ညစ္ပတ္ေပေရမႈမ်ားကို ဆန္းစစ္ျခင္း
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ မပ်က္မကြက္ ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ပထမဆုံးႀကံဳရတဲ့ စိတ္မသတီမႈကေတာ့ ေရေအးနဲ႔ စိမ္ထားတဲ့ ေရေႏြးခြက္ေတြပါပဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီနည္းကို ထြင္လိုက္လဲ မသိပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္က ဒါမ်ဳိးမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေရေအးနဲ႔ စိမ္ထားတဲ့ခြက္ကို ဆယ္ယူ၊ ခြက္ႏႈတ္ခမ္း တစ္ေလွ်ာက္ကို တစ္႐ွဴးစကၠဴနဲ႔သုတ္၊ ေရေႏြးေလာင္းထည့္ၿပီး ေသာက္မယ္ျပင္ေတာ့ ရန္ကုန္ေန မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ သူတို႔အတြက္ ဒီအတိုင္း ယူေသာက္ေနတာ ႐ိုးေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အေဝးက ျပန္လာသူ တစ္ဦးအတြက္ေတာ့ ေဆးေၾကာျခင္း မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း ယူေသာက္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါ။ ေသာက္ၿပီးသူေတြ ထြက္သြားရင္ ဒီခြက္ေတြကို အသစ္ျပန္ေဆးသလားဆိုၿပီး အေသအခ်ာ ထိုင္ၾကည့္ေပမယ့္ တစ္ခါမွ ျပန္ေဆးတာ မေတြ႕မိပါဘူး။ ေသာက္ၿပီးသားခြက္ကို စားပြဲထိုးေတြကယူၿပီး အဲဒီ ေရေအးခြက္ထဲပဲ ျပန္စိမ္ထားလိုက္တာပါပဲ။ ေရေႏြးေတြ၊ ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ အသစ္ျပန္ေဆးၿပီး ဧည့္သည္လာမွ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လာခ်ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
“အဲဒါဆို ပန္းကန္ေဆးစက္ေတြ မင္းဝယ္ေပးထားခဲ့ေပါ့ကြာ” ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေနာက္ေျပာေတာ့မွ ျမန္မာႏိုင္ငံက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပန္းကန္ေဆးစက္ မသုံးၾကေသးဘူး ဆိုတာကို သတိထားမိပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီမသန္႔ျပန္႔မႈက ပန္းကန္ေဆးစက္ မသုံးႏိုင္ေသးျခင္း သို႔မဟုတ္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခခံ အေဆာက္အဦေတြေပၚ မူတည္ေနတဲ့အတြက္ အေျခခံ အေဆာက္အဦ တိုးတက္လာရင္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ မသန္႔ျပန္႔တဲ့ ကိစၥက သူ႔အလိုလို အဆင္ေျပသြားႏိုင္တဲ့ သေဘာေတာ့ ရွိေနပါတယ္။
ဒုတိယ ကိစၥကေတာ့ အေျခခံ အေဆာက္အဦ တိုးတက္လာ႐ုံနဲ႔ ေျပလည္သြားမယ့္ပုံ မရေသးပါ။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြမ္းေသြးေတြ ေပက်ံေနျခင္းပါပဲ။ ေလယာဥ္ကြင္း တကၠစီသမား အားလုံးနီးပါး ကြမ္းစားၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္ သံုးေခါက္စလုံးမွာ ကြမ္းမစားတဲ့ တကၠစီဆရာ မေတြ႕ဖူးေသးပါ။ သူ႔ဟာသူ ကြမ္းစားတာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ။ ခရီးသည္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစလို႔လားဆိုၿပီး ေမးစရာ ရွိပါတယ္။
ျပည္တြင္း ခရီးသည္ေတြအတြက္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပမယ့္ ျပည္ပကေန ျပန္လာသူတစ္ဦး အဖို႔ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းက စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ မရွိပါ။ မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္တာနဲ႔ ကားတံခါးကိုဟၿပီး တကၠစီသမား၊ ကားသမားတိုင္းလိုလိုက ကြမ္းေသြး ေထြးၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္တာဝန္ယူတဲ့ အေနနဲ႔ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြ၊ တျခားခြက္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကားထဲ ကိုယ္ေထြးတာ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားသြား ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚ ‘ဗ်စ္’ ဆိုၿပီး ဒီအတိုင္း ေထြးခ်ေနၾကတာပါ။
ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ တကၠစီဆရာ အဲဒီလို ေထြးေနတုန္း မီးပြိဳင့္ဂိတ္က ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ဦး ထြက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားဆီ တည့္တည့္ တန္းလာပါတယ္။ ‘တကၠစီဆရာေတာ့ စည္းကမ္းမဲ့ ကြမ္းေသြးေထြးမႈနဲ႔ ဒဏ္႐ိုက္ခံရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ သူ႔ကားကို ဖမ္းထားရင္ တကၠစီအသစ္မ်ား ထပ္ငွားရမလား မသိဘူး’ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထဲ စိုးရိမ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေရးယူမႈ မ်ားမ်ားလုပ္ေပးမွ ရန္ကုန္ကလမ္းေတြ ပိုၿပီး သန္႔ရွင္းသန္႔ရွင္း လာမွာေပါ့။ ကိုယ္တကၠစီ အသစ္ငွားရလည္း ဘာအေရးလဲ။
ဒါေပမဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္က ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားသလို မဟုတ္ပါ။ “ကြမ္းယာအပိုပါရင္ တစ္ယာေလာက္ ေပးထားခဲ့ပါဦး” ဆိုၿပီး အဲဒီရဲက ေျပာပါတယ္။ ဒါရန္ကုန္မွာတင္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ ကြမ္းစားျခင္း၊ စည္းကမ္းမဲ့ ကြမ္းေသြးေထြးျခင္းေတြကို အေတာ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
အရင္ကဆိုရင္ အမ်ဳိးသား လူငယ္ေတြသာ အစားမ်ားေလ့ရွိတဲ့ ကြမ္းယာဟာ အခုေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ စားလို႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္တာအတြင္း ကြမ္းစားသူဦးေရ ႏွစ္ဆေလာက္မ်ား တိုးလာသလားဆိုၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ ဘက္မွာဆိုရင္ စပါးေစ်း၊ ေရာ္ဘာေစ်း မေကာင္းေပမယ့္ ကြမ္းသီးေစ်းက အေတာ္ေကာင္းေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ကြမ္းသီးေစ်း ေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ေရာ္ဘာပင္ေတြကို ခုတ္လွဲၿပီး ကြမ္းၿခံအျဖစ္ ျပန္လုပ္ေနတာ၊ အိမ္ေနာက္ေဖး ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ စိုက္တဲ့ေနရာမွာ ကြမ္း႐ြက္ပင္ေတြကို ဦးစားေပး စိုက္လာတဲ့အထိ ကြမ္းစားသူ ဦးေရနဲ႔ ‘ကြမ္းစီးပြားေရး’ က အလြန္တရာ ထြန္းကားလာေနပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာေတြ ဒီေလာက္အထိ ကြမ္းစားေနၾကတာလဲ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ဆိုးက်ဳိး ေကာင္းက်ဳိးက ဘယ္လိုရွိသလဲ။ စနစ္တက် သုေတသန လုပ္ထားတဲ့ စစ္တမ္းမ်ဳိး မေတြ႕မိေသးတဲ့အတြက္ ကြမ္းစားတာ လုံးဝ အက်ဳိးမရွိဘူးလို႔ေတာ့ အျပတ္မေျပာႏိုင္ေသးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကြမ္းေသြးေထြးျခင္းဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ညစ္ပတ္ေစတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။
ဒီအတြက္ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ၾကမလဲ။ ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ဝန္ႀကီးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ၊ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြကအစ ကြမ္းစားေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥပေဒထုတ္ ခ်က္ခ်င္း အေရးယူဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။ ကာလတစ္ခုအထိ ေစာင့္ၿပီးရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးအသိ၊ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအသိ၊ ႏိုင္ငံတကာ သန္႔ရွင္းသန္႔ျပန္႔မႈ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရဲတဲ့ အသိေတြ ဝင္လာတဲ့ တစ္ေနမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပဳျပင္လာႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ကြမ္းေသြး ကိစၥအၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထပ္ေဆြးေႏြးမိတဲ့ ေခါင္းစဥ္က ေနအိမ္၊ အေဆာက္အအံုေတြကို ႏွစ္စဥ္ ပုံမွန္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းျခင္း Maintaining ကိစၥပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြက ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဥေရာပက အေဆာက္အအံုေတြ နဲ႔စာရင္ အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္း ညစ္ေထးေနၿပီး ကြမ္းေသြးေတြလည္း ေပက်ံေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဟာင္းႏြမ္းတယ္ဆိုတာ အသစ္ေဆာက္တဲ့ ေခတ္မီ တိုက္တာေတြက နည္းေနၿပီး ကိုလိုနီေခတ္က လက္က်န္ အေဆာက္အအံုေတြ မ်ားေနတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ အမွန္တိုင္း ေျပာရရင္ ကိုလိုနီေခတ္ လက္က်န္ေတြကမွ ဂုဏ္သေရရွိစြာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး မလဆေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္းနဲ႔ နဝတ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ေဆာက္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကမွ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေဟာင္းႏြမ္းတာခ်င္း အတူတူ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အအံုက ဂုဏ္သေရ ရွိေနတာလဲ။ အျပင္က ျပန္လာသူေတြမွာ အေနာက္တိုင္းကို အထင္ႀကီးတဲ့ ေရာဂါစြဲေနလို႔လား ဆိုၿပီး ေမးခြန္း မထုတ္ပါနဲ႔။ အရင္ေခတ္က ေဆာက္တဲ့တိုက္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြကို အေသအခ်ာ ယွဥ္ၾကည့္ပါ။
