလြဲရင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္အထိ တုိက္႐ုိက္ ဂယက္႐ိုက္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ တနသၤာရီတုိင္းကေန နယ္ကြ်ံလာတဲ့ ပဋိပကၡကေတာ့ ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံ႐ံုးကုိ ၀င္စီးတာအထိ၊ ရတ္ခ်ပူရီက ေဆး႐ံုကုိ ၀င္စီးတာအထိ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ကရင္နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ဖက္မွာျဖစ္ေနတဲ့ အေျခေနေတြထက္ တနသၤာရီတုိင္း အေျခေနက ပုိထူးျခားတယ္လို႔ ဆုိနုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိ နယ္ကြ်ံလာသူေတြထဲမွာ ေရွ႕ပုိင္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ဗလဖအဖြဲ႔၀င္ ကိုေသာင္းထြန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ၂၃ ဦး၊ ေဆးမႉးကို မုိးေဇာ္ေအာင္တုိ႔လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ေရွ႕ပုိင္းမွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း တနသၤာရီျမစ္နဲ႔ ေစာ္လ၀ေခ်ာင္း၀ဆုံရာေက်ာက္လုံးႀကီးတုိက္ပဲြ အၿပီးမွာ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒီျမစ္ကေန ေရွ႕တုိးၿပီး ဟြာဟင္ေဒသက စခန္းသစ္ဆီသြားေရး အစီစဥ္ဟာ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာတယ္လို႔ ကိုေသာင္းထြန္းက ေျပာပါတယ္။
တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ အဲဒီေဒသရွိ မဟာမိတ္တာ၀န္ခံနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကလည္း အဆင္မေျပဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေရွ႕ဆက္တုိးေရး အစီစဥ္အစား ထုိင္းနယ္ ပ္ဖက္ကုိတက္ၿပီး အဲဒီမွာ ယာယီစခန္းခ်ကာ အေျခေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ နယ္စပ္ေရာက္တဲ့အထိ ေဒသခံမဟာမိတ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေသနတ္ေတြကို ေျမႀကီးထဲ တြင္းတူးျမွဳပ္ထားခဲ့ၿပီး ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ထြက္လာခဲ့လုိက္ရတယ္လို႔ သူတုိ႔ကဆုိပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းရွိတဲ့ ေဘာ္၀ီရြာကုိအ၀င္မွာ သူႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနစဥ္ ယူနီေဖာင္းအနက္ေရာင္၀တ္ ထုိင္းစစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီး သူတုိ႔ ၂၃ ဦးစလုံးကို ဖမ္းဆီး၊ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ဆီ အပုိ႔ခံလိုက္ရပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေထာမေမာဖက္ကေန တဂုိလမ္းရြာဖက္ ထြက္လာတဲ့ ေဆးမႉးကိုမုိးေအာင္လည္း အလားတူ ဖမ္းဆီးခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးတာကေတာ့ ေသနတ္ကုိ ေတာထဲမွာ ၀ွက္ထားခဲ့ေပမယ့္ တျခားရဲေဘာ္တဦး သူ႔ေက်ာပုိးအိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံး အေသးစားတလုံးဟာ သူမသိဘဲနဲ႔ သူ႔ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကိုမုိးေဇာ္ေအာင္ဟာ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈ ၃ လအျပင္ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ လက္နက္ကုိင္ေဆာင္မႈနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီေထာင္မွာ ေထာင္ ၂ နွစ္ခဲြ အခ်ခံလုိက္ရပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ဒီျဖစ္စဥ္တစုံလုံးကုိ အေသးစိတ္နီးပါး သိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိအဖမ္းခံရမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိခြင့္မရပါဘူး။