ဥပမာ-ျပင္ဆင္မြမ္းမံမႈ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ၿဖိဳဖ်က္ရေတာ့မယ္၊ ပုဂၢလိကဆီ ေရာင္းခ်ရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ ဆူးေလဘုရား အနီးက တရား႐ုံးခ်ဳပ္ အေဆာက္အအံုကို ၾကည့္ၾကပါ။ ႏွစ္ၾကာလို႔ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတယ္ ဆိုေပမယ့္ မည္းမည္းသည္းသည္း ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ေဘးနားဝန္းက်င္ရွိ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံု ေဟာင္းေတြနဲ႔စာရင္ တရား႐ုံးခ်ဳပ္ ေဟာင္းတာက အေဟာင္း ဂုဏ္ရွိစြာနဲ႔ ဣေျႏၵ ရွိေနတယ္လို႔ စိတ္ထဲခံစားရပါတယ္။
ဒါ ရန္ကုန္မွာတင္ မဟုတ္။ ထားဝယ္မွာလည္း အလားတူ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ အသစ္ေဆာက္ထားတဲ့ လက္ရွိ ထားဝယ္ တကၠသိုလ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒသေကာလိပ္ အေဆာက္အအံု ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ လက္ရွိ ထားဝယ္ တကၠသိုလ္က ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြကို နယ္ပို႔ေရး အစီအစဥ္ဆြဲၿပီးမွ ေဆာက္တာဆိုေတာ့ အလြန္ဆုံးရွိလွ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အက္ကြဲရာေတြ၊ ေရညႇိရာေတြနဲ႔ အေဟာင္းပုံ ေပါက္ေနပါၿပီ။
ထားဝယ္ အက်ဥ္းေထာင္အနီးက ေဒသေကာလိပ္ အေဆာက္အအံုေဟာင္း (အခု ပညာေရးေကာလိပ္) ကိုၾကည့္ပါ။ ကိုလိုနီေခတ္ လက္က်န္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေတာ့ ေဟာင္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ဆူေလးဘုရား အနီးက တရား႐ုံးခ်ဳပ္လိုပဲ ဂုဏ္သေရရွိစြာနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ ပုံေပါက္ေနပါတယ္။
ဒါဟာ ဥေရာပ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေႏြေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေဟာင္းေတြ၊ ႐ုံးေဟာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေဟာင္းေတြ အားလုံးကို တစ္ႏွစ္တာ ျပင္ဆင္မြမ္းမံမႈ လုပ္ေလ့ရွိျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေစတီပုထိုးေတြကို ထုံးသုတ္တာ (ထုံးသကၤန္းကပ္တာ) ကလြဲရင္ အိမ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ႐ုံးေတြကို ႏွစ္စဥ္ ျပန္လည္ မြမ္းမံျပင္ဆင္တဲ့ အေလ့အထ မေတြ႕မိေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ Maintaining လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ညစ္ေထးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ နည္းသြားၿပီး လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ျပန္မ်ားလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အမိႈက္ပုံး ရွားပါးျခင္း ျပႆနာပါပဲ။ ကြမ္းေသြးကို လမ္းေဘးမွာ ‘ဗ်စ္’ ခနဲ ေထြးခ်ေနသူေတြအဖို႔ ေဆးလိပ္တို၊ အမိႈက္စေတြကိုလည္း လမ္းေဘးမွာ ပစ္ခ်ဖို႔ ဝန္ေလးေနဖြယ္ မရွိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေလ့အထနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကင္းကြာ ေနသူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒါမ်ဳိး ျပန္လုပ္ရမွာကို စိုးေၾကာက္ေနဆဲပါ။
ဒီေတာ့ ႏွပ္ေခ်းညႇစ္ထားတဲ့ တစ္႐ွဴးစေတြ၊ ပီေက (Chewing Gum) ဝါးၿပီးသား လက္က်န္ေတြ၊ ေရသန္႔ဘူး အဖုံးခြာရာကေန ထြက္လာတဲ့ ပလတ္စတစ္စေတြကို ဘယ္နား ပစ္ရမွန္းမသိ။ အမိႈက္ပုံး မေတြ႕မခ်င္း လက္ထဲမွာ ကိုင္ၿပီးသြားေနရင္လည္း သူမ်ားျမင္လို႔ မေကာင္း။ ဒီေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထိုးထည့္ထားတဲ့ နည္းက အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ယာယီသိမ္းထားၿပီး အမိႈက္ပုံ ေတြ႕တဲ့အခါမွ သိမ္းထားသမွ် သြန္ခ်ေပေတာ့။ ဒါဟာ ရန္ကုန္မွာ အသင့္ေတာ္ဆုံး အမိႈက္သိမ္းနည္းပါပဲ။