က်ေနာ့္အထင္ သူတုိ႔အားလုံး အဖမ္းခံရၿပီး အနည္းဆုံး ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာၿပီးမွ ဒီသတင္းကုိ က်ေနာ္သိခြင့္ရတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေတာထဲမွာတုန္းက ဆက္သြယ္စက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းသုံးတတ္ၿပီး တေန႔ ၃ ႀကိမ္ေလာက္ဗဟုိနဲ႔ ပုံမွန္ဆက္သြယ္မႈ လုပ္နုိင္ၾကေပမယ့္ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ တယ္လီဖုန္း႐ံု ဘယ္နားရွိမွန္းမသိ၊ဘယ္လုိသုံးရမွန္းမသိ။ ဗဟုိ႐ံုးဖုန္းနံပါတ္လည္း သူတို႔မသိၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ အဆက္သြယ္ လုံး၀ျပတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း ျပင္ပကုိ ဆက္သြယ္ခြင့္မရဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ အကင္းပါးတဲ့ ကိုရဲမင္းေအာင္က ဗုိက္နာတယ္ဆုိၿပီး ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုေပၚ တက္ခြင့္ရေအာင္လုပ္ၿပီးမွ က်ေနာ္တုိ႔ရွိေနတဲ့ ဘန္ေကာက္႐ံုးဆီ တဆင့္ခံလူနဲ႔ အဆက္သြယ္စရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
သတင္းရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကုိအုိက္စံ (အခု အေမရိကန္) ကုိ ေခၚၿပီး ရတ္ခ်ပူရီရဲစခန္းဆီသြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ တပ္ရင္း ၁ တပ္ဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္တဲ့ ကုိအုိက္စံဟာ ထုိင္းစကား အလြန္ကြ်မ္းက်င္ၿပီး ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြအတြက္ ဘာသာျပန္ဖုိ႔ ဗဟုိနုိင္ငံျခားေရးဌာနမွာ တာ၀န္ေပးခံထားရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ရတ္ခ်ပူရီနယ္ေျမခံ ေထာက္လွမ္းေရး တဦးနဲ႔အတူ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္္သြားေတာ့ ကုိေသာင္းထြန္းနဲ႔ ၂၃ ဦးစလုံး အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ။ အခန္းအက်ယ္က ၁၂ ေပ ပတ္လည္ေလာက္သာ ရွိေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ သူတုိ႔ ၂၃ ဦးအျပင္ ေနာက္ထပ္ တျခားလူက ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အားလုံး အက်ႌကြ်တ္ေတြနဲ႔။ အိပ္စရာမေျပာနဲ႔ ထုိင္စရာေတာင္ ေနရာမရွိလို႔ တခ်ဳိ႕ရပ္၊ တခ်ဳိ႕ထုိင္၊ တခ်ဳိ႕အိပ္ အလွည္က်လုပ္ရတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းခံရသူ ကုိရဲမင္းေအာင္္ကုိ ေရွ႕တန္း အခမ္းနားတခုတြင္ ေတြ႔ရစဥ္
အခ်ဳပ္ထဲကလူေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံေနတဲ့ ထုိင္းရဲေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ေဒသခံ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိကိုေတာ့ နည္းနည္းရွိန္ပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိအုိက္စံကို ေလးေလးစား စားဆက္ဆံၿပီးကုိေသာင္းထြန္းတုိ႔အတြက္ ထမင္းေၾကာ္၊ ေသာက္ေရနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တလစာအတြက္ ထမင္းနဲ႔ အေထြေထြသုံးနုိင္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံတခ်ဳိ႕ ေပးထားခဲ့တာကို အဆင္ေျပစြာ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ဳပ္ကေန ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္အထိကိုမုိးေဇာ္ကို ဖမ္းထားမွန္း၊ ေထာင္ခ်ထားမွန္း က်ေနာ္မသိေသးပါ။ ဒုတိယအေခါက္သြားေတာ့မွ ကိုမုိးေဇာ္ေအာင္ ေထာင္ ၂ နွစ္ခဲြခ်ခံထားရတဲ့ ရတ္ခ်ပူရီေထာင္ဆီသြားၿပီး ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔ရပါတယ္။
God Army ထက္ အရင္ေစာၿပီး ကမာပုေလာစခန္းဆီ ေရာက္သူမ်ား
ကုိေသာင္းထြန္းတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိမုိးေဇာ္ေအာင္တုိ႔ အဖမ္းခံထားရတဲ့အခ်ိန္အထိ စစ္ေဒသတာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္နဲ႔ကုိဆလုိင္းေယာေအာင္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းက KNU တပ္မဟာ ၄ ႐ံုးအဖြဲ႔နဲ႔အတူ ေရွ႕တန္းမွာ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္၊ ေထာင္နဲ႔ နယ္စပ္က ဘန္ပုံေဒသဆီ သြားလုိက္လာလုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ အေတာ္ရင္းနွီးလာၿပီး ဘန္းပုံရြာသူႀကီးအိမ္ အေပၚထပ္က ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ ယာယီ႐ံုးခန္းဟာ က်ေနာ့္အခန္းလုိ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ကိုေဌးေအာင္ဆီက ေၾကးနန္းတေစာင္ ဘန္ေကာက္႐ံုးကတဆင့္ က်ေနာ္ဆီေရာက္လာၿပီး ကမာပုေလာေဒသမွာ သူ႔ကုိ၀င္လာေတြ႔ဖုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ ပါလာပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီအေျခစုိက္ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးတဦးကို အကူညီေတာင္း၊ သူႀကီးအိမ္က ေတာစီးဆုိင္ကယ္ အေကာင္းစား တစီးကုိ ေခ်ာဆြဲၿပီး ကမာပုေလာကို က်ေနာ္၀င္လာပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကမာပုေလာစခန္း ဘယ္မွာရွိမွန္း၊ ဘယ္လုိသြားရမယ္မွန္း က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ လမ္းျပမႈနဲ႔ ဘန္ပုံရြာကေန တဂုိလမ္းဖက္ ေမာင္းလာေတာ့ အထူးရဲစစ္ေဆးေရး ဂိတ္ရွိတဲ့ လမ္းဆုံကေန တဂုိလမ္းဖက္မသြားဘဲ အျခားတဖက္ထဲကုိ ၀င္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ စာသင္ေက်ာင္းတခုကုိ ေတြ႔ရၿပီး ေနာက္ထပ္ ရဲဂိတ္တခုကို ထပ္ျဖတ္ရျပန္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ရြာတရြာကို ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီရြာဟာ ဖက္ပုတ္ရြာျဖစ္ပါတယ္။ တဂုိလမ္းရြာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေပမယ့္ အေတာ္ေခ်ာင္က်တဲ့ ရြာျဖစ္ပါတယ္။ ေခ်ာင္က်လွတဲ့ အဲဒီဖက္ပုတ္ရြာကေန ေတာင္ေပၚကားလမ္းၾကမ္းအတုိင္း တနာရီေလာက္ ဆက္တက္လာေတာ့ အင္အား ၂၀ ၀န္းက်င္ရွိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္စခန္းတခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီစခန္းက အေတာ္သားနားၿပီး တဂုိလမ္းနယ္စပ္က စခန္းနဲ႔ သိပ္မတူပါ။ ဘားတုိက္နဲ႔ အေဆာက္ဦေတြကို ဘန္ဂလုိဆန္ဆန္ ေဆာက္ထားၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးေတြ၊ ေရေပးစနစ္ေတြ အေသခ်ာလုပ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီဂိတ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခဏထုိင္ စကားေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ “ဟုိးမွာ … ျမင္ေနရတာ ျမန္မာဖက္ျခမ္းက ကမာပုေလာေနရာပဲ။ မင္းတေယာက္တည္း ၀င္သြား၊ ငါ ဒီကပဲ ေစာင့္ေနမယ္” ဆုိၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက ေျပာပါတယ္။ ဒီေထာက္လွမ္းေရးက အရင္က်ေနာ္နဲ႔ သြားေနက် ကန္ခ်နပူရီက လူငယ္ ၂ ဦးလုိမဟုတ္။ ျမန္မာနယ္ထဲ သူ၀င္ခ်င္ပုံမရ။ ကရင္စကား မတတ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
တကယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္က အဲဒီလုိထင္မထား။ အရင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလုိပဲ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကရင္နယ္ထဲအထိ သူလည္းလုိက္မယ္လို႔ပဲ တြက္ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမတတ္နုိင္။ တေယာက္တည္း မသြားရဲဘူးဆုိရင္လည္းသူရဲေဘာေၾကာင္ရာ က်မွာစိုးတာနဲ႔ ဆင္ကန္းေတာတုိးဆန္ဆန္ ဒီတုိင္းပဲ ေတာခ်ေတာ စခန္းကေန ျမန္မာနယ္ဖက္ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ နယ္စပ္မ်ဥ္း ဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေတြ႔လုိက္ရပါဘူး။
မိနစ္၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ယာတဲတလုံး ေတြ႔ပါတယ္။ ကရင္လုိ မတတ္တေခါက္နဲ႔ “အမိုး ေကာ္သူးေလတပ္ေတြ ဘယ္နားရွိလဲ” ဆုိၿပီး ေမးလုိက္ပါ တယ္။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အဖြားအုိက သူ႔ေဘးကလူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကရင္လုိနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ တခုခုျပန္ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္က ဘာမွနားမလည္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ”ဟုိး .. ေတာခ်ေတာ ေတာင္ထိပ္ ထုိင္းစစ္သားက လႊတ္လုိက္တဲ့လူပါ။ အေရးႀကီးကိစၥ ေဆြးေႏြးစရာရွိလို႔” ဆုိၿပီး ထား၀ယ္စကားကို ပုေလာေလသံနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္မွ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
“အဲဒီလမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားပါ။ ေရွ႕မွာ သူတို႔ရွိပါလိမ့္မယ္” လို႔ က်ေနာ့္ပုံကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ၿပီး အမိုးေဘးက အမ်ဳိးသမီးတဦးက ေျပာပါ တယ္။ ထုိင္းလုိမတတ္ဘဲ ထုိင္းတဦးလုိ ပုံဖမ္းၿပီး နယ္စပ္တေၾကာ ဒုိးေနတဲ့က်ေနာ္ပုံက ဘယ္လုိမွ ေဒသခံ ထုိင္း-ကရင္တဦးနဲ႔မတူ။ လည္ပင္းမွာ ကင္မရာ၊ အသံဖမ္းစက္နဲ႔ ေရဒီယုိပါတဲ့ အိတ္အေသးစား တလုံးကို စလြယ္သိုင္း၊ ဖုန္ဘုိင္းဖုန္းတလုံးက ခါးထုိးထားတာဆုိေတာ့ ႏြားပဲြစားလုိလုိ၊ သစ္ေမွာင္ခုိ သမားလုိလုိ ေဘးလူေတြက ထင္ေကာင္း ထင္ေနနုိင္ပါတယ္။
အဲဒီေတာင္ယာတဲကေန ေတာင္ယာေဟာင္းတခုကို ေက်ာ္၊ ၀ါးေတာတခုကိုျဖတ္ၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္ ေရာက္တာနဲ႔ သစ္ခက္မုိးယာယီတဲတလုံးကို လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကင္းေစာင့္ေနပုံရတဲ့ ကရင္စစ္သားတဦးက က်ေနာ္ကို ျမင္သြားၿပီး ကရင္လုိနဲ႔ လွမ္းေမးပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ”က်ဳိးဖုိး” ထက္ပုိၿပီး ဘာမွမေျပာတတ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္လာမယ္ဆုိတာကုိ ကိုေဌးေအာင္က သူတုိ႔လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ေျပာထားၿပီးျဖစ္ပုံရပါတယ္။လဲေနတဲ့သစ္ပင္ႀကီးေနာက္က သစ္ရြက္မုိး တဲတလုံးထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ပဒုိနီးနီတုိ႔႐ံုးအဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။
“ေရွ႕ကေတာင္ကုန္းကုိ ေက်ာ္သြားလုိက္ပါ။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားလူေတြ ရွိလိမ့္မယ္” ဆုိၿပီး ပဒုိနီးနီက လမ္းညႊန္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ္ျပင္ေတာ့ လူသြားလမ္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မရွိ။ “မုိင္း နင္းမိရင္ ဒုကၡ” ဆုိၿပီးစိတ္ထဲ ထိတ္မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြေရွ႕မွာ အဲဒီလုိေၾကာက္စိတ္ မျပမိေအာင္ ထိန္းထားရပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးကုိ ေက်ာ္လုိက္ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။ ကုိေဌးေအာင္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ငွက္ေပ်ာရြက္မုိး တဲနန္း။ ရဲေဘာ္ ၁၀ ဦးခန္႔နဲ႔ တပ္ရင္း ၇ မႉး ဆလုိင္းေယာေအာင္၊ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ခံ ကုိေအာင္သန္းတုိ႔ကို ေတြ႔ရေပမယ့္ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက တျခားေနရာဆီ ေရာက္ေနပုံရပါတယ္။ ခဏေနဦး၊ အ၀တ္လဲဦးမယ္လို႔ေျပာပီး ယူနီးေဖါင္းကို ခြ်တ္၊ အရပ္၀တ္ကို စြပ္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကိုေဌးေအာင္ ျပန္လုိက္လာပါတယ္။
အဲဒါဟာ က်ေနာ္ ပထမဆုံးေရာက္ဖူးတဲ့ ကမာပုေလာစခန္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ၁၉၉၇ ေမလ ၈ ရက္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္အထိ ကမာပုေလာမွာ ေတာင္ယာတဲ တလုံးနွစ္လုံးကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိေသးေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း ၁၉၉၈ / ၉၉ မွာေတာ့ ဒီကမာပုေလာစခန္းဟာ ကမာၻေက်ာ္တဲ့ God Army ဌာနခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဘန္ေကာက္သံ႐ံုးနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုကုိ ၀င္စီးသူမ်ား
၁၉၉၉ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ”An alert for the coming 9999 uprising” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဘန္ေကာက္ထုတ္ The Nation သတင္းစာမွာ က်ေနာ္ေရးဖူးပါတယ္။ ဆုိလိုတာကေတာ့ ၈၈ မွာေတာခုိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ၁၀ နွစ္ ၁၀ မုိးၾကာတဲ့အထိ ဘာမွေအာင္ျမင္မႈ မရေသးတဲ့အေပၚ သည္းမခံနုိင္မႈေတြျဖစ္ေနၿပီး ၈ ေလးလုံးလုိ ေနာက္ထပ္ လူထုအုံႂကြမႈတခု ျဖစ္လာေစဖုိ႔ မသိမသာ ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။