ဒါက တစ္ကိုယ္စာ လမ္းသြားရင္း ႀကံဳရတဲ့ အမိႈက္ကိစၥပါ။ တစ္အိမ္စာ၊ တစ္လမ္းစာ၊ တစ္ရပ္ကြက္စာ အမိႈက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္သိမ္းထားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားေတြနဲ႔ အမိႈက္မပစ္ရဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေရွ႕မွာ ဒီတိုင္းသာ သြားေလာင္း ခ်ထားေပေတာ့။ ဒါ ႐ြဲ႕ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ဒီတိုင္းပဲ လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
စည္ပင္က ပုံမွန္ အမိႈက္မသိမ္းတဲ့ကိစၥ၊ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက စနစ္တက် အမိႈက္ မစြန္႔ပစ္တတ္တဲ့ ကိစၥက ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကီးေနသလဲဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလက က်င္းပတဲ့ ရန္ကုန္ စည္ပင္သာယာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္မယ့္သူ တခ်ဳိ႕က သူတို႔အႏိုင္ရရင္ အမိႈက္သိမ္းတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးကိစၥကို ဦးစားေပး ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္ ဆိုၿပီး မဲဆြယ္တဲ့ အထိပါပဲ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာေတြ ေပၚမွာလည္း ဒီအမိႈက္ ျပႆနာကို အေတာ္ေလး ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ဘက္မွာလည္း ဒီျပႆနာ အေတာ္ဆိုးေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝ အလြမ္းေျပဆိုၿပီး ထားဝယ္ အ.ထ.က (၂) ရွိရာဘက္ ကြၽန္ေတာ္ သြားလည္ေတာ့ ေက်ာင္းမေရာက္မီ ေခ်ာင္းကူး တံတားေလးကို လူႏွစ္ရပ္စာေလာက္ ျမင့္တဲ့အထိ ၿခံစည္း႐ိုး ကာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
“ကေလးေတြ ေခ်ာင္းထဲ ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔လား၊ မူလတန္းေက်ာင္းပါ ဒီဘက္မွာ တြဲဖြင့္ထားလား” ဆိုၿပီး လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးမိပါတယ္။
“မဟုတ္ဘူး။ အမိႈက္ေတြကို ေခ်ာင္းထဲ လာပစ္ခ်လြန္းလို႔ ၿခံစည္း႐ုံး ျမင့္ျမင့္ခတ္ၿပီး ကာထားရတာ” တဲ့။
ေခ်ာင္းဆိုတာ အမိႈက္ပစ္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ သဘာဝအတိုင္း ဒီေရ အတက္အက် ရွိေနတဲ့ ေခ်ာင္းေတြ တိမ္ေကာ သြားေတာ့မွာေပါ့။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမိႈက္ပုံး ျပႆနာဟာ ရန္ကုန္ စည္ပင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲတင္မက ၂၀၁၅ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အတြက္ပါ မဲဆြယ္သင့္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာေနပါတယ္။
ပညာရွင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အကဲခတ္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေပၚမွာ မူတည္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရး စနစ္ေျပာင္းရင္၊ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရသစ္တစ္ရပ္ တက္လာရင္ အားလုံး သူ႔အလိုလို ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မထင္ပါဘူး။ အရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ မေျပာင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရး အေပးအယူ မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္ေနတာ မွန္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးခ်င္းစီက ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ တာဝန္ယူ ျပင္ဆင္ရမယ့္ အပိုင္းေတြလည္း အမ်ားရွိေနေသးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
အခုတင္ျပခဲ့တဲ့ ညစ္ပတ္ေပေရမႈ ကိစၥေတြ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က တင္ျပခဲ့တဲ့ လာဘ္စားမႈလိုမ်ဳိး ကိစၥေတြဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ျပင္လိုက္႐ုံ၊ အစိုးရ အသစ္တစ္ရပ္ ေျပာင္းလိုက္႐ုံနဲ႔ သူ႔အလိုလို ေျပလည္ မသြားႏိုင္ပါ။ ေ႐ြးေကာက္ခံ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ၊ အစိုးရ ဝန္ႀကီးေတြ၊ လူမႈအသင္းအဖြဲ႕ေတြ အားလုံးက ဦးေဆာင္ၿပီး ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးခ်င္းစီက အသိစိတ္နဲ႔ ပါဝင္ ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မွသာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြ၊ အျခားႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ဆီ တက္လွမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