၉-၀၉-၉၉ (၉) ေလးလုံးမွာ အလားတူ လူထုလႈပ္ရွားမႈတခု ျဖစ္လာေအာင္ ABSDF အပါ၀င္ နယ္စပ္နဲ႔ နုိင္ငံတကာရွိ အဖြဲ႔ေပါင္းစုံက ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပည္ပအေျခစုိက္ ေရဒီယုိေတြေပၚမွာ ၉ ေလးလုံးအႀကိဳ လႈပ္ရွားမႈသတင္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားခဲ့ရေပမဲ့ တကယ္တမ္း စက္တင္ဘာ ၉ ရက္ေန႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဟုိနားဒီနား စာရြက္ကပ္တာထပ္ပုိၿပီး ဘာမွျဖစ္ မလာခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျပည္တြင္းအင္အားစု အားလုံးကုိ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ခ်ထားခ်ိန္၊ ကုိမင္းကုိနုိင္နဲ႔ ၈၈ တဖြဲ႔လုံး နွစ္ရွည္ေထာင္က်ေနခ်ိန္၊ CRPP အဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ အမ်ားအျပား ထိမ္းသိမ္းခံေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ နယ္စပ္မွာလည္း စခန္းေတြတခုၿပီးတခု က်ေနလို႔ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတဲ့ကာလလို႔ ဆုိနုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ၉ ေလးလုံးအလြန္ သတင္း ၂ ပတ္ေက်ာ္အၾကာ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန့မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ ထင္မထားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခု ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ “နန္႔စူစန္ ဗမာေတြ သံ႐ံုးကုိ သိမ္းထားလုိက္ၿပီ” ဆုိၿပီး ထုိင္း TV ခ်ယ္နယ္တခုမွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပေနတဲ့ပုံေတြက အရင္သံရံုးေရွ႕မွာ ဆႏၵျပေနက် ပုံေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ အရင္လို ဆႏၵျပၾကတာပဲျဖစ္မယ္၊ ငါ နားၾကားလြဲတာနဲ႔ တူပါတယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္လည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ABSDF အလုပ္ေတြကုိ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး DVB အတြက္ အခ်ိန္ျပည့္၀န္ထမ္းအျဖစ္ က်ေနာ္ ေဆာင္ရြက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီကာလ DVB ႐ံုးငွားထားတဲ့ေနရာက ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ကီလုိ ၈ ၀န္းက်င္က လမ္းသြယ္တခုထဲမွာပါ။ က်ေနာ္ဟာ တဖက္မွာလည္း ဧရာ၀တီ အပါအ၀င္ ထုိင္းအေျခစိုက္ သတင္းစာေတြမွာ အဂၤလိပ္လုိေဆာင္းပါးေတြ ႀကိဳးစားၿပီး စတင္ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔ညေနမွာ ခ်င္းမုိင္ကုိဆင္းၿပီး ဧရာ၀တီအယ္ဒီတာ ကိုေအာင္္ေဇာ္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ က်ေနာ္ခ်ိန္းထားလို႔ သတင္းကို တာ၀န္ေက် နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ညေနခရီးထြက္ဖုိ႔ စိတ္ကေရာက္ေနတာပါ။
“သံ႐ံုးသတင္းက တကယ္ျဖစ္ေနတာေနာ္။ ေသနတ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္လို႔ TV ထဲမွာ ေျပာေနတယ္” ဆုိၿပီး ထုိင္းစကားကြ်မ္းတဲ့ DVB ဘန္ေကာက္႐ံုး ထုိင္းဆက္ဆံေရးတာ၀န္ခံ ကုိတင့္ေဇာ္ (အခု အေမရိကန္) က ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဟုိဖုန္းဆက္၊ ဒီဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ နီလြိဳင္စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြလည္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာင္ သူတုိ႔အဖြဲ႔ ေၾကညာခ်က္တခု ထုတ္ထားေသးတယ္ဆုိၿပီး အစအန ေတြ႔ရလာပါတယ္။
တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ TV သတင္းေတြ ကတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သံ႐ံုးအေျခအေန အေသးစိပ္ပါလာၿပီး သတင္းေထာက္ အေတာ္မ်ားမ်ား သံ႐ံုးေရွ႕ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း တျခားသတင္းေထာက္ေတြလုိ သံ႐ံုးေရွ႕သြားခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ျမန္မာစာအုပ္အတု အပါ၀င္ ဘာ Passport, ဘာ ID မွ မရွိေသးပါ။
0 comments:
Post a Comment